Γ. Ντάιζελμπλουμ: «Η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει εάν το ΔΝΤ αποφασίσει να φύγει»

Την άποψη ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει εάν το ΔΝΤ αποφασίσει να φύγει, εξέφρασε χτες στο ολλανδικό Κοινοβούλιο ο πρόεδρος του Eurogroup Γ. Νταιζελμπλουμ απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή του SP Arnold Merkies, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Financieele Dagblad υπό τον τίτλο «Γ. Ντάιζελμπλουμ: Η Ελλάδα χρεοκοπεί χωρίς το ΔΝΤ». 

«Ναι, έτσι έχουν τα πράγματα και οι προσπάθειες τόσο οι δικές μας όσο και του ΔΝΤ, κατατείνουν στο να αποτρέψουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο», εξήγησε. Η εφημερίδα Financieele Dagblad αναφέρει ότι αν και την περασμένη εβδομάδα ο Γ. Νταιζελμπλουμ, έκανε γνωστή την θέση της ολλανδικής κυβέρνησης, που είναι ίδια με αυτή της γερμανικής, ότι δηλαδή δεν πρόκειται να παράσχει στήριξη στην Ελλάδα χωρίς την στήριξη του ΔΝΤ, είναι η πρώτη φορά που αναφέρει πως χωρίς την στήριξη του ΔΝΤ η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην χρεωκοπία.

«Η δουλειά μου είναι να σταθεροποιήσω την κατάσταση στην Ελλάδα», σημείωσε χαρακτηριστικά ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός. «Και κάτι τέτοιο είναι προς το συμφέρον όλων μας. Είναι το καλύτερο τόσο από οικονομικής όσο και από πολιτική απόψεως και αυτό ακριβώς θα κάνουμε», διευκρίνισε. «Ούτε το ΔΝΤ θέλει να εγκαταλείψει την Ελλάδα», συμπλήρωσε. «Εξακολουθούμε να παραβλέπουμε πόσο μεγάλη θα είναι η ζημιά τόσο από οικονομικής όσο και από πολιτικής απόψεως σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την ζώνη του ευρώ», σημείωσε. «Αυτοί που λένε πως κάτι τέτοιο θα ήταν καλύτερο, δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλούν», πρόσθεσε.

Επισημαίνεται ακόμη πως βρίσκονται σε εξέλιξη συζητήσεις με το ΔΝΤ και την ελληνική κυβέρνηση σχετικά με τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες στο πεδίο της φορολογίας, της αγοράς εργασίας και του συνταξιοδοτικού. ¨Όταν αυτές ολοκληρωθούν – κάτι που σύμφωνα με τον ολλανδό πολιτικό δεν πρόκειται να συμβεί πριν από την συνεδρίαση του Eurogroup την προσεχή Δευτέρα – πρέπει να ξεκαθαρίσει οριστικά το θέμα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Πρέπει δηλαδή το ΔΝΤ να αποφασίσει σχετικά με την συμμετοχή του στο πρόγραμμα και σύμφωνα με το δημοσίευμα ο Γ. Ντάιζελμπλουμ αναμένει ότι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων θα έχει θετικό αντίκτυπο στους ρυθμούς ανάπτυξης και την βιωσιμότητα του χρέους.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως ο εκπρόσωπος του Groen Links (Πράσινοι) έκανε γνωστό στην ολλανδική Βουλή ότι το κόμμα του τάσσεται υπέρ μιας διαγραφής μέρους του ελληνικού χρέους ώστε να φτάσει σε επίπεδα χαμηλότερα του 90% του ΑΕΠ. Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς βουλευτών του ακροδεξιού PVV του G. Wilders, πως η Ολλανδία θα έχανε περίπου 10 δις ευρώ από τα δάνεια που έχει δώσει στην Ελλάδα. Από την πλευρά του πάντως ο Γ. Ντάιζελμπλουμ διαβεβαίωσε ότι «ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη». ¨Όχι μόνο επειδή τόσο η Ολλανδία όσο και η Γερμανία εναντιώνονται σε μια τέτοια προοπτική, αλλά και επειδή είναι αντίθετες και χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ιταλία, όπως και χώρες της κεντρικής Ευρώπης που είναι λιγότερο πλούσιες από την Ελλάδα, καταλήγει το δημοσίευμα.

Bloomberg: «Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ μοιάζει ξανά ευάλωτη»

Στη διαμάχη μεταξύ των πιστωτών της Ελλάδας αναφέρεται σε άρθρο του στο Bloomberg, με τίτλο «Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ μοιάζει ξανά ευάλωτη», ο Mark Gilbert...


Από τη μία, όπως εξηγεί, είναι το ΔΝΤ το οποίο ζητά μία σημαντική ελάφρυνση του χρέους και από την άλλη, τα θεσμικά όργανα της ευρωζώνης που επιμένουν σε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% χωρίς περαιτέρω ελάφρυνση.

Ο αρθρογράφος αναφέρεται στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης και σημειώνει ότι «όσο μεγαλύτερη είναι η καθυστέρηση, τόσο λιγότερη πολιτική όρεξη θα υπάρχει για να επιλυθεί το ζήτημα» καθώς πλησιάζουν και οι εκλογές στην Ολλανδία τον επόμενο μήνα, ενώ ακολουθούν εκείνες της Γαλλίας και της Γερμανίας. «Αλλά και με τις δύο πλευρές να τηρούν θεμελιώδεις διαφωνίες, είναι δύσκολο να δούμε πώς μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός», τονίζει.

«Με λίγα λόγια, το ελληνικό ζήτημα παραμένει σε εκκρεμότητα», σχολιάζει ο Gilbert.

Το δημοσίευμα παραθέτει την τελευταία αξιολόγηση του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία στην οποία αναφέρει ότι «η ελάφρυνση του χρέους από μόνη της πάλι δεν επαρκεί για την αντιμετώπιση των πολιτικών προκλήσεων στην Ελλάδα» και κάνει ιδιαίτερη μνεία στην αντίθεση του Γερμανού ΥΠΟΙΚ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ως προς μία ελάφρυνση.

«Δεν μπορούμε να αναλάβουμε κούρεμα χρέους για ένα μέλος του ευρωπαϊκού ενιαίου νομίσματος. Αυτό αποκλείεται με βάση τη Συνθήκη της Λισσαβόνας. Γι' αυτό, η Ελλάδα θα πρέπει να αποχωρήσει από την ευρωζώνη. Η πίεση στην Ελλάδα να προβεί σε μεταρρυθμίσεις πρέπει να διατηρηθεί έτσι ώστε να καταστεί ανταγωνιστική, διαφορετικά δεν μπορεί να παραμείνει στην ευρωζώνη», είχε δηλώσει στο
ARD την Τετάρτη, ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το επιχείρημα του κ. Σόιμπλε είναι «απόλυτα αληθές» ωστόσο σημειώνεται ότι «η ευρωζώνη είναι σε θέση να βρει "παράθυρα" στις συνθήκες όταν τη βολεύει» .

Aναφερόμενος στις δηλώσεις του επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ στους Financial Times ότι η ευρωζώνη είναι ενωμένη απέναντι στο ζήτημα της Ελλάδας, σχολιάζει ότι «αν αυτό δεν ακούγεται πειστικό, η αλληλεγγύη που αναφέρει ο Regling ότι απολαμβάνει η Ελλάδα θα μειωθεί ακόμη περισσότερο στην προεκλογική περίοδο».

Και καταλήγει:

«Αλλά η εποχή των εκλογών στην Ευρώπη θα είναι σύντομα κοντά μας, όπως επίσης και η σκληρή προθεσμία της πληρωμής του χρέους τον Ιούλιο. Μια ελληνική χρεοκοπία είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι ασυμβίβαστη με τη διατήρηση της θέσης της χώρας στο ευρώ. Το ΔΝΤ και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ πρέπει να επιλύσουν τις διαφορές τους γρήγορα, ελπίζω με μια συμφωνία για την ελάφρυνση του βάρους του χρέους της χώρας. Σε αντίθετη περίπτωση, οι κίνδυνοι για την αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ αυξάνονται».

Τεντ Μάλοχ: «Ανώτατοι Έλληνες οικονομολόγοι εξετάζουν τη "δολαριοποίηση" της Ελλάδας»!

Την πρόταση για «δολαριοποίηση» της Ελλάδας, την έξοδο της, δηλαδή, από το ευρώ και τη σύνδεση της νέας δραχμής με το δολάριο, φέρνει στο προσκήνιο ο Ted Malloch, που προαλείφεται από τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ για τη θέση του πρέσβη των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ενωση...


H Ελλάδα φέρεται να εξετάζει το ενδεχόμενο να φύγει από το ευρώ και να υιοθετήσει το δολάριο ως νόμισμα, σε μια απέλπιδα κίνηση που θα ταπείνωνε τις Βρυξέλλες.

Αυτό αναφέρει σε δημοσίευμά της η Daily Mail, τονίζοντας ότι ο Τεντ Μάλοχ, ισχυρίστηκε πως «ανώτατοι Έλληνες οικονομολόγοι εξετάζουν τη «δολαριοποίηση» της Ελλάδας σε περίπτωση που η χώρα γυρίσει την πλάτη της στο ευρωπαϊκό νόμισμα».

Σύμφωνα πάντα με το ίδιο δημοσίευμα, «λόγω της βαθιάς οικονομικής κρίσης, επίσημοι παράγοντες ψάχνουν απεγνωσμένα μια εναλλακτική λύση στην Ευρωζώνη, η οποία όμως θα «φρίκαρε» τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, σύμφωνα με τον Μάλοχ».

Ο καθηγητής Μάλοχ, μιλώντας σε ελληνικό κανάλι -όπως αναφέρει η εφημερίδα- είπε πως η αποχώρηση της Ελλάδας από την Ε.Ε. θα ήταν η καλύτερη λύση για τους κατοίκους της, συμπληρώνοντας πως η παρούσα κατάσταση είναι «απλά μη βιώσιμη».

«Ξέρω κάποιους Έλληνες οικονομολόγους που έχουν πάει σε μεγάλα think tanks στις ΗΠΑ για να συζητήσουν αυτό το θέμα και το ζήτημα της δολαριοποίησης», είπε ο Μάλοχ. Και συνέχισε: «Φυσικά, ένα τέτοιο θέμα φρικάρει τους Γερμανούς, γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλουν καν να ακούνε τέτοιες ιδέες».

Μάλιστα η Daily Mail, σημειώνει ότι όλα αυτά συμβαίνουν μόλις τέσσερις ημέρες αφότου οι πιο ισχυροί οικονομικοί ηγέτες της ΕΕ προειδοποίησαν την Ελλάδα ότι θα εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη αν αποτύχει να βρει λύση στην προβληματική οικονομία της.

Και την ίδια στιγμή ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δήλωσε ότι οι εκκλήσεις για ελάφρυνση του χρέους της χώρας θα οδηγούσε σε Grexit.

Μιλώντας για την ελληνική κρίση, ο καθηγητής Μάλοχ δήλωσε: «Η Ελλάδα μπορεί να χρειαστεί να διακόψει τους δεσμούς, να κάνει Grexit και να βγει από το ευρώ. Θα πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, χρειάζεται πραγματικά η ελάφρυνση του χρέους, και ξέρω ότι οι άνθρωποι στην Ευρώπη δεν θέλουν να το ακούνε αυτό. Πρέπει να μειωθεί το χρέος και αυτό είναι κάτι που μέχρι στιγμής άνθρωποι στη Γερμανία και αλλού δεν είναι σε θέση να αποδεχθούν. Αυτό θα σήμαινε κούρεμα των χρεών της Ελλάδας προς τους δανειστές και προς τις γερμανικές τράπεζες και πιθανότατα, κατά την εκτίμησή μου, επιστροφή στη δραχμή».

«Συνεπώς, το πρόβλημα είναι ποιος θα διαχειριστεί αυτή τη μετάβαση και πώς, προκειμένου να αποφευχθεί το χάος και η αστάθεια», κατέληξε ο Μάλοχ, όπως αναφέρει η Daily Mail.
Daily Mail

«Tο σήμερα έρχεται από το χθες»

Είναι τόση η αγωνία για το σήμερα, η αβεβαιότητα για το αύριο, η ανελπιστία και η σύγχυση για τις προοπτικές, ώστε η ενασχόληση με το παρελθόν μοιάζει περιττή πολυτέλεια, σχεδόν ντιλεταντισμός...


επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά (*)

Είναι τόση η αγωνία για το σήμερα, η αβεβαιότητα για το αύριο, η ανελπιστία και η σύγχυση για τις προοπτικές, ώστε η ενασχόληση με το παρελθόν μοιάζει περιττή πολυτέλεια, σχεδόν ντιλεταντισμός.

Tαυτόχρονα, η διαχείριση της μνήμης, η Iστορία, μοιάζει να είναι πια συνάρτηση των ιδεολογικών επιλογών του ατόμου, άρα υλικό ταυτόσημο με τις ατομικές «πεποιθήσεις», επομένως «δικαίωμα» ατομικό, κατασφαλισμένο «κατά πάντων», ακοινώνητο.

Eτσι, κάθε ιδεολογικό γκρουπούσκουλο έχει τη δική του ανάγνωση και ερμηνεία της Iστορίας, κάθε κόμμα ή «παράταξη», κάθε κυβέρνηση και κάθε υπουργός Παιδείας τη δική του συνταγή, ντιρεχτίβα, προκρούστεια λογική κατανόησης του παρελθόντος.

Oμως, ταυτόχρονα, είναι εμπειρικά βεβαιωμένο και κοινά διαπιστωμένο ότι ένα consensus ιστορικής αυτοσυνειδησίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη και λειτουργία οργανωμένου κοινού βίου, συγκροτημένης πολιτικής κοινωνίας. «Tο σήμερα έρχεται από το χθες, το μέλλον αναδύεται από το παρελθόν» – η ιστορική συνείδηση καθορίζει αυτό που είναι και αυτό που μπορεί να επιδιώξει ο κάθε συγκεκριμένος λαός.

H σύγκλιση σε κάποιες κοινές παραδοχές ιστορικής αυτοσυνειδησίας, σε μια ελάχιστη έστω βάση κοινωνικής συνοχής, δεν έχει επιτευχθεί στο ελλαδικό μας κρατίδιο. Aπό την ίδρυσή του κιόλας παραμονεύει κάθε στιγμή ο διχασμός, η σχιζοφρένεια. Eίμαστε η συνέχεια της ελληνορωμαϊκής «οικουμένης»; Eνας κοσμοπολίτικος πολιτισμός, τρόπος του βίου – γλώσσα, Tέχνη, κοινωνιοκεντρική πολιτική, πρωτείο της σχέσης και όχι της χρησιμότητας; Zητάμε την αλήθεια όχι ως κωδική ορθότητα αλλά ως εμπειρική μετοχή, σε αδιάσπαστη οργανική συνέχεια από τον Hράκλειτο ώς τον Γρηγόριο Παλαμά; ΄H είμαστε ένα φυλετικό ποτ-πουρί «σχισματικών» Γραικών, όπως μας θέλει η Δύση, θύματα μεγάλαυχης ιδεοληψίας;

Ξεσηκωθήκαμε ενάντια στον τουρκικό ζυγό τετρακοσίων χρόνων για να ελευθερώσουμε την Πόλη και την Aγια-Σοφιά, να αποκαταστήσουμε τον Eλληνισμό μέτοχο στο ιστορικό γίγνεσθαι; ΄H είμαστε απλώς ένα περιφερειακό (και περιθωριακό) αποκύημα των ιδεών του δυτικού «Διαφωτισμού», όπως όλα τα μετα-αποικιακά «εθνικά κράτη», μεταπρατική του δυτικού μοντέλου κοινωνία εξαρτημένη, σαν προτεκτοράτο, από «προστάτιδες» δυνάμεις; Eίχαμε ποτέ θεσμούς οργάνωσης και διοίκησης γεννημένους από τις δικές μας ανάγκες και υπηρετικούς των δικών μας ιστορικών εθισμών και ιδιαιτεροτήτων; ΄H πάντοτε πιθηκίζαμε το ξένο, το αλλοδαπό, ξιπασμένοι από φανταχτερά επιτεύγματα χρησιμοθηρίας;

Eχουμε μόλις διακόσια χρόνια κρατικού βίου, μόλις δύο αιώνες με «εθνικά» σύνορα. Πώς οριζόταν ο Eλληνισμός πριν γίνει «εθνικό κράτος», πώς ξεχώριζε ο Eλληνας από τον Tούρκο ή τον Φράγκο; Γιατί ο διχασμός της ταυτότητας γεννιέται με το εθνικό κράτος και παρακολουθεί κατά πόδας την ιστορική του πορεία; Kοραϊκοί και Φαναριώτες, καθαρευουσιάνοι και δημοτικιστές, Bενιζελικοί και βασιλικοί, κομμουνιστές και εθνικόφρονες – οι πολίτες του εθνικού κράτους μοιάζει αδύνατο να ζήσουμε χωρίς πόλωση.

Oποια παράταξη κερδίσει την εξουσία, επιβάλλει στανικά τη δική της εκδοχή της Iστορίας. Tην επιβάλλει ως διδακτέα ύλη στα σχολειά, αλλά και με εορτασμούς επετείων, μετονομασίες δρόμων και αεροδρομίων, προπαγάνδα εκθειασμού ή σπίλωσης ιστορικών προσωπικοτήτων από τα κρατικά μέσα «πληροφόρησης». Kαι οι μεγάλοι μαστόροι της προπαγάνδας είναι πάντοτε οι στρατευμένοι σε ολοκληρωτισμούς: Mέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι κοραϊκοί είχαν επιβάλει να ταυτίζεται η λέξη «Bυζάντιο» με τον σκοταδισμό, τη θρησκοληψία, τη γνωσιομαχία. Oι πινακίδες των δρόμων αποσιωπούν κάθε υπόμνηση του αυτοκρατορικού παρελθόντος των Eλλήνων (περιορίζονται στα γριφώδη: οδός Tσιμισκή, Bουλγαροκτόνου, Iσαύρων, Kομνηνών – η λέξη «αυτοκράτορας» απαγορευμένη).

Eίναι διεθνικό το δόγμα ότι την Iστορία τη γράφουν οι νικητές. Σωστό ή λάθος, πάντως στην Eλλάδα δεν ισχύει. Eδώ γράφει την Iστορία η ατσιδοσύνη των ηττημένων. Tόσο στην περίπτωση του Mεγάλου Διχασμού (Bενιζελικών - Kωνσταντινικών) όσο και στην παρανοϊκή ένοπλη ανταρσία του KKE, οι αρνητικοί καταλογισμοί αποδόθηκαν όλοι αποκλειστικά στους αναίτιους, και οι τιμές, οι έπαινοι, ο θαυμασμός στους κακοπραγήσαντες.

Σίγουρα, δεν υπάρχει διχοστασία, έριδα, αντιπαλότητα όπου να συγκρούεται το άψογο «καλό» με το απόλυτο «κακό» – το άσπρο με το μαύρο. Γι’ αυτό και είναι κοινωνικό λειτούργημα μεγάλης ευθύνης η ιστοριογραφία – όταν την ασκούν εξαγορασμένοι ή ψυχολογικά προκατειλημμένοι ή στρατευμένοι εμπαθείς, μπορεί μια κοινωνία να βασανίζεται ατέλειωτα και αδιέξοδα.

Kυκλοφόρησε στις αρχές του χειμώνα το βιβλίο της Aθηνάς Kακούρη «Tα δύο Bήτα» (Bασιλιάς - Bενιζέλος), από τις Eκδόσεις Kαπόν. H συγγραφέας είναι καταξιωμένη στον χώρο της λογοτεχνίας – μυθιστοριογράφος, διηγηματογράφος, μεταφράστρια. Tόλμησε να παρέμβει στην ιστοριογραφία, μόνο για να καταθέσει την «προσπάθεια ενός σκεπτόμενου Eλληνα να καταλάβει τι μας συνέβη το 1915, και γιατί αυτό εξελίχθηκε σε δηλητηριώδες χάσμα, του οποίου οι αναθυμιάσεις μας πνίγουν ακόμα σήμερα».

Δηλώνει ότι έχει χρησιμοποιήσει μόνο «δημοσιευμένο υλικό, που μπορεί ο καθένας να βρει και να διαβάσει μόνος του». Δεν κομίζει καινούργιες πληροφορίες, αλλά φέρνει ξανά στο φως γεγονότα που σκεπάστηκαν με όγκους μυθευμάτων, εξωραϊσμένης ψευδολογίας, εσκεμμένης συγκάλυψης των πραγματικών δεδομένων.

Aφήνει ένα αίσθημα ιλίγγου στον αναγνώστη το βιβλίο της Aθηνάς Kακούρη. Iλίγγου από το μέγεθος του κακού που μπορεί να προκαλέσει ο ναρκισσισμός ενός ταλαντούχου ανθρώπου. Aλλάζει την πορεία της Iστορίας ο αρρωστημένος εγωισμός – άρκεσε ένας αδίστακτος δοξομανής για να χάσει τελεσίδικα τα προϋποθετικά ερείσματα της ιστορικής του ύπαρξης ο Eλληνισμός: Mικρασία, Πόντο, Aνατολική Θράκη. Eνα πολιτισμικό «παράδειγμα» με ιστορική σάρκα τριών χιλιάδων χρόνων συρρικνώθηκε σε μόνιμα υπανάπτυκτο μεταπράτη της βαρβαρικής χρησιμοθηρίας, πνίγηκε στη βαλκανική επαρχιωτίλα. Eξαργυρώνουμε με καταναλωτική ξιπασιά το εξαθλιωτικό μας «ανήκομεν».

Γι’ αυτό και δεν υπάρχει πλατεία πόλης ή χωριού χωρίς ανδριάντα του αυτουργού της αυτεξευτελιστικής αυτοχειρίας μας. Tο όνομά του στους κεντρικότερους δρόμους μας, στον αερολιμένα της πρωτεύουσας, ειδωλοποιημένο στα σχολικά βιβλία – σχεδόν συνώνυμος με τη δημοκρατία ο στυγνός δικτάτορας της εφιαλτικής τριετίας 1917-1920.

Tο βιβλίο της Aθηνάς Kακούρη αρνείται την καθήλωσή μας στο στάδιο της μυθοπλαστικής ειδωλοποιίας.
_________________________________________

(*) Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

πηγή: yannaras.gr

«Mαύρη» Ανάπτυξη, «Άσπρισμα» του ΑΕΠ και στο βάθος... «Δραχμούλα»

Η επόμενη μέρα της χώρας, λόγω της αναμενόμενης χρεοκοπίας είναι κατά πάσα πιθανότητα η Δραχμή. Το ζήτημα είναι ποιος θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα, που θα κρίνει το μέλλον της χώρας και του λαού; Το υπάρχον πολιτικό σύστημα; H, ένα μεγάλο λαϊκό και πατριωτικό ρεύμα που θα κατοχυρώσει την εθνική ανεξαρτησία…


του Κώστα Παπουλή (*)

Εδώ και μήνες η κυβέρνηση, με πρώτο «τιμονιέρη» τον Α. Φλαμπουράρη, «κοιμάται και ονειρεύεται, πως την αυγή», έρχεται η ανάκαμψη. Αυτές τις μέρες μάλιστα, είχαμε χαρές και πανηγύρια, γιατί τα τελευταία μη εποχικά διορθωμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, δείχνουν ότι το 3ο τρίμηνο του 2016, είχαμε αύξηση του ΑΕΠ (σε όρους όγκου) κατά 1,6% σε σχέση με το 3ο τρίμηνο του 2015. Αναρωτιόμαστε, ζούμε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν και δεν βλέπουμε γύρω μας την γενική βελτίωση;

Όταν κοιτάει κανείς καλύτερα τα στοιχεία, βλέπει: α) η ΕΛΣΤΑΤ αναθεώρησε την ύφεση του 3ου τριμήνου του 2015, ως προς το αντίστοιχο του 2014, προς το δυσμενέστερο και την «διπλασίασε», σε -2,3%. Συνεπώς, έτσι «διπλασιάζεται» και η ανάκαμψη του 2016. β) Η καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών αυξάνεται εντυπωσιακά πάνω από 5%. Φαίνεται ότι ζούμε δηλαδή μέρες καταναλωτικής ευμάρειας, κάτι που δεν φαίνεται να ευσταθεί. γ) Οι εισαγωγές όμως αγαθών και υπηρεσιών μειώνονται και αυτές άνω του 10%.

Εδώ υπάρχει άλλο ζήτημα, πώς η αύξηση της κατανάλωσης των νοικοκυριών οδηγεί σε μείωση των εισαγωγών; Πρόκειται για μεγάλη αντίφαση. Προφανώς, δεν ισχύει, ούτε η αύξηση του ΑΕΠ, ούτε η αύξηση της κατανάλωσης των νοικοκυριών. Η αλήθεια είναι άλλη: Η ανάκαμψη είναι «μαύρη». Με την χρήση των καρτών, τoν περιορισμό των μετρητών κλπ, ένα μέρος του ΑΕΠ που δεν καταγραφόταν, και χαρακτηριζόταν ως παραοικονομία, μαύρη οικονομία φοροδιαφυγή, κ.α. τώρα «εμφανίζεται» στις στατιστικές. Συγχρόνως λόγω πιο αυστηρής νομοθεσίας, ακόμη και κομμάτι της αυτοκατανάλωσης, εμφανίζεται στο ΑΕΠ. Π.χ.: κάποιος που πριν δύο χρόνια έβγαζε λάδι (κυρίως για την οικογένεια και για τους άλλους συγγενείς) και το άλλο το πούλαγε «χέρι με χέρι», τώρα υποχρεώνεται να κόψει τιμολόγιο στο λιοτρίβι για το όλον, κλπ

Ενώ λοιπόν, το πραγματικό ΑΕΠ πέφτει, και το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού μειώνεται, τμήμα της οικονομικής δραστηριότητας που πέρναγε από την απόχη της στατιστικής, «πιάνεται», επειδή η διάμετρος του διχτιού μίκρυνε. Δεν πολλαπλασιάστηκαν τα ψάρια, απλώς τρώμε τον «γόνο». Στηνπραγματικότητα έχουμε «άσπρισμα» μέρους του ΑΕΠ.

Σε αυτή την «μαύρη» ανάκαμψη ποντάρει η κυβέρνηση και στηρίζει όλη της την αφήγηση και την διαπραγματευτική πολιτική. Έτσι ισχυρίζεται ότι δεν θα παρθούν άλλα μέτρα, θα πιαστούν οι στόχοι του πλεονάσματος για το 2018, θα βγούμε στις αγορές και όλα τα σχετικά.

Είναι δεδομένο, ότι το «άσπρισμα» μπορεί να συνεχιστεί για ένα-δύο το πολύ τρίμηνα και θα τερματιστεί η «δυναμική» του, τότε η στατιστική θα απεικονίσει την ωμή πραγματικότητα. Η οποία δεν είναι άλλη από το ότι η χώρα βυθίζεται όλο και περισσότερο στο βάλτο, της ύφεσης ή της στασιμότητας, της μετανάστευσης, της φτωχοποίησης.

Είναι δεδομένο, ότι με την απόσπαση τέτοιων πλεονασμάτων, είναι αδύνατον να αυξηθεί η εγχώρια ζήτηση. Αλλά ακόμη και αν με κάποιο μαγικό τρόπο μπορούσε να αυξηθεί, αυτή θα διέφευγε στο «εξωτερικό», λόγω της ακριβής συναλλαγματικής ισοτιμίας που δημιουργεί έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και υψηλή ροπή προς εισαγωγές. Η Ελλάδα χρειάζεται αύξηση της εγχώριας ζήτησης, σε συνδυασμό με διόρθωση της συναλλαγματικής ισοτιμίας-υποτίμηση (ή και άλλα μέτρα προστατευτισμού) για να ανακάμψει. Και οι δύο πολιτικές είναι ανέφικτες, για την εντός ευρώ ελληνική οικονομία.

Συνεπώς, η μοίρα της οικονομικής πολιτικής, είναι ο γνωστός κύκλος: ύφεση ή στασιμότητα, δεν υπάρχει ανάκαμψη για να τροφοδοτήσει τα τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα, νέα μέτρα, άρα νέα ύφεση, άρα νέα μέτρα. Ο κύκλος κλείνει με την χρεοκοπία και πιθανότατα την άτακτη. Σε αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει στις αγορές το 2017-2018. Το ίδιο το Δ.Ν.Τ. θεωρεί το ελληνικό χρέος, ιδιαίτερα μη βιώσιμο. Από την άλλη, για να πάμε σε 4ο μνημόνιο, αυτό πρέπει να είναι “light”, δηλαδή πρέπει να κάνει πίσω σε όλα το Βερολίνο, κάτι που είναι οικονομικά και πολιτικά αδύνατο.

Βρισκόμαστε λοιπόν πίσω εκεί που ξεκινήσαμε το 2010, τώρα με δυσμενέστερους όρους όσον αφορά την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και το «ξένο» δίκαιο του χρέους. Όμως ο παλιός ενιαίος κόσμος της παγκοσμιοποίησης και του ελεύθερου εμπορίου φαίνεται να γίνεται πολυπολικός και να αλλάζει.Μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, μια αθέτηση χρέους και αργότερα μια πολιτική προστατευτισμού της οικονομίας με αποδέσμευση από την Ε.Ε., πράγματα που τόσο χρειάζεται η Ελλάδα είναι μέσα στο πνεύμα της εποχής που έρχεται και στις νέες εμπορικές σχέσεις που θα αναδυθούν στον πλανήτη.

Η επόμενη μέρα της χώρας, λόγω της αναμενόμενης χρεοκοπίας είναι κατά πάσα πιθανότητα η Δραχμή. Το ζήτημα είναι ποιος θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα, που θα κρίνει το μέλλον της χώρας και του λαού; Το υπάρχον πολιτικό σύστημα, όπου απροετοίμαστο και «ενωμένο», θα βαδίσει, γονατιστό, όπως οι προσκυνητές της Τήνου, προς το Βερολίνο και τον Σόιμπλε, με επικεφαλής ίσως κάποιον «τεχνοκράτη»-τραπεζίτη επαιτώντας βοήθεια και τεχνική λύση, και αποδεχόμενη την όποια «Σοϊμπλική» Δραχμή; Μια ριζοσπαστική δεξιά που θα φέρει μια συντηρητική έξοδο; Η ένα μεγάλο λαϊκό και πατριωτικό ρεύμα που θα κατοχυρώσει την εθνική ανεξαρτησία, θα βγάλει την χώρα από την κρίση υπέρ των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας, θα διαμορφώσει συνθήκες μιας Ισλανδίας του Νότου και θα ανοίξει πανιά για ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό παράδειγμα στην Μεσόγειο;

Προς το παρόν η διάσπαση, οι ιδεοληψίες, οι «ηγεμονισμοί» και η αδυναμία συνεννόησης, των περισσότερων από αυτούς που βλέπουν μια προοδευτική, πατριωτική, εργατική, τελικά μια λαϊκή λύση της κρίσης, εκτός των υπαρχουσών ευρωπαϊκών συντεταγμένων της χώρας, καθιστούν το τρίτο σενάριο εξαιρετικά ασθενές. Όλα, βεβαίως ανατρέπονται και για αυτό αγωνιζόμαστε.
 __________________________________
 
(*) Ο Κώστας Παπουλής είναι εκπαιδευτικός, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και συντονιστής της Οικονομικής Επιτροπής.του Σχεδίου Β.
πηγή: Σχέδιο Β

Αλαβάνος: Κάλεσμα σε ΛΑΕ και Πλεύση Ελευθερίας για την Αριστερή Συνεργασία

Σε ομιλία του στην εκδήλωση της ΛΑ.Ε. στο Ναύπλιο ο Αλέκος Αλαβάνος ανάφερε μεταξύ άλλων και τα εξής: «Ας γίνει λοιπόν μια δημόσια πρόσκληση προς τις ηγεσίες της ΛΑΕ και της Πλεύσης Ελευθερίας, κόμματα με μια σχετικά μεγαλύτερη επιρροή ή δικτύωση, που και τα δύο έχουν δημοσίως εκφράσει την θετική τους γνώμη σε σχέση με τη συνεργασία...»

Είναι πιστεύω μοναδική η ευκαιρία για τη συνεργασία των ριζοσπαστικών δυνάμεων που προτείνουν ένα εναλλακτικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης έξω από τα πλαίσια της τρόικα. Για τρεις κυρίως παράγοντες.

Πρώτο, γιατί ποτέ ως τώρα δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο σήμερα η πολύπλευρη κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά, και του ευρώ ειδικότερα, και η απαξίωσή της στη συνείδηση της κοινής γνώμης. Brexit, όξυνση της κρίσης στην Ιταλία και Πορτογαλία, μεταναστευτικό αδιέξοδο, μαζική ανασφάλεια, δημόσια περιφρόνηση από τον μέχρι τώρα ιερό σύμμαχο, τις ΗΠΑ του Τραμπ, απογοήτευση της μεσαίας τάξης, ακραία οργή των φτωχών και των ανέργων.

Δεύτερο, ποτέ στην Ελλάδα δεν είχε τόσο μεγάλη στήριξη η αμφισβήτηση του ευρώ, όσο σήμερα, περιλαμβάνοντας πλατύτατα στρώματα του πληθυσμού. Το θέμα του νομίσματος της Ελλάδας έχει γίνει το κύριο θέμα πολιτικής συζήτησης – κι όχι μόνο εντός συνόρων. Ποτέ, τα δύο ρεύματα υπέρ ή κατά του ευρώ, δεν ήταν τόσο κοντά.

Τρίτο, μόνο σε δύο περιπτώσεις το ενδεχόμενο της αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ και τα καταστροφικά σχέδια της τρόικα ήταν τόσο στην επικαιρότητα στους διεθνείς αναλυτές και στον διεθνή τύπο, όσο σήμερα. Την εποχή των πλατειών και την εποχή του άτυχου δημοψηφίσματος. Χάθηκαν αυτές οι δύο, ας μη χαθεί και η τρίτη. 

Υπάρχουν από ορισμένους ενστάσεις σε σχέση με τη συνεργασία. Είναι τρεις κυρίως.

Πρώτη, ότι κάποιες δυνάμεις, όπως το Σχέδιο Β, θέτουν θέμα ευρώ, αλλά όχι άμεσα και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι δυνάμεις αυτές όχι μόνο δεν θέτουν ούτε θέμα παραμονής στην Ε.Ε., αλλά σαφώς προειδοποιούν ότι θα έρθουμε σε σύγκρουση μαζί της, και πιστεύουν ότι τότε θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Αν η συνεργασία περιορισθεί μεταξύ των δυνάμεων που θέλουν την άμεση αποχώρηση από την Ε.Ε., θα υπάρξουν πάλι κάποιοι που θα θέλουν άμεση αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, κι αν γίνει στη βάση και του ΝΑΤΟ, κάποιοι θα θέλουν άμεση αποχώρηση κι από τον ΟΟΣΑ, κι αν γίνει στη βάση και του ΟΟΣΑ κάποιοι θα θέλουν κι από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Και ούτω καθεξής. Δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα πάντα βρίσκονται.

Δεύτερη, η ενδελεχής εξέταση του ποινικού μητρώου και του ιατρικού φακέλου κάθε κόμματος και οργάνωσης. Σωστή ίσως, αλλά μόνο στις κρίσιμες επιλογές, γιατί ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλλέτω. Και για να είμαστε συγκεκριμένοι όσοι ήταν στον ΣΎΡΙΖΑ κι αποχώρησαν μετά την ακύρωση του δημοψηφίσματος και πριν το τρίτο μνημόνιο, δοκιμάσθηκαν και μάλιστα δοκιμάσθηκαν στην πυρά. Από εκεί και πέρα ο καθένας ας επιλέξει αν προτιμά να στρατολογήσει πέντε άτομα για αφισοκολλήσεις από κάποιον ανταγωνιστή του ή αν θέλει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός μετώπου εκατοντάδων χιλιάδων.

Τρίτη, η φιλοδοξία κάποιων σχημάτων να εκλεγούν από μόνα τους στη Βουλή. Κι εδώ είναι θέμα επιλογής. Αν προτιμάς να διακινδυνεύσεις κι αν είσαι τυχερός να έχεις δέκα «δικούς» σου βουλευτές στη Βουλή ή να πρωταγωνιστήσεις στη δημιουργία μιας ισχυρότατης κοινοβουλευτικής μετωπικής παρουσίας που θα είναι το αντίπαλο δέος, δέος πραγματικό, στο μνημονιακό διασπασμένο στρατόπεδο. Το μάθημα δόθηκε με την ΛΑΕ και την κατάρτιση των συνδυασμών της στις τελευταίες εκλογές, κι ήταν πικρό για όλους.

Υπάρχουν όμως και τρείς λόγοι που δεν σηκώνει πια ούτε μέρα ούτε νύχτα καθυστέρησης. Μπροστά μας είναι η τελευταία ευκαιρία.

Πρώτος, η μαζική επίθεση των μαζικών μέσων ενημέρωσης, ολομέτωπη, συντονισμένη και ακραία, ενάντια στην άποψη του εθνικού νομίσματος. Κι όχι μόνο αυτών, αλλά και των κομμάτων και βουλευτών του συστήματος από ΝΔ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ, και φορέων όπως ο ΣΕΒ. Κοινός παρονομαστής, η αναζωπύρωση του φόβου σε μια κοινωνία που αρχίζει να αναρρώνει  από τα τραύματα της εμπειρίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του δημοψηφίσματος. Θέλουν να πνίξουν το μωρό, ένα παλλαϊκό αίσθημα που γεννιέται τις μέρες αυτές, μέσα στην κούνια του. Απέναντί τους δεν αρκούν μεμονωμένες φωνές, απαιτείται μια κοινή και ενωμένη αντίσταση.

Δεύτερος, η μεταστροφή της ακροδεξιάς, οσμιζόμενης την μεταστροφή της κοινωνίας, προς θέσεις υπέρ του εθνικού νομίσματος. Επιχειρεί να εισάγει τον δημαγωγικό ρατσιστικό λόγο της Λεπέν, στολισμένο με αντικαπιταλιστικές κορώνες για το νόμισμα, και στη χώρα μας. Το ισχυρότερο μέσο να κλείσει αυτός ο επικίνδυνος δρόμος είναι η ταχύτατη συγκρότηση ενός προοδευτικού λαϊκού μετώπου. Το λάθος του κενού που αφήνει η αριστερά, για να παρελάσουν οι φασίστες και το συγγενολόι τους, που έχει συμβεί στην Γαλλία, στην Βρετανία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Ολλανδία, ας μην επαναληφθεί και στην Ελλάδα.

Τρίτος, αυτή η σημερινή φουσκοθαλασσιά της κοινωνίας κατά της τρόικα και του ευρώ, ας μην εξαντληθεί, ας γίνει μια θαλασσοταραχή που θα συντρίψει όλα τα εμπόδια, για να δώσει τη θέση της σε μια γαλήνη για την επιβίωση και την ανασυγκρότηση του τόπου. Ο λαός χρειάζεται κατεπειγόντως μια υπεύθυνη, αξιόμαχη, ισχυρή, αποφασισμένη δύναμη, που θα τον στηρίξει, θα συμβάλλει ώστε να γίνει πεποίθηση αυτό που είναι στους περισσότερους ακόμη αμφιβολία, προβληματισμός, δισταγμός, αναζήτηση, και να μην εξατμισθεί. Οι διεσπαρμένες σήμερα αριστερές οργανώσεις, με τη συνεργασία στη βάση της διαφορετικότητας, να γίνουν αύριο, όχι μεθαύριο, ο άθραυστος πυρήνας ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου. Οι βραχονησίδες να γίνουν Αρχιπέλαγος.

Ούτε μια μέρα καθυστέρηση, λοιπόν. Ούτε μια νύχτα.

Και για να είμαι σαφής και πρακτικός. Ας γίνει λοιπόν μια δημόσια πρόσκληση προς τις ηγεσίες της ΛΑΕ και της Πλεύσης Ελευθερίας, κόμματα με μια σχετικά μεγαλύτερη επιρροή ή δικτύωση, που και τα δύο έχουν δημοσίως εκφράσει την θετική τους γνώμη σε σχέση με τη συνεργασία. Το αόριστο, ας γίνει συγκεκριμένο. Ας δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα. Η γενική θετική διάθεση, ας γίνει άμεσες συναντήσεις για τη συνεργασία αυτών των δύο χώρων. Αν επιτευχθεί αυτό, θα λειτουργήσει ως μαγνήτης για πολλές, πολλές άλλες πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, κινήσεις και πρωτοβουλίες.

Όσοι δεν επιθυμούν αυτή τη συνεργασία, τους χαρακτηρίζει η ανευθυνότητα. Κι όσοι θέλουν, αλλά δεν τα καταφέρνουν, τους χαρακτηρίζει η ανικανότητα. Δεν χρειαζόμαστε τίποτε από τα δύο. Παρά μόνο την αίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών, το αίσθημα αλληλεγγύης και το χρέος προς τον λαό.-