Π. Παυλόπουλος: Εκπλήρωση των υποχρεώσεων των εταίρων μας, για το χρέος και τα ελληνικά ομόλογα

Συνοδευόμενος από τον διοικητή της ΤτΕ Γιάννη Στουρνάρα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφθηκε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προκειμένου να ενημερωθεί για τις προοπτικές της οικονομίας


«Με το πέρας της αξιολόγησης, η οποία πρέπει να τελειώσει το συντομότερο δυνατό ώστε να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τα πρώτα δείγματα ανάπτυξης που είναι πλέον ορατά, θα πρέπει να υπάρξει εκπλήρωση υποχρεώσεων και εκ μέρους των εταίρων μας», δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος μετά τη συνάντηση με τον πρόεδρο της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, αναφερόμενος τόσο στη συζήτηση για την ρύθμιση του χρέους όσο και στα σχετικά με την αντιμετώπιση των ελληνικών ομολόγων και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος από την πλευρά της ΕΚΤ. Ο κ. Παυλόπουλος επαίνεσε δε την ΕΚΤ για τον ρόλο της στην κρίση χρέους της ευρωζώνης, καθώς, όπως είπε, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Με την επίσκεψή του στην ΕΚΤ ο κ. Παυλόπουλος θέλησε να εκφράσει την σημασία που αποδίδει η Ελλάδα αλλά και γενικότερα την σημασία που έχει ένας από τους κυριότερους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης σε ό,τι αφορά το οικονομικό και κυρίως το τραπεζικό της σύστημα. «Από πλευράς όχι μόνο της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, οι οποίες στηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, εξέφρασα την συμπαράσταση έτσι ώστε να συνεχίσει την προσπάθεια για να καταστεί επιτέλους η ΕΚΤ πραγματική κεντρική τράπεζα και να έχει όλες τις δυνατότητες που θα της επιτρέψουν να αντιμετωπίζει ευχερέστερα και αποτελεσματικότερα τις μεγάλες κρίσεις που υπάρχουν και που δεν πρόκειται να τελειώσουν», δήλωσε ο κ. Παυλόπουλος και τόνισε ότι και το 2016 οι συνθήκες θα είναι δύσκολες, ενώ επιβαρύνονται και από την προσφυγική κρίση, και η ΕΚΤ πρέπει να παίξει έναν σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια που κάνει ο κ. Ντράγκι προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξέφρασε την συμπαράστασή του ως χρέος όχι μόνο προς τον Μάριο Ντράγκι, αλλά προς έναν θεσμό της ΕΕ και της ευρωζώνης, χωρίς τον οποίον, όπως σημείωσε, δεν μπορεί να υπάρξει πορεία προς την οικονομική και νομισματική ένωση της ΕΕ.
 ΑΠΕ

Συνέντευξη με τον Τζορτζ Σόρος - Με το ευρώ η Ελλάδα δεν θα ευημερήσει!..

Για την Ελλάδα, ΕΕ, Μέρκελ, Brexit, Ρωσίας, Ουκρανίας, Πολωνίας, Ουγγαρίας, Κίνας – αλλά και μια αστοχία!...

Ο Τζορτζ Σόρος και ο Γκρέγκορ Πέτερ Σμιτς

Η παρακάτω συνέντευξη του Τζορτζ Σόρος στον Γκρέγκορ Πέτερ Σμιτς (Gregor Peter Schmitz) δημοσιεύεται ταυτόχρονα στο περιοδικό The New York Review of Books.

ΓΚΡΕΓΚΟΡ ΠΕΤΕΡ ΣΜΙΤΣ: Όταν το περιοδικό Timeανακήρυξε τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ «Πρόσωπο της χρονιάς», την αποκάλεσε «Καγκελάριο του ελεύθερου κόσμου». Πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο είναι δικαιολογημένο;

ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΣ: Ναι. Όπως γνωρίζετε, κατά το παρελθόν, επέκρινα την καγκελάριο και παραμένω πολύ επικριτικός απέναντι στην πολιτική λιτότητας που εφαρμόζει. Όταν όμως ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, επιτέθηκε στην Ουκρανία, εκείνη έγινε η ηγέτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, ως εκ τούτου, εμμέσως και του ελεύθερου κόσμου. Μέχρι τότε, ήταν μια χαρισματική πολιτικός που μπορούσε να «διαβάζει» τα αισθήματα της κοινής γνώμης και να τα ικανοποιεί. Προβάλλοντας όμως αντίσταση στις ρωσικές επιθέσεις, έγινε μια ηγέτης που ύψωσε το ανάστημά της απέναντι στην επικρατούσα άποψη.

Ήταν ίσως ακόμη πιο διορατική όταν αναγνώρισε ότι η προσφυγική κρίση ήταν πιθανό να καταστρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην αρχή προκαλώντας την κατάρρευση του συστήματος ανοιχτών συνόρων του συστήματος Σένγκεν και, τελικά, υπονομεύοντας την κοινή αγορά. Ανέλαβε μια τολμηρή πρωτοβουλία για να αλλάξει τη στάση του κόσμου. Δυστυχώς, η προετοιμασία της στρατηγικής της δεν ήταν σωστή. Η κρίση κάθε άλλο παρά έχει αποσοβηθεί, ενώ η ηγετική της θέση, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Γερμανία, ακόμη και μέσα στο ίδιο της το κόμμα, δέχεται επίθεση.

— Η Μέρκελ ήταν κάποτε πολύ προσεκτική και αποφασιστική. Ο κόσμος μπορούσε να την εμπιστεύεται. Στην προσφυγική κρίση, όμως, αντέδρασε παρορμητικά και ανέλαβε μεγάλο ρίσκο. Το στυλ ηγεσίας της άλλαξε και αυτό κάνει τον κόσμο να ανησυχεί.

— Αυτό είναι αλήθεια, αλλά για μένα η αλλαγή είναι ευπρόσδεκτη. Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία πρέπει να ανησυχούμε. Όπως πολύ σωστά προέβλεψε, η ΕΕ βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η ελληνική κρίση δίδαξε στις ευρωπαϊκές αρχές την τέχνη τού να «παλεύεις» τη μία κρίση μετά την άλλη. Αυτή η πρακτική περιγράφεται πολύ καλά με την αγγλική φράση «kick the can down the road», αν και θα ήταν πιο ακριβής η παρομοίωση του να κλωτσάει κανείς διαρκώς μια μπάλα στην ανηφόρα και αυτή να συνεχίζει να κατρακυλάει προς το μέρος του. Η ΕΕ έχει να αντιμετωπίσει τώρα όχι μία, αλλά πέντε ή έξι κρίσεις ταυτόχρονα.

— Για να είμαστε ακριβείς, αναφέρεστε στην Ελλάδα, τη Ρωσία, την Ουκρανία, το επερχόμενο Βρετανικό δημοψήφισμα και την προσφυγική κρίση;

— Ναι. Και δεν αναφέρατε καν τη ρίζα του προβλήματος της προσφυγικής κρίσης: τη σύρραξη στη Συρία. Ούτε αναφέρατε τη λυπηρή επίδραση που είχαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και αλλού για την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Η Μέρκελ προέβλεψε σωστά ότι υπάρχει πιθανότητα η προσφυγική κρίση να καταστρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό που κάποτε αποτελούσε πρόβλεψη, έχει γίνει πλέον η πραγματικότητα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάζεται επειγόντως επιδιόρθωση.

Αυτό αποτελεί γεγονός, είναι όμως αναστρέψιμο. Και ο λαός, που μπορεί να αποτρέψει την εκπλήρωση της τρομακτικής πρόβλεψης της Μέρκελ, είναι, στην πραγματικότητα, ο γερμανικός λαός. Νομίζω ότι οι Γερμανοί, υπό την ηγεσία της Μέρκελ, έχουν καταλάβει μια θέση ηγεμονίας. Το πέτυχαν όμως με πολύ φθηνό τρόπο. Κανονικά, οι ηγεμόνες δεν πρέπει να φροντίζουν μόνο τα δικά τους συμφέροντα, αλλά και τα συμφέροντα εκείνων που βρίσκονται υπό την προστασία τους. Τώρα είναι η στιγμή που οι Γερμανοί πρέπει να αποφασίσουν: Θέλουν να αποδεχθούν τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η θέση της κυρίαρχης δύναμης στην Ευρώπη;

— Θα λέγατε ότι η ηγεσία της Μέρκελ στην προσφυγική κρίση είναι διαφορετική από την ηγεσία της στην κρίση του ευρώ; Πιστεύετε ότι είναι περισσότερο πρόθυμη να γίνει ένας φιλεύσπλαχνος ηγεμόνας;

— Αυτό θα σήμαινε υπερβολικές απαιτήσεις. Δεν έχω λόγο να αλλάξω την επικριτική μου άποψη απέναντι στην ηγεσία της στην κρίση του ευρώ. Η Ευρώπη χρειαζόταν πολύ νωρίτερα το είδος ηγεσίας που η Μέρκελ επιδεικνύει τώρα. Δυστυχώς, όταν η Lehman Brothers πτώχευσε το 2008, δεν ήταν πρόθυμη να επιτρέψει την εγγύηση της διάσωσης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, επειδή ένιωθε ότι η επικρατούσα γερμανική κοινή γνώμη θα ήταν αντίθετη σε κάτι τέτοιο. Αν είχε προσπαθήσει να αλλάξει την κοινή γνώμη αντί να την ακολουθήσει, η τραγωδία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

— Δεν θα είχε όμως παραμείνει καγκελάριος της Γερμανίας για δέκα χρόνια.
— Έχετε δίκιο. Ήταν πολύ καλή στο να ικανοποιεί τις απαιτήσεις και τις βλέψεις ενός μεγάλου μέρους του γερμανικού λαού. Απολάμβανε τη στήριξη τόσο εκείνων που ήθελαν να είναι καλοί Ευρωπαίοι όσο και εκείνων που της ζητούσαν να προστατεύσει το γερμανικό εθνικό συμφέρον. Και αυτό ήταν μεγάλο επίτευγμα. Επανεξελέγη με αυξημένη πλειοψηφία. Αλλά στην υπόθεση του προσφυγικού ζητήματος, όντως ενήργησε με βάση τις αρχές της και ήταν πρόθυμη να διακινδυνεύσει την ηγετική της θέση. Αξίζει την υποστήριξη εκείνων που μοιράζονται τις αρχές της.

Αυτό το ζήτημα το παίρνω πολύ προσωπικά. Είμαι θερμός υποστηρικτής των αξιών και των αρχών μιας ανοιχτής κοινωνίας λόγω της προσωπικής μου ιστορίας, έχοντας επιβιώσει του Ολοκαυτώματος ως Εβραίος στη ναζιστική κατοχή. Και πιστεύω ότι και εκείνη μοιράζεται αυτές τις αξίες λόγω της δικής της προσωπικής ιστορίας, καθώς μεγάλωσε υπό το κομμουνιστικό καθεστώς στην Ανατολική Γερμανία και υπό την επιρροή του πατέρα της, ο οποίος ήταν πάστορας. Αυτό με καθιστά υποστηρικτή της, παρ’ όλο που διαφωνούμε σε πολλά σημαντικά ζητήματα.

— Ενδιαφέρεστε πολύ για την προώθηση των αρχών της ανοιχτής κοινωνίας και την υποστήριξη της δημοκρατικής αλλαγής στην Ανατολική Ευρώπη. Γιατί υπάρχει τόση αντιπαλότητα και τόσο μίσος σε αυτές τις περιοχές απέναντι στους πρόσφυγες;

— Επειδή οι αρχές μιας ανοιχτής κοινωνίας δεν έχουν βαθιές ρίζες σε εκείνο το μέρος του κόσμου. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός, Βίκτορ Ορμπάν, προωθεί τις αρχές της ουγγρικής και χριστιανικής ταυτότητας. Ο συνδυασμός της εθνικής ταυτότητας με τη θρησκεία αποτελεί ισχυρό μίγμα. Και ο Ορμπάν δεν είναι μόνος του. Ο ηγέτης του νεοεκλεγέντος κυβερνώντος κόμματος στην Πολωνία, ο Γιαροσλάβ Κατσίνσκι, υιοθετεί παρόμοια προσέγγιση. Δεν είναι τόσο ευφυής όσο ο Ορμπάν, είναι όμως ένας δαιμόνιος πολιτικός και επέλεξε το προσφυγικό ως το κεντρικό θέμα της εκστρατείας του. Η Πολωνία είναι μια από τις πιο ομοιογενείς, εθνικά και θρησκευτικά, χώρες της Ευρώπης. Ένας μουσουλμάνος πρόσφυγας στην καθολική Πολωνία είναι η ενσάρκωση του «Άλλου». Ο Κατσίνσκι κατάφερε να τον περιγράψει σαν τον διάβολο.


— Γενικότερα, πώς βλέπετε την πολιτική κατάσταση στην Πολωνία και την Ουγγαρία;

— Παρ’ όλο που ο Κατσίνσκι και ο Ορμπάν είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, τα καθεστώτα που σκοπεύουν να εγκαθιδρύσουν παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες. Όπως υπαινίχθηκα, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ένα μίγμα εθνικισμού και θρησκευτικότητας για να παραμείνουν στην εξουσία. Κατά μια έννοια, προσπαθούν να επανεγκαθιδρύσουν το είδος ψευδεπίγραφης δημοκρατίας που επικρατούσε κατά την περίοδο μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων στην Ουγγαρία του ναυάρχου Χόρτι και στην Πολωνία του στρατηγού Πιλσούντσκι. Μόλις βρεθούν στην εξουσία, είναι πιθανόν να δεσμεύσουν κάποιους θεσμούς της δημοκρατίας που είναι και πρέπει να παραμείνουν αυτόνομοι, είτε μιλάμε για την κεντρική τράπεζα είτε για το συνταγματικό δικαστήριο. Ο Ορμπάν το έχει ήδη κάνει. Ο Κατσίνσκι τώρα αρχίζει. Θα είναι δύσκολο να απομακρυνθούν.

Εκτός από όλα τα υπόλοιπα προβλήματά της, η Γερμανία θα έχει και το πολωνικό πρόβλημα. Σε αντίθεση με την Ουγγαρία, η Πολωνία είναι μία από τις πιο επιτυχημένες χώρες στην Ευρώπη, τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά. Η Γερμανία χρειάζεται την Πολωνία για να την προστατέψει από τη Ρωσία. Η Ρωσία του Πούτιν και η Πολωνία του Κατσίνσκι είναι εχθρικές μεταξύ τους, αλλά είναι ακόμη πιο εχθρικές απέναντι στις αρχές στις οποίες βασίστηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση.

— Ποιες είναι αυτές οι αρχές;

— Πάντα έβλεπα την ΕΕ ως την ενσάρκωση των αρχών της ανοιχτής κοινωνίας. Ένα τέταρτο του αιώνα πριν, όταν άρχισα να ενδιαφέρομαι για την περιοχή, υπήρχε μια «ετοιμοθάνατη» Σοβιετική Ένωση και μια αναδυόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση. Και το ενδιαφέρον είναι ότι και οι δύο είχαν περιπέτειες ως προς τη διεθνή διακυβέρνηση. Η Σοβιετική Ένωση προσπαθούσε να ενώσει τους προλετάριους όλου του κόσμου και η ΕΕ προσπαθούσε να αναπτύξει ένα μοντέλο τοπικής ενοποίησης με βάση τις αρχές μιας ανοιχτής κοινωνίας.

— Ποια είναι η σύγκριση με το σήμερα;

— Η Σοβιετική Ένωση αντικαταστάθηκε από μια αναγεννημένη Ρωσία και η Ευρωπαϊκή Ένωση έφτασε να κυριαρχείται από τις δυνάμεις του εθνικισμού. Η ανοιχτή κοινωνία στην οποία πιστεύουμε τόσο η Μέρκελ όσο και εγώ λόγω της προσωπικής μας ιστορίας και στην οποία θέλουν να μπουν οι μεταρρυθμιστές της νέας Ουκρανίας λόγω των δικών τους προσωπικών ιστοριών, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε σκοπό να αποτελέσει μια εθελοντική συνεργασία μεταξύ ίσων, αλλά η κρίση του ευρώ τη μετέτρεψε σε μια σχέση μεταξύ δανειζομένων και δανειστών, όπου οι δανειζόμενοι δυσκολεύονται να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και οι δανειστές ορίζουν τους όρους που πρέπει να τηρήσουν οι δανειζόμενοι. Αυτή η σχέση δεν είναι ούτε εθελοντική ούτε ισότιμη. Η προσφυγική κρίση προκάλεσε και άλλα ρήγματα. Ως εκ τούτου, η ίδια η επιβίωση της ΕΕ βρίσκεται σε κίνδυνο.

— Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα άποψη, καθώς θυμάμαι ότι, δύο χρόνια πριν, ήσασταν πολύ επικριτικός απέναντι στην Μέρκελ λέγοντας ότι ενδιαφερόταν υπερβολικά για τα συμφέροντα των ψηφοφόρων της και εδραίωνε την ηγεμονία της Γερμανίας με ανέξοδο τρόπο. Τώρα, άλλαξε πραγματικά πορεία στο προσφυγικό ζήτημα και άνοιξε διάπλατα την πόρτα στους Σύριους πρόσφυγες. Αυτό δημιούργησε έναν παράγοντα προσέλκυσης που με τη σειρά του επέτρεψε στις ευρωπαϊκές αρχές να αναπτύξουν μια πολιτική ασύλου με γενναιόδωρο στόχο, έως ένα εκατομμύριο πρόσφυγες ανά έτος, με τον στόχο να παραμένει ανοιχτός για αρκετά χρόνια. Οι πρόσφυγες που πληρούν τις προϋποθέσεις για να γίνουν δεκτοί, θα αναμενόταν να παραμείνουν εκεί που είναι, μέχρι να έρθει η σειρά τους.

— Μα δεν έχουμε μια ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου. Οι ευρωπαϊκές αρχές πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για αυτό το γεγονός. Μετέτρεψε τις φετινές εισερχόμενες ροές προσφύγων από διαχειρίσιμο πρόβλημα σε οξεία πολιτική κρίση. Κάθε κράτος-μέλος επικεντρώθηκε εγωιστικά στα δικά του συμφέροντα, συχνά ενεργώντας ενάντια στα συμφέροντα των άλλων. Αυτό προκάλεσε πανικό στους αιτούντες άσυλο, στην κοινή γνώμη και στις αρχές που είναι αρμόδιες για τη διασφάλιση της έννομης τάξης. Οι αιτούντες άσυλο είναι τα κύρια θύματα. Αλλά έχετε δίκιο. Η Μέρκελ είναι αξιέπαινη διότι κατέστησε δυνατή μια ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου.

Η ΕΕ χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για να ανταποκριθεί στην κρίση, ένα σχέδιο που θα διεκδικεί ξανά την αποτελεσματική διαχείριση των ροών των αιτούντων άσυλο, ώστε η διαδικασία να λαμβάνει χώρα με ασφαλή και ομαλό τρόπο και σε ρυθμό που να ανταποκρίνεται στην ικανότητα της Ευρώπης να τους απορροφήσει. Για να είναι ολοκληρωμένο, το σχέδιο πρέπει να εκτείνεται πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης. Προκαλεί λιγότερη αναστάτωση και στοιχίζει πολύ λιγότερο αν οι δυνητικά αιτούντες άσυλο παραμείνουν στο μέρος που βρίσκονται σήμερα ή κοντά σε αυτό.

Το ίδρυμά μου ανέπτυξε ένα σχέδιο έξι σημείων σε αυτή τη βάση και το ανακοίνωσε ακριβώς τη στιγμή που ο Ορμπάν παρουσίασε το δικό του σχέδιο έξι σημείων, τα δύο όμως σχέδια είναι εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους. Το σχέδιο του Ορμπάν σχεδιάστηκε για να προστατεύει τα εθνικά σύνορα απέναντι στους αιτούντες άσυλο, ενώ στόχος του δικού μας ήταν να προστατεύσει αυτούς τους ανθρώπους. Έκτοτε είμαστε «στα μαχαίρια». Ο Ορμπάν με κατηγορεί ότι προσπαθώ να καταστρέψω την εθνική κουλτούρα της Ουγγαρίας κατακλύζοντας τη χώρα με μουσουλμάνους πρόσφυγες. Παραδόξως, το σχέδιό μας θα κρατούσε τους αιτούντες άσυλο που πληρούν τις προϋποθέσεις στα μέρη όπου βρίσκονται σήμερα και θα παρείχε διευκολύνσεις σε εκείνα τα μέρη. Εκείνο που τους κάνει να σπεύδουν στην Ευρώπη όσο οι πόρτες είναι ακόμη ανοιχτές είναι οι δικές του πολιτικές.

— Μπορείτε να αποσαφηνίσετε λίγο αυτό το παράδοξο; Γιατί το σχέδιό σας θα απέτρεπε τους πρόσφυγες από το να κατακλύσουν την Ευρώπη;

— Συνηγορούμε υπέρ μιας κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής ασύλου που θα αναλάμβανε τον έλεγχο των ευρωπαϊκών και όχι των εθνικών συνόρων και θα επέτρεπε στους αιτούντες άσυλο να φθάνουν στην Ευρώπη με ασφαλή και ομαλό τρόπο και σε ρυθμό που θα ανταποκρινόταν στην ικανότητα της ΕΕ να τους απορροφήσει. Ο Ορμπάν συνηγορεί υπέρ της χρήσης των εθνικών συνόρων για τον αποκλεισμό των μεταναστών.

— Και ποιος κερδίζει σε αυτή τη διαμάχη;

— Στην Ουγγαρία, είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής. Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι κερδίζει και στην Ευρώπη. Διεκδικεί τον ηγετικό ρόλο της Μέρκελ στην Ευρώπη. Ξεκίνησε την εκστρατεία του τον Σεπτέμβριο του 2015, κατά τη διάρκεια του συνεδρίου των Βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών (το αδερφό κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών της Μέρκελ) και το έκανε αυτό σε συνεννόηση με τον Χορστ Ζεεχόφερ, τον Γερμανό πρόεδρο του κόμματος. Και αυτό αποτελεί πραγματική πρόκληση. Επιτίθεται στις αξίες και τις αρχές πάνω στις οποίες χτίστηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Ορμπάν επιτίθεται σε αυτές από το εσωτερικό. Ο Πούτιν από το εξωτερικό. Και οι δύο προσπαθούν να αντιστρέψουν την υποταγή της εθνικής κυριαρχίας σε μια υπερεθνική, ευρωπαϊκή τάξη.

Ο Πούτιν προχωράει ακόμη περισσότερο: θέλει να αντικαταστήσει τους κανόνες δικαίου με τους κανόνες ισχύος. Γυρίζουν πίσω σε μια εποχή που έχει περάσει. Ευτυχώς, η Μέρκελ πήρε στα σοβαρά την πρόκληση. Αντεπιτίθεται και εγώ την υποστηρίζω όχι μόνο με λόγια, αλλά και με πράξεις. Τα ιδρύματά μου δεν ασχολούνται μόνο με την υποστήριξη. Προσπαθούν να συνεισφέρουν θετικά στα σημαντικά ζητήματα. Το 2013, δημιουργήσαμε ένα ίδρυμα στην Ελλάδα, το Solidarity Now. Ήταν εύκολο να προβλέψουμε ότι η Ελλάδα, στην εξαθλιωμένη κατάσταση που είχε περιέλθει, θα δυσκολευόταν να φροντίσει τον μεγάλο αριθμό προσφύγων που έχουν αποκλειστεί εκεί.

— Από πού θα αντλούσατε τα χρήματα για το σχέδιό σας;

— Θα ήταν αδύνατο για την ΕΕ να χρηματοδοτήσει αυτές τις δαπάνες από τον σημερινό προϋπολογισμό της. Θα μπορούσε, ωστόσο, να αντλήσει αυτά τα κεφάλαια εκδίδοντας μακροπρόθεσμα ομόλογα με χρήση της δανειοληπτικής της ικανότητας AAA που, σε μεγάλο βαθμό, παραμένει αναξιοποίητη. Το βάρος εξυπηρέτησης των δανείων θα μπορούσε να κατανεμηθεί δίκαια μεταξύ των κρατών-μελών που δέχονται πρόσφυγες και εκείνων που αρνούνται να το κάνουν ή επιβάλλουν ειδικούς περιορισμούς. Περιττό να πω ότι εδώ εξακολουθούμε να διαφωνούμε με την καγκελάριο Μέρκελ.

— Αποσυρθήκατε από τη διαχείριση του hedge fund σας και αφιερώνετε όλη σας την ενέργεια στο ίδρυμά σας. Ποια είναι τα βασικότερα έργα σας;

— Είναι πολλά για να τα αναφέρουμε όλα. Συμμετέχουμε ίσως στα περισσότερα από τα καυτά πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα του κόσμου. Θα ξεχώριζα όμως το Institute for New Economic Thinking (INET) και το Central European University (CEU), επειδή αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια επανάσταση στις κοινωνικές επιστήμες και εγώ συμμετέχω ενεργά, τόσο προσωπικά όσο και μέσω των ιδρυμάτων μου. Με τη βοήθεια των φυσικών επιστημών, η ανθρωπότητα ανέλαβε τον έλεγχο των δυνάμεων της φύσης, η ικανότητά μας όμως να ελέγχουμε τον εαυτό μας δεν συμβάδισε με τα επιτεύγματα της φυσικής επιστήμης. Έχουμε την ικανότητα να καταστρέψουμε τον πολιτισμό μας και έχουμε μπει για τα καλά στον δρόμο για αυτό.

— Περιγράφετε μια ζοφερή εικόνα για το μέλλον.

— Είναι όμως μια στρεβλή εικόνα και αυτό γίνεται σκόπιμα. Η αναγνώριση ενός προβλήματος είναι μια πρόσκληση για να κάνεις κάτι για να το αντιμετωπίσεις. Αυτό είναι το βασικό δίδαγμα που αποκόμισα από την εμπειρία που διαμόρφωσε τη ζωή μου, όταν, το 1944, οι ναζί κατέλαβαν την Ουγγαρία. Μπορεί να μην είχα επιβιώσει αν ο πατέρας μου δεν είχε εξασφαλίσει πλαστά χαρτιά για την οικογένειά του (και πολλούς άλλους). Ο πατέρας μου μού δίδαξε ότι είναι πολύ καλύτερο να αντιμετωπίζεις τη σκληρή πραγματικότητα από το να κλείνεις τα μάτια σου σε αυτή. Μόλις αντιληφθείς τους κινδύνους, οι πιθανότητες επιβίωσης είναι πολύ μεγαλύτερες, αν αναλάβεις κάποια ρίσκα παρά αν ακολουθήσεις πειθήνια το πλήθος. Αυτός είναι ο λόγος που εκπαίδευσα τον εαυτό μου να κοιτάζει στη σκοτεινή πλευρά. Αυτό αποδείχθηκε πολύ χρήσιμο για μένα στις χρηματοοικονομικές αγορές και με καθοδηγεί τώρα στην πολιτική φιλανθρωπία. Εφόσον μπορώ να βρω μια στρατηγική που θα κερδίζει, όσο αβέβαιη και αν είναι αυτή, δεν το βάζω κάτω. Ο κίνδυνος γεννάει ευκαιρίες. Η πιο σκοτεινή ώρα είναι πάντα πριν από την αυγή.

— Ποια είναι η αποτελεσματική στρατηγική που προτείνετε για την Ελλάδα;

— Δεν έχω κάποια στρατηγική. Στην περίπτωση τη Ελλάδας, υπήρξε κακή διαχείριση εξαρχής. Όταν η ελληνική κρίση ξέσπασε προς τα τέλη του 2009, η ΕΕ, οδηγούμενη από την Γερμανία, ανέλαβε τη σωτηρία, χρέωνε ωστόσο «τιμωρητικά» επιτόκια για τα δάνεια που προσέφερε. Αυτό ήταν που έκανε το ελληνικό δημόσιο χρέος μη βιώσιμο. Και η ΕΕ επανέλαβε το ίδιο λάθος στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις. Θέλησε να τιμωρήσει τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, και ιδιαίτερα τον πρώην υπουργό Οικονομικών του, τον Γιάνη Βαρουφάκη, την ίδια στιγμή που δεν υπήρχε καμία επιλογή παρά η αποτροπή μιας ελληνικής χρεοκοπίας. Στη συνέχεια, η ΕΕ επέβαλε όρους που θα ωθήσουν την Ελλάδα σε ακόμη βαθύτερη κρίση. 


— Η Ελλάδα παρουσιάζει ενδιαφέρον για τους ιδιώτες επενδυτές;

— Όχι, εφόσον παραμένει μέρος της ευρωζώνης. Με το ευρώ, η χώρα είναι απίθανο να ευημερήσει, καθώς η συναλλαγματική ισοτιμία είναι πολύ υψηλή για να είναι ανταγωνιστική.

— Πόσο σας ανησυχεί το γεγονός ότι, εν μέσω όλων αυτών των κρίσεων, ένα σημαντικό κράτος-μέλος της ΕΕ, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, σκέφτεται να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

— Πολύ. Είμαι πεπεισμένος ότι η Βρετανία πρέπει να παραμείνει στην Ευρώπη, όχι μόνο για οικονομικούς, αλλά ακόμη περισσότερο για πολιτικούς λόγους. Μια ΕΕ χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο θα ήταν μια πολύ πιο αδύναμη ένωση.

— Οι δημοσκοπήσεις, όμως, δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Βρετανών τάσσεται υπέρ ενός Brexit, της βρετανικής δηλαδή εξόδου από την ΕΕ.

— Η εκστρατεία υπέρ του Brexit έχει παραπλανήσει σκόπιμα την κοινή γνώμη. Σήμερα, η Βρετανία έχει τη βέλτιστη δυνατή συμφωνία στην Ευρώπη. Έχει πρόσβαση στην κοινή αγορά, στην οποία καταλήγουν σχεδόν οι μισές βρετανικές εξαγωγές, ενώ την ίδια στιγμή δεν επιβαρύνεται από τη συμμετοχή στην ευρωζώνη.

— Γιατί η βρετανική επιχειρηματική κοινότητα δεν έχει υψώσει περισσότερο τη φωνή της σχετικά με τα μειονεκτήματα ενός Brexit;

— Οι διοικήσεις των πολυεθνικών επιχειρήσεων που έχουν αυξήσει την παραγωγική τους ικανότητα στη Βρετανία ως εφαλτήριο για την κοινή αγορά διστάζουν να πουν δημόσια ότι αντιτίθενται στην προοπτική ενός Brexit, καθώς δεν θέλουν να εμπλακούν σε μια πολιτική συζήτηση όπου οι πελάτες τους έχουν αποκλίνουσες απόψεις. Ρωτήστε τους όμως κατ’ ιδίαν, όπως έκανα εγώ, και θα το επιβεβαιώσουν πρόθυμα.

Η εκστρατεία υπέρ του Brexit προσπαθεί να πείσει τη βρετανική κοινή γνώμη ότι είναι ασφαλέστερο να μείνουν εκτός κοινής αγοράς από το να συμμετέχουν σε αυτή. Η εκστρατεία είχε όλο το πεδίο ελεύθερο, καθώς η κυβέρνηση ήθελε να δώσει την εντύπωση ότι επιφυλάσσεται για την καλύτερη συμφωνία.

— Για πολύ καιρό, η Ευρώπη –και ο κόσμος– μπορούσαν να βασίζονται στην Κίνα ως μοχλό ανάπτυξης και πίστωσης.

— Η Κίνα είναι ιστορικά η πιο σημαντική χώρα. Εξακολουθεί να έχει πολύ μεγάλη συσσώρευση αποθεμάτων ξένου συναλλάγματος.

— Και αυτό θα προστατέψει τη χώρα;

— Η Κίνα εξαντλεί αυτά τα αποθέματα με πολύ γρήγορο ρυθμό. Έχει επίσης ένα απίστευτα μεγάλο απόθεμα εμπιστοσύνης από τον κινεζικό λαό: πολλοί άνθρωποι δεν κατανοούν πώς λειτουργεί πραγματικά το κινεζικό καθεστώς, πιστεύουν όμως ότι ένα καθεστώς που κατάφερε να ξεπεράσει τόσο πολλά προβλήματα γνωρίζει τι κάνει. Το απόθεμα εμπιστοσύνης, ωστόσο, εξαντλείται και αυτό με αξιοσημείωτο ρυθμό, επειδή η ηγεσία έχει κάνει πολλά λάθη. Ο πρόεδρος Σι Τσινπίνγκ μπορεί να συνεχίσει τις τρέχουσες πολιτικές του για άλλα τρία χρόνια ή κάπου τόσο, κατά τη διάρκεια όμως αυτής της περιόδου η Κίνα θα ασκήσει αρνητική επίδραση στον υπόλοιπο κόσμο ενισχύοντας τις αποπληθωριστικές τάσεις που ήδη κυριαρχούν. Το μερίδιο της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία είναι μεγαλύτερο από ποτέ και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει δεν ήταν ποτέ πιο δισεπίλυτα.

— Μπορεί ο πρόεδρος Σι να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων;

— Υπάρχει ένα θεμελιώδες ελάττωμα στην προσέγγιση του Σι. Έχει αναλάβει τον άμεσο έλεγχο της οικονομίας και της ασφάλειας. Αν πετύχαινε μια αγορακεντρική λύση, αυτό θα ήταν πολύ καλύτερο για τον κόσμο και για την Κίνα. Δεν μπορείς όμως να έχεις μια ελεύθερη αγορά χωρίς να προχωρήσεις σε κάποιες πολιτικές αλλαγές. Δεν μπορείς να πολεμήσεις τη διαφθορά χωρίς ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης. Και αυτό είναι ένα πράγμα που ο Σι δεν είναι πρόθυμος να επιτρέψει. Σε αυτό το σημείο, είναι πιο κοντά στη Ρωσία του Πούτιν από ό,τι στο ιδανικό μας για μια ανοιχτή κοινωνία.

— Ποια είναι η εκτίμησή σας για την κατάσταση στην Ουκρανία;

— Η Ουκρανία έκανε κάτι σχεδόν απίστευτο επιζώντας για δύο χρόνια, ενώ είχε να αντιμετωπίσει τόσους πολλούς εχθρούς. Χρειάζεται όμως πολύ περισσότερη υποστήριξη από το εξωτερικό, καθώς είναι εξαντλημένη. Θέτοντας την Ουκρανία σε αυστηρό οικονομικό έλεγχο, η Ευρώπη επαναλαμβάνει το λάθος που είχε κάνει στην Ελλάδα. Η παλιά Ουκρανία έχει πολλά κοινά στοιχεία με την παλιά Ελλάδα: κυριαρχούταν από ολιγάρχες και οι δημόσιες υπηρεσίες είχαν καταληφθεί από ανθρώπους που εκμεταλλεύονταν τη θέση τους αντί να εξυπηρετούν τον κόσμο. Υπάρχει όμως μια νέα Ουκρανία που θέλει να είναι το αντίθετο από την παλιά Ουκρανία. Η Ράντα πρόσφατα πέρασε έναν προϋπολογισμό για το 2016 που τηρεί τους όρους που επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ. Τώρα είναι η ώρα να προσφέρουμε την προοπτική της περαιτέρω οικονομικής βοήθειας που χρειάζεται η νέα Ουκρανία για να εκτελέσει ριζικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό θα έδινε στη χώρα τη δυνατότητα όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να ευημερήσει και να γίνει ένας ελκυστικός επενδυτικός προορισμός. Το να μετατρέψουμε και πάλι την νέα Ουκρανία στην παλιά Ουκρανία θα ήταν μοιραίο λάθος, καθώς η νέα Ουκρανία είναι ένα από τα πιο πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία της Ευρώπης, τόσο για την αντίσταση στη ρωσική επιθετικότητα όσο και για την αναβίωση του πνεύματος αλληλεγγύης που χαρακτήριζε την Ευρωπαϊκή Ένωση στις αρχές της.

— Πολλοί επικρίνουν τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα λέγοντας ότι είναι πολύ αδύναμος απέναντι στη Ρωσία.

— Και σωστά κάνουν. Ο Πούτιν είναι μέγας τακτικιστής και μπήκε στη συριακή διαμάχη επειδή διέβλεψε μια ευκαιρία για να βελτιώσει τη θέση της Ρωσίας στον κόσμο. Ήταν έτοιμος να συνεχίζει να πιέζει μέχρι να συναντήσει σοβαρή αντίσταση. Ο πρόεδρος Ομπάμα θα έπρεπε να τον είχε προκαλέσει νωρίτερα. Αν ο Ομπάμα είχε θεσπίσει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Συρία όταν ο Πούτιν άρχισε να προμηθεύει στρατιωτικό εξοπλισμό σε μεγάλη κλίμακα, η Ρωσία θα είχε αναγκαστεί να το σεβαστεί. Αλλά ο Ομπάμα ήθελε να αποφύγει κάθε πιθανότητα άμεσης στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Συνεπώς, η Ρωσία εγκατέστησε αντιαεροπορικούς πυραύλους και οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να μοιραστούν μαζί της τον εναέριο έλεγχο πάνω από τη Συρία. Θα μπορούσες σχεδόν να πεις ότι καταρρίπτοντας το ρωσικό μαχητικό, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έκανε χάρη στον Ομπάμα. Ο Πούτιν αναγκάστηκε να αναγνωρίσει ότι η στρατιωτική του περιπέτεια είχε συναντήσει σοβαρή αντίθεση και τώρα φαίνεται έτοιμος για μια πολιτική λύση. Αυτό είναι ελπιδοφόρο.

Υπάρχει επίσης το ISIS και οι τρομοκρατικές επιθέσεις που απειλούν να υπονομεύσουν τις αξίες και τις αρχές του πολιτισμού μας. Οι τρομοκράτες θέλουν να πείσουν τους νεαρούς μουσουλμάνους ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πέραν της τρομοκρατίας και, αν ακούσουμε τους ομοίους του Ντόναλντ Τραμπ, θα τα καταφέρουν.

— Δεν μπορώ να μη ρωτήσω. Γνωρίζετε τον Τραμπ;

— Πολλά χρόνια πριν, ο Ντόναλντ Τραμπ ήθελε να γίνω ο βασικός ένοικος σε ένα από τα πρώτα του κτίρια. Είχε πει: «Θέλω να μετακομίσεις στο κτίριο. Καθόρισε εσύ την τιμή». Η απάντησή μου ήταν: «Φοβάμαι ότι τα οικονομικά μου δεν μου το επιτρέπουν». Και του είπα όχι.

Athens Review of Books

Τσίπρας σε Μητσοτάκη: Πάρε θέση για ΔΝΤ, Δημόσια διοίκηση και ΕΣΡ - Οργή στη ΝΔ για τις διαρροές... (Video)

Λίγο παραπάνω από 1 ώρα διήρκεσε η συνάντηση, στο Μέγαρο Μαξίμου, που είχαν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης. 


Πληροφορίες από κυβερνητικούς κύκλους αναφέρουν ότι ο πρωθυπουργός έθεσε τρία θέματα:
α) Το ζήτημα του ΔΝΤ, καλώντας τον πρόεδρο της ΝΔ να πάρει θέση, ρωτώντας τον "με ποιους είσαι; Δεν μπορείς να λες ταυτόχρονα να αποσύρω το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και την ίδια στιγμή να επικροτείς το ΔΝΤ",

β) Κάλεσε τον κ. Μητσοτάκη να ψηφίσει το ν/σ για τη δημόσια διοίκηση. "Το πρόβλημα δεν είναι οι μετακλητοί που φεύγουν με τον υπουργό", φέρεται να είπε,

γ) Έθεσε το θέμα της συγκρότησης του ΕΣΡ, λέγοντας: "Δεν είναι σωστό κανένα κόμμα να κάνει αβάντες στους ολιγάρχες μιντιάρχες".
Την έντονη αντίδραση της ΝΔ προκάλεσαν οι διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου για τα όσα είπε ο πρωθυπουργός στον Κυριάκο Μητσοτάκη κατά τη συνάντηση τους. Πηγές της Συγγρού επεσήμαναν το γεγονός ότι οι διαρροές πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της συνάντησης, κάτι που χαρακτήρισαν ως «προβληματικό» και «απρεπές».

«Αν έχουν μια ειδική ικανότητα οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού, με τρόπο μεταφυσικό να έχουν γνώση τι έλεγε ο κ. Μητσοτάκης στην κλειστή συνάντηση, οι συνεργάτες του πρωθυπουργού αυτονομούνται, υποσκάπτοντας το μήνυμα που ήθελε να δώσει ο πρωθυπουργός», τόνιζαν στη Συγγρού, υπενθυμίζοντας πως κάτι ανάλογο είχε γίνει και κατά τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών στο Προεδρικό Μέγαρο.

Σύμφωνα με συνεργάτες του κ. Μητσοτάκη, η συζήτηση έγινε σε τελείως διαφορετικό κλίμα από το ύφος που δηλώνουν οι διαρροές.

«Το λέμε από τώρα γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Εμείς θέλουμε να αναβαθμίσουμε τον πολιτικό διάλογο στη χώρα. Δεν είναι δείγμα αναβάθμισης του πολιτικού διαλόγου να υπάρχουν διαρροές. Δεν ειπώθηκαν αυτά που δόθηκαν ως διαρροές. Η συζήτηση έγινε σε τελείως διαφορετικό κλίμα από το ύφος που δηλώνουν οι διαρροές. Δεν υπήρχε αυτή η διατύπωση και οι διαρροές δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα», τόνιζαν.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κ. Μητσοτάκης εξέφρασε την ανησυχία του για τη γενικότερη πορεία της χώρας που δημιουργεί αβεβαιότητα και απογοήτευση στους πολίτες, ενώ αναφέρθηκε στην παρατεταμένη ύφεση, στην απώλεια επενδύσεων και στην αδυναμία προσέλκυσης νέων.

Ο πρόεδρος της ΝΔ έθεσε το θέμα της κομματικής διάβρωσης του κράτους και των θεσμών και πρότεινε μία εκ βάθρων θεσμική μεταρρύθμιση, την οποία -όπως είπε- χρειάζεται η χώρα, με την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Για το ασφαλιστικό επανέλαβε τη θέση της ΝΔ ότι αυτή τη στιγμή αδίκως οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν ένα βαρύ λογαριασμό που προκύπτει από τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης.

Για το ΕΣΡ, τόνισε πως υπάρχει ανάγκη τροποποιήσεων έτσι ώστε το ΕΣΡ να αποκτήσει τον απαραίτητο βαθμό ανεξαρτησίας. Σύμφωνα με τον κ. Μητσοτάκη αν αυτό συμβεί, ανοίγονται ουσιαστικές προοπτικές για άρση της παρούσης εκκρεμότητας.

Επισήμανε πως το συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο ήδη έχει προκαλέσει αρνητικές εντυπώσεις σε ΕΕ και αλλού.

Όσον αφορά το νομοσχέδιο για τη δημόσια διοίκηση, τόνισε πως εφόσον υπάρχουν προτάσεις και σκέψεις που θα βασίζονται σε θέσεις που είχε ο ίδιος παρουσιάσει ως υπουργός, τότε ενδέχεται σε συγκεκριμένα σημεία να υπάρξει δυνατότητα σύγκλισης.

Ζήτησε και είχε μια περιεκτική ενημέρωση για το προσφυγικό και τα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Τέλος, επανέλαβε ότι θα προχωρήσει σε αναβάθμιση του πολιτικού διαλόγου: «Να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας, αυτή είναι βασική προϋπόθεση για να συζητάμε. Εγώ θα το πράξω. Ευελπιστώ ότι θα το πράξεις και εσύ. Είναι ξεκάθαρο ότι διαφωνούμε σε πολλά. Τουλάχιστον να μιλάμε πολιτικά χωρίς τον λαϊκισμό που έκανε τους πολίτες να αποστρέφονται την πολιτική».


ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: «Να πάμε αλλιώς» γιατί «δεν πάει άλλο»

Ο αγώνας γαι το ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ θα είναι αντικυβερνητικός και ενάντια σε όλο το μνημονιακό μπλοκ! Καμιά αυταπάτη, καμιά ανοχή για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Θέλουν να κατεδαφίσουν το ασφαλιστικό; Θα τους κατεδαφίσει το μαζικό κίνημα.


 του Κώστα Εφήμερου

Η μάχη του ασφαλιστικού έχει ξεκινήσει και όλα δείχνουν πως δεν θα είναι ένας περίπατος για την κυβέρνηση, ούτε βέβαια είναι σίγουρος κάποιος ξεσηκωμός τύπου Γιαννίτση. Υπάρχουν όμως σοβαρές δυνατότητες για μια μάχη που θα τραυματίσει βαθύτατα το αστικό μνημονιακό μπλοκ, θα δημιουργήσει όρους για συνολική αλλαγή του συσχετισμού και για ευρύτερη νικηφόρα αντεπίθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος για την ανατροπή της επίθεσης Κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ και κάθε κυβέρνησης, όπως αυτής των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που την υλοποιεί. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα «πως θα δοθεί νικηφόρα αυτή η μάχη;»

ΠΡΩΤΟ, να δώσει το κίνημα και η μαχόμενη Αριστερά την μάχη για να την κερδίσει. «Όποιος στην μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει», έγραφε ο Ιάκωβος Καμπανέλης. Αγώνας λοιπόν όχι για την τιμή των όπλων, όχι για να βγει η υποχρέωση, με λογική διαμαρτυρίας ή κομματικής κεφαλαιοποίησης, αλλά για να εκτροχιαστεί η αντεργατική αντιλαϊκή τομή, να μην έρθει καν το σφαγιαστικό νομοσχέδιο, να μπλοκαριστεί το πρόγραμμα. Αυτό θα είναι κέρδος για τον λαό. Άρα, όχι μια απεργία όταν έρθει το νομοσχέδιο στη βουλή (συνταγή ήττας και αποτυχίας), όχι απλά κομματικές παρελάσεις, αλλά συμβολή όλων των δυνάμεων στο ξεδίπλωμα μιας συνολικής πανκινητοποίησης, με αποφασιστικές μορφές πάλης, προληπτικό αγώνα, προειδοποιητικές απεργίες («να αποσυρθεί τώρα το νομοσχέδιο»), αποφασιστικό αγώνα διαρκείας με συνδυασμό όλων των μορφών πάλης, δημιουργία αντίπαλου δέους του μαζικού λαϊκού κινήματος απέναντι στην Ιερή Συμμαχία Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, την οποία συμπληρώνει και η μνημονιακή αστική «αντιπολίτευση» του τροϊκανού Μητσοτάκη, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού κλπ.

ΔΕΥΤΕΡΟ, ο αγώνας θα είναι νικηφόρος εάν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι αγρότες. Εάν γίνουν παντού συνελεύσεις σωματείων, επιτροπές αγώνα, απεργιακές επιτροπές, συνελεύσεις γειτονιών, μπλόκων, φοιτητικών συλλόγων κλπ. Εάν δημιουργηθεί ενωτικό, μαζικό και δημοκρατικό κέντρο οργάνωσης του αποφασιστικού εργατικού αγώνα, στηριγμένο στο συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων. Η μάχη δεν μπορεί να κερδηθεί με επικεφαλής την πλήρως αναξιόπιστη αστικοποιημένη ΓΣΕΕ και τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Ούτε βέβαια αρκεί το ΠΑΜΕ ή οι κομματικές παρεμβάσεις δυνάμεων της Αριστεράς. Απαιτείται ένας αυθεντικός συντονισμός όλων των αγωνιζόμενων δυνάμεων. Αυτό το δρόμο ανοίγουν οι συναντήσεις πρωτοβάθμιων σωματείων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και αλλού, που μπορεί να διευρυνθούν και πρέπει να στηριχθούν τώρα από όλες τις ταξικές δυνάμεις. Εδώ μπορεί να συμβάλλει και το ΠΑΜΕ, ακόμα και δεχόμενο ένα πρώτο βήμα συνεννόησης και κοινής δράσης με τους συντονισμούς πρωτοβάθμιων σωματείων.

ΤΡΙΤΟ, ο αγώνας θα είναι νικηφόρος εάν επιτευχθεί καταρχήν η ενότητα της εργατικής τάξης και παραπέρα η κοινωνική συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Εάν αποκρουστεί η κυβερνητική προσπάθεια να μετατρέψει το δικαίωμα στην ασφάλιση σε ατομική υπόθεση και «προσωπική διαφορά», όπου ο νέος θα τσακώνεται με τον μεγαλύτερο, ο πάμφτωχος με τον φτωχό, ο επαγγελματίας με τον μισθωτό και ο αγρότης με τον κάτοικο της πόλης. Απεναντίας, όλα αυτά τα στρώματα πρέπει να συναντηθούν, όχι με τα πλαστικά σημαιάκια της υπεράσπισης της μιζέριας του καθενός, της εξαίρεσης, των μικροδιευκολύνσεων που σαρώνονται από τη μνημονιακή καταιγίδα, αλλά με τη σημαία των σύγχρονων ασφαλιστικών δικαιωμάτων και αναγκών για όλους.

ΤΕΤΑΡΤΟ, ο αγώνας θα είναι νικηφόρος εάν ανοίγει ορίζοντες, εάν μπορεί να φωτίσει και να ανοίξει το δρόμο για αποφασιστικές κατακτήσεις, εάν δεν μένει μόνο στο απαραίτητο «δεν θα περάσει», αλλά όταν οπλίζει το «δεν πάει άλλο», με το «να πάει αλλιώς!». Τέρμα το κατενάτσιο, καμιά ανοχή στη λογική που έχει επιβάλλει το σύστημα, ο αστικός συνασπισμός εξουσίας και την οποία αναπτύσσει παραπέρα σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ: Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, έτσι είναι ο συσχετισμός και η εποχή, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαχειριστούμε τη φτώχεια μας, όσο πιο δίκαια γίνεται, να σώσουμε ότι μπορούμε. Κομμένο το δούλεμα: στον 21ο αιώνα του απίστευτου πλούτου και της απερίγραπτης φτώχειας, δεν θα γίνουμε οι ψηφιακοί δούλοι. Απαιτούμε στους παραγωγούς του πλούτου. Με ένα αποφασιστικό πλαίσιο διεκδικήσεων που θα ξεκινά από την αρχή πως η κοινωνική ασφάλιση είναι δικαίωμα και όχι εμπόρευμα και παλεύει για ένα αποκλειστικά δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα με δικαίωμα πρόσβασης σε όλους, με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες και όχι ό,τι χωράει στο μνημόνιο, στην εξυπηρέτηση του χρέους, στην κερδοφορία του κεφαλαίου, στο δημοσιονομικό σύμφωνο της ΕΕ. Απεναντίας ειδικά στην Ελλάδα, μια χώρα με τέτοια κοινωνική καταστροφή όχι μόνο δεν επιτρέπεται καμία περικοπή, αλλά απαιτείται άμεσα αναβάθμιση και διεύρυνση της ποιότητας της κοινωνικής ασφάλισης. Ο αγώνας θα είναι νικηφόρος εάν δεν ταυτιστεί με την υπεράσπιση της σημερινής απαράδεκτης κατάστασης στο ασφαλιστικό και εργασιακό πεδίο, αλλά απαιτήσει ριζικές αλλαγές προς όφελος της εργασίας. Αλλιώς πως μπορεί να αγωνιστεί ο νέος ανασφάλιστος ή με μισθό 400 ευρώ (συχνά μαύρα), ο νέος άνεργος ή «ωφελούμενος» ανά διετία, ο αυτοαπασχολούμενος ή μισθωτός με μπλοκάκι που είναι ήδη καταχρεωμένος, ο συνταξιούχος που δεν μπορεί να έχει ούτε τα φάρμακά του; Μάχη για την κοινωνική ασφάλιση σημαίνει μάχη για σταθερή εργασία με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα και συλλογικές συμβάσεις, αυξήσεις στους μισθούς για μισθούς αξιοπρέπειας και όχι γαλέρας, κτύπημα της ανεργίας με μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας και των ετών μέχρι τη συνταξιοδότηση. Πέμπτο, ο αγώνας θα είναι νικηφόρος εάν έχει ισχυρό πολιτικό εξοπλισμό. Η μάχη δεν θα είναι εύκολη. Απέναντι θα παραταχθεί το σύνολο του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Η Ιερή Συμμαχία κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ δίνει στην μάχη του ασφαλιστικού –και σωστά!- στρατηγική σημασία και όχι μόνο λογιστική, καθώς τη συνδέει με την συνολική αντιδραστική αναδιάρθρωση στο επίπεδο εργασία – ασφάλιση, παραγωγής – αναπαραγωγής, επιδιώκοντας συνολική ταπείνωση της εργασίας και υπερεκμετάλλευση σε όλα τα επίπεδα, σε συνδυασμό με το παραπέρα άνοιγμα πεδίων κερδοφορίας στην ιδιωτική ασφάλιση. Στη δική τους πλευρά, με ρόλο κρίσιμο και πρωταγωνιστικό, θα είναι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η οποία υιοθετεί ήδη τα αντιδραστικά επιχειρήματα (π.χ. «δεν βγαίνουν τα Ταμεία», πώς να βγουν μετά από τόση πολύχρονη λεηλασία;), με επιπλέον αριστερό πασπάλισμα («πληρώνουν τα ρετιρέ», «εξασφαλίζουμε δίκαιη κατανομή βαρών», κάτι σαν δικαιοσύνη στην κόλαση). Θα χρησιμοποιηθούν όλα τα γνωστά βαριά όπλα του συστήματος, όπως «δεν θα περάσουμε την αξιολόγηση και δεν θα έχουμε ρευστό» και βεβαίως το Grexit… Δίπλα σε αυτά και το να μην πέσει η «αριστερή κυβέρνηση», ειδικά τώρα που ανασταίνουν έναν παρωχημένο δικομματισμό με τη ΝΔ.

