ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ: Για τη συγκρότηση μιας μαζικής Αντιμνημονιακής Ριζοσπαστικής Αριστεράς

ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ μετά τις εκλογές και τέσσερις περίπου μήνες μετά τη μνημονιακή στροφή του Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η πρώτη Πανελλαδική Συνάντηση της ΛΑΕ είναι ένας σημαντικός σταθμός, για την ίδια αλλά και για τη Ριζοσπαστική - Αντικαπιταλιστική Αριστερά και το κίνημα αντίστασης.

Η πο­λι­τι­κή της προ­σφο­ρά είναι ήδη ση­μα­ντι­κή: Πρω­το­στά­τη­σε στη μάχη ενά­ντια στη μνη­μο­νια­κή στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, καθώς ο βα­σι­κός κορ­μός των δυ­νά­με­ών της συμ­με­τεί­χε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και έδωσε επί μα­κρόν τη μάχη ενά­ντια στην επι­τα­χυ­νό­με­νη δεξιά στρο­φή της ηγε­σί­ας του ιδιαί­τε­ρα ύστε­ρα από το 2012 και ακόμη πιο επι­τα­χυ­νό­με­να ύστε­ρα από το ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2013. Η μάχη αυτή, η ρήξη και απο­χώ­ρη­ση 25 βου­λευ­τών και βου­λευ­τριών, εκα­το­ντά­δων στε­λε­χών και χι­λιά­δων μελών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη συ­νέ­χεια η συ­νά­ντη­ση με άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς που δεν συμ­με­τεί­χαν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η συ­γκρό­τη­ση της ΛΑΕ, ήταν κα­τα­λυ­τι­κής ση­μα­σί­ας για να απο­φευ­χθεί ο δια­σκορ­πι­σμός των δυ­νά­με­ων στο χώρο της Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Η συμ­με­το­χή στη μάχη των εκλο­γών, παρά την εκλο­γι­κή ήττα, συ­νέ­βα­λε στη συ­σπεί­ρω­ση πα­νελ­λα­δι­κά ενός πο­λύ­τι­μου πο­λι­τι­κού και κι­νη­μα­τι­κού δυ­να­μι­κού για τις μάχες που θα ακο­λου­θή­σουν. Η συμ­βο­λή της απο­δεί­χτη­κε επί­σης ση­μα­ντι­κή στις πρώ­τες κι­νη­μα­τι­κές μάχες ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ και στην υλο­ποί­η­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου, από την κι­νη­το­ποί­η­ση για το λι­μά­νι του Πει­ραιά μέχρι την πρό­σφα­τη γε­νι­κή απερ­γία.

Όλα αυτά δεν είναι λίγα ούτε δευ­τε­ρεύ­ου­σας ση­μα­σί­ας. Απο­δεί­χτη­καν εντε­λώς απα­ραί­τη­τα και πο­λύ­τι­μα στη μάχη για να ξε­πε­ρά­σει ένα πο­λύ­τι­μο πο­λι­τι­κό και κι­νη­μα­τι­κό δυ­να­μι­κό της Αρι­στε­ράς τα συμ­πτώ­μα­τα και την πο­λι­τι­κή ψυ­χο­λο­γία «πέν­θους», απο­γο­ή­τευ­σης και εσω­τε­ρί­κευ­σης της ήττας στο διά­στη­μα από τις εκλο­γές μέχρι σή­με­ρα. Η συμ­βο­λή της ΛΑΕ στο να κερ­δη­θεί αυτή η πρώτη μάχη ενά­ντια στην απο­γο­ή­τευ­ση και την αδρα­νο­ποί­η­ση ήταν ση­μα­ντι­κή, ώστε σή­με­ρα να βρι­σκό­μα­στε ένα βήμα μπρο­στά: στο να ανι­χνεύ­ου­με τις δυ­να­τό­τη­τες για μια μάχη ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση και το τρίτο μνη­μό­νιο με στόχο το μπλο­κά­ρι­σμα και την ανα­τρο­πή τους και όχι την τιμή των όπλων. Αυτή η σύ­ντο­μη πο­λι­τι­κή δια­δρο­μή προ­φα­νώς δεν αρκεί για μια συ­νο­λι­κά νι­κη­φό­ρα πο­ρεία, δεν μπο­ρεί να κρύ­ψει τις προ­φα­νείς αδυ­να­μί­ες και τα λάθη, ούτε πρέ­πει να οδη­γεί σε οποια­δή­πο­τε επα­νά­παυ­ση ή αυ­το­ε­πι­βε­βαί­ω­ση. Τα ζη­τή­μα­τα του πο­λι­τι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, του προ­γράμ­μα­τος και του πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου, του χα­ρα­κτή­ρα και της δη­μο­κρα­τι­κής συ­γκρό­τη­σης της ΛΑΕ πρέ­πει να συ­ζη­τη­θούν ανοι­χτά, δη­μο­κρα­τι­κά, συ­ντρο­φι­κά και σε βάθος.

Σε αυτή την ανα­γκαία συ­ζή­τη­ση θέ­λου­με να συμ­βάλ­λου­με ως ΚΟΚ­ΚΙ­ΝΟ ΔΙ­ΚΤΥΟ με τις πα­ρα­κά­τω σκέ­ψεις:

Με ποιον πο­λι­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό στη συ­γκυ­ρία;

Για να συ­γκρο­τή­σου­με ένα νι­κη­φό­ρο πο­λι­τι­κό σχέ­διο και να βρού­με μα­ζι­κά ερεί­σμα­τα για την υλο­ποί­η­σή του στον κόσμο της Αρι­στε­ράς και στις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις, πρέ­πει να μην εγκα­τα­λεί­ψου­με τον πο­λι­τι­κό στόχο της (ανα)συ­γκρό­τη­σης μιας μα­ζι­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Η ΛΑΕ δεν έχει ου­σια­στι­κό λόγο ύπαρ­ξης αν δεν θέσει στον εαυτό της αυτό το κα­θή­κον. Η ΛΑΕ δεν είναι ήδη η Ρι­ζο­σπα­στι­κή - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά που χρεια­ζό­μα­στε. Πρέ­πει όμως και μπο­ρεί να πρω­τα­γω­νι­στή­σει σε αυτή τη μάχη, και ο ρόλος της είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τος. Αυτός είναι ο θε­με­λιώ­δης όρος για να έχου­με τη δυ­να­τό­τη­τα να κά­νου­με μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή, να έχου­με τη δυ­να­τό­τη­τα να θέ­του­με ανα­τρε­πτι­κούς κι­νη­μα­τι­κούς και πο­λι­τι­κούς στό­χους, να μπο­ρού­με να στη­ρί­ξου­με απο­τε­λε­σμα­τι­κά τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις και να τους προ­σφέ­ρου­με πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή.

Ταυ­τό­χρο­να, για να πε­τύ­χου­με τον πο­λι­τι­κό στόχο της (ανα)συ­γκρό­τη­σης της Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, πρέ­πει να εκ­πο­νή­σου­με μια «γραμ­μή μαζών» για τις μάχες ενά­ντια στο τρίτο μνη­μό­νιο και την κυ­βέρ­νη­ση που το υλο­ποιεί. Στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, πρέ­πει να οι­κο­δο­μή­σου­με ένα κί­νη­μα πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής που θα αμ­φι­σβη­τεί στην πράξη τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές: κί­νη­μα για το μπλο­κά­ρι­σμα των πλει­στη­ρια­σμών και των εξώ­σε­ων, για τη μα­ταί­ω­ση της δια­κο­πής του ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος στα λαϊκά νοι­κο­κυ­ριά, για να στη­ρί­ξου­με το «Δεν έχω - δεν πλη­ρώ­νω» ενά­ντια σε κάθε εί­δους χα­ρά­τσια και κα­τα­σχέ­σεις των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των και πε­ριου­σια­κών στοι­χεί­ων. Η ΛΑΕ πρέ­πει να πρω­το­στα­τή­σει στη συ­γκρό­τη­ση ενός τέ­τοιου κι­νή­μα­τος και να ανα­λά­βει δη­μό­σια την πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη κα­λώ­ντας σε ανυ­πα­κοή απέ­να­ντι στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές.

Όλα αυτά όμως έχουν τρεις βα­σι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις:

Πρώτο, να θέ­σου­με την αιχμή που ενο­ποιεί τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις: αγώ­νας ενά­ντια στα παλιά και νέα μνη­μό­νια, αγώ­νας για το μπλο­κά­ρι­σμα της υλο­ποί­η­σης του νέου μνη­μο­νί­ου ώστε να αρ­χί­σει να ξη­λώ­νε­ται το μνη­μο­νια­κό «κα­θε­στώς εκ­με­τάλ­λευ­σης».

Δεύ­τε­ρο, μια εκτί­μη­ση για τη συ­γκυ­ρία και τις δυ­να­τό­τη­τες που αυτή δίνει. Υπάρ­χουν οι αντι­κει­με­νι­κές δυ­να­τό­τη­τες για να πε­τύ­χου­με τον προη­γού­με­νο στόχο; Εμείς, απα­ντού­με ναι - το ζή­τη­μα είναι να συ­γκε­ντρώ­σου­με τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να τις αξιο­ποι­ή­σου­με! Η κρίση ηγε­μο­νί­ας εξα­κο­λου­θεί να υπάρ­χει, η ύφεση έχει μπρο­στά της δρόμο ακόμη, το τρίτο μνη­μό­νιο που για άλλη μια φορά «κα­τα­σκευά­στη­κε» έτσι ώστε να μη «βγαί­νει» και να διαιω­νί­ζει τη μνη­μο­νια­κή επι­τή­ρη­ση, η αμ­φί­πλευ­ρη πίεση που θα δέ­χε­ται η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ από τη μια από το σύ­στη­μα και από την άλλη από την Αρι­στε­ρά και τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις, οι αντι­φά­σεις και οι «κό­ντρες» που φέρ­νει η ανα­σύν­θε­ση του μνη­μο­νια­κού μπλοκ με κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ, οι συ­νέ­πειες από την ωμή διά­ψευ­ση της προ­ε­κλο­γι­κής υπό­σχε­σης περί «πα­ράλ­λη­λου προ­γράμ­μα­τος» και «ισο­δυ­νά­μων», η σκλη­ρή ευ­ρω­παϊ­κή γραμ­μή, το προ­σφυ­γι­κό κ.λπ., όλα προ­α­ναγ­γέ­λουν πο­λι­τι­κή, οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή αστά­θεια. Και ήδη οι πιέ­σεις και οι διαρ­ρο­ές για την «εξυ­γί­αν­ση» και διεύ­ρυν­ση της κυ­βέρ­νη­σης προς ΠΑΣΟΚ και Πο­τά­μι είναι στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη. 

Τρίτο, τον πο­λι­τι­κό στόχο που θα συ­μπυ­κνώ­νει την πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων. Ο στό­χος αυτός είναι η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Που συ­μπυ­κνώ­νει κα­τεύ­θυν­ση πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών (ενιαίο μέ­τω­πο των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς) και τα­ξι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού για το πρό­γραμ­μα, το πο­λι­τι­κό σχέ­διο και τις κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες. Που συν­δέ­ε­ται άρ­ρη­κτα με το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα για το σο­σια­λι­σμό. Διότι είναι προ­φα­νές ότι μπλο­κά­ρι­σμα της υλο­ποί­η­σης του τρί­του μνη­μο­νί­ου και το ξή­λω­μα του «κα­θε­στώ­τος εκ­με­τάλ­λευ­σης» που οι­κο­δο­μεί­ται με τα μνη­μό­νια δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει χωρίς ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης που το υλο­ποιεί και του αστι­κού - μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που τη στη­ρί­ζει, χωρίς μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή.

Επει­δή όμως ήδη ένα λαϊκό ρεύμα υπό την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απέ­τυ­χε και ητ­τή­θη­κε, ο στό­χος «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς», πρέ­πει να συ­νο­δεύ­ε­ται από δύο θε­με­λιώ­δεις προ­ϋ­πο­θέ­σεις:

Πρώτο, ένα νέο κύκλο μα­ζι­κών αγώ­νων ανά­λο­γων σε έκτα­ση με την πε­ρί­ο­δο 2010-12. 

Δεύ­τε­ρο, ότι το «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» δεν μπο­ρεί να ση­μαί­νει έναν αρι­στε­ρό κυ­βερ­νη­τι­σμό, δη­λα­δή την αυ­τα­πά­τη ότι με ένα «αρι­στε­ρό μά­να­τζμεντ» του αστι­κού κρά­τους και της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, έστω και με την επι­κου­ρι­κή πίεση του κι­νή­μα­τος, θα υλο­ποι­ή­σου­με ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα για το σο­σια­λι­σμό. Η κα­τά­λη­ψη της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας μπο­ρεί και πρέ­πει να είναι μόνο η αφε­τη­ρία για να δώ­σου­με τη μάχη για την πο­λι­τι­κή εξου­σία, για την εξου­σία των ερ­γα­ζο­μέ­νων, μέσα από μια δια­δι­κα­σία αμ­φι­σβή­τη­σης της οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας της αστι­κής τάξης και των ιμπε­ρια­λι­στών συμ­μά­χων της.

Το ευρώ, η Ευ­ρω­ζώ­νη, η Ε.Ε.

