Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ του Έλληνα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και του Τούρκου ομολόγου του Ταγίπ Ερντογάν στο Ερζερούμ, όπως αποδείχθηκε, ήταν μια στρατηγική νίκη για την Αγκυρα και μια στρατηγική ήττα για την Ελλάδα.
Ο Έλληνας κυβερνήτης είναι πασιφανές πως επί 3 ώρες έδινε «γη και ύδωρ» προς την Τουρκία σε ένα ρεσιτάλ «μυστικής διπλωματίας», παίρνοντας αποφάσεις που θα επηρεάσουν την κατάσταση στην περιοχή μας για τα επόμενα είκοσι με τριάντα χρόνια.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ο Γ. Παπανδρέου "σύρθηκε" στο Ερζερούμ, σε μια καλά οργανωμένη επικοινωνιακή φιέστα των Τούρκων. Συνεκμετάλλευση στους φυσικούς πόρους του Αιγαίου, παραβιάσεις, προκλητικότητα, μειονότητες, λαθρομετανάστευση, οικονομία, τουρισμός, όλα αυτά φαίνεται πως «έκλεισαν» υπέρ των τουρκικών συμφερόντων με την Ελλάδα να παίρνει την «μερίδα του σπουργιτιού» και την Τουρκία αυτή του «λέοντος».
ΜΑΛΙΣΤΑ ο Ταγίπ Ερντογάν μας έδωσε και κατευθύνσεις στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής, προειδοποιώντας μας να μην προχωρήσουμε σε καμία συμμαχία με το Ισραήλ λέγοντας με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο: «Η Τουρκία είναι μια δημοκρατική χώρα που επιδιώκει καλές σχέσεις με τους γείτονές της. Εμείς δεν σκοτώνουμε παιδιά, ούτε έχουμε όπλα μαζικής καταστροφής».
ΟΜΩΣ αλήθεια επάνω σε ποια στρατηγική κινούνται όλες αυτές οι αποφάσεις της Αθήνας και με ποιους σκοπούς; Είναι άξιον απορίας, πως αυτή τη χρονική περίοδο που η Τουρκία είναι «στριμωγμένη στη γωνία» από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, με την Ελλάδα να βρίσκεται σε πλεονεκτική-στρατηγικά και πολιτικά-θέση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αντί να το εκμεταλλευτεί, πράττει ακριβώς το αντίθετο. Και σε αυτή τη συμφωνία δεν κρύβονται πίσω ούτε οι ΗΠΑ, ούτε κανένας άλλος ξένος «δάκτυλος» αλλά όπως φαίνεται: φόβος!
ΑΥΤΟ φάνηκε από τις πρώτες ώρες της επισκέψεως του Γιώργου Παπανδρέου. Είναι αδιανόητο ένας Έλληνας πρωθυπουργός να μαθαίνει πως το κράτος που επισκέπτεται έχει στείλει την πολεμική του αεροπορία, παραβιάσει τον εναέριο χώρο της πατρίδας του, υπερίπταται πάνω από το έδαφος της πατρίδας του και πραγματοποιεί εικονικούς βομβαρδισμούς τρομοκρατώντας τους πολίτες των οποίων τα συμφέροντα- υποτίθεται-πως προασπίζει.
ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ άλλη περίπτωση, ένας ικανός ηγέτης ξαναμπαίνει στο αεροπλάνο που τον έφερε και επιστρέφει στην πατρίδα του. Όμως αυτό που δεν κατάλαβε ο Γιώργος Παπανδρέου, ήταν πως με πράξεις η Τουρκία τον υποτίμησε και τον μείωσε στα μάτια του ελληνικού και του τουρκικού λαού, δείχνοντας συνάμα στη διεθνή κοινή γνώμη ποιος είναι το «αφεντικό» της περιοχής.
ΟΙ «λεονταρισμοί» του πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης τύπου, λέγοντας πως απορεί για ποιόν λόγο τα τουρκικά μαχητικά έκαναν τις υπερπτήσεις, πολιτικά και διπλωματικά προκαλεί μόνο μειδίαμα και τίποτε άλλο. Ισως να ήταν και ένα από τα «θέματα» που συζητήθηκαν επί τρεις ώρες. Να κάνει δηλαδή μια «δήλωση» ο Έλληνας πρωθυπουργός για να δείξει «ένας αλλά λέων». Και φυσικά ο τουρκικός τύπος έσπευσε να υποστηρίξει με τη σειρά του και αυτός τον Γιώργο Παπανδρέου, παρουσιάζοντάς τον ως «προκλητικό». Γνώριμο και γνωστό το παιχνίδι της Αγκυρας…
ΟΜΩΣ το δυστυχέστερο όλων είναι πως δεχόμαστε μια χώρα που αμφισβητεί τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, να έχει καταλάβει άλλο κράτος και να καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, να μας δίνει μαθήματα συμπεριφοράς και ήθους και το κυριότερο: να μας αγνοεί προκλητικά και εμείς να το δεχόμαστε.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, ακολουθεί μια τακτική όμοια με αυτή του Ν. Τσαμπερλέιν γνωστή ως «πολιτική του κατευνασμού» δείχνοντας πως η ελληνική κυβέρνηση στερείται σχεδίου εφαρμογής «υψηλής στρατηγικής», το ποιες συνέπειες είχε η πολιτική αυτή του Τσαμπερλέιν είναι γνωστές: Έβαλε τα θεμέλια για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
ΕΙΝΑΙ τουλάχιστον άτοπο να φαντάζεται κανείς ότι επιθετικά έθνη (όπως η Τουρκία) είναι δυνατόν να κατευναστούν, καθώς κάθε ικανοποίηση των απαιτήσεών τους, ανοίγει την όρεξη για περισσότερες απαιτήσεις. Ο μοναδικός τρόπος για να συγκρατηθούν τέτοια έθνη είναι να νιώσουν πως ο αντίπαλός του (εν προκειμένω η Ελλάδα) έχει ισχυρή εξωτερική πολιτική και διαθέτει μια επίσης ισχυρή δύναμη αποτροπής.
ΚΑΙ δυστυχώς η πείρα της ιστορίας έχει να μας διδάξει πως πτώση κρατών ή «δορυφοροποίησή» τους από έναν ισχυρότερο αντίπαλο προέρχεται από την έμμεση άσκηση πίεσης και την καλλιέργεια του φόβου, οδηγώντας την χώρα-στόχο σε εσωτερική σήψη.
ΑΥΤΟ λοιπόν επιβεβαιώθηκε στο Ερζερούμ. Και μένει να δούμε σε λίγο καιρό και την «πρακτική εφαρμογή» όλων αυτών που συμφωνήθηκαν. Ίσως μια ματιά στο χαμόγελο ικανοποίησης του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούντογλου σε αντιπαράθεση με το σκυθρωπό ύφος του Δημήτρη Δρούτσα να μας απαντά σε όλα…
πηγή: newscode.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου