Οι εκλογές τέλειωσαν - Πάμε ξανά για εκλογές;

ο Χρήστος ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ στο aixmi.gr

Τώρα που οι κάλπες έκλεισαν και μπορώ αζημίως να υπερβώ την απαγόρευση που το «εθνικό καραγκιοζιλίκι» της μη δημοσίευσης δημοσκοπήσεων επέβαλε, μπορώ να μιλήσω για όσα μάθαινα -και δεν ήμουν ο μόνος, φυσικά- τα τελευταία 24ωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες.

Πρώτον, μέχρι το βράδυ του Σαββάτου ένας στους τέσσερις Έλληνες δεν είχε αποφασίσει τι θα ψηφίσει την Κυριακή! Πράγμα πρωτοφανές!

Δεύτερον, την τελευταία εβδομάδα ο Σύριζα του Αλέξη Τσίπρα είχε μπει σε ανοδικό ασανσέρ και κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει σε ποιον εκλογικό όροφο θα σταματήσει. Οι δημοσκόποι έβρισκαν ότι του είχε δώσει εξαιρετική δυναμική η πρόταση για κυβέρνηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Σε έρευνα της GPO, το 43% των πολιτών έδειχνε να θεωρεί την πρότασή του ως θετική και το 35% ως ρεαλιστική. Πράγμα που πρακτικά σημαίνει ότι ένα μεγάλο τμήμα Ελλήνων θεωρεί ότι υπάρχει δρόμος για καταγγελία των Μνημονίων με ταυτόχρονη παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Τρίτον, η ΝΔ έδειχνε να αποσυσπειρώνεται μέρα με τη μέρα, με αποτέλεσμα να χάνεται όχι μόνο ο στόχος της αυτοδυναμίας, αλλά και η αίσθηση της ηγεμονεύουσας πολιτικής δύναμης.

Τέταρτον, το ΠΑΣΟΚ μάζευε τα κομμάτια του και πάλευε να κρατηθεί στο κέντρο του πολιτικού παιχνιδιού. Ήταν προφανές, όμως, ότι περισσότεροι απ’ τους μισούς που το ψήφισαν το 2009 είχαν αποφασίσει να του γυρίσουν την πλάτη. Άρα πολύ δύσκολα θα μπορούσε να φτάσει το 20%.

Πέμπτον, το ΚΚΕ φαινόταν να χάνει, για πρώτη φορά τα τελευταία 31 χρόνια, την τρίτη θέση και -μαζί – την αίγλη του «τρίτου παίχτη» στην πολιτική σκακιέρα. Ο κίνδυνος για την Αλέκα Παπαρήγα ήταν να χάσει και την τέταρτη θέση (από τον Πάνο Καμμένο) και να εμφανίζεται ως το μόνο κόμμα που αντί να κερδίζει χάνει τη στιγμή που το μεταπολιτευτικό σκηνικό διαλύεται.

Έκτον, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου κρατούσαν υψηλά ποσοστά, έχοντας «καβαλήσει» το αντιμνημονιακό ρεύμα από τα δεξιά της ΝΔ. Πολλοί από τους νεοδημοκράτες, που είχαν «διαπαιδαγωγηθεί» αντιμνημονιακά από τον Αντώνη Σαμαρά, έδειχναν να μην αποδέχονται με τίποτα τη στροφή του.

Έβδομον, μετά από 35 χρόνια η φασίζουσα Ακροδεξιά έδειχνε τα δόντια της. Η ανυπαρξία πολιτικής για το μεταναστευτικό και η μετατροπή σε γκέτο λαθρομεταναστών της μισής Αθήνας (αλλά και άλλων αστικών κέντρων) έδωσαν φτερά στη Χρυσή Αυγή, τα βλαστάρια της οποίας προσφέρουν υπηρεσίες σωματοφυλάκων σε ανυπεράσπιστους γέροντες, εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια.

Όγδοον, η ΔΗΜΑΡ έχανε την αρχική της δυναμική, αυτοεγκλωβιζόμενη στην άρνησή της να αποδεχθεί κάθε πρόταση κυβερνητικής συνεργασίας. Η εικόνα του «όχι σε όλα» δεν άλλαξε, όταν ο Φώτης Κουβέλης κατάλαβε το λάθος και δήλωσε  ότι θα απευθύνει πρόταση κυβερνητικής συνεργασίας στα κόμματα του προοδευτικού χώρου. Το «χαρτί» αυτό είχε προλάβει να το παίξει πρώτος ο Αλέξης Τσίπρας. Τα δημοσκοπικά ευρήματα έδειχναν, λοιπόν, σαφή υποχώρηση το ποσοστών της, αλλά σίγουρη είσοδο στη Βουλή (γύρω στο 6%)

Ένατον, το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη, καθώς και οι Οικολόγοι Πράσινοι έδειχναν να κινούνται περί το 3%. Στα περισσότερα σενάρια των δημοσκόπων και τα τρία κόμματα έμεναν εκτός Βουλής.

Όλα τα παραπάνω, βέβαια, περιελάμβαναν την «παράφρονα μεταβλητή» των αναποφάσιστων. Ένας εμπειρότατος αναλυτής δημοσκοπήσεων μου έλεγε το βράδυ του Σαββάτου ότι δεν θα έβαζε στοίχημα όχι μόνο για τα ποσοστά, αλλά ούτε και για τη σειρά των τριών πρώτων κομμάτων!

Υπήρχαν πολίτες, που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ το 2009 και είχαν αποφασίσει να το ξαναψηφίσουν, αλλά ντρέπονταν να το πουν;

Αν ναι, ίσχυε το ίδιο για τη ΝΔ; Και σε ποιο βαθμό;

Πόσοι από εκείνους που είχαν ψηφίσει τα δυο μεγάλα κόμματα το 2009 θα αποφάσιζαν, πίσω απ’ το παραβάν, να τα ψηφίσουν ξανά;

Το τελικό ερώτημα είναι αυτό που θα μπορούσε να έχει τεθεί πρώτο. Μπορεί τώρα η χώρα να κυβερνηθεί;

Θα καταφέρουν τα κόμματα να συννενοηθούν και να συμπράξουν σε ένα κυβερνητικό σχήμα; Ποια κόμματα; Με ποιο πρόγραμμα; Με ποιον πρωθυπουργό; Με πόση διάρκεια ζωής;

Αν όχι, που αυτό νομίζω, ετοιμαζόμαστε ξανά για εκλογές σε λίγες εβδομάδες. Το αντέχει αυτό ο τόπος; Οι δανειστές θα περιμένουν χωρίς να αντιδράσουν; Αλλά, αλήθεια, υπάρχει άλλη λύση;