Κι ακόμα δεν είδαμε τίποτα....

του Μάκη Κουρή από το ΠΑΡΟΝ

Δικαιολογημένα έχει ανέβει ο κόσμος στα κεραμίδια. Με τη θύελλα που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της. Κατακτήσεις γεμάτες ιδρώτα και πόνο... Με νύχια και δόντια είχες κτίσει μια καλύτερη ζωή, ξεφεύγοντας από τα βάσανα, την πείνα, τη φτώχεια και τα ερείπια του ʼ50, του ʼ60, ακόμα και του ʼ70...

Κι όταν άρχισες να λες δόξα σοι ο Θεός, να σκάει το χαμόγελο στα χείλη, να έχεις τη χαρά ότι τα κατάφερες, ότι άραξες, χρόνια θαλασσοδαρμένος, σε ήρεμο λιμάνι, και συνταξιούχος γευόσουν αυτά που είχες δουλέψει, σου λέει ο... μπόγιας φέρʼ τα πίσω... Είναι κλεμμένα, αδήλωτα. Είσαι προνομιούχος, τέλος ακόμα και τα περήφανα γερατειά...

Όλα γκρεμίζονται... Και μακάρι να σταματούσαμε εδώ... Όσο κι αν αυτό ηχεί προκλητικά, παράταιρα. Γιατί ακόμα δεν έχουμε δει όλο το έργο... Βρισκόμαστε μόνο στην αρχή...

Από τη στιγμή που ανοίξαμε την πόρτα –η Κερκόπορτα είναι ξεπερασμένη πλέον...– που παραδώσαμε τα κλειδιά και προσφέραμε εν λευκώ το «οκέι» μας, ούτε παζάρια κάναμε, η θύελλα και οι βροντές και τα αστροπελέκια δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν «τακτοποιηθούν» όλες οι εκκρεμότητες χρόνων, που η... «λύση» τους μπλόκαρε στην... αδιανόητη για τα σημερινά μας αφεντικά αντίδρασή μας.

Τα εθνικά θέματα στον πάγκο. Με τον μπαλτά να κόβει από δω και από κει. Οι λύκοι γύρω - γύρω...

Κι εμείς; Πού μυαλό να σκεφθείς για Ύμια, απειλές και περατζάδες μέχρι το Σούνιο. Ένα και μόνο σε βασανίζει. Το πώς θα ζήσεις, τι θα γίνει με τα παιδιά σου, πώς θα φας... Πώς θα βγάλεις τα καθημερινά κι ας πάει και το παλιάμπελο. Κι όπως πολύ εύστοχα έλεγε παλιός καλός φίλος, στενός συνεργάτης του Ανδρέα, «Μας πήρανε τη σκέψη...»! Για να κάνουν το μοίρασμα υπόθεση ρουτίνας, χωρίς φωνές και ξεσηκωμούς...

Αυτά είναι τα χειρότερα... Γιατί κάποια στιγμή, πάλι με χρόνια με καιρούς, πού θα πάει, θα ξανασταθούμε στα πόδια μας... Αυτά που δεν θα έχουν γυρισμό είναι οι... «διευθετήσεις» στα εθνικά μας θέματα.

Ο μεγάλος αδελφός φροντίζει για όλα... Όταν μάλιστα τού έχεις δώσει τα κλειδιά... Ποιος μπορεί να ασφαλίσει την πόρτα; Μόνο ο λαός... Πέτυχαν όμως να τον κλείσουν στο σπίτι με τη... συνδρομή των εργατοπατέρων μας... Είναι η χαρά της εξουσίας...

Όσο δεν φωνάζει ο λαός, δεν δείχνει τη δύναμή του, τόσο περισσότερα θα χάσει... Όσο γρηγορότερα το καταλάβει, τόσο καλύτερα για τον ίδιο και για τον τόπο...