Πιστή στην Συμφωνία του περασμένου Ιουλίου με τους δανειστές, μένει η ελληνική κυβέρνηση, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί νέα μέτρα λιτότητας τα οποία στηρίζονται σε ασαφείς υπολογισμούς....
του Σπύρου Σουρμελίδη, δημοσιογράφου
Είναι πλέον φανερό ότι οι τριβές μεταξύ της κυβέρνησης, της Κομισιόν και του ΔΝΤ, σε ότι αφορά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης του προγράμματος στήριξης της Ελλάδας, δεν είναι μόνο τεχνικές αλλά και πολιτικές. Οι τεχνικές αντιπαραθέσεις μεταξύ ευρωπαίων και ΔΝΤ αφορούν την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους (με το ΔΝΤ να ζητά μείωση, αναδιάρθρωση ή και κούρεμα του χρέους, ώστε να καταστεί βιώσιμο), ενώ μεταξύ ΔΝΤ και ελληνικής κυβέρνησης αφορούν την αποτελεσματικότητα των μέτρων, το 2018 και μετά.
Όμως η λήψη ουσιαστικών μέτρων ώστε το ελληνικό χρέος να καταστεί βιώσιμο, είναι μια πολιτική απόφαση, την οποία οι ευρωπαίοι δεν θέλουν να πάρουν επικαλούμενοι το Καταστατικό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κυρίως όμως την δυσκολία τους να περάσουν μια τέτοια απόφαση από τα εθνικά τους Κοινοβούλια.
Το ΔΝΤ, δυσκολεύεται να συνεχίσει να δίνει δάνεια στην Ελλάδα αν επιτέλους το χρέος δεν καταστεί βιώσιμο. Εμφανίζεται λοιπόν αυστηρό, ζητώντας επιπλέον μέτρα, την ώρα που οι ευρωπαίοι δεν ζητούν μεν μέτρα, αλλά θέλουν οπωσδήποτε το ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Το αποτέλεσμα αυτών των αντιπαραθέσεων συνθλίβει και πάλι την Ελλάδα.
Νέα μέτρα λιτότητας (δηλαδή νέοι φόροι) σημαίνει την απόλυτη καταστροφή της οικονομίας. Ο ένας μετά τον άλλον οι πρωταγωνιστές του ελληνικού δράματος, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αναγνωρίζουν ότι η συνταγή που εφαρμόστηκε αποσκοπούσε να σώσει της γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες και όχι την Ελλάδα. Οι τράπεζες σώθηκαν με ελληνικές υπογραφές μάλιστα. Είναι λοιπόν η ώρα να αρχίσει η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μέτρα τόνωσης της ρευστότητας. Η Ελλάδα τα τελευταία δυο χρόνια δεν δανείζεται για δικές της καταναλωτικές ανάγκες, αλλά μόνο για να αποπληρώνει τις υψηλές δόσεις των παλαιών δανείων.
Έτσι στην ελληνική κοινή γνώμη επικρατεί πλέον η άποψη, ότι η αντιπαράθεση γίνεται με στόχο την περαιτέρω συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας ή καλύτερα της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Η συνεχής αβεβαιότητα που επιστρέφει κάθε 6 μήνες, αν και οι συμφωνίες υπάρχουν στο τραπέζι και περιμένουν τις υπογραφές, αποσκοπεί στο να ισοπεδωθεί η ελληνική επιχειρηματικότητα ώστε να υπάρχει χώρος μόνο για πολυεθνικές.
Η ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί ξένες επενδύσεις, αυτό φάνηκε και με την τελευταία μεγάλη συμφωνία με την κινεζική COSCO για το λιμάνι του Πειραιά, ενώ γίνονται συζητήσεις για μεγάλες επενδύσεις στην ενέργεια ή στους σιδηροδρόμους σε θέματα που έχει επιδείξει ενδιαφέρον και η ρωσική πλευρά.
Γι αυτό και η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει να κλείσει άμεσα τις επόμενες δύο βδομάδες την αξιολόγηση με τους δανειστές, ώστε να επιστρέψει η βεβαιότητα και αν υπογραφούν μεγάλες συμφωνίες και με πολλές ξένες εταιρίες. Όμως δεν πρόκειται πλέον να αποδεχθεί επιπλέον μέτρα (τα οποία ξεπερνούν την συμφωνία του Ιουλίου του 2015) γιατί πολύ απλά αυτό είναι εναντίον του επενδυτικού ενδιαφέροντος. Ιδίως δε διαλύει την εσωτερική αγορά.
Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης είναι απολύτως σαφής αυτή την ώρα. Κλείνει η αξιολόγηση, και αμέσως μετά αρχίζει η συζήτηση για την απομείωση του χρέους, ακριβώς όπως προβλέπεται από την συμφωνία του περασμένου Ιουλίου. Αν βεβαίως μειωθεί ουσιαστικά το χρέος, μπορεί να εξεταστούν και εναλλακτικά σενάρια τεχνικών αλλαγών στο πρόγραμμα.
Όμως για την ελληνική κυβέρνηση το σημαντικό πλέον είναι να σεβαστούν και οι εταίροι την συμφωνία του Ιουλίου. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος νέων πολιτικών αντιπαραθέσεων στην ευρωζώνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου