Το «3%» και οι αλαζόνες σώγαμπροι του ΣΥΡΙΖΑ

     Θέλουν μια αναμέτρηση με όσους και όσα συκοφαντούν ως «3%»; Του πλούτου της αφοσίωσης, της πολιτικής, της πράξης με τον πλούτο σκέτο;

 Θανάσης Καρτερός *

Να εξηγήσεις τι εστί το «3%» που εκσφενδονίζουν επί δικαίους και αδίκους επώνυμοι και τρολ του Στέφανου Κασσελάκη, πώς αυτό το «3%», μέσα σε διωγμούς και δυσκολίες, κράτησε αναμμένο το φαναράκι της σύγχρονης και μαχόμενης Αριστεράς, ποιο είναι το DNA του, που ελεεινολογούν ξαφνικά διάφοροι σώγαμπροι, πώς και γιατί σ’ αυτό το «3%» απόθεσε ο ελληνικός λαός τις ελπίδες του για έξοδο από την κατάσταση πολιορκίας και πώς έγινε πλειοψηφία και τα κατάφερε με την κοινωνία της απόγνωσης απέναντι σε τρόικες, κουαρτέτα, τραπεζίτες, εξωνημένους, διαπλεκόμενους, Σόιμπλε και «Γερούν, γερά!» δεν έχει νόημα. Δεν είναι θέμα γνώσης, είναι θέμα επίγνωσης. Άφες αυτοίς...

Φαντάζονται ότι είναι κάτι γεροντάκια που, στηριγμένα στη βακτηρία του Μαρξ και στις μνήμες του ΕΑΤ-ΕΣΑ, δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν ότι έχουν αλλάξει οι καιροί. Πού να δουν οι τυφλωμένοι από τη λάμψη του εαυτού τους και το lifestyle ότι αυτό που αποκαλούν περιφρονητικά «3%» είναι κάτι πολύ παραπάνω, όχι μόνο σε ποσοστά, αλλά σε συνοχή, ιδέες, αξίες, συλλογική γνώση, επίγνωση, αποφασιστικότητα. Εμμονή στην Αριστερά που καλείται να αλλάξει και όχι να διαχειριστεί. Επιμονή, επιμονή, επιμονή, που και άλλοι πριν από αυτούς λοιδόρησαν, αλλά και φοβήθηκαν όταν είδαν τι μπορεί να πετύχει, βάζοντας μπρος τον κινητήρα της κοινωνίας.

Θέλουν μια αναμέτρηση με όσους και όσα συκοφαντούν ως «3%»; Του πλούτου της αφοσίωσης, της πολιτικής, της πράξης με τον πλούτο σκέτο; Της φιγούρας των νεόκοπων με τον μόχθο των στρατοκόπων; Κακό του κεφαλιού τους αν επιμείνουν. Γιατί θα διαπιστώσουν πόσο μακριά είναι από την πραγματικότητα της Αριστεράς. Εκεί έξω, τραυματίες, προβληματισμένοι, πικραμένοι, βρίσκονται χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, που στηρίζουν την ουσία και όχι την εικόνα. Τις πολιτικές και όχι τις μωροφιλοδοξίες. Κι αλίμονο στους επηρμένους, αν αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας σπάσει τον κλοιό της αγωνίας. Και προσέλθει στις κάλπες. Που θα προσέλθει!

Τον ΣΥΡΙΖΑ της μάχης, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, των Πρεσπών, του Τσίπρα, των νέων που τους έλεγαν αλήτες, των κυβερνήσεων που έβγαλαν τη χώρα από τον βάλτο, αυτό λέτε «3%»; Το κόμμα που χρηματοδότες και χρηματιζόμενοι, διαπλεκόμενοι και διαπλέκοντες, Μητσοτάκηδες και φασίστες θέλουν να εξαφανίσουν έχετε βάλει κι εσείς στόχο; Το κόμμα που ο εσμός της εξαγοράς έχει επικηρύξει εσείς θέλετε να το αποτελειώσετε -προς όφελος τίνος άραγε;- με βέλη για πραξικοπήματα, εκτροπές, νομενκλατούρες, κουκούλες και μαύρα; Να τελειώσετε τη δουλειά που ο παράκλητός σας άρχισε, τραυματίζοντάς το ιδεολογικά, πολιτικά, αισθητικά, οικονομικά;

Καλώς, αλλά μην το θεωρείτε πεδίο βολής φτηνό. Αφύλακτο. Ας μαζέψουν οι ληξίαρχοι τις μακάβριες γνωματεύσεις τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι πρόθυμοι «τελειώνουν» την ανυπάκουη Αριστερά των ιδεών, της συλλογικότητας και της πράξης. Κοντός ψαλμός, κύριοι σύντροφοι. Αλληλούια…

πηγή: avgi.gr/

___________________________________________

* Ο Θανάσης Καρτερός είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947 και δραστηριοποιήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια στη αριστερά. Μέλος του ΚΚΕ από το 1968, φυλακίστηκε για τρία χρόνια από τη χούντα και αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο. Μετά τη μεταπολίτευση ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου, δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη και από το 1987 διευθυντής του μέχρι το 1991. Από τους βασικούς συντελεστές της δημιουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού 105,5 "Στο Κόκκινο" και πρώτος διευθυντής του από το 2006 μέχρι το 2008. Συντάκτης της καθημερινής στήλης "Της Ώρας" στην Αυγή. Παραμένει στη μάχιμη δημοσιογραφία.

Τι μας κοστίζει το τραπεζικό ολιγοπώλιο

     Το σημερινό ελληνικό τραπεζικό ολιγοπώλιο είναι αποτέλεσμα της υποτιθέμενης μνημονιακής εξυγίανσής του. Το όφελος αυτής της «εξυγίανσης» είναι σήμερα ορατό, αλλά μόνο για την πλευρά των τραπεζών και των βασικών κατόχων τους.

Αν ο Μπρεχτ ζούσε ίσως έμπαινε στον πειρασμό να βελτιώσει την εμβληματική ατάκα που έβαλε στο στόμα του ήρωά του Μακίθ, στην «Οπερα της πεντάρας»: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας;».

Αν μάλιστα έπαιρνε υπόψη την εμπειρία της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της τραγικής αντανάκλασής της στην Ελλάδα, είναι πολύ πιθανό να είχε βάλει στο στόμα του απατεώνα Μακίθ την εξής παραλλαγή: «Τι είναι η ίδρυση μιας τράπεζας μπροστά στη διάσωση μιας τράπεζας;».

Η διάσωση των ελληνικών τραπεζών, κυρίως μέσω της συμμετοχής του ελληνικού Δημοσίου στις ανακεφαλαιοποιήσεις τους από το 2011 και μετά, κόστισε στους φορολογούμενους πάνω από 46 δισ. ευρώ άμεσα (πολύ περισσότερα δισ. έμμεσα) που μετά την πλήρη επιστροφή τους στους ιδιώτες κατέληξε σε καθαρή ζημιά του Δημοσίου τουλάχιστον 40 δισ. ευρώ.

Η διάσωση αυτή, εκτός από ζημιογόνα για το Δημόσιο και τους φορολογούμενους, είχε αποτέλεσμα και την υπερβολική υπερσυγκέντρωση, σε ποσοστό άνω του 95%, της αγοράς σε μόλις τέσσερις τράπεζες. Στην Ελλάδα καταγράφεται το μεγαλύτερο τραπεζικό ολιγοπώλιο της -κατά τα λοιπά- «απελευθερωμένης» ευρωπαϊκής τραπεζικής αγοράς.

Το γεγονός ότι ακόμη και η Επιτροπή Ανταγωνισμού ερευνά το εγχώριο τραπεζικό σύστημα για συμπεριφορές καρτέλ στις προμήθειες των συναλλαγών ή στα επιτόκια είναι ενδεικτικό της κατάστασης.

Το σημερινό ελληνικό τραπεζικό ολιγοπώλιο είναι αποτέλεσμα της υποτιθέμενης μνημονιακής εξυγίανσής του. Το όφελος αυτής της «εξυγίανσης» είναι σήμερα ορατό, αλλά μόνο για την πλευρά των τραπεζών και των βασικών κατόχων τους.

Οι συστημικές τράπεζες έχουν κέρδη σχεδόν 8 δισ. ευρώ τα τελευταία δύο χρόνια, οι βασικοί μέτοχοί τους ετοιμάζονται να πάρουν μερίσματα 1 δισ. ευρώ φέτος ύστερα από 15 χρόνια «ανυδρίας» και οι επικεφαλής τους επιβραβεύουν εαυτούς με αμοιβές και μπόνους έως και 1,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο, γιατί μόνο αυτοί ξέρουν τι αξίζουν!

Αυτό το κρεσέντο απληστίας, την οποία μάλιστα ουδείς καταβάλλει προσπάθεια να αποκρύψει, βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην ακραία εκμετάλλευση της αύξησης των επιτοκίων και του κόστους του χρήματος τα τελευταία χρόνια. Οι ελληνικές τράπεζες διατηρούν το υψηλότερο καθαρό επιτοκιακό περιθώριο στην Ε.Ε. – δηλαδή τη μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στα σχεδόν μηδενικά επιτόκια καταθέσεων και τα πολλαπλάσια επιτόκια δανεισμού.

Ο απατεών Μακίθ θα σχολίαζε δηκτικά: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στη ληστεία από μια τράπεζα;».

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Ανησυχίες

«Κυβέρνηση χωρίς όραμα - αντιπολίτευση χωρίς προοπτική»...

Σε αυτήν τη φράση συμπυκνώνεται ο προβληματισμός των αστικών επιτελείων για το πώς θα ξεπεραστεί η «ασυμμετρία» του πολιτικού συστήματος, ώστε να θωρακίζεται, από τη μια, η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και να διασφαλίζονται, από την άλλη, η αναγκαία συναίνεση και η δυνατότητα παγίδευσης της λαϊκής δυσαρέσκειας με την κυβερνητική εναλλαγή.

Προβληματισμοί που εκδηλώνονται πότε με κριτική και προειδοποιήσεις για «κόπωση» της κυβέρνησης, πότε με αναλύσεις για τον «κίνδυνο αστάθειας» λόγω της χαοτικής κατάστασης στον ΣΥΡΙΖΑ και των εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ, πότε με σχόλια για την «αδυναμία» να «πειστεί» ο λαός για τον «μονόδρομο» της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της πολιτικής του κεφαλαίου και των κομμάτων του.

Αν κάτι όμως αποδοκιμάζεται στην πράξη από τον λαό και τροφοδοτεί «ανησυχίες» όπως οι παραπάνω, είναι η πολιτική της κυβέρνησης, που για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων και της κερδοφορίας τους κάτω απ' όλες τις συνθήκες, απογειώνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων και το τσάκισμα του λαού. Αλλά και η στρατηγική συναίνεση που της παρέχει η «αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων συμπληρωμάτων του αστικού πολιτικού συστήματος.

Αυτά άλλωστε επιβεβαιώνονται καθημερινά στην ίδια τη ζωή των εργαζομένων: Στη δουλειά - λάστιχο, όπου η εργοδοσία αξιοποιεί όλο το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο των κυβερνήσεων. Στο λεηλατημένο από την ακρίβεια εισόδημα, που μεταφράζεται σε κέρδη με ουρά για βιομηχάνους, ενεργειακούς ομίλους, τραπεζίτες, μονοπώλια τροφίμων, αλλά και σε φορολεηλασία για να βγαίνουν τα κρατικά πλεονάσματα.

Στους αμέτρητους κινδύνους με τους οποίους έχει να αναμετρηθεί ο λαός, όπως με τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τα βιομηχανικά ατυχήματα και κάθε λογής «φυσική καταστροφή», τα διαλυμένα δημόσια νοσοκομεία, λόγω της επιλεκτικής ανικανότητας του αστικού κράτους να προστατέψει τη ζωή και τη λαϊκή περιουσία.

Στην ιμπεριαλιστική πολεμική κλιμάκωση, με τα μέτωπα σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή να φουντώνουν, προδιαγράφοντας τη γενίκευση των συγκρούσεων, και με τη χώρα μας να εμπλέκεται όλο και πιο βαθιά, ως προμαχώνας του ΝΑΤΟ.

Σε όλα τα παραπάνω αποτυπώνεται η στρατηγική σύγκλιση όλων των αστικών κομμάτων. Η κυβέρνηση της ΝΔ ανακυκλώνει τα αδιέξοδα για τον λαό, με την ακρίβεια, την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική της ΕΕ και την πολεμική προπαρασκευή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και οι άλλοι δυσκολεύονται να ...αντιπολιτευτούν την πολιτική που εφάρμοσαν ως κυβέρνηση και υπηρετούν οι ίδιοι!

Γι' αυτό τα επιτελεία του συστήματος εστιάζουν είτε στη «δυσπιστία» για το κυβερνητικό έργο είτε στην αδυναμία να διοχετευτεί αλλού η λαϊκή δυσαρέσκεια, ώστε να εξασφαλίζεται η περιβόητη «σταθερότητα». Γι' αυτό επιστρατεύονται εκβιασμοί και απειλές, για τα χειρότερα που τάχα απειλούν τους εργαζόμενους αν αμφισβητηθεί αυτή η πολιτική.

Γι' αυτό προβάλλεται και η λασπομαχία ανάμεσα στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, πάνω σε κάλπικες και χρεοκοπημένες διαχωριστικές γραμμές.

Αν κάτι γίνεται φανερό, λοιπόν, είναι ότι για τον λαό δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο: Ούτε στην αναμονή για «καλύτερες μέρες» μέσα από την υλοποίηση του αντιλαϊκού κυβερνητικού έργου ούτε σε χρεοκοπημένες αυταπάτες ότι μια κυβερνητική εναλλαγή μπορεί να αποτελέσει διέξοδο. Οτι μπορεί να υπάρξουν Μεσσίες που θα συμβιβάσουν τα κέρδη με τις λαϊκές ανάγκες.

Η ελπίδα και η προοπτική βρίσκονται στον δρόμο της ενίσχυσης αυτού που φοβούνται και ξορκίζουν η αστική τάξη και η εξουσία της: Της αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, του ακόμα πιο αποφασιστικού απεγκλωβισμού από τα αστικά κόμματα, της συμπόρευσης με το ΚΚΕ μέσα στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.

Σε αυτό το πεδίο θα κρίνεται καθημερινά το δίκιο των εργαζομένων: Στην εφ' όλης της ύλης σύγκρουση με το αντιλαϊκό κράτος και τα κόμματά του, σε όλη τη γραμμή και τα μέτωπα της βάρβαρης πολιτικής, που τσακίζει δικαιώματα και λαϊκές ανάγκες. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να δώσει ανατρεπτική διέξοδο στη γενικευμένη δυσαρέσκεια. Να τη μετατρέψει σε οργανωμένη αγωνιστική στάση και διεκδίκηση, με προοπτική να γίνει ο ίδιος ο λαός αφέντης στον τόπο του!

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Αποψή μας» του «Ριζοσπάστη», 28/8//2024

«Να συνδιαμορφώσουμε την Αριστερά που θέλουμε και χρειαζόμαστε»

     Ας σκιαγραφήσουμε λοιπόν την Αριστερά που θέλουμε και χρειαζόμαστε. Μια Αριστερά που θα στραφεί στην κοινωνία και θα συνομιλήσει πραγματικά μαζί της, που θα απαντήσει με νέες επεξεργασίες στα προβλήματα ενός κόσμου που διαρκώς αλλάζει, που θα επιδιώξει να είναι κοινωνικά δραστική υπέρ των πολλών, χωρίς την αυτάρκεια της περιχαράκωσης ή τις παραχωρήσεις του κυβερνητισμού. 

Έφη Γιαννοπούλου*

Η συγκρότηση και η νίκη του γαλλικού Νέου Λαϊκού Μετώπου, απέναντι στην απειλή της Ακροδεξιάς και τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, προσέφερε αισιοδοξία και φούντωσε τη συζήτηση για την ανασυγκρότηση και της καθ’ ημάς (κεντρο)Αριστεράς. 

Την παρακολουθούμε αναγνωρίζοντας σε αυτήν ένα αυθεντικό κοινωνικό αίτημα και την αδήριτη ανάγκη μιας αλλαγής παραδείγματος, ακόμη κι αν μικρές προσδοκίες προσφέρει ο τρόπος που διεξάγεται αυτή τη στιγμή. 

Η όποια τοποθέτησή μας σε αυτό το πεδίο ωστόσο δεν μπορεί παρά να γίνει από το έδαφος της Αριστεράς. Ας σκιαγραφήσουμε λοιπόν την Αριστερά που θέλουμε και χρειαζόμαστε. Μια Αριστερά που θα στραφεί στην κοινωνία και θα συνομιλήσει πραγματικά μαζί της, που θα απαντήσει με νέες επεξεργασίες στα προβλήματα ενός κόσμου που διαρκώς αλλάζει, που θα επιδιώξει να είναι κοινωνικά δραστική υπέρ των πολλών, χωρίς την αυτάρκεια της περιχαράκωσης ή τις παραχωρήσεις του κυβερνητισμού. 

Που θα υπερασπίζεται τα δημόσια αγαθά, από την υγεία και την παιδεία, το περιβάλλον και τις υποδομές, μέχρι τον ελεύθερο χρόνο και τη δημιουργική σχόλη. Που θα δίνει απαντήσεις στα μεγάλα παγκόσμια επίδικα (ειρήνη, κλιματική κρίση, τεχνητή νοημοσύνη, νέες συνθήκες εργασίας) χωρίς να ξεχνά τον τρόπο που συναρθρώνονται με την τοπικότητα και τις διεκδικήσεις της. Που θα προσβλέπει στην πολιτισμική δημοκρατία και δεν θα κάνει υποχωρήσεις στην αναγνώριση δικαιωμάτων εν ονόματι μιας κατασκευασμένης λαϊκότητας. Που θα προάγει τη συμμετοχή και τη συλλογικότητα.

Χρειαζόμαστε την Αριστερά που θα φτιάξουμε όλοι μαζί και η οποία θα μπορεί να θέτει όρους σε ενδεχόμενες συμμαχίες και συνεργασίες βασισμένη στην κοινωνική γείωση και το όραμά της για ένα καλύτερο αύριο.

πηγή: epohi.gr

___________________________________________

(*) H Έφη Γιαννοπούλου, μεταφράστρια, μέλος του προσωρινού οργανωτικού συντονιστικού της Νέας Αριστεράς

ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ / Ο Κασσελάκης ανεπαρκής, το κόμμα σε σύγχυση θρυμματίζεται, η παράταξη σε αδιέξοδο...

     Ο Κασσελάκης ανεπαρκής, ο ΣΥΡΙΖΑ σε σύγχυση, το κόμμα θρυμματίζεται, η παράταξη σε αδιέξοδο κι ο καιρός περνάει: σε λίγο ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα είναι… πενήντα χρονών

Νίκος Λακόπουλος*

«Υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο: Ο καθημερινός εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως το συνέδριο, ώστε να μη μείνει κανείς, να απογοητευτείτε πρώτα απ’ όλα εσείς, να πάψετε να στηρίζετε, και ο ΣΥΡΙΖΑ, πλήρως απαξιωμένος, αφενός να μην αλλάξει και αφετέρου να ρευστοποιηθεί σε μία νεφελώδη “Κεντροαριστερά” με “σωτήρα” επιλεγμένο από τη Διαπλοκή».

O Στέφανος Κασσελάκης -ανεπαρκής και σε σύγχυση, κατά την εσωκομματική αντιπολίτευση των 87- αποκαλύπτει με ένα μικρό διάγγελμα πως υπάρχει οργανωμένο σχέδιο με τον καθημερινό εξευτελισμό του ΣΥΡΙΖΑ να ρευστοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να βρεθεί ένας “σωτήρας”, δηλαδή ένας άλλος “σωτήρας” -αφού ο ίδιος εμφανίσθηκε σαν Μεσσίας που θα οδηγήσει το κόμμα στην κυβέρνηση.

Τα γεγονότα δείχνουν πως αντί για την κυβέρνηση το οδηγεί στη διάλυση και η φράση “είμαι Πρόεδρος όλων. Όχι μίας φράξιας” δείχνει πως όχι μόνο δεν είναι πρόεδρος όλων, αλλά αμφισβητείται πλέον και το αν μπορεί να είναι αρχηγός έστω μια φράξιας.

“Δεν θα επιτρέψω να καίνε τις ελπίδες μας επί δύο μήνες ως το συνέδριο και να φύγουν αφήνοντας αποκαΐδια είπε που σημαίνει ότι θέλει να γίνει το ξεκαθάρισμα πριν το συνέδριο, όπου μπορεί να δημιουργηθούν όχι δύο, αλλά και… περισσότερα κόμματα.

Προφανώς πλέον οι “87” -και οι βουλευτές που επηρεάζουν- δεν μπορούν να είναι στο ίδιο κόμμα με τον Κασσελάκη και τον Πολάκη, ούτε εκείνος με την Αθηνά Λινού -και οι διαφορές του θα κριθούν στα δικαστήρια.

Μοιάζει με αγώνα κληρονόμων για την περιουσία ενός κόμματος που δεν υπάρχει πλέον από το οποίο έχουν αποχωρήσει πολλοί πρωταγωνιστές του και ένα ερώτημα που πλανάται πλέον -καθώς βρέχει κόμματα και κείμενα υπογραφών- είναι αν όλοι αυτοί που αποτέλεσαν τον ΣΥΡΙΖΑ της “Μεγάλης Αριστεράς” μπορούν να βρεθούν ξανά μαζί σε ένα άλλο μεγάλο κομματικό φορέα.

Ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα

Ο Γιάννης Δραγασάκης συνόδευσε την παραίτησή του μιλώντας για την ανάγκη για «ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, από τη ριζοσπαστική αριστερά ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία και δεύτερον, μια προοδευτική εναλλακτική στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας».

Αυτό το νέο κόμμα που πλανάται πάνω από την Δημοκρατική Παράταξη καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ θρυμματίζεται μοιάζει αναπόφευκτο ως ανάγκη -αν και προς το παρόν δεν είναι σαφές αν θα αποτελέσει λύση ή αν θα περιπλέξει τα πράγματα.

Οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ είτε επανεκλεγεί ο Νίκος Ανδρουλάκης, είτε εκλεγεί ο Χάρης Δούκας ή ο Παύλος Γερουλάνος οδηγούν σε διάσπαση ένα κόμμα με κρίση ταυτότητας που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις για απλά θέματα και πολύ περισσότερο για την στρατηγική του.

Ο Αλέξης Τσίπρας -στον οποίο απευθύνονται πολλοί από όσους μιλάνε για νέο φορέα- για να αναστήσει ένα σχηματισμό που έγινε ήδη έξι κομμάτια -και συνεχίζει να… παράγει κόμματα, κινήσεις και αποχωρήσεις ήταν τριάντα χρονών όταν έγινε πρόεδρος, σαράντα χρονών πρωθυπουργός και παραμένει ελπίδα σήμερα πενήντα χρονών.

Πιθανόν για να υπάρξει ένα νέο μαζικό και αριστερό κόμμα θα πρέπει να ολοκληρωθούν οι διασπάσεις και να οδηγηθούν σε αδιέξοδο οι συζητήσεις για ένα ενιαίο φορέα από τα υπάρχοντα κόμματα που δεν ξέρουμε αν και πώς θα υπάρχουν αύριο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και ο χρόνος

Είναι η πρώτη φορά πάντως που η δημιουργία νέου πολιτικού φορέα τίθεται με τόση καθαρότητα και σαφήνεια χωρίς ωστόσο να προσδιορίζεται το πότε, πώς και από ποιους. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να γυρίσουν πίσω και από ό,τι φαίνεται δεν μπορούν να πάνε και μπροστά.

Στο μεταξύ πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στη μεγάλη επέλαση που ονομάστηκε “πρώτη φορά Αριστερά στην κυβέρνηση” έχουν εξαφανισθεί από την πολιτική ζωή, η ιδέα της επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ως ένα έργο με τίτλο “Η Ελπίδα ξανάρχεται” ναυάγησε οικτρά όπως και το όνειρο του Στέφανου Κασσελάκη να γίνει πρωθυπουργός -ανακατασκευάζοντας ένα αριστερό κόμμα με την ιδέα της…. “επαγγελματικής Αριστεράς”.

Τώρα ο Κασσελάκης λέει “δεν έχω χρόνο”, ο Χρήστος Σπίρτζης δεν έχει χρόνο να πάει να… διαγραφεί και την ηγεσία του κόμματος διεκδικεί κάποιος που έχει διαγραφεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά παραμένει μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος.

Σύγχυση, πράγματι όπως λένε και οι “87” που κρίνουν ανεπαρκή τον Κασσελάκη, αλλά δεν θέτουν θέμα ηγεσίας. Υπάρχει πράγματι ένα οργανωμένο σχέδιο, αλλά από τον Χρόνο κι ο καιρός περνάει: σε λίγο ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα είναι πενήντα χρονών.

αναδημοσίευση από anoixtoparathyro.gr

____________________________________________________________

(*) Ο Νίκος Λακόπουλος είναι Δημοσιογράφος, Συγγραφέας, έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αθήνας, όπως η ΕΡΑ 4, το Κανάλι 15, οι 24 Ώρες, το Έθνος, το Βήμα, η Ελεύθερη Γνώμη, ο Ταχυδρόμος, το Ένα, οι Εικόνες, το Αντί κ.ά.. Πρόσφατα αρθρογραγεί στην ιστοσελίδα "Ανοιχτό Παράθυρο"

Κεντροαριστερά: Το αδειανό πουκάμισο

     Και ξαφνικά η «Κεντροαριστερά» ξανάγινε της μόδας, κι εμφανίζεται ως λύση για τις λεγόμενες «προοδευτικές δυνάμεις»! Εκεί, στο Ωδείο Αθηνών όπου ο Αλέξης Τσίπρας έκανε πρεμιέρα του «ινστιτούτου» που κατασκεύασε, προκειμένου να αγιοποιήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, σηματοδοτήθηκε ουσιαστικά η επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στην πολιτική αρένα... 

Γιώργος Α. Λεονταρίτης *

Και ξαφνικά η «Κεντροαριστερά» ξανάγινε της μόδας, κι εμφανίζεται ως λύση για τις λεγόμενες «προοδευτικές δυνάμεις»! Εκεί, στο Ωδείο Αθηνών όπου ο Αλέξης Τσίπρας έκανε πρεμιέρα του «ινστιτούτου» που κατασκεύασε, προκειμένου να αγιοποιήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, σηματοδοτήθηκε ουσιαστικά η επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στην πολιτική αρένα. Πίστεψε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή. Με τον Κασσελάκη που αμφισβητείται από πολλούς μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και με τον Νίκο Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ, που οι περισσότεροι έχουν ξεσηκωθεί εναντίον του μετά την πρόσφατη εκλογική πανωλεθρία, ο Αλέξης θεώρησε ότι ήλθε η ώρα για την «κίνηση-έκπληξη». Υπό την σκιά του Αμερικανού προστάτη του Μάθιου Νίμιτς και του Σκοπιανού «συντρόφου» του Ζόραν Ζάεφ, ο πρώην πρωθυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ανέλυσε το «σκεπτικό» του: «Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν μπορούν να μένουν απαθείς. Ούτε να εξουδετερώνουν η μια την άλλη…»! Αυτό σημαίνει σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται αριθμητικά τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ για να αφήσει πίσω τη χρεοκοπημένη Νέα Δημοκρατία. Σ’ ένα τέτοιο σχήμα, ούτε ο Κασσελάκης μπορεί να είναι αρχηγός, ούτε ο Ανδρουλάκης. Ο ηγέτης θα πρέπει να είναι γενικής αποδοχής μέσα σ’ αυτή τη σύζευξη. Ο Αλέξης πιστεύει ότι αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη ευκαιρία του. Λογικά οι αριθμοί θα του δώσουν το ποθούμενο αποτέλεσμα, ενώ Κασσελάκης και Ανδρουλάκης θα ανήκουν στο παρελθόν.

ΜΕΧΡΙΣ ΕΔΩ, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μια «λογική» στους σχεδιασμούς. Εκείνο όμως που αποκρύπτεται επιμελώς είναι ότι η «Κεντροαριστερά», όπως παρουσιάζεται σήμερα, αποτελεί μια ιδεολογική απάτη! Και είναι απάτη, διότι δεν εκφράζει συγκεκριμένη ιδεολογία με βάση την σοσιαλιστική κατεύθυνση, αλλά στοχεύει στη συνεργασία ατόμων, χωρίς να τολμά κανείς απ’ αυτούς να μιλήσει ανοικτά κατά του καπιταλισμού που κυριαρχεί μέσω των Βρυξελλών. Η «Κεντροαριστερά» σήμερα είναι, όπως έλεγε ο ποιητής, «αδειανό πουκάμισο»… Αξίζει να δούμε την πορεία της παλιάς πραγματικής «Κεντροαριστεράς» ή διαφορετικά της «Αριστεράς του Κέντρου», που ήταν συνέχεια της «Δεξιάς της Αριστεράς» και είχε αρχίσει να αναπτύσσεται πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Έχει μια ιστορία και μια ιδιορρυθμία. Πραγματικά, όσο μέναμε στην περιοχή του αστικού ριζοσπαστισμού, τα πράγματα ακολουθούσαν μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Οι σοσιαλίζοντες «κοινωνιολόγοι» π.χ. του Αλεξ. Παπαναστασίου, έζησαν και αναπτύχθηκαν μέσα στην αγκαλιά του Κόμματος των Φιλελευθέρων, προστατευόμενοι από τον Ελευθ. Βενιζέλο. Η διαφοροποίησή τους έγινε σιγά-σιγά. Οι ριζοσπαστικές τάσεις ακολούθησαν μια κεντρόφυγα ώθηση. Το κύριο σώμα του κόμματος των Φιλελευθέρων εξέφραζε προοδευτικές τάσεις, αλλά και τον νέο καπιταλισμό. Ταυτιζόταν με το αστικό καθεστώς. Οι ριζοσπαστικές τάσεις, ούτε να απορροφηθούν μπορούσαν, ούτε να κερδίσουν το σύνολο. Κι απομακρύνθηκαν εξ αφορμής μιας οξείας πολιτικής κρίσεως.

ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ συνέβη με τους σοσιαλιστές. Η πορεία τους ήταν ανάποδη. Τοποθετημένοι έξω και αντίθετα προς το Κέντρον, πήγαν αναγκαστικά προς τη συνεργασία. Αργότερα άνοιξαν οι δυνατότητες για την κατάκτηση του Κέντρου. Η μεγάλη ευκαιρία για την ανάπτυξη ενός μαζικού σοσιαλιστικού κόμματος ήταν η περίοδος της Εθνικής Αντίστασης. Δεύτερο σε δύναμη Εαμικό κόμμα, μετά το ΚΚΕ, ήταν η «Ένωση της Λαϊκής Δημοκρατίας» (ΕΛΔ) που ίδρυσε ο Ηλίας Τσιριμώκος και είχε και είχε για πρόεδρο τον Αλέξ. Σβώλο. Κόμμα που εξέφραζε τον γνήσιο σοσιαλισμό. Τα «Δεκεμβριανά» όμως, όπως και η ένοπλη ανταρσία του 1946-1949 του ΚΚΕ, μας έριξαν πολλά χρόνια πίσω. Τότε έγινε και το ολέθριο λάθος του ΚΚΕ με την Ε΄ Ολομέλεια για το «Μακεδονικό», στα αχνάρια του οποίου έκανε τώρα φιέστα ο Τσίπρας, όχι κατόπιν εντολής κάποιου Κομμουνιστικού πυρήνα, αλλά κατόπιν διαταγής του… αμερικάνικου παράγοντα που εκπροσωπούσε ο Μ. Νίμιτς! Από το τέλος της ανταρσίας άρχισε η ιστορία των σχέσεων του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΛΔ, με το Κέντρον. Ήταν φανερό ότι κάτω από τις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί, ο σοσιαλισμός δεν θα μπορούσε να ζητήσει τίποτε άλλο, παρά να επιζήσει στηριζόμενος ή στην Άκρα Αριστερά ή στο Κέντρον. Πέρασε μία περίοδος όπου υπήρξε άβυσσος ανάμεσα στο Κέντρον και την Αριστερά (ανεξάρτητα από πτέρυγες). Μετά τη Βάρκιζα, η ΕΠΕΚ του Πλαστήρα υιοθέτησε πολλά από τα συνθήματα της ΕΛΔ και του Ιω. Σοφιανόπουλου. Σβώλος, Τσιριμώκος και Σοφιανόπουλος επεδίωξαν τη συνεργασία με την ΕΠΕΚ. Ο Πλαστήρας τους έβλεπε με συμπάθεια, αλλά πλείστοι από τους συνεργάτες του τον απέτρεψαν. Του έλεγαν ότι θα «κοκκίνιζε» πολύ η ΕΠΕΚ αν δεχόταν συνεργασία με τα προαναφερόμενα πρόσωπα. Το επιχείρημα έπεισε τον Πλαστήρα κι έτσι στις εκλογές του 1950 δημιουργήθηκε η «Δημοκρατική Παράταξη» (Σοφιανόπουλος, Σβώλος, Τσιριμώκος, Στ. Χατζήμπεης, Νεόκ. Γρηγοριάδης) που σημείωσε επιτυχία, και ήταν η πιο γνήσια

Στο διάστημα 1953-1960 υπήρξαν αξιόλογες αλλά μεμονωμένες προσπάθειες από Σβώλο, Καρτάλη, Τσιριμώκο, Σωμερίτη, κ.ά. στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής γραμμής, αλλά με περιορισμένη απήχηση. Το 1960 δημιουργήθηκε η «Ένωσις Κέντρου» με ανάθεση της αρχηγίας στον Γ. Παπανδρέου. Οι πολλές «τάσεις» όμως, επέφεραν ένα κομφούζιο από την πρώτη στιγμή, ενώ βρισκόταν ακόμα εν ζωή ο Σοφ. Βενιζέλος. Ύστερα μέσα στις κλίκες ήλθε και ο Ανδρέας Παπανδρέου με την παρέα του. Πατήρ και υιός Παπανδρέου δεν τα πήγαιναν καλά. Η Ε.Κ. δεν «φτούρισε» στην εξουσία εξ αιτίας της θύελλας με τον ΑΣΠΙΔΑ και από την έλλειψη κομματικής δημοκρατίας. Μεταπολιτευτικά, ό,τι εμφανίσθηκε ως «Κέντρον» με Γ. Μαύρο, Ιων. Ζίγδη, κ.ά. πήρε γρήγορα τον κατήφορο για να καταλήξει στην πλήρη διάλυση. Το δε ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε ιδιόμορφο προσωπικό κατασκεύασμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο διαφημιζόμενος «σοσιαλισμός» του όμως δεν ήταν τίποτε άλλο από «Ανδρεϊσμός»! Κι όταν Γερμανοί και Αμερικανοί δεν χρειάσθηκαν για τα σχέδιά τους άλλο τον Σημίτη και τον Γιωργάκη Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ κατέληξε ουσιαστικά μια ανάμνηση άλλων καιρών, χωρίς μέλλον.

ΤΩΡΑ, ΛΟΙΠΟΝ, ο Τσίπρας μαζεύει όλα τα φθαρμένα υλικά από δύο χρεοκοπημένα κόμματα, για να φτιάξει «κάτι άλλο», σε μια τελευταία προσπάθεια να εντυπωσιάσει. Κασσελάκης και Ανδρουλάκης θα παραμερισθούν ως αποτυχημένοι, και ο Αλέξης θα υψώσει μια παρδαλή σημαία σαν κάτι «καινούργιο»! Αλλά, οι ρόλοι του κακόγουστου θεάτρου δεν πείθουν. Το ΠΑΣΟΚ παίζει τον ρόλο «Κέντρου» και ο ΣΥΡΙΖΑ υποδύεται την Αριστερά. Η «επιστροφή της γηραιάς κυρίας» της «Κεντροαριστεράς» δεν πρόκειται να συγκινήσει, διότι δεν εκφράζει γνήσια ιδεολογία. Ο μεγάλος Ζωρές λατρεύτηκε από τις μάζες επειδή με τον σοσιαλισμό υπερασπίσθηκε τις λαϊκές τάξεις, τη λεγόμενη «τρίτη τάξη» της γαλλικής επανάστασης, και το περιθωριακό προλεταριάτο. Επειδή όμως αυτή η πολιτική στους καιρούς μας απαγορεύεται από τις Βρυξέλλες και από τον καπιταλισμό των ξένων τραπεζιτών, ο Αλέξης θα γίνει καβαλιέρος της «γηραιάς κυρίας» στον χορό των ξένων συμφερόντων! Η μελωδία της «Κεντροαριστεράς» να ηχεί ως νοσταλγικό «ρετρό» που θα προκαλεί θλίψη στην ανάμνηση άλλων εποχών. Εάν ο Τσίπρας θα είχε το κουράγιο να πει την αλήθεια στους πολίτες και να μην ξοδευτεί σε φαύλες υποσχέσεις, θα έπρεπε να ομολογήσει, ότι μέσα στο γκέτο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να γίνει «Ανάσταση Ονείρων» για το προλεταριάτο. ο Τάσος Λειβαδίτης προφητικά το είχε διατυπώσει καλύτερα με τον στίχο του:

«Και πες τους σύντροφε ότι δεν φέρνω κανένα μήνυμα. Απλώς τον ανθρώπινο πόνο υπενθυμίζω…»

πηγή: edromos.gr  

____________________________________________________

(*) Ο Γιώργος A. Λεονταρίτης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατάγεται από τη Μικρασία. Από πολύ νέος ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της δημοσιογραφίας σε διάφορες εφημερίδες. Από το 1965 εργάστηκε ως ρεπόρτερ, πολιτικός συντάκτης και αρθρογράφος.

Κυπριακό: Ένα τεράστιο αγκάθι στην καρδιά του ελληνισμού

     Η Κύπρος σήμερα είναι η μόνη χώρα μέλος της Ε.Ε. τμήμα της οποίας βρίσκεται υπό κατοχή και η Λευκωσία η μόνη πρωτεύουσα η οποία εξακολουθεί να είναι διχοτομημένη. Φτάνει πια με τις διακηρύξεις, τα μνημόσυνα και τη συμπόνια. Η Κύπρος δεν είναι και ούτε πρέπει να αφεθεί μόνη.

 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από τότε που η Τουρκία με τις ευλογίες των ΗΠΑ και εξαιτίας της προδοτικής στάσης της χούντας των Αθηνών και εκείνης της Κύπρου εισέβαλε στη νησί και κατέλαβε σταδιακά περίπου το 40% του εδάφους του. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, τραγωδία που έζησε ο ελληνισμός τον περασμένο αιώνα. Από τότε ως τώρα έγιναν πολλές προσπάθειες για την επίλυση του προβλήματος χωρίς να υπάρξει αποτέλεσμα. Χρονιά με τη χρονιά οι προοπτικές για εξεύρεση λύσης γίνονταν όλο και πιο δυσοίωνες, ώσπου φτάσαμε στη δυσμενέστατη εξέλιξη, στην ανακήρυξη δηλαδή του ψευδοκράτους, το1983, από τον Ντενκτάς, στη Βόρεια κατεχόμενη Κύπρο.

Η Κύπρος σήμερα είναι η μόνη χώρα μέλος της Ε.Ε. τμήμα της οποίας βρίσκεται υπό κατοχή και η Λευκωσία η μόνη πρωτεύουσα η οποία εξακολουθεί να είναι διχοτομημένη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αδυνατεί να επιβάλλει λύση στο κυπριακό πρόβλημα (δεν βρίσκεται καν στις προτεραιότητες της) και η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη φαίνεται να μη θεωρεί ως προϋπόθεση για τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων την επίλυσή του με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Η Κύπρος στην πραγματικότητα έχει αφεθεί ολομόναχη, από «συμμάχους και φίλους», παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις και τις μεγαλοστομίες, οι οποίες γίνονται για εσωτερική κατανάλωση.

Κι όμως το κυπριακό είναι ένα διεθνές πρόβλημα παράνομης εισβολής και κατοχής εδάφους ενός ανεξάρτητου κράτους. Αυτό το αντικειμενικό δεδομένο, αυτή η αλήθεια, όλο και περισσότερο αποσιωπάται και δεν ακούγεται ούτε στην Κύπρο, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρώπη. Το κυπριακό δεν αποτελεί διμερές ζήτημα για το οποίο θα πρέπει να συζητήσουν μόνο η Ελλάδα και η εισβολέας Τουρκία, μόνο η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή πλευρά με στόχο να βρεθεί λύση κοινά αποδεκτή. Αυτή η τακτική βολεύει αφάνταστα την Τουρκία, η οποία, με τη συστηματική διπλωματία και τη στάση της, έχει πετύχει την αποδιεθνοποίηση του κυπριακού.

Η Τουρκία εδώ και πενήντα χρόνια αρνείται να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο, με τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις διεθνών οργανισμών και συμπεριφέρεται σαν τρομοκράτης και πειρατής στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στα ελληνικά νησιά, ζητάει την αποστρατιωτικοποίηση τους, υπογράφει το παράνομο τουρκο-λυβικό μνημόνιο και διεξάγει έρευνες εντός της ελληνικής και της κυπριακής ΑΟΖ. Θεωρεί το κατεχόμενο τμήμα της Βόρειας Κύπρου προέκταση του τουρκικού κράτους και προχωρεί σε εποικισμό του Βαρωσίου και της Αμμοχώστου. Συνεχίζει, επίσης, τις απειλές της για τη γαλάζια πατρίδα και τις προκλήσεις στο Αιγαίο. Όλα αυτά ανενόχλητη.

Η ελληνική πλευρά από την άλλη ακολουθεί τακτική κατευνασμού της Τουρκίας και κρατάει υποχωρητική στάση ενθαρρύνοντας έτσι τις τουρκικές απαιτήσεις. Χρειάζεται, ωστόσο, να διεθνοποιήσει ξανά το κυπριακό και να υιοθετήσει τη θέση ότι η βελτίωση των ελληνοτουρκικών διαφορών περνάει μέσα από την δίκαιη και ειρηνική επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Επιβάλλεται να οριοθετήσει την ΑΟΖ με την Κύπρο και να επαναφέρει το ενιαίο αμυντικό δόγμα, το οποίο θεωρούσε τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο ως συνεχόμενους κρίκους της ίδια αλυσίδας. Αν σπάσει κάποιος κρίκος , αργά ή γρήγορα θα ανοίξουν και οι άλλοι. Απαιτείται, λοιπόν, αλλαγή πλεύσης στο κυπριακό, μια αποφασιστική και δυναμική στάση απέναντι στις τουρκικές απειλές, γιατί είναι φανερό ότι η μέχρι τώρα πολιτική των υποχωρήσεων και η στάση του καλού παιδιού δεν ωφέλησε ούτε την Κύπρο, ούτε την Ελλάδα παρά μόνο τον τουρκικό επεκτατισμό και εθνικισμό.

Το 1974, λοιπόν, με την παράνομη εισβολή και κατοχή του βόρειου κυπριακού εδάφους, με τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τους πρόσφυγες και τους ξεριζωμένους, με τους συνεχόμενους εποικισμούς του νησιού, οι οποίοι αλλοίωσαν την εθνολογική σύσταση του πληθυσμού, η Τουρκία κάρφωσε ένα τεράστιο αγκάθι στην καρδιά του ελληνισμού, η οποία (καρδιά) από τότε διαρκώς αιμορραγεί. Φτάνει πια με τις διακηρύξεις, τα μνημόσυνα και τη συμπόνια. Η Κύπρος δεν είναι και ούτε πρέπει να αφεθεί μόνη. Το σύνθημα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ας γίνει επιτέλους πράξη. Πενήντα χρόνια εισβολής και κατοχής δεν αντέχονται.

πηγή: 2020mag.gr

__________________________________________

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας και αρθρογράφος σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Θανάσης Καρτερός / Η αποχώρηση του Γιάννη Δραγασάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ

     Ο Γιάννης Δραγασάκης  αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εξηγώντας χωρίς εξαλλοσύνες τους λόγους που τον ώθησαν σ’ αυτό. Και δεν έπεσαν να τον κομματιάσουν ηθικά μόνο τα γνωστά άγνωστα τρολ του διαδικτύου, που τη δουλειά τους κάνουν στο κάτω-κάτω. Για ιδεολογικούς λόγους πάντα, μη φανταστεί κανείς τίποτα ταπεινά κίνητρα...

 

Θανάσης Καρτερός*

Με άρθρο του αποκλειστικά στην efsyn.gr, ο Θανάσης Καρτερός ρίχνει το γάντι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά στον πρόεδρο Στέφανο Κασσελάκη, με αφορμή την παραίτηση του Γ. Δραγασάκη από μέλος του κόμματος.

Παραιτήθηκε ο Γιάννης Δραγασάκης από τον ΣΥΡΙΖΑ, εξηγώντας χωρίς εξαλλοσύνες τους λόγους που τον ώθησαν σ’ αυτό. Και δεν έπεσαν να τον κομματιάσουν ηθικά μόνο τα γνωστά άγνωστα τρολ του διαδικτύου, που τη δουλειά τους κάνουν στο κάτω-κάτω. Για ιδεολογικούς λόγους πάντα, μη φανταστεί κανείς τίποτα ταπεινά κίνητρα.

Κατέβασε τον αυτοκρατορικό της αντίχειρα για τον Δραγασάκη και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Που αποφάσισε να του δώσει μαθήματα για το τι σημαίνει Αριστερά. Τι σημαίνει στράτευση στην Αριστερά. Τι σημαίνει αριστερή στάση ζωής. Και δεν άλλαξε χρώμα από ντροπή ο έβδομος όροφος της Κουμουνδούρου. Δεν δήλωσαν παραίτηση όσοι από τα γραφεία Τύπου και τους συναυτουργούς αυτής της ανακοίνωσης, ορισμένοι για χρόνια συνεργάτες του Δραγασάκη, διατηρούν κάποιο ψήγμα έστω πολιτικής γενναιότητας. Δεν βρέθηκε ένας να του πει του Κασσελάκη να μη διολισθήσει σ’ αυτού του είδους την έκπτωση.

Διότι, έκπτωση είναι να βάζεις την υπογραφή του κόμματος, που ο Δραγασάκης υπηρέτησε από την πρώτη στιγμή και για δεκαετίες, σε ανακοίνωση που διαβεβαιώνει ότι ο Κασσελάκης παραμένει σταθερός σε αξίες και αρχές που πρεσβεύει η Αριστερά, «επί της ουσίας», ενώ ο αποσυνάγωγος είναι αριστερός «για τους τύπους».

Επί της ουσίας: Να επιδεικνύεις τα πολυτελή σου σπίτια, να κάνεις φύλλο και φτερό τα προσωπικά σου δεδομένα, μέχρι master bedroom, να διαπράττεις διαρροές ότι αν ήθελες θα ήσουν υπουργός του Μητσοτάκη, του οποίου μέχρι προχτές δήλωνες οπαδός και φίλος, να ακκίζεσαι με τις αγιοσύνες και τους σταυρούς στις κολυμπήθρες, να χαρακτηρίζεις το ΝΑΤΟ Ιερή Συμμαχία, να σαλπίζεις πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, να αντιμετωπίζεις με ήξεις αφήξεις την υπόθεση της προοδευτικής συμμαχίας, να υπερηφανεύεσαι δημόσια ότι έχεις ζωή κι έξω από την πολιτική, δηλαδή έξω από την Αριστερά, να πετάς παρόλες για υπονόμευση από τον Τσίπρα και για μαύρα ταμεία και ύστερα να τις παίρνεις πίσω, να, να, να…

Και ο άλλος, για τους τύπους! Πάνω από πενήντα χρόνια πρώτα στο ΚΚΕ, μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής σε περιόδους πέτρας, ύστερα στον φτωχούλη της Αριστεράς -τον Συνασπισμό-, ύστερα στον ΣΥΡΙΖΑ, αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Τσίπρα, στη μάχη με τους δανειστές, στην αντίσταση στην αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερία. Από τους πρωτεργάτες σε όλα τα προγράμματα κατά της παντοδυναμίας των τραπεζών και των μονοπωλίων για τα οποία επαίρεται και η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και ούτε σε μία περίπτωση δεν επέτρεψε ο Δραγασάκης στον εαυτό του να ορθώσει δημόσια εμπόδια στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλοι που τώρα επιχαίρουν για την επίθεση εναντίον του.

Κάποιος πρέπει να πει στον υπερήφανο για την αριστερή του σταθερότητα Στέφανο Κασσελάκη ότι Αριστερά είναι όλα αυτά που λέει η απαράδεκτη από κάθε άποψη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πολλά άλλα. Πολύ σημαντικά. Είναι η αγωνιστική σεμνότητα, η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η συλλογικότητα, η ανοχή στη διαφορετική άποψη, η αντιμετώπιση ακόμα και του αντιπάλου με όρους πολιτικών επιχειρημάτων και όχι χυδαιότητας. Κι ότι θα πνιγεί στις ίδιες του τις αντιφάσεις όταν από τη μια μαλώνει τον Παύλο Πολάκη γιατί μίλησε άσχημα σε μια κυρία της Ν.Δ., κι από την άλλη ο ίδιος μιλάει όπως μιλάει για τον Γιάννη Δραγασάκη.

Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε με την αποχώρηση του Δραγασάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι μένουν και δίνουν μέσα στο κόμμα τη μάχη τους έχουν δικαίωμα να διαφωνήσουν. Οσο για τη διαδρομή του, επειδή πολλά άρχισαν να γράφονται και να λέγονται, ο ίδιος ο Δραγασάκης ποτέ δεν θα είχε την έπαρση να τη χαρακτηρίσει αλάνθαστη. Αλλά ένα πράγμα που πάει να σβήσει η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν σβήνεται: ο Δραγασάκης είναι παρών από τη δεκαετία του εβδομήντα στην Αριστερά. Και όρθιος. Και πάντα έτοιμος να υπηρετήσει από όποια θέση τού όριζε το κόμμα του. Με το θάρρος της γνώμης και της πράξης του.

Η Αριστερά εκφράζεται με πράξεις και όχι με μεγαλοστομίες, διατείνεται στο τέλος της ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης. Πράξεις ο ίδιος, μεγαλοστομίες ο Δραγασάκης. Εδώ σηκώνουμε τα χέρια και θου Κύριε φυλακή τω στόματί μας, για να μην επαναλάβουμε την προστακτική του Πολάκη στη Συρεγγέλα.

πηγή: efsyn.gr

___________________________________________

* Ο Θανάσης Καρτερός είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947 και δραστηριοποιήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια στη αριστερά. Μέλος του ΚΚΕ από το 1968, φυλακίστηκε για τρία χρόνια από τη χούντα και αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο. Μετά τη μεταπολίτευση ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου, δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη και από το 1987 διευθυντής του μέχρι το 1991. Από τους βασικούς συντελεστές της δημιουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού 105,5 "Στο Κόκκινο" και πρώτος διευθυντής του από το 2006 μέχρι το 2008. Συντάκτης της καθημερινής στήλης "Της Ώρας" στην Αυγή. Παραμένει στη μάχιμη δημοσιογραφία.

Θόδωρος Μαργαρίτης: Το πρόβλημα με την υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου

     Η υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου για πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ δεν ήταν αναμενόμενη. Η συγκεκριμένη πολιτικός δεν ανήκει στην νέα γενιά στελεχών. Έχει περάσει από πολλά αξιώματα στο παρελθόν και λογικά δεν θα είχε άλλες αξιώσεις. Άρα, μοιάζει με έκπληξη. Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις πολλών φίλων επειδή δεν ήταν παρούσα στα δύσκολα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, δεν ζούσε την καθημερινότητα του χώρου.

Το πρόβλημα με την υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου σχολιάζει ο Θόδωρος Μαργαρίτης που σημειώνει ότι η υποψηφιότητά της «μοιάζει με έκπληξη», επειδή η Άννα Διαμαντοπούλου δεν ανήκει στη νέα γενιά στελεχών, όπως και διότι έχει περάσει από πολλά αξιώματα στο παρελθόν.

Ωστόσο, υπογραμμίζει ότι «το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στον πυρήνα των αντιλήψεων της υποψηφιότητας. Σε αυτή την άνευρη εκδοχή περί Κέντρου. Περσινά ξινά σταφύλια -θα έλεγα- από μία άλλη εποχή. Γιατί στις μέρες μας η εκδοχή του Κέντρου έχει χάσει κάθε γοητεία, εφόσον βιώνουμε σκληρές ταξικές κοινωνίες».

Το σχόλιο του Μαργαρίτη

Η υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου για πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ δεν ήταν αναμενόμενη. Η συγκεκριμένη πολιτικός δεν ανήκει στην νέα γενιά στελεχών. Έχει περάσει από πολλά αξιώματα στο παρελθόν και λογικά δεν θα είχε άλλες αξιώσεις. Άρα, μοιάζει με έκπληξη. Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις πολλών φίλων επειδή δεν ήταν παρούσα στα δύσκολα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, δεν ζούσε την καθημερινότητα του χώρου. (Αυτή που γνώρισα εγώ από τον Σεπτέμβρη του 2015). Έχει μόνο ένα πολύ σημαντικό κομματικό παρελθόν από την εποχή με τις “παχιές αγελάδες”. Αναγνωρίζω ότι έχει συγκροτημένη πολιτική αντίληψη. Έτσι η υποψηφιότητα αυτή θέτει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ μπροστά σε σοβαρά διλήμματα στρατηγικής. Για τα οποία δεν χωράνε μισόλογα και φιοριτούρες. Ακούω το επιχείρημα περί «πρωθυπουργικού» προφίλ. Το ερώτημα είναι σε ποια πολιτική κατεύθυνση; Για παράδειγμα, η όποια κριτική της προς την ΝΔ είχε συνήθως διορθωτικό και συμπληρωματικό χαρακτήρα.

Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στον πυρήνα των αντιλήψεων της υποψηφιότητας. Σε αυτή την άνευρη εκδοχή περί Κέντρου. Περσινά ξινά σταφύλια -θα έλεγα- από μία άλλη εποχή. Γιατί στις μέρες μας η εκδοχή του Κέντρου έχει χάσει κάθε γοητεία, εφόσον βιώνουμε σκληρές ταξικές κοινωνίες. Η περίφημη θεωρία ότι η αναδιανομή εισοδήματος μπορεί να γίνει μόνο όταν μεγαλώσει η πίτα για όλους, έχει ακυρωθεί στη πράξη. Γιατί ακόμα και όταν μεγαλώνει η πίτα την “τρώνε” όλη, οι έχοντες και κατέχοντες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα προβλήματα είναι επομένως αμείλικτα.

Η Κεντροαριστερά θα εκφράζει κοινωνικές πολιτικές ή θα εκφράζει θεωρήματα των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ; Θα θέτει στο επίκεντρο τις κοινωνικές ανισότητες; Θα έχει συνείδηση κοινωνικού αντιπάλου ή θα παριστάνει την κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος;

Θα ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι δεν υπάρχει προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας με την ΝΔ; Θα θυμηθεί το ιστορικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ που έφερε τις λαϊκές τάξεις στο προσκήνιο ή θα ταυτιστεί με το κοινωνικό ρήγμα του ΠΑΣΟΚ από εκείνες τις κυβερνητικές πολιτικές με τις οποίες έχασε τα λαϊκά στρώματα και την μεσαία τάξη;

Οι ανακοινώσεις της Α. Διαμαντοπούλου περιλαμβάνουν αναφορές σε αυτή την ατζέντα. Λογικό στην έναρξη μιας προεκλογικής εκστρατείας. Λογικό, όταν μιλάμε για τον /την επικεφαλής Σοσιαλιστικού κόμματος! Αλλά πόσο πειστικές μπορεί να είναι όταν τα πολιτικά αποτυπώματα προς αυτή την κατεύθυνση απουσίαζαν τόσο καιρό; Σχεδόν “κόντρα-ρόλος”. Το ζήτημα δεν είναι να μιλάς για τις ανισότητες χωρίς να μιλάς για τον καπιταλισμό. Δεν μπορεί η κριτική στον επιθετικό χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό να ηχεί ως παραδοξότητα από το παρελθόν. Δεν μπορεί να μην αναφέρεσαι στις κυρίαρχες τάξεις. Τα φαινόμενα των ανισοτήτων δεν είναι καιρικά φαινόμενα. Είναι στοιχεία της ταξικής αντιπαράθεσης. Και από εκεί προκύπτει και η στρατηγική επιλογή για εναλλακτική λύση προς την κυβέρνηση της Δεξιάς. Εκτός αν θέλουμε να μιλάμε σαν να παίζουμε “τσάι με συμπάθεια”.

Στον Ευρωπαϊκό Νότο τα Σοσιαλιστικά κόμματα αναζητούν πιο προοδευτικές θέσεις. Στη χώρα μας έχουμε πάντως σοβαρή νεοφιλελεύθερη επίθεση. Αυτή είναι η περιβόητη “κανονικότητα”. Και εδώ δεν χωράνε συναινέσεις. Στη ζωή οι συγκρούσεις δεν είναι πάντα χρήσιμο πράγμα. Αλλά υπάρχουν φορές που χωρίς συγκρούσεις η πολιτική δεν έχει κανένα νόημα. Και τώρα είμαστε μπροστά σε μία τέτοια κατάσταση.

anoixtoparathyro.gr 

__________________________________________________

Ο Θόδωρος Μαργαρίτης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες. Οργανώθηκε από τα μαθητικά του χρόνια στο ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟ το 1976. Μέλος του ΚΣ της ΕΦΕΕ 1980-1986. Εξελέγη στο Εκτελεστικό Γραφείο της ΕΑΡ το 1990. Σήμερα είναι μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, υπεύθυνος του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης και της Επιτροπής για την Αντιμετώπιση των Ναρκωτικών. Σε προηγούμενη περίοδο είχε διατελέσει υπεύθυνος του Τμήματος Οικολογίας. Αρθρογραφεί τακτικά σε Αυγή, Νέα, Ημερησία. Πήρε μέρος ενεργά στο Κίνημα Ειρήνης παλαιότερα (ΑΚΕ), καθώς και σε κινήσεις για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.

Κεντροαριστερά: Ανακατεύεται η τράπουλα, παραμένουν τα αδιέξοδα

     Μπορεί οι διεργασίες να πυκνώνουν όμως δεν είναι ικανές να λύσουν το δομικό αδιέξοδο της κεντροαριστεράς, που δεν είναι θέμα προσώπων και συγκολλήσεων, αλλά πολιτικής φυσιογνωμίας και τοποθέτησης (μάλλον απουσίας τοποθέτησης) απέναντι στο συστημικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα συνολικά... 

 

Δημήτρης Γκάζης *

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ξεκλείδωσε, όπως είχε προαναγγελθεί από διάφορα κέντρα, διεργασίες για το μέλλον της κεντροαριστεράς. Οι χαμηλές πτήσεις των δύο βασικών σχηματισμών, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, η πολύ χαμηλή καταγραφή της Νέας Αριστεράς (σημαντικού μέρους του στελεχικού κορμού του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ), καθώς και η αδυναμία όλων τους να απορροφήσουν έστω και ένα μέρος της μεγάλης φθοράς της Ν.Δ., φέρνουν εκ των πραγμάτων εσωστρέφεια και συζητήσεις για την ανασύνθεση και τη συνεργασία των δυνάμεων του κεντροαριστερού χώρου, ελλείψει οποιασδήποτε ουσιαστικής προγραμματικής συζήτησης που να αφορά τον τόπο και την κοινωνία.

Κάπως έτσι έχουμε την ευθεία αμφισβήτηση του Ανδρουλάκη, το ίδιο το βράδυ των εκλογών, με μια σειρά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να θέτουν θέμα ηγεσίας, κάνοντας λόγο για ήττα («Δεν μπορεί να νικήσει τον Κασσελάκη, πώς θα νικήσει τον Μητσοτάκη;») και τον ίδιο να απαντά προβάλλοντας ως επιτυχία τη διατήρηση της ανεξαρτησίας του ΠΑΣΟΚ ως τρίτου πόλου μεταξύ Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ. Από τη διαδικασία αυτή αναδεικνύεται ρυθμιστικός ο ρόλος του νυν Δημάρχου Αθηναίων, Χ. Δούκα, που (αυτό)παρουσιάζεται ως υποψήφιος αρχηγός που μπορείς «να νικήσει τον κ. Μητσοτάκη» (όπως και ο Στέφανος Κασσελάκης στις αντίστοιχες εκλογές για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ), τροφοδοτούμενος και από τις εξελίξεις στο συγκοινωνούν δοχείο του ΣΥΡΙΖΑ και τα σενάρια συγκολλήσεων.

Στον ΣΥΡΙΖΑ η αντιπαράθεση που ξεκίνησε προεκλογικά στο εσωκομματικό συνέδριο συνεχίζεται, με τον Κασσελάκη να επιδιώκει να φέρει τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ στα μέτρα του (κλείσιμο Αυγής, απολύσεις επαγγελματικών στελεχών, think tanks κ.ά.), και τα «παραδοσιακά» τσιπρικά στελέχη (βλ. κείμενο 87 υπογραφών) του κόμματος (πλην του ισορροπιστή Ν. Παπά) να τον κατηγορούν για αυταρχισμό και ανερμάτιστη πολιτική. Πάντα παρών και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας που μέσω Ινστιτούτου και παρεμβάσεων στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα προσπαθεί να διατηρήσει την παρουσία του και στην εγχώρια σκηνή, ποντάροντας στα σενάρια συνεργασίας της κεντροαριστεράς, με ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με το περιβάλλον του ΓΑΠ.

Μέρος του συστημικού αδιεξόδου

Μπορεί οι διεργασίες να πυκνώνουν όμως δεν είναι ικανές να λύσουν το δομικό αδιέξοδο της κεντροαριστεράς, που δεν είναι θέμα προσώπων και συγκολλήσεων, αλλά πολιτικής φυσιογνωμίας και τοποθέτησης (μάλλον απουσίας τοποθέτησης) απέναντι στο συστημικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα συνολικά. Το 60% της αποχής, δείχνει, ακόμη και στους πιο δύσπιστους, την ένταση της κρίσης και της ανυποληψίας του κομματικού φαινομένου. Η «κεντροαριστερά» γινόμενη φορέας των πολιτικών της παγκοσμιοποίησης, και μάλιστα των πιο επιθετικών της κύκλων, και υλοποιώντας «συμβόλαια θανάτου» όπως τα μνημόνια ή η Συμφωνία των Πρεσπών, χάνει τη δυνατότητα οικοδόμησης δεσμών με την κοινωνική πλειοψηφία και τις λαϊκές τάξεις που κάποτε εκπροσωπούσε. Αυτό που της απομένει είναι κάμποσος δικαιωματισμός, και ένα μπρα ντε φερ με την (κεντρο)δεξιά για το ποιος εκπροσωπεί τον χώρο του «κέντρου» – και στην πράξη ποιος είναι πιο αποτελεσματικός στην εξυπηρέτηση εγχώριων και εξωχώριων συμφερόντων.

Η αμερικανοποίηση της πολιτικής, θέλει ένα ενιαίο επί της ουσίας κόμμα, με δύο πτέρυγες που να εναλλάσσονται στην εξουσία και ένα ευρύ χώρο μικρών και απορριπτόμενων, που άλλοτε θα ενσωματώνονται και άλλοτε θα μπαίνουν με διάφορους επικοινωνιακούς μηχανισμούς στο περιθώριο. Οι ευρωεκλογές έφεραν την συζήτηση για τη στρατηγική επιβίωσης της κεντροαριστεράς στο προσκήνιο, πάντα με τον μπαμπούλα της ανόδου της ακροδεξιάς. Η συντριβή Σολτς στη Γερμανία και η ήττα Σάντσεθ στο ισπανικό κράτος, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία αλλά και η σχετική επιτυχία της (εκπροσώπου του κόμματος των Δημοκρατικών των ΗΠΑ) Έλλυ Σλέιν στην Ιταλία είναι μερικά μόνο από τα επεισόδια. Εντός αυτού του τοπίου ανακατέματος της τράπουλας και γενικής οριακότητας, προωθούνται –αλά ελληνικά– και τα σενάρια ανασύνθεσης και συνεργασίας ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μάλιστα τόσο θολές οι διαχωριστικές γραμμές που η διεύρυνση θα μπορούσε να πάει και δεξιότερα του κέντρου, με λύσεις ευρείας συνεννόησης και συναίνεσης, όπως αυτή που επέδειξαν οι τρεις μεγάλες ευρωομάδες του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών και των Φιλελευθέρων κατά την επανεκλογή της Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν στο τιμόνι της Ευρώπης.

Κεντροαριστερός πόλος made in USA

Τα σενάρια αυτά δεν είναι καινούργια. Γράφτηκαν τουλάχιστον από το καλοκαίρι του 2023, αμέσως μετά τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές. Το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ ήταν η αφετηρία ενεργειών που άνοιγαν τον δρόμο για τη ρευστοποίηση και την ανασύνθεση του χώρου της κεντροαριστεράς, με τις ευλογίες κέντρων στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και με στόχους παρόμοιους με αυτούς που εκτέθηκαν στο πρόσφατο συνέδριο του Ινστιτούτου Τσίπρα. Υπό αυτή την έννοια ο Κασσελάκης, μόνο ουρανοκατέβατος δεν ήταν, καθώς κλήθηκε να παίξει ενεργό ρόλο στο «βίαιο μετασχηματισμό» του ΣΥΡΙΖΑ σε μια μικρογραφία των «Δημοκρατικών». Η αυτονόμηση Κασσελάκη και η αδυναμία του Τσίπρα να διατηρήσει στα χέρια του την μπαγκέτα των εξελίξεων έφεραν το εκρηκτικό τοπίο που βλέπουμε σήμερα.

Διάφορα κέντρα εκτός χώρας, αλλά και μερίδα των ελίτ στο εσωτερικό (ακόμη και προσκείμενοι στον χώρο της Ν.Δ.) βλέπουν με τρόμο τον συστημικό κίνδυνο που προκαλεί η απουσία βαλβίδων εκτόνωσης σε ένα πολιτικό σκηνικό που ενώ έμοιαζε μονοπολικό (41%) αποδείχθηκε εύθραυστο και κατακερματισμένο. Η προσπάθεια αναστήλωσης της κεντροαριστεράς είναι κατά συνέπεια, όχι μια εναλλακτική στο, σε υποχώρηση, καθεστώς Μητσοτάκη, αλλά μια προσπάθεια συστημικής θωράκισης απέναντι στον κίνδυνο αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία και μάλιστα εν όψει των μεγάλων τρανταγμάτων που αναμένεται να αντιμετωπίσει η χώρα (πολεμική προετοιμασία, ακρίβεια, ελληνοτουρκικά κ.ά.).

Κεντροαριστερό Δελφινάριο 

Στη Νέα Δημοκρατία τρίβουν τα χέρια τους για τον νέο κύκλο εσωστρέφειας στην Κεντροαριστερά. Και να μην υπήρχαν Τσίπρες, Κασσελάκηδες, Δούκες και Ανδρουλάκηδες θα έπρεπε να τους είχαν εφεύρει, ώστε να κρύβουν πίσω τους τις δικές τους αντιθέσεις και αδιέξοδα, πείθοντας πως το αφήγημα της απουσίας εναλλακτικής έχει όντως μια βάση. Από τη συζήτηση για την κεντροαριστερή ανασύνθεση απουσιάζει οποιαδήποτε πολιτική ή προγραμματική αντιπαράθεση, μάχες ηγεμονισμών που λίγο πια αφορούν την κοινωνία (αν δεν την απωθούν μάλιστα) που πολλές φορές θυμίζουν δελφινάριο.

87 τσιπρικά στελέχη αμφισβητούν εφ’ όλης της ύλης τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, άλλα μέλη του κόμματος στέκονται στο πλευρό του Stefanos μαζεύοντας υπογραφές από οπαδούς του κόμματος, ενώ ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης (μαζί και ο ναύαρχος Αποστολάκης) πετάει πυροτεχνήματα για μαύρα ταμεία, σπάζοντας την «ομερτά» του πολιτικού συστήματος, σε μια σαφή προειδοποίηση προς τους «συντρόφους» του ότι δεν θα τον κάνουν εύκολα στην άκρη. Από την άλλη με την αναγγελία πρόθεσης του Χ. Δούκα, να διεκδικήσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, αποκαλύπτονται (μάλλον από «φίλια» πυρά), μια σειρά απευθείας αναθέσεις (κλασικά ΠΑΣΟΚικά πράγματα) σε στελέχη και συγγενείς στελεχών του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ από τον Δήμο Αθήνας. Την ίδια στιγμή παραδοσιακά ΜΜΕ (και άρα και οι ολιγάρχες που τα διευθύνουν) αλλά και τρολ του διαδικτύου (και άρα και οι ολιγάρχες ή οι δυνάμεις που τα τροφοδοτούν και τα συντονίζουν) επιδίδονται σε έναν επικοινωνιακό πόλεμο υψηλής έντασης, διεκδικώντας να διαμορφώσουν το τοπίο της επόμενης μέρας στον κεντροαριστερό χώρο.

Ο Δημήτρης Γκάζης είναι αρθρογράφος στο "Δρόμο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ".

Η συνεργασία αριστεράς και κεντροαριστεράς

     Τα αποτελέσματα των διεργασιών που γίνονται στα κόμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς και θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό και αν η συζήτηση για τη συνεργασία αυτών των κομμάτων θα αποτελέσει πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής τους ή αν θα ενταφιαστεί οριστικά και θα συνεχιστεί ένα αδιέξοδο παιχνίδι για το ποιος θα κηδεμονεύσει στον χώρο. 

Ο χώρος της κεντροαριστεράς και της αριστεράς (με εξαίρεση το απολύτως στεγανοποιημένο Κ.Κ.Ε.) μοιάζει με κινούμενη άμμο. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και δυσκολεύεται κανείς να κάνει εκτιμήσεις για την κατάληξή τους. Θέμα ηγεσίας έχει τεθεί στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά και στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο οποίος κινδυνεύει να συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο, αν υπάρξει νέα διάσπαση.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Ο κ. Ανδρουλάκης για την ώρα φαίνεται να μην ελέγχει την κατάσταση στο κόμμα του, ούτε, όμως, και ο κ. Κασσελάκης ο οποίος αμφισβητείται ευθέως από κορυφαία στελέχη και ως αντίδραση επέλεξε μια σφοδρή και τελική (;) σύγκρουση με τον κ. Τσίπρα. Επιπλέον, μικρότερα κόμματα, όπως η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ή το ΜΕΡΑ 25, αναμένεται να επαναπροσδιορίσουν την τακτική και την πολιτική τους. Το βέβαιο είναι ότι το καλοκαίρι θα είναι θερμό και σε πολιτικό επίπεδο.

Τα αποτελέσματα των διεργασιών που γίνονται στα κόμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς και θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό και αν η συζήτηση για τη συνεργασία αυτών των κομμάτων θα αποτελέσει πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής τους ή αν θα ενταφιαστεί οριστικά και θα συνεχιστεί ένα αδιέξοδο παιχνίδι για το ποιος θα κηδεμονεύσει στον χώρο. Η πρόταση που κατέθεσαν οι κ.κ. Κοτσακάς και Τεμπονέρας εξακολουθώ να πιστεύω ότι αποτελεί μια καλή βάση για να εξετάσουν τα κόμματα την προοπτική της συμπόρευσης τους. Στο πλαίσιο αυτό θεωρώ ότι μπορεί να γίνουν οι ακόλουθες επισημάνσεις.

Μια συνεργασία δεν μπορεί να αφορά μόνο τις εκλογές, αλλά χρειάζεται να δοκιμαστεί στην πράξη πριν από αυτές. Γι’ αυτό πρέπει να ξεκινήσει άμεσα από τα συνδικάτα, τους φορείς, τα σωματεία και γενικώς από τα συλλογικές εκφράσεις των πολιτών. Μόνο έτσι θα καταφέρει να γίνει στέρεα, να ριζώσει στη συνείδηση των πολιτών, να εμπνεύσει και να εκπέμψει το μήνυμα της ελπίδας και της προοπτικής απέναντι στην καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη. Με αυτόν τον τρόπο θα αναπτυχθούν δεσμοί αλληλεγγύης, σεβασμού και αλληλοκατανόησης και θα βρεθούν οι απαραίτητοι μηχανισμοί για να ξεπεραστούν οι αδυναμίες και τα προβλήματα που είναι λογικό και αναμενόμενο να προκύψουν. Η κοινωνία σήμερα δε χρειάζεται μόνο μια άλλη πολιτική, αλλά γενικότερα ένα άλλο πλαίσιο αξιών και ιδανικών, μια διαφορετική πολιτιστική ταυτότητα την οποία οφείλει να προβάλλει αυτή η συμπόρευση.

Λίγες ώρες αφότου τέθηκε το θέμα της μετωπικής συμπόρευσης των κεντροαριστερών και αριστερών δυνάμεων, ορισμένοι αρθρογράφοι, υποστηρικτές του κ. Τσίπρα, τον παρουσίασαν ως τη μοναδική λύση για να ηγηθεί της απόπειρας. Μάλιστα προέβαλαν και γκάλοπ τα οποία τον κατέγραφαν ως τον καταλληλότερο για να συσπειρώσει τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους . Ασφαλώς η προσπάθεια για τη συνεργασία της κεντροαριστεράς δεν μπορεί να αρχίζει και να εξαντλείται σε οποιαδήποτε προσωπικότητα, πολύ δε περισσότερο στα πρόσωπα του κ. Τσίπρα, του κ. Παπανδρέου και άλλων, οι οποίοι έχουν δοκιμαστεί και έχουν συνδεθεί με πολύ αρνητικές πολιτικές επιλογές. Ελάχιστα βοηθάει στην παρούσα φάση η ονοματολογία και η προβολή του ενός ή του άλλου «μεσσία.» Εξάλλου με φθαρμένα υλικά είναι πολύ δύσκολο να χτίσεις το νέο.

Η συνεργασία της αριστεράς κα της κεντροαριστεράς δεν είναι υπόθεση ούτε μόνο της κορυφής, ούτε μόνο της βάσης. Είναι ζήτημα που αφορά και τις δύο. Μια συμπόρευση η οποία είναι αποτέλεσμα διαβουλεύσεων αποκλειστικά σε επίπεδο ηγεσιών, μακριά από τα μέλη και τους φίλους των συνεργαζόμενων κομμάτων, χωρίς να λάβει υπόψη τις θέσεις, τις ιδέες, τις απόψεις των κοινωνικών ομάδων δε θα πάει πολύ μακριά. Ούτε όμως μια συνεργασία που θα ξεκινάει από κάτω , αλλά θα σαμποτάρεται σε επίπεδο κορυφής. Μια συμπόρευση είναι σχέση αλληλεπίδρασης, έχει ανάγκη τον λαϊκό παράγοντα, τη στήριξη και τη συμμετοχή των πολιτών. Γι’ αυτό και δε χωρούν σε μια τέτοια προσπάθεια λαϊκισμοί, μεγαλόστομες διακηρύξεις, δημαγωγίες, παραπλανητικές υποσχέσεις και κούφια, κενά περιεχομένου λόγια. Απαιτείται να ειπωθεί η αλήθεια και μόνο η αλήθεια. Είναι και αυτό ένα δείγμα της διαφορετικής πολιτικής κουλτούρας που χρειάζεται να έρθει σε αυτόν τον τόπο.

Οι εξελίξεις στην κεντροαριστερά και την αριστερά τρέχουν με γρήγορους ρυθμούς. Όποια και αν είναι τα αποτελέσματα των διεργασιών, ένας δρόμος είναι ανάγκη να μείνει ανοικτός: αυτός της ειλικρινούς και ξεκάθαρης συμπόρευσης. Άλλη προοπτική δεν είναι ορατή, τουλάχιστον για την ώρα, στον πολύπαθο ετούτο τόπο.

πηγή: 2020mag.gr

__________________________________________

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας και αρθρογράφος σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Κεντροαριστερά: «Δεν είναι θέμα συσκευασίας, αλλά περιεχομένου»

     Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέκου Αλαβάνου δεν αποτέλεσαν τομή στην πολιτική ζωή της Ελλάδας λόγω της ξεχωριστής προσωπικότητας των πρωταγωνιστών τους. Η ξεχωριστή πολιτική τους προσωπικότητα επέβαλε ρήξεις στο συνεχές της επίσημης πολιτικής προπαγανδίζοντας κι ενίοτε υιοθετώντας, έστω κατ’ εξαίρεση, λαϊκά αιτήματα που βελτίωναν την θέση της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Λεωνίδας Βατικιώτης*

Οι συνέπειες από τις εξελίξεις στο εσωτερικό των κομμάτων της Αριστεράς ανέκαθεν υπερέβαιναν τα εκλογικά και τα οργανωτικά τους όρια, επηρεάζοντας κάθε κόμμα και σχηματισμό, ανεξαρτήτως μεγέθους. Οι δε μεταξύ τους σχέσεις, άλλοτε παραπέμποντας σε διελκυστίνδα κι άλλοτε σε συγκοινωνούντα δοχεία, επηρεάζονταν καθοριστικά από τις πολιτικές προτεραιότητες και τις οργανωτικές διεργασίες στο εσωτερικό των μεγάλων κομμάτων.

Οι ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου 2024, τόσο στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ δρομολόγησαν σενάρια συνεργασίας που κυκλοφορούσαν καιρό αν όχι χρόνια. Τέθηκαν δε επί τάπητος, με δημόσιες δηλώσεις, μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου τον Αύγουστο του 2015. Όταν οι πολιτικές διαφορές γεφυρώθηκαν, με τον ΣΥΡΙΖΑ να απεμπολεί οριστικά και δια παντός τα ριζοσπαστικά του χαρακτηριστικά και μαζί -καθόλου τυχαία- να αποχαιρετά το εκλογικό του ρεκόρ του Ιανουαρίου του 2015 (36,3%), και το ΠΑΣΟΚ να μοιράζεται με το ΣΥΡΙΖΑ πλέον το στίγμα της διάψευσης των πολιτικών του προσδοκιών, ξανακερδίζοντας ψηφοφόρους που στράφηκαν στην Αριστερά.

Η πολιτική της περιόδου 2015 – 2019 έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη πιο κοντά στο ΠΑΣΟΚ. Η φτωχοποίηση των εργαζομένων μέσω της υπερφορολόγησης, οι ιδιωτικοποιήσεις, η διαιώνιση της ασυδοσίας των τραπεζών και η στενότερη πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα των ΗΠΑ και του Ισραήλ ακύρωσαν κάθε ριζοσπαστισμό από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και στο θεσμικό επίπεδο δεν υλοποιήθηκε καμία ουσιαστική δημοκρατική τομή που να δικαιώνει τις προσδοκίες των ψηφοφόρων του κόμματος και να δημιουργεί ρήγματα στην καταθλιπτική νεοφιλελεύθερη κυριαρχία. Σε αυτό το περιβάλλον, οι μύδροι εκ μέρους στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο «ΡΙ» αν δεν προανήγγειλαν ακόμη πιο δεξιά μετατόπιση φαίνονταν να αποκαθιστούν την πραγματικότητα…

Η διακυβέρνηση της ΝΔ ωστόσο σημαδεύτηκε από μια απρόσμενη τύχη: Να διαχειριστεί τα κονδύλια που απελευθέρωσε η προσωρινή αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας (2020-2023) για την αντιμετώπιση της πανδημίας και στη συνέχεια το Ταμείο Ανάκαμψης και το ΕΣΠΑ. Πρόκειται για πακτωλό: Η συνολική αξία των κονδυλίων για την πανδημία έφτασε τα 44,4 δισ. με δημοσιονομικό κόστος 31,1 δισ., το νέο ΕΣΠΑ 2021-2027 τα 26,2 δισ. κ.λπ. Η ΝΔ με την πλημμυρίδα των δισεκατομμυρίων εξισορρόπησε αντικρουόμενα αστικά ανταγωνιστικά συμφέροντα, που θα είχαν εξελιχθεί σε πόλεμο μέχρι εσχάτων. Καθόλου απρόσμενη η στήριξη που απολαμβάνει η κυβέρνηση από τους μιντιάρχες…

Ωστόσο τα υποκείμενα, δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι εδώ και απειλούν την εύθραυστη ισορροπία. Ξεχωρίζω: Ανεργία στο 10% που διαιωνίζεται από τις συνεχείς προσκλήσεις ξένων εργατών για την αγροτική παραγωγή και τα ξενοδοχεία, αύξηση των ανεξόφλητων χρεών σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία που ξεπερνούν τα 150 δις., όξυνση του αναπτυξιακού / επενδυτικού προβλήματος της ελληνικής οικονομίας όπως μαρτυρά από την μια το γεγονός ότι η ελληνική είναι η μοναδική οικονομία στην ΕΕ που το ΑΕΠ της ακόμη και τώρα υπολείπεται του ΑΕΠ πριν την δημοσιονομική κρίση και από την άλλη η κατεύθυνση των επενδύσεων σε ακίνητα και κερδοσκοπία, φτωχοποίηση της κοινωνίας λόγω του πληθωρισμού και της αυξανόμενης επέκτασης της φτώχειας στους συνταξιούχους, σταδιακή αύξηση του ομολογιακού μέρους του δημόσιου χρέους ενώ παραμένει ακόμη σε επίπεδα ρεκόρ για την ΕΕ ως ποσοστό του ΑΕΠ, κ.λπ., κ.λπ. Από κοντά και η κλιμάκωση των πολεμικών μετώπων στην Ουκρανία και την Γάζα με την εκτεταμένη αν και καλυμμένη (ως προς το παρόν) εμπλοκή της Ελλάδας να απειλεί να γίνουμε στόχος επιθέσεων. Αυτά είναι τα μέτωπα που έχει ανοίξει η πολιτική της ΝΔ, απαιτώντας ρήξεις από τα αριστερά.

Ας επιχειρήσουμε τώρα να παραθέσουμε ορισμένα ενδεικτικά ζητήματα που συζητιούνται εν όψει της συνεργασίας των δύο κομμάτων της κεντροαριστεράς: Ποιος θα ηγηθεί του νέου σχήματος, ποιος θα είναι επικεφαλής στο ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ. Αν η συνεργασία θα έχει την μορφή του κοινού ψηφοδελτίου, αναπαράγοντας το πρόσφατο γαλλικό προηγούμενο, ή θα οδηγήσει σε νέο κόμμα. Αν θα γίνει νέο έκτακτο συνέδριο στο ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ, κοκ.

Κανένα από τα επίδικα της δημόσιας συζήτησης που συνοδεύει τις διεργασίες στην κεντροαριστερά δεν αφορά τα εκρηκτικά κοινωνικά ζητήματα της περιόδου ή αυτά που σχετίζονται με τον διεθνή προσανατολισμό. Κανένας από τους πρωταγωνιστές δεν τολμάει να θέσει έστω προς συζήτηση το αίτημα για κατώτατο καθαρό μισθό 1.000 ευρώ, κρατική επιδότηση κάθε μισθωτού ή συνταξιούχου που πληρώνει ενοίκιο πάνω από το ένα τρίτο των απολαβών του για να αντιμετωπιστεί η στεγαστική κρίση, κρατικοποίηση των τομέων της ενέργειας, τηλεπικοινωνιών και τραπεζών, διατίμηση στα είδη ευρείας κατανάλωσης για να πέσουν οι τιμές, κι έξοδο από ΝΑΤΟ και ευρώ – ΕΕ ως όρων εκ των ων ουκ άνευ για την ειρήνη και την ευημερία.

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέκου Αλαβάνου δεν αποτέλεσαν τομή στην πολιτική ζωή της Ελλάδας λόγω της ξεχωριστής προσωπικότητας των πρωταγωνιστών τους. Η ξεχωριστή πολιτική τους προσωπικότητα επέβαλε ρήξεις στο συνεχές της επίσημης πολιτικής προπαγανδίζοντας κι ενίοτε υιοθετώντας, έστω κατ’ εξαίρεση, λαϊκά αιτήματα που βελτίωναν την θέση της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Έτσι και σήμερα το νέο προϊόν δεν θα κριθεί από την συσκευασία. Θα κριθεί από το περιεχόμενο…

πηγή: leonidasvatikiotis.wordpress.com

_______________________________________________________________

* Ο Λεωνίδας Βατικιώτης είναι Oικονομολόγος, Συγγραφέας και δημοσιογράφος. Αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Πολιτικά δραστηριοποιείται στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, όπου η συμμετοχή του θεωρείται σημαντική.

Οι βλαβερές συνέπειες του ναρκισσισμού: Τώρα πια έχουμε τρεις ηγέτες υπό αμφισβήτηση και για πρώτη φορά τρία κόμματα με ποσοστά που δεν βγάζουν κυβέρνηση!

     Οι βλαβερές συνέπειες του ναρκισσισμού: Τώρα πια έχουμε τρεις ηγέτες υπό αμφισβήτηση και για πρώτη φορά τρία κόμματα με ποσοστά που δεν βγάζουν κυβέρνηση

 Νίκος Λακόπουλος

Η πρώτη δημοσκόπηση μετά τις ευρωεκλογές -της GPO για το Star- επιβεβαίωσε αυτό που έδειξε η κάλπη για τα κόμματα και έφερε στην επιφάνεια ένα φαινόμενο που εμφανίζεται συχνά τελευταία: ένα ποσοστό -11,5%- των ψηφοφόρων αν και έχουν ψηφίσει, δεν… έχουν αποφασίσει ακόμα.

Η Νέα Δημοκρατία -29%%- δεν είναι πλέον κυρίαρχο κόμμα και αν οι εθνικές εκλογές γίνονταν τώρα δεν θα οδηγούσαν σε αυτοδύναμη κυβέρνηση, χωρίς να να δίνουν προβάδισμα σε μια συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ απέναντι στο πρώτο -με διαφορά από το δεύτερο- κόμμα.

Το πρόσωπο που μπορεί να ενώσει την Κεντροαριστερά είναι ο Αλέξης Τσίπρας που συγκεντρώνει το 19% και ακολουθούν ο Στέφανος Κασσελάκης (10,6%) με μικρή διαφορά από τον Νίκο Ανδρουλάκη (10,4%), ενώ 9,3% συγκεντρώνει ο Χάρης Δούκας 6,2% και ο Παύλος Γερουλάνος 4,7%.

Αν και είναι πρόωρο τον Νίκο Ανδρουλάκη θεωρεί καταλληλότερο για να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ το 20,7% από το σύνολο των ερωτηθέντων στη δημοσκόπηση, ενώ το 16,5% επιλέγουν τον Χάρη Δούκα, το 13,3% τον Παύλο Γερουλάνο, το 8,8% τον Μανώλη Χριστοδουλάκη και το 5,6% τον Παύλο Χρηστίδη.

Ανάμεσα στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ το ποσοστό του Νίκου Ανδρουλάκη ανεβαίνει στο 34,5%, ενώ στη δεύτερη θέση είναι ο Παύλος Γερουλάνος με 17,7% και ακολουθεί ο Χάρης Δούκας με 17,2%. Το ερώτημα είναι αφού θα υπάρξει δεύτερος γύρος αν σ΄αυτόν θα βρεθεί και θα νικήσει τον Νίκο Ανδρουλάκη ο Παύλος Γερουλάνος ή ο Χάρης Δούκας.

Την ίδια ώρα ο Στέφανος Κασσελάκης με απολύσεις κορυφαίων στελεχών φαίνεται να οδηγεί σε νέα διάσπαση πριν ή στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ υπό το βάρος μιας αλήθειας που διατύπωσε ο Χρήστος Σπίρτζης:

«Αποδείχθηκε πως ούτε ο κ. Κασσελάκης μπορεί να διεκδικήσει την πρωθυπουργία με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο κ. Ανδρουλάκης με το ΠΑΣΟΚ. Το 14,9% και το 12% δεν γίνονται 40%. Έχουμε δύο κόμματα που παρακολουθούν την ελεύθερη πτώση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι η σύγκλιση το προοδευτικού χώρου. Σε μία άλλη, ενιαία έκφραση του προοδευτικού χώρου. Αν θέλετε την άποψή μου, ναι, να καταλήξει σε καινούργιο κόμμα».

Οι βλαβερές συνέπειες του ναρκισσισμού

Ο Στέφανος Κασσελάκης -που δηλώνει έτοιμος να αντιμετωπίσει και τον… Αλέξη Τσίπρα- έχασε στις εκλογές σχεδόν 600.000 ψήφους, και ηγείται ενός κόμματος που μπαίνει σε νέα κρίση καθώς το ποσοστό -που ο ίδιος θεωρεί καλό- δεν είναι το κατώτατο, αλλά το ανώτερο που μπορεί να πάρει.

Το χαστούκι που δέχτηκαν πρώτα ο Μητσοτάκης και ύστερα ο Στέφανος Κασσελάκης και ο απορημένος Νίκος Ανδρουλάκης είναι μήνυμα μιας πολιτικής κρίσης που οδηγεί σε ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού με ραγδαίες εξελίξεις τον επόμενο χρόνο -καθώς τρία χρόνια με μια αποδυναμωμένη κυβέρνηση είναι απελπιστικά πολλά.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν κινδυνεύει από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ -που μπορεί να βρίσκονται σε νέα διάσπαση- αλλά μάλλον από ένα νέο πολιτικό φορέα που δεν θα αντλήσει δυνάμεις μόνο από τα υπάρχοντα κόμματα, αλλά κυρίως από τον χώρο της αποχής.

«Οι ψηφοφόροι του δημοκρατικού χώρου υπάρχουν, είναι πολλοί και είναι σε αναμονή. Δεν θα περιμένουν επ’ αόριστον, ο χρόνος εξαντλείται. Η χώρα δεν έχει άλλο χρόνο να περιμένει» θα πει ο Χάρης Δούκας με τη συνέντευξή του στην Καθημερινή κάνοντας τη διαπίστωση ότι το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να πείσει τους ψηφοφόρους ότι μπορεί να είναι λύση, παρά την μεγάλη πτώση της ΝΔ και τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ.

«Η μεταβολή που ξεκίνησε δεν μπορεί να ανακοπεί. Η εμπιστοσύνη δεν μπορεί να ανακτηθεί. Το τραύμα δε μπορεί να θεραπευτεί. Ο ορίζοντας του 2027 θα μείνει μόνο στη φαντασία. Αριθμητικά μειοψηφικό και πολιτικά αποδυναμωμένο δεν μπορεί το κυβερνητικό σχήμα να αντέξει τα επόμενα τρία χρόνια . Οι βουλευτικές εκλογές είναι πιο κοντά μας» εκτιμά ο Λευτέρης Κουσούλης.

Τρεις ηγέτες υπό αμφισβήτηση

Στο ΠΑΣΟΚ έχουν μετρήσει πως με το ρυθμό που ανεβαίνουν τα ποσοστά του θα χρειαστεί…. σαράντα χρόνια για να γίνει κυβέρνηση -και στον ΣΥΡΙΖΑ πως ο Στέφανος Κασσελάκης οδήγησε το κόμμα σε χαμηλότερα ποσοστά και μια νέα ήττα.

Τώρα πια έχουμε τρεις ηγέτες υπό αμφισβήτηση και για πρώτη φορά τρία κόμματα με ποσοστά που δεν βγάζουν κυβέρνηση. Το ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξουν εξελίξεις -στα τρία κόμματα- αλλά με πόση ταχύτητα και πόσο πάταγο θα έλθουν.

Οι ευρωεκλογές ήταν ένας σεισμός που οι ηγέτες των τριών μεγαλύτερων κομμάτων δεν αντιλήφθηκαν και βγήκαν να δηλώσουν αυτάρεσκα λίγο πολύ νικητές. Υπάρχουν όμως σημάδια πως δεν ήταν αυτός ο κύριος σεισμός.

αναδημοσίευση από anoixtoparathyro.gr

(*) Ο Νίκος Λακόπουλος είναι Δημοσιογράφος, Συγγραφέας, έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αθήνας, όπως η ΕΡΑ 4, το Κανάλι 15, οι 24 Ώρες, το Έθνος, το Βήμα, η Ελεύθερη Γνώμη, ο Ταχυδρόμος, το Ένα, οι Εικόνες, το Αντί κ.ά.. Πρόσφατα αρθρογραγεί στην ιστοσελίδα "Ανοιχτό Παράθυρο"

Ευκλείδης Τσακαλώτος: «Μπλοκαρισμένη κοινωνία, μπλοκαρισμένη Αριστερά»

     Σήμερα στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, έχουμε να κάνουμε όχι με τη σταθερότητα που μας λέει ο πρωθυπουργός, υπονοώντας μια καλή ισορροπία, αλλά με μια στασιμότητα στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, ένα μπλοκάρισμα θα έλεγα. Και χωρίς, για να πάρω μόνο ένα παράδειγμα, μια αλλαγή στο οικονομικό/παραγωγικό μοντέλο, οι χαμηλοί μισθοί, η υποαπασχόληση και οι δουλειές χωρίς προοπτική, οι ανισότητες, η απαξίωση του ΕΣΥ θα έχουν έρθει για να μείνουν.

 Ευκλείδης Τσακαλώτος* 

Τη δεκαετία του ’30 ο Κέινς, στην αντιπαράθεσή του με την τότε οικονομική ορθοδοξία, περιέγραψε την κατάσταση στην οικονομία ως μια πολύ κακή ισορροπία. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι η ισορροπία, μια κατάσταση, δηλαδή, που δεν μπορεί να αλλάξει ενδογενώς μόνο με την ευελιξία των τιμών (άποψη της τότε ορθοδοξίας), αλλά μόνο με μια δραστική αντιμετώπιση. Σήμερα στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, έχουμε να κάνουμε όχι με τη σταθερότητα που μας λέει ο πρωθυπουργός, υπονοώντας μια καλή ισορροπία, αλλά με μια στασιμότητα στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, ένα μπλοκάρισμα θα έλεγα. Και χωρίς, για να πάρω μόνο ένα παράδειγμα, μια αλλαγή στο οικονομικό/παραγωγικό μοντέλο, οι χαμηλοί μισθοί, η υποαπασχόληση και οι δουλειές χωρίς προοπτική, οι ανισότητες, η απαξίωση του ΕΣΥ θα έχουν έρθει για να μείνουν.

Στις ευρωεκλογές, η αποτυχία των μεγάλων κομμάτων, η αποχή, αλλά και η επιτυχία των κομμάτων στα δεξιά της Ν.Δ. είναι μέρος αυτού του μπλοκαρίσματος. Το ίδιο ισχύει για τη μεγάλη ήττα της Νέας Αριστεράς, όπου είναι προφανές ότι οι ψηφοφόροι απλώς δεν πίστεψαν ότι μπορεί να αποτελέσει ένα μικρό αλλά σημαντικό στοιχείο μιας προσπάθειας ξεμπλοκαρίσματος. Αν μέναμε, όπως στα καλά έργα του Χόλιγουντ, βαθιά στην επιφάνεια των πραγμάτων, θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε το γεγονός ότι ήμασταν ένα νέο κόμμα με προβλήματα ορατότητας, ότι ήταν δύσκολο να αντιμετωπιστεί το πανευρωπαϊκό ρεύμα προς την Ακροδεξιά, ότι η επικράτηση του λάιφσταϊλ και του απολιτίκ δεν άφηνε πολύ χώρο για συζήτηση για τα μεγάλα επίδικα της εποχής. Μέρος του μπλοκαρίσματος είναι ότι πια δεν υπάρχει ο δημόσιος χώρος για τέτοια συζήτηση. Οχι τυχαία βέβαια.

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο, πολύ πιο δομικό. Η Αριστερά, και δεν εξαιρώ τη δική μας Αριστερά, έχει την τάση να θεωρεί ότι η Δεξιά πάντα παραμένει η ίδια, στηρίζοντας τα ίδια συμφέροντα με τα ίδια εργαλεία. Αυτό απλώς δεν ισχύει. Η Δεξιά της Θάτσερ τη δεκαετία του ’80 τάραξε τα νερά κάνοντας πόλεμο στα συνδικάτα, ιδιωτικοποίησε τις δημόσιες επιχειρήσεις, ξεπούλησε τις δημόσιες κοινωνικές κατοικίες, αποσυντόνισε το σοσιαλδημοκρατικό κράτος στον πυρήνα του, αναβάθμισε παραδοσιακές αξίες της Δεξιάς. Το ίδιο επιχειρεί ο κ. Μητσοτάκης. Και στις δύο περιπτώσεις δεν είχαμε τα υποσχόμενα αποτελέσματα: ούτε μεγαλύτερη ανάπτυξη και παραγωγικότητα, ούτε περισσότερες επενδύσεις και, βέβαια, ούτε βελτίωση της κατάστασης της πλειοψηφίας των πολιτών. Αντιθέτως, αυτές οι πολιτικές έχουν οδηγήσει στο μπλοκάρισμα που περιέγραψα παραπάνω. Αλλά άλλο αυτό και άλλο να υποτιμάς το πρότζεκτ της Δεξιάς.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Αριστερά δεν μπορεί να θεωρήσει ότι το αντίπαλο δέος θα συγκροτηθεί με λίγο περισσότερο κοινωνικό κράτος εδώ, με λίγο παραπάνω αναπτυξιακό κράτος εκεί και ίσως, επιπλέον, με κάποιες μεταρρυθμίσεις στο κράτος. Ολα αυτά είναι μέρος της λύσης, αλλά δεν συγκροτούν ένα πειστικό αφήγημα – από πού ερχόμαστε, πού βρισκόμαστε, πού θέλουμε να πάμε. Και πειστικό αφήγημα η Νέα Αριστερά δεν είχε στις εκλογές. Κανένας από εμάς που τη συγκροτήσαμε. Αυτό νομίζω ήταν που πληρώσαμε.

Αρα λέω στους ανθρώπους της Νέας Αριστεράς, που έδωσαν έναν συγκινητικό αγώνα στις εκλογές, ότι πρέπει να ανασυγκροτηθούμε, να μιλήσουμε, αλλά χωρίς ταμπού. Προφανώς δεν αρχίζουμε από το μηδέν. Θα ξαναμιλήσουμε για τις θέσεις μας για τη στεγαστική κρίση, αλλά συγχρόνως για τον τρόπο με τον οποίο βοηθάμε να δημιουργηθούν επιτροπές κατοίκων, για τον τρόπο με τον οποίο συνεισφέρουμε στη δημιουργία ενός κοινωνικού μπλοκ. Θα μιλήσουμε για τον διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, αλλά και για άλλες μεταρρυθμίσεις για το κράτος. Γιατί πιστεύω ότι είναι αδιανόητο να πιστεύουμε ότι ένα αναπτυξιακό κράτος μπορεί να αντιμετωπίσει το παραγωγικό μοντέλο, την ερήμωση της χώρας και την κλιματική κρίση χωρίς την ισχυροποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Αλλά και για πιο δύσκολα πράγματα, όπως η φορολογία, όπου η στάση όλης της Αριστεράς είναι εντελώς φοβική, αφήνοντας στον αέρα ποιοι θα πληρώσουν για την πράσινη μετάβαση ή την ανασυγκρότηση του ΕΣΥ.

Υπάρχει και το θέμα της αντιπροσώπευσης που αποτελεί κορυφαίο ζήτημα για την Αριστερά. Αν δεν ξαναδούμε αυτό το θέμα με σοβαρό τρόπο, δεν θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της αποχής, της αποξένωσης των πολιτών από το πολιτικό σύστημα. Θέμα που αφορά το κράτος αλλά και τους κομματικούς σχηματισμούς. Και μέχρι στιγμής, εμείς της Νέας Αριστεράς δεν έχουμε σοβαρές απαντήσεις για τον τρόπο με τον οποίο ένα κόμμα, ένας οργανισμός, είναι πραγματικά συμμετοχικό, πραγματικά δημοκρατικό αλλά και αποτελεσματικό. Ξέρουμε τι δεν αποτελεί λύση: το λάιφσταϊλ, ο αδιαμεσολάβητος αρχηγός και άλλα φαιδρά φαινόμενα της εποχής μας. Αλλά αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Δεν φτάνει αν θες πραγματικά να αντιπροσωπεύεις τα λαϊκά στρώματα, απαντώντας στα προβλήματά του, και με αυτό τον τρόπο αφαιρώντας τα καύσιμα της Ακροδεξιάς.

Τέλος, θα μιλήσουμε για τις συμμαχίες, για το πώς να συνεισφέρουμε σε ένα αντιπαραθετικό κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ εξουσίας. Δύσκολη κουβέντα, που ιδιαίτερα αν γίνει βιαστικά ως γρήγορη λύση, ιδιαίτερα αν γίνει σε επίπεδο κορυφής, δεν θα δώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Το λαϊκό αίτημα για αναδιάρθρωση του αριστερού και προοδευτικού μπλοκ αποτελεί ένα γνήσιο φαινόμενο. Αλλά χωρίς να κατανοήσουμε τη στασιμότητα, το μπλοκάρισμα που αντιμετωπίζει όλος ο χώρος, χωρίς να συζητήσουμε σε βάθος το εναλλακτικό πρότζεκτ ξεμπλοκαρίσματος, απλώς θα απογοητεύσουμε τον κόσμο για άλλη μια φορά και δεν θα ανατρέψουμε την άνοδο της Ακροδεξιάς.

___________________________________________________________

(*) Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι Έλληνας οικονομολόγος, πολιτικός και βουλευτής της Νέας Αριστεράς, στις εκλογές του Ιουνίου 2023. Έχει διατελέσει υπουργός Οικονομικών (2015-2019) και αναπληρωτής υπουργός Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων (2015) σε κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ.