Κανένα από τα δραματικά οικονομικά στοιχεία δεν μπορεί να δικαιώσει την επιλογή του Γ. Παπανδρέου και της κυβέρνησής του για υπαγωγή στο ΔΝΤ επειδή... έτσι θα αποφεύγαμε την πτώχευση. Τίνος η πτώχευση υποτίθεται πως αποφεύγεται;
Με την ανεργία στο 20% (η ανεπίσημη αγγίζει το 30%, κατά τον Σάββα Ρομπόλη του Ινστιτούτου ΙΝΕ/ΓΣΕΕ), με 100.000 επιχειρήσεις να κλείνουν, με τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό να κατατρώγει το
κουτσουρεμένο εισόδημα όσων έχουν την πολυτέλεια να εργάζονται, για ποια ελπίδα μπορούμε να μιλήσουμε;
Με την απειλή νέων ανατιμήσεων από ΔΕΚΟ λόγω περικοπής της κρατικής ενίσχυσης, αλλά και με πολλά άλλα στοιχεία, όπως η κατάρρευση των κρατικών εσόδων, του τουρισμού, της βιομηχανίας, της οικοδομής, του εμπορίου – των «πυλώνων» της ελληνικής οικονομίας – κ.λπ., είτε είναι ήδη γνωστά είτε θα μας προκύψουν οσονούπω, το συμπέρασμα δεν είναι μόνο προφανές, αλλά και αυταπόδεικτο: η κοινωνία πτωχεύει.
Οι τροϊκανοί μάς λένε ότι ήρθε η ώρα των πλουσίων να πληρώσουν, αλλά αυτό δεν προκύπτει από κανένα δεδομένο. Αντιθέτως όλα τα υπό εξέλιξη ή υπό σχεδιασμό μέτρα του Mνημονίου Νο 2 έχουν στόχο τούς ήδη φτωχούς.
Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση τίθενται υπό την αυστηρή επιτροπεία των δύο αρχιεπιτηρητών του ΔΝΤ και της «τρόικας». Επόμενο «φυσιολογικό» βήμα, το πλήρες ξεπούλημα κάθε παραγωγικής υποδομής της χώρας.
Ενώ η κοινωνία πτωχεύει και εξαθλιώνεται, το χρέος θα αυξηθεί δραματικά ως ποσοστό του ΑΕΠ. Άρα και η κρατική πτώχευση πώς θα αποφευχθεί; Από τι ακριβώς, λοιπόν, υποτίθεται ότι μας σώζει η επιλογή της κυβέρνησης, όταν μάλιστα ο ρόλος του ΔΝΤ ήταν πασίγνωστος; Αλλά και ποια πολιτική δύναμη έχει το σθένος και την ικανότητα να αντιπαραβάλει μια διαφορετική πορεία; Τα ερωτήματα είναι για όλους αμείλικτα..
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου