Γιάννης Ανδρουλιδάκης: Αδιανόητο

Η ανάπηρη Δημοκρατία μας αποδείχτηκε ότι δεν έχει μηχανισμούς αυτοκάθαρσης. Ο κ. Μητσοτάκης τα σπάει τη μια και τα ξαναβρίσκει την άλλη με τη διαπλοκή, τα συμφέροντα και τους ιδιοκτήτες των Μ.Μ.Ε. που τον στηρίζουν και παραμένει μέχρι νεοτέρας στην εξουσία φορώντας, αλίμονο, τη μάσκα του δημοκράτη. 

Όλα όσα έγιναν και έχουν αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα μυρίζουν ενοχή του κ. Μητσοτάκη. Τα ερωτήματα αμείλικτα και αναπάντητα. Γιατί ο πρωθυπουργός μετέφερε τη λειτουργία της Ε.Υ.Π. στο μέγαρο Μαξίμου; Γιατί άλλαξε τον νόμο για τα προσόντα του υποψήφιου διοικητή της και τα προσάρμοσε στα μέτρα του κ. Κοντολέοντα; Δρούσε ανεξέλεγκτα ο επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών και, αν όχι, σε ποιον λογοδοτούσε; Γιατί δεν κλήθηκε να καταθέσει στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής που διερευνούσε το ζήτημα των υποκλοπών ο κ. Δημητριάδης, ο οποίος με την παραίτησή του ανέλαβε την ευθύνη για το πρώτο κύμα των παρακολουθήσεων; Ποιος έδωσε την εντολή και σαμπόταρε η κυβέρνηση την προσπάθεια της PEGA, της επιτροπής δηλαδή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία ήρθε στη χώρα μας για να εξετάσει λεπτομερειακά τις πτυχές του θέματος των συνακροάσεων; Και τελικά, για να μη μακρηγορούμε, γιατί δεν αίρεται το απόρρητο, να πληροφορηθεί ο ελληνικός λαός στο φως του ήλιου την αλήθεια; Για να μάθουμε , επιτέλους, ποια ήταν η αντεθνική δράση του κ. Ανδρουλάκη.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Είναι συγκλονιστικά όσα αποκαλύπτονται, χωρίς να διαψεύδονται από την κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση βρίσκεται στη χειρότερή της περίοδο. Το σκάνδαλο των υποκλοπών έχει τεράστια ουρά και απειλεί να την καταπιεί. Μέρα με την ημέρα έρχονται στο φως της δημοσιότητας νέα στοιχεία και οι εξελίξεις είναι απρόβλεπτες. Ο πρωθυπουργός είναι σε πανικό. Κανένας αντιπερισπασμός, από όσους επιχείρησε, δεν πέτυχε. Ούτε το νομοσχέδιο, το οποίο θα ψηφίσει και θα απαγορεύει τα κακόβουλα λογισμικά, ούτε η προπαγάνδα με τα υποτιθέμενα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, τα οποία, όπως πανηγύριζε η κρατική Ε.Ρ.Τ., θα σώσουν τη χώρα, ούτε η συνάντησή του με την κ. Βάνα Μπάρμπα, με την οποία ενημερωθήκαμε ότι συζήτησε για θέματα που απασχολούν τη χώρα! Τίποτε δεν άλλαξε το άσχημο και βορβορώδες κλίμα.

Από την αρχή που ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών έγινε προσπάθεια να βγει ο πρωθυπουργός από το κάδρο των ευθυνών. Παραιτήθηκαν ο κ. Δημητριάδης, το δεξί του χέρι, ο άνθρωπος που γνώριζε όλα τα μυστικά του Μαξίμου, και ο κ. Κοντολέων, έμπιστος και προσωπική επιλογή του. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, μόνος κι έρημος στον άχαρο ρόλο του, μονότονα επαναλαμβάνει ότι ο κ. Μητσοτάκης δε γνώριζε ότι παρακολουθούνταν ο αρχηγός του τρίτου κόμματος της Βουλής, ούτε ξέρει αν κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους υπουργούς του. Ποιος μπορεί, ωστόσο, να τον πιστέψει, όταν τα γεγονότα δείχνουν την τεράστια ευθύνη του πρωθυπουργού;

Όλα όσα έγιναν και έχουν αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα μυρίζουν ενοχή του κ. Μητσοτάκη. Τα ερωτήματα αμείλικτα και αναπάντητα. Γιατί ο πρωθυπουργός μετέφερε τη λειτουργία της Ε.Υ.Π. στο μέγαρο Μαξίμου; Γιατί άλλαξε τον νόμο για τα προσόντα του υποψήφιου διοικητή της και τα προσάρμοσε στα μέτρα του κ. Κοντολέοντα; Δρούσε ανεξέλεγκτα ο επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών και, αν όχι, σε ποιον λογοδοτούσε; Γιατί δεν κλήθηκε να καταθέσει στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής που διερευνούσε το ζήτημα των υποκλοπών ο κ. Δημητριάδης, ο οποίος με την παραίτησή του ανέλαβε την ευθύνη για το πρώτο κύμα των παρακολουθήσεων; Ποιος έδωσε την εντολή και σαμπόταρε η κυβέρνηση την προσπάθεια της PEGA, της επιτροπής δηλαδή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία ήρθε στη χώρα μας για να εξετάσει λεπτομερειακά τις πτυχές του θέματος των συνακροάσεων; Και τελικά, για να μη μακρηγορούμε, γιατί δεν αίρεται το απόρρητο, να πληροφορηθεί ο ελληνικός λαός στο φως του ήλιου την αλήθεια; Για να μάθουμε , επιτέλους, ποια ήταν η αντεθνική δράση του κ. Ανδρουλάκη.

Είναι προφανές ότι η επίκληση και το κρυφτούλι με το απόρρητο γίνεται για να καλυφθεί ο ιθύνων νους των παρακολουθήσεων, δηλαδή ο πρωθυπουργός. Κανείς δε γνωρίζει ακόμη σε ποια χρονική στιγμή αγοράστηκαν τα παράνομα λογισμικά και σε ποιες άλλες περιπτώσεις έχουν χρησιμοποιηθεί. Αν ο παρακρατικός μηχανισμός του κ. Μητσοτάκη είχε στηθεί και πριν από την άνοδό του στην εξουσία. Είναι συγκλονιστικά όσα αποκαλύπτονται, χωρίς να διαψεύδονται από την κυβέρνηση. Είναι, επιπλέον, αμφίβολο αν θα πληροφορηθούμε ποτέ όλη την αλήθεια, αφού κρίσιμα αποδεικτικά στοιχεία έχουν ήδη εξαφανιστεί, προφανώς με άνωθεν εντολή.

Αδιανόητη δεν είναι μόνο η υποκλοπή των συνομιλιών του υπουργού Εξωτερικών της χώρας, όπως δήλωσαν κύκλοι του κ. Δένδια, αλλά, κυρίως, η σιωπή του ίδιου και άλλων κορυφαίων υπουργών και στελεχών της Ν.Δ. που παρακολουθούνταν. Αδιανόητη είναι, επίσης, η αλαλία της Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία δε χάνει ευκαιρία να αβαντάρει την κυβέρνηση. Αδιανόητη, τελικά, για τη Δημοκρατία μας είναι η παραμονή στην εξουσία ενός πρωθυπουργού-ωτακαουστή, ο οποίος υπερέβη τα εσκαμμένα και μας γύρισε πίσω σε σκοτεινές εποχές που, αφελώς, θεωρούσαμε ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Η ανάπηρη Δημοκρατία μας αποδείχτηκε ότι δεν έχει μηχανισμούς αυτοκάθαρσης. Ο κ. Μητσοτάκης τα σπάει τη μια και τα ξαναβρίσκει την άλλη με τη διαπλοκή, τα συμφέροντα και τους ιδιοκτήτες των Μ.Μ.Ε. που τον στηρίζουν και παραμένει μέχρι νεοτέρας στην εξουσία φορώντας, αλίμονο, τη μάσκα του δημοκράτη. Ο δρόμος που ακολουθεί τραυματίζει και άλλο τη Δημοκρατία που έχει ήδη πολλαπλά κατάγματα. Η πορεία μέχρι τις εκλογές μοιάζει μακρά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να πάμε ως εκεί με τις εκκρεμότητες των υποκλοπών ανοιχτές. Ας το ακούσουν και ας το καταλάβουν καλά εκεί στο κόμμα της Ν.Δ.

πηγή: ieidiseis.gr

___________________________________________

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Κυβέρνηση Μητσοτάκη: Αλαζονεία και αυταρχισμός

«Ούτε μία φορά στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας δε ψηφίστηκε σε μικρό διάστημα πλήθος συντηρητικών νόμων για να χτυπηθούν τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες των πολιτών» 

 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε κυβέρνηση που να έχει τέτοια στήριξη από τα ΜΜΕ και ταυτόχρονα να είναι τόσο αδύναμη και εξαρτημένη από εσωκομματικές ισορροπίες.

Ουδέποτε σε αυτόν τον τόπο εμφανίστηκε πρωθυπουργός που να είναι τόσο αλαζόνας και συγχρόνως να βρίσκεται σε τέτοιο βαθμό εκτός πραγματικότητας. Ούτε μία φορά στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας δε ψηφίστηκε σε μικρό διάστημα πλήθος συντηρητικών νόμων για να χτυπηθούν τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες των πολιτών. Η κυβέρνηση, τώρα που η κοινωνία αρχίζει να ξυπνά από τον λήθαργο της πανδημίας, δείχνει όλο και περισσότερο όλο και καθαρότερα το πραγματικό της πρόσωπο και επιτίθεται με τη βία σε ό,τι πάει να σηκώσει κεφάλι.

Στο πλαίσιο αυτό διέλυσε με χημικά συγκέντρωση των εκπαιδευτικών, οι οποίοι διαμαρτύρονταν γιατί η απεργία - αποχή από τη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης κηρύχτηκε παράνομη με ταχύτατες διαδικασίες μετά από προσφυγή της υπουργού Παιδείας. Με αυτόν τον τρόπο, θεωρούν, ότι θα οδηγήσουν τους εκπαιδευτικούς, που με συντριπτικό ποσοστό έχουν απορρίψει αυτή τη διαδικασία, στην ταπείνωση. Η κ. Κεραμέως κομπάζει, με ανάρτηση της στο twitter για τη δικαστική απόφαση λες και κατατρόπωσε τους μεγαλύτερους εχθρούς της. Ξεχνάει ότι απευθύνεται σε δασκάλους και παιδαγωγούς, οι οποίοι υπηρετούν στην πλειοψηφία τους πιστά το δημόσιο σχολείο χρόνια και χρόνια, ενώ εκείνη είναι προσωρινή και αναλώσιμη. Οι εκπαιδευτικοί θα συνεχίσουν να βρίσκονται στις σχολικές αίθουσες, όταν η ίδια, αργά ή γρήγορα, θα πάει σπίτι της. Χρησιμοποιεί σαθρά και αστεία επιχειρήματα, όταν αναφέρεται σε πιθανή μελλοντική απεργία- αποχή των εκπαιδευτικών από τη διδασκαλία της δαρβινικής θεωρίας για την εξέλιξη των ειδών! Η ειρωνεία, η αλαζονεία , η απαξίωση και η γελοιότητα στο μεγαλείο της από μια τυφλωμένη για εκδίκηση υπουργό που δε σέβεται ούτε τον θεσμικό της ρόλο. Ας τη χαίρεται ο κ. Μητσοτάκης και το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που τους στηρίζουν.

Αυτά τα ισχυρά συμφέροντα που τον επέβαλαν πρωθυπουργό, που του υποδεικνύουν ποιους θα διώξει και ποιους θα υπουργοποιήσει, αγωνίζονται λυσσαλέα να φτιάξουν το τσαλακωμένο image ενός ανθρώπου που, αν δεν είχε το επώνυμο του, πιθανώς, θα ήταν ένας από εμάς τους κοινούς θνητούς, μια μονάδα από τα εκατομμύρια των άσημων Ελλήνων. Κανάλια, εφημερίδες και δημοσιογράφοι - υπηρέτες των αφεντικών τους βάλθηκαν να πείσουν τους πολίτες ότι με την αγορά των φρεγατών από τη Γαλλία και τη συμφωνία που υπεγράφη ο κ. Μητσοτάκης έβαλε από κάτω τον κ. Ερντογάν. Κατάπιαν, ωστόσο, γρήγορα τη γλώσσα τους, μόλις αποκαλύφθηκε ότι η συμφωνία είναι ανισοβαρής, αφού δεν προβλέπει εμπλοκή της Γαλλίας σε περίπτωση σύρραξης για την υφαλοκρηπίδα και τις ΑΟΖ από τη μια και από την άλλη επιβάλλει αποστολή ελληνικού στρατού, αν υπάρξει συμμετοχή της Γαλλίας σε πολεμική σύγκρουση σε περιοχές εκτός Ευρώπης. Επιπλέον, δε μεριμνά, όπως αποκάλυψε ο κ. Δήμος Βερύκιος, για την ανάθεση υποκατασκευαστικών έργων στην ελληνική αμυντική βιομηχανία σε ποσοστό έως 30%, όπως γίνεται σε όλα τα μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα, με αποτέλεσμα να χαθούν κάποια δις και να μην ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας σε μια χώρα που υποφέρει από κρίση και ανεργία.

Για το κ. Μητσοτάκη μάλλον αυτά είναι ψιλά γράμματα. Σημασία έχει για την τραυματισμένη εικόνα του να δείχνει αμεσότητα και ετοιμότητα σε περιπτώσεις κρίσεων και φυσικών καταστροφών. Έτσι γεμάτος έπαρση και αλαζονεία βρέθηκε από το λαμπερό Παρίσι στο “τριτοκοσμικό” Αρκαλοχώρι για να συμπαρασταθεί, υποτίθεται, στους πληγέντες και για να ανακοινώσει μέτρα ανακούφισης. Έκανε μια βόλτα για τις τηλεοπτικές ανάγκες, είδε ελάχιστους σεισμόπληκτους και υποσχέθηκε ψίχουλα. Όταν δε τα πράγματα ζόρισαν από τα διατυπωμένα με ευγένεια και αξιοπρέπεια παράπονα των κατοίκων, με ύφος δικαστή κούνησε για μια ακόμη φορά το δάχτυλο στους πολίτες λέγοντάς τους να κτίσουν αυτή τη φορά τα σπίτι τους σωστά και αποχώρησε. Φάνηκε για μια ακόμη φορά πόσο ανεπαρκής είναι και πόσο μακριά από την κοινωνία βρίσκεται κλεισμένος στους ανέφελους ουρανούς της εξουσίας του. 

* Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Αυτοαξιολόγηση: Χρειάζονται ψύχραιμες και συνετές αντιδράσεις - Ο.Λ.Μ.Ε. και Δ.Ο.Ε. καλούν σε αποχή-απεργία

Η Ο.Λ.Μ.Ε. και η Δ.Ο.Ε., επιμένουν στην ακύρωση του  νόμου και καλούν σε νέα αποχή-απεργία, αφού θεωρούν δικαιολογημένα ότι δεν είναι καθόλου αθώος και δε θα βελτιώσει το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, αλλά θα φορτώσει όλες τις ευθύνες για τα χάλια του δημόσιου σχολείου στους εκπαιδευτικούς...

Η ηγεσία του υπουργείου έτσι προσπαθεί να ταπεινώσει τους εκπαιδευτικούς, να τους αναγκάσει να σκύψουν το κεφάλι για να μπορέσει, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, να εφαρμόσει την ατομική αξιολόγηση που θα έρθει στη συνέχεια.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Ένας νέος κύκλος αναταραχής και εντάσεων ξεκίνησε στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με αφορμή την διακηρυγμένη πρόθεση του υπουργείου να εφαρμόσει την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Η κ. Κεραμέως επιχειρεί να πάρει τη ρεβάνς της συντριπτικής ήττας που υπέστη την περασμένη σχολική χρονιά , όταν δάσκαλοι και καθηγητές απέρριψαν με τη διαδικασία της απεργίας – αποχής με πολύ μεγάλα ποσοστά τον τότε νόμο για την αυτοαξιολόγηση και αρνήθηκαν να τον εφαρμόσουν.

Ο νόμος άλλαξε μέσα στο καλοκαίρι, η κυβέρνηση θωρακίστηκε και ψηφίστηκε ένας σκληρότερος, ο οποίος δίνει το δικαίωμα στα όργανα διοίκησης να επιβάλλουν κυρώσεις στους εκπαιδευτικούς οι οποίοι δε θα πάρουν μέρος στη διαδικασία. Η Ο.Λ.Μ.Ε. και η Δ.Ο.Ε., ωστόσο, επιμένουν στην ακύρωση του και καλούν σε νέα αποχή-απεργία, αφού θεωρούν δικαιολογημένα ότι δεν είναι καθόλου αθώος και δε θα βελτιώσει το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, αλλά θα φορτώσει όλες τις ευθύνες για τα χάλια του δημόσιου σχολείου στους εκπαιδευτικούς και θα κατατάξει τα σχολεία σε άριστα, καλά , μέτρια και κακά με τις όποιες επιπτώσεις αυτό θα προκαλέσει.

Το τι θα γίνει ακριβώς θα κριθεί το επόμενο διάστημα. Γεγονός πάντως παραμένει ότι ο νέος νόμος περιλαμβάνει υπερβολικά αυστηρές ποινές για όσους αντιδράσουν δυσανάλογες της άρνησης τους. Η ηγεσία του υπουργείου έτσι προσπαθεί να ταπεινώσει τους εκπαιδευτικούς , να τους αναγκάσει να σκύψουν το κεφάλι για να μπορέσει, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, να εφαρμόσει την ατομική αξιολόγηση που θα έρθει στη συνέχεια. Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι ο ευαίσθητος χώρος της εκπαίδευσης δε λειτουργεί με εκβιασμούς, εκφοβισμούς και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι λείπουν οι ανάσες δημοκρατίας από τα σχολεία, απουσιάζει η σύνθεση και η συνεννόηση και ότι ο παιδαγωγικός και διδακτικός ρόλος των εκπαιδευτικών ακρωτηριάζεται από τις απειλές, τις εντολές , την ακαμψία και την επιβολή του τσαμπουκά της εξουσίας.

Τα πράγματα, όμως, αυτή τη φορά είναι δύσκολα για τους εκπαιδευτικούς. Ποινές όπως η περικοπή μισθού ή μισθών, το πάγωμα των μισθολογικών κλιμακίων, η καθαίρεση των στελεχών της εκπαίδευσης από τις θέσεις ευθύνης που κατέχουν κ.α. είναι πιθανόν να οδηγήσουν μεγάλο μέρος των δασκάλων και των καθηγητών σε αλλαγή πλεύσης και σε υποχώρηση. Στο σημείο που έχει φτάσει η κατάσταση δεν αρκεί η διαβεβαίωση της ΟΛΜΕ ότι θα καλύψει όσους δεν πάρουν μέρος στην αυτοαξιολόγηση. Ούτε η σιγουριά της ότι το υπουργείο δε θα προχωρήσει σε πειθαρχικά μέτρα. Χρειάζεται να μιλήσει ξεκάθαρα, με τόλμη και ειλικρίνεια στους εκπαιδευτικούς και να πει όλη την αλήθεια, όπως τη διατύπωσε η νομική σύμβουλος της στη γνωμοδότησή που έδωσε.

Οι εκπαιδευτικοί χρειάζεται να γνωρίζουν καλά ποιες επιλογές έχουν μπροστά τους πριν να αποφασίσουν. Οι δρόμοι είναι δύο: ή θα υποχωρήσουν και θα εφαρμόσουν την επικίνδυνη και άκρως γραφειοκρατική διαδικασία της αυτοαξιολόγησης κάτω από τον απολύτως δικαιολογημένο φόβο των κυρώσεων ή θα συνεχίσουν μαζικά την άρνηση τους ρισκάροντας την επιβολή ποινών( την οποία, ενώ θεωρεί σίγουρη η νομική σύμβουλος της ΟΛΜΕ, δεν την αναδεικνύει η ομοσπονδία των καθηγητών) η νομιμότητα των οποίων θα κριθεί στα διοικητικά δικαστήρια, δηλαδή με δυο λόγια «φέξε Μάη μου να φας τριφύλλι».

Μια γρήγορη ακτινογραφία του νόμου για την αυτοαξιολόγηση αρκεί για να φανεί ότι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη παίζει για μια ακόμη φορά με τη δημοκρατία. Οι αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, ωστόσο, χαρακτηρίζουν ηγεσίες αδύναμες και ετοιμόρροπες, οι οποίες με εκδικητική διάθεση θέλουν να συντρίψουν ισχυρές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Σε μια τέτοια στρατηγική ήττα κινδυνεύουν να οδηγηθούν ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, αν επιμείνουν σε λογικές σύγκρουσης με χαμηλά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία – αποχή. Γι αυτό, αν οι εξελίξεις είναι δυσοίωνες, απαιτείται να υποχωρήσουν , να κρατήσουν δυνάμεις, να λειτουργήσουν με ψυχραιμία και σύνεση και να μην αλείψουν βούτυρο στο ψωμί του πρωθυπουργού οδηγώντας και πάλι, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν, τους εκπαιδευτικούς σε αδιέξοδο.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ιστοσελίδες και ιστολόγια.

Βαρύς χειμώνας για την κυβέρνηση

Το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων, οι φοιτητικές καταλήψεις που γίνονται με αφορμή την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και τα αγροτικά μπλόκα στριμώχνουν για τα καλά την κυβέρνηση, η οποία μάταια ψάχνει λύσεις. Το παράδοξο είναι ότι, ενώ η κοινωνία εξακολουθεί να υποφέρει και να προβληματίζεται, η αντίδρασή της δεν είναι ανάλογη του μεγέθους των προβλημάτων που αντιμετωπίζει.

 

 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Είναι η πρώτη φορά, ίσως, στην πενταετή διακυβέρνηση της χώρας από τη Ν.Δ., που ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται σε τόσο δύσκολη θέση. Το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων, οι φοιτητικές καταλήψεις που γίνονται με αφορμή την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και τα αγροτικά μπλόκα στριμώχνουν για τα καλά την κυβέρνηση, η οποία μάταια ψάχνει λύσεις. Οι υποσχέσεις που μοιράζει δεξιά και αριστερά δε φαίνεται να πείθουν. Είναι βέβαιο ότι από τον βαρύ πολιτικό χειμώνα του Φεβρουαρίου θα βγει λαβωμένη. Σε ποιο βαθμό, ωστόσο, θα φανεί.

Το νομοσχέδιο που αναφέρεται στον γάμο των ομοφύλων και ο τρόπος διαχείρισής του από την κυβερνητική πλειοψηφία έχει ταρακουνήσει για τα καλά τη Ν.Δ., όχι γιατί δέχεται πιέσεις από την αντιπολίτευση, αλλά επειδή υπάρχουν τρανταχτές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του κόμματος και της κυβέρνησης. Πολλοί «γαλάζιοι» βουλευτές αρνούνται να ψηφίσουν το νομοσχέδιο και θα επιλέξουν, μάλλον, τη μέση οδό της αποχής, για την οποία εκλιπαρούσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός τους διαφωνούντες. Σε κάθε περίπτωση, ο αριθμός των δυσαρεστημένων, όπως κι αν εκφραστεί, με αποχή ή με αρνητική ψήφο, αναμένεται να είναι μεγάλος και να πλήξει την εικόνα του κυβερνητικού σχήματος. Ουσιαστικό ρόλο φαίνεται να διαδραματίζει η αρνητική στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία αναμένεται να επηρεάσει έναν ικανό αριθμό βουλευτών. Ο γάμος των ομοφύλων είναι αλήθεια ότι δίχασε την κοινωνία και κάποια από τα κόμματα και για βδομάδες βρίσκεται στην πρώτη θέση της επικαιρότητας, επισκιάζοντας άλλα σοβαρότερα ζητήματα, όπως π.χ. η ακρίβεια και τα εθνικά θέματα. Το πολιτικό κόστος που θα έχει αυτή η υπόθεση βραχυπρόθεσμα θα φανεί τη μέρα της ψηφοφορίας και μακροπρόθεσμα στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Μετά από πολλά χρόνια, ουσιαστικός αναβρασμός δείχνει να επικρατεί στα ΑΕΙ, με τους φοιτητές να μοιάζουν αποφασισμένοι να ακυρώσουν την πρόθεση της κυβέρνησης να ιδρύσει ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Οι μαζικές συνελεύσεις των φοιτητών και η πλειοψηφία με την οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις αποδεικνύουν ότι κάτι αρχίζει να κινείται στον φοιτητικό χώρο. Η κυβέρνηση αδυνατεί να κατανοήσει ότι οι καταλήψεις έχουν πραγματικές αιτίες και εξαπολύει άθλια προπαγάνδα εναντίον των φοιτητών, προετοιμάζοντας την κοινωνία για μια δυναμική επέμβαση, εφόσον κάτι τέτοιο κριθεί αναγκαίο. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύεται να κατανοήσει κανείς κάποιους σοβαρούς λόγους, πέρα από το κέρδος, για τους οποίους θα πρέπει να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και να αποδεχτεί γιατί τα κρατικά δεν μπορούν να παίξουν τον ρόλο που η κυβέρνηση θα δώσει στα ιδιωτικά. Οι ενστάσεις όσων διαφωνούν έχουν σοβαρή βάση και, αν οι φοιτητές αντέξουν, τότε οι εξελίξεις μπορεί να πάρουν και τη μορφή χιονοστιβάδας.

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις κάθε χρόνο τέτοια περίοδο είναι επαναλαμβανόμενες εδώ και δεκαετίες. Τα αγροτικά προβλήματα, όχι μόνο δεν έχουν επιλυθεί, αλλά πολλαπλασιάστηκαν. Ζητήματα όπως το πετρέλαιο, το κόστος των λιπασμάτων και των ζωοτροφών, τα μεροκάματα, οι περικοπές στις επιδοτήσεις κ.α. έχουν γονατίσει τον αγροτικό κόσμο και τον οδηγούν σε απόγνωση. Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί οι αγρότες δεν προχωρούν σε πιο δυναμικές αντιδράσεις, για να πιέσουν για την επίλυση των προβλημάτων τους. Χρόνια πολλά η δυσαρέσκεια του αγροτικού κόσμου εκτονώνεται στα μπλόκα, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να παραμένουν άλυτα και να κακοφορμίζουν. Είναι, επιπλέον, αδιανόητο να απουσιάζουν από τα μπλόκα οι ηγέτες της αντιπολίτευσης και να εμφανίζεται άνετος κι ωραίος ο πρωθυπουργός στο μπλόκο της Βόνιτσας, για να διαβεβαιώσει προκλητικά τους αγρότες πως ούτε στη Γερμανία θα φύγουν μετανάστες, ούτε γκαρσόνια θα γίνουν!!! Χαρακτηριστικό κι αυτό των καιρών που ζούμε.

Το παράδοξο είναι ότι, ενώ η κοινωνία εξακολουθεί να υποφέρει και να προβληματίζεται, η αντίδρασή της δεν είναι ανάλογη του μεγέθους των προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Αυτό, επειδή δεν υπάρχει αξιόπιστη αντιπολίτευση, η οποία θα στηρίξει κάθε δίκαιο αίτημα των ανθρώπων που βγαίνουν στους δρόμους και θα ανοίξει ένα δρόμο ελπίδας. Όσο επικρατεί αυτή η αντιπολιτευτική αφωνία και κυριαρχεί η διάθεση συναίνεσης με επικίνδυνες κυβερνητικές επιλογές, τόσο ο κ. Μητσοτάκης δε θα απειλείται σοβαρά. Αυτό ακριβώς το πολιτικό κενό στον χώρο της αντιπολίτευσης είναι ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα της Δημοκρατίας μας. Σημάδι και αυτό των καιρών. 

πηγή: 2020mag.gr

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Φταίει ο κανένας

Η κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη στα σκοινιά, μπουρδουκλωμένη από τα ψέματα και τις αντιφάσεις της, και ελπίζει ότι με τη βοήθεια των συμμάχων της, των πολιτικών και οικονομικών της πατρώνων, γρήγορα θα περάσει κι αυτός ο εφιάλτης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

 Για πρώτη φορά στα δυόμισι χρόνια που κυβερνά ο κ. Μητσοτάκης βρέθηκε σε τόσο δύσκολη θέση. Η ομιλία του για την πανδημία στη Βουλή έδειχνε πανικό και αμηχανία. Τα σαρδάμ που έκανε αποτελούν ομολογία ενοχής. Όσο κι αν προσπάθησε να αποδείξει ότι δε γνώριζε τη μελέτη των κ.κ. Τσιόδρα και Λύτρα, δεν έπεισε κανέναν, πιθανώς ούτε τον ίδιο τον εαυτό του. Η αλήθεια, ωστόσο, δε βγήκε. Αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα ήταν η απόπειρα να απλωθεί ένα πέπλο προστασίας πάνω από το Μαξίμου. Θα λειτουργήσει επιτυχώς και αυτή τη φορά;

Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η μελέτη των δύο επιστημόνων που άφηνε έκθετη την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, ενεργοποιήθηκε ο γνωστός μηχανισμός της προπαγάνδας του Μαξίμου που είχε διπλό στόχο. Από τη μια να βγάλει λάδι τον κ. Μητσοτάκη και το επιτελείο του και να φανεί ότι όλα είναι καλώς καμωμένα και από την άλλη να φορτώσει την ευθύνη αλλού, χωρίς να τον ενδιαφέρει ποιον θα θυσιάσει. Αφού υπήρξαν αντιδράσεις από τα υποψήφια θύματα, ξεκίνησε η επιχείρηση υποβάθμισης της εγκυρότητας των επιστημονικών δεδομένων από τους κ.κ. Μαγιορκίνη και Σκέρτσο, αλλά και από την αναπληρώτρια υπουργό Υγείας, την κ. Γκάγκα. Διόλου δεν ενδιέφερε αν ο στόχος ήταν ο κ. Τσιόδρας, ο «αγαπητός Σωτήρης» του πρωθυπουργού, ο άνθρωπος που εν πολλοίς ξελάσπωσε την κυβέρνηση στην πρώτη καραντίνα. Είπαμε, το Μαξίμου να μείνει στο απυρόβλητο.

Ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος λίγες μέρες πριν είχε εξισώσει τη φροντίδα που παρέχεται σε ασθενείς εντός και εκτός Μ.Ε.Θ., παραδέχτηκε ότι γνώριζαν κάποιοι στην κυβέρνησή του την επιστημονική ανάλυση, αλλά όχι ο ίδιος. Αν είναι δυνατόν, να προειδοποιούν οι ειδικοί μέσω μιας μελέτης για σοβαρές αδυναμίες του Ε.Σ.Υ., οι οποίες οδήγησαν σε θανάτους ασθενών, αυτή να φτάνει σε κυβερνητικά στελέχη, αλλά όχι στον ίδιο τον πρωθυπουργό! Τούτο σημαίνει ή ότι κάποιοι στους κυβερνητικούς κόλπους σκάβουν τον λάκκο του κ. Μητσοτάκη ή ότι ο πρωθυπουργός είναι παντελώς αδύναμος, αφού δεν μπορεί να ελέγξει τι γίνεται στην κυβέρνησή του. Στην πρώτη περίπτωση οφείλει ο ίδιος να βγει και να πει ποιος του απέκρυψε τα στοιχεία, στη δεύτερη να παραδεχτεί την αδυναμία του και να παραιτηθεί.

Βεβαίως, τα δείγματα γραφής του κ. Μητσοτάκη είναι τέτοια, που δεν αναμένεται ούτε το ένα ούτε το άλλο. Στα ευνομούμενα κράτη της Ευρώπης, όπου η στοιχειώδης δημοκρατία λειτουργεί καλύτερα, θα υπήρχε ήδη λογοδοσία από την πρώτη στιγμή. Στην Ελλάδα, όμως, φταίει ο κανένας. Οι ευθύνες γίνονται μπαλάκι που πηγαίνει από χέρι σε χέρι και στο τέλος, με τρόπο μαγικό, εξαφανίζεται. Γνωστό το παιχνίδι και πολυχρησιμοποιημένο, μόνο που αυτή τη φορά μιλάμε για νεκρούς. Για πολλούς νεκρούς. Αναφερόμαστε σε μια Πολιτεία που γνώριζε το πρόβλημα, δεν έκανε αυτά που έπρεπε και δεν προσέφερε την απαιτούμενη περίθαλψη σε ασθενείς από κορονοϊό.

Αφού, επομένως, ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι δε γνώριζε και επειδή η κυβέρνηση προσπαθεί να τα κουκουλώσει, οφείλουν οι δύο επιστήμονες να μιλήσουν καθαρά και ξάστερα. Ο κ. Λύτρας, ο οποίος επιμένει ότι είχε ενημερώσει σε ανώτατο επίπεδο, να μας αναφέρει ποιους και ο κ. Τσιόδρας να πει, επιτέλους, την αλήθεια. Η σιωπή του ούτε το Μαξίμου ξελασπώνει, αφού όσα έγιναν διερευνώνται από τον εισαγγελέα και κάτω από φυσιολογικές συνθήκες αναμένεται να πέσει περισσότερο φως στην υπόθεση, ούτε συμβάλλει στη δημιουργία πνεύματος ενότητας και ομοψυχίας, για το οποίο κόπτεται τόσο πολύ ο κ. καθηγητής, σύμφωνα με δική του δήλωση.

Η κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη στα σκοινιά, μπουρδουκλωμένη από τα ψέματα και τις αντιφάσεις της, και ελπίζει ότι με τη βοήθεια των συμμάχων της, των πολιτικών και οικονομικών της πατρώνων, γρήγορα θα περάσει κι αυτός ο εφιάλτης. Η αντιπολίτευση επωμίζεται το βάρος να μην αφήσει το θέμα να ξεχαστεί και να επιμείνει μέχρι την πλήρη αποκάλυψη της αλήθειας. Το επόμενο διάστημα θα φανεί κατά πόσο έχει ωριμάσει και είναι σε θέση να ανταποκριθεί στο ρόλο της πάνω σε ένα ζήτημα που φαίνεται να έχει πολύ βάθος και άμεση εμπλοκή του ίδιου του πρωθυπουργού.

πηγή: iskra.gr

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Επικοινωνιακοί ελιγμοί στις στάχτες

Οι τελευταίες καταστροφικές πυρκαγιές σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς έκαψαν περίπου 1.200.000 στρέμματα και προκάλεσαν ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Άνθρωποι έγιναν πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο και είδαν τις περιουσίες τους να χάνονται σε ελάχιστα λεπτά. Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε η διαχρονική ανικανότητα του ελληνικού κράτους και η αδυναμία του να σχεδιάζει και να προβλέπει. Τέλος, όπως συνήθως συμβαίνει σε τούτη τη χώρα, κανείς δεν έφταιξε και γι αυτό και δεν αποδόθηκαν ευθύνες στους αρμόδιους από τον πρωθυπουργό.

γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Το προφίλ του κ. Μητσοτάκη, ωστόσο, έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα και αυτό αποτελεί τεράστιο πρόβλημα για τη Ν.Δ., όποτε και αν γίνουν εκλογές.

Οι καταστροφές στην Εύβοια και σε άλλες περιοχές θα τον ακολουθούν μια ζωή.

Η δήλωση του ότι «τα σπίτια και οι περιουσίες ξαναφτιάχνονται», η οποία έγινε με πολύ μεγάλη ευκολία, με ελαφρότητα θα έλεγε κάποιος, φανερώνει ότι βρίσκεται και πάλι εκτός πραγματικότητας.

Μάλλον δε γνωρίζει, όταν απευθύνεται σε ανθρώπους του μόχθου, τι σημαίνει να γίνει στάχτη η ζωή  σου και να πρέπει να την  ξαναφτιάξεις.
Γι’ αυτό το  επιτελείο του ξεκίνησε αγώνα δρόμου για να  ρετουσάρει τη στραπατσαρισμένη εικόνα του.

Έτσι άρχισαν οι γνωστοί επικοινωνιακοί  ελιγμοί.

Πρώτα ανακοινώθηκε με τυμπανοκρουσίες μια επιτροπή ανασυγκρότησης της Εύβοιας στην οποία ορίστηκε επικεφαλής ο κ. Μπένος, τον οποίο έβγαλε ο κ. Μητσοτάκης από τη "ναφθαλίνη" κι εκείνος δέχτηκε πρόθυμα να γίνει "υπηρέτης" των σκοπιμοτήτων  του πρωθυπουργού. 

Λίγο αργότερα, όμως, τοποθετήθηκε ο κ. Τριαντόπουλος, ως υφυπουργός με αρμοδιότητα σε θέματα κρατικής αρωγής και αποκατάστασης από φυσικές καταστροφές, ο οποίος θα λογοδοτεί άμεσα στον πρωθυπουργό, καπελώνοντας έτσι την προηγούμενη επιτροπή.  

Ακολούθως ο κ. Μητσοτάκης  ζήτησε μια χαλαρή και υποκριτική συγγνώμη για τις παραλείψεις που υπήρξαν και είπε ότι εν ευθέτω χρόνω θα αποδοθούν ευθύνες.

Μερικές ώρες μετά σε συνέντευξη τύπου δήλωσε ότι η αντίδραση του κράτους ήταν καλή και στήριξε τον υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας, κ. Χαρδαλιά.

Κανείς δεν κατάλαβε, αφού ο κρατικός μηχανισμός έδειξε αντανακλαστικά που ικανοποίησαν τον πρωθυπουργό, γιατί ζήτησε τότε συγνώμη;

Αργότερα, επίσης, προχώρησε σε μίνι ανασχηματισμό αφήνοντας, όμως στη θέση τους τον υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη και άλλους οι οποίοι είχαν την ευθύνη για την πυροπροστασία και την πυρόσβεση. Έτσι έδωσε συγχωροχάρτι στους υπεύθυνους της καταστροφής. Κανένας δεν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και ουδείς σε τούτη την κυβέρνηση φαίνεται διατεθειμένος να εγκαταλείψει την καρέκλα της εξουσίας δείχνοντας ότι τουλάχιστον διαθέτει ευθιξία και φιλότιμο.

Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του, αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, φάνηκαν ανίκανοι να συντονίσουν στοιχειωδώς το έργο της πυρόσβεσης και ακολούθησαν  τη λογική των τυφλών εκκενώσεων αφήνοντας τη φωτιά να καταπίνει τα πάντα στο πέρασμα της.

Το επόμενο διάστημα, όμως, θα βρεθούν αντιμέτωποι με πολύ σοβαρά ζητήματα.

Ποια θα είναι η πρόνοια, για παράδειγμα, για τους ανθρώπους που έχασαν όχι μόνο τις περιουσίες τους, αλλά και τις δουλειές τους; 

Με ποια και με πόσα πακέτα θα στηριχθεί η τοπική οικονομία για να ξαναγεννηθεί η ζωή μέσα από τις στάχτες;

Ποια αντιπλημμυρικά σχέδια θα εκπονηθούν και θα γίνουν πράξη στο μικρό διάστημα που απομένει μέχρι την έναρξη των βροχοπτώσεων;

Τι θα γίνει με τα καμένα, αφού σύμφωνα με δήλωση του κ. Ευθύμη Λέκκα από τα 500.000 στρέμματα που κάηκαν  στην Εύβοια μόνο για τα 150.000 υπάρχει ελπίδα να αναγεννηθούν και να αναδασωθούν;

Ερωτήματα τα οποία δεν προσφέρονται για υπεκφυγές και επικοινωνιακά παιχνίδια  και που αργά ή γρήγορα θα κληθεί να απαντήσει ο πρωθυπουργός, ο οποίος για πρώτη φορά νιώθει στο σβέρκο του την ανάσα μιας ενδεχόμενης ήττας.

Ο λαϊκισμός και η εξωφρενική εκμετάλλευση της τραγωδίας στο Μάτι τον οδήγησε στην εξουσία.

Οι καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου ενδέχεται να του στοιχίσουν πολύ ακριβά.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο μεγάλος χαμένος είναι, δυστυχώς, ξανά η χώρα και ο ελληνικός λαός.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

 πηγή: 2020mag.gr

Αλήθεια, που ανήκουμε;

Η Ελλάδα, που ας σημειωθεί ότι ως τμήμα του Βυζαντίου δε γνώρισε Μεσαίωνα, δεν είναι μόνο Ευρώπη, αλλά και Ανατολή. Δεν πρέπει να προβάλλει μόνο την κληρονομιά της αρχαιότητας, αλλά και του Βυζαντίου. Δίπλα στον Σκαλκώτα και τον Μητρόπουλο ακούγονται τα ρεμπέτικα και τα σμυρνέικα. Συνυπάρχουν ο  Όμηρος,  ο Ερωτόκριτος του Κορνάρου, η Αιολική Γη του Βενέζη. Απέναντι από τα τζαμιά και τους μιναρέδες βρίσκονται αρχαία θέατρα, ενετικά τείχη, βυζαντινοί ναοί...

γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Η κυβέρνηση γιόρτασε το γεγονός με μια εκδήλωση στο Ζάππειο, με την παρουσία Ευρωπαίων αξιωματούχων, αλλά και την απουσία ηχηρών ονομάτων των καραμανλικών. Ήταν άλλη μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να προβληθεί ο κ. Μητσοτάκης. Αρκετοί απόρησαν γιατί επιλέχτηκε ο συγκεκριμένος χώρος και όχι ένας άλλος, όπου θα είχαν τη δυνατότητα να μιλήσουν και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί. Έγινε στο Ζάππειο, γιατί εκεί υπογράφτηκε στις 28 Μαΐου του 1979 η συνθήκη ένταξης ή γιατί ο πρωθυπουργός δεν ήθελε να ακουστεί κριτική για την Ε.Ε και αντίλογος στα όσα είπε;

Ο κ. Μητσοτάκης μίλησε με διθυράμβους για τα 40 αυτά χρόνια. Κράτησε για τον εαυτό του τον ρόλο του πιο Ευρωπαίου Έλληνα πολίτη. Είδε μόνο θετικά σε αυτή την πορεία, σαν να μην υπήρξαν πολλά μελανά σημεία στις πολιτικές που ακολούθησε η Ε.Ε. Σαν να μην πλήγωσαν τον ελληνικό λαό αποφάσεις των ηγετών της. Σαν να στάθηκαν οι εταίροι, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, υποστηρικτές στα δίκαια αιτήματα της χώρας. Ούτε ίχνος κριτικής, λοιπόν, από έναν πρωθυπουργό που προσπαθούσε να αποδείξει ότι είναι ηγέτης, που φούσκωνε από περηφάνια, ξεχείλιζε από αλαζονεία και ωραιοποιούσε για μια ακόμη φορά την κατάσταση.

Ωστόσο, η αλήθεια του κ. Μητσοτάκη διαφέρει από όσα συνέβησαν στην πραγματική ζωή. Είναι γνωστό ότι μετά την ένταξη της χώρας, με ευθύνη και των ελληνικών κυβερνήσεων, υπέστη σοβαρό πλήγμα ο πρωτογενής τομέας και οδηγήθηκαν σε οικονομικό μαρασμό περιοχές που ζούσαν από τη βιοτεχνική και βιομηχανική παραγωγή. Δόθηκαν επιδοτήσεις στους αγρότες, για να ξεριζώσουν παραδοσιακές καλλιέργειες. Μοιράστηκε χρήμα στους αλιείς, για να καταστρέψουν τα σκαριά-διαμάντια της ελληνικής ναυπηγικής τέχνης που κοσμούσαν το Αιγαίο. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά. Υπάρχουν πολλά που περίμεναν οι Έλληνες πολίτες από την ένταξη, και δεν ήρθαν, και άλλα, που δεν ανέμεναν κι έγιναν.

Πρώτα-πρώτα στο Κυπριακό. Μην ξεχνάμε πώς πανηγυρίστηκε η είσοδος της Κύπρου, γιατί, τάχα, δε θα άφηνε η Ευρώπη, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, να παραμείνει η Λευκωσία η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που είναι διχοτομημένη. Ο ελληνικός λαός, επίσης, ένιωσε απελπιστικά μόνος, ντροπιασμένος και ταπεινωμένος στη δεκαετία της κρίσης, όταν του επέβαλαν τους επαχθείς όρους των μνημονίων, όταν ξεπουλήθηκε έναντι πινακίου φακής η δημόσια περιουσία, όταν μετανάστευσαν μαζικά χιλιάδες νέοι επιστήμονες. Επιπλέον, οι πολίτες αναρωτιούνται συχνά τι είδους συμμαχία είναι αυτή με την Ε.Ε. και πώς εκδηλώνεται η περίφημη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Πρόσφατα παρακολουθήσαμε την ταχύτητα με την οποία οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντέδρασαν στην κρατική αεροπειρατεία της Λευκορωσίας. Γιατί δεν έκαναν κάτι παρόμοιο στη θαλάσσια πειρατεία της Τουρκίας, όταν ερευνούσε παράνομα στις κυπριακές και ελληνικές θάλασσες παραβιάζοντας ξεκάθαρα το Διεθνές Δίκαιο; Γιατί μετέθεταν τις κυρώσεις από σύνοδο σε σύνοδο φουσκώνοντας τα πανιά του κ. Ερντογάν;

Η Ευρώπη μάς θέλει καλά παιδιά, που δε θα αντιδρούν και θα καταπίνουν. Το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» του μακαρίτη Κ. Καραμανλή στήριξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ο πρωθυπουργός της χώρας στο Ζάππειο. Μόνο που και αυτό διαψεύδεται από την ιστορική πραγματικότητα. Η Ελλάδα, που ας σημειωθεί ότι ως τμήμα του Βυζαντίου δε γνώρισε Μεσαίωνα, δεν είναι μόνο Ευρώπη, αλλά και Ανατολή. Δεν πρέπει να προβάλλει μόνο την κληρονομιά της αρχαιότητας, αλλά και του Βυζαντίου. Δίπλα στον Σκαλκώτα και τον Μητρόπουλο ακούγονται τα ρεμπέτικα και τα σμυρνέικα. Συνυπάρχουν ο Όμηρος, ο Ερωτόκριτος του Κορνάρου, η Αιολική Γη του Βενέζη. Απέναντι από τα τζαμιά και τους μιναρέδες βρίσκονται αρχαία θέατρα, ενετικά τείχη, βυζαντινοί ναοί. Η χώρα έχει μια ξεχωριστή γεωγραφική θέση, την οποία είναι ανάγκη να αξιοποιήσει ακολουθώντας πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, και μια ιδιαίτερη ταυτότητα, την οποία χρειάζεται να συνειδητοποιήσει και να κάνει όχημα, για να πορευτεί με ασφάλεια στο μέλλον. «Ψιλά γράμματα» θα μου πείτε για όσους σχεδιάζουν ένα ζοφερό μέλλον για τη νέα γενιά και βαφτίζουν ανάπτυξη τη μετατροπή της Ελλάδας σε τόπο σερβιτόρων και υπηρετών των Ευρωπαίων.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Βαφτίζουν το κρέας ψάρι

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να βαφτίσει το κρέας ψάρι θα πέσει στο κενό, όσο κι αν φαίνεται ότι πρόσκαιρα πείθει ένα μικρό μέρος της κοινωνίας. Κανείς πρωθυπουργός δε μακροημέρευσε με μύθους, λαϊκισμό και αντιστροφή της αλήθειας...

γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Η περίοδος της πανδημίας ανέδειξε, εκτός των άλλων, ακόμη ένα «ταλέντο» της κυβέρνησης: το ψέμα και τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Τα λάθη, τις αστοχίες, τις υποχωρήσεις, τις συνειδητές επιλογές και ό,τι άλλο έχει αρνητικό αντίκτυπο στην κοινωνία προσπαθεί, συστηματικά και μελετημένα, με την αμέριστη βοήθεια των περισσότερων Μ.Μ.Ε, να τα παρουσιάζει ως θετικά. Στόχος της να πάει στις εκλογές, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, με το λιγότερο πολιτικό κόστος. Τα παραδείγματα πολλά.

Εσχάτως η υπουργός Παιδείας έδωσε, επιτέλους, ένα χρόνο μετά, τη σύμβαση που είχε υπογράψει με την Cisco. Εκεί που διατυμπάνιζε και καμάρωνε ότι η πλατφόρμα για την τηλεκπαίδευση ήταν δωρεάν, πληροφορηθήκαμε ότι στοίχισε περίπου 2 εκατομμύρια ευρώ στο κράτος. Και το χειρότερο; Μάθαμε ότι δόθηκαν τα προσωπικά δεδομένα 1,5 εκατομμυρίου μαθητών και εκπαιδευτικών στην εταιρεία, η οποία μπορεί πλέον να τα χρησιμοποιήσει για διάφορους σκοπούς. Ενώ κανείς θα περίμενε την παραίτηση της κ. Κεραμέως, όπως θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, δεν προέκυψε απολύτως τίποτα. Ο πρωθυπουργός την κάλυψε πάλι, η πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε αποσιώπησαν το θέμα και η ίδια παραποίησε την αλήθεια με τρόπο προκλητικό.

Αίσθηση, ακόμη, προκάλεσε και η δήλωση του κ. Γεραπετρίτη, κατά πολλούς πρωθυπουργεύοντος, ότι δε χρειάζεται να δημιουργηθούν νέες Μ.Ε.Θ. Ήταν ο ίδιος που παλαιότερα είχε πει πως, αν είχαμε 5.000 ΜΕΘ, θα υπήρχαν περισσότεροι νεκροί. Η άποψη αυτή έχει σημασία για δύο λόγους: ο πρώτος, γιατί διατυπώνεται τη στιγμή που στα νοσοκομεία, της Αττικής κυρίως, επικρατεί πανικός και που οι διασωληνωμένοι πλησιάζουν τους 750 και ο δεύτερος, επειδή προέρχεται από το δεξί χέρι του πρωθυπουργού, έναν εξ απορρήτων του Μεγάρου Μαξίμου, ο οποίος επιχειρεί να δώσει μια εικόνα από την εξέλιξη της πανδημίας που απέχει πολύ από την αλήθεια. Ενδιαφέρον θα είχε να μαθαίναμε σε ποιο βαθμό ο κ. Μητσοτάκης συμμερίζεται αυτήν την εκτίμηση του υπουργού του.

Ρεσιτάλ παραπληροφόρησης, τέλος, επιχειρήθηκε για τις αποφάσεις που έλαβε, σε σχέση με την Τουρκία, η πρόσφατη σύνοδος των Ευρωπαίων ηγετών. Τη μέρα που η Ελλάδα έκλεινε 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, η Ευρώπη έδειχνε για μια ακόμη φορά πώς εννοεί την αλληλεγγύη προς τα κράτη-μέλη της και φανέρωνε το πραγματικό της πρόσωπο. Ο κ. Ερντογάν έπεσε ξανά στα μαλακά με μια ασήμαντη λεκτική καταδίκη, που μοιάζει με χάδι, για τις ιταμότητές του στην ελληνική και κυπριακή θάλασσα. Οι όποιες συζητήσεις για μέτρα κατά της Τουρκίας παραπέμπονται για το επόμενο συμβούλιο του Ιουνίου. Η κυβέρνηση, η οποία έχει δεχτεί απανωτά χαστούκια στο ελληνοτουρκικό μέτωπο, παρουσίασε μια πραγματικότητα που τη βολεύει. Εξέφρασε την ικανοποίησή της, αφού θεωρεί ότι δε δόθηκε λευκή επιταγή στη γειτονική χώρα, λες και θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί. Στηρίζεται γι΄ αυτό σε μια παράγραφο του κοινού ανακοινωθέντος που αναφέρει ότι, αν Τουρκία συνεχίσει τις μονομερείς ενέργειές της και την παραβατική της συμπεριφορά, η οποία θίγει συμφέροντα άλλων κρατών-μελών, τότε η Ε.Ε θα χρησιμοποιήσει μέτρα και εργαλεία που έχει στη διάθεσή της. Τι άλλο χρειάζεται, δηλαδή, να κάνει ακόμη η Τουρκία για να αποφασιστούν κυρώσεις εναντίον της; Να εισβάλει ή να κάνει απόβαση σε κάποιο νησί;

Η προσπάθεια, εντούτοις, της κυβέρνησης να βαφτίσει το κρέας ψάρι θα πέσει στο κενό, όσο κι αν φαίνεται ότι πρόσκαιρα πείθει ένα μικρό μέρος της κοινωνίας. Κανείς πρωθυπουργός δε μακροημέρευσε με μύθους, λαϊκισμό και αντιστροφή της αλήθειας. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και ότι μπορεί να βγάζει λουλούδια, αλλά ποτέ καρπούς. Αν σήμερα ο κ. Μητσοτάκης δείχνει να αδιαφορεί για τούτο, θα έρθει η ώρα που θα διαπιστώσει ότι: «ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου» (κανένα ψέμα δεν αντέχει στο χρόνο), όπως έλεγε ο Σοφοκλής. Ίσως, τότε να είναι αργά πια για εκείνον, ελπίζω, όμως, όχι και για τη χώρα.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: «Πού είναι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη;»

Άλλη μια σύνοδος κορυφής τελείωσε χωρίς η Ελλάδα και η Κύπρος να πάρουν ουσιαστικές δεσμεύσεις από τους εταίρους για κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός παρουσίασε σαν επιτυχία το γεγονός ότι κατάφερε να θέσει το ζήτημα της τουρκικής προκλητικότητας, ενώ δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη!!!

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Άλλη μια σύνοδος κορυφής τελείωσε χωρίς η Ελλάδα και η Κύπρος να πάρουν ουσιαστικές δεσμεύσεις από τους εταίρους για κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός, ωστόσο, παρουσίασε σαν επιτυχία το γεγονός ότι κατάφερε να θέσει το ζήτημα της τουρκικής προκλητικότητας, ενώ δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη. Την ίδια στιγμή το Oruc Reis συνέχιζε ανεμπόδιστο τις έρευνες του στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και οι Τουρκοκύπριοι μπαινόβγαιναν χαρωποί στα Βαρώσια ανεμίζοντας τις σημαίες του ψευδοκράτους. Ο κ. Ερντογάν έδειχνε στην πράξη πώς εννοεί τον διάλογο και οι Ευρωπαίοι απλώς εξέφραζαν τη λύπη τους. Επιβεβαιώθηκε ξανά αυτό που ιστορικά είναι γνωστό, ότι δηλαδή στην παγκόσμια σκακιέρα δεν ισχύουν οι κανόνες του διεθνούς δικαίου, αλλά των συμφερόντων.

Οι όποιες αποφάσεις μετατέθηκαν για τον Δεκέμβριο με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας. Ο πρωθυπουργός γύρισε με άδεια χέρια και οι απλοί πολίτες αναρωτιούνται τι πρέπει επιτέλους να γίνει για να επέμβει η Ευρώπη και τερματίσει τον τουρκικό τσαμπουκά. Να επιχειρήσουν οι Τούρκοι εναντίον του Καστελόριζου; Αλλά και τότε είναι αμφίβολο αν θα συμβεί. Η ελληνική διπλωματία εγκλωβίστηκε στο ρόλο του καλού και υπάκουου παιδιού που δε φέρνει αντιρρήσεις με αποτέλεσμα να εισπράττει τη μια μετά την άλλη καρπαζιά από την Τουρκία, η οποία γνωρίζει πως η όποια καταδίκη της θα μείνει στα λόγια. Η Ε.Ε. δε φαίνεται πιθανόν να αποφασίσει ούτε εμπάργκο όπλων, γιατί τα λεφτά είναι πολλά, ούτε σοβαρές κυρώσεις οι οποίες θα αποσταθεροποιήσουν την τουρκική οικονομία, γιατί τα συμφέροντα είναι μεγάλα. Η Ελλάδα, λοιπόν, τι θα κάνει, αφού οι Ευρωπαίοι ανέχονται τις πρακτικές του κ. Ερντογάν; Πώς θα αντιδράσει σε έναν ενδεχόμενο νέο ελιγμό της Τουρκίας για να αποφύγει τις κυρώσεις τον Δεκέμβριο;

Η χώρα θα πρέπει να επανασχεδιάσει την τακτική της. Ο δρόμος της διπλωματίας ελάχιστα απέδωσε, αλλά χρειάζεται να μείνει ανοικτός. Παράλληλα, όμως, απαιτούνται και άλλα βήματα για να ανακτήσει το πλεονέκτημα και τη χαμένη της αξιοπρέπεια. Επιτέλους, οφείλει να δείξει αποφασιστικότητα και να υπερασπίσει τις κόκκινες γραμμές που διαχρονικά ισχύουν. Πρώτα-πρώτα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, όχι μόνο στα νότια της Κρήτης και της Καρπάθου, αλλά και στο Αιγαίο χωρίς καμιά εξαίρεση. Δεν υπάρχει καταλληλότερη ώρα. Δεύτερον να καταστήσει από τώρα σαφές ότι θα χρησιμοποιήσει βέτο στη σύνοδο του Δεκεμβρίου σε συνεννόηση με την Κύπρο, αν δεν υπάρξουν μέτρα που να ικανοποιούν τα δύο κράτη, εναντίον της Τουρκίας. Τέλος είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ να εμποδιστεί με κάθε τρόπο το Oruc Reis, ειδικά αν επιχειρήσει έρευνες, όπως προγραμματίζει, στα 6,5 ναυτικά μίλια έξω από το Καστελόριζο.

Σήμερα φαίνεται πόσο ήταν λάθος η εξαίρεση του ακριτικού αυτού νησιού από την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Η απόφαση αυτή άνοιξε την όρεξη της Τουρκίας η οποία βρίσκεται κοντά σε ένα ακόμη στόχο της, να γκριζάρει δηλαδή μετά τα Ίμια και αυτήν τη θαλάσσια περιοχή. Η ελληνική κυβέρνηση στην πρώτη φάση της κρίσης μετέθεσε τις κόκκινες γραμμές παρά τις μεγαλοστομίες και τους εθνικιστικούς βερμπαλισμούς στελεχών της. Κάτι τέτοιο, αν ξανασυμβεί, θα είναι ολέθριο και απολύτως ταπεινωτικό για τη χώρα.

Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, λοιπόν, είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η Ευρώπη καθόλου δε μοιάζει, όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης σε μια άστοχη παρομοίωση που έκανε προκειμένου να δικαιολογήσει την αποτυχία του, με ένα υπερωκεάνιο που στρίβει αργά – αργά και στη συνέχεια ακολουθεί σταθερή πορεία. Όταν έχει συμφέροντα, όπως έπραξε στην περίπτωση των κυρώσεων κατά της Λευκορωσίας, λαμβάνει αποφάσεις πολύ γρήγορα. Το πρόβλημα είναι ότι ο πρωθυπουργός δε φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι το δικό μας σκάφος πλέει σε λάθος κατεύθυνση. Μακάρι αυτό να μην οδηγήσει σε νέες περιπέτειες. Νομίζω ότι όλοι το απεύχονται.

*Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Ελληνοτουρκική προσέγγιση: Φρούδες ελπίδες

Η συνάντηση ανάμεσα στους κ.κ. Μητσοτάκη και Ερντογάν χαρακτηρίστηκε από τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ ως μια σημαντική πρόοδος στις διμερείς σχέσεις των δύο χωρών. Έγινε προσπάθεια, και πάλι, η κοινή γνώμη να «ταϊστεί»  με μια ακόμη επιτυχία της χώρας και προσωπικά του πρωθυπουργού, με κύριο επιχείρημα ότι οι συνομιλίες κατέληξαν στην υπογραφή της διακήρυξης Φιλίας και καλής Γειτονίας των Αθηνών. Είναι, όμως, έτσι;

 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Το συγκεκριμένο κείμενο, διακήρυξης Φιλίας και καλής Γειτονίας των Αθηνών, είναι τόσο γενικόλογο που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μια έκθεση ιδεών. Πρόκειται στην ουσία για ένα ευχολόγιο που δεν έχει καμία νομική ισχύ, αφού ρητά ορίζει ότι: «αυτή η Διακήρυξη δεν αποτελεί διεθνή συμφωνία, δεσμευτική για τα Μέρη κατά το διεθνές δίκαιο. Καμία πρόνοια της Διακήρυξης αυτής δεν πρέπει να ερμηνεύεται ότι παράγει νομικά δικαιώματα ή υποχρεώσεις για τα Μέρη». Άρα, μια συμφωνία η οποία ακυρώνεται ανά πάσα στιγμή ακόμη και μονομερώς. Επομένως, πού βρίσκεται η επιτυχία;

Άραγε, για ποια θετική εξέλιξη θα μιλήσουμε, όταν υπάρχουν τουλάχιστον τρία ακανθώδη ζητήματα, τα οποία δε μάθαμε αν συζητήθηκαν, αλλά και για τα οποία δεν ακούσαμε ότι υπήρξε κάποια πρόοδος; 

 

Το πρώτο έχει να κάνει με τη μοναδική διαφορά που η Ελλάδα αναγνωρίζει δημόσια και σχετίζεται με τη διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Προφανώς, η Τουρκία δε δέχεται ότι αυτό είναι το μόνο ζήτημα που μπορεί να παραπεμφθεί στο δικαστήριο της Χάγης, αφού θέτει μια σειρά από διεκδικήσεις και ισχυρίζεται ότι τα νησιά μας έχουν μηδενική επήρεια στην οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Επιπλέον, δεν εγκατέλειψε το όραμά της για τη «γαλάζια πατρίδα», δεν απέσυρε το αίτημα για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών της μεθορίου, την απειλή του casus belli, ούτε και τις επαναλαμβανόμενες και προκλητικότατες δηλώσεις ότι θα έρθει μια νύχτα.

Το δεύτερο αφορά στο τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο όλο και περισσότερο παγιώνεται. Οι όποιες διπλωματικές προσπάθειες της χώρας μας να ακυρωθεί δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα. Από τη μια, η κυβέρνηση του κ. Ερντογάν εξακολουθεί να ασκεί μεγάλη επιρροή στη Λιβύη, να παρέχει στρατιωτική και άλλου είδους στήριξη και να κινεί τα νήματα στην πολύπαθη αυτή χώρα. Από την άλλη, δημιουργείται τεράστια απορία γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν επεκτείνει τα χωρικά ύδατα νότια της Κρήτης στα 12 ναυτικά μίλια, όπως έκανε στο Ιόνιο. Τι φοβάται; Έχει αναλάβει κρυφές δεσμεύσεις και γι’ αυτό δεν ακυρώνει στην πράξη την απαράδεκτη αυτή συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης;

Το τελευταίο θέμα είναι το Κυπριακό. Συμπληρώθηκαν σχεδόν πενήντα χρόνια από την εισβολή των Τούρκων στο νησί και από την κατοχή του 40% περίπου της Κύπρου, χωρίς να έχει αλλάξει κάτι. Η κατάσταση στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο μοιάζει αδύνατον να μεταβληθεί, έστω και ελάχιστα, και η Τουρκία προσπαθεί να δημιουργήσει νέα τετελεσμένα με τον εποικισμό της Αμμοχώστου. Φαίνεται ότι όχι μόνο έχει εγκαταλειφθεί προ πολλού το δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαραστέκεται», αλλά και η θέση ότι η πρόοδος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις περνάει μέσα από τη επίλυση του Κυπριακού. Η ελληνική πλευρά δεν έχει σε πρώτη προτεραιότητα αυτό το ζήτημα, που μάλλον δεν επηρεάζει πια καταλυτικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αλλιώς πώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι δεν ακούστηκε από τα επίσημα χείλη ούτε της ΠτΔ ούτε του πρωθυπουργού ότι το Κυπριακό εξακολουθεί να αποτελεί ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και παράνομης κατοχής εδάφους ενός ανεξάρτητου κράτους;

Ανακεφαλαιώνοντας, είδαμε ότι η Τουρκία δε μετακινήθηκε ούτε χιλιοστό από τις πάγιες διεκδικήσεις της. Αντιθέτως, δε μάθαμε πώς ακριβώς χειρίστηκε η ελληνική πλευρά τις τουρκικές απαιτήσεις και ποιες υποσχέσεις πήρε ο κ. Ερντογάν. Ο διάλογος είναι χρήσιμος, αλλά απαιτείται να προσέρχεται κανείς σε αυτόν με ξεκάθαρη γραμμή, με όπλο το διεθνές δίκαιο και να προβάλλει με αποφασιστικότητα τις θέσεις της χώρας του. Όσοι ελπίζουν ότι η Τουρκία θα αλλάξει τακτική και καλλιεργούν τον εφησυχασμό στον ελληνικό λαό, προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες στον τόπο. Η γειτονική χώρα σύντομα θα δείξει και πάλι το πραγματικό της πρόσωπο και με λόγια και με έργα και θα αποδείξει, διαψεύδοντας τα φερέφωνα του Μαξίμου, πόσο υπολογίζει συμφωνίες, όπως αυτή της διακήρυξης Φιλίας και καλής Γειτονίας των Αθηνών. Δε θα ’ναι δα ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που η χώρα, με αυτή την κυβέρνηση, θα υποστεί άλλη μια διπλωματική ήττα.

________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

2024: Να ξηλωθεί το πουλόβερ της δεξιάς ηγεμονίας

Ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται παντοδύναμος και ουσιαστικά κυβερνά χωρίς αντίπαλο. Απαιτείται μια ειλικρινής συνεργασία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στην κεντροαριστερά, η οποία δε θα είναι ένα αντίγραφο ή μια επανάληψη του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάτι νέο.

 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Το 2024 μπήκε χωρίς σοβαρές διαφοροποιήσεις σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται παντοδύναμος και ουσιαστικά κυβερνά χωρίς αντίπαλο. Θα έλεγε, μάλιστα, κανείς ότι δέχεται περισσότερη πίεση από το εσωτερικό του κόμματός του, παρά από την αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα. Η εικόνα που παρουσιάζει η ελληνική πολιτική σκηνή μπορεί, επομένως, να χαρακτηριστεί σαν μονοκομματισμός. 

Αυτή η ελλειμματική μορφή δημοκρατίας εκ των πραγμάτων είναι προβληματική, αφού ούτε ουσιαστικός έλεγχος ασκείται στα πεπραγμένα της κυβέρνησης, ούτε η τελευταία δέχεται πιέσεις, για να προχωρήσει σε λύσεις προς όφελος των πολλών, προς το συμφέρον της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ο κατακερματισμός, η πολυδιάσπαση, ο ηγεμονισμός, η απουσία συνεννόησης στον χώρο της αντιπολίτευσης και κυρίως η απογοήτευση και η αποχή των πολιτών από τα κοινά ενισχύουν το πρόβλημα. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι στον χώρο της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης υπάρχει τεράστιο κενό, το οποίο δεν μπορούν να καλύψουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Οι δύο αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί μοιάζουν σαν να έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο, καθώς αδυνατούν να προβάλλουν εναλλακτικές, πειστικές και ρεαλιστικές λύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ανάδειξη  στην ηγεσία του κ. Κασσελάκη, βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Δεν είναι μόνο οι διασπάσεις που έγιναν, οι μαζικές αποχωρήσεις  στελεχών και μελών και τα γκάλοπ που καταγράφουν μονοψήφια ποσοστά, αλλά κυρίως το πολιτικό αλαλούμ που εκπέμπει και η αδυναμία του να διατυπώσει σοβαρό πολιτικό λόγο. Κάθε λίγο και λιγάκι βρίσκεται με αρνητικό τρόπο στη δημοσιότητα ο αρχηγός του και οι πρωτοβουλίες που παίρνει. Τη μια για την πρόταση υπουργοποίησής του από τον κ. Μητσοτάκη, την άλλη για τη συνεδρίαση της Κ.Ο. στις Σπέτσες και την τρίτη για την κομματική πειθαρχία που επέβαλε στους βουλευτές του, ενόψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Καμία, ωστόσο, ουσιαστική παρέμβαση για τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει κάνει τόσους μήνες μετά την εκλογή του. Συνεχίζει να μηρυκάζει την εκτίμησή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτος στις ευρωεκλογές!

Το ΠΑΣΟΚ, παρότι φαίνεται στα γκάλοπ να σταθεροποιείται στη δεύτερη θέση, δεν μπορεί να πείσει ότι θα γίνει ο αντίπαλος πόλος της Ν.Δ. Βρίσκεται μακριά από τον στόχο του, να καταγραφεί δηλαδή ως αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας και ως εν δυνάμει κυβέρνηση. Παρόλο που διαθέτει αρκετά ικανά και άφθαρτα στελέχη, δεν έχει βρει το πολιτικό του στίγμα και δεν έχει καταφέρει να καρπωθεί τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αρχηγός του αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων και δείχνει να αδυνατεί να οδηγήσει το κόμμα του σε αλλαγή σελίδας.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο, η κοινωνία στενάζει και υποφέρει από την πολιτική της Ν.Δ. Είναι επιτακτική ανάγκη, από τη μια, να ακυρωθεί η προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει ότι η κανονικότητα των πολιτών είναι η φτώχεια, η ακρίβεια, τα ψίχουλα των pass, τα υπερκέρδη των παρόχων της ενέργειας, τα Τέμπη, οι υποκλοπές, οι εκρήξεις στο στρατόπεδο της Αγχιάλου, τα βυθισμένα ελικόπτερα στο Στεφανοβίκειο, οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές και οι καταστροφές των δασών, τα ολοένα αυξανόμενα περιστατικά βίας, οι γυναικοκτονίες, ο έλεγχος των ανεξάρτητων αρχών, της δικαιοσύνης και των ΜΜΕ, η καταστολή σε όσους αντιδρούν, η εμπλοκή της χώρας σε πολεμικές επιχειρήσεις κ.ά. Απαιτείται, από την άλλη, μια ειλικρινής συνεργασία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, η οποία δε θα είναι ένα αντίγραφο ή μια επανάληψη του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάτι νέο. Μια συμμαχία στην κορυφή και τη βάση, η οποία θα βάλει τέλος στη μονοκρατορία του κ. Μητσοτάκη και με υπευθυνότητα και ρεαλισμό θα οδηγήσει τη χώρα στην επόμενη μέρα. Υπό την έννοια αυτή, οι διεργασίες που συντελούνται στον χώρο της Νέας Αριστεράς παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

πηγή: 2020mag.gr

__________________________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ξέσπασε διαμάχη και ομάδες και ομαδάρχες παίρνουν θέσεις και προετοιμάζονται σιγά-σιγά για την μετά Τσίπρα εποχή. Ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιχείρησε να βάλει τέλος στη γρίνια και την εσωστρέφεια με αλλαγές που έκανε στους επικεφαλής των διαφόρων τομέων χωρίς αποτέλεσμα. Έτσι κατέφυγε στη λύση της δημιουργίας πειθαρχικού οργάνου για να αντιμετωπίσει όσους θεωρεί ότι δημιουργούν πρόβλημα στο κόμμα και όσους έχουν ξεκινήσει δειλά-δειλά να αμφισβητούν την παντοδυναμία του...

 
 από Γιάννης Ανδρουλιδάκης (*)

Σεπτέμβριος του 2014 ήταν , όταν ο κ. Τσίπρας, πρωθυπουργός σε αναμονή, ανακοίνωνε με κάθε επισημότητα και σε κλίμα ενθουσιασμού για την επερχόμενη νίκη το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο, όπως διαβεβαίωνε κατηγορηματικά, ήταν κοστολογημένο, εφαρμόσιμο και μη διαπραγματεύσιμο με τους δανειστές και την τρόικα σε καμιά περίπτωση. Με αυτόν τον τρόπο θα αντιμετώπιζε την ανθρωπιστική κρίση και θα έδινε ανάσες στα κοινωνικά στρώματα που υπέφεραν από τα μνημόνια. Αξίζει να θυμηθούμε πως ανάμεσα στα άλλα προέβλεπε επιστροφή των δώρων, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, δωρεάν ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά και κατώτατο μισθό 751 ευρώ.

Το τι έγινε στη συνέχεια είναι λίγο – πολύ γνωστό. Μετά τη δημιουργική ασάφεια του κ. Βαρουφάκη ήρθε το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ και ακολούθως το νέο μνημόνιο, το οποίο ενταφίασε οριστικά το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Η πολιτική της λιτότητας όχι μόνο δε διακόπηκε, αλλά εντάθηκε και οδήγησε σε μεγαλύτερο αδιέξοδο την ελληνική κοινωνία. Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τα λίγα θετικά της και τα πολλά αρνητικά τελείωσε τον Ιούλιο του 2019 επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά όσους πόνταραν σε μια αριστερή παρένθεση.

Από τότε κι ύστερα προσπαθεί να βρει τον βηματισμό του χωρίς επιτυχία. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. κάνει λάθη και εμφανίζει σοβαρές αδυναμίες, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τα ποσοστά του κολλημένα γύρω στο 20%. Στο εσωτερικό του ξέσπασε διαμάχη και ομάδες και ομαδάρχες παίρνουν θέσεις και προετοιμάζονται σιγά-σιγά για την μετά Τσίπρα εποχή. Ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιχείρησε να βάλει τέλος στη γρίνια και την εσωστρέφεια με αλλαγές που έκανε στους επικεφαλής των διαφόρων τομέων χωρίς αποτέλεσμα. Έτσι κατέφυγε στη λύση της δημιουργίας πειθαρχικού οργάνου για να αντιμετωπίσει όσους θεωρεί ότι δημιουργούν πρόβλημα στο κόμμα και όσους έχουν ξεκινήσει δειλά-δειλά να αμφισβητούν την παντοδυναμία του.

Όμως με διαγραφές και ποινές δε λύνονται τα ζητήματα και ούτε εξασφαλίζονται καρέκλες εξουσίας για πολύ. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά πολιτικό. Σταδιακά απώλεσε την αριστερή του φυσιογνωμία και τον ριζοσπαστικό του χαρακτήρα και μετατράπηκε σε ένα κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό που υπόσχεται σήμερα είναι θολό και καταλήγει σε μια καλύτερη, πιθανώς, διαχείριση από εκείνη της Ν.Δ. Οι κοινωνικές ευαισθησίες, που προσφάτως ξαναθυμήθηκε, ο φιλολαϊκός και σε πολλές περιπτώσεις λαϊκιστικός λόγος δε συγκινεί ούτε τους πιο θερμούς υποστηρικτές του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δοκιμάστηκε στην πράξη και εξαπάτησε τους πολίτες που τον εμπιστεύτηκαν, αφού άλλα υποσχέθηκε και τα αντίθετα ακολούθησε. Το χτύπημα στη διαπλοκή δεν έγινε ποτέ. Αντιθέτως βημάτισε στις πρακτικές των παλιών κομμάτων και υιοθέτησε εξωθεσμικές διαδικασίες, όπως φαίνεται από τις συναντήσεις των κκ. Μιωνή και Παπά και από τις αναφορές του κ. Καλογρίτσα. Ούτε το κόμμα, ούτε ο αρχηγός του έκαναν σοβαρή και ουσιαστική αυτοκριτική και σφυρίζουν αδιάφορα. Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, που επικαλούνταν, στραπατσαρίστηκε άσχημα. Η παροιμία: “στραβός, στραβό οδήγαγε κι ηύραν κι οι δυο τον βράχο” αποτυπώνει εύστοχα , νομίζω, την κατάσταση που σήμερα βρίσκεται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, επομένως, που ο πολιτικός του λόγος πέφτει στο κενό. Ο κ. Τσίπρας έξι χρόνια μετά το 2014 μπορεί να πηγαίνει στη ΔΕΘ και να ζητά π.χ. τις αναγκαίες, πράγματι, 15.000 προσλήψεις εκπαιδευτικών, αλλά να μη λέει ούτε μισή κουβέντα, γιατί εκείνος δεν έκανε ως κυβέρνηση ούτε έναν διορισμό στην εκπαίδευση. Να απαιτεί μέτρα ανακούφισης της κοινωνίας που όταν ήταν πρωθυπουργός δεν πήρε. Και να υπόσχεται. Όμως το 2020 δεν είναι το 2014. Άραγε εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το αντιλαμβάνονται; Και τέλος πάντων ως πότε ο κ. Τσίπρας θα συμπεριφέρεται σαν να μην είδε, να μην άκουσε, να μην ξέρει, να μην έπραξε, σαν να μην επέλεξε όχθη τελικά;

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Μέχρι που θα φτάσει η αστυνομική βία;

Η αστυνομική βία συνεχίζεται στην Ελλάδα. Τα «όργανα της τάξεως» χτυπούν ανενόχλητα. Μόνο που την τελευταία φορά σκότωσαν ένα νέο άνθρωπο. Έναν Ρομά 18 χρονών, που έπεσε νεκρός από τα πυρά αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ. «Βρίσκονταν σε νόμιμη άμυνα», αποφάνθηκαν υπουργοί και δημοσιογράφοι, υποστηρικτές της άποψης που θέλει μια αστυνομία με λυμένα χέρια.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Έπεσαν τριάντα οχτώ σφαίρες από εφτά αστυνομικούς για μια συνηθισμένη παραβατική συμπεριφορά: την κλοπή ενός αυτοκινήτου.

