ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Η διάψευση του Γιώργου Παπανδρέου για το ΔΝΤ που... διαψεύστηκε! [Video]

 

Οι διαψεύσεις του Γιώργου Παπανδρέου που... διαψεύστηκαν(!!!) πολλές φορές, κράτησαν για αρκετό καιρό. Η σημαντικότερη ήταν αυτή που έγινε μπροστά στην επιτροπή χρηματοπιστωτικής κρίσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 18 Μαρτίου 2010, μιλώντας στην επιτροπή χρηματοπιστωτικής κρίσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είπε μεταξύ άλλων: «...Λαμβάνουμε ήδη τα μέτρα του ΔΝΤ χωρίς τα πλεονεκτήματα που απορρέουν από αυτό» και πρόσθεσε «εάν προσφύγουμε στο ΔΝΤ δεν θα μας ζητηθούν πρόσθετα μέτρα, έχουμε ήδη μιλήσει μαζί τους. Όμως, προτιμώ μια ευρωπαϊκή λύση...»

*****

Από το Δεκέμβριο του 2009 κυκλοφορούσε η φήμη πως η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου θα προσέφευγε στο ΔΝΤ. Εφημερίδες και μέσα θυμήθηκαν τη δήλωση του Κώστα Σημίτη στη βουλή τον Δεκέμβριο του 2008, όταν και είχε πει πως «αν η Ελλάδα έχει δυσκολίες δανεισμού θα έχει δοθεί η αφορμή (...) ώστε η λύση του προβλήματος να επιζητηθεί μάλλον με προσφυγή στο ΔΝΤ», κατηγορώντας τότε την Νέα Δημοκρατία πως η προσφυγή στο ΔΝΤ θα έρθει ως απόρροια της πολιτικής της.

Οι διαψεύσεις της συγκεκριμένης φήμης ξεκίνησαν έντονα όταν κλιμάκιο του ΔΝΤ επισκέφτηκε τη χώρα στις 4 Δεκεμβρίου του 2009 και διαπίστωσε «εκρηκτική δυναμική χρέους». Οι επαφές με τον Ντομινίκ Στρος Καν (τότε πρόεδρος του ΔΝΤ) δεν είναι «πονηρές», αλλά γίνονται λόγω σοσιαλιστικής ιδεολογικής συγγένειας, ανακοινώνει το ΠΑΣΟΚ. Ο Παπανδρέου αρνείται κατηγορηματικά την προσφυγή.

Μετά από πολλές... διαψεύσεις, φτάνουμε στις 18 Μαρτίου και στην πιο επίσημη διάψευση του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου για την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μιλώντας στην επιτροπή χρηματοπιστωτικής κρίσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είπε μεταξύ άλλων: «...Λαμβάνουμε ήδη τα μέτρα του ΔΝΤ χωρίς τα πλεονεκτήματα που απορρέουν από αυτό» και πρόσθεσε «εάν προσφύγουμε στο ΔΝΤ δεν θα μας ζητηθούν πρόσθετα μέτρα, έχουμε ήδη μιλήσει μαζί τους. Όμως, προτιμώ μια ευρωπαϊκή λύση...». Το παράθυρο λοιπόν άνοιξε αλλά ξαναέκλεισε χωρίς κρότο. Ο Γιώργος Παπανδρέου ουσιαστικά διέψευσε κάτι που πλέον είχε γίνει αδιάψευστο ακόμα και μέσα στα λεγόμενά του.

Ένα περίπου μήνα αργότερα, ο πρωθυπουργός μεταβαίνει στο Καστελόριζο και ζητά την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Στις 3 Μαΐου, υπογράφεται το μνημόνιο, που προέβλεπε χορήγηση 110 δισ. ευρώ στην ελληνική κυβέρνηση. Ήταν η αρχή του τέλους για την πολιτική σταδιοδρομία του τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Τον Φεβρουάριο του 2011, ο Στρος Καν αποκαλύπτει πως οι συζητήσεις μεταξύ του ιδίου και του Έλληνα πρωθυπουργού είχαν ξεκινήσει από το Δεκέμβριο του 2009. Δυο μόλις μήνες μετά τις εκλογές. Οι διαψεύσεις που ακολούθησαν κράτησαν πέντε ολόκληρους μήνες, μέχρι να φτάσουμε στο Καστελόριζο. Τόπο που όπως είπε αργότερα ο Παπανδρέου επέλεξε για να αναδείξει το Καστελόριζο σε πρώτο πλάνο παγκοσμίως και γι’ αυτό θα έπρεπε να χειροκροτηθεί.

Οι διαψεύσεις που... διαψεύστηκαν λοιπόν, κράτησαν για αρκετό καιρό. Η σημαντικότερη ήταν αυτή που έγινε μπροστά στην επιτροπή χρηματοπιστωτικής κρίσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Όχι μόνο για την επισημότητα του περιβάλλοντος της δήλωσης ή επειδή πλέον δεν υπήρχαν πολλές λέξεις για να το αρνηθεί. Αλλά και γιατί ακριβώς δυο χρόνια αργότερα, στις 18 Μαρτίου του 2012, έπαψε να είναι αρχηγός του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του...

πηγή: e-daily.gr

Η (ρωσική) νίκη στη Συρία: Μερικές απλές σκέψεις

Η Δαμασκός έχει θέσει εκ νέου υπό τον έλεγχό της ένα μεγάλο μέρος των κατοικημένων εδαφών της χώρας. Και πράγματι, αν δεν ήταν οι δικές μας Αεροδιαστημικές Δυνάμεις, τότε η ενωμένη Συρία θα μπορούσε να μην υπάρχει σήμερα...

Labels

 

Η Ρωσία προφανώς αναδείχθηκε και εδώ νικήτρια — κατόρθωσε να διαμορφώσει ένα «ξεκάθαρο σημείο καμπής»...  

Ντμίτρι Κοσίρεφ, πολιτικός συντάκτης πρακτορείου MIA "Rossiya Segodnya"

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ στρατιωτικών και αεροδιαστημικών δυνάμεων από τη Συρία αποτέλεσε ένα γεγονός που έλαβε διεθνή ειδησεογραφική διάσταση. Οι απαντήσεις στην ερώτηση «γιατί φεύγουν» ποικίλουν. Το ζήτημα προβληματίζει περισσότερο ιδίως εκείνους που δεν αντιλαμβάνονταν γιατί οι ένοπλες δυνάμεις μας (σ.σ. της Ρωσίας) βρέθηκαν εκεί.

Σε μια τέτοια περίπτωση είναι ιδιαίτερα δύσκολο (και σημαντικό) να εκφραστούν οι πιο απλές σκέψεις αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους πήγαν και αποχώρησαν. Για παράδειγμα, να διατυπωθεί η εξής σκέψη: πρόκειται για μια καθαρή νίκη. Οι βασικοί στόχοι της επιχείρησης επετεύχθησαν.

Κάτι ξέχασαν

Αν ρίξετε μια ματιά στις χαοτικές εκτιμήσεις των Αμερικανών για το γεγονός —από τις δηλώσεις του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα ως τις γνώμες των ειδικών- τότε, έχετε στραφεί σε μια αρκετά τυπική αναφορά. Απ' αυτήν την επιμελή επιλογή δηλώσεων και απόψεων, απουσιάζει ένα κρίσιμο και συγκεκριμένο στοιχείο: ποιος ήταν ο πρώτος και βασικός στόχος που επιδιώχθηκε μέσω της ρωσικής στρατιωτικής δράσης.

Όχι, δεν ήταν η εξομάλυνση της κατάστασης στη Συρία. Ήταν η οριστική αναχαίτιση της νικηφόρας προέλασης του «Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ). Όπως είναι γνωστό, πρόκειται για μια οργάνωση που έχει τεθεί εκτός νόμου στη Ρωσία, ενώ ως "εγχείρημα" έχει πλέον κατατροπωθεί και σχεδόν κατασταλεί.

Μήπως θυμάστε τι συνέβαινε πριν από ένα χρόνο; Η εμφανισθείσα- από το πουθενά- τρομοκρατική οργάνωση με τη βάρβαρη, απάνθρωπη ιδεολογία, η οποία καταστρέφει εκ των έσω την παγκόσμια θρησκεία του Ισλάμ, κατέλαβε το δυτικό τμήμα του Ιράκ και το ανατολικό τμήμα της Συρίας. Το ΙΚ ακολούθησαν εκατοντάδες εθελοντές (που έπεσαν θύματα στρατολόγησης) από την Ευρώπη, την Ασία και τη Μέση Ανατολή. Και αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι, κανείς δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει αυτή την ανώμαλη κατάσταση.

Πόσα κράτη συμμετείχαν στην υποτιθέμενη συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους, της οποίας υποτίθεται είναι επικεφαλής οι ΗΠΑ; Υπολογίζεται περίπου 60. Μάλιστα, λέγεται ότι κατάφεραν και κάποια αεροπορικά πλήγματα.

Αλλά, το ΙΚ επέκτεινε τα εδάφη του, βομβάρδιζε και προέβη σε τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι, αποκεφάλιζε τους ομήρους του. Και όλα αυτά έγιναν από μια αυτοαποκαλούμενη ομάδα ανταρτών, η οποία αριθμεί 30 χιλιάδες άτομα και δραστηριοποιήθηκε επιτυχώς στο χώρο της προπαγάνδας. Τίποτα δεν προκαλεί έκπληξη. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της διεθνούς αδράνειας.

Και να που αυτό το φαινόμενο εξαλείφθηκε πια. Το όραμα του χαλιφάτου από τον Ευφράτη ως το Μαρόκο έχει τελειώσει. Κάποιοι από τους παράγοντές του σκοτώθηκαν από τις επιθέσεις των ρωσικών Αεροδιαστημικών Δυνάμεων, άλλοι έπεσαν νεκροί από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς, άλλοι δραπέτευσαν στη Λιβύη και αλλού, ενώ κάποιοι άλλοι καλό θα ήταν να αναζητηθούν μεταξύ των προσφύγων στην Ευρώπη.

Η ιδανική νίκη επί του χαλιφάτου θα ήταν κάπως έτσι: δύο μέτωπα, τα οποία να πιέζουν τις κατεχόμενες περιοχές από δύο πλευρές. Τους επιζήσαντες αρχηγούς τους φυλακίζουν σε στρατόπεδο και αρχίζουν να συζητούν μαζί τους. Τι άλλο θα θέλατε να συμβεί, αφού ακόμα και μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου είναι γνωστό ότι πολλοί ναζιστές άρχισαν να υπηρετούν την Αμερική. Και τώρα βλέπουμε τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και άλλες χώρες- οι οποίοι υποτίθεται ότι ανησυχούσαν πρωτίστως για το Ισλαμικό Κράτος —αν δεχθούμε ότι τους ανησύχησε και ποτέ. Και παρ' όλο που σ' αυτόν τον πόλεμο δεν υπήρχε καμία ενιαία συμμαχία, εμείς νικήσαμε. Και όταν λέμε «εμείς» εννοούμε τη Ρωσία και τη Συρία. Ας διευκρινίσουμε τον όρο: Για την ακρίβεια αλλάξαμε την έκβαση του πολέμου.