Άρα όποιος νομίζει πως θα αντιπαρατεθεί με μονοθεματικά ή μίνιμουμ νεροπίστολα είναι γελασμένος. Χρειάζεται μια ισχυρή ταξική πτέρυγα και μια ενισχυμένη αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά που θα εφοδιάσουν ευρύτερα το μαζικό κίνημα με ισχυρά πολιτικά όπλα. Ο αγώνας θα είναι αντικυβερνητικός και ενάντια σε όλο το μνημονιακό μπλοκ! Καμιά αυταπάτη, καμιά ανοχή για την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Θέλουν να κατεδαφίσουν το ασφαλιστικό; Θα τους κατεδαφίσει το μαζικό κίνημα. Εάν προχωρήσουν σε αυτό το νομοσχέδιο να ετοιμαστούν αυτοί για πρόωρη συνταξιοδότηση. Δεν μπορεί να υπάρξει αντιμνημονιακός αγώνας χωρίς να είναι μετωπικά ενάντια στην κυβέρνηση που εφαρμόζει το μνημόνιο. Άρα ρήξη εδώ και τώρα με οποιαδήποτε έκφραση της κυβερνητικής πολιτικής και του ΣΥΡΙΖΑ. Aλλιώς ανοίγει χώρος για να κερδίσει αντικυβερνητικά η ΝΔ. Ο αγώνας θα είναι συνολικά αντιμνημονιακός για να σπάσει και το τρίτο και τα προηγούμενα μνημόνια και όλο το καθεστώς της επιτροπείας από ΕΕ – ΔΝΤ. Είναι αγώνας για την απελευθέρωση από τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ, για την αποδέσμευση από την χρεομηχανή που καταδικάζει σε διαρκή λεηλασία και στερεί από πολύτιμους πόρους που θα μπορούσαν να ενισχύσουν την κοινωνική ασφάλιση και όχι μόνο. Είναι αγώνας για να πληρώσει το κεφάλαιο και η πλουτοκρατία για την ληστεία των Ταμείων, την εισφοροδιαφυγή, τις εισφοροαπαλλαγές και τους πετσοκομμένους μισθούς. Σε αυτή την μεγάλη μάχη θα συμβάλλει αποφασιστικά η κοινή δράση και ο πολιτικός συντονισμός της μαχόμενης Αριστεράς, όπως πρότεινε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν είναι για τη «φωτογράφιση», ούτε για ξεκάρφωμα, ούτε για την διαφήμιση κομματικών οργανισμών ή πολιτικών παραγόντων, αλλά για να ματώσουμε ώστε να βγει το κάρο του κινήματος από τον βάλτο της διαχειριστικής λογικής του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού και από την «αριστερή» εκδοχή του δεν γίνεται τίποτα. Γιατί, «στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει, όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει».

Το παρακράτος ...Στουρνάρα!

Το δικό μας συμπέρασμα είναι πάντως άλλο. Παλιά, τα τανκς των πραξικοπηματιών τα κινούσαν οι στρατηγοί, άντε οι συνταγματάρχες. Σήμερα όμως τα κινούν οι τραπεζίτες!...


 του Γιώργου ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Οργάνωνε «πραξικόπημα» το καλοκαίρι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας, με πρόσχημα ότι δήθεν η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ προετοίμαζε …«εισβολή στο Νομισματοκοπείο»; Το ερώτημα τίθεται ευθέως, μετά τα όσα είπε ο Στουρνάρας στον Παπαχελά, σε τηλεοπτική εκπομπή του Σκάι, τα οποία θέτουν σοβαρότατα ερωτήματα με το αν ο Στουρνάρας μπορεί να παραμείνει στη θέση του ή αν πρέπει να εκδιωχθεί κλοτσηδόν από αυτή.

«Ναι, είχα τέτοια πληροφόρηση», ισχυρίστηκε ο Στουρνάρας. «Γι’ αυτό συγκάλεσα τους νομικούς συμβούλους της τράπεζας, παράγοντες του δημόσιου βίου που είχαν χρηματίσει πρωθυπουργοί. Μίλησα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και φτιάξαμε έτσι, να το πω, ένα τείχος, μια άμυνα για εξελίξεις τέτοιου είδους», είπε ο Στουρνάρας στην τηλεοπτική εκπομπή με τον Παπαχελά. «Πηγές του Μαξίμου» γράφει η Καθημερινή «θετικά υποδέχτηκαν τη διευκρίνιση ότι η συνεργασία με πρώην πρωθυπουργούς αφορούσε όχι αμιγώς πολιτικά στελέχη, αλλά τεχνοκράτες πρωθυπουργούς, όπως οι κ.κ. Π. Πικραμμένος και Λ. Παπαδήμας». Ο Στουρνάρας δηλαδή είπε δημόσια ότι συνεννοούνταν π.χ. με κάποιον τυχάρπαστο τραπεζίτη πώς θα υψώσουν «τείχος», αν η κυβέρνηση αποφάσιζε να πάει σε διπλό νόμισμα! Και ο γελοίος ο Τσίπρας κρατάει το άτομο αυτό στη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος! Είναι όμως «γελοίος» ο Τσίπρας ή μήπως ήταν κι αυτός μέσα στο κόλπο; Μήπως δηλαδή είχε επεξεργαστεί από κοινού το σχέδιο με τον Στουρνάρα προκειμένου να δείξει στους Γερμανούς ότι ο … Λαφαζάνης φταίει για τα περί εξόδου από το ευρώ, αλλά ο ίδιος ο Τσίπρας είναι …«γκαραντί», αφού συνεργάζεται με τον Στουρνάρα, γερμανικής κοπής;

ο Γιώργος ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Την υποψία αυτή μας την προκάλεσε η αντίδραση του Μεγάρου Μαξίμου, όπως την διαβάσαμε στην Αυγή: «Κάποιοι το ονειρεύτηκαν, αυτοί δεν είναι σήμερα εδώ, σχολίαζαν κυβερνητικές πηγές» αναφερόμενες στα περί εισβολής στο Νομισματοκοπείο. Επιβεβαιώνει δηλαδή ο Τσίπρας τον Στουρνάρα: Δικαίως έγινε έξαλλος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Για «βρόμικες αθλιότητες περί εισβολής», τις οποίες «διακινούσαν σε βάρος μου ο Αλέξης Τσίπρας και η κλειστή ομάδα του Μαξίμου, μαζί με συστημικά μέσα ενημέρωσης» έκανε λόγο ο Π. Λαφαζάνης. «Το κυβερνητικό επιτελείο και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασαν να εξαπατήσουν πολιτικά έναν ολόκληρο λαό», τονίζεται σε ανακοίνωση της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ). «Δεν θα μπορούσαν σε καμιά περίπτωση να διστάσουν να επαναλάβουν – ανωνύμως βέβαια – χονδροειδή ψέματα και συκοφαντίες για κατάληψη του Νομισματοκοπείου, φωτογραφίζοντας τον Παναγιώτη Λαφαζάνη», συνεχίζει η ανακοίνωση της Λαϊκής Ενότητας.

Απόλυτο δίκιο έχει και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Τα όσα είπε ο Στουρνάρας, τονίζει σε ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, «αποτελούν ευθεία ομολογία υπονόμευσης της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας και συγκροτούν λόγο παραίτησής του». Σιγά μην παραιτηθεί ο Στουρνάρας! Εδώ, όπως τονίζει στην ανάρτησή της και η ίδια η Ζωή, «το καλοκαίρι συνωμοτούσε με πρώην πρωθυπουργούς και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την αποδυνάμωση εναλλακτικών άμυνας έναντι του εκβιασμού» των Γερμαναράδων και το χειμώνα θα παραιτηθεί; Δεν γίνονται τέτοια πράγματα, μην σκορπάμε και αυταπάτες! «Τούρμπο» έγινε και ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος προσπάθησε να αξιοποιήσει πολιτικά τα παιχνίδια που έπαιξαν ο Τσίπρας και ο Στουρνάρας πίσω από την πλάτη του. «Με ενδιαφέρον διαβάζω ότι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος είχε πληροφορίες ότι κάποιος, προφανώς ανόητος, σχεδίαζε «εισβολή» στο Νομισματοκοπείο. Αναρωτιέμαι ποιοι ήταν αυτοί και γιατί οι συγκεκριμένοι πληροφοριοδότες του κ. διοικητή, αλλά και ο ίδιος, έκριναν σκόπιμο να μην πληροφορήσουν επ’ αυτού τον υπουργό οικονομικών και την κυβέρνηση», τόνισε με έμφαση στη δήλωσή του ο πρώην υπουργός Οικονομικών, αποκαλύπτοντας έτσι ότι ο Στουρνάρας είχε άλλα κανάλια επικοινωνίας με την κυβέρνηση, αν φυσικά είχε, πράγμα που καθίσταται βέβαιο από την αντίδραση του Μεγάρου Μαξίμου. Την ώρα που η κυβέρνηση Τσίπρα ξεπουλάει τα πάντα, «ανακαλύπτει» ότι ο Λαφαζάνης προετοίμαζε «εισβολή» στο Νομισματοκοπείο!

Μα για τόσο ηλίθιους περνάει ο Τσίπρας τους Έλληνες; Το δικό μας συμπέρασμα είναι πάντως άλλο. Παλιά, τα τανκς των πραξικοπηματιών τα κινούσαν οι στρατηγοί, άντε οι συνταγματάρχες. Σήμερα όμως τα κινούν οι τραπεζίτες!
Γιώργος ΔΕΛΑΣΙΚ / prin.gr

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Κυριάκος

Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε ξέρει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει ιδεολογικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Με κοινό τους τόπο τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ, δεν είναι η σύγκρουση που θα χαρακτηρίσει τους δυο μονομάχους αλλά η ομοιότητά τους....

 
του Αποστόλη Αποστολόπουλου 

Η εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ ταιριάζει με τις πολιτικές που εφαρμόζονται από την κυβέρνηση. Μετά την πολύχρονη κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, μέσω Μνημονίων, η εκλογή Μητσοτάκη ήρθε σαν το κερασάκι στην τούρτα. Η ΝΔ επισήμως αποδέχεται ότι παύει να είναι το κόμμα της λαϊκής δεξιάς. Αν κάποιοι από τους ψηφοφόρους της δεν το κατάλαβαν τόσο το χειρότερο. Όλα εδώ πληρώνονται.

Με εμπνευστή τον Σημίτη οι νεοφιλελεύθερες απόψεις δίνουν εικοσαετή ιδεολογική και πολιτική μάχη για να επιβληθούν. Στο ΠΑΣΟΚ όπως και στη ΝΔ η επικράτηση νεοφιλελεύθερων ηγεσιών είχε κίνητρο την κατάκτηση της Εξουσίας, η ιδεολογία παραμερίστηκε ως εκλογικός παράγων. Στην Αριστερά, αντιθέτως, η διείσδυση του νεοφιλελευθερισμού αλά Σημίτη (με το μανδύα της σοσιαλδημοκρατίας) ήταν ιδεολογική και βρήκε πρόσφορο έδαφος καλλιεργημένο ήδη από τον Κύρκο και το ΚΚΕ εσωτ. Με μοιραία επίπτωση να εγκαταλειφθούν σιωπηρά και το καίριο ζήτημα της Ανεξαρτησίας και, ως επακόλουθο, τα ελάχιστα ίχνη κοινωνικής πολιτικής. Τώρα πλέον το μέγιστο μέρος του πολιτικού προσωπικού αποδέχεται στην πράξη τις νεοφιλελεύθερες απόψεις, όπως τις επιτάσσουν τα... Μνημόνια, ως μονόδρομο. Ιδεολογικά, δεν υπάρχει εμπόδιο για τον κ. Μητσοτάκη στο δρόμο προς την εξουσία. Πρακτικά του στρώνει το χαλί, θέλοντας και μη, η ίδια η κυβέρνηση, υποχρεωμένη να εφαρμόζει όσα έχει υπογράψει με αναπόφευκτο αποτέλεσμα τη ραγδαία φθορά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε ξέρει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει ιδεολογικά τον κ. Μητσοτάκη. Με κοινό τους τόπο τα Μνημόνια, δεν είναι η σύγκρουση που θα χαρακτηρίσει τους δυο μονομάχους αλλά η ομοιότητά τους. Συγκρούσεις τηλεοπτικού επιπέδου, κούφιας ρητορείας, έχουμε παρακολουθήσει άφθονες. Είμαστε καταδικασμένοι να τις ξαναδούμε.

Η ήττα του καραμανλισμού υποδηλώνει μια συνολική καθίζηση αυτού που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «λαϊκή δεξιά» στη χώρα μας. Στο εσωτερικό της ΝΔ ο εκπρόσωπός της ηττήθηκε ίσως από υπερβολική αυτοπεποίθηση, επειδή υποτίμησε το θυμό των οπαδών απέναντι στην κυβέρνηση αλλά και επειδή δεν υπερασπίστηκε τον ιδιαίτερο «λαϊκό» χαρακτήρα της, σε αντιδιαστολή με τον νεοφιλελεύθερο εσωκομματικό της αντίπαλο. Ταυτόχρονα η υποτιθέμενη «ακροδεξιά», του Άδωνι, δεν είχε πρόβλημα να συνταχθεί με τον, επίσης υποτιθέμενο, ιδεολογικό της αντίπαλο Μητσοτάκη. Εκτός ΝΔ, τους ΑΝΕΛ μόνο η εθνομηδενιστική παρέα του Φίλη, της Τασίας, της Σία και της Ρεπούση μπορεί πλέον να τους θεωρεί «ακροδεξιούς», ενώ η ΧΑ αδυνατεί πλήρως να μετατραπεί από μάζωξη της γρονθοπατινάδας, σε κόμμα. Ικανό να διεκδικήσει συγκροτημένα, πολιτικά και ιδεολογικά, τον καλώς ή κακώς εννοούμενο χώρο του παραδοσιακού ελληνικού «εθνικισμού».

Το μέγα πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία εξακολουθεί, αν και εγκλωβισμένη, να ανθίσταται. Ο νεοφιλελευθερισμός, είτε στην καθαρόαιμη δεξιά είτε στη σοσιαλδημοκρατική του εκδοχή, δεν έχει αποκτήσει τη στοιχειωδώς απαραίτητη μαζικότητα ώστε να στηρίξει τα αντίστοιχα κόμματα. Η πιο πρόσφατη αιτία είναι ότι τα Μνημόνια πλήττουν (και πλήττουν θανάσιμα) τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα που αποτελούν το φυσικό του στήριγμα. Η λογική συνέπεια είναι ότι όσοι ελπίζουν ότι θα αναβιώσει ο δικομματισμός θα απογοητευτούν. Άλλοι που θα ήθελαν μικρά κόμματα δορυφόρους των δυο μεγαλύτερων δεν έχουν ούτε αυτοί πολλές ελπίδες. Η αλλαγή του εκλογικού Νόμου υπονοεί πολυκομματικές συνεργασίες κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Αλλά ως τώρα η μεταφορά ξένων προτύπων στην Ελλάδα έχει αποτύχει επειδή δεν υπάρχουν οι κοινωνικές προϋποθέσεις. Μάλλον στο βλέποντας και κάνοντας με ισχυρές δόσεις κυνισμού, ιδιοτέλειας και καιροσκοπισμού θα καταλήξουμε, ανεμομαζώματα-διαβολοσκορπίσματα, έλεγε η γιαγιά μου.

Η ηγεσία της ΝΔ κατηγορεί για νεποτισμό τον ΣΥΡΙΖΑ (διορισμοί συγγενών κλπ) λες και η ίδια δεν ξέρει τίποτα για το φόνο. Ωστόσο οι καταγγελίες δημιουργούν αρνητικό κλίμα. Είναι τόσο οδυνηρή η κατάσταση ώστε να αρκούν οι διορισμοί κάποιων συγγενών για να προκαλέσουν οργή, ως αθέμιτα ρουσφέτια, άσχετα από τη νομιμότητα ή την χρησιμότητα των προσληφθέντων.

Το ερώτημα ουσίας παραμένει: Οι Δανειστές θέλουν να βοηθήσουν τη χώρα να βγει από το αδιέξοδο ή έκαναν και θα κάνουν ότι μπορούν για να την κρατήσουν δέσμια; Η κυβέρνηση δεν απαντά στο ερώτημα αλλά λέει ότι εντός του έτους θα δούμε κάποιο φως. Η στάση των Δανειστών δείχνει ότι είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν κλειστές τις κουρτίνες και σβηστά τα φώτα επισείοντας κάθε τόσο είτε την έξοδο από το ευρώ/ΕΕ είτε ό, τι άλλο κατεβάζει η πλούσια σε εκβιασμούς φαντασία τους. Οι Δανειστές συμπεριφέρονται σαν να πιστεύουν σθεναρά ότι δεν έχουν υποτάξει «ψυχή τε και σώματι» την κυβέρνηση, παρά τις υποχωρήσεις της. Δεν τις αναγνωρίζουν ότι πρέπει κάπως να δικαιολογηθεί στο κοινό της. Την αντιμετωπίζουν όπως τους Τζιχαντιστές: τους είναι χρήσιμοι για τη βρώμικη δουλειά αλλά τους προορίζουν για το σφαγείο, μόλις βρουν κάποιον άξιο να συνεχίσει. Ελπίζουν ότι τον βρήκαν.