ο Γιάννης ΛΟΥΛΗΣ στο johnloulis.gr
Ποια θα ναι η «επόμενη ημέρα» των εκλογών; Κρίσιμο είναι φυσικά, με την Ελλάδα μια ανάσα πριν την άβυσσο, το πιο κόμμα θα κόψει πρώτο το νήμα, καθώς αυτό θα αποδειχτεί ο άξονας για την όποια κυβέρνηση συνεργασίας.
Όμως, πιο μακροχρόνια –δηλαδή στρατηγικά - το κυριολεκτικά υπαρξιακό ερώτημα, είναι διαφορετικό: Μπορεί η χώρα μετεκλογικά να βάλει τις βάσεις για την διάσωση της, όταν ένα δεδομένα παθογενές κομματικό σύστημα καλείται να διαφεντεύσει τις τύχες της;
Η διαδρομή προς τη σημερινή τραγική πραγματικότητα είναι πεντακάθαρη, αν και ελάχιστοι από το πολιτικό προσωπικό την έχουν εμπεδώσει. Από τη δεκαετία του 1980 χτίστηκε ένας κρατικός δεινόσαυρος, σπάταλος, γραφειοκρατικός και διεφθαρμένος, που έπνιξε την οικονομία στα ελλείμματα. Ήταν το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα των συντεχνιών και των συμφερόντων. Τα δυο μεγάλα κόμματα, αχαλίνωτα πελατειακά, ήθελαν το «μεγάλο κράτος» για να εξυπηρετούν τους φίλους τους. Η Αριστερά, όντως δεν είχε ευκαιρίες για πελατειακές συμπεριφορές. Όμως «ιδεολογικά», ήθελε ακόμη «περισσότερο κράτος», δηλαδή ακόμη μεγαλύτερη δοσολογία καταστροφής.
Όταν αυτή ήρθε, το κομματικό σύστημα είτε αποδείχθηκε ανίκανο στο να υλοποιήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις (κυβέρνηση Παπανδρέου), είτε έκανε, με αχαλίνωτη ανευθυνότητα, λάβαρο τον λαϊκισμό (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ). Χωρίς δραστική μείωση του δημόσιου τομέα, ιδιωτικοποιήσεις, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, δεν μπήκαν οι νέες δομές για αναπτυξιακή δυναμική. Η κοινωνία υπέστη μια σκληρή λιτότητα, χωρίς στόχους και προοπτική. Αφού δεν υλοποιούντο αλλαγές και τομές, κυριάρχησε το παραπλανητικό δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Ούτε είναι συμπτωματικό το απίστευτο: Ότι δηλαδή γίνονται εκλογές και ουδείς προβάλλει τη μεταρρυθμιστική του ατζέντα! Αντίθετα όλοι (φυσικά με πρωταθλητή τον ΣΥΡΙΖΑ) υπόσχονται ως προτεραιότητα εξωπραγματικές αλλαγές στο μνημόνιο.
Οι εταίροι και δανειστές μας άργησαν να αντιληφθούν το βάθος της παθογένειας του ελληνικού κομματικού συστήματος. Με έκπληξη είδαν πως σε αντίθεση με την Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία, δεν υπήρχε στοιχειώδης συναίνεση μεταξύ των κομμάτων και ειδικά εκείνων που θεωρούντο «κυβερνητικά». Η Σαμαρική ΝΔ αναδείχθηκε στην πιο λαϊκιστική αξιωματική αντιπολίτευση της Ευρωζώνης. Ήταν ακριβώς αυτός ο λαϊκισμός που εκκόλαψε τον πρωτόγονο εθνικιστικό λαϊκισμό του Καμμένου. Μόνο όταν κινδύνευε να χρεωθεί τη χρεοκοπία της χώρας, ο Σαμαράς αναδιπλώθηκε και με μισή καρδιά «μπήκε-και-δεν μπήκε» στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ενώ τόσο βαθειά ήταν η παθογένεια των δυο «κυβερνητικών» κομμάτων που οι ηγεσίες τους διανοήθηκαν την απερίγραπτη πρωθυπουργοποίηση Πετσάλνικου!
Απαιτώντας πρόωρες εκλογές, ο Αντώνης Σαμαράς προκάλεσε μεγάλη ζημιά στον εαυτό του, και κυρίως στη χώρα. Αν αφήνονταν ο Παπαδήμος μέχρι το 2013 να σταθεροποιήσει την οικονομία, δεν θα φτάναμε ως την πλήρη διεθνή απαξίωση και στο να χαθούν τα λίγα στηρίγματα της οικονομίας. Ήδη πάντως είμαστε για τους εταίρους μας, «ιδιάζουσα περίπτωση». Προς αποφυγήν.
Τώρα η χώρα ισορροπεί. Υπάρχει η ακρισία και η ροπή προς ανευθυνότητα του Σαμαρά, συν το τραγικά υποβαθμισμένο στελεχιακό δυναμικό του. Υπάρχει επίσης, ο τυχοδιωκτισμός του Τσίπρα. Αυτός, δεν θέλει να κυβερνήσει. Ενώ, αν κερδίσει «κατά λάθος», απειλεί να μπλοφάρει καταστρεπτικά, με κατά φαντασίαν ισχυρό χαρτί τον όλεθρο της χώρας.
Άρα, η «επόμενη μέρα» θα κινηθεί μεταξύ μιας προβληματικής και μιας ακόμα πιο καταστρεπτικής προοπτικής. Είτε, όλα τελειώσουν γρήγορα. Είτε, όπως είναι το πιθανότερο, πιο βασανιστικά.
Η διαδρομή προς τη σημερινή τραγική πραγματικότητα είναι πεντακάθαρη, αν και ελάχιστοι από το πολιτικό προσωπικό την έχουν εμπεδώσει. Από τη δεκαετία του 1980 χτίστηκε ένας κρατικός δεινόσαυρος, σπάταλος, γραφειοκρατικός και διεφθαρμένος, που έπνιξε την οικονομία στα ελλείμματα. Ήταν το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα των συντεχνιών και των συμφερόντων. Τα δυο μεγάλα κόμματα, αχαλίνωτα πελατειακά, ήθελαν το «μεγάλο κράτος» για να εξυπηρετούν τους φίλους τους. Η Αριστερά, όντως δεν είχε ευκαιρίες για πελατειακές συμπεριφορές. Όμως «ιδεολογικά», ήθελε ακόμη «περισσότερο κράτος», δηλαδή ακόμη μεγαλύτερη δοσολογία καταστροφής.
Όταν αυτή ήρθε, το κομματικό σύστημα είτε αποδείχθηκε ανίκανο στο να υλοποιήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις (κυβέρνηση Παπανδρέου), είτε έκανε, με αχαλίνωτη ανευθυνότητα, λάβαρο τον λαϊκισμό (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ). Χωρίς δραστική μείωση του δημόσιου τομέα, ιδιωτικοποιήσεις, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, δεν μπήκαν οι νέες δομές για αναπτυξιακή δυναμική. Η κοινωνία υπέστη μια σκληρή λιτότητα, χωρίς στόχους και προοπτική. Αφού δεν υλοποιούντο αλλαγές και τομές, κυριάρχησε το παραπλανητικό δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Ούτε είναι συμπτωματικό το απίστευτο: Ότι δηλαδή γίνονται εκλογές και ουδείς προβάλλει τη μεταρρυθμιστική του ατζέντα! Αντίθετα όλοι (φυσικά με πρωταθλητή τον ΣΥΡΙΖΑ) υπόσχονται ως προτεραιότητα εξωπραγματικές αλλαγές στο μνημόνιο.
Οι εταίροι και δανειστές μας άργησαν να αντιληφθούν το βάθος της παθογένειας του ελληνικού κομματικού συστήματος. Με έκπληξη είδαν πως σε αντίθεση με την Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία, δεν υπήρχε στοιχειώδης συναίνεση μεταξύ των κομμάτων και ειδικά εκείνων που θεωρούντο «κυβερνητικά». Η Σαμαρική ΝΔ αναδείχθηκε στην πιο λαϊκιστική αξιωματική αντιπολίτευση της Ευρωζώνης. Ήταν ακριβώς αυτός ο λαϊκισμός που εκκόλαψε τον πρωτόγονο εθνικιστικό λαϊκισμό του Καμμένου. Μόνο όταν κινδύνευε να χρεωθεί τη χρεοκοπία της χώρας, ο Σαμαράς αναδιπλώθηκε και με μισή καρδιά «μπήκε-και-δεν μπήκε» στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ενώ τόσο βαθειά ήταν η παθογένεια των δυο «κυβερνητικών» κομμάτων που οι ηγεσίες τους διανοήθηκαν την απερίγραπτη πρωθυπουργοποίηση Πετσάλνικου!
Απαιτώντας πρόωρες εκλογές, ο Αντώνης Σαμαράς προκάλεσε μεγάλη ζημιά στον εαυτό του, και κυρίως στη χώρα. Αν αφήνονταν ο Παπαδήμος μέχρι το 2013 να σταθεροποιήσει την οικονομία, δεν θα φτάναμε ως την πλήρη διεθνή απαξίωση και στο να χαθούν τα λίγα στηρίγματα της οικονομίας. Ήδη πάντως είμαστε για τους εταίρους μας, «ιδιάζουσα περίπτωση». Προς αποφυγήν.
Τώρα η χώρα ισορροπεί. Υπάρχει η ακρισία και η ροπή προς ανευθυνότητα του Σαμαρά, συν το τραγικά υποβαθμισμένο στελεχιακό δυναμικό του. Υπάρχει επίσης, ο τυχοδιωκτισμός του Τσίπρα. Αυτός, δεν θέλει να κυβερνήσει. Ενώ, αν κερδίσει «κατά λάθος», απειλεί να μπλοφάρει καταστρεπτικά, με κατά φαντασίαν ισχυρό χαρτί τον όλεθρο της χώρας.
Άρα, η «επόμενη μέρα» θα κινηθεί μεταξύ μιας προβληματικής και μιας ακόμα πιο καταστρεπτικής προοπτικής. Είτε, όλα τελειώσουν γρήγορα. Είτε, όπως είναι το πιθανότερο, πιο βασανιστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου