Η Δαμασκός έχει θέσει εκ νέου υπό τον έλεγχό της ένα μεγάλο μέρος των
κατοικημένων εδαφών της χώρας. Και πράγματι, αν δεν ήταν οι δικές μας
Αεροδιαστημικές Δυνάμεις, τότε η ενωμένη Συρία θα μπορούσε να μην
υπάρχει σήμερα...
Ντμίτρι Κοσίρεφ, πολιτικός συντάκτης πρακτορείου MIA "Rossiya Segodnya"
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ στρατιωτικών και αεροδιαστημικών δυνάμεων από τη Συρία αποτέλεσε ένα γεγονός που έλαβε διεθνή ειδησεογραφική διάσταση. Οι απαντήσεις στην ερώτηση «γιατί φεύγουν» ποικίλουν. Το ζήτημα προβληματίζει περισσότερο ιδίως εκείνους που δεν αντιλαμβάνονταν γιατί οι ένοπλες δυνάμεις μας (σ.σ. της Ρωσίας) βρέθηκαν εκεί.
Σε μια τέτοια περίπτωση είναι ιδιαίτερα δύσκολο (και σημαντικό) να εκφραστούν οι πιο απλές σκέψεις αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους πήγαν και αποχώρησαν. Για παράδειγμα, να διατυπωθεί η εξής σκέψη: πρόκειται για μια καθαρή νίκη. Οι βασικοί στόχοι της επιχείρησης επετεύχθησαν.
Κάτι ξέχασαν
Αν ρίξετε μια ματιά στις χαοτικές εκτιμήσεις των Αμερικανών για το γεγονός —από τις δηλώσεις του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα ως τις γνώμες των ειδικών- τότε, έχετε στραφεί σε μια αρκετά τυπική αναφορά. Απ' αυτήν την επιμελή επιλογή δηλώσεων και απόψεων, απουσιάζει ένα κρίσιμο και συγκεκριμένο στοιχείο: ποιος ήταν ο πρώτος και βασικός στόχος που επιδιώχθηκε μέσω της ρωσικής στρατιωτικής δράσης.
Όχι, δεν ήταν η εξομάλυνση της κατάστασης στη Συρία. Ήταν η οριστική αναχαίτιση της νικηφόρας προέλασης του «Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ). Όπως είναι γνωστό, πρόκειται για μια οργάνωση που έχει τεθεί εκτός νόμου στη Ρωσία, ενώ ως "εγχείρημα" έχει πλέον κατατροπωθεί και σχεδόν κατασταλεί.
Μήπως θυμάστε τι συνέβαινε πριν από ένα χρόνο; Η εμφανισθείσα- από το πουθενά- τρομοκρατική οργάνωση με τη βάρβαρη, απάνθρωπη ιδεολογία, η οποία καταστρέφει εκ των έσω την παγκόσμια θρησκεία του Ισλάμ, κατέλαβε το δυτικό τμήμα του Ιράκ και το ανατολικό τμήμα της Συρίας. Το ΙΚ ακολούθησαν εκατοντάδες εθελοντές (που έπεσαν θύματα στρατολόγησης) από την Ευρώπη, την Ασία και τη Μέση Ανατολή. Και αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι, κανείς δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει αυτή την ανώμαλη κατάσταση.
Πόσα κράτη συμμετείχαν στην υποτιθέμενη συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους, της οποίας υποτίθεται είναι επικεφαλής οι ΗΠΑ; Υπολογίζεται περίπου 60. Μάλιστα, λέγεται ότι κατάφεραν και κάποια αεροπορικά πλήγματα.
Αλλά, το ΙΚ επέκτεινε τα εδάφη του, βομβάρδιζε και προέβη σε τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι, αποκεφάλιζε τους ομήρους του. Και όλα αυτά έγιναν από μια αυτοαποκαλούμενη ομάδα ανταρτών, η οποία αριθμεί 30 χιλιάδες άτομα και δραστηριοποιήθηκε επιτυχώς στο χώρο της προπαγάνδας. Τίποτα δεν προκαλεί έκπληξη. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της διεθνούς αδράνειας.
Και να που αυτό το φαινόμενο εξαλείφθηκε πια. Το όραμα του χαλιφάτου από τον Ευφράτη ως το Μαρόκο έχει τελειώσει. Κάποιοι από τους παράγοντές του σκοτώθηκαν από τις επιθέσεις των ρωσικών Αεροδιαστημικών Δυνάμεων, άλλοι έπεσαν νεκροί από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς, άλλοι δραπέτευσαν στη Λιβύη και αλλού, ενώ κάποιοι άλλοι καλό θα ήταν να αναζητηθούν μεταξύ των προσφύγων στην Ευρώπη.
Η ιδανική νίκη επί του χαλιφάτου θα ήταν κάπως έτσι: δύο μέτωπα, τα οποία να πιέζουν τις κατεχόμενες περιοχές από δύο πλευρές. Τους επιζήσαντες αρχηγούς τους φυλακίζουν σε στρατόπεδο και αρχίζουν να συζητούν μαζί τους. Τι άλλο θα θέλατε να συμβεί, αφού ακόμα και μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου είναι γνωστό ότι πολλοί ναζιστές άρχισαν να υπηρετούν την Αμερική. Και τώρα βλέπουμε τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και άλλες χώρες- οι οποίοι υποτίθεται ότι ανησυχούσαν πρωτίστως για το Ισλαμικό Κράτος —αν δεχθούμε ότι τους ανησύχησε και ποτέ. Και παρ' όλο που σ' αυτόν τον πόλεμο δεν υπήρχε καμία ενιαία συμμαχία, εμείς νικήσαμε. Και όταν λέμε «εμείς» εννοούμε τη Ρωσία και τη Συρία. Ας διευκρινίσουμε τον όρο: Για την ακρίβεια αλλάξαμε την έκβαση του πολέμου.
Οι κανόνες του παιχνιδιού
Ας μιλήσουμε τώρα για τη Συρία. Πράγματι, αυτή ήταν η δεύτερη προτεραιότητά μας στον πόλεμο, εφ' όσον η ιδέα του παγκόσμιου χαλιφάτου, που θα εκτείνονταν σε αχανή εδάφη και που θα είχε στην κατοχή του πυρηνικά όπλα (το ΙΚ οπωσδήποτε θα αποκτούσε και απ' αυτά), είναι πολύ πιο τρομακτική, σε σχέση με την καταστροφή ενός ακόμη (ας υποθέσουμε, μετά, από τη Λιβύη) κάποτε ακμάζοντος κράτους.
Παρεμπιπτόντως, είναι γενικώς χρήσιμη άσκηση η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων σε «πρώτη, δεύτερη και τρίτη».
Σ΄αυτήν την κατεύθυνση, μία από τις αιτίες της υποτονικής πολιτικής των ΗΠΑ συνίσταται στο ότι περιέπλεξαν τις προτεραιότητες. Στην αρχή πίστευαν ότι η πρώτη προτεραιότητα ήταν να ανατρέψουν το καθεστώς στη Συρία, και όταν εμφανίστηκε το ΙΚ, θα έπρεπε είτε να πολεμήσουν εναντίον του είτε να ανατρέψουν το καθεστώς στη Συρία. Τελικά, βρέθηκαν σε δύσκολη θέση.
Η Ρωσία προφανώς αναδείχθηκε και εδώ νικήτρια —κατόρθωσε να διαμορφώσει ένα «ξεκάθαρο σημείο καμπής».
Η Δαμασκός έχει θέσει εκ νέου υπό τον έλεγχό της ένα μεγάλο μέρος των κατοικημένων εδαφών της χώρας. Και πράγματι, αν δεν ήταν οι δικές μας Αεροδιαστημικές Δυνάμεις, τότε η ενωμένη Συρία θα μπορούσε να μην υπάρχει σήμερα. Και τώρα έχουμε την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (δηλαδή μια απόφαση με υποχρεωτική εφαρμογή), σύμφωνα με την οποία η χώρα πρέπει, βάσει των αποτελεσμάτων κάθε σχετικής διαπραγμάτευσης, να διατηρήσει την ακεραιότητά της.
Θα μπορούσε αυτή η ακεραιότητα να παραβιαστεί από ενδεχόμενη επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας; Ενδεχομένως δεν θα ήθελαν να υποστηρίξουν (και πρωτίστως οι ΗΠΑ) μια τέτοια επέμβαση. Θα ήταν μια ανεπίτρεπτη ενέργεια, ιδίως δε από ηθικής και νομικής άποψης.
Και αυτή η απόφαση προέκυψε ως αποτέλεσμα και της δικής μας δουλειάς. Το ίδιο ισχύει και για το ότι η συριακή αντιπολίτευση διεξάγει, αυτή τη στιγμή στη Γενεύη, διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση της Συρίας. Ναι, κι αυτό η Ρωσία το πέτυχε (για τι πράγμα και με ποιον θα συνομιλούσε η αντιπολίτευση, εάν είχε πέσει το καθεστώς;). Και συνεχίζει να το κάνει. Μεταξύ αυτών, στο έδαφος της συριακής επικράτειας, όπου οι εμπειρογνώμονές μας διεξήγαγαν και διεξάγουν διαπραγματεύσεις με στελέχη της αντιπολίτευσης, στην κυριολεξία, από χωριό σε χωριό.
Επίσης, επετεύχθη, αυτό για το οποίο οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι "φώναζαν" επί μήνες — η οργανωμένη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας. Χωρίς τους διάφορους ανόητους ανθρωπιστικούς διαδρόμους (τους οποίους σχεδίαζαν πολύ ωραία στο χάρτη, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τα σημεία άμεσης δράσης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη έχουν τώρα μια ευκαιρία. Φυσικά, οι ήρωες του χθες σε αυτές τις διαπραγματεύσεις μπορούν για πολύ καιρό να βγουν τρέχοντας από την αίθουσα και τείνοντας απεγνωσμένα το χέρι να απαιτήσουν κάτι. Αλλά κάτι τέτοιο το περιμένεις από αυτούς.
Ποια η κατάληξη αυτής της προσπάθειας σε σχέση με την ίδια τη Συρία; Σε αυτήν τη δευτερεύουσας σημασίας κατάσταση η Ρωσία πέτυχε αυτό το οποίο κατόρθωσε και στη διεθνή σκηνή. Έδειξε πώς πρέπει να ομαλοποιούνται παρόμοιες καταστάσεις σε απόλυτη συμφωνία με το διεθνές δίκαιο. Δε λέω ότι «γράφουμε σ' αυτόν τον κόσμο τους κανόνες του παιχνιδιού» —έτσι θα το έθεταν μόνο οι Αμερικανοί. Εξάλλου, δεν τους γράφουμε (σ.σ. τους κανόνες). Τους τηρούμε και συμμετέχουμε στη συλλογική τους διατύπωση.
Ακόμη μια νίκη: εμείς δεν αφήσαμε πίσω μας, όπως κάνουν οι Αμερικανοί, ένα κατεστραμμένο κράτος (ας θυμηθούμε και πάλι τη Λιβύη, το Ιράκ και πολλά άλλα). Αφήσαμε πίσω μας μια Συρία που κατάφερε να επιβιώσει, να πιστέψει στον εαυτό της, να οπλιστεί ξανά και να αναπνεύσει. Από εκεί και πέρα, η ίδια (σ.σ.η Συρία) είναι υποχρεωμένη να αποφασίσει για τη μοίρα της, επειδή πρόκειται για τη δική της μοίρα. Αλλά υπάρχει μια σαφής και κοινή αντίληψη ότι η Συρία θα έχει στη διάθεσή της τη βοήθεια κάποιου, εάν ζητήσει ξανά μια τέτοιου είδους βοήθεια. Παρεμπιπτόντως, γι' αυτό το λόγο δεν είναι καν υποχρεωτικό να υπάρχει η παρουσία των δυνάμεων της στρατιωτικής μας αεροπορίας στο έδαφος της Συρίας. Μπορούμε να καταφέρουμε πλήγματα, όπως είδαμε, από την περιοχή της Κασπίας Θάλασσας, πετυχαίνοντας τους στόχους μας.
Και στην τελευταία θέση (πολύ σεμνά) θα έθετα έναν τέτοιο παράγοντα, όπως είναι η στρατιωτική μας τεχνολογία και γενικά οι δυνατότητες των στρατιωτικών μας δυνάμεν που είχαν υποτιμηθεί κατά το παρελθόν, αλλά εξέπληξαν όλο τον κόσμο σήμερα.
Δεν είμαι βέβαιος ότι τέτοιοι στόχοι είχαν τεθεί, εκ των προτέρων, από τη Μόσχα. Αλλά, αυτό που έγινε, ό,τι κι αν πούμε ήταν κάτι ευχάριστο.
πηγή: ria.ru
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου