Στη Χάγη για το Δίστομο

του Κ. Μπετινάκη στο στυξ

«Η εσωτερική διαφθορά και η ξένη εξάρτηση των ελληνικών “ελίτ” είναι στενότατα συνδεδεμένες. Όταν ετέθη, πριν από πολλά χρόνια, θέμα κατάσχεσης του Ινστιτούτου Γκαίτε, για αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου, ένας Γερμανός διπλωμάτης δήλωσε στη Γκάρντιαν: Ας το κάνουν αυτό οι Έλληνες και θα δούμε κι εμείς που πάνε τα ΚΠΣ». (Δ. Κωνσταντακόπουλος)

Δικαστική παρέμβαση για να μην εξευτελιστούμε εντελώς

ΓΙΑ ΑΛΛΗ μια φορά λοιπόν, ζούμε ένα όνειρο. Περιμένουμε από ξένα δικαστήρια να πετύχουν να κερδίσουμε μία υπόθεση που τα ελληνικά δικαστήρια δεν κατόρθωσαν να επιβάλλουν. Οι κυβερνήσεις παραπέμπουν στις καλένδες, ενώ ο ΓΑΠ ο ελάσσων βάζει τη χώρα μας να παρεμβαίνει υπέρ μιας άλλης χώρας για ένα κατάδικό μας θέμα.

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ αυτή, τουλάχιστον έρχεται να υπενθυμίσει στην Γερμανία τις υποχρεώσεις της που έχουν άμεση σχέση με τη σημερινή στάση της απέναντι στην Ελλάδα.

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ γίνεται μόνο για την υπόθεση του Διστόμου, του οποίου οι κάτοικοι και απόγονοι των σφαγιασθέντων, είχαν δικαιωθεί μέσω Ιταλίας τον Απρίλιο του 2008. Τότε, ο ιταλικός Άρειος Πάγος είχε ανάψει το πράσινο φως για κατασχέσεις γερμανικών ακινήτων που βρίσκονται σε ιταλικό έδαφος, καθώς διεκδικούνται αποζημιώσεις ύψους 60 εκ ευρώ.

ΕΙΧΕ προηγηθεί η απόφαση του Δικαστηρίου της Λιβαδειάς και του ελληνικού Αρείου Πάγου, που έμειναν στα χαρτιά. Οι 214 δικαιούχοι απευθύνθηκαν αρχικά στην βελγική Δικαιοσύνη και τελικά βρήκαν το δίκιο τους από την ιταλική Δικαιοσύνη.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ έχει υποβάλει ένσταση ετεροδικίας, η οποία απορρίφθηκε από το δικαστήριο της Φλωρεντίας.

ΑΛΛΑ ΕΔΩ έχει παιχθεί και ένα εσωτερικό και εσωκομματικό πολιτικό παιχνίδι με πρωταγωνιστή «φιλογερμανό πρωθυπουργό». Το Συμβούλιο Διεκδίκησης Γερμανικών Οφειλών είχε επανειλημμένα καταγγείλει τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη προσωπικώς, διότι με δική του παρέμβαση (ακόμη και στις κρίσεις των δικαστών) έδωσε μάχη για να μην δικαιωθεί η Ελλάδα ενώπιον της ελληνικής Δικαιοσύνης. Μάλιστα, ο κ. Σημίτης είχε παρατείνει την θητεία του τότε Προέδρου του Αρείου Πάγου Στ. Ματθία.

ΕΤΣΙ, τον Φεβρουάριο του 2001, ο Άρειος πάγος αμφισβήτησε, εμμέσως πλην σαφώς, τη δυνατότητα των ελληνικών δικαστηρίων να εκδικάζουν αγωγές των συγγενών των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας. Το θέμα παραπέμφθηκε προς επίλυση στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο και τον Σεπτέμβριο του 2002 η ελληνική Δικαιοσύνη έβαλε τέλος στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων μπλοκάροντας τις χρηματικές διεκδικήσεις κατά του γερμανικού δημοσίου. Με 6 ψήφους έναντι 5, είχε γίνει αποδεκτό το επιχείρημα της Γερμανίας περί ετεροδικίας. Παράλληλα, κρίθηκε ότι τα θύματα της γερμανικής Κατοχής δεν έχουν δικαίωμα ατομικής αγωγής κατά του γερμανικού δημοσίου και η αποζημίωσή τους είναι θέμα διακρατικών διαπραγματεύσεων. Τις οποίας ουδεμία κυβέρνηση τόλμησε να αρχίσει.

