Αλ. Τσίπρας: «Είμαστε εδώ με το μέτωπο καθαρό και δίνουμε έντιμο αγώνα...» (vid)

«Η ΝΔ μας καλούσε δύο μέρες να έρθουμε στη Βουλή, και όταν ήρθαμε για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος και να καταλάβει ο λαός την αθλιότητα, το έβαλαν στα πόδια», υπογράμμισε ο πρωθυπουργός και τόνισε χειροκροτούμενος: «πάει πολύ να κατηγορεί την αριστερά για offshore το κόμμα του Παπασταύρου» 

Υπάρχει «στρατηγική αδυναμία της ΝΔ να παράξει πολιτικό αντίλογο σοβαρό, να ασκήσει κριτική με πολιτικό λόγο που θα έχει αρχή μέση και τέλος», υπογράμμισε ο Αλ. Τσίπρας και πρόσθεσε: «δεν θα σταματήσω να λέω ότι αντιμετωπίζει ογκώδες στρατηγικό αδιέξοδο η ΝΔ. Μιλούν για μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν προτείνουν καμία, εκτός από μειώσεις μισθών, συντάξεων και απολύσεις. Παριστάνουν τους εχθρούς του λαϊκισμού, αλλά βασίζονται στον πιο ακραίο λαϊκισμό».

«Η ΝΔ μας καλούσε δύο μέρες να έρθουμε στη Βουλή, και όταν ήρθαμε για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος και να καταλάβει ο λαός την αθλιότητα, το έβαλαν στα πόδια», υπογράμμισε ο πρωθυπουργός και τόνισε χειροκροτούμενος: «πάει πολύ να κατηγορεί την αριστερά για offshore το κόμμα του Παπασταύρου»

«Αν ο στόχος είναι η αντιπαράθεση κυβέρνησης – αντιπολίτευσης, με τον τρόπο αυτό οι μόνοι που δυναμώνουν είναι εκείνοι που είναι στην άκρη δεξιά του πολιτικού φάσματος. Από αυτό κερδίζει η λογική ότι όλοι είναι μέσα στο βούρκο. Αυτό δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητο», επεσήμανε ο Αλ. Τσίπρας και πρόσθεσε: «δεν μπορούσε να μείνει καμία σκιά από τους θιασώτες του πολιτικού λαϊκισμού πάνω από την κυβέρνηση. Γι' αυτό φέρνουμε βελτιστοποίηση της ρύθμισης. Κάποιοι θα πουν με τρόπο υπερβολικό, όμως μόνο με υπερβολές μπορεί να απαντηθεί η λάσπη η χυδαιότητα».

«Είδα κωμικοτραγικές σκηνές, όπως της αποχώρησης της ΝΔ. Θα περίμενε κανείς να κατακεραυνώσει την κυβέρνηση, όπως έκανε 3 μέρες αφότου ένα πρωτοσέλιδο εφημερίδας ανακάλυψε το μεγάλο σκάνδαλο – το οποίο δεν είχε την δυνατότητα να βρει γιατί το νομοσχέδιο ήταν 7.500 σελίδες. Μόνο που το νομοσχέδιο ήταν 282 σελίδες», σχολίασε ο πρωθυπουργός και επεσήμανε με νόημα: «η διάταξη ήταν γνωστή σε όλους από τον Οκτώβρη».

«Να τελειώνει αυτό το παραμύθι. Εμείς δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, γιατί δεν μας κρατάει κανένας στο τσεπάκι του. Γιατί δεν είναι τα δικά μας στελέχη στις λίστες, δεν είναι τα δικά μας στελέχη στα Panama Papers, ούτε στα ημερολόγια του κ. Χριστοφοράκου, ούτε τα pay rolls της Siemens και των πολυεθνικών που κατέστρεψαν τη χώρα και υποθήκευσαν το μέλλον του ελληνικού λαού», είπε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε μια φορτισμένη παρέμβαση, λίγο νωρίτερα ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας κατά τη συζήτηση της τροπολογίας για την καθολική απαγόρευση συμμετοχής πολιτικών σε εταιρείες με έδρα εκτός της χώρας.

«Είμαστε εδώ με το μέτωπο καθαρό, δίνουμε έναν έντιμο αγώνα προκειμένου μέρα με την ημέρα να επανακτήσουμε το "ύψος" για τον ελληνικό λαό, έναν έντιμο αγώνα για την έξοδο από τις συνθήκες χρεοκοπίας που δεν δημιουργήσαμε εμείς. Και αυτόν τον έντιμο αγώνα θα συνεχίσουμε να τον δίνουμε», είπε ο Αλέξης Τσίπρας λίγο προτού ολοκληρωθεί η συζήτηση της τροπολογίας και ξεκινήσει η ονομαστική ψηφοφορία που προκαλεί η κυβερνητική πλειοψηφία.

Ο πρωθυπουργός εξήγησε ότι αποφάσισε να πάρει τον λόγο ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας διότι είδε να εκτυλίσσονται στην Ολομέλεια της Βουλής για μια ακόμη φορά «κωμικοτραγικές σκηνές, όπως αυτή της αποχώρησης της ΝΔ».

«Θα περίμενε κανείς ότι σήμερα η ΝΔ θα ερχόταν σε αυτή την αίθουσα για να κατακεραυνώσει την κυβέρνηση, όπως έκανε τις τρεις τελευταίες ημέρες, αφότου ένα πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας, ανακάλυψε το μεγάλο σκάνδαλο. Ένα σκάνδαλο όμως που δεν είχε τη δυνατότητα η ΝΔ και κανένας άλλος να ανακαλύψει, διότι είπαν ότι ήταν στις 7.500 σελίδες του νομοσχεδίου», είπε ο πρωθυπουργός και προσέθεσε: «πράγματι ήταν πολλές οι σελίδες του νομοσχεδίου, αλλά δεν ήταν 7.500 σελίδες. Ήταν 280 οι σελίδες του νομοσχεδίου».

Ο πρωθυπουργός είπε ότι η αρχική διάταξη που περιελήφθη στο πολυνομοσχέδιο ήταν γνωστή από τον Οκτώβριο στα κόμματα. Επισήμανε, επίσης, ότι η ΝΔ καλούσε την κυβέρνηση επί δύο 24ωρα να έρθει στη Βουλή και όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να έρθει στη Βουλή, «για να δούνε όλοι πόσα απίδια πιάνει ο σάκος και για να καταλάβει ο ελληνικός λαός αυτή την επικοινωνιακή αθλιότητα που παίζεται όλες αυτές τις ημέρες, η ΝΔ το έβαλε στα πόδια».

Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, είπε ο Αλέξης Τσίπρας, σημειώνοντας πως όλα όσα εκτυλίχθηκαν τις τελευταίες ημέρες αποδεικνύουν μια στρατηγική αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παράξει πολιτικό αντίλογο σοβαρό- να ασκήσει κριτική, αλλά ο πολιτικός της λόγος να έχει ειρμό, με αρχή, μέση και τέλος.

Ο Αλέξης Τσίπρας επέμεινε ότι η ΝΔ πάσχει από ογκώδες στρατηγικό αδιέξοδο, «μιλάνε για μεταρρυθμίσεις, καμώνονται τους μεταρρυθμιστές, όμως δεν έχουν να προτείνουν καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση, εκτός αν οι μεταρρυθμίσεις είναι οι περικοπές μισθών, συντάξεων και οι απολύσεις».

Παριστάνουν τους εχθρούς του λαϊκισμού, αλλά βασίζουν την αντιπολιτευτική τους ρητορική και στρατηγική στον πιο ακραίο λαϊκισμό, είπε ο πρωθυπουργός και κατήγγειλε ότι ο πολιτικός λόγος του κ. Μητσοτάκη είναι βασισμένος σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων, «στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της διαπλοκής και του κίτρινου Τύπου».

«Πάει πολύ να κατηγορεί το κόμμα εκείνο, που ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει λίστα που να μην είναι το όνομα του κ. Παπασταύρου μέσα, να κατηγορεί για τις off shore την Αριστερά και για παραθυράκια για τις off shore την Αριστερά», είπε ο Αλέξης Τσίπρας και τόνισε ότι η κυβέρνηση δεν επρόκειτο να αφήσει μια τέτοια πρόκληση αναπάντητη.

Αναφερόμενος στην αρχική διάταξη που ψηφίστηκε στο πολυνομοσχέδιο, ο πρωθυπουργός είπε ότι ήταν διάταξη που προέβλεπε με σαφήνεια, ακολουθώντας τις διεθνείς καλές πρακτικές, σε ποιες χώρες απαγορευόταν να έχει οποιαδήποτε επαγγελματική συναλλαγή κάθε πολιτικό πρόσωπο. «Ρυθμίζαμε με βάση της συστάσεις της GRECO», είπε ο πρωθυπουργός και τόνισε ότι η διάταξη του 2010 ήταν παντελώς έωλη, στον βαθμό που δεν διευκρινίζονταν ποιες ήταν αυτές οι χώρες και κατέληγε, με μαθηματική ακρίβεια, σε συνεχείς αθωώσεις.

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι τα προηγούμενα 24ωρα σηκώθηκε από την αντιπολίτευση κουρνιαχτός και με τη συνεπικουρία γνωστών μέσων ενημέρωσης έγινε διαστρέβλωση και προπαγάνδα για την ηθική υπόσταση της κυβέρνησης. «Αυτή είναι μια απαράδεκτη τακτική», είπε και τόνισε ότι αν ο στόχος είναι η αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, δεν καταλαβαίνουν κάποιοι ότι με τον τρόπο αυτό έχουν επιλέξει να βρίσκονται στην άκρα δεξιά του πολιτικού φάσματος και να κατηγορούν συλλήβδην το πολιτικό σύστημα. «Ποιος κερδίζει από την προπαγάνδα "όλοι οι ίδιοι είναι"; Η λογική ότι όλοι είναι μέσα σε αυτό το βούρκο. Δεν μπορούσε λοιπόν αυτό να μείνει αναπάντητο», είπε ο πρωθυπουργός και υπογράμμισε ότι «σήμερα η κυβέρνηση, ακριβώς για να μην υπάρχει καμία απολύτως σκιά, που δημιούργησαν όλες αυτές τις ημέρες οι θιασώτες του λαϊκισμού, καμία σκιά πάνω από το πολιτικό σύστημα και καμία σκιά πάνω από την κυβέρνηση και τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, που δίνει μάχη για ζητήματα που έχουν να κάνουν με την κάθαρση και την πάταξη της διαπλοκής, φέρνει μια διάταξη η οποία είναι βελτιστοποίηση της προηγούμενης ρύθμισης».

«Το κάνουμε πράγματι με απόλυτο τρόπο», είπε ο πρωθυπουργός για την τροπολογία που ψηφίζεται σήμερα και συνέχισε: «κάποιοι θα πουν ότι το κάνουμε με τρόπο υπερβολικό. Αλλά μόνο με τρόπο υπερβολικό μπορεί κανείς να απαντήσει στη λάσπη και στη χυδαιότητα».

Αναφερόμενος στο περιεχόμενο της διάταξης, είπε ότι κανένας πολιτικός δεν θα έχει το δικαίωμα συμμετοχής σε εταιρεία, όχι μόνο σε χώρες μη συνεργαζόμενες, εξωχώριες, αλλά σε καμία εταιρεία στο εξωτερικό, οπουδήποτε στον κόσμο, είτε έχει προνομιακό φορολογικό συντελεστή είτε όχι, είτε είναι στη μαύρη λίστα είτε δεν είναι, «γιατί δεν μπορούμε να ανεχθούμε ως πολιτικό σύστημα, όχι μόνο ως κυβέρνηση, άλλη μια πληγή».

«Όποιος εκτίθεται στην πολιτική , ασκών εξουσία, είτε είναι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ας έχει τις δραστηριότητες του για όσο εκτίθεται στα κοινά, μόνο εντός της επικράτειας», είπε ο πρωθυπουργός και τόνισε ότι αυτά είναι καθαρά λόγια και ο καθένας ας έρθει αντιμέτωπος με τα ευθύνες του. «Το ερώτημα είναι γιατί αποχώρησε η ΝΔ; Δύο είναι πιθανές αιτίες», είπε ο Αλέξης Τσίπρας, «είτε γιατί συνειδητοποίησαν ότι θα είχαν τεράστιες απώλειες κατά την ονομαστική ψηφοφορία, οι οποίες θα τους εξέθεταν, είτε επειδή τρέχουν να προλάβουν την προθεσμία των 60 ημερών για να δηλώσουν τη συμμετοχή τους σε μετοχικό κεφάλαιο εταιρειών του εξωτερικού».

Θρίλερ στη Βρετανία: Προηγείται το BREXIT!

Μια τηλεφωνική δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για λογαριασμό της εφημερίδας Guardian, έδειξε ότι το 45% των ψηφοφόρων τάσσεται υπέρ της αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ το 42% θα ψηφίσει υπέρ της παραμονής...

ΣΕ μάχη "στήθος με στήθος" εξελίσσεται η παραμονή ή μη της Βρετανίας στην ΕΕ. Το Brexit θα πυροδοτήσει αναμφίβολα ένα ντόμινο απρόβλεπτων εξελίξεων στην Ευρώπη. Πάντως, οι Βρετανοί αμφιταλαντεύονται και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου.

Σύμφωνα με δημοσκόπηση του YouGov, που δημοσιοποιήθηκε την Τετάρτη, τα δύο στρατόπεδα του «ΝΑΙ» και του «ΟΧΙ» ισοψηφούν με 41% ενώ για πρώτη φορά την Τρίτη δύο δημοσκοπήσεις φέρουν το «ναι» στο Brexit να προηγείται. Η δημοσκόπηση της εταιρείας δημοσκοπήσεων ICM, αιφνιδίασε τους επενδυτές οδηγώντας σε πτώση τη στερλίνα.

Μια τηλεφωνική δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για λογαριασμό της εφημερίδας Guardian, έδειξε ότι το 45% των ψηφοφόρων τάσσεται υπέρ της αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ το 42% θα ψηφίσει υπέρ της παραμονής.

Οι τηλεφωνικές δημοσκοπήσεις έδιναν μέχρι τώρα σχεδόν όλες τους άνετο προβάδισμα στο στρατόπεδο υπέρ της παραμονής στην ΕΕ.

Μια προηγούμενη δημοσκόπηση της ίδιας εταιρείας, στις 16 Μαΐου, έδειξε ότι η παραμονή στην ΕΕ προηγείτο της εξόδου με διαφορά οκτώ μονάδων.

Σε άλλη δημοσκόπηση, που έγινε μέσω του διαδικτύου από την ίδια εταιρεία, δείχνει ότι η "αποχώρηση" προηγείται με 47% έναντι 44% της παραμονής.

Σκέψεις για την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της ΛΑ.Ε

Το πρόγραμμά μας οφείλει συνειδητά και ξεκάθαρα να κινηθεί σε μια γραμμή «απο-παγκοσμιοποίησης». Γραμμή, που δεν θα σημαίνει βέβαια «αυτάρκεια» και απόσυρση από το διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά στοιχειώδη έλεγχο πάνω στις μορφές, την έκταση και τους τρόπους ένταξής μας....

 του Πέτρου Παπακωνσταντίνου*

Στην ιστορία του διεθνούς σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κινήματος, σχεδόν ποτέ τα ιδρυτικά συνέδρια νέων πολιτικών φορέων που αγωνίζονταν για τη χειραφέτηση της εργασίας δεν έφεραν προγραμματικές και θεωρητικές τομές. Η πραγματική τομή ήταν η ίδια η δύσκολη “πρωταρχική συσσώρευση” μιας κρίσιμης μάζας αγωνιστών, μέσα από την ενοποίηση διαφορετικών ρευμάτων, ομίλων, κινημάτων και οργανώσεων για το άνοιγμα ενός καινούργιου δρόμου ελπίδας και ανατροπής.

Θα ήταν υπερβολική αξίωση να προσδοκά κανείς ότι η ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΛΑΕ- ενός μετωπικού φορέα, που προέκυψε ως συμπόρευση ρευμάτων με διαφορετική προέλευση, ευαισθησίες και ιδεολογικές αναφορές- θα αποτελέσει την εξαίρεση. Ζητούμενο δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, να λύσουμε τα μεγάλα, εκκρεμή θεωρητικά και στρατηγικά προβλήματα του αριστερού κινήματος, αλλά να αποκτήσουμε τον κοινό χώρο, την κοινή γλώσσα, το σταθερό βάδισμα και την αλληλεγγύη που είναι απολύτως αναγκαία στοιχεία για τα επόμενα, αποφασιστικότερα βήματα.

Οι Θέσεις που κατέθεσε το προσωρινό πολιτικό συμβούλιο της ΛΑΕ προς συζήτηση αντικατοπτρίζουν μια προσπάθεια σύνθεσης των διαφορετικών ρευμάτων που την συγκρότησαν. Αποτελούν σε αρκετά, καίρια σημεία τους προϊόν συμβιβασμού, κάτι αναπόφευκτο εφ' όσον δεν επιλέξαμε, και σωστά, το δρόμο της συγκρότησης ενός μονολιθικού πολιτικού φορέα. Επομένως, πρέπει να κριθούν με βάση την απάντηση στο ερώτημα αν πρόκειται για έναν συμβιβασμό προωθητικό ή παραλυτικό για την κοινή μας υπόθεση- την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος που έχει επιβληθεί και το άνοιγμα δρόμων για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Γνώμη μου είναι ότι ισχύει το πρώτο, αν και τα πιο δύσκολα είναι, βέβαια, μπροστά μας.

Αρκετοί υποστηρίζουν ότι η ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΛΑΕ έρχεται με καθυστέρηση. Είναι αλήθεια. Αργήσαμε όχι δύο ή τρεις μήνες, αλλά έξι χρόνια! Η μετωπική συμπόρευση της ριζοσπαστικής, αντι-ΕΕ Αριστεράς θα έπρεπε να έχει δρομολογηθεί από την άνοιξη του 2010, όταν η υπογραφή του πρώτου μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου έριξε την πρώτη “ατομική βόμβα” στον κόσμο της εργασίας, ανοίγοντας ταυτόχρονα ένα παράθυρο ιστορικής ευκαιρίας για τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Καθένας μπορεί να φανταστεί, αν και δεν έχει μεγάλη αξία, πόσο διαφορετικές θα ήταν οι εξελίξεις αν οι τότε ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είχαν ακολουθήσει, κάθε μια με τον τρόπο της, άγονη σεχταριστική γραμμή. Οι δυνάμεις που θα συγκροτούσαν, πέντε χρόνια αργότερα, τη ΛΑΕ, είτε ανήκαν τότε στο ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε σε άλλους χώρους, πιστώνονται το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή διαισθάνθηκαν την κρισιμότητα της συγκυρίας και πάσχισαν, με διάφορους τρόπους, για τη μετωπική, αντιμνημονιακή, αντι-ΕΕ συμπόρευση. Δεν τα κατάφεραν, εν μέρει λόγω και των δικών τους ελλειμμάτων, αν και οι ευθύνες τους είναι άλλης τάξης μεγέθους από εκείνους που δεν προσπάθησαν καν.

Η συγκυρία στην οποία συγκαλείται η ιδρυτική συνδιάσκεψη χαρακτηρίζεται από την προσωρινή και εύθραυστη σταθεροποίηση του μνημονιακού καθεστώτος στην Ελλάδα, με την προώθηση των επαχθών μνημονιακών μέτρων (ασφαλιστικό, φορολογικό, πολυνομοσχέδιο) και τη δρομολογημένη ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Αυτό συμβαίνει σε ένα διεθνές περιβάλλον αντεπίθεσης του ιμπεριαλισμού στα πιο προχωρημένα φυλάκια της Αριστεράς, στη Λατινική Αμερική. Οι εξελίξεις αυτές αναπόφευκτα προκαλούν απογοητεύσεις και τάσεις αποστράτευσης στον ευρύτερο αριστερό, ριζοσπαστικό χώρο και δεν θα ξεπεραστούν με βερμπαλισμό και βεβιασμένες κινήσεις.

Όποιος οδηγεί σε ανώμαλο δρόμο είναι υποχρεωμένος να κατεβάσει ταχύτητα για να κερδίσει σε δύναμη. Χρειαζόμαστε έναν σε βάθος αναστοχασμό της θετικής και αρνητικής πείρας που συσσώρευσαν, στην Ελλάδα και διεθνώς, οι αγώνες του προηγούμενου κύκλου, που κλείνει πίσω μας. Δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα ωφεληθούμε από μια ενδεχόμενη- αλλά όχι αναγκαστικά γρήγορη- κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα πείσουμε εκτοξεύοντας εναντίον της ηγεσίας του όλα τα συνώνυμα της προδοσίας και του ξεπουλήματος. Όχι ότι δεν τα δικαιούται, αλλά οι συνεχείς κραυγές ηχούν ως ένδειξη αδυναμίας, κατά το “σκυλί που γαβγίζει, δεν δαγκώνει”.

Εκείνο που πρωτίστως χρειάζεται ο κόσμος της ΛΑΕ, ο κόσμος της Αριστεράς, ο λαϊκός κόσμος ευρύτερα, είναι πεποίθηση και έμπνευση. Πεποίθηση, χτισμένη πάνω σε μια πειστική, εναλλακτική λύση απέναντι στη μνημονιακή τραγωδία- και έμπνευση που θα τροφοδοτείται από μια πρωτοποριακή αίσθηση του ιστορικού χρόνου. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε όχι απλώς ένα “μίνιμουμ πρόγραμμα”, κάτι σαν συγκόλληση αιτημάτων μιας εργατικής κίνησης και ενός δικτύου δικαιωμάτων, αλλά ένα δυναμικό σχέδιο κοινωνικής ανατροπής. Ένα πρόγραμμα, που θα συνδυάζει τη μέγιστη δυνατή πολιτική ενότητα με μια ελάχιστη σύγκλιση στα πεδία των ιδεών, της φυσιογνωμίας και του πολιτισμού, χωρίς την οποία θα δίνουμε την εικόνα Πύργου της Βαβέλ, στο στιλ του παλιού ΣΥΡΙΖΑ.

Οι Θέσεις αποτελούν ένα βήμα- όχι βέβαια επαρκές- που μας φέρνει πιο κοντά σε μια παρόμοια προγραμματική συγκρότηση. Περιέχουν ορισμένες δυναμικές ιδέες, οι οποίες, αν τύχουν καλύτερης επεξεργασίας και δεν μείνουν στα χαρτιά, μπορούν να κεντρίσουν ευρύτερα στρώματα. Θα ξεχωρίσω ορισμένες από εκείνες που θεωρώ σημαντικότερες, καταθέτοντας τη δική μου, καθόλα υποκειμενική, ανάγνωση.

▶ 1. ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΑΙ ως πρωταρχικό εχθρό, πραγματικό σκάνδαλο των σύγχρονων κοινωνιών, εναντίον του οποίου απαιτείται να συμπαταραχθεί το ευρύτερο δυνατό μέτωπο λαϊκών δυνάμεων, τη δικτατορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, διεθνούς και ελληνικού.

Η υπερτροφία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που κατέχει κεντρικό ρόλο στο πλαίσιο του άρχοντος συνασπισμού, αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του σύγχρονου, «ολοκληρωτικού» καπιταλισμού. Κατ’ εξοχήν ρευστό από τη φύση του, το χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα αποτελεί (μαζί με το στρατιωτικό- βιομηχανικό) την πιο επιθετική μερίδα του κεφαλαίου, που έχει συμφέρον να γκρεμίσει κάθε εθνικό, δημοκρατικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό φραγμό, να «ρευστοποιήσει»- διαλύσει στην ίδια την εργατική τάξη, υποβιβάζοντάς την σε ασπόνδυλη «μάζα» μοναχικών βιοπαλαιστών. Η υπερχρέωση που φέρνει μαζί της η «χρηματοποίηση» του σύγχρονου καπιταλισμού αποτελεί τον πιο ισχυρό μηχανισμό εκβιασμού και πολιτικής ομηρίας τόσο των χρεωμένων κρατών, όσο και των χρεωμένων νοικοκυριών.

Επομένως, η χαλιναγώγηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και ο έλεγχος του χρήματος αναδύονται αβίαστα στην πρώτη γραμμή κάθε προγράμματος αντιμνημονιακής, ριζοσπαστικής ανατροπής. Η στάση πληρωμών με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η ανάκτηση του ελέγχου της Τράπεζας της Ελλάδος, η εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των συστημικών τραπεζών (πιο βαρύ και πιο δύσκολο μέτρο σήμερα, παρά προ τρίτου μνημονίου, όταν η πλειοψηφία του μετοχικού τους κεφαλαίου τους ανήκε στο δημόσιο) και η οργανωμένη ελάφρυνση του χρέους των λαϊκών νοικοκυριών, επιβάλλονται, επί ποινή πολιτικής συντριβής, όπως έδειξε και η πείρα της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, από τα πρώτα βήματα οποιουδήποτε απελευθερωτικού εγχειρήματος.

▶ 2. ΘΕΤΟΥΜΕ ως θεμελιώδη προϋπόθεση για μια λυτρωτική έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια προς όφελος των λαϊκών τάξεων την ανάκτηση της εθνικής- λαϊκής κυριαρχίας από τις δυνάμεις του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, που την έχουν απαλλοτριώσει.

Σε στενή αλλολοσύνδεση και αλληλοτροφοδότηση με τη «χρηματοποίηση», η παγκοσμιοποίηση αποτελεί ένα δεύτερο, κεντρικό στοιχείο των τελευταίων δεκαετιών. Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός μας φέρνει σε μια κατάσταση πραγμάτων που εμφανίζει, από ορισμένες απόψεις, αναλογίες με τις παλιές Αυτοκρατορίες του 19ου αιώνα, εναντίον των οποίων ξέσπασε η μεγάλη «Άνοιξη των Λαών», του 1848-50. Οι λαϊκές- δημοκρατικές επαναστάσεις εκείνης της εποχής εξέφραζαν μια ιστορική αναγκαιότητα: την ανάγκη να συντριβούν οι φεουδαρχικοί, απολυταρχικοί και συντεχνιακοί δεσμοί που εμπόδιζαν το σχηματισμό εθνών- κρατών, τη δημοκρατία και τη μισθωτή εργασία, αναστέλλοντας τη φυσική ανάπτυξη του καπιταλισμού, αλλά και οποιαδήποτε κοινωνική πρόοδο.

Σήμερα, χρειαζόμαστε μια καινούργια «Άνοιξη των Λαών», που θα ανακτήσει την εθνική- λαϊκή κυριαρχία, τη δημοκρατία και τα στοιχειώδη κοινωνικά δικαιώματα, απέναντι στη νέα Αυτοκρατορία του γερασμένου, παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που τα διαλύει όλα αυτά και απειλεί την ανθρωπότητα με μια καινούργια περίοδο Σκοτεινών Χρόνων. Δεν θεωρώ γόνιμη τη διαμάχη αν πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στον διεθνισμό και τον πατριωτισμό, ωσάν να είχαμε την ελευθερία να προτιμήσουμε ζεστό ή κρύο εσπρέσο. Η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας τίθενται ως στοιχειώδεις προϋποθέσεις ανάκτησης του ίδιου του πεδίου πάνω στο οποίο μπορεί να δώσει τη μάχη της η σύγχρονη εργατική τάξη, όχι μόνο για τα υπόδουλα έθνη χωρίς κράτος, αλλά ακόμη και για τους λαούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Ακόμη περισσότερο δε για το λαό της Ελλάδας, μιας χώρας με ενδιάμεση θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

Επομένως, το πρόγραμμά μας οφείλει συνειδητά και ξεκάθαρα να κινηθεί σε μια γραμμή «απο- παγκοσμιοποίησης». Γραμμή, που δεν θα σημαίνει βέβαια «αυτάρκεια» και απόσυρση από το διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά στοιχειώδη έλεγχο πάνω στις μορφές, την έκταση και τους τρόπους ένταξής μας. Η απόσυρση από ολέθριες, για τα κοινωνικά δικαιώματα και το περιβάλλον, συμφωνίες ελευθέρου εμπορίου (με την ΤΤΙΡ να αποτελεί το πιο κραυγαλέο παράδειγμα) και η επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, όπως και επιλεκτικού προστατευτισμού για μια ορισμένη, μεταβατική περίοδο, αποτελούν αναπόδραστες προϋποθέσεις οικονομικής ανόρθωσης και παραγωγικού μετασχηματισμού.

▶ 3. ΣΤΗ ΒΑΣΗ των παραπάνω, η έξοδος από την ευρωζώνη και η ανυπακοή στην Ε.Ε. αποτελούν απολύτως κομβικό στοιχείο οποιουδήποτε απελευθερωτικού προγράμματος, όπως άλλωστε έδειξε πεντακάθαρα η οδυνηρή εμπειρία της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι μυστικό ότι από την πρώτη στιγμή που συγκροτήθηκε η ΛΑΕ υπήρξαν ταλαντεύσεις και διαφωνίες για το κεντρικό αυτό πρόβλημα, κάτι που κατά τη γνώμη μου έπαιξε κρίσιμο, αρνητικό ρόλο και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Οι Θέσεις αντιμετωπίζουν σε γενικές γραμμές σωστά, πιστεύω, το ζήτημα, αν και δεν λείπουν οι προσπάθειες να τραβηχτεί το πουλόβερ προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά, με κίνδυνο να το ξεχειλώσουν ή και να το ξηλώσουν.

