Προσφυγή 5 δήμων στο ΣτΕ για την μεταβίβαση αρχαιολογικών χώρων και μνημείων στο Υπερταμείο

Στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) προσέφυγαν μετά τον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων και δήμοι για τη μεταβίβαση αρχαιολογικών χώρων και μνημείων στο Υπερταμείο...


Στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) προσέφυγαν 5 δήμοι αλλά και ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, ζητώντας την ακύρωση των υπουργικών αποφάσεων, με τις οποίες, όπως υποστηρίζουν, «ανάβει» το πράσινο φως για να περάσουν στο υπερταμείο (ΕΤΑΔ) αρχαιολογικοί χώροι και μνημεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Ειδικότερα, στο ανώτατο δικαστήριο προσέφυγαν οι δήμοι Αλίμου, Ελληνικού-Αργυρούπολης, Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Σπάρτης και Πάτρας, καθώς και ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, ζητώντας να ακυρωθούν ως παράνομες και αντισυνταγματικές οι αποφάσεις του Κυβερνητικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής και του του υπουργού Οικονομικών με τις οποίες μεταβιβάζονται στο υπερταμείο μνημεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Σύμφωνα με τους προσφεύγοντες πίσω από τις υπουργικές αποφάσεις κρύβεται η μεταβίβαση:
  1. του Λευκού Πύργου,
  2. του αρχαιολογικού χώρου της Κνωσού,
  3. ο χώρος των τάφων της Βεργίνας,
  4. Τμήμα του αρχαιολογικού χώρου των τάφων των Φιλίππων που είναι εγγεγραμμένος στον παγκόσμιο κατάλογο μνημείων της UNESCO,
  5. η Σπιναλόγκα,
  6. ο τάφος του Λεωνίδα στην Λακωνία,
  7. το Βυζαντινό κάστρο του Επταπυργίου και άλλα μνημεία.
Στην προσφυγή τους υποστηρίζουν ότι αυτές οι μεταβιβάσεις κυριότητας παραβιάζουν το άρθρο 24 του Συντάγματος - το οποίο επιβάλλει την προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, αλλά και την σύμβαση της Γρανάδας για την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Ευρώπης.

«Με αφορμή δημοσιεύματα που αναφέρονται στο θέμα της δήθεν παραχώρησης μνημείων και ακινήτων του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού προς την Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου το ΥΠΠΟΑ διευκρινίζει ότι η σχετική Υπουργική Απόφαση του Υπουργού Οικονομικών (ΥΠΟΙΚ 0004586 ΕΞ 2018-ΦΕΚ Β΄2320/2018) και η παρ. 4 του άρθρου 196 του ν.4389/2016 διασφαλίζουν ότι τα ακίνητα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος δεν παραχωρούνται στην ΕΤΑΔ Α.Ε.» λέει με ανακοίνωση του, το υπουργείο Πολιτισμού. Και συνεχίζει:

«Επιπλέον, διευκρινίζεται ότι για τα ακίνητα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος δεν τυγχάνει εφαρμογής η παράγραφος 5 του άρθρου 196 του ν.4389/2016 σχετικά με τη διατήρηση του καθεστώτος διαχείρισης από την ΕΤΑΔ, γιατί αυτή αφορά αποκλειστικά σε ακίνητα τα οποία ήδη διαχειριζόταν η ΕΤΑΔ πριν από την ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου.

Τα μνημεία, τα μουσεία, οι αρχαιολογικοί χώροι, οι ιστορικοί τόποι, η πολιτιστική κληρονομιά εν γένει δεν παραχωρούνται και δεν υπάγονται σε καθεστώς συναλλαγής. Στο πλαίσιο αυτό, η διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς αποτελεί αποκλειστική και αδιαπραγμάτευτη αρμοδιότητα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού».

Προ ημερών, ο υφυπουργός πολιτισμού Κώστας Στρατής, είχε διαβεβαιώσει ότι δεν θα γίνει καμία μεταβίβαση ακίνητης περιουσίας του υπουργείου Πολιτισμού στο υπερταμείο.

Ο Κώστας Μπακογιάννης ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τον Δήμο Αθηναίων

Την υποψηφιότητά του για το Δήμο της Αθήνας στις προσεχείς δημοτικές εκλογές, ανακοίνωσε επισήμως τη Δευτέρα ο νυν περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας, Κώστας Μπακογιάννης. Σε ανοιχτή εκδήλωση στο Γκάζι, παρουσία εκατοντάδων Αθηναίων, ο K. Μπακογιάννης παρουσίασε τη "συμφωνία εμπιστοσύνης με πέντε αρχές" για να σταθεί, όπως επισήμανε στην ομιλία του, ξανά η Αθήνα όρθια...



«Η απόφαση να κατέβω υποψήφιος δεν ήταν καθόλου απλή. Δεν μασάω τα λόγια μου. Δεν ήταν απλή και εύκολη.(…) Από βαθύ σεβασμό γιατί η Αθήνα είναι μία και μοναδική. Εδώ στην Αθήνα χτυπά η καρδιά του ελληνισμού», σημείωσε ο Κώστας Μπακογιάννης.

«Η Αθήνα είναι η πόλη εκατομμυρίων θαυμάτων μικρών και μεγάλων» σημείωσε ο κ. Μπακογιάννης και πρόσθεσε: «Η Αθήνα δεν είναι απλά σε κρίση αλλά σε παρακμή. Έχει ενσωματώσει την κρίση. Παντού αδικίες και ανισότητες».

Πιο συγκεκριμένα ο υποψήφιος δήμαρχος, σύμφωνα με το skai.gr, σκιαγράφησε τις πέντε αρχές ως εξής:

Αρχή πρώτη: Η Αθήνα δεν είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια. Είναι οι άνθρωποί της. Όσοι ζουν, όσοι εργάζονται και όσοι την επισκέπτονται. Έχετε ανάγκη επιτέλους, όσα δικαιούστε.

Αρχή δεύτερη: Ο Δήμαρχος δεν είναι διαιτητής μικρών ή μεγάλων συμφερόντων, ούτε τερματοφύλακας απέναντι σε ένα επιθετικό κράτος που βαράει πέναλτι. Είναι σύμμαχος με τα όνειρα των δημοτών. Ο Δήμαρχος είναι παντού. Για τα πάντα. Και πάντα. Μαχητικά, πέρα και πάνω από αρμοδιότητες. Γι αυτά που λέμε και κάνουμε ή δεν κάνουμε, θα φταίμε εμείς. Εδώ θα ισχύει στα αλήθεια το γνωστό... Τα παράπονά σας στον Δήμαρχο.

Αρχή τρίτη: Η αυτοδιοίκηση έχει υποχρέωση να ξεπερνά γραμμές και να γκρεμίζει τείχη. Τα σκουπίδια δεν έχουν ιδεολογία και οι λακκούβες δεν έχουν χρώμα. Δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για τις πολιτικές μας επιλογές. Η κοινωνία όμως είναι πολύ πιο μπροστά από την πολιτική. Να σπάσουμε τις φυλακές που έχουμε χτίσει ο καθένας για τον εαυτό του και να μάθουμε στην συνεννόηση, στην συναίνεση και την συνεργασία.

Αρχή τέταρτη: Δεν υπάρχει τζάμπα σχέδιο. Ο Δήμος Αθηναίων έχει γεράσει. Για να ξανανιώσει χρειάζεται να γυρίσει ανάποδα. Ασυμβίβαστα. Για να αναμετρηθούμε, όχι με το παρελθόν αλλά με το μέλλον. Όχι με τους πολιτικούς μας αντιπάλους αλλά με τους ίδιους τους εαυτούς μας.

Αρχή πέμπτη: Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Ιστορία γράφουν οι παρέες. Ο Δήμαρχος δεν είναι τίποτα παραπάνω από διευθυντής ορχήστρας. Και η αλλαγή έρχεται μόνο από κάτω προς τα πάνω.

Η νέα ελληνική κανονικότητα

Είναι χαρακτηριστικό των συντηρητικών να απεχθάνονται τις περιόδους κρίσης και να προσβλέπουν εναγώνια σε μια σταθερή κανονικότητα. Αλλά ξεχνάνε ότι οι μηχανισμοί της νέας κανονικότητας θεμελιώνονται κατά τη διάρκεια της κρίσης και φέρουν το αποτύπωμά της...


του Κώστα Λαπαβίτσα*

Επιστροφή στην κανονικότητα είναι το μήνυμα της κυβέρνησης και συμφωνεί και η αξιωματική αντιπολίτευση. Η οικονομία έχει σταθεροποιηθεί σε σχέση με τη περίοδο 2010-13 και πολιτικά η χώρα φαίνεται να επιστρέφει σε ένα είδος διπολισμού πλαισιωμένου απο μικρά και ακίνδυνα κόμματα.

Ήδη εμφανίστηκαν απόψεις που ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα κατάφερε να ξεπεράσει την εποχή των οξυμένων αντιπαραθέσεων και άρα το ίδιο μπορεί να συμβεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη που αντιμετωπίζει το φάσμα της Άκρας Δεξιάς. Οι λαοί της Ευρώπης, λένε, αφού φωνάξουν και διαμαρτυρηθούν, τελικά θα επιστρέψουν στη νεοφιλεύθερη τάξη και σταθερότητα.

Είναι χαρακτηριστικό των συντηρητικών να απεχθάνονται τις περιόδους κρίσης και να προσβλέπουν εναγώνια σε μια σταθερή κανονικότητα. Αλλά ξεχνάνε ότι οι μηχανισμοί της νέας κανονικότητας θεμελιώνονται κατά τη διάρκεια της κρίσης και φέρουν το αποτύπωμά της. Ξεχνάνε ακόμη ότι υπάρχουν και νέες κανονικότητες που δεν έχουν καμία προοπτική. Αυτό συμβαίνει όταν τα ηγετικά στρώματα της κοινωνίας έχουν χάσει την ικμάδα τους και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν την κατάσταση. Τότε η κοινωνία παρακμάζει και λείπει η πραγματική βάση για σταθερότητα.

Η χώρα μας γνώρισε μια βαθύτατη δομική κρίση που ξέσπασε το 2008 και εντάθηκε μετά το 2010, με επίκεντρο το δημόσιο χρέος και το ευρώ. Ακολούθησε εντονότατη αστάθεια στη διάρκεια της οποίας συγκρούστηκαν δύο κυρίως θέσεις. Η μία ισχυριζόταν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τα μνημόνια, ενώ η άλλη υποστήριζε το δρόμο της ρήξης με την ΟΝΕ και την ΕΕ. Επικράτησε τελικά η πρώτη και η νίκη της σφράγισε τη νέα κανονικότητα.

Ακριβώς για το λόγο αυτό, η νέα κανονικότητα είναι αντίγραφο της παλιάς και ακόμη χειρότερη. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να βρούμε τις αποδείξεις στο οικονομικό, στο κοινωνικό και στο πολιτικό πεδίο.

Η νέα οικονομική κανονικότητα


Μετά την τεράστια οικονομική συρρίκνωση που επέφεραν τα μνημόνια, το 2017 εμφανίστηκε μια σχετική σταθεροποίηση με χαμηλή ανάπτυξη. Αλλά τα μνημόνια δεν άλλαξαν τη στρεβλή δομή της ελληνικής οικονομίας. Η Ελλάδα συνεχίζει να έχει υπερδιογκωμένο τομέα υπηρεσιών, αδύναμη βιομηχανία και μη ανταγωνιστική γεωργία. Οι τράπεζές της είναι φαντάσματα, το παραγωγικότερο κομμάτι του εργατικού δυναμικού μεταναστεύει κατά εκατοντάδες χιλιάδες και οι επενδύσεις χωλαίνουν. Το δημόσιο χρέος παραμένει τεράστιο επιτάσσοντας εξωπραγματική λιτότητα για χρόνια, δηλαδή βαρύτατους φόρους και περικοπές δημοσίων επενδύσεων. Η εθνική ανταγωνιστικότητα ουσιαστικά έχει πάψει να βελτιώνεται από το 2013. Η χώρα δεν έχει αναπτυξιακή δυναμική και με τις παρούσες συνθήκες δεν πρόκειται να την αποκτήσει.

Η νέα οικονομική κανονικότητα δεν είναι μόνο τόσο στρεβλή όσο και η παλιά, είναι και πιο διεφθαρμένη. Η χαρακτηριστικότερη απόδειξη δόθηκε τις τελευταίες μέρες με το σκάνδαλο των ακινήτων και της ‘χρυσής βίζας’ για Κινέζους αγοραστές. Ένας γιγαντιαίος μηχανισμός διαφθοράς είχε στηθεί με συμμετοχή τριών από τις τέσσερις ‘συστημικές’ τράπεζες και, υποτίθεται, ‘σοβαρών’ επιχειρηματιών. Εμπλοκή είχε και το κράτος, το οποίο λειτούργησε ως πωλητής βίζας σε πλούσιους ξένους, χωρίς επαρκείς μηχανισμούς για να ελέγξει τις παρανομίες. Το κινέζικο και όχι το ελληνικό κράτος αποκάλυψε την υπόθεση. Τέλος, ο μηχανισμός διαφθοράς στηρίχθηκε στα νέα ηλεκτρονικά μέσα πληρωμής – POS – τα οποία υποτίθεται ότι θα καθάριζαν την κόπρο του Αυγείου από την αγορά. Έχουμε, δηλαδή, μια νέα, δομική και τεχνολογικά εκσυγχρονισμένη διαφθορά, που είναι μάλιστα και ‘εξωστρεφής’. Πλήρης διάβρωση.

Η νέα κοινωνική και πολιτική κανονικότητα


Η νέα κανονικότητα είναι πολύ χειρότερη και στο κοινωνικό πεδίο. Η χώρα σταδιακά αναγκάστηκε να δεχτεί τη μνημονιακή φτώχεια και οι εργαζόμενοι χαμήλωσαν τις προσδοκίες για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Η ακραία φτώχεια και η ανέχεια παραμένουν γιγάντιες, αλλά είναι σχεδόν αόρατες στο δημόσιο χώρο κι έχουν χάσει τη δική τους ανεξάρτητη φωνή. Η ζωή έγινε αναπόφευκτα πιο σκληρή και ασυγκίνητη μέσα σε συνθήκες ανεργίας, φόρων, χαμηλών μισθών και πλειστηριασμών της λαϊκής περιουσίας. Οι χειρότερες επιπτώσεις της βαθιάς ταξικής ανισότητας έχουν αποφευχθεί μόνο επειδή υπάρχει το ιστορικό απόθεμα κοινωνικής αλληλεγγύης και ο παραδοσιακός ρόλος της οικογένειας.

Η νέα κανονικότητα είναι, τέλος, χειρότερη εκδοχή της παλιάς και στο πολιτικό πεδίο. Ο διπολισμός ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ είναι κακέκτυπο του προηγούμενου ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχουν οι πόροι για πραγματικές παροχές, ή μαζικούς διορισμούς. Η ισχύς που αντλούν τα κόμματα εξουσίας από τη νομή του δημοσίου είναι υπαρκτή, όπως αναπόφευκτα γίνεται όταν μεγαλώνει η φτώχεια, αλλά η δημοσιονομική στενότητα δεν επιτρέπει τα παλιά μεγαλεία.

Ταυτόχρονα οι δημοκρατικές διαδικασίες έχουν εξασθενίσει δραματικά, με κατάπτωση της Βουλής και φαινόμενα κυβερνητικού αυταρχισμού. Οι κρατικοί μηχανισμοί έχουν επίσης μειωμένη αποτελεσματικότητα, καθώς υπάρχει απώλεια εθνικής κυριαρχίας και οι καίριες αποφάσεις για την οικονομία και την κοινωνία λαμβάνονται στις Βρυξέλλες. Μόνο στη συλλογή των φόρων έχουν βελτιωθεί κι αυτό γιατί το επέβαλαν οι δανειστές για δικούς τους λόγους.

Παράλληλα αυξάνεται η αδιαφορία και η απαξίωση της πολιτικής που εκφράζεται με διάθεση αποχής από τις εκλογές και τα πολιτικά δρώμενα. Για τον λόγο αυτό, ο νέος διπολισμός της συμφοράς ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ είναι αμφίβολο αν θα διαρκέσει μετά τις επόμενες εκλογές. Πως ακριβώς θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να θεμελιώσει το ρόλο του στο υποτιθέμενο δίπολο, όταν θα βρίσκεται μακριά από τους μηχανισμούς της εξουσίας, δεδομένου μάλιστα ότι έχει πολύ περιορισμένες οργανικές προσβάσεις στο κοινωνικό σώμα και αδύναμο κομματικό μηχανισμό;

Διεθνής αστάθεια


Αβίαστα προκύπτει το συμπέρασμα ότι η νέα ελληνική κανονικότητα δεν έχει καμία πραγματική βάση σταθερότητας. Είναι εύθραυστη, προϊόν ανελέητης πίεσης από τα ανώτερα στρώματα και τους δανειστές, αλλά και βαθιάς κούρασης των λαϊκών στρωμάτων. Στην πράξη η Ελλάδα κάνει σημειωτόν μετά από μια βαθύτατη κρίση.

Την ίδια ώρα στην παγκόσμια οικονομία συσσωρεύονται απειλητικοί οιωνοί. Η ανάπτυξη της ΕΕ μειώθηκε σημαντικά το 2018 και, αν η ΕΚΤ συνεχίσει να περιορίζει την παροχή ρευστότητας, θα είναι ακόμη χαμηλότερη το 2019. Η ιταλική κρίση γεννάει συνεχώς νέες πιέσεις. Οι αναπτυσσόμενες χώρες αντιμετωπίζουν προβλήματα υπερδανεισμού των ιδιωτικών επιχειρήσεων σε δολάρια. Τα μεγάλα χρηματιστήρια υποχωρούν καθώς η παροχή ρευστότητας από τη αμερικανική κεντρική τράπεζα μειώνεται. Σταδιακά εμφανίζονται συνθήκες γενικευμένης παγκόσμιας αστάθειας.

Για την Ελλάδα, που ήδη αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες να δανειστεί στις ανοιχτές αγορές, οι κίνδυνοι είναι προφανείς. Σε συνθήκες χρηματοπιστωτικής πίεσης, ή γενικευμένης αναταραχής, το περίφημο ‘μαξιλάρι’ θα καταστεί αναποτελεσματικό αμέσως μόλις η κυβέρνηση αναγκαστεί να το χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά και μετά θα εξανεμιστεί γρήγορα. Η ανοχύρωτη χώρα μας θα είναι από τα πρώτα θύματα. Ας πανηγυρίσουν λοιπόν οι υμνητές της νέας κανονικότητας όσο προλαβαίνουν. Είναι θέμα χρόνου να φανεί πόσο σαθρά είναι τα θεμέλιά της.

* Ο Κώστας Λαπαβίτσας  είναι οικονομολόγος, καθηγητής της Σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και πολιτικός...
πηγή:  costaslapavitsas

Πώς αποκαλύφθηκαν οι Κούροι της Αταλάντης

Τα τέσσερα επιτύμβια αρχαϊκά αγάλματα σε φυσικό μέγεθος, οι «κούροι της Αταλάντης» ήρθαν στο φως κατά τη διάρκεια ανασκαφικής έρευνας της Εφορείας Αρχαιοτήτων Φθιώτιδας και Ευρυτανία στα μέσα Οκτωβρίου...


«Είναι συγκλονιστικό να αναδύονται από τη γη τέτοια γλυπτά!» σημειώνει στην προσωπική της σελίδα στο facebook η αρχαιολόγος Μαίρη Παπαγεωργίου από την Αταλάντη που είναι υπεύθυνη των ανασκαφών από τις οποίες ανακαλύφθηκαν οι «Κούροι της Αταλάντης» τα 4 αγάλματα σε φυσικό μέγεθος που ξαναγράφουν την ιστορία της Λοκρίδας.

Η υπεύθυνη αρχαιολόγος που έχει έδρα την Αταλάντη και ήταν από τους πρώτους επιστήμονες που έφτασαν στην περιοχή δεν κρύβει τη χαρά της γι' αυτή τη μοναδική ανακάλυψη ευχόμενη μάλιστα σε κάθε συνάδελφό της αρχαιολόγο «να βιώσει μια ανάλογη εμπειρία».

Για να φτάσει όμως η αρχαιολογική σκαπάνη να φέρει στο φως του ήλιου τα μοναδικά αυτά ευρήματα έπαιξε βασικό ρόλο η ευαισθησία δύο αγροτών. Όχι μόνο γιατί όταν τα ανακάλυψαν πήγαν και ενημέρωσαν τις αρχές αλλά κυρίως γιατί άφησαν ακριβώς στο σημείο του το πρώτο εύρημα γεγονός που βοήθησε τα μέγιστα στη συνέχεια στην αρχαιολογική σκαπάνη να εντοπίσει και τα υπόλοιπα.

Αυτή τη διαφορά εντοπίζει η αρχαιολόγος Μαίρη Παπαγεωργίου όταν σημειώνει με νόημα: «Συγχαρητήρια στους δύο πολίτες της Αταλάντης που υπέδειξαν τη θέση και χωρίς να μετακινήσουν το πρώτο άγαλμα χωρίς δεύτερη σκέψη ειδοποίησαν την Αρχαιολογική Υπηρεσία και το παρέδωσαν! Η πράξη τους οδήγησε σε αυτή την ανακάλυψη! Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την εντιμότητα! Επιπλέον ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συνεργάτες της ανασκαφής!».

Τα μοναδικά ευρήματα ήταν καλά κρυμμένα σ΄ ένα κτήμα πολύ κοντά στον οικισμό της πόλης της Αταλάντης στο ανατολικό της μάλιστα τμήμα.

Εκεί είναι το χωράφι με τις μεγάλες ελιές τις οποίες ο ιδιοκτήτης του αποφάσισε να βγάλει. Όταν τις έβγαλε δεν βρέθηκε τίποτα.

Λίγες μέρες αργότερα στην προσπάθειά του να φυτέψει άλλα δέντρα ζήτησε από αγρότη στην περιοχή που έχει άροτρο για βαθιές αρόσεις να χαράξει κάποιες βαθιές αυλακιές έτσι ώστε να μπορεί να φυτέψει τα νέα δέντρα. Όταν ο τελευταίος έφθασε στο συγκεκριμένο σημείο κατάλαβε ότι «το υνί χτύπησε πάνω σε κάποια πέτρα». Όταν πρόχειρα απομάκρυνε το χώμα , διαπίστωσε πως είχε εντοπίσει έναν κούρο σε φυσικό μέγεθος. Με τον ιδιοκτήτη του χωραφιού ειδοποιούν τις αρχές οι οποίες όταν έφτασαν εκεί, έμειναν κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό. Από τότε ξεκινά να γράφεται η ιστορία η οποία έχει βάθος χιλιάδων χρόνων.

Αρχικά μεταφέρουν το πρώτο εύρημα στην αρχαιολογική υπηρεσία ενώ παράλληλα, για περισσότερο από 20 μέρες κρατούν επτασφράγιστο το μυστικό και συνεχίζουν να σκάβουν. Οι πρώτες δοκιμαστικές τομές σε ένα μικρό τμήμα του χωραφιού φέρνει νέες ανακαλύψεις ενώ μόλις την Παρασκευή η αρχαιολογική σκαπάνη της Μαρίας Παπαγεωργίου εντοπίζει έναν ακόμη κούρο σε φυσικό μέγεθος 95 εκ που σώζεται από το ύψος του λαιμού ως τους μηρούς, απεικονίζει γυμνό νέο με ελαφρά προτεταμένο το αριστερό σκέλος και διατηρείται σε καλή κατάσταση. Η περιοχή φυλάσσεται νύχτα μέρα από την Αρχαιολογική υπηρεσία ενώ ακόμη και οι κάτοικοι της περιοχής οι οποίοι περνούσαν σχεδόν καθημερινά από το σημείο δεν είχαν καταλάβει τη σημασία της ανακάλυψης.

«Πρόκειται για πολύ σημαντικά ευρήματα που βοηθούν να φωτιστεί η ιστορία του τόπου μας» σημειώνει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δήμαρχος Νίκος Λιόλιος που παρακολουθεί από πολύ κοντά τις εξελίξεις και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του «είμαστε ακόμη στην αρχή των αποκαλύψεων καθώς οι ανασκαφές θα συνεχιστούν τόσο στο συγκεκριμένοι αγροτεμάχιο αλλά και ευρύτερα στην περιοχή και είναι ζωντανή η ελπίδα να αποκαλυφθούν και νέα ευρήματα», δικαιολογώντας με αυτό τον τρόπο τη σιγή ασυρμάτου που επικρατεί από τα πρόσωπα που είναι πρωταγωνιστές στην υπόθεση της αποκάλυψης των αρχαιολογικών θησαυρών.

CDU: Δώδεκα στελέχη φιλοδοξούν να θέσουν υποψηφιότητα για την ηγεσία

Συνολικά 12 στελέχη του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) εξέφρασαν την επιθυμία να θέσουν υποψηφιότητα για να διαδεχτούν τη Μέρκελ, σύμφωνα με πηγές που μίλησαν στο Γαλλικό Πρακτορείο...


Η ηγετική ομάδα των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) ξεκίνησε τη διήμερη συνεδρίασή της, εν όψει του συνεδρίου του κόμματος τον Δεκέμβριο στο οποίο θα εκλεγεί ο νέος ηγέτης στη θέση της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ.

Έπειτα από 18 χρόνια στην ηγεσία του CDU, η Μέρκελ ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ότι αποχωρεί, μετά τα απογοητευτικά αποτελέσματα στις εκλογές στην Έσση και τη Βαυαρία.

Σκοπεύει όμως να παραμείνει στην καγκελαρία μέχρι τη λήξη της θητείας της, το 2021.

Συνολικά 12 στελέχη του κόμματος εξέφρασαν την επιθυμία να θέσουν υποψηφιότητα για να διαδεχτούν τη Μέρκελ, σύμφωνα με πηγές που μίλησαν στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Τρία ηγετικά στελέχη έχουν ήδη ανακοινώσει ότι θα είναι υποψήφιοι: ο νυν υπουργός Υγείας Γενς Σπαν, που έχει επικρίνει την πολιτική της Μέρκελ, ο δικηγόρος Φρίντριχ Μερτς, πρώην επικεφαλής των Συντηρητικών τη Μπούντεστανγκ και νυν μέλος πολλών διοικητικών συμβουλίων εταιρειών και η Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ, η γενική γραμματέας του CDU και στενή σύμμαχος της Καγκελαρίου.

Στη διήμερη αυτή συνάντηση αναμένεται ότι θα συζητηθούν επίσης τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα –στην Έσση το CDU κατέγραψε τα χειρότερα ποσοστά του από το 1966– και θα προταθούν τρόποι για την ανάκτηση της δημοτικότητας του κόμματος.

Το συνέδριο του κόμματος θα διεξαχθεί στις 6-8 Δεκεμβρίου στο Αμβούργο.

Στο μεσοδιάστημα, το CDU θα οργανώσει μια σειρά τοπικών συναντήσεων για να παρουσιάσουν οι υποψήφιοι ηγέτες του το πρόγραμμά τους. Δεδομένου ότι ο χρόνος που απομένει είναι περιορισμένος, είναι απίθανο να γίνουν τέτοιες συγκεντρώσεις και στα 16 κρατίδια της Γερμανίας.

Το CDU εμφανίζεται διχασμένο σε ό,τι αφορά το θέμα της ηγεσίας. Μια δημοσκόπηση της εταιρείας Emnid για λογαριασμό της εφημερίδας Bild am Sonntag δείχνει ότι το 44% των μελών του κόμματος στηρίζει τον Μερτς ενώ το 39% προτιμά την Κραμπ-Καρενμπάουερ. Ο Σπαν συγκεντρώνει ποσοστό μόνο 9%.

Άποψη: Η πολιτική έχει αυτοκαταργηθεί

Πολιτικές πρακτικές, παγιδευμένες σε μηδενιστικές ιδεολογίες, απορριπτικές ή αδιάφορες για κάθε «νόημα» της ύπαρξης, είναι αδύνατο (λογικά και στην πράξη) να υπηρετήσουν τη δημοκρατία...



επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά *

Πολιτικές πρακτικές, παγιδευμένες σε μηδενιστικές ιδεολογίες, απορριπτικές ή αδιάφορες για κάθε «νόημα» της ύπαρξης, είναι αδύνατο (λογικά και στην πράξη) να υπηρετήσουν τη δημοκρατία. Δημοκρατία θα πει: το κράτος (η εξουσία) να ασκείται από τον δήμο, από όλους τους πολίτες ή (με συμβιβαστική κατ’ ανάγκην παραχώρηση) από εντεταλμένους και ελεγχόμενους εκπροσώπους των πολιτών.

Ομως, για να αποφασίσει ένας πολίτης τι είναι καλό και συμφέρον για όλους, προϋποτίθεται η ετοιμότητά του να αρνηθεί τις ορμέμφυτες, ενστικτώδεις, εγωκεντρικές του προτεραιότητες. Κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δυσκατόρθωτο – βεβαιώνει τη διαπίστωση η κοινή μας πείρα: Ποιο κίνητρο μπορεί να έχει ο άνθρωπος για να αρνηθεί τις απαιτήσεις των ενστίκτων του; Ή πρέπει να διαθέτει θαυμαστή καλλιέργεια, δηλαδή εμπειρία της ζωτικής χαράς που χαρίζει η αυθυπέρβαση, ή να είναι τόσο ντοπαρισμένος από ιδεολογικές ψευδαισθήσεις, ώστε να ταυτίζει την υποταγή του στην ιδεολογική προστακτική με τη ναρκισσιστική του θωράκιση. Ο ντοπαρισμένος γίνεται ικανός και να στηθεί απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα τραγουδώντας, σίγουρος για την απόλυτη καταξίωση του εγώ του.

Σήμερα ο μηδενισμός και το γνήσιο τέκνο του, ο αμοραλισμός, θριαμβευτικά κυριαρχούν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι μεγάλες «αναμορφωτικές» ιδεολογίες που γέννησε η ψευδαισθητική μέθη του «Διαφωτισμού» (φασισμός, ναζισμός, μαρξισμός, ελευθερία των αγορών, δηλαδή ολοκληρωτισμός της κερδοσκοπίας) κάρπισαν τέτοια και τόση εφιαλτική απανθρωπία, που καθιστά επώδυνη ή αποκρουστική την ενασχόληση μαζί τους κάθε νουνεχούς ανθρώπου. Ευτυχώς, η παταγώδης κατάρρευση κάθε μιας από αυτές τις ιδεολογίες μοιάζει να έχει νομοτελειακό χαρακτήρα: Κατέρρευσε γελοιωδώς ο φασισμός, μέσα στη φρίκη ο ναζισμός, αιφνιδιαστικά σχεδόν αλλά και αυτονόητα ο μαρξισμός. Περιμένουμε τώρα, ποια καινούργια αβλεψία ή αυθαίρετη εκτίμηση των Lehman Brothers ή της Goldman Sachs ή ανάλογων μεταστατικών αποστημάτων θα προκαλέσει την κατάρρευση του «διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος». Είναι θέμα χρόνου.

Σίγουρα, η ασύδοτη αυθαιρεσία των «αγορών» μοιάζει το χυδαιότερο αποκύημα του ατομοκεντρισμού, που ο «Διαφωτισμός» τον εξύψωσε σε ανθρωπολογική σκοποθεσία. Ομως δεν θεσμοποίησε τον ατομοκεντρισμό πρώτος ο «Διαφωτισμός», τον θεσμοποίησε η θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος: ο νομικισμός στην υπηρεσία της «ατομικής σωτηρίας» – δηλαδή ο Ρωμαιοκαθολικισμός, ο Προτεσταντισμός, στα «καθ’ ημάς» ο Ορθοδοξισμός. Το πέρασμα από τον θρησκευτικό στον ευδαιμονιστικό ατομοκεντρισμό ήταν νομοτελειακή εξέλιξη, «φυσιολογική». Αναμένουμε λοιπόν να δούμε πού θα καταλήξει το κορυφαίο (μάλλον) της εξέλιξης στάδιο: Να παραδοθεί και η πολιτική διαχείριση της ζωής μας στις ΜΗΚΥΟ: σε ιδιώτες κερδοσκόπους.

Στην έσχατης παρακμής ελλαδική κοινωνία όλα αυτά είναι εξόφθαλμα, κατάφωρα, δεν δυσκολεύεται κανείς να τα διακρίνει. Εδώ, στα δικά μας χώματα, το κόμμα της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς, δηλαδή οι αδιάλλακτοι αντίπαλοι της ασυδοσίας των «αγορών», μεταμορφώθηκαν, μέσα σε μια νύχτα, σε λακέδες γλοιωδέστατους των «αντιπάλων» τους, «χωρίς αιδώ ή λύπην». Δεν δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει ώς και τη φυσιογνωμική αλλοίωση που υπέστησαν (μετά την εξευτελιστική τους εξώνηση) «μπροστάρηδες» όπως ο Νίκος Παππάς, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιώργος Σταθάκης – ενδεικτικά.

Είχαν, βέβαια, προηγηθεί οι επιχειρηματικές «μπίζνες» της μαρξιστικής ορθοδοξίας του Περισσού στην αρένα διαπάλης των μεγαλοκεφαλαιούχων – φαεινές ενδείξεις της ικανότητας του καπιταλισμού να καταπίνει τους αντιπάλους του, χωρίς να τους στερεί το παιχνιδάκι τους: την «αριστερή» τους ετικέτα και κομπορρημοσύνη. Ξεγυμνώθηκε κωμικά το κοινό θεμέλιο «Δεξιάς» και «Αριστεράς»: ο Ιστορικός Υλισμός. Κόμμα κοινωνιοκεντρικό, ρεαλιστικά «Λαϊκό», δεν υπάρχει (ίσως ούτε υπήρξε ποτέ) στο φαιδρό μεταπρατικό πολιτικό μας τοπίο. Διασώζεται ακόμα ο χαρακτηρισμός του «συντηρητικού», κενός από νόημα, αφού δεν διευκρινίζει τι το άξιο συντήρησης συντηρούν οι συντηρητικοί.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη λέξη «αξίες»: κανένας δεν ξέρει να πει με ποια κριτήρια αξιολογούνται οι «αξίες» και ποια εξουσία ή πειθώ μπορεί να τις επιβάλει. Πιθανόν οι λέξεις «δεξιός» και «αριστερός» να διατηρούν κάποιον απόηχο πραγματικότητας, αλλά μόνο με τις σημασίες του «επιδέξιου» και του «ατζαμή», αναθεωρημένες: «επιδέξιος» ο αριστερός, «ατζαμής» πάντοτε και αδέξιος ο δεξιός. Ολοι, π.χ., οι υπουργοί Παιδείας της «Δεξιάς» πιθήκισαν πάντοτε επιμελέστατα τις «προοδευτικές» παρλαπίπες της μηδενιστικής «Αριστεράς» για να οδηγηθούμε στη σημερινή τραγωδία, που είναι το ελλαδικό σχολειό, και στον εφιάλτη, που είναι το ελλαδικό πανεπιστήμιο.

Με την απείρου ευτέλειας διένεξη Κοτζιά - Καμμένου και την εγκληματική ασυνειδησία Γαβρόγλου (οι «σάκες» των μαθητών να μένουν στο σχολειό, σύμβολο α-νόητης αγγαρείας, όχι χαράς που είναι η μάθηση – τα πανεπιστήμια «άσυλο» και άντρο του υπόκοσμου) το ελλαδικό πολιτικό σύστημα μοιάζει να έφτασε στην ολοκλήρωση της αυτοκατάργησής του. Βέβαια, «το κακό τέλος δεν έχει» και «η λογική του πάτου είναι ο απόπατος» – δεν ξέρουμε τι ακόμα μας περιμένει. Για την αντιπολίτευση είναι «λαχείο» ο έσχατος αυτοεξευτελισμός της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς, όμως αντιπρόταση μεταρρυθμιστική, ικανή να γεννήσει άλλη προοπτική για τη χώρα, ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν διαθέτει. Μετά βίας θα επαρκούσε η Ν.Δ. για μερεμέτια και «βελτιώσεις», αλλά για τομές ανακαίνισης και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις ούτε προετοιμασία έχει, ούτε τον προβληματισμό, ούτε καν τις λέξεις κατανοεί.

Ομως, εφτά μήνες ώς τις εκλογές είναι χρόνος υπερεπαρκής για ανατροπές.
______________________________

(*) Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

πηγή: yannaras.gr