«Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, και ειδικά σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, η ενότητα δεν αποτελεί μια αφηρημένη ηθικολογική επίκληση, αλλά ανάγκη που αφορά ολόκληρη την κοινωνία», τονίζει ο Κώστας Αθανασίου στο άρθρο του στην efsyn.gr.
του Κώστα Αθανασίου,
μέλους της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ
μέλους της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ
Η συμφωνία που επιβλήθηκε στην κυβέρνηση από τον εκβιασμό των δανειστών αποτελεί μια ήττα για την Αριστερά. Μια ήττα μάλιστα που ο αντίκτυπός της υπερβαίνει τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ και τα σύνορα της Ελλάδας και αφορά ολόκληρη την ευρωπαϊκή Αριστερά, ολόκληρη την ευρωπαϊκή κοινωνία, όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που η Αριστερά θέλει να εκπροσωπήσει.
Στην ουσία, η εξέλιξη αυτή ανοίγει μια συζήτηση που φτάνει ακόμα ακόμα και στο ερώτημα αν και πώς είναι εφικτό να υπάρχει μια κυβέρνηση της Αριστεράς μέσα στην ευρωζώνη, αν δηλαδή μπορεί η Αριστερά να διεκδικεί την κυβέρνηση σε μια χώρα της ευρωζώνης ή της Ευρωπαϊκής Ενωσης για να εφαρμόσει μια εναλλακτική πολιτική. Ολα αυτά είναι θέματα που, με βάση την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιες δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς έχουν αρχίσει ήδη να τα συζητούν.
Αυτά τα θέματα οφείλει να τα συζητήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι πραγματικά κρίμα η συζήτηση αυτή να γίνει με όρους σύγκρουσης και ρήξης και όχι ως γόνιμη αντιπαράθεση με κάποια (γιατί όχι;) συνθετική κατάληξη.
Το στοιχείο της ενότητας είναι στοιχείο ταυτότητας για τον ΣΥΡΙΖΑ ως πλουραλιστικό κόμμα, ένα στοιχείο-θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η ίδια η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, μετά από χρόνια πολυδιάσπασης, υπήρξε η πρώτη ουσιαστική διαδικασία μέσα στην Αριστερά που ανέστρεψε τις φυγόκεντρες τάσεις, καταφέρνοντας έτσι να προσφέρει μια πειστική και ελπιδοφόρο πρόταση σε εκείνα τα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας που πλήττονταν τόσο από την κρίση όσο και από τα νεοφιλελεύθερα φάρμακα που τους πρόσφεραν.
Ετσι, αν η διάσπαση είναι πάντα οδυνηρή, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποδειχτεί καταστροφική, διαλυτική. Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή για την ελληνική κοινωνία αλλά και για την ίδια, η Αριστερά οφείλει να αποτιμήσει ειλικρινά τη μέχρι τώρα πορεία της, τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή την έκβαση, αλλά και να προσπαθήσει να εκπονήσει ένα νέο στρατηγικό σχέδιο απεγκλωβισμού από τον «μονόδρομο» στον οποίο την ωθεί ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός.
Πρέπει να συζητήσει πώς μπορεί να αντισταθεί κανείς σε πραξικοπηματικούς εκβιασμούς όπως η συμφωνία που επέβαλαν οι δανειστές στην ελληνική κυβέρνηση. Πρέπει να συζητήσει τους ελιγμούς που δεν μετατρέπονται σε παράδοση και αποδοχή της ήττας, αλλά και τις προτάσεις που συγκροτούν ένα εφικτό σχέδιο για μια εναλλακτική προοπτική. Πρέπει να συζητήσει τις διαψεύσεις και τις ήττες της, αλλά και τα επόδια και τις προοπτικές της, μια και η διαλυμένη ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να ελπίζει σε αυτήν.
Σε αυτή τη δύσκολη συζήτηση δεν υπάρχουν απαγορευμένα θέματα, ούτε χωράνε ευκολίες και υπεραπλουστεύσεις. Τα πάντα μπορούν και πρέπει να συζητηθούν και να συζητηθούν σοβαρά. Και για να γίνει δημιουργική αυτή η συζήτηση, το μόνο που δεν χρειάζεται είναι πολώσεις και περιχαρακώσεις. Αν θέλουμε ένα ισχυρό σχέδιο σύντομου απεγκλωβισμού από το νέο Μνημόνιο, είναι κρίσιμο στοιχείο το κόμμα να είναι και να παραμείνει ενωμένο.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, και ειδικά σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, η ενότητα δεν αποτελεί μια αφηρημένη ηθικολογική επίκληση, αλλά ανάγκη που αφορά ολόκληρη την κοινωνία.
Γιατί η ενότητα αυτή έχει πολιτικό περιεχόμενο: επειδή, όπως αναφέρθηκε ήδη, αποτελεί θεμελιακό στοιχείο ταυτότητας για τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή αποτελεί τη βάση για την εκπόνηση ενός πραγματικού σχεδίου απεγκλωβισμού της ελληνικής κοινωνίας από το Μνημόνιο, αλλά και επειδή μπορεί να αποτελέσει έναν προωθητικό παράγοντα στην από δω και μπρος κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία το πρώτο εξάμηνο δεν έχει ανταποκριθεί στον βαθμό που μπορούσε, νομίζω, στις απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας και ειδικά των φτωχότερων κομματιών της.
Ετσι λοιπόν, η συνεισφορά όλων των δυνάμεων του κόμματος είναι κρίσιμη και γι’ αυτό χρειάζεται περισσότερο από ποτέ συλλογικότητα, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, δημοκρατική συζήτηση και αναζήτηση συγκλίσεων και συνθετικών προτάσεων. Γιατί αυτή είναι μια συζήτηση για το ίδιο το μέλλον της Αριστεράς αλλά και για την προοπτική μιας ολόκληρης κοινωνίας. Είναι, ως εκ τούτου, μια συζήτηση που μας αφορά στον ίδιο βαθμό και με τον ίδιο τρόπο όλους και όλες.
