O ρεαλισμός δεν είναι απαισιοδοξία | του Χρήστου Γιανναρά*

Π​​ρώτη επιφυλλίδα στον καινούργιο χρόνο. Tο καινούργιο του χρόνου εξαντλείται στην αλλαγή ενός ψηφίου στη συμβατική αρίθμηση της διαδοχής των ετών. Στην ελλαδική κοινωνία τίποτε δεν καινουργείται με το πέρασμα του χρόνου. H απροκατάληπτη, στοιχειωδώς ρεαλιστική σκέψη αποκλείει και την ελπίδα. Ξέρουμε την ανθρώπινη ποιότητα των διαχειριστών της ζωής μας, την αποτελεσματικότητα των θεσμών και λειτουργιών του δημόσιου βίου, τους νόμους της ζούγκλας που κυριαρχούν στο πολυ-υμνημένο πολιτισμικό μας «παράδειγμα». Oλα αποκλείουν την ελπίδα.

Eδώ θα τερματίσει την ανάγνωση της επιφυλλίδας ένας σημαντικός αριθμός αναγνωστών. Δεν αντέχεται άλλο η πιστοποίηση του αδιεξόδου. Mεγαλώνει συνεχώς το ποσοστό των ανθρώπων που βαφτίζουν τον ρεαλισμό «απαισιοδοξία» και τον απωθούν, αρνούνται να βλέπουν γύρω τους και να κρίνουν. Eγκαταλείπονται με επιπόλαιη ευπιστία στις δόλιες ψευτοπαρηγόριες των εκάστοτε κυβερνώντων ή στις τυποποιημένες, χιλιοφθαρμένες επαγγελίες της αντιπολίτευσης. Tα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, όμως η γλώσσα κάθε κυβέρνησης και κάθε αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πάντα ίδια, πανομοιότυπη, όποιο κόμμα κι αν τις συγκροτεί. Eμείς όλοι, τάχα και πολίτες, το πιστοποιούμε με παραλυτική αδράνεια, δεν τολμάμε να περάσουμε στην αντεπίθεση, έστω της αποχής.

Aυτοί που συνεχίζουν απτόητοι να εμπορεύονται τη μακάβρια κατάρρευση του ελλαδικού κρατιδίου, τον βασανισμό ενός ολόκληρου λαού από την ανικανότητα και φαυλότητα των κυβερνώντων, είναι η πλειονότητα των εμπορευόμενων την πληροφόρηση - ενημέρωση, μαζί και τον (υποτίθεται) «σχολιασμό» της τραγελαφικής επικαιρότητας. Eμφανίζουν το μαύρο άσπρο, ανάλογα με την «παραγγελιά» του χρηματοδότη τους, με αναλγησία (για τον εφιάλτη που ζουν τα εκατομμύρια των Eλλήνων) περίπου ανάλογη με εκείνη που επέδειξαν στη γερμανική κατοχή, πριν από εβδομήντα τόσα χρόνια, οι «μαυραγορίτες» και οι «κουίσλινγκς».

Mοιάζει η «κρίση» αυτή τη φορά να μην είναι περιπτωτική και περιστασιακή, πολλά, πάμπολλα σημάδια μαρτυρούν μάλλον μιαν ακατάσχετη δυναμική ιστορικού τέλους του Eλληνισμού. H δραματική οικονομική χρεοκοπία συνδυάζεται με την απροκάλυπτη «επιτρόπευση» όλων των κρατικών λειτουργιών από τους «δανειστές» της χώρας, τους γνωστούς και μη εξαιρετέους νεκροπομπούς που μεταλλάζουν ζωντανές κοινωνίες σε εξαθλιωμένο, πάμφθηνο εργατικό προλεταριάτο.

Συνδυάζεται η οικονομική καταστροφή στην Eλλάδα και με έναν χαοτικό παραλογισμό ανισότητας στην κατανομή των πόρων. Aμείβονται οι τυχάρπαστοι αετονύχηδες και λιμώττουν οι φιλόπονοι και δημιουργικοί, θριαμβεύουν οι «διαπλεκόμενοι» και μαραζώνουν οι ταλαντούχοι και αδέκαστοι. H κοινωνική αδικία είναι επώδυνο σκάνδαλο, στον χώρο της πληροφορίας - ενημέρωσης και στα κόμματα κυριαρχούν οι αγράμματοι και αγροίκοι, η ανθρώπινη ποιότητα είναι σε διωγμό. Σε καταφανή διωγμό είναι η ποιότητα παντού, ακόμα και στην εκκλησιαστική διοίκηση: επίσκοποι αναδείχνονται κατά κανόνα οι οσφυοκάμπτες κληρικοί, θεσιθήρες των συνοδικών γραφείων, όχι οι ικανοί και αυταπαρνητικοί.

H γλώσσα, που μας «έδωσαν ελληνική», φθίνει δραματικά, δεν αναγνωρίζεται έτσι στρεβλωμένη που κυκλοφορεί, κακοποιημένη φριχτά (και ατιμώρητα) στην προφορική και στη γραπτή της χρήση. Kαταστρέφεται η γλώσσα, μεθοδικά και εμπρόθετα, με την κρετινική χρησιμοθηρία των «απλουστεύσεων» (ή το απροσχημάτιστο πρακτοριλίκι) της πολιτικής του υπουργείου Παιδείας – διακομματικό «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», ίσως πιο αποτρόπαιο και από την καταστροφή της Παλμύρας. Δεν είναι υπερβολή: Διακόπηκε η οργανική, ζωντανή στα χείλη και στο μυαλό συνέχεια της γλώσσας, που μετέφερε τον ίδιο νοηματικό και βιωματικό πλούτο από τα χρόνια του Oμήρου ώς το χθες.

Σήμερα πια ο μέσος Eλλαδίτης, κάτω των πενήντα ετών, δεν καταλαβαίνει τίποτα με τις λέξεις «άχθος αρούρης», επομένως ούτε και με το «αχθοφόρος» ή το «επαχθής», του είναι ακατανόητη η φράση «τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια», άρα και η σχέση της «Πόλης» με την Aγια-Σοφιά, της «εκκλησίας» και του «πολιτικού αθλήματος» με τον Παρθενώνα. Mε τα χρηστικά ελληνικά του σημερινού σχολείου, το Eλληνόπουλο καταδικάζεται στην αναπηρία της ριζικής αποξένωσης από ολόκληρη την ελληνική γραμματεία την πριν από τον 20ό αιώνα.

Aπό το πάμφθηνο εργατικό προλεταριάτο πρέπει να έχει οπωσδήποτε απαλειφθεί (ή διαστραφεί χονδροειδέστατα) η ιστορική του συνείδηση. O ισοπεδωτικός διεθνισμός του ιστορικο-υλιστικού μηδενισμού, μαρξιστικού και καπιταλιστικού, υπαγόρευσε συνέχεια και συνέπεια πολιτικής στο υπουργείο Παιδείας, σαράντα ολόκληρα χρόνια. ΠAΣOK, N.Δ. και ΣYPIZA αλληλεπικουρήθηκαν «αγαστώς», για να παγιωθούν στις συνειδήσεις των Eλλαδιτών τα συνειδησιακά προαπαιτούμενα του μεταπρατισμού: Nα καυχώνται για την αρχαία («κλασική») σοφία και Tέχνη ενώ ριζικά την αγνοούν, να περιφρονούν και να φτύνουν το «Bυζάντιο», που ακόμα και εξαφανισμένο παραμένει ο πολιτισμικός αντίπαλος της μετα-λατινικής Δύσης, να υπάρχουν ιστορικά οι Eλληνώνυμοι μόνο με τους όρους της «μετακένωσης» της ελληνικότητας από τη Δύση, όπως πρακτόρευσε ο Kοραής.

Διερωτώμαστε, τι περισσότερο πια θέλει από μας η στρατηγική και νοο-τροπία Σόιμπλε: Eπιβάλαμε στα σχολειά και προπαγανδίσαμε μονότροπα από τις τηλεοράσεις όλες τις προϋποθέσεις για ένα ελληνώνυμο δυτικό προτεκτοράτο, από τη Mελούνα ώς την Kαλαμάτα, με παγιωμένη εξουσιαστικά την αρνησιπατρία: Kηρύχνουν οι λογιότατοί μας, μέρα - νύχτα, ότι ο Eλληνισμός τέλειωσε ιστορικά, όταν ο Iουστινιανός έκλεισε τις τελευταίες σχολές στην Aθήνα, το 529, και τη συνέχεια της ελληνικής παράδοσης διέσωσε η ατομοκεντρική νοησιαρχία της μετα-ρωμαϊκής Δύσης. Oτι απελευθερωτικός αγώνας των Eλλήνων το ’21 δεν υπήρξε, μόνο κάτι κατσαπλιάδες του κοινωνικού περιθώριου ξεσηκώθηκαν, και το ελληνικό έθνος γεννήθηκε, χάρη στον ευρωπαϊκό φιλελληνισμό, με τη ναυμαχία του Nαυαρίνου.

Tα δώσαμε όλα, «γην και ύδωρ» στην κυριολεξία, την ύδρευση, τον φωτισμό, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, το οδικό δίκτυο, τις αρχαιότητες, την ομορφιά της γης μας και των ακτών μας βορά στον τουριστικό Mινώταυρο. Oμως πλεόνασμα 3,5% κάθε χρόνο είναι παρανοϊκό, δεν μπορούμε να έχουμε, να δεχθούμε νομιμοποιημένες τις ομαδικές απολύσεις δεν το αντέχουμε, επειδή («αεί παίδες πάντοτε») πιστέψαμε ότι η E.E. δεν είναι επανάληψη της γερμανικής κατοχής για να μαζεύει το κάρο του Δήμου τα πτώματα των πεινασμένων από τους δρόμους.

Tο ελληνικό «μέτρον» δεν θα ταυτίσει ποτέ τον γερμανικό λαό με τον χιτλερισμό. Δεν θα τον ταυτίσει με τη στρατηγική και τη νοο-τροπία Σόιμπλε.

 *Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

πηγή:  yannaras.gr

DW: «Η επίλυση του Κυπριακού είναι ευρωπαϊκής σημασίας»

Το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών βλέπει το Κυπριακό στην τελική ευθεία και εκφράζει την ελπίδα να υπάρξει λύση. Να «στεφθεί με επιτυχία η θέληση των Κυπρίων για επανένωση», δηλώνει ο Φρανκ Βάλτερ Στάινμαϊερ....

Η επίλυση του Κυπριακού δεν είναι μόνο περιφερειακής αλλά ευρωπαϊκής σημασίας, τόνισε σήμερα στο κυβερνητικό μπρίφινγκ ο εκπρόσωπος του γερμανικού ΥΠΕΞ, Μάρτιν Σέφερ. Προηγουμένως ο υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαϊερ σε ανακοίνωση του εκτιμούσε ότι οι διαπραγματεύσεις στην Γενεύη για την επανένωση βρίσκονται στην «τελική ευθεία». Παράλληλα εξέφραζε την ελπίδα ότι η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή πλευρά «δεν θα χάσουν το θάρρος τους και θα αναζητήσουν συμβιβασμούς και στα υπόλοιπα διαφιλονικούμενα ζητήματα». Σε άλλο σημείο της δήλωσης του ο κ. Στάινμαίερ καλούσε τις εγγυήτριες δυνάμεις να συμβάλουν έτσι ώστε να επιτευχθεί «μια καλή λύση» και να «στεφθεί με επιτυχία η θέληση των Κυπρίων για επανένωση.» Το γεγονός ότι για πρώτη φορά θα συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις και οι εγγυήτριες δυνάμεις είναι σύμφωνα με τον γερμανό ΥΠΕΞ «καλό σημάδι»

«Το μενού είναι έτοιμο»

Στο σημερινό κυβερνητικό μπρίφινγκ ο εκπρόσωπος του υπουργείου, Μάρτιν Σέφερ, ρωτήθηκε από τη Deutsche Welle κατά πόσο ευσταθεί αυτή η εκτίμηση από τη στιγμή που ακόμη δεν είναι γνωστό αν την Πέμπτη στη Γενεύη οι εγγυήτριες δυνάμεις θα εκπροσωπηθούν σε ανώτατο επίπεδο, δηλαδή από την βρετανίδα πρωθυπουργό Μέι, των τούρκο πρόεδρο Ερντογάν και τον έλληνα πρωθυπουργό Τσίπρα. «Δεν νομίζω,» απάντησε ο κ. Σέφερ, «ότι για μια τελική λύση είναι αναγκαίο να συμμετέχουν στις συνομιλίες αρχηγοί κρατών ή πρωθυπουργοί.» Ο κ. Σέφερ παρέπεμψε στο παράδειγμα των διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν όπου ούτε καν οι υπουργοί Εξωτερικών των συμβαλλόμενων χωρών ήταν πάντα παρόντες. Θετικά εκτιμά πάντως ο εκπρόσωπος του γερμανικού ΥΠΕΞ ότι στις διαπραγματεύσεις θα συμμετέχει και η ΕΕ. Κατά αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να συμβάλει σημαντικά στην επίλυση «ορισμένων ζητημάτων» της επανένωσης, με άλλα λόγια - σε θέματα που σχετίζονται με το κοινοτικό κεκτημένο.

Το ζητούμενο για την επίλυση του Κυπριακού είναι όλες οι πλευρές «να τηρήσουν μια ευνοϊκή στάση και να είναι διατεθειμένες να στηρίξουν τα μέτρα που είναι αναγκαία», επισήμανε ο κ. Σέφερ. Συγκεκριμένα, ζήτησε από Αθήνα και Άγκυρα να σεβαστούν τους συμβιβασμούς στους οποίους θα καταλήξουν οι δύο κοινότητες - αυτό αφορά και τα θέματα ασφάλειας, όπως την παραμονή στρατιωτικών δυνάμεων στην Κύπρο. Το Βερολίνο πάντως γνωρίζει ότι θα πρέπει να συζητηθούν ακόμη «δύσκολα» θέματα. Η εκτίμηση είναι είναι ότι τόσο ο πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης όσο και ο τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί είναι διατεθειμένοι για «δύσκολους και επώδυνους συμβιβασμούς» έτσι ώστε να ξεπεραστεί η «αφόρητη διαίρεση» της νήσου. Στην ερώτηση της Deutsche Welle κατά πόσο θα πρέπει να αναμένεται λύση αυτήν εβδομάδα ο κ. Σέφερ απάντησε πως «το μενού είναι έτοιμο, αλλά να δούμε αν θα σερβιριστούν όλα τα πιάτα.»
Παναγιώτης Κουπαράνης/DW

Στο εδώλιο ο ΓΑΠ για το «λεφτά υπάρχουν» | Η απάντηση του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ.

Στο εδώλιο του κατηγορουμένου θα βρεθεί στις 19 Ιανουαρίου ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου για τα αδικήματα της "εσχάτης προδοσίας, της εξαπάτησης των εκλογέων και της διασποράς ψευδών ειδήσεων"...

Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ θα καθίσει στο εδώλιο μετά από αγωγή που έχει καταθέσει εναντίον του ο απόστρατος πλωτάρχης του Πολεμικού Ναυτικού Παναγιώτης Σταμάτης, ο οποίος ζητά από τη Δικαιοσύνη να υποχρεωθεί ο κ. Παπανδρέου να του καταβάλει 260.000 ευρώ συν τους νόμιμους τόκους. Ο κ. Σταμάτης, σύμφωνα με το Πρώτο ΘΕΜΑ, ζητά το ποσό αυτό ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που του προκάλεσε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και για την παράνομη προσβολή της προσωπικότητάς του λόγω των προεκλογικών εξαγγελιών του, οι οποίες ουδέποτε τηρήθηκαν.

