Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου: «Αναγκαιότητα η ανάδειξη ενός ευρύτερου προοδευτικού πόλου»

Στην επίκαιρη ανάγκη συγκρότησης «μιας πολιτικής και κοινωνικής συμμαχίας που θα υποστηρίξει την υλοποίηση ενός προοδευτικού σχεδίου θεσμικής, παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας», εστιάζει η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, σε συνέντευξή της στην «Εφημερίδα των Συντακτών»...

«Η ανάδειξη ενός ευρύτερου προοδευτικού πόλου αποτελεί αναγκαιότητα της εποχής μας» τονίζει σε συνέντευξή της στην «Εφημερίδα των Συντακτών», η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου.

Εξηγεί ότι αφορά τη συγκρότηση μιας πολιτικής και κοινωνικής συμμαχίας που «θα υποστηρίξει την υλοποίηση ενός προοδευτικού σχεδίου θεσμικής, παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης», καθώς και τη διαμόρφωση ενός «ισχυρού μετώπου απέναντι στην ακροδεξιά και το νεοφιλελευθερισμό».

Επισημαίνει ότι αποτελεί ευρύτερο στόχο για ολόκληρη την Ευρώπη και «δεν απευθύνεται μόνο στους πολιτικούς φορείς της Κεντροαριστεράς, αλλά κυρίως στις κοινωνικές δυνάμεις και στους προοδευτικούς πολίτες».

Δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι η αναγκαιότητα αυτή αναγνωρίζεται και από τις ευρωπαϊκές σοσιαλιστικές και αριστερές δυνάμεις ενώ «σε αυτή την κατεύθυνση ήταν σαφής ο πρόεδρος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών Ούντο Μπούλμαν στην ομιλία του την περασμένη Τρίτη στην Αθήνα».

Η κ. Ξενογιαννακοπούλου αναφέρεται στην «πολιτική πολυμορφία που έχει σήμερα η Κεντροαριστερά» με ένα τμήμα των δυνάμεών της να επιδιώκει μελλοντική συμπόρευση με την ΝΔ και ένα άλλο να έχει προοδευτική κατεύθυνση, αλλά με τις δυνάμεις του να «έχουν εγκλωβιστεί σε ένα στείρο αντικυβερνητισμό» ο οποίος, όπως είπε «δεν αποτελεί πολιτικό στίγμα».

Κάλεσε τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς να αποσαφηνίσουν τη θέση τους «σε σχέση με τις νεοφιλελεύθερες προτάσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης».

Ερωτηθείσα αν «μπορεί να γίνει άνοιγμα στην Κεντροαριστερά την στιγμή που στη κυβέρνηση συμμετέχει ένα κόμμα της Δεξιάς», απάντησε ότι «το πρόσημο της κυβέρνησης είναι προοδευτικό-αριστερό και αποτυπώνεται καθαρά τόσο στις κατευθύνσεις της όσο και στις προγραμματικές προτεραιότητες της νέας εποχής που ανέπτυξε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη» και καταλόγισε «υποκρισία» σε στελέχη της Κεντροαριστεράς «να ασκούν τη συγκεκριμένη κριτική στη κυβέρνηση, ενώ πρόθυμα συγκυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια με τη ΝΔ».

Επέρριψε επίσης, ευθύνες στην κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή «για τη χρεοκοπία της χώρας το 2010», διότι «έβαλε τη χώρα στην περιπέτεια της απογραφής που κλόνισε την αξιοπιστία της σε ευρωπαϊκό επίπεδο» και «κυρίως για τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα που κληροδότησε».

Η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης είπε ότι η δημόσια διοίκηση βρίσκεται «στην καρδιά της προσπάθειάς μας για θεσμική, παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας» και κατηγόρησε τον πρόεδρο της ΝΔ διότι στη ΔΕΘ επιχειρηματολόγησε «για τη μείωση της δημόσιας διοίκησης, αποκαλύπτοντας την πρόθεση απολύσεων και ιδιωτικοποίησης δημοσίων υπηρεσιών».

«Έχουμε το παράδοξο, την ώρα που η χώρα μας επιτέλους βγήκε από τα μνημόνια, η ΝΔ να εξαγγέλλει ένα δικό της “ μνημονιακό” πολιτικό πρόγραμμα με παρωχημένες και αποτυχημένες συνταγές, τις οποίες πλέον αποποιούνται ακόμη και συντηρητικά κόμματα στην Ευρώπη» αναφέρει.

Είπε ότι η κυβέρνηση με τον κανόνα «ένα προς ένα (μια αποχώρηση, μια πρόσληψη)» με τον οποίο «σταματά η άνευ προηγουμένου για ευρωπαϊκή χώρα συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, πάνω από 18% οριζόντια μείωση από το 2010», προχωρά στον εξορθολογισμό των προσλήψεων «βάσει των αναγκών, πάντα μέσω ΑΣΕΠ και εντός του προβλεπόμενου δημοσιονομικού πλαισίου».

Πρόσθεσε ότι την επόμενη χρονιά το βάρος θα δοθεί στην Παιδεία, την Υγεία και στις κοινωνικές υπηρεσίες με αιχμή το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι».

Τέλος, σε ό,τι αφορά τους συμβασιούχους, η κ. Ξενογιαννακοπούλου, αφού σημείωσε ότι «στόχος της κυβέρνησης είναι η στελέχωση και η ηλικιακή ανανέωση του δημοσίου τομέα με μόνιμο προσωπικό ως προϋπόθεση της ποιοτικής και ψηφιακής αναβάθμισης του Δημοσίου με συνθήκες εργασιακής ασφάλειας, αξιοπρέπειας και εξέλιξης» ανέφερε ότι «όλες οι προσλήψεις των μονίμων δημοσίων υπαλλήλων φυσικά γίνονται με τις διαδικασίες και τις εγγυήσεις του ΑΣΕΠ. Στις αντίστοιχες προκηρύξεις μπορούν να συμμετάσχουν οι συμβασιούχοι και θα προσμετράται η εμπειρία τους με την ανάλογη μοριοδότηση».

Μήπως έχετε αμίαντο στο σπίτι σας;

Το ότι ο αμίαντος είναι επικίνδυνος και καρκινογόνος είναι ευρέως γνωστό. Ωστόσο λίγοι γνωρίζουν ότι το επικίνδυνο υλικό μπορεί να βρίσκεται στον τοίχο τους ή κάτω από τα πλακάκια του μπάνιου.

Για το θάνατο 100.000 ανθρώπων ετησίως κατηγορούνται οι ίνες αμιάντου. Η χρήση του στην ΕΕ έχει απαγορευθεί από το 2005. Στην Γερμανία έχουν κατηγορήσει τον αμίαντο ως αιτία για πολλές σοβαρές ασθένειες όπως μεσοθηλίωμα (είδος καρκίνου), πνευμονοκονίαση αμιάντου, καρκίνο του λάρυγγα και των πνευμόνων και ασθένειες του υπεζωκότα...

Πολλοί νομίζουν ότι η χρήση αμιάντου στην κατασκευή ή ανακαίνιση σπιτιών έχει σταματήσει προ πολλού. Αυτό μπορεί να ισχύει μεν, δεν σημαίνει όμως ότι δεν συνεχίζουν να υπάρχουν ίνες αμιάντου στα πιο απίθανα σημεία. Ακόμη και μια απλή ανακαίνιση στο σπίτι μπορεί να ελευθερώσει τις επικίνδυνες ίνες οι οποίες καταλήγουν μέσω του αέρα στους πνεύμονες. Γι' αυτό θα πρέπει να εξετάζεται κατ' αρχήν εάν υπάρχει αμίαντος στο σπίτι και πως μπορεί να αποφευχθεί η επαφή μαζί του.

Ωστόσο ο εντοπισμός του υλικού δεν είναι πάντα εύκολος. Υπάρχουν για παράδειγμα περιπτώσεις όπου ο αμίαντος βρίσκεται στην κόλλα που συγκρατεί τα πλακάκια του μπάνιου, στον σοβά στους τοίχους ή κάτω από το δάπεδο. Ακόμη και ειδικοί τεχνίτες αντιμετωπίζουν δυσκολίες να αναγνωρίσουν σ' αυτές τις περιπτώσεις την ύπαρξη αμιάντου, λέει ο Φραν Γιάνσεν από τον Σύλλογο Γερμανών Μηχανικών.

Στερνή γνώση…

Μόλις πριν από μια δεκαετία άνθρωποι του κλάδου διαπίστωσαν ότι σε πολλές κόλλες, στόκους και σοβάδες χρησιμοποιούνταν επί χρόνια ίνες αμιάντου. Μπορεί το ποσοστό περιεκτικότητας να μην είναι μεγάλο αλλά αρκεί για να βλάψει σημαντικά τους πνεύμονες. Αυτό μπορεί να συμβεί εάν για παράδειγμα τροχιστεί ένας τοίχος και οι ίνες βγουν στην ατμόσφαιρα. Οι κόκκοι της σκόνης που δημιουργούνται σε τέτοιες εργασίες είναι τόσο μικροί που διαπερνούν τα πάντα.

Στη Γερμανία ο κίνδυνος αυτός υφίσταται θεωρητικά σε κάθε κτίριο που χτίστηκε πριν από την αλλαγή της χιλιετίας. «Επιπλέον δεν υπάρχει σπίτι στο οποίο δεν επισκευάστηκε κάποια στιγμή κάτι» επισημαίνει ο Γιάνσεν.

Μπορεί στη Γερμανία ο προκαλούμενος από αμίαντο καρκίνος του πνεύμονα να αναγνωρίστηκε ήδη το 1942 ως επαγγελματική ασθένεια, αλλά το κατασκευαστικό υλικό απαγορεύθηκε στη χώρα μόλις το 1995 και στην Ευρώπη το 2005.

Μέτρα προστασίας 

Η ομάδα που απειλείται περισσότερο από τις βλαβερές συνέπειες του αμιάντου είναι φυσικά οι άνθρωποι που εργάζονται σε οικοδομές και ήρθαν ή έρχονται σε επαφή με το υλικό. Συνήθως περνάει πολύς καιρός μετά την έκθεση των εργατών στις ίνες μέχρι να εκδηλώσουν κάποια ασθένεια. «Τώρα έχουμε περιπτώσεις θανάτου ανθρώπων που εκτέθηκαν στο υλικό πριν από 40 χρόνια» επισημαίνει ο Τόμας Κούλμπους από την ομάδα Διαχείρισης Επικίνδυνων Υλικών του Ιδρύματος Προστασίας Εργαζομένων και Εργασιακής Υγείας. Οι μικροσκοπικές ίνες μένουν για πάρα πολύν καιρό στις πνευμονικές κυψελίδες καθότι ο οργανισμός δεν μπορεί να τις αποβάλει. Έτσι μπορούν να προκαλέσουν ασθένειες ακόμη και δεκαετίες αργότερα.

Ως εργαζόμενος τεχνίτης ή ακόμη και απλός ενοικιαστής ή ιδιοκτήτης σπιτιού είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς πώς διαπιστώνεται η ύπαρξη αμιάντου και κυρίως πώς μπορεί να αποφευχθεί η επαφή, δηλώνει ο Τόμας Κούλμπους. Σε αυτή την περίπτωση η γνώση είναι η κατάλληλη προφύλαξη. Έτσι μπορούν να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, όπως είναι για παράδειγμα η χρήση ειδικών μηχανημάτων που απορροφούν την επικίνδυνη σκόνη. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να μειώσει σημαντικά τον κίνδυνο.

Πού οδηγούν οι εξαγγελίες για την εκπαίδευση; - του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Οι σχεδιασμοί του κ. Γαβρόγλου και εκείνοι του κ. Μητσοτάκη για το δημόσιο σχολείο χωρίς βεβαίως να ταυτίζονται, βρίσκονται μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, των γονιών, των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Υπηρετούν ένα σχολείο της αγοράς από το οποίο οι λίγοι και εκλεκτοί θα εισάγονται σε σχολές φιλέτο και οι πολλοί θα καταλήγουν σε τμήματα β’ διαλογής και στα υποβαθμισμένα ΕΠΑΛ της μαθητείας και της εκμετάλλευσης...

το Γιάννη Ανδρουλιδάκη *

Το τελευταίο διάστημα η εκπαίδευση βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο όχι τόσο λόγω της νέας σχολικής χρονιάς που ξεκίνησε, αλλά γιατί, κυρίως, ο υπουργός Παιδείας, Κώστας Γαβρόγλου, ανακοίνωσε μεταρρυθμίσεις για το Λύκειο και ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, ξεδίπλωσε μέρος του σχεδίου που έχει για το δημόσιο σχολείο. Ο πρώτος ακολουθώντας την πεπατημένη και αποτυχημένη συνταγή σχεδόν όλων των προηγούμενων υπουργών της μεταπολίτευσης και ο δεύτερος μια σκληρή νεοφιλελεύθερη λογική, την οποία θεωρεί πανάκεια για κάθε νόσο.

Σε μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση(το γνωρίζει άλλωστε ο κ. Γαβρόγλου) σημασία έχουν ο σκοπός και οι στόχοι. Υποτίθεται ότι οι αλλαγές που θα γίνονταν στο Λύκειο σύμφωνα με δηλώσεις όλων των υπουργών Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσαν στην αναβάθμιση του, θα έδιναν ένα αποφασιστικό χτύπημα στην παραπαιδεία και θα άλλαζαν ριζικά την εικόνα στη βαθμίδα αυτή της εκπαίδευσης και το Λύκειο θα έπαυε να λειτουργεί ως μηχανισμός προετοιμασίας των Πανελλαδικών εξετάσεων. Η «μεταρρύθμιση» που εξαγγέλθηκε βρίσκεται, άραγε, σε αυτήν την λογική;

Το αντίθετο μάλιστα. Μια απλή ανάγνωση των ανακοινώσεων αρκεί για να καταλάβει κάποιος ότι εντατικοποιεί τις σπουδές, ενισχύει την παπαγαλία και μετατρέπει τη Γ΄ Λυκείου σε μιας κακής ποιότητας δημόσιο φροντιστήριο. Την αποψιλώνει από τα μαθήματα της γενικής παιδείας και των ανθρωπιστικών σπουδών, όπως πχ η Ιστορία σε μια περίοδο που κατά γενική παραδοχή οι νέες γενιές είναι παντελώς ανιστόρητες. Βεβαίως, αυτό που αποκρύπτει το υπουργείο είναι πως από αυτές τις αλλαγές χάνονται 10000 περίπου διδακτικές ώρες, οι οποίες μεταφράζονται σε 500 οργανικές θέσεις. Επιπλέον, το γεγονός ότι ο βαθμός του απολυτηρίου θα υπολογίζεται για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια και οι εξετάσεις θα γίνονται σε επίπεδο Δήμου ή Νομού, εκτός από την ενίσχυση των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων μαθημάτων, δημιουργεί ζήτημα αξιοπιστίας της όλης διαδικασίας, αφού για παράδειγμα όλοι εκείνοι οι ιδιαιτεράδες, οι οποίοι παραδίδουν μαθήματα στους μαθητές τους (δυστυχώς συμβαίνει και αυτό), δε θα βαθμολογήσουν αντικειμενικά στα τετράμηνα. Αυτή η ιδιότυπη και ανομολόγητη δωροδοκία θα ενισχυθεί. Τέλος, η κατηγοριοποίηση των ανώτερων και ανώτατων σχολών και η υποβολή μηχανογραφικών δύο ταχυτήτων οδηγεί με κρατική βούλα σε ταξικό διαχωρισμό των μαθητών από μια κυβέρνηση που είχε κάνει σημαία της την ισότητα ευκαιριών.

Από την άλλη ο κ. Μητσοτάκης αλλεργικός με κάθε τι δημόσιο, προκλητικός και κυνικός δεν άφησε κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε παρερμηνεία. Απολύτως σαφής ξεδίπλωσε το εφιαλτικό του όραμα χωρίς ακόμη να το εξειδικεύσει. Φαντάζεται κανείς τι άλλο θα ακολουθήσει, όταν συμβεί αυτό. Το κάθε σχολείο θα πρέπει να βγει στη ζητιανιά και να ψάξει χορηγούς, οι οποίοι θα χρηματοδοτούν τις δραστηριότητες του και θα το ενισχύουν οικονομικά. Η επιλογή του προσωπικού θα γίνεται από το διευθυντή της σχολικής μονάδας και άλλους μηχανισμούς παντελώς αναξιόπιστους για να ανθίσει το πελατειακό δίκτυο σε ένα χώρο που δεν είχε αλωθεί από το ρουσφέτι και να μετατρέψει τους εκπαιδευτικούς σε πειθήνια όργανα της κάθε εξουσίας. Θα γίνει αξιολόγηση του προσωπικού με ένα και μοναδικό στόχο: να φορτωθούν οι εκπαιδευτικοί τη σημερινή κακή εικόνα και αποτυχία του δημόσιου σχολείου. Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι ο κ. Μητσοτάκης απέλυσε 2500 εκπαιδευτικούς και ότι το προηγούμενο νομοσχέδιο για την αξιολόγηση το οποίο είχε καταθέσει ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης προέβλεπε ότι θα αξιολογηθεί υποχρεωτικά αρνητικά το 15% κάθε οργανισμού, μπορεί κανείς να θεωρηθεί υπερβολικός αν εκφράσει φόβο για νέες απολύσεις;

Οι σχεδιασμοί του κ. Γαβρόγλου και εκείνοι του κ. Μητσοτάκη για το δημόσιο σχολείο χωρίς βεβαίως να ταυτίζονται, βρίσκονται μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, των γονιών, των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Υπηρετούν ένα σχολείο της αγοράς από το οποίο οι λίγοι και εκλεκτοί θα εισάγονται σε σχολές φιλέτο και οι πολλοί θα καταλήγουν σε τμήματα β’ διαλογής και στα υποβαθμισμένα ΕΠΑΛ της μαθητείας και της εκμετάλλευσης. Το «όραμά» τους αποτελεί κακή αντιγραφή ευρωπαϊκών μεταρρυθμίσεων χωρίς να λαμβάνει υπόψη την ελληνική πραγματικότητα, τα ιδιαίτερα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά της χώρας. Το βέβαιο είναι ότι, αν τους επιτρέψει η εκπαιδευτική κοινότητα να εφαρμόσουν όσα προγραμματίζουν, θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη κατρακύλα, διάλυση και τελικά σε αργό θάνατο το δημόσιο σχολείο.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 5ο ΓΕΛ Καλαμάτας.

Σε απολογία ο Παν. Λαφαζάνης – Κατηγορείται για την δράση της ΛΑ.Ε. κατά των πλειστηριασμών!

Σε απολογία κλήθηκε ο επικεφαλής της ΛΑΕ, Παναγιώτης Λαφαζάνης καθώς κατηγορείται μεταξύ άλλων για οπλοφορία, οπλοχρησία και παράβαση του νόμου περί κροτίδων και πυροτεχνημάτων, ο ίδιος ισχυρίζεται ότι το γεγονός αφορά στη δράση του για τους πλειστηριασμούς...

Ο Γραμματέας του Π.Σ. της ΛΑ.Ε, Παναγιώτης Λαφαζάνης, κλήθηκε από την Διεύθυνση Ασφαλείας Αττικής και ειδικότερα από το «Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος», στο πλαίσιο διενεργούμενης προκαταρκτικής εξέτασης κατόπιν παραγγελίας της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών. Οι κατηγορίες αφορούν τη δράση του ενάντια στους πλειστηριασμούς και για την υπεράσπιση της πρώτης κατοικίας και της λαϊκής περιουσίας, όπως ο ίδιος αναφέρει σε γραπτή δήλωσή του.

Ακολουθεί η δήλωση του Παναναγιώτη Λαφαζάνη

Η τρομοκρατία με τις εκδικητικές διώξεις στο πρόσωπο μου δεν θα περάσει

Με αισθήματα αηδίας και ντροπής για το κατάντημα αυτής της χώρας παρέλαβα σήμερα κλήση απολογίας από την Διεύθυνση Ασφαλείας Αττικής και ειδικότερα, άκουσον – άκουσον, το «Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος», στο πλαίσιο διενεργούμενης προκαταρτικής εξέτασης κατόπιν παραγγελίας της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών.

Η εξέταση μου και η προσωπική μου κλήση σε απολογία αφορά κατηγορίες που συνδέονται με το μισό σχεδόν ποινικό κώδικα ακόμα και κατηγορίες που αφορούν οπλοφορία, οπλοχρησία και παράβαση του νόμου περί κροτίδων και πυροτεχνημάτων σχετικά με την δράση μου ενάντια στους πλειστηριασμούς και για την υπεράσπιση της πρώτης κατοικίας και της λαϊκής περιουσίας.

Μια κυβέρνηση που ξεπουλά τον τόπο και έφτασε στο σημείο να μεταβιβάζει ακόμα και αρχαιολογικούς χώρους και αρχαία μνημεία για εκποίηση στο υπό ξένη διοίκηση Υπερταμείο.

Μια κυβέρνηση πολιτικών υπαλλήλων της ακραίας υποτέλειας και αποικιοποίησης της χώρας που έχει καταντήσει πιόνι στα χέρια αδίστακτων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Μια κυβέρνηση που έχει καταλύσει στην ουσία τη δημοκρατία και κυβερνά με τα ΜΑΤ και τον χημικό πόλεμο.

Μια κυβέρνηση επίσης της γενικής φτωχοποίησης, που ουσιαστικά στηρίζεται στην συναίνεση όλων των κατεστημένων κομμάτων, φαίνεται ότι αποφάσισε, πλέον, να εγκαινιάσει μια νέα περίοδο καθαρών και απροσχημάτιστων πολιτικών διώξεων, εκδικητικών όσων αφορά το πρόσωπο μου, προκειμένου να κάμψει τις αντιστάσεις, το φρόνημα και την ανερχόμενη δυναμική κινημάτων και πολιτικών δυνάμεων που δεν υποκύπτουν, δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν πτοούνται, δεν απογοητεύονται και αντιθέτως, συνεχίζουν να σηκώνουν ψηλά τις σημαίες μιας Αριστεράς την οποία η κυβέρνηση πρόδωσε αλλά η οποία παραμένει ζωντανή, διατηρώντας ζωντανά τα μεγάλα σύγχρονα οράματα μιας κοινωνίας με ανθρωπιά και ελευθερία.

Είναι η πρώτη φορά που υφίσταμαι δίωξη μετά τις πολιτικές διώξεις που υπέστην στην χούντα του Παπαδόπουλου και μετέπειτα του Ιωαννίδη. Είναι τραγικό όχι για μένα αλλά για τη χώρα ότι είμαι ο πρώτος επικεφαλής δημοκρατικού πολιτικού κόμματος στη μεταπολίτευση, ο οποίος καλείται σε απολογία με καθαρά πολιτικές κατηγορίες οι οποίες αφορούν το μισό ποινικό κώδικα και οι οποίες, με μεγάλη δόση ειρωνείας, απευθύνονται σε βάρος μου από το τμήμα, τάχα, Προστασίας του Δημοκρατικού Πολιτεύματος της Κρατικής Ασφάλειας.

Αυτές τις πρωτοφανείς πρακτικές τις ξέρουμε να εφαρμόζονται μόνο στην γειτονική Τουρκία, ενάντια στις οποίες προσωπικά έχω αγωνιστεί όχι μόνο από τη χώρα μας αλλά και μέσα στη Τουρκία από την Άγκυρα και την Κων/πολη.

Η κυβέρνηση και όλο το μνημονιακό κατεστημένο δεν ενοχλούνται μόνο και αποκλειστικά από την στάση μου και τον αγώνα της Λαϊκής Ενότητας για την προάσπιση της πρώτης κατοικίας από άδικους, αυθαίρετους και αντιδημοκρατικούς πλειστηριασμούς. Δεν ενοχλούνται μόνο από τους αγώνες μας ενάντια στις αποκοπές ρεύματος τις οποίες σχεδιάζουν να πολλαπλασιάσουν σε βαθμό εφιάλτη για την κοινωνία το επόμενο διάστημα.

Δεν ενοχλούνται ακόμα μόνο από την πολιτική και κοινωνική μας αντίσταση για αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις, εργασιακές κατακτήσεις και κοινωνικά δικαιώματα.

Η κυβέρνηση και το μνημονιακό κατεστημένο ενοχλούνται κυρίως για την δυναμική ανοδική πορεία της Λαϊκής Ενότητας, την οποία ματαίως προσπαθούν να αποκρύψουν με τις ψεύτικες δημοσκοπήσεις τους και το γεγονός ότι αυτή η ανοδική πορεία της ΛΑ.Ε μπορεί να διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό χάρτη στο επόμενο διάστημα, που μπορεί να πετάξει στα σκουπίδια όλη την Ελλάδα της παρακμής, της διαφθοράς, της πολιτικής απάτης, της διαπλοκής, της κλεψιάς και της ξενοδουλείας.

Η δίωξη στο πρόσωπο μου, δεν θέλει να φοβίσει εμένα προσωπικά, κάτι το οποίο οι μισαλλόδοξοι παλιοί σύντροφοί μου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορεί να συμβεί στον αιώνα τον άπαντα.

Η δίωξη στο πρόσωπο μου όπως και η δίωξη των τριών αγωνιστών που δικάζονται την Τρίτη στη Σχολή Ευελπίδων για την αντίσταση τους στους πλειστηριασμούς, των 20 αγωνιστών που διώκονται για τον ίδιο λόγο από το Βόλο, των 15 που διώκονται στο Ναύπλιο, των 2 στη Θεσσαλονίκη, αυτό που επιδιώκει είναι να τρομοκρατήσει ένα ολόκληρο κίνημα, ίσως το πιο χαρακτηριστικό αυτήν την περίοδο που εξαπλώνεται, που είναι επίφοβο και απειλητικό, έχει αποτελεσματικότητα και σημειώνει νίκες.

Διαβεβαιώνουμε τους πλαστογράφους, μισαλλόδοξους, καρεκλοθήρες της εξουσίας οι οποίοι φιλοδοξούν να συναγωνιστούν σε διώξεις τις χειρότερες στιγμές εκδικητικότητας που έζησε η χώρα μας στη μετεμφυλιακή περίοδο, ότι δεν θα τρομοκρατήσουν κανέναν και ότι τα μακάβρια αντιδημοκρατικά σχέδια τους θα πέσουν στο κενό.

Οι μέρες που έχουν απομείνει για την αντιδημοκρατική εξουσία τους είναι μετρημένες, όπως σύντομα η χώρα θα γνωρίσει μια νέα Άνοιξη και καινούργια ελπίδα μέσα από τη συντριβή όλων των μνημονιακών δυνάμεων της καταστροφής.

Δήλωση του Σαράντου Θεοδωρόπουλου, Νομικού Συμβούλου του Παν. Λαφαζάνη

Με αισθήματα ιδιαίτερης θλίψης και πραγματικής κατάπληξης έλαβα γνώση της κωμικοτραγικής Κλήσης Παροχής Εξηγήσεων με την οποία για πρώτη φορά μετά την εποχή του Στυλιανού Παττακού καλείται στη χώρα μας ενώπιον της Κρατικής Ασφάλειας Αρχηγός Πολιτικού Κόμματος, προκειμένου να δώσει εξηγήσεις για την πολιτική του δράση.

Με μεθοδεύσεις που θα τις ζήλευε και το Καθεστώς του Ερντογάν η πολιτική κινηματική αντίδραση ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας μεταμφιέζεται σε αντίσταση, διατάραξη κοινής και οικιακής ειρήνης, σε φθορά και διακεκριμένη φθορά ξένης ιδιοκτησίας, εξύβριση, απλή και επικίνδυνη σωματική βλάβη και βία κατά των Αστυνομικών Οργάνων. Από τους εγκεφάλους κατασκευής των εξωφρενικών διώξεων δεν διέφυγαν ούτε κατηγορίες που αφορούν τον νόμο περί όπλων και πυρομαχικών ακόμη και τον νόμο περί κροτίδων και πυροτεχνικών αθυρμάτων.

Ευτυχώς που στης 7 Μαρτίου του 2018, 21 Μαρτίου του 2018 και 28 Μαρτίου του 2018 ο φακός των δημοσιογράφων απαθανάτισε το όργιο της ασφυξιογόνου καταστολής του κινήματος και η κοινή γνώμη έχει άποψη για τις έωλες κατηγορίες που απαγγέλλονται κατά του Παναγιώτη Λαφαζάνη με σκοπό αποκλειστικά και μόνο την εκδικητική τιμωρία του για τη συνεπή πολιτική του πορεία.

Πρέπει να σας ενημερώσω ότι το μόνο αναλόγου γελιότητος κείμενο απαγγελίας ποινικής κατηγορίας το οποίο έχω υπόψιν μου ,είναι το σημείωμα παροχής εξηγήσεων προς τον συνδικαλιστή Διαμαντή Μαυριδόγλου διότι πέταγε χαρταετό με την οικογένειά του την Καθαρά Δευτέρα του 1960 στους πρόποδες του Υμηττού

Θα στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στους αγώνες του διότι στην Πατρίδα μας πέρασαν ανεπιστρεπτί οι μέρες του Πατακού και δεν πρόκειται να έρθουν οι μέρες Ερντογάν.

 iskra.gr

Ο «ανταρτοπόλεμος» του ΔΝΤ για τις συντάξεις

Η διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, δια στόματος Τζέρι Ράις, επιχειρεί να επαναφέρει στην ευρωπαϊκή ατζέντα το «αναπτυξιακό δόγμα» του ΔΝΤ – ένα δόγμα, που προκρίνει την ριζική περικοπή των κοινωνικών δαπανών υπέρ της χαμηλότερης φορολόγησης και της ελάφρυνσης των επιχειρήσεων.

To μήνυμα του ΔΝΤ υπέρ της περικοπής των συντάξεων ήταν, εν πολλοίς, αναμενόμενο στην κυβέρνηση – κατά κάποιες εκτιμήσεις, δε, δεν είχε καν αποδέκτη την Αθήνα. Το Ταμείο δεν έχει πλέον «λειτουργικό» ρόλο στην Ελλάδα, δεν διαπραγματεύεται και δεν αποφασίζει καθώς δεν υπάρχει πρόγραμμα σε ισχύ, μετέχει όμως σε ένα σκληρό διεθνές παίγνιο πολιτικής επιρροής. Και σ’ αυτό το παίγνιο, κυβερνητικές πηγές θεωρούν ότι το ΔΝΤ επιχειρεί να δημιουργήσει «κλίμα» και να επαναβεβαιώσει την ισχύ του, έχοντας το βλέμμα στραμμένο κυρίως στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.

Σ’ αυτό το παιχνίδι επιρροής εντάσσεται από τις ίδιες πηγές η θέση που διατύπωσε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ ότι η περικοπή των συντάξεων αποτελεί, ουσιαστικά, διαρθρωτικό μέτρο και παρ’ ότι δεν υφίσταται δημοσιονομική ανάγκη πρέπει να εφαρμοστεί προκειμένου να μη σταλεί αρνητικό μήνυμα στις αγορές.

«Η εφαρμογή του μέτρου όχι μόνο θα βελτιώσει τις μακροπρόθεσμες προοπτικές του ασφαλιστικού συστήματος, αλλά παράλληλα θα στείλει και μήνυμα στις αγορές ότι η Ελλάδα παραμένει στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων» είπε ο Τζέρι Ράις, για να προσθέσει ότι η περικοπή των συντάξεων «θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα πιο ισορροπημένο μείγμα κοινωνικής πολιτικής, καθώς διαμορφώνει δημοσιονομικό περιθώριο για άλλες πολιτικές στήριξης, αλλά και για μείωση των φορολογικών βαρών».

Εν ολίγοις, η Κριστίν Λαγκάρντ δια στόματος Τζέρι Ράις, επιχειρεί να επαναφέρει στην ευρωπαϊκή ατζέντα το «αναπτυξιακό δόγμα» του ΔΝΤ – ένα δόγμα, που προκρίνει την ριζική περικοπή των κοινωνικών δαπανών υπέρ της χαμηλότερης φορολόγησης και της ελάφρυνσης των επιχειρήσεων. Το δε πολιτικό μήνυμα του Ταμείου απευθύνεται κυρίως προς το Βερολίνο και στοχεύει στην επαναβεβαίωση της ισχύος του από την κυβέρνηση Μέρκελ, σε μια συγκυρία που η επιρροή του ΔΝΤ υποχωρεί διεθνώς και αντιμετωπίζει την σταθερή υποβάθμιση του ρόλου του από τον Λευκό Οίκο.

Αυτό είναι και το πλαίσιο που καθορίζει την, αμιγώς πολιτική, μάχη την οποία θα δώσει η Αθήνα το επόμενο διάστημα για να πετύχει την συναινετική ακύρωση της περικοπής των συντάξεων. Στην κυβέρνηση θεωρούν πως σ’ αυτήν την μάχη έχουν σύμμαχο την Κομισιόν και τα «νούμερα του προϋπολογισμού», και δείχνουν ως κομβικό παράγοντα την στάση των αγορών.

«Εάν πειστούν οι αγορές πως κανείς δεν σκοπεύει να βάλει μπουρλότο στις μεταρρυθμίσεις, τότε ο υπόλοιπος δρόμος θα είναι πιο εύκολος», λέει χαρακτηριστικά πηγή με γνώση των δημοσιονομικών δεδομένων αλλά και των πολιτικών διεργασιών. Εξ ου και η χθεσινή διαβεβαίωση του Ευκλείδη Τσακαλώτου προς τους επενδυτές στο Roadshow του Λονδίνου ότι «δεν θα υπάρξουν εκπλήξεις» στην οικονομική πολιτική – εξ ου και η παράλληλη προσπάθεια της κυβέρνησης να ακυρώσει τα επιχειρήματα του ΔΝΤ και να αποδείξει δύο κομβικά στοιχεία: Αφενός ότι η περικοπή των συντάξεων όχι μόνον δεν συνιστά διαρθρωτικό μέτρο αλλά αποτελεί και αντιαναπτυξιακή κίνηση, και αφετέρου ότι η μη εφαρμογή της δεν επηρεάζει την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος.

Σ’ αυτή την προσπάθεια έχουν δοθεί στους θεσμούς αναλυτικά στοιχεία τα οποία δείχνουν ότι τα πλεονάσματα του 3,5% είναι διασφαλισμένα έως το 2022 ακόμη κι εάν «δεν υπάρξει ούτε… μισό επιπλέον μέτρο», ότι η μη περικοπή των συντάξεων δεν έχει καμία επίπτωση στην βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μετά το 2030 και πως, αντιθέτως, η μείωσή τους θα αποσύρει από την πραγματική οικονομία περί τα 2 δις ευρώ ετησίως – ήτοι, θα λειτουργήσει αντιαναπτυξιακά και υφεσιακά την ώρα που επιχειρείται να δοθεί η μέγιστη δυνατή ώθηση ανάκαμψης.

Πέραν τούτων, στο κυβερνητικό επιτελείο επισημαίνουν και δύο πολιτικούς παράγοντες με διαφορετική δυναμική επίδρασης στην στάση των δανειστών. Ο ένας είναι οι εκλογές στην Βαυαρία στις 14 Οκτωβρίου που, κατά πολλούς, θα αποτρέψουν οποιαδήποτε ανακίνηση του ελληνικού ζητήματος από την κυβέρνηση του Βερολίνου για τον επόμενο μήνα. Ο δεύτερος είναι οι ευρωεκλογές του Μαΐου, εν όψει των οποίων εκτιμάται ότι μπορεί να αμβλυνθεί η στάση των λεγόμενων «σκληρών» χωρών της ευρωζώνης – Γερμανίας, Ολλανδίας και δορυφόρων.

Εάν αυτό το δεύτερο σενάριο υπερισχύσει άμεσα, οι πλέον αισιόδοξοι στην Αθήνα θεωρούν πως η μη περικοπή των συντάξεων μπορεί να αποτυπωθεί ακόμη και στο προσχέδιο του προυπολογισμού που θα κατατεθεί στην Κομισιόν στα μέσα Οκτωβρίου. Εάν όχι, τότε οι τελικές αποφάσεις μπορεί να καθυστερήσουν έως το Eurogroup της 3ης Δεκεμβρίου. Με δεδομένη όμως πάντοτε την ειλημμένη πολιτική απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να μην προχωρήσει, σε καμία περίπτωση, σε μείωση των συντάξεων…
tvxs.gr

Το φάντασμα της Ακροδεξιάς πάνω από την Ευρώπη

Την ώρα που περισσότεροι από 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι (26%) ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, η Ακροδεξιά μετακινήθηκε από το περιθώριο στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Το Προσφυγικό- Μεταναστευτικό Ζήτημα ήρθε ως επιστέγασμα της κρίσης...

του Πιέρρου Τζανετάκου

Από τις δεκάδες ευρωπαϊκές δημοκρατίες που ορθώθηκαν σταδιακά στα ερείπια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ούτε οι μισές δεν άντεξαν να ζήσουν περισσότερο από είκοσι χρόνια. Ενώ το 1920 μόλις 2 από τα 28 κράτη της νέας Ευρώπης διοικούνταν από μη δημοκρατικά καθεστώτα, το 1939- λίγο πριν την γερμανική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία- μόνο 10 από τις 27 ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προέρχονταν από ελεύθερες εκλογές.

«Για πολλούς Ευρωπαίους οι ρίζες της μεταπολεμικής άνθησης της δικτατορίας βρίσκονταν στην κρίση της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης της εποχής», γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ στην «Σκοτεινή Ήπειρο», που δεν είναι άλλη από την Ευρώπη. Πληθωρισμός, ανεργία, κομμουνιστικός κίνδυνος, οικονομική κρίση, εθνικά κράτη, ισχυρή παράδοση και σύμβολα, ολοκληρωτισμός. Αυτές είναι οι βασικές έννοιες που καθόρισαν την διαδρομή του Μεσοπόλεμου, που από ένα σημείο και μετά οδηγούσε μαθηματικά στον όλεθρο του δεύτερου μεγάλου πολέμου.

Τι συμβαίνει όμως σήμερα στην Ευρώπη και πολλοί μιλούν- παρότι πρόκειται για επιστημονική παραδοξότητα- για έναν νέο, σύγχρονο Μεσοπόλεμο; Πως φτάσαμε από το new deal, το κοινωνικό κράτος, την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, τα κινήματα, την οικολογία και τους τόσους άλλους πολιτικούς νεωτερισμούς να απειλούμαστε από την επανεμφάνιση των ακροδεξιών φαντασμάτων πάνω από την Γηραιά Ήπειρο;

Όπως τότε, έτσι και τώρα, οι πρώτοι που αμφισβητούνται είναι οι εκπρόσωποι των παραδοσιακών κομματικών σχηματισμών. Τόσο η φιλελεύθερη δεξιά, όσο και η σοσιαλδημοκρατία βρίσκονται εδώ και χρόνια στο στόχαστρο της κριτικής, καθώς αδυνατούν εν μέσω της οικονομικής κρίσης και της λιτότητας να προσφέρουν στις πλατιές μάζες των ψηφοφόρων τις θέσεις εργασίας και την οικονομική ασφάλεια που οι τελευταίοι αναζητούν.

Είναι, άλλωστε, αυτές οι δυνάμεις, που σύμφωνα με τους επικριτές τους, παρέδωσαν τα κλειδιά των αποφάσεων στην ελίτ και την γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την οποία η εμπιστοσύνη των πολιτών βαίνει όλο και μειούμενη.

«Κάποιοι λίγοι, πίσω από κλειστές πόρτες, αποφασίζουν για εμάς τους πολλούς», είναι το μήνυμα που όλο και πιο ηχηρό φτάνει από κάθε άκρη της Ευρώπης στους διαδρόμους των Βρυξελλών. Αυτή η στενή ευρωπαϊκή κάστα εξουσίας κατηγορείται από την σύγχρονη Ακροδεξιά ως η εφαρμόζουσα την πολυπολιτισμική στρατηγική της Ένωσης, η οποία- βασισμένη στην πολιτική ορθότητα- στοχεύει στην αλλοίωση των εθνικών χαρακτηριστικών, τον εξισλαμισμό της Ευρώπης και την περαιτέρω κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου παγκόσμιου κεφαλαίου.

Με βάση ένα αμάλγαμα από τα παραπάνω δεδομένα και επιχειρήματα η Ακροδεξιά κερδίζει τα τελευταία χρόνια όλο και μεγαλύτερο έδαφος επιρροής στην Ευρώπη. Στην Αυστρία συγκυβερνά, στην Ουγγαρία ο Όρμπαν υιοθετεί όλο και περισσότερο την ατζέντα του σχεδόν φασιστικού Jobbik, στην Ελβετία αγγίζει το 30%, σε Δανία, Φινλανδία, Σουηδία ξεπερνά το 10%, στην Γαλλία διεκδίκησε την προεδρία, στην Ολλανδία είναι η δεύτερη πολιτική δύναμη και βέβαια στην Ελλάδα ο εσμός των χρυσαυγιτών δολοφόνων ενδεχομένως να φλερτάρει και με διψήφιο εκλογικό ποσοστό.

Την ώρα που περισσότεροι από 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι (26%) ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, η Ακροδεξιά μετακινήθηκε από το περιθώριο στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Το Προσφυγικό- Μεταναστευτικό Ζήτημα ήρθε ως επιστέγασμα της κρίσης, όχι μόνο ως αφορμή αναζωπύρωσης της αντι- μουσουλμανικής φωτιάς, αλλά και ως αιτία αποδυνάμωσης του ήδη καταρρέοντος κοινωνικού κράτους. «Δίνετε χρήματα για τους μετανάστες, αλλά αρνείστε να βοηθήσετε τους χιλιάδες Γάλλους αστέγους», ήταν μια από τις τελευταίες κορώνες της Μαρίν Λεπέν.

Αν η δυτική Ευρώπη απέτυχε να δημιουργήσει κοινωνίες ισότητας, να εντάξει ομαλά τους μετανάστες και ν’ αυξήσει το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της, στην ανατολική πλευρά του χάρτη είναι φανερό ότι δεν έχει αναπτυχθεί επαρκώς αυτό που ονομάζεται «κοινωνία των πολιτών». Δεν υπάρχει συνείδηση της διαφορετικότητας και δεν γίνεται αποδεκτή η ανάγκη στήριξης των πιο αδύναμων.

Η μετάβαση από τον ολοκληρωτισμό στον σύγχρονο κόσμο είναι αργή, γεμάτη εμπόδια και ενδεχομένως να μην επιτευχθεί ποτέ. Η Πολωνία (μεγαλύτερη πρώην κομμουνιστική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και η Ουγγαρία μας δίνουν τις εναργέστερες αποδείξεις για το μέγεθος της προβλήματος. Ο Όρμπαν έδειξε τις προθέσεις του σχεδόν από την αρχή της πρωθυπουργικής θητείας του.

Το 2012 προχώρησε στην αποκατάσταση του ναυάρχου Χόρτυ, συμμάχου του Μουσολίνι και του ίτλερ, υπεύθυνου για την επιβολή της στυγνής μεσοπολεμικής δικτατορίας και υπαίτιου της εξόντωσης χιλιάδων Εβραίων και δημοκρατικών πολιτών. Ένα από τα συνθήματα του ουγγρικού κυβερνώντος κόμματος είναι η «επιστροφή στα περασμένα μεγαλεία», την οποία εμποδίζουν οι Βρυξέλλες με την πολιτική λιτότητας που επιβάλλουν στην- πάλαι ποτέ κέντρο της Ευρώπης- Βουδαπέστη. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη προσπάθεια σύνδεσης της βιολογικής κοινότητας του αίματος, του εθνικού κράτους, με το ένδοξο παρελθόν.

Ο κλονισμός των βεβαιοτήτων από το σάρωμα της παγκοσμιοποίησης οδηγεί σε αναζήτηση νέων σταθερών, δημιουργώντας χώρο στους ακροδεξιούς για να κάνουν αυτό που τους αρέσει περισσότερο: Να δημιουργούν ξανά νέα (αλλά παλαιά) εθνικιστικά σύμβολα. Ο πολωνικός εθνικισμός, επίσης, κατ’ εξοχήν παράδειγμα εθνικού ρομαντισμού, χαρακτηρίζεται από μια μυθοποιημένη εκδοχή του παρελθόντος. «Θεός, τιμή, πατρίδα», «Ζήτω η Λευκή Ευρώπη των αδελφικών εθνών», «Καθαρή Πολωνία», «Να φύγουν οι Εβραίοι από την εξουσία», είναι κάποια από τα συνθήματα των Πολωνών ακροδεξιών, που δεν έχασαν την ευκαιρία να στηρίξουν τον Όρμπαν στην πρόσφατη διένεξή του με την Ε. Ε.

Κοινός παρονομαστής και στις δύο περιπτώσεις είναι αφενός η αναζήτηση μιας νέας εθνικής «καθαρής» ταυτότητας και ο επαναπροσδιορισμός της παράδοσης, αφετέρου η διάθεση για κοινή παρουσία στον επερχόμενο «πόλεμο» για την πολιτισμική και οικονομική επιβίωση. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ανησυχητική αν κανείς εξετάσει την εξάπλωση του ακροδεξιού φαινομένου στην Σκανδιναβία, όπου η εκλογική άνοδος του ολοκληρωτισμού δεν οφείλεται στην πτώση του βιοτικού επιπέδου, αλλά στον φόβο αλλοίωσης του έθνους εξαιτίας της μετανάστευσης. Πρόκειται για τον «εξτρεμισμό της ευημερίας», όπως εύστοχα έχει χαρακτηριστεί σε ακαδημαϊκό επίπεδο.

Σε πολλές περιπτώσεις, τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα προκειμένου ν’ αναχαιτίσουν την επέλαση των ακροδεξιών σχηματισμών επέλεξαν να υιοθετήσουν μέρος της ατζέντας τους. «Η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε», δήλωνε το 2012 η Άγγελα Μέρκελ, χωρίς να μπορεί να προβλέψει ούτε τις επιπτώσεις του Προσφυγικού στην εκλογική βάση της, ούτε τον αντίκτυπο των γεγονότων του Κέμνιτς στην επαναφορά των φασιστικών επιχειρημάτων στον δημόσιο διάλογο.

Ομοίως και ο νεαρός καγκελάριος της Αυστρίας, ο οποίος όσο περνά ο καιρός πλησιάζει όλο και εγγύτερα στις θέσεις του ακροδεξιού εταίρου τους. «Η ευυπόληπτη Δεξιά για να αποτρέψει τον ακροδεξιό εξτρεμισμό, δανείστηκε την γλώσσα και κάποιες από τις ισχυρές πολιτικές του», έγραφε πρόσφατα ο Τόνι Μπάρμπερ στους Financial Times. Τελικά το αποτέλεσμα της συμπερίληψης των επιχειρημάτων της Ακροδεξιάς στον κατεστημένο πολιτικό λόγο είναι το αντίθετο από το επιθυμητό: Αντί να μειώνει, διογκώνει την επιρροή της ατζέντας του ολοκληρωτισμού.

Βέβαιο είναι ότι και τα ΜΜΕ, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή μικροπολιτική προσέγγιση κρίσιμων ζητημάτων, έπαιξαν καίριο ρόλο στην νομιμοποίηση της ακροδεξιάς ρητορικής. Γυρνώντας χρόνια πίσω, μπορούμε να δούμε πως ο Μιτεράν χρησιμοποίησε την δημόσια τηλεόραση της Γαλλίας για την προβολή του Λεπέν, με στόχο να πλήξει την γκωλική Δεξιά. Αντιστοίχως έπραξε το ΠΑΣΟΚ, προωθώντας στο μιντιακό σύστημα της εποχής των ταυτοτήτων την περίπτωση Καρατζαφέρη, προκειμένου ν’ αποδυναμώσει την κεντρώα στροφή της Νέας Δημοκρατίας. Ακόμα πιο πρόσφατες είναι οι εικόνες ξεπλύματος της Χρυσής Αυγής από ελληνικά μέσα ενημέρωσης μεγάλης εμβέλειας. Αν, όπως είπαμε προηγουμένως, οι εθνικιστές επιδιώκουν μετ’ επιτάσεως την δημιουργία των νέων συμβόλων, τα μίντια είναι αυτά που γεμάτα προθυμία τα κατασκευάζουν.

Είναι η επιστροφή στα εθνικά κράτη η λύση στο πρόβλημα; Προφανώς και δεν είναι. Εν μέσω του παγκόσμιου ανταγωνισμού με τους όρους των αγορών, πιθανή επιστροφή στον προστατευτισμό και την απομόνωση θα σημάνει- ειδικά για τους πιο αδύναμους- την πλήρη καταστροφή. Άλλωστε, η αποφυγή μιας νέας καταστροφής, αυτής που θα προέκυπτε από έναν τρίτο μεγάλο πόλεμο, ήταν η συγκολλητική ουσία για την ενοποίηση της Ευρώπης.

Δεν αρκεί όμως μόνον αυτό. Η φιλελεύθερη δημοκρατία οφείλει να δώσει απαντήσεις. Πρέπει να εντάξει ομαλότερα τους μετανάστες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Να ρίξει όλο το βάρος της στην ενίσχυση της αγοράς εργασίας. Να δημιουργήσει νέες συλλογικές ταυτότητες, με βάση τις αρχές της προόδου, της ισότητας και της ελευθερίας. Οι επερχόμενες ευρωεκλογές, στις οποίες πολλοί ακροδεξιοί σχηματισμοί συζητούν κοινή συμμετοχή υπό την μπαγκέτα του ακροδεξιού πρώην συμβούλου του Τραμπ Στηβ Μπάνον, θα είναι μια μεγάλη δοκιμασία. Η δημοκρατία μπορεί εύκολα να εξανεμιστεί, χωρίς ούτε καν να το καταλάβουμε. Κάπως έτσι συνέβη άλλωστε και στον Μεσοπόλεμο. Οι λύσεις είναι στα χέρια των κρατούντων, όχι όμως για πολύ ακόμα.

πηγή: ert.gr