WSJ: Ποια βραχυπρόθεσμα μέτρα θα φέρει ο ESM στο Eurogroup

Επεκτάσεις λήξεων, ανταλλαγή ομολόγων EFSF



Εμπιστευτική πρόταση που έχει καταρτίσει ο ESM θα μπορούσε να ελαφρύνει το φορτίο χρέους της Ελλάδας κατά περίπου 20% ως το 2060, μεταδίδει η Wall Street Journal.

Το εξασέλιδο έγγραφο του ESM με ημερομηνία 25 Νοεμβρίου, στο οποίο εξασφάλισε πρόσβαση η εφημερίδα, προβλέπει μέτρα που θα ληφθούν στο κοντινό μέλλον για την ελάφρυνση του μεγάλου ελληνικού χρέους.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της αμερικανικής εφημερίδας, το έγγραφο προτείνει μέτρα για την επιμήκυνση των ωριμάνσεων και το «κλείδωμα» των επιτοκίων σε ορισμένα από τα δάνεια που έχει λάβει η Ελλάδα, για να προστατεύσει τη χώρα από μελλοντικές αυξήσεις επιτοκίων.

Το συνολικό αποτέλεσμα των μέτρων αυτών θα μειώσει ως το 2060 τον λόγο του χρέους προς το ΑΕΠ κατά 21,8 ποσοστιαίες μονάδες.

Επίσημη ανάλυση της ευρωζώνης τον Μάιο προέβλεπε ότι ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ θα φτάσει στο 104,9% το 2060, σύμφωνα με το βασικό σενάριο, στο οποίο η Ελλάδα θα εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμα διάσωσης.

«Είναι ένα έγγραφο εργασίας του ESM το οποίο δεν έχει ακόμα υιοθετηθεί από τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης. Το έγγραφο έρχεται ως απάντηση στην εντολή που έλαβε ο ESM στις 25 Μαΐου (από το Eurogroup) να εργαστεί για τα βραχυπρόθεσμα πρώτα μέτρα μιας δέσμης μέτρων που θα βελτιώσουν τη βιωσιμότητα του χρέους της Ελλάδας», ανέφερε εκπρόσωπος του ESM.

O ίδιος σημείωσε ότι ο γενικός διευθυντής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ θα παρουσιάσει τις προτάσεις στο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, εκφράζοντας την προσδοκία του ότι θα γίνουν αποδεκτά από τους υπουργούς Οικονομικών του ευρώ.

Τα μέτρα θα εφαρμοστούν από τώρα έως το τέλος του προγράμματος διάσωσης, στα μέσα του 2018.

Τον Μάιο, οι πιστωτές της Ελλάδας συμφώνησαν σε ένα πλαίσιο για την επαναφορά του ελληνικού χρέους σε βιώσιμα επίπεδα, χωρίς την επιβάρυνση των Ευρωπαίων φορολογουμένων, το οποίο επίσης περιλάμβανε μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα.

Τα παραπάνω μέτρα -που περιλαμβάνουν επιμηκύνσεις στις ωριμάνσεις και ανώτατα όρια στα επιτόκια, αλλά σε καμία περίπτωση μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους- θα ληφθούν μόνο αν «είναι αναγκαίο», με τη σχετική απόφαση να λαμβάνεται μετά το τέλος του προγράμματος διάσωσης, στα μέσα του 2018.

Το χρέος της Ελλάδας αναμένεται να φτάσει στο υψηλότερο σημείο στο 181,6% του ΑΕΠ το 2016, σύμφωνα με οικονομικές προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δημοσιεύτηκαν αυτό τον μήνα.

Η λήψη μέτρων για το ελληνικό χρέος αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στη χρηματοδότηση της χώρας. Ορισμένες χώρες, υπενθυμίζει το δημοσίευμα, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, απαιτούν τη συμμετοχή του ΔΝΤ ως όρο προκειμένου να συνεχίζουν να χρηματοδοτούν την Ελλάδα.

Το ΔΝΤ πιέζει για σημαντικότερη ελάφρυνση χρέους, κάτι που η ευρωζώνη δεν έχει δείξει προς το παρόν προθυμία να αποδεχτεί, καθώς αξιωματούχοι του Ταμείου υποστηρίζουν ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα από μόνα τους δεν αρκούν για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις του Ταμείου.

Το έγγραφο του ESM προτείνει τρεις ομάδες βραχυπρόθεσμων μέτρων, με τα πιο αποτελεσματικά να είναι αυτά που «κλειδώνουν» τα επιτόκια που πληρώνει η Ελλάδα σε μερικά από τα υφιστάμενα και μελλοντικά δάνεια.

Στα μέτρα αυτά περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων η ανταλλαγή ομολόγων με κυμαινόμενα επιτόκια που κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες (σ.σ. ομόλογα του EFSF) με ομόλογα με σταθερά επιτόκια, η χρήση swap επιτοκίων για τον καθορισμό των δόσεων που καταβάλλει η Ελλάδα σε κάποια από τα δάνεια στον ΕSM. Επίσης, προβλέπεται και η πραγματοποίηση μελλοντικών εκταμιεύσεων προς την Ελλάδα μέσω δανείων με σταθερά επιτόκια.

Άλλο μέτρο που περιλαμβάνεται στην πρόταση του ESM είναι η επιμήκυνση της ωρίμανσης ορισμένων δανείων στα 32,5 έτη από 28,3.

Επιπροσθέτως, περιλαμβάνεται η άρση της επιβολής προστίμου στα επιτόκια που θα πλήρωνε η Ελλάδα για ορισμένα από τα δάνειά της το 2017, θέμα που σχετίζεται με επίτευξη στόχων για τις ιδιωτικοποιήσεις. Η κατάργηση του προστίμου από το 2018 και έπειτα θα εξεταστεί στο πλαίσιο των μεσοπρόθεσμων μέτρων.
πηγή: in.gr

Φιντέλ Κάστρο: Ένας που τολμούσε να υψώσει το ανάστημα στον ιμπεριαλισμό όποιοι και αν ήταν οι συσχετισμοί

Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους, ο ηγέτης που αμφισβήτησε και ταπείνωσε συνολικά τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό δεν μπορούσε παρά να είναι το μόνιμο αντικείμενο του μίσους και της λύσσας της Δεξιάς όλης της υφηλίου...


«Διδαχτήκαμε ότι δεν εκλιπαρεί κανείς για ελευθερία. Την κερδίζει με τη ματσέτα στο χέρι (…).  Δεν φοβάμαι τη φυλακή, ούτε, πολύ περισσότερο, την οργή του μίζερου δυνάστη που πήρε τις ζωές των συντρόφων μου στη Μονκάδα.  
Καταδικάστε με. Δεν με νοιάζει. Η Ιστορία θα με δικαιώσει».
(Φιντέλ Κάστρο: Απολογία στο δικαστήριο, επί δικτατορίας Μπατίστα, όπου δικαζόταν για την επίθεση των εξεγερμένων φοιτητών στους στρατώνες Μονκάδα)

Με τα πανιά κόντρα

Κανένα αίσθημα δεν είναι τόσο μεταδοτικό ανάμεσα στον κόσμο, όσο ο πανικός και η αποθάρρυνση. Μπροστά σε μια ήττα τα πιο απαραίτητα εφόδια, το κουράγιο, η αντοχή, η απόφαση να παλέψεις για να ανατρέψεις την κατάσταση, είναι, όπως φαίνεται, και τα πιο δυσεύρετα. Και όταν αυτά εμφανίζονται πλούσια σε κάποιους αγωνιστές και αγωνίστριες, τότε ξέρουμε πως  τούτοι οι άνθρωποι έχουν περάσει ήδη την πρώτη μεγάλη δοκιμασία, αυτήν της ηγεσίας.

Ο Φιντέλ Κάστρο έδειξε αυτές τις ικανότητες σε μια σειρά καταστροφές και αποθαρρυντικά επεισόδια, στο δρόμο του για την εξουσία στην Κούβα. Μια στρατιωτική πανωλεθρία, αυτή της επίθεσης στη Μονκάδα, τη μεταμόρφωσε σε περήφανη πολιτική νίκη με την άφοβη στάση του στο δικαστήριο της δικτατορίας. Κατόπιν, εξόριστος στο Μεξικό, ο Φιντέλ προτίμησε να συλληφθεί από την αστυνομία μαζί με όλους τους συντρόφους του, για να γλυτώσουν τις δολοφονικές απόπειρες από τους πράκτορες του κουβανού δικτάτορα Μπατίστα. Και εκεί, στις μεξικάνικες φυλακές, οργανώσανε τα σχέδιά τους για επιστροφή στην Κούβα και την έναρξη του ανταρτοπολέμου.

Η επιστροφή με το πλοιάριο «Γκράνμα» δεν ήταν περισσότερο ευτυχής. Από τους 82 επαναστάτες που επέβαιναν, διασώθηκαν μέσα σε μια κόλαση πυρός από το στρατό του Μπατίστα μόνο οι 12, που κατάφεραν με κόπο να φτάσουν ως τα βουνά της Σιέρρα Μαέστρα. Θα περάσουν τρία χρόνια ασύλληπτων κακουχιών για να καταφέρουν να φτιάξουν αντάρτικο στρατό και να διαλύσουν τις ένοπλες δυνάμεις του δικτάτορα που στήριζαν οι ΗΠΑ. 

Η σύγκρουση με τις ΗΠΑ

Το καθεστώς που εγκαθίδρυσαν οι αντάρτες στην Αβάνα, την 1η Γενάρη 1959, ξεκίνησε κάποιες προσεκτικές φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, όπως τη μείωση κατά 50% των ενοικίων και μια πρώτη – και άτολμη - αναδιανομή της γης, υπέρ των φτωχών αγροτών και των ακτημόνων και σε βάρος των γαιοκτημόνων.

Όλα αυτά ήταν εξαιρετικά περιορισμένα βήματα, αν τα συγκρίνει κανείς με τις μεταρρυθμίσεις που έφερναν ακόμη και δεξιές κυβερνήσεις κατά καιρούς στην Ευρώπη. Όμως, για την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ, οι κινήσεις της κυβέρνησης του Φιντέλ ήταν απαράδεκτοι εξτρεμισμοί. Κι ενώ η αστική τάξη της Κούβας αρχίζει να φεύγει κατά κύματα προς το Μαϊάμι, που απέχει από τις ακτές της Κούβας όσο η Θήβα από την Αθήνα, οι ΗΠΑ αρχίζουν να σφίγγουν το λουρί. Αρχικά περιορίζουν δραστικά τις εισαγωγές ζάχαρης, το μοναδικό εξαγώγιμο προϊόν της Κούβας. Κατόπιν άρχισε ο πόλεμος νεύρων και προπαγάνδας ενάντια στο καθεστώς Κάστρο και τέλος, το 1961, οι ΗΠΑ οργανώνουν το φιάσκο του Κόλπου των Χοίρων, μια στρατιωτική απόβαση χιλιάδων μισθοφόρων, με σκοπό την ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο. Η εισβολή οργανώθηκε από τη CIA και τον πρόεδρο Κέννεντι, με ταυτόχρονο βομβαρδισμό από την αμερικάνικη αεροπορία.

Αλλά τώρα είναι η σειρά των αντίπαλων του Φιντέλ να βιώσουν τη γεύση της πανωλεθρίας  και της συντριβής. Και ενώ οι αυτουργοί της εισβολής, αιχμάλωτοι όντας, εκλιπαρούν για έλεος, οι οργανωτές τους από τις ΗΠΑ απλώς αποποιούνται κάθε ευθύνη. Πραγματικά, η κάθε ηγεσία αποδεικνύει την ποιότητά της στα δύσκολα…

Αντίθετα, η προσωπική στάση του Φιντέλ, όπως και του «Τσε» Γκεβάρα και των υπόλοιπων ηγετών του καθεστώτος, να πηδήξουν σε ένα τανκ και να τραβήξουν αμέσως για το πεδίο της μάχης την ώρα που όλα παίζονταν, έδιναν ένα τελείως άλλο δείγμα γραφής και ενθουσίαζαν τους καταπιεσμένους όπου γης. Ο Δαβίδ είχε κατατροπώσει τον Γολιάθ και στρατιωτικά και ηθικά...

Από τις επόμενες μέρες μετά την εισβολή, το καθεστώς της Κούβας θα ανακηρύξει τον εαυτό του ως «σοσιαλιστικό» και «μαρξιστικό». Σύντομα θα γίνει και τυπικά σύμμαχος της Σοβιετικής Ένωσης και μέλος του Συμφώνου Βαρσοβίας…

Η συμφορά των μισθοφόρων των ΗΠΑ στον Κόλπο των Χοίρων δεν ήταν το τελευταίο επεισόδιο στην κόντρα με την ηγεσία του Φιντέλ. Αντίθετα, ο πλήρης αποκλεισμός της Κούβας, μέχρι τη δεύτερη θητεία του Ομπάμα, και οι εκατοντάδες απόπειρες δολοφονίας του Φιντέλ Κάστρο θα κρατήσουν μισό αιώνα για να χαλαρώσουν μόλις τα δυο τελευταία χρόνια.

Ο άνθρωπος που αμφισβήτησε και ταπείνωσε συνολικά τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό δεν μπορούσε παρά να είναι το μόνιμο αντικείμενο του μίσους και της λύσσας της Δεξιάς όλης της υφηλίου.

Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί των ακροδεξιών κουβανών φυγάδων στο Μαϊάμι και η απροκάλυπτη εμπάθεια και μνησικακία στην ανακοίνωση του Ντόναλντ Τραμπ μόλις έγινε γνωστός ο θάνατος του Φιντέλ, δίνουν πολύ χλωμά το μέτρο της αδιάλλακτης εχθρότητας και απέχθειας των εκμεταλλευτών όλου του πλανήτη απέναντι στον ηγέτη της κουβανέζικης επανάστασης.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο Φιντέλ Κάστρο θα ανήκει αμετάκλητα στο πάνθεο των μεγάλων επαναστατών που έκαναν το πέρασμά τους από την Ιστορία. Και τη μνήμη του Φιντέλ, όπως και την ίδια την Κούβα, οφείλουμε να την υπερασπίζουμε απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και απέναντι στο ρεβανσισμό και τη μισανθρωπία της Δεξιάς.

Όμως, το αν  ανήκει ο Φιντέλ Κάστρο στη μαρξιστική παράδοση, το αν έχει την παραμικρή σχέση με το σοσιαλισμό το καθεστώς της Κούβας, είναι μια εντελώς διαφορετική συζήτηση.  

Πώς αποτιμούμε το καθεστώς που ίδρυσε ο Φιντέλ; 

Το καθεστώς που αντικατέστησε το Μπατίστα, ήταν πραγματικά επαναστατικό σε σχέση με το παρελθόν. Μέσα σε μια πορεία τριών - τεσσάρων  χρόνων έδιωξε στο εξωτερικό -στις ΗΠΑ - το σύνολο της αστικής τάξης της Κούβας και απαλλοτρίωσε ολόκληρη την περιουσία της. Παράλληλα, πάρθηκαν πολλά μέτρα για τη βελτίωση της ζωής, της υγείας και της παιδείας του πληθυσμού. Ακόμη πιο σημαντικό, έγινε ξεκάθαρα παράνομη και απαράδεκτη στην Κούβα κάθε ρατσιστική διάκριση σε βάρος των μαύρων και των μιγάδων: αυτό ήταν πολύ σημαντικό βήμα σε μια χώρα που οι ρατσιστικές διακρίσεις είχαν πολύ ισχυρά ερείσματα, ακόμη  και μέσα σε μαχητικά εργατικά συνδικάτα.   

Όμως αυτό, από μόνο του, είναι «πολιτική» επανάσταση, για να θυμηθούμε έναν δημοφιλή ορισμό σε αρκετούς άκριτους υποστηρικτές του κουβανικού καθεστώτος. Σημαίνει, σε απλά ελληνικά, μια ριζοσπαστική αλλαγή στην κεφαλή του κράτους και της κοινωνίας, δεν σημαίνει πως οι καταπιεσμένοι πήραν στα χέρια τους την εξουσία. Αυτό θα ήταν μια «κοινωνική» επανάσταση, θα σήμαινε πως οι εργάτες και οι εργάτριες της Κούβας θα οργάνωναν την παραγωγή με μαζικές συνελεύσεις που θα εκλέγανε άμεσα ανακλητούς αντιπροσώπους και μέσα σε μια παθιασμένη και πλατειά συζήτηση θα αποφασιζόταν το που τραβάει οικονομικά και πολιτικά η χώρα. Θα σήμαινε πως η εργατική τάξη θα είχε αντικαταστήσει την αστική στην Κούβα. Ακόμη θα σήμαινε πως το νέο καθεστώς θα μπορούσε να κρατηθεί στην εξουσία μόνο απλώνοντας την εργατική Επανάσταση σε μια σειρά χώρες. Αυτό, με έναν τρόπο, το είχε διαισθανθεί και ο Τσε Γκεβάρα, όταν καλούσε τους λαούς της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου να δημιουργήσουν «ένα, δύο, πολλά Βιετνάμ». Γιατί η επανάσταση είναι σαν το ποδήλατο, όπως έλεγε ο Τσε, αν δεν προχωρήσει θα πέσει… 

Η κουβανέζικη πραγματικότητα δεν είχε καμία στιγμή σχέση με την εικόνα της εργατικής επανάστασης. Από την πρώτη στιγμή, το καθεστώς του Κάστρο ήταν πολύ περισσότερο η παρέα του Ρομπέν των Δασών που βρέθηκε από μια τυχαία συγκυρία στην εξουσία, παρά η ζωντανή παράδοση της εργατικής δημοκρατίας.

Στην αρχή το καθεστώς Φιντέλ έκανε μια σύντομη προσπάθεια, το 1959 – 60, να συμβιβαστεί με την κουβανική αστική τάξη και με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, αλλά με κάποιες παραχωρήσεις προς τους πιο ταπεινούς κι απόκληρους της κουβανικής κοινωνίας. Αυτό το σχέδιο ναυάγησε σύντομα, και το καθεστώς προχώρησε στο εναλλακτικό σενάριο της οικοδόμησης του κρατικού καπιταλισμού στην Κούβα, κατ΄ εικόνα και ομοίωση της Σοβιετικής Ένωσης και της Ανατολικής Ευρώπης.  

Η Κούβα μεταμορφώθηκε σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ρωσικού στόλου. Μαζί της η κουβανέζικη κοινωνία κατρακύλησε σε μια μονοκομματικό πολίτευμα, φοβικό στις ελευθερίες της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο δεν έδειχνε μίσος μόνο για τις ιδέες της Δεξιάς αλλά και εξαιρετική εχθρότητα απέναντι σε ομοφυλόφιλους, διανοούμενους όπως και αντιπολιτευόμενους κομμουνιστές. Μια νέα γραφειοκρατία που απομυζούσε με τα προνόμιά της τον κόσμο της εργασίας αναδύθηκε γύρω από τον Φιντέλ. Ακόμη και ο πρώτος τη τάξει σκηνοθέτης κινηματογράφου της Κούβας, ο Τόμας Γκουτιέρες Αλέα, κριτικός υποστηρικτής του καθεστώτος Φιντέλ σε όλη τη ζωή του, έχει αποδώσει αυτή την κατάσταση με αριστουργηματικές ταινίες όπως το «Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη» (1966), «Φράουλες και σοκολάτα» (1993) κ.α. που αναδεικνύουν τούτη την πραγματικότητα. Μια πολύ πιο σκοτεινή πλευρά του καθεστώτος, αυτή των στρατοπέδων συγκέντρωσης για ομοφυλόφιλους, καλλιτέχνες και λοιπά «αντικοινωνικά στοιχεία», δίνει ο κουβανός συγγραφέας  Ρεϊνάλντο Αρένας στο καταπληκτικό βιβλίο του «Πριν πέσει η νύχτα».

Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να είναι σοσιαλισμός, και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την καταπίεση της σεξουαλικής επιθυμίας, αλλά και της ελευθερίας έκφρασης των εργατών και των εργατριών, όσο και αν συνωμοτεί κι επιβουλεύεται ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Το αντίθετο! Μόνο η εργατική δημοκρατία και η ελεύθερη έκφραση των καταπιεσμένων μπορεί να εγγυηθεί την ολόπλευρη συμμετοχή τους στην υπεράσπιση της Επανάστασης.

Το καθεστώς του Φιντέλ προτίμησε να στηριχθεί στους παγερούς γραφειοκράτες της Ρωσίας, και να πορευτεί μαζί τους στην απίστευτα τυχοδιωκτική περιπέτεια των 13 ημερών με τους ρωσικούς πυραύλους στην Κούβα που έφτασαν τον πλανήτη ένα – κυριολεκτικά – πάτημα κουμπιού πριν από την πυρηνική καταστροφή. Τουλάχιστον όμως, ο Φιντέλ Κάστρο είχε τη δικαιολογία πως αντιμετώπιζε τη μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη του πλανήτη κι έψαχνε απελπισμένα για συμμάχους, ακολουθώντας το πασίγνωστο - αλλά λαθεμένο - ρητό «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. 

Ένας ήρωας μέχρι που μπορεί να φτάσει;

Ένας μεγάλος επαναστάτης και ταυτόχρονα ένας άνθρωπος έξω από τα συνηθισμένα είναι πλέον παρελθόν.

«Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες» θρηνούσε στο έργο «Η ζωή του Γαλιλαίου» του Μπρεχτ ο Ανδρέας, ένας απογοητευμένος ριζοσπάστης μαθητής του Γαλιλαίου.

«Όχι», απαντούσε ψύχραιμα ο Γαλιλαίος στον πρώην μαθητή του, «αλίμονο στη χώρα που χρειάζεται ήρωες».

Ο Φιντέλ, με το εξαιρετικό του ταπεραμέντο, οδηγήθηκε να αναμετρηθεί με το πιο τρομακτικό θηρίο του κόσμου μας. Σαν ήρωας που ήταν ρίχτηκε στην πιο απελπισμένη απόφαση, να αντιμετωπίσει τη φωτιά και τη λύσσα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με εφόδιο τον όγκο του πάγου της ρώσικης γραφειοκρατίας.

Όμως τη μάχη απέναντι και στις δυο ιμπεριαλιστικές μηχανές μπορούν να την κερδίσουν μόνο οι τερμίτες της εργατικής τάξης, κι όχι οι λυκοσυμμαχίες  μόνο οι συλλογικοί αγώνες και τα νέα όργανα εξουσίας που θα φτιάξουν οι εργάτες και εργάτριες και όχι οι σιωπηροί συμβιβασμοί. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα η ρήση του Μαρξ πως «η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας».

Αυτή την παράδοση αναγνωρίζουμε εμείς: Την Κομμούνα του Παρισιού και τη Ρώσικη Επανάσταση, τα εργατικά συμβούλια όπως στη Χιλή του Αλλιέντε  και στο Ιράν το 1979, στην Πορτογαλία το 1974-75 αλλά και στην Ουγγαρία το 1956. Και πάνω σ΄ αυτή την παράδοση θα επιχειρήσουμε να προχωρήσουμε πολύ πιο πέρα από το σημείο όπου σκαρφάλωσαν με το κουράγιο τους ο Φιντέλ και ο Τσε.
 Χάρης Παπαδόπουλος/RProject

Spiegel: «Και άφες ημίν τα χρέη ημών»

Ο γερμανικός τύπος ανησυχεί ήδη για την περίπτωση που το ιταλικό δημοψήφισμα της Κυριακής αναγκάσει τον Ματέο Ρέντσι σε παραίτηση. Θα οδηγήσει άραγε και το Eurogroup την Ελλάδα σε πρόωρες εκλογές;;;

 

Ενώ πλησιάζει η καίρια Δευτέρα και το Eurogroup, στο οποίο θα κριθεί αν έχει ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος στήριξης και αν ληφθούν πρώτες αποφάσεις για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, το περιοδικό Spiegel δημοσιεύει στη διαδικτυακή του έκδοση σχετική ανταπόκριση από την Αθήνα με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Και άφες ημίν τα χρέη ημών».

«Η συνεδρίαση του Eurogroup κρύβει έναν τεράστιο κίνδυνο για τον Αλέξη Τσίπρα. Εάν αναβληθεί μια ελάφρυνση του χρέους ή ακόμα χειρότερα ζητηθεί από την Αθήνα αυστηρότερη λιτότητα, τότε ο Έλληνας πρωθυπουργός κινδυνεύει να καταρρεύσει πολιτικά. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα στο Eurogroup θα αναζωπύρωνε τις εικοτολογίες για πρόωρες εκλογές που πιέζουν ήδη τον Τσίπρα. Η οργή των ψηφοφόρων για την κυβέρνηση θεριεύει όλο και περισσότερο μπροστά σε μια κρίση που έχει γίνει από καιρό μόνιμη κατάσταση. Στις δημοσκοπήσεις ο Τσίπρας χάνει.»

Για το Spiegel πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα θα ήταν ό, τι χειρότερο ενόψει άλλων, αποφασιστικών αναμετρήσεων σε μεγάλες χώρες, λόγω του ανερχόμενου λαϊκισμού, λόγω της επίφοβης συμφωνίας με την Τουρκία που μπορεί να οδηγήσει σε νέα έξαρση του προσφυγικού, λόγω του νέου Αμερικανού προέδρου Τραμπ. Και άλλοι στην Ευρώπη θα προτιμούσαν μια ικανοποίηση των ελληνικών προσδοκιών.

Ο τρίτος δρόμος


«Η Κομισιόν ωστόσο», τονίζει το γερμανικό περιοδικό, «έχει μόνο περιορισμένο λόγο στο ζήτημα αυτό, το δε Eurogroup είναι μόνο στα χαρτιά μια συνάθροιση ίσων. Τον λόγο έχει πρωτίστως ένας, από τον οποίο εξαρτάται πλέον η δημοσιονομική μοίρα της Ελλάδας: ο Γερμανός υπ. Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Που όμως δεν βλέπει γιατί είναι επείγοντα τα ζητήματα που επισημαίνει η Αθήνα. Και φυσικά, με το βλέμμα στραμμένο στις γερμανικές εκλογές του 2017, ο Σόιμπλε δεν θα γίνει πιο γενναιόδωρος.»

Ως γνωστόν το ΔΝΤ ζητά επίσης την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους για να γίνει διαχειρίσιμο. «Υπάρχει όμως και ένας ακόμα δρόμος για το ΔΝΤ», καταλήγει το Spiegel, „που θα έκανε ευτυχισμένο και το Βερολίνο, αλλά θα προκαλούσε στην Ελλάδα πολιτική καταστροφή. Εάν ελαφρύνσεις του χρέους δεν τίθενται πλέον επί τάπητος, τότε περισσότερη λιτότητα και υψηλότεροι φόροι θα διασφάλιζαν τα αναγκαία πλεονάσματα στην Ελλάδα, διαμηνύεται από την Ουάσιγκτον. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία για την ελληνική κυβέρνηση.»
πηγή: Deutsche Welle

Η Μόσχα ζητά εξηγήσεις από Ερντογάν για αναφορά του κατά του Άσαντ

Η ρωσική ηγεσία δηλώνει «έκπληκτη» από αναφορά του τούρκου προέδρου Ερντογάν πως οι τουρκικές δυνάμεις δραστηριοποιούνται στη Συρία με σκοπό να «ανατρέψουν τον Άσαντ», με το Κρεμλίνο να λέει πως περιμένει «εξηγήσεις». 

σκίτσο του RIA Novosti
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε κιατηγορήσει την Τρίτη τον ΟΗΕ για αποτυχία στο Συριακό και είχε επικρίνει τις καταδίκες της διεθνούς κοινότητας στην τουρκική επιχείρηση που είχε ξεκινήσει τον Αύγουστο.

«Είμαστε εκεί για να απονείμουμε δικαιοσύνη και να τερματίσουμε την διακυβέρνηση του Άσαντ, ο οποίος προχωρά σε κρατική τρομοκρατία» είχε πεί, όπως μεταδίδει το Reuters, στην ομιλία του ο τούρκος πρόεδρος.

Το Κρεμλίνο, ο στενότερος σύμμαχος του Άσαντ στη διεθνή σκηνή, έδειξε την Τετάρτη τη δυσφορία του για τις τουρκικές δηλώσεις.

«Η ανακοίνωση μάς εξέπληξε» είπε ο εκπρόσωπος της ρωσικής προεδρίας Ντμίτρι Πέσκοφ.
«Είναι πολύ σοβαρή αναφορά που διαφέρει πολύ από προηγούμενες και τη δική μας αντίληψη της κατάστασης, και ελπίζουμε πως οι τούρκοι εταίροι μας θα προσφέρουν κάποια εξήγηση» τόνισε.

Παράλληλα, το ρωσικό TASS είχε αναφέρει πως ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών σκοπεύει να θέσει το ζήτημα κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία.

ΔΝΤ: Σε τροχιά εξυγίανσης η ρωσική οικονομία

Σύμφωνα με όσα υπογραμμίζονται, στο ενημερωτικό δελτίο του ΔΝΤ, η ρωσική οικονομία υπήρξε ανθεκτική στα δύο σοκ που υπέστη (της μείωσης των τιμών του πετρελαίου και των κυρώσεων) και παρουσιάζει "σημάδια" μίας αρχόμενης εξυγίανσης... 



Σε τροχιά εξυγίανσης εισήλθε η ρωσική οικονομία, αναφέρει στο ενημερωτικό του δελτίο — για τα αποτελέσματα της επίσκεψης που πραγματοποίησε αποστολή του στη Ρωσίατο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).

Σύμφωνα με όσα υπογραμμίζονται, η ρωσική οικονομία υπήρξε ανθεκτική στα δύο σοκ που υπέστη (της μείωσης των τιμών του πετρελαίου και των κυρώσεων) και παρουσιάζει "σημάδια" μίας αρχόμενης εξυγίανσης.

Μάλιστα, όπως τονίζει το ΔΝΤ, αυτή η εξέλιξη καταγράφεται, "παρότι η οικονομική δραστηριότητα αναμένεται πάραυτα να μειωθεί κατά 0,6%".

Η επανεκκίνηση της ρωσικής οικονομίας πρέπει να ακολουθήσει πιο υψηλούς ρυθμούς εντός του 2017 και, σύμφωνα με τις προβλέψεις, οι ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης θα είναι της τάξεως του 1,1%, στοιχείο που εν μέρει οφείλεται στις πιο υψηλές τιμές του πετρελαίου. Την εκτίμηση αυτή — που αναφέρεται στο ενημερωτικό δελτίο — διατύπωσε ο επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Μόσχα, Ερνέστο Ραμίρες Ρίγκο, (Ernesto Ramirez Rigo).

Παράλληλα, το ΔΝΤ διαπιστώνει πτώση του πληθωρισμού στην Ρωσία «Ο πληθωρισμός εξακολουθεί να επιβραδύνεται και σύμφωνα με τις τρέχουσες προβλέψεις, θα μειωθεί στο 5,6%στα τέλη του 2016, ενώ κατά την διάρκεια του επόμενου έτους θα συνεχίσει να μειώνεται προσεγγίζοντας τον μηδενικό δείκτη πληθωρισμού, που ορίζει η Τράπεζα της Ρωσίας (σ.σ.4%)» αναφέρεται στο δελτίο.

Προστίθεται δε, ότι, το πλεόνασμα που δημιουργείται βάσει των τρεχουσών συναλλαγών θα μειωθεί σε σχέση με το ότι οι ρυθμοί επανάκαμψης των εισαγωγών θα υπερβούν τη άνοδο των εξαγωγικών εισφορών, κάτι που σχετίζεται με το ότι η υποτίμηση του ρουβλίου δεν επηρέασε θετικά την αύξηση του μη παραδοσιακού εξαγωγικού εμπορίου.

Τον Μάιο του τρέχοντος έτους το ΔΝΤ, ανέμενε ότι ο πληθωρισμός στην Ρωσική Ομοσπονδία θα φθάσει στα τέλη του 2016 το 6,5%.

Πηγή: www.ria.ru

Γ. Δραγασάκης: Ολοκλήρωση του Προγράμματος και τερματισμός της επιτροπείας το 2018

«Η Ελλάδα δεν είναι «λαθρεπιβάτης», αλλά οργανικό τμήμα της Ευρώπης και όχι μόνο με τη γεωγραφική έννοια, αλλά και με την πολιτισμική και τη γεωστρατηγική έννοια» τόνισε ο Γιάννης Δραγασάκης...


Ο βασικός στόχος της κυβέρνησης, ο οποίος παραμένει απολύτως εφικτός. είναι το 2018, ένα χρόνο πριν από το 2019, οπότε και λήγει η θητεία της παρούσας κυβέρνησης, να έχει ολοκληρωθεί το Πρόγραμμα και να έχουν τερματιστεί η λιτότητα και η επιτροπεία, υπογράμμισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης στην αποψινή του ομιλία στο 27ο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου.

Ο κ. Δραγασάκης επισήμανε ότι σημαντικοί διεθνείς παράγοντες και εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών θεσμών, τόνισαν ότι επιθυμούν την επιτυχή ολοκλήρωση του Προγράμματος καθώς και ότι αυτό είναι το τελευταίο.

«Κανείς δεν θεωρεί ότι υπάρχει θέμα 4ου προγράμματος. Αυτή ήταν η επωδός των δηλώσεων τόσο του κ. Μοσκοβισί όσο και του κ. Κερέ και ανάλογα μεταδίδονται και από την Ευρώπη. Θεωρώ τη διαπίστωση αυτή σημαντική. Και αυτό διότι απαντά σε ερωτήματα και ανησυχίες εν μέρει δικαιολογημένες. Απαντά, όμως, η διαπίστωση αυτή και σε όσους στο εσωτερικό της χώρας αυτοβούλως προσφέρθηκαν, προκαταβολικά, να υπηρετήσουν νέα μνημόνια» υπογράμμισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Δεύτερος στόχος είναι, «παράλληλα με την υλοποίηση των δεσμεύσεων, να επουλώνονται πληγές και κοινωνικά τραύματα και να μπαίνουν οι βάσεις για τη μετα-μνημονιακή Ελλάδα. Να δημιουργηθούν, δηλαδή, οι οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την υπέρβαση όχι μόνο των μνημονίων, αλλά και της κρίσης και του χρεοκοπημένου μοντέλου του παρελθόντος που μας οδήγησε σε αυτήν» πρόσθεσε.

Ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2016 έχει επιτευχθεί, ανέφερε ακόμη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υπογραμμίζοντας πως η ντε φάκτο διεθνοποίηση του ελληνικού προβλήματος δημιουργεί δυνατότητες ευρύτερων συνεργασιών.

«Οι προϋποθέσεις, για να προχωρήσουμε προς την ολοκλήρωση του Προγράμματος υπάρχουν και η μόνη πηγή αβεβαιότητας παραμένει η αδιευκρίνιστη στάση του ΔΝΤ», ανέφερε
o Γιάννης Δραγασάκης.

«Κάθε καθυστέρηση, όμως, κάθε αναβλητικότητα, θα μπορούσε να πλήξει αδικαιολόγητα και άδικα το θετικό
momentum που έχει δημιουργηθεί. Και δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς, ποιον θα μπορούσε να συμφέρει αυτό σε μια περίοδο κατά την οποία κύματα και δυναμικές αβεβαιότητας συσσωρεύονται επικίνδυνα, στην Ευρώπη και διεθνώς» τόνισε στην ομιλία του στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Η Ελλάδα να συμμετέχει στην Ευρώπη με τη δική της άποψη, τη δική της φωνή


Η ντε φάκτο διεθνοποίηση του ελληνικού προβλήματος δημιουργεί δυνατότητες ευρύτερων συνεργασιών και συμμαχιών, υπογράμμισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, προσθέτοντας ότι «πρώτη προϋπόθεση για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων αυτών είναι, η Ελλάδα να συμμετέχει στην Ευρώπη με τη δική της άποψη, τη δική της φωνή».

«Η άποψη ότι αρκεί να γαντζωθούμε στο άρμα της Ευρώπης και όλα τα υπόλοιπα θα γίνουν μόνα τους, που πρυτάνευσε στο παρελθόν, έγινε μια από τις αιτίες της κρίσης και την πληρώσαμε ακριβά. Μια χώρα, χωρίς τη δική της βούληση, χωρίς τη δική της στρατηγική, χωρίς το δικό της σχέδιο και το δικό της πλέγμα συμμαχιών, δεν έχει μέλλον ούτε έξω από την Ευρώπη ούτε μέσα στην Ευρώπη» επισήμανε.

«Η Ελλάδα δεν είναι «λαθρεπιβάτης», αλλά οργανικό τμήμα της Ευρώπης και όχι μόνο με τη γεωγραφική έννοια, αλλά και με την πολιτισμική και τη γεωστρατηγική έννοια» τόνισε ο Γιάννης Δραγασάκης, προσθέτοντας ότι «η δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι διεκδικούμε και κατακτούμε τη την πολιτική μας αυτονομία που με τα μνημόνια και την επιτροπεία έχει χαθεί σε σημαντικό βαθμό».
ΑΠΕ-ΜΠΕ

Αλ. Τσίπρας: «Αντίο, Κομαντάντε Φιντέλ» (vid)

"Αποχαιρετούμε ένα παγκόσμιο σύμβολο αγώνα και αντίστασης που με το παράδειγμά του ενέπνευσε τους αγώνες των λαών σε ολόκληρο το κόσμο" τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας στον επικήδειο λόγο του για τον Φιντέλ Κάστρο...



"Ο Φιντέλ μετέτρεψε την Κούβα από μια ακόμα δικτατορία σε ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας" σημείωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στον επικήδειο που εκφώνησε στην εκδήλωση μνήμης του ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, επισημαίνοντας ότι "αποχαιρετούμε ένα παγκόσμιο σύμβολο αγώνα και αντίστασης που με το παράδειγμά του ενέπνευσε τους αγώνες των λαών σε ολόκληρο το κόσμο."

Ο πρωθυπουργός τόνισε ότι είναι μεγάλη τιμή για τον ίδιο που συμμετέχει σε μια τόσο ιστορική στιγμή, εκπροσωπώντας τον ελληνικό λαό και υπογράμμισε ότι "όπως ο κουβανικός, έτσι και ο ελληνικός λαός δε δίστασε σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας να σηκώσει το ανάστημά του και να παλέψει κόντρα σε ισχυρούς και παντοδύναμους αντιπάλους, για να διεκδικήσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του.

Την αξιοπρέπεια και το δίκιο του. Ελευθερία ή θάνατος ήταν το σύνθημα της Ελληνικής Επανάστασης το 1821. Patria o muerte [Πατρίδα ή θάνατος], το σύνθημα της Κουβανικής Επανάστασης το 1959."

Όσον αφορά την πολιτική κληρονομιά της κουβανικής επανάστασης ο Αλ.Τσίπρας είπε ότι "η Κούβα του Φιντέλ μας έμαθε και ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν είναι ανθόσπαρτος. Έχει δυσκολίες, έχει υποχωρήσεις, έχει σκαμπανεβάσματα. Μας έμαθε και από τα κατορθώματα αλλά και από τις αδυναμίες του. Μας έμαθε ότι η μάχη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό είναι μια μάχη διαρκής και απαιτεί μεγάλες θυσίες, όπως αυτές που με ηρωισμό καταβάλετε, τα δύσκολα χρόνια του εμπάργκο, που επιβλήθηκε στη χώρα σας ως διαρκής εκβιασμός και ως τιμωρία. Και μπορεί εμείς στην Ευρώπη να μη μπορούμε να φανταστούμε τις δυσκολίες που εσείς περάσατε, έχουμε όμως κι εμείς του δικούς μας δυνάστες. Την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού."

Ο επικήδειος λόγος του πρωθυπουργού στην εκδήλωση στη μνήμη του ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο



Hermanos y hermanas [Αδερφοί και αδερφές], Γενναίε λαέ της Κούβας, 

Αποχαιρετούμε σήμερα τον Κομαντάντε Φιντέλ, εδώ από την πλατεία της Επανάστασης, όπως αρμόζει σε αυτόν τον μεγάλο επαναστάτη του 20ου αιώνα.  


Αποχαιρετούμε ένα παγκόσμιο σύμβολο αγώνα και αντίστασης που με το παράδειγμά του ενέπνευσε τους αγώνες των λαών σε ολόκληρο το κόσμο.


Τους αγώνες για ανεξαρτησία, ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.


Αποχαιρετούμε τον Φιντέλ των φτωχών, των καταπιεσμένων, των ανυπότακτων.


Τον δικό σας Φιντέλ, τον δικό μας Φιντέλ, τον Φιντέλ που ανήκει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, τον Φιντέλ που ανήκει στην ιστορία.


Είναι μεγάλη τιμή να συμμετέχω σε μια τόσο ιστορική στιγμή, εκπροσωπώντας τον ελληνικό λαό.
Έναν λαό που ζει σε μια πολύ μακρινή σε εσάς γωνιά του πλανήτη, μα βρίσκεται ταυτόχρονα τόσο κοντά στις αξίες και στα ιδανικά για τα οποία παλέψατε και παλεύετε.


Γιατί όπως ο κουβανικός, έτσι και ο ελληνικός λαός δε δίστασε σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας να σηκώσει το ανάστημά του και να παλέψει κόντρα σε ισχυρούς και παντοδύναμους αντιπάλους, για να διεκδικήσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του.


Την αξιοπρέπεια και το δίκιο του.


Ελευθερία ή θάνατος ήταν το σύνθημα της Ελληνικής Επανάστασης το 1821.


Patria o muerte [Πατρίδα ή θάνατος], το σύνθημα της Κουβανικής Επανάστασης το 1959.


Στα χνάρια του Σιμόν Μπολίβαρ και του Χοσέ Μαρτί, παρέα με τον Τσε, ο Φιντέλ μετέτρεψε την Κούβα από μια ακόμα δικτατορία σε ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας. 


Και αφήνει πίσω πολύτιμη κληρονομιά στον κουβανικό λαό: στην παιδεία, στη εξάλειψη του αναλφαβητισμού, στην υγεία, στο επίπεδο των επιστημών και του πολιτισμού.


Αλλά αφήνει και πολύτιμη κληρονομιά σε όλους τους λαούς:

  • Γιατί ενέπνευσε πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στη Λατινικής Αμερική
  • Και έθεσε τις βάσεις για μια νέα, δυναμική εποχή περιφερειακής ολοκλήρωσης.
  • Και για την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία της Κούβας με τη Δύση.  
Η Κούβα του Φιντέλ, όμως, μας έμαθε και ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν είναι ανθόσπαρτος.
Έχει δυσκολίες, έχει υποχωρήσεις, έχει σκαμπανεβάσματα


Μας έμαθε και από τα κατορθώματα αλλά και από τις αδυναμίες του.


Μας έμαθε ότι η μάχη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό είναι μια μάχη διαρκής και απαιτεί μεγάλες θυσίες, όπως αυτές που με ηρωισμό καταβάλετε, τα δύσκολα χρόνια του εμπάργκο, που επιβλήθηκε στη χώρα σας ως διαρκής εκβιασμός και ως τιμωρία.


Και μπορεί εμείς στην Ευρώπη να μη μπορούμε να φανταστούμε τις δυσκολίες που εσείς περάσατε, έχουμε όμως κι εμείς του δικούς μας δυνάστες. 


Την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού.


Και δίνουμε και εμείς από τη μακρινή Ελλάδα, τον δικό μας αγώνα για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια.


Και σε αυτόν τον αγώνα, το παράδειγμα του Φιντέλ μας συντροφεύει και θα μας συντροφεύει πάντα.
Στις νίκες και στις ήττες μας

.
Στις ανατροπές και στους συμβιβασμούς μας.


Ο Φιντέλ έφυγε από τη ζωή αλλά θα βρίσκεται για πάντα: 

  • Στους μικρούς και μεγάλους αγώνες των λαών σε όλο τον πλανήτη.
  • Στη φλόγα της αντίστασης των καταπιεσμένων που διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους.
  • Στη δύναμη όσων παλεύουν με πάθος για να διεκδικήσουν το αδύνατο, προκειμένου να πάψουν να ζουν το αδιανόητο.
Γυρνώντας έτσι το τροχό της ιστορίας.

Αντίο, Κομαντάντε Φιντέλ!


Hasta la victoria siempre! [Πάντα μέχρι τη νίκη]
πηγή:left.gr

Πορεία της Οικονομίας και προϋπολογισμός 2017

Η κυβέρνηση δέσμια του δόγματος «πάση θυσία» παραμονή στην ευρωζώνη προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία καταφεύγοντας σε υποσχέσεις περί «ανάπτυξης» η οποία είναι «προ των πυλών» αλλά ποτέ δεν φτάνει και σε «λεονταρισμούς» για «κόκκινες γραμμές» προς τους δανειστές που διαρκώς σβήνονται και ξαναχαράσονται....



του Γιάννη Τόλιου*

Η κατάθεση του νέου μνημονιακού Προϋπολογισμού 2017, δεν σηματοδοτεί κάτι πραγματικά νέο στην οικονομική ζωή της χώρας. Ωστόσο από κοινωνική και πολιτική άποψη, τα μέτρα και οι ρυθμίσεις που περιέχει, επιδεινώνουν τους όρους ζωής και εργασίας μισθωτών και συνταξιούχων και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Παράλληλα ο νέος προϋπολογισμός έρχεται σε μια στιγμή που εντείνονται τα αδιέξοδα από τις πολιτικές της ευρωζώνης απέναντι στην Ελλάδα, όσον αφορά στο Μνημόνιο, στο δημόσιο χρέος, την «ποσοτική χαλάρωση» από την ΕΚΤ, κά, ενώ το ΔΝΤ εκβιάζει για παραπέρα κατάργηση θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων.

Η κυβέρνηση δέσμια του δόγματος «πάση θυσία» παραμονή στην ευρωζώνη προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία καταφεύγοντας σε υποσχέσεις περί «ανάπτυξης» η οποία είναι «προ των πυλών» αλλά ποτέ δεν φτάνει και σε «λεονταρισμούς» για «κόκκινες γραμμές» προς τους δανειστές που διαρκώς σβήνονται και ξαναχαράσονται. Είναι προφανές ότι η ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και η ανάκτηση της χαμένης «εν πολλοίς» εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, προβάλλει για τον ελληνικό λαό, ως άμεση και ζωτική ανάγκη.!

ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ 2017


Ο νέος Προϋπολογισμός, τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και των δαπανών, υλοποιεί την πολιτική υπερφορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων, ενώ στο σκέλος των δαπανών, συνεχίζει τις περικοπές μισθών-συντάξεων, κοινωνικών κι αναπτυξιακών δαπανών με στόχο την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων για την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων στους δανειστές. Συνολικά η αφαίμαξη λαϊκών εισοδημάτων θα ξεπεράσει τα 4 δις το 2017, ώστε να επιτευχθεί «πλεόνασμα» 3,2 δις (1,7% ΑΕΠ) και 1 δις περίπου απόθεμα σε περίπτωση «εκτροχιασμού» των προβλέψεων, προς αποφυγή εφαρμογής του αυτόματου «δημοσιονομικού κόφτη» των δαπανών.

Πρόκειται για πολιτική που τα αρνητικά αποτελέσματα της, έχουν από οικονομική και κοινωνική άποψη φανεί, απ’ τα προηγούμενα Μνημόνια. Τώρα ωστόσο γίνονται πιο ορατά, μετά τη φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού (το ποσοστό που ζει στα όρια της φτώχειας από 18% το 2010 ανέβηκε στο 48% το 2016), καθώς και την παρατεταμένη υφεσιακή κατάσταση της οικονομίας με δραματική μείωση της παραγωγής, εκρηκτική αύξηση ανεργίας και μεγάλη μείωση του εθνικού εισοδήματος (27%) μετά το 2009. Ακόμα και ο ΟΟΣΑ σε πρόσφατη έκθεση του επισημαίνει, ότι η εισοδηματική ανισότητα στην Ελλάδα βρίσκεται σε επίπεδα ρεκόρ. Σε σύνολο 34 χωρών, κατέχει τη 10η χειρότερη θέση.!! Επίσης σύμφωνα με τελευταία στοιχεία της Eurostat, το ποσοστό των παιδιών που αντιμετωπίζουν το φάσμα της φτώχειας, από 28,7% (547.000) που ήταν το 2010, ανέβηκε στο 37,8% (710.000) το 2015.!

Η ΦΟΡΟΕΠΙΔΡΟΜΗ ΚΑΙ Η ΦΟΡΟΛΗΣΤΕΙΑ ΕΝΤΕΙΝΟΝΤΑΙ


Ο νέος Προϋπολογισμός φορτώνει πρόσθετους φόρους ύψους 2,5 δις κυρίως σε μισθωτούς, συνταξιούχους και λαϊκά στρώματα (1,1 δις από άμεσους και 1,4 δις έμμεσους). Ειδικότερα ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων (κυρίως μισθωτών, συνταξιούχων, αγροτών, ελευθέρων επαγγελματιών, μικροεπιχειρήσεων), αυξάνει κατά 14,5% (από 8 δις σε 9,1 δις), με μειώσεις αφορολόγητων ορίων, αύξηση συντελεστών, εισφορά αλληλεγγύης, κά. Αντίθετα η φορολογία των νομικών προσώπων (εταιρικών κερδών) μειώνεται -7% (από 3,4 δις σε 3,2 δις).!! Από την άλλη οι έμμεσοι φόροι, που πλήττουν κυρίως λαϊκά εισοδήματα, αυξάνονται κατά 5,3% (από 25,1 δις σε 26,4 δις).

Ειδικότερα αυξάνονται από ΦΠΑ (14,5 δις), φόρους συναλλαγών (15,9 δις), φόρους κατανάλωσης (12,9 δις), πετρελαιοειδών (1,8 δις), κά. Συνολικά τα φορολογικά έσοδα από διάφορες πηγές αυξάνονται κατά 2,3% (από 45,8 δις σε 46,9 δις). Να σημειώσουμε ωστόσο ότι η συγκέντρωση και διαχείριση των δημοσίων εσόδων δεν είναι ευθύνη του υπουργού και της κυβέρνησης (!), αλλά της «Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων» (ΑΑΔΕ) που πήρε τη θέση της ΓΓΔΕ, η οποία βρίσκεται ουσιαστικά υπό τον έλεγχο των «υπερεθνικών θεσμών» (Eurogroup).!!

Όσον αφορά τα έσοδα από το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ και της δημόσιας περιουσίας, προβλέπονται το 2017 να φθάσουν 2,1 δις, από τα οποία 1,2 δις θα είναι από την πώληση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, 300 εκατ. από το «Ελληνικό», 188 εκατ. από τη ΔΕΣΦΑ, 110 από διάφορα ακίνητα, κά. Να σημειωθεί ότι τα πιο πάνω έσοδα, θα πάνε στο νέο υπερ-Ταμείο εκποίησης δημόσιας περιουσίας για την εξυπηρέτηση του χρέους, η διοίκηση του οποίου βρίσκεται υπό των έλεγχο των δανειστών.

ΟΙ ΝΕΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ, ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ, ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ''ΜΙΝΩΤΑΥΡΟ'' ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ


Με το νέο προϋπολογισμό, συνεχίζονται οι περικοπές των συντάξεων (1 δις), ενώ αυξάνονται οι ασφαλιστικές εισφορές (1,4 δις). Ειδικότερα οι περικοπές του ΕΚΑΣ ανέρχονται 431 εκατ., των επικουρικών 234 εκατ., των κύριων συντάξεων 86 εκατ. κλπ. Επίσης στον τομέα της υγείας (ΕΟΠΠΥ), η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται κατά 200 εκατ. (από 526 εκατ. σε 326 εκατ.), ενώ μείωση, κατά 200 εκατ., θα έχουν και οι μεταβιβάσεις πόρων στους ΟΤΑ (από 3,2 δις σε 3 δις.). Όσον αφορά τις δαπάνες του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), παρ’ ότι προβλέπονται να είναι στο ίδιο ύψος του 2016, στην πράξη θα διαμορφωθούν λιγότερες λόγω των εγγενών δυσκολιών κάλυψης της εθνικής συμμετοχής σε έργα και προγράμματα. Επίσης προβλέπεται μείωση κατά 600 εκατ. των επενδύσεων ΔΕΚΟ (από 1,6 δις σε 1 δις).

Η μεγάλη συρρίκνωση κοινωνικών και αναπτυξιακών δαπανών, δεν είναι άσχετη από τις υψηλές δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους. Το 2017 τα τοκοχρεολύσια θα φθάσουν τα 15,5 δις, ενώ το συνολικό του ύψος (χρέος Γενικής Κυβέρνησης), θα ανέλθει σε 319,2 δις ή 176,5% του ΑΕΠ. Το 70% του χρέους αφορά δάνεια από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ESM). Είναι φανερό ότι μόνο η αναστολή πληρωμής του χρέους με στόχο τη διαγραφή του, θα μπορούσε να ανακουφίσει το ελληνικό λαό και να στηρίξει χρηματοδοτικά την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας.

«ΣΕΝΑΡΙΟΛΟΓΙΑ» ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ και «ΜΕΙΩΣΗΣ» ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ


Ο νέος προϋπολογισμός στηρίζεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο μακροοικονομικών προβλέψεων για την πορεία της οικονομίας το 2017, οι οποίες, σύμφωνα με το Δημοσιονομικό Συμβούλιο του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, είναι υπερ-αισιόδοξες. Ειδικότερα η πρόβλεψη για αύξηση 2,7% του ΑΕΠ, βρίσκεται στον αέρα, δεδομένου ότι η δημόσια κατανάλωση θα μειωθεί -0,7%, οι δημόσιες επενδύσεις δεν αυξάνονται, η πρόβλεψη για αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης 1,8% είναι ανεδαφική (οι πρόσθετοι φόροι και οι περικοπές μισθών-συντάξεων θα τη μειώσουν), η ανακάμψη των ιδιωτικών επενδύσεων δεν φαίνεται στον ορίζοντα, η παροχή ρευστότητας με ευνοϊκούς όρους από τις τράπεζες είναι ανύπαρκτη. Από την άλλη οι εξαγωγές προβλέπεται να αυξηθούν οριακά, ενώ η αύξηση της απασχόληση 2% από τα γνωστά προγράμματα, είναι σε μεγάλο βαθμό καλυμμένη επιδότηση ανεργίας.

Γίνεται φανερό ότι αν δεν ανακοπεί η συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης των εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών και η λήψη μέτρων ενίσχυσης τους, παράλληλα με την εφαρμογή ευρέως προγράμματος δημοσίων επενδύσεων για τόνωση της παραγωγής και της απασχόλησης δεν υπάρχει προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας. Οι μνημονιακές πολιτικές είναι από τη φύση τους υφεσιακές και η επίκληση ξένων επενδύσεων δεν είναι παρά επικοινωνιακό τρικ, όσο η εγχώρια ζήτηση μειώνεται. Ακόμα κι η Κομισσιόν έχει αναγκαστεί να παραδεχτεί, ότι η πολιτική λιτότητας τροφοδοτεί την ύφεση και σε πρόσφατη έκθεση της καλεί την Ευρωζώνη να αφήσει πίσω της τη λιτότητα ή τουλάχιστον να τη χαλαρώσει, προκειμένου να δώσει ώθηση στην ασθενική ανάπτυξη της ΕΕ, κάτι που η Γερμανία απορρίπτει, επιμένοντας στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία.

ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ Β' ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ...ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ... ΑΔΗ


Ο νέος προϋπολογισμός κινείται με φόντο τις απαιτήσεις της β’ αξιολόγησης, με δεκάδες «προαπαιτούμενα» που η εφαρμογή τους θα εντείνει τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις, ενώ θα επιτείνει τα κρισιακά αδιέξοδα της οικονομίας. Πέντε είναι οι κυριότεροι άξονες των προαπαιτούμενων - με εξαίρεση τα φορολογικά - που καλείται να εφαρμόσει η νεομνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τα εργασιακά, τα κόκκινα δάνεια, τα χρέη στις εφορίες-ασφαλιστικά ταμεία, τις ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ και δημόσιας περιουσίας, καθώς η δημοσιονομική στρατηγική 2017-2020, για εξασφάλιση πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο.

Ειδικότερα τα «εργασιακά» έχουν ως «πυρήνα» τον κατώτατο μισθό, την απελευθέρωση των απολύσεων, τις συλλογικές συμβάσεις, το lock-out, κά. Οι απαιτήσεις των δανειστών για παραπέρα μείωση του κατώτατου μισθού, που αναπόφευκτα θα παρασύρει όλη τη γκάμα μισθών προς τα κάτω, αποτελεί νέα προκλητική επίθεση στην εργατική τάξη, η οποία από το 2010 βιώνει ένα ταξικό πόλεμο, από τις εγχώριες και υπερεθνικές δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου. Ήδη οι εργατικοί μισθοί, έχουν κατά μέσο όρο μειωθεί πάνω από 40% και η απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης αποκτά μαζικό χαρακτήρα. Η ενδεχόμενη αποδοχή από την κυβέρνηση των απαιτήσεων των εγχώριων και ξένων αφεντικών, με τα γνωστά καμώματα περί σκληρών διαπραγματεύσεων και τα «κλαψουρίσματα» ότι …«δεν γινόταν αλλιώς», θα είναι το τελευταίο φύλλο συκής που θα πέσει, για να αποκαλύψει την πλήρη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Για τους πρωταγωνιστές μιας τέτοιας εξέλιξης, δεν υπάρχει κανένα έλεος, ούτε σε συλλογικό, ούτε σε ατομικό επίπεδο.!

Το δεύτερο μεγάλο μέτωπο είναι των «κόκκινων δανείων» και ληξιπρόθεσμων οφειλών προς εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία. Η εμμονή της κυβέρνησης για πλειστηριασμούς α’ κατοικίας λαϊκών νοικοκυριών και ιδιαίτερα η υποχώρηση στις πιέσεις των δανειστών για την εφαρμογή ηλεκτρονικών πλειστηριασμών προς παράκαμψη λαϊκών αντιδράσεων, θα αποτελέσει πραγματική πρόκληση σε εκατομμύρια πολίτες με χαμηλό εισόδημα και περιουσία. Οι λαϊκές αντιδράσεις και οι αυθόρμητες ενέργειες αυτοπροστασίας της ζωής τους από τις πρακτικές της βίαιης εξαθλίωσης, θα ανεβάσουν το θερμόμετρο των κοινωνικών εντάσεων.

Το τρίτο μέτωπο του ξεπουλήματος δημοσίων επιχειρήσεων και περιουσίας, θα πολλαπλασιάσει τα κοινωνικά προβλήματα, διότι το αποτέλεσμα των ιδιωτικοποιήσεων είναι συνήθως οι μειώσεις θέσεων εργασίας, οι ανατιμήσεις προϊόντων και υπηρεσιών, η χειροτέρευση κατά κανόνα των παρεχόμενων υπηρεσιών, αλαζονική συμπεριφορά και αυθαιρεσία των ολιγαρχών, κά. Τέλος η εμμονή των δανειστών για πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ (γύρω στα 7 δις) τα επόμενα χρόνια, θα σηματοδοτήσει την παραπέρα επίθεση στο βιοτικό επίπεδο και ένταση της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού.

Η εμμονή της κυβέρνησης στην στρατηγική της παραμονής «πάση θυσία» στην ευρωζώνη και η αναζήτηση στηριγμάτων στους αμερικανούς «φίλους» για να πιέσουν τους «σκληρούς» της ευρωζώνης (Γερμανία) για ρύθμιση του χρέους, είναι ένα παιγνίδι μεταξύ «Σκύλας» και της «Χάρυβδης». Το ΔΝΤ πουλάει «τζάμπα» εκδούλευση ζητώντας από την ευρωζώνη ρύθμιση χρέους, ενώ ταυτόχρονα πιέζει σκληρά για μείωση μισθών, κατάργηση αφορολόγητου και πλήρη συντριβή εργασιακών δικαιωμάτων. Από την άλλη η ΕΕ-ΕΚΤ-ΕΜΣ, προσποιούνται τους ήπιους στα εργασιακά, ενώ αρνούνται κάθε ιδέα «κουρέματος» του χρέους, απαιτώντας αυστηρή τήρηση των «προαπαιτούμενων» για πληρωμή των τοκοχρεολυσίων. Η ρήξη με την εθελοδουλεία και την ξενοκρατία είναι προϋπόθεση ελπιδοφόρας προοπτικής για το λαό και τη χώρα.

Η ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ Δ' ΜΝΗΜΟΝΙΟ


Τα αδιέξοδα που γεννούν τα μέτρα του Γ’ Μνημονίου, από τα κόμματα του ετερόκλητου μνημονιακού τόξου (από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, «Ένωση Κεντρώων», ως τη «Χ.Α.»), επιχειρείται να φορτωθούν αποκλειστικά στην «ανικανότητα» της κυβέρνησης. Ωστόσο τα ίδια εφάρμοσαν Μνημόνια, είτε ψήφισαν Γ’ Μνημόνιο, είτε στηρίζουν μνημονιακές πολιτικές, πιστοί στο δόγμα «πάση θυσία» παραμονή στην ευρωζώνη. Οι εναλλακτικές προτάσεις τους κινούνται εντός των νεοφιλελεύθερων συνταγών και πολιτικάντικων πρακτικών του λαϊκισμού και της υποσχεσιολογίας, χωρίς να αμφισβητούν τα μνημονιακά μέτρα. Στην ουσία στρώνουν το δρόμο για την έλευση ενός Δ’ Μνημονίου. Οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ Τσίπρα-Μητσοτάκη, για το ποιος επιδιώκει Δ’ Μνημόνιο, μεταθέτουν το ζήτημα σε επίπεδο προσώπων, ενώ αυτό που οδηγεί μοιραία σε Δ’ Μνημόνιο, είναι τα αδιέξοδα των προηγούμενων Μνημονίων και πολύ περισσότερου του σημερινού.!

ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΔΟΥ


Οι επιλογές του νέου προϋπολογισμού και τα προαπαιτούμενα στο όνομα της β’ αξιολόγησης, φέρνουν επιτακτικά στο προσκήνιο την ανάγκη εναλλακτικής πολιτικής φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση. Η «Λαϊκή Ενότητα» έχει επεξεργαστεί τους βασικούς άξονες μιας τέτοιας εναλλακτικής πολιτικής, στα πλαίσια ενός «μεταβατικού προγράμματος» με σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Ειδικότερα τα «μέτρα-τομές», για άνοιγμα του δρόμου εξόδου από την κρίση, έχουν ως αφετηρία την κατάργηση της λιτότητας και των Μνημονίων. Την αναστολή πληρωμής των τοκοχρεολυσίων του δημόσιου χρέους. Τη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα και εθνικοποίηση των τραπεζών. Την εφαρμογή «σεισάχθειας» στα χρέη λαϊκών των νοικοκυριών. Τη μείωση της φορολογίας μισθωτών, συνταξιούχων, αγροτών και μικροεπιχειρήσεων, την πάταξη της φοροδιαφυγής και κατάργησης των προνομίων της ολιγαρχίας, αύξηση της φορολογίας των κερδών και υψηλών εισοδημάτων. Παραγωγική ανόρθωση της οικονομίας, δραστική μείωση της ανεργίας, αύξηση της παραγωγής και του εισοδήματος. Ανάκτηση της δημόσιας ιδιοκτησίας των ΔΕΚΟ και επέκτασή σε κλάδους στρατηγικής σημασίας. Ανυπακοή και σύγκρουση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ, ισότιμες σχέσεις με όλες τις χώρες, κά.

Προϋπόθεση για προώθηση της συγκεκριμένης πολιτικής είναι η δημιουργία ενός ευρύτερου αριστερού, αντιμνημονιακού, ριζοσπαστικού, πατριωτικού μετώπου, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και η συγκρότηση ανάλογης κυβέρνησης για υλοποίηση τους. Η ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων και των αντιστάσεων στα μνημονιακά μέτρα, αποτελούν το όχημα για την επιτυχία του στόχου.  
πηγή: iskra.gr
Γιάννης Τόλιος είναι Οικονομολόγος, μέλος ΠΓ και υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής της ΛΑΕ

Αθήνα και Μόσχα αναπτύσσουν κοινά έργα σε πολλούς τομείς

Σε συνέντευξή του στο ρωσικό πρακτορείο RIA Novosti ο σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα, Δημήτρης Βελάνης, σημείωσε ότι «προετοιμάζουμε μεγάλα σχέδια για κοινά έργα στον τομέα της ναυπηγικής και ναυπηγοεπισκευαστικής σε ελληνικά και ρωσικά ναυπηγεία...»



Η Ελλάδα και η Ρωσία αναπτύσσουν μεγάλης κλίμακας έργα στον τομέα της ναυπηγικής και της ναυπηγοεπισκευαστικής, της μεταλλουργίας, της βιομηχανίας, του τουρισμού και του πολιτισμού, δήλωσε σήμερα ο Δημήτρης Βελάνης σύμβουλος του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.

Σε συνέντευξή του στο ρωσικό πρακτορείο RIA Novosti ο κ. Δημήτρης Βελάνης σημείωσε ότι «προετοιμάζουμε μεγάλα σχέδια για κοινά έργα στον τομέα της ναυπηγικής και ναυπηγοεπισκευαστικής σε ελληνικά και ρωσικά ναυπηγεία. Οι ίδιες οι επιχειρήσεις θα ανακοινώσουν τις λεπτομέρειες της συνεργασίας αυτής».

Παράλληλα ο κ. Βελάνης τόνισε ότι η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να συνεχίσει την πολιτική της συνεργασίας και του διαλόγου με τη Ρωσία και δεν σκοπεύει να συμμετάσχει στον «ψυχρό πόλεμο» κατά της Μόσχας έπειτα από αίτημα τρίτων χωρών.

«Εκτιμάμε τη φιλική πολιτική συνεργασίας που ακολουθεί ο (Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ) Πούτιν σε σχέση με την Ελλάδα (…) Γι' αυτό τον λόγο η Ελλάδα δεν θα συμφωνήσει ποτέ να παίξει έναν "ψυχρό πόλεμο" εναντίον της Ρωσίας», υπογράμμισε ο σύμβουλος του Έλληνα πρωθυπουργού. 
Πηγή: www.ria.ru