Μία αντιμετώπιση της κρίσης χρέους με χρήση ευρωομολόγων και του μηχανισμού στήριξης, ώστε οι ισχυρές χώρες να στηρίξουν τις δημοσιονομικά ασθενέστερες, λέει ο Χανς Βέρνερ Ζιν, θα μονιμοποιούσε τις διαρθρωτικές διαφορές στην ανταγωνιστικότητα, όπως διογκώθηκαν από την κρίση χρέους στον ευρωπαϊκό Νότο. Θα διατηρούσε τις αποδοχές σε επίπεδα που δεν αντανακλούν την ανταγωνιστικότητα και θα μετέτρεπε μία πρόσκαιρη κρίση σε χρόνιο πρόβλημα. Επίσης, θα οδηγούσε σε ανατίμηση του ευρώ, με αποτέλεσμα νέες απώλειες των χωρών σε κρίση, ως προς την ανταγωνιστικότητα.
Άρθρο του Χ.Β. Ζιν, συμβούλου της Μέρκελ, στους Financial Times
Υπάρχουν μερικά πράγματα στα οποία οι λογικοί και υπεύθυνοι άνθρωποι δεν
μπορούν παρά να συμφωνήσουν, ιδιαιτέρως όσον αφορά στα προβλήματα της
Ευρωζώνης.
Είναι προφανές πως η ζώνη του
ευρώ έχει “κολλήσει” σε μια κρίση που κύριο χαρακτηριστικό της είναι η εκτός
πάσης πρόβλεψης και ελέγχου – πλέον – καλπάζουσα ανεργία, ιδίως στη Νότια
Ευρώπη.
Είναι επίσης προφανές πως η
προσπάθεια τιθάσευσης των δημοσίων ελλειμμάτων και η εμμονή σε μια πολιτική
αποπληθωρισμού δεν προσφέρει καμία απολύτως λύση στο πρόβλημα, παρά μόνον
οδηγεί σε περισσότερες χρεοκοπίες των ήδη υπερχρεωμένων νοικοκυριών και
επιχειρήσεων των “προβληματικών” ευρωπαϊκών οικονομιών.
Συνεπώς πρέπει να βρεθεί μια μέση
λύση. Μια λύση που ενδεχομένως και να περιλαμβάνει, για κάποιες χώρες όπως η
Ελλάδα, ακόμα και την αποχώρηση από το ευρώ.
Αυτή την άποψη υποστηρίζει, με
άρθρο του στους Financial Times, ο κ. Χανς Βέρνερ Ζιν, καθηγητής Οικονομικών
στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και πρόεδρος του Οικονομικού Ινστιτούτου (Ifo Institute).
Σύμφωνα με τον κ. Ζιν, χρειάζεται
μια μέση οδός, μια διαφορετική προσέγγιση από αυτήν που προσώρας υποστηρίζει
σθεναρά το Βερολίνο, δηλαδή την ακραία, αυστηρή λιτότητα και την εμμονική
προσκόλληση σε πολιτικές διαρκώς μεταρρυθμίσεων. Ο κ. Ζιν ζητά από την
γερμανική κυβέρνηση να αποδεχθεί, για τις χώρες μέλη της Ευρωζώνης, μια
πολιτική που επιτρέπει μεγαλύτερη ανοχή στους δημοσιονομικούς στόχους, κάτι που
θα βοηθήσει τις προβληματικές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά
τις μαύρες τρύπες των ελλειμμάτων τους, χωρίς να αυξάνουν συνεχώς το “τίμημα”
της ανεργίας στους πολίτες τους.
Ο πρόεδρος του Ifο προσθέτει πως
αυτή η “χαλάρωση” της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής θα δώσει χώρο για
“λελογισμένη” δανειοδότηση των προβληματικών χωρών, κυρίως από τον Ευρωπαϊκό
Μηχανισμό Σταθερότητας.
Ο κ. Ζιν παραδέχεται πάντως πως
αυτή η “λύση” ίσως να μην είναι αποτελεσματική σε όλες τις περιπτώσεις
“αδύναμων” χωρών. Και προτείνει, για όσες χώρες δεν μπορούν να καλύψουν τις
μίνιμουμ δεσμεύσεις τους ως προς την δημοσιονομική προσαρμογή τους, να
εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη. “Η Ελλάδα για παράδειγμα θα έπρεπε να έχει την
επιλογή να αποχωρήσει από το ευρώ, να εξυγιάνει την οικονομία της μέσω
υιοθέτησης εθνικής νομισματικής πολιτικής (εθνικό νόμισμα-υποτίμηση) και στη
συνέχεια να εξεταστεί το αίτημά της να επανεισέλθει στην Ευρωζώνη”, γράφει
χαρακτηριστικά ο κ. Ζιν και συμπληρώνει: “Μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από
το ευρώ θα έπρεπε να συνοδευτεί με γενναίο 'κούρεμα' του χρέους της και από μια
γραπτή συμφωνία επανεισδοχής της (option to re-enter) στη νομισματική ένωση,
όταν θα έχει εξυγιανθεί πλήρως”.
Στο ίδιο άρθρο ο κ. Ζιν προσπαθεί
να αντικρούσει και την άποψη πως από την κρίση στην Ευρώπη η Γερμανία έχει...
θηασυρίσει.
