Ποιο «Κέντρο»;

Ο πολιτικός χώρος που σε όλη η Δύση -φυσικά και στην Ελλάδα- απογοητεύει με την αδυναμία παραγωγής νέων ιδεών, είναι το λεγόμενο "κέντρο". Η κύρια έγνοια του στις μέρες μας είναι να εξισώσει τον λεγόμενο «εξτρεμισμό» που προέρχεται από την αριστερά με τον επίσης λεγόμενο "εξτρεμισμό" που προέρχεται από τη δεξιά... 

Αν οι ταραγμένοι χρόνοι που ζούμε, μας λένε κάτι, αυτό είναι ότι το πολιτικό "status quo" σε Ανατολή και Δύση, σε Ευρώπη κι Αμερική, παντού, είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει τη ραγδαία μεταβαλλόμενη σύγχρονη κοινωνία, με αποτέλεσμα ουσιαστικά να αποτυγχάνει παντού. Το κυρίαρχο κοινωνικό σύστημα της κλιμακούμενης ανισότητας - το αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση ή καπιταλισμό- παράγει συνέπειες που δεν μπορεί να ελέγξει. Επομένως, η απελπισία εναντίον του κατεστημένου, εμφανίζεται με ένταση και σχεδόν παντού, μερικές φορές σε διαμετρικά αντίθετες πολιτικές κατευθύνσεις.

Ο πολιτικός χώρος που σε όλη η Δύση -φυσικά και στην Ελλάδα- απογοητεύει με την αδυναμία παραγωγής νέων ιδεών, είναι το λεγόμενο "κέντρο". Η κύρια έγνοια του στις μέρες μας είναι να εξισώσει τον λεγόμενο «εξτρεμισμό» που προέρχεται από την αριστερά με τον επίσης λεγόμενο "εξτρεμισμό" που προέρχεται από τη δεξιά. Κατάφαση ολιτικής αντίληψης δεν υπάρχει. Μόνο άρνηση όσων το ίδιο το "κέντρο" αποκαλεί άκρα.

Υποθέτω ότι υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο αυτός είναι ένας τόσο ισχυρός παράγων, ώστε να δικαιολογήσει σε όλη τη Δύση, την ίδρυση πολιτικών κομμάτων με "κεντρώο" προσανατολισμό, αλλά και την υποστήριξη των μέσων ενημέρωσης. Δεν χρειάζεται να προσφέρετε απαντήσεις σε δύσκολα προβλήματα. Το κέντρο δεν έχει έναν "σκοπό" για την κοινωνία, ώστε να κτίσει επάνωτου μια σφριγηλή πολιτική πρόταση. Οι κεντρώοι αισθάνονται άνετα να είναι στο "μέσον". Αλλά θα ήταν προσβολή της νοημοσύνης όλων μας, να πιστεύει κανείς ότι οι -αδικαιολόγητες και πολιτικά καταδικαστέες- ακρότητες είναι κάτι άλλο από την ίδια την αντίθεση κοινωνικών ομάδων προς τη λιτότητα, τη φυλετική αδικία και την απληστία των ολίγων.

Οι εκδηλώσεις εδώ και αλλού σηματοδοτούν το γεγονός αυτό ως εποχή πολιτικών αναταραχών και εκπλήξεων. Δείτε τη χώρα μας: Υφίσταται μια τεράστια δοκιμασία επί σχεδόν μια δεκαετία, προοπτική εξόδου -ας αφήσουμε τις κυβερνητικές μεγαλοστομίες- δεν υπάρχει κι η πολιτική απάθεια αυξάνεται με αλματώδεις ρυθμούς, πριν μετουσιωθεί σε πολιτική οργή με απροσδιόριστες συνέπειες.

Και με τι ασχολούνται στον προεκλογικό τους αγώνα οι υποψήφιοι ηγέτες της ελληνικής κεντροαριστεράς; Ποιες θα είναι οι παράμετροι της ψήφου από απόσταση, ποιο θα είναι το πιο εφευρετικό σύνθημα (πάντα χωρίς περιεχόμενο), με ποιο φόντο θα πει τις κενολογίες ο κάθε υποψήφιος... Ένας παλαιός πολιτικός χώρος που πεισματικά αρνείται να ανανεωθεί. Προν 25ετίας ο Κλίντον επινόησε την τριγωνοποίηση, και λίγο αργότερα ο Μπλερ αναδόμησε εκ θεμελίων όλο τον πολιτικό και προγραμματικό λόγο των Βρετανών Εργατικών. Από αυτούς τους πολιτικούς νεοτερισμούς, τίποτα δεν στάθηκε ικανό να εμπνεύσει την ελληνική "κεντρώα" παράταξη.

Έτσι το ασαφές "κέντρο" παραμένει το "βραβείο" είτε της μιας, είτε της άλλης παράταξης, που κατά καιρούς "διευρύνεται" και προσπορίζεται τις ψήφους όσων αυτοπροσδιορίζονται ως "κεντρώοι". Τα ίδια στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ.

Σαφείς πολιτικές θέσεις, πειστικές προτάσεις εξόδου από την κρίση αναζητούν οι πολίτες στην Ελλάδα, αλλά και στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες. Και τέτοιες θέσεις, προϋποθέτουν στέρεη αντίληψη για την κοινωνία που οραματίζονται, κι όχι πολιτικές και ιδεολογικές σούπες. Γι αυτό το λεγόμενο "κέντρο" ουδέποτε προσέφερε μια τέτοια συνεκτική, ομογενοποιημένη, ρεαλιστική και ταυτόχρονα οραματική πολιτική πρόταση.
του Καλλικέλαδου στο politically.gr