Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ποια δημοκρατία μου μιλάτε;


 Ιωάννα Δρόσου *

Το 2024 είναι η χρονιά που συμπληρώνει μισό αιώνα Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Είναι μια χρονιά ορόσημο, για την οποία επέλεξαν Η Καθημερινή, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, το Φόρουμ των Δελφών και το Ελληνικό Παρατηρητήριο του London School of Economics να συνδιοργανώσουν ένα τριήμερο συνέδριο (29/2-2/3) «ιστορικού απολογισμού και εθνικής αυτογνωσίας». Η σύνθεση των ομιλητριών και ομιλητών και η επιλογή των θεμάτων δείχνει πώς αντιλαμβάνονται οι διοργανωτές τον «απολογισμό» αλλά και τη Δημοκρατία: το πρόγραμμα βρίθει πρώην πρωθυπουργών και υπουργών, με την προσθήκη οικονομολόγων και ορισμένων πανεπιστημιακών. Η θεματολογία μοιάζει ολιστική αλλά κυρίως κινείται στο σήμερα με αναφορές στο παρελθόν, δεν στέκεται σε ιστορικές στιγμές-ορόσημα, ενώ το ενδιαφέρον εστιάζει σε κυβερνήσεις. Δεν υπήρξε καμία έγνοια -προφανώς δεν υπάρχει ούτως ή άλλως στους διοργανωτές- να συμμετέχει η κοινωνία, οι μελετητές, τα κινήματα. Από τους προβληματισμούς του συνεδρίου απουσιάζουν η αποχουντοποίηση, ο εκδημοκρατισμός των θεσμών, η κουλτούρα, ο πολιτισμός, τα γεγονότα στον κόσμο που επηρέασαν την ελληνική δημοκρατία, το Σύνταγμα, οι μεταρρυθμίσεις που άλλαξαν τη χώρα. Αυτό δείχνει και την ανάγκη ο δικός μας χώρος, να διοργανώσει ένα φόρουμ που θα συζητά για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, για τα 50 χρόνια Δημοκρατίας εστιάζοντας στην Δημοκρατία και όχι στην ανάδειξη πολιτικών προσώπων. Αλλά αυτό ας μας προβληματίσει σε άλλες σελίδες της εφημερίδας μας. Στο παρόν άρθρο θα πατήσουμε την μπανανόφλουδα και θα εστιάσουμε στην συνέντευξη που πήραν ο Αλέξης Παπαχελάς και Κώστας Κωστής την πρώτη μέρα του συνεδρίου από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το καλούπωμα

Εκεί ο πρωθυπουργός στάθηκε στην Δημοκρατία με επίκεντρο εκείνον και τα δικά του βιώματα, από παιδί έως σήμερα, ενώ το ιστορικό ερώτημα που απασχόλησε τη συζήτηση είναι ποιος είναι πιο σημαντικός στη Μεταπολίτευση: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου. Κατόπιν εστίασε στο κυβερνητικό του πρόγραμμα και την τρέχουσα πολιτική. Επομένως από τα 50 χρόνια Δημοκρατίας, το συνέδριο εστίασε κυρίως στα τέσσερα και μισό της θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη, με αποτέλεσμα η παρέμβαση του πρωθυπουργού να μην διαφέρει σε τίποτα από οποιαδήποτε συνέντευξη δίνει σε κανάλια και εφημερίδες. Ήταν λοιπόν μια πολύ φιλική (οριακά συντροφική αφού ήταν παράλληλα με το δείπνο που είχε ετοιμαστεί, με την παρουσία κατόπιν πρόσκλησης) συζήτηση.

Σε αυτή, το πιο επικίνδυνο σημείο του Κ. Μητσοτάκη και πολύ μακριά από οποιαδήποτε έννοια Δημοκρατίας ήταν η εξής: «Η ευθύνη μου είναι να καταστήσω τις αλλαγές μη αναστρέψιμες και αυτό έχει να κάνει όχι μόνο με δομικές, θεσμικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, αλλά και με νοοτροπίες, το πώς αντιλαμβανόμαστε τη σχέση μας με το κράτος, μεταξύ δικαιωμάτων και διεκδικήσεων και ευθύνης, η οποία σε μεγάλο βαθμό είναι η γενεσιουργός αιτία και του λαϊκισμού και των προβλημάτων που αυτός προκάλεσε. Τι θα ήθελα να αφήσω πίσω μου; Αλλαγές οι οποίες να μην μπορούν να ξεριζωθούν την επόμενη μέρα από κάποιον και να καταστήσω μια σειρά από επιλογές περίπου αυτονόητες». Ο πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος δεν έχει κανέναν δισταγμό να παραβιάσει το σύνταγμα, δηλώνει δημόσια ότι θέλει να δεσμεύσει τους θεσμούς της χώρας ανεπιστρεπτί στην υπηρεσία των δικών του πολιτικών και κανείς δεν εξανίσταται. Πενήντα χρόνια εξελίσσεται η Δημοκρατία και η Νέα Δημοκρατία θέλει να τη φέρει στα μέτρα της και να την καλουπώσει, ώστε να μην μπορεί να αλλάξει μορφή. Και είναι απλά Πέμπτη βράδυ, για τους διοργανωτές.

Απελευθερώθηκε

Λίγες ώρες νωρίτερα και αρκετά χιλιόμετρα μακριά, το Ευρωκοινοβούλιο υπερψήφισε την έκθεσή του για την κατάσταση του κράτους δικαίου στην Ένωση, με 374 υπέρ (ανάμεσά τους η συντριπτική πλειοψηφία του ΕΛΚ), 113 κατά και 45 αποχές (ανάμεσά τους όλοι οι ευρωβουλευτές της ΝΔ). Σε αυτή αναφέρεται ότι τα επίπεδα διαφθοράς σε Βουλγαρία, Μάλτα, Ουγγαρία, Ελλάδα και Σλοβενία είναι ανησυχητικά· σημειώνεται η ανησυχία για τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ελλάδα, όπου ανεξάρτητες αρχές βρίσκονται υπό αυξανόμενη πίεση λόγω του έργου τους ως προς την παράνομη χρήση κατασκοπευτικού λογισμικού· καταδικάζεται η παράνομη παρακολούθηση δημοσιογράφων· καταδικάζεται απερίφραστα η έλλειψη σημαντικής προόδου στην έρευνα για τη δολοφονία του Γ. Καραϊβάζ και εκφράζεται η βαθιά ανησυχία για το γεγονός ότι τρία νεαρά άτομα Ρομά έχουν σκοτωθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, καθώς και για την έλλειψη διεξοδικής έρευνας για τα περιστατικά αυτά. Πίσω στο συνέδριο, ο Αλέξης Παπαχελάς ρωτά τον πρωθυπουργό πώς αντιμετωπίζει την κριτική για θέματα κράτους δικαίου, αναφερόμενος και στο πρόσφατο ψήφισμα στο ευρωκοινοβούλιο. Ο πρωθυπουργός αναρωτιέται «Πόσο politically correct θέλετε να είμαι στην απάντησή μου;» και ο Α. Παπαχελάς του ανταπαντά «Απελευθερωθείτε κ. Πρόεδρε», λες και τον πνίγει το δίκιο του και βρέθηκε κάπου που επιτέλους μπορεί να μιλήσει. Ο πρωθυπουργός, λοιπόν, κατέληξε ότι «ο τελικός κριτής του κράτους δικαίου, σύμφωνα τουλάχιστον με τους κανόνες της ευρωπαϊκής οικογένειας στην οποία συμμετέχουμε, είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, διότι είναι πιο αποπολιτικοποιημένη, ενδεχομένως, από το ευρωκοινοβούλιο». Απελευθερώθηκε, όντως. Απαξίωσε δημόσια σε ένα συνέδριο για τη Δημοκρατία το Ευρωκοινοβούλιο. Και κανείς δεν αναρωτήθηκε, πήγε απλώς στο επόμενο ερώτημα, παρακάτω.

Εργαλειοποίηση

Αλλά και στη χώρα του απαξιώνει το κοινοβούλιο και τους θεσμούς του. Εργαλειοποιεί προβλέψεις της Δημοκρατίας για έλεγχο, όπως οι εξεταστικές επιτροπές, για να αθωώνει την πολιτική του. Το έκανε με τις υποκλοπές και το κάνει τώρα με τα Τέμπη. «Σκύβουμε το κεφάλι» δήλωναν όλα τα στελέχη της ΝΔ τη μέρα μνήμης από την πολύνεκρη σύγκρουση των τρένων. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι έκλεισαν άρον άρον την Εξεταστική για τα Τέμπη για να μην περιμένουν τη δικογραφία, και όταν αυτή έφτασε την μετέτρεψαν σε «αναγνωστέο έγγραφο», χωρίς φυσικά να αντλήσουν πληροφορίες από αυτή για να συνεχιστεί η διερεύνηση των ευθυνών. Ο Κ. Μητσοτάκης στο προσβλητικό για τα θύματα και τους συγγενείς του μήνυμα για τα Τέμπη είπε, μεταξύ άλλων, «μόνο η Δικαιοσύνη είναι εκείνη που θα ρίξει φως στην υπόθεση, όπως το θέλουμε όλοι». Έτσι, απέκλεισε κάθε περίπτωση να αποδοθούν ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα, καθώς σε περιπτώσεις πιθανής εμπλοκής υπουργών σε ποινική υπόθεση, η δίωξη δεν έρχεται αυτεπάγγελτα αλλά μόνο από τη βουλή μέσω προανακριτικής επιτροπής (την είχε ήδη αποτρέψει η ΝΔ), η οποία είναι αρμόδια να εκτελέσει χρέη εισαγγελέα και ανακριτή. Για να ξεκινήσει η Δικαιοσύνη έρευνα που αφορά πολιτικούς πρέπει πρώτα να έχει την έγκριση της βουλής. Και παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση έχει το θράσος να λέει σε όλους τους τόνους «σκύβουμε το κεφάλι». Πατάνε πάνω από τα πτώματα για να παραμείνουν στην εξουσία και ταυτόχρονα κατηγορούν την αντιπολίτευση για «τυμβωρυχία» και «εργαλειοποίηση» επειδή στην επέτειο μνήμης και οργής ζητούν δικαίωση. Όπως και 1.230.140 πολίτες που υπέγραψαν σχετικό κάλεσμα της Μαρίας Καρυστιανού και απαιτούν την απόδοση ευθυνών και σε πολιτικά πρόσωπα. Τι έκανε ένα χρόνο η κυβέρνηση της ΝΔ για τον σιδηρόδρομο; Τι έκανε ένα χρόνο για την απόδοση Δικαιοσύνης; Τίποτα. Μα αυτός ήταν ο στόχος, το είπε και στο συνέδριο: «Η ευθύνη μου είναι να καταστήσω τις αλλαγές μη αναστρέψιμες». Και αυτό κάνει. Ποια δημοκρατία μου μιλάτε; Κύριε (πρωθ)υπουργέ… τα υπουργεία σας.
πηγή: epohi.gr
------------------------------------------

* Η Ιωάννα Δρόσου είναι δημοσιογράφος, αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Η Εποχή»

Βαρύς χειμώνας για την κυβέρνηση

Το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων, οι φοιτητικές καταλήψεις που γίνονται με αφορμή την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και τα αγροτικά μπλόκα στριμώχνουν για τα καλά την κυβέρνηση, η οποία μάταια ψάχνει λύσεις. Το παράδοξο είναι ότι, ενώ η κοινωνία εξακολουθεί να υποφέρει και να προβληματίζεται, η αντίδρασή της δεν είναι ανάλογη του μεγέθους των προβλημάτων που αντιμετωπίζει.

 

 


Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Είναι η πρώτη φορά, ίσως, στην πενταετή διακυβέρνηση της χώρας από τη Ν.Δ., που ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται σε τόσο δύσκολη θέση. Το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων, οι φοιτητικές καταλήψεις που γίνονται με αφορμή την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και τα αγροτικά μπλόκα στριμώχνουν για τα καλά την κυβέρνηση, η οποία μάταια ψάχνει λύσεις. Οι υποσχέσεις που μοιράζει δεξιά και αριστερά δε φαίνεται να πείθουν. Είναι βέβαιο ότι από τον βαρύ πολιτικό χειμώνα του Φεβρουαρίου θα βγει λαβωμένη. Σε ποιο βαθμό, ωστόσο, θα φανεί.