Είναι κοινή μας κα­τά­κτη­ση, επι­βε­βαιω­μέ­νη πλή­ρως από την πικρή εμπει­ρία της πρώ­της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ και της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους δα­νει­στές, ότι η ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα είναι ανα­γκαία συν­θή­κη, δη­λα­δή υπο­χρε­ω­τι­κή δια­δρο­μή, για να υλο­ποι­ή­σου­με ένα πρό­γραμ­μα ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας και κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων, με­τα­βα­τι­κό προς το σο­σια­λι­σμό. Όμως, έχει τε­ρά­στια ση­μα­σία να διευ­κρι­νί­σου­με δύο κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα:

Πρώτο, η έξο­δος από την Ευ­ρω­ζώ­νη και η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα είναι ανα­γκαία συν­θή­κη για την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας αλλά όχι και ικανή. Το προ­γραμ­μα­τι­κό, πο­λι­τι­κό και εν τέλει τα­ξι­κό πρό­ση­μο της σύ­γκρου­σης με την ευ­ρω­ζώ­νη και της εξό­δου από το ευρώ θα κρι­θεί από­λυ­τα από α) σε ποιο πρό­γραμ­μα θα εντα­χτεί, β) ποιοι θα την απο­φα­σί­σουν και υλο­ποι­ή­σουν πο­λι­τι­κά, γ) ποιες θα είναι οι κοι­νω­νι­κές - τα­ξι­κές κι­νη­τή­ριες δυ­νά­μεις που θα την υλο­ποι­ή­σουν. Από οι­κο­νο­μι­κή άποψη, το νό­μι­σμα αυτό κα­θαυ­τό θα ενερ­γο­ποι­ή­σει δια­δι­κα­σί­ες αντι­φα­τι­κές, άλλες ευ­νοϊ­κές για τις λαϊ­κές τά­ξεις και άλλες όχι. Το τε­λι­κό «ισο­ζύ­γιο» της οι­κο­νο­μι­κής του λει­τουρ­γί­ας θα κρι­θεί από τους τρεις προη­γού­με­νους όρους. Πρέ­πει λοι­πόν να απορ­ρί­ψου­με τυχόν ιδέες για κά­ποιο υπο­τι­θέ­με­νο «απε­λευ­θε­ρω­τι­κό ρόλο» του νο­μί­σμα­τος ή για αυ­το­νό­η­τα θε­τι­κές επι­πτώ­σεις της επι­στρο­φής στο εθνι­κό νό­μι­σμα άσχε­τα από τις λοι­πές προ­γραμ­μα­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές πα­ρα­μέ­τρους.

Δεύ­τε­ρο, η έξο­δος από την Ευ­ρω­ζώ­νη και η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα είναι υπο­χρε­ω­τι­κή δια­δρο­μή όχι κατ’ ανά­γκην επει­δή μας ευ­νο­εί τα­κτι­κά ούτε επει­δή είναι η μόνη νο­μι­σμα­τι­κή μορφή με την οποία μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί το πρό­γραμ­μά μας, αλλά επει­δή δεν μπο­ρού­με με άλλο τρόπο να αντι­με­τω­πί­σου­με το χρη­μα­το­δο­τι­κό εκ­βια­σμό της δια­κο­πής πα­ρο­χής ρευ­στό­τη­τας από την Ευ­ρω­παϊ­κή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα (ΕΚΤ).

Αυτό μας δίνει έναν μπού­σου­λα και για τη στάση μας απέ­να­ντι στην Ε.Ε. Η θέση της ΛΑΕ για μη οι­κειο­θε­λή απο­χώ­ρη­ση από την Ε.Ε. αλλά για σύ­γκρου­ση με το θε­σμι­κό πλαί­σιο που αυτή συ­νε­πά­γε­ται ή με τους εκ­βια­σμούς που οι κυ­ρί­αρ­χες σε αυτήν δυ­νά­μεις θα επι­χει­ρή­σουν, είναι σωστή για τον εξής λόγο: Επει­δή σε επί­πε­δο Ε.Ε. δεν δια­θέ­τουν ένα ανά­λο­γο «όπλο» όπως ο χρη­μα­το­δο­τι­κός εκ­βια­σμός που να μας υπο­χρε­ώ­νει σε άμεση έξοδο, και άρα μας δί­νε­ται η δυ­να­τό­τη­τα για ένα διά­στη­μα να κά­νου­με προ­γραμ­μα­τι­κό και πο­λι­τι­κό αντάρ­τι­κο, συ­γκρουό­με­νοι και απει­θαρ­χώ­ντας με τις ντι­ρε­κτί­βες και τις επι­τα­γές της. Κατά τα άλλα όμως, το θε­σμι­κό πλαί­σιο της Ε.Ε. δεν είναι λι­γό­τε­ρο απα­γο­ρευ­τι­κό για την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας. Και δεν πρέ­πει να υπάρ­χει ή να καλ­λιερ­γή­σου­με την πα­ρα­μι­κρή αυ­τα­πά­τη ότι υλο­ποιώ­ντας το πρό­γραμ­μά μας, η ρήξη και έξο­δος από την Ε.Ε. δεν θα είναι επί­σης υπο­χρε­ω­τι­κή δια­δρο­μή.

Πρό­γραμ­μα για την «ανά­πτυ­ξη» και την «πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση» ή για τη ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή και τον πα­ρα­γω­γι­κό-κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό;

Σε πλήρη αντί­θε­ση με την πικρή εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το πρό­γραμ­μά μας πρέ­πει να είναι σαφές και συ­νε­κτι­κό, να πα­ρα­πέ­μπει ευ­θέ­ως σε κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες, να μην υπο­τάσ­σε­ται στον οι­κο­νο­μι­σμό απο­κλει­στι­κά οι­κο­νο­μι­κών στό­χων. Σε αυτό το πλαί­σιο:

α. Κέ­ντρο του προ­γράμ­μα­τός μας πρέ­πει να είναι ένα άμεσο, τολ­μη­ρό, «εμπρο­σθο­βα­ρές» και κα­θο­λι­κής στό­χευ­σης πρό­γραμ­μα στή­ρι­ξης του ει­σο­δή­μα­τος της ερ­γα­τι­κής τάξης και των ερ­γα­ζό­με­νων - φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των. Χωρίς αυτό το άμεσο και από­λυ­της προ­τε­ραιό­τη­τας πρώτο βήμα, η υλο­ποί­η­ση συ­νο­λι­κά του προ­γράμ­μα­τός μας θα είναι «στον αέρα». Με 1,5 εκα­τομ­μύ­ριο ανέρ­γους από τους οποί­ους μόνο το 1/10 παίρ­νει το επί­δο­μα ανερ­γί­ας, με το συ­ντα­ξιο­δο­τη­μέ­νο τμήμα της ερ­γα­τι­κής τάξης και των ερ­γα­ζό­με­νων λαϊ­κών στρω­μά­των να ζει στα όρια ή και κάτω από τα όρια της φτώ­χειας, με τη με­γά­λη πλειο­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων να αμεί­βε­ται με μι­σθούς πεί­νας κοντά στον κα­τώ­τα­το ή στη ζώνη λίγο πάνω απ’ αυτόν, με την ελα­στι­κή και «μαύρη» ερ­γα­σία να θε­ρί­ζουν, με το στρώ­μα των ερ­γα­ζό­με­νων φτω­χών να επε­κτεί­νε­ται, με τι ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις κα­τε­δα­φι­σμέ­νες και την ερ­γο­δο­τι­κή αυ­θαι­ρε­σία να έχει απο­γειω­θεί, είναι υπο­χρε­ω­τι­κό το πρό­γραμ­μά μας να ξε­κι­νά­ει από την άμεση αντι­με­τώ­πι­ση αυτής της κα­τά­στα­σης.

β. Ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή - μνη­μό­νιο στο κε­φά­λαιο: Τα προη­γού­με­να πρέ­πει να συν­δυα­στούν με μνη­μό­νιο στο κε­φά­λαιο και να εντα­χτούν σε ένα σχέ­διο ρι­ζι­κής ανα­δια­νο­μής του πλού­του υπέρ της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των.

γ. Τα ση­μεία (α) και (β) όχι μόνο πρέ­πει να είναι ο πυ­ρή­νας του προ­γράμ­μα­τός μας, αλλά να προ­σα­να­το­λί­σουν και εμπνεύ­σουν συ­νο­λι­κά το πε­ριε­χό­με­νό του:

- Το άμεσο στα­μά­τη­μα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και η επα­νά­κτη­ση ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων πρώην δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων πρέ­πει να συν­δυα­στεί με ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο, με διπλό στόχο: Αφε­νός ένα πα­ρα­γω­γι­κό πεί­ρα­μα που δεν απο­σκο­πεί στο κέρ­δος και έχει στο κέ­ντρο του τον ερ­γα­τι­κό και λαϊκό έλεγ­χο, αφε­τέ­ρου την κά­λυ­ψη θε­με­λιω­δών λαϊ­κών ανα­γκών με δω­ρε­άν ή φτη­νές αλλά ποιο­τι­κές υπη­ρε­σί­ες μα­ζι­κής λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης.

- Η στάση πλη­ρω­μών στο χρέος και η δια­γρα­φή του απο­σκο­πούν όχι στο να «ανα­σά­νει η οι­κο­νο­μία» γε­νι­κώς, αλλά στο να εξοι­κο­νο­μη­θούν πόροι πρώτα απ’ όλα για να χρη­μα­το­δο­τη­θεί το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, οι δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες μα­ζι­κής κα­τα­νά­λω­σης και το λαϊκό ει­σό­δη­μα.

