Αν κάποιες αλλαγές, από αυτές που αποφασίζει κάποιος σε ατομικό επίπεδο, γίνονταν μαζικά, θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο μας.
Αν 1.000.000 Ελληνες καταναλωτές διέθεταν επιπλέον 500 ευρώ τον χρόνο για αγορά ελληνικών προϊόντων, θα αυξανόταν η ζήτησή τους κατά 500 εκατ. ευρώ και θα δημιουργούνταν στην ελληνική αγορά μια πολλαπλάσια τελική κυκλοφορία χρήματος, καθώς μια επιχείρηση που παράγει στην Ελλάδα «τζιράρει» χρήμα που επιστρέφει στη χώρα. Οι θέσεις εργασίας θα διατηρούνταν ή και θα αυξάνονταν. Δηλαδή οι ίδιοι οι καταναλωτές θα μπορούσαν να γίνουν αρωγοί της εγχώριας ανάπτυξης, σε μια εποχή που αυτή αποτελεί μονόδρομο.
Εύκολο να το λες, δύσκολο να το πράττεις. Πώς θα πεισθούν οι καταναλωτές ότι η «θυσία» τους (αγορά ακριβού εγχώριου αντί του φθηνού εισαγόμενου) δεν θα πάει χαμένη;
Το κίνημα «Καταναλώνουμε ό,τι παράγουμε», που οργάνωσαν 90 προσωπικότητες από τον επιχειρηματικό, ακαδημαϊκό, συνδικαλιστικό, καλλιτεχνικό κόσμο, με στόχο, η αύξηση της ζήτησης εγχώριων προϊόντων να φέρει αύξηση της παραγωγής, μείωση του κόστους και των τιμών, μοιάζει με κραυγή απελπισίας σε βομβαρδισμένο τοπίο.
Το υπερεθνικό, εντατικοποιημένο άνευ ορίων και όρων, κατακερματισμένο, στυγνό σύστημα μαζικής παραγωγής προϊόντων με μόνο στόχο το κέρδος και η παγκοσμιοποίηση του εμπορίου έχουν φέρει από χρόνια σαρωτικές αλλαγές και στην ελληνική αγορά. Μεταξύ αυτών, η κατακυρίευσή της από φθηνά εισαγόμενα, που συνέτριψε τους Ελληνες παραγωγούς, ωθώντας τους στην ανεργία, την αλλαγή επαγγέλματος ή... την απατεωνιά (ελληνοποιήσεις).
Η ζοφερή αυτή πραγματικότητα για τα ελληνικά προϊόντα δεν ξορκίζεται με ευχές για αλλαγή καταναλωτικής νοοτροπίας και εκκλήσεις στα πατριωτικά μας αισθήματα. Η αγορά δεν κατακτάται με φανταστικές επαγγελίες, ψεύτικα ταξίματα και κουτοπονηριές. Με έλλειψη ελέγχου και αδιαφορία. Παλεύουμε στην ευρωπαϊκή αγορά για την ελληνικότητα της φέτας και τη νοθεύουμε. Εντυπωσιάζουμε στους Kινέζους εισαγωγείς με δείγματα κρητικού παρθένου ελαιόλαδου και τους στέλνουμε τόνους μηχανόλαδου. Δεν φροντίζουμε ώστε οι πόροι μας, εργαζόμενοι, υποδομές, περιβάλλον, να αποδώσουν τα μέγιστα και επιμένουμε στον «ελληνικό τρόπο» που αναδιανέμει τα χρήματα από τους τιμίους στους αετονύχηδες. Οχι, την ελληνική οικονομία δεν θα την ξεμπλέξει, δεν θα την ξελεκιάσει η τυφλή αγορά προϊόντων με bar code 520. Δεν θα την ξελασπώσει η «αυτοθυσία» των αγοραστών, μέχρις ότου η κατανάλωση των ελληνικών προϊόντων αυξηθεί τόσο ώστε να αποκτήσουν και ελκυστική τιμή.
Ο άνευ απαιτήσεων παριωτισμός απλώς θα διαιωνίσει την αισχροκέρδεια, την οπισθοδρόμηση, τη στάθμευση μέσα στο ανίατο. Ούτε οι Ελληνες καταναλωτές θα «ξαναβρούν τον χαμένο προσανατολισμό τους» (ρήση του προέδρου της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλου) με σλόγκαν και συνθήματα. Η ελληνική οικονομία θα λάβει ένα σοβαρό μέρος από τα 180 δισ. ευρώ της ετήσιας κατανάλωσης μόνον αν οργανωθεί, μακριά από ομάδες συμφερόντων, με βάση εκείνον τον κοινό παρονομαστή (όφελος για όλους, όχι η ζημία του ενός κέρδος για τον άλλο) που χρειάζεται μια κοινωνία για να προοδεύσει.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου