Οι διαρρήκτες ...

του Γιάννη Ντάσκα από το ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα, το οποίο εφήρμοσε σε κάθε χώρα που έθεσε υπό την κηδεμονία του και αφού πρώτα κατεδάφισε το κατά Ρουσσώ «κοινωνικό συμβόλαιο» που επιβίωνε ασθμαίνοντας, το ΔΝΤ περνά και στην Ελλάδα στη φάση της μαζικής εκποίησης δημόσιας περιουσίας.

 Η κατάληξη αυτής τη διαδικασίας είναι, με βάση την ιστορική εμπειρία, προβλέψιμη. Η Ελλάδα, από κράτος με ευρεία μεσαία τάξη και με κύριο χαρακτηριστικό τη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία, με εύθραυστη αλλά έστω στοιχειωδώς υπαρκτή συνοχή, μετατρέπεται σε λατινοαμερικανικού τύπου οικονομία, με χαώδεις διαφορές μεταξύ των οικονομικών τάξεων και σαφές κοινωνικό χάσμα -με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη σταθερότητα της δημοκρατίας.

Ο πρωθυπουργός ανέλαβε τη δέσμευση ότι ελληνική γη δεν θα παραχωρηθεί στα πλαίσια της συγκέντρωσης του κολοσσιαίου ποσού των 50 δισ. Αν υποτεθεί ότι αυτή η δέσμευση θα τηρηθεί, και πέρα από τις δεδομένες ολέθριες συνέπειες μίας αποικιοκρατικού τύπου κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης, τίθεται το ερώτημα αν η προς εκποίηση δημόσια περιουσία αρκεί για να καλύψει το ζητούμενο ποσό. Το γεγονός ότι, σε πολύ ανθηρότερες οικονομικά περιόδους, το σύνολο των μέχρι σήμερα ιδιωτικοποιήσεων δεν αντιστοιχεί παρά σε ένα ελάχιστο ποσοστό των 50 δισ. συνηγορεί περί της αντίθετης άποψης. Εφόσον, όμως, η αδυναμία επίτευξης του στόχου της εκποίησης είναι τόσο εξόφθαλμη, όσο ακριβώς ήταν και η αδυναμία μείωσης του δημοσίου χρέους με το πρόγραμμα του μνημονίου που προηγήθηκε, δύο εκδοχές υπάρχουν: είτε το ΔΝΤ να είναι ένας πλήρως ερασιτεχνικός, αν όχι και ανίκανος, οργανισμός, είτε οι πραγματικοί του στόχοι να μην είναι οι ομολογημένοι, αλλά να καλύπτονται πίσω από νεοφιλελεύθερες πομφόλυγες.

Ο συγχρονισμός της σταδιακής κυνικής ομολογίας, ότι η μέχρι σήμερα άρνηση (μετά χλευασμού της αντίθετης άποψης) ύπαρξης σημαντικού ορυκτού πλούτου στην Ελλάδα, με τον διεθνή οικονομικό έλεγχο, η δραστηριοποίηση ποικιλώνυμων κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων στα νερά του Αιγαίου, ακόμη και η συμμετοχή αλλοδαπών πλοίων και αεροσκαφών σε στρατιωτικές ασκήσεις με ιδιαίτερα «δυναμικά» σενάρια παρέχουν μία ισχυρή ένδειξη ότι το πρόγραμμα «αποκρατικοποιήσεων» είναι καταδικασμένο και σχεδιασμένο εξαρχής να μην αποδώσει. Δημιουργείται, λοιπόν, η υποψία ότι μεθοδεύεται, ως υποτιθέμενη εναλλακτική λύση, μετά από την προκαθορισμένη αποτυχία του προγράμματος, η παραχώρηση της εκμετάλλευσης κοιτασμάτων πετρελαίου και εν γένει ορυκτού πλούτου στα συμφέροντα εκείνα που ελέγχουν το ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους εταίρους του στον μηχανισμό στήριξης. Το βεβιασμένο της διαδικασίας, που δεν επιτρέπει την παρουσίαση ενός πλήρους και αξιόπιστου προγράμματος, αλλά και η ιταμή πρόκληση της κατοχικού ύφους και ήθους ανακοίνωσης της τρόικας, επαναφέρουσα στη μνήμη τον διαμερισμό των ιματίων της κατακτημένης Ελλάδας από τις δυνάμεις του άξονα, προφανώς με σκοπό να καμφθούν οι όποιες αντιστάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, ενισχύουν αυτές τις υποψίες.

Αν αυτά έχουν δόση αλήθειας, τίθεται το ερώτημα αν συμφέρει την Ελλάδα να αξιοποιήσει όσες δυνατότητες έχει, προκειμένου να ικανοποιήσει τους δανειστές της ή αν, αντίθετα, την συμφέρει να κρύψει κατά το δυνατόν τα πολύτιμα είδη, για όσο χρόνο ο διαρρήκτης βρίσκεται μέσα στο σπίτι.