του Μάκη Κουρή
> Η ύφεση είναι το μέγα πρόβλημα και αν δεν ανακοπεί θα τελειώσουμε...
> Τι πρέπει να γίνει
Κάθε άλλο παρά γλιτώσαμε με την επιμήκυνση της πληρωμής των 110 δισ. και τη μείωση κατά μία περίπου μονάδα του επιτοκίου. Ήταν κάτι που από μόνοι τους, με πρώτο το ΔΝΤ, θα έδιναν, γιατί ήξεραν ότι οι όροι, που με παιδική αφέλεια δεχθήκαμε, δεν βγάζουν πουθενά.
Άλλωστε δεν μας χάρισαν και τίποτα. Θα μας αρμέγουν για πάρα πολλά χρόνια... Και να δείτε ότι θα μας δώσουν μετά χαράς κι άλλη παράταση... Ξέρουν ότι είναι σίγουρα τα λεφτά τους...
Αλλά ούτε καν ανάσα δεν πήραμε... Η ασφυξία όχι απλώς συνεχίζεται. Γίνεται πιο αποπνιχτική.
Η ύφεση καλπάζει. Και αυτό είναι ο κίνδυνος-θάνατος. Γιατί αυξάνει την ανεργία, πολλαπλασιάζει τα λουκέτα, φέρνει συσσίτια και τραγωδίες. Ο υπουργός Οικονομικών δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται. Όχι μόνο γιατί δεν κάνει τίποτα, για να μπει κάποιο χαλινάρι, αλλά αντίθετα, τα μέτρα που συνεχώς παίρνει (και αυτά που τώρα ψηφίζει) ντοπάρουν την ύφεση... Και αποτελούν κίνητρα για φοροδιαφυγή. Την απόδειξη την έχετε, κ. Παπακωνσταντίνου, στα χέρια σας. Τα έσοδα του Μάρτη κατέρρευσαν. Ήταν μέχρι προχθές μείον 20% από συν 8% που ήταν ο στόχος! 28% κάτω! Καταστροφή δηλαδή.
Πικρή, δυσάρεστη η αλήθεια για τον «τσάρο της οικονομίας» μας. Σε όλα έπεσε έξω. Σε τίποτα δεν επιβεβαιώθηκε. Όλα πάνε χειρότερα. Το τσουνάμι μέρα με τη μέρα φουσκώνει περισσότερο. Και δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι του φταίει κάποιος άλλος... Δεκαεπτά μήνες τώρα, είναι ο κυρίαρχος. Και αντί σωτηρίας, κατεβαίνουμε στον τάφο... Δεν θέλουμε να αδικήσουμε τον κ. Παπακωνσταντίνου. Μεγαλύτερες ευθύνες έχει ο κ. Παπανδρέου. Του φόρτωσε παραπάνω από εκείνα που άντεχαν οι πλάτες του, όπως αποδείχθηκε. Όμως και ο ίδιος ο υπουργός έδειξε να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα, να μη ζει τα καρδιοχτύπια στην αγορά.
Υπάρχει ελπίδα; Ίσως ναι... Πλήρης αλλαγή στρατηγικής. Με άλλον καπετάνιο στο τιμόνι της οικονομίας.
Χρειάζεται όραμα. Και στόχοι. Που να μπορούν αμέσως να υλοποιηθούν.
Να δοθούν κίνητρα για να ζωντανέψει η οικοδομή. Να υπάρξει αγοραστικό ενδιαφέρον, αφού προηγουμένως η κατάθλιψη που έχει δημιουργήσει το ψυχολογικό κλίμα ξεπεραστεί. Και αυτό μπορεί να γίνει αν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη μέρα.
Να παρθούν μέτρα ενίσχυσης του τουρισμού, αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα που έχει η χώρα. Κι αν δεν ξέρουμε, ας αντιγράψουμε σωστά τους γείτονές μας.
Να πείσουμε τους ομογενείς όχι να πάρουν ομόλογα –αυτό δεν θα φέρει ούτε ρευστότητα, ούτε ανάπτυξη– αλλά να κάνουν μικρές επενδύσεις, π.χ. ενός, δύο εκατομμυρίων ευρώ. Είτε στην οικοδομή, είτε σε τουριστικές δραστηριότητες.
Τα κονδύλια για δρόμους και για άλλα έργα να ριχθούν στην αγορά σε ενίσχυση νέων για νέες παραγωγικές πρωτοβουλίες στη γεωργία, σε νέα μοντέλα, και όχι στον εμπορευματικό τομέα, όπου πέσαμε όλοι και δημιουργήθηκε εκεί πληθωρισμός. Δεν θα πάθουμε τίποτε αν κάποιοι δρόμοι ή έργα υποδομής γίνουν έπειτα από 5 με 10 χρόνια. Προτεραιότητα έχει να κρατηθεί ζωντανή η μεσαία τάξη, ο μικρομεσαίος, να μη μας πάνε σʼ αυτό που επιδιώκουν: 80% οι φτωχοί και 20% οι πλούσιοι.
Ταυτόχρονα πρέπει να δοθεί βαρύτητα στις δαπάνες. Να μην ξεφύγουν από ένα πλαφόν που θα εξασφαλίζει ένα επίπεδο αξιοπρεπές στην υγεία, στην παιδεία, στην πρόνοια. Και από κει και πέρα τέρμα οι γαλαντόμες χρηματοδοτήσεις στις περιβόητες ΜΚΟ και σε φιέστες που είναι πολυτέλεια για τις μέρες που ζούμε.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να γυρίσει ο ήλιος, κύριε πρωθυπουργέ, είναι να πετάξετε στα σκουπίδια ΟΛΟΥΣ τους φορολογικούς νόμους, ων ουκ έστιν αριθμός. Και ο ένας παραπέμπει στον άλλον και μια παράγραφος σε δεκάδες υποπαραγράφους και οι υποπαράγραφοι σε άλλες. Να δώσετε εντολή να φτιαχτεί ένας απλός φορολογικός νόμος, που δεν θα ξεπερνάει τις 50 σελίδες και θα είναι ένα συμβόλαιο της χώρας με τους πολίτες της και με όλους τους επενδυτές, ντόπιους και ξένους, που θέλουν να αναπτύξουν επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Και θα υπάρχει δέσμευση ότι αυτό το φορολογικό συμβόλαιο δεν θα αλλάξει για ΔΕΚΑ, το λιγότερο, χρόνια.
Πρόκειται για σκέψεις που δεν έρχονται από το πουθενά... Αλλά από ανθρώπους της αγοράς σε διάφορους τομείς, που έχουν δουλέψει, έχουν βγάλει μόνοι τους το ψωμί, έχουν πετύχει, δεν τους περίμενε ποτέ καμιά θέση στο Δημόσιο. Και αυτά που περιγράφουμε μπορούν να γίνουν. Και να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Να μην τελειώσουμε ως πατρίδα και ως λαός...
Εύκολο είναι να γκρεμίζεις. Ακόμη και... αλμπάνηδες μπορούν να το κάνουν. Μαστόρους ικανούς και έμπειρους χρειάζεται η χώρα για να κτίσουν, κύριε Παπανδρέου...
Δημοσιεύτηκε στο ΠΑΡΟΝ της Κυριακής - 27/3/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου