Θέλουν την Ελλάδα στρατόπεδο συγκέντρωσης

Η γεωπολιτική μέγγενη περισφίγγει τη χώρα – Πρόσχημα και εργαλείο εκβιασμών το προσφυγικό για να προωθηθούν συνολικότεροι σχεδιασμοί


Η χώρα διαλύεται και βυθίζεται. Η κυριαρχία της δεν υπάρχει. Είναι αποικία χρέους και ειδικού σκοπού διαμετακομιστικό κέντρο. Η φιλοϊμπεριαλιστική μνημονιακή κεντροαριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) χρεώνεται εξ ολοκλήρου αυτήν την «επιτυχία». Φορτώνεται μια εθνική και κοινωνική καταστροφή!

του Ρούντι Ρινάλντι στο "Δρόμο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"

Ας υποθέσουμε ότι είναι σε εξέλιξη μια κολοσσιαία μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων, λόγω πολέμων και διάλυσης των χωρών τους από τους αδίστακτους: ιμπεριαλιστές, χρηματιστές, αγορές, ολιγάρχες, Τζιχαντιστές κ.λπ. κ.λπ. Κύριος προορισμός των εκατοντάδων χιλιάδων απελπισμένων και σε απόγνωση ανθρώπων είναι η Ευρώπη. Αποκλειστικό -σχεδόν- πέρασμα η Ελλάδα. Οπότε, τι κάνουμε; Η λογική «ας περιμένουμε να περάσουν από δω και ας πάνε όπου νομίζουν» αποδείχθηκε ρηχή, καταστροφική. Κάποια στιγμή οι στρόφιγγες κλείνουν, τα σύνορα σφραγίζουν και στην Ελλάδα εγκλωβίζονται εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες.

Την ίδια στιγμή από τη μεριά της Τουρκίας συνεχίζονται οι καραβιές προς την Ελλάδα, οι εκβιασμοί και τα παζάρια με την Ε.Ε., και βλέπουμε… Το ότι το προσφυγικό-μεταναστευτικό έχει γίνει γεωπολιτικό πρόβλημα μεγάλου μεγέθους και εργαλείο εκβιασμών και τετελεσμένων, ακόμα δεν θέλουμε να το αντιληφθούμε… Τώρα ανακοινώνεται σχεδόν επίσημα ότι υπάρχουν σχεδιασμοί για τη δημιουργία πόλεων-στρατοπέδων για 300 ή 400 χιλιάδες πρόσφυγες π.χ. στην Αθήνα. Δημοσιεύματα του ξένου Τύπου προϊδεάζουν για όσα σχεδιάζονται και κανείς δεν θέλει να αντιληφθεί.

Την ίδια στιγμή η Ε.Ε. εκβιάζει διπλά τη χώρα. Απαιτεί πρόσθετα μέτρα εξαθλίωσης της κοινωνίας, με αφορμή την αξιολόγηση και επαναφέρει σχέδια εξόδου της χώρας από τη Σένγκεν, γιατί η χώρα δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της. Παράλληλα, κατρακυλά στις πιο άθλιες ναζιστικές πρακτικές του παρελθόντος. Πρώτα η Δανία, και ακολούθησαν Ελβετία και Γερμανία (Βαυαρία) που αποφάσισαν με νόμο να δεσμεύουν τα τιμαλφή και άλλα πράγματα αξίας που έχουν μαζί τους οι πρόσφυγες, έναντι της «φιλοξενίας» που τους παρέχεται. Όχι, ακόμη δεν θέσπισαν νόμο ώστε να αφαιρούνται και τα… χρυσά τους δόντια. 

Η μικρή ιστορία του τελευταίου χρόνου

 

Η πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά παρέβλεπε όλα τα γεωπολιτικά ζητήματα, τα θεωρούσε δευτερεύουσας σημασίας και νόμιζε ότι επικρατώντας στο εσωτερικό, απέναντι κυρίως στη Ν.Δ., θα εξασφάλιζε μια «έντιμη συμφωνία» με τους Γερμανοευρωπαίους. Το σχέδιο απλό: Ολίγη διαπραγμάτευση, με κάτι από κοινωνική ευαισθησία και αρκετές δόσεις υποστήριξης δικαιωμάτων θα αποτελούσαν τη συνταγή διακυβέρνησης και με αυτά θα κερδιζόταν κάποιος χρόνος. Στο πλαίσιο, λοιπόν, του «δικαιωματισμού» δημιούργησε και ένα «υπουργείο» Μεταναστευτικής Πολιτικής, το οποίο ανέλαβε η Τ. Χριστοδουλοπούλου, θέλοντας να δείξει μια άλλη νοοτροπία και πολιτική γύρω από ένα ευαίσθητο θέμα. Την υπουργό αυτή θα τη θυμάται το πανελλήνιο (αν τη θυμάται) για την έκφραση ότι «οι μετανάστες λιάζονται και εξαφανίζονται» και για την πολιτική χαλάρωσης ορισμένων μέτρων για όσους φτάνουν στη χώρα.

Το κακό είναι ότι οι εγκέφαλοι της πρώτη φορά Αριστεράς δεν είχαν αντιληφθεί τι ερχόταν: Ενώ είχε αναγγελθεί ένα τσουνάμι προσφυγικής και μεταναστευτικής ροής δεν το είχαν πάρει χαμπάρι ζαλισμένοι από τα στερεότυπα της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» που διακήρυτταν σε κάθε ευκαιρία τυχαία, τάχα, άνθρωποι που έχουν υπηρετήσει από τον Σημιτισμό μέχρι και τον Σόρος. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς καθώς, από τη δεκαετία του ’90 είχε διαφανεί πως η Ελλάδα προοριζόταν για χώρα στάθμευσης και αποθήκευσης προσφυγικών ροών, τότε από Βαλκάνια κυρίως και ανατολικές χώρες. Η συγκυρία, βέβαια, εκείνης της εποχής δεν ήταν κρίσης και μνημονιακής διάλυσης της χώρας. Έτσι θυμόμαστε πώς οι ροές εκείνης της εποχής χρησιμοποιήθηκαν για το «ελληνικό θαύμα» της περιόδου. Τώρα, όμως, το προσφυγικό κύμα είναι άλλης σύνθεσης. Δεν αποτελείται από ειδικευμένο εργατικό δυναμικό και μεταξύ των προσφύγων και μεταναστών ανακατεύονται περίεργοι και ίσως επικίνδυνοι Τζιχαντιστές ή υποψήφιοι τέτοιοι. Οι σχεδιασμοί, επομένως, τροποποιούνται αλλά παραμένει το κύριο. Ότι, δηλαδή, η Ελλάδα θα αποτελέσει το βασικό σημείο απορρόφησης, το βασικό δίχτυ προστασίας και φράχτη της ροής προς την Ευρώπη. Και συνάμα η χώρα θα μετατραπεί σε χώρο αποθήκευσης και εγκατάστασης (για πόσο δεν τους νοιάζει). Όταν είσαι διαμετακομιστικό κέντρο δεν ξέρεις ποτέ μέχρι πότε τα «εμπορεύματα» θα σταθμεύσουν στις αποθήκες σου, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων. Έτσι, το ιδιαίτερο «εμπόρευμα» μπορεί να φτάσει σε αριθμούς πολύ πάνω από τις 400.000 και να παραμείνει σε μια χώρα με 1.500.000 άνεργους και 3.000.000 φτωχούς. Τόσο απλά. Δίπλα σε μια καταστροφή που όλοι την παρομοιάζουν με το ισοδύναμο ενός πολέμου (απότομη πτώση ΑΕΠ 25-30%, 400.000 νέοι και επιστήμονες να έχουν φύγει από τη χώρα και το κακό να συνεχίζεται) προστίθεται και ένας αριθμός ψυχών ξεκληρισμένων από τις χώρες τους και δημιουργείται μια αφόρητη κατάσταση.

Στην περίοδο Χριστοδουλοπούλου της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα λέγονταν ανοησίες του τύπου: «το προσφυγικό μπορεί να μας λύσει μέχρι και το δημογραφικό πρόβλημα», «όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδέλφια που λιαζόμαστε παρέα» και άλλα αντίστοιχα. Μετά την άνοιξη, όταν άρχισαν να πυκνώνουν στα νησιά οι πρόσφυγες και μετανάστες, ειπώθηκε ότι «είμαστε σε μια κανονική κατάσταση αφού κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχουμε τέτοια φαινόμενα». Όταν άρχισαν να δημιουργούνται όροι ασφυξίας, τα παπαγαλάκια του «υπουργείου» μίλησαν για γρήγορη απορρόφησή τους στα ενδότερα. Ήταν τότε που ο Φλαμπουράρης, με το γνωστό ύφος, κανόνιζε καθυστερημένα έκτακτα δρομολόγια πλοίων. Με το καλοκαίρι τέλειωσε και η χαζοχαρούμενη περίοδος. Το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης ήταν στραμμένο στη συντριβή της «διαπραγμάτευσης» και στην υπερψήφιση του 3ου μνημονίου από την κυβέρνηση που θα το έσκιζε, κι έτσι η πραγματικότητα στα νησιά πέρασε χωρίς να θέλει κανείς να προσθέσει κι άλλους μπελάδες στο ήδη φορτωμένο κεφάλι του.

Η φάση της «υπευθυνότητας»


Η Τ. Χριστοδουλοπούλου συνεχίζει να επιβραβεύεται και τοποθετείται στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και τώρα είναι αντιπρόεδρος της Βουλής. Το υπουργείο αναλαμβάνει ο πιο μετρημένος και σοβαρός Γ. Μουζάλας που έχει σχετική εμπειρία από τέτοια ζητήματα. Το πρόβλημα όμως έχει πάρει γιγάντιες διαστάσεις. Τα επιχειρήματα αναδιατάσσονται: «Από τη στιγμή που τους βρίσκουμε στη θάλασσα τους διασώζουμε» και «δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα» (πρωθυπουργός) – για να διορθωθεί μετά ότι «τα θαλάσσια σύνορα δύσκολα φυλάσσονται». Στην πραγματικότητα, η κυβερνητική πολιτική αποδέχθηκε όσα είχε αποφασίσει η Ε.Ε. για το θέμα, και η ίδια αναγορεύτηκε «ως η καλή πλευρά της Ευρώπης, το πραγματικό της πρόσωπο, ενάντια σε φράχτες». Εκείνη τη στιγμή η Ε.Ε. έχει ορίσει: 5 «καυτά σημεία» (Hot spots) για έλεγχο και ταυτοποίηση στα νησιά, υποχρέωση της χώρας να φιλοξενήσει 80.000 πρόσφυγες και μια μικρή ροή ταυτοποιημένων προσφύγων προς διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Από τότε είχαμε αποδεχτεί να φυλάσσονται τα σύνορα από δυνάμεις της Frontex.

Στη συνέχεια πραγματοποιείται ένα μεγάλο άνοιγμα της Ε.Ε.-Γερμανίας προς την Τουρκία, η οποία… πριμοδοτείται για τη στάση της στο Προσφυγικό και μάλιστα προωθείται η πρόταση για κοινές περιπολίες Ελλάδας-Τουρκίας-Γερμανίας στο Αιγαίο. Κάτι ψελλίζουν οι αρμόδιοι για το Προσφυγικό (π.χ. η ταυτοποίηση να γίνεται στα παράλια της Τουρκίας και όχι στα νησιά, αλλά η ελληνοτουρκική φιλία και τα «Αχμέτ» και «Αλέξης» δεν αφήνουν περιθώριο για καμιά καταγγελία του ρόλου της Τουρκίας στην περιοχή – ούτε καν για το Κουρδικό…).

Στην Αριστερά υπήρχαν δυνάμεις που χαιρέτιζαν σαν νίκη του εργατικού κινήματος την απόφαση της Ε.Ε. να δεχτεί μερικές χιλιάδες προσφύγων, και άλλες που νόμιζαν ότι θα απέφευγαν την εκατόμβη στο Αιγαίο με το να πέσει ο φράχτης στον Έβρο. Κι αυτά, σε πλήρη αδιαφορία για τους σχεδιασμούς που σήμερα κυνικά αποκαλύπτονται για τη χώρα μας. Γιατί η χώρα μας προορίζεται να γίνει το πρώτο ευρωπαϊκό «Νταχάου» για τους πρόσφυγες, να γίνει ολόκληρη ένα «Νταχάου» και για τους κατοίκους της, να γκριζάρουν όχι μόνο τα μισά νησιά του Αιγαίου αλλά και η ίδια η υπόσταση της χώρας. Οι διαστάσεις των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών είναι, και θα γίνουν τέτοιες, που κανένας εθελοντισμός και καμιά δομή δεν θα μπορεί να αντέξει το βάρος της διαχείρισης.

Τα όσα πρόσφερε ο λαός απλόχερα (παρά τα προβλήματά του), διόλου θα επαρκούν στη συνέχεια.

Ας το πάρουμε χαμπάρι: Δεν μας απειλεί απλά μια κακή νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική. Βρισκόμαστε την ίδια στιγμή σε μια γεωπολιτική τανάλια που μας περισφίγγει από δύο τουλάχιστον μεριές και απειλούμαστε και εκβιαζόμαστε σε όλη την γραμμή: ή φτιάχνετε τα hot spots σύντομα ή σας διώχνουμε από τη Σένγκεν. Ή δέχεστε 1-2 εκατομμύρια πρόσφυγες και σας ελαφραίνουμε το χρέος ή σας τους στέλνουμε έτσι κι αλλιώς και σας διώχνουμε από την Ευρωζώνη. Και μνημόνιο και Grexit και αποικία-φράχτης και αποθήκη ψυχών. Η Ελλάδα διαμελισμένη, πρώτο «Νταχάου» στην Ευρώπη, απέραντο γκέτο με ισοπεδωμένη ταυτότητα και υπόσταση για τους ιθαγενείς που θα μένουν στα δικά τους γκέτο και σκλάβους πρόσφυγες μετανάστες σε πολλαπλά γκέτο και σε φυλετικές συγκρούσεις αναμεταξύ τους.

Το πείραμα Ελλάδα συνεχίζεται με εφιαλτικές σκηνές από το μέλλον μιας δυαδικής γκετοποιημένης κοινωνίας, μιας χώρας που θα έχει μετατραπεί σε χώρο με πολύ λιγότερη Ελλάδα. Με διανόηση αποχαυνωμένη να κοιμάται μακάρια στους διαδρόμους και στα γκαλά της εξουσίας, με «αριστερούς» που για μια θέση στο κόμμα και στο κράτος ξεχνούν τα πάντα, με έναν «ευρωπαϊσμό» που ανακηρύσσει τον λαό βάρβαρο και ηλίθιο.


Τι χρειάζεται;


Πρωτίστως αναγνώριση του προβλήματος. Να ιδωθεί στις πραγματικές του διαστάσεις και να χαραχθεί μια στάση απέναντί του. Πλατιά αποκάλυψη – καταγγελία των σχεδιασμών για τη χώρα. Να ονομαστούν συγκεκριμένα όλοι όσοι απεργάζονται και προωθούν αυτούς τους σχεδιασμούς. Δηλαδή Ε.Ε., ΝΑΤΟ, Τουρκία. Να μην παραδοθεί η χώρα στα χέρια των εκβιαστών. Να τελειώνουμε με έναν ευρωπαϊσμό που παραπαίει και είναι υπεύθυνος για πολλά δεινά της χώρας. Είναι αδιανόητο να έχουν πνιγεί πάνω από 3.500 άνθρωποι στη Μεσόγειο –η πλειοψηφία τους στο Αιγαίο– και αυτό να παρουσιάζεται σαν κάτι που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Είναι οργανωμένο έγκλημα με υπεύθυνους τους Τούρκους διακινητές, τις τουρκικές Αρχές που συστηματικά χρησιμοποιούν αυτό το χαρτί, και βεβαίως όλες τις ευρωπαϊκές και ΝΑΤΟϊκές χώρες που έσπειραν και έθρεψαν τους πολέμους διάλυσης τόσων χωρών στην περιοχή.

Συνολικά το πολιτικό μας σύστημα και ειδικά το πολιτικό προσωπικό δεν μπορούν καν να διανοηθούν τα βέτο ή και την παραίτηση. Επομένως, η καταγγελία της ενδοτικότητας και του επίσημου ραγιαδισμού είναι σταθερό καθήκον. Ο πολιτικός κόσμος και οι υποταγμένες κυβερνήσεις, και ιδιαίτερα η σημερινή, υποστέλλουν κάθε άμυνα απέναντι στα σχέδια μιας μεγάλης γεωπολιτικής αναδιάταξης στην περιοχή που περιλαμβάνει προσφυγικό, Αιγαίο και Κύπρο.

Σε λίγο κυριολεκτικά θα τρίβουμε τα μάτια μας με όσα σχεδιάζονται. Να οικοδομηθεί ένα κίνημα πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας, διεξόδου, αναγέννησης της χώρας και του λαού.

Η χώρα διαλύεται και βυθίζεται. Η κυριαρχία της δεν υπάρχει. Είναι αποικία χρέους και ειδικού σκοπού διαμετακομιστικό κέντρο. Η φιλοϊμπεριαλιστική μνημονιακή κεντροαριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) χρεώνεται εξ ολοκλήρου αυτήν την «επιτυχία». Φορτώνεται μια εθνική και κοινωνική καταστροφή!

Ο ξένος Τύπος αποκαλύπτει


Financial Times: Η Ελλάδα να ανταλλάξει χρέος με πρόσφυγες
Η Ελλάδα θα συμφωνήσει να σφραγίσει τα βόρεια σύνορά της με τη βοήθεια της Ε.Ε., διακόπτοντας τη ροή μεταναστών στη Βόρεια Ευρώπη. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανία θα συμφωνήσει σε μια μεγάλη διαγραφή του ελληνικού χρέους, καθώς και σε άμεση οικονομική βοήθεια για τη διαχείριση της τρέχουσας κρίσης. Οι πρόσφυγες που θα καταφθάνουν στην Ελλάδα θα φιλοξενούνται στα ελληνικά νησιά, σε καταυλισμούς προσφύγων υπό τη διαχείριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα επιστρέφουν στη Συρία (ή όπου αλλού πηγαίνουν), μόλις αποκατασταθεί η ειρήνη.

Le Monde: Η Κομισιόν εξετάζει την «έξωση» της Ελλάδας από τη Σένγκεν

Η Κομισιόν θα κάνει πρώτα μια επιτόπια αποτίμηση της κατάστασης στα ελληνοτουρκικά σύνορα, που αποτελούν και το εξωτερικό όριο της ζώνης Σένγκεν. Θα υποβάλει στη συνέχεια την έκθεσή της στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής, όπου η εισήγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα πρέπει να εγκριθεί με ενισχυμένη πλειοψηφία.

Από το σημείο αυτό και μετά η Ελλάδα θα έχει περιθώριο τριών μηνών για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Εάν μετά το τρίμηνο κριθεί ότι η φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. παραμένει ανεπαρκής, τότε η Κομισιόν θα εισηγηθεί διετή αναστολή της Σένγκεν και επαναφορά των εσωτερικών συνοριακών ελέγχων από τις άλλες χώρες της Ε.Ε. (Γερμανία, Αυστρία κ.λπ.)

Ζαν Κλοντ Γιούνκερ

«Συμφωνώ πλήρως ότι ρόλο-κλειδί σε αυτό είναι το να δίνεται η ευκαιρία σε μετανάστες να αιτούνται διεθνούς προστασίας και, εάν επιλέξουν να μην το κάνουν ή προκύψει ότι δεν βρίσκονται σε ανάγκη προστασίας, τότε θα πρέπει αμέσως να επιστρέφουν στις χώρες προέλευσής τους – ή σε χώρες transit».

Παναγιώτης Λαφαζάνης: «Άσφαιροι λεονταρισμοί για εκλογές» - Τρέμει η κυβέρνηση την εκλογική αναμέτρηση...

Ο Παναγ. Λαφαζάνης, επικεφαλής της ΛΑ.Ε, μίλησε στην Κόρινθο, στην κατάμεστη αίθουσα του Εργατικού Κέντρου, σε μια συγκέντρωση που σπάνια έχει κάνει Αριστερά με τόσο κόσμο στην πόλη. 


Η κυβέρνηση αυτή, αντίθετα, βλέπει με τρόμο τις εκλογές γιατί θα συνεπιφέρουν τον πλήρη διασυρμό και τον καταποντισμό της ίδιας και των πρωτεργατών της, μαζί με τη συνολική υποχώρηση και ήττα του μνημονιακού μπλοκ, ενώ θα κάνουν οριστικά παρελθόν το τρίτο μνημόνιο

 Ο Παναγ. Λαφαζάνης στην ομιλία του τόνισε μεταξύ άλλων:

''H κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, εν μέσω γενικής κοινωνικής κατακραυγής και κοινωνικής εξέγερσης, πνέει τα λοίσθια και βρίσκεται μπροστά σε ανυπέρβλητο αδιέξοδο.

Οι πιστωτές πιέζουν σφοδρότατα για το σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης, με όλα τα μνημονιακά συνεταιράκια μαζί, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, ως το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, τους Κεντρώους και τη ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη, ελπίζοντας ότι με αυτήν την κυβερνητική μορφή θα διασώσουν την εφαρμογή του τρίτου καταστροφικού μνημονίου. Φυσικά αυταπατώνται. Εκεί που απέτυχε οικτρά και τώρα καταρρέει, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να περισωθεί αλλά θα βουλιάξει γρήγορα κάτω από την μπότα του τρίτου μνημονίου και η οποιαδήποτε μνημονιακή οικουμενική κυβέρνηση.

Το τρίτο μνημόνιο θα καταπιεί, θα διασύρει και θα εξευτελίσει όσους το στηρίζουν και πολύ περισσότερο όσους επιχειρήσουν να το εφαρμόσουν.

Οι ''απειλές'' από κυβερνητικά χείλη για εκλογές, αν υπάρξουν, τάχα, παράλογες απαιτήσεις των πιστωτών, είναι άσφαιρες και συνιστούν φαιδρούς λεονταρισμούς εσωτερικής κατανάλωσης μιας απολύτως παραδομένης κυβέρνησης, που έχει προσφέρει γη και ύδωρ στους νεοαποικιοκράτες κηδεμόνες της χώρας, μη διαθέτοντας, πλέον, καμιά άλλη δυνατότητα από το να παίξει ανήμπορη κακόγουστο διαπραγματευτικό θέατρο.

Η κυβέρνηση αυτή, αντίθετα, βλέπει με τρόμο τις εκλογές γιατί θα συνεπιφέρουν τον πλήρη διασυρμό και τον καταποντισμό της ίδιας και των πρωτεργατών της, μαζί με τη συνολική υποχώρηση και ήττα του μνημονιακού μπλοκ, ενώ θα κάνουν οριστικά παρελθόν το τρίτο μνημόνιο.

Οι εκλογές αυτό που θα επιτύχουν, θα είναι ένα μεγάλο βήμα για να σαρωθούν τα μνημόνια και το μνημονιακό σκηνικό και για να ανοίξει ο δρόμος, ώστε μπει η χώρα με ένα ευρύ μέτωπο γνήσια αριστερών, ριζοσπαστικών και αντιμνημονιακών δυνάμεων σε μια νέα προοδευτική τροχιά διεξόδου και ανασυγκρότησης.''

Ο Παναγ. Λαφαζάνης αναφέρθηκε στη συνέχεια σε βασικές προγραμματικές θέσεις για τη διέξοδο της χώρας από την κρίση, υπογραμμίζοντας ότι:

''H Ελλάδα κάθεται πάνω σε ένα βουνό από χρέη. Όλοι χρωστάνε σε όλους. Αν η χώρα δεν αντιμετωπίσει ριζοσπαστικά το δίδυμο χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, δεν έχει κανένα απολύτως μέλλον. Και ριζοσπαστική αντιμετώπιση του χρέους σημαίνει αγώνας για τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, μαζί με σεισάχθεια και γενναία ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους. Παράλληλα, πρώτη προτεραιότητα έχει η διεκδίκηση του γερμανικού κατοχικού δανείου και των γερμανικών επανορθώσεων, πράγμα που εμποδίζουν οι μέχρι σήμερα εθελόδουλες κυβερνήσεις.''

Ο Παναγ. Λαφαζάνης επισήμανε, επίσης, ότι :''η ριζοσπαστική αντιμετώπιση του οικονομικού κατήφορου, απαιτούν την άμεση εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών, προκειμένου οι τελευταίες, αντί να πνίγουν την οικονομία και την κοινωνία, να παίξουν ένα εντελώς διαφορετικό ρόλο αποκλειστικά αναπτυξιακό, παραγωγικό και κοινωνικό και να καταστούν μοχλός οικονομικής ανάκαμψης και ενός νέου οικονομικού – κοινωνικού προτύπου''

Ο Παναγ. Λαφαζάνης τόνισε ότι πρέπει ''να συσταθεί άμεσα Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για να διερευνηθεί το μέγα σκάνδαλο της τρίτης πρόσφατης ανακεφαλαιοποίησης αλλά και των προηγούμενων ανακεφαλαιοποιήσεων. Για να διερευνηθεί, επίσης, το πως εκχωρήθηκαν ''τζάμπα'' οι τράπεζες σε ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια και να αποδοθούν οι πελώριες πολιτικές και ποινικές ευθύνες που υπάρχουν. Αυτά τα σκάνδαλα δεν θα αφήσουμε να ξεχαστούν και να κουκουλωθούν και οι αυτουργοί τους πρέπει να ξέρουν ότι θα λογοδοτήσουν παραδειγματικά.''

Ο Παναγ. Λαφαζάνης ζήτησε, επίσης, την άμεση και πλήρη απόσυρση των αντιασφαλιστικών και φοροεξοντωτικών προτάσεων της κυβέρνησης και υπογράμμισε ότι:

''Τα άγρια μέτρα αύξησης των εισφορών και περικοπής των συντάξεων δεν λαμβάνονται για την διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος αλλά για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων του τρίτου μνημονίου. Σήμερα δεν υφίσταται άμεσο θέμα καταβολής των συντάξεων, όπως τρομοκρατούν το λαό για να περάσουν το πακέτο κατεδάφισης των συντάξεων και της κοινωνικής ασφάλισης. Εμείς καταθέσαμε πρόσφατη αναλυτική πρόταση ως ΛΑ.Ε για την στήριξη και την ανασυγκρότηση του δημόσιου κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, ενώ επεξεργαζόμαστε και σύντομα θα παρουσιάσουμε αναλυτικότερη πρόταση για ένα δίκαιο και απλό φορολογικό σύστημα, εργαλείο δίκαιης αναδιανομής του πλούτου και ανάπτυξης της χώρας.

Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος θα ακυρωθούν άδικοι φόροι, όπως ο δουλοπαροικιακός ΕΝΦΙΑ και ο αντιπαραγωγικός φόρος στο κρασί. Θα μειωθούν δραστικά οι συντελεστές του ΦΠΑ πρώτα απ' όλα στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, ενώ θα υπάρξει γενικό αφορολόγητο για όλα τα φυσικά πρόσωπα ανεξαρτήτως απασχόλησης, στο ύψος των 12 χιλ. ευρώ.

Τα δημόσια έσοδα δεν πρόκειται να τονωθούν με την φορολεηλασία και την εξόντωση των οικονομικά αδύνατων και των μικρομεσαίων στρωμάτων αλλά πρώρα απ' όλα με την ανάπτυξη και την πάταξη της φοροδιαφυγής, που προϋποθέτει, όμως, δίκαιες, και απλές φορολογικές ρυθμίσεις και τον έλεγχο των μεγάλων κερδών, των μεγάλων περιουσιών και των μεγάλων εισοδημάτων.''
Ο Παναγ. Λαφαζάνης τόνισε, επίσης, ότι ''πρέπει να σταματήσει αμέσως η ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα της Ελλάδας. Να μην εκχωρηθούν στου Γερμανούς τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια και να μην πουληθεί ο Αστέρας Βουλιαγμένης. Να σταματήσει τώρα το ξεπούλημα του ΟΛΠ, του ΟΛΘ, των σιδηροδρόμων, του ΔΕΣΦΑ του Ελληνικού και των άλλων φιλέτων επιχειρήσεων και ακινήτων της χώρας. Αντίθετα, όλοι οι στρατηγικοί κλάδοι και τομείς της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να περάσουν υπό δημόσια ιδιοκτησία, δημόσια – κοινωνική διαχείριση και να ανασυγκροτηθούν πλήρως, ώστε με τον πιο αποδοτικό τρόπο να καταστούν εργαλεία αναπτυξιακής απογείωση της χώρας.''
Ο Παναγ. Λαφαζάνης σημείωσε, επίσης, με έμφαση ότι ''η ελληνική οικονομία το πρώτο και κύριο που έχει ανάγκη, είναι πολύ ισχυρή ρευστότητα για μια ευρεία επενδυτική χρηματοδότηση της με άκρως ευνοϊκούς όρους και σχεδόν μηδενικά επιτόκια. 
Αυτές τις ώρες η Ελλάδα χρειάζεται ένα τουλάχιστον διπλάσιο, παραγωγικά αναπροσανατολισμένο και αποτελεσματικό, πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και μια πολύ γενναία χρηματοδότηση, πρώτα απ' όλα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με ρήτρες επένδυσης, απασχόλησης και διαφύλαξης των εργασιακών δικαιωμάτων.

Μια τέτοια απόλυτα αναγκαία ισχυρή επενδυτική ρευστότητα στην οικονομία, με σχεδόν μηδενικά επιτόκια, μόνο η έξοδος από την ευρωζώνη και η συγκρότηση εθνικού νομίσματος μπορεί να διασφαλίσει. Η Ελλάδα με μια νέα αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα προχωρήσει στην έξοδο από την ευρωζώνη και το πέρασμα της Κεντρικής Τράπεζας υπό εθνικό, δημοκρατικό και κοινωνικό έλεγχο, θα μπορεί να διαμορφώσει μια νέα εθνική νομισματική πολιτική και μια νέα εθνική πολιτική επιτοκίων, μέσω των οποίων θα προσφέρει ένα μεγάλο κύμα επενδυτικής ρευστότητας στο δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο, για μια επενδυτική άνοιξη στον τόπο με νέα πλαίσια και νέους προσανατολισμούς και με κατεύθυνση ένα νέο προοδευτικό και δίκαιο οικονομικοκοινωνικό πρότυπο, σοσιαλιστικής προοπτικής.''

Ποιος θα γκρεμίσει την κυβέρνηση; ΕΜΕΙΣ ή ΑΥΤΟΙ;


Προσπάθειες πρόκλησης πολιτικής αναταραχής» διέγνωσε πριν μερικές μέρες η κυβερνητική εκπρόσωπος, Όλγα Γεροβασίλη, σχολιάζοντας τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Μπίνγκο!


Ίσως μια διαφορετική κυβερνητική συμμαχία, ενδεχομένως και οικουμενική, που θα προκύψει από αυτή τη βουλή – κι αν ναι, με ή χωρίς Τσίπρα και Μητσοτάκη; Ή μήπως είναι όλα συμφωνημένα, έτσι ώστε το τελικό «πακέτο» που θα ψηφιστεί να μοιάζει ήπιο και το Μαξίμου να ισχυριστεί πως διαπραγματεύτηκε σκληρά και πέτυχε το καλύτερο δυνατό; 

του Γιώργου Παυλόπουλου

Προσπάθειες πρόκλησης πολιτικής αναταραχής» διέγνωσε πριν μερικές μέρες η κυβερνητική εκπρόσωπος, Όλγα Γεροβασίλη, σχολιάζοντας τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Μπίνγκο! Λες και χρειάζεται ιδιαίτερη …οξυδέρκεια για να καταλάβει κανείς ότι αναταραχή υπάρχει μπόλικη αυτή την περίοδο σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, με ποικίλες αφορμές, αλλά μία και μοναδική αιτία: την πολιτική της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., η οποία ετοιμάζεται να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από την ασφάλιση και τα υπόλοιπα «κεκτημένα» του λαού, προχωρώντας ακόμη και εκεί που οι Σαμαρο-Βενιζέλοι δεν είχαν τολμήσει. Αυτή είναι η αιτία για τη μαζική συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης και για τα μαζικότατα μπλόκα των αγροτών. Αυτή και για το «ξύλο» που τρώνε υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπου και όταν εμφανίζονται – καταφέρνοντας μέσα σε λίγους μήνες κάτι που στους δεξιούς και τους πασόκους πήρε χρόνια. Αυτή είναι η αιτία και για το γεγονός ότι η ψήφιση του συγκεκριμένου ασφαλιστικού νομοσχεδίου μοιάζει να γίνεται καθημερινά πιο δύσκολη και αμφίβολη για την κυβέρνηση. 
 
Αν όμως αυτό ισχύει για τα κίνητρα των εκατοντάδων χιλιάδων (ή των περισσότερων εξ αυτών) που απεργούν, διαδηλώνουν και κλείνουν τους δρόμους, αξίζει να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι επιδιώξεις των υπολοίπων οι οποίοι συμβάλουν στη δημιουργία μιας εικόνας πολιτικής ασφυξίας: των κομμάτων της μνημονιακής αντιπολίτευσης που δεν ψηφίζουν το ασφαλιστικό και ζητούν την απόσυρσή του, των Ευρωπαίων «εταίρων» και του ΔΝΤ που ζητούν διαρκώς νέα μέτρα, ακόμη και του Σόιμπλε ο οποίος επανέφερε το ζήτημα του Grexit. Είναι άραγε η διενέργεια πρόωρων εκλογών; Ίσως μια διαφορετική κυβερνητική συμμαχία, ενδεχομένως και οικουμενική, που θα προκύψει από αυτή τη βουλή – κι αν ναι, με ή χωρίς Τσίπρα και Μητσοτάκη; Ή μήπως είναι όλα συμφωνημένα, έτσι ώστε το τελικό «πακέτο» που θα ψηφιστεί να μοιάζει ήπιο και το Μαξίμου να ισχυριστεί πως διαπραγματεύτηκε σκληρά και πέτυχε το καλύτερο δυνατό;

Όσον αφορά τα σενάρια περί προσφυγής στις κάλπες, είναι αλήθεια ότι μια μερίδα εκδοτών και καναλαρχών τα προβάλει εμφατικά. Όπως, για παράδειγμα, το αφεντικό του (καταχρεωμένου) ΔΟΛ, Ψυχάρης, ο οποίος επέλεξε ως τίτλο για το κύριο άρθρο στο Βήμα της περασμένης Κυριακής το «Εκλογές; Γιατί όχι;», ενώ ανάλογη θέση διατύπωσε την επόμενη μέρα από τα Νέα και ο βασικότερος αρθρογράφος του συγκροτήματος, Πρετεντέρης. Μπορούμε, ωστόσο, να ισχυριστούμε βάσιμα ότι στο συγκεκριμένο σινάφι – των ιδιοκτητών και μεγαλομετόχων των ΜΜΕ, που ταυτόχρονα ανήκουν στην αφρόκρεμα της ολιγαρχίας – αυτή η άποψη δεν είναι προς το παρόν πλειοψηφική και πως η εμμονή του ΔΟΛ οφείλεται στις ανησυχίες που έχει αυτή την περίοδο, λόγω των κυοφορούμενων ανακατατάξεων στον κλάδο και γενικότερα. Ούτε όμως στις τάξεις των πολιτικών κομμάτων φαίνεται πως υπάρχει ιδιαίτερη βιασύνη για μια πρόωρη εκλογική αναμέτρηση. 
 
Για την ακρίβεια, τα περισσότερα δείχνουν να την απεύχονται ή ακόμη και να την …ξορκίζουν όπως ο διάολος το λιβάνι. «Εγώ δεν βιάζομαι να γίνω πρωθυπουργός», δήλωσε χαρακτηριστικά στον Σκάι ο νέος πρόεδρος της ΝΔ, Μητσοτάκης, έχοντας προφανώς συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει κανένα λόγο να πάρει στα χέρια του την καυτή πατάτα, καθώς εάν ήταν αυτός στη θέση του Τσίπρα και προσπαθούσε να περάσει τα συγκεκριμένα μέτρα, κυριολεκτικά θα καιγόταν το …πελεκούδι, από άκρου εις άκρον της χώρας. Όσο για τα μικρότερα κόμματα του «μνημονιακού τόξου» (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ-Συμπαράταξη και Ένωση Κεντρώων), αποφεύγουν επιμελώς να θέσουν θέμα εκλογών, μιας και φοβούνται – κυρίως το «κίνημα» Θεοδωράκη – ότι θα υποστούν συντριβή και ίσως μείνουν εκτός βουλής. Μάλιστα, οι επικεφαλής και τα κορυφαία στελέχη τους διαμηνύουν στην κυβέρνηση πως θα είναι μόνη της στη βουλή και δεν πρόκειται να βρει καμία στήριξη, ειδικά στο ασφαλιστικό. Εμείς, παρ’ όλα αυτά, ας κρατάμε μικρό καλάθι… 
 
Αν και είναι λογική η υπαρξιακή αγωνία όλων αυτών των παραπληρωματικών δυνάμεων μήπως χρεωθούν τη λαϊκή κατακραυγή και αναμενόμενη η επιδίωξή τους να την εισπράξει μόνη της η κυβέρνηση, σε περίπτωση που η ισχνή πλειοψηφία των 153 αρχίσει να φυλλορροεί, τότε τα δεδομένα θα αλλάξουν άρδην. Χωρίς να αποκλείεται, σε αυτή την περίπτωση (κάθε άλλο), να δεχτούν ξαφνικά μια κλήση …εξωτερικού, που θα τους αναγκάζει να πιουν το πικρό ποτήρι, προκειμένου να περάσει ο νόμος-έκτρωμα – κάτι που, με τη σειρά του, θα οδηγήσει αναγκαστικά σε ανακατατάξεις, ακόμη και σε κυβερνητικό επίπεδο.

