Είναι σχεδόν βέβαιο ότι το σύνολο του πακέτου των μέτρων ύψους 22 δις. € για τη μείωση του ελλείμματος την τετραετία 2012 – 2015, καθώς και τα πρόσθετα μέτρα ύψους 4,2 δις για το 2011, είναι πρακτικά αδύνατο να εφαρμοσθούν αποτελεσματικά χωρίς διαφοροποιήσεις σ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου. Δεν το αντέχει κυρίως η αγορά, αλλά και η κοινωνία.
Εφαρμογή υφεσιακού χαρακτήρα μέτρων σε περίοδο ύφεσης, θα δημιουργήσει συνθήκες μονιμοποίησης της ύφεσης. Η αφαίρεση σε ετήσια βάση πόρων από την αγορά της τάξεως του 2% του ΑΕΠ χωρίς εξισορρόπηση με ισοδύναμα ποσά αναπτυξιακής προέλευσης ή χαρακτήρα, θα δημιουργήσει ιδιαίτερα δύσκολες προοπτικές για ανάκαμψη το τέλος του 2011. Θα πρέπει τα έσοδα από τον τουρισμό και τις εξαγωγές να αυξηθούν 22% – 25% ώστε να αντισταθμιστεί η αφαίρεση πόρων 4,2 δις. Δύσκολα όμως μπορούν να επιτευχθούν τέτοιου ύψους ποσοστά αύξησης.
Οι εκπρόσωποι της Τρόϊκα γνωρίζουν καλά ότι η ελληνική οικονομία έχει εισέλθει στο φαύλο κύκλο της ύφεσης και έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται εκ του αποτελέσματος, ότι η πρόχειρα εκπονηθείσα συνταγή οικονομικής πολιτικής δημιουργεί σοβαρές παρενέργειες.
Επίσης, παρατηρούν ότι δεν προχωρούν οι διαρθρωτικές αλλαγές ή όσες πραγματοποιήθηκαν περιέχαν μεγάλες εκπτώσεις : στην αγορά εργασίας, στην ενέργεια, στην υγεία, στις μεταφορές, στον τουρισμό, στη δημόσια διοίκηση, στις ΔΕΚΟ, στην κατάργηση οργανισμών, στα επαγγέλματα.
Παντού και σε όλα τα επίπεδα, η απελευθέρωση από τον κρατισμό και τις ρυθμιστικές στρεβλώσεις προχωρά με πολύ αργούς ρυθμούς. Για τις αποκρατικοποιήσεις και για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός τοποθέτησε και εμπόδια αποκλείοντας την πώληση Δημόσιας γης, προτείνοντας μίσθωση 30, 50 ή 99 ετών!
Η Τρόϊκα βλέπει λοιπόν ότι το πνεύμα του μνημονίου, δηλ. ο φιλελεύθερος τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τη μελλοντική λειτουργία της ελληνικής οικονομίας δεν μεταφέρεται από την Ελληνική κυβέρνηση με τις συμφωνημένα συγκεκριμένες ενέργειες στην ελληνική οικονομία.
Επίσης βλέπει και αποκλίσεις στους στόχους του ελλείμματος.
Άρα το «σχέδιό» της δεν προχωρά. Γι’ αυτό πιέζει και θα πιέσει όλο και περισσότερο.
Οι εκπρόσωποι της Τρόϊκα επίσης γνωρίζουν πολύ καλά ότι:
- στη διάσωση της Ελλάδας εμπλέκεται η αξιοπιστία της Ευρωζώνης. Θα είναι σοβαρό πλήγμα για την Ευρωζώνη εάν δεν κατορθώσει να βοηθήσει έναν εταίρο της.
- πρέπει να αποφευχθεί οποιοσδήποτε κίνδυνος οικονομικής αποσταθεροποίησης στην περιοχή λόγω της πολιτικής αποσταθεροποίησης στη Β. Αφρική και τον Αραβικό κόσμο.
- οι Η.Π.Α ενδιαφέρονται να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος ενός ενδεχόμενου ντόμινο σε επίπεδο υπερχρεωμένων κρατών και τραπεζών.
Δεν πρέπει επίσης να υποτιμηθεί ότι «παίζεται» και η αξιοπιστία της τριμερούς συνεργασίας (Δ.Ν.Τ – Ε.Ε – Ε.Κ.Τ), η οποία έχει επενδύσει στη σωτηρία της Ελλάδας. Όποιοι και να είναι οι κίνδυνοι του εγχειρήματός των, η δύναμη των προαναφερόμενων θεσμών δεν μπορεί να επιτρέψει πολλά περιθώρια ώστε να οδηγηθεί το εγχείρημα σε αποτυχία. Μόνο μια χαμηλή ικανότητα προσαρμογής της Ελληνικής Οικονομίας και κοινωνίας, είναι δυνατόν να δικαιολογήσει την αποτυχία του εγχειρήματός των.
Λύση στο αδιέξοδο θα μπορούσε να προσφέρει η σαφώς μεγαλύτερη ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων, την προώθηση των αποκρατικοποιήσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών.
Η πρόταση, -κατόπιν συμφωνίας με την κυβέρνηση- για το πακέτο των 50 δις δεν πρέπει να στοχεύει μόνο στη δυνατότητα εξαγοράς μέρος του χρέους και στην εισροή ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων ώστε να προωθηθεί η ανάπτυξη. Μπορεί να έχει τη χρησιμότητα της «εφεδρείας» ώστε να γίνει εφικτή η πραγματοποίηση της μείωσης των ελλειμμάτων.
Η μείωση της φοροαποδοτικότητας και η εξάντληση των φορολογουμένων, έχει προκαλέσει και θα προκαλέσει πιθανότατα περισσότερο στο μέλλον, την αδυναμία είσπραξης ικανοποιητικού επιπέδου φορολογικών εσόδων. Παράλληλα, η αφού εξαντληθούν τα περιθώρια μείωσης των δαπανών του σπάταλου κράτους και η πολιτική κατά της φοροδιαφυγής στοχεύσει στη σωστή κατεύθυνση, οι προερχόμενοι πόροι από τις αποκρατικοποιήσεις και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μπορούν να χρησιμεύσουν ως εργαλείο ανάσχεσης της ύφεσης και γέφυρας προς την ανάπτυξη. Εάν οι πόροι χρησιμοποιηθούν με μέτρο, συμφωνημένα και προγραμματισμένα για την κάλυψη των ελλειμμάτων –π.χ αναγκών δημοσίων επενδύσεων- μπορούν μακροπρόθεσμα να συνεισφέρουν αποτελεσματικά στην ανάπτυξη και τη βιώσιμη διαχείριση του χρέους.
Είναι προφανές ότι οι σοβαρές καθυστερήσεις στη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας δυσχεραίνει τις διαπραγματεύσεις με την Τρόϊκα και την οδηγεί σε σκλήρυνση της στάσης της, περιορίζοντας τη διαπραγματευτική δύναμη της χώρας.
Μεγάλο εμπόδιο για την απελευθέρωση της ελληνικής κοινωνίας από τον κρατισμό και τη δημιουργία συνθηκών για έξοδο από την κρίση είναι αυτό το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που έχει αποκαλεστεί «η ψυχή του ΠΑΣΟΚ». Δηλαδή το κομματικό, συνδικαλιστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θεμελίωσε και διόγκωσε τον κρατισμό στην Ελλάδα και επέτρεψε με τη συμπεριφορά του την εξάπλωση της συντεχνιακής νοοτροπίας στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Προέκταση της συστατικής ιδεολογίας του ΠΑΣΟΚ και συνέχεια συνδικαλιστικών συμπεριφορών του παρελθόντος οι οποίες οδήγησαν σε κρατικοποιήσεις και σε παύση λειτουργίας, πολλές ιδιωτικές εταιρείες.
Οι δηλώσεις και η συμπεριφορά των εκπροσώπων των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, φανερώνουν ότι τις θεωρούν ιδιοκτησία τους. Με τη συμπεριφορά τους, τα σωματεία διοικούν ουσιαστικά τις μεγάλες κρατικές εταιρείες της χώρας και αυτή είναι η πηγή της κακοδιαχείρισης και της χαμηλής ποιότητας των υπηρεσιών. Η λαϊκίστικη ιδεολογία περί «προστασίας των λαϊκών κεκτημένων εκ μέρους των συνδικαλιστικών φορέων των ΔΕΚΟ για λογαριασμό όλου του λαού», είναι η μάσκα για την κάλυψη του ουσιαστικού εκβιασμού τον οποίο ασκούν σε πολλά επίπεδα, όχι μόνο με απήχηση αλλά και με αποτελέσματα στην κυβερνητική δράση. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Κάποιοι υπουργοί κυριαρχούνται από το φόβο της μετωπικής σύγκρουσης. Κάποιοι άλλοι υποκινούνται από το φόβο απώλειας στηριγμάτων στην κοινωνία, απώλειας ψήφων και ενδεχομένως δημιουργίας αξεπέραστων εσωκομματικών προβλημάτων και μετατόπισης του πολιτικού κέντρου βάρους προς τα αριστερά. Κάποιοι άλλοι δεν ξέρουν πώς να επιχειρηματολογήσουν στις τοπικές κοινωνίες από τις οποίες δέχονται πίεση και προσπαθούν να βγάλουν τις «ευθύνες» από πάνω τους.
Όποια και να είναι τα κίνητρα των Υπουργών, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό. Η κυβερνητική πολιτική φοβάται να αποβάλλει τα ιδεολογικά απολιθώματα του παρελθόντος, περιορίζοντας τις προοπτικές ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Αυτό που μπορούμε να προτείνουμε στην κυβέρνηση, είναι να εμπνευστεί από τη σοφία της λαϊκής παροιμίας που λέει : «Μια ψυχή που’ ναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα!»
Statesmen
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου