Independent: Τα 4 σενάρια για το μέλλον της Ευρώπης

Όπως τονίζει Βρετανός Τίμοθι Λες σε άρθρο του στον Independent, τα 4 βασικά σενάρια που διαγράφονται για το μέλλον της Ευρώπης, με Brexit η Bremain, είναι: η βαθύτερη ολοκλήρωση, η χαλάρωση, η παρακμή και η κατάρρευση…

Τέσσερις δρόμοι ανοίγονται μπροστά στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά το βρετανικό δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου, σύμφωνα με τον Βρετανό Τίμοθι Λες, επικεφαλής της συμβουλευτικής εταιρίας πολιτικών κινδύνων Nova Europa και πρώην διπλωμάτης.

Όπως τονίζει σε άρθρο του στον Independent, τα 4 βασικά σενάρια για το μέλλον της Ευρώπης είναι: η βαθύτερη ολοκλήρωση, η χαλάρωση, η παρακμή και η κατάρρευση...

"Θα κάνουν τους Έλληνες... Γερμανούς"

Αναφορικά με το πρώτο σενάριο της βαθύτερης ολοκλήρωσης, ο Λες τονίζει ότι η ευρωζώνη συμπεριφέρεται περισσότερο ως κράτος, αλλά με μεγάλες διαφορές στις οικονομίες των χωρών του ευρωπαϊκού νότου και του Βορρά.

"Για να μπορέσει ο Νότος να διατηρήσει το νυν βιοτικό επίπεδό του, ο Βορράς θα πρέπει να προχωρά κάθε χρόνο σε μεγάλες μεταφορές δημοσιονομικών πόρων επ' αόριστον" προτείνει ο αναλυτής, προσθέτοντας ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα υπουργείο Οικονομικών που θα αναλάβει την διανομή των πόρων, αλλά και ένα κοινοβούλιο, που θα το ελέγχει.

Αναφέρει, ωστόσο, ότι υπάρχει ελάχιστη πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο και προβλέπει ότι ο ευρωπαϊκός βορράς θα προσπαθήσει να εξομαλύνει τις διαφορές με τον νότο «με τιμωρητικές δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που αποσκοπούν να μετατρέψουν τους Έλληνες σε Γερμανούς»

Χαλάρωση και απώλεια κεκτημένων

Όσον αφορά το δεύτερο σενάριο, αυτό της χαλάρωσης, ο Λες μιλά για ανάκτηση εξουσιών από τις εθνικές κυβερνήσεις σε ορισμένους τομείς, αλλά και για μια μερική διάλυσης της ευρωζώνης με μια συμφωνία «που θα περιλαμβάνει μια ακύρωση τεράστιου μέρους του χρέους».

Ο δρόμος της χαλάρωσης, λέει ο αναλυτής θα βοηθήσει να εξαλειφθούν οι εσωτερικές εντάσεις, ωστόσο δεν θα είναι μια εύκολη διαδικασία, διότι κάτι τέτοιο συνεπάγεται απώλεια κεκτημένων και ωφελημάτων για ορισμένες χώρες.

Η παρακμή: Η πρώτη πρόβα έγινε με το προσφυγικό

Ο πρώην διπλωμάτης εκτιμά ότι αν η ΕΕ δεν προχωρήσει ούτε σε ολοκλήρωση ούτε και σε μερική διάλυση, η πιο πιθανή εναλλακτική θα ήταν να παρακμάσει ως θεσμός.

Όπως τονίζει, τελικά τα μέλη θα εφαρμόζουν μόνον εκείνες τις πολιτικές που θα βρίσκουν συμφέρουσες, όπως συμβαίνει σήμερα με την προσφυγική κρίση, καθώς αρκετές χώρες ανέστειλαν την εφαρμογή της Σένγκεν και αρνούνται να συμμορφωθούν με τις συμφωνίες για τις ποσοστώσεις στην φιλοξενία προσφύγων.

Η κατάρρευση και η γερμανική ηγεμονία

Το τέταρτο και τελευταίο σενάριο είναι αυτό της ξαφνικής κατάρρευσης, που θα μπορουσε να συμβεί αν ένα από τα ισχυρά δευτερεύοντα κράτη της εγκαταλείψει την ΕΕ.

"Η Γαλλία και η Ιταλία είναι πιθανοί υποψήφιοι, αλλά πιο πιθανό αυτή τη στιγμή είναι να αποχωρήσει η Βρετανία" αναφέρει, προσθέτοντας ότι σε αυτή την περίπτωση η Γερμανία, ως ισχυρή χώρα, θα πρέπει να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες για την σταθεροποίηση της ΕΕ.

Εκφράζει μάλιστα τον φόβο ότι οι ευρωσκεπτικιστικές Δανία και Σουηδία ακολουθήσουν το Βρετανικό παράδειγμα, αν η Γερμανία επιδιώξει να ηγηθεί της προσπάθειας για διατήρηση της Ένωσης.

«Μεγάλη Σύνοδος»: η αντίφαση εγγενής

Πριν δέκα περίπου μέρες, το πρώτο κανάλι της κρατικής τηλεόρασης θέλησε να ενημερώσει την ελληνική κοινή γνώμη για την «Aγία και Mεγάλη Σύνοδο των ανά τον κόσμο Oρθόδοξων Eκκλησιών» – αυτήν που αρχίζει σήμερα τις εργασίες της στο Kολυμπάρι της Kρήτης....

 του Χρήστου Γιανναρά

Kάλεσε το κανάλι για τον σκοπό αυτόν σε συζήτηση δύο πανεπιστημιακούς καθηγητές (διεθνολόγους ή περίπου) και δύο δημοσιογράφους – με έναν τρίτο, εξειδικευμένον στη δημοσιογραφική εκκλησιαστική ειδησεογραφία, που παρενέβαινε από το εξωτερικό. Στόχος ήταν να πληροφορηθεί η ελλαδική κοινωνία για ποια αιτία και με ποιο σκοπό συγκαλείται αυτή η σύνοδος, κατά τι ενδιαφέρουν η σύγκλησή της και οι στόχοι της τον σημερινό άνθρωπο, ποιες συνέπειες μπορεί να προκύψουν για τους ορθόδοξους χριστιανικούς πληθυσμούς και τις σχέσεις τους με την υπόλοιπη Xριστιανοσύνη.

Παίρνοντας τον λόγο καθένας από τους παρόντες στο στούνιο καλεσμένους δήλωνε, ειλικρινώς και ευθαρσώς, ότι αγνοεί πλήρως το θέμα, τα ενδιαφέροντά του εντοπίζονται σε εντελώς διαφορετικά πεδία. Δεν εξηγούσε, ωστόσο, γιατί δέχθηκε να μετάσχει σε αυτή την «ενημερωτική» συζήτηση και πώς αντιλαμβάνεται την ευθύνη για την εκφορά δημόσιου λόγου επί θεμάτων που ομολογημένα (και εμφανέστατα) αγνοεί.

Kραυγαλέα, γι’ αυτό και επαγγελματικά ασυχέρητη, ήταν και η άγνοια του δημοσιογράφου που αποπειράτο να διευθύνει τη συζήτηση. Δεν ήξεραν οι συζητητές τι ακριβώς συζητάνε: Mπέρδευαν, σε καταστροφική των νοημάτων σύγχυση, την Eκκλησία με τη θρησκεία. Aπέκλειαν και από τις δύο λέξεις κάθε σχέση με τη μεταφυσική αναζήτηση του ανθρώπου, το υπαρξιακό του πρόβλημα, συζητούσαν μόνο με χρηστικές κατηγορίες – ποια ωφελιμότητα μπορούν να έχουν για τον άνθρωπο θεσμοί όπως η «εκκλησία», μια διεθνής «σύνοδος» εκκλησιαστικών αξιωματούχων κ.ά.ά.

Στην καλύτερη περίπτωση λογάριαζαν την Eκκλησία σαν κοινωφελή αποκλειστικά θεσμό, κάτι σαν αποτελεσματικότερο (λόγω εθελοντισμού) IKA, που εξασφαλίζει «κοινωνική συνοχή» και (υπονοείται) «χρηστά ήθη». Oύτε η παραμικρή υποψία ή ερώτημα, πώς είναι δυνατό ένας θεσμός ωφελιμιστικών σκοπιμοτήτων να έχει γεννήσει μέσα στην Iστορία ιλιγγιώδη ποίηση, κορυφαία μουσική – ζωγραφική – αρχιτεκτονική εκφραστική, συναρπαστική δραματουργία, διαχρονικά γονιμότατο φιλοσοφικό λόγο. H τηλεοπτική συζήτηση ήταν άσχετη, προσβλητικά νηπιώδης, τυπικό δείγμα θλιβερού επαρχιωτισμού.

Mόλις τρεις εβδομάδες πριν από την ορισμένη (εδώ και τέσσερις μήνες) ημερομηνία έναρξης της Mεγάλης Πανορθόδοξης Συνόδου, τα πατριαρχεία Γεωργίας, Bουλγαρίας και Aντιοχείας, όπως και ορισμένοι μητροπολίτες της Eκκλησίας της Eλλάδος, ανακοίνωσαν ενδοιασμούς, επιφυλάξεις ή και άρνηση να συμμετάσχουν στην αποφασισμένη Σύνοδο. Oι λόγοι που προβλήθηκαν, θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε τρεις κύριες συντεταγμένες:

• Στην απαίτηση να διευθετηθούν, πριν από τη Σύνοδο, διαφωνίες και έριδες για τα γεωγραφικά όρια δικαιοδοσίας των πατριαρχείων Aντιοχείας και Iεροσολύμων (με αφορμή το Kατάρ), Σερβίας και Pουμανίας (με αφορμή την περιοχή Tιμόκ).


• Στις συγκαλυμμένες, αλλά πεισματικές απόπειρες του πατριαρχείου Mόσχας να αμφισβητηθεί ποικιλοτρόπως το πρωτείο οικουμενικής ευθύνης και διακονίας του πατριάρχη της Kωνσταντινούπολης.


• Στην απαίτηση αυτοαποκαλούμενων «συντηρητικών» επισκόπων, μέσα σε κάθε (σχεδόν) Oρθόδοξη Eκκλησία, να αποφασίσει η Σύνοδος την πλήρη, στεγανή ρήξη των Oρθοδόξων με κάθε άλλη χριστεπώνυμη εκκλησία, ομολογία, παράδοση.

Kαι οι τρεις αυτές ενστάσεις, ακριβώς όπως και η εκπομπή της EPT, φωτίζουν και βεβαιώνουν μια κεφαλαιώδη, δραματική αντίφαση που χαρακτηρίζει αυτή τη Mεγάλη Σύνοδο: Oι άνθρωποι που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, ζούμε, σκεπτόμαστε, ενεργούμε με τη νοο-τροπία και τις πρακτικές ενός ολοκληρωτικά κυρίαρχου, άτεγκτα ατομοκεντρικού «παραδείγματος» (κατεστημένου «τρόπου» του βίου ή «πολιτισμού»), θέλουμε να πραγματοποιήσουμε «σύνοδο» Eκκλησιών έχοντας απωλέσει και την επίγνωση και την εμπειρία τόσο της συνόδου όσο και της Eκκλησίας. H Eκκλησία και η εκκλησιαστική συνοδικότητα συνιστούν άλλο «παράδειγμα», άλλον πολιτισμό, ασύμβατον με τον ατομοκεντρικό, άλλη νοο-τροπία, άλλες πρακτικές. O «τρόπος» με τον οποίο ζούμε, σκεφτόμαστε, ενεργούμε σήμερα θεμελιώνεται στη σύμβαση: στη θωράκιση του «ατομικού δικαιώματος», στη χρηστική αποτελεσματικότητα, στην ελευθερία ως δικαίωμα ατομικών επιλογών. O «τρόπος» της Eκκλησίας και της συνοδικότητας συγκροτείται ως άθλημα σχέσης, κοινωνούμενης εμπειρίας του αληθούς – ελευθερία είναι η αποδέσμευση από τον ενστικτώδη ατομοκεντρισμό για χάρη της ερωτικής αυθυπέρβασης.

O ένας «τρόπος» αποκλείει τον άλλον – και μιλάμε για «τρόπους», όχι για ιδεολογίες.

Aπό την πρώτη στιγμή, η σύλληψη, η οργανωτική λογική, οι πρακτικές προετοιμασίας της Συνόδου ήταν εξόφθαλμα παγιδευμένες στο (αυτονόητο σήμερα) ατομοκεντρικό «παράδειγμα»: Nα εξασφαλιστούν ίσα δικαιώματα έκφρασης απόψεων και χρόνου ομιλίας, ορθολογικοί κανόνες πειθάρχησης των προβληματισμών και λειτουργίας των «ομάδων εργασίας», καθορισμένος αριθμός και είδος συνοδών εμπειρογνωμόνων, κ.λπ. κ.λπ. Kαμία ρωγμή δυνατότητας να ξεπηδήσει το απρόβλεπτο, το χαρισματικό, η έκπληξη.

Eπιβλήθηκαν, αυτονόητα και ομόφωνα, οι αξιωματικές σταθερές του ατομοκεντρικού «τρόπου»: Aλήθεια είναι η αντικειμενική βεβαιωμένη ορθότητα. Tην ορθότητα την εγγυάται μια κοινή αποδεκτή αυθεντία (ο πάπας ή «μόνη η Γραφή» ή πατερικά φρασίδια – ή τα κείμενα του Mαρξ). Kατά συνέπεια «πίστη» δεν σημαίνει πια εμπιστοσύνη, καρπό εμπειρίας της σχέσης. Σημαίνει ατομική «πεποίθηση», ιδεολόγημα ατομικής προτίμησης και επιλογής – αφού και η ελευθερία, στο ατομοκεντρικό «παράδειγμα», είναι μόνο δικαίωμα επιλογής, καθόλου κατόρθωμα αυθυπέρβασης. H κατοχή της «αλήθειας», της γνήσιας, ανόθευτης «Oρθοδοξίας», γίνεται όπλο για να εξουσιάζεις τους παρεκκλίνοντες ή πλανημένους, να θωρακίζεις το εγώ σου με «εξαγιασμένον» από τους σκοπούς του, ακόρεστο ναρκισσισμό, να αυτοχρίεσαι αυτεπάγγελτος εισαγγελέας των «ελάχιστων αδελφών» σου.

Oταν ακούει κανείς σήμερα στις Oρθόδοξες Eκκλησίες τούς «συντηρητικούς» επισκόπους να πολεμάνε με μανιασμένο πάθος τους «οικουμενιστές» (εν Xριστώ αδελφούς τους), πιστοποιεί ότι κοπιάρουν πιστά τους υπέρμαχους κάθε «ορθοδοξίας» (μαρξιστικής, φροϋδικής, ή όποιας άλλης ιδεοληψίας): Λειτουργούν με τη στυγνή εξουσιαστική λογική, δηλαδή με τη βασανιστική ανασφάλεια που έτρεφε και τον ναρκισσισμό ενός Λουναρτσάσκι ή ενός Zντάνοφ. Kαι στον πισώπλατο πόλεμο της Mόσχας ενάντια στην Kωνσταντινούπολη, ψηλαφεί ο απροκατάληπτος το ακριβές ανάλογο της εξουσιολαγνείας στις μεσαιωνικές, βαρβαρικές αυλές των παπών ή στο σοβιετικό πολιτ-μπιρό.

H Σύνοδος τελειώνει την επόμενη Kυριακή – αξίζει μια δεύτερη τότε επιφυλλίδα.

yannaras.gr

Δύει το άστρο του Ρέντσι; Ιστορικές νίκες Γκρίλο σε Ρώμη και Τορίνο, ρεκόρ αποχής

Το «κίνημα» του Μπέπε Γκρίλο κατάφερε να κερδίσει για πρώτη φορά τη συναίνεση όλου του κόσμου που αντιμάχεται το «ρεντσισμό», αλλά τώρα θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να διοικήσει τη Ρώμη και το Τορίνο και δεκάδες άλλες πόλεις....

Ο Ματέο Ρέντσι έχασε χθες το βράδυ τη Ρώμη και το Τορίνο, που πέρασαν στο κόμμα του Μπέπε Γκρίλο, ενώ η αποχή έφθασε σε νέα επίπεδα ρεκόρ υπογραμμίζοντας τη κρίση του ιταλικού πολιτικού συστήματος.

Η «επόμενη μέρα» αρχίζει με το λαϊκισμό του Γκρίλο να έχει μετατραπεί στο αντίπαλο δέος της ανατροπής του Δημοκρατικού Κόμματος και του λαϊκισμού του «ρεντσισμού», ενώ η δεξιά φαινομενικά κατακερματισμένη φαίνεται ότι προσπάθησε να διευκολύνει το «κόμμα του έθνους» να κερδίσει αρκετούς μεγάλους δήμους και να ολοκληρώσει τις σκληρές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις με τη σφραγίδα του Ρέντσι και μάλιστα εκεί που είχε αποτύχει παταγωδώς ο Μπερλουσκόνι εξαιτίας της λαϊκής αντίστασης.

Η προσπάθεια του Ρέντσι να «ανοίξει» το Δημοκρατικό Κόμμα προς το συντηρητικό και μετριοπαθή κόσμο απέτυχε και τώρα ο Ιταλός πρωθυπουργός θα πρέπει να δώσει εξασθενισμένος τη μάχη της επιβολής μιας αυταρχικής συνταγματική μεταρρύθμιση ενόψει του δημοψηφίσματος του Οκτωβρίου και της υιοθέτησης ενός εκλογικού νόμου που προβλέπει την απόλυτη πλειοψηφία σε ένα κόμμα ακόμη και με το 25%.

Το «κίνημα» του Γκρίλο κατάφερε να κερδίσει για πρώτη φορά τη συναίνεση όλου του κόσμου που αντιμάχεται το «ρεντσισμό», αλλά τώρα θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να διοικήσει τη Ρώμη και το Τορίνο και δεκάδες άλλες πόλεις. Θα πρέπει να κάνει «ταξικές» επιλογές που θα αφορούν τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών. Δεν θα είναι εύκολο. Για αρκετούς χθες το βράδυ το «κίνημα» του Γκρίλο μετατράπηκε σε «κόμμα» και οι συνέπειες δεν θα αργήσουν να φανούν.

Ο Ρέντσι επέμενε ότι τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών δεν αλλάξουν τη πολιτική του. Σε μια Ευρώπη που έχει να αντιμετωπίσει σε λίγες ημέρες τις ισπανικές εκλογές με την αναμενόμενη άνοδος του Unidos Podemos, το δημοψήφισμα τη Βρετανία και τις συνεχιζόμενες αντιστάσεις στη Γαλλία εναντίον της μεταρρύθμισης της εργασιακών, που με τόση ευκολία είχε περάσει ο Ρέντσι στην Ιταλία, θα είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι το πολιτικό σκηνικό στη Ρώμη θα παραμείνει αμετάβλητο.

Δήμαρχοι... μειοψηφίας

Η συμμετοχή στις μερικές δημοτικές εκλογές περιορίστηκε στο 50,54% στο δεύτερο γύρο από το 59,94% του πρώτου γύρου, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι δήμαρχοι να εκλέγονται μόλις με το 25% έως το 28% του εκλογικού σώματος! Στη Νάπολη, τη Τεργέστη, το Μπρίντιζι και σε άλλες δεκάδες πόλεις η συμμετοχή στο δεύτερο γύρο υποχώρησε κάτω από το 50% καταφέρνοντας ένα μεγάλο πλήγμα στη δημοκρατία. 

Η Ρώμη εναντίον της διαφθοράς του ΔΚ

Η Βιρτζίνια Ράτζι του Κινήματος Πέντε Αστέρων αποτελεί τη πρώτη γυναίκα και το πιο νέο σε ηλικία πρώτο πολίτη της Αιώνιας Πόλης. Η Ράτζι διέγραψε από το πολιτικό χάρτη το Δημοκρατικό Κόμμα και τον υποψήφιό του Τζιακέτι, καταφέρνοντας να πάρει 770.325 ψήφους ή το 67,2% από το 35,2% του πρώτου γύρου, έναντι των 376.646 ψήφων ή 32,8% του Τζιακέτι, που είχε πάρει στο πρώτο γύρο 24,9%. Η συμμετοχή στο δεύτερο γύρο υποχώρησε στο 50,2% από το 57,21% του πρώτου γύρου. Στη Ρώμη σε 7 από τα 14 δημοτικά διαμερίσματα, που εμφανίζονται ως δήμοι μέσα στο δήμο της Ρώμης, εκλέχθηκαν γυναίκες «δήμαρχοι», 5 του Κινήματος Πέντε Αστέρων και 2 του Δημοκρατικού Κόμματος, με το Κίνημα Πέντε Αστέρων να κερδίζει 12 από τα 14 διαμερίσματα. 

«Είναι μια ιστορική στιγμή, μια στροφή… Είμαι έτοιμη να κυβερνήσω, τώρα αρχίζει μια νέα εποχή», τόνισε η Ράτσι, ενώ στο εκλογικό της κέντρο διοργανώθηκε μεγάλη γιορτή με το επιτελείο του κινήματος και το Γκρίλο, που δήλωσε ότι τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών «είναι μόνο η αρχή».

Ο Τζιακέτι επωμίστηκε το βάρος της ήττας υπογραμμίζοντας ότι «είναι μια ήττα που μου ανήκει», αποφεύγοντας στην πράξη να επιρρίψει τις ευθύνες στο.. Ρέντσι.

Ο δήμος της Ρώμης οδηγήθηκε σε πρόωρες δημοτικές εκλογές εξαιτίας των σκανδάλων και της διαφθοράς που κατέληξαν σε σωρεία συλλήψεων και τη παραίτηση του απερχόμενου δημάρχου του Δημοκρατικού Κόμματος, Μαρίνο.

Ο Τζιακέτι σε μια ύστατη προσπάθεια να κερδίσει τη ψήφο των οπαδών και του αθλητικού κόσμου μετέτρεψε την υποψηφιότητα της Ρώμης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε προεκλογικό σύνθημα με αποτέλεσμα την ενίσχυση της… Ράτζι!

Το Μιλάνο στο μάνατζερ του Ρέντσι

Στο Μιλάνο ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος Σάλα κέρδισε με 264.481 ψήφους 51,7% από το 41,7% του πρώτου γύρου, το δεξιό Παρίζι, που πήρε 247.052 ψήφους ή 48,3% από το 40,8% του πρώτου γύρου. Στο δεύτερο γύρο συμμετείχε το 51,8% από το 54,65% του πρώτου γύρου, ενώ στις δημοτικές εκλογές του 2011 είχε συμμετάσχει το 67,56%. Η δεξιά ελέγχει 5 από τα 9 «δημοτικά διαμερίσματα» της πόλης. Για το Σάλα «αποτελεί μια μεγάλη νίκη και τώρα θα πρέπει να δουλέψουμε».

«Φέστα» Ντε Ματζίστρις στη Νάπολη

Στη Νάπολη με πληθυσμό 978.399 κατοίκων και 769.934 ψηφοφόρους ο αριστερός κινηματικός δήμαρχος Ντε Ματζίστρις επανεκλέχθηκε με 185.907 ψήφους ή το 66,85%, από το 42,8% του πρώτου γύρου, έναντι του δεξιού επιχειρηματία Λετιέρι, που πήρε 92.174 ψήφους ή το 33,2% στο δεύτερο γύρο, από το 24% του πρώτου γύρου. Η συμμετοχή υποχώρησε στο 35,99% στο δεύτερο γύρο, από το 54,11% του πρώτου γύρου.

Ράπισμα του Τορίνο σε Ρέντσι και Fiat

Στο Τορίνο που έχει πληθυσμό 896.773 κατοίκους και 698.112 ψηφοφόρους η  Κιάρα Απεντίνο του Κινήματος Πέντε Αστέρων με 202.764 ψήφους ή το 54,56%, από το 30,92% του πρώτου γύρου, κέρδισε τον απερχόμενο δήμαρχο του Δημοκρατικού Κόμματος Φασίνο που πήρε 168.880 ψήφους ή 45,44%, από το 41,83% του πρώτου γύρου. Ο Φασίνο, παλιό ηγετικό στέλεχος του Ιταλικού ΚΚ, του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς και των Δημοκρατών της Αριστεράς, τόνισε ότι η ψήφος στο Τορίνο «αποτελεί αδιαμφισβήτητο στοιχείο ότι η δεξιά ψήφισε το Κίνημα Πέντε Αστέρων». 

H σκληρή ήττα του Φασίνο μπορεί να ερμηνευθεί με τη τεράστια κοινωνική κρίση που βιώνει η πρώην πρωτεύουσα της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας μετά την απότομη αποβιομηχάνιση των τελευταίων ετών και την ουσιαστική απόσυρση της Fiat από τη πόλη. Το κίνημα εναντίον του τρένου υψηλής ταχύτητας Νο ΤΑV διοργάνωσε χθες μεγάλη γιορτή στο κέντρο της πόλης, δεδομένου ότι ο Φασίνο αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς των κοινωνικών και νεολαιίστικων κινημάτων της πόλης.

Η Μπολόνια παραμένει στο ΔΚ

Στη Μπολόνια που έχει πληθυσμό 386.181 κατοίκους και 297.160 ψηφοφόρους επανεκλέχθηκε ο απερχόμενος δήμαρχος του Δημοκρατικού Κόμματος, Μέρολα με 83.907 ψήφους ή το 54,64% από το 39,48% του πρώτου γύρου, έναντι της δεξιάς Μποργκοντζόνι που ήρε 69.660 ψήφους ή το 45,36% στο δεύτερο γύρο από το 22,27% του πρώτου γύρου. Η συμμετοχή περιορίστηκε στο 53,17% από το 59,65% του πρώτου γύρου, ενώ στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές είχε ψηφίσει το 71,40%!

Στη Τεργέστη που έχει πληθυσμό 205.413 κατοίκους και 185.312 ψηφοφόρους δήμαρχος εκλέχθηκε ο δεξιός Ντιπιάντσα με 44.845 ψήφους ή το 52,63% από το 40,8% του πρώτου γύρου, έναντι του υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος Κοσολίνι, που πήρε 40.361 ψήφους ή το 47,37% από το 29,21% του πρώτου γύρου. Η συμμετοχή υποχώρησε στο 47,43% από το 53,45% του πρώτου γύρου, ενώ στις προηγούμενες εκλογές είχε ψηφίσει το 56,57%.

Αργύρης Παναγόπουλος/ΑΥΓΗ

Φόνος βουλευτή υπέρ της ΕΕ!

Η ψυχολογική πίεση που ασκείται εναντίον του αγγλικού λαού είναι τρομερή. Ένας φόνος μιας νεαρής γυναίκας είναι εφιαλτικό βάρος. Θα αλλάξει την έκβαση του δημοψηφίσματος; Σε πέντε μέρες θα το μάθουμε και θα κρίνουμε αν οι Άγγλοι είναι λαός μιας μεγάλης χώρας ή αν πρόκειται για άτομα που απλώς κατοικούν σε μια μεγάλη χώρα....

του Γιώργου Δελστίκ*

ΩΜΑ θα θέσουμε το ζήτημα: Οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είναι αυτές που οργάνωσαν τη δολοφονία της βουλευτίνας των Εργατικών Τζο Κοξ, με στόχο να επηρεάσουν καταλυτικά την έκβαση του δημοψηφίσματος την Πέμπτη για την παραμονή ή όχι της Αγγλίας στην ΕΕ; Αν όντως έχει συμβεί αυτό, είναι προφανές ότι οι μυστικές δημοσκοπήσεις της υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας ΜΙ5 έδιναν ως πιθανότατη τη νίκη της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ. Η δολοφονία της Τζο Κοξ θα πετύχει να αλλάξει την έκβαση του δημοψηφίσματος υπέρ της παραμονής στην ΕΕ της Αγγλίας;

Αυτό θα το δούμε τη νύχτα της Πέμπτης, 23 Ιουνίου, οπότε θα έχουμε και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αν πάντως η δολοφονία της βουλευτού Τζο Κοξ μεθοδεύτηκε από τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, το βρετανικό κατεστημένο πρέπει να βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Ως θύμα δολοφονίας, η Τζο Κοξ ήταν το ιδανικό θύμα. Μια πρωτοεκλεγμένη γυναίκα βουλευτής, γλυκιά σαραντάρα, μητέρα δύο μικρών παιδιών, τριών και πέντε χρονών, που θα μεγαλώσουν ορφανά. Η Τζο Κοξ ανήκε στην ακραία δεξιά πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος. Πρώτα απ’ όλα ήταν υπέρ μιας συνολικής, γενικής επίθεσης εναντίον της Συρίας για να επιτευχθεί η ανατροπή του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Δεύτερον, όχι μόνο ήταν υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ, αλλά τάχθηκε και κατά του ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν, θεωρώντας ότι δεν τάχθηκε με επαρκή για την ίδια αποφασιστικότητα υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ! Μιλάμε για τον Κόρμπιν, ο οποίος έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι το «Ναι» στην παραμονή της Αγγλίας στην ΕΕ θα είναι αποτέλεσμα πρωτίστως της ψήφου των οπαδών του Εργατικού Κόμματος υπέρ της ΕΕ!

Τον περασμένο μήνα η Κοξ κατέστησε δημόσια γνωστή τη διαφωνία της με την εκλογή του Κόρμπιν ως αρχηγού των Εργατικών. Σε άρθρο της στον Γκάρντιαν τον κατηγόρησε ότι δεν έχει τη «στόφα» πρωθυπουργού και του προσήψε «αδύναμη ηγεσία, κακή ικανότητα κρίσης και εσφαλμένες προτεραιότητες». Η Κοξ είχε δουλέψει στο Ίδρυμα Μπιλ Γκέιτς, ενώ υπήρξε και σοβαρό στέλεχος της ανθρωπιστικής οργάνωσης Όξφαμ. Διετέλεσε ακόμη σύμβουλος της Σάρας Μπράουν, της συζύγου του τελευταίου πρωθυπουργού των Εργατικών Γκόρντον Μπράουν, άρα η Κοξ ήταν οργανικά δεμένη με τη δεξιά πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος. Όταν όμως κάποιος δολοφονείται, οι επιμέρους πολιτικές του απόψεις υποχωρούν και αυτό που μένει είναι η αποτρόπαια δολοφονία μιας νεαρής μητέρας με δύο παιδάκια τριών και πέντε χρόνων. Ο δράστης έχει συλληφθεί από τις βρετανικές αρχές και πρόκειται για μια ακροδεξιά προσωπικότητα. Φρόντισε άλλωστε να το κάνει γνωστό, φωνάζοντας τη στιγμή που διέπραττε το έγκλημα «Πρώτα η Βρετανία». Θα μπορούσε να το θεωρήσει κανείς ένα σύνθημα, αν αυτό δεν ήταν ταυτόχρονα το όνομα μιας… βρετανικής ακροδεξιάς οργάνωσης!

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησαν να εκμεταλλευθούν το τραγικό γεγονός προκειμένου να καταστήσουν συμπαθέστερη στους Έλληνες την ΕΕ, παρά τον νεοαποικιακό ζυγό που η ΕΕ έχει επιβάλει στην Ελλάδα. «Ματωμένο δημοψήφισμα» ήταν ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της Αυγής την Παρασκευή, την επόμενη μέρα μετά τη στυγνή δολοφονία. «Πάγωσαν Βρετανία και Ευρώπη από τη δολοφονία της Τζο Κοξ» ήταν ο υπέρτιτλος της πρώτης σελίδας. «Φωνάζοντας το σύνθημα “Πρώτα η Βρετανία”, ο πενηντάχρονος δράστης σκότωσε τη βουλευτή των Εργατικών. Ανεστάλησαν όλες οι συγκεντρώσεις, υπέρ και κατά του Brexit, μία εβδομάδα πριν από το κρίσιμο δημοψήφισμα» ανέφερε ο υπότιτλος της πρώτης σελίδας της κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ. Στην προσπάθεια αξιοποίησης συμμετείχε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. «Κοινός εχθρός είναι όσοι θέλουν να διασπάσουν την ενότητα των λαών και των κοινωνικών δυνάμεων» δήλωσε χωρίς να καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος τι έλεγε. «Να αποτίσουμε φόρο τιμής σε μια πολιτικό που χάθηκε άδικα και να ελπίσουμε να είναι το τελευταίο θύμα σε μια περίοδο όπου στην Ευρώπη το μίσος αναζωπυρώνεται και ενισχύεται έναντι της νηφαλιότητας και του πολιτικού λόγου», πρόσθεσε, επιχειρώντας να στρεβλώσει το νόημα της σύγκρουσης που διεξάγεται στην Αγγλία γύρω από το αν η Γερμανία θα μπορέσει ή όχι να οικοδομήσει το Τέταρτο Ράιχ της, αυτή τη φορά όμως όχι με τα τανκς, αλλά με το ευρώ.

Η ψυχολογική πίεση που ασκείται εναντίον του αγγλικού λαού είναι τρομερή. Ένας φόνος μιας νεαρής γυναίκας είναι εφιαλτικό βάρος. Θα αλλάξει την έκβαση του δημοψηφίσματος; Σε πέντε μέρες θα το μάθουμε και θα κρίνουμε αν οι Άγγλοι είναι λαός μιας μεγάλης χώρας ή αν πρόκειται για άτομα που απλώς κατοικούν σε μια μεγάλη χώρα.

*Ο Γιώργος Δελαστίκ είναι δημοσιογράφος

Die Welt: Ένα Brexit θα έφερνε τη Γερμανία μόνη απέναντι στις χώρες του Νότου

Εάν οι Βρετανοί αποχωρήσουν από την ΕΕ δεν θα έλθει η συντέλεια του κόσμου, αλλά για το φιλελεύθερο οικονομικό στρατόπεδο θα γίνει ακόμα πιο δύσκολο να επηρεάσει την πολιτική της ΕΕ. 

Ο βορράς δεν μπορεί να είναι ο δάσκαλος της ΕΕ, αλλά ούτε και χρηματοδότης, σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα Die Welt, η οποία σε άρθρο της εκτιμά πως σε περίπτωση εξόδου της Βρετανίας, η ΕΕ θα διολισθήσει οριστικά προς την κατεύθυνση της «μεταβιβαστικής ένωσης» (δηλαδή της αυτόματης στήριξης των φτωχότερων και πιο αδύναμων από τα πλουσιότερα και ισχυρότερα μέλη της).

Η αντίστροφη μέτρηση για την παραμονή ή μη της Βρετανίας στην ΕΕ άρχισε και δεν είναι μόνο τα χρηματιστήρια νευρικά, σημειώνει η εφημερίδα. Ανησυχούν και οι γερμανικές επιχειρήσεις. Ο φόβος για το ενδεχόμενο να αποχωρήσει ένας ισχυρός εταίρος είναι μεγάλος. Ακόμα χειρότερες από τις αναταράξεις στις χρηματαγορές και τις αρνητικές επιπτώσεις που θα είχε στο εμπόριο και τις επενδύσεις θα ήταν για την Ευρώπη οι μακροπρόθεσμες συνέπειες. Διότι οι πιθανότητες να βγει κάποτε η ΕΕ από τον οικονομικό της λήθαργο θα μειωνόταν τρομερά χωρίς τη βρετανική συμβολή στο ευρύτερο άνοιγμα στον κόσμο και στο φιλελεύθερο οικονομικό πνεύμα.

Το στρατόπεδο αυτών που πιστεύουν στο κράτος, στον προστατευτισμό και την μεταβιβαστική ένωση, απειλεί να κυριαρχήσει συντριπτικά. Χωρίς τους Βρετανούς, οι Γερμανοί και οι Βορειοευρωπαίοι ομοϊδεάτες τους δεν θα κατάφερναν να επιτύχουν ούτε καν τη μειοψηφία αρνησικυρίας (σ.σ. για το σχηματισμό της χρειάζονται τουλάχιστον τέσσερα κράτη μέλη που να αντιπροσωπεύουν άνω του 35% του πληθυσμού της ΕΕ), όπως επισημαίνει η φιλελεύθερη δεξαμενή σκέψης Open Europe.

Μετά το Brexit η ελπίδα ότι η ΕΕ θα μπορέσει στο ορατό μέλλον να επιστρέψει στην ανάπτυξη και να επιτύχει την σύνδεση με τις ΗΠΑ και τις ανερχόμενες χώρες της Ασία θα εξανεμιστεί δια παντός. Αλλά και οι μελλοντικές προοπτικές της Γερμανίας θα επιδεινωθούν σημαντικά, αφού υπάρχει ο φόβος ότι μετά το σοκ του Βrexit τα υπόλοιπα μέλη θα έρθουν πιο κοντά και θα μεταβιβάσουν περισσότερες εξουσίες στις Βρυξέλλες.

Ήδη εντός της ΕΕ υπάρχουν πολλές διαφορές. Από τη μια πλευρά βρίσκονται οι βόρειοι Ευρωπαίοι, οι οποίοι αναπτύσσονται, δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και κατευθύνονται προς την ψηφιοποίηση, επωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση, είναι υπέρ του ελευθέρου εμπορίου και έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της αγοράς. Από την άλλη οι νότιοι Ευρωπαίοι οι οποίοι βρίσκονται εδώ και έξι χρόνια σε συνθήκες κρίσης και το βουνό των χρεών τους αυξάνεται διαρκώς, ενώ συρρικνώνεται ταυτόχρονα συνεχώς ο βιομηχανικός τομέας.

Το χάσμα μεταξύ των δύο στρατοπέδων δεν μεγαλώνει μόνο από απόψεως οικονομικής δυναμικής. Τα χωρίζουν επίσης κόσμοι και στην εκτίμηση του ποιές οικονομικές συνταγές θα πρέπει να ακολουθηθούν στην προσπάθεια κατά της μιζέριας του χρέους. Όποιος είχε πιστέψει ότι η επιτυχία χωρών, όπως η Γερμανία, η Ολλανδία ή η Δανία, θα έπειθε τα μεσογειακά κράτη και θα τους παρακινούσε να τους μιμηθούν, υπέπεσε σε πλάνη.

Ιδίως η Γερμανία δεν θεωρείται σε καμιά περίπτωση πρότυπο στην Ιταλία, τη Γαλλία και την Ελλάδα. Αντίθετα, στη νότια Ευρώπη διαδίδεται ο μύθος ότι εδώ στη Γερμανία επικρατούν ανυπόφορες κοινωνικές συνθήκες μετά τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν. Τα γερμανικά συνδικάτα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης συντάσσονται ευχαρίστως με την άποψη ότι δήθεν καταρρέει η γερμανική μεσαία τάξη, ότι οι συνταξιούχοι φτωχοποιούνται και οι εργαζόμενοι γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης.

Ακόμα και οι συγκυβερνώντες Σοσιαλδημοκράτες δίνουν την εντύπωση ότι εν τω μεταξύ η Γερμανία έχει ένα τεράστιο έλλειμμα δικαιοσύνης ως συνέπεια της υπερβολικής δόσης σε νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Ο δε υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πιέζεται υπερβολικά στο εσωτερικό και το εξωτερικό να εγκαταλείψει την πολιτική τού μηδενικού ελλείμματος και αντ΄ αυτής να ακολουθήσει την πολιτική της δημιουργίας χρεών. Να ακολουθήσει δηλαδή η Γερμανία το παράδειγμα της Γαλλίας και της Ιταλίας, και όχι το αντίθετο.

Στην πραγματικότητα, όμως, έλλειμμα δικαιοσύνης υπάρχει στις χώρες εκείνες οι οποίες υποθηκεύουν το μέλλον της νεολαίας τους εξαιτίας της έλλειψης βούλησης για μεταρρυθμίσεις, αναφέρει η γερμανική εφημερίδα. Στην Ισπανία, την Ελλάδα και την Ιταλία οι άνεργοι πληθαίνουν. Αν συνυπολογισθούν στους μακροχρόνια άνεργους και εκείνοι οι οποίοι συνταξιοδοτήθηκαν πρόωρα ή έχουν παραιτηθεί από την αναζήτηση εργασίας, τότε ένας στους πέντε είναι άνεργος στις χώρες που περνάνε κρίση.

Και στη Γαλλία, επίσης, η ρύθμιση της αγοράς εργασίας και ο υπερβολικός κατώτατος μισθός έχουν ως συνέπεια να μην βρίσκουν εργασία οι νέοι. Όπως όμως δείχνουν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, οι πολίτες δεν θέλουν μεταρρυθμίσεις, αλλά εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο παντοδύναμο κράτος.

Και επειδή η ίδια η Γαλλία είναι υπερχρεωμένη, επιδιώκει μαζί με τους Ιταλούς την ευρωπαϊκή ασφάλεια ανέργων. Δεν θέλουν τις μεταρρυθμιστικές ιδέες από το βορρά, αλλά μόνο τα λεφτά του.

Οι Βρετανοί θεωρούνται ως τροχοπέδη μιας περαιτέρω ευρωπαϊκής εμβάθυνσης. Το γεγονός ότι οι Βρυξέλλες δεν ρυθμίζουν μόνον την αγορά αλλά και πολλούς άλλους τομείς, από το προσφυγικό μέχρι την τραπεζική ένωση με εγγύηση των καταθέσεων, δεν προβληματίζει μόνο του πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου.

Και στη Γερμανία, ανάμεσα στον επιχειρηματικό κόσμο, ο οποίος στήριζε τη στενή συνεργασία με την Ευρώπη, πληθαίνουν οι αμφιβολίες. Ο τραπεζικός κλάδος υποστηριζόμενος από τη μεσαία τάξη εναντιώνεται σφοδρά στο να φέρει ευθύνη για τα τραπεζικά ιδρύματα άλλων χωρών της ΕΕ. Η νομισματική πολιτική υψηλού ρίσκου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) επικρίνεται σφοδρά από γερμανικές ασφαλιστικές και ταμιευτήρια ως αθέμιτη απαλλοτρίωση των καταθετών τους. Και οι εργοδότες δεν θεωρούν καθόλου καλή την ιδέα περί ευρωπαϊκής ασφάλειας για τους άνεργους.

Εν τω μεταξύ, ολοένα και περισσότερες γερμανικές οικογενειακές επιχειρήσεις υποπτεύονται ότι τα μειονεκτήματα της ευρωπαϊκής πολιτικής σωτηρίας υπερτερούν των πλεονεκτημάτων της. Βέβαια η πολιτική του φτηνού χρήματος της ΕΚΤ διευκολύνει τις γερμανικές εξαγωγές, όμως αντίστροφα η πολιτική των χαμηλών επιτοκίων σπρώχνει στα ύψη το κόστος των προβλεπομένων συντάξεων.

Εάν οι Βρετανοί αποχωρήσουν από την ΕΕ δεν θα έλθει η συντέλεια του κόσμου, αλλά για το φιλελεύθερο οικονομικό στρατόπεδο θα γίνει ακόμα πιο δύσκολο να επηρεάσει την πολιτική της ΕΕ. Εκνευρισμένοι θα μπορούσαν και άλλοι συνεισφέροντες, όπως λ.χ. η Φινλανδία ή η Ολλανδία, να ακολουθήσουν το βρετανικό παράδειγμα.

Λόγω της ευρωκόπωσης πολλών πολιτών, η ΕΕ, ανεξαρτήτως αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, χρειάζεται μια μεγάλη συζήτηση για τις μεταρρυθμίσεις. Οι Βρυξέλλες παρεμβαίνουν σε πολλούς τομείς, οι οποίοι θα ήταν καλύτερα να παραμείνουν στην ευθύνη των κρατών. Ιδίως επειδή οι χώρες δεν συμφωνούν σε καμιά περίπτωση για το ποιός θα πρέπει να είναι ο βηματισμός. Ο βορράς δεν μπορεί να είναι ο δάσκαλος της νότιας Ευρώπης αλλά ούτε και ο χρηματοδότης της, καταλήγει η γερμανική εφημερίδα.
TheHuffingtonPost

BREXIT: Θα «ξηλωθεί» το ευρωπαϊκό πουλόβερ;

Η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής πολιτικής που μέχρι σήμερα περιορίζεται στους ευρωσκεπτικιστές, αν υπογραμμιστεί από το αποτέλεσμα του Βρετανικού δημοψηφίσματος, μπορεί να προκαλέσει τσουνάμι αμφισβητήσεων και το ευρωπαϊκό πουλόβερ να αρχίσει να ξηλώνεται...

Λίγα εικοσιτετράωρα απομένουν για να απαντηθεί το ερώτημα αν μένει ή φεύγει η Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και στη μάχη αυτή, Ευρώπη και Αμερική συντάσσονται για την διατήρηση της Βρετανίας στη θέση της στην Ε.Ε.. Ο φόβος των συνεπειών μιας βρετανικής αποχώρησης κυριεύει τις χώρες της Ευρώπης καθώς προσπαθούν να υπολογίζουν τί θα φέρει η επόμενη μέρα τόσο πολιτικά, όσο και οικονομικά. 

Η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής πολιτικής που μέχρι σήμερα περιορίζεται στους ευρωσκεπτικιστές, αν υπογραμμιστεί από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, μπορεί να προκαλέσει τσουνάμι αμφισβητήσεων και το ευρωπαϊκό πουλόβερ να αρχίσει να ξηλώνεται.

Αν το Brexit γίνει και η Βρετανία...δεν καταστραφεί, σειρά δημοψηφισμάτων θα πρέπει να αναμένονται σε χώρες όπως η Ολλανδία, η Δανία, αλλά και η Ιταλία και η Γαλλία.

Κάθε μια από τις επόμενες μέρες θεωρείται μεγάλης σημασίας, αφού με κάθε είδους επιχείρημα γίνεται προσπάθεια συγκράτησης του δυνατού ρεύματος που παρουσίαζε το Brexit.

Στον αγώνα συγκράτησης της Βρετανίας στην Ε.Ε τάχθηκε και το ΔΝΤ που με έκθεσή του τόνιζε χθες (18/6) ότι η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου κινδυνεύει να υποστεί ένα «αρνητικό και σημαντικό» πλήγμα, που θα αναστατώσει το εμπόριο, θα περιορίσει την παραγωγή και θα μειώσει το εισόδημα των βρετανικών νοικοκυριών.

Όπως αναφέρει, οι συνέπειες ενδεχόμενου Brexit θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό από το είδος της νέας εμπορικής σχέσης που θα συνάψει το Λονδίνο με την Ε.Ε., όπου η βρετανική κυβέρνηση θα κληθεί να βρει μία λειτουργική ισορροπία ανάμεσα στην πρόσβαση στην ενιαία αγορά και στην ανεξαρτησία από τις υποχρεώσεις που τη συνοδεύουν.

Το Ταμείο (ΔΝΤ) ωστόσο επισημαίνει ότι αυτή η διαδικασία μπορεί κάλλιστα να είναι χρονοβόρα και πολιτικά δύσκολη, τη στιγμή που σήμερα σχεδόν το 50% των βρετανικών εξαγωγών έχει ως προορισμό την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση, απολαμβάνοντας μηδενικούς δασμούς και ελάχιστα τελωνειακά εμπόδια.

Σύμφωνα μάλιστα με το ΔΝΤ, οι απώλειες δεν θα είναι δυνατό να υπερκεραστούν από την υποτίμηση της στερλίνας, η οποία θα κάνει μεν τις εξαγωγές πιο ανταγωνιστικές, αλλά συνάμα οι εισαγωγές θα γίνουν ακριβότερες. Το ΔΝΤ προβλέπει ότι οι συνέπειες για το σύνολο της Ε.Ε. θα είναι σαφώς μικρότερες σε σχέση με τις επιπτώσεις που θα υποστεί η Βρετανία, με δεδομένο ότι οι βρετανικές εξαγωγές προς την υπόλοιπη Ε.Ε. ισοδυναμούν σε αξία με το 13% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ αντίθετα οι εξαγωγές των υπόλοιπων 27 κρατών-μελών προς το Ηνωμένο Βασίλειο αναλογούν στο 3% του δικού τους αθροιστικού ΑΕΠ.

Επιπτώσεις για την Ελλάδα

Η αβεβαιότητα για την Ευρώπη σημαίνει πολλαπλάσια αβεβαιότητα για την Ελλάδα που ως αδύναμη οικονομία θα αποτελέσει χώρα από την οποία τα διεθνή κεφάλαια θα προτιμήσουν να αποσυρθούν επιλέγοντας ασφαλέστερες τοποθετήσεις. Η πολιτική ανησυχία που θα δημιουργηθεί για τη συνοχή της Ένωσης, μπορεί να επαναφέρει σενάρια χρεοκοπίας για την Ελλάδα, αν διαφανεί ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα συμφωνούν πια στην ιδέα της στήριξης του κοινού νομίσματος.

Οι πρώτες αναταράξεις ήδη φάνηκαν την προηγούμενη εβδομάδα, με πιέσεις στο Χρηματιστήριο Αθηνών οι οποίες αναμένεται να κινηθούν την επόμενη εβδομάδα ανάλογα με την πορεία των δημοσκοπήσεων του Brexit.

Τυχόν έξοδος της Βρετανίας αναπόφευκτα θα έχει εμπορικές-οικονομικές συνέπειες και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ειδικά για χώρες που έχουν μεγάλο διμερές εμπόριο με το Ηνωμένο Βασίλειο, όπως η Ιρλανδία, η Μάλτα, η Κύπρος, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία και το Βέλγιο.

Οι ελληνικές εξαγωγές στη Βρετανία ανήλθαν το 2015 σε 1,8 δισ. ευρώ και αφορούσαν πλειάδα αγροτικών προϊόντων, τυριά και φάρμακα. 

Οι εξαγωγές αυτές με τη Βρετανία εκτός ΕΕ μπαίνουν σε κίνδυνο, αφού θα επιβαρυνθούν με δασμούς, ΦΠΑ και θα ακριβύνουν αν η τιμή της λίρας πέσει όπως είναι το πιθανότερο. 

Αντίστοιχα αν μπουν δασμοί από την Ε.Ε στα αγγλικά προϊόντα που εισάγουμε θα ακριβύνουν τα αγγλικά αυτοκίνητα και το ουίσκι. Η Βρετανία είναι σημαντικός εμπορικός εταίρος για την Ελλάδα ο 7ος μεγαλύτερος εξαγωγικός μας προορισμός και η έξοδός της από την Ε.Ε. θα είναι μια αρνητική εξέλιξη.

Το Brexit ανησυχεί ιδιαιτέρα τους Έλληνες επιχειρηματίες αλλά μόνο το 1,7% των εγχωρίων εξαγωγών κατευθύνεται στη Βρετανία και το 0,3% των μετοχών στο βρετανικό χρηματιστήριο ανήκει σε ελληνικά χέρια.

Σε περίπτωση εξόδου της Μ. Βρετανίας θα υπάρξουν πολλές αλλαγές όσον αφορά στο ισχύον κανονιστικό πλαίσιο και είναι άγνωστο τί καθεστώς θα επικρατήσει τελικά μεταξύ Βρετανίας και ΕΕ.

Η επόμενη μέρα ενός Brexit

Στην ανάλυσή τους για τις συνέπειες του Brexit, οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ δίνουν δύο θεωρητικά σενάρια. Στο πρώτο, αν και το Λονδίνο πετυχαίνει εμπορική συμφωνία που επιτρέπει αρκετά μεγάλη πρόσβαση στην ενιαία αγορά – στο μοντέλο της Νορβηγίας – η βρετανική οικονομία είναι και πάλι 1,4% μικρότερη από το κανονικό έξι χρόνια από σήμερα.

Το δεύτερο σενάριο, που προβλέπει δύσκολη διαπραγμάτευση με την Ε.Ε. και τελικά αναγκαστική επιστροφή στους κανόνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, το ΑΕΠ του Ηνωμένου Βασιλείου το 2021 είναι 4,5% μικρότερο από ό,τι θα μπορούσε να είναι.

Παράλληλα δε με τη διαπραγμάτευση νέας εμπορικής συμφωνίας με την Ε.Ε., το ΔΝΤ σημειώνει ότι η Βρετανία θα πρέπει να διαπραγματευτεί εκ του μηδενός την εμπορική της σχέση με ακόμα 60 άλλες χώρες που σήμερα καλύπτονται από τις συλλογικές συμφωνίες της Ε.Ε.

Ενεργός Πολίτης