Έλενα Κουντουρά: «Ο θρησκευτικός τουρισμός, πόλος έλξης των Ρώσων επισκεπτών»

H αναπληρώτρια υπουργός Τουρισμού,  Έλενα Κουντουρά, τόνισε ότι το υπουργείο ήδη "τρέχει" δράσεις προβολής του Θρησκευτικού Τουρισμού επισημαίνοντας, ότι χριστιανισμός και ορθοδοξία αποτελούν ισχυρό πόλο έλξης για τους Ρώσους επισκέπτες και όχι μόνο. Η σημερινή πρώτη διάσκεψη για τον προσκυνηματικό και θρησκευτικό τουρισμό υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του αφιερωματικού έτους Ελλάδας-Ρωσίας…

Κέντρο του παγκόσμιου θρησκευτικού και χριστιανικού τουρισμού στοχεύει να γίνει η Ελλάδα, μέσα από τις δράσεις που έχει αναλάβει το υπουργείο Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού για την προώθηση του προσκυνηματικού τουρισμού, τόνισε η αναπληρώτρια υπουργός Έλενα Κουντουρά από το βήμα ημερίδας-διάσκεψης για τον προσκυνηματικό και θρησκευτικό τουρισμό που έλαβε χώρα στην Αθήνα.

Όπως τόνισε η κα Κουντουρά, το υπουργείο ήδη "τρέχει" δράσεις προβολής αυτής της μορφής τουρισμού επισημαίνοντας, ότι χριστιανισμός και ορθοδοξία αποτελούν ισχυρό πόλο έλξης για τους Ρώσους επισκέπτες και όχι μόνο. Η σημερινή πρώτη διάσκεψη για τον προσκυνηματικό και θρησκευτικό τουρισμό υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του αφιερωματικού έτους Ελλάδας-Ρωσίας και είναι μια από τις πολλές εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν το επόμενο διάστημα. Η Ρωσία για την Ελλάδα είναι στρατηγικός εταίρος και αντίστοιχες εκδηλώσεις προσθέτουν ένα ακόμη λιθαράκι στην εμβάθυνση των σχέσεων των δυο λαών. Ως αποτέλεσμα των δράσεων που τρέχουν για την προβολή της χώρας στη Ρωσία είναι και το γεγονός ότι για φέτος η Ελλάδα θα είναι ο δημοφιλέστερος προορισμός για διακοπές, με την υπουργό να επαναλαμβάνει ότι οι ελεύσεις των Ρώσων σε σχέση με πέρυσι θα κινηθούν υψηλότερα. Στοχεύοντας στην ανάπτυξη αυτής της μορφής τουρισμού σημείωσε η υπουργός τόνισε ότι έτσι επιχειρείται και άμβλυνση της εποχικότητας της τουριστικής περιόδου, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εγχώρια οικονομία.

Παραμένοντας στο σκέλος των αφίξεων από την αγορά της Ρωσίας η Οlga Yarilova, διευθύντρια του τμήματος τουρισμού και της περιφερειακής πολιτικής του υπουργείου πολιτισμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας επεσήμανε, ότι ο στόχος του 1 εκατομμυρίων Ρώσων τουριστών είναι απόλυτα ρεαλιστικός, καθώς ο προορισμός της Ελλάδας είναι στις προτιμήσεις των Ρώσων πολιτών. Εστιάζοντας στις επιθυμίες των Ρώσων ταξιδευτών ανάφερε, ότι οι Ρώσοι αρέσκονται οι διακοπές του να είναι πλούσιες από εμπειρίες και προτιμούν τουριστικά πακέτα που προσφέρουν τέτοιες παροχές.

Μάλιστα η κα Yarilova σημείωσε, ότι η συνεργασία των δυο χωρών σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας τουρισμού θα πρέπει να παρουσιάσει συγκεκριμένα έργα, εστιάζοντας στο ρόλο των περιφερειών των δυο χωρών, πάντα προς το σκέλος της ανάπτυξης του θρησκευτικού τουρισμού. Στο ίδιο μήκος κύματος και η εκτελεστική διευθύντρια του συνδέσμου τουριστικών πρακτόρων της Ρωσίας Lomidze Maya, στάθηκε στην περαιτέρω εμβάθυνση της συνεργασίας τονίζοντας ότι οι Ρώσοι είναι έτοιμοι να γνωρίσουν μια άλλη όψη της Ελλάδας και να επισκεφτούν χώρους θρησκευτικής λατρείας.

Σε αυτή ακριβώς την εμβάθυνση των σχέσεων αναφέρθηκε και ο γενικός γραμματέας του ΕΟΤ Δημήτρης Τρυφωνόπουλος υπογραμμίζοντας ότι το πεδίο αυτό μπορεί να αποτελέσει μια ακόμη γέφυρα στις σχέσεις των δυο χωρών. Ειδικότερα, αναφερόμενος στην ανάπτυξη του θρησκευτικού τουρισμού ο κ. Τρυφωνόπουλος τόνισε ότι η Ελλάδα έχει εξαιρετικές δυνατότητες ανάπτυξης του, που θα συνοδεύονται με τόνωση της απασχόλησης και ισχυροποίηση της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό.

Στην παρέμβαση του, ο γενικός γραμματέας ενημέρωσης και επικοινωνίας Ελευθέριος Κρέτσος στάθηκε στο σημαντικό έργο του ΕΟΤ για την προβολή της χώρας και ανάφερε ότι θα επιδιωχθεί ο διπλασιασμός των κονδυλίων για την προβολή της χώρας στο εξωτερικό. Αναφερόμενος στο έτος Ελληνο-Ρωσικής φιλίας ο κ. Κρέτσος έκανε ειδική αναφορά στη δράση του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων — Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων σε αυτό το πεδίο. Ο κ. Κρέτσος στάθηκε και στη σημασία της εκπομπής του δορυφορικού σήματος της ΕΡΤ στον άξονα της προβολής της Ελλάδας στο εξωτερικό. Τέλος ο κ. Κρέτσος ανακοίνωσε ότι σήμερα θα βγει η προκήρυξη του διαγωνισμού για τις άδειες των τηλεοπτικών καναλιών.

