Από το πρωί της Δευτέρας και μέχρι Τετάρτη βράδυ κρίνονται όλα για τη χώρα μας. Το θέμα δεν είναι αν θα περάσουν τα μέτρα της τρόικα για τα 13,5 δισ. ευρώ από τη βουλή. Κουτσά-στραβά με 155 ή με 158 ψήφους της ΝΔ και του όποιου ΠΑΣΟΚ, θα περάσουν.
Ούτε το θέμα είναι τα 31,5 δισ. ευρώ που περιμένουμε για την επιβίωση... των τραπεζών.
Άντε λοιπόν και πήραμε τα 31,5 δισ. από τα οποία τσίμα-τσίμα μόνο το 1,5 θα πέσει στην αγορά (για πληρωμές οφειλών του δημοσίου σε επιχειρήσεις, ιδιώτες και λοιπά).
Και μετά τα 31,5 δισ. τι κάνουμε με την ύφεση που τρέχει στο 6% και την ανεργία στο 25% και με μία κυβέρνηση της συμφοράς, που θα κρέμεται από μία κλωστή και θα είναι πάντα υπό την έγκριση ή την απειλή του κάθε φούφουτου στη βουλή που θα πρέπει να ψηφίσει μέτρα;
Με ένα ΣΥΡΙΖΑ που κακά τα ψέματα δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Με ένα ΠΑΣΟΚ που φυλλορροεί και με μία ΝΔ που έχει πάρει την κατηφόρα.
Εκεί λοιπόν είναι και το μεγάλο διακύβευμα, για να χρησιμοποιώ και ορολογία της εποχής.
Μετά τα 31,5 δισ. ευρώ που δεν μας φτάνουν ούτε για «ζήτω» πώς θα πορευτεί μία χώρα με μια αδύναμη κυβέρνηση και έρμαιο του κάθε Ράιχενμπαχ, με τη φτώχεια να καλπάζει σαν τρένο που τρέχει χωρίς φρένα.
Ούτε το θέμα είναι τα 31,5 δισ. ευρώ που περιμένουμε για την επιβίωση... των τραπεζών.
Άντε λοιπόν και πήραμε τα 31,5 δισ. από τα οποία τσίμα-τσίμα μόνο το 1,5 θα πέσει στην αγορά (για πληρωμές οφειλών του δημοσίου σε επιχειρήσεις, ιδιώτες και λοιπά).
Και μετά τα 31,5 δισ. τι κάνουμε με την ύφεση που τρέχει στο 6% και την ανεργία στο 25% και με μία κυβέρνηση της συμφοράς, που θα κρέμεται από μία κλωστή και θα είναι πάντα υπό την έγκριση ή την απειλή του κάθε φούφουτου στη βουλή που θα πρέπει να ψηφίσει μέτρα;
Με ένα ΣΥΡΙΖΑ που κακά τα ψέματα δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Με ένα ΠΑΣΟΚ που φυλλορροεί και με μία ΝΔ που έχει πάρει την κατηφόρα.
Εκεί λοιπόν είναι και το μεγάλο διακύβευμα, για να χρησιμοποιώ και ορολογία της εποχής.
Μετά τα 31,5 δισ. ευρώ που δεν μας φτάνουν ούτε για «ζήτω» πώς θα πορευτεί μία χώρα με μια αδύναμη κυβέρνηση και έρμαιο του κάθε Ράιχενμπαχ, με τη φτώχεια να καλπάζει σαν τρένο που τρέχει χωρίς φρένα.
