Μεταξύ αστικού φιλελευθερισμού και νεοφασισμού; Άνοδος της Ακροδεξιάς, ελλείμματα της Αριστεράς

Η ακροδεξιά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καθορίζει σε σημαντικό βαθμό όχι απλά την ατζέντα της πολιτικής συζήτησης, αλλά συχνά και τον ίδιο τον τύπο της ασκούμενης αστικής πολιτικής...


του Παναγιώτη Μαυροειδή*
 
Αναμφίβολα η τελευταία διετία, σφραγίστηκε από την ορμητική άνοδο μιας ποικιλόμορφης ή και φασιστικής ακροδεξιάς. Από την εκλογή του Τραμπ ως Προέδρου των ΗΠΑ, δηλαδή στην ηγέτιδα δύναμη του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου ως την είσοδο της Λεπέν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και από την -για πρώτη φορά- είσοδο ακροδεξιού κόμματος στην Γερμανική Βουλή ως την συγκυβέρνηση Δεξιάς και ακροδεξιάς στην Αυστρία, το μήνυμα είναι κοινό: Η ακροδεξιά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καθορίζει σε σημαντικό βαθμό όχι απλά την ατζέντα της πολιτικής συζήτησης, αλλά συχνά και τον ίδιο τον τύπο της ασκούμενης αστικής πολιτικής.

Η μετατόπιση που έχει συντελεστεί είναι ολοφάνερη: Το σημερινό πολιτικό πρόγραμμα της Ένωσης των Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοκοινωνιστών στη Γερμανία, μοιάζει λιγότερο με αυτό της Μέρκελ του 2015 και περισσότερο με αυτό της ακροδεξιάς Afd πριν ξεκινήσει την κούρσα εκλογικής ανόδου της.

Στις εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν σε 13 χώρες της Ευρώπης στο διάστημα από το 2009 ως το 2011, τα ακροδεξιά κόμματα είχαν συγκεντρώσει συνολικά 5% των ψήφων και αυτό είχε τότε θορυβήσει πολλούς, καθώς αυτή η επίδοση αποτελούσε ένα πραγματικό άλμα. Ωστόσο, μια σχετική ανάλυση του Bloomberg το 2017, ανέφερε ότι τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα σε 22 ευρωπαϊκές χώρες, έδιναν στην ακροδεξιά περίπου το 16% των ψήφων.

Συχνά υπερτονίζεται η επιρροή της ακροδεξιάς ή/και των φασιστών στην Ανατολική Ευρώπη, με εμβληματικά τα παραδείγματα των κυβερνήσεων σε Ουγγαρία και Πολωνία, που στηρίζονται από ξενοφοβικά κόμματα «Νόμου και της Τάξης», διαφόρων εκδοχών. Ας σημειωθεί ότι σε αυτές τις χώρες η μετανάστευση είναι ελάχιστη… Και όμως, αρκεί να παραθέσει κανείς μια ακόμη μεγαλύτερη επιρροή της τάξης του 20% της ακροδεξιάς σε πρώην προπύργια της σοσιαλδημοκρατίας όπως οι Σκανδιναβικές χώρες και η Ολλανδία για να ξεθωριάσει αυτή η πρόχειρη εκτίμηση.

Όπως συχνά επισημαίνει ο Κας Μούντε, πανεπιστημιακός και συστηματικός μελετητής του φαινομένου της ανόδου της ακροδεξιάς, δεν είναι αυτονόητα αποδείξιμος ο ισχυρισμός πως η ενίσχυσή της σχετίζεται με την πρόσφατη οικονομική κρίση. Οι αυξητικές τάσεις της ακροδεξιάς προηγούνται της κρίσης και η σχετική συζήτηση-ατζέντα έχει μεγαλύτερο ιστορικό και κοινωνικό βάθος, το οποίο βέβαια εντάθηκε στο περιβάλλον της κρίσης.

Έχει σημασία στο σημείο αυτό να τονιστεί ότι το ζήτημα της οικονομίας, στο οποίο ξεχωρίζουν οι γενικολογίες και ονειροφαντασίες περί «εθνικού καπιταλισμού» με ισχυρό κράτος, δεν είναι το μοναδικό ούτε ίσως και το κυρίαρχο στην πολιτική φιλολογία και την εναλλακτική απάντηση της ακροδεξιάς.

Αντίθετα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ακροδεξιός και γενικά ο ακραίος συντηρητικός λόγος, κυριαρχεί ακριβώς χάρη στη μετατόπιση του κεντρικού άξονα της πολιτικής αντιπαράθεσης από τη διχοτομία της ταξικής διαπάλης μεταξύ αστικής και εργατικής τάξης και μιας αντίστοιχης πολιτικής διχοτομίας δεξιάς και αριστεράς (έστω ψευδεπίγραφης), στη διχοτομία ανάμεσα από τη μια στον φιλελευθερισμό, τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των ατόμων και, από την άλλη, στην εθνική και πολιτιστική ομοιογένεια ενός «ισχυρού έθνους-κράτους» που δεν χωράει ούτε «ξένους», ούτε «ιδιαιτερότητες», ούτε «έκπτωση αξιών» ούτε και «ελευθερίες που ισοδυναμούν με αναρχία».

Συχνά, αυτή η «αντιπαράθεση» απεικονίζεται άμεσα στα πολιτικά προγράμματα, με πιο χαρακτηριστική ίσως τη μάχη μεταξύ ακραίου «κεντρονεοφιλελεύθερου” αλλά και συχνά «εναλλακτικού» Μακρόν με την ξενοφοβική και μισαλλόδοξη Λεπέν – για να μη θυμίσουμε την μάχη μεταξύ Τραμπ και Κλίντον. Αυτή η διαστροφική εκδοχή του περιοριστικού εκφυλισμού της πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ αστικού φιλελευθερισμού και νεοφασισμού οπωσδήποτε καταδεικνύει κοινωνικές μετατοπίσεις και διεργασίες στα εργατικά και λαϊκά στρώματα και φυσικά αποτελεί τρανταχτή απόδειξη της κρίσης ή/και της απουσίας εργατικής πολιτικής και «εκπροσώπησης» των ανταγωνιστικών προς την αστική πολιτική εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.

Η άνοδος επομένως της ακροδεξιάς συνδέεται με πλήθος πολιτικών, οικονομικών και ιδεολογικών παραμέτρων που αφορούν το σύγχρονο καπιταλισμό και την πολιτική ζωή εντός του. Για άλλη μια φορά πρέπει να θυμηθούμε τα λόγια του Χορκχάιμερ πως «αν κάποιος δεν είναι έτοιμος να μιλήσει για τον καπιταλισμό, τότε ας μην ανοίξει τη συζήτηση και για το φασισμό».
Η ακροδεξιά ρητορική για την «ασφάλεια», τη «συνοχή του έθνους», το «ισχυρό κράτος», τον «κίνδυνο από τη μετανάστευση και ειδικά από το Ισλάμ», το «αντιπαραγωγικό τραπεζικό κεφάλαιο» και την «αδηφάγο παγκοσμιοποίηση», έχει όλο το περιθώριο να αποτελεί επαρκές υλικό για συγκρότηση ενός διακριτού πολιτικού/πολιτισμικού πόλου, ακριβώς επειδή στο «σκληρό» πεδίο της οικονομίας έχει εμπεδωθεί η αστική ηγεμονία και το δόγμα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» (ΤΙΝΑ).
Οι εικόνες είναι οπωσδήποτε παραστατικές: Πολλές έρευνες δείχνουν ότι ένας στους πέντε Ευρωπαίους θεωρεί τη μετανάστευση ως πρώτο πρόβλημα στη χώρα του. Το ίδιο ποσοστό θεωρεί πως η «παγκοσμιοποίηση» αποδείχτηκε επιβλαβής και όχι ευκαιρία, ενώ δύο στους πέντε είναι σαφώς απαισιόδοξοι για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ωστόσο, δεν αποδεικνύεται εξίσου εύκολο να κοιτάξει κανείς και να δει το «υπόβαθρο» κάτω από αυτές τις εικόνες. Στην πραγματικότητα, η άνοδος του ακροδεξιού και νεοφασιστικού ρεύματος έρχεται να πιστοποιήσει αφενός την κρίση του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού και της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας και αφετέρου το έλλειμμα εργατικής πολιτικής και εναλλακτικής απάντησης.

Η «υπαρκτή αριστερά», με πλέον εξωνημένη μορφή αυτής της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όχι μόνο αποδεικνύεται ανίκανη να προβάλλει μια εναλλακτική κοινωνική προοπτική με πυρήνα την καθολική κομμουνιστική χειραφέτηση της εργασίας, αλλά, αντίθετα, εμφανίζεται συχνά ως απολογητής του σημερινού συστήματος, υπερασπίζοντας ένα όλο και μικρότερης αξίας «αριστερό άκρο» του. Ακόμη και ο σοσιαλδημοκράτης Πικετί, σε πρόσφατη μελέτη του, έχει καταδείξει τη σταδιακή μετατόπιση του κοινωνικού πεδίου αναφοράς αυτής της αριστεράς από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα χαμηλού εισοδήματος, σε ανώτερα μεσαία στρώματα στη βάση κυρίως ενός «πολιτισμικού προτύπου» και αφηρημένου αλτρουισμού, παρά ταξικών συμφερόντων.

Αυτή ακριβώς η μετατόπιση της αριστεράς από την εργατική πολιτική και την ταξική διαπάλη, είναι που παρέχει το έδαφος στην ακροδεξιά όταν βρίσκεται (μαζί με τα κλασικά αστικά κόμματα) στην κυβέρνηση, όπως στην Αυστρία, να παίρνει ακραία αντεργατικά μέτρα (πχ 12ωρη εργασία), χωρίς αυτό να οδηγεί αυτόματα στην πολιτική απαξίωσή της.

Όταν στη δεκαετία του 1970 η κρίση της Κευνσιανής ρύθμισης, φανέρωνε την κρίση του καπιταλισμού και την είσοδό του σε μια νέα επιθετική μορφή του, ισχυρές μερίδες του αστικού κόσμου, ενδεδυμένες με τις φορεσιές του νεοφιλελευθερισμού, παρίσταναν τους «αντισυστημικούς» εκπροσώπους μιας νέας εποχής «ενάντια στην παρακμή του κράτους» και υπέρ του μαγικού ρόλου της «αγοράς». Σήμερα, στην εποχή της χρεωκοπίας της νεοφιλελεύθερης αστικής διαχείρισης, ισχυρά τμήματα του αστικού κόσμου, ειδικά στις πλέον ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μέσω της ακροδεξιάς και των νεοφασιστών, ενδύονται τα ίδια ρούχα από την ανάποδη, μιλώντας για το «ισχυρό κράτος», τον συμπαγή και ανόθευτο εθνικά «λαό» ως δήθεν ενιαίο υποκείμενο (και φυσικά υποκείμενο σε κάποιο «ηγέτη» του) και την «παγκοσμιοποίηση» που αποτυγχάνει, για να διεκδικήσουν και πάλι ένα δήθεν «αντισυστημικό» ρόλο.

Στην ουσία, πρόκειται για «εσωτερικές επαναστάσεις», διαφορετικής σημασίας σε κάθε ιστορική περίοδο, αλλά κοινού στόχου που δεν είναι άλλος από την ανασυγκρότηση του καπιταλισμού που απειλεί πλέον την ανθρωπότητα όχι απλά με τη βαρβαρότητα, αλλά με την καταστροφή.

Η σημερινή τομή της ακροδεξιάς αλά Τραμπ – και όχι μόνο – είναι εξαιρετικά μεγάλου βάθους για να υποτιμηθεί. Η απάντηση στην σύγχρονη ακροδεξιά μπορεί και πρέπει να αναζητηθεί όχι σε διαταξικά και νεφελώδη «αντιφασιστικά μέτωπα» παλαιάς κοπής, αλλά στην ανασυγκρότηση και ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής στρατηγικής. Αυτός είναι ο αναγκαίος όρος, ακόμη και για την υπεράσπιση στοιχειωδών δημοκρατικών καταχτήσεων του εργατικού κινήματος που αυτό έχει αποσπάσει από την αστική δημοκρατία.
______________________

(*) Ο Παναγιώτης Μαυροειδής, είναι κορυφαίο στέλεχος της κομμουνιστικής αριστεράς, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και υποψήφιος ευρωβουλευτής και βουλευτής στην Αττική με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αρθρογραφεί στον ιστοχώρο pandiera.gr και άλλες ιστοσελίδες του χώρου..
πηγή: pandiera.gr

Παν. Λαφαζάνης: Ο Τσίπρας υπεύθυνος για την διαλυμένη ανοχύρωτη Ελλάδα

Κατά την διάρκεια σημερινής επίσκεψης αντιπροσωπείας της ΛΑ.Ε. στην Πυροσβεστική Υπηρεσία του Μαρκόπουλου ο Παν. Λαφαζάνης ανέφερε ότι αποκλειστικός υπεύθυνος «της συνεχιζόμενης διάλυσης του κράτους» και της «επιδεινούμενης μνημονιακής αποδιοργάνωσης των υπηρεσιών αντιπυρικής προστασίας», «είναι ο Αλ. Τσίπρας και συνολικά η κυβέρνησή του»…


Την Πυροσβεστική Υπηρεσία του Μαρκόπουλου επισκέφθηκε σήμερα αντιπροσωπεία της Λαϊκής Ενότητας αποτελούμενη από τους Παναγ. Λαφαζάνη, Στάθη Λεουτσάκο, Δέσποινα Σπανού, Μάξιμο Μπόλα και Ηλία Βλάχο.

Η αντιπροσωπεία της ΛΑ.Ε συναντήθηκε με τους πυροσβέστες του τμήματος, τους οποίους συνεχάρη για την γενικότερη προσφορά τους και ειδικότερα για τις προσπάθειές τους στην αντιμετώπιση της πύρινης τραγωδίας στο Μάτι.

Ο Παν. Λαφαζάνης και η αντιπροσωπεία της ΛΑ.Ε είχαν ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα συνάντηση με τον Διοικητή της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Ανατ. Αττικής κ. Χαράλαμπο Χιώνη, ο οποίος τους ενημέρωσε τόσο για την δραστηριότητα της υπηρεσίας του, όσο και για τις εμπειρίες του από την συμμετοχή του στην επιχείρηση της Πυροσβεστικής στην πρόσφατη τραγωδία στο Μάτι.

 Ο Αλέξης Τσίπρας υπεύθυνος για την διάλυση και αποδιοργάνωση


Ο Παν. Λαφαζάνης, μετά την αναχώρησή του από την Πυροσβεστική Υπηρεσία του Μαρκόπουλου, έκανε τις παρακάτω δηλώσεις:
«Τόσοι οι προηγούμενες παραιτήσεις του Ν. Τόσκα και των αρχηγών του Πυροσβεστικού Σώματος και της ΕΛΑΣ όσο και η σημερινή παραίτηση του Γ.Γ της Πολιτικής Προστασίας δεν μπορούν με τίποτα να υψώσουν ασπίδα προστασίας στην κυβέρνηση και στον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα.

Όσες παραιτήσεις και αν γίνουν δεν μπορούν να κρύψουν με τίποτα τον αποκλειστικό υπεύθυνο της συνεχιζόμενης διάλυσης του κράτους, πλην καταστολής των κοινωνικών αντιδράσεων, και της χώρας και ειδικότερα τον αποκλειστικό υπεύθυνο της επιδεινούμενης μνημονιακής   αποδιοργάνωσης των υπηρεσιών αντιπυρικής προστασίας, που όπως είπα από την πρώτη στιγμή είναι ο Αλ. Τσίπρας και συνολικά η κυβέρνησή του.

Αποτελεί μείζον πολιτικό έγκλημα για το οποίο υπάρχουν βαρύτατες ποινικές ευθύνες ότι ο πρωθυπουργός της χώρας μαζί με τους συναρμόδιους υπουργούς, δώρισαν σκανδαλωδώς στην Γερμανική Frapport, μαζί με περιφερειακά αεροδρόμια και 500 έμπειρους, για αποκλειστική της αρμοδιότητα, πυροσβέστες, αφήνοντας ανοχύρωτη όλη την Ελλάδα, αφού επιπλέον υπάρχουν ακάλυπτες 4.000 οργανικές θέσεις στο πυροσβεστικό σώμα.

Ο Αλ. Τσίπρας είναι, επίσης, προσωπικά υπεύθυνος όχι μόνο για την υποστελέχωση του Πυροσβεστικού Σώματος αλλά και για την μνημονιακή υποχρηματοδότησή του, η οποία έχει ως συνέπεια έντονες δυσλειτουργίες, ανεπάρκειες και υψηλού βαθμού αναποτελεσματικότητα λόγω μεγάλων ελλείψεων σε σύγχρονα μέσα, εξοπλισμό, υλικά και κατάλληλη εκπαίδευση.

Ο Αλ. Τσίπρας είναι, όμως, κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για την αποδιοργάνωση και το χάος που κυριαρχούν στα σώματα προστασίας του πολίτη εξαιτίας της κομματικής επέλασης αναξιοκρατίας σε όλη σχεδόν την ιεραρχία τους και την καλλιέργεια ενός κλίματος ανοχής, συνενοχής και ανευθυνοϋπευθυνότητας με κριτήρια την κομματική νομιμοφροσύνη.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι και οι νέες άρον-άρον τοποθετήσεις στην ΕΛΑΣ, στην Πυροσβεστική και την Γ.Γ  Πολιτικής Προστασίας πραγματοποιήθηκαν με αποκλειστικά κριτήρια την θεσιθηρία ημέτερων με κομματικές σκοπιμότητες.

Η κυβέρνηση Τσίπρα συνεχίζει δυστυχώς και κλιμακώνει το καταστροφικό έργο των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Για την κυβέρνηση αυτή, το μόνο κυβερνητικό έργο που υπάρχει είναι η επικοινωνία και μόνο η επικοινωνία. Επικοινωνία που αποβλέπει στην πρόσκαιρη πλύση εγκεφάλου και παραπλάνηση των πολιτών για τον εξωραϊσμό της εικόνας μιας κυβέρνησης που δεν έχει να επιδείξει κανένα σχέδιο και κανένα πρόγραμμα για την χώρα, παρά μόνο τα κατεδαφιστικά, δήθεν «μεταρρυθμιστικά», σχέδια των πιστωτών, το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου και την πλήρη παράδοση της χώρας στα ιμπεριαλιστικά κέντρα νεοαποικιοποίησης.

Η προοδευτική ανατροπή γίνεται πλέον όρος επιβίωσης και ανασυγκρότησης της χώρας.»

Και κρεματόριο η κομματοκρατία

Δεν είμαστε πια μια ζωντανή κοινωνία, μια παρωδία κράτους είμαστε, μια παντομίμα, ένα «δήθεν» – δεν καταφέρνουμε ούτε καν τη στοιχειώδη κοινωνία αναγκών... 


επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά *

Α​​πό τις δεκάδες τα καρβουνιασμένα κορμιά του φρικωδέστερου, του πιο εφιαλτικού θανάτου, κάποια βρέθηκαν αγκαλιασμένα. Στο Μάτι της Αττικής, στις 23 Ιουλίου του 2018. Οταν η κόλαση σε αγγίζει κατάσαρκα, δεν σου μένει άμυνα καμιά, μόνο ένα σφιχταγκάλιασμα. Είναι ο άρρητος αντίλογος στην αλογία του άδικου, μαρτυρικού θανάτου. Πότε και πώς γίνεται «κραταιά ως θάνατος η αγάπη», θα μένει πάντοτε αίνιγμα – «άδηλον παντί, πλην ή τω θεώ».

Εμείς «οι ζώντες, οι περιλειπόμενοι», θα επιβιώσουμε, όσο είναι γραφτό για τον καθένα μας, με ανεξίτηλη στις ψυχές μας την εικόνα του καρβουνιασμένου σφιχταγκαλιάσματος. Δηλαδή, με την ανίατη οργή και τον τρόμο, για τη μοίρα που μας έλαχε, να ζούμε, όχι σε κοινωνία ανθρώπων, αλλά σε αγέλη θηριωδίας και ασυνειδησίας.

Είναι περίτρομος ο βίος, όταν ζεις σε ένα δήθεν «κράτος», όπου όλες οι προϋποθέσεις και των εφιαλτικότερων απειλών παραμένουν άμεσες πιθανότητες, ενώ οι φυσικοί αυτουργοί της εκάστοτε κόλασης επιζούν ατιμώρητοι και ηγεμονεύοντες.

Ο καθένας μας (με εξαίρεση τους δοσίλογους συμπαίκτες των φυσικών αυτουργών) μπορεί να λογαριάσει τα μεγέθη πολιτικής διαφθοράς, κομματικού παρακράτους, ασύδοτης ψηφοθηρίας, που κραυγάζουν πίσω από τον εφιαλτικό θάνατο των συνανθρώπων μας στο Μάτι: Πόσοι υπάλληλοι της πολεοδομίας, επί πόσα χρόνια, χρηματίζονταν χυδαία και ατιμώρητα, για να συντελεστεί το οικιστικό εκεί αλαλούμ, πόσοι βουλευτές κάλυψαν εγκληματικές αυθαιρεσίες, πόσοι υπουργοί προστάτευσαν φονιάδες εργολάβους, πόσοι «λαδωμένοι» επιθεωρητές-ελεγκτές των εγκληματιών-υπαλλήλων κουκούλωσαν τη φρενίτιδα της παρανομίας.

Το Μάτι ήταν κατά 80% δασική περιοχή, προστατευόμενη, ο γενικός πολεοδομικός σχεδιασμός απέκλειε την οικοδόμησή του. Οικοδομήθηκε αυθαίρετα, ο χρηματισμός των πολιτικά υπεύθυνων ακύρωνε νόμους και διατάγματα. Αντί για δρόμους, οι εργολάβοι αυτοσχεδίαζαν στενάδια που οδηγούσαν κυριολεκτικά στον γκρεμό. Η χρηματολαγνεία των «δημόσιων λειτουργών» και η ψηφοθηρία των πολιτευόμενων μετέτρεψαν τελικά τον παραθαλάσσιο πευκώνα σε κλίβανο απανθράκωσης πανικόβλητων ανθρώπων.

Μια τέτοιου μεγέθους και τέτοιας φρίκης συμφορά, που προκύπτει από κακουργίες αδίστακτων παλιανθρώπων της πολιτικής και κρατικής εξουσίας, δεν ξορκίζεται με τριήμερο εθνικό πένθος, μεγαλόστομες πομφόλυγες και πολυδιαφημιζόμενα «μέτρα ανακούφισης των πληγέντων» – είναι εμπαιγμός. Σε μια ζωντανή κοινωνία μια τέτοια συμφορά, με τέτοια αίτια, γεννάει επανάσταση: Πεντακόσιες χιλιάδες Ελληνες, καρφωμένους στην πλατεία Συντάγματος, να απαιτούν υπηρεσιακή κυβέρνηση για αλλαγές καίριες στο πολίτευμα.

Δεν είμαστε πια μια ζωντανή κοινωνία, μια παρωδία κράτους είμαστε, μια παντομίμα, ένα «δήθεν» – δεν καταφέρνουμε ούτε καν τη στοιχειώδη κοινωνία αναγκών. Το «κράτος» λειτουργεί με τη λογική ποδοσφαιρικής ομάδας: Πλουτίζουν ακόρεστα και αδιάντροπα οι «παίκτες» και οι «παράγοντες» – ο λαός παθιάζεται και αφιονίζεται με το θέαμα.

Είναι εξωφρενικά παράλογο, ίλιγγος του απίστευτου, του τερατώδους: Να απειλείται ολόκληρος οικισμός από ανεξέλεγκτη πύρινη κόλαση και να μην υπάρχει ίχνος αστυνομικής παρουσίας – ένα περιπολικό, ένας ένστολος που να συντονίσει στοιχειωδώς την απομάκρυνση των κατοίκων, ένα στέλεχος της τοπικής αυτοδιοίκησης να δείξει ποιος δρόμος πάει στη θάλασσα και ποιος στον γκρεμό, ένας παπάς να σημάνει με την καμπάνα τον κίνδυνο.

Γεννάει μόνιμο και ανίατο τρόμο στον πολίτη, όχι το ενδεχόμενο μιας ακόμα, ενδεχόμενης θεομηνίας, ανεξέλεγκτης. Τρόμο τού γεννάει ο ανίατος, πανταχού παρών πρωτογονισμός, σε κάθε πτυχή της συλλογικής μας συνύπαρξης. Πριν από όλα, η φρίκη που μετασκευάζεται σε κερδοσκοπική ειδησεολαγνεία – κραυγαλέος και αδιάντροπος στόχος των «καναλιών», όχι η πληροφόρηση του πολίτη, αλλά η εμπορία των εντυπώσεων, να κερδίσουν ποσοστά τηλεθέασης, δηλαδή διαφημιστικό χρήμα, πουλώντας φρίκη και αποτροπιασμό. Αν γινόταν να αποτελέσει, έστω παρενθετική εξαίρεση η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ: να βγει να καταγγείλει τον κατεξευτελισμό του δημοσιογραφικού υπουργήματος από τα εμπορικά κανάλια και την αηδιαστική χαμέρπεια των κυβερνητικών δημοσιογράφων.

Γεννάει ναυτία και σιχαμάρα η πληθωρική έκρηξη ενδιαφέροντος της κυβέρνησης για τα θύματα της κρατικής ανυπαρξίας και διαφθοράς στο Μάτι. Πώς βρέθηκαν αμέσως τόσοι πακτωλοί εκατομμυρίων, για να μπουκωθεί με ξιπασιές η λαϊκή οργή, μαζί με πλημμυρίδα από ρουσφέτια: διορισμούς, απαλλαγές, χαριστικές διατάξεις. Θα μείνει στην Ιστορία μνημείο ανθρώπινου ξεπεσμού και ευτέλειας, η εικόνα του ανεκδιήγητου Τζανακόπουλου, τη δεύτερη κιόλας μέρα του εφιάλτη: Να εξαγγέλλει φτηνιάρικους μπουναμάδες για όσους είδαν κατάματα τον χάρο στο Μάτι, μόνο επειδή τους έλαχε να ζουν στο Ελλαδιστάν.

Στις εκλογές, όποτε γίνουν, είναι οφειλή στην ανθρωπιά και αξιοπρέπειά μας, να μαυρίσουμε οι πολίτες με αποτροπιασμό τους χθεσινούς και σημερινούς υπαίτιους της φρίκης του θανάτου στο Μάτι.
______________________________

(*) Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
(πηγή: yannaras.gr)

Νέος Γ.Γ. Πολιτικής Προστασίας ο Γιάννης Ταφύλλης

Ο Γιάννης Καπάκης επισκέφθηκε σήμερα τον υπουργό Εσωτερικών Πάνο Σκουρλέτη και υπέβαλε την παραίτησή του, νέος Γ.Γ. Πολιτικής Προστασίας αναλαμβάνει ο Γιάννης Ταφύλλης...


Νέος Γενικός Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας ορίστηκε ο μέχρι σήμερα διευθυντής του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας, Γιάννης Ταφύλλης.

Ποιος είναι ο νέος Γ. Γ. Πολιτικής Προστασίας


Ο Γιάννης Ταφύλλης, θεωρείται ιδιαίτερα έμπειρος σε θέματα διαχείρισης κρίσεων, καθώς, σύμφωνα με το βιογραφικό του, έχει πλούσια επιχειρησιακή εμπειρία και πολυετή ενασχόληση τόσο σε πρακτικό όσο και σε θεωρητικό επίπεδο, στον συγκεκριμένο τομέα, αλλά και σε θέματα διοίκησης.

Ο Γιάννης Ταφύλλης, από τον Δεκέμβριο του 2017 διευθύνει το Κέντρο Μελετών Ασφάλειας, στο πλαίσιο το οποίου, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ανέλαβε το συντονισμό δράσης για την αναμόρφωση του Συστήματος Διαχείρισης Εκτάκτων Αναγκών της χώρας.

Ωστόσο, έχει διατελέσει γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εθνικής 'Άμυνας και γενικός γραμματέας Ψηφιακής Πολιτικής. Γνωρίζει σε βάθος τόσο το πλαίσιο συμβολής των Ενόπλων Δυνάμεων σε δράσεις Πολιτικής Προστασίας, όσο και τις ανάγκες της σε σύγχρονες υποδομές πληροφορικής και επικοινωνιών.

Κατά τη θητεία του ως γενικού γραμματέα ΥΠΕΘΑ τού ανατέθηκε ο επιχειρησιακός συντονισμός του προσφυγικού, αμέσως μετά την υπογραφή της Κοινής Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας.

Είναι εκλεγμένο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Οργανισμών Έρευνας και Καινοτομίας.

Tουρκική λίρα: Βουτάει σε νέο ιστορικό χαμηλό!

Όπως μεταδίδει το Reuters, η ισοτιμία του τουρκικού νομίσματος με το αμερικανικό διολίσθησε ως και τις 5,14 λίρες έναντι του δολαρίου...

H τουρκική λίρα υποχώρησε σε νέο ιστορικό χαμηλό έναντι του δολαρίου, καθώς οι επενδυτές ανησυχούν για τις επιπτώσεις της διπλωματικής κόντρας ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Άγκυρα.

Όπως μεταδίδει το Reuters, η ισοτιμία του τουρκικού νομίσματος με το αμερικανικό διολίσθησε ως και τις 5,14 λίρες έναντι του δολαρίου.

Το τουρκικό νόμισμα έχει καταγράψει απώλειες πάνω από 25% φέτος, εν μέσω πιέσεων από την άνοδο του πληθωρισμού και τις ανησυχίες για την ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας.

< Το Σάββaτο ο Ερντογάν ανακοίνωση ότι η Τουρκία θα «παγώσει» τα περιουσιακά στοιχεία δυο υπουργών των ΗΠΑ ως αντίποινα στις κυρώσεις της Ουάσινγκτον κατά της Άγκυρας.

< «Το τελευταίο βήμα που έκαναν οι ΗΠΑ στο περιστατικό του Πάστορα Μπράνσον στη Σμύρνη δεν συνάδει με μια στρατηγική συνεργασία. Οι ΗΠΑ έχουν επιδείξει μια σοβαρή ασέβεια με το βήμα αυτό» τόνισε σε ομιλία του σε συνέδριο του AKP, όπως μεταδίδει η Hurriyet.

«Είχαμε δείξει υπομονή μέχρι χθες το βράδυ. Σήμερα δίνω οδηγία στους φίλους μου ότι θα παγώσουμε τα περιουσιακά στοιχεία των υπουργών δικαιοσύνης και εσωτερικών των ΗΠΑ στην Τουρκία», πρόσθεσε. «Αυτοί που νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν την Τουρκία να κάνει ένα βήμα πίσω, προσφεύγοντας σε απειλητική γλώσσα και παράλογες κυρώσεις, δείχνουν πως δεν γνωρίζουν το Τουρκικό έθνος», υπογράμμισε.

Οι ΗΠΑ είχαν ανακοινώσει κυρώσεις κατά των υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών της Τουρκίας στη βάση της ευθύνης τους για την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην περίπτωση του φυλακισμένου αμερικανού πάστορα Άντριου Μπράνσον.

Σαουδική Αραβία: Απέλαση του Καναδού πρέσβη για «επέμβαση» στις εσωτερικές υποθέσεις του βασιλείου

Η διπλωματική κρίση μεταξύ των δύο χωρών ξέσπασε όταν το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας αντέδρασε έντονα στην έκκληση του καναδικού υπουργείου Εξωτερικών να αφεθούν άμεσα ελεύθεροι ακτιβιστές και ακτιβίστριες που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα...


Η Σαουδική Αραβία ανακοίνωσε τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας ότι αποφάσισε να απελάσει τον πρεσβευτή του Καναδά στο Ριάντ και ότι ανακαλεί τον δικό της πρεσβευτή στην Οτάβα για διαβουλεύσεις, μετά την «επέμβαση» την οποία διέπραξε κατ' αυτήν ο καναδός πρεσβευτής στις «εσωτερικές της υποθέσεις».

Ταυτόχρονα, το Ριάντ επέβαλε πάγωμα στις εμπορικές σχέσεις με τον Καναδά.