ΑΜΠΕ / greece-russia2016.gr

«Μάγοι, Γόητες, Οιωνοσκόποι και Τσαρλατάνοι»

Ας μην αφήνουμε να μας φοβίζουν τραπεζίτες, μέσα ενημέρωσης, εξανδραποδισμένοι πολιτικοί. Κατ’ αυτούς, αν η Ελλάδα πάρει ένα διαφορετικό δρόμο από τον καταστροφικό που μας υπαγορεύουν τα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, σε λίγο η Πελοπόννησος θα φέρνει σε Ουκρανία, η Στερεά Ελλάδα σε Συρία, στα Γιάννενα θα έχει μεταστεγαστεί το Ισλαμικό Χαλιφάτο και τα Χανιά θα πυρπολούνται όπως το Ντιγιαρμπακίρ. Τέρατα και σημεία – όπως οι Μάγοι, οι Γόητες, οι Οιωνοσκόποι, οι Τσαρλατάνοι αντιμετώπιζαν το ορθό λόγο στη Μίλητο, τη Σικελία, την Αθήνα....

 

Νομίζω ότι ο μεγαλύτερός μας αντίπαλος σε αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε εδώ κι έξι χρόνια, δεν είναι ούτε ο υπουργός οικονομικών ούτε η καγκελάριος της Γερμανίας, ούτε η διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ούτε ο πρόεδρος της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ένας σκληρός αντίπαλος που, όμως, μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερός μας σύμμαχος. 

 του Αλέκου Αλαβάνου, επικεφαλής «Σχεδίου Β»*

Κρίσεις με χαρακτηριστικά την έντονη, βαθιά και εξαιρετικά επίμονη οικονομική και κοινωνική παρακμή δεν περιορίζονται στον επηρεασμό της ζωής των άτυχων που τις βιώνουν. Όπως και οι μεγάλοι πόλεμοι, επηρεάζουν μακροπρόθεσμα την εθνική ταυτότητα ή, για να αποφευχθεί κάθε φυλετική ερμηνεία αυτού του όρου, τον λαό και τον πολιτισμό ενός τόπου. Οι Γερμανοί φέρουν ακόμα μέσα τους το σύνδρομο ενοχής για τη στάση της χώρας τους στον πρώτο και τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Εγγλέζοι περιφέρονται γύρω από τον βρετανικό ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία, άλλοι με νοσταλγία, άλλοι με αυταπάτες ότι είναι ακόμα αυτοκρατορική δύναμη, άλλοι με λύπη. Οι Αλβανοί έχουν την αίσθηση ότι αιωνίως θα ζουν σε μια χώρα σε κρίση.

Αυτή την επίδραση της ευρωπαϊκής κρίσης στην εθνική ταυτότητα τη βλέπουμε πολύ καθαρά στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας. Κι είναι καλό αυτό για την ίδια, γιατί η συζήτηση για το Brexit, για τις δύο εναλλακτικές επιλογές, γίνεται δημόσια, ανοιχτά και σε βάθος. Χαρακτηριστική εκδήλωση αυτού του φαινομένου είναι η άγρια σύγκρουση που έχει ανάψει ανάμεσα στους ιστορικούς, διαιρώντας την ακαδημαϊκή κοινότητα από την Οξφόρδη μέχρι το πιο ακραίο περιφερειακό πανεπιστήμιο. Από τη μια οι «Ιστορικοί για τη Βρετανία» που υποστηρίζουν ότι οι κοινοβουλευτικοί τους θεσμοί έχουν μια σαφή εντοπιότητα, ότι εκεί η πρόοδος βημάτιζε συνεχώς με μεταρρυθμίσεις, κι όχι με αιματηρές επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις όπως σε Γαλλία ή Γερμανία, κι ότι πάντα υπήρχε μια βρετανική ιδιαιτερότητα απέναντι στην Ευρώπη. Το αντίπαλο στρατόπεδο, χωρίς τίτλο αλλά οπαδοί της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υποστηρίζουν ότι από τις λεγεώνες του Καίσαρα μέχρι τους ναπολεόντειους πολέμους κι από εκεί μέχρι την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η Βρετανία έχει υπάρξει ως ευρωπαϊκή δύναμη.

Δυστυχώς, αληθινά δυστυχώς, ανάλογες συζητήσεις για τους εναλλακτικούς δρόμους δεν γίνονται ούτε στην επιστημονική κοινότητα –με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις - ούτε στον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα. Αδιάκοπο κουβεντολόι με μαντείες για το τι μαγειρεύεται στο Eurogroup ή για τις ανούσιες, ασήμαντες και ανύπαρκτες διαφορές στα πλαίσια ενός υποτελούς στους ξένους δικομματισμού.

Πολλές φορές οι μικρές συζητήσεις λίγων φίλων ή συγγενών στο τραπέζι μιας ταβέρνας ή στον κήπο ενός σπιτιού ή κάποιων ανήσυχων νέων σε μια καφετέρια είναι κλάσεις ανώτερες από τα τραπέζια και τα παράθυρα των κεντρικών τηλεοράσεων. Μιλάνε με απλά λόγια για την ιστορία μας, για τα παραδείγματα άλλων χωρών, για τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα του λαού μας.

Αξίζει να την κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Αξίζει να σκεφτούμε αυτός ο πολυβασανισμένος και ταπεινωμένος λαός με τι κώδικες, με τι αξίες, με τι δυνατότητες, γενικά με ποιά χαρακτηριστικά θα διαμορφώσει από εδώ και πέρα την πορεία του και με ποιά θα βγει από την κρίση.

Όπως και σε κάθε λαό, αν αναλογισθούμε το παρελθόν, θα βρούμε αρνητικά και θετικά χαρακτηριστικά. Αρνητικά θα μπορούσαμε να πούμε τη διχόνοια, από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο –μια που βρισκόμαστε εδώ– μέχρι τον εμφύλιο της δεκαετίας του ’40. Την προγονολατρεία - νιώθουμε μοναδικοί για τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, αυτός όμως θυσίασε την ίδια του τη ζωή στον αγώνα ενάντια στον ξένο κατακτητή και δεν περιοριζόταν στις δάφνες των προπατόρων του όπως εμείς. Η εξάρτηση - από την υποταγή στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία μέχρι το πατριαρχείο, την τουρκοκρατία ή την ξενοδουλεία της ιθύνουσας πολιτικής τάξης, αλλά και ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, όλα τα χρόνια μετά την απελευθέρωση μέχρι σήμερα.

Δίπλα σε αυτά, πάλι όπως σε κάθε λαό, θα βρούμε τα θετικά χαρακτηριστικά, που πάντα υπερτονίζονται για να δυναμώσουν την αυτοεκτίμηση, όπως το φιλότιμο, η ιδιόρρυθμη εργατικότητα, το εμπορικό δαιμόνιο, η ναυτική ικανότητα.

Υπάρχει όμως κάτι πιο σημαντικό, πολύτιμο και εξαιρετικά αναγκαίο για σήμερα. Η ικανότητα αυτών των κοινωνιών που αναπτύχθηκαν στα παράλια του Αιγαίου και του Ιονίου να συγκρούονται, να αναμετρώνται και να εξέρχονται νικηφόρες απέναντι στις επικρατούσες συμβατικές αντιλήψεις. Η ικανότητα να επινοούν εντελώς καινοτομικούς ριζοσπαστικούς δρόμους στις σκέψεις και στη δράση, να έχουν τη γενναιότητα να βηματίσουν προς το διαφορετικό. Έτσι γεννήθηκε η ελληνική σοφία, όχι από το κεφάλι ή το πόδι ενός θεού, αλλά από έναν λαό, που κατέστησε ξεπερασμένη την ερμηνεία του κόσμου ως παράγωγου μια ανώτερης δύναμης, έκανε χωρίς δισταγμό πέρα τους θεούς, τις νύμφες και τους ιερείς και αναζήτησε με τον «λόγο» την ερμηνεία της φύσης και των νόμων της. Δεν ήταν σκόρπιες κουβέντες αυτά. Έτσι γεννήθηκε η παγκόσμια φιλοσοφία, η μελέτη της φύσης, τα μαθηματικά, η ιατρική. Και σε κοινωνικό επίπεδο γεννήθηκαν οι δημοκρατικοί θεσμοί με λειτουργίες που ακόμα και σήμερα θα μας φαίνονταν εξτρεμιστικές, όπως η εκλογή πολιτικών ηγετών, στρατηγών, νομοθετών με κλήρωση – παρά το γεγονός ότι το άλλο μεγάλο βήμα, η ισοπολιτεία όλων, συμπεριλαμβανομένων των δούλων, δεν μπόρεσε να γίνει.

Ας μη φοβόμαστε λοιπόν. Ας μην αφήνουμε να μας φοβίζουν τραπεζίτες, μέσα ενημέρωσης, εξανδραποδισμένοι πολιτικοί. Κατ’ αυτούς, αν η Ελλάδα πάρει ένα διαφορετικό δρόμο από τον καταστροφικό που μας υπαγορεύουν τα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, σε λίγο η Πελοπόννησος θα φέρνει σε Ουκρανία, η Στερεά Ελλάδα σε Συρία, στα Γιάννενα θα έχει μεταστεγαστεί το Ισλαμικό Χαλιφάτο και τα Χανιά θα πυρπολούνται όπως το Ντιγιαρμπακίρ. Τέρατα και σημεία – όπως οι Μάγοι, οι Γόητες, οι Οιωνοσκόποι, οι Τσαρλατάνοι αντιμετώπιζαν το ορθό λόγο στη Μίλητο, τη Σικελία, την Αθήνα.

Ας μην αφήσουμε λοιπόν τα σύγχρονα χαρακτηριστικά της σημερινής Ελλάδας της κρίσης να γίνονται η υποτακτικότητα, ο ραγιαδισμός, η μοιρολατρία, ο πεσιμισμός, η ηττοπάθεια, η συμβατικότητα, η παραίτηση, η παθητικότητα, ο τρόμος απέναντι στο καινούργιο. Ας κατανοήσουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τις συνταγές, τα φάρμακα και τις εντολές των ισχυρών της Ευρώπης. Ότι δεν είμαστε πιο ανίκανοι από τους Σουηδούς ή τους Δανούς ή τους Νορβηγούς που δεν χρειάζονται το νόμισμά τους και τους καταστροφικούς τους εαυτούς. Ότι μπορούμε να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας κι ότι μπορούμε να κυβερνήσουμε το σκάφος με σταθερότητα μέσα από τα άγρια πελάγη του σημερινού κόσμου. Ότι χρειάζεται, σε αυτό τον στόχο της απελευθέρωσης από τα δεινά αυτού του τόπου, προηγουμένως να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας. Να τον κάνουμε σύμμαχο, εμπνευστή και αρωγό σε αυτό τον απελευθερωτικό στόχο, από αντίπαλο, φρένο και εμπόδιο.

Θα ήθελα τέλος να πω πως υπάρχουν κάποιες ελάχιστες, σημαντικές και ιστορικές πόλεις στον πλανήτη που αυτές, ή παράγωγά τους, είναι γνωστές σε ένα αξιόλογο τμήμα του πληθυσμού της γης. Νέα Υόρκη, Βερολίνο, Παρίσι, Πεκίνο – ή νεοϋορκέζικη ζωή, παριζιάνικη μόδα, βερολινέζικα λουκάνικα, μεγάλο τείχος Πεκίνου. Καμία όμως δεν είναι τόσο πλατιά γνωστή, όσο μια μικρή πόλη, λίγα χιλιόμετρα πέρα από εδώ, από τον Πύργο. Άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει το Παρίσι ή τη Μόσχα, ή το Νέο Δελχί, που δεν ξέρουν αν η Ευρώπη είναι ήπειρος ή λίμνη, που δεν γνωρίζουν σε ποιο ημισφαίριο είναι η Ελλάδα, αυτή τη λέξη γνωρίζουν: «Ολυμπία», «Ολυμπιακοί Αγώνες». Και πού βρίσκεται στις μέρες μας αυτή η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, αθλητισμού και ειρήνης; Σε μια ευρωπαϊκή περιφέρεια που είναι από τις πιο φτωχές της Ένωσης, σε έναν νομό που είναι από τους πιο φτωχούς της Ελλάδας, δίπλα σε μια πρωτεύουσα που, όπως το είδα με τα μάτια μου το μεσημέρι, είναι πνιγμένη στα σκουπίδια και τη σήψη, με ένα κράτος ανίκανο, απόν και εγκληματικό.

Όχι, όχι, όχι λοιπόν. Δεν έχουμε δικαίωμα να αναβάλουμε την έναρξη ή να σταματήσουμε την προώθηση επαναστατικών μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη ο τόπος μέχρις ότου μια οργανωμένη δημοκρατική κοινωνία θα μπορεί να παρεμβαίνει λυτρωτικά για να λύνει ένα οξύ τοπικό πρόβλημα. Μέχρις ότου οι πόλεις μας σταματήσουν να είναι εστίες υλικής, κοινωνικής και ψυχικής σήψης και αρχίσουν να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των κατοίκων τους. Μέχρις ότου διαλυθεί το νέφος του μαρασμού, της κακομοιριάς και της απαισιοδοξίας, από την κουζίνα και το σαλόνι κάθε διαμερίσματος, και περάσει το φως του ήλιου από τα παράθυρα. Μέχρις ότου οι οικογένειες σταματήσουν να μετρούν πόσους ανέργους έχουν και αρχίσουν τις βραδινές αφηγήσεις για τη δουλειά και τις δυνατότητές τους. Μέχρις ότου σταματήσουν τα νέα παιδιά να εκδιώκονται ως εξόριστα από τον τόπο, να περιφέρονται άσκοπα στους δρόμους χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον εργασίας, να χιλιοπαρακαλούν για μια δουλειά εξευτελιστική για τις γνώσεις τους, εξευτελιστική για την αμοιβή της, εξευτελιστική για την περηφάνια που ο καθένας μας θα ήθελε για το παιδί του. Μέχρις ότου εμείς συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε κάνει κάτι που αφήνει στην ιστορία αυτού του τόπου όχι λαδιές, μουτζούρες και μαύρες σελίδες, όπως μέχρι σήμερα, αλλά μια πνοή δημιουργίας, προοπτικής, αισιοδοξίας και ελευθερίας.

*Από την ομιλία του επικεφαλής του «Σχεδίου Β», Αλ. Αλαβάνου, στον Πύργο Ηλείας

Ν. Χουντής στο Ευρωκοινοβούλιο: «Να επιστραφούν τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων..»

Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα συζητηθεί το αίτημα του Νίκου Χουντή για την επιστροφή των κερδών των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες. 

 

Ο ευρωβουλευτής της Λαϊκής Ενότητας, Νίκος Χουντής, μετά την απαράδεκτη κωλυσιεργία της Κομισιόν, η οποία αρνείται να απαντήσει σε επείγουσα ερώτηση που είχε καταθέσει εδώ και 4 μήνες (16.2.2016) (έπρεπε να είχε απαντηθεί εντός 3 εβδομάδων), με θέμα τη παρακράτηση της επιστροφής στην Ελλάδα των κερδών των ελληνικών ομολόγων, κατέθεσε αίτημα, όπως είχε δικαίωμα, να συζητηθεί η ερώτησή του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Πιο συγκεκριμένα, επικαλούμενος το άρθρο 130 του Κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Νίκος Χουντής ζητά να συζητηθεί άμεσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η ερώτησή του με θέμα την επιστροφή στην Ελλάδα των κερδών των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν η ΕΚΤ και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, ύψους πολλών δις. ευρώ, με βάση και τις αποφάσεις του Eurogroup.

Στην ερώτησή του ο Έλληνας ευρωβουλευτής, αφού αναφέρει ότι: «Σύμφωνα με τις αποφάσεις του Eurogroup στις 21/02/12, 27/11/12, 13/12/12, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης έχουν δεσμευτεί να μεταφέρουν στην Ελλάδα τις υπεραξίες που δημιουργούν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν η ΕΚΤ (SMP) και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες (ANFA)», σημειώνει ότι, «οι συγκεκριμένες επιστροφές κερδών πραγματοποιούνται με ακανόνιστο τρόπο από την πλευρά των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, δημιουργώντας κάθε φορά ένα σημαντικό κενό στον ελληνικό προϋπολογισμό».

Καταλήγοντας στην ερώτησή του, ο Νίκος Χουντής ζητά «να επιστραφούν άμεσα οι εκκρεμούσες εισπράξεις από τα SMPs και τα ANFAs» και καταγγέλλει την Κομισιόν και τους υπόλοιπους θεσμούς ότι με αυτόν τον τρόπο «εκβιάζουν την Ελλάδα, μέσω του χρηματοδοτικού κενού, για τη λήψη σκληρότερων μέτρων».

Η ερώτηση του ευρωβουλευτή της ΛΑ.Ε., Νίκου Χουντή, έχει ως εξής :

Θέμα: Επιστροφές Κερδών Ελληνικών Ομολόγων

«Σύμφωνα με τις αποφάσεις του Eurogroup στις 21/02/12, 27/11/12, 13/12/12, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης έχουν δεσμευτεί να μεταφέρουν στην Ελλάδα τις υπεραξίες που δημιουργούν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν η ΕΚΤ (SMP) και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες (ANFA).

Ωστόσο, μέχρι σήμερα, οι συγκεκριμένες επιστροφές κερδών πραγματοποιούνται με ακανόνιστο τρόπο από την πλευρά των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, δημιουργώντας κάθε φορά ένα σημαντικό κενό στον ελληνικό προϋπολογισμό, που πολλές φορές μεταφράζεται σε νέα δημοσιονομικά μέτρα για τους Έλληνες πολίτες.

Ερωτάται η Κομισιόν:

α) Ποια είναι τα κέρδη που έχουν καταγραφεί από την αγορά των ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ (SMP) και τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες (ANFA), από το 2010 μέχρι σήμερα, και ποιο είναι το υπόλοιπο που οφείλεται να επιστραφεί στο ελληνικό δημόσιο, ανά Κεντρική Τράπεζα;

β) Υπάρχει απόφαση ευρωπαϊκού οργάνου που δεν επιτρέπει την επιστροφή των ανωτέρω κερδών στην Ελλάδα ή είναι στη διακριτική ευχέρεια των Εθνικών Κεντρικών Τραπεζών;

γ) Υπάρχει η πρόθεση να επιστραφούν άμεσα οι εκκρεμούσες εισπράξεις από τα SMPs και τα ANFAs ή σκοπεύει η Κομισιόν, σε συνεργασία με τους υπόλοιπους θεσμούς, να εκβιάζουν την Ελλάδα όπως πιστεύει μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, μέσω του χρηματοδοτικού κενού, για τη λήψη σκληρότερων μέτρων;»

Κοινωνικές διεργασίες και μείζονα πολιτικά διλήμματα

Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα και οι δανειστές πρωταγωνιστούν στο show των ημερών, ένα πιο μόνιμο και πραγματικό θέμα επιζητά απαντήσεις: Ποιες είναι οι αντιδράσεις που συμβαίνουν ή αναμένονται, ποιο το πνεύμα που επικρατεί στην κοινωνία και στις τάξεις του ταλαιπωρημένου λαού; 

Ο λαός ξανασταθμίζει τα πράγματα και αναζητεί διεξόδους πέρα και κόντρα στα… κλασικά

Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα και οι δανειστές πρωταγωνιστούν στο show των ημερών, ένα πιο μόνιμο και πραγματικό θέμα επιζητά απαντήσεις: Ποιες είναι οι αντιδράσεις που συμβαίνουν ή αναμένονται, ποιο το πνεύμα που επικρατεί στην κοινωνία και στις τάξεις του ταλαιπωρημένου λαού; 

του Ρούντι Ρινάλντι στο Δρόμο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

από Ρούντι Ρινάλντι

Ο περισσότερος κόσμος μοιάζει σαν να το έχει πάρει απόφαση: Η κατάσταση θα χειροτερεύσει, τα μέτρα των 9 δισ. τελικά θα φορτωθούν, συντάξεις και δημόσιος πλούτος θα ψαλιδιστούν, η κυβέρνηση θα συνεχίσει να προχωρά «από επιτυχία σε επιτυχία». Δεν έχει πλέον αυταπάτες, ούτε ίσως ελπίδα για κάτι καλύτερο, αλλά δεν αδιαφορεί, ανησυχεί και προβληματίζεται.

Το πιο ευαίσθητο τμήμα του λαού, αναστοχαζόμενο θέτει το ερώτημα: «Εγώ τι μπορώ να κάνω;». Μοιάζει να επιλέγει την αποστασιοποίηση από την πολιτική, αλλά ακριβέστερα πρόκειται -όπως τόνισε ο Γ. Τσούτσιας στην πρόσφατη εκδήλωση του Δρόμου- για «παράκαμψη της πολιτικής διαδικασίας, τάση αποδέσμευσης από τα χθεσινά διλήμματα και ξαναστάθμισης της κατάστασης από την αρχή».

Με πολλαπλούς τρόπους, σε ένα τμήμα της κοινωνίας εκδηλώνεται διάθεση δοτικότητας και θετικότητας που δεν εξαντλείται στις «καλές στιγμές» που εξέπληξαν τους πάντες (δημοψήφισμα, Προσφυγικό κ.λπ.) αλλά και στην αναζήτηση, με πιο υπόγειες διαδικασίες, μορφών συλλογικότητας και νέου μείγματος πολιτικής δραστηριοποίησης. Το κλίμα της μιζέριας εγκαταλείπεται σιγά-σιγά από ένα τμήμα κόσμου που, παρακάμπτοντας την κεντρική πολιτική σκηνή, γιατί τη θεωρεί σημαδεμένη και εν πολλοίς μπλοκαρισμένη, αναζητά διέξοδο προς άλλες κατευθύνσεις. Παρέες που συζητούν, πολιτιστικές δραστηριότητες, διανοητικές περιπλανήσεις, συνεταιριστικά εγχειρήματα, παρακολούθηση εξειδικευμένων τομέων για λύσεις σε παραγωγικά ζητήματα και εμπειρίες, είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο κόσμος αυτός δεν ενδιαφέρεται καθόλου για γενικές καταγγελίες, ενώ ο κλασικός πολιτικός λόγος φαντάζει εντελώς απωθητικός.

Από την ευκολία στην επίγνωση

Οι λύσεις ευκολίας και οι αυταπάτες έδωσαν τη θέση τους σε επίγνωση των δυσκολιών κάθε απελευθερωτικής προσπάθειας καθώς και σε μια ανησυχία για το τι έρχεται μετά, αφού τα γεωπολιτικά ζητήματα έχουν κρούσει ήδη τον κώδωνα του κινδύνου και όλοι διαπιστώνουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη ζώνη του πολέμου και των συνεπειών του.

Το δυναμικό αυτό, που αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες προβληματιζόμενων και ενεργών ανθρώπων στη χώρα, δεν μπορεί να συγκινηθεί από αυτά που του προσφέρει -και όπως τα προσφέρει- ο πολιτικός κόσμος, δεν μπορεί να κινητοποιηθεί στo πλαίσιo που δραστηριοποιούνται συνδικαλιστικοί φορείς και κομματικές παρατάξεις στους διάφορους χώρους. Πόσοι, για παράδειγμα, ανταποκρίνονται στα καλέσματα για κινητοποιήσεις ενάντια στα νέα μέτρα ή για την Πρωτομαγιά; Αγώνες που μοιάζουν εικονικοί, αφού δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στην ΓΣΕΕ, ούτε και στα κόμματα που κάθε τόσο καλούν σε ακτιβισμούς και άλλες ενέργειες.

Για παράδειγμα, 1,5 εκατομμύρια άνεργοι και ίσως άλλοι τόσοι νέοι σε δουλειές του ποδαριού, ανασφάλιστοι και χωρίς δικαιώματα, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που έχουν να πληρωθούν μήνες, πόσο εύκολο είναι να «νοιαστούν» για το Ασφαλιστικό; Για ποια ασφάλιση, όταν ξέρουν το περιβάλλον στο οποίο ήδη υπάρχουν και φυσικά σκέφτονται ακόμα και το μεροκάματο που θα χάσουν, όσοι το έχουν. Μια θάλασσα ανθρώπων είναι πολύ μακριά από τα κόμματα και το συνδικαλισμό, δεν πιστεύουν σε αυτά. Αφού, λοιπόν, δεν αποτελούν δεξαμενή ψηφοφόρων του κόμματος ή της παράταξης, θα περιπέσουν στην αδιαφορία του επίσημου πολιτικού και συνδικαλιστικού κόσμου…

Η πεπατημένη κόντρα στην υπαρκτή βάση

Οι κοινοτυπίες των «συγκροτήσεων» στο χώρο της Αριστεράς και οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες και λογικές (ξεχωριστές συγκεντρώσεις, διεκδικητισμός και οικονομισμός αντί συνολικής πρότασης, μετάθεση λύσεων στο χώρο του φαντασιακού μιας επανάστασης που κάποτε θα γίνει, αδιαφορία για την κοινωνία και πολιτικαντισμός για αναπαραγωγή γραφειοκρατιών) είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και βάλτωμα. Τι προτείνουν συνήθως; Μια συγκέντρωση και μια πορεία, μια 48ωρη όταν έρθουν τα νομοσχέδια στη Βουλή, μια «απεργία διαρκείας» στα ΜΜΕ που κρατά λίγα 24ωρα για να σπάσει πανηγυρικά στη συνέχεια, μετάθεση των πρωτομαγιάτικων κινητοποιήσεων για τις 8 Μαΐου, ημέρα Κυριακή… Και βέβαια, λέξεις όπως ξεσηκωμός και ανατροπή σε όλες τις πτώσεις. Στην πραγματικότητα, το μυαλό των επιτελείων δεν είναι σε κάποιον αγώνα, αλλά στις εκλογές. Αν θα γίνουν, τι ποσοστό θα πάρει ο καθένας και τι θα καταφέρει κάθε υποψήφιος. Μιζέρια στο τετράγωνο ή στον κύβο.

Κι όμως, η πραγματική κατάσταση και οι διεργασίες που γίνονται υποδηλώνουν, αν «διαβαστούν», πως υπάρχει η «υλική και κοινωνική βάση» για ένα διαφορετικό, πιο συνολικό πολιτικό κίνημα διεξόδου. Υπάρχουν σημάδια πως στις αναταράξεις που έρχονται, δημιουργούνται όροι -τόσο ως καταστάλαγμα πείρας όσο και ως αποτέλεσμα παρεμβάσεων- να εκδηλωθούν όχι απλές στοιχειακές αντιδράσεις αλλά και δείγματα ενδιαφερόντων εγχειρημάτων με εμβέλειά κατά πολύ μεγαλύτερη από τα σημερινά δεδομένα.

Το ζήτημα είναι πώς θα εκφραστεί, πώς θα πάρει μέρος, μέσα από ποιες διαδικασίες, ποιους στόχους, ποια προτάγματα, ποια πολιτική αυτή η ίδια η κοινωνική βάση που απωθείται, σπρώχνεται στην έξοδο, συντρίβεται από τις πολιτικές που σήμερα εφαρμόζονται. Μόνο η δική της είσοδος στη σκηνή, με τις μορφές του μαζικού λαϊκού κινήματος και ανατρέποντας ποδηγετήσεις και καπελώματα, ακηδεμόνευτη, μπορεί να δώσει διέξοδο και λύσεις. Μόνο που αυτό δεν προκύπτει αυθόρμητα και με αυτοματισμούς. Χρειάζονται σηματοδοτήσεις και διεργασίες που να επενδύουν τα πάντα σε αυτήν την «είσοδο».

Χειρισμοί με την κοινωνία απέναντι

Από τη μια, ένα υπηρετικό πολιτικό προσωπικό που πρέπει να δικαιολογήσει και να περάσει όλα όσα οι δανειστές διατάζουν. Από την άλλη, μια κοινωνία που, σωστά, τα αντιμετωπίζει ως αυτό που είναι: μέτρα διάλυσης της χώρας και της υπόστασης της κοινωνίας. Το χάσμα ανάμεσα στις δύο καταστάσεις προσδιορίζει τη βαθύτερη ουσία της πολιτικής κρίσης που βιώνουμε στην Ελλάδα των μνημονίων.

Η κυβέρνηση Τσίπρα αντέγραψε όλα όσα έκαναν οι παλιοί μνημονιακοί σχηματισμοί και πρόσθεσε απλώς μια πινελιά κεντροαριστερής ρητορικής. Πινελιά αναγκαία (όχι βέβαια ικανή) για να δικαιολογήσει τη συνθηκολόγηση και να συγκαλύψει τη βουλιμία μιας παρέας που ξαφνικά γαντζώθηκε στην κυβερνητική εξουσία. Τείνει όμως να αντιγράψει τις άλλες κυβερνήσεις που πέρασαν και σε κάτι άλλο, στο χρόνο παραμονής τους στην εξουσία που καταγράφεται από το 2010 κοντά στα 1,5 με 2 χρόνια.

Τώρα, με την πλάτη στον τοίχο, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις να καταγράφουν τη Ν.Δ. πρώτο κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και τον Αλ. Τσίπρα προσωπικά) σε γρήγορη φθορά, καταστρώνει διάφορους σχεδιασμούς για να διασκεδάσει την κατάσταση. Το πιο αστείο είναι ότι παρουσιάζει όλα όσα κάνει ως «επιτυχία», την κατάσταση ανθηρή και τις εξελίξεις τελείως αισιόδοξες. «Παιδιά χαρά γεμάτα», που λένε, παρέα βέβαια με ουκ ολίγους πρώην ΠΑΣΟΚους που πλάκωσαν και κυριεύουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί ξέρουν τη δουλειά καλά…

Οι δανειστές, βέβαια, δεν θα κάνουν καμιά χάρη στον Τσίπρα. Ας τους έχει εξυπηρετήσει όσο κανείς, αφού περνούν τόσα μέτρα χωρίς μεγάλες αντιδράσεις. Για αυτούς βαραίνουν κι άλλα πράγματα κι όχι ποιος αναλώσιμος θα υπάρχει να πηγαίνει στο Χίλτον για οδηγίες. Για παράδειγμα, γιατί το θέμα του χρέους να το ανοίξουν με τη σημερινή και όχι με μια επόμενη κυβέρνηση, αφού πρώτα προωθήσουν όσα θέλουν; Χρωστάνε τίποτα στον σημερινό ένοικο του Μαξίμου;

Ο τελευταίος παίζει ένα θέατρο πάνω στις υποτιθέμενες αντιθέσεις των θεσμών, οι βασικοί παράγοντες των οποίων τον αδειάζουν καθημερινά. Ενώ εκείνος «καταγγέλλει» το ΔΝΤ, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί στην Ουάσιγκτον διαπιστώνουν ότι πρέπει να περάσουν τα μέτρα-«κάβα». Οι ΗΠΑ στηρίζουν το ΔΝΤ, ενώ ο Ομπάμα (όπως και ο Ντράγκι τελευταία) προβαλλόταν σαν μεγάλος φίλος της Ελλάδας. Ζητά από τον φίλο Τουσκ Σύνοδο Κορυφής και παίρνει πανηγυρικά «πόρτα». Διαδίδει ότι θα πάει για πολιτική διαπραγμάτευση φτάνοντας πιθανόν σε πρόωρες εκλογές ή δημοψήφισμα και οι δανειστές γελάνε γιατί δεν τους ενοχλούν τα τερτίπια του και γνωρίζουν καλά τη φθορά του. Αυτοί τον κρατούν κι όχι εκείνος αυτούς…

*Σκίτσο : Η διαπραγμάτευση συνεχίζεται του Β.Παπαβασιλείου

Συλλαλητήριο στο Σύνταγμα την Κυριακή για το ''βάρβαρο πακέτο μνημονιακών μέτρων''

Σε μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο της Κυριακής στην πλατεία Συντάγματος στις 5 μ.μ., οπότε θα συζητείται το «αντεργατικό» και νέο «βάρβαρο πακέτο μνημονιακών μέτρων» στην Oλομέλεια της Βουλής πριν από την ψηφοφορία, καλούν τους εργαζόμενους η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ. Την ίδια ώρα καλεί το ΠΑΜΕ στην πλατεία Ομονοίας...

Η ΓΣΕΕ υπογραμμίζει πως «μετά την ταφόπλακα στο ασφαλιστικό, η κυβέρνηση συνεχίζει το καταστροφικό της έργο, προωθώντας για ψήφιση στη Βουλή ένα πολυνομοσχέδιο που δίνει τη χαριστική βολή σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία».

Στο κάλεσμά της η Συνομοσπονδία επαναλαμβάνει ότι η μόνη απάντηση για τον ελληνικό λαό είναι η μαζική και ενωτική συμμετοχή στο συλλαλητήριο και ο συνεχής αγώνας.

Απεργιακές κινητοποιήσεις 

Με απεργιακές κινητοποιήσεις απαντούν οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες στο «αντεργατικό» πολυνομοσχέδιο.

Συγκεκριμένα, από αύριο, Σάββατο, ξεκινούν 48ωρη απεργία οι εργαζόμενοι στο μετρό. Ακινητοποιημένα θα είναι από τα ξημερώματα της Κυριακής έως τα ξημερώματα της Δευτέρας και τα λεωφορεία, τα τρόλεϊ και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος.

Κανονικά θα κινηθούν τα τρένα του ΟΣΕ και ο προαστιακός σιδηρόδρομος το Σαββατοκύριακο, καθώς η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών (ΠΟΣ) αποφάσισε να μην προχωρήσει σε κινητοποιήσεις, άμεσα, επειδή οι επιβάτες έχουν, ήδη, προμηθευτεί εισιτήρια για ταξίδια το Σάββατο και την Κυριακή.

Ωστόσο, τη Δευτέρα, 23 Μαϊου, αναμένεται να συνεδριάσουν εκ νέου τα συνδικαλιστικά σωματεία, προκειμένου να καθορίσουν την περαιτέρω στάση τους για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων.

Οι εργαζόμενοι σε όλους τους συγκοινωνιακούς φορείς καλούν επίσης όλα τα ταξικά συνδικάτα να συστρατευθούν και να συμπορευτούν μαζί τους και δηλώνουν ότι θα δώσουν δυναμικό παρών στο συλλαλητήριο την Κυριακή.

Πρόγραμμα δράσεων της ΑΔΕΔΥ 

Πρόγραμμα δράσεων για το επόμενο χρονικό διάστημα ανακοίνωσε η ΑΔΕΔΥ, όπως αυτό αποφασίστηκε στη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της. Το πρόγραμμα θα είναι το εξής:

1. Οργάνωση παλλαϊκού συλλαλητηρίου την Κυριακή, 22 Μαΐου 2016 και ώρα 17:30 στη Βουλή καθώς και σε πρωτεύουσες των νομών, με πρωτοβουλία των Νομαρχιακών Τμημάτων της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. ενάντια στο νέο πολυνομοσχέδιο.


2. Οργάνωση γενικών συνελεύσεων και συσκέψεων των σωματείων του Δημοσίου σε συνεργασία με Ομοσπονδίες και Νομαρχιακά Τμήματα της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. με τα παρακάτω θέματα: Νέος ασφαλιστικός νόμος, νέα φορολογική επιδρομή, εργασιακό καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων, ρόλος του δημοσίου τομέα στη χώρα μας, ανατροπές στο συνδικαλιστικό νόμο, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, ιδιωτικοποιήσεις, διαγραφή του χρέους και, τέλος, η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης.


3. Οργάνωση ανοικτών εκδηλώσεων - συζητήσεων για τα παραπάνω θέματα σε πρωτεύουσες νομών από τα νομαρχιακά τμήματα της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. σε συνεργασία με άλλους συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς φορείς.


4. Στήριξη κλαδικών κινητοποιήσεων στους χώρους Παιδείας, Υγείας, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ΔΟΥ, λιμανιών κ.ά.


5. Εξουσιοδότηση για κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης, σε συνεννόηση με ομοσπονδίες και νομαρχιακά τμήματα της Α.Δ.Ε.Δ.Υ., σε περίπτωση που προωθηθούν νέα αντιλαϊκά μέτρα (πχ. απολύσεις, αλλαγή εργασιακών σχέσεων, περιορισμός του απεργιακού δικαιώματος κτλ.)


6. Προγραμματισμός μέχρι 30/06/2016 για τη συγκρότηση και λειτουργία των νομαρχιακών τμημάτων της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. εκεί που δεν λειτουργούν.


7. Σύγκληση ετήσιας πανελλήνιας συνδιάσκεψης στο 1ο δεκαπενθήμερο του Σεπτέμβρη (ενδεχόμενα στη Θεσσαλονίκη) (άρθρο 31α καταστατικού της ΑΔΕΔΥ).


8. Η 5η Ιουλίου 2016, ημέρα που συμπληρώνεται ένας χρόνος από το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, θα είναι ημέρα δράσης και καταγγελίας της πολιτικής της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Διοργάνωση, σε αυτό το πλαίσιο, σε συνεργασία με τις Ομοσπονδίες, τα νομαρχιακά τμήματα και άλλους φορείς, πολύμορφων δράσεων (συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, συναυλίες κτλ).


9. Το Γενικό Συμβούλιο εκφράζει τη βούλησή του να πραγματοποιηθεί, με συμφωνία των παρατάξεων, το οργανωτικό - καταστατικό συνέδριο, έτσι ώστε το νέο καταστατικό να ανταποκρίνεται στις σημερινές και αυριανές ανάγκες του συνδικαλιστικού κινήματος. 

ThePressProject

Σύνοδος G7: Σόιμπλε εναντίον όλων! - Υπέρμαχος της ''δημοσιονομικής πειθαρχίας'' ο γερμανός ΥΠ.ΟΙΚ.

«Ένας εναντίον έξι»: με αυτόν τον τίτλο περιγράφει η οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt την αντιπαράθεση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τη νομισματική πολιτική με τους ομολόγους του από την ομάδα G7, σύμφωνα με την DW. 

Η αντιπαράθεση αυτή είναι έκδηλη στη διάρκεια συνάντησης των υπουργών Οικονομικών και των διοικητών κεντρικών τραπεζών της ομάδας G7 στην πόλη Σεντάι της Ιαπωνίας, στην οποία επίσης συμμετέχουν ο προεδρεύων του Γιούρογκρουπ Γιερούν Ντάιζελμπλουμ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, καθώς και η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ. Σύμφωνα με την Handelsblatt, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας είναι ο μόνος που επιμένει στην ανάγκη για αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, έχοντας «απέναντί» του ομολόγους του από τις υπόλοιπες έξι ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες του κόσμου.

Ήδη κατά την έναρξη των συνάντησης ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε απηύθυνε έκκληση για τερματισμό της «χαλαρής» νομισματικής πολιτικής και εξέφρασε την αντίθεσή του στην κρατική χρηματοδότηση προγραμμάτων για την αναθέρμανση της οικονομίας. Όπως σημειώνεται στο ρεπορτάζ, προσπάθησε να πείσει τους ομολόγους του «με επιχειρήματα», επικαλούμενος το παράδειγμα της Γερμανίας, όπου η οικονομία καταγράφει θετικούς δείκτες ανάπτυξης, η απασχόληση εξακολουθεί να κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα και ο κρατικός προϋπολογισμός παραμένει ισοσκελισμένος. Το συμπέρασμα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: «Νομίζω ότι η γερμανική δημοσιονομική πολιτική είναι αρκετά επιτυχημένη». Σύμφωνα με την Handelsblatt, οι ομόλογοί του δεν αμφισβήτησαν το συμπέρασμα, αλλά «παρ΄όλα αυτά δεν θέλουν να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα».

«Abenomics» αντί δημοσιονομικής πειθαρχίας;

Τάζο Άζο, ΥΠ.ΟΙΚ. Ιαπωνίας

Ιδιαίτερα η Ιαπωνία, οικοδεσπότης της φετεινής συνάντησης του G7, θέλει να ανοίξουν οι «στρόφιγγες» της ρευστότητας. Ο υπουργός Οικονομικών της Ιαπωνίας Τάρο Άζο επιμένει τόσο πεισματικά στην πολιτική του χαλαρού χρήματος, όσο ο γερμανός ομόλογός του ευαγγελίζεται την δημοσιονομική πειθαρχία. Όσο για τον πρωθυπουργό της Ιαπωνίας Σίνζο Άμπε, δηλώνει για μία ακόμη φορά ότι θα αναβάλει την προσπάθεια για εξυγίανση του προϋπολογισμού. Μάλιστα αυτή η σχολή σκέψης έχει πάρει και το όνομά του: «Αμπενόμικς» αποκαλείται ο στοχευμένος συνδυασμός χαλαρής δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής με στόχο την αναθέρμανση της οικονομίας.

Το ιαπωνικό αίτημα στηρίζουν και οι ΗΠΑ. 'Ηδη πριν από τη συνάντηση της Σεντάι, ο επικεφαλής του Οικονομικού Συμβουλίου του Λευκού Οίκου Τζέισον Φούρμαν ζήτησε από τη Γερμανία μία «επενδυτική αντεπίθεση», η οποία θα συνοδεύεται από μισθολογικές αυξήσεις. «Η Γερμανία χάνει σε παραγωγικότητα, ενώ το γερμανικό οικονομικό μοντέλο με τα υψηλά εξαγωγικά πλεονάσματα ούτως ή άλλως δεν ταιριάζει στα περισσότερα κράτη-μέλη» υποστηρίζει ο σύμβουλος του αμερικανού προέδρου. Αλλά και ο Σόιμπλε από την πλευρά του πιστεύει ότι οι «συνταγές» των Αμερικανών και των Ιαπώνων δεν αποτελούν πρότυπο, τονίζει η Handelsblatt.

Κίνα υπέρ Σόιμπλε

Lou Jiwei, ΥΠ.ΟΙΚ. Κίνας

Υποστήριξη για τις θέσεις Σόιμπλε εκφράζουν η Κίνα και άλλοι συμμετέχοντες στην ομάδα G20. Αντιθέτως στη συνάντηση της Σεντάι, κατά την οποία οι υπουργοί Οικονομικών θα συζητήσουν τις απόψεις τους με επιφανείς οικονομολόγους, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών είναι μάλλον απομονωμένος, γράφει η Handelsblatt: «Μόνο από τον Μάρτιν Φέλντσταιν, οικονομολόγο του Χάρβαρντ, μπορεί να περιμένει υποστήριξη ο Σόιμπλε για την περιοριστική νομισματική πολιτική του. Αντιθέτως, ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ λέει ότι δεν αντιλαμβάνεται τη λογική των γερμανικών θέσεων. Οι Κριστίνα και Ντέιβιντ Ρόμερ, καθηγητές του Μπέρκλεϊ, είναι εκείνοι που έθεσαν τα θεμέλια για τη νεοκεϋνσιανή οικονομική πολιτική του Ομπάμα. Όσο για τον Τακατόσι Ίτο, που διδάσκει σήμερα στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, ήταν ο πρωτεργάτης των Αμπενόμικς».

Γιάννης Παπαδημητρίου/Handelsblatt