Κυπριακό: Ένα τεράστιο αγκάθι στην καρδιά του ελληνισμού

     Η Κύπρος σήμερα είναι η μόνη χώρα μέλος της Ε.Ε. τμήμα της οποίας βρίσκεται υπό κατοχή και η Λευκωσία η μόνη πρωτεύουσα η οποία εξακολουθεί να είναι διχοτομημένη. Φτάνει πια με τις διακηρύξεις, τα μνημόσυνα και τη συμπόνια. Η Κύπρος δεν είναι και ούτε πρέπει να αφεθεί μόνη.

 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από τότε που η Τουρκία με τις ευλογίες των ΗΠΑ και εξαιτίας της προδοτικής στάσης της χούντας των Αθηνών και εκείνης της Κύπρου εισέβαλε στη νησί και κατέλαβε σταδιακά περίπου το 40% του εδάφους του. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, τραγωδία που έζησε ο ελληνισμός τον περασμένο αιώνα. Από τότε ως τώρα έγιναν πολλές προσπάθειες για την επίλυση του προβλήματος χωρίς να υπάρξει αποτέλεσμα. Χρονιά με τη χρονιά οι προοπτικές για εξεύρεση λύσης γίνονταν όλο και πιο δυσοίωνες, ώσπου φτάσαμε στη δυσμενέστατη εξέλιξη, στην ανακήρυξη δηλαδή του ψευδοκράτους, το1983, από τον Ντενκτάς, στη Βόρεια κατεχόμενη Κύπρο.

Η Κύπρος σήμερα είναι η μόνη χώρα μέλος της Ε.Ε. τμήμα της οποίας βρίσκεται υπό κατοχή και η Λευκωσία η μόνη πρωτεύουσα η οποία εξακολουθεί να είναι διχοτομημένη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αδυνατεί να επιβάλλει λύση στο κυπριακό πρόβλημα (δεν βρίσκεται καν στις προτεραιότητες της) και η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη φαίνεται να μη θεωρεί ως προϋπόθεση για τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων την επίλυσή του με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Η Κύπρος στην πραγματικότητα έχει αφεθεί ολομόναχη, από «συμμάχους και φίλους», παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις και τις μεγαλοστομίες, οι οποίες γίνονται για εσωτερική κατανάλωση.

Κι όμως το κυπριακό είναι ένα διεθνές πρόβλημα παράνομης εισβολής και κατοχής εδάφους ενός ανεξάρτητου κράτους. Αυτό το αντικειμενικό δεδομένο, αυτή η αλήθεια, όλο και περισσότερο αποσιωπάται και δεν ακούγεται ούτε στην Κύπρο, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρώπη. Το κυπριακό δεν αποτελεί διμερές ζήτημα για το οποίο θα πρέπει να συζητήσουν μόνο η Ελλάδα και η εισβολέας Τουρκία, μόνο η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή πλευρά με στόχο να βρεθεί λύση κοινά αποδεκτή. Αυτή η τακτική βολεύει αφάνταστα την Τουρκία, η οποία, με τη συστηματική διπλωματία και τη στάση της, έχει πετύχει την αποδιεθνοποίηση του κυπριακού.

Η Τουρκία εδώ και πενήντα χρόνια αρνείται να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο, με τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις διεθνών οργανισμών και συμπεριφέρεται σαν τρομοκράτης και πειρατής στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στα ελληνικά νησιά, ζητάει την αποστρατιωτικοποίηση τους, υπογράφει το παράνομο τουρκο-λυβικό μνημόνιο και διεξάγει έρευνες εντός της ελληνικής και της κυπριακής ΑΟΖ. Θεωρεί το κατεχόμενο τμήμα της Βόρειας Κύπρου προέκταση του τουρκικού κράτους και προχωρεί σε εποικισμό του Βαρωσίου και της Αμμοχώστου. Συνεχίζει, επίσης, τις απειλές της για τη γαλάζια πατρίδα και τις προκλήσεις στο Αιγαίο. Όλα αυτά ανενόχλητη.

Η ελληνική πλευρά από την άλλη ακολουθεί τακτική κατευνασμού της Τουρκίας και κρατάει υποχωρητική στάση ενθαρρύνοντας έτσι τις τουρκικές απαιτήσεις. Χρειάζεται, ωστόσο, να διεθνοποιήσει ξανά το κυπριακό και να υιοθετήσει τη θέση ότι η βελτίωση των ελληνοτουρκικών διαφορών περνάει μέσα από την δίκαιη και ειρηνική επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Επιβάλλεται να οριοθετήσει την ΑΟΖ με την Κύπρο και να επαναφέρει το ενιαίο αμυντικό δόγμα, το οποίο θεωρούσε τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο ως συνεχόμενους κρίκους της ίδια αλυσίδας. Αν σπάσει κάποιος κρίκος , αργά ή γρήγορα θα ανοίξουν και οι άλλοι. Απαιτείται, λοιπόν, αλλαγή πλεύσης στο κυπριακό, μια αποφασιστική και δυναμική στάση απέναντι στις τουρκικές απειλές, γιατί είναι φανερό ότι η μέχρι τώρα πολιτική των υποχωρήσεων και η στάση του καλού παιδιού δεν ωφέλησε ούτε την Κύπρο, ούτε την Ελλάδα παρά μόνο τον τουρκικό επεκτατισμό και εθνικισμό.

Το 1974, λοιπόν, με την παράνομη εισβολή και κατοχή του βόρειου κυπριακού εδάφους, με τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τους πρόσφυγες και τους ξεριζωμένους, με τους συνεχόμενους εποικισμούς του νησιού, οι οποίοι αλλοίωσαν την εθνολογική σύσταση του πληθυσμού, η Τουρκία κάρφωσε ένα τεράστιο αγκάθι στην καρδιά του ελληνισμού, η οποία (καρδιά) από τότε διαρκώς αιμορραγεί. Φτάνει πια με τις διακηρύξεις, τα μνημόσυνα και τη συμπόνια. Η Κύπρος δεν είναι και ούτε πρέπει να αφεθεί μόνη. Το σύνθημα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ας γίνει επιτέλους πράξη. Πενήντα χρόνια εισβολής και κατοχής δεν αντέχονται.

πηγή: 2020mag.gr

__________________________________________

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας και αρθρογράφος σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Θανάσης Καρτερός / Η αποχώρηση του Γιάννη Δραγασάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ

     Ο Γιάννης Δραγασάκης  αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εξηγώντας χωρίς εξαλλοσύνες τους λόγους που τον ώθησαν σ’ αυτό. Και δεν έπεσαν να τον κομματιάσουν ηθικά μόνο τα γνωστά άγνωστα τρολ του διαδικτύου, που τη δουλειά τους κάνουν στο κάτω-κάτω. Για ιδεολογικούς λόγους πάντα, μη φανταστεί κανείς τίποτα ταπεινά κίνητρα...

 

Θανάσης Καρτερός*

Με άρθρο του αποκλειστικά στην efsyn.gr, ο Θανάσης Καρτερός ρίχνει το γάντι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά στον πρόεδρο Στέφανο Κασσελάκη, με αφορμή την παραίτηση του Γ. Δραγασάκη από μέλος του κόμματος.

Παραιτήθηκε ο Γιάννης Δραγασάκης από τον ΣΥΡΙΖΑ, εξηγώντας χωρίς εξαλλοσύνες τους λόγους που τον ώθησαν σ’ αυτό. Και δεν έπεσαν να τον κομματιάσουν ηθικά μόνο τα γνωστά άγνωστα τρολ του διαδικτύου, που τη δουλειά τους κάνουν στο κάτω-κάτω. Για ιδεολογικούς λόγους πάντα, μη φανταστεί κανείς τίποτα ταπεινά κίνητρα.

Κατέβασε τον αυτοκρατορικό της αντίχειρα για τον Δραγασάκη και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Που αποφάσισε να του δώσει μαθήματα για το τι σημαίνει Αριστερά. Τι σημαίνει στράτευση στην Αριστερά. Τι σημαίνει αριστερή στάση ζωής. Και δεν άλλαξε χρώμα από ντροπή ο έβδομος όροφος της Κουμουνδούρου. Δεν δήλωσαν παραίτηση όσοι από τα γραφεία Τύπου και τους συναυτουργούς αυτής της ανακοίνωσης, ορισμένοι για χρόνια συνεργάτες του Δραγασάκη, διατηρούν κάποιο ψήγμα έστω πολιτικής γενναιότητας. Δεν βρέθηκε ένας να του πει του Κασσελάκη να μη διολισθήσει σ’ αυτού του είδους την έκπτωση.

Διότι, έκπτωση είναι να βάζεις την υπογραφή του κόμματος, που ο Δραγασάκης υπηρέτησε από την πρώτη στιγμή και για δεκαετίες, σε ανακοίνωση που διαβεβαιώνει ότι ο Κασσελάκης παραμένει σταθερός σε αξίες και αρχές που πρεσβεύει η Αριστερά, «επί της ουσίας», ενώ ο αποσυνάγωγος είναι αριστερός «για τους τύπους».

Επί της ουσίας: Να επιδεικνύεις τα πολυτελή σου σπίτια, να κάνεις φύλλο και φτερό τα προσωπικά σου δεδομένα, μέχρι master bedroom, να διαπράττεις διαρροές ότι αν ήθελες θα ήσουν υπουργός του Μητσοτάκη, του οποίου μέχρι προχτές δήλωνες οπαδός και φίλος, να ακκίζεσαι με τις αγιοσύνες και τους σταυρούς στις κολυμπήθρες, να χαρακτηρίζεις το ΝΑΤΟ Ιερή Συμμαχία, να σαλπίζεις πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, να αντιμετωπίζεις με ήξεις αφήξεις την υπόθεση της προοδευτικής συμμαχίας, να υπερηφανεύεσαι δημόσια ότι έχεις ζωή κι έξω από την πολιτική, δηλαδή έξω από την Αριστερά, να πετάς παρόλες για υπονόμευση από τον Τσίπρα και για μαύρα ταμεία και ύστερα να τις παίρνεις πίσω, να, να, να…

Και ο άλλος, για τους τύπους! Πάνω από πενήντα χρόνια πρώτα στο ΚΚΕ, μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής σε περιόδους πέτρας, ύστερα στον φτωχούλη της Αριστεράς -τον Συνασπισμό-, ύστερα στον ΣΥΡΙΖΑ, αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Τσίπρα, στη μάχη με τους δανειστές, στην αντίσταση στην αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερία. Από τους πρωτεργάτες σε όλα τα προγράμματα κατά της παντοδυναμίας των τραπεζών και των μονοπωλίων για τα οποία επαίρεται και η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και ούτε σε μία περίπτωση δεν επέτρεψε ο Δραγασάκης στον εαυτό του να ορθώσει δημόσια εμπόδια στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλοι που τώρα επιχαίρουν για την επίθεση εναντίον του.

Κάποιος πρέπει να πει στον υπερήφανο για την αριστερή του σταθερότητα Στέφανο Κασσελάκη ότι Αριστερά είναι όλα αυτά που λέει η απαράδεκτη από κάθε άποψη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πολλά άλλα. Πολύ σημαντικά. Είναι η αγωνιστική σεμνότητα, η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η συλλογικότητα, η ανοχή στη διαφορετική άποψη, η αντιμετώπιση ακόμα και του αντιπάλου με όρους πολιτικών επιχειρημάτων και όχι χυδαιότητας. Κι ότι θα πνιγεί στις ίδιες του τις αντιφάσεις όταν από τη μια μαλώνει τον Παύλο Πολάκη γιατί μίλησε άσχημα σε μια κυρία της Ν.Δ., κι από την άλλη ο ίδιος μιλάει όπως μιλάει για τον Γιάννη Δραγασάκη.

Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε με την αποχώρηση του Δραγασάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι μένουν και δίνουν μέσα στο κόμμα τη μάχη τους έχουν δικαίωμα να διαφωνήσουν. Οσο για τη διαδρομή του, επειδή πολλά άρχισαν να γράφονται και να λέγονται, ο ίδιος ο Δραγασάκης ποτέ δεν θα είχε την έπαρση να τη χαρακτηρίσει αλάνθαστη. Αλλά ένα πράγμα που πάει να σβήσει η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν σβήνεται: ο Δραγασάκης είναι παρών από τη δεκαετία του εβδομήντα στην Αριστερά. Και όρθιος. Και πάντα έτοιμος να υπηρετήσει από όποια θέση τού όριζε το κόμμα του. Με το θάρρος της γνώμης και της πράξης του.

Η Αριστερά εκφράζεται με πράξεις και όχι με μεγαλοστομίες, διατείνεται στο τέλος της ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης. Πράξεις ο ίδιος, μεγαλοστομίες ο Δραγασάκης. Εδώ σηκώνουμε τα χέρια και θου Κύριε φυλακή τω στόματί μας, για να μην επαναλάβουμε την προστακτική του Πολάκη στη Συρεγγέλα.

πηγή: efsyn.gr

___________________________________________

* Ο Θανάσης Καρτερός είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947 και δραστηριοποιήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια στη αριστερά. Μέλος του ΚΚΕ από το 1968, φυλακίστηκε για τρία χρόνια από τη χούντα και αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο. Μετά τη μεταπολίτευση ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου, δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη και από το 1987 διευθυντής του μέχρι το 1991. Από τους βασικούς συντελεστές της δημιουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού 105,5 "Στο Κόκκινο" και πρώτος διευθυντής του από το 2006 μέχρι το 2008. Συντάκτης της καθημερινής στήλης "Της Ώρας" στην Αυγή. Παραμένει στη μάχιμη δημοσιογραφία.

Θόδωρος Μαργαρίτης: Το πρόβλημα με την υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου

     Η υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου για πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ δεν ήταν αναμενόμενη. Η συγκεκριμένη πολιτικός δεν ανήκει στην νέα γενιά στελεχών. Έχει περάσει από πολλά αξιώματα στο παρελθόν και λογικά δεν θα είχε άλλες αξιώσεις. Άρα, μοιάζει με έκπληξη. Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις πολλών φίλων επειδή δεν ήταν παρούσα στα δύσκολα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, δεν ζούσε την καθημερινότητα του χώρου.

Το πρόβλημα με την υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου σχολιάζει ο Θόδωρος Μαργαρίτης που σημειώνει ότι η υποψηφιότητά της «μοιάζει με έκπληξη», επειδή η Άννα Διαμαντοπούλου δεν ανήκει στη νέα γενιά στελεχών, όπως και διότι έχει περάσει από πολλά αξιώματα στο παρελθόν.

Ωστόσο, υπογραμμίζει ότι «το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στον πυρήνα των αντιλήψεων της υποψηφιότητας. Σε αυτή την άνευρη εκδοχή περί Κέντρου. Περσινά ξινά σταφύλια -θα έλεγα- από μία άλλη εποχή. Γιατί στις μέρες μας η εκδοχή του Κέντρου έχει χάσει κάθε γοητεία, εφόσον βιώνουμε σκληρές ταξικές κοινωνίες».

Το σχόλιο του Μαργαρίτη

Η υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου για πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ δεν ήταν αναμενόμενη. Η συγκεκριμένη πολιτικός δεν ανήκει στην νέα γενιά στελεχών. Έχει περάσει από πολλά αξιώματα στο παρελθόν και λογικά δεν θα είχε άλλες αξιώσεις. Άρα, μοιάζει με έκπληξη. Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις πολλών φίλων επειδή δεν ήταν παρούσα στα δύσκολα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, δεν ζούσε την καθημερινότητα του χώρου. (Αυτή που γνώρισα εγώ από τον Σεπτέμβρη του 2015). Έχει μόνο ένα πολύ σημαντικό κομματικό παρελθόν από την εποχή με τις “παχιές αγελάδες”. Αναγνωρίζω ότι έχει συγκροτημένη πολιτική αντίληψη. Έτσι η υποψηφιότητα αυτή θέτει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ μπροστά σε σοβαρά διλήμματα στρατηγικής. Για τα οποία δεν χωράνε μισόλογα και φιοριτούρες. Ακούω το επιχείρημα περί «πρωθυπουργικού» προφίλ. Το ερώτημα είναι σε ποια πολιτική κατεύθυνση; Για παράδειγμα, η όποια κριτική της προς την ΝΔ είχε συνήθως διορθωτικό και συμπληρωματικό χαρακτήρα.

Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στον πυρήνα των αντιλήψεων της υποψηφιότητας. Σε αυτή την άνευρη εκδοχή περί Κέντρου. Περσινά ξινά σταφύλια -θα έλεγα- από μία άλλη εποχή. Γιατί στις μέρες μας η εκδοχή του Κέντρου έχει χάσει κάθε γοητεία, εφόσον βιώνουμε σκληρές ταξικές κοινωνίες. Η περίφημη θεωρία ότι η αναδιανομή εισοδήματος μπορεί να γίνει μόνο όταν μεγαλώσει η πίτα για όλους, έχει ακυρωθεί στη πράξη. Γιατί ακόμα και όταν μεγαλώνει η πίτα την “τρώνε” όλη, οι έχοντες και κατέχοντες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα προβλήματα είναι επομένως αμείλικτα.

Η Κεντροαριστερά θα εκφράζει κοινωνικές πολιτικές ή θα εκφράζει θεωρήματα των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ; Θα θέτει στο επίκεντρο τις κοινωνικές ανισότητες; Θα έχει συνείδηση κοινωνικού αντιπάλου ή θα παριστάνει την κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος;

Θα ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι δεν υπάρχει προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας με την ΝΔ; Θα θυμηθεί το ιστορικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ που έφερε τις λαϊκές τάξεις στο προσκήνιο ή θα ταυτιστεί με το κοινωνικό ρήγμα του ΠΑΣΟΚ από εκείνες τις κυβερνητικές πολιτικές με τις οποίες έχασε τα λαϊκά στρώματα και την μεσαία τάξη;

Οι ανακοινώσεις της Α. Διαμαντοπούλου περιλαμβάνουν αναφορές σε αυτή την ατζέντα. Λογικό στην έναρξη μιας προεκλογικής εκστρατείας. Λογικό, όταν μιλάμε για τον /την επικεφαλής Σοσιαλιστικού κόμματος! Αλλά πόσο πειστικές μπορεί να είναι όταν τα πολιτικά αποτυπώματα προς αυτή την κατεύθυνση απουσίαζαν τόσο καιρό; Σχεδόν “κόντρα-ρόλος”. Το ζήτημα δεν είναι να μιλάς για τις ανισότητες χωρίς να μιλάς για τον καπιταλισμό. Δεν μπορεί η κριτική στον επιθετικό χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό να ηχεί ως παραδοξότητα από το παρελθόν. Δεν μπορεί να μην αναφέρεσαι στις κυρίαρχες τάξεις. Τα φαινόμενα των ανισοτήτων δεν είναι καιρικά φαινόμενα. Είναι στοιχεία της ταξικής αντιπαράθεσης. Και από εκεί προκύπτει και η στρατηγική επιλογή για εναλλακτική λύση προς την κυβέρνηση της Δεξιάς. Εκτός αν θέλουμε να μιλάμε σαν να παίζουμε “τσάι με συμπάθεια”.

Στον Ευρωπαϊκό Νότο τα Σοσιαλιστικά κόμματα αναζητούν πιο προοδευτικές θέσεις. Στη χώρα μας έχουμε πάντως σοβαρή νεοφιλελεύθερη επίθεση. Αυτή είναι η περιβόητη “κανονικότητα”. Και εδώ δεν χωράνε συναινέσεις. Στη ζωή οι συγκρούσεις δεν είναι πάντα χρήσιμο πράγμα. Αλλά υπάρχουν φορές που χωρίς συγκρούσεις η πολιτική δεν έχει κανένα νόημα. Και τώρα είμαστε μπροστά σε μία τέτοια κατάσταση.

anoixtoparathyro.gr 

__________________________________________________

Ο Θόδωρος Μαργαρίτης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες. Οργανώθηκε από τα μαθητικά του χρόνια στο ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟ το 1976. Μέλος του ΚΣ της ΕΦΕΕ 1980-1986. Εξελέγη στο Εκτελεστικό Γραφείο της ΕΑΡ το 1990. Σήμερα είναι μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, υπεύθυνος του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης και της Επιτροπής για την Αντιμετώπιση των Ναρκωτικών. Σε προηγούμενη περίοδο είχε διατελέσει υπεύθυνος του Τμήματος Οικολογίας. Αρθρογραφεί τακτικά σε Αυγή, Νέα, Ημερησία. Πήρε μέρος ενεργά στο Κίνημα Ειρήνης παλαιότερα (ΑΚΕ), καθώς και σε κινήσεις για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.

Κεντροαριστερά: Ανακατεύεται η τράπουλα, παραμένουν τα αδιέξοδα

     Μπορεί οι διεργασίες να πυκνώνουν όμως δεν είναι ικανές να λύσουν το δομικό αδιέξοδο της κεντροαριστεράς, που δεν είναι θέμα προσώπων και συγκολλήσεων, αλλά πολιτικής φυσιογνωμίας και τοποθέτησης (μάλλον απουσίας τοποθέτησης) απέναντι στο συστημικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα συνολικά... 

 

Δημήτρης Γκάζης *

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ξεκλείδωσε, όπως είχε προαναγγελθεί από διάφορα κέντρα, διεργασίες για το μέλλον της κεντροαριστεράς. Οι χαμηλές πτήσεις των δύο βασικών σχηματισμών, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, η πολύ χαμηλή καταγραφή της Νέας Αριστεράς (σημαντικού μέρους του στελεχικού κορμού του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ), καθώς και η αδυναμία όλων τους να απορροφήσουν έστω και ένα μέρος της μεγάλης φθοράς της Ν.Δ., φέρνουν εκ των πραγμάτων εσωστρέφεια και συζητήσεις για την ανασύνθεση και τη συνεργασία των δυνάμεων του κεντροαριστερού χώρου, ελλείψει οποιασδήποτε ουσιαστικής προγραμματικής συζήτησης που να αφορά τον τόπο και την κοινωνία.

Κάπως έτσι έχουμε την ευθεία αμφισβήτηση του Ανδρουλάκη, το ίδιο το βράδυ των εκλογών, με μια σειρά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να θέτουν θέμα ηγεσίας, κάνοντας λόγο για ήττα («Δεν μπορεί να νικήσει τον Κασσελάκη, πώς θα νικήσει τον Μητσοτάκη;») και τον ίδιο να απαντά προβάλλοντας ως επιτυχία τη διατήρηση της ανεξαρτησίας του ΠΑΣΟΚ ως τρίτου πόλου μεταξύ Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ. Από τη διαδικασία αυτή αναδεικνύεται ρυθμιστικός ο ρόλος του νυν Δημάρχου Αθηναίων, Χ. Δούκα, που (αυτό)παρουσιάζεται ως υποψήφιος αρχηγός που μπορείς «να νικήσει τον κ. Μητσοτάκη» (όπως και ο Στέφανος Κασσελάκης στις αντίστοιχες εκλογές για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ), τροφοδοτούμενος και από τις εξελίξεις στο συγκοινωνούν δοχείο του ΣΥΡΙΖΑ και τα σενάρια συγκολλήσεων.

Στον ΣΥΡΙΖΑ η αντιπαράθεση που ξεκίνησε προεκλογικά στο εσωκομματικό συνέδριο συνεχίζεται, με τον Κασσελάκη να επιδιώκει να φέρει τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ στα μέτρα του (κλείσιμο Αυγής, απολύσεις επαγγελματικών στελεχών, think tanks κ.ά.), και τα «παραδοσιακά» τσιπρικά στελέχη (βλ. κείμενο 87 υπογραφών) του κόμματος (πλην του ισορροπιστή Ν. Παπά) να τον κατηγορούν για αυταρχισμό και ανερμάτιστη πολιτική. Πάντα παρών και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας που μέσω Ινστιτούτου και παρεμβάσεων στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα προσπαθεί να διατηρήσει την παρουσία του και στην εγχώρια σκηνή, ποντάροντας στα σενάρια συνεργασίας της κεντροαριστεράς, με ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με το περιβάλλον του ΓΑΠ.

Μέρος του συστημικού αδιεξόδου

Μπορεί οι διεργασίες να πυκνώνουν όμως δεν είναι ικανές να λύσουν το δομικό αδιέξοδο της κεντροαριστεράς, που δεν είναι θέμα προσώπων και συγκολλήσεων, αλλά πολιτικής φυσιογνωμίας και τοποθέτησης (μάλλον απουσίας τοποθέτησης) απέναντι στο συστημικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα συνολικά. Το 60% της αποχής, δείχνει, ακόμη και στους πιο δύσπιστους, την ένταση της κρίσης και της ανυποληψίας του κομματικού φαινομένου. Η «κεντροαριστερά» γινόμενη φορέας των πολιτικών της παγκοσμιοποίησης, και μάλιστα των πιο επιθετικών της κύκλων, και υλοποιώντας «συμβόλαια θανάτου» όπως τα μνημόνια ή η Συμφωνία των Πρεσπών, χάνει τη δυνατότητα οικοδόμησης δεσμών με την κοινωνική πλειοψηφία και τις λαϊκές τάξεις που κάποτε εκπροσωπούσε. Αυτό που της απομένει είναι κάμποσος δικαιωματισμός, και ένα μπρα ντε φερ με την (κεντρο)δεξιά για το ποιος εκπροσωπεί τον χώρο του «κέντρου» – και στην πράξη ποιος είναι πιο αποτελεσματικός στην εξυπηρέτηση εγχώριων και εξωχώριων συμφερόντων.

Η αμερικανοποίηση της πολιτικής, θέλει ένα ενιαίο επί της ουσίας κόμμα, με δύο πτέρυγες που να εναλλάσσονται στην εξουσία και ένα ευρύ χώρο μικρών και απορριπτόμενων, που άλλοτε θα ενσωματώνονται και άλλοτε θα μπαίνουν με διάφορους επικοινωνιακούς μηχανισμούς στο περιθώριο. Οι ευρωεκλογές έφεραν την συζήτηση για τη στρατηγική επιβίωσης της κεντροαριστεράς στο προσκήνιο, πάντα με τον μπαμπούλα της ανόδου της ακροδεξιάς. Η συντριβή Σολτς στη Γερμανία και η ήττα Σάντσεθ στο ισπανικό κράτος, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία αλλά και η σχετική επιτυχία της (εκπροσώπου του κόμματος των Δημοκρατικών των ΗΠΑ) Έλλυ Σλέιν στην Ιταλία είναι μερικά μόνο από τα επεισόδια. Εντός αυτού του τοπίου ανακατέματος της τράπουλας και γενικής οριακότητας, προωθούνται –αλά ελληνικά– και τα σενάρια ανασύνθεσης και συνεργασίας ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μάλιστα τόσο θολές οι διαχωριστικές γραμμές που η διεύρυνση θα μπορούσε να πάει και δεξιότερα του κέντρου, με λύσεις ευρείας συνεννόησης και συναίνεσης, όπως αυτή που επέδειξαν οι τρεις μεγάλες ευρωομάδες του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών και των Φιλελευθέρων κατά την επανεκλογή της Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν στο τιμόνι της Ευρώπης.

Κεντροαριστερός πόλος made in USA

Τα σενάρια αυτά δεν είναι καινούργια. Γράφτηκαν τουλάχιστον από το καλοκαίρι του 2023, αμέσως μετά τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές. Το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ ήταν η αφετηρία ενεργειών που άνοιγαν τον δρόμο για τη ρευστοποίηση και την ανασύνθεση του χώρου της κεντροαριστεράς, με τις ευλογίες κέντρων στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και με στόχους παρόμοιους με αυτούς που εκτέθηκαν στο πρόσφατο συνέδριο του Ινστιτούτου Τσίπρα. Υπό αυτή την έννοια ο Κασσελάκης, μόνο ουρανοκατέβατος δεν ήταν, καθώς κλήθηκε να παίξει ενεργό ρόλο στο «βίαιο μετασχηματισμό» του ΣΥΡΙΖΑ σε μια μικρογραφία των «Δημοκρατικών». Η αυτονόμηση Κασσελάκη και η αδυναμία του Τσίπρα να διατηρήσει στα χέρια του την μπαγκέτα των εξελίξεων έφεραν το εκρηκτικό τοπίο που βλέπουμε σήμερα.

Διάφορα κέντρα εκτός χώρας, αλλά και μερίδα των ελίτ στο εσωτερικό (ακόμη και προσκείμενοι στον χώρο της Ν.Δ.) βλέπουν με τρόμο τον συστημικό κίνδυνο που προκαλεί η απουσία βαλβίδων εκτόνωσης σε ένα πολιτικό σκηνικό που ενώ έμοιαζε μονοπολικό (41%) αποδείχθηκε εύθραυστο και κατακερματισμένο. Η προσπάθεια αναστήλωσης της κεντροαριστεράς είναι κατά συνέπεια, όχι μια εναλλακτική στο, σε υποχώρηση, καθεστώς Μητσοτάκη, αλλά μια προσπάθεια συστημικής θωράκισης απέναντι στον κίνδυνο αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία και μάλιστα εν όψει των μεγάλων τρανταγμάτων που αναμένεται να αντιμετωπίσει η χώρα (πολεμική προετοιμασία, ακρίβεια, ελληνοτουρκικά κ.ά.).

Κεντροαριστερό Δελφινάριο 

Στη Νέα Δημοκρατία τρίβουν τα χέρια τους για τον νέο κύκλο εσωστρέφειας στην Κεντροαριστερά. Και να μην υπήρχαν Τσίπρες, Κασσελάκηδες, Δούκες και Ανδρουλάκηδες θα έπρεπε να τους είχαν εφεύρει, ώστε να κρύβουν πίσω τους τις δικές τους αντιθέσεις και αδιέξοδα, πείθοντας πως το αφήγημα της απουσίας εναλλακτικής έχει όντως μια βάση. Από τη συζήτηση για την κεντροαριστερή ανασύνθεση απουσιάζει οποιαδήποτε πολιτική ή προγραμματική αντιπαράθεση, μάχες ηγεμονισμών που λίγο πια αφορούν την κοινωνία (αν δεν την απωθούν μάλιστα) που πολλές φορές θυμίζουν δελφινάριο.

87 τσιπρικά στελέχη αμφισβητούν εφ’ όλης της ύλης τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, άλλα μέλη του κόμματος στέκονται στο πλευρό του Stefanos μαζεύοντας υπογραφές από οπαδούς του κόμματος, ενώ ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης (μαζί και ο ναύαρχος Αποστολάκης) πετάει πυροτεχνήματα για μαύρα ταμεία, σπάζοντας την «ομερτά» του πολιτικού συστήματος, σε μια σαφή προειδοποίηση προς τους «συντρόφους» του ότι δεν θα τον κάνουν εύκολα στην άκρη. Από την άλλη με την αναγγελία πρόθεσης του Χ. Δούκα, να διεκδικήσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, αποκαλύπτονται (μάλλον από «φίλια» πυρά), μια σειρά απευθείας αναθέσεις (κλασικά ΠΑΣΟΚικά πράγματα) σε στελέχη και συγγενείς στελεχών του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ από τον Δήμο Αθήνας. Την ίδια στιγμή παραδοσιακά ΜΜΕ (και άρα και οι ολιγάρχες που τα διευθύνουν) αλλά και τρολ του διαδικτύου (και άρα και οι ολιγάρχες ή οι δυνάμεις που τα τροφοδοτούν και τα συντονίζουν) επιδίδονται σε έναν επικοινωνιακό πόλεμο υψηλής έντασης, διεκδικώντας να διαμορφώσουν το τοπίο της επόμενης μέρας στον κεντροαριστερό χώρο.

Ο Δημήτρης Γκάζης είναι αρθρογράφος στο "Δρόμο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ".

Η συνεργασία αριστεράς και κεντροαριστεράς

     Τα αποτελέσματα των διεργασιών που γίνονται στα κόμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς και θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό και αν η συζήτηση για τη συνεργασία αυτών των κομμάτων θα αποτελέσει πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής τους ή αν θα ενταφιαστεί οριστικά και θα συνεχιστεί ένα αδιέξοδο παιχνίδι για το ποιος θα κηδεμονεύσει στον χώρο. 

Ο χώρος της κεντροαριστεράς και της αριστεράς (με εξαίρεση το απολύτως στεγανοποιημένο Κ.Κ.Ε.) μοιάζει με κινούμενη άμμο. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και δυσκολεύεται κανείς να κάνει εκτιμήσεις για την κατάληξή τους. Θέμα ηγεσίας έχει τεθεί στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά και στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο οποίος κινδυνεύει να συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο, αν υπάρξει νέα διάσπαση.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Ο κ. Ανδρουλάκης για την ώρα φαίνεται να μην ελέγχει την κατάσταση στο κόμμα του, ούτε, όμως, και ο κ. Κασσελάκης ο οποίος αμφισβητείται ευθέως από κορυφαία στελέχη και ως αντίδραση επέλεξε μια σφοδρή και τελική (;) σύγκρουση με τον κ. Τσίπρα. Επιπλέον, μικρότερα κόμματα, όπως η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ή το ΜΕΡΑ 25, αναμένεται να επαναπροσδιορίσουν την τακτική και την πολιτική τους. Το βέβαιο είναι ότι το καλοκαίρι θα είναι θερμό και σε πολιτικό επίπεδο.

Τα αποτελέσματα των διεργασιών που γίνονται στα κόμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς και θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό και αν η συζήτηση για τη συνεργασία αυτών των κομμάτων θα αποτελέσει πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής τους ή αν θα ενταφιαστεί οριστικά και θα συνεχιστεί ένα αδιέξοδο παιχνίδι για το ποιος θα κηδεμονεύσει στον χώρο. Η πρόταση που κατέθεσαν οι κ.κ. Κοτσακάς και Τεμπονέρας εξακολουθώ να πιστεύω ότι αποτελεί μια καλή βάση για να εξετάσουν τα κόμματα την προοπτική της συμπόρευσης τους. Στο πλαίσιο αυτό θεωρώ ότι μπορεί να γίνουν οι ακόλουθες επισημάνσεις.

Μια συνεργασία δεν μπορεί να αφορά μόνο τις εκλογές, αλλά χρειάζεται να δοκιμαστεί στην πράξη πριν από αυτές. Γι’ αυτό πρέπει να ξεκινήσει άμεσα από τα συνδικάτα, τους φορείς, τα σωματεία και γενικώς από τα συλλογικές εκφράσεις των πολιτών. Μόνο έτσι θα καταφέρει να γίνει στέρεα, να ριζώσει στη συνείδηση των πολιτών, να εμπνεύσει και να εκπέμψει το μήνυμα της ελπίδας και της προοπτικής απέναντι στην καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη. Με αυτόν τον τρόπο θα αναπτυχθούν δεσμοί αλληλεγγύης, σεβασμού και αλληλοκατανόησης και θα βρεθούν οι απαραίτητοι μηχανισμοί για να ξεπεραστούν οι αδυναμίες και τα προβλήματα που είναι λογικό και αναμενόμενο να προκύψουν. Η κοινωνία σήμερα δε χρειάζεται μόνο μια άλλη πολιτική, αλλά γενικότερα ένα άλλο πλαίσιο αξιών και ιδανικών, μια διαφορετική πολιτιστική ταυτότητα την οποία οφείλει να προβάλλει αυτή η συμπόρευση.

Λίγες ώρες αφότου τέθηκε το θέμα της μετωπικής συμπόρευσης των κεντροαριστερών και αριστερών δυνάμεων, ορισμένοι αρθρογράφοι, υποστηρικτές του κ. Τσίπρα, τον παρουσίασαν ως τη μοναδική λύση για να ηγηθεί της απόπειρας. Μάλιστα προέβαλαν και γκάλοπ τα οποία τον κατέγραφαν ως τον καταλληλότερο για να συσπειρώσει τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους . Ασφαλώς η προσπάθεια για τη συνεργασία της κεντροαριστεράς δεν μπορεί να αρχίζει και να εξαντλείται σε οποιαδήποτε προσωπικότητα, πολύ δε περισσότερο στα πρόσωπα του κ. Τσίπρα, του κ. Παπανδρέου και άλλων, οι οποίοι έχουν δοκιμαστεί και έχουν συνδεθεί με πολύ αρνητικές πολιτικές επιλογές. Ελάχιστα βοηθάει στην παρούσα φάση η ονοματολογία και η προβολή του ενός ή του άλλου «μεσσία.» Εξάλλου με φθαρμένα υλικά είναι πολύ δύσκολο να χτίσεις το νέο.

Η συνεργασία της αριστεράς κα της κεντροαριστεράς δεν είναι υπόθεση ούτε μόνο της κορυφής, ούτε μόνο της βάσης. Είναι ζήτημα που αφορά και τις δύο. Μια συμπόρευση η οποία είναι αποτέλεσμα διαβουλεύσεων αποκλειστικά σε επίπεδο ηγεσιών, μακριά από τα μέλη και τους φίλους των συνεργαζόμενων κομμάτων, χωρίς να λάβει υπόψη τις θέσεις, τις ιδέες, τις απόψεις των κοινωνικών ομάδων δε θα πάει πολύ μακριά. Ούτε όμως μια συνεργασία που θα ξεκινάει από κάτω , αλλά θα σαμποτάρεται σε επίπεδο κορυφής. Μια συμπόρευση είναι σχέση αλληλεπίδρασης, έχει ανάγκη τον λαϊκό παράγοντα, τη στήριξη και τη συμμετοχή των πολιτών. Γι’ αυτό και δε χωρούν σε μια τέτοια προσπάθεια λαϊκισμοί, μεγαλόστομες διακηρύξεις, δημαγωγίες, παραπλανητικές υποσχέσεις και κούφια, κενά περιεχομένου λόγια. Απαιτείται να ειπωθεί η αλήθεια και μόνο η αλήθεια. Είναι και αυτό ένα δείγμα της διαφορετικής πολιτικής κουλτούρας που χρειάζεται να έρθει σε αυτόν τον τόπο.

Οι εξελίξεις στην κεντροαριστερά και την αριστερά τρέχουν με γρήγορους ρυθμούς. Όποια και αν είναι τα αποτελέσματα των διεργασιών, ένας δρόμος είναι ανάγκη να μείνει ανοικτός: αυτός της ειλικρινούς και ξεκάθαρης συμπόρευσης. Άλλη προοπτική δεν είναι ορατή, τουλάχιστον για την ώρα, στον πολύπαθο ετούτο τόπο.

πηγή: 2020mag.gr

__________________________________________

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας και αρθρογράφος σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Κεντροαριστερά: «Δεν είναι θέμα συσκευασίας, αλλά περιεχομένου»

     Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέκου Αλαβάνου δεν αποτέλεσαν τομή στην πολιτική ζωή της Ελλάδας λόγω της ξεχωριστής προσωπικότητας των πρωταγωνιστών τους. Η ξεχωριστή πολιτική τους προσωπικότητα επέβαλε ρήξεις στο συνεχές της επίσημης πολιτικής προπαγανδίζοντας κι ενίοτε υιοθετώντας, έστω κατ’ εξαίρεση, λαϊκά αιτήματα που βελτίωναν την θέση της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Λεωνίδας Βατικιώτης*

Οι συνέπειες από τις εξελίξεις στο εσωτερικό των κομμάτων της Αριστεράς ανέκαθεν υπερέβαιναν τα εκλογικά και τα οργανωτικά τους όρια, επηρεάζοντας κάθε κόμμα και σχηματισμό, ανεξαρτήτως μεγέθους. Οι δε μεταξύ τους σχέσεις, άλλοτε παραπέμποντας σε διελκυστίνδα κι άλλοτε σε συγκοινωνούντα δοχεία, επηρεάζονταν καθοριστικά από τις πολιτικές προτεραιότητες και τις οργανωτικές διεργασίες στο εσωτερικό των μεγάλων κομμάτων.

Οι ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου 2024, τόσο στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ δρομολόγησαν σενάρια συνεργασίας που κυκλοφορούσαν καιρό αν όχι χρόνια. Τέθηκαν δε επί τάπητος, με δημόσιες δηλώσεις, μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου τον Αύγουστο του 2015. Όταν οι πολιτικές διαφορές γεφυρώθηκαν, με τον ΣΥΡΙΖΑ να απεμπολεί οριστικά και δια παντός τα ριζοσπαστικά του χαρακτηριστικά και μαζί -καθόλου τυχαία- να αποχαιρετά το εκλογικό του ρεκόρ του Ιανουαρίου του 2015 (36,3%), και το ΠΑΣΟΚ να μοιράζεται με το ΣΥΡΙΖΑ πλέον το στίγμα της διάψευσης των πολιτικών του προσδοκιών, ξανακερδίζοντας ψηφοφόρους που στράφηκαν στην Αριστερά.

Η πολιτική της περιόδου 2015 – 2019 έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη πιο κοντά στο ΠΑΣΟΚ. Η φτωχοποίηση των εργαζομένων μέσω της υπερφορολόγησης, οι ιδιωτικοποιήσεις, η διαιώνιση της ασυδοσίας των τραπεζών και η στενότερη πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα των ΗΠΑ και του Ισραήλ ακύρωσαν κάθε ριζοσπαστισμό από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και στο θεσμικό επίπεδο δεν υλοποιήθηκε καμία ουσιαστική δημοκρατική τομή που να δικαιώνει τις προσδοκίες των ψηφοφόρων του κόμματος και να δημιουργεί ρήγματα στην καταθλιπτική νεοφιλελεύθερη κυριαρχία. Σε αυτό το περιβάλλον, οι μύδροι εκ μέρους στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο «ΡΙ» αν δεν προανήγγειλαν ακόμη πιο δεξιά μετατόπιση φαίνονταν να αποκαθιστούν την πραγματικότητα…

Η διακυβέρνηση της ΝΔ ωστόσο σημαδεύτηκε από μια απρόσμενη τύχη: Να διαχειριστεί τα κονδύλια που απελευθέρωσε η προσωρινή αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας (2020-2023) για την αντιμετώπιση της πανδημίας και στη συνέχεια το Ταμείο Ανάκαμψης και το ΕΣΠΑ. Πρόκειται για πακτωλό: Η συνολική αξία των κονδυλίων για την πανδημία έφτασε τα 44,4 δισ. με δημοσιονομικό κόστος 31,1 δισ., το νέο ΕΣΠΑ 2021-2027 τα 26,2 δισ. κ.λπ. Η ΝΔ με την πλημμυρίδα των δισεκατομμυρίων εξισορρόπησε αντικρουόμενα αστικά ανταγωνιστικά συμφέροντα, που θα είχαν εξελιχθεί σε πόλεμο μέχρι εσχάτων. Καθόλου απρόσμενη η στήριξη που απολαμβάνει η κυβέρνηση από τους μιντιάρχες…

Ωστόσο τα υποκείμενα, δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι εδώ και απειλούν την εύθραυστη ισορροπία. Ξεχωρίζω: Ανεργία στο 10% που διαιωνίζεται από τις συνεχείς προσκλήσεις ξένων εργατών για την αγροτική παραγωγή και τα ξενοδοχεία, αύξηση των ανεξόφλητων χρεών σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία που ξεπερνούν τα 150 δις., όξυνση του αναπτυξιακού / επενδυτικού προβλήματος της ελληνικής οικονομίας όπως μαρτυρά από την μια το γεγονός ότι η ελληνική είναι η μοναδική οικονομία στην ΕΕ που το ΑΕΠ της ακόμη και τώρα υπολείπεται του ΑΕΠ πριν την δημοσιονομική κρίση και από την άλλη η κατεύθυνση των επενδύσεων σε ακίνητα και κερδοσκοπία, φτωχοποίηση της κοινωνίας λόγω του πληθωρισμού και της αυξανόμενης επέκτασης της φτώχειας στους συνταξιούχους, σταδιακή αύξηση του ομολογιακού μέρους του δημόσιου χρέους ενώ παραμένει ακόμη σε επίπεδα ρεκόρ για την ΕΕ ως ποσοστό του ΑΕΠ, κ.λπ., κ.λπ. Από κοντά και η κλιμάκωση των πολεμικών μετώπων στην Ουκρανία και την Γάζα με την εκτεταμένη αν και καλυμμένη (ως προς το παρόν) εμπλοκή της Ελλάδας να απειλεί να γίνουμε στόχος επιθέσεων. Αυτά είναι τα μέτωπα που έχει ανοίξει η πολιτική της ΝΔ, απαιτώντας ρήξεις από τα αριστερά.

Ας επιχειρήσουμε τώρα να παραθέσουμε ορισμένα ενδεικτικά ζητήματα που συζητιούνται εν όψει της συνεργασίας των δύο κομμάτων της κεντροαριστεράς: Ποιος θα ηγηθεί του νέου σχήματος, ποιος θα είναι επικεφαλής στο ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ. Αν η συνεργασία θα έχει την μορφή του κοινού ψηφοδελτίου, αναπαράγοντας το πρόσφατο γαλλικό προηγούμενο, ή θα οδηγήσει σε νέο κόμμα. Αν θα γίνει νέο έκτακτο συνέδριο στο ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ, κοκ.

Κανένα από τα επίδικα της δημόσιας συζήτησης που συνοδεύει τις διεργασίες στην κεντροαριστερά δεν αφορά τα εκρηκτικά κοινωνικά ζητήματα της περιόδου ή αυτά που σχετίζονται με τον διεθνή προσανατολισμό. Κανένας από τους πρωταγωνιστές δεν τολμάει να θέσει έστω προς συζήτηση το αίτημα για κατώτατο καθαρό μισθό 1.000 ευρώ, κρατική επιδότηση κάθε μισθωτού ή συνταξιούχου που πληρώνει ενοίκιο πάνω από το ένα τρίτο των απολαβών του για να αντιμετωπιστεί η στεγαστική κρίση, κρατικοποίηση των τομέων της ενέργειας, τηλεπικοινωνιών και τραπεζών, διατίμηση στα είδη ευρείας κατανάλωσης για να πέσουν οι τιμές, κι έξοδο από ΝΑΤΟ και ευρώ – ΕΕ ως όρων εκ των ων ουκ άνευ για την ειρήνη και την ευημερία.

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέκου Αλαβάνου δεν αποτέλεσαν τομή στην πολιτική ζωή της Ελλάδας λόγω της ξεχωριστής προσωπικότητας των πρωταγωνιστών τους. Η ξεχωριστή πολιτική τους προσωπικότητα επέβαλε ρήξεις στο συνεχές της επίσημης πολιτικής προπαγανδίζοντας κι ενίοτε υιοθετώντας, έστω κατ’ εξαίρεση, λαϊκά αιτήματα που βελτίωναν την θέση της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Έτσι και σήμερα το νέο προϊόν δεν θα κριθεί από την συσκευασία. Θα κριθεί από το περιεχόμενο…

πηγή: leonidasvatikiotis.wordpress.com

_______________________________________________________________

* Ο Λεωνίδας Βατικιώτης είναι Oικονομολόγος, Συγγραφέας και δημοσιογράφος. Αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Πολιτικά δραστηριοποιείται στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, όπου η συμμετοχή του θεωρείται σημαντική.

Οι βλαβερές συνέπειες του ναρκισσισμού: Τώρα πια έχουμε τρεις ηγέτες υπό αμφισβήτηση και για πρώτη φορά τρία κόμματα με ποσοστά που δεν βγάζουν κυβέρνηση!

     Οι βλαβερές συνέπειες του ναρκισσισμού: Τώρα πια έχουμε τρεις ηγέτες υπό αμφισβήτηση και για πρώτη φορά τρία κόμματα με ποσοστά που δεν βγάζουν κυβέρνηση

 Νίκος Λακόπουλος

Η πρώτη δημοσκόπηση μετά τις ευρωεκλογές -της GPO για το Star- επιβεβαίωσε αυτό που έδειξε η κάλπη για τα κόμματα και έφερε στην επιφάνεια ένα φαινόμενο που εμφανίζεται συχνά τελευταία: ένα ποσοστό -11,5%- των ψηφοφόρων αν και έχουν ψηφίσει, δεν… έχουν αποφασίσει ακόμα.

Η Νέα Δημοκρατία -29%%- δεν είναι πλέον κυρίαρχο κόμμα και αν οι εθνικές εκλογές γίνονταν τώρα δεν θα οδηγούσαν σε αυτοδύναμη κυβέρνηση, χωρίς να να δίνουν προβάδισμα σε μια συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ απέναντι στο πρώτο -με διαφορά από το δεύτερο- κόμμα.

Το πρόσωπο που μπορεί να ενώσει την Κεντροαριστερά είναι ο Αλέξης Τσίπρας που συγκεντρώνει το 19% και ακολουθούν ο Στέφανος Κασσελάκης (10,6%) με μικρή διαφορά από τον Νίκο Ανδρουλάκη (10,4%), ενώ 9,3% συγκεντρώνει ο Χάρης Δούκας 6,2% και ο Παύλος Γερουλάνος 4,7%.

Αν και είναι πρόωρο τον Νίκο Ανδρουλάκη θεωρεί καταλληλότερο για να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ το 20,7% από το σύνολο των ερωτηθέντων στη δημοσκόπηση, ενώ το 16,5% επιλέγουν τον Χάρη Δούκα, το 13,3% τον Παύλο Γερουλάνο, το 8,8% τον Μανώλη Χριστοδουλάκη και το 5,6% τον Παύλο Χρηστίδη.

Ανάμεσα στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ το ποσοστό του Νίκου Ανδρουλάκη ανεβαίνει στο 34,5%, ενώ στη δεύτερη θέση είναι ο Παύλος Γερουλάνος με 17,7% και ακολουθεί ο Χάρης Δούκας με 17,2%. Το ερώτημα είναι αφού θα υπάρξει δεύτερος γύρος αν σ΄αυτόν θα βρεθεί και θα νικήσει τον Νίκο Ανδρουλάκη ο Παύλος Γερουλάνος ή ο Χάρης Δούκας.

Την ίδια ώρα ο Στέφανος Κασσελάκης με απολύσεις κορυφαίων στελεχών φαίνεται να οδηγεί σε νέα διάσπαση πριν ή στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ υπό το βάρος μιας αλήθειας που διατύπωσε ο Χρήστος Σπίρτζης:

«Αποδείχθηκε πως ούτε ο κ. Κασσελάκης μπορεί να διεκδικήσει την πρωθυπουργία με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο κ. Ανδρουλάκης με το ΠΑΣΟΚ. Το 14,9% και το 12% δεν γίνονται 40%. Έχουμε δύο κόμματα που παρακολουθούν την ελεύθερη πτώση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι η σύγκλιση το προοδευτικού χώρου. Σε μία άλλη, ενιαία έκφραση του προοδευτικού χώρου. Αν θέλετε την άποψή μου, ναι, να καταλήξει σε καινούργιο κόμμα».

Οι βλαβερές συνέπειες του ναρκισσισμού

Ο Στέφανος Κασσελάκης -που δηλώνει έτοιμος να αντιμετωπίσει και τον… Αλέξη Τσίπρα- έχασε στις εκλογές σχεδόν 600.000 ψήφους, και ηγείται ενός κόμματος που μπαίνει σε νέα κρίση καθώς το ποσοστό -που ο ίδιος θεωρεί καλό- δεν είναι το κατώτατο, αλλά το ανώτερο που μπορεί να πάρει.

Το χαστούκι που δέχτηκαν πρώτα ο Μητσοτάκης και ύστερα ο Στέφανος Κασσελάκης και ο απορημένος Νίκος Ανδρουλάκης είναι μήνυμα μιας πολιτικής κρίσης που οδηγεί σε ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού με ραγδαίες εξελίξεις τον επόμενο χρόνο -καθώς τρία χρόνια με μια αποδυναμωμένη κυβέρνηση είναι απελπιστικά πολλά.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν κινδυνεύει από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ -που μπορεί να βρίσκονται σε νέα διάσπαση- αλλά μάλλον από ένα νέο πολιτικό φορέα που δεν θα αντλήσει δυνάμεις μόνο από τα υπάρχοντα κόμματα, αλλά κυρίως από τον χώρο της αποχής.

«Οι ψηφοφόροι του δημοκρατικού χώρου υπάρχουν, είναι πολλοί και είναι σε αναμονή. Δεν θα περιμένουν επ’ αόριστον, ο χρόνος εξαντλείται. Η χώρα δεν έχει άλλο χρόνο να περιμένει» θα πει ο Χάρης Δούκας με τη συνέντευξή του στην Καθημερινή κάνοντας τη διαπίστωση ότι το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να πείσει τους ψηφοφόρους ότι μπορεί να είναι λύση, παρά την μεγάλη πτώση της ΝΔ και τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ.

«Η μεταβολή που ξεκίνησε δεν μπορεί να ανακοπεί. Η εμπιστοσύνη δεν μπορεί να ανακτηθεί. Το τραύμα δε μπορεί να θεραπευτεί. Ο ορίζοντας του 2027 θα μείνει μόνο στη φαντασία. Αριθμητικά μειοψηφικό και πολιτικά αποδυναμωμένο δεν μπορεί το κυβερνητικό σχήμα να αντέξει τα επόμενα τρία χρόνια . Οι βουλευτικές εκλογές είναι πιο κοντά μας» εκτιμά ο Λευτέρης Κουσούλης.

Τρεις ηγέτες υπό αμφισβήτηση

Στο ΠΑΣΟΚ έχουν μετρήσει πως με το ρυθμό που ανεβαίνουν τα ποσοστά του θα χρειαστεί…. σαράντα χρόνια για να γίνει κυβέρνηση -και στον ΣΥΡΙΖΑ πως ο Στέφανος Κασσελάκης οδήγησε το κόμμα σε χαμηλότερα ποσοστά και μια νέα ήττα.

Τώρα πια έχουμε τρεις ηγέτες υπό αμφισβήτηση και για πρώτη φορά τρία κόμματα με ποσοστά που δεν βγάζουν κυβέρνηση. Το ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξουν εξελίξεις -στα τρία κόμματα- αλλά με πόση ταχύτητα και πόσο πάταγο θα έλθουν.

Οι ευρωεκλογές ήταν ένας σεισμός που οι ηγέτες των τριών μεγαλύτερων κομμάτων δεν αντιλήφθηκαν και βγήκαν να δηλώσουν αυτάρεσκα λίγο πολύ νικητές. Υπάρχουν όμως σημάδια πως δεν ήταν αυτός ο κύριος σεισμός.

αναδημοσίευση από anoixtoparathyro.gr

(*) Ο Νίκος Λακόπουλος είναι Δημοσιογράφος, Συγγραφέας, έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αθήνας, όπως η ΕΡΑ 4, το Κανάλι 15, οι 24 Ώρες, το Έθνος, το Βήμα, η Ελεύθερη Γνώμη, ο Ταχυδρόμος, το Ένα, οι Εικόνες, το Αντί κ.ά.. Πρόσφατα αρθρογραγεί στην ιστοσελίδα "Ανοιχτό Παράθυρο"

Ευκλείδης Τσακαλώτος: «Μπλοκαρισμένη κοινωνία, μπλοκαρισμένη Αριστερά»

     Σήμερα στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, έχουμε να κάνουμε όχι με τη σταθερότητα που μας λέει ο πρωθυπουργός, υπονοώντας μια καλή ισορροπία, αλλά με μια στασιμότητα στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, ένα μπλοκάρισμα θα έλεγα. Και χωρίς, για να πάρω μόνο ένα παράδειγμα, μια αλλαγή στο οικονομικό/παραγωγικό μοντέλο, οι χαμηλοί μισθοί, η υποαπασχόληση και οι δουλειές χωρίς προοπτική, οι ανισότητες, η απαξίωση του ΕΣΥ θα έχουν έρθει για να μείνουν.

 Ευκλείδης Τσακαλώτος* 

Τη δεκαετία του ’30 ο Κέινς, στην αντιπαράθεσή του με την τότε οικονομική ορθοδοξία, περιέγραψε την κατάσταση στην οικονομία ως μια πολύ κακή ισορροπία. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι η ισορροπία, μια κατάσταση, δηλαδή, που δεν μπορεί να αλλάξει ενδογενώς μόνο με την ευελιξία των τιμών (άποψη της τότε ορθοδοξίας), αλλά μόνο με μια δραστική αντιμετώπιση. Σήμερα στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, έχουμε να κάνουμε όχι με τη σταθερότητα που μας λέει ο πρωθυπουργός, υπονοώντας μια καλή ισορροπία, αλλά με μια στασιμότητα στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, ένα μπλοκάρισμα θα έλεγα. Και χωρίς, για να πάρω μόνο ένα παράδειγμα, μια αλλαγή στο οικονομικό/παραγωγικό μοντέλο, οι χαμηλοί μισθοί, η υποαπασχόληση και οι δουλειές χωρίς προοπτική, οι ανισότητες, η απαξίωση του ΕΣΥ θα έχουν έρθει για να μείνουν.

Στις ευρωεκλογές, η αποτυχία των μεγάλων κομμάτων, η αποχή, αλλά και η επιτυχία των κομμάτων στα δεξιά της Ν.Δ. είναι μέρος αυτού του μπλοκαρίσματος. Το ίδιο ισχύει για τη μεγάλη ήττα της Νέας Αριστεράς, όπου είναι προφανές ότι οι ψηφοφόροι απλώς δεν πίστεψαν ότι μπορεί να αποτελέσει ένα μικρό αλλά σημαντικό στοιχείο μιας προσπάθειας ξεμπλοκαρίσματος. Αν μέναμε, όπως στα καλά έργα του Χόλιγουντ, βαθιά στην επιφάνεια των πραγμάτων, θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε το γεγονός ότι ήμασταν ένα νέο κόμμα με προβλήματα ορατότητας, ότι ήταν δύσκολο να αντιμετωπιστεί το πανευρωπαϊκό ρεύμα προς την Ακροδεξιά, ότι η επικράτηση του λάιφσταϊλ και του απολιτίκ δεν άφηνε πολύ χώρο για συζήτηση για τα μεγάλα επίδικα της εποχής. Μέρος του μπλοκαρίσματος είναι ότι πια δεν υπάρχει ο δημόσιος χώρος για τέτοια συζήτηση. Οχι τυχαία βέβαια.

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο, πολύ πιο δομικό. Η Αριστερά, και δεν εξαιρώ τη δική μας Αριστερά, έχει την τάση να θεωρεί ότι η Δεξιά πάντα παραμένει η ίδια, στηρίζοντας τα ίδια συμφέροντα με τα ίδια εργαλεία. Αυτό απλώς δεν ισχύει. Η Δεξιά της Θάτσερ τη δεκαετία του ’80 τάραξε τα νερά κάνοντας πόλεμο στα συνδικάτα, ιδιωτικοποίησε τις δημόσιες επιχειρήσεις, ξεπούλησε τις δημόσιες κοινωνικές κατοικίες, αποσυντόνισε το σοσιαλδημοκρατικό κράτος στον πυρήνα του, αναβάθμισε παραδοσιακές αξίες της Δεξιάς. Το ίδιο επιχειρεί ο κ. Μητσοτάκης. Και στις δύο περιπτώσεις δεν είχαμε τα υποσχόμενα αποτελέσματα: ούτε μεγαλύτερη ανάπτυξη και παραγωγικότητα, ούτε περισσότερες επενδύσεις και, βέβαια, ούτε βελτίωση της κατάστασης της πλειοψηφίας των πολιτών. Αντιθέτως, αυτές οι πολιτικές έχουν οδηγήσει στο μπλοκάρισμα που περιέγραψα παραπάνω. Αλλά άλλο αυτό και άλλο να υποτιμάς το πρότζεκτ της Δεξιάς.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Αριστερά δεν μπορεί να θεωρήσει ότι το αντίπαλο δέος θα συγκροτηθεί με λίγο περισσότερο κοινωνικό κράτος εδώ, με λίγο παραπάνω αναπτυξιακό κράτος εκεί και ίσως, επιπλέον, με κάποιες μεταρρυθμίσεις στο κράτος. Ολα αυτά είναι μέρος της λύσης, αλλά δεν συγκροτούν ένα πειστικό αφήγημα – από πού ερχόμαστε, πού βρισκόμαστε, πού θέλουμε να πάμε. Και πειστικό αφήγημα η Νέα Αριστερά δεν είχε στις εκλογές. Κανένας από εμάς που τη συγκροτήσαμε. Αυτό νομίζω ήταν που πληρώσαμε.

Αρα λέω στους ανθρώπους της Νέας Αριστεράς, που έδωσαν έναν συγκινητικό αγώνα στις εκλογές, ότι πρέπει να ανασυγκροτηθούμε, να μιλήσουμε, αλλά χωρίς ταμπού. Προφανώς δεν αρχίζουμε από το μηδέν. Θα ξαναμιλήσουμε για τις θέσεις μας για τη στεγαστική κρίση, αλλά συγχρόνως για τον τρόπο με τον οποίο βοηθάμε να δημιουργηθούν επιτροπές κατοίκων, για τον τρόπο με τον οποίο συνεισφέρουμε στη δημιουργία ενός κοινωνικού μπλοκ. Θα μιλήσουμε για τον διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, αλλά και για άλλες μεταρρυθμίσεις για το κράτος. Γιατί πιστεύω ότι είναι αδιανόητο να πιστεύουμε ότι ένα αναπτυξιακό κράτος μπορεί να αντιμετωπίσει το παραγωγικό μοντέλο, την ερήμωση της χώρας και την κλιματική κρίση χωρίς την ισχυροποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Αλλά και για πιο δύσκολα πράγματα, όπως η φορολογία, όπου η στάση όλης της Αριστεράς είναι εντελώς φοβική, αφήνοντας στον αέρα ποιοι θα πληρώσουν για την πράσινη μετάβαση ή την ανασυγκρότηση του ΕΣΥ.

Υπάρχει και το θέμα της αντιπροσώπευσης που αποτελεί κορυφαίο ζήτημα για την Αριστερά. Αν δεν ξαναδούμε αυτό το θέμα με σοβαρό τρόπο, δεν θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της αποχής, της αποξένωσης των πολιτών από το πολιτικό σύστημα. Θέμα που αφορά το κράτος αλλά και τους κομματικούς σχηματισμούς. Και μέχρι στιγμής, εμείς της Νέας Αριστεράς δεν έχουμε σοβαρές απαντήσεις για τον τρόπο με τον οποίο ένα κόμμα, ένας οργανισμός, είναι πραγματικά συμμετοχικό, πραγματικά δημοκρατικό αλλά και αποτελεσματικό. Ξέρουμε τι δεν αποτελεί λύση: το λάιφσταϊλ, ο αδιαμεσολάβητος αρχηγός και άλλα φαιδρά φαινόμενα της εποχής μας. Αλλά αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Δεν φτάνει αν θες πραγματικά να αντιπροσωπεύεις τα λαϊκά στρώματα, απαντώντας στα προβλήματά του, και με αυτό τον τρόπο αφαιρώντας τα καύσιμα της Ακροδεξιάς.

Τέλος, θα μιλήσουμε για τις συμμαχίες, για το πώς να συνεισφέρουμε σε ένα αντιπαραθετικό κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ εξουσίας. Δύσκολη κουβέντα, που ιδιαίτερα αν γίνει βιαστικά ως γρήγορη λύση, ιδιαίτερα αν γίνει σε επίπεδο κορυφής, δεν θα δώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Το λαϊκό αίτημα για αναδιάρθρωση του αριστερού και προοδευτικού μπλοκ αποτελεί ένα γνήσιο φαινόμενο. Αλλά χωρίς να κατανοήσουμε τη στασιμότητα, το μπλοκάρισμα που αντιμετωπίζει όλος ο χώρος, χωρίς να συζητήσουμε σε βάθος το εναλλακτικό πρότζεκτ ξεμπλοκαρίσματος, απλώς θα απογοητεύσουμε τον κόσμο για άλλη μια φορά και δεν θα ανατρέψουμε την άνοδο της Ακροδεξιάς.

___________________________________________________________

(*) Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι Έλληνας οικονομολόγος, πολιτικός και βουλευτής της Νέας Αριστεράς, στις εκλογές του Ιουνίου 2023. Έχει διατελέσει υπουργός Οικονομικών (2015-2019) και αναπληρωτής υπουργός Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων (2015) σε κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κεντροαριστερά μετά τις Ευρωεκλογές

     Το μεγάλο ερώτημα, το οποίο είχε αρχίσει να συζητείται πριν από τις ευρωεκλογές, πώς δηλαδή θα ηττηθεί ο κ. Μητσοτάκης, απαντήθηκε από τους ψηφοφόρους. Ο πρωθυπουργός και το κόμμα του δεν μπορούν να χάσουν από κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα της κεντροαριστεράς.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Οι Ευρωεκλογές τελείωσαν αφήνοντας πίσω πολλούς ηττημένους και λίγους νικητές. Αναμφίβολα στους πρώτους κατατάσσεται η Ν.Δ., η οποία κατέγραψε σημαντικές απώλειες, τόσο σε σχέση με τις εθνικές εκλογές, όσο και με τις προηγούμενες ευρωπαϊκές. Στους χαμένους ανήκουν και τα κόμματα, τα οποία έχουν αναφορά στην κεντροαριστερά. Ο ΣΥΡΙZΑ, ο οποίος βρέθηκε πολύ κάτω από τον πήχη που είχε θέσει ο αρχηγός του, να έχει δηλαδή ένα ποσοστό κοντά στο 20%, το ΠΑΣΟΚ το οποίο, επίσης, δεν πέτυχε τον στόχο του να είναι δεύτερο κόμμα και η Νέα Αριστερά, η οποία δεν κατάφερε να εκπροσωπηθεί στο ευρωκοινοβούλιο.

Το μεγάλο ερώτημα, το οποίο είχε αρχίσει να συζητείται πριν από τις Ευρωεκλογές, πώς δηλαδή θα ηττηθεί ο κ. Μητσοτάκης, αν και ελάχιστα απασχόλησε τα αντιπολιτευόμενα κόμματα κατά την προεκλογική περίοδο, απαντήθηκε από τους ψηφοφόρους. Ο πρωθυπουργός και το κόμμα του δεν μπορούν να χάσουν από κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα της κεντροαριστεράς. Η πολυδιάσπαση του χώρου, η απουσία ενός ηγέτη που θα μπορέσει να εμπνεύσει και να συσπειρώσει, οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι ανταγωνισμοί και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση μόνο τον κ. Μητσοτάκη ευνοούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη μεγάλη φθορά της Ν.Δ. δεν την εισέπραξε ούτε η αριστερά, ούτε η κεντροαριστερά, αλλά τα κόμματα δεξιότερα της Ν.Δ., κάποια από τα οποία είναι καθαρά ακροδεξιά.

Οι πολίτες, λοιπόν, που στήριξαν τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς έδειξαν τον δρόμο με τις επιλογές τους. Είναι ξεκάθαρο πια ότι μόνο μια σύγκλιση των κομμάτων του κεντροαριστερού χώρου πάνω σε ένα εναλλακτικό, ρεαλιστικό, γειωμένο στην κοινωνία και συμφωνημένο με τα κινήματα των πολιτών, φιλολαϊκό, προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα μπορεί να αποτελέσει την πρώτη προϋπόθεση για να ηττηθεί η ηγεμονία της Ν.Δ. Είναι ολοφάνερο και ιστορικά καταγεγραμμένο (ΠΑΣΟΚ 1981, ΣΥΡΙΖΑ 2015) πως όταν η κεντροαριστερά και η αριστερά έγινε ευρύχωρη, άνοιξε και μετατράπηκε σε παράταξη, κατάφερε να νικήσει. Στο πλαίσιο αυτό, η πρόταση που κατέθεσαν τα μέλη της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ κ.κ. Αντώνης Κοτσακάς και Διονύσης Τεμπονέρας για τη σύμπλευση των κινήσεων και των πολιτικών σχηματισμών της κεντροαριστεράς και για τη δημιουργία ενός κοινού συντονιστικού παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον. Άποψή μου είναι ότι πρέπει να συζητηθεί σοβαρά από τα κόμματα στα οποία απευθύνεται και να μην απορριφθεί βιαστικά, όπως ήδη έγινε από τον κ. Κασσελάκη. Από όσο θυμάμαι, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Νέα Αριστερά προγραμματίζουν συνέδρια το επόμενο διάστημα, ενώ και στο ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη αρχίσει διεργασίες, οι οποίες, πιθανώς, να οδηγήσουν και σε αλλαγή αρχηγού. Είναι, επομένως, μια χρυσή ευκαιρία να συζητηθεί, να εμπλουτιστεί και να ολοκληρωθεί αυτή η πρόταση για τη συμπόρευση των κεντροαριστερών κομμάτων.

Βεβαίως, ο δρόμος για τη σύγκλιση δεν είναι στρωμένος με τριαντάφυλλα. Υπάρχουν πολλά και σοβαρά ζητήματα, τεράστιες δυσκολίες, εμπόδια που φαντάζουν ανυπέρβλητα. Καχυποψίες που χρειάζεται να ξεπεραστούν και φιλοδοξίες που είναι ανάγκη να μπουν στο περιθώριο, για να προχωρήσει αυτή η συνεργασία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα φαίνεται ότι είναι οι κ.κ. Κασσελάκης και Ανδρουλάκης και τα επιτελεία τους, οι οποίοι ονειρεύονται το ανέφικτο: να κυριαρχήσει το κόμμα τους στην κεντροαριστερά και οι ίδιοι να γίνουν πρωθυπουργοί. Παρόλα αυτά, τα κόμματα έχουν εσωτερικές διαδικασίες και όργανα που μπορούν να επιβάλλουν τη συμπόρευση.

Συνοψίζοντας, αν πραγματικά οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς έχουν ως στόχο την ευημερία της χώρας, την πρόοδο του ελληνικού λαού, την ανακούφιση της κοινωνίας, αν ουσιαστικά ενδιαφέρονται να απαλλαγεί ο τόπος από μια κάκιστη κυβέρνηση της ακρίβειας, των αντιδημοκρατικών πρακτικών, των παρακολουθήσεων, από μια επικίνδυνη κυβέρνηση που επιχειρεί να κουκουλώσει το έγκλημα στα Τέμπη, να ελέγξει τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ, από έναν πρωθυπουργό, ο οποίος είναι το πιο υπάκουο παιδί στα σχέδια των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, τότε ο δρόμος που ανοίγεται με την πρόταση των κ.κ. Κοτσακά και Τεμπονέρα είναι μονόδρομος. Έχουν την ωριμότητα τα κόμματα της κεντροαριστεράς να τον διαβούν; Έχουν την ικανότητα να ακολουθήσουν το παράδειγμα των αντίστοιχων δυνάμεων της Γαλλίας, οι οποίες συγκρότησαν το «Λαϊκό Μέτωπο» ενόψει των εθνικών εκλογών που θα γίνουν στις 30 Ιουνίου; Οι καιροί ου μενετοί.

πηγή: 2020mag.gr

__________________________________________

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας και αρθρογράφος σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Σκέψεις για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών

     Πολύς κόσμος μπορεί να μην ψήφισε τη Νέα Αριστερά διότι απλούστατα δεν γνώριζε περί τίνος πρόκειται. Ή –ακόμα χειρότερα, πάλι μη γνωρίζοντας, εννοείται– επειδή παρασύρθηκε από την κυρίαρχη προπαγάνδα που εξαπολύεται από το κόμμα του Κασσελάκη ότι πρόκειται για «αποστάτες» και «προδότες» που αποσκίρτησαν επειδή δεν κατάφεραν να εκλεγούν εκείνοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Κύρκος Δοξιάδης*

Πρώτον, τις 11 έδρες στο εθνικό Κοινοβούλιο δεν τις χάνει η Νέα Αριστερά επειδή δεν έβγαλε ευρωβουλευτή. Δεύτερον, με ποσοστό 2,45% στις ευρωεκλογές εξασφαλίζει μια χρηματοδότηση διόλου ευκαταφρόνητη – ιδίως με το δεδομένο ότι έως τώρα δεν είχε καθόλου χρηματοδότηση. Ας προσγειωθούμε λοιπόν σε μια όχι και τόσο ζοφερή πραγματικότητα. Η υπερβολική απαισιοδοξία μπορεί να είναι το ίδιο βλαπτική και επικίνδυνη με το να τα βλέπουμε όλα ρόδινα. Επιπλέον, η υπερβολική απαισιοδοξία εν προκειμένω υποκρύπτει και έναν ιδιότυπο (αθέλητο, προφανώς) ελιτισμό. Εξηγούμαι.

Πρόκειται για τον ελιτισμό των ενεργητικά πολιτικοποιημένων. Τείνουμε συχνά να θεωρούμε δεδομένο πως όλοι οι πολίτες που ψηφίζουν διαθέτουν την ίδια γνώση των πολιτικών πραγμάτων με εμάς που παρακολουθούμε στενά τις διεργασίες στο εσωτερικό των κομμάτων. Ακόμη και η αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο φθινόπωρο, που οδήγησε στη συγκρότηση της Νέας Αριστεράς, μπορεί να πέρασε απαρατήρητη σε κόσμο που η ενεργητική σχέση του με την κεντρική πολιτική περιορίζεται στην ψήφο του στις εθνικές εκλογές και στις ευρωεκλογές. Πολύς κόσμος μπορεί να μην ψήφισε τη Νέα Αριστερά διότι απλούστατα δεν γνώριζε περί τίνος πρόκειται. Ή –ακόμα χειρότερα, πάλι μη γνωρίζοντας, εννοείται– επειδή παρασύρθηκε από την κυρίαρχη προπαγάνδα που εξαπολύεται από το κόμμα του Κασσελάκη ότι πρόκειται για «αποστάτες» και «προδότες» που αποσκίρτησαν επειδή δεν κατάφεραν να εκλεγούν εκείνοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές δεν είναι όλοι κασσελακιστές – ευτυχώς.

Ορισμένες σκέψεις όσον αφορά τα γενικότερα αποτελέσματα τώρα. Πρώτα απ’ όλα, η υπερβολικά μεγάλη έμφαση στη σύγκριση με τις τελευταίες εθνικές εκλογές μπορεί να οδηγήσει σε τελείως αποπροσανατολιστικά συμπεράσματα. Λυπάμαι που το λέω, αλλά η Ν.Δ. δεν υπέστη και τόσο φοβερό πλήγμα όσο φαίνεται από τη σύγκριση μεταξύ του 40,56% των εκλογών του περασμένου Ιουνίου και του 28,31% των ευρωεκλογών. Ο πολύς κόσμος στις ευρωεκλογές ψηφίζει με τελείως άλλα κίνητρα από εκείνα των εθνικών εκλογών. Στις ευρωεκλογές δεν ψηφίζει κυβέρνηση και πιστεύει πως η σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου δεν τον αφορά. Αντιμετωπίζει επομένως την ψήφο του ως ψήφο με καθαρά συμβολικό χαρακτήρα – στέλνει μηνύματα ικανοποίησης ή δυσαρέσκειας. Ή –κάτι που επίσης τείνουμε να παραβλέπουμε– εκφράζει αδιαφορία κάνοντας αποχή. Αδιαφορία όχι ως προς την πολιτική γενικά – αυτή γνωρίζουμε ότι υπάρχει ως τάση γενικά τα τελευταία χρόνια και είναι ένα τεράστιο θέμα από μόνο του. Αδιαφορία ως προς τις συγκεκριμένες ευρωεκλογές.

Είναι αλήθεια ότι σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 2019 (33,12%) μειώθηκε σημαντικά το ποσοστό της Ν.Δ. – κατά σχεδόν 5%. Ξεχνάμε όμως κάτι. Στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019 ο κόσμος πήγαινε να ψηφίσει έχοντας κατά νου ότι σε λίγο καιρό είχαμε εθνικές εκλογές. Οι υποστηρικτές της Ν.Δ. ήθελαν να στείλουν μήνυμα ότι και στις εθνικές εκλογές θα στηρίξουν Ν.Δ. Τότε ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και η επικράτηση της Ν.Δ. δεν ήταν καθόλου δεδομένη. Τώρα οι εθνικές εκλογές έχουν γίνει πριν από έναν χρόνο, οι επόμενες θα γίνουν σε τρία χρόνια και η κυβέρνηση της Ν.Δ., για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση, κυβερνά ανενόχλητη και ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. Ποιος ο λόγος λοιπόν να στείλουν μήνυμα στήριξης και να μην πάνε για μπάνιο; Είτε μας αρέσει είτε όχι, τούτη η κατάσταση μάλλον εξηγεί και το όντως πρωτοφανώς τεράστιο ποσοστό της αποχής γενικότερα.

Υπάρχει βέβαια και το –αναμφίβολα ανησυχητικό– φαινόμενο πως το σύνολο των ψήφων στα δεξιότερα της Ν.Δ. κόμματα (ήδη υπάρχοντα και πρωτοεμφανιζόμενα) ανέρχεται σε ποσοστό περίπου 20% – αλλά τούτο δεν είναι απλώς διαρροή ψήφων από τη Ν.Δ., δυστυχώς. Είναι μια τραγικά αποπροσανατολισμένη λαϊκή δυσαρέσκεια που δεν μπορεί να εκφράσει μια κατ’ ουσίαν ανύπαρκτη Αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές έλαβε 14,92%. Σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 2019 (23,75%), το ποσοστό του μειώθηκε κατά σχεδόν 9%. Θα ήμουν βέβαια ο τελευταίος που θα σύγκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2019 (παρ’ ότι θα ήμουν και πάλι ο τελευταίος που θα εξιδανίκευε τον δεύτερο). Πάντως δεν το λες και επίτευγμα να παίρνεις ελάχιστα παραπάνω από το μισό του ποσοστού της Ν.Δ. και να νιώθεις στον σβέρκο σου την ανάσα τού όχι και τόσο «χαρισματικού» ηγέτη του ΠΑΣΟΚ (12,79%). Μάλλον το έχουν καταλάβει ο Κασσελάκης και όσοι –ακόμη– τον στηρίζουν. Εξ ου και το υστερικό μένος με το οποίο απαιτούν από τη Νέα Αριστερά να… παραδώσει τις 11 έδρες του εθνικού Κοινοβουλίου.

______________________________________________

(*) Ο Κύρκος Δοξιάδης είναι ομότιμος καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

πηγή: Εφ.Συν. 

Το σκάνδαλο των τραπεζών

     Κέρδη για τους ιδιώτες «επενδυτές» στις τράπεζες. Τεράστιες οι ζημιές για τον ελληνικό Λαό: Με βάση τα παραπάνω, σύμφωνα με τα τρέχοντα δεδομένα, οι τράπεζες έχουν κοστίσει στον ελληνικό λαό 68,4 δισ. ευρώ, χωρίς να συμπεριλάβουμε τα χρήματα που δεν πληρώθηκαν ως έσοδα από το πρόγραμμα «2008-Αλογοσκούφη».

Παύλος Δερμενάκης*

Οι τράπεζες στην Ελλάδα αποτελούν την πρώτη βιτρίνα του σκανδάλου αναδιανομής εισοδήματος σε βάρος τού λαού με πολλαπλούς τρόπους και διαχρονικά.

Ζαλίζουν τα νούμερα που αφορούν την κερδοφορία των τραπεζών στην Ελλάδα: Το 2023 τα καθαρά τους κέρδη ήταν 3,7 δισ. ευρώ από 3,6 δισ. το 2022, ενώ το 2024 προβλέπεται να είναι αυξημένα και να φτάσουν στα 4 δισ. Από το 2024 ξεκινά και η διανομή μερισμάτων στους μετόχους.

Προέλευση των τραπεζικών κερδών: Η βασική πηγή είναι τα επιτόκια. Ακολουθούν οι προμήθειες και αυτά συμπληρώνονται με τη συνεχή μείωση του προσωπικού και των καταστημάτων και την καθήλωση των μισθών.

Στην Ελλάδα το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των επιτοκίων χορηγήσεων (δάνεια) και καταθέσεων είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Αυτό προέρχεται από τα ψηλά επιτόκια δανείων που μαζί με την σχετική προμήθεια υπέρ της τράπεζας (spread επιτοκίου) έχουν φτάσει σε τεράστια ύψη αλλά και από τα ελάχιστα συγκριτικά επιτόκια καταθέσεων. Τα επιτόκια καταθέσεων στην Ελλάδα φτάνουν ακόμα και στο ένα τρίτο από τα αντίστοιχα επιτόκια προθεσμιακών καταθέσεων στην Ευρώπη. Για τα προϊόντα απλού ταμιευτηρίου τα επιτόκια είναι σχεδόν μηδενικά και ταυτόχρονα επιβάλλονται προμήθειες/χρεώσεις στους λογαριασμούς ανάλογα με τη χρήση τους. Με αυτά τα δεδομένα οι τέσσερις συστημικές τράπεζες στην Ελλάδα έχουν διπλάσιο ποσοστό κέρδους (3,23%) συγκριτικά με τις συνολικά 107 συστημικές τράπεζες (1,6%), στα 19 κράτη μέλη της ΕΕ που συμμετέχουν στον Ενιαίο Εποπτικό Μηχανισμό της ΕΚΤ.

Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των τραπεζών. Κοινώς ποιοι κερδίζουν; Οι τέσσερις συστημικές τράπεζες είναι ιδιωτικές και προβλέπεται η πλήρης αποεπένδυση του ελληνικού δημοσίου μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρά τα τεράστια ποσά που έχει δαπανήσει για την σωτηρία τους.

Η συμμετοχή του ΤΧΣ στις τέσσερις τράπεζες είναι μηδενική στην Eurobank και την Alpha Bank και κατέχει ακόμα 18,39% των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας και 27% της Τράπεζας Πειραιώς. Όλο τα υπόλοιπα ποσοστά τα κατέχουν ιδιώτες στην συντριπτική πλειοψηφία τους ξένοι. Πρακτικά οι τράπεζες έχουν πλήρως αφελληνιστεί και έχουν παραδοθεί στο ξένο επιθετικό-κερδοσκοπικό κεφάλαιο.

Πόσο στοίχισαν οι τέσσερις συστημικές τράπεζες στον ελληνικό λαό; Ο ελληνικός λαός πληρώνει τις τέσσερις συστημικές τράπεζες από το 2008 που ξεκίνησε η τραπεζική κρίση στις ΗΠΑ και θα συνεχίσει να πληρώνει για πολλά χρόνια ακόμα, θεσμικά προβλέπεται μέχρι το 2040 με βάση την αναβαλλόμενη φορολογία. Από το 2008 έως και την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση διατέθηκαν δεκάδες δισ. ευρώ σε μετρητά ως κεφάλαια των τραπεζών και εκατοντάδες δισ. με τη μορφή εγγυήσεων από πλευράς δημοσίου. Το σύνολο των χρημάτων που δόθηκαν σε μετρητά το 2008 επιστράφηκαν στο δημόσιο με ζημιά συνολικά 825 εκατ. ευρώ, χωρίς παράλληλα να αποδώσουν τα προβλεπόμενα κέρδη με βάση τις προϋποθέσεις που δόθηκαν.

Οι τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις ανήλθαν στο συνολικό ποσό των 57,2 δισ. ευρώ. Από αυτά τα 41,6 δισ. κατέβαλλε το ελληνικό δημόσιο (72,3%) και τα 15,6 δισ. οι ιδιώτες (27,3%). Πρακτικά το δημόσιο, δηλαδή ο ελληνικός λαός πλήρωσε την πρώτη ανακεφαλαιοποίηση. Στη δεύτερη συμμετείχαν ιδιώτες και εξαγόρασαν ουσιαστικά την Eurobank και σε μεγάλο βαθμό την Alpha Bank. Στην τρίτη ανακεφαλαιοποίηση το δημόσιο αν και συμμετείχε με σημαντικά κεφάλαια συνολικά 5,4 δισ. ευρώ και οι ιδιώτες με 5,3 οι μετοχές που έλαβε το δημόσιο ήταν για μόλις 1,4 δισ. και τα υπόλοιπα 75% υπό μορφή μετατρέψιμων ομολόγων (cocos). Με αυτό τον τρόπο, μαζί τη δραματική υποτίμηση της αξίας των τραπεζών από τις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις, διαμορφώθηκαν οι συνθήκες για τον πλήρη έλεγχο των τραπεζών από τους ιδιώτες και στις λοιπές τράπεζες πλην της Eurobank η οποία είχε ήδη περάσει σε ξένους από τη 2η ανακεφαλαιοποίηση.

Οι τράπεζες έλαβαν και άλλα χρήματα έμμεσα πέραν των εγγυήσεων και των δανείων. Είναι ο αναβαλλόμενος φόρος δηλαδή η φορολογική ασυλία των τραπεζών για 20 χρόνια. Οι όποιες ζημιές των τραπεζών λόγω των κόκκινων δανείων μπαίνουν σε έναν λογαριασμό-«κουμπαρά». Ο λογαριασμός αυτός θα μειώνεται σταδιακά μέχρι να μηδενιστεί ανάλογα με τους φόρους που αναλογούν κατ’ έτος σύμφωνα με την κερδοφορία των τραπεζών. Συνεπώς μέχρι να μηδενιστεί ο λογαριασμός οι τράπεζες δεν θα καταβάλλουν φόρους. Παράλληλα η παρούσα κυβέρνηση με το πρόγραμμα «Ηρακλής» προχώρησε στην παροχή εγγυήσεων 20 δισ. ευρώ προς τις τράπεζες για να τιτλοποιήσουν – μεταβιβάσουν τα «κόκκινα» δάνεια. Από αυτά κυβερνητικοί οργανισμοί (ΟΔΔΗΧ) εκτιμούν ότι το 40%, δηλαδή 8 δισ. ευρώ θα καταπέσει και συνεπώς θα κληθεί το δημόσιο να καταβάλλει το εγγυούμενο ποσό.

Κέρδη για τους ιδιώτες «επενδυτές» στις τράπεζες. Τεράστιες οι ζημιές για τον ελληνικό Λαό: Με βάση τα παραπάνω, σύμφωνα με τα τρέχοντα δεδομένα, οι τράπεζες έχουν κοστίσει στον ελληνικό λαό 68,4 δισ. ευρώ, χωρίς να συμπεριλάβουμε τα χρήματα που δεν πληρώθηκαν ως έσοδα από το πρόγραμμα «2008-Αλογοσκούφη».

Έναντι αυτών με τις πωλήσεις των μετοχών του ΤΧΣ στους ιδιώτες τα δύο τελευταία χρόνια έχουν εισπραχθεί συνολικά 2,8 δισ. ευρώ και όταν θα διατεθούν και οι υπόλοιπες μετοχές που έχει το ΤΧΣ μπορεί να εισπραχθούν στην καλύτερη περίπτωση μέχρι 2,5 δισ. ευρώ. Δηλαδή το δημόσιο στην καλύτερη περίπτωση θα προσεγγίσει το ποσό των 5,5 δισ. ευρώ, μαζί με τα όποια μερίσματα πάρει το 2024. Όλα τα υπόλοιπα χρήματα, 62,9 δισ. ευρώ, αποτελούν ζημιά και χρέος στις πλάτες μας και ταυτόχρονα επιδότηση στους ξένους ιδιώτες ιδιοκτήτες των τραπεζών.

πηγή: Δρόμος της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

_________________________________________

(*) Ο Παύλος Δερμενάκης είναι αρθρογράφος στο Δρόμο της Αριστεράς

Ὑπερατλαντικά μηνύματα

     Οι εκθέσεις ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τοῦ Σταίητ Ντηπάρτμεντ ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1990 μᾶς «δίνουν» ἕνα συγκεκριμένο συμπέρασμα: "Στό περιεχόμενό τους καθρεφτίζεται ἡ διακύμανση τῶν σχέσεων μεταξύ Ἑλλάδος καί Ἡνωμένων Πολιτειῶν"

Μανώλης Κοττάκης * / ΕΣΤΙΑ

Πραγματικά γεγονότα καί ἐπεισόδια ἄλλοτε ἀξιοποιοῦνται γιά νά σταλοῦν συγκεκριμένα μηνύματα πρός τόν ἑκάστοτε Ἕλληνα πρωθυπουργό (ὥστε νά συμμορφωθεῖ πρός τίς ὑποδείξεις) καί ἄλλοτε ὑποβαθμίζονται, ἄν δέν ἐξαφανίζονται, γιά νά διαφανεῖ ἡ στήριξη τῶν συμμάχων σέ ἕναν Ἕλληνα πρωθυπουργό. Γενικῶς τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί οἱ ἀτομικές ἐλευθερίες εἶναι ἐργαλεῖο ἀσκήσεως ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ἀπό τίς ΗΠΑ. Λίγα κράτη στόν κόσμο χρησιμοποιοῦν αὐτή τήν συνταγή. Στήν δεκαετία τοῦ 1990, γιά παράδειγμα, ὅταν ὁ πρωθυπουργός Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης ἦταν ὕποπτος φιλοσερβικῆς πολιτικῆς ὑπέρ τοῦ Μιλόσεβιτς, κάτι πού πιστοποιήθηκε ἀπό τήν διαρροή ἀμερικανικῶν ἐγγράφων πρός τό ἑλληνικό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν ἀπό τόν πράκτορα Στήβ Λάλας, ἡ ἀμερικανική διπλωματία σφυροκοποῦσε τήν Ἑλλάδα μέ κατηγορίες γιά τήν μεταχείριση τῆς «τουρκικῆς», κατ’ αὐτήν, μειονότητας καί ὑπέρ τῆς ἐκλογῆς τῶν (ψευτο)μουφτήδων. Ὅταν οἱ ΗΠΑ τά «ἔσπασαν» μέ τήν ἰσλαμική κυβέρνηση Ἐρντογάν καί κατάλαβαν ὅτι ἡ ἐκλογή μουφτῆ στήν Ἑλλάδα εἶναι βόμβα στά θεμέλια τῆς δυτικῆς ἀντιπροσωπευτικῆς δημοκρατίας καί παραπέμπει σέ θεοκρατία τύπου Ἰράν, διέγραψαν κάθε ἀναφορά ἀπό τίς ἐκθέσεις τους στό θέμα αὐτό. Δέν τούς συνέφερε. Ἡ εἴδηση ὅτι οἱ μουσουλμᾶνοι μαθητές σχολείων τῆς Γερμανίας σέ ποσοστό ἄνω τοῦ 70% θεωροῦν τό Κοράνι ἀνώτερο κείμενο ἀπό τό Σύνταγμα τῆς χώρας τους ἁπλῶς ἐπιβεβαίωσε τήν ἑλληνική ὀπτική.

Αὐτό πού συνέβη σέ παραλλαγή στήν δεκαετία τοῦ 1990, ἄρχισε νά ἐπισημοποιεῖται μέ τήν ἐφετινή ἔκθεση τοῦ Σταίητ Ντηπάρτμεντ γιά τήν κατάσταση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων γιά τήν Ἑλλάδα. Ὑπαρκτά ἀπό τά πρῶτα χρόνια διακυβερνήσεως τῆς ΝΔ, τό 2019, παράπονα καί δυσφορίες γιά τίς ὑποκλοπές, γιά τήν ἑλληνική διαφθορά, γιά τό Κράτος Δικαίου (πού ὑποβαθμίζονταν τά προηγούμενα χρόνια ἐπειδή οἱ ΗΠΑ εἶχαν ἀνάγκη τήν πολιτική σταθερότητα στήν Ἑλλάδα γιά νά ἀποτελεῖ ἐφαλτήριο γιά τίς ἐξορμήσεις τους στήν Οὐκρανία), τώρα πού τελειώνει ὁ πόλεμος στήν Οὐκρανία «ὡρίμασαν» καί ἀναδύονται στήν ἐπιφάνεια μέ πολύ μεγάλη ἔνταση. Καί ἐκθέτουν τήν Κυβέρνηση καθώς οὐσιαστικῶς τό Σταίητ Ντηπάρτμεντ ἔρχεται νά ἐπικυρώσει τήν δριμεία κριτική πού ἀσκοῦν οἱ θεσμοί τῆς ΕΕ, μέ πρῶτο τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο, γιά τό Κράτος Δικαίου. Σέ μιά εὐαίσθητη μάλιστα πολιτικῶς περίοδο.

Οἱ παροικοῦντες τήν ἀθηναϊκή Ἰερουσαλήμ γνωρίζουν ἄριστα τί λένε οἱ ἀνώτατοι Ἀμερικανοί διπλωμάτες ὅταν δειπνοῦν στόν «Μύλο» ἤ σέ σαλόνια ἀνδρῶν ἐπιφανῶν γιά τήν ἐκτεταμένη διαφθορά στό Κράτος, πού ἐμποδίζει καταλυτικά τήν πραγματοποίηση ξένων ἐπενδύσεων. Οἱ μυημένοι μάλιστα ἔχουν νά λένε γιά τίς καταγγελίες πού ἔκανε μιά μεγάλη ἀμερικανική ἑταιρεία παγκοσμίου κύρους στόν ἴδιο τόν Πρωθυπουργό, στόν ὁποῖο ἔδειξε ἕναν πίνακα μέ τήν κατανομή ἔργων ἀπό τόν ὁποῖο φαίνεται ὅτι μιά μεσαία ἑλληνική ἡμέτερη ἑταιρεία ἔλαβε 80 ἑκατομμύρια εὐρώ καί ἡ ἴδια 5 ἑκατομμύρια εὐρώ. Γνωρίζω τήν ἐπωνυμία της ἀλλά δέν τήν γράφω γιατί μετά θά τούς κυνηγᾶ ὁ κύριος Μητσοτάκης νά ἐκδώσουν ἀνακοίνωση διαψεύσεως, κατά τήν παγία τακτική του.

Σέ κάθε περίπτωση: Ἡ διαφθορά εἶναι ἕνα μεῖζον θέμα ἐνοχλήσεως τῶν ΗΠΑ ἐδῶ καί καιρό, τώρα ἁπλῶς δημοσιοποιεῖται μέ τήν φράση «πολιτικές κατά τῆς διαφθορᾶς ἀγνοοῦνται». Τό ἴδιο ἰσχύει γιά τίς ὑποκλοπές, ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων ἀπαγορεύτηκε ἡ εἴσοδος σέ 12 πρόσωπα, Ἕλληνες καί ξένους, στό ἔδαφος τῶν ΗΠΑ λόγω τῆς φερόμενης ἐμπλοκῆς τους στό σκάνδαλο. Ἡ ἀναφορά τοῦ σκανδάλου καί στήν ἔκθεση τοῦ Σταίητ Ντηπάρτμεντ στέλνει στίς ἑλληνικές Ἀρχές τό μήνυμα ὅτι θά εἶναι ἀτελέσφορος ἡ ὅποια ἀπόπειρα ἀρχειοθετήσεώς του. Καί θά συναντήσει ἀντιδράσεις.

Γιά τίς ΗΠΑ, τῶν ὁποίων ἀξιωματοῦχοι, γερουσιαστές καί δημοσιογράφοι παρακολουθήθηκαν σέ ἄλλα κράτη μέ τό ἐπίμαχο λογισμικό, σύμφωνα μέ τήν «Οὐάσιγκτων Πόστ», τό ζήτημα εἶναι κορυφαίας προτεραιότητας καί δέν παραγράφεται. Δέν κλείνει. Γιά τόν λόγο αὐτό ἄλλωστε ἔχουν λάβει σχετικές ἀποφάσεις τά Ὑπουργεῖα Ἐξωτερικῶν καί Ἐμπορίου τους.

Τέλος, ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη πού φαινομενικῶς δέν συνδέεται. Ἡ διεθνής πίεση πού ἀσκεῖται στήν Ἑλλάδα ἀπό τίς ΗΠΑ καί τήν Γερμανία γιά ἀποστολή πυραύλων στήν Οὐκρανία καθώς καί ἑλληνικῶν μαχητικῶν παλαιᾶς γενιᾶς μέ τριγωνική πώληση μέσω εὐρωπαϊκῆς χώρας. Ὁ Πρωθυπουργός πολύ θά ἤθελε νά ἱκανοποιήσει τά αἰτήματα ἀλλά διανύουμε ὕποπτη πολιτικά περίοδο καί τρέμει ἡ ψυχή του μήν τυχόν αποκαλυφθεῖ τό ὁτιδήποτε. Τούτων δοθέντων ἄς συνηθίσουμε τήν ἰδέα, κυρίως ἡ Κυβέρνηση, ὅτι αὐτή ἡ προεκλογική περίοδος θά εἶναι δρόμος σπαρμένος μέ πολιτικές νάρκες. Καί, δυστυχῶς γι’ αὐτήν, ἡ «ἀντιπυραυλική πολιτική ἀσπίδα» τῶν πληρωμένων ἀπό τήν λίστα Πέτσα φιλικῶν της σάιτ ἔχει ἀρχίσει νά ἐμφανίζει ρωγμές.

πηγή: estianews.gr

____________________________________________

* Ο Μανώλης Κοττάκης είναι Πτυχιούχος της Νοµικής Σχολής του Δηµοκριτείου Πανεπιστηµίου Θράκης. Δημοσιογράφος, µέλος της ΕΣΗΕΑ και συγγραφέας. Από το 2017 είναι διευθυντής της ιστορικής εφηµερίδας Εστία.

Βενιαμίν Καρακωστάνογλου: «Διολισθαίνουμε σε νέες Πρέσπες στα ελληνοτουρκικά;»

     Η στήλη αυτή τον Ιούλιο 2023 είχε επισημάνει και μάλιστα στον τίτλο του τότε άρθρου μας στό SPEAKNEWS ότι «Δεν αρκεί η δική μας βούληση για να μην υπάρχει αντιπαλότητα με την Τουρκία»! Ήταν το αυτονόητο, άλλωστε, ως απάντηση στη φράση του πρωθυπουργού κ.Μητσοτάκη, μετά την συνάντησή του με τον Τούρκο Πρόεδρο Ρ.Τ. Ερντογάν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας, ότι «Δεν είμαστε καταδικασμένοι σε αντιπαλότητα με την Τουρκία»…

Δρ. Βενιαμίν Καρακωστάνογλου*

Η στήλη αυτή τον Ιούλιο 2023 είχε επισημάνει και μάλιστα στον τίτλο του τότε άρθρου μας στό SPEAKNEWS ότι «Δεν αρκεί η δική μας βούληση για να μην υπάρχει αντιπαλότητα με την Τουρκία»! Ήταν το αυτονόητο, άλλωστε, ως απάντηση στη φράση του πρωθυπουργού κ.Μητσοτάκη, μετά την συνάντησή του με τον Τούρκο Πρόεδρο Ρ.Τ. Ερντογάν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας, ότι «Δεν είμαστε καταδικασμένοι σε αντιπαλότητα με την Τουρκία»…

Η υπεραπλούστευση αυτή όχι μόνο παραγνωρίζει τα διδάγματα από την ιστορία των 200 ετών Ελληνοτουρκικών σχέσεων και ιδίως από το 1923 (Συνθήκη της Λωζάνης) και μετά, καθώς και από το 1974 (εισβολή στην Κύπρο και έναρξη της αμφισβήτησης του θαλάσσιου καθεστώτος του Αιγαίου), αλλά κλείνει τα μάτια και στις πιο πρόσφατες οξύνσεις του τουρκικού επεκτατισμού, δηλαδή: την αμφισβήτηση (από το 1996, Ιμια) δεκάδων νησιών και βραχονησίδων του Αιγαίου που ανήκουν τα τελευταία 100 και πλέον χρόνια στην Ελλάδα και είχαν ανέκαθεν ελληνικό πληθυσμό, την μεγαλομανή θεωρία της δήθεν «γαλάζιας πατρίδας», του διεθνώς ανυπόστατου Τουρκολιβυκού μνημονίου (2019) και της θρασύτατης και διεθνώς αβάσιμης θεωρίας των «δύο ισότιμων και κυρίαρχων κρατών» στην Κύπρο, δηλαδή ουσιαστικά τη νομιμοποίηση της παράνομης τουρκικής εισβολής και κατοχής του 1974 και της 50ετούς συνέχισης της μέχρι σήμερα, παρά τις μεσολαβητικές προσπάθειες του ΟΗΕ και άλλων διεθνών φορέων…!

Στις 7/12/2023 η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα παρήγαγε ένα «ερμαφρόδιτο» κείμενο «Διακήρυξης των Αθηνών για φιλία και καλή γειτονία» Ελλάδας και Τουρκίας. Επρόκειτο για ένα πολιτικό μορατόριουμ χωρίς νομικές δεσμεύσεις και επιπτώσεις που θα επέτρεπε στις δύο χώρες να ξεκινήσουν ένα διάλογο σε πολλαπλά επίπεδα για την προώθηση της διμερούς οικονομικής συνεργασίας, την υιοθέτηση κάποιων μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης και την επίλυση του χρονίζοντος ζητήματος της οριοθέτησης της ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδος (ελληνική θέση) και «άλλων» ζητημάτων (τουρκική άποψη), όπως προέκυψε από τις δηλώσεις των δύο πολιτικών αρχηγών. Δρομολογήθηκαν λοιπόν επαφές σε εκτέλεση της Διακήρυξης και επόμενο μείζον βήμα θα είναι η επίσημη η επίσκεψη του κυρίου Μητσοτάκη στην Άγκυρα στα μέσα Μαΐου.

Ταυτόχρονα άρχισε στην Ελλάδα μια οργανωμένη προσπάθεια της Κυβέρνησης να εμφανίσει έναν ανέφελο ουρανό στις σχέσεις των δύο χωρών και μία επίσης, προφανώς ενορχηστρωμένη, προετοιμασία, στο δημοσιογραφικό και σε συγκεκριμένο ακαδημαϊκό επίπεδο, (κυρίως φιλοκυβερνητικό αλλά και μέρους του αντιπολιτευόμενου χώρου) για να προετοιμαστεί η κοινή γνώμη για αλλαγή του αφηγήματος που κυριάρχησε από το 2019 και μέχρι του 2023 (Φεβρουάριος, σεισμός στην Νοτιοανατολική Τουρκία) για προφανώς μείζονες υποχωρήσεις, απέναντι στην Τουρκία, στους τομείς των θαλάσσιων δικαιωμάτων της χώρας μας.

1. Συσκότιση του ζητήματος επέκτασης της χωρικής μας θάλασσας πάνω από τα 6 ναυτικά μίλια, παρά το ότι η χώρα μας είναι η τελευταία παγκοσμίως από τα 149 παράκτια κράτη σε θέσπιση και διεκδίκηση θαλασσίων ζωνών!


2. Υπονόμευση και υποβάθμιση της θέσπισης ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδος, λόγω της «πράσινης ενέργειας» που υιοθέτησε σταδιακά η Ευρωπαϊκή Ένωση και μείωση της έμφασης στους υδρογονάνθρακες, στον Eastmed και συνεπώς στην προτεραιότητα οριοθέτησης με την Τουρκία. 


3. Προβολή λύσεων συνεκμετάλλευσης με τη γείτονα ή διαμοιρασμού δικαιωμάτων, ώστε να αποφευχθεί… ο πόλεμος!


4. Υπογράμμιση των υψηλών αμυντικών δαπανών που απαιτήθηκαν τα τελευταία 50 περίπου χρόνια για την ελληνική άμυνα και αποτροπή (!), που δεν ισοφαρίζονται από το αναμενόμενο κέρδος της εξόρυξης φυσικού αερίου και πετρελαίου από τις. Ελληνικές (ή Κυπριακές) θάλασσες στο μέλλον!!!

Δικαιούμαστε βεβαίως να συμπεράνουμε ότι «επιταγές» που προέρχονται από τους νατοϊκούς ή και ευρωπαίους συμμάχους μας επέβαλαν αυτή την αναπάντεχη, επικίνδυνη και ανορθολογική νέα πολιτική. Με εθελούσια προσαρμογή των εθνικών μας ηγετών… Εκτός αν πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες της απότομης αυτής αλλαγής πορείας στην μη επαρκή αμυντική ικανότητα της χώρας μας απέναντι στις τουρκικές απειλές- που ενδεχομένως θα οδηγούσαν αργά ή γρήγορα σε ένοπλη αναμέτρηση Ελλάδος και Κύπρου με την ιμπεριαλιστική Τουρκία..! Ή ίσως ακόμη για να κερδίσουμε μερικά χρόνια ηρεμίας, ενόψει των νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων των ενόπλων δυνάμεων μας, (κυρίως ναυτικού και της αεροπορίας) που η παραλαβή και ενσωμάτωσή τους θα φτάσει το 2030 ή και αργότερα (F-35).

Ποιος άραγε κερδίζει, όμως, με την διαιώνιση της εκκρεμότητας, μη οριστικοποίησης και συνεπώς μη εκμεταλλεύσης των θαλασσίων ζωνών της δικής μας θαλάσσιας πατρίδας που είναι 3,7 φορές μεγαλύτερη από την χερσαία επικράτεια της Ελλάδος;

Δεν επέρχεται πολιτική (όχι κατ’ ανάγκη και νομική) εξασθένιση διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας; Το Τουρκολιβυκό μνημόνιο (δήθεν) οριοθέτησης μας επισημαίνει τους τεράστιους κινδύνους από την εθνική μας ολιγωρία και αναβλητικότητα που οι περισσότεροι από εμάς, νομικοί-διεθνολόγοι, επισημαίνουμε επί δεκαετίες ήδη (ο γράφων τουλάχιστον από το 1986 σε πανελλήνια συνέδρια)….

Η ανώμαλη προσγείωση της νέας (μιας από τις πολλές, από το 1930), προσπάθειας Ελληνοτουρκικής φιλίας και συνεννόησης, ήρθε σύντομα μετά την 7/12/2023. Μπορεί οι Τούρκοι να περιόρισαν τις παραβιάσεις στο Αιγαίο, αλλά συνεχίστηκε η παράνομη έκδοση Navtex για θαλάσσιες ασκήσεις από τις τουρκικές αναρμόδιες αρχές, συνεχίστηκε η προκλητική ρητορεία του κ. Ερντογάν για ρίξιμο του εχθρού , των Ελλήνων δηλαδή, στη θάλασσα της Σμύρνης, η παράνομη λειτουργία ως τζαμιού, του Ιερού Ναού της Αγίας Σοφίας και μάλιστα και η μετατροπή και της Ιεράς Μονής της Χώρας σε τζαμί. Συνεχίστηκε η τουρκοποίηση τμημάτων της πράσινης διαχωριστικής γραμμής στην Κύπρο και η προετοιμασία εποικισμού της Αμμοχώστου, και το μείζον: ο Ερντογάν μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματός του εν όψει των τουρκικών εκλογών της αυτοδιοίκησης (31/3/24) τόλμησε με βάρβαρο κυνισμό να δηλώσει ότι κακώς η Τουρκία δεν κατέλαβε το1974 και την υπόλοιπη Κύπρο.!!!

Ζήτησα, στο προηγούμενο άρθρο μου του Μαρτίου του Speaknews, ο Έλληνας πρωθυπουργός να ματαιώσει εξ αυτού του λόγου την επικείμενη επίσκεψη – συνάντησή του με τον προκλητικό Τούρκο πρόεδρο. Φυσικά η επίσκεψη, δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε για τις 13/5.

Και μια ακόμη κατάφωρη παραβίαση του πνεύματος και του γράμματος του moratorium-διακήρυξης των Αθηνών, ήρθε προ δύο- τριών ημερών από την Τουρκία. Το Υπουργείο Άμυνας της γείτονος κατήγγειλε την εξαγγελία από την Ελλάδα της δημιουργίας δύο θαλάσσιων πάρκων στο Ιόνιο και στο Αιγαίο (στις Κυκλάδες, Ανατολικά της Μύλου), για την διάσωση και διαχείριση του θαλάσσιου οικοσυστήματός μας, βάσει Οδηγίας της Ευρωπαικής Ενωσης. Ήδη η χώρα μας προσπαθώντας προφανώς να κατευνάσει την Τουρκία -γιατί άραγε;- ανέβαλε και καθυστέρησε την ολοκλήρωση του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού της χώρας μας σε εκτέλεση αντίστοιχης Οδηγίας (89/2014) της Ε.Ε. και ήδη πιθανόν θα της επιβληθούν υψηλά πρόστιμα της Ενωσιακής νομοθεσίας.

Μια από τις πολλές βλαπτικές συνέπειες της αναβλητικότητας και αμφιθυμίας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στη θέσπιση ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας και την οριοθέτησή τους με όσες γειτονικές χώρες το επιθυμούν, είναι ότι η Ελλάδα δεν διεκδικεί και άρα δεν σχεδιάζει χωροταξικά τις θαλάσσιες ζώνες που της ανήκουν, κατά το Δίκαιο της Θάλασσας, μέχρι την μέση γραμμή με τις όμορες θαλάσσιες χώρες, όπως ακριβώς ρητά προβλέπει το άρθρο 156 του Νόμου 4001/2011 («Νόμου Μανιάτη») και όπως δόθηκαν, στη συνέχεια, άδειες υποθαλάσσιων ερευνών σε θαλασσοτεμάχια μέχρι το 2014 από την Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Προς τι η έκπληξη της ελληνικής διπλωματίας όταν χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς πλαίσιο και χωρίς συγκεκριμένη ατζέντα, κοινά αποδεκτή, προσήλθε σε διάλογο με την Τουρκία που βαρύνεται με σωρεία παραβιάσεων της διεθνούς νομιμότητας;

Προς τι η συνέχιση του διαλόγου και μάλιστα με εξαίρεση του Κυπριακού; Με αυτό τον τρόπο θα τιμήσουμε την τραγική μνήμη και επέτειο της εισβολής του 1974 και της κατοχής που συνεχίζεται για μισό αιώνα; Μήπως αποδεχτήκαμε στην πράξη τα «τετελεσμένα»;

______________________________________

(*) Ο Δρ. Βενιαμίν Καρακωστάνογλου είναι διεθνολόγος, μόνιμος λέκτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διδάσκει Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Διεθνείς Σχέσεις και Ελληνική Εξωτερική Πολιτική. Μεταξύ άλλων βιβλίων έχει συγγράψει τη μοναδική στην Ελλάδα επιστημονική μονογραφία για την ΑΟΖ 600 σελίδων. Διδάσκει, επίσης, στην Ανωτάτη Διακλαδική Σχολή Πολέμου και στην Σχολή Μετεκπαίδευσης και Επιμόρφωσης Βορείου Ελλάδος της Ελληνικής Αστυνομίας. Διετέλεσε Δικηγόρος Θεσσαλονίκης και Κοζάνης (1977-2010). Ήταν δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης (2007-2014) και αντιδήμαρχος. Σήμερα είναι πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Διετέλεσε επικεφαλής (2004-2008) του Διεθνούς Οργανισμού (Stability Pact for Southeastern Europe) για την ανασυγκρότηση των Βαλκανίων, υπό την αιγίδα της ΕΕ. Υπήρξε μέλος και Διευθυντής αποστολών μακράς διαρκείας Διεθνών Οργανισμών στο Κοσσυφοπέδιο (ΔΑΣΕ), στη Βοσνία Ερζεγοβίνη (ΟΑΣΕ) και την ΠΓΔΜ (Council of Europe & Eurostat).