Η μήνυση

Παράλληλα, η αγωγή αποζημίωσης του πρώην πλωτάρχη στηρίζεται και στη μηνυτήρια αναφορά που έχει καταθέσει στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου κατά του πρώην πρωθυπουργού. Στη μήνυσή του ο κ. Σταμάτης καταλογίζει στον πρώην πρωθυπουργό τα αδικήματα της εσχάτης προδοσίας, της εξαπάτησης των εκλογέων και της διασποράς ψευδών ειδήσεων, κατηγορίες οι οποίες επισύρουν ποινή φυλάκισης από τρεις μήνες έως και ισόβια κάθειρξη.

Ο Γ. Παπανδρέου δικάζεται χωρίς να ζητηθεί από τη Βουλή η άρση της ασυλίας του, καθώς το διάστημα κατά το οποίο πραγματοποίησε τις χειμαρρώδεις προεκλογικές εξαγγελίες του δεν είχε τη βουλευτική ιδιότητα, αφού η Βουλή είχε διαλυθεί και ήταν απλώς πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.  Από το βήμα της 74ης Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου του 2009 και εν όψει των βουλευτικών εκλογών της 4ης Οκτωβρίου του ίδιου έτους, ο κ. Παπανδρέου είχε τονίσει ότι «δεν είναι απλώς το πού θα βρούμε τα λεφτά, αλλά πού πηγαίνουν τα λεφτά, γιατί λεφτά υπάρχουν, έχουμε 31 δισ. ανείσπρακτους φόρους». 

Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα

Παράλληλα, υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, έκτακτο επίδομα αλληλεγγύης, πάγωμα των τιμολογίων των ΔΕΚΟ για έναν χρόνο, ενώ απέκλεισε νέα φορολογικά βάρη στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα και αύξηση της φορολογίας των επιχειρήσεων κ.λπ.

Ο ίδιος ο απόστρατος αξιωματικός εξαπατήθηκε, όπως ισχυρίζεται, καθότι αν και ψηφοφόρος της Ν.Δ. παρασύρθηκε από τις προεκλογικές υποσχέσεις του κ. Παπανδρέου για μια αξιοπρεπή διαβίωση έναντι του κ. Κώστα Καραμανλή που πάγωσε τους μισθούς και τις συντάξεις.

Από το 2009, συνεχίζει ο πλωτάρχης στη μήνυσή του, «σταδιακά μειώθηκαν τα εισοδήματά μου, δεν μπορούσα να εξυπηρετήσω τα δάνειά μου και περιήλθα στην κατάσταση της αναξιοπρεπούς και εξευτελιστικής διαβίωσης, γεγονός ατιμωτικό για έναν άνθρωπο και δη ανώτερο αξιωματικό». «Αμέσως μετά τις εκλογές και αφού έγινε πρωθυπουργός, έκανε τα εντελώς αντίθετα από εκείνα που υποσχέθηκε», αναφέρεται στη μήνυση, και για να δικαιο­λογήσει «την καταφανή εξαπάτηση των ψηφοφόρων ισχυρίστηκε ότι δήθεν αγνοούσε την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας, κάτι που είναι ηλίου φαεινότερο ότι ψεύδεται».

Επιπρόσθετα, ψεύδεται ο Γ. Παπανδρέου, κατά τον μηνυτή, καθώς:

«1) ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας κ. Στάινμαϊερ τον είχε ενημερώσει για τα οικονομικά της Ελλάδας, 

2) ο επίτροπος της Ε.Ε. Xοακίν Αλμούνια έχει δηλώσει ότι τον είχε ενημερώσει πολύ πριν τις εκλογές του 2009 για την οικονομική θέση της χώρας μας, και 

3) ο πρώην διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος -κατά δήλωσή του- τον είχε ενημερώσει επί των οικονομικών. Ομως, σε προγενέστερο χρόνο ο κ. Παπανδρέου είχε παραχωρήσει συνέντευξη στον Στέλιο Κούλογλου και είχε πει ότι “όποια χώρα έχει καταφύγει στο ΔΝΤ καταστράφηκε και ο λαός εξαθλιώθηκε”, ενώ σε συνέντευξή του ο Στρος-Καν είχε τονίσει ότι “ο κ. Παπανδρέου συζητούσε μαζί του υπογείως για το πώς θα υπαχθεί η Ελλάδα στο ΔΝΤ”». 

Παρ’ όλα αυτά, μετά την εκλογική του νίκη το 2009, ο πρώην πρωθυπουργός προσέφυγε στο ΔΝΤ με τα γνωστά αποτελέσματα, υπογραμμίζει ο κ. Σταμάτης. Ετσι, μετά την εξαπάτηση των εκλογέων και την ανάληψη της εξουσίας «διαμέσου του σφετερισμού της ιδιότητάς του, ως όργανο του κράτους», ο κ. Παπανδρέου οδήγησε τον ελληνικό λαό «στις ξένες οικονομικές δυνάμεις και στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας». 

Η απάντηση του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ.

 

Από το Γραφείο Τύπου του Κινήματος εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:

Αθήνα, 9 Ιανουαρίου 2017

Κάθε καιροσκόπος που χρησιμοποίησε την κομμένη φράση για ιδιοτελείς και κομματικούς σκοπούς, έβαλε το λιθαράκι του στη φαιδρότητα της δίκης της 19ης Ιανουαρίου.

Μία ακόμα για εμάς – δεν μας φοβίζει. Για τη χώρα, όμως, είναι ένα ακόμα σκαλί προς τα κάτω. Τα λιθαράκια είναι πολλά, όσα και τα θέματα που αντιμετωπίστηκαν καιροσκοπικά και απειλούν πλέον καθολικά την τύχη της χώρας και των πολιτών.

Τα ψέμματα και οι μισές αλήθειες, οδηγούν μόνο σε αδιέξοδα, όπως κι αν βαφτιστούν από καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους, επικοινωνιολόγους και λοιπούς μετέχοντες του πελατειακού κράτους και των μηχανισμών προσοδοφορίας τους.

Όλα αυτά, αποτελούν μέρος μόνον της κρίσης του πολιτικού συστήματος, που επιτρέπει σε κάποιους να καλλιεργούν κλίμα εναντίον των πολιτικών γενικά, αλλά ειδικότερα, να μεταφέρουν όλες τις ευθύνες στα κατασκευασμένα «εξιλαστήρια θύματα» της κρίσης.

Έτσι όμως, βολεύονται πολλοί – από τους υπαίτιους της κρίσης, τη Νέα Δημοκρατία, μέχρι τους συνενόχους, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ώστε και να καλυφθούν τα πραγματικά αίτια, αλλά και να ξεχαστεί ότι αυτοί έχουν την ευθύνη για την συνεχή αδυναμία να κλείσει ο κύκλος της κρίσης.

Βεβαίως, στην όλη ιστορία, συνυπάρχει και το γελοίον του πράγματος, αφού, οι ίδιοι που αναπαράγουν ειδήσεις περί εδωλίων, βάλουν τάχα κατά του απατεώνα Αρτέμη Σώρρα. Αλλά γι’ αυτό, θα επανέλθουμε.

Τέλος, σε ό,τι αφορά το επίδικο, την κομμένη φράση που ποτέ δεν αποτέλεσε σύνθημα της προεκλογικής του 2009, αλλά απάντηση σε όσους επιχειρούσαν από τότε να καταρρίψουν την ατζέντα των μεταρρυθμίσεων – της ατζέντας που υπερψηφίστηκε από το 44% του Ελληνικού λαού – το ΚΙΝΗΜΑ έχει απαντήσει πολλάκις, αλλά μυστηριωδώς, δεν περιλαμβάνεται σε κανένα σχετικό δημοσίευμα. Για την περίπτωση που αυτό οφείλεται σε αβλεψία, επισυνάπτουμε το σχετικό αρχείο εδώ: http://www.tokinima.gr/lefta_yparxoun/

Από τη δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα στα μνημόνια

Είκοσι έξι χρόνια μετά ο αγώνας του τότε εκπαιδευτικού κινήματος είναι επίκαιρος. Η θυσία του Ν. Τεμπονέρα δε δικαιώθηκε, δεν πήγε, όμως, χαμένη. Η ανελέητη επίθεση στα δικαιώματα και στις ζωές μας θα τελειώσει μόνο με την ανατροπή των πολιτικών της κυβέρνησης, της ΕΕ. και του ΔΝΤ... 

 

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου 1991 ο  Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός από πλήγμα με σιδερολοστό  σε σχολικό  συγκρότημα της Πάτρας. Ήταν η εποχή των μεγάλων και μαζικών καταλήψεων. Οι μαθητές αλλά και όλος ο εκπαιδευτικός κόσμος αντιδρούσε στο πολυνομοσχέδιο  για την Παιδεία, το οποίο ανακοίνωσε η κυβέρνηση  του κ. Κ. Μητσοτάκη και ο τότε υπουργός Παιδείας κ. Β. Κοντογιαννόπουλος. Ο Ν. Τεμπονέρας ήταν μόλις 38 ετών. Δολοφόνος του ο Ι. Καλαμπόκας, πρόεδρος της τοπικής ΟΝΝΕΔ, επικεφαλής ομάδας νεοδημοκρατών, οι οποίοι  χαρακτηρίστηκαν από την κυβέρνηση  «αγανακτισμένοι πολίτες» και οι οποίοι επιχειρούσαν να ανακαταλάβουν το σχολείο. Το παρακράτος  είχε κάνει για μια ακόμη φορά τη δουλειά του σε τούτον τον τόπο.

Από τότε μέχρι σήμερα η επίθεση στην εκπαίδευση  γίνεται μεθοδικά και οργανωμένα. Εντάσσεται μέσα σε ένα γενικό  σχέδιο,   το οποίο  χτυπά κάθε τι που έχει μέσα τον προσδιορισμό δημόσιο. Στο πλαίσιο της νέας μνημονιακής –καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης   εξανεμίστηκαν  όλα τα δημόσια κοινωνικά αγαθά( νερό, φως, ασφάλιση, υγεία, ξεπούλημα κρατικών υποδομών κα). Ο δολοφονημένος εκπαιδευτικός, οι μαθητές και οι γονείς αντιδρούσαν στη συντηρητική και νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση στην οποία  η κυβέρνηση προσπαθούσε να οδηγήσει την Παιδεία. Όλα αυτά τα  χρόνια  οι ίδιες βάρβαρες πολιτικές  έρχονται κύματα-κύματα με πρωταγωνιστές υπουργούς «μεταρρυθμιστές», οι οποίοι καταθέτουν  νομοσχέδια, τάχα,  για το καλό των μαθητών και των γονιών τους. Αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα ονόματα τα οποία  συνέβαλαν καθοριστικά στο ξεθεμελίωμα του δημόσιου σχολείου( Κοντογιαννόπουλος,  Αρσένης, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλος, Λοβέρδος κ.λ.π.). Καταγράφω μερικά χαρακτηριστικά κατορθώματα τους: ομοιόμορφη ενδυμασία μαθητών, πανελλαδικές εξετάσεις σε 14 μαθήματα, ξεκίνημα σχολικής χρονιάς χωρίς βιβλία, αλλά με CDs, κατάργηση ειδικοτήτων, πρόσκληση σε αδιόριστους εκπαιδευτικούς να διδάξουν εθελοντικά με αντάλλαγμα μόρια και άλλα «σπουδαία». Και το ξήλωμα συνεχίζεται με τις μνημονιακές πολιτικές.

Τα τελευταία 7 χρόνια  με πυξίδα τις απαιτήσεις των δανειστών  και τις βέλτιστες πρακτικές του ΟΟΣΑ  η κατάσταση έχει χειροτερεύσει δραματικά.  Η γνώση υποβαθμίστηκε, η δημοκρατία εξοστρακίστηκε, απαξιώθηκε ο παιδαγωγικός ρόλος του εκπαιδευτικού και μετατράπηκε  σε εκείνον του γραφειοκράτη- διεκπεραιωτή  των εντολών του υπουργείου. Οι μισθοί μετατράπηκαν σε πείνας,  ενώ καταργήθηκε ο 13ος και ο 14ος .  Δεν έγινε ούτε ένας διορισμός και ούτε μία επιμόρφωση.  Μειώθηκε το προσωπικό και αυξήθηκε το ωράριο. Υπολογίζεται ότι οι εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης το 2008-2009 ήταν 103.000 περίπου, ενώ σήμερα είναι λιγότεροι από 67.000 Ακολούθησαν απολύσεις καθηγητών της Τεχνικής Εκπαίδευσης, συγχωνεύσεις, καταργήσεις σχολικών μονάδων, αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα,  αλλαγή στις αναθέσεις των μαθημάτων κλπ.  Και τα   «καλύτερα»» έπονται.

Το 3ο μνημόνιο, το οποίο φαρδιά –πλατιά υπέγραψε η κυβέρνηση  των ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ και το οποίο θα εφαρμόσει κατά γράμμα ο κ.  Γαβρόγλου,  και οι προτάσεις ΟΟΣΑ  προβλέπουν  την ευθυγράμμιση του αριθμού των διδακτικών ωρών ανά μέλος του προσωπικού, αναλογία μαθητών ανά τάξη και ανά εκπαιδευτικό, αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και της σχολικής μονάδας, κατάργηση της συμπλήρωσης του ωραρίου  με πολιτιστικά προγράμματα, μηδενικούς διορισμούς και γα το 2017,  μαθητεία, υποχρηματοδότηση, ελάχιστο αριθμό μαθητών ανά σχολική μονάδα, κινητικότητα εκπαιδευτικών, αποδεικτικά στοιχεία  επαγγελματικής εξέλιξης  με συμμετοχή σε σεμινάρια  κ.α. Το  Νέο Λύκειο,  που βρίσκεται προ των πυλών, εντατικοποιεί τη σχολική ζωή, ενισχύει σημαντικά τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα του σχολείου, την παραπαιδεία   και τους ταξικούς φραγμούς.  Θα φέρει νέες συγχωνεύσεις, κατάργηση ειδικοτήτων, αξιολόγηση που θα προκύπτει από τις επιτυχίες των μαθητών κ.λ.π. Το μοντέλο που προτείνεται  δίνει έμφαση στις δεξιότητες  και όχι στην ουσιαστική γνώση, οδηγεί σε ελαστικές σχέσεις εργασίας και σε κακής ποιότητας τεχνική εκπαίδευση. Ο τελικός στόχος είναι  ένα  σχολείο   που θα λειτουργεί με τους κανόνες της αγοράς,  το οποίο θα  παράγει φτηνά εργατικά χέρια,  ανθρώπους που θα αρκούνται σε μισθούς πείνας  και βασικά δε θα αντιδρούν.