Οι κανόνες του παιχνιδιού

Ας μιλήσουμε τώρα για τη Συρία. Πράγματι, αυτή ήταν η δεύτερη προτεραιότητά μας στον πόλεμο, εφ' όσον η ιδέα του παγκόσμιου χαλιφάτου, που θα εκτείνονταν σε αχανή εδάφη και που θα είχε στην κατοχή του πυρηνικά όπλα (το ΙΚ οπωσδήποτε θα αποκτούσε και απ' αυτά), είναι πολύ πιο τρομακτική, σε σχέση με την καταστροφή ενός ακόμη (ας υποθέσουμε, μετά, από τη Λιβύη) κάποτε ακμάζοντος κράτους.

Παρεμπιπτόντως, είναι γενικώς χρήσιμη άσκηση η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων σε «πρώτη, δεύτερη και τρίτη».

Σ΄αυτήν την κατεύθυνση, μία από τις αιτίες της υποτονικής πολιτικής των ΗΠΑ συνίσταται στο ότι περιέπλεξαν τις προτεραιότητες. Στην αρχή πίστευαν ότι η πρώτη προτεραιότητα ήταν να ανατρέψουν το καθεστώς στη Συρία, και όταν εμφανίστηκε το ΙΚ, θα έπρεπε είτε να πολεμήσουν εναντίον του είτε να ανατρέψουν το καθεστώς στη Συρία. Τελικά, βρέθηκαν σε δύσκολη θέση.

Η Ρωσία προφανώς αναδείχθηκε και εδώ νικήτρια —κατόρθωσε να διαμορφώσει ένα «ξεκάθαρο σημείο καμπής».

Η Δαμασκός έχει θέσει εκ νέου υπό τον έλεγχό της ένα μεγάλο μέρος των κατοικημένων εδαφών της χώρας. Και πράγματι, αν δεν ήταν οι δικές μας Αεροδιαστημικές Δυνάμεις, τότε η ενωμένη Συρία θα μπορούσε να μην υπάρχει σήμερα. Και τώρα έχουμε την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (δηλαδή μια απόφαση με υποχρεωτική εφαρμογή), σύμφωνα με την οποία η χώρα πρέπει, βάσει των αποτελεσμάτων κάθε σχετικής διαπραγμάτευσης, να διατηρήσει την ακεραιότητά της.

Θα μπορούσε αυτή η ακεραιότητα να παραβιαστεί από ενδεχόμενη επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας; Ενδεχομένως δεν θα ήθελαν να υποστηρίξουν (και πρωτίστως οι ΗΠΑ) μια τέτοια επέμβαση. Θα ήταν μια ανεπίτρεπτη ενέργεια, ιδίως δε από ηθικής και νομικής άποψης.

Και αυτή η απόφαση προέκυψε ως αποτέλεσμα και της δικής μας δουλειάς. Το ίδιο ισχύει και για το ότι η συριακή αντιπολίτευση διεξάγει, αυτή τη στιγμή στη Γενεύη, διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση της Συρίας. Ναι, κι αυτό η Ρωσία το πέτυχε (για τι πράγμα και με ποιον θα συνομιλούσε η αντιπολίτευση, εάν είχε πέσει το καθεστώς;). Και συνεχίζει να το κάνει. Μεταξύ αυτών, στο έδαφος της συριακής επικράτειας, όπου οι εμπειρογνώμονές μας διεξήγαγαν και διεξάγουν διαπραγματεύσεις με στελέχη της αντιπολίτευσης, στην κυριολεξία, από χωριό σε χωριό.

Επίσης, επετεύχθη, αυτό για το οποίο οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι "φώναζαν" επί μήνες — η οργανωμένη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας. Χωρίς τους διάφορους ανόητους ανθρωπιστικούς διαδρόμους (τους οποίους σχεδίαζαν πολύ ωραία στο χάρτη, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τα σημεία άμεσης δράσης).

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη έχουν τώρα μια ευκαιρία. Φυσικά, οι ήρωες του χθες σε αυτές τις διαπραγματεύσεις μπορούν για πολύ καιρό να βγουν τρέχοντας από την αίθουσα και τείνοντας απεγνωσμένα το χέρι να απαιτήσουν κάτι. Αλλά κάτι τέτοιο το περιμένεις από αυτούς.

Ποια η κατάληξη αυτής της προσπάθειας σε σχέση με την ίδια τη Συρία; Σε αυτήν τη δευτερεύουσας σημασίας κατάσταση η Ρωσία πέτυχε αυτό το οποίο κατόρθωσε και στη διεθνή σκηνή. Έδειξε πώς πρέπει να ομαλοποιούνται παρόμοιες καταστάσεις σε απόλυτη συμφωνία με το διεθνές δίκαιο. Δε λέω ότι «γράφουμε σ' αυτόν τον κόσμο τους κανόνες του παιχνιδιού» —έτσι θα το έθεταν μόνο οι Αμερικανοί. Εξάλλου, δεν τους γράφουμε (σ.σ. τους κανόνες). Τους τηρούμε και συμμετέχουμε στη συλλογική τους διατύπωση.

Ακόμη μια νίκη: εμείς δεν αφήσαμε πίσω μας, όπως κάνουν οι Αμερικανοί, ένα κατεστραμμένο κράτος (ας θυμηθούμε και πάλι τη Λιβύη, το Ιράκ και πολλά άλλα). Αφήσαμε πίσω μας μια Συρία που κατάφερε να επιβιώσει, να πιστέψει στον εαυτό της, να οπλιστεί ξανά και να αναπνεύσει. Από εκεί και πέρα, η ίδια (σ.σ.η Συρία) είναι υποχρεωμένη να αποφασίσει για τη μοίρα της, επειδή πρόκειται για τη δική της μοίρα. Αλλά υπάρχει μια σαφής και κοινή αντίληψη ότι η Συρία θα έχει στη διάθεσή της τη βοήθεια κάποιου, εάν ζητήσει ξανά μια τέτοιου είδους βοήθεια. Παρεμπιπτόντως, γι' αυτό το λόγο δεν είναι καν υποχρεωτικό να υπάρχει η παρουσία των δυνάμεων της στρατιωτικής μας αεροπορίας στο έδαφος της Συρίας. Μπορούμε να καταφέρουμε πλήγματα, όπως είδαμε, από την περιοχή της Κασπίας Θάλασσας, πετυχαίνοντας τους στόχους μας.

Και στην τελευταία θέση (πολύ σεμνά) θα έθετα έναν τέτοιο παράγοντα, όπως είναι η στρατιωτική μας τεχνολογία και γενικά οι δυνατότητες των στρατιωτικών μας δυνάμεν που είχαν υποτιμηθεί κατά το παρελθόν, αλλά εξέπληξαν όλο τον κόσμο σήμερα.

Δεν είμαι βέβαιος ότι τέτοιοι στόχοι είχαν τεθεί, εκ των προτέρων, από τη Μόσχα. Αλλά, αυτό που έγινε, ό,τι κι αν πούμε ήταν κάτι ευχάριστο.

πηγή: ria.ru

Για την αναγκαία «αποσυριζοποίηση» της Αριστεράς

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο η ηθική/πολιτική προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ ή η προδοσία του δημοψηφίσματος του Ιουλίου –κάτι κάτι που υπήρξε και δεν πρέπει να εκμηδενίζεται ως ζήτημα...

...αλλά κυρίως το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη πριν από την ανάληψη της εξουσίας ένα κόμμα μάλλον δικτυακής σοσιαλφιλελεύθερης εξουσίας, παρά γνήσιου ρεφορμισμού, και ένας αντίστοιχος ιδεολογικός κρατικός μηχανισμός του αστικού κράτους υπό διαμόρφωση.

Μέρος πρώτο: η περίπτωση του Αριστερού Ρεύματος, του Δημήτρη Μπελαντή

1. Εισαγωγή: Η ανάγκη "αποσυριζοποίησης" της Αριστεράς 

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ στη χώρα μας και διεθνώς αντιμετωπίζει μια οξεία κρίση στρατηγικής, φυσιογνωμίας, κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης. Μια κρίση, εν πολλοίς, υπαρξιακής επιβίωσης. Το να συζητάς, αυτή τη στιγμή, για την πιθανότητα μιας ορατής νέας κυβερνητικής εμπειρίας της Αριστεράς στην Ελλάδα, πέρα από πολιτικά εξόφθαλμο λάθος, είναι και αισθητικά γραφικό: είναι μια περιθωριακή πολιτική πρακτική. 

Το κεντρικό πρόβλημα αυτής της παρούσας κρίσης στην Ελλάδα είναι ο υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα, δηλαδή, το οποίο εγκατέλειψε το προηγούμενο καλοκαίρι την εφαρμογή του προγράμματός του, ενός στην πραγματικότητα μίνιμουμ φιλολαϊκού κεϋνσιανού προγράμματος, με όψεις αναδιανομής αλλά χωρίς καμία πραγματική οικονομική βάση και στόχευση, ενός προγράμματος, το οποίο ηθελημένα δεν είχε στόχους ρήξης με το κεφάλαιο (απαλοιφή του συνεδριακού στόχου για κοινωνικοποίηση τραπεζών και ανάκτηση ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων, άρνηση κοινωνικοποίησης στρατηγικών επιχειρήσεων, άρνηση μονομερούς διαγραφής του χρέους κ.α.)· ενός προγράμματος που σαφέστατα θεωρούσε ότι οι αλλαγές αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν εντός της Ευρωζώνης, και σε κάθε περίπτωση εντός της ΕΕ, εγκαταλείποντας τη θέση «καμία θυσία για το ευρώ». 