Κανένας ασφαλώς δεν υπερασπίζεται άνομες πράξεις. Αρκούσαν, ωστόσο, μόνο δύο πυροβολισμοί στα λάστιχα για να ακινητοποιήσουν το όχημα. Αλήθεια, τι διδάσκονται ακριβώς στις σχολές της αστυνομίας; Ότι πρώτο τους μέλημα είναι η αφαίρεση της ζωής ενός άοπλου, παράνομου ανθρώπου;

Οι αστυνομικοί, βεβαίως, προφυλακίστηκαν για ένα βράδυ και την επόμενη μέρα προκλητικά αφέθηκαν ελεύθεροι και γύρισαν στην υπηρεσία τους. Άλλωστε τι στοιχίζει η ζωή ενός Ρομά που προέρχεται από το γκέτο του Ασπρόπυργου;

Ανέκαθεν υπήρχαν στη χώρα φαινόμενα αστυνομικής βίας και προσπάθειες επιβολής αστυνομικού κράτους. Οι περιπτώσεις των Κουμή, Κανελλοπούλου, Καλτεζά, Γρηγορόπουλου κ.λπ. δεν μπορούν να ξεχαστούν.

Από τότε, επίσης, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο κ. Μητσοτάκης έδειξε την αδυναμία του στο δόγμα «νόμος και τάξη» και έβαλε αέρα στα πανιά όσων ονειρεύονται μια αστυνομία - ατσάλι. Προχώρησε σε χιλιάδες προσλήψεις αστυνομικών, τη στιγμή που σε άλλους τομείς γίνονταν με το σταγονόμετρο. Δε χάνει την ευκαιρία να καμαρώνει γι’ αυτό. Εξάλλου, ο ίδιος παραβρέθηκε τον Δεκέμβριο του 2019 στην παρουσίαση της νέας ομάδας ΔΙΑΣ.

Μπορεί να μην εκστόμισε το «πιστεύω» του πατέρα του, δηλαδή «το κράτος είστε εσείς», αλλά στην πράξη το εφαρμόζει απαρέγκλιτα.

Στα δυόμισι χρόνια που κυβερνά είδαμε αστυνομικούς να παραβιάζουν το οικογενειακό άσυλο, να ξεγυμνώνουν διαδηλωτές, να απαγορεύουν τις συγκεντρώσεις, να τις διαλύουν με χημικά χωρίς λόγο, να ξυλοφορτώνουν στα πάρκα οικογένειες, να συλλαμβάνουν αναίτια πολίτες, να δολοφονούν. Οι περιπτώσεις, επομένως, της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας είναι πολλές και επαναλαμβανόμενες, για να είναι τυχαίες.

Ο πρωθυπουργός εκμεταλλεύτηκε προεκλογικά τον φόβο μιας κοινωνίας που, καθώς βυθιζόταν στην κρίση, είδε τα φαινόμενα της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας να εκτοξεύονται. Υποσχέθηκε ότι θα σπάσει το "άβατο" των Εξαρχείων σε πολύ μικρό διάστημα. Ότι θα εξαλείψει την ανομία στην ΑΣΟΕΕ και σε άλλους πανεπιστημιακούς χώρους. Ότι θα μειώσει την εγκληματικότητα με τη διαρκή παρουσία αστυνομικών στις γειτονιές. Ότι… ότι…

Αλήθεια, τι έγινε με όλα αυτά; Τι άλλαξε με την αστυνομοκρατία;

Αγνοεί, ίσως, ο πρωθυπουργός τον θεμελιώδη νόμο της Κοινωνιολογίας, σύμφωνα με τον οποίο τα κοινωνικά προβλήματα (ανεργία, φτώχεια κ.λπ.) είναι η κυριότερη αιτία για την γέννηση του εγκλήματος και της παραβατικότητας;

Ο κ. Μητσοτάκης, ακολουθώντας την πεπατημένη, χρησιμοποιεί ως δεξιό βραχίονα της διακυβέρνησής του τον κατασταλτικό μηχανισμό της αστυνομίας.
Δεν τον ενδιαφέρει τόσο να καταπολεμήσει την παρανομία, όπως θα ήταν λογικό, αλλά να φιμώσει εν τη γενέσει της κάθε φωνή αγανάκτησης, διαμαρτυρίας και αντίδρασης.

Η κοινωνία, εντούτοις, έχει ανάγκη από μια εκπαιδευμένη αστυνομία που θα ικανή στην αντιμετώπιση των εγκληματικών πράξεων. Μια αστυνομία δημοκρατική, χωρίς ακροδεξιές ομάδες στις τάξεις της, που θα τηρεί το Σύνταγμα και τους νόμους και θα σέβεται τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των κατοίκων αυτής της χώρας.

Σήμερα, με αφορμή τη δολοφονία του 18χρονου, χρειάζεται να αναληφθούν πρωτοβουλίες. Πρώτα-πρώτα, πριν σβήσουν τα φώτα από τους παρίες που ζουν στον καταυλισμό του Ασπρόπυργου, είναι η ώρα να αναδειχθούν, να συζητηθούν και να δρομολογηθούν λύσεις στα προβλήματα των Ρομά, με ειλικρίνεια και σεβασμό στις ιδιαιτερότητές τους.

Επιπλέον, ήρθε η στιγμή να προβάλλει η αντιπολίτευση το πρόβλημα της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας με όλη τη δύναμη της φωνής της, χωρίς μισόλογα και λειάνσεις. Κάποιος πρέπει να πει ξεκάθαρα την αλήθεια: με τέτοιες ακραίες αντιλήψεις για τον ρόλο της αστυνομίας θα υπάρξουν κι άλλοι νεκροί. Ας το κάνουν, επομένως, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αφού η κυβέρνηση κωφεύει και σιωπά.

Άλλωστε «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει», όπως λέει και η παροιμία. Έτσι δεν είναι, κ. πρωθυπουργέ; 

___________________________________________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Διατάξτε !

Ο πρωθυπουργός με αντιθεσμικές μεθοδεύσεις παρακάμπτει τους αρμόδιους υπουργούς και με το επιτελείο του από το Μαξίμου, ττη Βουλή, τους πολιτικούς αρχηγούς, τον ελληνιό λαός και αποφασίζει ετσιθελικά για κρίσιμα, ευαίσθητα και καθοριστικά για την ανεξαρτησία της χώρας ζητήματα.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη τα έχει κάνει γενικώς θάλασσα. Δεν υπάρχει έστω ένας τομέας (αν εξαιρέσει κανείς τον τουρισμό, που πηγαίνει καλά ακόμη και με αυτόματο πιλότο), που να καταγράφει θετικές επιδόσεις. Μάταια προσπαθούν οι δημοσκοπήσεις και τα φίλια Μ.Μ.Ε. να αλλάξουν την εικόνα. Η κυβερνητική αποτυχία είναι ορατή πλέον ακόμη και στα μέλη και τους υποστηρικτές της Ν.Δ. Η κυβέρνηση βυθίζεται στην αναξιοπιστία, την παρακμή και την υποτέλεια και μαζί της συμπαρασύρει και τη χώρα. Δυσκολεύομαι να βρω άλλον πρωθυπουργό τόσο υποτακτικό και τόσο πρόθυμο να εκτελέσει τις εντολές των «συμμάχων» μας.

Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται ποια είναι τα συμφέροντα της χώρας και πώς χαράσσει γραμμή στον τομέα της Άμυνας και της Εξωτερικής πολιτικής. Παρακάμπτει τους αρμόδιους υπουργούς και με το επιτελείο του από το Μαξίμου αποφασίζει για κρίσιμα, ευαίσθητα και καθοριστικά για την ανεξαρτησία της χώρας ζητήματα. Οι υπουργοί του πληροφορούνται από αλλού τις αποφάσεις, οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν απόλυτη άγνοια για μείζονος σημασίας θέματα και ο ελληνικός λαός μαθαίνει από το εξωτερικό τις επόμενες κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης.

Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η τελευταία απόφαση του πρωθυπουργού για αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία. Ο κ. Μητσοτάκης, μετά από αξίωση των Η.Π.Α., δέχτηκε ασμένως να στείλει στη χώρα αυτή τα ανατολικογερμανικά αμφίβια άρματα μάχης MBP-1, τα οποία μπορεί να χειριστεί ο στρατός της χωρίς να χρειάζεται εκπαίδευση, και στη θέση τους να δεχτεί από την Γερμανία τα άρματα Marder. Την ανακοίνωση έκανε ο Γερμανός καγκελάριος κ. Σόλτς και όχι ο Έλληνας πρωθυπουργός, γεγονός που παραπέμπει σε αποφάσεις των αποικιοκρατών που κοινοποιούνται στους υποτελείς τους.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να αποκρύψει κάποιες σημαντικές πλευρές που σχετίζονται με αυτήν την υπόθεση. Πρώτα-πρώτα, ότι τα παραπάνω άρματα έχουν αποσυρθεί από τον γερμανικό στρατό και, από όσα διέρρευσαν στον Τύπο, η Ελλάδα θα πρέπει να παρακάμψει την ΠΥΡ.ΚΑΛ. και να προμηθευτεί πυρομαχικά, τα οποία βρίσκονται μόνο στη Γερμανία και όχι σε επαρκείς ποσότητες!!! Υπάρχει, ακόμη, άλλη μια κρίσιμη παράμετρος. Ο κ. Μητσοτάκης αγνόησε τους στρατιωτικούς, οι οποίοι με τρόπο προσβλητικό πληροφορήθηκαν τη σχετική απόφαση. Επιπλέον, τα όπλα αυτά (MBP-1) βρίσκονται κυρίως στα νησιά και παίζουν, σύμφωνα με δηλώσεις ανώτερων αξιωματικών του στρατού ξηράς, σημαντικό ρόλο στην άμυνά τους, ενώ τα Marder, με το αδύναμο πυροβόλο, θεωρούνται από τους ειδικούς ακατάλληλα. Ουδείς γνωρίζει, βεβαίως, αν θα εκπαιδευτεί το προσωπικό στα νέα άρματα μάχης πριν να φύγουν τα MBP-1 για την Ουκρανία, αφήνοντας κενό στην υπεράσπιση της μεθορίου, ή μετά. Να μην ξεχνάμε, επίσης, ότι όλα ετούτα γίνονται σε μια περίοδο που η Τουρκία απειλεί ανοιχτά την ελληνική ανεξαρτησία, βγάζει ανενόχλητη ερευνητικά σκάφη στο κέντρο του Αιγαίου και ζητά επιτακτικά την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Ποιο μήνυμα στέλνει ο πρωθυπουργός στις Ένοπλες Δυνάμεις, στο εξωτερικό, στον ελληνικό λαό και στη γειτονική χώρα; Ότι ξεκίνησε η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, και μάλιστα σε μια στιγμή που Τουρκία κάνει πρόβες και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για άλλο ένα χτύπημα στο σώμα του ελληνισμού, τον 21ο αιώνα, μετά από εκείνα που πέτυχε τον προηγούμενο στη Μ. Ασία και την Κύπρο; Θα απαντήσει ο κ. Μητσοτάκης στις αποκαλύψεις του «Ριζοσπάστη» ότι δυσεύρετο και πολύτιμο υλικό ήδη έχει σταλεί στην Ουκρανία, αποδυναμώνοντας έτσι την άμυνα των νησιών; Αφελής και ανιστόρητος ο πρωθυπουργός και όποιος άλλος πιστεύει ότι οι «σύμμαχοι» θα υπερασπιστούν τα συμφέροντα της πατρίδας, αν χρειαστεί.

Κάποιος θα πρέπει να πει σε έναν πρωθυπουργό, που οδηγεί τη χώρα σε επικίνδυνους και κακοτράχαλους δρόμους, ότι, όσοι αποδέχτηκαν με προθυμία τον ρόλο του καλού παιδιού, έπαιξαν με τα συμφέροντα της Ελλάδας, η οποία βγήκε πολλαπλά ζημιωμένη. Κάποιος να του υπενθυμίσει ότι δεν μπορεί να επαναφέρει τη χώρα στην εποχή του «Διατάξτε κ. Διοικητά!» Και αυτός δεν είναι άλλος από τον ελληνικό λαό, που χρειάζεται να αφυπνιστεί και να τον στείλει το γρηγορότερο δυνατόν στο σπίτι του. Αποδείχτηκε ακατάλληλος για τα συμφέροντα του τόπου, ας μην του επιτρέψει να γίνει και ολέθριος.