ΤΩΡΑ, η απόφαση της Αθήνας για υποβολή παρέμβασης προκάλεσε ενόχληση στο Βερολίνο και αντίδραση του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, Γκίντο Βεστερβέλε, με τον οποίο επικοινώνησε τηλεφωνικά το βράδυ της Τετάρτης ο γίγαντας ΥΠ.ΕΞ. Δημήτρης Δρούτσας και τον ενημέρωσε για την απόφαση της κυβέρνησης. Ο κ. Βεστερβέλε παρενέβη στο θέμα με γραπτή ανακοίνωση, με την οποία υπεραμύνεται των θέσεων της Γερμανίας και αποτυπώνει τη δυσαρέσκεια της γερμανικής πλευράς για την ανακίνηση του θέματος και την παρέμβαση της Αθήνας. Στην ανακοίνωσή του ουσιαστικά χαρακτηρίζει ακατανόητη την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης και προσθέτει ότι η Γερμανία γνωρίζει την ιστορική της ευθύνη.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ τη δήλωση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε, σύμφωνα με την οποία «Εμείς οι Γερμανοί δεν μπορούμε να πληρώσουμε τα λάθη των Ελλήνων». Με την επιστολή τους προς τον κ. Σόιμπλε, οι αντιστασιακοί υπενθύμιζαν ότι οι Έλληνες επί εξήντα χρόνια πληρώνουν τα καταστροφικά λάθη των τότε Γερμανών. Και τον καλούσαν, αφού το Βερολίνο δεν εννοεί να πληρώσει τις επανορθώσεις (7 δις 100 εκ δολάρια και το αναγκαστικό δάνειο 3 δις 300 εκ δολαρίων, αγοραστικής αξίας 1938) να τις αφαιρέσει από τα σημερινά δάνεια προς τη Γερμανία.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ παρέμβαση ανοίγει το δρόμο προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης να άρει μία διάταξη νόμου, την οποία επικαλέστηκε η γερμανική κυβέρνηση για να μην προχωρήσει στην εκτέλεση της απόφασης που αφορούσε στις αποζημιώσεις των θιγέντων από το Δίστομο. Μεταξύ των ανθρώπων που δικαιούνται αποζημίωσης είναι κι οι συγγενείς των θυμάτων από τα ολοκαυτώματα της Βιάννου και των Ανωγείων, αλλά και άλλων 23 περιπτώσεων στην Κρήτη. Και στον νομό Ρεθύμνου, έχει κατατεθεί ήδη από τη δεκαετία του ’90 πλειάδα μηνύσεων από κατοίκους διαφόρων περιοχών εναντίον της γερμανικής κυβέρνησης, διεκδικώντας αποζημιώσεις. (Κρητική Επιθεώρηση)

Προκαταβολική «συγνώμη»

ΠΡΙΝ καν αποφασίσει η κυβέρνηση να παρέμβει, για καθαρά εντυπωσιθηρικούς και δημαγωγικούς λόγους, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων για το Δίστομο, είχε φροντίσει να ενημερώσει τη γερμανική κυβέρνηση. Το παραδέχθηκε εμμέσως πλην σαφώς ο υπουργός Εξωτερικών μιλώντας χτες στο «Μέγκα». Ερωτηθείς εάν η κίνηση αυτή προκαλέσει την αντίδραση της Γερμανίας σε μια κρίσιμη περίοδο, ο Δ. Δρούτσας απάντησε ως εξής: «Δε θα ήμουν αξιόπιστος εάν έλεγα ότι η γερμανική πλευρά το βλέπει με θετικό μάτι. Ενημέρωσα και εξήγησα στη γερμανική πλευρά την απόφαση της Ελλάδας. Δεν εξέφρασαν χαρά, βεβαίως, αλλά είναι κάτι ενταγμένο στο παιχνίδι σχέσεων των δύο χωρών». 

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, ο υπουργός Εξωτερικών ομολογεί ότι η κυβέρνηση προκειμένου να προλάβει την οργή της γερμανικής κυβέρνησης έσπευσε να δικαιολογήσει την κίνησή της και μάλιστα να την εμφανίσει περίπου ως ένα «παιχνίδι», στο οποίο μάλλον δεν πρέπει να δώσει σημασία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σε όλους τους τόνους ο Δ. Δρούτσας επιμένει να αναδεικνύει τον «ισχυρό συμβολισμό» της κίνησης, αφού έτσι και αλλιώς η κυβέρνηση και όλες οι προηγούμενες δεν άγγιξαν ποτέ το συνολικό ζήτημα του κατοχικού δανείου, των αποζημιώσεων, κ.ο.κ. 

ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ λοιπόν παρά εκπλήσσει ο απολογητικός τόνος του ΥΠΕΞ και της κυβέρνησης απέναντι στη γερμανική κυβέρνηση. Είναι άλλωστε αντάξια της στάσης που τήρησε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που ουσιαστικά έβαλε βέτο στην εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων, αναγκάζοντας τους συγγενείς των θυμάτων να προσφύγουν στη Χάγη ...μέσω της Ιταλίας! Λεπτομέρεια: Υπουργός Εξωτερικών τότε ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός... (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ)

Οι γερμανικές οφειλές

# 1. Οι επανορθώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές κατά τη διάρκεια της κατοχής, δηλαδή προς το Δημόσιο, ύψους 7,1 δισεκ. Δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938. Αυτές, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας, υπολογίζονται έως τον Μάρτιο του 2010 στο ποσό των 108,43 δισεκ. ευρώ, χωρίς τους νόμιμους τόκους (με το ελάχιστο επιτόκιο του 3% σε τιμές του 1938 υπερβαίνουν σήμερα το 1 τρις ευρώ, τρεις φορές περίπου πάνω από το δημόσιο χρέος).

# 2. Το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισεκ. Δολαρίων (αγοραστικής αξίας 1938). Το κατοχικό δάνειο είναι το μισό περίπου του ανωτέρω ποσού των 7,1 δισεκ. Δολαρίων. Ανέρχεται σήμερα σε περίπου 54 δισεκ. ευρώ, χωρίς τους νόμιμους τόκους.

Το δάνειο αυτό, που υπολογίζεται κάθε χρόνο, τόσο από την τράπεζα της Ελλάδας, όσο και από την γερμανική κρατική τράπεζα, ήταν καθοριστικό, επειδή προκάλεσε την πείνα και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς απ’ αυτήν. Εκτός από το κατοχικό « δάνειο» είναι και το τόσο αίμα που έχει δώσει ο λαός μας λόγω της κατοχής!

Όλα αυτά τα ποσά δεν έχουν παραγραφεί, ούτε μπορούν να παραγραφούν, επειδή είναι αναγνωρισμένες οφειλές με διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις. Αρκεί να έχει τα κότσια να τα ζητήσει κάποια ελληνική κυβέρνηση. Αν τα ζητούσε και η γερμανική κυβέρνηση αρνιόταν να τα καταβάλει, θα μπορούσε η όποια ελληνική κυβέρνηση να προσφύγει στα διεθνή δικαστήρια και αναμφισβήτητα να δικαιωθεί και να τα πάρει. Αλλά ουδεμία ελληνική κυβέρνηση τα διεκδίκησε με αυτή τη διαδικασία. Ούτε επίσης τους

# 3. Αρχαιολογικούς θησαυρούς, που άρπαξαν από τα μουσεία, τους αρχαιολογικούς χώρους και από παράνομες ανασκαφές, οι ναζί κατακτητές και είναι καταγεγραμμένες, και δεν έχουν επιστραφεί ως όφειλαν.

Η άρνηση τις γερμανικής κυβέρνησης να πληρώσει τις αποζημιώσεις, οφείλεται στο επιχείρημα ότι δήθεν είχε δώσει στην Ελλάδα, 115 εκατομμύρια μάρκα, στις 21 Σεπτεμβρίου 1961, με τα οποία ισχυρίζεται ότι ξόφλησε τις υποχρεώσεις της. Στη συναλλαγή που έγινε τότε για την απελευθέρωση του εγκληματία πολέμου Μέρτεν, (που είχε φυγαδευτεί από την τότε κυβέρνηση στην Γερμανία) υπογράφηκε πραγματικά σύμβασηαλλά σε υποσημείωση όμως (με την υπογραφή του τότε πρέσβη της Ελλάδας στη Βόννη), τονίζεται ρητώς ότι μ’ αυτά τα χρήματα, που βασικά δεν προορίζονταν για τα θύματα, αλλά για άλλες κατηγορίες, δεν εξοφλούνται οι υποχρεώσεις της Γερμανίας προς την Ελλάδα και ότι η Ελλάδα δεν παραιτείται από τις αποζημιώσεις. Να σημειωθεί επιπλέον ότι από αυτό το ποσό δόθηκαν τελικά μόνο 38 εκατομμύρια μάρκα.