Ούτως ή άλλως, οι «δανειστές» είναι αυτοί που κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά του πολιτικού σκηνικού και των περισσότερων κομμάτων – της κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης, μιας και είναι σαφές ότι εάν θελήσουν πράγματι να τη στριμώξουν, τότε θα «σκάσει» πολύ γρήγορα. Οπότε, λογικά, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Τι σκέφτονται και τι θέλουν η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και, πάνω και πρώτα από όλους, το Βερολίνο; Η πιο σύντομη απάντηση που θα μπορούσε να δώσει κανείς δεν είναι άλλη από το γνωστό απόφθεγμα του Ντενγκ Χσιαοπίνγκ: δεν έχει σημασία εάν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, αρκεί να πιάνει ποντίκια. Με άλλα λόγια, δεν τους νοιάζει ιδιαιτέρως το χρώμα που έχουν οι σημαίες των κομμάτων που κυβερνούν, αρκεί να υλοποιούν την πολιτική που έχει χαραχθεί. Έτσι ώστε να σταλεί, εκτός των άλλων, σαφές μήνυμα προς κάθε γωνιά της Ευρώπης – όπως στην Ισπανία που αναζητά κυβέρνηση, την Πορτογαλία όπου επέστρεψε η τρόικα και την Ιρλανδία που οδεύει σε εκλογές εντός του μήνα – ότι κανείς δεν επιτρέπεται ούτε μπορεί να λοξοδρομήσει. 
 
Βεβαίως, είναι γεγονός ότι οι Γερμανοί δεν αρκούνται στη στροφή και τη δήλωση υποταγής του Τσίπρα και, εφόσον τους δοθεί η ευκαιρία, θα επιχειρήσουν κυριολεκτικά να τον «λιώσουν», απλώς και μόνο επειδή κάποια στιγμή τους έβγαλε γλώσσα. Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζουν ότι το διακύβευμα είναι αρκετά μεγάλο ώστε να τον ανεχθούν ή και να τον στηρίξουν για όσο διάστημα βγάζει τη βρώμικη δουλειά που έχει αναλάβει. Κάτι ανάλογο, άλλωστε, κάνει και το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής ολιγαρχίας, που δεν εκτιμά ότι υπάρχει λόγος να τραβήξει εδώ και τώρα το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης – εκτός, φυσικά, από τα τμήματα που αισθάνονται ότι απειλούνται με εξαφάνιση λόγω του βίαιου ανταγωνισμού στο εσωτερικό της.

Από τη στιγμή, όμως, που θα αποδειχθεί ότι η μηχανή κλάταρε και προκληθεί αδιέξοδο, τότε θα αναζητήσουν εναλλακτική λύση. Και αυτομάτως, θα αλλάξουν τακτική και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, οδηγώντας στον σχηματισμό (με ή χωρίς εκλογές) της επόμενης «κυβέρνησης μίας χρήσης».

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ουσιαστική αλλαγή υπέρ των συμφερόντων της λαϊκής πλειοψηφίας εάν η κυβέρνηση και αυτοί που τη στηρίζουν ή την ανέχονται δεν αισθανθούν να απειλούνται. Εάν, δηλαδή, η «κοινωνική αναταραχή» δεν μετατραπεί σε ένα οργανωμένο και ρωμαλέο κίνημα το οποίο θα εκβιάσει με κάθε τρόπο τους «πάνω», με ξεκάθαρο στόχο την ακύρωση αυτής της πολιτικής. Επιδιώκοντας, πρώτα από όλα, να μην κατατεθεί ποτέ αυτό το αντιασφαλιστικό έκτρωμα στη Βουλή, αλλά και κανένα επόμενο κυβερνητικό σχήμα να μην τολμήσει κάτι ανάλογο.

Προφανώς, τέτοιο στόχο δεν μπορεί ούτε θέλει να τον υπηρετήσει η ΝΔ, έστω κι αν δήλωσε πως δεν ψηφίζει το ασφαλιστικό και οι δεξιοί αγροτοπατέρες έχουν …απασφαλίσει. Άλλωστε, ο Μητσοτάκης ξεκαθάρισε ότι έχει απαγορεύσει στους βουλευτές του να πηγαίνουν στα μπλόκα, γνωρίζοντας πως την ίδια ακριβώς πολιτική πρεσβεύει ο ίδιος και ενδεχομένως να κληθεί κάποια στιγμή να την εφαρμόσει. Ούτε το ΚΚΕ έχει όμως τη δυνατότητα να ανταποκριθεί στην ανάγκη της εποχής, μιας και για την ηγεσία του, οι (ελεγχόμενες) απεργιακές κινητοποιήσεις συνιστούν απλώς τον αναγκαίο δρόμο για τη «συνειδητοποίηση των μαζών» και την ενίσχυση του κόμματος και όχι μια αποφασιστική μάχη η οποία μπορεί, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να οδηγήσει σε νίκες και άμεσες κατακτήσεις. Όσο για τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, είναι οριστικά καμένες στη συνείδηση του κόσμου της εργασίας και ειδικά της νέας βάρδιας, η οποία τους θεωρεί – δικαίως – συνένοχες στο έγκλημα.

Σε αυτό το σκηνικό, η αντικαπιταλιστική Αριστερά και το μαχόμενο τμήμα του κινήματος έχουν καθήκον να παρουσιάσουν μια διέξοδο αγώνα διαρκείας και προοπτικής, μαζί φυσικά με την «ψυχή» τους. Η πρόταση συντονισμού και κοινής δράσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αναμφίβολα ένα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Όμως, οι πάντες οφείλουν επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ότι πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή του «politics as usual» (πολιτική ως συνήθως).

Ο μικρόκοσμός μας ήρθε η ώρα να δοκιμαστεί στο μεγάλο γήπεδο της ταξικής πάλης. Και για να έχει ελπίδες, οφείλει να τολμήσει τομές.