Στην Αίγυπτο ο Αλέξης Τσίπρας για τη Σύνοδο ΕΕ - Αραβικού Συνδέσμου

Στο Σαρμ ελ Σέιχ της Αιγύπτου μεταβαίνει ο έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τίπρας, για τη Σύνοδο ΕΕ - Αραβικού Συνδέσμου..


Στο Σαρμ ελ Σέιχ της Αιγύπτου θα μεταβεί, σήμερα, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, προκειμένου να συμμετάσχει στις εργασίες της Συνόδου Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) - Αραβικού Συνδέσμου, στις 24 και 25 Φεβρουαρίου.

Αύριο το απόγευμα, ο πρωθυπουργός θα συμμετάσχει στην πρώτη ολομέλεια της συνόδου, όπου θα συζητηθεί η ενίσχυση της ευρω-αραβικής συνεργασίας και η από κοινού αντιμετώπιση των παγκόσμιων προκλήσεων και στη συνέχεια θα παρακαθίσει στο επίσημο δείπνο της συνόδου.

Στις 9:45 το πρωί της Δευτέρας, ο κ. Τσίπρας θα έχει συνάντηση με τον γενικό γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου Άμπουλ Γέιτ και στη συνέχεια θα συμμετάσχει στη σύνοδο -σε περιορισμένη σύνθεση- με θέμα την από κοινού αντιμετώπιση των περιφερειακών προκλήσεων αλλά και στη δεύτερη ολομέλεια της συνόδου.

Αναλυτικά, το πρόγραμμα του πρωθυπουργού στη σύνοδο κορυφής ΕΕ - Αραβικού Συνδέσμου, στο Σαρμ ελ Σέιχ της Αιγύπτου έχει ως εξής:

   Κυριακή 24 Φεβρουαρίου:
   - 17.00 : Επίσημη υποδοχή αντιπροσωπειών και τελετή έναρξης της Συνόδου ΕΕ-Αραβικού Συνδέσμου.
   - 17.50 : Πρώτη Ολομέλεια Συνόδου με θέμα «Enhancing the Euro-Arab partnership and addressing global challenges together - part 1»
   - 20.15: Επίσημο Δείπνο

   Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου:
  -  09.45: Συνάντηση με τον Γενικό Γραμματέα του Αραβικού συνδέσμου κ. Aboul Gheit.
  - 10.30: Σύνοδος σε περιορισμένη σύνθεση με θέμα «Addressing regional challenges together».
  - 12.00: Δεύτερη ολομέλεια Συνόδου με θέμα «Enhancing the Euro-Arab partnership and addressing global challenges together - part 2».

Ποια θέματα θα συζητηθούν 


Το εμπόριο, οι επενδύσεις, η μετανάστευση και η ασφάλεια θα αποτελέσουν τα σημαντικότερα από τα θέματα που θα συζητηθούν κατά τη διάρκεια της επικείμενης Συνόδου Κορυφής των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Αραβικού Συνδέσμου, που θα πραγματοποιηθεί στις 24 και 25 Φεβρουαρίου στο Σαρμ Ελ-Σέιχ, σύμφωνα με τον Πρέσβη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αίγυπτο Ιβάν Σούρκος.

Μιλώντας στην αγγλόγλωσση αιγυπτιακή εφημερίδα «Egypt Today», ο κ. Σούρκος πρόσθεσε στις ότι «η συνεργασία μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Αραβικού Συνδέσμου, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα ενισχύσει την επικοινωνία μεταξύ των ευρωπαϊκών και αραβικών περιοχών και θα ενισχύσει τη σταθερότητα και στις δύο περιοχές».
\
«Αυτή η Σύνοδος Κορυφής θα είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να συζητήσουμε αρκετά κορυφαία, ενδιαφέροντος, ζητήματα: ιδιαίτερα τη λαθρομετανάστευση και την τρομοκρατία. Οι συγκρούσεις στη Συρία, την Υεμένη και τη Λιβύη θα βρίσκονται επίσης στο τραπέζι συζήτησης κατά τη Σύνοδο Κορυφής, μαζί με την πρόκληση της κλιματικής αλλαγής», κατέληξε ο Πρέσβης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αίγυπτο.

"Καμπανάκι" Fitch για τις αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας - Κίνδυνος νέων capital controls

Μεταξύ των αδυναμιών της ελληνικής οικονομίας ο οίκος Fitch εντοπίζει το τεράστιο δημόσιο χρέος, τα κόκκινα δάνεια, τις καθυστερήσεις στις ιδιωτικοποιήσεις, τη δυσκολία στην προσέλκυση επενδύσεων κ.α...


Μια σειρά από αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας διατυπώνει, στην τελευταία έκθεσή του, ο οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο «αστάθειας», σε περίπτωση που εκτροχιαστεί η δημοσιονομική προσαρμογή, κάτι που καταδεικνύει τον κίνδυνο για επιβολή αυστηρότερων capital controls, όπως τονίζει.

Πρόοδο σε διάφορους τομείς της ελληνικής οικονομίας διαπιστώνει ο οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch που προειδοποιεί, εντούτοις, για τον κίνδυνο που εγείρει ενδεχόμενος εκτροχιασμός της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Μάλιστα, ο οίκος κρούει τον «κώδωνα» για τον συνεχιζόμενο, αν και μικρότερο, κίνδυνο επιβολής αυστηρότερων capital controls στην Ελλάδα.

Συγκεκριμένα, διαπιστώνει κινδύνους για τα αποτελέσματα που θα φέρει η δημοσιονομική προσαρμογή του 2019 — 2020, κάνοντας μνεία στις πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις κατά των περικοπών των συντάξεων το 2012 και την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού του 2016 που εκκρεμεί.

Παράλληλα, ο οίκος αναφέρεται και στους κινδύνους που αναδύονται από τον τραπεζικό τομέα. Ειδικότερα, ο Fitch σημειώνει ότι αν και τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια (NPLs) έχουν μειωθεί στο 46,7% τον Σεπτέμβριο του 2018, από το 47,2% τον Δεκέμβριο του 2017, χρειάζονται περαιτέρω ουσιαστικές πρωτοβουλίες, ειδάλλως θα αποδειχθεί δύσκολη η μείωση των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων (NPEs) σε ρυθμό που θα υποστηρίζει την καλλιέργεια εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα.

Πέρα από τα «κόκκινα» δάνεια, μεταξύ των αδύναμων σημείων της ελληνικής οικονομίας, ο οίκος αναφέρει επίσης τα υψηλά επίπεδα του χρέους της, αλλά και τη μεσοπρόθεσμη τάση ανάπτυξης του ΑΕΠ που κρίνεται αδύναμη (λόγω του δημογραφικού προβλήματος και της χαμηλής παραγωγικότητας στον τομέα της απασχόλησης, όπως σημειώνει).

Τέλος, υπογραμμίζει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις και η προσέλκυση ξένων άμεσων επενδύσεων παραμένουν υποτονικές, παρά την ήπια πρόοδο που έχει σημειωθεί τελευταία.
πηγή: sputniknews.gr

ΗΠΑ - ΚΙΝΑ: Κοντά στη σύναψη εμπορικής συμφωνίας

Οι Αμερικανοί και Κινέζοι διαπραγματευτές εργάζονται πάνω σε πολλά μνημόνια κατανόησης για μιά τελική εμπορική συμφωνία...


Οι Αμερικανοί και Κινέζοι διαπραγματευτές εργάζονται πάνω σε πολλά μνημόνια κατανόησης (Memorandum of Understanding- MOU) που θα αποτελέσουν τη βάση μιας τελικής εμπορικής συμφωνίας, σύμφωνα με ένα άτομο που είναι ενήμερο για τις συνομιλίες.

Τα μνημόνια κατανόησης θα καλύπτουν τομείς όπως η γεωργία, οι μη δασμολογικοί περιορισμοί, οι υπηρεσίες, η μεταφορά τεχνολογίας και η πνευματική ιδιοκτησία, δήλωσε η πηγή που ζήτησε να μην εντοπιστεί επειδή οι συζητήσεις είναι ιδιωτικές. Ο μηχανισμός επιβολής εξακολουθεί να είναι ασαφής, αλλά θα μπορούσε να λειτουργήσει ως απειλή για επαναφορά των δασμών εάν δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις, δήλωσε η πηγή.

Δεν αναμένεται καμία πρόοδος κατά τη διάρκεια των συνομιλιών της Ουάσινγκτον σχετικά με τα μεγάλα διαρθρωτικά ζητήματα, αλλά υπάρχει μια προσπάθεια να επεκταθεί ενδεχομένως η προθεσμία της 1ης Μαρτίου για την αύξηση των δασμών των ΗΠΑ στα κινεζικά προϊόντα. Ο Liu He, ο κύριος διαπραγματευτής της Κίνας, αναμένεται να συναντηθεί με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Donald Trump την Παρασκευή, σύμφωνα με ένα άλλο πρόσωπο, που είναι εξοικειωμένο με την κατάσταση.

Οι ΗΠΑ ζητούν επίσης από την Κίνα να κρατήσει την ισοτιμία του γιουάν σταθερή ώστε να εξουδετερωθεί οποιαδήποτε προσπάθεια του Πεκίνου να υποτιμήσει το νόμισμά του για να αντιμετωπίσει τους δασμούς των Η.Π.Α., σύμφωνα με άλλα άτομα που έχουν ενημερωθεί για τις συνεχιζόμενες συνομιλίες. Ο εκπρόσωπος της κινεζικής κυβέρνησης δήλωσε την Τετάρτη ότι η χώρα του δεν θα χρησιμοποιήσει το γιουάν ως εργαλείο αντιμετώπισης των εμπορικών διαφορών.
Bloomberg/Brief

Ο φόνος και η σκύλευση

Όσο αποτρόπαιος είναι ένας φόνος, τόσο περισσότερο αηδιαστική είναι η ασέβεια και η σκύλευση. Σε όλους τους βαρβαρικούς πολέμους αυτό ήταν πολύ καλό γνωστό και για αυτό έδιναν τεράστια σημασία, ακριβώς στο δεύτερο στοιχείο. Για να τσακίσουν το ηθικό του «εχθρού». Να τον τρομάξουν, να τον εξευτελίσουν, να τον ταπεινώσουν...


του Παναγιώτη Μαυροειδή*

Ας δούμε πρώτα, εντελώς χοντρικά και πρόχειρα, κάποιους αριθμούς.

Κοινωνικό Μέρισμα: Με στοιχείο του Δεκέμβριου 2018, φαίνεται πως έγιναν 2.170.000 (!) αιτήσεις πολιτών για «κοινωνικό μέρισμα». Από αυτές εγκρίθηκαν 1.258.000, δηλαδή βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι να πληρούν ταυτόχρονα τα σχετικά κριτήρια, δηλαδή να έχουν ατομικό εισόδημα κάτω των 9.000 ευρώ, καταθέσεις κάτω των 9.000 ευρώ επίσης και ακίνητη περιουσία αξίας κάτω των 125.000 ευρώ (με κάποιες προσαυξήσεις για παιδιά κλπ). Μέσος όρος ενίσχυσης ήταν τα 480 ευρώ ανά άτομο.

Κοινωνικό τιμολόγιο ΔΕΗ: Με στοιχεία της ΗΔΙΚΑ από Μάρτιο 2018 έγιναν περίπου 500.000 αιτήσεις για ένταξη στο (μειωμένο) κοινωνικό τιμολόγιο. Από αυτές εγκρίθηκαν περίπου οι 300.000. Δηλαδή βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι να έχουν εισόδημα κάτω από 1200 ευρώ το έτος ή 9.000 ευρώ (για να πάρουν μια έκπτωση 75 ευρώ/kwh και 45 ευρώ/kwh αντίστοιχα).

Πρώτη κατοικία και Νόμος Κατσέλη: Οι προσφυγές στο νόμο Κατσέλη για προστασία πρώτης κατοικίας από κατάσχεση/πλειστηριασμό είναι περίπου 200.000. Από αυτές έχουν εκδικασθεί περίπου 60.00 και 40.000 από αυτές εγκρίθηκαν, δηλαδή υπήρξε κάποια «προστασία»

Ληξιπρόθεσμες Οφειλές προς την εφορία: Τα στοιχεία του τέλους του 2018 μιλούν για 4.064.750 πολίτες να έχουν ληξιπρόθεσμες Οφειλές! Είναι τετραπλάσιοι από το 2010, λιγότεροι από τους 4,5 εκατ. του 2015, αλλά, το κυριότερο, με τρομακτική αύξηση των οφειλών: Από 38 δις το 2010 και 85 δις το 2015, σήμερα οι οφειλές (αρχικά ποσά) φτάνουν τα 105 δις και με τα πρόστιμα, προσαυξήσεις κλπ τα 180 δις, δηλαδή ένα ολόκληρο ΑΕΠ! Ακόμη πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι 3.600.000 άνθρωποι χρωστούν κάτω από 10.000 ευρώ. Οι οφειλές αυτών φτάνουν συνολικά μόλις στα 3,7 δις ή το 3,6% των συνολικών οφειλών. Εξ αιτίας όμως αυτών των οφειλών, γίνονται κοντά 500 κατασχέσεις λογαριασμών τη μέρα και περίπου 1.800.000 άνθρωποι, βρίσκονται στον προθάλαμο κατάσχεσης λογαριασμών.

Επίδομα θέρμανσης και επίδομα στέγασης: Δε θα κουράσουμε με ακριβή στοιχεία. Γεγονός είναι ωστόσο ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έτρεξαν να κάνουν αιτήσεις και να πάρουν ενισχύσεις ώστε να μπορέσουν να κάνουν την πληρωμή της θέρμανσης ή του ενοικίου.

Από κοντά έχουμε και την Εκκλησία να περηφανεύεται για το «φιλανθρωπικό» της έργο, δηλώνοντας ότι κάθε χρόνο μοιράζει 1,5 εκ. μερίδες φαγητού σε 500.000 ανθρώπους μας, ενώ περίπου 80.000 εξυπηρετούνται στα κοινωνικά παντοπωλεία της.

Ας τα δούμε όλα μαζί: Εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια άνθρωποι, τρέχουν να κάνουν αιτήσεις και να πάρουν τη μία ή την άλλη ενίσχυση ή κάποια ρύθμιση, ώστε να έχουν σπίτι και να μη κατασχεθεί ή έστω να μπορούν να πληρώσουν το νοίκι, το ρεύμα και το πετρέλαιο ή να πάρουν ένα μικρό μέρισμα για να συμπληρώσουν το φαγητό στο τραπέζι τους ή τρέχουν στα συσσίτια της εκκλησίας. Αυτή είναι η λεγόμενη «μεταμνημονιακή» πραγματικότητα. Είναι ακριβώς η σταθεροποίηση στη βαρβαρότητα.

Ερώτηση: Με ποια ματιά θα δούμε αυτό το θέμα; Οργή για τη μαζική κοινωνική φτωχοποίηση και τα αιματηρά «πλεονάσματα» για χάρη της ΕΕ που την τρέφουν ή «χαρά» για την «αρωγή» που προσφέρει το «κοινωνικό μέρισμα» εκ των υστέρων;

Αγανάχτηση για το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, σε μια Ελλάδα του 2018 και σε μια εποχή που γίνεται λόγος για ταξίδια αναψυχής στο φεγγάρι, δεν έχουν την «πολυτέλεια» ενός ψυγείου για το γάλα ή ένα θερμοσίφωνο; Ή μήπως ευγνωμοσύνη για την «παροχή» μιας ΔΕΗ που οδεύει για πώληση;

Να κάνουμε ένα σταυρό υπέρ της Κατσέλη και του νόμου ή των νέων ρυθμίσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε συμφωνία με τους τραπεζίτες ή να αναρωτηθούμε σε ποια εποχή βρισκόμαστε όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κινδυνεύουν να μην έχουν ούτε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους ως ελάχιστη άμυνα σε μια αβέβαιη ζωή;

Να υμνολογήσουμε άραγε την κυβέρνηση που πρότεινε και την τρόικα που δέχτηκε, τις 120 δόσεις, τον εξωδικαστικό κανονισμό για τις οφειλές κλπ ή να αναρωτηθούμε για τις ευθύνες και τις αιτίες αυτής της πτώχευσης και χρεωκοπίας τόσων ανθρώπων σε τόσο μικρό διάστημα;

Η εικόνα είναι μία και συγκεκριμένη.

Οι δύο οπτικές με την οποία τη βλέπει κανείς, είναι όχι απλώς διαφορετικές, αλλά εντελώς αντίθετες.