Το λεγόμενο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», παρότι δικαίως παραπονεθήκαμε για τη μνημονιακή του εγκατάλειψη, ήταν ένα πρόγραμμα θνησιγενές και μεσοβέζικό. Πολύ ριζοσπαστικό για να εφαρμοστεί, πολύ συντηρητικό και ανεπαρκές για να αποτελέσει βάση μιας πραγματικής ριζοσπαστικής διεξόδου για την χώρα. Η εισαγωγή `του προγράμματος αυτού αποτέλεσε, το Σεπτέμβριο του 2014, μια συνολική δεξιά μετατόπιση του πολιτικού άξονα του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των βουλευτικών εκλογών. Ακόμη και η αριστερή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, μπαίνοντας στο πλαίσιο «Θεσσαλονίκη», μετατοπίστηκε δεξιά. Το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» αντανακλούσε όχι μόνο τους σοβαρούς συμβιβασμούς που είχε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήδη πραγματοποιήσει με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό (από τον ΣΕΒ στο Τέξας και από το Βερολίνο στο Κόμο), αλλά και τη διάθεση για ακόμη βαθύτερους συμβιβασμούς, από την στιγμή που θα αναλάμβανε την εξουσία. Όλη η τότε και λίγο αργότερα ηγετική ομάδα γύρω από τον Τσίπρα ήθελε να απορροφήσει απλώς την δυσαρέσκεια από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αποποιούμενη κάθε εμπλοκή σε κοινωνικούς αγώνες και κινήματα και δεχόμενη την ήττα τους (η περίφημη θέση ότι όλα θα επιλυθούν «πολιτικά», δηλαδή κοινοβουλευτικά), αποδεσμευόμενη από κάθε συλλογική δημοκρατική λειτουργία του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ και οργανώνοντας ένα κόμμα-καρτέλ συμφερόντων με έναν ιδιόμορφο καταμερισμό: στελέχη του πολιτικού ρεαλισμού (όπως ιδίως ο Γ. Δραγασάκης ή ο Γ. Σταθάκης ή ο Δ. Παπαδημούλης) διακήρυσσαν προς το σύστημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα «ωριμάσει βιαίως», ενώ άλλοι, πιο «αριστεροί» της πλειοψηφίας, (χωρίς να χαρίζω όλη την πλειοψηφία στον Τσίπρα και τους χειρισμούς του) διευκόλυναν για μεγάλο διάστημα με φραστικούς «εξτρεμισμούς» (π.χ. τα περί «ταξικής μεροληψίας» ή τα περί δήθεν αναδιανεμητικής πολιτικής ή τα περί ριζοσπαστικοποίησης της ΕΕ) το πέρασμα των πολιτικών της πρώτης ομάδας στα συλλογικά όργανα. Αυτές οι κατανεμημένες τακτικές δεν ήταν πρωτότυπες, καθώς έχουν διακρίνει ιστορικά όλα τα αριστερά σοσιαλιστικά κόμματα ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην πρώτη πορεία τους προς την κυβερνητική εξουσία. Επίσης, στην πρώτη περίοδο μετά το Γενάρη του 2015, μια σειρά από κεντρικές επιλογές, όπως η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ ή η υπερψήφιση του κ. Παυλόπουλου στο αξίωμα του ΠτΔ, απλώς ανακοινώθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα και αμέσως περιβλήθηκαν από το αίτημα για κομματική πειθαρχία. 

Η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβήτησε ουσιαστικά αυτές τις καίριες επιλογές, αλλά απλώς ψέλλισε κάποιες διαμαρτυρίες. Επίσης, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ο σήμερα λαλίστατος κ. Βαρουφάκης ήταν ο πρωταγωνιστής της μνημονιακής συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη, δεν αμφισβήτησε το χρέος και την πληρωμή του, δεν αμφισβήτησε το μάζεμα των αποθεματικών του Δημοσίου ως εγγύηση του χρέους και έθεσε αρνητικά ζήτημα μη μονομερούς κατάργησης των μνημονιακών ρυθμίσεων. Το ότι στην συνέχεια διαφοροποιήθηκε τον τιμά, αλλά αυτή η διαφοροποίηση άργησε πάρα πολύ να επισυμβεί. 

Όπως είχα επισημάνει σε ένα κείμενό μου κατά το χρόνο ψήφισης του τρίτου Μνημονίου («Το τέλος του σχεδίου ΣΥΡΙΖΑ: πέντε καταρρεύσεις σε μια νύχτα», Αύγουστος 2015), το σχήμα ενός καλού σχεδίου ΣΥΡΙΖΑ που «ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» προδόθηκε από την ομάδα Τσίπρα είναι ένα αφελές και ψευδές ερμηνευτικό σχήμα. Βοηθάει τελικά, με την εμπειρία και των έξι μηνών που μεσολάβησαν, μόνο εκείνες τις προσπάθειες που στηρίζονται στην λογική «καταψηφίστε/αποδομήστε τον κακό ΣΥΡΙΖΑ και δώστε μια ευκαιρία στον καλό ΣΥΡΙΖΑ 2 όσων αποχώρησαν ή διαφοροποιήθηκαν». Είναι λάθος, γιατί δεν βάζει μια άλλη εναλλακτική λογική για το αστικό κράτος και τη σχέση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με αυτό. Είναι λάθος, γιατί δεν κατανοεί ότι όλος ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 ως το 2015 δομήθηκε ως οιονεί και δυνάμει κρατικό-κυβερνητικό κόμμα: ως χώρος μελλοντικού μοιράσματος κρατικών αξιωμάτων, αποδοχής της (αστικής) κρατικής κουλτούρας και νομιμότητας, ως μια σκιώδης κυβέρνηση που σε τίποτε δεν διαφοροποιείται από την δομή της πραγματικής, ανεξάρτητα από την αντιμνημονιακή ρητορεία: στεγανότητα του αστικού κράτους προς το κίνημα, εσωτερικές αδιαφανείς ομάδες εξουσίας χωρίς καμία λογοδοσία, οικοδόμηση δικτύωσης με επιχειρηματίες και πολιτικά κέντρα (όπως δείξει και δημοσιεύματα του χώρου της κριτικής δημοσιογραφίας) , χαλαρά στελεχικά δίκτυα που στην πραγματικότητα δεν είναι δίκτυα διαβούλευσης αλλά ανερχόμενα δίκτυα εξουσίας, «φιλελευθερισμός»-«δικαιωματισμός», που διαχωρίζεται από τον κοινωνικό μετασχηματισμό, για να δικαιολογήσει στην συνέχεια την ενσωμάτωση των φιλελεύθερων/δικαιωματικών στο Μνημόνιο, ώστε να έχουν ως φορείς εξουσίας την δυνατότητα να υλοποιήσουν το «δικαιωματικό» τους πρόγραμμα μέσα στο προστατευτικό κουκούλι των Μνημονίων- πάντοτε ένα χρήσιμο άλλοθι). 

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο η ηθική/πολιτική προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ ή η προδοσία του δημοψηφίσματος του Ιουλίου –κάτι κάτι που υπήρξε και δεν πρέπει να εκμηδενίζεται ως ζήτημα–, αλλά κυρίως το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη πριν από την ανάληψη της εξουσίας ένα κόμμα μάλλον δικτυακής σοσιαλφιλελεύθερης εξουσίας, παρά γνήσιου ρεφορμισμού, και ένας αντίστοιχος ιδεολογικός κρατικός μηχανισμός του αστικού κράτους υπό διαμόρφωση. Θα συμφωνήσω, επίσης, σε ένα σημείο (αν και διαφωνώ σε πολλά άλλα) με τον Γιάννη Μηλιό στο ότι όλη η αναπτυξιολογία και παραγωγολογία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2014 και μετά, όχι μόνο ενείχε την λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά και ότι κυρίως, σηματοδοτούσε συμβολικά ένα κοινό πρόγραμμα δράσης μαζί με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Ανεξάρτητα από το αν αυτή «ανάπτυξη» φαίνεται σήμερα ρεαλιστική, η αναφορά σε αυτήν ήταν ένας συμβολικός κώδικας ενός αστικού και νεοφιλελεύθερου κόμματος εξουσίας. 

Όμως, η αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ από το 2012-2015 πού ήταν μέσα σε όλα αυτά; Πού ήταν η διαφοροποίησή της και τι έκανε για να τα αποτρέψει; Έχει δίκιο η κοινωνία που δεν πριμοδότησε εκλογικά την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ή για άλλη μια φορά αποδείχθηκε ότι το σύστημα είναι πανίσχυρο και διαλύει τις εναλλακτικές και ριζοσπαστικές φωνές; Και αν είναι όντως έτσι, τι είναι αυτό που εγγυάται ότι η ριζοσπαστική Αριστερά θα επανέλθει στο προσκήνιο, αφού κάποιοι σκοτεινού κύκλοι σταθερά απεργάζονται το κακό της και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να την ανακόψουν; Η πάγια αφήγηση των δυσμενών εξωτερικών παραγόντων (λ.χ. «η ΛΑΕ είχε λίγο χρόνο για να προετοιμαστεί για τις εκλογές του Σεπτέμβρη και όλοι την χτυπούσαν») είναι μια βολική αλλά παραπειστική εξήγηση. Κυρίως, δεν απαντά στο τι κουβαλά ένας σχηματισμός που πρωτοδιαμορφώνεται από το παρελθόν του και από τον σχηματισμό από όπου προήλθε. Αν θέλουμε όντως να «αποσυριζοποιηθούμε», να αφομοιώσουμε ό,τι θετικό είχε ο ΣΥΡΙΖΑ και να τον υπερβούμε διαλεκτικά, πρέπει το εργαλείο της κριτικής και αυτοκριτικής να πάει σε βάθος, να αναζητηθούν στρατηγικές, πολιτικές αλλά και προσωπικές ευθύνες. Κανείς στρατός που ηττάται δεν έχει ελπίδα, αν δεν ξανασυζητήσει την ως τώρα τακτική του. Στα αστικά κόμματα, αυτό γίνεται μέσα σε ένα περίκλειστο επιτελείο και χωρίς να μάθει κανείς τίποτε. Στα αριστερά κόμματα, η κριτική και αυτοκριτική γίνεται, υποτίθεται, μέσα στο λαό και ακούγοντας τον λαό: γίνεται για να χρησιμοποιήσω μια κάπως παρωχημένη έκφραση, μέσα στις μάζες και με την συμβολή των μαζών και των απλών αγωνιστών και αγωνιστριών της Αριστεράς. 

Για να ξαναγυρίσω, λοιπόν, στο αναγκαίο για την «αποσυριζοποίησή» μας ερώτημα. Πού ήταν και τι έκανε η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ; Και, κατ’ αρχήν, τι έκανε το βασικό της «αγκωνάρι», το Αριστερό Ρεύμα στο Συνασπισμό και στη συνέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ, η βασική συνιστώσα της Αριστερής Πλατφόρμας, μιας αντιπολίτευσης που κάποια στιγμή είχε περίπου το 40 % ή και παραπάνω του ΣΥΡΙΖΑ; Χωρίς έναν ολοκληρωμένο απολογισμό σοβαρού χαρακτήρα, ούτε το Αριστερό Ρεύμα ούτε η παρούσα συγκρότηση της ΛΑΕ μπορεί να πάει μπροστά, γιατί θα αρνείται να κατανοήσει τις παθολογίες αυτού του χώρου και τη δυνατότητα κριτικής υπέρβασής τους. Σε ένα επόμενο δεύτερο μέρος αυτού του κειμένου, θα αξιολογήσω άλλες αντιπολιτευτικές δράσεις και ομάδες εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες ομοίως διαφοροποιήθηκαν από το Μνημόνιο, είτε είναι σήμερα στην ΛΑΕ είτε είναι αλλού. 

2. Έργα και ημέρες του Αριστερού Ρεύματος στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ 

Το ΑΡ υπήρξε μια ισχυρή σχετικά αριστερή και ριζοσπαστική αντιπολίτευση στο Συνασπισμό της Αριστεράς από το 1991 ως το 2012: μια δύναμη «ενότητας και ριζοσπαστικού προσανατολισμού», όπως το προσδιόριζαν τα στελέχη του. Εξακολουθώ να πιστεύω, αν και δεν μετείχα στο ΑΡ ως το Δεκέμβρη του 2012 και είχα πάντοτε μια αρνητική στάση προς τον Συνασπισμό ως κόμμα, ότι στο προγραμματικό επίπεδο η συμβολή αυτής της αντιπολίτευσης ήταν βασικά θετική, πέρα από κάποιες πλευρές, πράγμα που συνέβαλε και στην στροφή Αλαβάνου στο Συνασπισμό, στα τέλη του 2004. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν είναι άνευ σημασίας το γεγονός ότι το ΑΡ ανέδειξε και εξέθρεψε μια πολιτική προσωπικότητα όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Πέρα από το «περιστατικό του δακτυλιδιού», στα τέλη του 2007, έγινε στην περίοδο 2007-2009 φανερό ότι το ΑΡ είχε πολλές ψυχές, πράγμα που κατέτεινε τελικά στην διάσπασή του και στην διαμόρφωση της ΑΡΕΝ. Και, επίσης, δεν είχε, μάλλον εκείνα τα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά, τα οποία θα μπορούσαν να εγγυηθούν μια μονιμότερη αριστερή και ριζοσπαστική πορεία του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ. Στο σημείο αυτό, θα ήθελα βιωματικά να προσθέσω και την αίσθησή μου από την περίοδο 2007-2009 στον ακόμη μετωπικό ΣΥΡΙΖΑ, ότι τότε το ενιαίο ΑΡ (συμπεριλαμβανομένου και του Λαφαζάνη), δεν είχε την εκτίμηση της ανάγκης μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, κάτι που δεν μπορούμε αναδρομικά να το δικαιολογήσουμε ως δικαιωμένο με το επιχείρημα ότι το «ενιαίο κόμμα των μελών» του 2013 ελέγχθηκε από την ομάδα Τσίπρα και τον «δεξιό» της προσανατολισμό. Το αίτημα για ένα κόμμα των μελών, και όχι μόνο των συνιστωσών ή των οργανώσεων, ήταν ένα ορθό και δικαιολογημένο αίτημα της τότε βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από την κατοπινή του χρήση και κατάχρηση από την ομάδα Τσίπρα. Και οι συνιστώσες λειτούργησαν τότε –ανεξάρτητα από το προγραμματικό τους περιεχόμενο, σωστό ή λάθος– ως αναχώματα κατά της δημοκρατίας στον ΣΥΡΙΖΑ ως δυνάμει ενιαίο δημοκρατικό οργανισμό. Την άποψη και την εμπειρία αυτήν είχα και τότε, ως ανένταχτος του ΣΥΡΙΖΑ, και τη διατηρώ έως και σήμερα, μετά την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεμονία του Τσίπρα. 

Κατά τη γνώμη μου, η αντίσταση στην δημοκρατία των μελών ιδίως από το τότε ΑΡ είχε να κάνει με ένα δισυπόστατο αυτού του σχηματισμού. Ενός σχηματισμού που η «μισή του καρδιά» ήταν στην ειλικρινή αριστερή αντιπολίτευση στη φυσιογνωμία και πολιτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η «άλλη μισή» ήταν στη μη δημοκρατική, γραφειοκρατική και ιεραρχική του δομή, και στην υπό όρους συνδιαχείριση με την εκκολαπτόμενη μετά το 2010 νέα πλειοψηφία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ενός σχηματισμού, ο οποίος διαμόρφωσε μέσα σε μια τριακονταετία μια άκαμπτη επετηρίδα στελεχών και μια απολύτως άκαμπτη, εξωτερικά μη επηρεάσιμη γραφειοκρατική ηγετική ομάδα. Μια ομάδα κλειστή προς τις αναταράξεις και τις δυσάρεστες εκπλήξεις, αλλά και κλειστή στη δημιουργική ανασύνθεση και τη δημοκρατική επαναδιαμόρφωση των πραγμάτων: ένα είδος «μαζικής σέκτας». Μια ομάδα με χαρακτηριστικά αναγόμενα στο ΚΚΕ ως τύπο και φυσιογνωμία κόμματος (όχι αναγκαστικά ως πρόγραμμα), αλλά και με έντονα χαρακτηριστικά συγκρότησης από επαγγελματικά και συνδικαλιστικά πάγια στελέχη, συνεπώς όχι ιδιαίτερα ανοιχτή στην κοινωνική και κινηματική από τα έξω επίδραση. Η σημερινή ηλικιακή γήρανση αυτού σχηματισμού δεν είναι καθόλου τυχαία από κοινωνική άποψη. Και, βέβαια, μπορεί κάποιος να πει ότι αυτή είναι η εφαρμογή του «Τι να κάνουμε», της ομάδας/οργάνωσης των επαγγελματιών επαναστατών. Όμως, όταν ο Λένιν το έγραφε αυτό, δεν αναφερόταν κυρίως στην επαγγελματική κατοχύρωση των επαναστατών. 

Παρά τα γραφειοκρατικά αυτά και κάπως «συνωμοτικά» χαρακτηριστικά το, το ΑΡ είχε ορισμένα πρωτότυπα θετικά στρατηγικά και προγραμματικά στοιχεία. Έθεσε δυναμικά το ζήτημα της ρήξης με την ευρωζώνη, ανοίγοντας και το ζήτημα της ρήξης με την ΕΕ συνολικότερα, μια άποψη που τότε λοιδωρούνταν και τώρα έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά απόλυτα. Οι τροπολογίες και συμβολές της Αριστερής Πλατφόρμας στην Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ το Δεκέμβριο του 2012 και στο Ιδρυτικό Συνέδριο του 2013 καθορίστηκαν σε πολύ σημαντικό βαθμό από το ΑΡ, χωρίς να υποβαθμίζει κανείς την συνδρομή του Κόκκινου Δικτύου. Σε αυτήν την αντιπαράθεση με την ευρωζώνη, και σε αυτήν την κατάδειξη της ανάγκης σύνδεσης της πάλης κατά του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού με την ανάγκη αντιιμπεριαλιστικής και ανεξαρτησιακής στόχευσης, ήταν κυρίως το ΑΡ που είχε δίκιο, ακριβώς γιατί ορθά είχε στην οπτική του τη διαλεκτική αντικαπιταλιστικού -ταξικού-αντιιμπεριαλιστικού-εθνικού έναντι φορμαλιστικών «αντιεθνικιστικών» θεωρήσεων του ταξικού που είχαν είτε τα τροτσκιστογενή σχήματα είτε η φιλοτροτσκιστική/φιλοαλτουσεριανή αριστερή τάση της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ (όπως οι Μηλιός, Λάσκος, «53» κ.α.). Συνεπώς, ο ιστορικός του μέλλοντος θα θεωρήσει ως πολύ θετική αυτή την προγραμματική συμβολή του ΑΡ, αν και ήταν ανεπεξέργαστη, φοβικά προβαλλόμενη (με τις τροπολογίες και συμβολές αντί ενός πλήρους στρατηγικού κειμένου) και «εντός των τειχών» του κόμματος. Δυστυχώς, το ΑΡ και η ΑΠ δεν έδωσαν την μάχη, με την εξαίρεση της περιόδου Μαΐου-Ιουνίου 2015 και των τότε ανοιχτών εκδηλώσεων, για την κοινωνική και εξωστρεφή δημοσιοποίηση των απόψεών τους και του υπαρκτού σχίσματος μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, τις διαχειρίστηκαν κλειστά και γραφειοκρατικά. Και δεν τις έδωσαν, αν και κάποια στελέχη της ΑΠ δώσαμε σημαντική μάχη για έναν τέτοιο εξωστρεφή προσανατολισμό. 

Οι παραπάνω λάθος τακτικές του ΑΡ σχετίζονται και με την μόνιμη ασάφεια του ιδεολογικού και στρατηγικού του συνολικότερου πλαισίου. Σε αντίθεση με άλλα ρεύματα, όπως λ.χ. το τροτσκιστικό ή το αλτουσεριανό, τα οποία, παρά τους ταυτοτισμούς, τις εμμονές και την παρελθοντολογία τους, προτείνουν ένα πιο συνολικό πλαίσιο αναφοράς ιδίως σε νέους αγωνιστές και αγωνίστριες. Σε αυτό το σημείο, το ΑΡ λειτούργησε ως το λεγόμενο «κόμμα που τα πιάνει όλα» («cath all party»), με μια υπαινικτική και απολύτως αντιφατική ιδεολογική φυσιογνωμία. Αναφερόμενο στην παραδοσιακή ή σταλινογενή κομμουνιστική φυσιογνωμία –πράγμα από μόνο του όχι αρνητικό, αν προχωρούσε σε μια υπέρβαση/σύνθεση– το ΑΡ στη θετικά εισφέρουσα ιστοσελίδα του φαίνεται να αναφέρεται ιδεολογικά και στο Φλωράκη και το ΚΚΕ του ’80 (κατά την γνώμη μου, ένα μόρφωμα όχι και τόσο αξιοθαύμαστο), και στο Ζαχαριάδη (συνδυασμός με το Φλωράκη μάλλον εκρηκτικός) και στο Βελουχιώτη (που έχασε τη ζωή του χάρη στο Ζαχαριάδη), αλλά και στην ανανέωση του μαρξισμού, στο διεθνισμό και ορισμένες θολές αποχρώσεις του πατριωτισμού (αν και η αναφορά στον πατριωτισμό καθ’ εαυτήν μου φαίνεται θετική και όχι αμφιλεγόμενη). Επίσης, αν και σωστά επισημαίνει ως τάση ότι τα νόμισμα είναι εργαλείο ενός προγράμματος, φαίνεται να κάνει παραχωρήσεις σε απόψεις που απολυτοποιούν το νόμισμα και το διακρίνουν από την ταξική στρατηγική με βάση το «εθνικά επιθυμητό». Κατά τη γνώμη μου, αυτές οι ασάφειες και αντιφάσεις δεν σχετίζονται μόνο με έναν υφέρποντα σταλινισμό/γραφειοκρατισμό στην ιδεολογία και στην οργανωτική δόμηση, τον οποίο θεωρώ μάλλον δεδομένο στον ηγετικό πυρήνα του ΑΡ. Σχετίζονται επίσης με μια λογική που λέει ότι όσες περισσότερες ιδεολογικές ευαισθησίες ακουμπάμε, σε τόσους περισσότερες ψήφους μπορούμε να ελπίζουμε – και αυτό είναι χειρότερο από έναν καθαρόαιμο σταλινισμό. Τέλος, μέχρι σήμερα, παρότι ο σ. Π. Λαφαζάνης είναι ένας πολύ οξυδερκής σε αρκετά πράγματα πολιτικός ηγέτης, η στάση του ΑΡ χωρίς να συγκλίνει ρητά με κάποιο ιδεολογικό ρεύμα του ΚΚ και του μαρξισμού, εμφανίζεται και ως στάση απολύτως αδιάφορη προς οποιαδήποτε συζήτηση βάθους για την πορεία και ανασύνθεση του μαρξισμού και του κομμουνιστικού κινήματος στον 21ο αιώνα. 

3. Ορισμένα σημαντικά λάθη και αρνητικές επιλογές του ΑΡ στην διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ 

- Το ΑΡ και η ΑΠ υποχώρησε στην ΚΕ του Οκτωβρίου 2014 και του Ιανουαρίου 2015 στο ζήτημα των «συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά» και δεν έθεσε την σωστή διαφοροποίησή του σε ψηφοφορία. Υπήρξε εδώ μια στάση φόβου και όχι αποτελεσματικής πίεσης από τα αριστερά. Σε αυτό φταίει εν μέρει και η στάση του Κόκκινου Δικτύου. Η τελική εικόνα ήταν ότι εν όψει εκλογών δεν θέλαμε να χαλάσουμε την ενιαία εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία, όμως, ήταν εν πολλοίς προβληματική. Στις αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές του 2014, αντίθετα, είχαμε σωστή πολιτική στάση, βάζοντας τις ορθές κόκκινες γραμμές. Μοιραστήκαμε έτσι στην διαμόρφωση των ψηφοδελτίων την ευθύνη για την εικόνα της ΚΟ και της κυβέρνησης μετά τις εκλογές του Γενάρη. 

Το ΑΡ και η ΑΠ χειρίστηκαν τελικά ως σύνολο, και παρά τις θετικές όψεις, με λανθασμένο τρόπο το ζήτημα της συμμετοχής στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από τον Ιανουάριο ως τον Αύγουστο του 2015. Μπορεί η αρχική συμμετοχή μας στην κυβέρνηση να μην ήταν a priori αρνητική και να αποτελούσε όχημα άμυνας κατά των κυβερνητικών επιλογών (ιδίως στους τομείς ενέργειας, κοινωνικής ασφάλισης) και εισαγωγής θετικών ρυθμίσεων (ιδίως στα εργασιακά- ασφαλιστικά), αλλά μετά τον Φεβρουάριο του 15 (συμφωνία 20ης Φεβρουαρίου) θα έπρεπε να έχουν παραιτηθεί οι υπουργοί μας, αφού ήταν ολοφάνερο ότι πάμε σταδιακά σε μνημονιακή στροφή. Πολύ παραπάνω, αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει την 13η Ιουλίου, μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Πιθανότατα, θα έπρεπε όλοι οι βουλευτές της ΑΠ να έχουν αποχωρήσει και συγκροτήσει ΚΟ μετά την συμφωνία από τον ΣΥΡΙΖΑ της 13ης Ιουλίου και να έχουμε προετοιμάσει την κοινωνία για το Μνημόνιο, το οποίο ερχόταν ολοταχώς. Αντίθετα, αυτόν τον κρίσιμο μήνα (13-7 ως 22/8), η στάση μας, της ορθής καταψήφισης των μνημονιακών επιλογών και ταυτόχρονα της λαθεμένης «δήλωσης στήριξης της κυβέρνησης», αντικειμενικά ενίσχυσε το ηγετικό κέντρο και δημιούργησε σύγχυση και δυσπιστία στον λαό και την εργατική τάξη. Η μη είσοδος της ΛΑΕ στην Βουλή τον Σεπτέμβριο οφείλεται σημαντικά σε αυτήν την λανθασμένη τακτική. Δόθηκε η εικόνα –εσφαλμένη αλλά με κάποια επιχειρήματα– ότι περισσότερο εξωθηθήκαμε σε αποχώρηση παρά επιλέξαμε την αναγκαία διάσπαση του Αυγούστου. Αυτή η εικόνα ενίσχυσε και την εικόνα ότι ο κυβερνητισμός δεν αφορούσε μόνο τη συμπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. 

- Υπερτονίστηκε συχνά κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης –πράγμα που μπορεί να ήταν αναγκαίο, αλλά σίγουρα, έφτασε στην υπερβολή– το ζήτημα των δυνατοτήτων της ελληνορωσικής οικονομικής προσέγγισης, κάτι που, όπως φάνηκε, ούτε βασιζόταν σε ρεαλιστικές γεωπολιτικές εκτιμήσεις αλλά ούτε και υπερέβαινε μια εσφαλμένη ιδεολογίζουσα κατανόηση της πολιτικής ζωής και των διεθνών σχέσεων, σαν η Ρωσία του Πούτιν να είναι μια μορφή συνέχειας του «σοβιετικού Μόσκοβου». 

- Το ΑΡ σε όλην την περίοδο από το 2012 ως και το 2015 δεν κατάφερε ποτέ να συγκροτήσει μια εσωτερικά δημοκρατική πανελλαδική του λειτουργία, έτσι ώστε τα μέλη του και τα στελέχη του να συνδιαμορφώνουν συλλογικά και ισότιμα τις σημαντικές τακτικές αποφάσεις που λαμβάνονταν. Οι πανελλαδικές και παναθηναϊκές συσκέψεις, αλλά και το άτυπο όργανο των μελών της ΚΕ, περισσότερο επικύρωναν στο τέλος αποφάσεις που προέρχονταν από έναν στενό και αδιαφανή στη λειτουργία του ηγετικό πυρήνα, παρά τις τροποποιούσαν και συμμετείχαν στην λήψη τους. Παρά τα όσα αναφέρονται για τη μακροχρόνια θετική συμβολή του ΑΡ στον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, εν μέρει βάσιμα, εκ των υστέρων μπορούμε πια να διαπιστώσουμε ότι το ΑΡ ταλανίστηκε και αυτό από παθογένειες συνολικότερα της παραδοσιακής Αριστεράς στην Ελλάδα, όπως ο γραφειοκρατισμός/αρχηγισμός, η από τα πάνω λήψη αποφάσεων και η «επαγγελματοποίηση» της πολιτικής. Επιπλέον, η σύνθεση της ηγετικής στελέχωσης του ΑΡ ιστορικά βασικά από επαγγελματίες της πολιτικής και του συνδικαλισμού αποτέλεσε ένα βασικό εμπόδιο για την συγκρότηση του ΑΡ μέσα στην εργατική τάξη και τα κοινωνικά κινήματα, καθώς και βασική αιτία ορισμένων «δεξιών» λαθών του, καθώς ακολουθήθηκε μια λογική εν μέρει σεβασμού της ενότητας των «επαγγελματιών της πολιτικής» εντός ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ιδίως, η πανελλαδική σύσκεψη της 14.7.15, μια μέρα πριν από την ψήφιση του πρώτου εφαρμοστικού νόμου στην Βουλή, ήταν μια παντελώς αντιδημοκρατική διαδικασία, όπου, όπως θυμόμαστε, στην οποία δεν δόθηκε καν ο λόγος στους συμμετέχοντες/ουσες στην κρίσιμη αυτήν σύσκεψη. Η μη τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών σε αυτήν την κρίσιμη καμπή αδυνάτισε σοβαρά την παρέμβαση του ΑΡ και της ΑΠ στην φάση της διάσπασης. 

- Στην περίοδο της πρώτης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του ΑΡ, παρά τη σωστή εκτίμησή της ότι πάμε σε δεξιά διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ, ταλαντεύτηκε σημαντικά στην κατανόηση της εξελισσόμενης πραγματικότητας, για λόγους ακόμη μη κατανοητούς. 

Ειδικότερα: 

α) στις συσκέψεις του κλιμακίου της ΚΕ του ΑΡ του Απριλίου και Μαΐου 15 και ενώ ήδη είχαμε τις κατάπτυστες 47 σελίδες ή τα διάφορα προσχέδια του Μνημονίου από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, εκφερόταν η λανθασμένη εκτίμηση από το στενό ηγετικό πυρήνα του ΑΡ ότι ο Τσίπρας εκών άκων πάει σε ρήξη, επειδή η τρόικα είναι ακραία, επειδή πιέζει αφόρητα ο Σόιμπλε κλπ. Αυτή η εκτίμηση χαλάρωσε την αναγκαία επαγρύπνηση στις γραμμές μας και αδυνάτισε την αντιπολιτευτική μας τακτική-ιδίως μετά την απόφαση για δημοψήφισμα ενθουσιαστήκαμε, παρά την μεγάλη εμπειρία μας, ότι η γραμμή μας νικά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ 

β) σε όλη την περίοδο 2012-2015, δεν ακολουθήσαμε (με εξαίρεση τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2015) την οδό των δημοσίων εκδηλώσεων ως ΑΠ-ΑΡ και της κοινοποίησης στην κοινωνία των στρατηγικών διλημμάτων στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκείνη των απορρήτων συσκέψεων και της φοβισμένης συνωμοτικής αντιπολίτευσης. Η κοινωνία στο τέλος δεν κατάλαβε ακριβώς τι ήταν αυτό που αποτελούσε διαχρονικά την δική μας πολιτική διαφοροποίηση. Επίσης, προσέλαβε μια εικόνα, σύμφωνα με την οποία περισσότερο ωθηθήκαμε στην έξοδο παρά αποφασίσαμε καθαρά και με μονομέρεια την ρήξη με τον μνημονιακό πλέον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η εικόνα μπορεί να μην αποδίδει την πραγματικότητα, αλλά και υπήρξε και λειτούργησε αρνητικά. 

- Η ορθή εκτίμηση της σταδιακής δεξιάς διολίσθησης της ομάδας Τσίπρα δεν συνοδεύθηκε πειστικά από την κατάδειξη ότι η ομάδα αυτή, μέσω των διαβουλεύσεών της με εθνικά και διεθνή κέντρα ισχύος, είχε αρχίσει να εντάσσεται αντικειμενικά στο αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο. Η κατανόηση αυτού του γεγονότος θα έπρεπε να έχει οδηγήσει σε οξύτερη αντιπαράθεση εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Η κατάδειξη αυτών των διαπλοκών θα ήταν μια πολιτική και όχι προσωπική κριτική στον Τσίπρα και την ομάδα του. Άλλωστε, σε αυτά τα επίπεδα, το προσωπικό είναι πάντοτε πολιτικό. 

4. Τα προβλήματα του ΑΡ σε σχέση με τα προβλήματα της ΛΑΕ 

Το κεφάλαιο ΛΑΕ είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του. Στο σημείο αυτό, θέλω να περιοριστώ στην ιδιότυπη θετική αλλά και αρνητική συμβολή του ΑΡ στην ύπαρξη και λειτουργία της ΛΑΕ. Τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Χωρίς τον όγκο των μελών και στελεχών του ΑΡ, των πρώην βουλευτών και υπουργών κλπ, η ΛΑΕ δεν θα είχε προκύψει. Οι άλλες δυνάμεις που συνέκλιναν, δεν θα έπαιρναν αυτήν την πρωτοβουλία, αν δεν υπήρχε αρχικά η λήψη της πρωτοβουλίας από το ΑΡ και την ηγεσία του. Ενδεικτικά, αναφέρω και το περίφημο –όχι θετικά- περιστατικό της 22/8, όπου η ΛΑΕ ιδρύθηκε στον Κεραμεικό ουσιαστικά μόνο από το ΑΡ, παρότι η ΛΑΕ είναι μέτωπο και το ΑΡ η βασική συνιστώσα του, αλλά όχι η αποκλειστική. 

Όμως, μέσα στην διαλεκτική των πραγμάτων, μπορεί κάλλιστα αυτό που αρχικά αποτελεί μεγάλη και θετική ευκαιρία να μεταβληθεί σε ατυχία και σε αρνητική έκβαση. Το ΑΡ θα έπρεπε να έχει μετασχηματιστεί σε μια ευρεία τάση προγραμματικής και ιδεολογικής αναζήτησης, ανανέωσης και προωθητικής δύναμης για την ΛΑΕ. Δεν συνέβη έτσι, δυστυχώς, και φαίνεται ότι μάλλον αυτό δεν είναι και πολύ εφικτό. Οι γραφειοκρατικές δομές και λογικές, εντός του ιστορικού πυρήνα του ΑΡ, μάλλον διαμορφώνουν παράλληλες γραφειοκρατικές δομές της ΛΑΕ, μπλοκάροντας τη συλλογική δημοκρατική της καταστατική λειτουργία και ενισχύοντας τη μέθοδο του διορισμού έναντι αυτής της εκλογής. Η εξαιρετική καθυστέρηση δρομολόγησης αυτών των διαδικασιών δεν είναι τεχνική αλλά, μάλλον, επιβεβαιώνει αντιλήψεις γραφειοκρατικών φίλτρων και ελέγχων και κατανομής μικροεξουσιών, με αποτέλεσμα και άλλες συνιστώσες της ΛΑΕ ως μετωπικού σχήματος να παρασύρονται να γίνουν μέρος του προβλήματος αντί για μέρος της λύσης του. Υπάρχει το σχολικό παράδειγμα της προεκλογικής περιόδου: το τραύλισμα της ΛΑΕ στο ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ, αν και αυτό το θέμα είχε προνομοποιηθεί και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το σύστημα, οι εξυπνάδες περί Νομισματοκοπείου και η αδιαφορία για τους πλήρως κατανοητούς φόβους και ανησυχίες ευρύτερων τμημάτων της κοινής γνώμης συνέβαλαν σημαντικά στην παραμονή της ΛΑΕ εκτός Βουλής. Αν αυτές οι νοοτροπίες δεν αλλάξουν καίρια και αν νομίζουμε ότι ο λαός τρώει και «αριστερό κουτόχορτο», η ΛΑΕ θα αντιμετωπίσει στο μέλλον και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις. 

Επίσης, η εκπόνηση προγραμματικής πολιτικής σε έναν νέο φορέα της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι «χειροτεχνική», ανατεθειμένη σε ειδικούς συμβούλους, τοποθετημένη έξω από τις ευαισθησίες και τα ενδιαφέροντα των κοινωνικών κινημάτων, αδιάφορη σε μια βαθύτερη κοινωνική διείσδυση, κλειστή ουσιαστικά στα ζητήματα δημοκρατίας, ταξικής και δημοκρατικής κατανόησης του ζητήματος των δικαιωμάτων, μελέτης του κρατικού αυταρχισμού κλπ. Όλη η διαδικασία εκπόνησης κειμένων στην ΛΑΕ ως σήμερα είναι ένα ατυχές ημιάθροισμα ΣΥΡΙΖΑ (όχι, μάλιστα, των καλύτερων στιγμών του) και εξωκοινοβουλίου. Και, όμως, η ΛΑΕ, όπως και το ΑΡ, δυνητικά έχει -ή θα είχε- τις δυνάμεις για κάτι το καλύτερο. 

Τελικό σχόλιο 

Το μέλλον του ΑΡ και της ΛΑΕ είναι ακόμη αβέβαιο και άδηλο, αν και κάποια εσωτερική μου αντιπολίτευση επισημαίνει τη σχετική επιείκειά μου. Ο ιστορικός της Αριστεράς κρατά τη γραφίδα του εκκρεμή πάνω από το χαρτί, προτού γράψει τους τίτλους τέλους ή τους τίτλους υπέρβασης. Όμως, το ιστορικό βάρος πάνω μας είναι μεγάλο. Και κανείς δεν δικαιούται να σιωπά, ανάμεσα σε όσους/ες έζησαν έντονα αυτές τις εξελίξεις.

πηγή: rednotebook.gr

Ο λογαριασμός των νέων μέτρων: 1,7 δισ. ευρώ «χαράτσια» από τη συμφωνία για το φορολογικό

Οι διαπραγματεύσεις Αθήνας – δανειστών εισέρχονται στο τελικό τους στάδιο με τη στάση του ΔΝΤ να παραμένει άκαμπτη με τις απαιτήσεις του για ασφαλιστικό και φορολογικό να «φουσκώνουν» πολύ το λογαριασμό των μέτρων, σύμφωνα με το thecaller.gr.

ΕΤΣΙ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ βαρύς ο «λογαριασμός» των νέων μέτρων που ετοιμάζεται να συμφωνήσει με τους δανειστές η κυβέρνηση για φόρους εισοδήματος, συντάξεις και κόκκινα δάνεια, ενώ σήμερα οι συζητήσεις είναι αφιερωμένες αποκλειστικά στην αναζήτηση άλλων φοροεισπρακτικών μέτρων (πέραν των νέων φόρων εισοδήματος) που θα εφαρμοστούν φέτος με στόχο την είσπραξη 1,7 δισ. ευρώ επιπλέον από το 2015.

Στόχος είναι η είσπραξη 1,7 δισ. ευρώ επιπλέον από το 2015. Οι επιβαρύνεις αφορούν κυρίως τα μεσαίας εισοδήματα, ενώ δεν γλιτώνουν από τον φόρο και όσοι έχουν μικρό εισόδημα, από τη στιγμή που μειώνεται το αφορολόγητο.

Ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, πάντως κρατά κλειστά τα χαρτιά του, καθώς η κυβέρνηση έχει στόχο να προτείνει «πολλά και δύσκολα μέτρα», τα οποία όμως μπορεί η Τρόικα των ελεγκτών να απορρίψει.

Σύμφωνα με πληροφορίες, για να καλύψει την δέσμευση για είσπραξη 1% του ΑΕΠ η κυβέρνηση έχει ετοιμάσει για να παρουσιάσει και μέτρα όπως αυξήσεις σε φόρους στα μεταχειρισμένα (και όχι μόνον) αυτοκίνητα, αύξηση εμμέσων φόρων ή ειδικών φόρων κατανάλωσης, αλλά και περικοπές δαπανών ή άλλα μέτρα που έχουν ψηφιστεί αλλά δεν εφαρμόστηκαν, όπως πχ οι περικοπές στα κονδύλια για την Άμυνα.

Στο οικονομικό επιτελείο πάντως, μετά το τέλος του χθεσινού γύρου διαπραγμάτευσης τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, ο κύριος Ευκλείδης εξέφραζε την αισιοδοξία του -αν όχι την βεβαιότητα- ότι μέχρι το Σάββατο ή, πάντως, πριν αναχωρήσουν οι επικεφαλής των δανειστών (την Δευτέρα ή Τρίτη) θα έχει κλείσει η συμφωνία για τους φόρους του εισοδήματος του 2016.

Ποιοι «καίγονται» με τη νέα κλίμακα

Με βάση την ελληνική πρόταση, το έμμεσο αφορολόγητο των 9.545 ευρώ θεωρείται πια παρελθόν μεν αλλά δεν θα πέσει κάτω από τα 9.000-9.300 ευρώ. Όλο το βάρος όμως των φόρων, για να διασωθεί το αφορολόγητο, θα πέσει σε όσους βγάζουν πάνω από 20.000 ή 25.000 ευρώ, αδιακρίτως οικογενειακής κατάστασης (τρίτεκνοι, πολύτεκνοι κλπ).

Αν γίνει δεκτή τελικά η ελληνική πρόταση («έχουν απομείνει ασήμαντες λεπτομέρειες μόνον» λένε κυβερνητικές πηγές), τότε η νέα κλίμακα θα ξεκινάει με φόρο 22,5% ως τις 25.000 ευρώ το χρόνο, αντί 22% που ισχύει ήδη.

Και ενώ η επιβάρυνση αυτή φαίνεται μικρή, όλα μπορούν να αλλάξουν ξαφνικά, αναλόγως του σεναρίου που θα επιλεγεί στο τέλος. Και αυτό γιατί οι δανειστές δεν δέχονται πως βγαίνουν τα αναγκαία έσοδα με τις πέντε κλίμακες που προτείνει η κυβέρνηση και θέλουν λίγους και μεγάλους συντελεστές που θα ξεκινούν από χαμηλά εισοδήματα.

Τι σημαίνει αυτό;

1ο σενάριο: Ο φόρος 22,5% θα σταματά στα εισοδήματα από 20.000 αντί για 25.000 ευρώ. Από εκεί θα ξεκινά ένας συντελεστής της τάξεως του 30%. Αυτομάτως για εισόδημα 25.000 ευρώ προκύπτει επιπλέον φόρος 500 ευρώ (6.000 ευρώ αντί για 5.500 ευρώ που ισχύει σήμερα ή 5.625 που προβλέπει η νέα ελληνική πρόταση).

2ο σενάριο: Ο συντελεστής φόρου 32% θα ξεκινά από τις 25.000 ευρώ και θα σταματάει στις 32.000 ευρώ και όχι στις 42.000 ευρώ, που ισχύει σήμερα. Πάνω από τις 32.000 ευρώ θα μπαίνει φόρος 42%. Αυτό θεωρείται αναπόφευκτο με βάση την ελληνική πρόταση. Δηλαδή όσοι βγάζουν 2.500-3.000 ευρώ το μήνα θα φορολογούνται με 10% επιπλέον. Για εισόδημα 42.000 ευρώ το μήνα (14 μήνες Χ 3.000 ευρώ μικτά χωρίς ασφαλιστικές κρατήσεις), κάποιος που φορολογείται φέτος με φόρο 10.940 ευρώ, πλέον θα φορολογείται με 14.240 ευρώ. Δηλαδή θα έχει αύξηση φόρου 3.300 ευρώ, χωρίς να υπολογίζεται σε αυτά και η ειδική εισφορά αλληλεγγύης!

3ο σενάριο: Η έκπτωση φόρου να «ψαλιδιστεί», από τα 2.100 ευρώ, σε 1.900 ή 1.800 ευρώ και να μειώνεται όσο αυξάνει το εισόδημα (ελληνική πρόταση) ή να ισχύει για όλους «ταρίφα» έκπτωσης περίπου 1.500 ευρώ χωρίς άλλες μειώσεις (πρόταση των δανειστών). Και έτσι θα χάνουν αυτομάτως 200-300 ευρώ τουλάχιστον, όλοι όσοι βγάζουν από μόλις 800 ευρώ το μήνα και πάνω, καθώς το «έμμεσο» αφορολόγητο μειώνεται από 9.545 σε περίπου 9.300 ευρώ. Για παράδειγμα, με τις αλλαγές αυτές, για κάποιον με εισόδημα 10.000 ευρώ το χρόνο, ο φόρος αυξάνεται από 2.200 σε 2.250 ευρώ αλλά, με έκπτωση φόρου 1.900 ευρώ αντί 2.100 ευρώ, θα πληρώσει 350 ευρώ αντί 100 που θα πλήρωνε. Και με την διαφορά ότι, όπως ζητά η ελληνική πλευρά, η έκπτωση φόρου θα προσφέρεται μόνο αν δηλώσει δαπάνες, αλλιώς θα την χάνει – κάτι που δεν ισχύει σήμερα.

Εκτός Τουρκίας το Spiegel με εντολή Ερντογάν!

Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel ανακοίνωσε ότι ο ανταποκριτής του υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Τουρκία, αφού οι αρχές δεν ανανέωσαν την διαπίστευσή του. Παράλληλα, καταγγέλλει για επίθεση στην ελευθεροτυπία, σύμφωνα με το ΤPP.

Ο Ερντογάν κατηγορεί το Der Spiegel ότι υποδαυλίζει το χάος στην Τουρκία!

«Η συμπεριφορά αυτή απέναντι στον ανταποκριτή μας είναι απαράδεκτη και παραβιάζει την ελευθεροτυπία» καταγγέλλει το Spiegel.

«Παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε επί μήνες», ο δημοσιογράφος Χασνάιν Καζίμ δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει διαπίστευση και ως εκ τούτου άδεια παραμονής, τονίζει μεταξύ άλλων το περιοδικό.

«Σε πολλά άρθρα του έριξε φως, με ισορροπημένο τρόπο, αλλά επικριτικό, στις καταχρήσεις και τα σφάλματα της κυβέρνησης, όπως κάνει κάθε καλός δημοσιογράφος» συνεχίζει λέγοντας το Spiegel.

«Η συμπεριφορά των τουρκικών αρχών μπορεί να μας οδηγήσει μόνον σε ένα συμπέρασμα, ότι ο ανταποκριτής μας είναι ανεπιθύμητος λόγω της δουλειάς του εκεί», λέει χαρακτηριστικά ο ιστότοπος του περιοδικού.

Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές στην Τουρκία, το γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου δεν θέλησε να ανανεώσει τη δημοσιογραφική άδεια οκτώ από τους περίπου 20 Γερμανούς δημοσιογράφους που έχουν διαπίστευση.

Λόγω αυτών, πραγματοποιήθηκαν μυστικές συνομιλίες τις τελευταίες εβδομάδες ανάμεσα στην καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και τον Νταβούτογλου, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές.

Οι τουρκικές αρχές κατηγορούνται για αυταρχική παρέκκλιση και φίμωση των μέσων ενημέρωσης με τελευταίο «θύμα» την μεγάλη αντιπολιτευόμενη εφημερίδα Zaman που τέθηκε υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης στις αρχές Μαρτίου.

Στο 24,4% αυξήθηκε η ανεργία το 4ο τρίμηνο του 2015

Στο 24,4% αυξήθηκε η ανεργία το τέταρτο τρίμηνο του 2015, όπως δείχνουν τα στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ.ΣΤΑΤ) χθές Πέμπτη 17/3/2016. 

ΣΥΝΟΛΙΚΑ οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 1,2% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο και ανήλθαν σε 1.174.658 άτομα το τέταρτο τρίμηνο με το 74,3% από αυτούς να είναι μακροχρόνια άνεργοι, δηλαδή αναζητούν εργασία για πάνω από 12 μήνες.

Ο αριθμός των απασχολουμένων μειώθηκε κατά 0,8% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο και διαμορφώθηκε σε 3.641.682.

Το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας σε τριμηνιαία βάση είχε καταγραφεί στο πρώτο τρίμηνο του 2014 και είχε φτάσει στο 27,8%.

Αναλυτικα τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ.  ΕΔΩ >>>

ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ: Σε κοινή πρόταση προς την Τουρκία κατέληξαν οι «28»

Το κείμενο θέσεων των 28 ευρωπαίων ηγετών για το προσφυγικό θα παρουσιάσουν στον Αχμέτ Νταβούτογλου σήμερα το πρωί ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ και ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Με την επίτευξη συμφωνίας σε επίπεδο των 28 οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ θα ξεκινήσουν από νωρίς  σήμερα τις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία με πρώτη τη συνάντηση του πρόεδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ και του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου.

Σημειώνεται πως το δείπνο εργασίας, την πρώτη ημέρα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ - Τουρκίας για το προσφυγικό, ολοκληρώθηκε χωρίς να πραγματοποιηθεί η καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου.

Χθες βράδυ, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι εξερχόμενος δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι η σημερινή ημέρα θα είναι δύσκολη σε σχέση με τη διαπραγμάτευση με τον Τούρκο πρωθυπουργό. Ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης ερωτηθείς από δημοσιογράφους αν προτίθεται να θέσει βέτο είπε πως «αν χρειαστεί, ναι» . Ο Αυστριακός καγκελάριος ΒέρνερΦάιμαν δήλωσε πως «έχουμε μεταξύ μας κοινή θέση, μένει να συμφωνήσει και η Τουρκία».

Δηλώσεις της καγκελαρίου της Γερμανίας Α. Μέρκελ και του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου Σ. Μπετέλ

Η καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ, σε δηλώσεις της μετά τη συμφωνία των ηγετών των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις θέσεις που θα παρουσιάσουν στην Τουρκία για το μεταναστευτικό στις Βρυξέλλες σήμερα, είπε ότι δεν έχει οριστεί ημερομηνία για την έναρξη της επιστροφής μεταναστών στην Τουρκία αλλά θα πρέπει να γίνει σύντομα. 

Η καγκελάριος δήλωσε επίσης πως η νόμιμη μετεγκατάσταση Σύρων προσφύγων από την Τουρκία στην ΕΕ θα πρέπει να ξεκινήσει λίγες μέρες μετά τις πρώτες επιστροφές από την Ελλάδα. Οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία δεν θα είναι εύκολες, πρόσθεσε, αλλά όλες οι χώρες της ΕΕ θέλουν συμφωνία για το μεταναστευτικό.

Την συμφωνία των χωρών της ΕΕ για την κοινή στάση που θα κρατήσουν στις συνομιλίες με την Τουρκία ανακοίνωσε αργά χθες το βράδι και ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Σαβιέ Μπετέλ σε μήνυμά του στον κοινωνικό ιστότοπο Twitter.

Το κείμενο θέσεων των 28 ευρωπαίων ηγετών για το προσφυγικό θα παρουσιάσουν στον Αχμέτ Νταβούτογλου σήμερο το πρωί ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ και ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Το κείμενο, σύμφωνα με αξιωματούχους της ΕΕ, είναι αρκετά κοντά στην αρχική πρόταση που είχε καταθέσει ο Ντόναλντ Τουσκ.

Σύμφωνα με την Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, οι ευρωπαίοι ηγέτες κατέληξαν στα βασικά σημεία του σχεδίου. Παραδέχτηκε ότι οι συνομιλίες με την Τουρκία δεν θα είναι εύκολες, τόνισε, ωστόσο, ότι όλοι οι ευρωπαίοι επιθυμούν να υπάρξει συμφωνία.

Βασικός στόχος, σύμφωνα με τη Μέρκελ είναι να σταματήσει η Τουρκία τις ροές προς τα ελληνικά νησιά αλλά και να ελέγχουν οι διακινητές. Σημείωσε ότι κάθε αίτηση ασύλου θα εξετάζεται σε μεμονωμένη βάση και θα πρέπει όλα τα κράτη - μέλη να συνεισφέρουν. Πρόσθεσε, δε ότι η Ελλάδα δεν θα πρέπει να εγκαταλειφθεί και θα πρέπει να της δοθούν τα μέσα, έτσι ώστε, να αντιμετωπίσει την προσφυγική κρίση.

Ο Φρανσουά Ολάντ τόνισε ότι οι κοινές προτάσεις θα συζητηθούν με την Τουρκία χωρίς, ωστόσο, να μπορεί να εγγυηθεί κανείς πετυχημένη έκβαση των συνομιλιών. Κατέστησε επίσης σαφές ότι θα τεθούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις στην Τουρκία ενώ για τη βίζα σημείωσε ότι αυτή θα συζητηθεί εφόσον η χώρα θα έχει εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της.

Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ μιλώντας κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής υπογράμμισε ότι οποιαδήποτε συμφωνία με την Τουρκία «πρέπει να σέβεται πλήρως το ευρωπαϊκό και διεθνές Δίκαιο, περιλαμβανομένης της Σύμβασης της Γενεύης». Τόνισε επίσης ότι κάθε αίτημα για άσυλο θα εξετάζεται ξεχωριστά και δεν θα υπάρξει καμία μαζική αποδοχή προσφύγων. Τώρα όλα θα κριθούν στις διαπραγματεύσεις που θα γίνουν αύριο με την Τουρκία. Σημαντικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις αναμένεται να παίξει η στάση της Τουρκίας στο κυπριακό καθώς ο πρόεδρος της Κύπρου, Νίκος Αναστασιάδης, επανέλαβε μετά το δείπνο των 28 ότι είναι έτοιμος να ασκήσει βέτο, αν χρειαστεί

Ρωσία: «Αν χρειαστεί, επιστρέφουμε στη Συρία μέσα σε λίγες ώρες», προειδοποιεί ο Πούτιν [Video]

"Τα συστήματα αεράμυνάς μας θα χρησιμοποιηθούν ενάντια σε οποιονδήποτε στόχο που θα θεωρηθεί απειλή"

Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στη Συρία μέσα σε μόλις λίγες ώρες, προειδοποίησε ο Βλαντίμιρ Πούτιν, σύμφωνα με το euronews.

Πριν από τρεις μέρες, η Μόσχα ανακοίνωσε πως ολοκλήρωσε την στρατιωτική επέμβασή της στην χώρα. 

Ο Ρώσος πρόεδρος τόνισε επίσης πως οι δυνάμεις που έχουν παραμείνει στη Συρία θα συνεχίσουν να πλήττουν θέσεις τρομοκρατικών οργανώσεων. 

Ο Πούτιν απέτισε φόρο τιμής στους πέντε πιλότους που έπεσαν στο καθήκον: «Ο χαμός τους είναι μια ανεπανόρθωτη απώλεια. Όλοι εκλαμβάνουμε αυτό που συνέβη ως προσωπική συμφορά. Γι’ αυτό και αναφέρθηκα ονομαστικά στους συζύγους, τους πατέρες και τους γιους σας». 

Ο Ρώσος πρόεδρος τόνισε πως η Μόσχα αφήνει πίσω το υπερπροηγμένο σύστημα αεράμυνας S-400, κάτι που εξελήφθη από πολλούς ως προειδοποίηση προς την Άγκυρα: «Όλοι οι συνεργάτες μας έχουν προειδοποιηθεί και ξέρουν πως τα συστήματα αεράμυνάς μας θα χρησιμοποιηθούν ενάντια σε οποιονδήποτε στόχο που θα θεωρηθεί απειλή για τους Ρώσους στρατιώτες. Και θέλω να το τονίσω. Οποιονδήποτε στόχο». 

Σύμφωνα με το Κρεμλίνο, η ρωσική επέμβαση στη Συρία έχει ήδη κοστίσει 480 εκατομμύρια δολάρια, που προήλθαν από τον προϋπολογισμό του υπουργείου Άμυνας. 

Υπολογίζεται πως περίπου 1.000 Ρώσοι στρατιώτες και σύμβουλοι θα παραμείνουν σε συριακό έδαφος.

Προσφυγικό και πολιτική οικονομία - Η «παραγωγική» διάσταση του εγκλωβισμού των προσφύγων

Το ανθρωπιστικό ζήτημα της στέγασης των προσφύγων, από τη στιγμή που η διέλευσή τους στην Ε.Ε, έχει παγώσει, αναπόφευκτα θα διαμορφώσει και μια νέα «παραγωγική» δραστηριότητα γύρω από τους εγκλωβισμένους ανθρώπους. 

Οι μικροί και μεσαίοι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, που έχασαν το σταθερό νοίκι τους, από τα ξενοίκιαστα σπίτια και από τον ΕΝΦΙΑ, θα βρουν στα κονδύλια της Ε.Ε μια διέξοδο.

του Δημήτρη Γιαννάτου από το άρδην

Ο ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΟΣ εγκλωβισμός χιλιάδων απελπισμένων προσφύγων στην Ελλάδα έχει και την παράπλευρη οικονομική του διάσταση. Πάντα εντός του πλαισίου της αποικιοποίησης της Ελλάδας και της τράμπας που επιχειρεί η κυβέρνηση: «Πόσα κορμιά θα αποθηκεύσω, προκειμένου να ελαφρώσουν οι υποχρεώσεις μου και να επιβιώσω πολιτικά!»

Σε ανύποπτο χρόνο, η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ως αναπληρώτρια υπουργός Μετανάστευσης, προέκρινε τη λύση της ενοικίασης άδειων ξενοδοχείων, άδειων ιδιωτικών κλινικών, δημοτικών κτηρίων καθώς και διαμερισμάτων που μένουν ξενοίκιαστα ανά την Ελλάδα, για την εγκατάσταση των προσφύγων.

Με σχεδόν δεδομένη την εξασφάλιση κονδυλίων από την Ε.Ε για τον σκοπό αυτόν, είναι σίγουρο ότι η παραπάνω προοπτική αποτελεί επόμενο στάδιο στο προσφυγικό ζήτημα.

Το ανθρωπιστικό ζήτημα της στέγασης των προσφύγων, από τη στιγμή που η διέλευσή τους στην Ε.Ε, έχει παγώσει, αναπόφευκτα θα διαμορφώσει και μια νέα «παραγωγική» δραστηριότητα γύρω από τους εγκλωβισμένους ανθρώπους.

Οι μικροί και μεσαίοι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, που έχασαν το σταθερό νοίκι τους, από τα ξενοίκιαστα σπίτια και από τον ΕΝΦΙΑ, θα βρουν στα κονδύλια της Ε.Ε μια διέξοδο.

Γύρω από τα Κέντρα Φιλοξενίας είναι σχεδόν φυσιολογικό να δημιουργηθούν εστίες μικρεμπορίου πάσης φύσεως, από είδη πρώτης ανάγκης μέχρι νομικές, ιατρικές και κοινωνικές υπηρεσίες, είτε μέσω Μ.Κ.Ο, είτε μέσω της ελεύθερης αγοράς. Δραστηριότητες οι οποίες, με τη σειρά τους, θα κινήσουν την ντόπια αγορά και τη μεταφορά εμπορευμάτων από κάθε είδους προμηθευτές, τόσο για τους υποστηριζόμενους, όσο και για τους ανθρώπους που τους βοηθούν. Σταδιακά, άνεργοι επιστήμονες κοινωνικής φροντίδας, με μεροκάματο κοινωφελούς απασχόλησης, θα εργάζονται στα νέα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», αποτελώντας εν δυνάμει υποστηρικτές του νεοαποικιοκρατικού καθεστώτος. Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι εργαζόμενοι στους χώρους ψυχικής υγείας προέρχονται πολιτικά από την ποικιλόμορφη δικαιωματική αριστερά και οι οποίοι, αν και τσακωμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, ασυνείδητα θα αμβλύνουν τις αντιστάσεις τους, καθώς συμφωνούν, σε γενικές γραμμές, με τον τρόπο διαχείρισης του προσφυγικού, στο κοινωνικό πεδίο.

Αυτή η παράπλευρη οικονομική εξέλιξη αποτελεί φυσιολογικό και πολυσύνθετο φαινόμενο. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ μιλούσε για την αέναη κίνηση συσσώρευσης του κεφαλαίου, που μετατρέπει σε εμπορευματική δράση οποιαδήποτε ανθρώπινη στιγμή και οτιδήποτε «προϊόν» και υπηρεσία μπορεί να αποφέρει κέρδος.

Είναι, επίσης, στη φύση του ανθρώπου μέσα στον καπιταλισμό, αλλά και εξαιτίας της οικονομικής απελπισίας του μνημονίου, που η ευκαιριακή οικονομική επιχειρηματικότητα ενισχύεται ως επιβίωση.

Όμως αποτελεί και πόθο, αν όχι πολιτικοικονομική στρατηγική (αν, βέβαια, έχει οποιαδήποτε στρατηγική) της κυβέρνησης, ώστε να εξομαλύνει αντιδράσεις και να πετύχει μια «ιδεολογική» υπεράσπιση του οικονομικού οφέλους, από την εκβιαστική ενσωμάτωση στην Ελλάδα χιλιάδων ανθρώπων με άλλο προορισμό.

Η εξέλιξη αυτή συνυπάρχει, βέβαια, με την τεράστια ανιδιοτελή και ηρωική εθελοντική προσφορά βοήθειας που δίνει ο ελληνικός λαός στους κατατρεγμένους των πολέμων και της βίας. Όμως, ένας λαός κουρασμένος, λεηλατημένος και πολιτικά ηττημένος, είναι δύσκολο να συνεχίσει να έχει τα υλικά και ψυχικά αποθέματα για να βοηθάει συνεχώς, αντιμετωπίζοντας την οικονομική κρίση, τον ξεριζωμό των προσφύγων και των δικών του παιδιών. Για να συνεχίσουμε να βοηθάμε, χρειάζεται να υπάρχουμε ως λαός και ως χώρα.

Η κοινωνική δυναμική των αδιεξόδων του προσφυγικού μπορεί να οδηγήσει είτε στην ενσωμάτωσή του, με όλες τις αντιφάσεις του, με τρόπο παρασιτικό και διαλυτικό (οικονομική αεριτζήδικη «ανάπτυξη», γκέτο, εμπόριο και παρεμπόριο, κοινωνική δυσαρέσκεια, μαζί με φιλανθρωπία, κοινωνική φροντίδα, αλλά και αύξηση της εκμετάλλευσης ανθρώπων, δημιουργία των απρόσωπων και αποξενωμένων φαινομένων των καπιταλιστικών μητροπόλεων, οικονομική ενίσχυση από Ε.Ε, αλλά ταυτόχρονα συρρίκνωση του τουρισμού, διάλυση εργασιακών σχέσεων κ.α), είτε στην αύξηση των αυταρχικών και ακροδεξιών πολιτικών λύσεων, είτε τέλος στη δημιουργία δημοκρατικών και πατριωτικών αντανακλαστικών, που θα θέσουν συνολικά το ζήτημα της εθνικής επιβίωσης της χώρας.

Μιας επιβίωσης που προϋποθέτει την τελεσίδικη απομάκρυνση από το ξενόδουλο αριστεροδέξιο πολιτικό κατεστημένο. Που προτάσσει την κοινωνική δημοκρατία και την πνευματική αναγέννηση, ενώ αντιμετωπίζει το προσφυγικό ζήτημα γνωρίζοντας τη γεωπολιτική και γεωοικονομική πραγματικότητα της χώρας, θέτοντας όρια και προϋποθέσεις. Τότε η φροντίδα στους πρόσφυγες θα μπορεί να εντάσσεται και να συμβαδίζει με την αυτόκεντρη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την ανακούφιση των δοκιμαζόμενων λαϊκών τάξεων της πατρίδας μας και δεν θα αποτελεί εκβιαστικό και τυχοδιωκτικό δίλημμα των αεριτζήδικων ελίτ, για να διαιωνίζουν τον οικονομικό και πολιτικό μεταπρατισμό τους, διαλύοντας μια ολόκληρη χώρα.