Το νομοσχέδιο που αναφέρεται στον γάμο των ομοφύλων και ο τρόπος διαχείρισής του από την κυβερνητική πλειοψηφία έχει ταρακουνήσει για τα καλά τη Ν.Δ., όχι γιατί δέχεται πιέσεις από την αντιπολίτευση, αλλά επειδή υπάρχουν τρανταχτές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του κόμματος και της κυβέρνησης. Πολλοί «γαλάζιοι» βουλευτές αρνούνται να ψηφίσουν το νομοσχέδιο και θα επιλέξουν, μάλλον, τη μέση οδό της αποχής, για την οποία εκλιπαρούσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός τους διαφωνούντες. Σε κάθε περίπτωση, ο αριθμός των δυσαρεστημένων, όπως κι αν εκφραστεί, με αποχή ή με αρνητική ψήφο, αναμένεται να είναι μεγάλος και να πλήξει την εικόνα του κυβερνητικού σχήματος. Ουσιαστικό ρόλο φαίνεται να διαδραματίζει η αρνητική στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία αναμένεται να επηρεάσει έναν ικανό αριθμό βουλευτών. Ο γάμος των ομοφύλων είναι αλήθεια ότι δίχασε την κοινωνία και κάποια από τα κόμματα και για βδομάδες βρίσκεται στην πρώτη θέση της επικαιρότητας, επισκιάζοντας άλλα σοβαρότερα ζητήματα, όπως π.χ. η ακρίβεια και τα εθνικά θέματα. Το πολιτικό κόστος που θα έχει αυτή η υπόθεση βραχυπρόθεσμα θα φανεί τη μέρα της ψηφοφορίας και μακροπρόθεσμα στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Μετά από πολλά χρόνια, ουσιαστικός αναβρασμός δείχνει να επικρατεί στα ΑΕΙ, με τους φοιτητές να μοιάζουν αποφασισμένοι να ακυρώσουν την πρόθεση της κυβέρνησης να ιδρύσει ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Οι μαζικές συνελεύσεις των φοιτητών και η πλειοψηφία με την οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις αποδεικνύουν ότι κάτι αρχίζει να κινείται στον φοιτητικό χώρο. Η κυβέρνηση αδυνατεί να κατανοήσει ότι οι καταλήψεις έχουν πραγματικές αιτίες και εξαπολύει άθλια προπαγάνδα εναντίον των φοιτητών, προετοιμάζοντας την κοινωνία για μια δυναμική επέμβαση, εφόσον κάτι τέτοιο κριθεί αναγκαίο. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύεται να κατανοήσει κανείς κάποιους σοβαρούς λόγους, πέρα από το κέρδος, για τους οποίους θα πρέπει να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και να αποδεχτεί γιατί τα κρατικά δεν μπορούν να παίξουν τον ρόλο που η κυβέρνηση θα δώσει στα ιδιωτικά. Οι ενστάσεις όσων διαφωνούν έχουν σοβαρή βάση και, αν οι φοιτητές αντέξουν, τότε οι εξελίξεις μπορεί να πάρουν και τη μορφή χιονοστιβάδας.

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις κάθε χρόνο τέτοια περίοδο είναι επαναλαμβανόμενες εδώ και δεκαετίες. Τα αγροτικά προβλήματα, όχι μόνο δεν έχουν επιλυθεί, αλλά πολλαπλασιάστηκαν. Ζητήματα όπως το πετρέλαιο, το κόστος των λιπασμάτων και των ζωοτροφών, τα μεροκάματα, οι περικοπές στις επιδοτήσεις κ.α. έχουν γονατίσει τον αγροτικό κόσμο και τον οδηγούν σε απόγνωση. Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί οι αγρότες δεν προχωρούν σε πιο δυναμικές αντιδράσεις, για να πιέσουν για την επίλυση των προβλημάτων τους. Χρόνια πολλά η δυσαρέσκεια του αγροτικού κόσμου εκτονώνεται στα μπλόκα, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να παραμένουν άλυτα και να κακοφορμίζουν. Είναι, επιπλέον, αδιανόητο να απουσιάζουν από τα μπλόκα οι ηγέτες της αντιπολίτευσης και να εμφανίζεται άνετος κι ωραίος ο πρωθυπουργός στο μπλόκο της Βόνιτσας, για να διαβεβαιώσει προκλητικά τους αγρότες πως ούτε στη Γερμανία θα φύγουν μετανάστες, ούτε γκαρσόνια θα γίνουν!!! Χαρακτηριστικό κι αυτό των καιρών που ζούμε.

Το παράδοξο είναι ότι, ενώ η κοινωνία εξακολουθεί να υποφέρει και να προβληματίζεται, η αντίδρασή της δεν είναι ανάλογη του μεγέθους των προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Αυτό, επειδή δεν υπάρχει αξιόπιστη αντιπολίτευση, η οποία θα στηρίξει κάθε δίκαιο αίτημα των ανθρώπων που βγαίνουν στους δρόμους και θα ανοίξει ένα δρόμο ελπίδας. Όσο επικρατεί αυτή η αντιπολιτευτική αφωνία και κυριαρχεί η διάθεση συναίνεσης με επικίνδυνες κυβερνητικές επιλογές, τόσο ο κ. Μητσοτάκης δε θα απειλείται σοβαρά. Αυτό ακριβώς το πολιτικό κενό στον χώρο της αντιπολίτευσης είναι ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα της Δημοκρατίας μας. Σημάδι και αυτό των καιρών. 

πηγή: 2020mag.gr

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Τάκης Φωτόπουλος / Οι Στόχοι της γενικής επίθεσης της Υπερεθνικής Ελίτ σε όλα τα μέτωπα : Από τη Μέση Ανατολή στην Ουκρανία


ΣΧΟΛΙΟ




Τάκης Φωτόπουλος *


1. Η μαζική σιωνιστική επίθεση που εξαπολύθηκε σε όλα τα μέτωπα, με αφορμή την επίθεση της Χαμάς τον Οκτώβρη, δεν ήταν βέβαια η «δικαιολογημένη» αντίδραση του… ταλαιπωρημένου Ισραηλινού λαού ενάντια στους Αραβικούς λαούς, αλλά αποτελούσε προφανώς τμήμα καλά οργανωμένου σιωνιστικού σχεδίου σε αγαστή σύμπνοια με την Υπερεθνική Ελίτ (δηλαδή την ελίτ που ελέγχει την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία), με πολλαπλούς βασικούς στόχους.

2. Ο πρώτος στόχος είναι ο ξεριζωμός των Παλαιστινίων από τη Γάζα και τα πατρικά εδάφη τους, με απώτερο σκοπό την παραπέρα μεγέθυνση και εδαφική εξάπλωση του σιωνιστικού κράτους στη Μέση Ανατολή.

3. Ενδιάμεσος στόχος είναι η προκαταβολική καταστροφή κάθε πιθανής αραβικής αντίστασης (σε κρατικό επίπεδο) με τα προληπτικά γερά κτυπήματα στο Ιράν —με τα εκατοντάδες θύματα— αλλά και στον Λίβανο, και όπου αλλού εκδηλωθούν σοβαρές κρατικές πηγές αραβικής αντίστασης. Η δολοφονία του αρχηγού της Χαμάς στον Λίβανο ήταν βέβαια τμήμα του ίδιου σιωνιστικού σχεδίου.

4. O απώτερος σιωνιστικός στόχος δεν είναι άλλος από την απώθηση των αραβικών πληθυσμών από τα εδάφη που ελέγχουν οι Σιωνιστές και η δημιουργία ενός «Μεγάλου (σιωνιστικού) Ισραήλ» που θ’ αποτελεί την εδαφική βάση του παγκόσμιου Σιωνισμού, μολονότι βέβαια η παγκόσμια οικονομική βάση του θα εξακολουθήσει να παραμένει στη Δύση, στα κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού.

5. Η παράλληλη ωμή επίθεση των Ουκρανών φασιστών κατά της Ρωσίας έχει σαφή στόχο την ουσιαστική αχρήστευση της Ρωσίας ως μέλους της Υπερεθνικής Ελίτ, διαδικασία που είχε αρχίσει μετά την τυπική αποβολή της Ρωσίας από την «Ομάδα των 8», η οποία μετέπειτα έγινε η «Ομάδα των 7» (G7) —δηλαδή η ομάδα των χωρών που διαφεντεύει τις τύχες του παγκόσμιου πληθυσμού (ΗΠΑ, Βρετανία, Ιαπωνία, Καναδάς, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία). Η ουσιαστική αχρήστευση της Ρωσίας θα εξασφαλιζόταν με τον καταστροφικό πόλεμο στην Ουκρανία στον οποίον ενέπλεξαν τις ρωσικές δυνάμεις —με την ωμή χρησιμοποίηση των Ουκρανών φασιστών σαν των βασικών οργάνων για τον σκοπό αυτό— και το παράλληλο οικονομικό εμπάργκο που στοχεύει στον παράλληλο αποκλεισμό της Ρωσίας από τις παγκόσμιες αγορές. Εντούτοις, η διαφαινόμενη σήμερα στρατιωτική νίκη της Ρωσίας με σημαντικές εδαφικές προσαρτήσεις και η ουσιαστική ταπείνωση του ΝΑΤΟ θα αλλάζαν τα δεδομένα.

6. Η θέση, δηλαδή, που προβλέπει το σχέδιο της Υπερεθνικής Ελίτ για τη Ρωσία είναι ο υποβιβασμός της σε ένα είδος υποτελούς (στην Υπερεθνική Ελίτ) παγκόσμιας δύναμης, όπως είναι σήμερα η Κίνα και η Ινδία.

7. Απόκειται επομένως στους λαούς της Ρωσίας και της Μέσης Ανατολής, που σήμερα παλεύουν για την ίδια την εθνική αυθυπαρξία τους, εάν θα μπορέσουν να δημιουργήσουν τις βάσεις για μια νέα παγκόσμια κοινωνία που θα θεμελιώνεται στις αρχές της πραγματικής δημοκρατίας, η οποία θα εξασφάλιζε την πολιτική και οικονομική ισότητα των λαών…

Τάκης Φωτόπουλος, 04/01/2024

* Σημείωση: Για την έννοια του σιωνισμού και τον ρόλο του στην Παλαιστίνη, βλ. ενδεικτικά σχετικά παλαιότερα άρθρα του Τ. Φωτόπουλου: 1, 2, 3 

 πηγή: antipagkosmiopoihsh.gr

 _____________________________________

* Ο Τάκης Φωτόπουλος είναι πολιτικός φιλόσοφος, συγγραφέας, ακαδημαϊκός και θεωρητικός θεμελιωτής του προτάγματος της Περιεκτικής Δημοκρατίας

Το σχέδιο Κασσελάκη να «μετατρέψει» τον ΣΥΡΙΖΑ (...) ως προσωπικό… «κόμμα – εταιρεία» πολιτικής επιρροής!

     Οι φωτογραφίες του Τσίπρα, οι αθλιότητες Πολάκη και το σχέδιο Κασσελάκη να «απαλλαγεί» και από τους δυο -για του μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως προσωπικό… «κόμμα – εταιρεία» πολιτικής επιρροής!

                 
Να το επαναλάβουμε: Το θέμα με τον Κασσελάκη δεν είναι ότι έγινε αρχηγός κόμματος. Στη χώρα που λάτρεψε τον Καματερό, τον Κοσκωτά και τον Σώρρα , έστειλε στη Βουλή τον Λεβέντη, όπου έχει ακόμη τη Ζωή και τον Βελόπουλο, οι επίγονοι του Δελαπατρίδη δεν ενοχλούν.

Το θέμα είναι ότι έγινε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και παράγων της Αριστεράς. Εκεί που έφτασε το πρώην κραταιό κόμμα- ως αποτέλεσμα λαθών του Τσίπρα- θα μπορούσε να γίνει ακόμη και ο Παππάς -με το ιστορικό του κακού υπουργού και τη δικαστική καταδίκη. Αλλά είναι βαρύ να παίρνει τη θέση του πρώην Πρωθυπουργού κάποιος σαν τον Κασσελάκη.

Γιατί άνθρωποι που δηλώνουν «αριστεροί» σέρνουν την αυτό-διαπόμπευσή τους σε τροχήλατες βαλίτσες, ακολουθώντας κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά, ανήκει πλέον στην αρμοδιότητα επιστημών πέραν της πολιτικής. Αν μη τι άλλο, γιατί δεν βλέπουν τα οφθαλμοφανή.

Ο άνθρωπος τους κοροϊδεύει σε οτιδήποτε κάνει και λέει. Π.χ. αφού διαφήμισε ότι «δάνεισε» 230.000 ευρώ στο κόμμα, ξέχασε να πει ότι τελικά δεν χρειάσθηκε να τα δώσει γιατί ήλθε η κρατική επιχορήγηση. Πρόβαλε ως «αριστερή συμπεριφορά» ότι «χάνει λεφτά, από τότε που έγινε πρόεδρος».