Οι κινήσεις αυτές του βασιλείου ακολουθούν την έκκληση της καναδικής πρεσβείας να αφεθούν ελεύθεροι άμεσα ακτιβιστές και ακτιβίστριες που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Σαουδική Αραβία.

Το βασίλειο «δεν θα ανεχθεί από καμιά χώρα επέμβαση στις εσωτερικές του υποθέσεις ή diktats», διεμήνυσε το σαουδαραβικό υπουργείο Εξωτερικών μέσω Twitter.

Το Ριάντ «ανακοινώνει ότι ανακαλεί τον πρεσβευτή του στον Καναδά για διαβουλεύσεις», πρόσθεσε.

Γνωστοποίησε ότι ο πρεσβευτής του Καναδά στο Ριάντ έχει στη διάθεσή του 24 ώρες για να εγκαταλείψει τη χώρα και ότι το βασίλειο αποφάσισε να «παγώσει κάθε νέα εμπορική και επενδυτική συναλλαγή» με τον Καναδά, ενώ ταυτόχρονα «επιφυλάσσεται για την ανάληψη περαιτέρω δράσης» μετά την «επέμβαση» αυτή.

Η καναδική πρεσβεία είχε αναφέρει σε ανακοίνωσή της ότι την «ανησυχεί έντονα» το νέο κύμα συλλήψεων υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο βασίλειο.

«Προτρέπουμε τις σαουδαραβικές αρχές να τους απελευθερώσουν αμέσως, όπως και όλους τους άλλους ειρηνικούς ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα», ανέφερε σε μια ανακοίνωση που έδωσε στη δημοσιότητα μέσω Twitter.

Το σαουδαραβικό ΥΠΕΞ αναφέρθηκε με εξαιρετικά επιτιμητικό τόνο στις διατυπώσεις της ανακοίνωσης της καναδικής πρεσβείας. «Είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι οι λέξεις "άμεση απελευθέρωση" συμπεριλήφθηκαν στην καναδική ανακοίνωση», ανέφερε. «Αυτό είναι απαράδεκτο στις σχέσεις μεταξύ δύο χωρών».

Η Σαμάρ Μπαντάουι, μια ακτιβίστρια υπέρ της ισότητας των δύο φύλων, συνελήφθη την περασμένη εβδομάδα, μαζί με τη συναγωνίστριά της Νασίμα αλ Σάνταχ.

Είναι «τα πιο πρόσφατα θύματα της χωρίς προηγούμενο εκστρατείας καταστολής της κυβέρνησης» του σουνιτικού βασιλείου, κατήγγειλε η οργάνωση Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW) την Τετάρτη.

Οι συλλήψεις τους σημειώθηκαν μερικές εβδομάδες έπειτα από εκείνες περίπου δέκα αγωνιστριών για τα δικαιώματα των γυναικών, οι οποίες κατηγορήθηκαν ότι αποπειράθηκαν να πλήξουν την εθνική ασφάλεια και ότι συνεργάστηκαν με εχθρούς του Κράτους. Ορισμένες από τις περίπου δέκα ακτιβίστριες απαλλάχθηκαν κατόπιν.

Η Σαμάρ Μπαντάουι είχε λάβει το 2012 το Διεθνές Βραβείο Γυναικείου Θάρρους, το οποίο απονέμει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Έκανε εκστρατεία για την απελευθέρωση του αδελφού της, του Ράιφ αλ Μπαντάουι, αντιφρονούντα μπλόγκερ, και του Ουάλιντ Αμπού αλ Χάιρ, του πρώην συζύγου της.

Η γυναίκα του Ράιφ αλ Μπαντάουι, η Ενσάφ Χαϊντάρ, ζει στον Καναδά και πρόσφατα πήρε την καναδική υπηκοότητα.

Όπως και η Μπαντάουι, η Νασίμα αλ Σάνταχ εκφράζει επί σειρά ετών την εναντίωσή της στο σύστημα της κηδεμονίας των γυναικών στη Σαουδική Αραβία, όπου κάθε γυναίκα πρέπει να παίρνει την άδεια ανδρών της οικογένειάς της για να σπουδάσει, να ταξιδέψει ή να παντρευτεί.

Πέραν των τουλάχιστον 12 γυναικών που έχουν συλληφθεί από τον Μάιο –οι περισσότερες από αυτές διεκδικούσαν το δικαίωμα να οδηγούν ή να τερματιστεί το σύστημα της κηδεμονίας– έχουν επίσης τεθεί υπό κράτηση δημοσιογράφοι και ιερωμένοι φέτος στο σουνιτικό βασίλειο.

Δεν ήταν διαθέσιμος άμεσα κάποιος εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ του Καναδά για να σχολιάσει.
euronews