Είκοσι έξι χρόνια μετά  ο αγώνας του τότε εκπαιδευτικού κινήματος είναι επίκαιρος. Η θυσία του Ν.  Τεμπονέρα  δε δικαιώθηκε, δεν πήγε, όμως,  χαμένη. Η ανελέητη  επίθεση στα δικαιώματα  και στις ζωές μας θα τελειώσει μόνο με την ανατροπή των πολιτικών  της  κυβέρνησης, της ΕΕ. και του ΔΝΤ. Με ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο διεκδίκησης, με  ένα πλατύ εκπαιδευτικό  κίνημα και ένα μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα σταματήσει τον κατήφορο  και την κατάντια αυτής  της χώρας. Ο Τεμπονέρας είναι εδώ , είναι μαζί μας και μας δείχνει το δρόμο.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

πηγή: iskra.gr

Κύπρος: Ο "Δούρειος Ίππος" του Ερντογάν για την ΕΕ;

Όλοι οι σχολιαστές «δείχνουν» τον Ερντογάν ως εκείνον που κρατά τα κλειδιά της επίλυσης του Κυπριακού. Κοινοτικοί διπλωμάτες φοβούνται ότι από την «πίσω πόρτα» θα αποκτήσει πρόσβαση και ανάμειξη στα της ΕΕ...

Ένα πρωτόγνωρο μείγμα αισιοδοξίας αλλά παράλληλα και δυσπιστίας διακατέχει τους σχολιαστές του γερμανόφωνου τύπου σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, που ξεκινούν σήμερα καταρχήν σε επίπεδο προέδρου Αναστασιάδη και τουρκοκύπριου ηγέτη Ακιντζί. Θα έχουν θετική κατάληξη 13 χρόνια μετά την τελευταία αποτυχημένη απόπειρα; Πώς προδιαγράφεται η συμβολή της Τουρκίας και του προέδρου της Ταίπ Ερντογάν;

Θα εκμεταλλευτεί ο Ερντογάν τους Τουρκοκύπριους;

Ιδιαίτερα το τελευταίο ερώτημα δείχνει να απασχολεί τόσο τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη όσο και την ΕΕ. Όπως επισημαίνει ο αρθογράφος της Die Welt χωρίς τη συναίνεση Ερντογάν, που βρίσκεται πίσω από τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, δεν μπορεί να υπάρξει λύση. «Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα», σημειώνει η εφημερίδα. «Κανείς δεν ξέρει ποιον ρόλο θέλει να διαδραματίσει ο απρόβλεπτος τούρκος πρόεδρος, ποιες παραχωρήσεις θα απαιτήσει τελικά και πώς θα επηρεάσουν τις διαπραγματεύσεις οι εντάσεις ανάμεσα στην Τουρκία και την ΕΕ». Ο γερμανός σχολιαστής περιγράφει πολύ συγκεκριμένα τους φόβους του. «Σε μια ομοσπονδιακή Κύπρο οι αποφάσεις που θα αφορούν τα δύο τμήματα μόνο από κοινού μπορούν να επιλυθούν και οι δύο πλευρές θα διαθέτουν δικαίωμα βέτο», επισημαίνει. «Κατά συνέπεια οι Τουρκοκύπριοι θα μπορούν να συναποφασίζουν σε σημαντικά θέματα που αφορούν το νότιο τμήμα, που είναι μέλος της ΕΕ. Αυτό θα μπορούσε να έχει σοβαρές επιπτώσεις σε ολόκληρη την ΕΕ, όπου σε τομείς εξωτερικής και δημοσιονομικής πολιτικής οι αποφάσεις λαμβάνονται ομόφωνα. Κοινοτικοί διπλωμάτες περιγράφουν με μεγάλη ανησυχία τον κίνδυνο ο Ερντογάν να εκμεταλλευτεί τους Τουρκοκύπριους για τους στόχους του, να αποκτήσει ένα πόδι στις Βρυξέλλες και έτσι να συγκυβερνά».

Δηλώσεις στην ίδια εφημερίδα κάνει και ο πρόεδρος Αναστασιάδης. «Είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να δείξει εάν μετά τις δημόσιες υποσχέσεις της για επίλυση της διένεξης θα ακολουθήσουν συγκεκριμένες πράξεις» υποστηρίζει. Ο Νίκος Αναστασιαδης σημειώνει ότι στόχος είναι μια περιεκτική απόφαση που θα ενισχύει τον περιφερειακό ρόλο της Κύπρου και θα συμβάλλει στην σταθερότητα και ευημερία στην περιοχή. «Είναι αναγκαία μια λύση χωρίς ξένες δυνάμεις που θα εγγυώνται την εξωτερική πολιτική της Κύπρου», τονίζει συμπληρώνοντας ότι θα πρέπει να διασφαλιστούν οι αρχές της ΕΕ και να προστατευτούν τα ανθρώπινα και θεμελιώδη δικαιώματα για όλους τους Κύπριους.

«Επιτυχία η μη αποτυχία των διαπραγματεύσεων»

Η εφημερίδα TAZ του Βερολίνου επιλέγει τον τίτλο «Ίσως μια ιστορική στιγμή» για τις διαπραγματεύσεις. «Οι δύο πρόεδροι δεν ανήκουν στους στενοκέφαλους εθνικιστές παλαιάς σχολής, φαίνεται να επιδιώκουν ειλικρινά την πολιτική επανένωση της νήσου (…)Αλλά χωρίς την συναίνεση της Τουρκίας, που είναι δύναμη εγγύησης και κατοχής των Τουρκοκυπρίων, δεν μπορεί να επιτευχθεί πραγματική λύση, που σημαίνει αποχώρηση τμήματος των στρατιωτών της από το βόρειο τμήμα και παραίτηση από το δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης». Ο γερμανός σχολιαστής ισχυρίζεται ότι ο τούρκος πρόεδρος έχει τώρα άλλες προτεραιότητες με την εισαγωγή προεδρικού συστήματος για την ενίσχυση της δύναμής του. «Γι' αυτόν τον σκοπό χρειάζεται τη συναίνεση των τούρκων εθνικιστών που για αυτούς η εγκατάλειψη της ‘Β. Κύπρου’ θα ισοδυναμούσε με προδοσία των εθνικών συμφερόντων», σημειώνει. «Έτσι θεωρείται απίθανο να συναινέσει ο Ερντογάν στην αποχώρηση των στρατιωτών από τα κατεχόμενα και σε αυτήν την περίπτωση απομένουν δύο δυνατότητες: είτε η νέα ομοσπονδιακή Κύπρος θα δεχθεί να εξαρτάται από μια περιφερειακή υπερδύναμη, είτε θα παραμείνει διαιρεμένη. Και τα δύο ενδεχόμενα δεν είναι δελεαστικά» καταλήγει.

Αλλά και η Südwest Presse ρίχνει το βλέμμα της στον Ερντογάν «που κρατά το κλειδί για μια λύση του Κυπριακού», όπως γράφει. «Ευρωπαίοι διπλωμάτες πιστεύουν ότι από τη μία η εθνικιστική και αυταρχική του πολιτική δεν προοιωνίζεται εύκολες διαπραγματεύσεις, αλλά από την άλλη η θέση του στο εσωτερικό είναι τόσο αδιαφιλονίκητη που θα μπορούσε να κάνει παραχωρήσεις. Σε περίπτωση επανένωσης θα είχε πρόσβαση στα πλούσια αποθέματα φυσικού αερίου που θα διαφοροποιούσαν τις ενεργειακές πηγές της χώρας αλλά θα έκαναν την Τουρκία σημαντικό ενεργειακό διάδρομο προς την Ευρώπη. Κατά την άποψη των παρατηρητών και κοινοτικών διπλωματών στη Λευκωσία θα ήταν ήδη μια επιτυχία, εάν οι διαπραγματεύσεις δεν αποτύγχαναν».

Οι 8 τούρκοι στρατιώτες και το Κυπριακό

«Σφαγή για τη συνείδηση των 15 δικαστών» είναι ο τίτλος αναλυτικού ρεπορτάζ για την υπόθεση των 8 τούρκων στρατιωτών, που μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, ζήτησαν πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα. Το ρεπορτάζ, που δημοσιεύεται στη Süddeutsche Zeitung, παραμονή της εκδίκασης της υπόθεση στον Άρειο Πάγο, αφορά στην καμπάνια που έχει ξεκινήσει ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης εναντίον της απέλασης των στρατιωτών. Ο Δοξιάδης μιλώντας στη γερμανική εφημερίδα παραπονιέται για την αμφισημία των εκφράσεων που επέλεξε ο έλληνας πρωθυπουργός όταν στο πλαίσιο της Γεν. Συνέλευσης των ΗΕ συζήτησε για το θέμα με τον τούρκο πρόεδρο και την περίεργη σύμπτωση της ακροαματικής διαδικασίας με τις πολυμερείς διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό στη Γενεύη. «Δεν πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας», διαβεβαιώνει, «υπάρχει η πολύ διαδεδομένη αντίληψη ότι ο Τσίπρας την ημέρα των διαβουλεύσεων στη Γενεύη θα διαβεβαιώσει τον Ερντογάν ότι θα ‘πάρει’ τους 8 στρατιώτες του, είναι προφανές ότι υπάρχει πολιτική ανάμειξη στο έργο της δικαιοσύνης», ισχυρίζεται ο Δοξιάδης στη γερμανική εφημερίδα.
Ειρήνη Αναστασοπούλου /DW

Κώστας Χρυσόγονος: «Χρειάζεται εθνική στρατηγική για έξοδο από την κρίση..» (vid)

Δεν υπήρξε παράπονο αλλά απλώς παράθεση των γεγονότων, τόνισε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στον Τάκη Χατζή...

Δεν μετανιώνω για την δήλωσή μου πως ο πρωθυπουργός συμβουλεύεται τους Καρανίκα - Νοτοπούλου για τα ευρωπαϊκά θέματα, τόνισε το πρωί της Κυριακής ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος, που πάντως δήλωσε έκπληκτος που προκάλεσε τέτοιο ζήτημα η παράθεση γεγονότων, όπως είπε, που έκανε.

Δεν έχω αγωνία για τον εαυτό μου, από το Πανεπιστήμιο ξεκίνησα και εκεί θα γυρίσω, είπε ο κύριος Χρυσόγονος, μιλώντας στην εκπομπή του Σκάι «Ακραίως» με τον Τάκη Χατζή, και πρόσθεσε πως έχει «αγωνία για τον λαό, που δεν έχει χρήματα να ζεσταθεί, για τους νέους που φεύγουν... πρέπει να αντιστρέψουμε την κατάσταση που οδηγεί στην αποψίλωση της χώρας από τον γηγενή πληθυσμό της και στην χρεωκοπία, σε βάθος δεκαετιών».

Αδίκως δημιουργήθηκε τόσος θόρυβος για την δήλωσή μου, εγώ δεν κατηγόρησα κανέναν, ούτε ζήτησα τίποτα, ούτε εξέφρασα κάποιο παράπονο, είπε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρόσθεσε πως «είναι γνωστό το πότε έγινε η τελευταία συνάντηση των ευρωβουλευτών και το ότι ο κύριος Καρανίκας είναι σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού».

Σχολιάζοντας το άρθρο του Θανάση Κρατερού στην εφημερίδα Αυγή, όπου ουσιαστικά ζητείται η παραίτησή του, σχολίασε: «Σεβαστή η άποψη του κυρίου Κρατερού και κάθε άλλου δημοσιογράφου, εγώ δεν έχω την αξίωση να υπαγορεύσω σε κανέναν τι θα γράψει, αλλά και κανείς δεν έχει την αξίωση από εμένα να υπογράψω αυτά που λέει».

Εκλέχθηκα με τον ΣΥΡΙΖΑ και είμαι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, που σημαίνει πως έχω την υποχρέωση να ψηφίζω με βάση την κομματική γραμμή στις ψηφοφορίες στο ευρωκοινοβούλιο αλλά όχι να μην μιλάω, τόνισε και όσον αφορά στο ενδεχόμενο παραίτησης, επισήμανε: «Εάν ερχόμουν σε συνειδησιακή αντίθεση εκεί θα παραιτούμουν βεβαίως, από εκεί και πέρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστατικό που λέει ότι τα μέλη έχουν την υποχρέωση να δηλώνουν την άποψή τους προς τα έξω, ακόμα και αν διαφωνούν».

Δεν θέλω να σχολιάσω και να δώσω περαιτέρω τροφή για κομματική εσωστρέφεια που είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε, ανέφερε, αλλά επισήμανε: «Δεν μετανιώνω για τη δήλωσή μου, διότι απήντησα επί πραγματικών γεγονότων για τα οποία ρωτήθηκα».

Δεν ξέρω τι εξέλαβε ο πρωθυπουργός, αλλά δεν θέλω να δώσω περαιτέρω τροφή σε εσωστρέφεια, κατέληξε ο κύριος Χρυσόγονος.

ΙΟΒΕ: Σε υψηλό 15 μηνών το οικονομικό κλίμα

Συνεχίζεται η τάση ανάκαμψης - Στις 94,6 μονάδες ο σχετικός δείκτης

Ο Δείκτης Οικονομικού Κλίματος στην Ελλάδα, που καταρτίζει το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών - ΙΟΒΕ, συνέχισε την τάση ανάκαμψης του και διαμορφώθηκε τον Δεκέμβριο στις 94,6 μονάδες από 92,4 μονάδες τον Νοέμβριο, σύμφωνα με έκθεση του Ιδρύματος που δημοσιοποιήθηκε σήμερα.

Η θετική αυτή τάση ακολουθεί την ευρύτερη βελτίωση του οικονομικού κλίματος που καταγράφεται στην ευρωζώνη και την Ε.Ε.-28. Είναι επίσης η υψηλότερη επίδοση των τελευταίων 15 μηνών, ακολουθώντας μια πορεία σταδιακής εξομάλυνσης μετά τις δραματικές εξελίξεις το καλοκαίρι του 2015. Η οικονομία σταθεροποιείται κατά τη διάρκεια του 2016, όπως έχει έγκαιρα υποδείξει η πορεία του δείκτη, τάση που υπερισχύει αυτή την περίοδο, παρά τις έντονες φορολογικές πιέσεις σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά και τη συνεχιζόμενη αβεβαιότητα στις σχέσεις με τους δανειστές.

Έτσι, η πλευρά των επιχειρήσεων φαίνεται να προσαρμόζεται σε ένα νέο σημείο ισορροπίας αναφορικά με τη ζήτηση και να αναζητεί κατάλληλη τοποθέτηση στο εγχώριο και διεθνές περιβάλλον. Στην πλευρά των καταναλωτών, αν και από πολύ χαμηλά επίπεδα καταγράφεται μικρή άμβλυνση της απαισιοδοξίας και λιγότερο δυσμενείς προβλέψεις για την εξέλιξη της ανεργίας στο επόμενο 12μηνο. Ουσιαστικά, η τρέχουσα πορεία του δείκτη είναι συνεπής με την πρόβλεψη για ανάκαμψη του ΑΕΠ το 2017. Όμως η βελτίωση των προσδοκιών, όπως άλλωστε και της οικονομίας, δεν είναι προς το παρόν εύρωστη και θα εξαρτηθεί στη διάρκεια του 2017 από πλήθος παραγόντων. Κυρίως όμως από τη συνέπεια και αξιοπιστία της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής, ειδικότερα σε θέματα διαρθρωτικού χαρακτήρα και δημιουργίας νέας παραγωγής.

Αναλυτικότερα:

- στη Βιομηχανία, οι θετικές προβλέψεις για την παραγωγή τους προσεχείς μήνες εξασθενούν, το ισοζύγιο στις εκτιμήσεις για τα αποθέματα αποκλιμακώνεται, ενώ οι αρνητικές εκτιμήσεις για τις παραγγελίες και τη ζήτηση παραμένουν σχεδόν στα ίδια επίπεδα.
- στις Υπηρεσίες, οι εκτιμήσεις για την τρέχουσα κατάσταση των επιχειρήσεων μεταβάλλονται αρνητικά, όπως και εκείνες για την τρέχουσα ζήτηση, αλλά και τη βραχυπρόθεσμη εξέλιξή της.
- στο Λιανικό Εμπόριο, οι θετικές εκτιμήσεις για τις τρέχουσες πωλήσεις περιορίζονται ελαφρά, ενώ οι προβλέψεις για τη βραχυπρόθεσμη εξέλιξή τους βελτιώνονται, με το δείκτη όμως των αποθεμάτων να διευρύνεται.
- στις Κατασκευές, οι δυσμενείς προβλέψεις για το πρόγραμμα εργασιών των επιχειρήσεων αμβλύνονται αισθητά, αν και σε όρους απασχόλησης οι αρνητικές προβλέψεις ενισχύονται.
- στην Καταναλωτική Εμπιστοσύνη, ο σχετικός δείκτης βελτιώνεται ως αποτέλεσμα των λιγότερο δυσμενών προβλέψεων των νοικοκυριών για την οικονομική κατάσταση της χώρας το επόμενο 12-μηνο, καθώς και των λιγότερο απαισιόδοξων προβλέψεων για την εξέλιξη της ανεργίας, αφού η πρόθεση για αποταμίευση παραμένει ασθενική και οι προβλέψεις για τη δική τους οικονομική κατάσταση έντονα δυσμενείς, σημειώνεται στην ίδια έρευνα.

πηγή: tovima.gr

Δεδομένα και ερωτήματα στο Κυπριακό

του Κωνσταντίνου Φίλη*

Οι διαβουλεύσεις για το Κυπριακό κορυφώνονται. Κρίνεται, πάντως, δύσκολο να προκύψει κάτι θεαματικό. Οι συνθήκες, εξάλλου, δεν ευνοούν την εξεύρεση λύσης στην παρούσα φάση, στον βαθμό που η Τουρκία δεν φαίνεται διατεθειμένη να προβεί στις αναγκαίες παραχωρήσεις. Από την άλλη, εξαιτίας του περίπλοκου περιβάλλοντος συντρέχουν σοβαροί λόγοι εντατικοποίησης των διαπραγματεύσεων στην κατεύθυνση της επίλυσης. Μένει να διαπιστωθεί, εάν οι εμπλεκόμενοι κληθούν να λειτουργήσουν μέσα σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα.

Η θέση της Τουρκίας είναι καταλυτική για την επίλυση του Κυπριακού. Πώς, λοιπόν, θα κινηθεί; Μάλλον τακτικιστικά, κερδίζοντας χρόνο. Οι δύο κομβικές διαφορές με το 2004 είναι, αφενός, η αλλαγή του εγχώριου σκηνικού, που δεν αφήνει στον Ερντογάν σοβαρά περιθώρια συμβιβασμού, αφετέρου, η πρόσληψη των Δυτικών για τυχόν ευεργετικές συνέπειες, σε περίπτωση εξεύρεσης λύσης που θα ικανοποιεί την Αγκυρα.

Πριν από δώδεκα χρόνια, υπήρχε η πεποίθηση πως εξευμενίζοντας τη γειτονική χώρα μέσω του Κυπριακού (με τη Λευκωσία να αποτελεί μέλος της Ε.Ε.), η Δύση θα κέρδιζε έναν πολύτιμο σύμμαχο, που συνιστούσε και υπόδειγμα μετριοπαθούς σουνιτικού Ισλάμ. Σήμερα, έχει απέναντί της μια Τουρκία την οποία δεν εμπιστεύεται, με την οποία δύσκολα συνεννοείται, υπάρχει σαφής απόκλιση απόψεων σε διάφορα ζητήματα και παρατηρεί πως αποκόβεται από το δυτικό άρμα. Αρα, η πίεση προς την ελληνοκυπριακή πλευρά και την Αθήνα να συνηγορήσουν σε μια λύση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα εξομαλύνει την κατάσταση, επαναφέροντας την Αγκυρα στην «κανονικότητα» περασμένων ετών. Μάλιστα, η τωρινή αφερεγγυότητα και «απροβλεψιμότητα» της Τουρκίας αποδυναμώνει και την προοπτική-δέλεαρ δημιουργίας ενός νέου ενεργειακού γίγνεσθαι, με αυτήν σε ρόλο κόμβου διαμετακόμισης φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη, καθώς έτσι αυξάνει ο βαθμός εξάρτησης της τελευταίας για τη μεταφορά υδρογονανθράκων από τον νότιο ενεργειακό διάδρομο (που παρακάμπτει τη Ρωσία).

Στο εσωτερικό της γείτονος, ο παραληρηματικός λόγος Ερντογάν (που ανεβάζει τον πήχυ των προσδοκιών), η πλειοδοσία εθνικισμού των πολιτικών δυνάμεων πλην του περιθωριοποιημένου φιλοκουρδικού/φιλοεργατικού κόμματος, η ομοθυμία γύρω από τα ζητήματα Αιγαίου και Κύπρου και το επικείμενο δημοψήφισμα για τη μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στον πρόεδρο κατατείνουν στο ότι η Αγκυρα θα αποφύγει μια συμφωνία που δεν θα μπορεί να «πουλήσει» στο εσωτερικό.

Ωστόσο, ο τακτικιστής Ερντογάν αναμένεται να προβεί σε ελιγμούς, έστω και προσχηματικά: ίσως βάλει στο τραπέζι τις ελληνοτουρκικές διαφορές για να αποσταθεροποιήσει την ελληνική κυβέρνηση (ήδη το κάνει με τις παραβιάσεις και την ποιοτική αναβάθμιση των διεκδικήσεων) ή ίσως προσποιηθεί ότι υπαναχωρεί στο εδαφικό (π.χ. Μόρφου), που αποτελεί «κόκκινη γραμμή», είτε για να απαιτήσει ανταλλάγματα στο σκέλος της διακυβέρνησης ή των παρεμβατικών δικαιωμάτων είτε/και να εκθέσει την ελληνοκυπριακή ηγεσία και την Αθήνα, αν παραμείνουν ανυποχώρητες. Επίσης, ο Τούρκος πρόεδρος ενδεχομένως να επιδιώξει να εμφανιστεί ως μέρος της λύσης ώστε να επανακτήσει με καλύτερους όρους την επαφή του με τα κέντρα εξουσίας της Δύσης. Μπορεί ακόμη να θελήσει να αναθερμάνει την ευρωπαϊκή προοπτική, να βελτιώσει την εικόνα του στο εξωτερικό ως εποικοδομητικού δρώντος –εν αναμονή του Τραμπ– ή να λάβει κάποιες διαβεβαιώσεις για ζητήματα στα οποία ο ίδιος και η χώρα του είναι ευάλωτοι (οικονομία, τρομοκρατία). Ο έλεγχος των προσφυγομεταναστευτικών ροών και η κατάσταση στη Συρία, έστω και εμμέσως, θα συνυπολογιστούν/χρησιμοποιηθούν ως στοιχεία που ενισχύουν την τουρκική διαπραγματευτική θέση.

Ούτως ή άλλως, Λευκωσία και Αθήνα  χρειάζεται να προετοιμαστούν με άρτιο τρόπο για να αποκρούσουν πιέσεις, που πιθανόν να ενταθούν περαιτέρω από τη στιγμή που η Αγκυρα θα δείξει άλλο πρόσωπο. Ορισμένοι θεωρούν ότι, σε τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις, συνήθως υποχρεώνεται σε αναδίπλωση ο λιγότερο ισχυρός. Αλλωστε, παρά τα οικονομικά άλματα της ελληνοκυπριακής πλευράς, η εδραίωση του status quo που δημιουργήθηκε με την τουρκική εισβολή και κατοχή έχει προκαλέσει μια αρνητική πραγματικότητα και συνακόλουθα δυσμενείς συσχετισμούς. Εδώ χρήζει προσοχής η διαπίστωση πως τουλάχιστον οι ΗΠΑ είχαν μέχρι πρότινος υιοθετήσει την άποψη για την αναγκαιότητα παραμονής τουρκικών στρατευμάτων για μεταβατικό διάστημα. Αν τελικά αναζητηθεί τρόπος παραμονής των τουρκικών στρατευμάτων, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα ή υπό άλλο νομικό καθεστώς, το «κλειδί» ίσως βρεθεί σε έναν συνδυασμό εμπλοκής ΝΑΤΟ, ΟΗΕ, Ε.Ε., εισήγηση, ωστόσο, που συναντά ισχυρές αντιστάσεις από ΑΚΕΛ, Βρετανία και Τουρκία, για διαφορετικούς λόγους.

Η Ανατολική Μεσόγειος εξελίσσεται στο τελευταίο ανάχωμα ασφάλειας της ηπειρωτικής Ευρώπης, σε μια φάση περιμετρικής αποσταθεροποίησης. Η συμπερίληψη της Κύπρου, χωρίς τα βαρίδια και τις παρωχημένες πρόνοιες του παρελθόντος, θα συνέδραμε σημαντικά στη νέα περιφερειακή αρχιτεκτονική. Αραγε, πώς τοποθετείται η εσχάτως ενδυναμωμένη Ρωσία έναντι αυτής της προοπτικής και πόσο προτίθεται/δύναται να επηρεάσει τις εξελίξεις;

Ερώτημα, επίσης, παραμένει η διάρκεια των διαβουλεύσεων σε περίπτωση ασυμφωνίας αλλά μερικής σύγκλισης, καθώς και αν σε περίπτωση οριστικού ναυαγίου (καμία πλευρά, πάντως, δεν θέλει να το χρεωθεί) σε μεταγενέστερο χρόνο, προκύψει εν τέλει διαζύγιο, βελούδινο ή ταραγμένο.

*O δρ Κωνσταντίνος Φίλης είναι διευθυντής Ερευνών Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων.

πηγή: kathimerini.gr

Στόχος της κυβέρνησης η επανεκκίνηση της διαπραγμάτευσης

Στόχος της Αθήνας μετά το Euro-Working Group της 12ης Ιανουαρίου η επιστροφή των δανειστών. Τι μπορεί να επιβαρύνει την κατάσταση. Παραμένουν τα “αγκάθια”...

Κομβικό σημείο ενός κρίσιμου διαστήματος αποτελεί το Euro – Working Group της 12ης Ιανουαρίου, με την Αθήνα να επιθυμεί την επιστροφή των δανειστών στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης προκειμένου να επιτευχθεί η ταχύτερη δυνατή πρόοδος έτσι ώστε αυτή να παρουσιαστεί στη συνεδρίαση του Eurogroup της 26ης Ιανουαρίου.

Ωστόσο, μεγάλη είναι η απόσταση μεταξύ των δύο πλευρών ενώ «αγκάθια» της διαπραγμάτευσης παραμένουν το θέμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας αλλά και τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού του 2018.

Παράλληλα, σύμφωνα με το ΑΝΤ1news.gr, δεν έχει γεφυρωθεί ακόμη το χάσμα που υπάρχει μεταξύ των δανειστών και του ΔΝΤ ενώ πριν από το Eurogroup αναμένεται και απόφαση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας προκειμένου να ξεπαγώσουν και τυπικά τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Την ίδια στιγμή, η ΕΚΤ διαμηνύει πως χρειάζονται και άλλα μέτρα, εκτός από τα βραχυπρόθεσμα για το χρέος, προκειμένου η Ελλάδα να ενταχθεί στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Την κατάσταση αναμένεται να επιβαρύνει ένα τυχόν αδιέξοδο στο Κυπριακό, και πολύ περισσότερο εάν οι μεγαλύτερες ευθύνες αποδοθούν στην Αθήνα ή την ελληνοκυπριακή πλευρά.

Τέλος, υπάρχει κίνδυνος να περιπλεχθεί ακόμη περισσότερο η κατάσταση, αφού από τον Μάρτιο η Ευρώπη εισέρχεται, με τις κάλπες στην Ολλανδία, σε νέο εκλογικό κύκλο, με τη Μέρκελ να διαμηνύει πως έως τις γερμανικές εκλογές αρχές φθινοπώρου δεν επιθυμεί νέα κρίση στην Ελλάδα, αλλά και τον Σόιμπλε να παραμονεύει.

Έφη Αχτσιόγλου: ΟΧΙ στις παράλογες απατήσεις του ΔΝΤ

Σαφές μήνυμα ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να δεχθεί παράλογες απαιτήσεις του ΔΝΤ για τις εργασιακές σχέσεις που βρίσκονται εκτός της ευρωπαϊκής κανονικότητας, όπως η νομοθέτηση μέτρων λιτότητας για την περίοδο μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος το 2018, έστειλε η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου.

Η υπουργός Εργασίας αναφέρει πως θα επιμείνει στη μη αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων, ενώ αφήνει ανοιχτή τη «θέση που μπορεί να έχει το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Κανένα ορθολογικό επιχείρημα δεν υπάρχει που να δικαιολογεί την αλλαγή του ορίου των ομαδικών απολύσεων», υπογραμμίζει η υπουργός Εργασίας.

«Παράλογη» χαρακτηρίζει την απαίτηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τα μέτρα το 2018 ο υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος και σημειώνει πως η αξιολόγηση πρέπει να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό.

Ο κ. Τζανακόπουλος υπογραμμίζει ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να συζητήσει τόσο για τα μακροπρόθεσμα όσο και για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, αλλά και για τα πρωτογενή πλεονάσματα και την αναγκαία μείωσή τους μετά το 2018».

“Οι ακραίες φωνές θα απομονωθούν”

Η αξιολόγηση θα μπορούσε να κλείσει μέσα σε λίγες ώρες εάν υπήρχε καλή πρόθεση από την πλευρά των θεσμών, επισημαίνει σε αποκλειστική συνέντευξή του στο ΑΠΕ ο γενικός γραμματέας Δημοσιονομικής Πολιτικής του υπουργείου Οικονομικών, Φραγκίσκος Κουτεντάκης. Ωστόσο, δηλώνει ότι οι ακραίες φωνές θα απομονωθούν τελικά, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν και υπογραμμίζει πως δεν υπάρχει, εξαιτίας των καθυστερήσεων στην αξιολόγηση, καμία ανησυχία για τα ταμειακά διαθέσιμα του Δημοσίου.

Τονίζει επίσης ότι δεν είναι θεμιτό να διατηρηθεί για κάποια χρόνια ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ.

Ακόμη, απαντά πως στερούνται σοβαρότητας τα περί «εικονικής» υπέρβασης των στόχων στον προϋπολογισμό, επισημαίνοντας ότι τα δημοσιονομικά στοιχεία του ελληνικού κράτους προκύπτουν με συγκεκριμένη λογιστική και στατιστική μεθοδολογία, πιστοποιημένη από τη Eurostat, χωρίς καμία δυνατότητα πολιτικής παρέμβασης. «Η επιμονή της αντιπολίτευσης να τα αμφισβητεί διαρκώς για να δημιουργήσει εντυπώσεις, δεν βλάπτει την κυβέρνηση, αλλά την αξιοπιστία της χώρας», υπογραμμίζει.