πηγή: iskra.gr

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Ναυάγιο στην Πύλο: Να λάμψει η αλήθεια

Aν έφταναν στη χώρα 750 άνθρωποι λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, θα κατέρρεε το αφήγημα της επιτυχημένης προσφυγικής πολιτικής που έχτισε τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση και θα υπήρχε πολιτικό κόστος.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Το ναυάγιο που έγινε ανοικτά της Πύλου και είχε ως αποτέλεσμα τον πνιγμό εκατοντάδων ανθρώπων ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πιο τραγικό τρόπο ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, αλλά και η Ε.Ε., στο θέμα των προσφυγικών ροών είναι τελείως λανθασμένη και γι’ αυτό χρειάζεται μια εκ βάθρων αναθεώρηση. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι οι φράχτες και τα τείχη δεν μπορούν να ανακόψουν παρά στο ελάχιστο τον αγώνα των κατατρεγμένων για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή για εκείνους και τα παιδιά τους.

Έχουν περάσει αρκετές μέρες μετά το ναυάγιο και πολλά ερωτηματικά για τοv ρόλο του Λιμενικού εκείνες τις κρίσιμες μέρες, από τότε που εντοπίστηκε το σκάφος μέχρι την ώρα που βούλιαξε, παραμένουν αναπάντητα. Άραγε, τι κρύβει η ηγεσία του Σώματος, ο αρμόδιος υπουργός και η κυβέρνηση; Τι είναι αυτό που δεν πρέπει να μάθουμε; Με αντιφάσεις και ψέματα το μόνο που καταφέρνουν είναι να εκτίθενται οι ίδιοι και να τσαλακώνεται η εικόνα της χώρας στη διεθνή σκηνή. Δεν έριξαν σκοινί στο πλοιάριο, δήλωσαν αρχικά, αλλά μετά παραδέχτηκαν ότι πέταξαν. Το σκάφος κινούνταν κανονικά, μας είπαν, και στη συνέχεια αποδεικνύεται ότι για τουλάχιστον 11 ώρες βρισκόταν στο ίδιο στίγμα, πιθανώς λόγω μηχανικής βλάβης. Μάθαμε, ακόμη, ότι δεν επιτρεπόταν να επιχειρήσουν οι ελληνικές Aρχές σε διεθνή ύδατα, μπροστά σε μια κραυγαλέα παρανομία ενός καπετάνιου-δουλεμπόρου, που μεταφέρει υπεράριθμους επιβάτες, χωρίς σωσίβια και χωρίς πιστοποιητικά ναυσιπλοΐας, ενώ αν κουβαλούσε ναρκωτικά ή όπλα θα επενέβαιναν!!! Άφησαν, δηλαδή, αβοήθητους 750 περίπου στοιβαγμένους σαν σαρδέλες δύσμοιρους ανθρώπους, μόνο και μόνο γιατί βρίσκονταν έξω από τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας; Τους οδήγησαν σε αυτήν την τραγική κατάληξη, γιατί ο καπετάνιος, ένα κάθαρμα όπως τον αποκάλεσε ο κ. Μητσοτάκης, απάντησε ότι δεν χρειάζεται συνδρομή; Δεν αντιλαμβάνονταν ότι ήταν ζήτημα χρόνου να βυθιστεί το πλοιάριο, αφού είχε μηχανική βλάβη;

Κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος αδυνατεί να πιστέψει ότι το έμπειρο προσωπικό του Λιμενικού δεν έχει επιχειρησιακά σχέδια για τέτοιες περιπτώσεις. Ειδικοί πραγματογνώμονες επιμένουν ότι οι ελληνικές Aρχές έπρεπε να επέμβουν και να σώσουν τους επιβάτες. Διεθνή δίκτυα ενημέρωσης και έγκυρες ευρωπαϊκές εφημερίδες δεν έχουν πειστεί στο ελάχιστο από τις δικαιολογίες των αρμοδίων. Αυτό, λοιπόν, που δεν λέει το Λιμενικό, κατά την άποψη μου, είναι ότι η ελληνική πλευρά προσπάθησε να ξεφορτωθεί το πρόβλημα, οδηγώντας το αλιευτικό στα χωρικά ύδατα ευθύνης της Ιταλίας, και όχι να σώσει τους επιβαίνοντες στο σκάφος. Γι’ αυτό και δεν έγινε καμιά προσπάθεια, γι’ αυτό και το υπερσύγχρονο ναυαγοσωστικό που βρίσκεται στο Γύθειο παρέμεινε δεμένο στο λιμάνι. Γιατί, αν έφταναν στη χώρα 750 άνθρωποι λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, θα κατέρρεε το αφήγημα της επιτυχημένης προσφυγικής πολιτικής που έχτισε τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση και θα υπήρχε πολιτικό κόστος.

Αν η υπόθεση είναι σωστή, τότε γεννιούνται νέα ερωτήματα. Ποιος έδινε εντολές στους άνδρες του Λιμενικού; Η φυσική ή η πολιτική ηγεσία; Ο κ. Σαρμάς είχε απόλυτη γνώση των όσων διαδραματίζονταν, ενέκρινε τη λύση που επιλέχτηκε ή την επέβαλαν άλλοι; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με δική του πρωτοβουλία πρέπει να ριχτεί άπλετο φως, να συγκροτηθεί μια ανεξάρτητη εξεταστική επιτροπή και να δοθούν όλα τα στοιχεία (βίντεο, συνομιλίες κ.α.) στη δημοσιότητα, για να μην υπάρξει περίπτωση ενός ακόμη κουκουλώματος.

Το μεγαλύτερο προσφυγικό ναυάγιο στη Μεσόγειο θέτει επιτακτικά το αίτημα να υπάρξουν νόμιμες οδοί εισόδου, έξω από τα δουλεμπορικά κυκλώματα, όσων έχουν δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο στις ευρωπαϊκές χώρες. Επιπλέον, η τραγωδία αυτή στάθηκε αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του σεβασμιότατου Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομου από ομιλία του στην Παλαιά Βουλή το 2010: «… στήν Ἐκκλησία ὁ ἕνας μπορεῖ νά εἶναι μοναδικός ἀλλά ὄχι ἀποκλειστικά καί μόνος, γι’ αὐτό ἡ ὑπέρβαση τῆς ξενοφοβίας ἐπιτυγχάνεται μόνον μέ τήν ἀποδοχή τοῦ ‘‘ἄλλου’’ καί τήν μετάβαση ἀπό τόν ξένο πρός τόν πλησίον, ἔτσι κατανοεῖται καί ὁ σεβασμός στήν ἑτερότητα». Λόγια επίκαιρα για όσους διαπράττουν ύβρη, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή, περιφρονώντας τους σύγχρονους ικέτες, που η ανάγκη τους έφερε στην πόρτα μας.

________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: Αδιέξοδες πολιτικές

Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη σε πάτρωνες και προστάτες, δέσμια εσωκομματικών ισορροπιών οδηγείται σε έναν διάλογο που, πιθανώς, να καταλήξει σε επώδυνο συμβιβασμό για τα συμφέροντα της χώρας και σε ειρηνικό ακρωτηριασμό....

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση βρέθηκε για μια ακόμη φορά σε πολύ δύσκολη θέση. Η στάση και οι αποφάσεις της προκάλεσαν τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και δημιούργησαν σκεπτικισμό στους πολίτες. Ο ερχομός του κ. Πομπέο, οι ανακοινώσεις της υπουργού Παιδείας για τις μαθητικές καταλήψεις και τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής των ηγετών της Ε.Ε. άφησαν βαθύ και αρνητικό αποτύπωμα στην πολιτική της.

Η επίσκεψη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ πέρα από αυτό που κάθε φορά σημαίνει, δηλαδή εξάρτηση και υποτέλεια, ανέδειξε κάτι άλλο πολύ σημαντικό: τις διαφορετικές και συγκρουόμενες απόψεις που υπάρχουν στη Ν.Δ. για ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Αναφέρομαι στην κοινή ανακοίνωση των υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και ΗΠΑ στην οποία η συμφωνία με τη Β. Μακεδονία χαρακτηριζόταν ως ιστορική. Στη συνέχεια ο όρος απαλείφθηκε. Αυτή η πρωτοφανής ενέργεια φανερώνει ή ότι στο ΥΠΕΞ υπάρχει ανικανότητα επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας ή ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι όμηρος της ακραίας πτέρυγας του κόμματος του, η οποία πέτυχε νωρίτερα να μην έρθουν για κύρωση στη Βουλή οι συμφωνίες με τη Β. Μακεδονία απειλώντας ότι θα τις καταψηφίσει. Με εκβιασμούς και εσωκομματικές ακροβασίες, όμως, δεν ασκείται εξωτερική πολιτική. Ο πρωθυπουργός πληρώνει τώρα τη λαϊκιστική στάση που κράτησε απέναντι στο θέμα αυτό, όταν ήταν αντιπολίτευση.

Σοβαρότητα πρόβλημα δημιουργεί και η πολιτική του υπουργείου Παιδείας. Η τελευταία απόφαση της κ. Κεραμέως σχετικά με την τηλεκπαίδευση και τις καταλήψεις οδήγησε ακόμη και τη ΔΑΚΕ σε ριζική διαφωνία. Ανεξάρτητα από την άποψη έχει καθένας για τις καταλήψεις το γεγονός ότι η υπουργός , νομικός ούσα, προσπαθεί να αποκλείσει από την εξ αποστάσεως εκπαίδευση τους μαθητές που συμμετέχουν στις καταλήψεις και να μετατρέψει τους εκπαιδευτικούς σε χαφιέδες με την καταχώριση των απουσιών δείχνει τον πανικό και τη νοοτροπία της. Ποτέ άλλοτε υπουργός δεν ξεστόμισε τέτοια απειλή και δεν επιχείρησε να κάνει τέτοιες διακρίσεις για ένα δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο. Η κ. Κεραμέως από θέση ισχύος πουλά τσαμπουκά σε εφήβους, που έχουν δίκαια αιτήματα, και ο πρωθυπουργός την κρατάει ακόμη στη θέση της. Δεν έχει αντιληφθεί ούτε ποια είναι τα μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσης, ούτε πώς λύνονται. Αγνοεί ποια δυναμική μπορεί να προκύψει από τις αντιδράσεις των νέων. Ας ρίξει μια ματιά στις φωτογραφίες των προκατόχων της, οι οποίες υπάρχουν εκεί στο υπουργείο, και, ίσως, καταλάβει.

Κριτική σε υψηλούς τόνους έκαναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και για τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. Η κυβέρνηση, βεβαίως, πανηγυρίζει και ο πρωθυπουργός δηλώνει απολύτως ικανοποιημένος; Αλήθεια από πού προκύπτει αυτή η ευφορία; Από το γεγονός ότι δεν αναφέρεται η λέξη κυρώσεις για την Τουρκία στα συμπεράσματα της συνόδου την ίδια στιγμή που επιβάλλονται στη Λευκορωσία; Από την άρνηση της Γερμανίας και άλλων χωρών να υπάρξει ένας μόνιμος μηχανισμός αυτόματων κυρώσεων σε περίπτωση που συνεχίζονται οι τουρκικές απειλές; Τόσο γρήγορα ξέχασε ο πρωθυπουργός ότι το Oruc Reis για ένα μήνα έκανε έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και για μεγάλο διάστημα συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο σε θαλάσσια οικόπεδα της κυπριακής δημοκρατίας; 

Η Ε.Ε. αφήνει την Τουρκία να εισβάλλει στη Συρία, να επεμβαίνει στη Λιβύη, να εμπλέκεται στη διαμάχη Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν και να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια διεθνές δίκαιο και συμφωνίες. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έμεινε ξανά στα λόγια. Η Ελλάδα έπεσε στη διπλωματική παγίδα που της έστησε η Τουρκία. Εκείνη ελάχιστα λαβώθηκε από τις αποφάσεις της συνόδου. Απέσυρε το Oruc Reis, ζήτησε διάλογο και έθεσε ανύπαρκτα ζητήματα. Στο μεταξύ απέφυγε τις κυρώσεις, που ήταν ο στόχος της, και ετοιμάζεται να ξαναβγάλει το ερευνητικό πλοίο, αν ο διάλογος αποτύχει. Θα συνεχίσει να προκαλεί μέχρι την επόμενη σύνοδο που θα ξαναβρεί τρόπο να ξεγλιστρήσει.

Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη σε πάτρωνες και προστάτες, δέσμια εσωκομματικών ισορροπιών οδηγείται σε έναν διάλογο που, πιθανώς, να καταλήξει σε επώδυνο συμβιβασμό για τα συμφέροντα της χώρας και σε ειρηνικό ακρωτηριασμό. Αδυνατεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες των νέων παιδιών και προσπαθεί να τα ταπεινώσει. Το πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο βαθαίνει. Και έκλεισαν, μόλις, 15 μήνες από τότε που ανέβηκε στην εξουσία.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας