Αν και δεν έχουν προχωρήσει σε πλήρη, επίσημη αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους, Έλληνες αξιωματούχοι έχουν αρχίσει να αναφέρονται στη Παλαιστίνη. Ο Έλληνας πρωθυπουργός χρησιμοποίησε τον όρο «παλαιστινιακό κράτος» σε tweet του, το οποίο όμως, κατόπιν, απέσυρε.
«Στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αποφασίσαμε να εκδώσουμε οδηγία για τη χρήση του όρου Παλαιστίνη, όταν αναφερόμαστε στη φιλική μας αυτή χώρα», είπε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, κατά την συνάντησή του με τον Παλαιστίνιο Ριγιάντ αλ Μαλίκι.
«Η Παλαιστίνη είναι μια χώρα που βρίσκεται στην καρδιά και το μυαλό μας», είπε ο Έλληνας υπουργός. «Μας ακολουθεί από τα χρόνια της εφηβείας μας, σαν όνειρο ελευθερίας, δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (αλήθεια, δε μας διευκρίνισε εάν στην κατηγορία αυτή και… στα όνειρά του πάντα, εντάσσει πλέον και τη Χαμάς), κατέληξε ο κ. Κοτζιάς, σε μια κίνηση που θύμιζε την αλήστου μνήμης επίσκεψη Αραφάτ επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου.
Ασχέτως φυσικά με τα εφηβικά όνειρα του κ. Κοτζιά (άλλα παιδάκια έβλεπαν άλλα πράγματα στον ύπνο τους), που δεν μας αφορούν ασφαλώς στο επίπεδο της Ελληνικής Δημοκρατίας, αφού αλλοίμονο αν κάναμε εξωτερική πολιτική με τέτοιους όρους, είναι βέβαιο ότι το Τελ Αβίβ δεν απόλαυσε τους νέους ελληνικούς διπλωματικούς ερασιτεχνισμούς.
«Στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αποφασίσαμε να εκδώσουμε οδηγία για τη χρήση του όρου Παλαιστίνη, όταν αναφερόμαστε στη φιλική μας αυτή χώρα», είπε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, κατά την συνάντησή του με τον Παλαιστίνιο Ριγιάντ αλ Μαλίκι.
«Η Παλαιστίνη είναι μια χώρα που βρίσκεται στην καρδιά και το μυαλό μας», είπε ο Έλληνας υπουργός. «Μας ακολουθεί από τα χρόνια της εφηβείας μας, σαν όνειρο ελευθερίας, δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (αλήθεια, δε μας διευκρίνισε εάν στην κατηγορία αυτή και… στα όνειρά του πάντα, εντάσσει πλέον και τη Χαμάς), κατέληξε ο κ. Κοτζιάς, σε μια κίνηση που θύμιζε την αλήστου μνήμης επίσκεψη Αραφάτ επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου.
Ασχέτως φυσικά με τα εφηβικά όνειρα του κ. Κοτζιά (άλλα παιδάκια έβλεπαν άλλα πράγματα στον ύπνο τους), που δεν μας αφορούν ασφαλώς στο επίπεδο της Ελληνικής Δημοκρατίας, αφού αλλοίμονο αν κάναμε εξωτερική πολιτική με τέτοιους όρους, είναι βέβαιο ότι το Τελ Αβίβ δεν απόλαυσε τους νέους ελληνικούς διπλωματικούς ερασιτεχνισμούς.
Παρά την απόσυρση δε του πρωθυπουργικού tweet περί κράτους της Παλαιστίνης, οι υπουργικές δηλώσεις ήταν τραγικές και δείχνουν ξεκάθαρα το έλλειμμα διπλωματικότητας, τουλάχιστον, της ελληνικής πλευράς, την στιγμή που η Ελλάδα δεν έχει και πολλούς συμμάχους, γενικώς και που η αβεβαιότητα, οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική ταλανίζουν τόσο την Ελλάδα, όσο και την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Έτσι η ελληνική διπλωματία, λειτουργώντας με το συναίσθημα και την προδιάθεση του πολιτικού της προϊσταμένου, ο οποίος βεβαίως έχει εντρυφήσει στα «νάματα» της παπανδρεϊκής σκέψης, σε άλλες βέβαια εποχές με την όποια «ασφάλεια» και «βεβαιότητα» δημιουργούσε ο διπολισμός, υπέπεσε σε ατόπημα που θα μπορούσε να έχει σημαντικές συνέπειες.
Εκτός αν η κυβέρνηση έχει κανονίσει να λάβει δάνειο από τη Χαμάς και δεν μας το αποκαλύπτει, ή αποφάσισε, μετά το εκλογικό χαστούκι που έφαγε ο Ερντογάν, να αναλάβει αυτή τον ρόλο του υπερασπιστή των Παλαιστινίων, με το αζημίωτο, αντίθετα με τους Τούρκους που, τουλάχιστον, είχαν οικονομικά σχέδια για τη Δυτική Όχθη.
ΕΝΘΥΜΟΥΜΕΝΟΙ τις μεγάλες διπλωματικές στιγμές που έζησε η χώρα ετούτη στη δεκαετία του 1980, στην αγκαλιά των Σαντινίστας της Νικαράγουας, του Αραφάτ, του Σαντάμ Χουσεΐν, του Καντάφι, του Γιαρουζέλσκι και άλλων αδαμάντων της διεθνούς διπλωματικής σκηνής, δεν μπορούμε παρά να συγχαρούμε την ελληνική κυβέρνηση για τις καίριες και στον κατάλληλο χρόνο εκδηλούμενες διπλωματικές της πρωτοβουλίες…
Έχοντας επιλύσει όλα τα προβλήματα της χώρας, μετά το επικείμενο πανηγυρικό άνοιγμα της ΕΡΤ, αυτό που απέμενε να γίνει για να προχωρήσει η Ελλάς στον δρόμο του ενδόξου πεπρωμένου της, ήταν η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Τώρα, στην τρέχουσα συγκυρία.
ΠΑΝΤΩΣ δεν είδαμε την ίδια αγωνιστική διάθεση και προθυμία αντίδρασης, έναντι των τουρκικών προκλήσεων στη Θράκη, ή των αλβανικών στη Νότια και Βόρεια Ήπειρο. Να το εξηγήσουμε; Ειδικά τον Νίκο Κοτζιά, θα τον περιμέναμε πιο «ζωηρό». Τουλάχιστον να πάρουν χαμπάρι στην Ελλάδα τι διακυβεύεται.
Βέβαια, το να έχει μια ροπή προς τα ανέξοδα και τα λαϊκίστικα για εσωτερική – κομματική – κατανάλωση, καθώς το κομματικό ακροατήριο θέλει «τάισμα», μπας και συναινέσει στην υπερψήφιση στο Κοινοβούλιο του νέου Μνημονίου, είναι κατανοητό. Όπως είναι και εξαιρετικά σύνηθες στην Ελλάδα, η εξωτερική της πολιτική να υποτάσσεται στις ανάγκες της εσωτερικής.
Έτσι η ελληνική διπλωματία, λειτουργώντας με το συναίσθημα και την προδιάθεση του πολιτικού της προϊσταμένου, ο οποίος βεβαίως έχει εντρυφήσει στα «νάματα» της παπανδρεϊκής σκέψης, σε άλλες βέβαια εποχές με την όποια «ασφάλεια» και «βεβαιότητα» δημιουργούσε ο διπολισμός, υπέπεσε σε ατόπημα που θα μπορούσε να έχει σημαντικές συνέπειες.
Εκτός αν η κυβέρνηση έχει κανονίσει να λάβει δάνειο από τη Χαμάς και δεν μας το αποκαλύπτει, ή αποφάσισε, μετά το εκλογικό χαστούκι που έφαγε ο Ερντογάν, να αναλάβει αυτή τον ρόλο του υπερασπιστή των Παλαιστινίων, με το αζημίωτο, αντίθετα με τους Τούρκους που, τουλάχιστον, είχαν οικονομικά σχέδια για τη Δυτική Όχθη.
ΕΝΘΥΜΟΥΜΕΝΟΙ τις μεγάλες διπλωματικές στιγμές που έζησε η χώρα ετούτη στη δεκαετία του 1980, στην αγκαλιά των Σαντινίστας της Νικαράγουας, του Αραφάτ, του Σαντάμ Χουσεΐν, του Καντάφι, του Γιαρουζέλσκι και άλλων αδαμάντων της διεθνούς διπλωματικής σκηνής, δεν μπορούμε παρά να συγχαρούμε την ελληνική κυβέρνηση για τις καίριες και στον κατάλληλο χρόνο εκδηλούμενες διπλωματικές της πρωτοβουλίες…
Έχοντας επιλύσει όλα τα προβλήματα της χώρας, μετά το επικείμενο πανηγυρικό άνοιγμα της ΕΡΤ, αυτό που απέμενε να γίνει για να προχωρήσει η Ελλάς στον δρόμο του ενδόξου πεπρωμένου της, ήταν η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Τώρα, στην τρέχουσα συγκυρία.
ΠΑΝΤΩΣ δεν είδαμε την ίδια αγωνιστική διάθεση και προθυμία αντίδρασης, έναντι των τουρκικών προκλήσεων στη Θράκη, ή των αλβανικών στη Νότια και Βόρεια Ήπειρο. Να το εξηγήσουμε; Ειδικά τον Νίκο Κοτζιά, θα τον περιμέναμε πιο «ζωηρό». Τουλάχιστον να πάρουν χαμπάρι στην Ελλάδα τι διακυβεύεται.
Βέβαια, το να έχει μια ροπή προς τα ανέξοδα και τα λαϊκίστικα για εσωτερική – κομματική – κατανάλωση, καθώς το κομματικό ακροατήριο θέλει «τάισμα», μπας και συναινέσει στην υπερψήφιση στο Κοινοβούλιο του νέου Μνημονίου, είναι κατανοητό. Όπως είναι και εξαιρετικά σύνηθες στην Ελλάδα, η εξωτερική της πολιτική να υποτάσσεται στις ανάγκες της εσωτερικής.
πηγή: defence-point.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου