Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ: «Τιμώ το θάρρος και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων»

«Η Ελλάδα τα πάει καλά και θέλω να αποτίσω φόρο τιμής στο θάρρος και την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού. Η Ελλάδα είναι σπουδαίο έθνος και οφείλουμε να σεβόμαστε το έθνος αυτό», δήλωσε ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ από την Ταορμίνα της Σικελίας, σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ…

«Τιμώ το θάρρος και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων», δήλωσε σήμερα ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ σε συνέντευξη Τύπου στην Ταορμίνα της Σικελίας, όπου διεξάγεται η σύνοδος κορυφής της Ομάδας των επτά (G7) περισσότερο ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών.

«Αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να συζητήσουμε για την Ελλάδα με τον ίδιο τρόπο που συζητούσαμε προηγουμένως για αυτήν», δήλωσε ο πρόεδρος της Κομισιόν και πρόσθεσε: «Η Ελλάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο. Η Ελλάδα τα πάει καλά και θέλω να αποτίσω φόρο τιμής στο θάρρος και την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού. Η Ελλάδα είναι σπουδαίο έθνος και οφείλουμε να σεβόμαστε το έθνος αυτό».

Εν ψυχρώ εκτέλεση Χριστιανών από ομάδα τρομοκρατών στην Αίγυπτο

Αιματοχυσία προκάλεσαν ένοπλοι στην επαρχία Μίνια της Αιγύπτου. Στόχος της επίθεσης ήταν μία ομάδα Χριστιανών Κοπτών, που μετέβαινε με λεωφορείο σε μοναστήρι νότια του Καΐρου...

 

Λεωφορείο που μετέφερε Χριστιανούς Κόπτες στην Αίγυπτο, δέχθηκε ένοπλη επίθεση από αγνώστους. Οι ένοπλοι άνοιξαν πυρ κατά λεωφορείου που μετέφερε ομάδα Κοπτών σε μοναστήρι στην περιοχή Μίνια, σκοτώνοντας τουλάχιστον 26 άτομα.

Σύμφωνα με τον περιφερειακό κυβερνήτη της περιοχής εκτός από τους 26 νεκρούς υπάρχουν και τουλάχιστον 25 τραυματίες. Αιγυπτιακά μέσα ενημέρωσης υποστηρίζουν ότι η επίθεση έγινε ενώ το λεωφορείο με τους Κόπτες κατευθυνόταν σε μοναστήρι στην περιοχή Μίνια.

Μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει κάποια ανάληψη ευθύνης για την αιματηρή επίθεση.

Η επίθεση αυτή πραγματοποιήθηκε ενάμιση μήνα μετά τις επιθέσεις εναντίον δύο κοπτικών εκκλησιών, οι οποίες είχαν στοιχίσει τη ζωή σε 45 ανθρώπους και την ευθύνη είχε αναλάβει το Ισλαμικό Κράτος.

Από τον Δεκέμβριο έχουν σκοτωθεί συνολικά 70 άνθρωποι σε Κάιρο, Αλεξάνδρεια και Τάμτα.

 

Ντόναλντ Τραμπ: «Οι Γερμανοί είναι κακοί, πολύ κακοί»

«Οι Γερμανοί είναι κακοί, πολύ κακοί», φέρεται να είπε ο Αμερικανός πρόεδρος κατά τη συνάντησή του με ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Βρυξέλλες, σύμφωνα με πληροφορίες του Spiegel...

«The Germans are bad, very bad», οι Γερμανοί είναι κακοί, πολύ κακοί, φέρεται να είπε ο Αμερικανός πρόεδρος κατά τη συνάντησή του με ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Βρυξέλλες αναφερόμενος στο γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα, σύμφωνα με πληροφορίες του Spiegel.

«Κοιτάξτε τα εκατομμύρια των αυτοκινήτων τα οποία πουλάνε στις ΗΠΑ. Είναι τρομερό. Αυτό θα το σταματήσουμε» συνέχισε ο κ. Τραμπ.

Επίσης, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Süddeutsche Zeitung» η πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξέφρασε την κατάπληξή της για το πόσο λίγο κατανοούν οι Αμερικανοί την εμπορική πολιτική. Προφανώς οι φιλοξενούμενοι αγνοούν ότι οι εμπορικές συμφωνίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση συνάπτονται από κοινού, γράφει η εφημερίδα του Μονάχου, η οποία αναφέρει επίσης ότι ο Γκάρι Κον, ο οικονομικός σύμβουλος του Ντόναλντ Τραμπ, φέρεται να είπε σε συζήτηση ότι ισχύουν διαφορετικοί δασμοί μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας και μεταξύ ΗΠΑ και Βελγίου.

Υπενθυμίζεται ότι και χθες με το «καλημέρα σας», ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ κατηγόρησε τους 27 ηγέτες του ΝΑΤΟ ότι «δεν φέρονται δίκαια στους Αμερικανούς φορολογουμένους», καθώς δεν συμμετέχουν με το ποσοστό που τους αναλογεί στον προϋπολογισμό της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, αφήνοντας μεγάλο μέρος από το βάρος να πέφτει σε αμερικανικούς ώμους.

Διαψεύδει ο Γιούνκερ πως ο Τραμπ ήταν επιθετικός έναντι της Γερμανίας

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ αρνήθηκε σήμερα ότι ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ καταδίκασε με επιθετικό τρόπο τη γερμανική εμπορική πολιτική κατά τη διάρκεια της συνάντησης που είχε χθες στις Βρυξέλλες.

Δημοσιεύματα γερμανικών μέσων ενημέρωσης ανέφεραν πως ο Τραμπ καταδίκασε τις πολιτικές του Βερολίνου χαρακτηρίζοντάς τες «πολύ κακές» και επισήμανε πως θέλει να περιορίσει τις πωλήσεις γερμανικών αυτοκινήτων στις ΗΠΑ.

«Δεν είπε πως οι Γερμανοί συμπεριφέρονται κακά», δήλωσε ο Γιούνκερ στη Σικελία πριν από την έναρξη της συνόδου κορυφής της Ομάδας των Επτά (G7) περισσότερο ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών στην οποία μετέχουν οι ηγέτες των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας και του Καναδά.

Ο Γιούνκερ χαρακτήρισε τα δημοσιεύματα υπερβολικά, λέγοντας ότι «δεν είναι αλήθεια» πως ο Τραμπ υπήρξε επιθετικός έναντι της Γερμανίας κατά τις συνομιλίες. 

kathimerini.gr

Κρίσιμο το Eurogroup στις 9 Ιουνίου - Κρατά ανοιχτή την πόρτα το ΔΝΤ

Το Euro Working Group της 9ης Ιουνίου θα δείξει αν περιμένουμε δικαίως ή αδίκως μια θετική εξέλιξη για το ελληνικό χρέος...

Με το συγκρουσιακό σκηνικό που παρατηρούμε, δεν ξέρουμε αν οι κινήσεις βοηθούν ή μας απομακρύνουν από μια συμφωνία.

Αναπτύσσεται μεταξύ ΔΝΤ και ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά και μεταξύ των Ευρωπαίων ακόμα, γύρω από το ελληνικό χρέος, καθώς ενισχύεται και από την αντιπαλότητα που προκαλούν στο εσωτερικό της Γερμανίας οι επικείμενες εκλογές.

«Δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται τα πράγματα» έλεγε χθες, Πέμπτη, ελληνική πηγή που μετέχει στις διαπραγματεύσεις και η οποία διατηρεί ελπίδες για συμφωνία σύντομα. Η Αθήνα παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις αλλά τα συναισθήματα διαρκώς εναλλάσσονται.

«Βαριές κουβέντες»

Στον απόηχο του Eurogroup της 22ας Μαΐου, τον τόνο δίνουν τα λόγια του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όπως καταγράφονται στα πρακτικά που είδαν το φως της δημοσιότητος:

- «Δεν έχω εξουσιοδότηση από την Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας. Αν συνεχίσουμε έτσι, καλή τύχη, δεν μπορεί να βρεθεί λύση». Μέ άλλα λόγια, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έβαλε «μπροστά» τους Γερμανούς βουλευτές που τώρα σκέφτονται περισσότερο τις δικές τους εκλογές τον Σεπτέμβριο και όχι το ζήτημα του ελληνικού χρέους.

- «Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ότι θα έχουμε μια καλύτερη λύση από αυτήν που είχαμε στα χέρια μας σήμερα». Προέβλεψε δηλαδή ότι δεν προλαβαίνουν να αλλάξουν πολλά πράγματα σε λιγότερες από 20 μέρες.

- «Ας μην έχουμε αυταπάτες. Είναι μεγάλη αποτυχία» που δεν έκλεισε η συμφωνία για τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους την Δευτέρα. «Το αφήγημα ήταν ότι σήμερα (την Δευτέρα) θα αποφασίζαμε για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα που ανακοινώσαμε τον Μάιο του 2016 και όχι για ό,τι ήδη αποφασίσαμε τον Μάιο του 2016 (...) Ας γίνει μάθημα να μένουμε σε αυτά που συμφωνήσαμε, όχι να αλλάζουμε με δηλώσεις το αφήγημα (σσ: αιχμή και για τις δηλώσεις Τσίπρα ενδεχομένως ότι θα φορέσει σύντομα «γραβάτα»). Είμαι απογοητευμένος που κάποιοι πήγαν πέραν από όσα συμφωνήσαμε αλλά τώρα αποτύχαμε. Λυπάμαι» ήταν οι τελευταίες λέξεις του.

Επίθεση Τσακαλώτου σε ΔΝΤ

Τα πρακτικά επιβεβαιώνουν και την αποκάλυψη του protothema.gr πως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αρνήθηκε να δεχθεί τη συμβιβαστική πρόταση που μπήκε στο τραπέζι του Eurogroup τα μεσάνυχτα της Δευτέρας. Σαφώς ενοχλημένος, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών επιτέθηκε στον Πολ Τόμσεν μόλις αυτός είπε ότι θα μπορούσε να μεταφέρει στην Ουάσιγκτον την πρόταση Ντάισελμπλουμ να μπει μεν από τώρα το Ταμείο στο ελληνικό πρόγραμμα, αλλά να δώσει χρήματα αργότερα, το 2018, αν και εφόσον εκπληρωθούν οι όροι της συμφωνίας.

«Πάντα νόμιζα ότι για να μπει το Ταμείο, θέλει να είναι βιώσιμο το χρέος. Άρα δεν καταλαβαίνω αυτό το νέο ενδεχόμενο» του είπε ο κύριος Τσακαλώτος. «Αλλά αν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, τότε είναι το χειρότερο στον κόσμο για την Ελλάδα! Γιατί εμείς διαπραγματευτήκαμε σκληρά πιστεύοντας ότι το Ταμείο θα μπει στο πρόγραμμα, θα πει πως το χρέος είναι βιώσιμο και η χώρα θα γυρίσει σελίδα. Δεν είναι καλό deal για εμάς. Η συμμετοχή του ΔΝΤ πρέπει να στηρίζεται στη βιωσιμότητα του χρέους» τόνισε ο υπουργός, θεωρώντας ότι το ΔΝΤ πιέζει μόνο την Αθήνα για να παίρνει μέτρα, αλλά όχι και τους Ευρωπαίους για να δώσουν μέτρα ελάφρυνσης του χρέους.

«Αν υπογράψω αυτό το έγγραφο τώρα θα προκληθεί τεράστια πολιτική κρίση στην Ελλάδα και αν πρόκειται να συμβεί αυτό χρειάζομαι χρόνο για να το σκεφτώ» είπε σε άλλο σημείο ο κ. Τσακαλώτος και για τις προτάσεις που κατέθεσε ο ESM και είχαν την απόλυτη στήριξη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

«Έχω κάνει πολλές συζητήσεις συμπεριλαμβανομένων και με τον πρωθυπουργό μου (..) Πρέπει να πω πως είμαι απογοητευμένος. Από πλευρά μας έχουμε κάνει τεράστιες προσπάθειες ως μέρος της ρητορικής και αυτή η ρητορική δεν είναι τώρα στο χρονοδιάγραμμα. Αυτό το έγγραφο έχει πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να δουλέψουν για την ελληνική οικονομία και τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους αλλά αν ένας θεσμός το πει αυτό δεν σημαίνει ότι το χρέος μας είναι βιώσιμο, και σε αυτή τη βάση, οι αγορές δεν έχουν την σαφήνεια που χρειάζονται.

«Δίπορτο» από το ΔΝΤ

Παρόλα αυτά, στο τραπέζι παραμένει ακόμα η συμβιβαστική πρόταση Ντάισελμπλουμ για συμμετοχή του ΔΝΤ από τώρα, αλλά χωρίς χρήματα μέχρι το 2018.

Αυτό προκύπτει και από τις χθεσινές δηλώσεις του εκπροσώπου του Ταμείου Τζέρι Ράις από την Ουάσιγκτον. Τόνισε πως η βιωσιμότητα του χρέους αποτελεί «κανόνα» συμμετοχής του ΔΝΤ στα προγράμματα, αλλά θύμισε πως στην ιστορία του το Ταμείο έχει συνεκτιμήσει και άλλες περιστάσεις. Άφησε έτσι ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο για μη χρηματοδοτική συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα!

«Θα διερευνήσουμε κάθε επιλογή» τόνιζε κατ’επανάληψη στη βροχή ερωτημάτων που δέχτηκε για το θέμα αυτό από τους δημοσιογράφους. Επέμενε όμως ότι οι «κανόνες» θα τηρηθούν σε κάθε περίπτωση. Και θύμισε, όπως και ο Πολ Τόμσεν στον Ευκλείδη Τσακαλώτο τη Δευτέρα, πως υπάρχουν περιπτώσεις στο παρελθόν που το Ταμείο συμφώνησε «επί της αρχής» να μετάσχει σε πρόγραμμα με βάση τα μέτρα που λαμβάνονται, αλλά η χρηματοδότηση ήρθε στην πορεία.

Παγκοσμιοποίηση ή Εθνικισμός;

Παγκοσμιοποίηση ή εθνικισμός; Ένα δίλημμα που με διάφορες μορφές εμφανίζεται κατά καιρούς στο προσκήνιο. Το ανέδειξαν τόσο οι πρόσφατες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, όσο και σειρά πρόσφατων άλλων γεγονότων, όπως η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ ή το Brexit...

του Δημήτρη Γρηγορόπουλου (*)

Η ενίσχυση της Ακροδεξιάς και του εθνικισμού ιδιαίτερα στην Ευρώπη, η επικράτηση κυρίως του Τραμπ και η ισχυρή παρουσία της Μ. Λεπέν στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας επιβεβαίωσαν και ενδυνάμωσαν μια ανερχόμενη ερμηνευτική τάση στην οργανική διανόηση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Αυτή η ερμηνεία δεν εμμένει στην αξιολόγηση και αιτιολόγηση των αιτιών και επιπτώσεων στις τρέχουσες εξελίξεις της ενισχυμένης παρουσίας της ακροδεξιάς στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη παρά την ήττα τους, σε αντιδιαστολή με τη νίκη του Ν. Τραμπ. Με την επίρρωση και της ηγεμονίας του συντηρητισμού – εθνικισμού στο Brexit, αυτή η ερμηνεία εξετάζει την άνοδο του φαινόμενου και σε συστημική βάση, την οποία όμως αντιλαμβάνεται αυθαίρετα.

Εκτιμά τα συμβάντα στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, αλλά και σε παγκόσμια διάσταση, στη βάση της κυρίαρχης πλέον στον καπιταλισμό αντίθεσης, όπως την αντιλαμβάνεται, ανάμεσα στην ηγεμονεύουσα παγκοσμιοποιητική τάση και στην εθνικιστική αμυντική τάση. Αυτή η αντίθεση εκτοπίζεται απ’ το βάθρο της την βασική αντίθεση εργασίας – κεφαλαίου, προσδιορίζει και αναδιατάσσει τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στις καπιταλιστικές κοινωνίες, αλλά και στο διεθνή χώρο. Στις καπιταλιστικές χώρες έχει δημιουργηθεί βαθύ ρήγμα ανάμεσα στις δυνάμεις που κινούνται αποτελεσματικά, ωφελούνται και κυριαρχούν στον ενιαιοποιούμενο χώρο οικονομίας, πολιτικής και πληροφορίας που ευνοούν το άνοιγμα των κοινωνιών τους στον κόσμο και στις δυνάμεις που ζητούν προστασία από ένα απειλητικό διεθνές περιβάλλον ανταγωνισμού στο κλείσιμο, οικονομικό, πολιτικό, πνευματικό, των συνόρων. Αυτή η αντίθεση ενσωματώνεται από κοινωνικά στρώματα με κριτήριο το αν ωφελούνται ή ζημιώνονται απ’ τη διεθνοποίηση και από τις υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και από νεότευκτες στο πλαίσιο της νέας κυρίαρχης αντίθεσης, σύμφωνα με το ερμηνευτικό σχήμα, όπως προαναφέρθηκε. Προωθείται λοιπόν απ’ τη «νέα κυρίαρχη αντίθεση» η δυναμική ανασυγκρότηση, ιδεολογικοπολιτική, των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Η παραδοσιακή βιομηχανία πλήττεται απ’ τη νέα οικονομία και τις αναδυόμενες οικονομίες. Αυτή η εξέλιξη σε συνδυασμό με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική μείωσης των θέσεων εργασίας και της ελαστικοποίησης χάριν του ανταγωνισμού, οδηγεί τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται σε μιαν αυθόρμητη αντίθεση προς την παγκοσμιοποίηση και τις πολιτικές δυνάμεις που την στηρίζουν, σε συντηρητική, κυρίαρχα και λιγότερο σε προοδευτική κατεύθυνση. Χαρακτηριστικά, οι βιομηχανικοί εργάτες της παρακμάζουσας βόρειας ζώνης των ΗΠΑ ψήφισαν το συντηρητικό και εχθρικό προς την παγκοσμιοποίηση Ν. Τραμπ, που επαγγέλθηκε ανάταξη της βιομηχανίας και γενικότερα της οικονομίας των ΗΠΑ με τη γενναία αύξηση των δασμών, προς και τον περιορισμό των εισαγωγών.

Έτσι, η βιομηχανία και η οικονομία των ΗΠΑ γενικότερα θα αναπτύσσονταν και θα αυξάνονταν οι θέσεις εργασίας και οι αποδοχές. Μ’ αυτό το αφήγημα ο Τραμπ κέρδισε τις εκλογές με την ψήφο, σε μεγάλο βαθμό, της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων των ΗΠΑ. Αλλά και στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του πατέρα και την κόρη Λεπέν εκτιμάται ότι ψήφισαν εκατομμύρια Γάλλων εργατών, που ψήφιζαν και υποστήριζαν το Κομμουνιστικό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ανάλογα και το Brexit υπερψήφισε η βρετανική εργατική τάξη υπό την ηγεμονία των συντηρητικών – εθνικιστικών δυνάμεων. Σοβαρές ανακατατάξεις σημειώνονται και στο πολιτικό σύστημα. Ενισχύεται το εθνικιστικό στοιχείο στις παραδοσιακές συντηρητικές δυνάμεις, ανέρχονται οι ακροδεξιές ή και νεοφασιστικές δυνάμεις. Στον κεντρώο, κεντροαριστερό χώρο που έχει πληγεί έντονα απ’ το βαρύ φορτίο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, την οποία κλήθηκε να εφαρμόσει εις βάρος της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων, του προνομιακού, δηλαδή, πολιτικού ακροατηρίου του, επιχειρούνται ενέσεις σύγχρονου προοδευτισμού με την ενσωμάτωση αριστερών δυνάμεων (ΣΥΡΙΖΑ, Ποδέμος, Μπλόκο, Κόρμπιν, Σάντερς). Οι πολιτικές αυτές δυνάμεις διατηρώντας σ’ ένα βαθμό, την αριστερή φρασεολογία και εικόνα ανανεώνουν το αστικό πολιτικό σύστημα, ενστερνιζόμενες την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πολιτική της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, με επουσιώδεις διαφοροποιήσεις στα θέματα εθνικής πολιτικής και λιτότητας ώστε και το σύστημα να υπηρετούν και την επιρροή τους στο βαθμό του δυνατού να διασώζουν στο προοδευτικό κοινό τους. Εκτός απ’ το διπολικό σύστημα οι κυρίαρχες δυνάμεις προωθούν και ενδιάμεσα μορφώματα, που επιχειρούν να συναιρέσουν, όχι πάντα με θετικό αποτέλεσμα, την κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, ώστε να απορροφούν δυσαρεστημένους απ’ το δικομματισμό και να είναι συνεργάσιμα με τον επικρατούντα στις εκλογές πόλο. Τέτοια μορφώματα αποτελούν στα καθ’ ημάς το Ποτάμι και η Δημοκρατική Συμπαράταξη με μικρά ή μέτρια αποτελέσματα. Αυτά τα εγχειρήματα ενισχύονται αντικειμενικά σε συνθήκες πολιτικής έκπτωσης και της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, όπως συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία. Γι’ αυτό επιχειρείται εκεί το πείραμα που προτίθεται να εγκαινιάσει ο Εμανουέλ Μακρόν στην προεδρία της Γαλλίας. Την ανάδειξή του δηλαδή σε κυρίαρχη βοναπαρτιστική προσωπικότητα με «αριστεροδεξιά» ρητορική, για να συγκαλύψει το μίγμα νεοφιλελεύθερης πολιτικής που υιοθετεί, ώστε να διεμβολίσει την αποδυναμωμένη Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά, συγκροτώντας νέα ηγεμονική αστική δύναμη, για να αντιμετωπίσει την αντιπολίτευση της ενδυναμωμένης ακροδεξιάς και της αποδυναμωμένης Αριστεράς, πάντοτε όμως επικίνδυνης, ιδίως όταν αναπτύσσει δεσμούς με το ισχυρό στη Γαλλία παραδοσιακό και νέο συνδικαλιστικό κίνημα που εξέφρασε την αντίθεσή του και στη Λεπέν και στον Μακρόν ως ακραιφνή εκπρόσωπο των καπιταλιστών.

Το πείραμα Μακρόν δεν αποτελεί σύγχρονη πολιτική εφεύρεση. Χρησιμοποιείται απ’ το σύστημα σε συνθήκες πολιτικής κρίσης ή «ταξικής ισορροπίας». Τότε προβάλλεται ή κατασκευάζεται απ’ το σύστημα εθνικής εμβέλειας ηγετική προσωπικότητα, όπως ο Ντε Γκολ μετά τον πόλεμο στη Γαλλία και στη χώρα μας στη μετεμφυλιακή δεκαετία του ’50 ο Αλ. Παπάγος και ο Κ. Καραμανλής με στόχο την ανανέωση και ισχυρή ανάταξη του τρωμένου πολιτικού συστήματος. Οι εισηγητές της θεωρίας για τη νέα κυρίαρχη αντίθεση παγκοσμιοποίησης και εθνικισμού – προστατευτισμού εξάγουν απ’ αυτή την κυρίαρχη αντίθεση και στο πολιτικό εποικοδόμημα που συμπυκνώνεται στο δίπολο των δυνάμεων που επιλέγουν την παγκοσμιοποίηση και το «άνοιγμα» και των δυνάμεων που προκρίνουν την εθνική αναδίπλωση και το «κλείσιμο». Στις δυνάμεις αυτές, αυθαίρετα και αντιδραστικά, αυτή η αντίληψη συμπεριλαμβάνει ως αντιπαγκοσμιοποιητικές εθνοκεντρικές δυνάμεις τη Λεπέν και τον Μελανσόν, αφού de facto (εκ των πραγμάτων – αντικειμενικά0 οι απόψεις τους συγκλίνουν αντικειμενικά, αλλά κατά μίαν έννοια και υποκειμενικά, αφού οι διανοούμενοι της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και εν Ελλάδα ομόλογοι φωστήρες εκτιμούν ότι η διπλή άρνηση του Μελανσόν πριμοδότησε τη Λεπέν, που η αντιΕΕ και «φιλεργατική» ρητορική της διαπερνά την ιδεολογική θωράκιση τμήματος της εργατικής τάξης. Οι διανοούμενοι αυτοί πρεσβεύουν ότι η σύγκλιση αυτή, που είναι πιο χειροπιαστή στην Ελλάδα απ’ ότι στη Γαλλία, με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ακροδεξιού ΑΝΕΛ, επιβεβαιώνει τη σύγκλιση του πολιτικού εποικοδομήματος με βάση της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας.

Η αντίληψη για τη σύγκλιση της αντιπαγκοσμιοποιητικής αντιΕΕ Ακροδεξιάς και Αριστεράς ολοκληρώνει την αντιστοίχηση του εποικοδομήματος στην οικονομική βάση (δυνάμεις) υπέρ και εναντίον της παγκοσμιοποίησης αντιστοιχούν στην κυρίαρχη οικονομική αντίθεση παγκοσμιοποίησης – εθνοκεντρισμού. Την αντίληψη αυτή υιοθετεί και το ΚΚΕ με το ιδεολόγημα του ευρωσκεπτικισμού, στο οποίο αυθαίρετα και αντιδραστικά στεγάζει την ακροδεξιά, αλλά και τη ριζοσπαστική Αριστερά. Αυτή η αντίληψη απορρέει απ’ τη ρεφορμιστική λογική του ΚΚΕ της μονοκαλλιέργειας ησσόνων οικονομικών κυρίως ή και πολιτικών στόχων, αφού ο ριζικός στόχος της εξόδου από Ευρωζώνη και ΕΕ θεωρείται ουτοπικός και αν επιχειρηθεί η πραγμάτωσή του, αναπόφευκτα οδηγεί στην καπιταλιστική ενσωμάτωση, όπως συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η σύγκλιση Ακροδεξιάς και Αριστεράς στη βάση της αντιπαγκοσμιοποίησης και της προστασίας των πληττόμενων εργατολαϊκών στρωμάτων είναι αντιδραστική και αντιεπιστημονική αστική αντίληψη. Πρώτο, γιατί ανάγει στο βάθρο της βασικής αντίθεσης μια δευτερεύουσα ενδοϊμπεριαλιστική – ενδοκαπιταλιστική αντίθεση, που και στην όξυνσή της δεν υπερβαίνει το επίπεδο επιμέρους αλλαγών, σε αντιδιαστολή με την πραγματική βασική αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, που απ’ τη φύση της οδηγεί υπό όρους σε ριζοσπαστικές κατακτήσεις και στην επαναστατική ανατροπή του συστήματος. Δεύτερο, αμαυρώνει τον ανταγωνιστικό και εναλλακτικό χαρακτήρα της Αριστεράς και δυναμιτίζει τη δυνατότητά της σε συνθήκες κρίσης να ανατάξει την επιρροή της στα χειμαζόμενα εργατολαϊκά στρώματα. Τρίτο, η Ακροδεξιά παρά τον ψευδώνυμο αντισυστημισμό της – κορώνες κατά της Ευρωζώνης και της ΕΕ – και τον αντιδραστικό λαϊκισμό της, αποτελεί το δεξί χέρι του συστήματος στην άγρια καταστολή του κινήματος και στην αντιδραστική ενσωμάτωση αγανακτισμένων από υπαρκτά προβλήματα και κοινωνικά υποβιβασμένων στρωμάτων. Το κεφάλαιο, την ενισχύει οικονομικά και πολιτικά, ακόμη και δικαστικά και επιχειρεί να την χειραγωγεί σε ελεγχόμενα όρια.

____________________________________________

(*) Ο Δημήτρης Γρηγορόπουλος είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας, αρθρογράφος της εφημερίδας ΠΡΙΝ και μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Τετράδια Μαρξισμού».

πηγή: ΠΡΙΝ.gr

Σφοδρή κριτική του Γκάμπριελ στον Σόιμπλε για την Ελλάδα

Με διπλωματικό, αλλά σαφή τρόπο, ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών Μάρτιν Σέφερ επιβεβαίωσε πως εξακολουθεί να υφίσταται διάσταση απόψεων ανάμεσα στον Ζίγκμαρ Γκάμπριελ και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όπως μετέδωσε η Deutsche Welle...

ο εκπρόσωπος του γερμανικού ΥΠΕΞ., Μάρτιν Σέφερ

Ο Σέφερ ανέφερε ότι γνωρίζει τόσο τις αποφάσεις του Eurogroup όσο και εκείνες της γερμανικής Βουλής που αφορούν το ελληνικό χρέος.

Στόχος της πρόσφατης παρέμβασής του, «που μάλλον συμμερίζεται όλη κυβέρνηση», είναι να δοθεί στην Ελλάδα η δυνατότητα να «ορθοποδήσει», η δυνατότητα να επιστρέψει τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα στις χρηματαγορές, η δυνατότητα ώστε «αυτό το απίστευτα σκληρό πρόγραμμα» να αναδείξει μια προοπτική για τον ελληνικό λαό.

Ο Μάρτιν Σέφερ άσκησε κριτική στα διάφορα σενάρια οικονομικής ανάπτυξης της Ελλάδας για τα επόμενα 40 χρόνια από τους θεσμούς και το ΔΝΤ, καθώς και στους υπολογισμούς για πιθανά πρωτογενή πλεονάσματα.

Όπως χαρακτηριστικά είπε πρόκειται για «οικονομική επιστήμη βουντού». Το ζητούμενο τώρα είναι μια απόφαση που θα συνάδει μεν με τις αποφάσεις του Eurogroup και της γερμανικής Βουλής, ταυτόχρονα, όμως, θα ανοίγει προοπτικές για τους Έλληνες. 

Deutsche Welle/ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η ουσία των δηλώσεων Τραμπ για losers: «Ένα, δύο, τρία, πολλά Μάντσεστερ…» 

Η αποτροπή της φρίκης δεν μπορεί να εξαντληθεί στην «καταδίκη των τρομοκρατών», ούτε ακόμη και στην καταγγελία της ιμπεριαλιστικής υποκρισίας. Η ελπίδα μπορεί να αναγεννηθεί μόνο αν η θετική προοπτική μιας κοινωνικής αλλαγής σε βάρος των νόμων της καπιταλιστικής κερδοφορίας και σε όφελος της χειραφετημένης και ελεύθερης συμβίωσης των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη, πάρει προβάδισμα έναντι της «ματαιότητας» και της «απελπισίας».

 

του Παναγιώτη Μαυροειδή (*)

Ο Τραμπ δήλωσε βαρύγδουπα ότι δεν θα ονομάσει «τέρατα» τους δράστες της δολοφονικής επίθεσης στο Μάντσεστερ, αλλά «losers» (αποτυχημένους).

Έχει τη σημασία της αυτή η αναφορά. Η επιλογή των λέξεων δεν είναι ποτέ ουδέτερη. Κάποιες δεκαετίες πριν η κοινωνική καταδίκη στην ανεργία, στην αμορφωσιά και γενικά στο περιθώριο, στα αγγλικά αποδίδονταν με τη λέξη unlucky (άτυχος). Με τον τρόπο αυτό οι πολιτικές της ταξικής επιλογής και καταβύθισης τμημάτων των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, αθωώνονταν στο όνομα της ατυχίας, της κακής τύχης.

Σχεδόν παράλληλα με την έλευση του νεοφιλελευθερισμού και την αποθέωση του δίπολου ατομική πρόοδος/ατομική ήττα, ο άνεργος, ο φτωχός, ο περιθωριοποιημένος, στιγματίστηκε ακόμη πιο βαριά. Έγινε πλέον loser (αποτυχημένος). Η κλιμάκωση είναι πολύ μεγάλη. Δεν αθωώνεται απλά η κυρίαρχη αστική τάξη, οι πολυεθνικές, οι τραπεζίτες, οι έμποροι όπλων και πολέμων, αλλά ενοχοποιούνται επιθετικά τα κοινωνικά τους θύματα.

Αυτά αφορούν τις εσωτερικές ταξικές  διαιρέσεις στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες. Ωστόσο, η αναπαραγωγή αυτής της ρητορικής στο διεθνές στερέωμα και τις αντίστοιχες αντιθέσεις, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία. Μαζί και καταστροφικά αποτελέσματα μαζικής κλίμακας

.

Εκατομμύρια ανθρώπων, ειδικά νέων ανθρώπων, σε μουσουλμανικές ή άλλες «μη κλασικές δυτικές» χώρες, βιώνουν τα αποτελέσματα της διαχρονικής ιμπεριαλιστικής ληστείας και της έλλειψης θετικών  προοπτικών. Όσο πιο προικισμένες είναι οι χώρες από άποψη φυσικού πλούτου, ακόμη μεγαλύτερα τα δεσμά των πολυεθνικών (πάντα μέσω των υποτελών δικτατόρων και εγχώριων αστικών τάξεων) και τόσο μεγαλύτερη η απόγνωση.

Εκατομμύρια παιδιά σαν τον 22χρονο Salman Abedi που αυτοκτόνησε ο ίδιος σκορπώντας το θάνατο σε δεκάδες συνομήλικούς του (και ακόμη μικρότερους), γεννιούνται εξ αρχής σε «δρόμους που καίνε», σε ρημαγμένες χώρες ή γειτονιές των μεγαλουπόλεων της Δύσης. Με εδραία την πεποίθηση πως ο κόσμος που τους περιβάλει είναι απολύτως εχθρικός για αυτούς.

Η σιδερένια φτέρνα οικονομικής, πολιτικής και ανοιχτά πολεμικής τρομοκρατίας από μεριάς των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών  της Δύσης, που συντρίβει κάθε κίνηση κοινωνικής προόδου  και δημοκρατίας στις πατρίδες τους ή χώρες καταγωγής, εξασφαλίζει  την μακροημέρευση της ιμπεριαλιστικής ληστείας. Οδηγεί όμως και στην προσπέλαση ενός ορίου:

«Αφού είναι μάταιη μια κοινωνική αλλαγή που θα αλλάξει τις ζωές μας, αφού οι ζωές μας είναι εξ ορισμού «χαμένες», τότε αφενός η ίδια η απώλεια της δικής μας ζωής δεν είναι αδιανόητη αλλά λογική, η δε ζωή των υπολοίπων πρέπει να καταστεί μη ασφαλής». 

Κοινώς «θα σας πάρουμε στον τάφο μας…». Δεν έχει σημασία αν αυτά ταιριάζουν ατομικά στα χαρακτηριστικά των δραστών/τρομοκρατών. Οι ίδιοι μπορεί και να μην είναι φτωχοί, οι πράξεις τους ωστόσο αντανακλούν την κοινωνική συνείδηση που διαμορφώνεται.

Αν η καταλήστευση της ανθρωπότητας και ειδικά αυτών των τεράστιων ζωνών στον «τρίτο» ή και τον «τέταρτο» κόσμο, αποτελεί το εύφλεκτο υλικό των πολεμικών και τρομοκρατικών εκρήξεων της εποχής μας, το φυτίλι και το τσακμάκι για την πυροδότηση το συνιστούν αφενός η χρήση του θεού ως πολιτικού εργαλείου (την αρχή αυτή την έκαναν οι ΗΠΑ δια του Μπους) και αφετέρου η  καθολική αλαζονική απαξίωση  που συμπυκνώνει ο στιγματισμός του loser.

Ο Τραμπ δήλωσε:

«Δε θα τους πω monsters (τέρατα), διότι αυτό μπορεί να τους αρέσει. Θα τους πω  losers”.

Τι ειρωνεία: Προσέφερε ακριβώς τη μέγιστη  νομιμοποιητική βάση στη μέση κοινωνική συνείδηση στις πολυπληθέστατες πλέον ζώνες των φτωχοδιαβόλων!

Με άλλα λόγια το κάλεσμα του Τραμπ ήταν:

«Ένα, δύο, τρία πολλά Μάντσεστερ…»

Η αποτροπή της φρίκης δεν μπορεί να εξαντληθεί στην «καταδίκη των τρομοκρατών», ούτε ακόμη και στην καταγγελία της ιμπεριαλιστικής υποκρισίας. Η  ελπίδα μπορεί να αναγεννηθεί μόνο αν  η θετική προοπτική μιας κοινωνικής αλλαγής σε βάρος των νόμων της καπιταλιστικής κερδοφορίας και σε όφελος της χειραφετημένης και ελεύθερης συμβίωσης των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη, πάρει  προβάδισμα έναντι της «ματαιότητας» και της «απελπισίας». Και αυτό είναι έργο ενός διεθνούς κοινωνικού και πολιτικού κινήματος, εν τέλει μιας οικουμενικής και καθολικής επιστροφής  ενός εργατικού κομμουνιστικού κινήματος που θα υπερβαίνει τα όρια των εθνών, των θρησκευτικών δοξασιών και των ρατσιστικών προκαταλήψεων.

___________________________________________

(*) Ο Παναγιώτης Μαυροειδής, είναι κορυφαίο στέλεχος της κομμουνιστικής αριστεράς, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και υποψήφιος ευρωβουλευτής και βουλευτής στην Αττική με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αρθρογραφεί στον ιστοχώρο pandiera.gr και άλλες ιστοσελίδες του χώρου..

πηγή: pandiera.gr

Handelsblatt: Σύγκλιση Σόιμπλε - ΔΝΤ για το ελληνικό ζήτημα

Σύμφωνα με δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Handelsblatt, που επικαλείται καλά ενημερωμένες πηγές για τις διαπραγματεύσεις, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) δείχνει «καλή πρόθεση» ως προς τη συμφωνία με τον Β. Σόιμπλε για το ελληνικό πρόγραμμα.

Συγκεκριμένα, το δημοσίευμα που επικαλείται καλά πληροφορημένες πηγές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αναφέρει ότι το ΔΝΤ εξέφρασε την επιθυμία του για συμμετοχή στο ελληνικό πρόγραμμα, ενώ γίνεται λόγος για νίκη του Σόιμπλε που είχε θέσει ως απαραίτητη προϋπόθεση τη συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα.

Όπως αναφέρεται το ΔΝΤ θα συμμετέχει στο πρόγραμμα και θα χρειαστεί να χρηματοδοτήσει μόνο σε περίπτωση που η Ελλάδα καταφέρει να αποδείξει τη βιωσιμότητα του χρέους της. Υπενθυμίζεται ότι το ΔΝΤ υπογράμμισε ότι κατά τη συνεδρίαση της Δευτέρας, οι ΥΠΟΙΚ της Ευρωζώνης δεν μπόρεσαν να πείσουν το Ταμείο για την πληρότητα του προγράμματος και ξεκαθάρισε πως θα συμμετέχει με τους όρους που είχε θέσει από την αρχή.

Παράλληλα, γίνεται λόγος και για «εσωτερική νίκη» του Σόιμπλε, καθώς το ΔΝΤ με αυτή του την κίνηση θα πείσει για το ελληνικό πρόγραμμα και τους βουλευτές του που παραμένουν σκεπτικοί απέναντι στο ελληνικό πρόγραμμα. «Η γενικότερη προθυμία του Ταμείου να μετάσχει στο πρόγραμμα θα επιτρέψει στον Σόιμπλε να ηρεμήσει τους σκεπτικιστές Γερμανούς βουλευτές, λέγοντάς τους ότι το ΔΝΤ μπαίνει στο πρόγραμμα.

Την Τετάρτη σε συνέντευξη Τύπου μετά τη συνεδρίαση του ECOFIN επανέλαβε πως το ζήτημα της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους θα μπει στο τραπέζι μετά το τέλος του τρίτου μνημονίου, αν και οι δυνατότητες είναι πολύ περιορισμένες και άφησε αιχμές κατά του ΔΝΤ.

Συγκεκριμένα, δήλωσε πως είναι πολύ σημαντική η παρουσία του, αλλά το ίδιο το Ταμείο δεν προσπαθεί να διευκολύνει τις συζητήσεις. «Προσπαθήσαμε να βρούμε μια λύση λαμβάνοντας κατά κάποιο τρόπο υπόψη τους ενδοιασμούς του ΔΝΤ για να ορίσουμε ακριβέστερα ποια θα μπορούσαν να είναι αυτά τα μέτρα. Αποτύχαμε τελικά, διότι το ΔΝΤ αποδείχτηκε σχετικά δύσκολο κατά τις συζητήσεις, για να το διατυπώσω ευγενικά. Ένας εκ των συμμετεχόντων Ευρωπαίων αναφώνησε μάλιστα ότι είμαστε μέτοχοι του ΔΝΤ. Δεν το είπα εγώ, μόνο ανέφερα τι είπε κάποιος άλλος».

TPP / Handelsblatt

Δεν είναι ώρα για γραβάτες

Στην πραγματικότητα, η συμφωνία αυτή είναι πολύ πιθανό να ανοίξει την πόρτα της συμμετοχής στην ποσοτική χαλάρωση, αλλά πολύ απέχει από το να αναγγέλλει την απαλλαγή από τα μνημόνια... 

Με το επί θύραις, όπως φαίνεται, κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης βρισκόμαστε σε μια κατάσταση, που δεν προσφέρεται για απλοποιήσεις. Είναι καλό που κλείνει η αξιολόγηση, αλλά είναι κακό που το κλείσιμο συνοδεύεται από μέτρα που θα επιβαρύνουν σημαντικά τις λαϊκές τάξεις, έστω κι αν αυτό θα συμβεί σε δύο χρόνια και όχι άμεσα. Είναι καλό που από τη διαπραγμάτευση προέκυψε η δέσμη των αντίμετρων, αλλά είναι κακό που η ελάφρυνση από αυτά δεν αντισταθμίζει ακριβώς στην επιβάρυνση που θα υποστούν ολόκληρες κατηγορίες. Είναι καλό που αποκτούν υπόσταση ξανά οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, καθώς και ότι οι ομαδικές απολύσεις παρέμειναν στο 5%, είναι, όμως, κακό που αυτό το 5% δεν διασφαλίζεται πλήρως από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Είναι καλό που, όπως φαίνεται, θα προσδιοριστούν επιτέλους τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, αλλά είναι κακό που καθυστερούν και πιθανότατα θα συνοδεύονται από διαρκείς ελέγχους…

Με λίγα λόγια, το να ονομάζεις με μεγάλη ευκολία τη συμφωνία για το κλείσιμο της αξιολόγησης και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους τέταρτο μνημόνιο, είναι μια καλή λύση για τους κατασκευαστές συνθημάτων, ωστόσο δεν διευκολύνει όσους θα προσπαθήσουν να χαράξουν συγκεκριμένη πολιτική για την αντιμετώπιση της συγκεκριμένης κατάστασης. Γιατί υιοθετώντας άκριτα το σύνθημα που η ΝΔ φιλοτέχνησε, προσχωρείς ουσιαστικά στη λογική ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της όποιας διαπραγμάτευσης, η ουσία είναι μία: η κυβέρνηση που έτσι ή αλλιώς καταλήγει σε μια συμφωνία έχει δεμένα τα χέρια της, και συνεπώς το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να φύγει, να παραιτηθεί, γιατί δεν είναι σε θέση τίποτε άλλο να προσφέρει.

Χωρίς ωραιοποίηση

Πρόκειται για τον αντίποδα ακριβώς της τάσης ωραιοποίησης της συμφωνίας, που τις τελευταίες μέρες, και στη βουλή, μπορούσε να διακρίνει κάποιος στην υπερβολική αισιοδοξία, με την οποία επενδυόταν μερικές φορές η πολιτική ερμηνεία της. Στην πραγματικότητα, η συμφωνία αυτή είναι πολύ πιθανό να ανοίξει την πόρτα της συμμετοχής στην ποσοτική χαλάρωση, αλλά πολύ απέχει από το να αναγγέλλει την απαλλαγή από τα μνημόνια. Για τον απλό λόγο ότι και μετά τη λήξη του προγράμματος προσαρμογής θα μας συνοδεύουν για πολύ τα μνημονιακά επιβεβλημένα μέτρα, και μάλλον θα χρειαστούμε χρόνια για να απαλλαγούμε από αυτά και, έστω, να συμπλεύσουμε μόνο με τους καταναγκασμούς του «συμφώνου σταθερότητας». Ωστόσο, δεν είναι, μια συμφωνία όπως όλες, οι άλλες. Και όχι μόνο ή κυρίως επειδή περιέχει αντίμετρα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θα απαλλαγούμε σε μια νύχτα από τα μνημόνια, μόλις έρθει το πλήρωμα του χρόνου (το 2018), ούτε είμαστε, όμως, καταδικασμένοι μέχρι τότε απλώς να κλαίμε τη μοίρα μας. Εν γνώσει του ότι τα περιθώρια είναι ασφυκτικά, υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μπορούν να γίνουν και να αλλάζουν αργά αλλά σταθερά την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, ακόμα και να μετασχηματίζουν την πραγματική κοινωνική και οικονομική κατάστασή τους. Πράγματα, δηλαδή, που μπορεί να απαιτήσει κάποιος από την κυβέρνηση, και η κυβέρνηση να μην μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γίνονται. Κάτι τέτοιο, βέβαια, μπορεί να γίνει μόνο με πλήρη συνείδηση ότι τα μνημόνια ορθώνουν πραγματικά εμπόδια, αλλά δεν είναι επιτρεπτό να λειτουργούν, έστω και υποσυνείδητα, σαν άλλοθι για μια παραλυτική απραξία, ή ακόμα για μια τρέχουσα διαχείριση των πραγμάτων. Μια καλή αρχή γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι ακόμη και την Πέμπτη το βράδυ δεν διεκδικήθηκε η λεγόμενη ιδιοκτησία του προγράμματος. Κι αυτό δεν πρέπει να μείνει μόνο στο συμβολικό επίπεδο.

Δυαδικά υπουργεία

Σε προηγούμενο σημείωμα, υποστηρίζαμε την ανάγκη να υπάρξει μια δυαδική λειτουργία σε όλα τα υπουργεία, σε όλους τους κρίσιμους τομείς της κοινωνίας και της οικονομίας. Η ανάγκη αυτή γίνεται σήμερα ακόμα πιο επιτακτική για τρεις λόγους: πρώτον, γιατί με τη μασημένη τροφή περί διαιώνισης των μνημονίων (γιατί αυτό κάνει η συνθηματοποίηση περί τέταρτου μνημονίου) παράλληλα με τον ισχυρισμό ότι δεν αφήνουν περιθώρια άσκησης οποιασδήποτε άλλης πολιτικής, ευνοείται η παθητικότητα, που για να αντιμετωπιστεί χρειάζεται εντατική και συστηματική προσπάθεια· δεύτερον, γιατί η φυσιολογική ανάγκη ανακούφισης και χαλάρωσης από την ένταση της διαπραγμάτευσης μπορεί να οδηγήσει στη δευτερογενή ανάγκη καλλιέργειας μιας υπερβολικής και αβάσιμης αισιοδοξίας ότι τώρα όλα από μόνα τους θα πάρουν το δρόμο τους· τρίτον, γιατί καιροφυλακτεί ένας άλλος κίνδυνος, να καλλιεργηθεί η προσδοκία ότι με το αίσιο τέλος του προγράμματος, σχεδόν αυτόματα, θα σημειώσει εκπληκτική άνοδο η οικονομική δραστηριότητα, πράγμα που θα ευνοήσει τις εξελίξεις στα δημοσιονομικά και, συνεπώς, θα μεγιστοποιήσει την ευχέρεια κινήσεων της κυβέρνησης, εφόσον θέλει να ασκήσει και δική της πολιτική.

Η οικονομία δεν θα τα λύσει όλα

Πράγματι, υπάρχει αυτή η δυνατότητα να ανακάμψει η οικονομία. Όμως, δεν πρόκειται αυτό να γίνει ανεμπόδιστα. Οι ίδιοι οι δανειστές, με τα μέτρα που επιβάλλουν, αντιστρατεύονται αυτή την προοπτική. Και δεν το κάνουν μόνο με «λάθος» οικονομικές συνταγές. Το επιλέγουν πολιτικά, ώστε να μην αφήσουν μεγάλα περιθώρια κινήσεων στην ελληνική κυβέρνηση, για να δράσει προς επίτευξη δικών της στόχων. Χρειάζονται, λοιπόν, και σ’ αυτό το πεδίο «αντίμετρα», που να εξουδετερώνουν αυτές τις παρεμβάσεις και να διευρύνουν το χώρο δράσης της ελληνικής κυβέρνησης.

«Αντίμετρα» πολιτικά, όμως, χρειάζονται και εκεί που τα ψηφισμένα πια μέτρα κλονίζουν τις κοινωνικές συμμαχίες, οι οποίες έκαναν το 2014 εφικτή τη μη αναμενόμενη ανατροπή του δικομματισμού. Αυτές οι συμμαχίες οικοδομήθηκαν (και επιβεβαιώθηκαν το 2015) στη βάση της προσδοκίας ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς έχει περισσότερες δυνατότητες να προστατέψει τις πληττόμενες τάξεις, ιδίως σε συνθήκες επώδυνου συμβιβασμού. Αν αυτή η προσδοκία διαψευστεί, δεν μπορεί η απώλειά της να αντισταθμιστεί από μια υπόσχεση καλύτερων ημερών με τη βοήθεια απλώς της οικονομικής ανάκαμψης. Γιατί η έλευσή τους μπορεί να καλύψει τις άμεσες βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων, αλλά δεν θα ενισχύσει αυτόματα τους πολιτικούς και ιδεολογικούς δεσμούς τους με την αριστερά.

Χαράλαμπος Γεωργούλας/Εποχή