«Mαύρη» Ανάπτυξη, «Άσπρισμα» του ΑΕΠ και στο βάθος.. «Δραχμούλα»

Η επόμενη μέρα της χώρας, λόγω της αναμενόμενης χρεοκοπίας είναι κατά πάσα πιθανότητα η Δραχμή. Το ζήτημα είναι ποιος θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα, που θα κρίνει το μέλλον της χώρας και του λαού;


του Κώστα Παπουλή (*)

Εδώ και μήνες η κυβέρνηση, με πρώτο «τιμονιέρη» τον Α. Φλαμπουράρη, «κοιμάται και ονειρεύεται, πως την αυγή», έρχεται η ανάκαμψη. Αυτές τις μέρες μάλιστα, είχαμε χαρές και πανηγύρια, γιατί τα τελευταία μη εποχικά διορθωμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, δείχνουν ότι το 3ο τρίμηνο του 2016, είχαμε αύξηση του ΑΕΠ (σε όρους όγκου) κατά 1,6% σε σχέση με το 3ο τρίμηνο του 2015. Αναρωτιόμαστε, ζούμε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν και δεν βλέπουμε γύρω μας την γενική βελτίωση;

Όταν κοιτάει κανείς καλύτερα τα στοιχεία, βλέπει: α) η ΕΛΣΤΑΤ αναθεώρησε την ύφεση του 3ου τριμήνου του 2015, ως προς το αντίστοιχο του 2014, προς το δυσμενέστερο και την «διπλασίασε», σε -2,3%. Συνεπώς, έτσι «διπλασιάζεται» και η ανάκαμψη του 2016. β) Η καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών αυξάνεται εντυπωσιακά πάνω από 5%. Φαίνεται ότι ζούμε δηλαδή μέρες καταναλωτικής ευμάρειας, κάτι που δεν φαίνεται να ευσταθεί. γ) Οι εισαγωγές όμως αγαθών και υπηρεσιών μειώνονται και αυτές άνω του 10%.

Εδώ υπάρχει άλλο ζήτημα, πώς η αύξηση της κατανάλωσης των νοικοκυριών οδηγεί σε μείωση των εισαγωγών; Πρόκειται για μεγάλη αντίφαση. Προφανώς, δεν ισχύει, ούτε η αύξηση του ΑΕΠ, ούτε η αύξηση της κατανάλωσης των νοικοκυριών. Η αλήθεια είναι άλλη: Η ανάκαμψη είναι «μαύρη». Με την χρήση των καρτών, τoν περιορισμό των μετρητών κλπ, ένα μέρος του ΑΕΠ που δεν καταγραφόταν, και χαρακτηριζόταν ως παραοικονομία, μαύρη οικονομία φοροδιαφυγή, κ.α. τώρα «εμφανίζεται» στις στατιστικές. Συγχρόνως λόγω πιο αυστηρής νομοθεσίας, ακόμη και κομμάτι της αυτοκατανάλωσης, εμφανίζεται στο ΑΕΠ. Π.χ.: κάποιος που πριν δύο χρόνια έβγαζε λάδι (κυρίως για την οικογένεια και για τους άλλους συγγενείς) και το άλλο το πούλαγε «χέρι με χέρι», τώρα υποχρεώνεται να κόψει τιμολόγιο στο λιοτρίβι για το όλον, κλπ

Ενώ λοιπόν, το πραγματικό ΑΕΠ πέφτει, και το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού μειώνεται, τμήμα της οικονομικής δραστηριότητας που πέρναγε από την απόχη της στατιστικής, «πιάνεται», επειδή η διάμετρος του διχτιού μίκρυνε. Δεν πολλαπλασιάστηκαν τα ψάρια, απλώς τρώμε τον «γόνο». Στηνπραγματικότητα έχουμε «άσπρισμα» μέρους του ΑΕΠ.

Σε αυτή την «μαύρη» ανάκαμψη ποντάρει η κυβέρνηση και στηρίζει όλη της την αφήγηση και την διαπραγματευτική πολιτική. Έτσι ισχυρίζεται ότι δεν θα παρθούν άλλα μέτρα, θα πιαστούν οι στόχοι του πλεονάσματος για το 2018, θα βγούμε στις αγορές και όλα τα σχετικά.

Είναι δεδομένο, ότι το «άσπρισμα» μπορεί να συνεχιστεί για ένα-δύο το πολύ τρίμηνα και θα τερματιστεί η «δυναμική» του, τότε η στατιστική θα απεικονίσει την ωμή πραγματικότητα. Η οποία δεν είναι άλλη από το ότι η χώρα βυθίζεται όλο και περισσότερο στο βάλτο, της ύφεσης ή της στασιμότητας, της μετανάστευσης, της φτωχοποίησης.

Είναι δεδομένο, ότι με την απόσπαση τέτοιων πλεονασμάτων, είναι αδύνατον να αυξηθεί η εγχώρια ζήτηση. Αλλά ακόμη και αν με κάποιο μαγικό τρόπο μπορούσε να αυξηθεί, αυτή θα διέφευγε στο «εξωτερικό», λόγω της ακριβής συναλλαγματικής ισοτιμίας που δημιουργεί έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και υψηλή ροπή προς εισαγωγές. Η Ελλάδα χρειάζεται αύξηση της εγχώριας ζήτησης, σε συνδυασμό με διόρθωση της συναλλαγματικής ισοτιμίας-υποτίμηση (ή και άλλα μέτρα προστατευτισμού) για να ανακάμψει. Και οι δύο πολιτικές είναι ανέφικτες, για την εντός ευρώ ελληνική οικονομία.

Συνεπώς, η μοίρα της οικονομικής πολιτικής, είναι ο γνωστός κύκλος: ύφεση ή στασιμότητα, δεν υπάρχει ανάκαμψη για να τροφοδοτήσει τα τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα, νέα μέτρα, άρα νέα ύφεση, άρα νέα μέτρα. Ο κύκλος κλείνει με την χρεοκοπία και πιθανότατα την άτακτη. Σε αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει στις αγορές το 2017-2018. Το ίδιο το Δ.Ν.Τ. θεωρεί το ελληνικό χρέος, ιδιαίτερα μη βιώσιμο. Από την άλλη, για να πάμε σε 4ο μνημόνιο, αυτό πρέπει να είναι “light”, δηλαδή πρέπει να κάνει πίσω σε όλα το Βερολίνο, κάτι που είναι οικονομικά και πολιτικά αδύνατο.

Βρισκόμαστε λοιπόν πίσω εκεί που ξεκινήσαμε το 2010, τώρα με δυσμενέστερους όρους όσον αφορά την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και το «ξένο» δίκαιο του χρέους. Όμως ο παλιός ενιαίος κόσμος της παγκοσμιοποίησης και του ελεύθερου εμπορίου φαίνεται να γίνεται πολυπολικός και να αλλάζει.Μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, μια αθέτηση χρέους και αργότερα μια πολιτική προστατευτισμού της οικονομίας με αποδέσμευση από την Ε.Ε., πράγματα που τόσο χρειάζεται η Ελλάδα είναι μέσα στο πνεύμα της εποχής που έρχεται και στις νέες εμπορικές σχέσεις που θα αναδυθούν στον πλανήτη.

Η επόμενη μέρα της χώρας, λόγω της αναμενόμενης χρεοκοπίας είναι κατά πάσα πιθανότητα η Δραχμή. Το ζήτημα είναι ποιος θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα, που θα κρίνει το μέλλον της χώρας και του λαού; Το υπάρχον πολιτικό σύστημα, όπου απροετοίμαστο και «ενωμένο», θα βαδίσει, γονατιστό, όπως οι προσκυνητές της Τήνου, προς το Βερολίνο και τον Σόιμπλε, με επικεφαλής ίσως κάποιον «τεχνοκράτη»-τραπεζίτη επαιτώντας βοήθεια και τεχνική λύση, και αποδεχόμενη την όποια «Σοϊμπλική» Δραχμή; Μια ριζοσπαστική δεξιά που θα φέρει μια συντηρητική έξοδο; Η ένα μεγάλο λαϊκό και πατριωτικό ρεύμα που θα κατοχυρώσει την εθνική ανεξαρτησία, θα βγάλει την χώρα από την κρίση υπέρ των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας, θα διαμορφώσει συνθήκες μιας Ισλανδίας του Νότου και θα ανοίξει πανιά για ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό παράδειγμα στην Μεσόγειο;

Προς το παρόν η διάσπαση, οι ιδεοληψίες, οι «ηγεμονισμοί» και η αδυναμία συνεννόησης, των περισσότερων από αυτούς που βλέπουν μια προοδευτική, πατριωτική, εργατική, τελικά μια λαϊκή λύση της κρίσης, εκτός των υπαρχουσών ευρωπαϊκών συντεταγμένων της χώρας, καθιστούν το τρίτο σενάριο εξαιρετικά ασθενές. Όλα, βεβαίως ανατρέπονται και για αυτό αγωνιζόμαστε.
________________________________________
 
(*) Ο Κώστας Παπουλής είναι εκπαιδευτικός, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του Σχεδίου Β' και συντονιστής της Οικονομικής Επιτροπής.

Ευρώ, δολάριο και στο βάθος εμπορικός πόλεμος

Ο Πίτερ Ναβάρο, οικονομικός σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Εμπορίου, υποστήριξε ότι «η Γερμανία χειραγωγεί το “κατάφωρα υποτιμημένο ευρώ” για να καταστήσει τις εξαγωγές της πιο ανταγωνιστικές, ζημιώνοντας έτσι τους κύριους ευρωπαίους εμπορικούς της εταίρους και τις ΗΠΑ...


του Γιώργου Βάμβουκα (*)
Σε προσφατες δηλώσεις του ο Πίτερ Ναβάρο, πρωτοκορυφαίος οικονομικός σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Εμπορίου της κυβέρνησης Τραμπ, υποστήριξε ότι «η Γερμανία χειραγωγεί το “κατάφωρα υποτιμημένο ευρώ” για να καταστήσει τις εξαγωγές της πιο ανταγωνιστικές, ζημιώνοντας έτσι τους κύριους ευρωπαίους εμπορικούς της εταίρους και τις ΗΠΑ...
Το ευρώ είναι “σιωπηρό γερμανικό μάρκο”, η χαμηλή αξία του οποίου έδωσε στη Γερμανία ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των βασικών της εταίρων». Η Καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, σε χθεσινή της συνέντευξη στη Σουηδία ανταπάντησε στις κατηγορίες του Πίτερ Ναβάρο, λέγοντας ότι «η Γερμανία δεν μπορεί να επηρεάσει την αξία του ευρώ, καθώς αυτή η αρμοδιότητα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ)... η ΕΚΤ είναι ανεξάρτητη στη χάραξη της νομισματικής πολιτικής...».

Ο Ναβάρο θεωρείται ο ιθύνων νους του Τραμπ. Άρα, το εύλογο ερώτημα που ανακύπτει είναι: Το δίκιο γέρνει στην πλευρά του Ντόναλντ Τραμπ ή της Άνγκελα Μέρκελ; Για την αντικειμενικότητα της ανάλυσής μας, θα πρέπει να προβούμε σε ορισμένες τεχνοκρατικές διευκρινήσεις, σχετικές με την ιστορία του ευρώ και τις μεθόδους άσκησης της νομισματικής πολιτικής. Σε όλες τις χώρες του πλανήτη, η “νομισματική κυκλοφορία”, δηλαδή το “χρήμα” (money) που κυκλοφορεί στην οικονομία, προσδιορίζεται από την Κεντρική της Τράπεζα. Το “χρήμα” που κυκλοφορεί στην οικονομία αποτελείται από “κέρματα” (coins) και “τραπεζογραμμάτια” (currency notes) Η Κεντρική Τράπεζα είναι η θεσμική οντότητα, που παράγει την αναγκαία ποσότητα του χρήματος, την οποία στη συνέχεια διοχετεύει στην οικονομία. Για παράδειγμα, η Bank of America παράγει και ρίχνει στην κυκλοφορία τα αμερικανικά δολάρια, η Bank of Japan τα γιεν, η Bank of England τις στερλίνες, η Bank of Switzerland τα ελβετικά φράγκα, κ.λπ.

Η ΕΚΤ παράγει και κυκλοφορεί στην ΟΝΕ (Οικονομική Νομισματική Ένωση-Ευρωζώνη) τα ευρώ. Το “ευρώ”, το κοινό νόμισμα των 19 κρατών μελών της ΟΝΕ, προέκυψε από μια μακρά πορεία περίπου τριάντα ετών. Το 1969 είχε υιοθετηθεί η ΕΛΜ (Ευρωπαϊκή Λογιστική Μονάδα- European Unit of Account). Η ΕΛΜ ήταν σε λογιστική μορφή και κατά την περίοδο 1969-1971 μια ΕΛΜ ήταν ίση με ένα δολάριο. Το 1979 στα πλαίσια ίδρυσης του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (European Monetary System), η ΕΝΜ (Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα-European Currency Unit-ECU) αντικατέστησε την ΕΛΜ. Μία ΕΝΜ (ECU) ισοδυναμούσε με ένα δολάριο. Η αξία της ΕΝΜ υπολογίστηκε με βάση τη μέση στάθμιση των νομισμάτων των χωρών-μελών της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας και γι’ αυτό αποκαλείτο “σύνθετο νόμισμα” ή “καλάθι νομισμάτων” (composite currency ή basket currency). Η στάθμιση ενός νομίσματος των κρατών μελών της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας, όπως ήταν το γερμανικό μάρκο, το γαλλικό φράγκο, η ιταλική λιρέτα, η ελληνική δραχμή, η ισπανική πεσέτα, η ιρλανδική λίρα, το πορτογαλικό εσκούδο, κ.λπ., για τον προσδιορισμό του ποσοστού συμμετοχής του στη διαμόρφωση της αξίας της ΕΝΜ (ECU), έγινε με δύο ουσιώδη κριτήρια: 1) Το επίπεδο του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) μιας χώρας σε σύγκριση με το ΑΕΠ των άλλων χωρών και κυρίως το ποσοστό συμμετοχής του ΑΕΠ της χώρας στο συνολικό ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Και 2) Το ποσοστό συμμετοχής ενός κράτους μέλους στο συνολικό ενδοκοινοτικό εμπόριο, δηλαδή στο συνολικό εμπόριο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.

Η ΕΝΜ υπήρξε ο πρόδρομος του ευρώ. Με την δημιουργία της ΟΝΕ την 1η Ιανουαρίου του 1999, το ευρώ αντικατέστησε την ΕΝΜ. Σαφές είναι ότι το ευρώ ήταν και εξακολουθεί να είναι το νόμισμα της ΟΝΕ. Η στάθμιση της ονομαστικής αξίας του ευρώ το 1998 είχε γίνει με τεχνικές αποδεκτές απ’ όλες τις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Τεχνικές οι οποίες είχαν υιοθετηθεί και κατά την διαδικασία υπολογισμού της ΕΝΜ (ECU). Το ευρώ δεν είναι ούτε γερμανικό μάρκο, ούτε γαλλικό φράγκο, ούτε ιταλική λιρέτα, αλλά είναι ένα νόμισμα που διαδέχτηκε την ΕΝΜ (ECU). Αρχικά το ευρώ ήταν σε λογιστική μορφή, έχοντας συναλλαγματική ισοτιμία έναντι του αμερικανικού δολαρίου 1.00, δηλαδή 1.00 $=1.00 €. Την 1η Ιανουαρίου του 2002 το ευρώ τίθεται σε κυκλοφορία και σε φυσική πλέον μορφή συνιστά το επίσημο νόμισμα της ΟΝΕ. Ποιοι παράγοντες από την 1η Ιανουαρίου του 1999 και έως σήμερα, προσδιορίζουν τη συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος; Το ευρώ θεωρείται υπερτιμημένο ή υποτιμημένο νόμισμα έναντι του αμερικανικού δολαρίου; Ενδέχεται στο κοντινό μέλλον να ξεσπάσει εμπορικός πόλεμος μεταξύ Ευρωζώνης και ΗΠΑ; Αν ναι ποιος θα είναι ο ρόλος της Κίνας; Καίριας σημασίας ερωτήματα που διεξοδικά θα διερευνήσουμε σε επόμενες επιφυλλίδες μας.
____________________________________ 
(*) Ο Γιώργος Βάμβουκας είναι Καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ). Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Οικονομικής Επιστήμης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Οικονομικός αναλυτής, Συγγραφέας, Αρθρογράφος...
kontranews.gr

Spiegel: «Οι πρόσφυγες πεθαίνουν στην Ελλάδα και η Ευρώπη αδιαφορεί»

«Μέσα σε μια εβδομάδα πέθαναν πέντε πρόσφυγες σε ελληνικούς προσφυγικούς καταυλισμούς. Η Ευρώπη αγνοεί τη δυστυχία τους. Αντ’ αυτού οι Eυρωπαίοι ηγέτες συσκέπτονται για το πώς η ήπειρος θα απομονωθεί ακόμη περισσότερο» αναφέρει σε σχόλιό της η ιστοσελίδα του Spiegel.


 

του Γιάννη Παπαγιάννη (*)

Πριν από μια εβδομάδα οι πρόσφυγες που βρίσκονται στην Σάμο εξέπεμψαν σήμα κινδύνου: «Σας παρακαλούμε! Κάντε κάτι! Δεν έχουμε ψωμί και νερό. Είμαστε άρρωστοι. Δεν υπάρχει γιατρός. Οι άνθρωποι πεθαίνουν!» αλλά όπως παρατηρεί ο αρθρογράφος «ο θάνατος των προσφύγων δεν προκάλεσε καμία αίσθηση. Η Ευρώπη είναι πολύ απασχολημένη με τον εαυτό της ή με τον Ντόναλντ Τραμπ ώστε να αντιληφθεί τι συμβαίνει στα ελληνικά νησιά».

«Πριν από ένα σχεδόν χρόνο υπεγράφη η προσφυγική συμφωνία με την Τουρκία, που υποτίθεται ότι απέβλεπε στην προστασία των προσφύγων. Η διαδρομή από την Τουρκία προς την Ελλάδα μέσω του Αιγαίου έπρεπε να μπλοκαριστεί και να βρεθούν νόμιμοι δρόμοι προς την Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, η συμφωνία αυτή μετέτρεψε τα ελληνικά νησιά σε φυλακές, όπου σήμερα φυτοζωούν πάνω από 15.000 πρόσφυγες. Ούτε η ελληνική κυβέρνηση αλλά ούτε και η ΕΕ δεν είναι σε θέση ή δεν είναι πρόθυμες να προσφέρουν ένα μίνιμουμ υποδομών για τους πρόσφυγες», σημειώνεται στο δημοσίευμα, το οποίο καταλήγει:

«Δέκα μήνες μετά το κλείσιμο της συμφωνίας αρκετοί είναι οι πρόσφυγες που περιμένουν ακόμη στην Ελλάδα για να καταγραφούν. Τα ελληνικά δικαστήρια αρνούνται να χαρακτηρίσουν την Τουρκία ως «ασφαλή χώρα», ούτως ώστε να επαναπροωθούνται οι πρόσφυγες σε αυτή. Την πικρή πραγματικότητα με τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και την απαράδεκτη στάση των Ευρωπαίων αναδεικνύει το Spiegel. Ευτυχώς τα Γερμανικά ΜΜΕ αρχίζουν και αντιλαμβάνονται τις ευθύνες των Ευρωπαίων. Ας ελπίσουμε να το καταλάβουν και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι. Καλό Σαββατοκύριακο σε όλες τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες της Kontranews…
______________________________
(*) Ο Γιάννης Παπαγιάννης είναι κορυφαίος δημοσιογράφος, πολιτικός σχολιαστής και παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του KONTRA Channel
πηγή: kontranews.gr

Μετά τον Κυριάκο τι;

Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει και την κρίσιμη παγίδα για την κυβέρνηση που θεωρεί - και με το δίκιο της - ότι σε κάθε αναμέτρηση στη Βουλή, ο Τσίπρας κλέβει εκκλησία...

 

της Κατερίνας Ακριβοπούλου (*)
 
Η πολιτική επικοινωνία είναι στην πραγματικότητα το όπλο των αδύναμων, όταν δεν έχουν περιεχόμενο, συνηθίζει να λέει ένας φίλος, πολιτικός επιστήμονας…

Πράματι – που θα έλεγε και ο Κυριάκος – η πρόσφατη  μονομαχία στη Βουλή για τη διαπλοκή, επιβεβαίωσε με μνημειώδη τρόπο, το αξίωμα του φίλου…

Ο Μητσοτάκης επιβάλλεται στην κοινή συνείδηση με την ίδια μεθοδολογία με την οποία επιβλήθηκαν ο Σημίτης και ο ΓΑΠ …

Εταιρίες δημοσκοπήσεων, ΜΜΕ, δημοσιολόγοι και δημοσιολογούντες διαμορφωτές της κοινής γνώμης, συνεπικουρούμενοι από «δίκτυα» και μεγαλοεργολάβους του life style, επέβαλαν συνειδητά και με το ζόρι πρόσωπα με περιορισμένη μεν προσωπικότητα, αλλά απεριόριστη ενδοτικότητα…

Άλλωστε το ένα χαρακτηριστικό είναι προϋπόθεση του άλλου…

Το μακέτο που δίνει ραντεβού στις κάλτσες, θα ήταν μια ανάμνηση της διανοητικής γελοιότητας των δύο ανδρών, εάν δεν επισκιάζονταν από την οικονομική δολοφονία της χώρας…

Ακόμη και στον αδηφάγο Βενιζέλο ή στον ακροδεξιό Σαμαρά που πολιτεύτηκε με όρους τους 50, δύσκολα θα μπορούσε κανείς  να καταλογίσει έλλειμμα προσωπικότητας και πνευματική ένδεια…

Ο προχθεσινός διασυρμός Μητσοτάκη στη Βουλή, δεν σχετίζεται μόνο με την κοινότοπη παραδοχή ότι σε ένα ματς για τη διαπλοκή, είναι εκ προοιμίου χαμένος από τα αποδυτήρια.

Η κενότητα του πολιτικού του λόγου, η νηπιακή του σκέψη, (χωρίς όμως την αθωότητα του νηπίου) η ανυπέρβλητη ροπή του προς την ευτέλεια, ή ρητορική ψιλομορφωμένης κουτοπόνηρης Κατίνας που καμαρώνει μόνη της στον καθρέφτη, με το εμβληματικό χασκόγελο στο τέλος να τινάζει τη μπάνκα στον αέρα, τον κατατάσσουν στη σειρά των γραφικών πολιτικών καρτούν…

Και όλοι εμείς πρέπει τώρα να πιστέψουμε σώνει και καλά ότι ο Μητσοτάκης έχει ρεύμα, την ώρα που στη Ν.Δ. σκίζουν από απελπισία τα ρούχα τους και οι επικοινωνιολόγοι τα πτυχία τους…

Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει και την κρίσιμη παγίδα για την κυβέρνηση που θεωρεί – και με το δίκιο της – ότι σε κάθε αναμέτρηση στη Βουλή, ο Τσίπρας κλέβει εκκλησία.

Αν το σύνδρομο του εφησυχασμού κυριαρχήσει, και η έννοια του αντιπάλου περιοριστεί στον Μητσοτάκη, η αποκαμωμένη οικονομικά και αποπροσανατολισμένη ιδεολογικά κοινωνία, μπορεί να στείλει σπίτι του τον Κούλη, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο σε ποιόν «σωτήρα» θα ακουμπήσει…

Μετά τον Κυριάκο τι, είναι το ερώτημα και όχι απέναντι στον Κυριάκο ποιος…
 ___________________________________________

(*) Η Κατερίνα Ακριβοπούλου είναι κορυφαία δημοσιογράφος, πολιτικός αναλυτής, σχολιαστής, αρχισυντάκτρια ειδήσεων κλπ….
πηγή: altsantiri.gr


Ποιοι και τι διαπραγματεύονται;

Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση διαφωνεί και δε νομοθετεί άλλα μέτρα, ότι τάχα αντιστέκεται, οι δανειστές επιμένουν και σφίγγουν τη θηλιά λειτουργώντας όχι απλώς σαν τοκογλύφοι, αλλά σαν μια οικονομική μαφιόζικη συμμορία και στο τέλος η ελληνική πλευρά αποδέχεται όλα όσα της φέρνουν... 


του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)
 
Όταν πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ρωτούσαν τον κ. Αλέξη Τσίπρα και τα στελέχη εκείνα που υπερασπίζονταν με πάθος το ευρώ πώς θα καταργήσουν τα μνημόνια και παράλληλα θα παραμείνουν στην ευρωζώνη η απάντηση ήταν ξερή και στερεότυπη : «θα διαπραγματευτούμε», έλεγαν. Από τότε η ίδια καραμέλα δύο χρόνια. Τα αποτελέσματα γνωστά.

Χαρακτηριστικές ήταν οι διαβουλεύσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών κ. Βαρουφάκη με τους εκπροσώπους των θεσμών( όπως ήθελε την τρόικα η νέα ορολογία του ΣΥΡΙΖΑ), οι οποίες οδήγησαν στην περίφημη δημιουργική ασάφεια, η οποία μόνο τέτοια δεν αποδείχτηκε. Η κυβέρνηση αναγνώρισε το χρέος και πήρε πίσω όσα είχε υποσχεθεί και όσα προέβλεπε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης( κατάργηση ΕΝΦΙΑ, κατώτατο μισθό 751 ευρώ, 13 σύνταξη κλπ).

Από εκεί και πέρα το σκηνικό σε όσες συζητήσεις ακολούθησαν το ίδιο. Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση διαφωνεί και δε νομοθετεί άλλα μέτρα, ότι τάχα αντιστέκεται, οι δανειστές επιμένουν και σφίγγουν τη θηλιά λειτουργώντας όχι απλώς σαν τοκογλύφοι, αλλά σαν μια οικονομική μαφιόζικη συμμορία και στο τέλος η ελληνική πλευρά αποδέχεται όλα όσα της φέρνουν στο τραπέζι και βάζει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της.

Κάπως έτσι βρέθηκε εκείνος που θα έσκιζε τα μνημόνια να υπογράφει το τρίτο, να μετατρέπει το περήφανο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ταπεινωτικό ΝΑΙ, να υιοθετεί την πιο σκληρή λιτότητα ως το δρόμο εξόδου από την κρίση και να παίρνει μέτρα, τα οποία πλήττουν την κοινωνία και την οδηγούν στην εξαθλίωση, στην κατάθλιψη και την απελπισία. Για να έρθουμε , λοιπόν, στο σήμερα η κυβέρνηση τόνιζε ότι η διαπραγμάτευση θα τελειώσει πριν από τις γιορτές και τώρα πάει τουλάχιστον για τις 20 Φεβρουαρίου. Οι δανειστές, οι οποίοι , ας σημειωθεί ότι, στο προηγούμενο eurogroup εμφανίστηκαν ενωμένοι σαν μια γροθιά, ζητούν συνεχώς και άλλα μέτρα ύψους 4,5 δις και διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι η δεύτερη αξιολόγηση δεν κλείνει διαφορετικά. Τα τεχνικά κλιμάκια θα επιστρέψουν, μόνο αν η Αθήνα αποδεχτεί όσα της ζητούν. Ανάμεσα τους είναι η μείωση του αφορολόγητου, η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις, η περιστολή των δαπανών του δημοσίου και πρωτοφανή πρωτογενή πλεονάσματα για τα επόμενα χρόνια. Απαιτούν μάλιστα για κάποια από αυτά εκ των προτέρων νομοθέτηση. Δηλαδή με δυο λόγια το 4ο μνημόνιο είναι έτοιμο και θα έρθει σύντομα είτε το υπογράψει ο κ. Τσίπρας, είτε ο πρόθυμος από καιρό κ. Μητσοτάκης, ο οποίος δε χάνει την ευκαιρία να δηλώνει την ετοιμότητα του.

Το επόμενο διάστημα, λοιπόν, θα έχουμε εξελίξεις, είτε πάμε σε βίαιο Grexit, όπως ορισμένοι εκτιμούν, είτε σε εκλογές , είτε σε μια ακόμη οπισθοχώρηση της κυβέρνησης. Ό, τι κι αν γίνει, όμως, θα είναι σε βάρος της κοινωνίας και της χώρας. Ο ελληνικός λαός δεν έχει να περιμένει κάτι καλό. Εφτά χρόνια, εξάλλου, το αποδεικνύουν με τον πιο απόλυτο τρόπο. Ο δρόμος των μνημονίων είναι καταστροφικός για τους πολίτες και εξευτελιστικός για την ιστορική διαδρομή αυτής της χώρας. Κάθε μέρα παραμονής στο ευρώ και την ευρωζώνη ισοδυναμεί με βάθεμα της σκλαβιάς, αύξηση της φτώχειας και ισοπέδωση των ελάχιστων κοινωνικών δικαιωμάτων. Δεν υπάρχει πια κανένα άλλοθι. Όποιος μεσσίας από εδώ και πέρα ισχυρίζεται ότι μέσα από το θεοσκότεινο τούνελ των μνημονίων θα βγάλει τη χώρα στο φως δεν είναι ουτοπιστής, ούτε υπέρμετρα αισιόδοξος, αλλά πολιτικός απατεώνας.

Στο ερώτημα, επομένως, του τίτλου ποιοι και τι διαπραγματεύονται η απάντηση είναι προφανής. Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση εδώ και 7 χρόνια. Οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι δανειστές πέτυχαν με τη βοήθεια των ΜΜΕ έναν από τους βασικούς τους στόχους: να τρομοκρατήσουν και να βάλουν στο περιθώριο τη μοναδική φωνή που θα μπορούσε να υψωθεί, τη σίγουρη δύναμη που θα μπορούσε να αντισταθεί και να επιβάλλει εξελίξεις: το λαϊκό παράγοντα. Μετά τη συνθηκολόγηση τους εισπράττουν μόνον καρπαζιές και τελεσίγραφα και ζητιανεύουν για λίγη επιείκεια. Έτσι συνειδητά πια αποδέχονται ό, τι τους σερβίρουν. Ξεπουλούν τη χώρα , οδηγούν σε αργό θάνατο την κοινωνία και αλυσοδένουν τον ελληνικό λαό. Όλα τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση, για τα κομματικά τους ακροατήρια και για το θεαθήναι.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
πηγή: sxedio-b.gr

Γκάμπριελ σε Σόιμπλε: «Πρέπει να διατηρήσουμε την ευρωζώνη και την Ευρώπη ενωμένη»

«Αναμένω από τον υπουργό Οικονομικών να το κάνει και είμαι βέβαιος ότι θα το τηρήσει», ανέφερε ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ...


Ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ προέτρεψε τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να κάνει ό,τι μπορεί ώστε η ευρωζώνη να παραμείνει ενωμένη, λίγες ώρες αφότου ο υπουργός Οικονομικών της χώρας του επέμεινε ότι η Ελλάδα οφείλει να εκπληρώσει τους όρους του προγράμματος στήριξης της οικονομίας της διότι σε διαφορετική περίπτωση θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση.

«Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να διατηρήσουμε την ευρωζώνη και την Ευρώπη μαζί. Αναμένω από τον υπουργό Οικονομικών να το κάνει και είμαι βέβαιος ότι θα το τηρήσει», ανέφερε ο Γκάμπριελ μιλώντας σε δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη.

Νωρίτερα, ο Σόιμπλε ανέφερε κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης επιχειρηματικού ενδιαφέροντος ότι εάν η Ελλάδα δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει βάσει του προγράμματος στήριξης της οικονομίας της «δεν θα τα καταφέρει».

Για τον Γκάμπριελ «δεν έχει νόημα» να δοκιμάζεται πόσο κάποια χώρα μπορεί να μείνει στην ευρωζώνη.
ΑΠΕ-ΜΠΕ