Μετά τη συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη άφησε να εννοηθεί ότι ο Βαρθολομαίος περίπου συμφωνεί μαζί του για τον γάμο των ομοφύλων ζευγαριών- μπορεί και να τον έπεισε ο ίδιος.

Η ανακοίνωση του Πατριαρχείου τον εξέθεσε. Αυτό δεν επηρέασε την επιμονή του να υποχρεώσει τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν τον νόμο του Μητσοτάκη -και να μην ξαναδούν ψήφο στις εκλογικές τους περιφέρειες.

Ίσως τον βολεύει για να αντικαταστήσει τη σημερινή Κ.Ο. που αναδείχθηκε από τον Τσίπρα, με πρόσωπα της δικής του επιλογής.

Ήδη άλλωστε το μεθοδεύει για τις ευρωεκλογές. Ο Αρβανίτης και η Κουντουρά, δεν προσκλήθηκαν στις Σπέτσες καθώς για τις δυο έδρες, που υπολογίζει να βγάλει τον Ιούνιο, δρομολογεί άλλους.

Ενας είναι ο υπερκινητικός Φαραντούρης, εναντίον του οποίου βράζει η Βόρεια Ελλάδα. Του καταλογίζουν ότι επί Μητσοτάκη τοποθετήθηκε Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού ,που εισηγήθηκε τον υποβιβασμό του ΠΑΟΚ -με την υπόθεση της πολυιδιοκτησίας- εξέλιξη που συνδέουν με παράγοντα άλλης ΠΑΕ.

Η εποχή Τσίπρα τελείωσε

Για τον Κασσελάκη τα ψηφοδέλτια είναι ευκαιρίες για εδραίωσή του στον ΣΥΡΙΖΑ και απομόνωση του Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο θα χρεώσει το διαφαινόμενο εκλογικό στραπάτσο των Ευρωεκλογών. Ήδη χειρίζεται κάθε εσωκομματική υπόθεση -από τα οικονομικά ως την οργάνωση, τα πρόσωπα και την πολιτική- με τρόπο που εκθέτει τον προκάτοχό του.

Είναι χαρακτηριστική η αντίδρασή του μετά την αποκάλυψη, από το TVXS, για εντολή να εξαφανιστούν οι αφίσες του Τσίπρα. Ο Κασσελάκης πανικοβλήθηκε, το διέψευσε ακυρώνοντας και την εντολή- από όποιον και δόθηκε- και αφού επιτέθηκε στον ευρωβουλευτή Στέλιο Κούλογλου…προβοκάρισε τον Τσίπρα:

«Δυστυχώς ο πρώην Πρωθυπουργός είναι τόσο σεμνός που μόνο μία αφίσα έχουμε στο κτήριο. Ίσως αυτό το άρθρο είναι μία καλή αφορμή να βάλουμε περισσότερες. Και θα δώσω τέτοια οδηγία άμεσα»…

Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζει τον Πολάκη, αντιλαμβανόμενος ότι του είναι βάρος, καθώς συνεχίζει το βιολί του. Πρώτα με την επίδειξη ομοφοβίας στο νόμο για τον γάμο των ομόφυλων και τη συνέχεια με τις αθλιότητες κατά του σκιτσογράφου Ηλία Μακρή.  

Ο Κασσελάκης αποδοκίμασε τον Πολάκη για το ύφος του -το οποίο ως τώρα δικαιολογούσε-αναφέροντας ότι «δεν εκφράζει τον ΣΥΡΙΖΑ», αλλά δεν του ζήτησε να ανακαλέσει. Από τα συμφραζόμενα των χειρισμών του προκύπτει η διάθεσή να αναδείξει ότι δεν τον ανέχεται, όπως ο πρώην πρόεδρος του κόμματος και γενικότερα ότι «η εποχή Τσίπρα τελείωσε». Μαζί με τον Τσίπρα εννοείται.

Η «μέθοδος του λόχου»

Η ανταπόκριση των βουλευτών στην υποχρέωση να τον συναντήσουν στις Σπέτσες «με τα έξοδα πληρωμένα» για να το «φροντιστήριο» για την τρέχουσα πολιτική θεματολογία-που αγνοεί- θεωρείται από την πλευρά του ως υποταγή τους στις επιθυμίες του.

Σ’ αυτό το πλαίσιο συνεχίζεται η παραπληροφόρηση για την« επιτυχία» της συνάντησης που είχε όλα τα στοιχεία του φιάσκου. Ο ίδιος πάντως φρόντισε να κρύβεται και τη διάρκεια της και τα κείμενα που δόθηκαν στη δημοσιότητα ως προϊόν του «ομαδικού διαλογισμού» είναι απλώς φλύαρες κοινοτυπίες.

Ωστόσο η «μέθοδος του λόχου» εντάσσεται στην «αποτσιπροποίηση» που θα συνεχιστεί με την ανακοίνωση «ομάδων» που θα «παράγουν πολιτική». Θα υπάγονται αποκλειστικά στον ίδιο και θα τελούν υπό την διαχείριση προσώπων της εμπιστοσύνης του, έξω από τα κομματικά όργανα και τις καταστατικές διαδικασίες.
πηγή: anoixtoparathyro.gr __
________________________________

Γιώργος Λακόπουλος είναι Δημοσιογράφος-Συγγραφέας, μέλος της ΕΣΗΕΑ. Έχει εργαστεί ως ρεπόρτερ, πολιτικός συντάκτης, σύμβουλος έκδοσης και σχολιαστής σε πολλά ΜΜΕ και έχει γράψει πολλά βιβλία στις εκδόσεις "Καστανιώτη"

Ρευστοποίηση της οικογένειας, πρόοδος και συντήρηση


Το επίμαχο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, εγκαινιάζει, και δεν ολοκληρώνει μια διαδικασία ρευστοποίησης των φύλων, του γάμου και της οικογένειας. Το επόμενο βήμα θα είναι να προχωρήσει η διαδικασία προς εκείνα τα οποία πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη. Ιδίως σε ό,τι αφορά στον «γονέα 1 & 2»...

 

 

 Γιώργος Ρακκάς*


Το επίμαχο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, εγκαινιάζει, και δεν ολοκληρώνει μια διαδικασία ρευστοποίησης των φύλων, του γάμου και της οικογένειας. Το επόμενο βήμα θα είναι να προχωρήσει η διαδικασία προς εκείνα τα οποία πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη. Ιδίως σε ό,τι αφορά στον «γονέα 1 & 2» αλλά και στην υιοθέτηση της συμπεριληπτικής γλώσσας (που για παράδειγμα απαγορεύει τη χρήση έμφυλων χαρακτηρισμών από το κράτος, όπως το «επίδομα μητρότητας»), αφορούν την ίδια την αρχή της ισότητας που τώρα επικαλούνται οι υπέρμαχοι του νομοσχεδίου.

Η ανάγκη για μια κουλτούρα των ορίων

Η αντίληψη περί δικαιωμάτων δεν επαρκεί από μόνη της σε μια εποχή όπου ούτως ή άλλως, οι τεχνικές δυνατότητες υπόσχονται σε πολύ λίγο να βελτιώσουν θεαματικά πρακτικές όπως η φυλομετάβαση, η τεχνητή κύηση (που θα λύσει και το ζήτημα της παρένθετης μητρότητας διά παντός), η υβριδοποίηση των φύλων. Πως ακριβώς θα λειτουργήσουν εδώ τα επιχειρήματα υπέρ της συμπεριληπτικότητας; Η λογική συνέπεια των πραγμάτων, θα είναι να οδηγηθούμε σε κοινωνίες που αρνούνται κάθε έμφυλο προσδιορισμό -ακριβώς διότι η επίκλησή του θα θίγει το αίσθημα της ισότητας όσων έχουν επιλέξει να τον υπερβούν. Το θέλουμε αυτό πραγματικά;

Είναι σαφές ότι κάπου πρέπει να τεθεί ένα όριο. Αλλά ούτε η κουλτούρα των ορίων καλλιεργείται ή θεωρείται συμβατή με τον κόσμο μας, ούτε μια ηθική που να περιστρέφεται γύρω από την θέσπισή τους. Και η συζήτηση επί αυτών των θεμάτων εξαναγκάζεται σε τεράστια λογοκρισία με τον τρόπο που αντιδρούν τώρα οι υποστηρικτές της υποτιθέμενης συμπεριληπτικότητας. Ακριβώς διότι επιθυμούν να την κλείσουν προτού καν ανοίξει, υποστηρίζοντας πως κάθε επίκληση στην κουλτούρα και την ηθική των ορίων ως προς τα ζητήματα αυτά είναι «από τη φύση της» αρχαϊκή, αντιδραστική και ακροδεξιά.

Πρόοδος και συντήρηση

Και ευρύτερα, πάντως, ο αναστοχασμός πάνω στην πόλωση της συντήρησης με την πρόοδο, κάτι που επίσης η επίσημη σκέψη αποθαρρύνει μέσω μιας “ετικετοποίησης” είναι επίκαιρος όσο ποτέ.

Τι σημαίνει άραγε “προοδευτισμός” σε μια εποχή όπου τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα (LLMs) δύνανται ήδη να υποκαταστήσουν τον άνθρωπο από μια πλειάδα εργασιών, αίροντας την κοινωνική χρησιμότητα της πλειοψηφίας των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων; Σε μια εποχή όπου η κλωνοποίηση είναι ή πολύ σύντομα θα γίνει τεχνικά εφικτή;

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, η ενδεδειγμένη στάση θα ήταν το να επιβάλει έλεγχο στις κατευθύνσεις στην πρόοδο της έρευνας και των τεχνολογιών και τις χρήσεις τους (στην περίπτωση των μεγάλων γλωσσικών μοντέλων), να βάλει φρένο σε άλλες (κάτι που ήδη συμβαίνει με την κλωνοποίηση του ανθρώπου), και να επιταχύνει εκείνες για τις οποίες προσδοκώμενες ωφέλειες είναι ασύγκριτες σε σχέση με το ρίσκο (την χρήση ΤΝ για τις εξατομικευμένες θεραπείες του καρκίνου για παράδειγμα).

Να είναι «συντηρητικός» δηλαδή, σε ό,τι αφορά ορισμένα ζητήματα, και «προοδευτικός» σε άλλα. Κάτι που θεωρείται όμως έγκλημα καθοσιώσεως από τον προοδευτισμό, και γι’ αυτό ο τελευταίος είναι πλέον μια άχρηστη και αναχρονιστική ιδεολογία.

Τα άλματα της τεχνολογίας, εκτοξεύουν την ανθρώπινη δυνατότητα, και αυξάνουν την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στην φύση (και την δική του φύση). Η εξέλιξη αυτή, προϋποθέτει απείρως μεγαλύτερη υπευθυνότητα, και επίσης, την δεοντολογική οριοθέτηση αυτής της δυνατότητας. Ειδάλλως, πολλαπλασιάζεται το ρίσκο της αυτοκαταστροφής.

Ενώπιον αυτού του ρίσκου η μεταφυσική της προόδου (δηλαδή η αντιμετώπιση της Ιστορίας ως μιας γραμμικής διαδικασίας, σαν να αποτελεί μια θεότητα με την δική της εσωτερική λογική) είναι απολύτως χαζή. Ισοδυναμεί με το να έχεις ένα αμάξι δίχως φρένα, και να νομίζεις ότι με αυτό θα πας γρηγορότερα από ένα που διαθέτει φρένα (δηλαδή επιβραδύνει) και καθρέφτες (δηλαδή κοιτάει πίσω).

Εξ άλλου η εμμονή στον προοδευτισμό αντιβαίνει, και την ίδια την διαδικασία της εξέλιξης. Η οποία επίσης συγχωνεύει μέσα της και την πρόοδο και την συντήρηση, αποτελεί μια μορφή διατήρησης διά της αλλαγής και αν κάτι αποφεύγει, είναι οι «ριζικές τομές» με τις οποίες ο προοδευτισμός παθιάζεται τόσο.

Εν κατακλείδι

Μια θέση η οποία παραμένει ανοιχτή στη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών, αντιμετωπίζει το θέμα των παιδιών τους κατ’ οικονομίαν και φυσικά με τις δέουσες ευαισθησίες, αλλά δεν ανατρέπει την αναφορά των προτύπων της οικογένειας και του γάμου στα δύο φύλα, δεν είναι ούτε συντηρητική, ούτε ακροδεξιά, ούτε αντιστρατεύεται κάποια ιδέα της ισότητας. Επίσης, αρκετά πια με το αρχαϊκό πλέον δίπολο προόδου εναντίον συντήρησης· η απάντηση σήμερα, δεν μπορεί παρά αν είναι συνδυαστική και των δύο ροπών.

Ένα υστερόγραφο: Ποιες προτεραιότητες;

Ο Βρετανός Υπ. Άμυνας υποστηρίζει πως οι καιροί του συλλογικού μερίσματος της ειρήνης έχουν τελειώσει, και πως είναι εξαιρετικά πιθανό να υπάρξει επίθεση της Ρωσίας σε μια χώρα του ΝΑΤΟ της Ανατολικής Ευρώπης στα επόμενα 2 ή 3 χρόνια· το ίδιο ισχυρίζονται σε έγγραφό τους και οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες· και στη Σουηδία είχαμε αντίστοιχες αναφορές των αξιωματούχων. Γεωπολιτικά, μεταρρύθμιση του κράτους, αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, ανθεκτικότητα μέσα στην μονιμοκρίση. Όλα τα παραπάνω είναι απείρως κρισιμότερα, και, απαιτούν συμμαχίες κοινωνικές και πολιτικές που υπερβαίνουν τις διαιρετικές γραμμές που πηγαίνουν να χτιστούν με το νομοσχέδιο αυτό. Και επειδή και λόγω Τουρκίας, αλλά και ευρύτερα λόγω ακριτικής μας θέσης, τα σκάγια αυτά θα μας πάρουν πολύ χοντρά καλό είναι να προετοιμαζόμαστε και να καθορίζουμε την πολιτική ατζέντα με βάση αυτές τις 
εξελίξεις.

πηγή: ardin-rixi.gr

________________________________________________

* Ο Γιώργος Ρακκάς είναι μέλος του Άρδην από το 1999. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και έκανε το διδακτορικό του στην κοινωνιολογία. Εκπροσωπεί την παράταξη Μένουμε Θεσσαλονίκη στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης. Από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις κυκλοφορούν τα βιβλία του Οικόπεδο και Αποικία (2014), Σύγχρονες Βαβέλ (2018) και Βιομηχανία της Αλληλεγγύης (2020).

Ο πόλεμος κερδίζεται στα μετόπισθεν


Σαν να στριμώχνεται το κυβερνών κόμμα. Έχει ανοίξει πολλά μέτωπα και οι αντιπερισπασμοί του μοιάζουν με μικρά πυροτεχνήματα.  Ιδιωτικά πανεπιστήμια, Επιτροπή στη Βουλή για τα Τέμπη, γάμος και τεκνοθεσία, ποινικός κώδικας. Ομοβροντία ρουκετών...

 

 Ιωάννα Δρόσου *

Σαν να στριμώχνεται το κυβερνών κόμμα. Έχει ανοίξει πολλά μέτωπα και οι αντιπερισπασμοί του μοιάζουν με μικρά πυροτεχνήματα. Ιδιωτικά πανεπιστήμια, Επιτροπή στη Βουλή για τα Τέμπη, γάμος και τεκνοθεσία, ποινικός κώδικας. Ομοβροντία ρουκετών. Πώς να την καλύψει ένας Μπλίνκεν, μία Γιόχανσον, ένα «δεν θα γίνουμε μπανανία»; Υπάρχουν παντού ενεργές εστίες και στα μετόπισθεν το πνεύμα έχει καμφθεί. Όμως, η Νέα Δημοκρατία έχει σημάνει ήδη τις σειρήνες του πολέμου και από εκεί δεν έχει γυρισμό, έχει ανοίξει πυρ.

Πρόσω ολοταχώς
 
Η «Επιχείρηση Μεταρρυθμίσεις» προχωρά, χωρίς να έχει κάνει απολογισμό ακόμα των προηγούμενων βημάτων της (εργασιακά, φορολογικά) έχει βάλει «πρόσω ολοταχώς» για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, καταπατώντας καταφανώς τις συνταγματικές εγγυήσεις. Έχει μετρήσει στις δημοσκοπήσεις ότι έχει αέρα να το κάνει. Σύμφωνα με την Prorata το 59% τάσσεται υπέρ της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων (έναντι του 37%). Αντίστοιχα στην MRB, το 52,7% είναι υπέρ και το 44,1% κατά. Η κυβέρνηση διαμηνύει ότι δεν θα επιτρέψει να υπάρξουν αντιστάσεις, «Ποτέ δεν θα θεωρήσουμε νόμιμη πράξη μια κατάληξη», είπε Π. Μαρινάκης και εκτιμά ότι το κλίμα είναι ευνοϊκό καθώς «ευτυχώς υπάρχουν εικόνες λιγότερης προσέλευσης σε διαδηλώσεις από ό,τι στο παρελθόν», όπως τόνισε. Υπολογίζει και ευελπιστεί ότι θα πέσει το φρούριο χωρίς αντιστάσεις.

Από την άλλη, η κυβέρνηση επιχειρεί να επιστρατεύσει δυνάμεις μέσα από τη νομοθέτηση του γάμου και της τεκνοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια (αποκλείει εκ προοιμίου τα τρανς άτομα). Προσπαθεί να ενισχύσει τα μετόπισθεν και ρίχνει στο πύρινο μέτωπο της Εκκλησίας την πρώτη της γραμμή. Από 68 έως 78 εκτιμάται ότι είναι οι βουλευτές που διαφωνούν με τη νομοθέτηση αυτή. Τους δείχνει την διέξοδο διαφυγής μέσω της αποχής (η στρατηγική αυτή βοηθά στο να περάσει το νομοσχέδιο, καθώς η ψήφιση είναι επί των παρόντων, με το μίνιμουμ να είναι 120 «ναι») και επιτίθεται στην αντιπολίτευση ότι δεν θα είναι συνεπής με τα λεγόμενά της αν δεν στηρίξει το νομοθέτημα. Η κυβέρνηση πολύ θα ήθελε να αποφύγει αυτόν τον σκόπελο, ο οποίος βρίσκεται συνεχώς μπροστά της ήδη από το 2015 με την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης, καθώς πρόκειται για κοινωνικό αίτημα, όσο και αν λέει ο πρωθυπουργός ότι «είναι ένα θέμα το οποίο εγώ ο ίδιος, με δική μου πρωτοβουλία έχω ανοίξει». Δυστυχώς για τη ΝΔ -ειδικά από τη στιγμή που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το αναδεικνύει επίμονα καθώς είναι και προσωπικό του βίωμα, επομένως γίνεται πιο οικείο για ένα μέρος της κοινωνίας- είναι ένα βλήμα που το αντίπαλο στρατόπεδο έχει ήδη ρίξει και δεν μπορεί να αποφύγει, επομένως πρέπει να εκτιμήσει τις απώλειες. Και να έχει χρόνο μπροστά της να αναδιατάξει τις δυνάμεις της, πριν τη μάχη των ευρωεκλογών.

Ακόμα καίει ο κρατήρας

Εν τω μεταξύ, στηριζόμενη και πάλι στην αδράνεια της κοινωνίας, η ΝΔ επιχειρεί να επιχωματώσει τον κρατήρα από τα Τέμπη και εφαρμόζει στην Εξεταστική Επιτροπή στη Βουλή ό,τι έκανε και στην Επιτροπή για τις υποκλοπές: την αποφυγή της αναζήτησης ευθυνών και τη διασπορά τους σε βάθος χρόνου. Έχοντας την πλειοψηφία έχει επιβάλλει να καταθέσουν ως μάρτυρες πρώην υπουργοί από το μακρινό 1997, ενώ έχει απορρίψει τον Κ. Γενηδούνια, πρόεδρο συνδικαλιστικού φορέα μηχανοδηγών, που προειδοποιούσε για μήνες πριν το τροχαίο ότι θα συμβεί, τον Κ. Σπυλιώπουλο, πρώην διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΣΕ, ο οποίος και υπέγραψε την επίδικη σύμβαση 717, την Στ. Κολιοπούλου, η οποία συνυπέγραψε με τον πρόεδρο του ΟΣΕ τη μετάταξη του σταθμάρχη, τον Φ. Τσαλίδη διευθύνοντα σύμβουλο της Hellenic Train, ο οποίος υπέγραψε το μνημόνιο συνεργασίας με το ελληνικό κράτος, κ.ά. Η ΝΔ κατηγορεί και εδώ την αντιπολίτευση για εργαλειοποίηση, την ίδια στιγμή που συστήνει νέα δημόσια εταιρεία τη «Σιδηρόδρομοι Ελλάδος ΑΕ», στην οποία εντάσσει τον ΟΣΕ, την ΕΡΓΟΣΕ με το τμήμα τροχαίου υλικού και τους ενεργούς σταθμούς της ΓΑΙΑΟΣΕ. Εν τέλει ντύνει με νέο περιτύλιγμα τον ελληνικό σιδηρόδρομο, για να τον απαλλάξει από το βάρος των 57 νεκρών, και να τον εμφανίσει ανανεωμένο, ασφαλή και λειτουργικό, χωρίς ουσιαστικές ενέργειες.

Τέλος, η κυβέρνηση επιχειρεί να παραμορφώσει το Ποινικό Δίκαιο και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, στο όνομα της ασφάλειας, ξεχειλώνοντας την έννοια της «επικινδυνότητας» και γεμίζοντας τις φυλακές, με διαδικασίες εξπρές. Ήδη οι δικηγορικοί σύλλογοι της χώρας βρίσκονται σε αποχή (το νομοσχέδιο δεν έχει ακόμα μπει στη βουλή), οι δικαστικοί έχουν εκφράσει τις επιφυλάξεις και αντιρρήσεις τους, ενώ αναμένεται να ξεκινήσουν κινητοποιήσεις και οι κρατούμενοι.

Εξαγωγέας ακρίβειας

Με τόσες ενεργές εστίες, η κυβέρνηση νιώθει να απειλείται η συνοχή της και η εικόνα της αποτελεσματικότητας και αποφασιστικότητας. Πριν λίγες βδομάδες πανηγύριζε που ο Economist ανακήρυξε την Ελλάδα σε χώρα της χρονιάς. Ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ περιέγραψε μια «εικόνα μιας οικονομίας η οποία βασικά πηγαίνει καλά», στηριζόμενος «στην κίνηση στην αγορά τα Χριστούγεννα που ήταν αυξημένη, στους εμπόρους που ήταν ικανοποιημένοι και τα καταλύματα στους χειμερινούς προορισμούς που ήταν γεμάτα». Ήρθε όμως η Eurostat και μας προσγείωσε ανώμαλα στην πραγματικότητα.

Η Ελλάδα καταγράφει τις υψηλότερες αυξήσεις τιμών, σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και μάλιστα και σε προϊόντα τα οποία εξάγει. Αντί για θύμα της «εισαγόμενης ακρίβειας», φαίνεται λοιπόν την εξάγει: οι ανατιμήσεις στο ελαιόλαδο φτάνουν στο 31,5% (5,9% στην ΕΕ), στα αβγά στο 8,6% (2,1% στην ΕΕ), στα ψάρια στο 9,5% (5,8% στην ΕΕ), τα τυριά στο 10,1% (2,9% στην ΕΕ), το γάλα στο 4,8% (2,3% στην ΕΕ). Το λάδι μάλιστα αυξήθηκε κατά 212% σε 14 μήνες, ενώ στην Ελλάδα το βρεφικό γάλα πωλείται 213% πιο ακριβά από την Ευρώπη. Παράλληλα, άνοδο κατά 137,9% σημείωσαν τα κέρδη 500 επιχειρήσεων το 2022, την ώρα που το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 2%. Πρόκειται για αύξηση εσόδων 11,5 δισ. ευρώ σε πέντε βιομηχανικούς κλάδους στο πετρέλαιο, στα τρόφιμα, στα μεταλλικά προϊόντα και σε κατασκευές, στα φάρμακα-καλλυντικά-απορρυπαντικά και στα μεταλλουργικά προϊόντα. Οι συγκεκριμένοι κλάδοι είναι εκείνοι που στη διάρκεια της ενεργειακής κρίσης βρέθηκαν με υπερκέρδη, με την κυβέρνηση να επιχαίρει για την βελτίωση της οικονομίας της χώρας σε βάρος των πολιτών της.

Υποχρεώθηκε, τώρα, η κυβέρνηση να παρουσιάσει μέτρα για την ακρίβεια, υπενθυμίζοντας για μία ακόμα φορά ότι έχει επιβάλλει πρόστιμα αισχροκέρδειας, τα οποία βέβαια φτάνουν στο 0,1% του ετήσιου τζίρου της κάθε εταιρείας, όταν για παράδειγμα οι βιομηχανίες με είδη διατροφής αύξησαν τα κέρδη τους κατά 50,7% (718,4 εκατ.). «Η Ελλάδα δεν είναι μπανανία και ο πληθωρισμός της απληστίας δεν είναι ανεκτός» δήλωσε ο πρωθυπουργός, ξεχνώντας ότι αυτός είναι στο τιμόνι της χώρας πέντε χρόνια τώρα και επομένως εκείνος δεν έλεγξε την απληστία, ούτε την ακρίβεια. Στα μέτρα δε που ανακοίνωσε έδωσε περιθώριο εφαρμογής τον Μάρτιο (!) [«δίνουμε ένα εύλογο χρόνο για να προσαρμοστούν», δήλωσε ο Κ. Σκρέκας] αφήνοντας δύο μήνες συνέχισης της αισχροκέρδειας και τελικά εκτιμάται ότι θα αποδειχθούν αναποτελεσματικά, διότι ήρθαν πολύ αργά όταν οι τιμές έχουν κατοχυρώσει υψηλά επίπεδα. Παράλληλα δεν παίρνει κανένα μέτρο για τις εταιρείες που έχουν εμφανίσει υπερκέρδη, όπως είναι της ενέργειας ή των τηλεπικοινωνιών. Αντίθετα θεωρεί ότι με όσα κάνει «λειτουργεί εύρυθμα μια αγορά, όταν λειτουργεί ο ανταγωνισμός» (Κ. Μητσοτάκης).

Άσφαιρα

Για να αναδείξει την ικανότητά του ο πρωθυπουργός, και επομένως ότι είναι άξιος να οδηγήσει το στράτευμά του στα μέτωπα, επιστράτευσε τον Άντονι Μπλίνκεν, με τον οποίο βρέθηκε στα Χανιά στο σπίτι του Κ. Μητσοτάκη (επομένως δεν πρόκειται για πολιτική συνάντηση αλλά ιδιωτική) με θέα το λιμάνι της Σούδας, για να δηλωθεί ότι η διμερής σχέση είναι στο καλύτερο επίπεδο που υπήρξε ποτέ. Αντίστοιχα βρέθηκε στο υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου με την Ευρωπαία Επίτροπο Εσωτερικών Υποθέσεων Ίλβα Γιόχανσον για να αναδείξει την αποτελεσματικότητά του στην ανάκαμψη μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών. Αυτές οι άσφαιρες δηλώσεις πόσο να λειτουργήσουν κατευναστικά; Ειδικά όταν έχεις έναν υπουργό Υγείας να πυροδοτεί με περισσή κομπορρημοσύνη ότι είναι «ένας υπουργός που στο παρελθόν έχει κλείσει επτά νοσοκομεία»; Ή όταν φέρνεις νομοσχέδια που επαναφέρεις τη ανεξέλεγκτη δόμηση εκτός σχεδίου, την ίδια στιγμή που τα Χριστούγεννα καταργήθηκαν επτά φορείς Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών του δικτύου Natura 2000; Οι πόλεμοι κερδίζονται στα μετόπισθεν, και η κυβέρνηση νομίζει ότι μπορεί να περάσει από τα μέτωπα αλώβητη. Εκτός του ότι δεν έχει εφεδρείες, δεν έχει εξασφαλίσει την κοινωνική στήριξη. Ελπίζει μόνο στη σιωπή της. Έχει βρεθεί ξανά μπροστά σε ισχυρές αντιστάσεις, σε στιγμές που το κίνημα έγινε κύμα που την παρέσυρε. Και αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα της.

πηγή: epohi.gr
------------------------------------------

* Η Ιωάννα Δρόσου είναι δημοσιογράφος, αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Η Εποχή»

Στέλιος Ράμφος για τον γάμο ομοφυλόφιλων ζευγαριών: «Η οικογένεια βασίζεται στα δύο φύλα»


Καταστατική προϋπόθεσις γιά τήν κοινωνία ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα – Τί ἀπήντησε ὁ φιλελεύθερος διανοητής σέ συνέντευξη στό capital.gr


«Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ, ὁ μπαμπᾶς καί ἡ μαμά, εἶναι ἡ καταστατική προϋπόθεση τῆς κοινωνίας.» Αὐτό τονίζει ὁ φιλελεύθερος διανοητής Στέλιος Ράμφος σέ συνέντευξη πού ἔδωσε στόν δημοσιογράφο Ἀντώνη Κυριαζᾶνο καί τόν δικτυακό τόπο capital.gr. Ὁ Στέλιος Ράμφος ὄχι μόνον δίδει καταλυτικές ἀπαντήσεις στά ζητήματα πού ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν Πρωθυπουργό καί ἄλλους θιασῶτες τῆς θεσμοθετήσεως τοῦ γάμου γιά τά ὁμόφυλα ζευγάρια, ἀλλά ἀναζητεῖ καί τίς γενεσιουργούς αἰτίες ἄλλων φλεγόντων (ἀλλά καί συναφῶν ὅπως τεκμαίρεται) θεμάτων, ὅπως ἡ ἐφηβική βία, ἐνῷ καταρρίπτει καί τά ἐπιχειρήματα ἐκείνων πού προτρέπουν τήν υἱοθέτηση μέτρων, ἁπλῶς καί μόνον, ἐπειδή τά ἐφαρμόζουν ἄλλες εὐρωπαϊκές χῶρες.

Ἀκολουθεῖ τό πλῆρες κείμενο τῆς συνεντεύξεως τοῦ κ. Ράμφου:


  • Κύριε Ράμφε, τί εἶναι γιά ἐσᾶς ὁ γάμος καί ἡ οἰκογένεια;


► Αὐτό εἶναι πράγματι τό βασικό καί κρίσιμο ἐρώτημα θά ἔλεγα, καί τό ἀφετηριακό σημεῖο ἄν θέλουμε νά μιλήσουμε μέ πιό ἀπαιτητικούς ὅρους. Ἐάν δεχτοῦμε ὅτι ὁ γάμος εἶναι τό ἐπιστέγασμα τῆς ἀγάπης ὅπως εἶπε ὁ πρωθυπουργός μεταξύ δύο ἀνθρώπων καί ταυτόχρονα ἕνα νομικό συμβόλαιο γιά τά δικαιώματα καί τίς ὑποχρεώσεις τῶν μελῶν του, θά πρέπει νά ἀναρωτηθοῦμε γιατί ἐπί τόσες χιλιετίες, καί 
ξεκινῶντας ἀπό τήν πατριαρχική μορφή τῆς κοινωνίας καί τήν ἀρχέγονη πατριά, ἄνθρωποι ἄγνωστοι μεταξύ τους καί παντοῦ στή γῆ αἰσθάνθηκαν καί αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά ἑνωθοῦν καί νά σχηματίσουν αὐτό τό παράξενο μόρφωμα πού εἶναι ἡ βάση τῆς κοινωνίας, καί λέγεται οἰκογένεια.

  • Καί δέν εἶναι ὁ γάμος τό ἐπιστέγασμα μιᾶς ἀγάπης;

► Ἡ ἀγάπη πού καλῶς ὑπάρχει, δέν ἴσχυε ἐπί χιλιετίες, αὐτό εἶναι ἕνα ζήτημα πού προέκυψε –γιά νά τό πῶ χαριτολογῶντας, μετά τόν σαιξπηρικό Ρωμαῖο καί Ἰουλιέττα, εἶναι ἕνα ζήτημα τῶν τριῶν τελευταίων αἰώνων, καί στήν πραγματικότητα, ἡ ἀγάπη στόν γάμο ὡς μόνη προϋπόθεση, εἶναι μιά ὑπόθεση μερικῶν μόνο δεκαετιῶν. Ἄν δεχτοῦμε τήν σύγχρονη καί μᾶλλον ἁπλή αὐτή ἑρμηνεία, ὅτι ὁ γάμος εἶναι τό ἐπιστέγασμα τῆς ἀγάπης, τότε ἐγώ, ἄν μποροῦσα νά νομοθετήσω, θά κατέθετα ἕνα νομοσχέδιο κατά τοῦ γάμου, ἐπειδή ἄν ἔφτανε ἡ ἀγάπη, δέν θά χρειαζόταν γάμος.

  • Ἄρα γιά ἐσᾶς ὁ γάμος εἶναι κάτι πολύ περισσότερο.

► Βεβαίως. Καί εἶναι τό θεσμικό ἐπιστέγασμα πού διαμορφώνει τήν οἰκογένεια. Ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι μετά τήν ἀρχέγονη πατριά ἀναγνώρισαν τήν ἀνάγκη νά διαχειριστοῦν τήν ζωή τους μ’ ἕναν τρόπο πού θά μποροῦσε νά ἐγγυηθεῖ στήν ἀνθρωπότητα ἕναν διαφορετικό τρόπο ζωῆς ἀπό αὐτήν πού ζοῦνε τά ζῶα. Αὐτό πού ἐμεῖς εἴπαμε οἰκογένεια καί πού μέ τόν τρόπο πού τήν ξέρουμε ἐμεῖς ὑπάρχει μόνο στόν ἄνθρωπο. Ἄν δεχτοῦμε ὡς προϋπόθεση μόνο τήν ἀγάπη, τότε τίποτε δέν μᾶς ἐμποδίζει νά μιλήσουμε αὔριο γιά τήν ἀγάπη ἀνάμεσα σ’ ἕναν ἄνθρωπο καί ἕνα ζῶο, ἤ ἀνάμεσα σ’ ἕναν ἄνθρωπο καί ἕνα ρομπότ, καί ποιός ξέρει τί ἄλλο θά μποροῦσε νά φανταστεῖ κανείς.

  • Καί αὐτό τό περισσότερο, τί εἶναι;

► Στόν γάμο λοιπόν ὑπῆρχε πάντα ἕνα βαθύτερο αἴτημα τό ὁποῖο δέν ἦταν ἐπιπόλαιο. Μέσῳ τοῦ γάμου, δημιουργεῖται οἰκογένεια καί ὁ ρόλος της εἶναι πάρα πολύ σημαντικός, διότι μέσῳ αὐτῆς ἀναπροσανατολίζεται μέ τρόπο ποιοτικό καί μέ τρόπο ἀξιακό ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀντί δηλαδή γιά ζωώδεις ὁρμικές πιέσεις, ἀναπτύσσουμε ἐπιθυμίες ἀξιακές πού μποροῦν νά μᾶς ἐξανθρωπίσουν. Μέ τόν θεσμό τοῦ γάμου καί μέσα ἀπό τήν οἰκογένεια, ἐπιτυγχάνουμε τήν διαφοροποίηση τῆς ἐπιθυμίας ἡ ὁποία παύει νά εἶναι μία ἐνστικτώδης ἐπιθυμία χωρίς ὅρια καί χωρίς προσανατολισμό ὅπως εἶναι στά ζῶα πού ἀδιαφοροῦν γιά τά πάντα. Αὐτός ὁ ἀναπροσανατολισμός τῆς ἐπιθυμίας ἀνεξαρτήτως τοῦ τί γίνεται στήν ζωή, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν ἔχουμε ἄθλιες καί κακές οἰκογένειες, ἀποτελεῖ τόν ἰδεότυπο τῆς οἰκογένειας. Αὐτό τό περιέγραψε ὁ Φρόυντ μέ τό Οἰδιπόδειο Σύμπλεγμα καί μέ τήν ἀπαγόρευση τῆς αἱμομιξίας, στό πλαίσιο τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογένειας. Αὐτός λοιπόν εἶναι ὁ σκοπός τῆς οἰκογένειας, ὁ ἐξανθρωπισμός τοῦ ἀνθρώπου, μιλῶντας ἀνθρωπολογικά, ψυχαναλυτικά καί κοινωνιολογικά. Καί ὄχι μέ βάση τοῦ τί ἀκοῦμε γιά ἄθλιους γονεῖς πού κακοποιοῦν τά παιδιά τους ἤ ὁτιδήποτε ἀνάλογο, καί πού ὄντως ὑπάρχουν.

  • Αὐτό εἶναι ἕνα ἐπιχείρημα πάντως κατά τῆς «φυσιολογικῆς» οἰκογένειας, πού ἀκούγεται συχνά…

► Εἶναι ὅμως σάν νά λέμε ὅτι διαθέτοντας τόν ἰδεότυπο τοῦ ἀριθμοῦ γιά νά κάνουμε πράξεις, καί κάνοντας ἐμεῖς λάθη στήν πρόσθεση ἤ τήν ἀφαίρεση, νά φταίει ὁ ἀριθμός. Τό θέμα λοιπόν δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη οἰκογένεια, ἄν εἶναι καλή ἤ κακή, ἀλλά ὁ ἰδεότυπος ἐκεῖνος, αὐτό τό «δέον», ἡ καταστατική προϋπόθεση ἄν θέλετε, πού θά διαμορφώσει μιά κοινωνία χωρίς ἄγρια ἔνστικτα, ἀλλά ἀναπτύσσοντάς την μέ αἰσθήματα ἀγάπης, συντροφικότητας, ἀλληλοβοήθειας καί τά συναφῆ. Γι’ αὐτό καί λέμε ὅτι ὁ πυρῆνας τῆς κοινωνίας εἶναι ἡ οἰκογένεια. Ἐπαναλαμβάνω ὡς ἰδεότυπος καί ὄχι ὡς καλή ἤ κακή πρακτική. Καί ἔχει πολύ μεγάλη σημασία νά καταλάβουμε ὅτι ὅλη ἡ κουβέντα γίνεται γιά αὐτόν τόν ἰδεότυπο.

  • Καί πού περιλαμβάνει καί τό παιδί, ὡς φυσικό ἐπακόλουθο;

► Ἀκριβῶς. Εἶναι τό μεταγενέστερο βῆμα, μέσα σ’ αὐτήν τήν οἰκογένεια καί σ’ αὐτόν τόν ἰδεότυπο. Τό σημαντικό εἶναι ἡ εἰκόνα ἑαυτοῦ πού ἀποκτᾶ τό παιδί ὡς ὑποδοχέας ἀξιῶν καί συναισθημάτων, καί εἶναι ἡ οἰκογένεια πού τό ἐξανθρωπίζει μέσα ἀπό τά μικρά καί μεγάλα «μή» καί «ὄχι», καί τίς ἄλλες ἀπαγορεύσεις. Εἶναι ἡ οἰκογένεια πού ἐξανθρωπίζει τίς ἐπιθυμίες παύοντας ἔτσι ὁ ἄνθρωπος νά ἔχει μιά ἀτελείωτη ὁρμική ἐπιθυμία. Ἐπειδή ἄν ἔχουμε μιά ἀτελείωτη ὁρμική ἐπιθυμία, τελειώνει καί ἡ κοινωνία, ἐπειδή καί ἡ βία θά εἶναι χωρίς ὅρια ὅπως τείνει νά γίνει σήμερα. Ὑπό αὐτή τήν ἔννοια, τό παιδί ἔχει ἀνάγκη μητέρας καί πατέρα, καί ὄχι ὁμοφύλων συζύγων γιά νά ἔχει μία σωστή καί ξεκάθαρη εἰκόνα ἑαυτοῦ, καί ὄχι μία θολή εἰκόνα ἑαυτοῦ, ἐπειδή τότε δέν θά μπορεῖ νά ἐκτιμήσει τί πρέπει νά κάνει καί τί ὄχι. Γιά νά ἀναπτύξει ἕνα παιδί συναισθήματα κοινωνικότητας, θά πρέπει νά ἔχει μία καθαρή εἰκόνα ἑαυτοῦ.

  • Αὐτό πού ζοῦμε τώρα μέ τήν ἔξαρση τῆς μαθητικῆς βίας ἔχει σχέση μ’ αὐτό πού λέτε;

► Ναί, δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι τώρα ὀργιάζει ἡ βία τῶν παιδιῶν, ἄν καί δέν θέλω νά μπῶ σ’ αὐτό τό θέμα, ἀλλά ναί, ἔχει σχέση μέ αὐτά πού λέμε. Ἐπειδή τήν θέση τῶν γονιῶν τους τήν ἔχουν πάρει οἱ μηχανές, ἡ τεχνολογία, τά τάμπλετ, τά κινητά, οἱ ὑπολογιστές. Καί τό κῦρος τῶν γονέων ἔχει περάσει σ’ αὐτά τά μηχανήματα, ὅμως αὐτά δέν συμμετέχουν στήν ὀργάνωση τῆς κοινωνίας ὅπως συμμετέχουν τά παιδιά στήν πραγματική οἰκογένεια. Μέ αὐτή τήν θολή εἰκόνα ἑαυτοῦ, τά παιδιά ὡς ἐνήλικες θά δημιουργήσουν κοινωνίες, σκληρά ἀνταγωνιστικές, ὅπου τό μεγάλο ψάρι θά τρώει τό μικρό. Θά ἐπιστρέψουμε σέ μιά ζωώδη κοινωνία, στήν ζωώδη, πραγματικά καί κυριολεκτικά, κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.

  • Ὅμως οἱ κοινωνίες δέν ἐξελίσσονται, δέν προχωρᾶνε μπροστά, ὅπως εἶναι ἡ κοινή ἀντίληψη γιά τήν πρόοδο;

► Ἡ ἐξέλιξη τῶν κοινωνιῶν μέ τόν τρόπο πού τήν ζοῦμε σήμερα, εἶναι μιά κατακόρυφη ἐπαύξηση τῆς βίας. Εἶναι μιά ἐπιστροφή φυσικῶν ὁρμῶν καί ἐπιθυμιῶν πού δέν ἔχουν ἀναπροσανατολιστεῖ ἀξιακά. Καί μιᾶς χρονικότητας πού ζητάει ἐδῶ καί τώρα τήν ἱκανοποίησή της, ὅπως τά ζῶα. Γυρνᾶμε κατ’ εὐθεῖαν στή ζούγκλα, καί ἐπειδή ἀναφερόμαστε σέ ἀνθρώπους, θά εἶναι πιό ἄγριο. Κατανοοῦμε αὐτά τά προβλήματα εἰς βάθος καί ὄχι μέ ὅρους πολιτικούς, καί δεχόμαστε ὅτι οἱ κυβερνῶντες ἔχουν καλές προθέσεις, διαπιστώνουμε ὅμως ὅτι τά δικαιώματα πού ἐπιχειροῦν νά προωθήσουν δημιουργοῦν προϋποθέσεις ἀδιέξοδων καταστάσεων. Μιά ἀκροάτριά μου στά μαθήματα πού κάνω στό Ἵδρυμα Θεοχαράκη, μοῦ ἀνέφερε ὅτι ἀναζητῶντας νά νοικιάσει ἕνα σπίτι στό Ρόττερνταμ, ἔπρεπε νά ἀπαντήσει σέ μιά σειρά ἐρωτημάτων πού σκοπό εἶχαν νά σχηματιστεῖ ἡ ταυτότητά της –αὐτό τό ζητάει τό κράτος. Μία ἀπό τίς ἐρωτήσεις ἦταν ἄν εἶχε ἐρωτική σχέση μέ τό κατοικίδιο πού εἶχε μαζί της. Καί αὐτό ὄχι γιά νά τήν ἀπορρίψουν ἀλλά γιά νά ἔχουν μία διαυγῆ εἰκόνα τῆς ταυτότητάς της. Στήν Ὁλλανδία ἐπίσης ὑπάρχουν σωματεῖα παιδόφιλων πού κάνουν ὀργανωμένες ἐκδρομές σέ χῶρες μέ χαλαρά ἤθη. Τό ὅτι χῶρες προηγμένες οἰκονομικά ἔχουν θεσπίσει τέτοια μέτρα ὅπως ἡ Ὁλλανδία, δέν σημαίνει ὅτι δέν κάνουν λάθη. Καί τό μεγαλύτερο λάθος τῶν προηγμένων χωρῶν εἶναι ὅτι προκάλεσαν τήν κλιματική ἀλλαγή, τήν πιό ἐπικίνδυνη κρίση, στό ὄνομα τῆς ἀνάπτυξης. Ὁπότε δέν μποροῦμε νά παίρνουμε τοῖς μετρητοῖς ὅ,τι ἐκεῖνες ἀποφασίζουν. Κάνουν κι ἐκεῖνες μεγάλα λάθη.

  • Καταλήγοντας λοιπόν ἡ γνώμη σας εἶναι ὅτι…


► Ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα, ὁ μπαμπᾶς καί ἡ μαμά, εἶναι ἡ καταστατική προϋπόθεση τῆς κοινωνίας. Ὄχι ὁ μπαμπᾶς-μπαμπᾶς, ἤ ἡ μαμά-μαμά, ἤ ὁ γονέας 1-γονέας 2. Ἐπειδή σ’ αὐτά τά σχήματα διαμορφώνει τό παιδί μιά τόσο θολή εἰκόνα ἑαυτοῦ πού μετά δέν θά μπορεῖ νά ἀντεπεξέλθει στίς ὁρμικές του ἐπιθυμίες καί στήν ἴδια τήν κοινωνικότητά του. Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα. Εἶμαι βέβαιος ὅτι μέ τήν καλύτερη τῶν προθέσεων ἡ πολιτεία σκέφτηκε αὐτό τό μέτρο, κυρίως πιεζόμενη ἀπό τήν ἐπικαιρότητα τοῦ διεθνοῦς συρμοῦ. Καλύτερα θά ἦταν νά ἀκούσουμε τίς ἐνοχές μας γιά τόν ἄθλιο τρόπο πού φέρθηκε ἡ ἀνθρωπότητα ἀνά τούς αἰῶνες στούς ὁμοφυλόφιλους καί νά κρατήσουμε τήν θετική λύση, ὅπως εἶναι τό σύμφωνο ἐλευθέρας συμβιώσεως, ἕνα ἀπό τά καλύτερα πράγματα πού ἔχει κάνει ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί εἶχαν ψηφίσει τότε καί ὀρθῶς καί ἀρκετοί βουλευτές τῆς Νέας Δημοκρατίας. Καί τό ὁποῖο καλύπτει ὅλα τά προβλήματα πού σήμερα θέλει νά ξαναλύσει τό νομοσχέδιο πού πρόκειται νά φέρει στή Βουλή ἡ κυβέρνηση. Τά καλύπτει ὅλα ἀπολύτως. Ὅπως τήν περίπτωση πού ἔρχεται ἀπό τό ἐξωτερικό ἕνα ὁμόφυλο ζευγάρι. Ἐρχόμενοι ἀπό τό ἐξωτερικό οἱ ὁμόφυλοι σύζυγοι, ὑπογράφουν τό σύμφωνο ἐλευθέρας συμβιώσεως, ὑπογράφουν καί τήν ἀναδοχή τοῦ τέκνου τοῦ ἑνός ἀπό τούς δύο συζύγους, καί προχωροῦν κανονικά. Σέ περίπτωση θανάτου, τό παιδί μένει μέ τόν ἀνάδοχο σύζυγο κανονικά καί δέν χρειάζεται νά ἀπευθυνθεῖ κανείς σέ ἵδρυμα γιά νά τό περιθάλψει.

Ὁπότε δέν ὑπάρχει θέμα ἱδρύματος, ὅπως φοβᾶται ὁ πρωθυπουργός, τό παιδί εἶναι ἀπολύτως καλυμμένο καί γιά ἄλλα κληρονομικά ἤ ἄλλης φύσεως θέματα. Ἄρα δέν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα πού χρειάζεται τόν καινούργιο νόμο γιά νά λυθεῖ ἀπό τήν στιγμή πού ὑπάρχει τό πραγματικά φιλελεύθερο μέτρο τῆς εὐέλικτης καί ἐναλλακτικῆς λύσης τοῦ συμφώνου ἐλευθέρας συμβιώσεως. Καί ἄν ὑπάρχει κάποιο κενό ἤ κάποια παράλειψη, ἄς διορθωθεῖ ἐπί τοῦτο. Ἑπομένως, τό νομοσχέδιo περί γάμου τῶν ὁμοφύλων ζευγαριῶν περισσότερο δημιουργεῖ παρά λύνει προβλήματα.

πηγή: estianews.gr

ΣΥΡΙΖΑ: O Κασσελάκης σχεδιάζει να «εξυγιάνει» τον ΣΥΡΙΖΑ, απομακρύνοντας τον… Τσίπρα, ως «βαρίδι»!

Τα άγρια διώχνουν τα ήμερα στην Κουμουνδούρου: ο Στέφανος Κασσελάκης σχεδιάζει να «εξυγιάνει» τον ΣΥΡΙΖΑ, απομακρύνοντας τον… Αλέξη Τσίπρα, ως «βαρίδι»!

 

 

Γιώργος Λακόπουλος*


Με συμπληρωμένες τις «100 πρώτες μέρες» του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης , αθροίζοντας ως απολογισμό του κομμάτια και θρύψαλα– διασπάσεις, αποχωρήσεις, διασυρμούς, γελοιοποιήσεις, εσωκομματικό χάος και προσωπικό…καισαρισμό- έπεισε και τον τελευταίο από όσους ασχολούνται ακόμη με αυτό το κόμμα για δυο πράγματα:

Πρώτο, το οδηγεί σε μονοψήφιο ποσοστό και διάλυση, και δεύτερο δεν προτίθεται να φύγει, υπό την πίεση του αποτελέσματος των Ευρωεκλογών, ακόμη και αν πάρει την τέταρτη θέση- προβάλλοντας ότι τελικά θα… γίνει Πρωθυπουργός.

Στην τελευταία του τηλεοπτικη συνέντευξη, είπε κατηγορηματικά: «Έχω ήδη απορρίψει διαρρήδην το σενάριο να αποχωρήσω μετά τις ευρωεκλογές».

Αυτό σημαίνει ότι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει υπό τους κρότους και θορύβους της σύγκρουσης που αναπόφευκτα θα προκληθεί ανάμεσα στον ίδιο και τον …Αλέξη Τσίπρα. Είτε ο πρώην Πρωθυπουργός πάρει μέρος αυτοπροσώπως, είτε γίνει δια των στελεχών -που προσβλέπουν στις επόμενες κινήσεις του- η αποκαθήλωση του «κλόουν»- όπως χαρακτηρίζουν μεταξύ τους τον Κασσελάκη.

Τα πράγματα οδηγούνται σε σύγκρουση. Παρότι ο πολύπειρος Θανάσης Καρτερός προσπαθεί, με την αρθρογραφία του στην «Αυγή» να την αναβάλει για όσο γίνεται, προβάλλοντας ότι ο Τσίπρας ούτε ανακατεύεται με ό,τι κάνει ο Κασσελάκης, ούτε έχει εξουσιοδοτήσει κανέναν να μιλάει για λογαριασμό του.

Λεφτά υπάρχουν

Ο Κασσελάκης γνωρίζει ότι επίκειται η αμφισβήτηση του και σχεδιάζει την άμυνά του με… επίθεση: την….αποκήρυξη του Τσίπρα, τον οποίο θα απομακρύνει από το κόμμα «του»- του Κασσελάκη- ως… «βαρίδι».

Ήδη προλειαίνει το έδαφος αναδεικνύοντας ότι παρέλαβε «άρρωστο κόμμα», χωρίς δομή και λειτουργία για παραγωγή πολιτικής, με οικονομικά προβληματικά και υστέρηση στη στελέχωσή του, αλλά και στις αντιλήψεις και τις θέσεις του.

Για να διασφαλίσει την παραμονή του στην ηγεσία μετά τις τις ευρωεκλογές -ακόμη και αν χάσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με νέες αποχωρήσεις βουλευτών- οργανώνει, δια του συνεδρίου, τη διαμόρφωση πλειοψηφίας στον κομματικό ιστό, ακόμη και αν χρειαστεί να βάλει πιο βαθιά το χέρι στη τσέπη.

Ήδη εκτός από πρόεδρος αυτοπροβάλλεται και ως …χορηγός. Βάζει λεφτά από την τσέπη του και θα συνεχίσει «καλύπτοντας» ακόμη και την «επαγγελματική» απασχόληση στελεχών, μετά του μισθούς των δημοσιογράφων στα δυο κομματικά ΜΜΕ και όποιες ανάγκες προκύψουν.

Αντιλαμβανόμενος το κόμμα ως προσωπική του «εταιρία» επιχειρεί να εδραιώσει τον εαυτό του ως ανέλεγκτο «διευθύνοντα σύμβουλο», έχοντας ως «ηγετική ομάδα» ένα επιτελείο που θα εξαρτάται ποικιλοτρόπως, προσωπικά από τον ίδιο και από κάτω «στελέχη» που θα αποτελούν τον κομματικό κορμό, τον οποίο θα …τηλεκατευθύνει ο ίδιος με τον iSYRIZA.

Λεφτά υπάρχουν. Όπως λέγεται, δυο εφοπλιστικοί οίκοι με τους οποίους έχει προσωπικη συνάφεια δεν θα τσιγκουνευτούν στη χρηματοδότηση της καριέρας του στην πολιτική. Ο ίδιος χωρίς να παρουσιάσει κανένα στοιχείο πόθεν έσχες, επαίρεται ότι «έχει λεφτά για να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του, χωρίς να εργάζεται».

Αντιλαμβάνεται την Κ.Ο. ως λόχο

Χαρακτηριστική της νοοτροπίας του, αλλά και των επιδιώξεών του, είναι ότι αποκαλεί πλέον τους βουλευτές «κοινοβουλευτική ομάδα του»- με το «του» τονισμένο- και τους… αναθέτει, αυτός ο εξωκοινοβουλευτικός, καθήκοντα που τους μετατρέπουν σε άβουλα όργανά του.

Η επιμονή του να τους σύρει -με πρόσκληση μέσω της Τσάγκρη, δίκην επιστάτριας στο «ράντσο » του- στις Σπέτσες για αναγκαστική φιλοξενία δείχνει ότι αντιλαμβάνεται την Κ.Ο. ως λόχο, στον οποίο μόνο η Έλενα Ακρίτα αρνήθηκε να ενταχθεί.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι προεξοφλεί τις αποφάσεις των βουλευτών -που εκπροσωπούν το έθνος και όχι τον ίδιο -με διάθεση εκχώρησης της υπογραφής τους σε ό,τι αποφασίσει ο ίδιος. Προκύπτει από την αντίδραση της Ντίνας Κασιμάτη, η οποια προς τιμήν την, ενημέρωσε τους αρμόδιους να μην βάζουν την υπογραφή της σε οτιδήποτε, χωρίς να τη ρωτήσουν. Για να εισπράξει μια αγοραία αντίδραση από φανατισμένο πρόσωπο του προεδρικό επιτελείου. Οι υπόλοιποι εθίζονται σε δουλικές συμπεριφορές, υπαλλήλων προς τον διευθυντή και τους προσωπάρχες του.

Ούτε καν ο Σωκράτης. Φάμελλος ως πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, δεν διανοήθηκε να υπερασπιστεί την προσωπική αξιοπρέπεια και την πολιτική αυτονομία των βουλευτών -τους οποίους ο Κασσελάκης στην περίπτωση του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια -τον οποίο θέλει στα…μέτρα του- απείλησε με… διαγραφές.

Σ’ αυτό το θέμα επικαλείται μάλιστα αρχές της Αριστεράς που ουδέποτε υπήρξαν- και είναι μάλλον αδύνατον να έπεσε ποτέ στα χέρια του το βιβλίο του Ενγκελς για την καταγωγή της οικογένειας- εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

Σ’ αυτό το πλαίσιο η κυοφορούμενη- εκατέρωθεν – σύγκρουση Κασσελάκη -Τσίπρα θα είναι ό,τι πιο σουρεαλιστικό έχει συμβεί στην εγχώρια πολιτική σκηνή, από το 1974 τουλάχιστον.

Οι Κασσιλακόφρονονες ζεσταίνουν τις μηχανές και καταρτίζουν -με τη μέθοδο των επιτροπών και των «θινκ τανκς»- λίστες με τους πιστούς τους και προσηλυτίζοντας και όσους είναι πρόθυμοι να δεχθούν τους όρους του, με αντίστοιχα ανταλλάγματα. Έτσι η εσωκομματική κατάσταση παίρνει τραγελαφικά χαρακτηριστικά.

Ο Κασσελάκης απομακρύνει από «στυλοβάτες» του τον Παππά και τον Πολάκη, παρότι ο δεύτερος εκπέμπει μένος κατά του Τσίπρα, και βάζει στο περιθώριο τους Ραγκούση, Ζαχαριάδη Θεοχαρόπουλο» -ως οιονεί εκπροσώπους του Τσίπρα- δια της παραπομπής στο συνέδριο ενός ακόμη θέματος το οποίο το «σύστημα Κασσελάκη« δεν μπορεί να διαχειριστεί.

Ο ίδιος πάντως εκτός από τον «ασεβή» για προοδευτικό κόμμα ναπολεοντισμό που επιδεικνύει –μεγαλώνει τις αποστάσεις τους από την πραγματικότητα και συχνά αναφέρεται σε θέμα που αγνοεί, δημιουργώντας αντιφάσεις, επισύροντας θυμηδία, προκαλώντας εσωτερικό αλαλούμ, ή βάζοντας αυτογκόλ, όπως η… παρ’ ολίγον υπουργοποίησή του από τον Μητσοτάκη, για την οποία όμως δεν αναφέρει λεπτομέρειες…

Πρόσωπο της χρονιάς

Σε ό,τι αφορά τη διαρκή συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ, από όλες τις δημοσκοπήσεις, ανέφερε μια που τον φέρνει δεύτερο κόμμα στις Ευρωεκλογές – ενώ οι υπόλοιπες τον κατατάσσουν τρίτο με τάση να πάει χαμηλότερα. Στον Star με στόμφο ότι «υπήρχε και μια δημοσκόπηση όπου ήμουν πρώτο στην κατάταξη άτομο, και ως πρόσωπο της χρονιάς, για το 2023″.

Οι λέξεις και οι διατυπώσεις που χρησιμοποιεί συχνά, όπως και το εύρημα της «αδιαμεσολάβητης σχέσης με τον κόσμο», παραπέμπουν σε ακροδεξιά ρητορική και «απολιτίκ» κουλτούρα. Τα δημοκρατικά κόμματα έχουν δομή και ενισχύουν την αντιπροσωπευτικά- μακριά από τους «μουσολινισμούς» του τύπου « εγώ και ο λαός, χωρίς τίποτε ανάμεσά μας».

Ο Κασσελάκης δεν ξέρει πολλά για την πολιτική και την Αριστερά, αλλά έχει πολιτικό θράσος, μεγαλομανιακές επιδιώξεις και… πόρους! Ήδη θεωρεί ιδιοκτησία του τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι “ο Στέφανος, που τον ψήφισε ο λαός» . Ότι σκέφτεται να κάνει έξωση στον Τσίπρα- τον χαρακτηρίζει. Προφανώς άκουσε με ανακούφιση ότι δεν θα πάει στις Σπέτσες- ώστε να μονοπωλεί ο ίδιος το ενδιαφέρον.

Όταν του είπε η Μάρα Ζαχαρέα «από όταν έχετε γίνει Πρόεδρος, πρέπει να έχετε χάσει αρκετά χρήματα» την άφησε άγαλμα: «Θα το έλεγε κάποιος και αριστερή στάση αυτό». Με τον παρά μου και τη κυρά μου…

πηγή: anoixtoparathyro.gr

 __________________________________

* Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι Δημοσιογράφος-Συγραφέας, μέλος της ΕΣΗΕΑ. Έχει εργασθεί ως ρεπόρτερ, πολιτικός συντάκτης, σύμβουλος έκδοσης και σχολιαστής σε πολλά ΜΜΕ και έχει γράψει πολλά βιβλία στις εκδόσεις "Καστανιώτη"

Ο (ακροδεξιός) λύκος, στην (νεοφιλελεύθερη) αναμπουμπούλα χαίρεται


Να γιατί σε συνθήκες μεγάλων οικονομικών αλλά και υγειονομικών κρίσεων, με δουλειές να χάνονται, με ένα ασθενικό κράτος πρόνοιας, με την ελαστική και μαύρη εργασία να τείνει να γίνει ο κανόνας, με την ανασφάλεια και τον θυμό να κυριαρχούν, η καύσιμη ύλη για ακροδεξιά μορφώματα πολλαπλασιάζεται...

 

Αννέτα Καββαδία *

Είχε ενδιαφέρον η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη να ανακοινώνει κάποια μέτρα για τον έλεγχο των τιμών, όπως πχ το πλαφόν στο περιθώριο μεικτού κέρδους στο βρεφικό γάλα. Ή να στέλνει... μήνυμα προς τις πολυεθνικές πως «η Ελλάδα δεν είναι μπανανία». Ή, με προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις, να λέει πως «ο πληθωρισμός της απληστίας δεν μπορεί να γίνει ανεκτός». Και είχε ενδιαφέρον γιατί βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας 4,5 χρόνια τώρα. Διάστημα κατά το οποίο οι τιμές εκτοξεύθηκαν, η αισχροκέρδεια είναι κοινό μυστικό, οι έλεγχοι πρακτική προς εξαφάνιση και η ακρίβεια βόμβα στα θεμέλια της συντριπτικής πλειονότητας των νοικοκυριών.

Μόνο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι απλός παρατηρητής ή σχολιαστής των γεγονότων, είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Τώρα θυμήθηκε πως πρέπει να μπει ένα φρένο στην ασυδοσία; Κι όλα αυτά περί «εισαγόμενης» ακρίβειας που διαλαλούσαν ο ίδιος και οι υπουργοί του; Φυσικά, η μέχρι σήμερα αδράνεια, αλλά και η ατολμία η οποία χαρακτηρίζει τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν, δεν πρέπει να μας ξενίζει. Δεξιά κυβέρνηση έχει η χώρα, τη λογική του νεοφιλελεύθερου συστήματος υπηρετεί, στις αγορές υποκλίνεται.

Καύσιμο για την ακροδεξιά

Το πρόβλημα έγκειται αλλού: στο ότι σε συνθήκες τεράστιας οικονομικής δυσπραγίας, φτώχειας, διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, ο νεοφιλελευθερισμός –που είναι ο βασικός υπαίτιος της κοινωνικής αυτής αποδιάρθρωσης– δεν επιτρέπεται να παίζει χωρίς αντίπαλο. Ποια είναι η βασική του αρχή, αξία, αλλά και προϋπόθεση; Ο λαός να ζει με επιδόματα και να λέει κι ευχαριστώ. Βασικό του εργαλείο, ο πλήρης έλεγχος των ΜΜΕ για να καλλιεργείται ο λαϊκισμός και ο φόβος. Κι εκεί ακριβώς εμφιλοχωρεί ο ακροδεξιός μύθος, που οδηγεί σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, μισαλλοδοξία, καλλιέργεια κάθε είδους φόβου –ξενοφοβία, ρατσισμό, ομοφοβία, τρανσφοβία– και κυρίως σε πλήρη έλεγχο των διεκδικήσεων των εργαζομένων, αφού η σύγκρουση δεν αφορά πια τις σχέσεις με τα μέσα παραγωγής, αλλά τις θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές, ενώ ο κοινωνικός αυτοματισμός γίνεται βασικό πολιτικό κριτήριο της κοινής γνώμης και η βία αποδεκτή λύση.

Κυρίαρχη ταυτότητα αναδεικνύεται η εθνική/πολιτισμική, αυτή χωρίζει «εμάς» και τους «άλλους». Γι’ αυτό η ακροδεξιά λέει «πρώτα οι Έλληνες, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί» και κατηγορεί την Αριστερά «εσείς νοιάζεστε μόνο για τους πρόσφυγες». Γι’ αυτό απαντά στον φόβο του κόσμου για τις ανισότητες, για τις περικοπές στην υγεία και την πρόνοια, με τον φόβο του «άλλου» και την απειλή πολιτισμικής αλλοίωσης. Η ακροδεξιά ξέρει καλά πώς να ντριπλάρει: εκμεταλλεύεται τη φτώχεια και τις ανισότητες, αλλά το οικονομικό θέμα δεν το αγγίζει γιατί δεν διαφωνεί με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που γεννά ακραία φτώχεια. Ξέρει πως ο άνεργος και ο συνταξιούχος πιο δύσκολα θα βγουν στον δρόμο για την κομμένη τους σύνταξη, την ανεργία, τις λίγες ΜΕΘ. Θυμώνουν όμως για το μεταναστευτικό, για τα θρησκευτικά στο σχολείο ή για τον γάμο και την παιδοθεσία για όλ@.

Να γιατί σε συνθήκες μεγάλων οικονομικών αλλά και υγειονομικών κρίσεων, με δουλειές να χάνονται, με ένα ασθενικό κράτος πρόνοιας, με την ελαστική και μαύρη εργασία να τείνει να γίνει ο κανόνας, με την ανασφάλεια και τον θυμό να κυριαρχούν, η καύσιμη ύλη για ακροδεξιά μορφώματα πολλαπλασιάζεται. Το απέδειξαν, άλλωστε, οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές: σχεδόν ένας στους δέκα (9,2%) ψηφοφόρους ηλικίας 17-34 ετών ψήφισε το κόμμα που υπαγόρευσε ένας καταδικασμένος ναζί εγκληματίας, στις λαϊκές περιφέρειες της Δυτικής Αττικής και της Β’ Πειραιά οι «Σπαρτιάτες» είχαν μεγαλύτερα ποσοστά από το εθνικό τους ποσοστό και στην υποβαθμισμένη Β’ Θεσσαλονίκης και τα τρία ακροδεξιά κόμματα πέτυχαν υψηλά ποσοστά.

Η Αριστερά προ των ευθυνών της

Κι εδώ αναδύεται επιτακτικό το ερώτημα: πώς (ξανα)παίρνει μπροστά μια «ταξική κοινωνία σε ακινησία»; (όρος του Κλάους Ντέρε, καθηγητή κοινωνιολογίας της εργασίας και της βιομηχανίας στην Ιένα). Ποιες είναι οι αριστερές προτάσεις που θα ξεπερνάνε τη λογική του κυρίαρχου συστήματος και θα καταφέρουν να γίνουν ελκυστικές σε στρώματα καταπιεσμένων, οι οποίοι αντί να διεκδικούν την αναδιανομή και την κοινωνική δικαιοσύνη, στρέφονται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση;

Στο βαρυσήμαντο βιβλίο του «Επιστροφή στη Ρενς», ο Ντιντιέ Εριμπόν, προσπαθεί μεταξύ άλλων να εξηγήσει πώς η οικογένεια του, μια εργατική οικογένεια που ψήφιζε Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας κατέληξε να ψηφίζει Εθνικό Μέτωπο, πώς η μητέρα του, μια γυναίκα που είχε κάνει εκτρώσεις στη Γαλλία όταν ήταν παράνομες, ψήφισε ένα κόμμα που ευαγγελίζεται την εκ νέου απονομιμοποίηση των εκτρώσεων. «Αυτοί οι δύο τρόποι συγκρότησης του εαυτού ως πολιτικού υποκειμένου, εδράζονται σε διαφορετικές κατηγορίες πρόσληψης και διαίρεσης του κοινωνικού κόσμου που μπορούν μάλιστα να συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο, σε διαφορετικές χρονικότητες ασφαλώς και σε διαφορετικούς τόπους, σε συνάρτηση με τις διαφορετικές δομές της καθημερινής ζωής στις οποίες μπορεί να είναι ενταγμένο: εξαρτάται αν υπερισχύει η έμπρακτη αλληλεγγύη στο εργοστάσιο ή ο ανταγωνισμός για τη διατήρηση μιας θέσης εργασίας, αν νιώθει ότι ανήκει σ’ ένα άτυπο δίκτυο γονέων που περιμένουν τα παιδιά τους στο σχολείο ή αν είναι απελπισμένο με τις δυσκολίες της ζωής στη γειτονιά», γράφει.

Εύκολες απαντήσεις σίγουρα δεν υπάρχουν. Το σίγουρο, ωστόσο, είναι πως όσο η Αριστερά καθυστερεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών, όσο εμφανίζεται άτολμη να κινηθεί με μια λογική πέραν της πεπατημένης και του κυρίαρχου συστήματος, όσο αποδέχεται ως κανονικότητα τη μοιρολατρία των παραδομένων στις δυσκολίες τους πολιτών, τόσο δυσκολότερα θα μπορέσει να εμπνεύσει, να συμπαρασύρει, να πείσει ως η αξιόπιστη εναλλακτική. Και ελαφρυντικά για αυτή την ολιγωρία, δεν μπορεί να επικαλεστεί κανείς. Δεν θα ακούγονταν πειστικά, άλλωστε. 

πηγή: Η εποχή 

  _____________________________________  

Η Αννέτα Καββαδία είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, και πολιτικός, πρώην βουλευτής Β΄ Αθηνών εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφατα εντάχθηκε στην Κ.Ο. της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

2024: Να ξηλωθεί το πουλόβερ της δεξιάς ηγεμονίας


Ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται παντοδύναμος και ουσιαστικά κυβερνά χωρίς αντίπαλο. Απαιτείται μια ειλικρινής συνεργασία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στην κεντροαριστερά, η οποία δε θα είναι ένα αντίγραφο ή μια επανάληψη του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάτι νέο.


 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Το 2024 μπήκε χωρίς σοβαρές διαφοροποιήσεις σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται παντοδύναμος και ουσιαστικά κυβερνά χωρίς αντίπαλο. Θα έλεγε, μάλιστα, κανείς ότι δέχεται περισσότερη πίεση από το εσωτερικό του κόμματός του, παρά από την αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα. Η εικόνα που παρουσιάζει η ελληνική πολιτική σκηνή μπορεί, επομένως, να χαρακτηριστεί σαν μονοκομματισμός. 

Αυτή η ελλειμματική μορφή δημοκρατίας εκ των πραγμάτων είναι προβληματική, αφού ούτε ουσιαστικός έλεγχος ασκείται στα πεπραγμένα της κυβέρνησης, ούτε η τελευταία δέχεται πιέσεις, για να προχωρήσει σε λύσεις προς όφελος των πολλών, προς το συμφέρον της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ο κατακερματισμός, η πολυδιάσπαση, ο ηγεμονισμός, η απουσία συνεννόησης στον χώρο της αντιπολίτευσης και κυρίως η απογοήτευση και η αποχή των πολιτών από τα κοινά ενισχύουν το πρόβλημα. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι στον χώρο της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης υπάρχει τεράστιο κενό, το οποίο δεν μπορούν να καλύψουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Οι δύο αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί μοιάζουν σαν να έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο, καθώς αδυνατούν να προβάλλουν εναλλακτικές, πειστικές και ρεαλιστικές λύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ανάδειξη  στην ηγεσία του κ. Κασσελάκη, βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Δεν είναι μόνο οι διασπάσεις που έγιναν, οι μαζικές αποχωρήσεις  στελεχών και μελών και τα γκάλοπ που καταγράφουν μονοψήφια ποσοστά, αλλά κυρίως το πολιτικό αλαλούμ που εκπέμπει και η αδυναμία του να διατυπώσει σοβαρό πολιτικό λόγο. Κάθε λίγο και λιγάκι βρίσκεται με αρνητικό τρόπο στη δημοσιότητα ο αρχηγός του και οι πρωτοβουλίες που παίρνει. Τη μια για την πρόταση υπουργοποίησής του από τον κ. Μητσοτάκη, την άλλη για τη συνεδρίαση της Κ.Ο. στις Σπέτσες και την τρίτη για την κομματική πειθαρχία που επέβαλε στους βουλευτές του, ενόψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Καμία, ωστόσο, ουσιαστική παρέμβαση για τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει κάνει τόσους μήνες μετά την εκλογή του. Συνεχίζει να μηρυκάζει την εκτίμησή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτος στις ευρωεκλογές!

Το ΠΑΣΟΚ, παρότι φαίνεται στα γκάλοπ να σταθεροποιείται στη δεύτερη θέση, δεν μπορεί να πείσει ότι θα γίνει ο αντίπαλος πόλος της Ν.Δ. Βρίσκεται μακριά από τον στόχο του, να καταγραφεί δηλαδή ως αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας και ως εν δυνάμει κυβέρνηση. Παρόλο που διαθέτει αρκετά ικανά και άφθαρτα στελέχη, δεν έχει βρει το πολιτικό του στίγμα και δεν έχει καταφέρει να καρπωθεί τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αρχηγός του αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων και δείχνει να αδυνατεί να οδηγήσει το κόμμα του σε αλλαγή σελίδας.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο, η κοινωνία στενάζει και υποφέρει από την πολιτική της Ν.Δ. Είναι επιτακτική ανάγκη, από τη μια, να ακυρωθεί η προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει ότι η κανονικότητα των πολιτών είναι η φτώχεια, η ακρίβεια, τα ψίχουλα των pass, τα υπερκέρδη των παρόχων της ενέργειας, τα Τέμπη, οι υποκλοπές, οι εκρήξεις στο στρατόπεδο της Αγχιάλου, τα βυθισμένα ελικόπτερα στο Στεφανοβίκειο, οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές και οι καταστροφές των δασών, τα ολοένα αυξανόμενα περιστατικά βίας, οι γυναικοκτονίες, ο έλεγχος των ανεξάρτητων αρχών, της δικαιοσύνης και των ΜΜΕ, η καταστολή σε όσους αντιδρούν, η εμπλοκή της χώρας σε πολεμικές επιχειρήσεις κ.ά. Απαιτείται, από την άλλη, μια ειλικρινής συνεργασία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, η οποία δε θα είναι ένα αντίγραφο ή μια επανάληψη του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάτι νέο. Μια συμμαχία στην κορυφή και τη βάση, η οποία θα βάλει τέλος στη μονοκρατορία του κ. Μητσοτάκη και με υπευθυνότητα και ρεαλισμό θα οδηγήσει τη χώρα στην επόμενη μέρα. Υπό την έννοια αυτή, οι διεργασίες που συντελούνται στον χώρο της Νέας Αριστεράς παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

πηγή: 2020mag.gr
__________________________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.