Η «αριστερή» δυσανεξία στην αποδέσμευση από την ευρωζώνη αιτιολογείται με το επιχείρημα ότι ένας τέτοιος στόχος προτάσσει το εθνικό του διεθνιστικού και το παλλαϊκό του ταξικού. Αν αυτό που θέλουν να πουν τα εν λόγω ρεύματα είναι ότι η έξοδος από το ευρώ δεν έχει, από μόνη της, αριστερό- ταξικό πρόσημο, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, υπέρ της εξόδου τάσσονται, από διαμετρικά αντίθετες κοινωνικές και ιδεολογικές θέσεις, ρεύματα που ξεκινούν από τη ριζοσπαστική Αριστερά και φτάνουν μέχρι την εθνικιστική, ξενοφοβική Δεξιά. Προφανώς, οποιαδήποτε ασάφεια, κλείσιμο του ματιού ή ακόμη χειρότερα συμπόρευση με τον δεξιό, εθνικιστικό αντιευρωπαϊσμό θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία.

Αν όμως το «αντι- ευρώ» δεν έχει εκ των προτέρων ταξικό πρόσημο, το «μένουμε Ευρώπη» προφανέστατα έχει: είναι το πρόσημο της μεγαλοαστικής τάξης και της ιμπεριαλιστικής κηδεμονίας. Επομένως, οφείλουμε να σηκώσουμε χωρίς δισταγμό τη σημαία της εξόδου από την ευρωζώνη και να δώσουμε τη μάχη για την ιδεολογική ηγεμονία σ’ αυτό το πεδίο. Πολύ περισσότερο που στην Ελλάδα δεν υπάρχει μέχρι τώρα (αν και μπορεί να υπάρξει αύριο) κανένα ηγεμονικό τμήμα της άρχουσας τάξης, καμία υπολογίσιμη αστική, πολιτική δύναμη που υιοθετεί την έξοδο. Θα ήταν ανοησία να εγκαταλείψουμε οικειοθελώς σε τέτοιου είδους δυνάμεις αυτό το πεδίο, που με τόσο κόπο και τόσο κόστος κερδίσαμε.

Στον αντίποδα, διατυπώνεται η θέση ότι πρέπει να υιοθετήσουμε το στόχο της διπλής αποδέσμευσης από ευρώ και Ε.Ε., όπως κάνουν, με διαφορετικούς τρόπους και λογική, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι μια «πιο απλή», «πιο ξεκάθαρη» γραμμή, που «κόβει δρόμο», βραχυκυκλώνοντας τους δύο κόμβους, την έξοδο από το ευρώ και την έξοδο από την Ε.Ε. Ωστόσο τα βραχυκυκλώματα έχουν τους προφανείς κινδύνους τους, όπως τους έχει και η λογική της βερμπαλιστικής «ευκολίας», που τροφοδοτείται από την αυταπάτη του εξεγερμένου διανοούμενου ή του κομματικού γραφειοκράτη ότι το να «λύσει» ένα δύσκολο πρόβλημα στο χαρτί είναι σαν να το έχει ήδη λύσει στην πράξη.

Οι Θέσεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αυταπατών ότι η Ε.Ε. δεν θα αντιδράσει σφοδρά, από την πρώτη στιγμή, σε οποιοδήποτε αριστερό, αντιμνημονιακό εγχείρημα. Από μόνη της η στάση πληρωμών συνιστά κήρυξη ανταρσίας στην Ε.Ε. και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που δεν θα σπεύσουν, βέβαια, να μας βοηθήσουν, σε συναινετική ατμόσφαιρα, να ξηλώσουμε την κυριαρχία τους και να προωθήσουμε το σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Σ΄αυτό το πνεύμα, οι Θέσεις θεωρούν τη ρήξη αναπόφευκτη και προετοιμάζουν τον κόσμο γι αυτήν, θέτοντας ζήτημα δημοψηφίσματος για την έξοδο από την Ε.Ε..

Μια Αριστερά που αγωνίζεται, όμως, για να πείσει και να νικήσει, αντί να αναλώνεται σε πλειστηριασμούς επαναστατικών διακηρύξεων που καθόλου δεν ενοχλούν τον εχθρό, δεν έχει λόγο να βιαστεί να τα βάλει με όλους τους «Δράκους» ταυτόχρονα, από την πρώτη κιόλας στιγμή, αποθαρρύνοντας τις λαϊκές δυνάμεις, αντί να τις συσπειρώνει και να τις ωριμάζει μέσα από την ίδια τους την πείρα. Μια τέτοια μαξιμαλιστική λογική, ουσιαστικά διαγράφει τον κρίσιμο, κομβικό στόχο της αποδέσμευσης από το ευρώ, αφού, αν είναι να φύγουμε αμέσως από την Ε.Ε., δεν έχει καν νόημα να μιλάμε για το νόμισμα. Επιπλέον, υποτιμά την επιρροή που ασκεί στο φαντασιακό μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων η ευρωπαϊκή ταυτότητα και την ανάγκη μιας σοβαρής μάχης με τον αστισμό για την ιδεολογική ηγεμονία.

Τέλος, δεν κατανοεί τη σημασία να κερδίσουμε ζωτικής σημασίας χρόνο για να προκαλέσουμε τους ισχυρότερους δυνατούς κραδασμούς στο εσωτερικό άλλων, κατά προτίμηση ισχυρών, ευρωπαϊκών κρατών και να εξασφαλίσουμε τις ευρύτερες δυνατές συμμαχίες με λαούς, κινήματα, κόμματα και, ει δυνατόν, αυριανές κυβερνήσεις. Συμμαχίες που κάποια στιγμή είναι ανάγκη να πάρουν τη μορφή μιας περιφερειακής ολοκλήρωσης κυρίαρχων εθνών- κρατών της Ευρώπης και της Μεσογείου. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς παράγοντες που θα κρίνουν μεσοπρόθεσμα και την επιβίωση ή όχι του δικού μας, «εθνικού» εγχειρήματος. Επιτέλους, αν ο σοσιαλισμός σε μία χώρα ήταν αδύνατος σε μια τεράστια χώρα όπως η Ρωσία, στις αρχές του 20ού αιώνα, αποτελεί ξεκάθαρη ονειροφαντασία για τη μικρή Ελλάδα, στην εποχή μας.

▶ 4. Η ΕΞΟΔΟΣ από την κρίση και η σταθεροποίηση μιας λαϊκής εξουσίας απαιτούν την προώθηση, από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο μέτρων αναδιανομής του πλούτου, αλλά και μιας ριζοσπαστικής αλλαγής του παραγωγικού προτύπου.

Αυτό είναι ένα από πιο κεντρικά διδάγματα των πλούσιων, θετικών και αρνητικών, εμπειριών των λατινοαμερικάνικων κινημάτων τα τελευταία 17 χρόνια. Η μακροημέρευση αριστερών κυβερνήσεων, που είχαν να αντιμετωπίσουν λυσσώδεις αντιδράσεις από την πλευρά του ιμπεριαλισμού και των εσωτερικών ολιγαρχιών, δεν θα ήταν δυνατή αν, πλάι στα άμεσα μέτρα αναδιανομής για την ανακούφιση και ισχυροποίηση των λαϊκών στρωμάτων, δεν προωθούσαν ριζοσπαστικές αλλαγές στο μοντέλο και τις σχέσεις παραγωγής, με πυρήνα τις σχέσεις ιδιοκτησίας. Η κοινωνικοποίηση καίριων εθνικών πόρων και στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων προσέφερε σε αυτές τις κυβερνήσεις έναν κρίσιμο «ζωτικό οικονομικό χώρο», χωρίς τον οποίο θα είχαν καταρρεύσει πολύ γρήγορα λόγω οικονομικής ασφυξίας, η οποία θα έστρεφε μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων στην πλευρά της αντεπανάστασης.

Τα προβλήματα, που σήμερα έχουν φτάσει στο όριο του παροξυσμού σε ορισμένες χώρες, όπως η Βενεζουέλα, οφείλονται (και) στο γεγονός ότι αυτή η αναγκαία προσπάθεια δεν έγινε στην έκταση, το βάθος και με την αποτελεσματικότητα που απαιτούνταν. Οι αριστερές κυβερνήσεις σε μεγάλο βαθμό απέτυχαν να αλλάξουν το παραγωγικό πρότυπο, αναπτύσσοντας βασικούς βιομηχανικούς κλάδους πέρα από το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τα ορυκτά, ενώ ο έλεγχος νευραλγικών τομέων, όπως ο διατροφικός, τα μέσα ενημέρωσης κ.α. έμεινε στα χέρια των ολιγαρχών, που έχασαν την κεντρική πολιτική εξουσία, αλλά όχι και την οικονομική. Τα όρια του «σοσιαλισμού της πετρελαϊκής ρέντας» έγιναν ορατά όταν τελείωσε το πάρτι των υψηλών τιμών του πετρελαίου (και άλλων πρώτων υλών) με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αν μια αυριανή, λαϊκή εξουσία στην Ελλάδα, υπό την πίεση της ανάγκης για άμεση ανακούφιση των φτωχότερων στρωμάτων, περιοριστεί σε μέτρα αναδιανομής χωρίς να θίξει την παραγωγική διάρθρωση, θα χρεωθεί έναν βαρύτατο κλονισμό του ομαλού, κοινωνικού μεταβολισμού και μια οικονομική αποδιοργάνωση, δημιουργώντας άθελά της ιδεώδεις συνθήκες για την πολιτική αντίδραση. Επομένως, αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ένας μακροσκελής κατάλογος μαξιμαλιστικών, συνδικαλιστικού τύπου εξαγγελιών (για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, φιλολαϊκή φορολογία κλπ) αλλά τις αδρές γραμμές ενός μεγάλου σχεδίου παραγωγικού μετασχηματισμού.

Ένα παρόμοιο σχέδιο οφείλει να μετατοπίζει το κέντρο βάρους από την κατανάλωση στην παραγωγή, από τις υπηρεσίες στον πρωτογενή και κυρίως τον δευτερογενή τομέα, από τις πειρατικές ιδιωτικοποιήσεις στις δημόσιες επενδύσεις, από τη συντριβή του κόστους εργασίας στην αύξηση της προστιθέμενης αξίας, από τα φαραωνικά έργα σε μια ανάπτυξη κατά προτίμηση τοπικής κλίμακας, φιλική προς το περιβάλλον. Η εκπόνησή του δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο των αριστερών οικονομολόγων, αλλά προϋποθέτει τη δημιουργική εμπλοκή όλων των σκεπτόμενων και μαχόμενων αριστερών, σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο.

▶ 5. Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ του μνημονιακού καθεστώτος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από ένα ευρύ, ενιαίο μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, για τη συγκρότηση του οποίου αγωνίζεται η ΛΑΕ.

Τα μνημόνια δεν αποτελούν απλώς ένα σύνολο μέτρων συρρίκνωσης των λαϊκών εισοδημάτων, που θα μπορούσαν ενδεχομένως να ανορθωθούν σε μια επόμενη, ανοδική φάση του οικονομικού κύκλου. Στο σύνολό τους, διαμορφώνουν ένα επαχθές καθεστώς αποδόμησης- εξατομίκευσης της εργατικής τάξης, βίαιης προλεταριοποίησης μεσαίων στρωμάτων, εκποίησης του δημόσιου πλούτου και θωράκισης της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας, που μετατρέπουν τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία σε άδειο κέλυφος. Επομένως, η αντίθεση ανάμεσα στο μνημονιακό καθεστώς και στα πληττόμενα λαϊκά στρώματα που εκπροσωπούν τη μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού συνιστά την κυρίαρχη αντίθεση στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και δεν μπορεί παρά να αποτελεί την αιχμή του δόρατος μιας Αριστεράς που εννοεί να είναι επικίνδυνη για το σύστημα.

Σ’αυτό το φόντο, η ίδια η μνημονιακή πραγματικότητα πιέζει προς τη δημιουργία κοινού μετώπου της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, παλιών και νέων (αγρότες, επαγγελματίες από τη μια πλευρά, μισθωτά μεσαία στρώματα από την άλλη). Η υποτίμηση αυτής της ανάγκης στο όνομα της «εργατικής πολιτικής» δεν προσφέρει υπηρεσίες παρά μόνο στον αντίπαλο. Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι πρώτοι διδάξαντες του εργατισμού ήταν δεξιά ρεύματα της γερμανικής και της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας, που υπέστησαν τη δικαιολογημένη πολεμική του Λένιν, καθώς στην πράξη παραχωρούσαν την ηγεμονία του ευρύτερου δημοκρατικού- αντιιμπεριαλιστικού αγώνα στην αστική τάξη. Κάτι ανάλογο ισχύει για τη σύγχρονη Ελλάδα, μια χώρα στην οποία τα μικροαστικά στρώματα έχουν, για ιστορικούς λόγους, αυξημένο ειδικό βάρος, συμπιέζονται ή και αφανίζονται εν μέρει από το μνημονιακό καθεστώς και μπορούν να κερδηθούν, έστω με ταλαντεύσεις και παλινωδίες, σε μια λαϊκή συμμαχία εναντίον του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της ξένης επιτροπείας.

Εννοείται ότι αυτό δεν μπορεί να ισχύει για εκείνους που ζουν κατά κύριο λόγο από την εκμετάλλευση εργατικής δύναμης και στελεχώνουν όχι τα μεσαία στρώματα, αλλά το κατώτερο (και πιο μαζικό) στρώμα στην πυραμίδα του κεφαλαίου. Εδώ μπορεί να γίνει λόγος μόνο για εκμετάλλευση και διεύρυνση των ρηγμάτων μέσα στους κόλπους του άρχοντος συνασπισμού, όχι για συμμαχία. Τα στρώματα αυτά, ακόμη κι όταν συμπιέζονται από το μονοπωλιακό κεφάλαιο, διατηρούν μια ανάμνηση «ισχύος», «αφεντικού», γιαυτό είναι ευεπίφορα σε αντιδραστικά ιδεολογήματα (ρατσισμό, εθνικισμό, σεξισμό κ.α.) που συντηρούν τη φαντασίωση της «ανωτερότητας» απέναντι σε κάποιους «κατώτερους». Φυσικά, μια αυριανή, λαϊκή εξουσία όχι μόνο δεν θα σπεύσει να απαλλοτριώσει τους μικρούς καπιταλιστές στη δύσκολη και παρατεταμένη μεταβατική περίοδο (κάτι τέτοιο θα ήταν αυτοχειριαστική ανοησία), αλλά και θα τους προσφέρει κάποια φορολογικά και χρηματοδοτικά κίνητρα, στο βαθμό που σέβονται το εργασιακό δίκαιο και το περιβάλλον, προκειμένου να απορροφηθεί η ανεργία και να ενισχυθεί η απασχόληση. Άλλο όμως ένας επιβεβλημένος από τις συνθήκες οικονομικός συμβιβασμός, κι άλλο μια αδιανόητη κοινωνική και πολιτική συμμαχία.

Η προώθηση μιας τέτοιας λαϊκής συμμαχίας δεν μπορεί να στηριχτεί μόνο στα (καθ’ όλα αναγκαία) βήματα κοινής δράσης στο κινηματικό πεδίο. Προϋποθέτει και τη συγκρότηση ενός δυναμικού, ενιαίου μετώπου των ριζοσπαστικών, αντιμνημονιακών δυνάμεων. Η ΛΑΕ οφείλει να επιμείνει στην κοινή δράση και την πολιτική συμπόρευση με αριστερές και προοδευτικές κινήσεις και δικτυώσεις που διαχωρίστηκαν από την ταπεινωτική συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ (παρά τις γνωστές δυσκολίες) και άλλες προοδευτικές, αντιμνημονιακές δυνάμεις που έχουν ήδη διαμορφωθεί ή μπορεί να διαμορφωθούν αύριο.

Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει αριστερή δύναμη που μη διακηρύσσει κάποιου είδους «μέτωπο». Εξίσου αλήθεια είναι ότι, αρκετές από αυτές, εννοούν «μέτωπο γύρω από τον εαυτό μου». Κατά τον ίδιο τρόπο, πολλοί θα διακηρύξουν ότι χρειάζεται μια πραγματική επανίδρυση της Αριστεράς και μια σε βάθος αυτοκριτική της μέχρι τώρα πορείας. Στην πράξη, όμως, αρκετοί θα εννοούν ότι είναι όλοι οι υπόλοιποι που πρέπει να κάνουν αυτοκριτική (αν όχι και πολιτικό χαρακίρι) και ότι η ποθητή επανίδρυση πρέπει να γίνει στο έδαφος των δικών τους θέσεων και μόνο. Η ΛΑΕ καλείται να αποδείξει ότι, αν μη τι άλλο, μπορεί να συμβάλει θετικά σε μια αναγκαία «πολιτιστική επανάσταση» στην ελληνική Αριστερά, ξεφεύγοντας από την αρχαία σκουριά του κομματικού ή προσωπικού ναρκισισμού, που δεν εκφράζει, σε τελική ανάλυση, τίποτα περισσότερο από την επίδραση της μικροαστικής ιδεολογίας, της νοοτροπίας του μικρού αφεντικού, μέσα στο εργατικό και το αριστερό κίνημα.

* Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Ανοίγει ο δρόμος για την υποδόση των 7,5 δις € - Συμφωνία στα «ανοιχτά» θέματα

Την βεβαιότητα ότι η εκταμίευση της δόσης είναι «πολύ κοντά», εξέφρασε και ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Βάλντις Ντομπρόσβκις, σε συνέντευξή του στο πρακτορείο CNBC.... 

 

ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Βάλντις Ντομπρόσβκι

Κοινό τόπο στα εκκρεμή ζητήματα βρήκαν σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις κυβέρνηση και δανειστές, με αξιωματούχους του Υπουργείου Οικονομικών να εκφράζουν την αισιοδοξία τους ότι η εκταμίευση της υποδόσης των 7,5 δισ ευρώ θα γίνει στις 13 Ιουνίου.

«Είμαστε έτοιμοι για εκταμίευση της δόσης» επισήμανε, ο αξιωματούχος του υπουργείου Οικονομικών προσθέτοντας πως, πριν από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) πρέπει να υπάρξει η εφαρμοστική έκθεση των θεσμών και να επικυρωθούν τα κείμενα του μνημονίου από πέντε κοινοβούλια των κρατών- μελών της ευρωζώνης.

Την βεβαιότητα ότι η εκταμίευση της δόσης είναι «πολύ κοντά», εξέφρασε και ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Βάλντις Ντομπρόσβκις, σε συνέντευξή του στο πρακτορείο CNBC.
«Υπάρχει ένα πλαίσιο – ένας οδικό χάρτης – στον οποίο έχουμε συμφωνήσει» σημείωσε ο Ευρωπαίος αξιωματούχος και πρόσθεσε: «Εναπόκειται στην Ελλάδα η εκπλήρωση όλων των προαπαιτούμενων και η εφαρμογή όλων των αναγκαίων δράσεων για την απελευθέρωση της δεύτερη δόσης».

Οι δανειστές συμφώνησαν να μην επιστραφεί αναδρομικά από την 1η Ιανουαρίου του 2016, το ΕΚΑΣ και να μην ιδιωτικοποιηθεί ο ΑΔΜΗΕ.

‘Οσον αφορά τα κόκκινα δάνεια η διαπραγμάτευση θα συνεχιστεί σε τεχνικό επίπεδο, ενώ συμφωνία επιτεύχθηκε και για τις μεταβατικές διατάξεις του νέου ασφαλιστικού.

Ο ίδιος αξιωματούχος του ΥΠΟΙΚ, ανέφερε ότι στα δάνεια με εγγύηση του Δημοσίου δεν υπάρχει ακόμη συμφωνία με τους θεσμούς και επισήμανε ότι το θέμα αυτό «ίσως πάει για αργότερα».

Την εκτίμηση ότι έχει «κλείσει» το 99% των εκκρεμοτήτων, σχετικά με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, εξέφρασε ο υπουργός Οικονομίας, Γιώργος Σταθάκης, σε συνέντευξή του στο πρακτορείο CNBC.

Παράλληλα εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι η συμφωνία θα ολοκληρωθεί, χωρίς περαιτέρω σημαντικές καθυστερήσεις και απέδωσε τις πρόσφατες ολιγωρίες στον εμπροσθοβαρή χαρακτήρα του προγράμματος.

Μάλιστα, ενδέχεται για το ζήτημα των κόκκινων δανείων να υπάρξει τηλεδιάσκεψη με τους θεσμούς, με τη συμμετοχή του υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου, δεδομένου ότι ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός Οικονομίας, Γιώργος Σταθάκης, έχει μεταβεί στο Παρίσι για τη σύνοδο του ΟΟΣΑ.

Τετάρτη και Πέμπτη θα συζητηθούν στην Ολομέλεια της Βουλής οι τροπολογίες για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

K. Λαπαβίτσας: Από την τέλεια καταιγίδα στην πλήρη παράδοση

Το 2016 θα είναι μια ακόμη δύσκολη χρονιά ύφεσης. Αν η οικονομία επιστρέψει στην ανάπτυξη το 2017, οι ρυθμοί δύσκολα θα ξεπεράσουν το 2% για σημαντικό χρονικό διάστημα. Δεν υπάρχει καμία προοπτική συστηματικής ανάπτυξης της τάξης του 4%-5%, όπως πραγματικά απαιτείται για να μειωθεί η τεράστια ανεργία και να βελτιωθεί το παραγωγικό πρότυπο. Η Ελλάδα είναι για τα καλά σε τροχιά οικονομικής και γεωπολιτικής ασημαντότητας....

Τον προηγούμενο Φεβρουάριο είχαν διαφανεί συνθήκες τέλειας καταιγίδας στην Ελλάδα λόγω του προσφυγικού, της κοινωνικής αναταραχής και της δυσκολίας υλοποίησης των υποχρεώσεων του Τρίτου Μνημονίου. Ο κ. Τσίπρας τις αντιμετώπισε με τρόπο που ταιριάζει απόλυτα με την πολιτική του ιδιοσυγκρασία. Απέφυγε την τέλεια καταιγίδα κάνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ένα απολύτως συστημικό κόμμα και παίρνοντας την έγκριση του Γιούρογκρουπ.

Τακτοποίησε πρώτα το προσφυγικό αποδεχόμενος το ευρωτουρκικό σχέδιο που μείωσε τις ροές. Μετά καθησύχασε το εγχώριο μέτωπο κάνοντας επιμέρους συμφωνίες, με φανερές και κρυφές υποσχέσεις. Τέλος, αποδέχθηκε πλήρως την κυριαρχία των δανειστών νομοθετώντας μέτρα λιτότητας ύψους 5,4 δις, την πώληση «κόκκινων» και «πράσινων» τραπεζικών δανείων, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και τον διαβόητο «κόφτη».

Στο Γιούρογκρουπ ο κ. Τσίπρας πήρε την ανταμοιβή του: η χώρα έλαβε για μια ακόμη φορά τη «δόση» της, ύψους 10,3 δις. Το μεγαλύτερο μέρος θα επιτρέψει την αποπληρωμή χρέους στο εξωτερικό για ένα σύντομο διάστημα, ενώ το υπόλοιπο θα καλύψει προσωρινά τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου. Όσον αφορά το ίδιο το χρέος, η χώρα έλαβε όσα επέτρεψε η «γραμμή» Σόιμπλε, δηλαδή μια ασαφή υπόσχεση για κάποια ελάφρυνση το 2018. Στον κ. Τσίπρα όμως δόθηκε αυτό που επιθυμούσε: η αποδοχή των ισχυρών. Είναι πια «υπεύθυνο» μέλος του συστήματος και με τη βούλα της ΕΕ.

Ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε την ολοκλήρωση της αξιολόγησης ως τεράστια επιτυχία, λες και δεν είχαν ολοκληρώσει παρόμοιες αξιολογήσεις οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Για πρώτη φορά όμως η προπαγάνδα του μηχανισμού ταυτίστηκε με την επί χρόνια κυρίαρχη άποψη, ότι το Μνημόνιο είναι αποφασιστικό βήμα για την ανάπτυξη. Μας πληροφόρησε, λοιπόν, ότι έκλεισε ο κύκλος των μέτρων, η σταθερότητα θα απελευθερώσει τις επενδύσεις, οι τράπεζες είναι έτοιμες να χρηματοδοτήσουν την οικονομική δραστηριότητα, η Ελλάδα γυρίζει σελίδα.

Ο μόνος που πραγματικά γύρισε σελίδα είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Η μετάλλαξή του έχει αφαιρέσει το κυριότερο στοιχείο κινδύνου από την ελληνική πολιτική ζωή. Από το 2012 μέχρι το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μη συστημικό μόρφωμα, που εξέφραζε το θυμό και τη διάθεση του ελληνικού λαού για ολική αλλαγή. Οι ριζοσπαστικές του τάσεις ήταν απρόβλεπτες και συνιστούσαν απειλή για τους έχοντες και κατέχοντες στη χώρα μας. Η μάχη χάθηκε τους πρώτους επτά μήνες της διακυβέρνησης και πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πλήρως συστημικό κόμμα. Αν ο αρχηγός και το επιτελείο του καταφέρουν να διατηρηθούν στην εξουσία, θα απολαύσουν τους γνωστούς καρπούς της στην Ελλάδα. Η πορεία της οικονομίας και της κοινωνίας, δυστυχώς, θα είναι τελείως διαφορετική.

Τα στοιχεία του τελευταίου εξαμήνου δείχνουν ότι οι υφεσιακές πιέσεις στην ελληνική οικονομία είναι ισχυρές. Με τα νέα υφεσιακά μέτρα του κ. Τσακαλώτου θα αφαιρεθεί επιπλέον 1% του ΑΕΠ από τη ζήτηση το 2016. Άδηλο το τι θα συμβεί όταν αρχίσουν οι πωλήσεις τραπεζικών δανείων. Τα επιτόκια πιθανότατα θα πέσουν, καθώς οι τράπεζες θα έχουν φτηνότερη πρόσβαση στην ρευστότητα της ΕΚΤ, αλλά οι ροές της πίστωσης δεν πρόκειται να διογκωθούν γρήγορα.

Το 2016 θα είναι μια ακόμη δύσκολη χρονιά ύφεσης. Αν η οικονομία επιστρέψει στην ανάπτυξη το 2017, οι ρυθμοί δύσκολα θα ξεπεράσουν το 2% για σημαντικό χρονικό διάστημα. Δεν υπάρχει καμία προοπτική συστηματικής ανάπτυξης της τάξης του 4%-5%, όπως πραγματικά απαιτείται για να μειωθεί η τεράστια ανεργία και να βελτιωθεί το παραγωγικό πρότυπο. Η Ελλάδα είναι για τα καλά σε τροχιά οικονομικής και γεωπολιτικής ασημαντότητας.

Στον κ. Τσίπρα δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξει τα πράγματα, μια ευκαιρία που στην πραγματικότητα δεν την είχε κερδίσει με το σπαθί του. Όπως λέει ο Σαίξπηρ στη Δωδεκάτη Νύχτα, υπάρχουν μερικοί που απλώς η τύχη ρίχνει πάνω τους το μεγαλείο. Ο κ. Τσίπρας αποδείχθηκε ικανότατος στους τακτικισμούς της ελληνικής πολιτικής ζωής. Δεν είχε όμως ίχνος από το κουράγιο και τη γνώση που απαιτούν οι μεγάλες ιστορικές στιγμές. Προτίμησε να υιοθετήσει εξ ολοκλήρου το πρόγραμμα του αντιπάλου, αυτό ακριβώς που καθύβριζε περιφερόμενος στην Ελλάδα. Κανείς δε μπορεί να ξέρει ποιο θα είναι το υπόλοιπο της διαδρομής του. Το βέβαιο είναι ότι η χώρα βαδίζει σε δρόμο ιστορικής παρακμής.

costaslapavitsas.blogspot.gr

Μπαράκ Ομπάμα: Η ελληνική κρίση χρέους έχει αμβλυνθεί (vid)

Παρέμβαση για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας έκανε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα από την Ιαπωνία, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής της G7.

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο αμερικανός Πρόεδρος, «η ελληνική κρίση χρέους έχει αμβλυνθεί, αλλά υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει ακόμα στον οικονομικό τομέα».

Ικανοποίηση και από τους Ζ. Κ. Γιούνκερ και Ντ. Τουσκ

Την ίδια ώρα, την ικανοποίησή τους για τη συμφωνία του Eurogroup για την Ελλάδα εξέφρασαν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, οι οποίοι βρίσκονται επίσης στην Ιαπωνία.

«Είμαστε ευτυχείς που το Eurogroup κατάφερε να βρει μια συμφωνία τόσο μεταξύ των 19, όσο και με το ΔΝΤ», δήλωσε ο Ζ. Κ. Γιούνκερ.

Ο πρόεδρος της Επιτροπής υπενθύμισε ότι πέρυσι, στη Σύνοδο του Elmau, η Ελλάδα ήταν το πιο δραματικό θέμα στην ημερήσια διάταξη και τόνισε ότι σήμερα το θέμα αυτό έχει επιλυθεί και ότι τα μέτρα για το ελληνικό χρέος, που ανακοίνωσε το Eurogroup, έχουν αρχίσει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη.

Από την πλευρά του, ο Ντ. Τουσκ τόνισε ότι η συμφωνία του Eurogroup έστειλε ένα «ισχυρό μήνυμα σταθερότητας» για την Ελλάδα, την ευρωζώνη, αλλά και την παγκόσμια οικονομία.

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ελληνικό λαό και ειδικότερα τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα για την αποφασιστικότητά τους να βάλουν τέλος σε αυτή την κρίση, μεταρρυθμίζοντας τη χώρα. H ελληνική τραγωδία δεν θα επανέλθει», κατέληξε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.