- Ο έλεγ­χος του χρή­μα­τος που θα εξα­σφα­λί­σει η εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και η ρευ­στό­τη­τα που θα εξα­σφα­λί­σει η εθνι­κο­ποί­η­ση της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δος (ΤτΕ) και η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα, θα πρέ­πει να αξιο­ποι­η­θούν πρώτα απ’ όλα για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση ενός προ­γράμ­μα­τος δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων υπο­δο­μής στην υγεία, την παι­δεία, το πε­ρι­βάλ­λον, τις κρί­σι­μες δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες, τα κρί­σι­μα έργα υπο­δο­μής με έμ­φα­ση τις απα­ραί­τη­τες μα­ζι­κές προ­σλή­ψεις προ­σω­πι­κού, και όχι (ή πολύ στο­χευ­μέ­να και δευ­τε­ρευό­ντως) για «ρευ­στό­τη­τα στην οι­κο­νο­μία», δη­λα­δή για τη μα­ζι­κή επι­δό­τη­ση των επι­χει­ρή­σε­ων ώστε να επεν­δύ­σουν.

- Η λε­γό­με­νη «σει­σά­χθεια», δη­λα­δή η δια­γρα­φή ή ρύθ­μι­ση ιδιω­τι­κών χρεών, πρέ­πει να αφορά τα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα και όχι τις με­σαί­ες και με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις.

- Η ενί­σχυ­ση του Ασφα­λι­στι­κού θα στη­ρι­χτεί πρώτα απ’ όλα και χει­ρο­πια­στά στη δρα­στι­κή μεί­ω­ση της ανερ­γί­ας και αύ­ξη­ση της απα­σχό­λη­σης, τη δρα­στι­κή μεί­ω­ση της «ευ­έ­λι­κτης» και «μαύ­ρης» ερ­γα­σί­ας, που θα αυ­ξή­σουν άμεσα τις ει­σφο­ρές στο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, στη διά­θε­ση πόρων από τη ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος και την παύση πλη­ρω­μών στο χρέος, κι όχι για πα­ρά­δειγ­μα σε θολά σχέ­δια αμ­φί­βο­λης και μα­κρο­πρό­θε­σμης από­δο­σης όπως είχε επι­χει­ρή­σει η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

δ. Όλα αυτά πα­ρα­πέ­μπουν όχι γε­νι­κώς στην «πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση», δη­λα­δή στην ανα­συ­γκρό­τη­ση των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων με την πρω­το­κα­θε­δρία του κε­φα­λαί­ου και με μα­ζι­κή διο­χέ­τευ­ση ρευ­στό­τη­τας και κί­νη­τρα στις επι­χει­ρή­σεις για να επεν­δύ­σουν, αλλά σε έναν πα­ρα­γω­γι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό που στη­ρί­ζε­ται στην άμεση και κα­θο­λι­κή υλο­ποί­η­ση ενός προ­γράμ­μα­τος για τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές ανά­γκες, στη ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος και στην επι­βο­λή μνη­μο­νί­ου στο κε­φά­λαιο, στον ερ­γα­τι­κό και λαϊκό έλεγ­χο. Δεν δί­νου­με στον κόσμο την αβέ­βαιη και αό­ρι­στη υπό­σχε­ση ότι με το εθνι­κό νό­μι­σμα, τη «ρευ­στό­τη­τα στην οι­κο­νο­μία» και την πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση θα υπάρ­ξει ανά­πτυ­ξη ώστε να αντι­με­τω­πι­στούν οι κοι­νω­νι­κές πλη­γές τη ανερ­γί­ας και της φτώ­χειας, αλλά ανά­πο­δα: αντι­με­τω­πί­ζου­με άμεσα την ανερ­γία και τη φτώ­χεια με ένα πρό­γραμ­μα κα­θο­λι­κής εφαρ­μο­γής για τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές ανά­γκες, χτί­ζου­με μια δυ­να­τή κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία με επί­κε­ντρο τις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας στη βάση των άμε­σων και χει­ρο­πια­στών απο­τε­λε­σμά­των αυτού του προ­γράμ­μα­τος και ένα συμ­βό­λαιο αγώνα με τις λαϊ­κές τά­ξεις για την επι­βο­λή και υπε­ρά­σπι­σή του, επε­κτεί­νου­με τον ερ­γα­τι­κό και λαϊκό έλεγ­χο, και στη βάση αυτή δη­μιουρ­γού­με τους όρους για την ανά­πτυ­ξη στο πλαί­σιο μιας δυ­να­μι­κής πα­ρα­γω­γι­κού και κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού.