“Είναι λανθασμένη η άποψη πως από
την κρίση και την πολιτική της αντιμετώπισής της κερδισμένη βγαίνει η Γερμανία,
ούσα η μόνη χώρα που καταγράφει συνεχώς πλεονάσματα. Κι αυτό γιατί όταν οι
εταίροι της Γερμανίας βυθίζονται ο ένας μετά τον άλλον στα χρέη και στα
ελλείμματα, τότε αυτομάτως η γερμανική οικονομία δεν έχει “εταίρο” στην όλη
διαδικασία της κυκλοφορίας χρήματος (capital flow). Με απλά λόγια μπορεί η
Γερμανία να έχει σήμερα μακράν το μεγαλύτερο πλεόνασμα έναντι όλων των
ευρωπαϊκών χωρών και να δανείζεται από τις αγορές ακόμα και με αρνητικό (!)
επιτόκιο, πλην όμως από το πλεόνασμά της μόνον το ένα τρίτο επανεπενδύεται στη
χώρα και οι ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας της διολισθαίνουν συνεχώς. Για του
λόγου το αληθές όταν, το 1995, υιοθετήθηκε το ευρώ, η Γερμανία είχε το δεύτερο
μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης. Σήμερα έχει τον
έβδομο...”.
Spiegel: Το κούρεμα των πιστωτών
του Δημοσίου, μόνη λύση για την Ελλάδα
Το μόνο που μπορεί να βοηθήσει
την Ελλάδα να εξέλθει από την κρίση είναι ένα κούρεμα του χρέους από πιστωτές
του δημοσίου τομέα. Όλα τα υπόλοιπα είναι απερισκεψίες,
γράφει ο Στέφαν
Κάιζερ στο «Spiegel».
Αναφερόμενος στην επίσκεψη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην Αθήνα την περασμένη
εβδομάδα, ο αρθρογράφος τονίζει ότι αποτέλεσε μια καλή ευκαιρία «να δει ο
γερμανός υπουργός Οικονομικών τα ερείπια από τις αποτυχημένες πολιτικές προς την
Ελλάδα τα τελευταία χρόνια».
Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε
ύφεση επί μια πενταετία «χωρίς τέλος εν όψει». Η ανεργία έφθασε το 27% _ «και
οι αποκαλούμενοι σωτήρες της χώρας θα το θεωρούσαν επιτυχία αν το ποσοστό αυτό
αυξανόταν με λίγο χαμηλότερους ρυθμούς».
«Οι δυνάμεις της αδράνειας στην
πολιτική και διοικητική ελίτ της Ελλάδας συνέβαλαν τα μέγιστα στην παρούσα
μιζέρια. Αλλά και ο Σόιμπλε έπαιξε ρόλο μπλοκάροντας τις πιθανές διεξόδους της
χώρας από την κρίση».
Στη διάρκεια του 2013, το χρέος
της Ελλάδας θα αυξηθεί κατά 300 δισ. ευρώ, ποσό που ισοδυναμεί σχεδόν με 180%
του ελληνικού ΑΕΠ. «Ελάχιστες ακόμη χώρες εμφανίζουν τόσο υψηλό χρέος _ και
καμία με το είδος της αδύναμης οικονομικής δομής που διαθέτει η Ελλάδα».
Πώς θα βγει η Ελλάδα από αυτό τον
φαύλο κύκλο; αναρωτιέται ο Κάιζερ. «Προκειμένου
να βοηθηθεί πραγματικά η χώρα, οι πιστωτές του δημόσιου τομέα (π.χ. κυβερνήσεις
χωρών όπως της Γερμανίας) πρέπει να ξεγράψουν μέρος των χρημάτων που δάνεισαν
στην Ελλάδα».
Φυσικά υπάρχει ένα εμπόδιο. «Δεν θα πονέσουν μόνο οι Ελληνες αλλά και οι
φορολογούμενοι στην υπόλοιπη Ευρώπη, ιδίως στη Γερμανία. Οι Γερμανοί αναμένουν
από την κυβέρνησή τους να προσπαθήσει να αποφύγει κάτι τέτοιο. Όπως έχουν τα
πράγματα σήμερα όμως, δεν υπάρχει πλέον κανένας τρόπος να αποφευχθεί _ μπορεί
μόνο να καθυστερήσει δίνοντας στην Ελλάδα νέα δάνεια και κάνοντας τον κόσμο να
πιστέψει ότι θα αποπληρωθούν κάποτε».
Αυτή ακριβώς είναι η προσέγγιση του Σόιμπλε και της καγκελάριου Ανγκελα
Μέρκελ. Οι ομοσπονδιακές εκλογές στη Γερμανία θα πραγματοποιηθούν στις 22
Σεπτεμβρίου και κανείς δεν θέλει να ακούσει κουβέντα για κούρεμα μέχρι τότε. Και
μετά; «Ο Σόιμπλε μάλλον απλώς θα αερολογεί», γράφει ο Κάιζερ. «Προτιμά να μιλά
για ένα νέο πρόγραμμα βοήθειας _ με άλλα λόγια και άλλα δισεκατομμύρια σε δάνεια
τα οποία απλώς θα οξύνουν το πρόβλημα. Και το βάρος που τα δάνεια αυτά θα
δημιουργήσουν για τη Γερμανία; Το πιθανότερο είναι πως ο Σόιμπλε δεν θα
βρίσκεται στην κυβέρνηση όταν αυτό γίνει πραγματικότητα».
πηγή: thepressproject.gr
