Η θαρραλέα αναδιάρθρωση του ευρωπαϊκού χρέους η μόνη λύση για τη σωτηρία της ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Το εκτενές απόσπασμα που δημοσιεύουμε, προέρχεται από άρθρο της Catherine Gerst, που φιλοξενήθηκε στη γαλλική «Λε Μοντ» (25/5). Οι εκτιμήσεις και απόψεις που περιέχει αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, καθώς η συγκεκριμένη αναλύτρια υπήρξε στέλεχος της Moody’s στη Γαλλία και σήμερα εργάζεται στη διεθνή εταιρία συμβούλων Citigate Dewe Rogerson.

Το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ έχει ήδη λάβει στις αγορές ένα όνομα: Grexit. Με το όνομα αυτό συγκεκριμενοποιείται μια απειλή που μέχρι τώρα παρέμενε σε δεύτερο πλάνο: η απειλή μιας κατάρρευσης της ευρωζώνης λόγω της εξόδου της Ελλάδας.

Η οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα, αλλά και η δημοσιονομική της κατάσταση, είναι πολύ πιο σοβαρή απ’ ό,τι ήταν πριν τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο σωτηρίας της. Το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι μεγαλύτερο απ’ ό,τι ήταν στις αρχές του 2012: ο δανεισμός ενός υπερχρεωμένου κράτους με επιτόκια υψηλότερα από τα επιτόκια του αρχικού του χρέους, τη στιγμή που έχει μηδενική ανάπτυξη ή αρνητική και χαμηλό δείκτη πληθωρισμού, είναι επόμενο να επιδεινώσει το χρέος του.

Το σχέδιο που εφαρμόστηκε για την αποφυγή μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας της Ελλάδας, καθησύχασε για λίγο το σύνολο των συνομιλητών στη ζώνη του ευρώ. Όμως, το μόνο που κατάφεραν ήταν να κερδίσουν λίγο χρόνο.

Είναι λυπηρό το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις δεν χρησιμοποίησαν αυτή την περίοδο χάριτος, από τα τέλη του 2011 ως τον Μάρτιο του 2012, για να θέσουν στο επίκεντρο της συζήτησης το πραγματικό διακύβευμα, τον κίνδυνο κατάρρευσης της ευρωζώνης, αντί να παρακολουθούν πότε θα ξεφύγει η κατάσταση στην Ελλάδα.

Το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα είχε ήδη παρακολουθήσει τα αποθεματικά του να καταρρέουν κατά το ένα τρίτο μέσα σε δύο χρόνια (240 δισ. ήταν αρχές του 2010, 170 έμεινα το πρώτο τρίμηνο του 2012) και η κατάσταση χειροτερεύει όλο και περισσότερο (...) Η κύρια αιτία κατάρρευσης της ευρωζώνης θα ήταν μια κρίση του τραπεζικού της συστήματος.

Τις επόμενες τρεις εβδομάδες πρέπει κατ’ αρχάς να λυθεί το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας: το ελληνικό χρέος ύψους 375 δισ. ευρώ, που το μεγαλύτερο μέρος του οφείλεται σε πιστωτές εντός της ευρωζώνης, αντιπροσωπεύει μέγεθος ασήμαντο σε σύγκριση με τις μακροοικονομικές επιπτώσεις και τις απώλειες που σημειώνονται καθημερινά στα χρηματιστήρια εδώ και εβδομάδες.

Για να αποφευχθεί η έξοδος της Ελλάδας πριν ή μετά τις 17 Ιουνίου, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από ένα νέο σχέδιο αναδιάρθρωσης του συνολικού χρέους της, που περιλαμβάνει όχι μόνο το δημόσιο χρέος, αλλά και το σύνολο των χρεών των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Θα χρειαστεί να χάσουν οι πιστωτές, να διαγραφεί χρέος, να καταστραφεί χρήμα και συνεπώς κεφάλαιο. Και να εξυπηρετηθεί το υπόλοιπο του χρέους με προοπτική πολλών δεκαετιών.

Οι απώλειες θα βαρύνουν τους ευρωπαίους φορολογούμενους, τις ευρωπαϊκές τράπεζες και άλλους επενδυτές, καθώς και τις διεθνείς τράπεζες. Αλλά από μόνη της μια τέτοια αναδιάρθρωση δεν αρκεί. Χρειάζεται μαζί κι ένα σχέδιο αντίστοιχο του «σχεδίου Μάρσαλ» για την Ελλάδα.

Και αμέσως μετά χρειάζεται να καταπιαστούμε αμέσως με την περίπτωση της Ισπανίας αρχικά, κατόπιν της Πορτογαλίας και ύστερα της Ιρλανδίας, που είναι ακόμα πιο απειλητικές για την επιβίωση της ζώνης του ευρώ (...) Για να αποφευχθεί [η μετάδοση της κρίσης] πρέπει να αντιμετωπισθεί χωρίς καθυστέρηση η εφαρμογή ενός θαρραλέου σχεδίου αναδιάρθρωσης του χρέους όλων αυτών των χωρών.

Πρόκειται για μια καθαρά πολιτική απόφαση, που αν δεν ληφθεί, η κατάρρευση της ζώνης του ευρώ θα καταστεί αναπόφευκτο σενάριο, που οι συνέπειές του θα ξεπερνούσαν σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό το ύψος του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Δεν υπάρχουν σχόλια

Δημοσίευση σχολίου