ε. Ωστό­σο, το πρό­γραμ­μά μας δεν μπο­ρεί να εξα­ντλεί­ται σε μέτρα και στό­χους οι­κο­νο­μι­κού - κοι­νω­νι­κού χα­ρα­κτή­ρα, αλλά πρέ­πει να πε­ρι­λαμ­βά­νει και άλλα ση­μα­ντι­κά κε­φά­λαια:

- Για τη διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη και την αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή πάλη: μέ­τω­πο ενά­ντια στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και τον πό­λε­μο, αλ­λη­λεγ­γύη σε πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες και πάλη ενά­ντια στην ισλα­μο­φο­βία και το ρα­τσι­σμό, πάλη ενά­ντια στην Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο, ανά­δει­ξη των στό­χων για κα­τάρ­γη­ση της συμ­μα­χί­ας με Ισ­ρα­ήλ και Αί­γυ­πτο, για κλεί­σι­μο των ΝΑ­ΤΟι­κών βά­σε­ων και έξοδο από το ΝΑΤΟ.

- Πάλη ενά­ντια στην κα­τα­στο­λή και τον αυ­ταρ­χι­σμό

- Πάλη ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό και το φα­σι­σμό: Ο κίν­δυ­ν

ος του φα­σι­σμού (Χ.Α.) είναι πάντα παρών, ενώ οι εξε­λί­ξεις (επί­θε­ση στο Πα­ρί­σι) δί­νουν νέα όπλα στις δυ­νά­μεις της ακρο­δε­ξιάς, της λαϊ­κής δε­ξιάς και του κρα­τι­κά ενορ­χη­στρω­μέ­νου ρα­τσι­σμού να αντε­πι­τε­θούν. Η πάλη ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό και το φα­σι­σμό είναι και κρί­σι­μη και διαρ­κής. 

- Πάλη για τα πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα σε όλη τη γραμ­μή: από τα πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και ελευ­θε­ρί­ες μέχρι το δι­καί­ω­μα στη στέγη και την πρό­σβα­ση σε θε­με­λιώ­δη αγαθά (π.χ. νερό, ηλε­κτρι­κό ρεύμα), αλλά και τα δι­καιώ­μα­τα κα­τα­πιε­σμέ­νων κοι­νω­νι­κών κα­τη­γο­ριών (δι­καιώ­μα­τα γυ­ναι­κών, ομο­φυ­λο­φί­λων και γε­νι­κό­τε­ρα lgbt, ατό­μων με ανα­πη­ρία κ.λπ.).

- Ανά­δει­ξη της οι­κο­σο­σια­λι­στι­κής διά­στα­σης: Ορ­γα­νι­κό στοι­χείο της από­λυ­της προ­τε­ραιό­τη­τας της ικα­νο­ποί­η­σης των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, απο­τε­λεί η προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, η ανά­σχε­ση της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής αλλά και η δια­φύ­λα­ξη των το­πι­κών οι­κο­συ­στη­μά­των και των το­πι­κών δρα­στη­ριο­τή­των με ου­σια­στι­κή συμ­με­το­χή των το­πι­κών κοι­νω­νιών σε όλα τα στά­δια του σχε­δια­σμού και της λήψη απο­φά­σε­ων. Το φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον δεν είναι «ερ­γο­τά­ξιο του κε­φα­λαί­ου», των επεν­δυ­τών και της ανά­πτυ­ξής τους.

Με­τω­πι­κός φο­ρέ­ας ανοι­χτός και «υπό κα­τα­σκευ­ήν»

Η απαί­τη­ση για δη­μο­κρα­τι­κή συ­γκρό­τη­ση είναι πάν­δη­μη στους κόλ­πους της ΛΑΕ και δι­καί­ως, ιδιαί­τε­ρα μά­λι­στα ύστε­ρα από την πικρή εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Με αυτό δε­δο­μέ­νο, πρέ­πει να ξε­κα­θα­ρί­σου­με τι είναι η ΛΑΕ και πώς ορ­γα­νώ­νε­ται. Πι­στεύ­ου­με ότι η ΛΑΕ απο­τε­λεί σή­με­ρα ένα πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο «υπό κα­τα­σκευή», και μά­λι­στα ένα μέ­τω­πο ανοι­χτό σε διευ­ρύν­σεις.

α. Η ΛΑΕ είναι μέ­τω­πο «ανοι­χτό και υπό κα­τα­σκευ­ήν», ση­μαί­νει ότι δεν απο­τε­λεί ένα ολο­κλη­ρω­μέ­νο και τε­λι­κό πλαί­σιο στο οποίο άλλοι κα­λού­νται να προ­σχω­ρή­σουν, αλλά ένα πλαί­σιο υπό συ­νε­χή δια­μόρ­φω­ση, η οποία στη­ρί­ζε­ται σε μια σειρά ελά­χι­στων, αλλά κομ­βι­κής ση­μα­σί­ας, κοι­νών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων . Πρέ­πει να συν­δυά­σει αυτό τον ανοι­χτό και υπό διαρ­κή δια­μόρ­φω­ση χα­ρα­κτή­ρα με ώρι­μους και βη­μα­τι­σμούς πο­λι­τι­κής, προ­γραμ­μα­τι­κής και ορ­γα­νω­τι­κής συ­γκρό­τη­σης. Η συ­γκρό­τη­ση πρέ­πει να πη­γαί­νει από τα κάτω προς τα πάνω και από το πο­λι­τι­κό στο προ­γραμ­μα­τι­κό και τε­λι­κά στο ορ­γα­νω­τι­κό, σε συν­δυα­σμό και πα­ράλ­λη­λη πο­ρεία με την κι­νη­μα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση και την οι­κο­δό­μη­ση με τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης και τις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας. 

Στη ΛΑΕ πρέ­πει να απο­φύ­γου­με την ταύ­τι­ση οποιασ­δή­πο­τε συ­νι­στώ­σας του με­τώ­που με το ίδιο το μέ­τω­πο αλλά και τον εκ­βια­στι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό του στην κα­τεύ­θυν­ση ενός ενιαί­ου κόμ­μα­τος, χωρίς να υπάρ­χουν/δη­μιουρ­γη­θούν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Πρέ­πει λοι­πόν να εί­μα­στε ξε­κά­θα­ροι: Μέ­τω­πο ση­μαί­νει ότι βα­δί­ζου­με και συ­γκρο­τού­μα­στε πάνω στον κοινό τόπο, ότι κα­το­χυ­ρώ­νου­με την ισο­τι­μία των μελών με το «ένα μέλος - μία ψήφος», αλλά ότι τα εκ­κρε­μή και μη συμ­φω­νη­μέ­να προ­γραμ­μα­τι­κά, ιδε­ο­λο­γι­κά και στρα­τη­γι­κά ζη­τή­μα­τα δεν μπο­ρούν να λυ­θούν διά πλειο­ψη­φιών.

β. Σε επί­πε­δο βάσης (το­πι­κές και κλα­δι­κές και θε­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις) πρέ­πει να υπάρ­χει το πιο προ­ω­θη­μέ­νο στοι­χείο της συ­γκρό­τη­σής μας: από τη μια, με μα­ζι­κή ενερ­γο­ποί­η­ση, δι­κτύ­ω­ση από τα κάτω, με έμ­φα­ση στην εξω­στρέ­φεια , αλλά από την άλλη με την προ­ώ­θη­ση της ανά­γκης ορ­γά­νω­σης του πο­λι­τι­κού δια­λό­γου και της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης. Αυτή είναι η πλέον συ­γκρο­τη­τι­κή διερ­γα­σία που ανα­γνω­ρί­ζει τη δια­λε­κτι­κή σχέση με­τα­ξύ κοι­νω­νι­κής πα­ρέμ­βα­σης και ορ­γά­νω­σης των αντι­στά­σε­ων και της πο­λι­τι­κής πα­ρα­γω­γής και εμ­βά­θυν­σης.

γ. Ως εκ τού­του, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας την αντι­φα­τι­κή ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση της ΛΑΕ, που συ­γκρο­τεί­ται ως μέ­τω­πο ορ­γα­νώ­σε­ων - συ­νι­στω­σών και ταυ­τό­χρο­να με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ενιαί­ου φορέα στη βάση της αρχής «ένα μέλος - μία ψήφος», οφεί­λου­με να κι­νη­θού­με στην κα­τεύ­θυν­ση του ανοίγ­μα­τος της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης σε όλο το εύρος της ΛΑΕ, παίρ­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να όλες τις πρό­νοιες που θα εξα­σφα­λί­ζουν την πλη­ρέ­στε­ρη και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρη συμ­με­το­χή των «μελών» σε όλο το εύρος των λει­τουρ­γιών και δρα­στη­ριο­τή­των.

Με τέ­τοιους όρους η οι­κο­δό­μη­ση ενός μα­ζι­κού πο­λι­τι­κού φορέα της Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι και ανα­γκαία και εφι­κτή. Ας το επι­χει­ρή­σου­με με όλες μας τις δυ­νά­μεις! 

 rproject.gr