Κώστας Δουζίνας: Το κράτος των δικαστών (2): Οι ιδεολογικές πίστεις των δικαστών

Δεν ξέρω ούτε με ενδιαφέρει τι ψηφίζει η κα εισαγγελέας. Αλλά επειδή ξέρω, μαζί με την παγκόσμια κριτική βιβλιογραφία, ότι οι ιδεολογικές πεποιθήσεις των δικαστών αποτελούν ένα από τους βασικούς παράγοντες στις αποφάσεις τους, νομίζω ότι πρέπει και η Ελλάδα να βρει τρόπους για να γίνονται οι πεποιθήσεις αυτές δημόσια γνωστές και να λαμβάνονται υπ’ όψη όταν διορίζονται οι ηγεσίες μέσα σε μιά λογική ιδεολογικά ισορροπημένου δικαστικού σώματος...

γράφει ο Κώστας Δουζίνας*

Όπως πλησιάζουμε στις Αμερικανικές προεδρικές εκλογές ένα θέμα άγνωστο σε μας έχει κεντρική θέση στην αντιπαράθεση: η σύνθεση του Ανώτατου Δικαστηρίου (Supreme Court). To Κογκρέσο θα ολοκληρώσει την επόμενη εβδομάδα τον διορισμό στο Δικαστήριο της Amy Barrett εκλεκτής του Trump. Η υπερσυντηρητική Barrett θα δώσει πλειοψηφία 5-4 στη δεξιά πλευρά του Δικαστηρίου. Έτσι μια σειρά ιστορικά φιλελεύθερων αποφάσεων θα κινδυνεύσουν και το Δικαστήριο θα μετατραπεί στον μεγαλύτερο υποστηρικτή της «πλουτοκρατίας και της διαπλοκής», όπως γράφει η Guardian. O Trump δήλωσε επανειλημμένα ότι θέλει την Barrett στο Supreme Court πριν τις εκλογές, μιας και μπορεί να κληθεί το Δικαστήριο να αποφασίσει το αποτέλεσμα τους. Έτσι έγινε το 2000 όταν το Δικαστήριο κατοχύρωσε την εκλογή του προέδρου G. W. Bush με ψήφους 5-4 απορρίπτοντας την προσφυγή του υποψήφιου των Δημοκρατικών Al Gore. Μια συνταγματική σύμβαση λέει ότι ο απερχόμενος Πρόεδρος δεν πρέπει να διορίζει δικαστές λίγο πριν τη λαϊκή ετυμηγορία. Αλλά ο Trump δεν πίστευε ότι υπάρχει ο κορονοιός, σιγά μη ακολουθούσε συμβάσεις και συμφωνίες κυρίων.

Το «μπούκωμα του δικαστηρίου» (court packing)

Οι Δημοκρατικοί απείχαν από την τελική ψηφοφορία για την επικύρωση της Barrett. Έβαλαν στις θέσεις τους εικόνες πολιτών που θα υποφέρουν από την εκλογή της επειδή θα χάσουν την περιορισμένη υγειονομική κάλυψη του νόμου Obamacare που οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν δηλώσει ότι θα καταργήσουν. Η κεντρική συνταγματική προσφυγή κατά του νόμου θα αποφασιστεί από το Δικαστήριο την αμέσως επόμενη περίοδο. Τι μπορούν να κάνουν οι Δημοκρατικοί για να αποκρούσουν τη συντηρητική πλειοψηφία. Το court packing είναι μια πιθανή απάντηση του Προέδρου Biden στον συντηρητικό εκβιασμό. Ο πιθανός νέος Δημοκρατικός Πρόεδρος δεν θέλει να περάσει τη θητεία του με συνεχείς ήττες από ένα αντιδραστικό Δικαστήριο που θα αποτελεί την πιο ισχυρή αντιπολίτευση στις πολιτικές του. Το court packing θα λειτουργήσει ως εξής: Με νόμο αυξάνεται ο αριθμός των μελών του Δικαστηρίου από 9 σε 11. Ο Πρόεδρος προτείνει δύο νέους δικαστές, το Δημοκρατικό πια Κογκρέσο τους αποδέχεται και η συντηρητική και Ρεπουμπλικανική πλειοψηφία 5-4 γίνεται ένα φιλελεύθερο και Δημοκρατικό 6-5.

Θα μου πείτε είναι μια τελείως αντιθεσμική κίνηση, σίγουρα οι συνταγματολόγοι και οι τίμιοι πολιτικοί δεν θα την επιτρέψουν. Και όμως το New Deal, για το οποίο τόσο περηφανεύονται οι Αμερικάνοι, είναι ακριβώς αποτέλεσμα της απειλής του Προέδρου Roosevelt το 1937 να αλλάξει τη συντηρητική πλειοψηφία του Δικαστηρίου, αυξάνοντας τον αριθμό των δικαστών. Η τότε πλειοψηφία είχε επανειλημμένα υποστηρίξει την ιδιωτική περιουσία κατά της κρατικής παρέμβασης και πολλοί δικαστές είχαν κάνει σαφή τη διαφωνία με το New Deal. Η απειλή του Roosevelt οδήγησε έναν δικαστή να αλλάξει πλευρά δημιουργώντας μια νέα φιλελεύθερη πλειοψηφία η οποία αποδέχτηκε τα μέτρα του Roosevelt. Έτσι το σχέδιο για court packing δεν προχώρησε και το New Deal έσωσε την Αμερική και πιθανά και τον καπιταλισμό.

Η επιρροή της πολιτικής και κομματικής τοποθέτησης των δικαστών στις αποφάσεις τους έχει γίνει αντικείμενο πολλών ερευνών στην Αμερική σε αντίθεση με την Ελλάδα. Η πιο πρόσφατη μελέτη του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο New York University Zalman Rothschild που δημοσιεύτηκε τον τελευταίο μήνα είναι χαρακτηριστική. Ο Rothschild εξέτασε 74 περιπτώσεις προσφυγών Εκκλησιών και θρησκευτικών ιδρυμάτων σε ομοσπονδιακά δικαστήρια κατά πολιτειακών αποφάσεων επιβολής περιοριστικών μέτρων για την πανδημία. Τα ευρήματα είναι συγκλονιστικά: κανένας δικαστής που διορίστηκε από τους Δημοκρατικούς δεν αποφάσισε υπέρ των Εκκλησιών. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία (67%) των διορισμένων από τους Ρεπουμπλικάνους και όλοι οι εκλεκτοί του Τραμπ υποστήριξαν τα θρησκευτικά ιδρύματα.

Η φράση περί «ελεύθερης άσκησης της θρησκείας» στην Πρώτη Τροπολογία και η σύνθεση του Ανώτατου Δικαστηρίου έχουν μεγάλη σημασία. Πολλές πρόσφατες προοδευτικές αποφάσεις στηρίχτηκαν στην ερμηνεία της – όπως αυτή που υποχρεώνει τους εργοδότες να παρέχουν στους εργαζόμενους ασφάλιση υγείας που καλύπτει την αντισύλληψη και άλλη για νόμους που απαγορεύουν τις διακρίσεις κατά LGBTQ πολιτών. Αυτή η «αθώα» συνταγματική πρόβλεψη θα χρησιμοποιηθεί για να περιορίσει τις αμβλώσεις και τα δικαιώματα ανθρώπων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Όπως έγινε γνωστό η Barrett είναι κεντρικό στέλεχος της υπερσυντηρητικής και μυστικοπαθούς θρησκευτικής οργάνωσης People of Praise, μιάς Καθολικής μασωνίας με σκοπό τον επηρεασμό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Έχει δηλώσει στο παρελθόν τη διαφωνία της με τμήματα του νόμου Οbamacare, με τις αμβλώσεις, τις πολιτικές κατά των διακρίσεων και την προσπάθεια περιορισμού του δικαιώματος κατοχής όπλων. Οι πολιτικές και ιδεολογικές της απόψεις όπως και οι αποφάσεις της έχουν εξεταστεί λεπτομερώς και οι Δημοκρατικοί δικαιολογημένα ανησυχούν για τη ψήφο της στις σημαντικές συνταγματικές αποφάσεις.

Η ελληνική περίπτωση

Θα μου πείτε πάλι άλλο οι ΗΠΑ άλλο η Ελλάδα. Στο προηγούμενο έδωσα λεπτομερή στοιχεία για τις δικαστικές αποφάσεις που κατάργησαν μια πλειάδα νόμων και πολιτικών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουν υπάρξει στη χώρα μας μελέτες σαν την Αμερικανική που ανέφερα. Εν μέρει αυτό είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι δικαστές δεν επιλέγονται άμεσα από την κυβέρνηση. Είναι σημαντικό επίσης ότι οι απόψεις που εκφράζει η Αμερικανική μελέτη και αυτό το άρθρο δεν είναι γνωστές ή αποδεκτές στην Ελλάδα ενώ συζητιούνται εκτενώς στη διεθνή βιβλιογραφία. Η μη άμεση πολιτική επιλογή των δικαστών δίνει την εντύπωση ότι η Ελληνική νομική επιστήμη έχει βρει ένα τρόπο να ουδετεροποιεί τις δικαστικές πεποιθήσεις και να εξασφαλίζει την αντικειμενικότητα και «ορθότητα» των αποφάσεων. Αποτελεί έναν νομιμοποιητικό μύθο.

Και στην Ελλάδα, η εκάστοτε πολιτική ηγεσία διορίζει την ηγεσία των ανώτερων δικαστηρίων. Η κυβέρνηση επιλέγει αρκετούς υποψήφιους για τις διευθυντικές θέσεις βάσει της επετηρίδας και το υπουργικό συμβούλιο παίρνει την τελική απάφαση από ένα short-list τριών υποψηφίων που επιλέγει η Βουλή. Οι σύντομες και γενικόλογες ακροάσεις των υποψηφίων που εμφανίζονται ενώπιον της Βουλής διεξάγονται ως εάν δικαστές και βουλευτές δεν έχουν πολιτικές απόψεις. Τα μέλη της διάσκεψης των Προέρδρων, που κάνουν τις ακροάσεις, συμπεριφέρονται σαν να μην ξέρουν και να μην ενδιαφέρονται καν για τις πολιτικές θέσεις και προηγούμενες αποφάσεις των υποψηφίων. Όλα αυτά υπηρετούν την υποκριτική άποψη ότι το δίκαιο είναι υπεράνω της πολιτικής και οι δικαστές όταν δικάζουν ξεχνούν προσωρινά τις πολιτικές τους προτιμήσεις και το μυαλό τους γίνεται μιά ιδεολογική tabula rasa.

Η σημασία της ιδεολογικής κατεύθυνσης της ηγεσίας των δικαστηρίων έγινε παγκοίνως γνωστή όταν ο Προκόπης Παυλόπουλος αρνήθηκε να διορίσει την ηγεσία του Αρείου Πάγου και τους Αντιπρόεδρους του ΣΤΕ που πρότεινε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τις περσινές εκλογές. Η συζήτηση επικεντρώθηκε τότε στην συνταγματικότητα της απόφασης του Προέδρου της Δημοκρατίας και την διαφωνία του με την πρωτοβουλία του πρωθυπουργού. Το πραγματικό επίδικο αποσιωπήθηκε. Δεν ακούστηκε γιατί οι προτάσεις Τσίπρα δεν ήταν αποδεκτές από την δεξιά και γιατί αυτές του Μητσοτάκη υπογράφηκαν αμέσως μετά τις εκλογές. Δεν συζητήθηκαν δηλαδή οι πολιτικές απόψεις των υποψηφιών σαν να μην είχαν καμία σημασία παρ’ότι ήταν το πραγματικό διακύβευμα της διένεξης. Όπως εξήγησα στο προηγούμενο, η ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων αποφασίζει την σύνθεση τους στις πολιτικά σημαντικές υποθέσεις οδηγώντας συνήθως στην επικράτηση των πολιτικών και νομικών απόψεων του προέδρου. Το ιδεολογικό φίλτρο των δικαστών λειτουργεί πλήρως και στην Ελλάδα αλλά όχι με την Αμερικανική «απλοϊκή» και τίμια διαφάνεια. Μια μελέτη σαν κι αυτή που ανέφερα θα ήταν χρήσιμη και στην Ελλάδα, αλλά δεν έχω πολλές προσδοκίες.

Ας δούμε επίσης την κατάληξη της δίκης της Χρυσής Αυγής. Μας έδωσε ένα σημαντικό παράδειγμα της επήρειας της ιδεολογίας των δικαστών. Οι νομικοί, οι πολίτες και η πολιτική τάξη – όπως εμφανίστηκε στο περίφημο πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών – ομόφωνα πίστευαν ότι οι κατηγορούμενοι είναι ένοχοι. Με αυτή την έννοια, δεν ήταν μόνο η Χρυσή Αυγή αλλά και η δικαστική εξουσία στο εδώλιο.

Οποιαδήποτε άλλη απόφαση από την καταδίκη θα αποτελούσε σημαντική υποχώρηση για την αξιοπιστία της δικαιοσύνης και την σχέση της με την κοινωνία. Εν τούτοις, η εισαγγελέας της έδρας πρότεινε την αθώωση των κατηγορουμένων και μετά την καταδίκη την αναστολή της φυλάκισης.

Δεν ξέρω ούτε με ενδιαφέρει τι ψηφίζει η κα εισαγγελέας. Αλλά επειδή ξέρω, μαζί με την παγκόσμια κριτική βιβλιογραφία, ότι οι ιδεολογικές πεποιθήσεις των δικαστών αποτελούν ένα από τους βασικούς παράγοντες στις αποφάσεις τους, νομίζω ότι πρέπει και η Ελλάδα να βρει τρόπους για να γίνονται οι πεποιθήσεις αυτές δημόσια γνωστές και να λαμβάνονται υπ’ όψη όταν διορίζονται οι ηγεσίες μέσα σε μιά λογική ιδεολογικά ισορροπημένου δικαστικού σώματος. Αλλά πρώτα πρέπει να απομυθοποιήσουμε τις απόψεις που υποστηρίζουν ότι το δίκαιο είναι πάνω από την πολιτική και η δικαστική εξουσία είναι ιδεολογικά ουδέτερη. Αυτά στα επόμενα.

πηγή: tvxs.gr

(*)Ο Κώστας Δουζίνας, είναι Καθηγητής Νομικής στο Κολλέγιο του Birkbeck του University of London. Έχει πραγματοποιήσει τις σπουδές του στην Αθήνα, το Λονδίνο και το Στρασβούργο, και έχει διδάξει στα πανεπιστήμια του Middlesex, Lancaster, Prague, Αθηνών, Griffith και Nanjung. Είναι ιδρυτικό μέλος του Critical Legal Conference, της Νομικής Σχολής του Birkbeck, αλλά και του Ινστιτούτου για Ανθρωπιστικές Επιστήμες του Πανεπιστημίου του Birkbeck του οποίου είναι σήμερα Διευθυντής....

Η Σαουδική Αραβία ξεκίνησε καμπάνια μποϊκοτάζ εναντίον της Τουρκίας (Twitter: #boycottturkey)

Χαρακτηρίζουν τον Ερντογάν ως Χίτλερ!

Με το hashtag #boycottturkey μπορείτε να δείτε στο Twitter τις εκατοντάδες δημοσιεύσεις που γίνονται από τη Σαουδική Αραβία μέχρι την Αμερική και πίσω στην Ευρώπη.

Θα βρείτε πολλές δημοσιεύσεις οι οποίες αναφέρονται στο γεγονός ότι τα ράφια των σουπερμάρκετ και άλλων καταστημάτων στη Σαουδική Αραβία άδειασαν από τούρκικα προϊόντα και στη θέση τους μπήκαν ελληνικά, μαροκινά και αιγυπτιακά προϊόντα.

Η καμπάνια της Σαουδικής Αραβίας, έρχεται λίγους μήνες μετά την δημοσιοποίηση ηχητικών αποσπασμάτων από την δολοφονία του δημοσιογράφου Κασόγκι, στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Τουρκία.

#boycottFrance #BoycottTurkey
France took a very wrong step and we all muslims should boycott every french product
Retweet if you agree. pic.twitter.com/UGw2fAPgti

— عبدالله بن محمد مشتاق بن عبدالحكيم (@__Abdullah20__) October 23, 2020

This pic show the ongoing Turkish wars all over the world.
The Turkish army is paid indirectly by the economy. Every less dollar spent buying Turkish products will weaken the army, thus, less International wars. #boycottTurkey#حمله_مقاطعه_المنتجات_التركيه pic.twitter.com/dOMdHISHbY

— سيف الخالدي (@saif_alkhaldi6) October 16, 2020

Κορονοϊός : Οι παχύσαρκοι ασθενείς διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο επιπλοκών και θανάτου

Κορονοϊός: Αυξημένο κίνδυνο να νοσήσουν βαρύτερα οι παχύσαρκοι, δείχνουν νέα στοιχεία..

Η παχυσαρκία αποτελεί μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας παγκοσμίως, ενώ έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες κινδύνου για νοσηλεία σε μονάδα εντατικής θεραπείας ασθενών με λοίμωξη Covid-19.

Οι ιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδώρα Ψαλτοπούλου, Ιωάννης Ντάνασης και Θάνος Δημόπουλος (πρύτανης ΕΚΠΑ) συνοψίζουν τα σχετικά δεδομένα από τη δημοσίευση του Heidi Ledford στο περιοδικό Nature [Nature 586, 488-489 (2020)] στις 20/10/2020.

Συγκριτικά με όσους έχουν φυσιολογικό βάρος για το φύλο και την ηλικία τους, οι παχύσαρκοι ασθενείς με Covid-19 εμφανίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο να καταλήξουν από τη νόσο, έχοντας λάβει υπόψη και άλλους παράγοντες κινδύνου όπως ο διαβήτης και η υπέρταση.

Η συγκεκριμένη ομάδα ασθενών συχνά εμφανίζει δυσχέρεια στη διασωλήνωση λόγω του σωματότυπου, ενώ παρουσιάζονται επίσης και μειωμένες πνευμονικές εφεδρείες.

Επιπλέον, ο λιπώδης ιστός εκφράζει σε υψηλό βαθμό τον υποδοχέα του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης τύπου 2 (ACE2) μέσω του οποίου ο ιός SARS-CoV-2 εισέρχεται στα ανθρώπινα κύτταρα, και έτσι ο λιπώδης ιστός μπορεί να λειτουργήσει ως «δεξαμενή» υψηλού ιικού φορτίου.

Επιπρόσθετα, η περίσσεια λιπώδους ιστού οδηγεί σε κατάσταση μακροχρόνιας φλεγμονής, που μπορεί να διευκολύνει την εμφάνιση συνδρόμου «καταιγίδας κυτοκινών», ενώ παράλληλα εξασθενεί την ανοσιακή απάντηση απέναντι στον SARS-CoV-2.

Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι η παχυσαρκία έχει συσχετιστεί με αλλαγές στο μικροβίωμα του εντέρου, της μύτης και των πνευμόνων.

Συγκεκριμένα, τα παχύσαρκα άτομα έχουν μικρότερη ποικιλία μικροβιακών πληθυσμών συγκριτικά με τα άτομα με φυσιολογικό BMI.

Αλλαγές στο μικροβίωμα μπορεί να σχετίζονται με διαφορετικού βαθμού ανοσιακή απάντηση στον αντιγριπικό εμβολιασμό [Hagan, T. et al. Cell 178, 1313–1328 (2019)].

Όλο και περισσότεροι επιστήμονες εγείρουν ανησυχίες σχετικά με την αναμενόμενη αποτελεσματικότητα των εμβολίων έναντι του SARS-CoV-2 σε πολίτες με υψηλό δείκτη μάζας σώματος.

Στον αντίποδα, ωστόσο, βρίσκεται μερίδα της επιστημονικής κοινότητας που υποστηρίζει ότι τα δεδομένα περί μη αποτελεσματικότητας του εμβολίου της γρίπης σε παχύσαρκα άτομα είναι περιορισμένα, ενώ επιπλέον η γενίκευση των αποτελεσμάτων του εμβολίου της γρίπης στο εμβόλιο του SARS-CoV-2 δε θεωρείται απόλυτα έγκυρη.

Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα προκαλεί έντονο προβληματισμό, ενώ έχει προταθεί ο εμβολιασμός με επιπλέον αναμνηστικές δόσεις του εμβολίου σε περίπτωση που αυτό δεν εγείρει την αναμενόμενη ανοσιακή απάντηση στα άτομα με παχυσαρκία.

Ιδιαίτερη σημασία έχει ο κατάλληλος σχεδιασμός των κλινικών μελετών, ώστε να έχουν την απαιτούμενη στατιστική ισχύ για να αναδείξουν διαφορές μεταξύ παχύσαρκων και μη συμμετεχόντων.

Πολλές από τις τρέχουσες κλινικές μελέτες δεν είναι σίγουρο ότι θα μας παράσχουν την προσδοκώμενη ποιότητα των δεδομένων, ώστε να εξαγάγουμε ασφαλή συμπεράσματα για το συγκεκριμένο θέμα, γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί η αντιπροσωπευτική συμμετοχή και ατόμων με αυξημένο BMI στις μελέτες, ώστε να είναι δυνατή η συγκριτική αξιολόγηση των αποτελεσμάτων.

Συμπερασματικά, το ποσοστό του πληθυσμού με παχυσαρκία αγγίζει σε ορισμένες χώρες το 40%, ενώ οι παχύσαρκοι ασθενείς με Covid-19 έχουν σημαντικά υψηλότερο κίνδυνο να εμφανίσουν σοβαρή νόσο, επιπλοκές και θάνατο.

Υπό αυτό το πρίσμα, η διασαφήνιση της ασφάλειας και της αποτελεσματικότητας των εμβολίων έναντι του SARS-CoV-2 σε αυτήν την πληθυσμιακή ομάδα έχει ιδιαίτερη σημασία για τη δημόσια υγεία.

πηγή πληροφοριών: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Λιάνα Κανέλλη: Το βαρέλι, ο πάτος και η λίμνη

Μην τσιμπάτε στα σημεία των καιρών. Χάνει μόνον όποιος δε δίνει τη μάχη του για να φύγει απ’ την καρέκλα του θεατή και ν’ ανεβεί στη σκηνή να παίξει το έργο των πολλών. Αυτό που γράφουν οι λαοί χωρίς αφεντικά.

της Λιάνας Κανέλλη

Σε εποχές σαν κι αυτή που διανύουμε, στα πρώτα είκοσι χρόνια του 21ου αιώνα, καλό θα είναι να ομολογήσουμε πως ο καθένας κι η καθεμιά από μας, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά ίσως σε όλη σχεδόν τη γη, ψάχνουμε τον πάτο του βαρελιού. Παραπάνω από μια φορά τη βδομάδα ή τη μέρα, αναρωτιέσαι «δεν έχει τέλος αυτή η κατρακύλα, πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα, πιάσαμε πάτο ή τον ξύνουμε, με τον ενδόμυχο φόβο ότι από κάτω είναι και η άβυσσος;».

Απογοήτευση. Εξαπάτηση. Βία. Φτώχεια. Συρράξεις και πόλεμοι. Προσφυγιά. Πείνα. Ανασφάλεια. Δεδομένα, όπως τα δικαιώματα, η εργασία, η σύνταξη, η παιδεία, η υγεία, κατακτήσεις ακριβοπληρωμένες με αίμα έχουν μπει στην περιδίνηση μεταξύ απαξίωσης και κατάργησης. Και καπάκι σε όλα τούτα, το απίστευτο, το ως χτες απίθανο, το σχεδόν παράλογα, και κυρίως αβίαστα χυδαίο μιας παραπλάνησης, που μετατρέπεται σε πραγματικότητα. Ετσι, απ' τη μια δυσκολεύει η ουσία της ιδεολογικής σύγκρουσης, κι απ' την άλλη η πραγματικότητα ευτελίζει ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό. Γιατί είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς να ξαναγράψεις την ιστορία, ας πούμε ότι αυτό παλεύεται ακόμα, κι άλλο να γράφεις ιστορία με όρους μήτε καν επιθεώρησης, αλλά του πιο φτηνιάρικου ριάλιτι...με διεθνή απήχηση.

Γυρνάω το ρολόι πίσω στη φρίκη του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία. Φέρνω στο νου μου τα κομματιασμένα κορμιά ανθρώπων, και δη παιδιών, σε κρατήρες ανοιγμένους από θηριώδεις βόμβες του πολιτισμένου δυτικού κόσμου, με ΝΑΤΟικούς εκτελεστές κι Ευρωπαίους εμπνευστές. Δεν πέρασαν διακόσια χρόνια. Μόλις είκοσι ένα. Και μετά διαβάζω, και νομίζω πως είναι τρολ, κι ότι κάποιος κάνει χυδαία πλάκα, μια συνωμοσία ηλιθίων που δεν είναι πια θεωρία, αλλά έρχεται να με βαρέσει κατακούτελα, μαζί με όλους όσους παλέψαμε για να μην κομματιαστεί μια χώρα και κάθε έννοια συμβίωσης λαών, πέρα από ράτσα, έθνος, χρώμα ή φυλή. Διαβάζω λοιπόν ότι η λίμνη Γκαζίβοντα στα σέρβικα ή Γκουτζμάν στα αλβανικά, τεχνητή, μεγέθους 24 τετραγωνικών χιλιομέτρων μετονομάζεται, βαφτίζεται κυριολεκτικά.... Λίμνη Τραμπ (Lake Trump). Σέρβοι και Κοσοβάροι αποφάσισαν να τιμήσουν έτσι τον τρισμέγιστο, διαβολικά καλό που λέει κι ο Τσίπρας, που τους έκατσε με το ζόρι απέναντι στο γραφείο του, σχήματος αβγού, και βαφτισμένο οβάλ, δίνοντας το όνομά του σε μια λίμνη επειδή συμφιλίωσε τους ως χτες άσπονδους εχθρούς. Και γύρω απ' τη λίμνη χορεύουνε τα ξωτικά της εποχής, Ρωσίδες και Κινέζες και Αμερικάνες νεράιδες, με δώρα πακέτα πολυεθνικών ανταγωνισμών, δισεκατομμύρια δολάρια για τρένα, αεροπλάνα, όπλα, δίκτυα 5G κι άλλα τέτοια καλούδια, που βγαίνουν σα λαγοί από το μαύρο καπέλο του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό τσίρκο.

Ναι ξέρω, θα μου πείτε πως έχουμε κι εμείς Λεωφόρο ΝΑΤΟ στον Ασπρόπυργο και πως το Κόσοβο έχει γεμίσει ανδριάντες του Κλίντον, κι απ' την Τσεχία ως τις Βαλτικές έχουν γκρεμιστεί τα μνημεία με τα σφυροδρέπανα και τ' αστέρια του Κόκκινου Στρατού κι έχουν αντικατασταθεί με σβάστικες...

Ναι ξέρω, θα μου πείτε ότι οι ποινές για τους εγκληματίες ναζιστές ήταν τόσο ζεστές και τόσο κρύες, που ήρθαν χλιαρές και χαλαρά, κι έφεραν σαν πλευρική μαχαιριά, αυτή που τρυπάει τα πνευμόνια και κόβει την ανάσα, τον υπέργηρο εραστή της 4ης Αυγούστου, τον αντισημίτη, να υπερασπίζεται τον ευρωλαγό, που γύρισε για να απειλήσει τους αμετανόητους κυνηγούς του φασισμού, τους κομμουνιστές. Δεν ξέρω αν το βαρέλι έχει πάτο. Η λίμνη όμως έχει βυθό. Και είναι τεχνητή. Φτιαγμένη από ανθρώπους. `Η και από ανθρωπάκια. Για να σηκώσουμε κεφάλι πρέπει να ξεραθούνε τα πηγάδια του συστήματος κι οι λίμνες. Και τα χέρια των ανθρώπων της δουλειάς να ανοίξουν και να γίνουν φτερά, επειδή και μπορούν, και ξέρουν, κι έχει αποδειχτεί πως γίνεται. Η πρώτη αντίσταση είναι να μην αναρωτιέσαι αν έχει πάτο το βαρέλι, αλλά αν μπορείς να μην το θεωρείς ανίκητο, γιατί μπορεί να μην υπάρχει αν δεν κόψεις εισιτήριο στην παράσταση. Για ζωντανούς νεκρούς. Μην τσιμπάτε στα σημεία των καιρών. Χάνει μόνον όποιος δε δίνει τη μάχη του για να φύγει απ' την καρέκλα του θεατή και ν' ανεβεί στη σκηνή να παίξει το έργο των πολλών. Αυτό που γράφουν οι λαοί χωρίς αφεντικά.

πηγή: rizospastis

Covid-19: Γιατί το δεύτερο κύμα του ιού στην Ευρώπη φαίνεται να είναι λιγότερο φονικό παρά τα πολλά κρούσματα

Η πτώση στην αναλογία θανάτων προς επιβεβαιωμένα κρούσματα μπορεί να εξηγηθεί εν μέρει, από το γεγονός ότι παντού γίνονται πια περισσότερα τεστ για κορονοϊό και έτσι έρχονται στο φως περισσότερα «σιωπηλά» κρούσματα, συχνά ασυμπτωματικά..

Παρά τα συνεχώς αυξανόμενα κρούσματα κορονοϊού σε πολλές ευρωπαϊκές -και όχι μόνο- χώρες, το δεύτερο πανδημικό κύμα της Covid-19 φαίνεται να είναι λιγότερο φονικό (ως αναλογία θανάτων προς επιβεβαιωμένα κρούσματα). Οι επιστήμονες το αποδίδουν, κυρίως, αφενός σε δημογραφικούς λόγους (κρούσματα σε όλο και πιο νεαρές ηλικίες) αφετέρου στις καλύτερες πλέον θεραπείες στα νοσοκομεία και στην ήδη αποκτηθείσα εμπειρία των γιατρών.

Ο αριθμός των ασθενών με Covid-19 που είναι αρκετά άρρωστοι για να εισαχθούν σε νοσοκομείο αυξάνεται με ρυθμό μικρότερο της αύξησης των κρουσμάτων, ενώ ακόμη πιο μικρή είναι η αύξηση της θνητότητας, σύμφωνα με τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι υπηρεσίες υγείας σε διάφορες χώρες να μην έχουν κατακλυστεί ακόμη, όπως θα είχε συμβεί αν ο ρυθμός αύξησης των σοβαρών περιστατικών είχε ακολουθήσει τον αριθμό των λοιμώξεων (κρουσμάτων) με τον ίδιο τρόπο που είχε συμβεί το δίμηνο Μαρτίου-Απριλίου.

«Στη δυτική Ευρώπη σχεδόν κάθε χώρα βλέπει ακόμη μία πολύ μικρότερη αναλογία θανάτων ανά κεφαλή σε αυτό το δεύτερο κύμα από ό,τι στο πρώτο στη διάρκεια της άνοιξης», δήλωσε ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας-Επιδημιολογίας Μαρκ Γουλχάουζ του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

Οι θάνατοι αυξάνονται σήμερα στην Ευρώπη με πιο αργό ρυθμό από ό,τι την άνοιξη στο πρώτο κύμα. Αφότου οι θάνατοι από Covid-19 άρχισαν πάλι να αυξάνονται στο τέλος του καλοκαιριού και στην αρχή του φθινοπώρου (αρχή δεύτερου κύματος), χρειάστηκε κατά μέσο όρο ένας μήνας για να υπάρξει ένας θάνατος ανά ένα εκατομμύριο κατοίκους στην Ευρώπη, ενώ τον Μάρτιο είχε χρειαστεί μόνο μία εβδομάδα για την ίδια αναλογία.

Η πτώση στην αναλογία θανάτων προς επιβεβαιωμένα κρούσματα (που είναι κάτι διαφορετικό από την αναλογία θανάτων προς συνολικά κρούσματα) μπορεί να εξηγηθεί εν μέρει, σύμφωνα με τους Βρετανούς επιστήμονες, από το γεγονός ότι παντού γίνονται πια περισσότερα τεστ για κορονοϊό (και έτσι έρχονται στο φως περισσότερα «σιωπηλά» κρούσματα, συχνά ασυμπτωματικά) και εν μέρει από το ότι ένα ολοένα μεγαλύτερο ποσοστό των θετικών στον κορονοϊό είναι άνθρωποι νέας ηλικίας, οι οποίοι έχουν μικρότερη πιθανότητα να αρρωστήσουν σοβαρά, σε σχέση με τους ασθενείς του πρώτου κύματος, όταν οι νέοι αναλογικά ήταν πολύ λιγότεροι.

Η δημογραφική (ηλικιακή) κατανομή των νοσηλευόμενων ασθενών με Covid-19 έχει μεταβληθεί σημαντικά, όπως δείχνουν τα στοιχεία από 44 χώρες της επιστημονικής κοινοπραξίας ISARIC (International Severe Acute Respiratory and Emerging Infection Consortium): Οι άνω των 60 ετών ασθενείς είναι πλέον κάτω του 50%, από 70% τον Φεβρουάριο, στην αρχή της πανδημίας. Επιπλέον, η ενδονοσοκομειακή θνητότητα μεταξύ των ασθενών άνω των 60 ετών έχει πέσει στο μισό, από το 50% στην αρχή της άνοιξης, στο 25% στις αρχές του φθινοπώρου.

Όσοι σήμερα εισάγονται σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), έχουν περισσότερες πιθανότητες να βγουν «νικητές» από ό,τι την άνοιξη. Στοιχεία από τη Βρετανία, για παράδειγμα, δείχνουν ότι το ποσοστό όσων πέθαναν μέσα σε 28 ημέρες από την εισαγωγή τους σε ΜΕΘ μειώθηκε από 39% την άνοιξη και το καλοκαίρι, σε 27% τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο.

Η αύξηση στην πιθανότητα επιβίωσης σε ΜΕΘ είναι ιδιαίτερα αισθητή στους ασθενείς έως 70 ετών, καθώς αυξήθηκε από 61% σε 79% για τις ηλικίες 50 έως 69 και από 82% σε 91% για τους κάτω των 50 ετών.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Ιατρικής Πολ Χάντερ του Πανεπιστημίου της Ανατολικής Αγγλίας, περίπου το 50% αυτής της βελτίωσης στις ΜΕΘ οφείλεται στη χρήση δεξαμεθαζόνης και άλλων στεροειδών φαρμάκων που μειώνουν τη φλεγμονή και καταστέλλουν την αυτοκαταστροφική υπεραντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος πολλών ασθενών. «Το υπόλοιπο 50%», εκτίμησε, «πιθανώς οφείλεται στη μεγαλύτερη εμπειρία των γιατρών και νοσηλευτριών που έχουν μάθει πώς να αντιμετωπίζουν τους ασθενείς. Το έχουμε δει αυτό σε όλες τις επιδημίες. Στην περίπτωση του Έμπολα π.χ. η θνητότητα έπεσε σταδιακά στη διάρκεια της επιδημίας στη Δυτική Αφρική».

Την ίδια άποψη έχει ο καθηγητής Ιατρικής Πίτερ Οπενσόου του Αυτοκρατορικού Κολλεγίου (Imperial College) του Λονδίνου, σύμφωνα με τον οποίο, «οι άνθρωποι έχουν πια μάθει πολλά μικρά τρικ, τα οποία με το πέρασμα του χρόνου, όταν συνδυαστούν, κάνουν τη μεγάλη διαφορά».

Για παράδειγμα, οι γιατροί έχουν πια καλύτερη γνώση πότε να δώσουν κάποιο φάρμακο (π.χ. αντιπηκτικό του αίματος) σε έναν ασθενή, πότε να τον διασωληνώσουν και πότε να τον γυρίσουν μπρούμυτα για να διευκολύνουν την παροχή οξυγόνου. Έτσι, οι πιθανότητες να βγει κανείς ζωντανός ακόμη και μετά από σοβαρή Covid-19 έχουν αυξηθεί.

Μία άλλη πιθανή εξήγηση για τη μειωμένη φονικότητα είναι ότι όσοι μολύνονται σήμερα με κορονοϊό δέχονται πια μειωμένες δόσεις και φορτία του ιού από ό,τι πριν έξι μήνες, επειδή φορούν μάσκες και τηρούν τις κοινωνικές αποστάσεις. Όσο μικρότερο είναι το ιικό φορτίο, όπως έχει φανεί και σε άλλες αναπνευστικές παθήσεις, τόσο λιγότερο σοβαρή τείνει να είναι η νόσος. Δεν αποκλείεται, εξάλλου, ο κορονοϊός να έχει μεταλλαχθεί και να έχει γίνει πιο μεταδοτικός αλλά λιγότερο φονικός, κάτι που οι γενετιστές ακόμη δεν έχουν επιβεβαιώσει.

Από την άλλη, όμως, η αύξηση των κρουσμάτων μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε ασφυξία το σύστημα υγείας μίας χώρας, διότι ακόμη και αν ο ιός είναι λιγότερο φονικός πια, αν τα κρούσματα είναι πάρα πολλά, μπορεί να υπερκεραστεί το δυναμικό σε πόρους (κλίνες, γιατροί κ.ά.) σε μία χώρα. Ο αριθμός των νοσηλευόμενων με Covid-19 αυξάνεται ξανά στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και σε χώρες όπως η Τσεχία τα νοσοκομεία σήμερα έχουν περισσότερους ασθενείς με κορονοϊό από ό,τι την άνοιξη.