Στη μια οπτική υπάρχει:
  • δικαίωμα των εργαζομένων και των πολιτών στα βασικά,
  • αξιοπρέπεια μέσα από την καθολικότητα και την ποιότητα κάλυψης των αναγκών,
  • υποχρέωση του κράτους και της κοινωνίας να δράσουν με βάση το δημόσιο κοινωνικό όφελος,
  • αξιοπρέπεια που απορρέει από εργασία και αποδοχές που να δίνουν τη δυνατότητα ανταπόκρισης
  • διεκδίκηση της αλληλεγγύης
Στην άλλη οπτική διακρίνει κανείς:
  • την μικροενίσχυση ως χαριστική «παροχή»
  • την «συμπόνοια» του χορτάτου
  • τον άνεργο ή φτωχό ως “ωφελούμενο”
  • την εξάρτηση από την κυβέρνηση, την εκκλησία, τους ποικίλους μηχανισμούς
  • την εμπέδωση της αναξιοπρέπειας και την ταύτισή της με την «ατομική αποτυχία»
Η πρώτη οπτική συνηγορεί υπέρ μιας συλλογικής, αγωνιστικής, αλλά και περήφανης και αξιοπρεπούς στάσης και διεκδίκησης.

Η δεύτερη, αποτελεί παρουσίαση του «κοινωνικού καιάδα» ως φυσικού φαινομένου και αθώωση της βαρβαρότητας μέσω της ελεημοσύνης, αλλά και το άκρον άωτον της υποκρισίας.

Όσο αποτρόπαιος είναι ένας φόνος, τόσο περισσότερο αηδιαστική είναι η ασέβεια και η σκύλευση. Σε όλους τους βαρβαρικούς πολέμους αυτό ήταν πολύ καλό γνωστό και για αυτό έδιναν τεράστια σημασία, ακριβώς στο δεύτερο στοιχείο. Για να τσακίσουν το ηθικό του «εχθρού». Να τον τρομάξουν, να τον εξευτελίσουν, να τον ταπεινώσουν.

Και οι δύο οπτικές υπάρχουν εδώ και αιώνες στην ανθρώπινη ιστορία και αντιπαλεύουν μεταξύ τους.

Επιχειρήσεις και ΜΚΟ, θρησκευτικά και παραθρησκευτικά δίχτυα, πολιτευτές της οκάς, βλαχοδήμαρχοι και παρατρεχάμενοι, διαδρομιστές και απατεώνες, επίσημοι και ανεπίσημοι, κουστουμάτοι και λεχρίτες, κυβερνήσεις και υποταχτικοί, τη μια στιγμή δολοφονούσαν κοινωνικά την κοινωνική πλειοψηφία και την άλλη στιγμή προσέφεραν γάζες και επιδέσμους, απαιτώντας χειροκρότημα, χειροφίλημα και γονυκλισίες. Μήπως και αυτό ακριβώς δεν κάνουν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των χωρών της, με τους πρόσφυγες πολέμου, πείνας και κοινωνικής ερήμωσης; Πόσο κοινή αντιμετώπιση!

Όταν όμως αυτό το κάνει και μια κυβέρνηση στο όνομα της αριστεράς, αντιστρέφοντας την εικόνα, δηλαδή καλύπτοντας την εργατική γενοκτονία με τη γάζα και τον επίδεσμο ή τα κάθε είδους «αντίδωρα», τότε το πράγμα, αφενός είναι εξοργιστικό, αφετέρου είναι και επικίνδυνο καθώς δίνει καύσιμη ύλη σε μια μαύρη φωτιά που υπόκωφα σιγοκαίει.
___________________________________________

* Ο Παναγιώτης Μαυροειδής, είναι κορυφαίο στέλεχος της κομμουνιστικής αριστεράς, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και υποψήφιος ευρωβουλευτής και βουλευτής στην Αττική με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αρθρογραφεί στον ιστοχώρο pandiera.gr και άλλες ιστοσελίδες του χώρου..
  πηγή: pandiera.gr

Κράτος σε συνθήκες κοινωνικού κενού

Η πολιτική αρχίζει και τελειώνει στις εντυπώσεις, σχεδιάζεται και ασκείται με τους όρους του μάρκετινγκ. Το κόμμα, η ονομασία του, τα στελέχη του, ο λογότυπος, το δήθεν «πρόγραμμά» του, οι δημηγορίες των «αρχηγών», οι καθημερινές «παρεμβάσεις» τους στην επικαιρότητα, όλα είναι άσχετα με την πολιτική και την κοινωνία....


επιφυλλίδα  του Χρήστου Γιανναρά*

Πρώτο πρόβλημα στην Ελλάδα σήμερα, πασίδηλο και ασφυκτικό: η απώλεια επαφής κομμάτων και κομματανθρώπων με την πραγματικότητα. Η απόλυτη υποταγή λόγων και ενεργημάτων τους στη στυγνή προτεραιότητα να κερδηθούν οι εντυπώσεις.

Η πολιτική αρχίζει και τελειώνει στις εντυπώσεις, σχεδιάζεται και ασκείται με τους όρους του μάρκετινγκ. Το κόμμα, η ονομασία του, τα στελέχη του, ο λογότυπος, το δήθεν «πρόγραμμά» του, οι δημηγορίες των «αρχηγών», οι καθημερινές «παρεμβάσεις» τους στην επικαιρότητα, όλα είναι άσχετα με την πολιτική και την κοινωνία. Ολα υπηρετούν αποκλειστικά τον εντυπωσιασμό – να κερδηθούν, με οποιοδήποτε τίμημα, οι εντυπώσεις.

Οι εντυπώσεις όχι των σκεπτόμενων, με κριτική εγρήγορση πολιτών. Αυτοί είναι μειονότητα και δεν ενδιαφέρουν. Οι εντυπώσεις είναι προκάτ και αλακάρτ: συντονισμένες με τον πρωτογονισμό και τα ορμέμφυτα του «ποδοσφαιρόφιλου» οπαδού, του παθητικού τζογαδόρου, του υπνωτισμένου καταναλωτή.

Η μεθοδευμένη μετάδοση του ενδιαφέροντος της μάζας από τα δεδομένα της πραγματικότητας στο παιχνίδι των εντυπώσεων, έχει αναχθεί σε πολιτικό μονόδρομο. Δεν υπάρχει διαφορά - αντιπαλότητα - αντιμαχία προγραμμάτων, οπτικής, πεποιθήσεων. Οι «διαφορές», λ.χ., της Ν.Δ. από τον ΣΥΡΙΖΑ, με όσο ρητορικό «πάθος» κι αν προβάλλονται, με οσοδήποτε ευφυείς «ατάκες» κι αν διανθίζονται, είναι αποκλειστικά και μονότονα διαχειριστικές. Που σημαίνει: Δεν αφορούν σε διαφορετική εκδοχή, σκοποθεσία, διάρθρωση της Παιδείας, της Υγείας, της Δικαιοσύνης, της Δημόσιας Τάξης, των Ασφαλίσεων, της φορολογίας, της προσέλκυσης επενδύσεων, της οργάνωσης των υπουργείων, του κοινωνικού ρόλου των Ανεξάρτητων Αρχών και, εντελώς ιδιαίτερα, του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου. Οχι.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ η ελλαδική κοινωνία γνωρίζει και υφίσταται, για δεύτερη φορά (μετά την πασοκική αποδόμηση πατρίδας, γλώσσας, αξιοκρατίας), τις συνέπειες του ιστορικο-υλιστικού μηδενισμού και αμοραλισμού. Συνέπειες, φυσικά, στο επίπεδο ποιότητας της ζωής. Αλλά ούτε όταν δευτέρωσε ο ανυπόφορος κοινωνικός εκπεσμός εμφανίστηκε να γεννιέται ανάχωμα: αντιπρόταση πολιτική, προγραμματική, στην «αποκοινωνικοποίηση» της κοινωνίας.

Τόσο στα χρόνια αυτευνουχισμού των Ελλήνων με το ΠΑΣΟΚ όσο και στα χρόνια εκποίησης της αυτεξουσιότητας του ελληνικού κράτους και ενεχυριασμού κάθε κοινωνικής περιουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της Ν.Δ. ήταν επιφορτισμένο με τις ευθύνες «αξιωματικής αντιπολίτευσης». Ομως, άρθρωσε ποτέ πολιτική αντιπρόταση πέρα από τη «διαχειριστική» μεμψιμοιρία; Είπε ποτέ στον λαό, αν και σε τι διαφέρει η ίδια από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος είναι για τη Ν.Δ. ο άξονας συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, η ραχοκοκαλιά της; Δίχως απάντηση σε αυτό το ερώτημα, είναι αδύνατο να διαμορφωθεί πολιτική για την Παιδεία, για την Αμυνα, για το Μεταναστευτικό, για τη Δημόσια Τάξη.

Το κόμμα της Ν.Δ., χρόνια τώρα, είναι πολιτικά και κοινωνικά ανύπαρκτο. Και θα παραμείνει ανύπαρκτο (έστω κι αν κερδίσει όλες τις εκλογές), αν δεν ξεκαθαρίσει (προγραμματικά, όχι με ρητορείες) σε τι διαφοροποιείται από τον μηδενισμό και αμοραλισμό του Ιστορικού Υλισμού. Θα παλαίψει για να πάψει το σχολείο να είναι «χρηστικό», να γίνει η γνώση χαρά κοινωνίας; Θα ελευθερώσει τα πανεπιστήμια από το καρκίνωμα των «κομματικών νεολαιών»; Θα θεσμοθετήσει τη συνεχή αξιολόγηση (κρίση και διαβάθμιση) των δημόσιων λειτουργών, την άμιλλα και την αριστεία στην εκπαίδευση; Θα τηρήσει τους συνταγματικούς περιορισμούς του δικαιώματος απεργίας των δημόσιων λειτουργών;

Δεν υπάρχει περιθώριο για μισόλογα και δικαιολογίες. Στην Παιδεία, στα ΜΜΕ, στη μεταρρυθμιστική τόλμη που θα οικοδομήσει κοινωνική συνοχή, οφείλει να επενδύσει η Ν.Δ. τη δική της πολιτική ταυτότητα, τη διαφοροποίησή της από τους εγχώριους μεταπράτες του ιστορικο-υλιστικού αμοραλισμού και μηδενισμού. Το οφείλει, όχι θεωρητικά και αόριστα, αλλά συγκεκριμένα: στις εκατοντάδες χιλιάδων Ελλήνων, που δεκαετίες τώρα τους απογοητεύει «κατά συρροήν»: την ψηφίζουν σαν κόμμα δήθεν αντίπαλο του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αυτή φιλοδοξεί απλώς διαχειριστική διαφοροποίηση.

Η οδύνη τόσης συμφοράς και τόσου απελπισμού δεν παρηγοριέται με επαγγελίες διαχειριστικών «βελτιώσεων» – απλώς καθηλώνει τον ΣΥΡΙΖΑ σε χαμηλά ποσοστά στις προεκλογικές σφυγμομετρήσεις. Αλλά και αρνείται μια σίγουρη υπεροχή στη Ν.Δ. Οσο δραματικά κι αν έχει υποβαθμιστεί η γλωσσική εκφραστική (άρα η οξύνοια) των Ελλήνων, το κριτικό τους αισθητήριο μοιάζει να αντιδρά στις παλινωδίες της Ν.Δ.: Δεν ξεχνιέται ότι υιοθέτησε προκλητικά την αναξιοκρατία και το πελατειακό κράτος, καμουφλάρισε «προοδευτικά» την αρνησιπατρία, σιγοντάρισε τη χλεύη του πατριωτισμού, συντάχθηκε άνευ όρων με την υποταγή της πολιτικής στους εμπόρους της δημοσιότητας.

Δεν είναι ανένοχη η Ν.Δ. για το γεγονός ότι τρίτο σε δύναμη κόμμα στη Βουλή των Ελλήνων είναι ο πρωτογονισμός και η βαναυσότητα της καπηλείας του πατριωτισμού. Εχει την τεράστια ιστορική ευθύνη αυτό το κόμμα ότι άφησε τον Ελληνισμό ασπόνδυλο, χωρίς ραχοκοκαλιά πολιτισμικής δυναμικής και ιστορικής αυτοσυνειδησίας. Κόμμα που δεν απόκτησε ποτέ κοινωνικούς στόχους και συνείδηση της ελληνικής ιδιοπροσωπίας. Δεν απασχολήθηκε ποτέ με το ερώτημα: μπορεί να υπάρξει συγκροτημένο «κράτος» σε συνθήκες κοινωνικού κενού;
 __________________________________

* Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
πηγή: yannaras.gr

Σημαδεμένος διπολισμός

Ο διπολισμός –αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα σε γενικές γραμμές– υπηρετεί την αποδοχή της πραγματικότητας «λιγότερη Ελλάδα» που έχει εγκαθιδρυθεί από το 2010. Κυριολεκτικά λιγότερη Ελλάδα, οικονομικά, δημογραφικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, εδαφικά, ιστορικά....


Πήρε κανείς είδηση τη «φοβερή μάχη» για τη συνταγματική αναθεώρηση στη Βουλή; Η αδιαφορία του κόσμου έρχεται να εισπραχθεί από όλα τα κόμματα σαν δήθεν νοσηρό φαινόμενο. Γνωρίζουν καλά ότι υπάρχει αδιαφορία για όσα λένε και κάνουν, αλλά δεν έχουν άλλο αποδεκτό τρόπο να την ερμηνεύσουν.

Παίρνουν λοιπόν ένα μήνυμα πως όλα τα παιχνίδια και τα τερτίπια που κάνουν έχουν ορισμένα όρια. Το σκηνικό του «κολοβού» διπολισμού που θα στήσουν, κινδυνεύει να μην έχει την αξιοπιστία που ελπίζουν οι εμπνευστές του.

Ο πόλος της «προόδου», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και τα ρετάλια του, προσπαθεί να διασωθεί δια της πάλης «ενάντια στην ακροδεξιά και τον φασισμό που σηκώνουν κεφάλι». Στην πραγματικότητα, επιζητεί μια καλή θέση στο μετεκλογικό σκηνικό ώστε να μονοπωλήσει την «αντιπολίτευση» και να ξανάρθει γρήγορα στα πράγματα.

Ο πόλος της κεντροδεξιάς «επιστροφής στην κανονικότητα», δηλαδή η Ν.Δ., επιδιώκει να πάρει την αυτοδυναμία και τη διακυβέρνηση της χώρας, ώστε να μπει φρένο στο «ψέμα και τον τυχοδιωκτισμό του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ».

Οι δύο πρωταγωνιστές ξέρουν ότι δεν έχουν ρεύμα μέσα στην κοινωνία (όπως δεν έχει και κανένα άλλο πολιτικό κόμμα). Δεν μπορούν να καταλάβουν πώς έχει σφηνωθεί στο κεφάλι των ανθρώπων η πεποίθηση ότι τα δύο κόμματα ακολουθούν πάνω κάτω την ίδια γραμμή, αυτή που τους υποβάλλουν οι Βρυξέλλες και οι πρεσβείες. Τα υπόλοιπα κόμματα δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν κάνουν τη διαφορά και αντιμετωπίζουν κι αυτά σαν νοσηρό φαινόμενο την «αδιαφορία».

Για τον πολιτικό κόσμο, είναι κάπως ανεξήγητο το γεγονός της αποξένωσης της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα. Δεν καταλαβαίνουν ότι οι συνεχείς διαψεύσεις υποσχέσεων και αυταπατών έχουν δημιουργήσει αυτήν την αποστροφή.

Δεν μπορούν να αντιληφθούν πως το λαϊκό ένστικτο πιάνει στον αέρα πως τα δύο κόμματα υπηρετούν το ίδιο στρατόπεδο, αυτό της παγκοσμιοποίησης, και πως ο διπολισμός που θέλουν να δημιουργήσουν είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό «σημαδεμένος». Σημαδεμένος, σημαίνει επίσης και αναποτελεσματικός, ρευστός, μη σταθεροποιητικός.

Ο διπολισμός αυτός –αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα σε γενικές γραμμές– υπηρετεί την αποδοχή της πραγματικότητας «λιγότερη Ελλάδα» που έχει εγκαθιδρυθεί από το 2010. Κυριολεκτικά λιγότερη Ελλάδα, οικονομικά, δημογραφικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, εδαφικά, ιστορικά.

Σε μια ταραγμένη περιοχή, σε γεωπολιτικά πλαίσια αναδιανομής ισχύος, και με υποθηκευμένη τη χώρα, περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαίο να αναδυθούν δυνάμεις που θα έχουν τουλάχιστον κάνει τον λογαριασμό τους με το τελευταίο 10χρονο. Θα έχουν αντλήσει πείρα και θα έχουν, έστω ως «σκαρίφημα» αλλά όχι «επί χάρτου», ένα σχέδιο κοινωνικής και εθνικής σωτηρίας. Βασισμένο σε μια πειστική ανάλυση της ελληνικής πραγματικότητας και ιδιαιτερότητας. Η ελπίδα θα αναδυθεί μέσα από μια σύνθετη και περιεκτική διαδικασία, η οποία θα θέσει στο επίκεντρο μεγάλα, βαθιά, στρατηγικά ζητήματα.

Η αποδέσμευση από τον σημαδεμένο διπολισμό και τα μικροπολιτικά παιχνίδια, είναι ένας από τους όρους για την απάντηση των καίριων ζητημάτων.
πηγή: e-dromos.gr