Σχέδιο φτωχοποίησης της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης – Η αδράνεια της πολιτείας

    Η Ελλάδα έχει εχθρούς και αυτοί μας πολεμάνε, όχι φανερά, αυτό πρέπει να το αντιληφθούν όχι μόνο οι αρμόδιες υπηρεσίες αλλά και η ΑΑΔΕ, η Αποκεντρωμένες διοικήσεις, οι φορείς του περιβάλλοντος και φυσικά το υπουργείο περιβάλλοντος και ενέργειας...

 

Πέτρος Ούτσης *

Τον Νοέμβριο του 2015, ο αείμνηστος Γιώργος Παυλίδης [περιφερειάρχης ΑΜΘ 2014-2016] στο περιφερειακό συμβούλιο της Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης, έκανε δύο προφητικές παρεμβάσεις σχετικά με τον τουρισμό.  

«Μέσα στο 2015 είχαμε μια εκρηκτική παρουσία επισκεπτών κάτι που νομίζω ότι γινόταν διαπιστώσιμο δια γυμνού οφθαλμού από τον καθένα, είτε ήταν στη Θάσο, είτε στο Φανάρι, είτε στην Αλεξανδρούπολη, είτε στο Μυρωδάτο, είτε στους Αμμόλοφους και στην Κεραμωτή. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αξιοποιήσουμε επιτέλους τη θέση μας, αφού ο θεός μας έδωσε πολλά δώρα και όλα αυτά πρέπει να τα συνδέσουμε με τον τουρισμό, ώστε να αποτελέσουν πυλώνες του. Μέχρι το 2010 είχαμε κλειστά σύνορα, ενώ τώρα έχουμε 8 ανοιχτές διόδους. Οι εισερχόμενοι, που θα έχουμε από τον βορρά, αλλά και από την ανατολή, θα είναι ένας τεράστιος όγκος. Το ερώτημα είναι πώς θα τους υποδεχτούμε, με ποιες ιδιωτικές υποδομές. Δεν υπήρξε καμία προετοιμασία». 

Όμως σε εκείνη την συνεδρίαση σημείωσε και ποια θα είναι τα προβλήματα για την ανάπτυξη της περιοχής, ένα θέμα στο οποίο τόσο στην Αθήνα όσο και στην περιοχή, αγνοούν σε προκλητικό βαθμό:  «Νομίζω ότι μόλις η χώρα ανακτήσει την εμπιστοσύνη στις διεθνείς αγορές, θα έχουμε αρκετούς ξένους επενδυτές. Πέρα από αυτό όμως έχουμε και αρκετά νομικά εμπόδια, στα οποία πρέπει να ενσκήψει η κυβέρνηση. Πρέπει να πάψουμε να αποκλείουμε σχεδόν όλη την παράκτια ζώνη, θεωρώντας ότι αποτελεί απαγορευμένο τμήμα του εθνικού πάρκου, χωρίς σε πολλά σημεία να υπάρχει λόγος. Αλλά κι αν υπήρχε λόγος, αρκεί να σκεφτούμε ότι όταν έχουμε μια υπερσυσσώρευση επισκεπτών και δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες υποδομές, κάτι που γινόταν φέτος και στο Φανάρι, από εκεί και μετά έχουμε πολλές πιέσεις και στρεβλώσεις σε βάρος του περιβάλλοντος, σε βάρος της υγείας, της ποιότητας, της εικόνας μας και πολλών άλλων. Αυτήν την ώρα, αν αφήσουμε την κατάσταση έτσι, οι πιέσεις είναι τόσο μεγάλες που το περιβάλλον θίγεται. Αντί λοιπόν να θίγεται το περιβάλλον σε όλα τα σημεία, ας βρεθούν 2,3 ή 5 χιλιόμετρα από τα 300 χιλιόμετρα ακτογραμμής όπου θα δημιουργηθούν θύλακες εγκατάστασης ξενοδοχειακών μονάδων για να εκτονωθεί όλη αυτή η κατάσταση. Είναι προς όφελος του περιβάλλοντος και αυτό πρέπει να γίνει, ότι δεν πρέπει να στεκόμαστε εξτρεμιστικά και φανατικά».

Τα χρόνια πέρασαν, οι τουρίστες από Βορρά και Ανατολή όπως είχε προβλέψει ο Γιώργος Παυλίδης γέμισαν τα παραλιακά μέτωπα της Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης, αλλά η Ελληνική πολιτεία εξακολουθεί να μην λύνει αυτά τα θέματα. Σήμερα που μιλάμε η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη από τα μικρά ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και τα airbnb που ανεξέλεγκτα επίσης δημιουργούνται.  Πολλές από αυτές τις  «τουριστικές μονάδες», ενοικιαζονται χωρίς κανένα παραστατικό και έτσι η πολιτεία να εισπράττει ούτε ένα ευρώ. Αντίθετα, κύριες ξενοδοχειακές τουριστικές μονάδες που δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν με αυτό τον τρόπο, αντιμετωπίζουν διαρκώς προβλήματα και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, προβλήματα από την κεντρική διοίκηση και πολλές φορές από την τοπική αυτοδιοίκηση.

Μια σειρά από τέτοια θέματα που βλέπουμε το τελευταιο διαστημα [δεν αφορά μόνο τον τουρισμό, βλέπε επενδύσεις στην ενέργεια και αλλού] ορισμένοι εξωτερικοί «άσπονδοι φίλοι» επιδιώκουν με πολλούς τρόπους [η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη σταθερά παραμένει μία από τις φτωχότερες περιοχές της Ευρώπης]αλλά και να  «ψαλιδίζουν» τις όποιες προοπτικές της, εξαλείφοντας κάθε πιθανή μελλοντική ευκαιρία. Την ίδια στιγμή [οι εξωτερικοί «φίλοι»] ενισχύουν «φιλικούς κύκλους» τους σε τομείς της τοπικής οικονομίας. Επιτυγχάνουν έτσι και την αποτροπή ύπαρξης αναπτυξιακών ευκαιριών και την ενίσχυση των  «δικών τους» ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα, να κυριαρχίσουν οικονομικά, σε μία περιοχή που θα παραμένει από τις φτωχότερες στην Ευρώπη, αποκτώντας έτσι τον πλήρη οικονομικό και πολιτικό έλεγχο της.

Αστική ανάπτυξη και ακίνητα

Στις πόλεις της Θράκης και κυρίως σε Ξάνθη και Κομοτηνή, υπάρχει οικοδομική ανάπτυξη. Είναι όμως περίεργο αυτό που εμφανίζεται όλο και συχνότερα, Έλληνες μουσουλμάνοι με περιουσίες που δημιουργήθηκαν στο εξωτερικό, να δίνουν προσφορές αγοράς ή αντιπαροχής ακινήτων διπλάσιες και τριπλάσιες της πραγματικής αξίας προκειμένου να αποκτήσουν κεντρικά οικόπεδα, των οποίων η ανοικοδόμηση με βάση τις τρέχουσες τιμές αγοράς δεν θα αποφέρει κέρδος αλλά ζημίες. Αυτό που συζητιέται έντονα στις πόλεις αυτές είναι η έλλειψη επιχειρηματικής λογικής σε αυτές τις αγορές ακινήτων. Ερωτηματικά δημιουργούνται για την άνεση να σπαταλόνται, με αυτό το τρόπο και όχι να επενδύονται τεράστια ποσά, των οποίων επίσης η απόκτηση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, η προέλευση αλλά και η αδιαφορία στο εάν η επένδυση τους στη Θράκη θα είναι ζημιογόνα, να αποτελεί σημείο συζήτησης. Να επισημάνουμε ότι πολλοί από τους μουσουλμάνους Έλληνες που διατηρούν επιχειρήσεις που μεταφέρουν στο εξωτερικό εργάτες σε ναυπηγεία και άλλες κατασκευαστικές εργασίες, παίρνουν βεβαιώσεις ασφάλισης τους από υποκαταστήματα του ΕΦΚΑ της Αττικής και όχι της Ξάνθης ή Κομοτηνής όπως θα ήταν και το φυσιολογικό. Αυτό επίσης δημιουργεί ερωτηματικά για το λόγο που συμβαίνει και εάν στα υποκαταστήματα της Αττικής, στα οποία τα πράγματα είναι πιο απρόσωπα, κάποια απαιτούμενα παρακάμπτονται ώστε να διευκολυνθούν καταστάσεις.

Η αδιαφορία στην απόδοση των επενδύσεων αυτών και μάλιστα όταν αυτές γίνονται όχι σε προβεβλημένη περιοχή αλλά σε περιοχές της Θράκης προκαλούν πολλά ερωτηματικά. Πολλοί σκέπτονται ότι όσο καλά και να πηγαίνουν οι δουλειές σε Γερμανία, τόσα πολλά εκατομμύρια δεν αποταμιεύονται και οι διαδρομές του χρήματος από την Ευρώπη στην Ελλάδα μπορεί να είναι και τρόπος ξεπλύματος χρημάτων της τουρκικής μαφίας ή παρακλάδια της που έχουν σχέση με μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας, που επιχειρούν έμμεσα να αποκτήσουν το έλεγχο κεντρικών ακινήτων στον αστικό ιστό Ξάνθης και Κομοτηνής.

Η ΑΑΔΕ και ο ΕΦΚΑ τόσο κεντρικά όσο και τοπικά, δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για το φαινόμενο, οπότε ο έλεγχος μάλλον επιφανειακός και ανύπαρκτος. Σε αυτή την περίπτωση η ανησυχία δεν είναι τόσο για την αποφυγή των φόρων ή την είσπραξη πλασματικών ασφαλιστικών εισφορών όσο για την προέλευση των εισερχόμενων χρημάτων και κυρίως για το σκοπό που επιδιώκεται να επιτευχθεί και εάν αυτός συνδέεται με έμμεσα ή άμεσα με την τουρκική μαφία ή και το τουρκικό κράτος το ίδιο που έχει αποδείξει ότι ξέρει να κρύβει με επιτυχία λύκους κάτω από δέρματα προβάτων. 

Οικολογία RAMSAR , NATURA και οριζόντια εμπόδια στην ανάπτυξη

Είναι γεγονός ότι όλη σχεδόν η παραλιακή έκταση της Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης είναι αναξιοποίητη από σοβαρές επενδύσεις στο τομέα του τουρισμού, εξαίρεση αλλά όχι σε σημαντικό επίπεδο το δυτικό τμήμα της Καβάλας και η Θάσος. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία παραλιακή ζώνη 400 χλμ, τα ξενοδοχεία 5 αστέρων είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η παράκτια ζώνη της ΑΜΘ επίσης εμφανίζει ζητήματα αγροτικής και κτηνοτροφικής ανάπτυξης. Αξιοσημείωτο είναι ότι τοπικοί λιμένες όπως Φανάρι, Πόρτο Λάγος και Κεραμωτή, που θα έπρεπε να έχουν δώσει αναπτυξιακό ρυθμό στην περιοχή όχι μόνο δεν μπορούν να το κάνουν αυτό αλλά εμφανίζουν σημαντικά προβλήματα επιβίωσης τους λόγω των περιβαλλοντικών περιορισμών.

Η Κεραμωτή για παράδειγμα ασφυκτιά, πλήρως αποκλεισμένη για λόγους περιβαλλοντικούς, από όλες τις πλευρές της. Δεν έχει δυνατότητα καμίας ανάπτυξης και ένα μικρομεσαίας δυναμικότητας ξενοδοχείο που πρόσφατα προσπάθησε να λάβει άδεια σε περιοχή που γειτνιάζει άμεσα με τον οικισμό Κεραμωτής και  που επιτρεπόταν με βάση χωροταξικά κριτήρια να γίνει τέτοια μονάδα, έλαβε αρνητική γνωμοδότηση από την αποκεντρωμένη διοίκηση Μακεδονίας Θράκης!  Διαβάζοντας την απόφαση αυτή όπως δημοσιοποιήθηκε, διαπιστώνεται ότι βασίζεται σε υπερβολή και ιδεοληψία παρά σε σοβαρούς λόγους. Από ποιους υποκινήθηκε ή κατεύθυναν την πορεία προς την άρνηση; Και εδώ υπάρχει η πεποίθηση ότι κάποια κύκλοι πιθανόν από Τουρκία, αξιοποιούν την καλώς εννοούμενη περιβαλλοντική ευαισθησία κάποιων, εντός και εκτός της δημόσιας διοίκησης, για να επιτύχουν μαξιμαλισμούς σε απαγορεύσεις και στόχο την αποτροπή οποιασδήποτε

Διαβάζοντας την απόφαση αυτή όπως δημοσιοποιήθηκε, διαπιστώνεται ότι βασίζεται σε υπερβολή και ιδεοληψία παρά σε σοβαρούς λόγους. Από ποιους υποκινήθηκε ή κατεύθυναν την πορεία προς την άρνηση; Και εδώ υπάρχει η πεποίθηση ότι κάποια κύκλοι πιθανόν από Τουρκία,αξιοποιούν την καλώς εννοούμενη περιβαλλοντική ευαισθησία κάποιων εντός και εκτός της δημόσιας διοίκησης για να επιτύχουν μαξιμαλισμούς σε απαγορεύσεις και στόχο την αποτροπή οποιασδήποτε σημαντικής ανάπτυξης. Έτσι ενώ κάποιοι πανηγυρίζουν με το ‘’κόψιμο’’ επενδύσεων γιατί αγαθά σκεπτόμενοι δεν βλάπτεται το περιβάλλον ή δεν θα γίνει μία πεντάστερη μονάδα δεν αντιλαμβάνονται ότι την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι στα ανατολικά μας πανηγυρίζουν γιατί η ευρύτερη περιοχή θα μείνει για πάντα θαμμένη στην υπανάπτυξη και χωρίς μελλοντική διέξοδο.

Σε γενικό πλαίσιο η ευρύτερη παραλιακή ζώνη της Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης εμφανίζει, μικρές τοπικές συστάδες κυρίως από κατοικίες και ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, με τους οικισμούς να μην έχουν ουσιαστικό όφελος και να παραμένουν στάσιμοι. Για παράδειγμα σε Ροδόπη οικισμοί όπως η Μαρώνεια, η Ξυλαγανή, στη Ξάνθη τα Μάγγανα και το Εράσμιο, στην Καβάλα η Κεραμωτή αποτελούν παραδείγματα.

Το καθεστώς προστασίας περιοχών με περιβαλλοντικό αποτύπωμα και οι συνέπειες που είχε διαχρονικά στην αποτροπή ουσιαστικής ανάπτυξης, έχει δημιουργήσει στους κατοίκους των περιοχών αυτών βαθιά την πεποίθηση ότι φταίει για την φτωχοποιήση της περιοχής τους. Στη Ξάνθη η Ραμσάρ αναφέρεται ως κατάρα που πήρε και δεν έδωσε ποτέ τίποτα και αυτό δεν είναι υπερβολή. Και εδώ κάποιοι κύκλοι από ανατολικά φαίνεται ότι λειτουργώντας με στόχο την πλήρη απαξίωση της περιοχής εκμεταλλεύονται την αγνή οικολογική συνείδηση και υποκινούν με διάφορους τρόπους που γνωρίζουν καλά το οικολογικό αίσθημα με τρόπο που αυτό να εφαρμόζεται στο τέλος με υπερβολή και δογματισμό απαγορεύοντας οποιαδήποτε επενδυτική προσπάθεια στη γέννηση της. Είναι τόσο καλά σχεδιασμένο όλο αυτό που ακόμη και η ίδια η διοίκηση σε διάφορες μορφές της γίνεται υποχείριο των ξένων συμφερόντων ενώ η ίδια νομίζει ότι λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον της Ελλάδας. Το παιχνίδι των μυστικών υπηρεσιών εάν ήταν  φανερό στους πολλούς δεν θα ήταν επιτυχημένο και σε αυτό οι γείτονες έχουν μεγάλο ταλέντο.

Είναι δεδομένο και το αναφέρει και η ευρωπαϊκή ένωση στις οδηγίες της για τις περιοχές που είναι ενταγμένες στο δίκτυο NATURA: Η επιλογή περιοχής στο δίκτυο NATURA 2000 δεν λαμβάνει υπόψη κριτήρια κοινωνικοοικονομικά , όμως αποτελεί βασικό στοιχείο όταν αποφασίζεται η διοίκηση και προστασία. Στο άρθρο της οδηγίας για τους οικοτόπους καθιστά σαφές ότι κατά το σχεδιασμό των μέτρων που λαμβάνονται στα πλαίσια της οδηγίας πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα οικονομικά κοινωνικά και πολιτιστικά δεδομένα και τοπικά χαρακτηριστικά. Αυτά στην περίπτωση της ΑΜΘ δεν έχουν ληφθεί υπόψη με αποτέλεσμα την πλήρη αναπτυξιακή απαξίωση της. Σε αυτό όπως είπαμε η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα διαχρονικά εξαντλεί την αυστηρότητα της και εάν μιλάμε για Ανατολική Μακεδονία και Θράκη αυτό είναι ακόμη ποιο αυστηρό στην εφαρμογή του. 

Δυστυχώς έτσι παίζουν το παιχνίδι των εχθρών και όχι των φίλων της χώρας μας.

Μία περιοχή χωρίς προοπτική ανάπτυξης, ένα λιμάνι ασφυκτικά περιορισμένο, ένα μικρομεσαίο ξενοδοχείο που δεν μπορεί να γίνει δίπλα σε ένα οικισμό, χωριά χωρίς δυνατότητα να μπορούν οι κάτοικοι τους να κάνουν κτηνοτροφικές μονάδες και αγροτικές καλλιέργειες, σίγουρα είναι θλιβερή και σίγουρα χωρίς καμία προοπτική. Όταν για αυτή την δογματικά αυστηρά απαγορευτική κατάσταση βλέπεις να θριαμβολογούν, δημόσιοι παράγοντες και να επιχαίρουν οικολόγοι, χωρίς να αντιλαμβάνονται τη ζημιά που κάνουν στο τόπο τους, τότε θλίβεσαι ακόμη περισσότερο. Ας έχουμε υπόψη ότι μια σωστή γνωμοδότηση δεν σημαίνει απόρριψη και μόνο ενός έργου αλλά και την υπόδειξη σωστών περιβαλλοντικών όρων για την υλοποίησή του και ότι η διατήρηση σε καλή κατάσταση των τόπων Natura δεν σημαίνει ότι τους βάζουμε στην γυάλα.

Το βαθύ χέρι εχθρών της χώρας μας είναι εδώ, χρησιμοποιώντας τοπικούς συμμάχους εν αγνοία τους ακόμη και μέσα στα ίδια τα υπουργεία, εκμεταλλευόμενοι τις καλές προθέσεις και με επιχειρήματα υπέρ της οικολογίας, του περιβάλλοντος, στα οποία η κοινωνία της Ελλάδας είναι δεκτική, οι κρατικοί λειτουργοί εύκολα τα ενστερνίζονται χωρίς να φοβούνται, επιτυγχάνουν αυτό που έχουν ως στόχο: την οριστική και χωρίς τρόπο αντίδρασης υπανάπτυξη της Θράκης.

Στην κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθούν επιτέλους τι συμβαίνει, ο υβριδικός πόλεμος έχει ξεκινήσει από καιρό και δυστυχώς η χώρα είναι απροετοίμαστη να τον αντιληφθεί και τον χάνει. Το ότι οι τούρκοι μαφιόζοι βρήκαν καταφύγιο στη Θράκη δεν είναι τυχαίο, όπως τυχαία δεν είναι και τα χρήματα σε ‘’σπάταλες επενδύσεις ακινήτων σε Ξάνθη και Κομοτηνή.

Το ότι ένα μικρομεσαίο ξενοδοχείο δεν πήρε άδεια στην Κεραμωτή για λόγους αστείους εάν κανείς διαβάσει την απόφαση, το ότι μικρές κτηνοτροφικές μονάδες δεν μπορούν να λάβουν άδεια σε Εράσμιο και αγρότες στη Ροδόπη δεν μπορούν να ποτίσουν τα χωράφια τους. Το ότι Πόρτο Λάγος και Κεραμωτή έχουν λιμάνια που θα παραμείνουν για πάντα λιμανάκια, δεν είναι καλά για χαιρόμαστε ότι προστατεύουμε το περιβάλλον αλλά για να λυπόμαστε που και εδώ ο υβριδικός πόλεμος των γειτόνων πέτυχε να πανηγυρίζουν οι οικολόγοι, γραμματείς υπουργείων και διευθυντές διοικήσεων περισσότερο από τους ίδιους τους γείτονες μας που κατάφεραν να θέσει η κυβέρνηση το θεσμικό πλαίσιο για να μην υπάρξει ποτέ προοπτική ανάπτυξης της περιοχής.

Η Ελλάδα έχει εχθρούς και αυτοί μας πολεμάνε, όχι φανερά, αυτό πρέπει να το αντιληφθούν όχι μόνο οι αρμόδιες υπηρεσίες αλλά και η ΑΑΔΕ, η Αποκεντρωμένες διοικήσεις, οι φορείς του περιβάλλοντος και φυσικά το υπουργείο περιβάλλοντος και ενέργειας. Κάποιοι τους εκμεταλλεύονται, πρέπει να το αντιληφθούν και να μην επιτρέψουν να συνεχιστεί το παιχνίδι των εχθρών μας. Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να επεξεργάζονται τις κινητοποιήσεις που προκαλούνται σε μέσα και κοινότητες, δεν είναι όλα αγνά και ξάσταρα, παραφυλάτε: “Εν ενδύμασι προβάτων λύκοι άρπαγες” στην ΑΜΘ, ήρθε η ώρα να τους ξεμπροστιάσουμε για το καλό της περιοχής.

αναδημοσίευση από: viadiplomacy.gr

________________________________________

 (*) O Πέτρος Ούτσης, είναι εκδότης-αρθρογράφος του ViaDiplomacy.gr

Υπάρχει δυνατότητα άλλου δρόμου; - Πολλά εξαρτώνται από το πώς θα απαντήσουμε στο κρίσιμο ερώτημα

    Είναι αναγκαία μια ενεργητική πολιτική εθνικής κυριαρχίας και Ουδετερότητας της χώρας, μια προάσπιση της κυριαρχίας, άρα και άσκηση κυριαρχίας από την Πολιτεία, και μια ενεργητική πολιτική Ειρήνης για την περιοχή, την Ευρώπη, τη Ν.Α. Μεσόγειο...

Ρούντι Ρινάλντι*

Από το ξεκίνημα του ρωσοΝΑΤΟϊκού πολέμου στην Ουκρανία η στήλη αυτή έχει αναφερθεί τρεις φορές στο ζήτημα της Ουδετερότητας της χώρας, και πολλές φορές στους βαθμούς κυριαρχίας. Αυτά είναι σημαντικά θέματα στόχων και βηματισμών που αποκτούν ιδιαίτερο νόημα για μικρές και μεσαίες χώρες (σαν τη δική μας) σε μια θυελλώδη εποχή αναδασμών, ανακατατάξεων και αλλαγών συσχετισμών. Για παράδειγμα, σχετικά με το ζήτημα της Ουδετερότητας έχουμε αναφερθεί:

• Τον Σεπτέμβριο του 2022, όταν η ελληνική Βουλή επικύρωσε τα πρωτόκολλα ένταξης στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και Φινλανδίας, με το άρθρο «Η ακραία ΝΑΤΟφροσύνη και ο στόχος της Ουδετερότητας» (φύλλο 604).

• Τον Νοέμβριο του 2022 με αφορμή ένα πορτοκαλί πανό στην πορεία του Πολυτεχνείου, στο οποίο αναγράφονταν τα συνθήματα «Όχι στον πόλεμο και τη ΝΑΤΟφροσύνη – Ελευθερία, Ουδετερότητα, Δημοκρατία», με το άρθρο «Μπορεί να είναι στόχος η Ουδετερότητα της Ελλάδας;» (φύλλο 614).

• Τον Μάρτιο του 2024, όταν στη Βουλή κυρώθηκαν –με ψήφους της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ– δύο μνημόνια ανάμεσα σε Ελλάδα και ΗΠΑ, με τα οποία στρατιωτικό προσωπικό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων μπορεί να διατίθεται και να λειτουργεί υπό αμερικάνικη στρατιωτική διοίκηση όπου κρίνουν αναγκαίο οι ΗΠΑ στην Ευρώπη, με το άρθρο «ΝΑΤΟφροσύνη ή Ουδετερότητα;» (φύλλο 676).

Ορισμένες βασικές (προκαταρκτικές) επισημάνσεις

Πρώτη επισήμανση: Ο όρος «ουδετερότητα» έχει χρησιμοποιηθεί με πολλές σημασίες και σε διαφορετικές εποχές. Τα εξηγήσαμε όλα αυτά εκτενώς στο δεύτερο άρθρο που αναφέραμε πιο πάνω. Η θέση που υποστηρίζουμε είναι σαφής, δίνοντας έμφαση στον ενεργητικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει το σύνθημα-στόχος της Ουδετερότητας:

«Πρώτον να απεμπλακούμε με όλους τους τρόπους από τον σε εξέλιξη πόλεμο. Να μην λειτουργήσει η χώρα μας σαν μεγάλη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ. Να μην αποστρατιωτικοποιηθούν τα νησιά και να μην σταλεί ο οπλισμός τους στις ουκρανικές δυνάμεις. Πέρα από αυτά: η Ελλάδα να μετατραπεί σε χώρα και παράγοντα ειρήνης, και να αποσυρθούν όλα τα τμήματα των ένοπλων δυνάμεών της που δρουν στο εξωτερικό. Τέλος, η θέση για Ουδετερότητα συνδυάζεται με τον στόχο του τερματισμού του πολέμου όσο πιο γρήγορα γίνεται».

Και παρακάτω στο ίδιο άρθρο:

«Η Ελλάδα δεν έχει κανέναν λόγο να εμπλακεί στον πόλεμο που διεξάγεται στην Ουκρανία, ούτε να ακολουθεί υπηρετικά ό,τι θέλουν και διατάσσουν οι ευρωατλαντικοί πάτρωνες και εμπρηστές του πολέμου. Ούτε έχει συμφέρον να θεωρήσει εχθρική χώρα τη Ρωσία και να προσφύγει στον φθηνό αντιρωσισμό αμερικάνικης κοπής. Έχει σαν χώρα ιδιαίτερα προβλήματα (εθνικά και κοινωνικά), και οφείλει να βρει τον δικό της δρόμο και τον δικό της βηματισμό, που να κατοχυρώνουν βαθμούς κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα – κι όχι να υποβιβάζεται σε μετανεωτερική νεοαποικία και σε πιθανό στόχο διαφόρων εμπόλεμων δυνάμεων ή επίδοξων επεκτατιστών και νταήδων στην περιοχή».

Δεύτερη επισήμανση: Είναι σαφέστατο πως ο κυρίαρχος πολιτικός κόσμος και οι οικονομικοί ολιγάρχες της χώρας έχουν έναν τελείως διαφορετικό προσανατολισμό, κληρονομημένο από το πλέγμα και καθεστώς της εξάρτησης της χώρας, και από τον ίδιο τον χαρακτήρα της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Παραδείγματα: «Σωστή πλευρά της ιστορίας», «είμαστε ο πιο αξιόπιστος και προβλέψιμος σύμμαχος των ΗΠΑ» (Μητσοτάκης). «Από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο και από την Κρήτη μέχρι τη Θράκη, σας παραδίδουμε την Ελλάδα σήμερα στα χέρια σας. Και είμαστε βέβαιοι ότι είναι σε καλά χέρια», Κώστας Τασούλας (νυν πρόεδρος Δημοκρατίας) προσφωνώντας τον κ. Μενέντες (ο οποίος λίγο αργότερα καταδικάστηκε 11 χρόνια φυλακή για δωροληψία στις ΗΠΑ). Και τόσα, τόσα άλλα δείγματα εθελοδουλίας, ΝΑΤΟφροσύνης. Για να μην αναφερθούμε στις υποκλίσεις του κ. Γεραπετρίτη προς τον Ερντογάν μέσα στο Μαξίμου. No problem για τις ελίτ. Μόνο που μετατρέπονται σε καρπαζοεισπράχτορα. Θα μιλήσουμε για αυτό παρακάτω.

Τρίτη επισήμανση: Είναι αλήθεια ότι δεν γίνεται σχεδόν κανένας λόγος για Ουδετερότητα της χώρας τόσο από πλευράς κομμάτων του πολιτικού συστήματος όσο και από την πλευρά κινημάτων-κινητοποιήσεων. Τα μεν κόμματα έχουν αποδεχθεί σε γενικές γραμμές το Δυτικό, ΝΑΤΟϊκό, πλαίσιο, κι έχουν επίσης αποδεχθεί στην πράξη την αύξουσα ισχύ της Τουρκίας στην περιοχή και την ανάγκη συνεργασίας μαζί της. Οι δε κινητοποιούμενοι άνθρωποι παραμένουν σε ένα γενικό πλαίσιο καταγγελίας του πολέμου, του καπιταλισμού, του εθνικισμού, του Ισραήλ κ.λπ., χωρίς να προχωρούν σε προβολή θέσεων, ενδιάμεσων βημάτων και στόχων που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις και συσχετισμούς για μια διαφορετική πορεία. Ή θα υπάρξει μια μεγάλη ανατροπή (όπως την φαντάζεται ο καθένας ή την προπαγανδίζουν οι πιο πονηροί, π.χ. το ΚΚΕ – χωρίς να τρομάζουν κανέναν, γιατί το έχουν πάρει όλοι είδηση ότι είναι σκέτα βεγγαλικά και ρητορική), ή τίποτα απολύτως. Η έκφραση «να κατακτήσουμε βαθμούς κυριαρχίας» ή ακόμα και το αίτημα της Ουδετερότητας, ίσως φαίνονται σαν «δεξιές παρεκκλίσεις»…

Η αλήθεια είναι ότι στη χώρα έχει εκδηλωθεί ένα σχετικά μικρό αντιπολεμικό κίνημα σε σχέση με άλλες χώρες, και αυτό ζητά μια εξήγηση. Οι μαξιμαλισμοί στις διακηρύξεις και η παντελής έλλειψη σύνδεσης αυτών των μεγάλων ζητημάτων, συνδυασμένα με την προσκόλληση του πολιτικού κόσμου στα ποσοστά και στις εκλογές, οδηγούν γρήγορα στην αποδυνάμωση της μαζικής λαϊκής πάλης γύρω από στόχους και δεν δημιουργούν σοβαρά εμπόδια στην αστική πολιτική γενικά. Δεν τέθηκε με σοβαρότητα το τι θα σήμαινε ένα μεγάλο μαζικό κίνημα ειρήνης στην Ελλάδα. Πολλές διαφορετικές συγκεντρώσεις, άλλες πρωτοβουλίες, μικροκομματισμοί, κατακερματισμοί κ.λπ. δημιουργούν όλους τους όρους για διασκορπισμό θέλησης, δυνάμεων, και κυρίως για την ανυπαρξία συγκεκριμένων και σωστά ιεραρχημένων στόχων.

Το βασικό είναι αν υπάρχει πολιτική βούληση και φορέας της πολιτικής βούλησης, δηλαδή Υποκείμενο σε όλες τις εκδιπλώσεις του: ηγεσία, Πολιτεία, κοινωνία

Η σημερινή κατάσταση

Μετά σχεδόν δυόμιση χρόνια πολέμου στην Ουκρανία και 600 ημερών πολέμου στη Μέση Ανατολή και γενοκτονίας στη Γάζα, έχουν συμβεί πολλά, έχουν γίνει πολλές ανατροπές, υπάρχουν πολλά νέα δεδομένα. Νέα δεδομένα επί του πεδίου του πολέμου· νέα δεδομένα στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων· νέα δεδομένα στο εσωτερικό της «σωστής πλευράς της Ιστορίας»: η Ρωσία κερδίζει στον πόλεμο της Ουκρανίας· η Συρία δεν υπάρχει όπως την ξέραμε και αναδιατάσσεται ο χάρτης της Μέσης Ανατολής· ο Τραμπ αλλάζει τη στρατηγική των ΗΠΑ δημιουργώντας νέες συμμαχίες και τακτικές· η Ευρώπη γίνεται πολιτική έδρα της παγκοσμιοποίησης και του «κόμματος του πολέμου» ενώ σπαράσσεται από τριγμούς και φυγόκεντρες τάσεις· οι BRICS συνεχίζουν να αμφισβητούν την κυριαρχία της Δύσης· η Τουρκία αναβαθμίζεται σε δύναμη πρώτης γραμμής με ενεργό ρόλο σε πολλά μέτωπα.

Όλα αυτά μέσα σε δύο πυκνά χρόνια. Ο χρόνος επιταχύνεται, τα γεγονότα έχουν έναν ρυθμό πολύ γρήγορο, τα θέατρα των αντιπαραθέσεων είναι πολλαπλά: πεδία πραγματικών μαχών και δοκιμασίες νέων τρόπων διεξαγωγής πολέμων· ψηφιακός μετασχηματισμός και εισβολή της Τεχνητής Νοημοσύνης σε πολλά πεδία· οικονομικός πόλεμος, με κορυφή του παγόβουνου τους δασμούς· ενέργεια, δρόμοι ενέργειας, αλυσίδες αξιοποίησης, χρηματιστήρια και απανωτά μπλακ άουτ· ανταγωνισμός στο διάστημα και στην κυβερνοασφάλεια. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μεγάλα και ενεργά κέντρα του σύγχρονου κόσμου τα συμπεριλαμβάνει όλα αυτά.

Και η νησίδα «Ελλάδα» μέσα σε όλα αυτά τι κάνει; Τι σχεδιάζει; Τι διαβάζει; Πώς υπάρχει; Οι άρχουσες ελίτ της χώρας έχουν μια γρήγορη απάντηση: Θα προσκολληθούμε περισσότερο σε ό,τι λέγεται και υπάρχει ως Δύση, και ιδιαίτερα σε κάποια μεγάλη δύναμη (προτιμητέες οι ΗΠΑ) και ό,τι βγει μέσα από την προσκόλληση και δια της προσκολλήσεως. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος γι’ αυτές. Δια της προσκολλήσεως η διαιώνιση της ιδιοτέλειάς τους, χωρίς την παραμικρή σκέψη για τη συρρίκνωση και την καταβύθιση κοινωνίας και τόπου. Στο προηγούμενο φύλλο («Ρεαλπολιτίκ και φινλανδοποίηση: Η περίπτωση της Ελλάδας») είχαμε τονίσει ότι στις δυνάμεις που παρεμβαίνουν και στις οποίες προσκολλώμεθα (παραδοσιακά ευρωδυτικές) τώρα πρέπει να προστεθούν η Τουρκία και το Ισραήλ. Πολλαπλή προσκόλληση, πολλαπλή εξάρτηση, πολλαπλή πρόσδεση. Και για κατανάλωση προβολή ορισμένων «τριγωνικών συμμαχιών» π.χ. Ελλάδα-Αίγυπτος-Κύπρος ή Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ κ.ο.κ. Χωρίς καμία περίσκεψη για το πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η στάση.

Αποτελέσματα: υποτελής καρπαζοεισπράκτορας

Όταν αυτοδηλώνεσαι ως ο «πιο προβλέψιμος σύμμαχος», μην περιμένεις να σε πάρουν στα σοβαρά. Ιδιαίτερα όταν το ειδικό βάρος είναι αντιστρόφως ανάλογο με τις «περήφανες» διακηρύξεις…

• Πρώτο λοιπόν αποτέλεσμα σε όλα τα μέτωπα του ορίζοντα είναι να μην υπολογίζεται η Ελλάδα σχεδόν καθόλου. Είναι εντελώς χαρακτηριστική η συμπεριφορά όλων (μέχρι και του Ράμα της Αλβανίας ή του Μίτσκοσκι της ΠΓΔΜ, «Βόρειας Μακεδονίας» μετά τη συμφωνία των Πρεσπών, η οποία ακόμα προκαλεί ρίγη περηφάνιας σε όλα τα θραύσματα που παλιού ΣΥΡΙΖΑ).

• Ο Ερντογάν εγκαινιάζει δεύτερο Μέγαρο στα κατεχόμενα στην Κύπρο, έχει εξασφαλισμένο ότι τίποτα δεν πρόκειται να γίνει πέρα από τα 6 μίλια των χωρικών υδάτων της Ελλάδας, διεκδικεί άμεσα και νησιά του ανατολικού Αιγαίου, επιβάλλει την αποστρατιωτικοποίησή τους, αγοράζει γη και σπίτια σε ολόκληρη την Θράκη με προμετωπίδα βουλγαρικές εταιρείες, διεισδύει οικονομικά σε πολλούς επιχειρηματικούς τομείς στην Ελλάδα. Τώρα οι κυβερνήτες μας βλέπουν ολόκληρη την Ευρώπη να αποκτά ιδιαίτερη εταιρική στρατιωτική σχέση με την Τουρκία και να αδιαφορεί φανερά για τις γκρίνιες της Ελλάδας.

• Σε λίγο αναμένεται η πρέσβειρα Κίμπερλι (Ιούλιο; Αύγουστο; αλήθεια, γιατί καθυστερεί;) και θα δούμε τι θα πει η φωνή του Τραμπ για την περιοχή μας… Ο Μητσοτάκης είναι κομμένος από τον Τραμπ, ψάχνει να πιάσει –μάταια μέχρι τώρα– επαφή με το περιβάλλον του, αλλά έχει εκτεθεί πολύ ως φιλοΜπάιντεν την προηγούμενη περίοδο.

• Οι Ρώσοι βλέπουν ότι η Ελλάδα ακολουθεί πιστά μια αντιρωσική πολιτική στάση σε όλα τα πεδία, και δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να στείλουν ένα μήνυμα σε όλη τη Δύση προκαλώντας κάποιο «πρόβλημα» στις περιπολίες των εκ Ρουμανίας ορμώμενων ελληνικών F16 προς τους ουρανούς της Ουκρανίας. Βολικός στόχος για ευρύτερο μήνυμα. Παράλληλα όμως και έκθεση της χώρας σε τυχοδιωκτισμούς προς χάρη του πολέμου ενάντια στη Ρωσία.

• Το Ισραήλ θεωρεί την Ελλάδα στρατηγικό του μετόπισθεν, και πολλές ισραηλινές εταιρείες έχουν επιδοθεί σε ένα ξέφρενο real estate σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και της Κύπρου. Ακόμα και η Αίγυπτος προχώρησε στην κίνηση για τη Μονή του Σινά ξέροντας ότι δεν θα βρει καμιά σοβαρή αντίσταση. Η γενική υποβάθμιση της χώρας στον διεθνή περίγυρο και στην περιφέρειά μας είναι γεγονός ευδιάκριτο.

Δεδομένοι, προβλέψιμοι, φοβικοί, εθελόδουλοι: μας έχουν πάρει όλοι χαμπάρι. Η πολιτική του «κατευνασμού» έφτασε στο σημείο να βγει εγκύκλιος που ζητά να μην γίνουν εκδηλώσεις για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, μην τυχόν και θυμώσει ο Ερντογάν… Προχωρούν λοιπόν τους σχεδιασμούς τους μικροί και μεγάλοι χωρίς να μας υπολογίζουν, κι όλο κάτι παίρνουν ή κατορθώνουν. Το περιέγραψε παραστατικά ένας πρώην πρωθυπουργός και πρώην αρχηγός της Ν.Δ. (ο κ. Σαμαράς) μιλώντας για την εξωτερική πολιτική της χώρας: κυριαρχεί «το δόγμα του Yes Men», και του «ό,τι πείτε, παντού και με όλους». Ε, τι να κάνουν οι άλλοι όταν βλέπουν τέτοια large συμπεριφορά; Αρπάζουν όσα μπορούν, ρίχνουν και καμιά φάπα ή μια θωπεία…

Ανάγκη μιας άλλης πορείας

Ξαναφέρνουμε το ζήτημα της Ουδετερότητας και της κατάκτησης βαθμών κυριαρχίας της χώρας ως μιας πολιτικής ενεργητικού χαρακτήρα, κι όχι παθητικής αποδοχής κελευσμάτων ή προτροπών μεγάλων δυτικών και περιφερειακών δυνάμεων. Είναι αναγκαία μια ενεργητική πολιτική εθνικής κυριαρχίας και Ουδετερότητας της χώρας, μια προάσπιση της κυριαρχίας, άρα και άσκηση κυριαρχίας από την Πολιτεία, και μια ενεργητική πολιτική Ειρήνης για την περιοχή, την Ευρώπη, τη Ν.Α. Μεσόγειο. Ένα σχέδιο εθνικής κυριαρχίας στις σύγχρονες συνθήκες και μια στάση Ουδετερότητας δεν μπορούν να ενεργοποιηθούν χωρίς μια γενική αφύπνιση και ενεργοποίηση όλων των κοινωνικών και λαϊκών δυνάμεων του τόπου, χωρίς μια μεγάλη εθνική και κοινωνική συμμαχία που θα ξεπερνά την αγκύλωση και την υποδούλωση του πολιτικού συστήματος στις δομές της εξάρτησης και της υποτέλειας. Χωρίς μια κοινωνία και έναν λαό που να είναι ενημερωμένος, σύγχρονος, καταρτισμένος, ενεργητικός, πολιτικοποιημένος σε άλλη βάση από τη σημερινή σαπίλα που κυριαρχεί, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η πορεία της χώρας και της κοινωνίας προς μια μεγάλη συρρίκνωση και πολλαπλό κοινωνικό και χωρικό κατακερματισμό.

Δεν είμαστε Κασσάνδρες. Σκεπτόμαστε ρεαλιστικά, βλέπουμε την πορεία χωρίς πυξίδα, αισθανόμαστε τις απειλές, βιώνουμε το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας. Προβληματιζόμαστε για το ποια μπορεί να είναι μια διέξοδος από την προδιαγεγραμμένη πορεία. Δεν αποδεχόμαστε το τετελεσμένο του «δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Σήμερα μάλλον υπάρχουν χαραμάδες και δυνατότητες μιας διαφορετικής πορείας από αυτήν που γράφουν οι οδηγίες των φαρμάκων που μας συνταγογραφούν. Υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχουν άλλες δυνατότητες. Το αποδεικνύει η ίδια η πραγματικότητα άλλων χωρών: Τσεχία, Σλοβακία, Τουρκία, Ουγγαρία, Βραζιλία, Ουρουγουάη δείχνουν σε ορισμένες περιπτώσεις βαθμούς κυριαρχίας και ανεξαρτησίας από κέντρα και εντολές ισχυρών δυνάμεων. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα: Σερβία ή Βουλγαρία, Ισπανία ή Πορτογαλία, που κρατούν διαφορετική στάση σε ζητήματα ή κατορθώνουν εξαιρέσεις από οδηγίες και ντιρεκτίβες.

Το βασικό λοιπόν δεν είναι αν υπάρχει άλλη δυνατότητα, άλλη στάση, διαφοροποίηση, βαθμοί κυριαρχίας κ.λπ. Το βασικό είναι αν υπάρχει πολιτική βούληση και φορέας της πολιτικής βούλησης, δηλαδή Υποκείμενο σε όλες τις εκδιπλώσεις του: ηγεσία, Πολιτεία, κοινωνία. Εκεί βρισκόμαστε ακόμα πολύ πίσω. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για να αδρανούμε…

Αιτήματα-Στόχοι

Πλήθος αιτημάτων μπορούν να προκύψουν. Ο κατάλογος θα ήταν μακρύς. Το «καμία εμπλοκή της Ελλάδας στους τωρινούς πολέμους» θα έπρεπε να οδηγήσει σε συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους. Σκεφτείτε πάλι το σύνθημα στο πορτοκαλί πανό: «Ελευθερία – Ουδετερότητα – Δημοκρατία». Η ζωή των τελευταίων δύο χρόνων πρόσθεσε τα «Δικαιοσύνη – Τιμωρία – Οξυγόνο». Μπορούν να «παντρευτούν», να γίνουν μια σύνθεση, ένα άμεσο πρόγραμμα ενός ρεύματος μέσα στην κοινωνία, να γίνουν πολιτική βάση μιας τεράστιας δεξαμενής/χώρου/εγχειρήματος που να ασκεί πίεση και να αποτρέπει γεγονότα ή να ανοίγει δρόμους για άλλους συσχετισμούς.

Μια χώρα, άρα και μια κοινωνία, δεν μπορεί να υπάρχει μέσα σε ένα τέλμα. Μια μετανεωτερική αποικία, μια 52η πολιτεία των ΗΠΑ, μια περιφέρεια της Ε.Ε., ένα βιλαέτι της Τουρκίας, ένα υβρίδιο όλων αυτών με μερικά ισραηλινά «χωριά» στην επικράτειά μας (ίσως είναι αδόκιμη λέξη πλέον), όλα αυτά μπορούν να υπάρχουν μέσα σε ένα γενικευμένο τέλμα, μια μετάλλαξη ενός ιστορικού έθνους και ενός ιστορικού χώρου… Ναι, υπάρχει κι αυτή η εκδοχή σαν ενδεχόμενο, και μάλιστα πιθανό. Γιατί όμως δεν μπορούν να το παραδεχθούν ανοικτά και καθαρά όσοι το προετοιμάζουν; Μάλλον επειδή υπάρχουν αντισώματα, μάλλον επειδή αυτό κάπου «κολλάει». Εκεί λοιπόν που αυτό «κολλάει», εκεί που υπάρχουν αντισώματα, μπορεί να ευδοκιμήσει και να στερεωθεί ένας άλλος δρόμος, αντιθετικός. Ο οποίος από σήμερα έχει ανάγκη ψηγμάτων και στόχων (π.χ. σχέδιο εθνικής κυριαρχίας και κοινωνικής αλλαγής, ουδετερότητα της Ελλάδας στον πολυπολικό κόσμο κ.ο.κ.).

αναδημοσίευση από: edromos.gr

______________________________________________

(*) Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης του Δρόμου της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, συγγραφέας και αρθρογράφος - πολιτικός αναλυτής. Υπήρξε επικεφαλής της πολιτικής ομάδας και των εκδόσεων Α/συνέχεια, στη συνέχεια της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟE) που συμμετείχε ως τάση στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΣΥΡΙΖΑ. Διετέλεσε μέλος της ΚΕ της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα από τα οποία παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2015, διαφωνώντας με τις επιλογές της τότε ηγεσίας.

Συνομιλώντας με έναν νέο για τον πόλεμο, την ειρήνη, το μέλλον

     Οι νέοι πρέπει να ζήσουν, να δημιουργήσουν, να πολλαπλασιαστούν –σε συνθήκες ειρήνης– και να αποκτήσουν ένα νόημα· να συγκινηθούν από το ότι ζουν σε μια όμορφη χώρα, με πλούσιο πολιτισμό και με ιστορία αντίστασης και αγώνα.

Ρούντι Ρινάλντι*

Πριν δύο μέρες μου τέθηκαν δύο ερωτήματα από έναν νέο άνθρωπο 21 χρόνων. Ήταν δύο ερωτήματα που δεν απαντιούνται εύκολα, όπως όλα τα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας. Διότι, όπως φαίνεται, βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο μεταίχμιο της ανθρωπότητας. Από πολλές απόψεις διακυβεύονται πολλά, και μάλιστα σε περιοχές που η μέχρι τώρα ιστορία δεν είχε ανιχνεύσει. Επειδή η νέα εποχή έχει τυλίξει ολόκληρη την ανθρωπότητα –θα πρόσθετα και τη ζωή εν γένει– και διασυνδέει κάθε πόρο του βιοσυστήματος, δημιουργώντας μια αλληλεξάρτηση βαθιά και πολλαπλή. Γι’ αυτό σε μεγάλα σταυροδρόμια –και βρισκόμαστε σε ένα τέτοιο– οι εκδοχές, οι τάσεις, οι αντιθέσεις, οι συγκρούσεις δεν έχουν εκ των προτέρων διαφαινόμενο αποτέλεσμα. Η περίφημη «ετερογονία των σκοπών» κάνει τη δουλειά, και κανένας ντετερμινισμός (ειδικά ο οικονομικός και ο τεχνολογικός, που μαζί συγκροτούν ένα νέο κλουβί, κι όχι παράγοντα επίλυσης και διεξόδου) δεν μπορεί να προδιαγράψει το τι θα γίνει. Η ιστορία προχωρά ακατάπαυστα.

Το πρώτο ερώτημα: Θα γίνει παγκόσμιος πόλεμος;

Η ερώτηση ήλθε στη συζήτηση ως απόηχος των ειδήσεων των τελευταίων 24ώρων. Δηλαδή του διαγγέλματος Πούτιν ως απάντηση στην απόφαση της Δυτικής συμμαχίας να εγκρίνει τη χρήση όπλων μεγάλου βεληνεκούς για πλήγματα βαθιά στη Ρωσία από τις «ουκρανικές δυνάμεις»· και της συνέχειας, με τη δοκιμή ενός νέου ισχυρού βαλλιστικού πυραύλου και την προειδοποίηση ότι θα κτυπήσει κάθε δύναμη που συνδράμει στην επίθεση εναντίον της Ρωσίας. Την ίδια στιγμή, ο Ρώσος πρόεδρος προειδοποίησε τις μικρές χώρες που συντάσσονται με τη Δυτική συμμαχία και έχουν πολυπληθείς συγκεντρωμένους πληθυσμούς, ότι κινδυνεύουν σε περίπτωση που ο πόλεμος κλιμακωθεί. Ταυτόχρονα οι Άγγλοι δήλωσαν ότι είναι έτοιμοι να πολεμήσουν από το ίδιο βράδυ. Έγιναν επίσης δηλώσεις για αποθήκευση τροφίμων και χαπιών ιωδίου…

Το ερώτημα προήλθε από νέο άνθρωπο που ήξερε ότι υπάρχουν ήδη δύο πόλεμοι, στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αλλά διαισθάνθηκε ότι μάλλον μπαίνουμε σε μια νέα φάση κλιμάκωσης και κινδύνου. Δηλαδή γίνεται ολοένα και πιο εμφανής η παγκόσμια διάσταση της σύγκρουσης και των κινδύνων που αυτή εγκυμονεί. Ο πόλεμος, μέσα από τις παγκόσμιες διαστάσεις του, γίνεται ένα κεντρικό θέμα, αντιληπτό στη ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών σε ολόκληρο τον κόσμο, περιλαμβανομένων των νέων ανθρώπων.

Για την απάντηση ενός τέτοιου ερωτήματος υπάρχουν ιστορικά και λογικά επιχειρήματα. Ιστορικά οι πόλεμοι ήταν αναπόφευκτοι, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα σε διάφορες δυνάμεις. Ποτέ μια επικρατούσα αυτοκρατορική δύναμη δεν παραιτούνταν ειρηνικά από την ηγεμονία της, και κάθε ανερχόμενη δύναμη άνοιγε δρόμο δια της πολιτικής και της ισχύος. Τα προβλήματα λύνονταν δια της ισχύος και του πολέμου.

Η επιλογή του πολέμου γίνεται από τη «συλλογική Δύση», που παρουσιάζεται και ως θεματοφύλακας της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», και επιδιώκει δια των πολέμων να επιβραδύνει ή και να αντιστρέψει την ιστορική πορεία αποδρομής της Δύσης

Η τάση προς τον πόλεμο σήμερα

Σήμερα βρισκόμαστε στην κατάσταση όπου η κυρίαρχη για δεκαετίες (ή και αιώνες) ηγεμονία της Δύσης αντιμετωπίζει μια έντονη αμφισβήτηση –στο έδαφος του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος– από άλλα κέντρα, τα οποία ασφυκτιούν από τα δεσμά και τις περιφράξεις που έχει στήσει η Δυτική αυτοκρατορία με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Η Κίνα και η Ρωσία, μαζί και η Ινδία, η Βραζιλία και άλλες χώρες, ηγούνται μιας κίνησης που τείνει να γίνει συμμαχία, η οποία αυτοαποκαλείται «παγκόσμιος Νότος» ή «παγκόσμια πλειοψηφία», και με προσεκτικό και μεθοδευμένο τρόπο προσπαθούν να τροποποιήσουν κανόνες και ρυθμίσεις της παγκόσμιας οικονομίας έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στους νέους συσχετισμούς που έχουν δημιουργηθεί ή τείνουν να δημιουργηθούν.

Οι χώρες αυτές δεν κάνουν την επιλογή του πολέμου. Η επιλογή του πολέμου γίνεται από τη «συλλογική Δύση», που παρουσιάζεται και ως θεματοφύλακας της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», και επιδιώκει δια των πολέμων, ή του σπονδυλωτού παγκόσμιου πολέμου, να επιβραδύνει ή και να αντιστρέψει την ιστορική πορεία αποδρομής της Δύσης στο παγκόσμιο σκηνικό.

Η τάση επομένως προς τον πόλεμο (με παγκόσμιες διαστάσεις) είναι υπαρκτή, και η απειλή της κλιμάκωσης και γενίκευσής του είναι μια από τις πιο ισχυρές εκδοχές των εξελίξεων. Ήδη δοκιμάζονται νέα οπλικά συστήματα και ο πόλεμος έχει πάρει νέα χαρακτηριστικά και μεθόδους.

Μέχρι τώρα και στις δύο μεγάλες διεθνείς συγκρούσεις, στην καρδιά της Ευρώπης και στη Μέση Ανατολή, υπήρξε μια προσπάθεια ελέγχου της κλιμάκωσης του πολέμου. Δεν χρησιμοποιήθηκε όλη η διαθέσιμη ισχύς. Οι συρράξεις αυτές μοιάζουν σαν προθάλαμος μιας πολύ μεγαλύτερης σύγκρουσης που είναι ιδιαίτερα πιθανή, και όλοι προετοιμάζονται γι’ αυτήν.

Υπάρχουν δυνάμεις που δεν θέλουν τον πόλεμο;

Τα ανερχόμενα κέντρα (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.) αλλά και οι άμεσοι στόχοι των Δυτικών (Ρωσία, Ιράν, Συρία, Βενεζουέλα κ.λπ.) θα ήθελαν να αποφύγουν τον πόλεμο, ή οδηγούνται σε αυτόν μόνο αφού περικυκλωθούν ή δεχθούν άμεση επίθεση. Οι εμπρηστές του πολέμου είναι χωρίς αμφιβολία οι ΗΠΑ, η Κομισιόν και ορισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις (Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία κ.λπ.) και φυσικά το Ισραήλ.

Οι λαοί σε όλες τις περιοχές του κόσμου δεν θα ήθελαν τον πόλεμο, ακόμα κι αν δεν υπάρχει ένα ανεπτυγμένο αντιπολεμικό φιλειρηνικό παγκόσμιο κίνημα. Ακόμα και στην Ευρώπη, όπου έχει καλλιεργηθεί πρώτα μια αντιρωσική υστερία και στη συνέχεια ένα κυνηγητό κάθε φωνής που καταδικάζει το Ισραήλ και τη γενοκτονία που αυτό υλοποιεί με πλήρη στήριξη της Δύσης, είναι φανερό πώς οι πολίτες, οι πληθυσμοί δεν θέλουν τον πόλεμο, ούτε την πολεμική οικονομία. Και στις ΗΠΑ το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών έχει κάποια σχέση με το ζήτημα. Όταν η ρητορική του Τραμπ ισχυρίζεται ότι θα σταματήσει τους εν εξελίξει πολέμους, δείχνει ότι και εκεί υπάρχει μια ανησυχία.

Παρ’ όλα αυτά, η φιλειρηνική διάθεση δεν μπορεί να αναιρέσει την τάση προς τον πόλεμο, κι ούτε είναι ακόμα σε θέση να παραλύσει τη μηχανή του πολέμου. Αυτή η διαπίστωση όμως δεν μειώνει σε τίποτα την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα τεράστιο φιλειρηνικό αντιπολεμικό κίνημα, που θα θέσει ως στόχο να ματαιώσει τα σχέδια των εμπρηστών του πολέμου. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι αναγκαίο.

Οι νέοι πρέπει να ζήσουν, να δημιουργήσουν, να πολλαπλασιαστούν –σε συνθήκες ειρήνης– και να αποκτήσουν ένα νόημα· να συγκινηθούν από το ότι ζουν σε μια όμορφη χώρα, με πλούσιο πολιτισμό και με ιστορία αντίστασης και αγώνα.

Ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου

Ο πειρασμός δοκιμασίας νέων πυρηνικών κι άλλων έξυπνων όπλων στις συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα σήμερα, δημιουργούν τεράστιους και υπαρκτούς κινδύνους. Λέγεται ότι το πυρηνικό οπλοστάσιο είναι δύναμη αποτροπής του πολέμου ανάμεσα σε μεγάλες δυνάμεις, αφού γνωρίζουν ότι θα αλληλοεξουδετερωθούν και θα καταστραφεί ο πλανήτης. Την ίδια στιγμή, όλες οι (μεγάλες) δυνάμεις προετοιμάζονται να δυναμώσουν και να εκσυγχρονίσουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο, ενώ άλλες επιδιώκουν να αποκτήσουν την ατομική βόμβα.

Η πυρηνική ενέργεια βαφτίζεται «πράσινη ενέργεια», τα πυρηνικά εργοστάσια πολλαπλασιάζονται, τα πυρηνικά ατυχήματα είναι ήδη στην ημερήσια διάταξη (η Φουκουσίμα δεν απέχει πολύ χρονικά, και η Ζαπορίζια στην Ουκρανία ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί, ενώ στην ιδιαίτερα σεισμογενή Τουρκία κτίζονται τρία εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας).

Ο αγώνας για την ειρήνη επομένως παίρνει ιδιαίτερο περιεχόμενο, και αποτελεί ένα από τα κύρια μέτωπα για την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Δύο ακόμα επισημάνσεις

Α) Ο Τραμπ με την πολιτική του θα θελήσει να κάνει την Αμερική τρανή ξανά. Θα θελήσει να αντιμετωπίσει την κρίση, και να προωθήσει την αναδιοργάνωση και ισχυροποίηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Δεν θα είναι ένας παράγοντας ειρήνης στον κόσμο. Για παράδειγμα, θα υποστηρίξει έντονα το Ισραήλ στον πόλεμο που διεξάγει, θα είναι ιδιαίτερα επιθετικός προς το Ιράν και την Κίνα, και βέβαια δεν μπορεί να αγνοήσει το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα της χώρας του. Ακόμα κι ο Ούγγρος πρωθυπουργός Όρμπαν, που λογαριάζεται ως φίλος του Τραμπ, διαχώρισε τη θέση του από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και απέρριψε το ένταλμα σύλληψης των Νετανιάχου και Γκάλαντ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και βεβαίως μέχρι να αναλάβει πλήρως ο Τραμπ μπορεί να υπάρξουν πολλά τετελεσμένα στην τροχιά της κλιμάκωσης του πολέμου ή των πολέμων.

Β) Στην πρόσφατη σύνοδο του G20, την πρώτη που έγινε μετά την εκλογή του Τραμπ, παρουσιάστηκαν πολλές διαφωνίες, αλλά όλοι μιλούσαν μια ίδια τεχνοκρατική γλώσσα όσον αφορά τα μέσα και τα πεδία των ανταγωνισμών που υπάρχουν. Κανένας, μα κανένας, δεν μπόρεσε να αναφέρει τη λέξη καπιταλισμός. Δεν είναι τυχαίο. Όλοι μιλούσαν για πράσινη ανάπτυξη, για δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, για ψηφιοποίηση και νέους κανόνες διεθνούς εμπορίου, για νέα «παγκόσμια πλειοψηφία» που θα κτίσει τους δικούς θεσμούς συνεργασίας χωρίς να αμφισβητήσει τις υπάρχουσες μορφές παγκόσμιας διακυβέρνησης (ΔΝΤ, ΟΗΕ, ΠΟΕ κ.λπ.). Το πιο προωθημένο που ακούγεται είναι η καταδίκη του νεοαποικιακού πνεύματος ή τα επακόλουθα της αποικιοκρατίας. Ο παγκόσμιος Νότος εμφανίζεται να επιδιώκει ειρηνική παγκοσμιοποίηση, παγκόσμιο εμπόριο χωρίς δασμούς, με πολυμέρεια και πράσινη ανάπτυξη. Μια εκδοχή ενός φιλεύσπλαχνου, γνωστικού καπιταλισμού που θα διευθύνεται από φιλοσοφημένους, πράους ηγέτες για το καλό όλων. Ούτε ταξικές αντιθέσεις, ούτε νόμος της αξίας, ούτε καπιταλισμός και ανάγκη μετάβασης σε έναν μετακαπιταλιστικό κόσμο. Αυτά είναι ντεμοντέ… Οι ηγέτες των πιο ανεπτυγμένων και ισχυρών χωρών του πλανήτη συνομιλούν σαν να μην υπάρχει ο πόλεμος και η σύγκρουση. Ομιλούν σαν να μπορούν να διευθύνουν αρμονικά την ανάπτυξη ή την κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, να τιθασεύσουν αντιθέσεις και συγκρούσεις, να ορίζουν την ένταση των προστριβών, να αποτρέψουν κλιμάκωση της παγκόσμιας σύγκρουσης, να ρίξουν τις ευθύνες στους αντιπάλους τους…

Ερώτημα δεύτερο και πιο δύσκολο: Τι θα έκανες αν ήσουν 20 χρονών;

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να απαντήσω. Όχι μόνο επειδή δεν είμαι 20 χρονών, αλλά κυρίως επειδή διαισθάνομαι ότι οι επόμενες δεκαετίες θα είναι ιδιαίτερα ταραγμένες. Ακόμα, επειδή βρισκόμαστε σε μια μικρή χώρα, σε ειδική θέση, και μάλιστα στη λάθος πλευρά της Ιστορίας: σε συμμαχία με τους εμπρηστές του πολέμου. Επιπλέον, επειδή μια διαδικασία αποσύμπλεξης από τα δεσμά της Δύσης και του ΝΑΤΟ απαιτεί θέληση, σχέδιο, φρόνημα, ηγεσία και δυνατότητες που δεν φαίνεται να υπάρχουν. Κι επίσης επειδή οι νέοι πρέπει να ζήσουν, να δημιουργήσουν, να πολλαπλασιαστούν –σε συνθήκες ειρήνης– και να αποκτήσουν ένα νόημα· να συγκινηθούν από το ότι ζουν σε μια όμορφη χώρα, με πλούσιο πολιτισμό και με ιστορία αντίστασης και αγώνα. Τέλος, επειδή τους παραδίδουμε μια χώρα χωρίς μέλλον και με φραγμένες τις δυνατότητες εξέλιξής τους. Νοιώθουμε ένοχοι ξέροντας ότι αυτό που θα ζήσουν τα παιδιά μας θα είναι χειρότερο από αυτό που ζήσαμε εμείς.

Δεν μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα κι επειδή ίσως είμαι εκτός εποχής. Με την εξής έννοια: Βρήκα τον δρόμο μου στα 18-20 χρόνια μέσα σε μεγάλα ρεύματα ιδεών, οραμάτων, κινημάτων. Σήμερα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, λείπουν μεγάλα οράματα, ιδέες, κινήματα με δύναμη σε παγκόσμια κλίμακα. Τι κυοφορεί η εποχή μας για τους νέους; Τι τους συγκινεί; Τι θα ήθελαν να κάνουν; Πόσο τους ακούμε; Και τι τους επιτρέπεται, τι δυνατότητα έχουν να κάνουν αυτό που θέλουν; Πόση επίγνωση έχουν της ματαίωσης προσδοκιών, της ακύρωσής τους, της χαμοζωής που τους περιμένει; Είναι πρόταση το να μας αντιγράψουν; Δεν νομίζω. Καλύτερα να βρουν τον δρόμο τους.

Πάρτε τις λέξεις και ανακατέψτε τις: πανδημία, ψηφιοποίηση, πόλεμος, Τέμπη, πολιτική, μέλλον, Ελλάδα ή εξωτερικό, εμείς ή εγώ, παρόν, σπίτι, εργασία, νόημα, επαφή, έρωτας, οικογένεια, διακοπές, ταξίδια, μουσική, έκφραση, αλληλεγγύη, δημοκρατία, φασισμός, ρατσισμός, ταυτότητα. Ξαναανακατέψτε, και μοιράστε ξανά…

Τι θα κάνατε αν ήσασταν 20 χρονών; Τι θα λέγατε σε έναν 20χρονο;

Στη πρόσφατη σύνοδο του G20 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο πρωθυπουργός του Βιετνάμ αναφέρθηκε σε μια λαϊκή παροιμία: «Δεν κληρονομούμε τη Γη από τους προγόνους μας. Τη δανειζόμαστε από τις μελλοντικές γενιές».

Ο Δημήτρης Γληνός είχε κάνει λόγο για το «σπέρμα της ζωής», τονίζοντας ότι εκεί βρίσκεται το δίκαιο και το κριτήριο της αλήθειας. Ποιες κοινωνικές δυνάμεις, ποιες ιδέες κουβαλούν το «σπέρμα της ζωής»; Αυτό θα μπορούσα να ψελλίσω ως απάντηση σε έναν νέο άνθρωπο 20 χρόνων: Να ζήσει στα γεμάτα, να ακολουθήσει όπως μπορεί και όπως νομίζει το «σπέρμα της ζωής», να στέκεται όρθιος μαζί με άλλους, να νοιώθει τμήμα και μέρος ενός τόπου και ενός λαού, να βλέπει την ανθρωπότητα και τη ζωή σαν κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο μέσα στην ποικιλομορφία που έχει. Να μην αφήσει ελεύθερο πεδίο στην ισοπέδωση και τον αγριανθρωπισμό. Να θέτουν οι νέοι συνεχώς ερωτήματα, να ρωτούν «γιατί» για κάθε πράγμα, να μην αποθαρρύνονται, να μην τα παρατάνε.

Την επόμενη μέρα της συζήτησης

Μια μέρα μετά τη συζήτηση (που είχε γίνει διαδικτυακά με τον νέο άνθρωπο) με βρήκε μια έκπληξη. Μου έστειλε μια ανάρτηση από το τικ-τοκ. Η ανάρτηση έλεγε: «Κάθε 6 μέρες μια χώρα γιορτάζει την ανεξαρτησία της από τη Μεγάλη Βρετανία. Είναι η πιο συχνή γιορτή σε όλο τον κόσμο». Από κάτω είχε έναν παγκόσμιο χάρτη με σημαιούλες στα διάφορα μέρη που ανεξαρτητοποιήθηκαν από τη βρετανική αυτοκρατορία. «Τι λες, ισχύει;», με ρωτάει. Του απαντώ: «Διαίρεσε το 365 δια του 6· μέτρα τις σημαίες του χάρτη· αν είναι ίδιος ο αριθμός με το πηλίκο, τότε ισχύει». «Είναι ίδιο» μου λέει, «ισχύει η είδηση».

Μετά απ’ αυτό είχα λιγότερο άγχος για τα ερωτήματα, αισθανόμουν καλύτερα

πηγή: edromos.gr

______________________________________________

(*) Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης του Δρόμου της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, συγγραφέας και αρθρογράφος - πολιτικός αναλυτής. Υπήρξε επικεφαλής της πολιτικής ομάδας και των εκδόσεων Α/συνέχεια, στη συνέχεια της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟE) που συμμετείχε ως τάση στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΣΥΡΙΖΑ. Διετέλεσε μέλος της ΚΕ της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα από τα οποία παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2015, διαφωνώντας με τις επιλογές της τότε ηγεσίας.

Γερμανία: Νομοθεσία «τούρμπο» για το μεταναστευτικό

Ντόμπριντ, Κλίνγκμπαϊλ, Μερτς στο υπουργικό συμβούλιο

    Η κυβέρνηση Μερτς προχωρά ταχέως τις ρυθμίσεις για το άσυλο, ξεκινώντας από το στοπ στις επανενώσεις οικογενειών και την κατάργηση της «τούρμπο» πολιτογράφησης που είχε εισάγει η προκάτοχός της.

 

Κώστας Αργυρός*

Πριν συμπληρώσει καν μήνα στο υπουργείο του, ο αρμόδιος των Εσωτερικών Αλεξάντερ Ντόμπριντ έφερε ήδη δύο σημαντικά νομοσχέδια στη Βουλή για το μεταναστευτικό, όπως άλλωστε είχε ήδη προαναγγείλει, με σαφή πρόθεση να στείλει μήνυμα ότι η πολιτική της χώρας σκληραίνει.

Το ένα νομοσχέδιο αφορά τον περιορισμό των περιπτώσεων όπου θα επιτρέπεται η επανένωση οικογενειών προσφύγων και το δεύτερο την κατάργηση της αποκαλούμενης πολιτογράφησης «τούρμπο» για ειδικές περιπτώσεις και μόλις μετά από τρία χρόνια παραμονής στη χώρα.

«Σήμερα είναι μια κρίσιμη ημέρα στην υπόθεση της μείωσης της παράτυπης μετανάστευσης και στην καταπολέμηση της υπερφόρτωσης των συστημάτων ένταξης», δήλωσε ο Ντόμπριντ. «Στόχος μας είναι να μειώσουμε τους παράγοντες που λειτουργούν ελκυστικά, να φέρουμε περισσότερη τάξη στη διαδικασία μετανάστευσης, σεβόμενοι εξίσου την αρχή του ανθρωπισμού». Η έλλειψη λύσης στο πρόβλημα της μετανάστευσης έχει συμβάλλει σημαντικά στην κοινωνική πόλωση, όπως υποστήριξε ο υπουργός, και ήρθε η ώρα για να ληφθούν μέτρα.

Διετές στοπ στις επανενώσεις

Η οικογενειακή επανένωση αφορά άτομα με το λεγόμενο καθεστώς επικουρικής προστασίας. Πρόκειται για πρόσφυγες στους οποίους δεν χορηγείται άσυλο ή προστασία ως πρόσφυγες στη Γερμανία, αλλά παρόλα αυτά τους επιτρέπεται να παραμείνουν, επειδή αντιμετωπίζουν πολιτικές διώξεις, βασανιστήρια ή θανατική ποινή στις χώρες καταγωγής τους.

Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου, στα τέλη Μαρτίου, σχεδόν 390.000 άτομα με επικουρική προστασία ζούσαν στη Γερμανία. Από τον Αύγουστο του 2018, 1.000 άτομα ανά μήνα λαμβάνουν άδεια εισόδου στη χώρα ως συγγενείς ατόμων με αυτό το καθεστώς προστασίας, δηλαδή 12.000 ετησίως.

Συνολικά 229.751 άτομα υπέβαλαν αίτηση ασύλου για πρώτη φορά στη Γερμανία πέρυσι. Η οικογενειακή επανένωση προηγουμένως περιοριζόταν σε στενούς συγγενείς – δηλαδή συζύγους, καταχωρημένους συντρόφους συμβίωσης και ανήλικα παιδιά. Όσοι έχουν επικουρική προστασία δεν θα επιτρέπεται πλέον να φέρνουν μέλη της οικογένειάς τους στη Γερμανία για δύο χρόνια. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις εξαιρετικής δυσκολίας, ωστόσο, το νομοσχέδιο δεν ορίζει ποιες ακριβώς είναι αυτές.

Κριτική από τη Διεθνή Αμνηστία

Η αλλαγή της νομοθεσίας επικρίνεται από τους Πράσινους και το κόμμα της Αριστεράς (Die Linke). Η Διεθνής Αμνηστία σε παρέμβασή της το αποκάλεσε περαιτέρω περιορισμό των δικαιωμάτων των προσφύγων. Η Σοφί Σάιτ, ειδική σε θέματα πολιτικής ασύλου στη Γερμανία, δήλωσε ενδεικτικά: «Για τους περισσότερους ανθρώπους, είναι δύσκολο να φανταστούν να ζουν ακούσια χωρισμένοι από την άμεση οικογένειά τους -δηλαδή, τα παιδιά τους, τους συζύγους ή τους συντρόφους τους, τους γονείς και τα αδέλφια τους- για μήνες ή και χρόνια. Για πολλούς πρόσφυγες στη Γερμανία και τις οικογένειές τους, αυτή είναι ακριβώς η πραγματικότητα».

Η οργάνωση επισημαίνει ότι «οι περιορισμοί στην οικογενειακή επανένωση για όσους έχουν λάβει επικουρική προστασία – συχνά πρόσφυγες εμφυλίου πολέμου, για παράδειγμα από τη Συρία , η έλλειψη ευκαιρίας να φέρουν για παράδειγμα τα αδέλφια τους στη Γερμανία και το γεγονός ότι οι διαδικασίες οικογενειακής επανένωσης στην πράξη διαρκούν χρόνια αποτελούν σημαντική παραβίαση του δικαιώματος στην οικογένεια». Ανάλογες ήταν και οι τοποθετήσεις άλλων οργανώσεων, όπως η Pro Asyl, αλλά και του ανεξάρτητου Συμβουλίου για θέματα Μετανάστευσης και Ενσωμάτωσης.
Δυσκολεύουν οι πολιτογραφήσεις

Επιπλέον, η «μαύρο-κόκκινη» κυβέρνηση θέλει επίσης να καταργήσει την ταχεία πολιτογράφηση που είχε καθιερωθεί μετά από τρία χρόνια παραμονής στη χώρα, για ιδιαίτερα καλά ενσωματωμένους μετανάστες, η οποία είχε αποφασιστεί από τον προηγούμενο τρικομματικό συνασπισμό. Αυτές οι λεγόμενες «τούρμπο πολιτογραφήσεις» ήταν ήδη ένα αγκάθι που ενοχλούσε τους Χριστιανοδημοκράτες όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση και η κατάργησή τους αποτελούσε προεκλογική δέσμευση.

πηγή: Deutsche Welle

_________________________________________

(*) Ο Κώστας Αργυρός είναι Δημοσιογράφος στην DW. Ασχολείται κυρίως με ευρωπαϊκά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

Αφού δεν είστε κρατιστές, ετοιμαστείτε για μια ακόμα ήττα

    Η Αριστερά οφείλει να καταλάβει πως δίνει την εντύπωση ότι συμμερίζεται μέρος της δεξιάς επιχειρηματολογίας. Ότι δεν έχει κάποιο άλλο μοντέλο να προτείνει. Σε αυτή την περίπτωση, καθώς εξ αντανακλάσεως η δεξιά ιδεολογία φαίνεται ότι στον πυρήνα της είναι αποδεκτή και από τους αντιπάλους της, ακόμα και στα περιφερειακά της σημεία να σφάλει (αυταρχισμός, επί μέρους αποτυχίες ή υπερβολές), θα φαντάζει πάντα πιο σωστή ή ασφαλής επιλογή...

 

   Δημήτρης Παπανικολόπουλος (*)

Η Δεξιά κερδίζει προγραμματικά γιατί έχει ξεκάθαρη ατζέντα, και μάλιστα επιθετική, που στοχεύει να αλλάξει την κοινωνία, να εξαλείψει ό,τι αυτή ονομάζει –και μάχεται να πείσει ότι είναι– «εμπόδιο». Η Αριστερά, από την άλλη, χάνει προγραμματικά γιατί δεν έχει ξεκάθαρη ατζέντα, συνεχώς αμύνεται προκειμένου να συντηρήσει ό,τι απέμεινε από το σοσιαλδημοκρατικό κεκτημένο και, επομένως, δεν προτάσσει αλλαγές και καινοτομίες, χάνοντας τη μάχη για τη διαμόρφωση του «μέλλοντος». Μοιάζει ανήμπορη και φοβισμένη μπροστά στη γεμάτη αυτοπεποίθηση Δεξιά που ξέρει τι θέλει και δεν φοβάται να το πει.

Σε αυτό το πλαίσιο, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να γράφω και να λέω ότι, απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επίθεση που θέλει να τα δώσει όλα στις αγορές, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η καταγγελία των αγορών, πρέπει να είναι η επιστροφή του κράτους και η στο μέτρο του δυνατού προώθηση των Κοινών. Επιθετικά, απόλυτα, με κίνδυνο –και επιθυμία– να βγούμε στη σέντρα ως «κρατιστές». Δεδομένου ότι η Δεξιά μετατρέπεται σε Alt-Right, η Αριστερά πρέπει να μετατραπεί σε Alt-Left. Δεν μπορείς να λες ότι αντιτίθεσαι στην κυριαρχία των αγορών, αλλά να μην μπορείς να πεις μια κουβέντα για το ρόλο του κράτους με αυτοπεποίθηση.

Και ερχόμαστε στο σήμερα: ο στρυμωγμένος Κυριάκος Μητσοτάκης και η στριμωγμένη ΝΔ, λόγω της ενοχής τους στην υπόθεση των Τεμπών, ξεκίνησαν ήδη τη μεγάλη τους αντεπίθεση. Είναι δεδομένο τι μπορούν να κάνουν: να επαναφέρουν τους φανταστικούς κινδύνους για το νόμο και την τάξη, παρουσιάζοντας ως εγκληματίες φοιτητές και κινηματίες ώστε να επιτεθούν στον εύκολο στόχο που λέγεται «Αριστερά», ή να μιλήσουν για τον κίνδυνο των μεταναστών ώστε να πουλήσουν προστασία στους γηγενείς. Θα μπορούσαν να πουλήσουν και ψευτομαγκιά στην Τουρκία, αλλά εδώ και καιρό καταλαβαίνουν ότι δεν τους παίρνει. Όμως, όσο και να δείρουν στα Εξάρχεια, το «εγκληματικό άβατο» δεν πουλάει πλέον. Όσο και να κάνουν το δημόσιο πανεπιστήμιο τα νέα «Εξάρχεια», η ανοχή της κοινωνίας στην κακοποίηση των παιδιών της από την κλασική Δεξιά έχει τα όριά της. Όσους μετανάστες και να ταλαιπωρήσουν, στην πραγματικότητα και αξιόλογες μεταναστευτικές ροές δεν έχουμε και έχουμε ανάγκη από πολλούς μετανάστες απλώς για να συνεχίσει να λειτουργεί η ελληνική κοινωνία. Οπότε ούτε ο μεταναστευτικός κίνδυνος πουλάει πολύ. Ο Μητσοτάκης βλέπει τα όπλα του να στομώνουν.

Στην προσπάθειά του να ξεφύγει επιχειρεί το μεγάλο άλμα προς τα μπρος. Λανσάρει τη νέα Μεγάλη Ιδέα του νεοφιλελευθερισμού που μπορεί να διοχετεύσει το κοινωνικό μίσος μακριά από τον ίδιο και την κυβέρνησή του. Και για να το κάνει αυτό, πρέπει να βρει κάποιον πιο μισητό από τον ίδιο: τους δημόσιους υπαλλήλους. Αν του βγει, θα γίνει παγκόσμιο είδωλο για τους νεοφιλελεύθερους και θα μπει στον πάνθεον της ελληνικής ιστορίας. Αν όχι, θα μπορέσει να πάει σε πρόωρες εκλογές με μια πραγματική αιτία: «δεν με αφήνουν να αλλάξω τη χώρα και να διορθώσω τις δομικές της παθογένειες». Ακόμα και αν φύγει από πρωθυπουργός, η παράταξή του θα τον αναγνωρίσει ως έναν από τους μεγάλους της εκπροσώπους για πάντα.

Και το θέμα είναι το εξής: Θα ορθώσει ανάστημα η Αριστερά λέγοντας το γνωστό αμυντικό «ΟΧΙ», δίνοντας για άλλη μια φορά την εντύπωση ότι απλώς δεν θέλει αλλαγές, ή θα εξάρει το ρόλο του Δημοσίου στην περίοδο ανασυγκρότησης της κοινωνίας μας; Θα ζητήσει την «επιστροφή του κράτους» ώστε να οργανωθεί η πράσινη και η τεχνολογική μετάβαση ή θα περιοριστεί στα χιλιοειπωμένα περί κοινωνικού κράτους; Θα μιλήσει για το δημιουργικό ρόλο, τις δεξιότητες, τα κίνητρα και τα περιθώρια δράσης που πρέπει να έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι ώστε να αποτελέσουν λύση στα προβλήματά μας ή θα αρκεστεί στην ανάγκη οι δημόσιοι υπάλληλοι να είναι μόνιμοι, επαρκείς και με καλό μισθό –αλλά βαριεστημένοι, χωρίς κίνητρο– ώστε να δίνουν την εντύπωση προνομιούχων εργαζομένων, έστω και με διαρκώς συρρικνούμενα προνόμια;

Η Αριστερά οφείλει να καταλάβει πως δίνει την εντύπωση ότι συμμερίζεται μέρος της δεξιάς επιχειρηματολογίας. Ότι δεν έχει κάποιο άλλο μοντέλο να προτείνει. Σε αυτή την περίπτωση, καθώς εξ αντανακλάσεως η δεξιά ιδεολογία φαίνεται ότι στον πυρήνα της είναι αποδεκτή και από τους αντιπάλους της, ακόμα και στα περιφερειακά της σημεία να σφάλει (αυταρχισμός, επί μέρους αποτυχίες ή υπερβολές), θα φαντάζει πάντα πιο σωστή ή ασφαλής επιλογή. Ήρθε η ώρα της αντεπίθεσης, διότι η Δεξιά έχει μυριστεί ότι είμαστε τόσο «μη μας πούνε λαϊκιστές, κρατιστές και επικίνδυνους» που μπορεί να υπολογίζει στο φόβο μας και να περάσει τα πάντα.

πηγή: epohi.gr

________________________________________

(*) Ο Δημήτρης Παπανικολόπουλος είναι διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Εποχή. 

Η ειρηνική επανάσταση του Τραμπ: Μια νέα παγκόσμια τάξη μέσω εμπορίου και διπλωματίας!

     Η πρόσφατη επίσκεψη του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) στις 13 Μαΐου 2025 υπήρξε μια ιστορική στιγμή για την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Στην ομιλία του Ριάντ, ο Τραμπ παρουσίασε το όραμά του για την «Πρώτα η Αμερική στην Εθνική Ασφάλεια 2.0»...

 

Δημήτρης Απόκης*

Η πρόσφατη επίσκεψη του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) στις 13 Μαΐου 2025 υπήρξε μια ιστορική στιγμή για την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Στην ομιλία του Ριάντ, ο Τραμπ παρουσίασε το όραμά του για την «Πρώτα η Αμερική στην Εθνική Ασφάλεια 2.0», μια φιλόδοξη στρατηγική που συνδυάζει εμπόριο, διπλωματία και ειρηνική συνεργασία για την προώθηση της παγκόσμιας σταθερότητας και ευημερίας. Αυτή η προσέγγιση, δίκαια χαρακτηρίζεται, η πιο σημαντική ομιλία εξωτερικής πολιτικής της εποχής μας, διότι έχει τη δυνατότητα να αναδιαμορφώσει τις διεθνείς σχέσεις και να εγκαινιάσει μια νέα παγκόσμια τάξη.

Το Όραμα της «Πρώτα η Αμερική»

Η φιλοσοφία της «Πρώτα η Αμερική» θέτει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των πολιτών τους στο επίκεντρο κάθε απόφασης. Ο Τραμπ υποστηρίζει έναν ισχυρό στρατό, αλλά με φειδώ στη χρήση στρατιωτικής ισχύος, αποφεύγοντας νέους και περιττούς πολέμους. Έχει επανειλημμένα καταδικάσει διεθνείς συνθήκες, όπως η Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα, τις οποίες θεωρεί επιζήμιες για την αμερικανική οικονομία χωρίς ουσιαστικό περιβαλλοντικό όφελος. Στην ομιλία του στο Ριάντ, ο Τραμπ προχώρησε πέρα από τις προηγούμενες πολιτικές του, προτείνοντας μια επαναστατική στρατηγική που βασίζεται στην οικονομική ευημερία ως μέσο για την επίτευξη παγκόσμιας ειρήνης.
Ο Τραμπ δήλωσε ότι προτιμά το «εμπόριο αντί του χάους» και οραματίζεται μια Μέση Ανατολή που «εξάγει τεχνολογία, όχι τρομοκρατία». Στόχος του είναι η δημιουργία ενός κόσμου όπου λαοί διαφορετικών εθνών, θρησκειών και πεποιθήσεων συνεργάζονται για την οικοδόμηση σύγχρονων πόλεων αντί να καταστρέφονται από συγκρούσεις. Αυτή η φιλοσοφία δεν περιορίζεται στη Μέση Ανατολή, αλλά αποτελεί ένα παγκόσμιο κάλεσμα για συνεργασία και αμοιβαία ευημερία.

Εμπόριο ως Εργαλείο Ειρήνης

Κεντρικό στοιχείο της στρατηγικής του Τραμπ είναι η χρήση του εμπορίου ως εργαλείου για τη σταθερότητα. Υπογράμμισε την επιτυχία πόλεων όπως το Ριάντ και το Άμπου Ντάμπι, που αναπτύχθηκαν από οραματιστές Άραβες ηγέτες με βάση τις δικές τους παραδόσεις και αξίες, χωρίς την ανάγκη δυτικών στρατιωτικών επεμβάσεων, νεοσυντηρητικών πολιτικών ή φιλελεύθερων ΜΚΟ. Οι εμπορικές συμφωνίες ύψους 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων με τις ΗΠΑ, που υπεγράφησαν κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του, αποτελούν απόδειξη του τεράστιου δυναμικού της οικονομικής συνεργασίας στη Μέση Ανατολή.

Η παρουσία κορυφαίων CEOs από εταιρείες όπως η Tesla (Ίλον Μασκ), η Nvidia (Τζένσεν Χουάνγκ) και η OpenAI (Σαμ Άλτμαν) υπογράμμισε τη δέσμευση του Τραμπ να προωθήσει την καινοτομία και την τεχνολογία μέσω του εμπορίου. Αυτές οι συμφωνίες δεν αφορούν μόνο την ενίσχυση της οικονομίας των ΗΠΑ, αλλά και τη δημιουργία ευκαιριών για τις χώρες της περιοχής να αναπτυχθούν και να ευημερήσουν, μειώνοντας έτσι τις εντάσεις που οδηγούν σε συγκρούσεις.

Απομάκρυνση από την Πολιτική Παρέμβαση

Ένα από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της ομιλίας του Τραμπ ήταν η απόρριψη της παραδοσιακής αμερικανικής πρακτικής να επιβάλλει το δυτικό μοντέλο διακυβέρνησης σε άλλες χώρες ή να επιδιώκει αλλαγές καθεστώτος. «Δεν είναι δουλειά των ΗΠΑ να κρίνουν τις ψυχές ξένων ηγετών ή να απονέμουν δικαιοσύνη για τις πράξεις τους». Αντί να επιβάλλει την αμερικανική ηθική, ο Τραμπ προτείνει μια πολιτική ανεκτικότητας απέναντι σε χώρες με διαφορετικά πολιτικά συστήματα, εφόσον δεν απειλούν την ασφάλεια των ΗΠΑ ή των συμμάχων τους.

Επιπλέον, ο Τραμπ εξέφρασε την πεποίθησή του ότι οι ΗΠΑ δεν πρέπει να έχουν μόνιμους εχθρούς. Αναφέρθηκε σε πρώην αντιπάλους, όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία, που σήμερα είναι στενοί σύμμαχοι, υποδεικνύοντας ότι η διπλωματία μπορεί να μετατρέψει ακόμη και τις πιο τεταμένες σχέσεις σε συνεργασίες.

Διπλωματία και Ειρηνική Επίλυση Συγκρούσεων

Παρά την ετοιμότητά του να χρησιμοποιήσει στρατιωτική ισχύ για την υπεράσπιση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, ο Τραμπ τόνισε ότι η μεγαλύτερη φιλοδοξία του είναι να γίνει «ειρηνοποιός και ενοποιητής». Εξέφρασε την επιθυμία του για ειρηνική επίλυση των ανησυχιών σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και πρότεινε τη μετατροπή της Γάζας σε «ζώνη ελευθερίας». Επιπλέον, αποφάσισε να άρει τις κυρώσεις κατά της νέας κυβέρνησης της Συρίας, δίνοντάς της την ευκαιρία να σταθεροποιηθεί και να ανοικοδομηθεί.

Σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, ο Τραμπ παραμένει προσηλωμένος στη διπλωματία, παρά την άρνηση του Ρώσου Προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν να τηρήσει τις συμφωνίες για τον τερματισμό της σύγκρουσης. Ο Τραμπ δήλωσε ότι επιθυμεί να συναντηθεί με τον Πούτιν για να συζητήσουν τρόπους επίλυσης του πολέμου, υπογραμμίζοντας τη δέσμευσή του στην ειρήνη μέσω διαλόγου.

Αντιμετώπιση της Κινεζικής Επιρροής

Η στρατηγική του Τραμπ έρχεται σε αντίθεση με την αυξανόμενη παγκόσμια επιρροή της Κίνας, ιδιαίτερα μέσω της Πρωτοβουλίας «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος», η οποία έχει παγιδεύσει πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου σε χρέη και έχει επιτρέψει στην Κίνα να ελέγξει κρίσιμες υποδομές, όπως λιμάνια. Ο Τραμπ γνωρίζει ότι τα περισσότερα έθνη δεν επιθυμούν μια παγκόσμια τάξη υπό την κυριαρχία του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος και προτιμούν συνεργασίες με τις ΗΠΑ, οι οποίες προσφέρουν ευκαιρίες για αμοιβαία ευημερία χωρίς επαχθείς όρους.

Η Σημασία της Στρατηγικής

Η «Πρώτα η Αμερική στην Εθνική Ασφάλεια 2.0» αποτελεί μια τολμηρή ρήξη με τις παραδοσιακές προσεγγίσεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, οι οποίες συχνά βασίζονταν σε στρατιωτικές επεμβάσεις και πολιτικές παρεμβάσεις. Μέσω του εμπορίου, της διπλωματίας και της ανεκτικότητας απέναντι σε διαφορετικά πολιτικά συστήματα, ο Τραμπ προσφέρει στις χώρες του κόσμου, ακόμη και σε σημερινούς αντιπάλους, την ευκαιρία να συνεργαστούν με τις ΗΠΑ για κοινά οφέλη. Όπως δήλωσε, ελπίζει ότι τα ισχυρά όπλα που πωλούνται στους συμμάχους του Κόλπου δεν θα χρειαστεί ποτέ να χρησιμοποιηθούν, αλλά είναι έτοιμος να υπερασπιστεί αποφασιστικά την ασφάλεια των ΗΠΑ αν απειληθεί.

Η προσέγγιση αυτή όχι μόνο ανταποκρίνεται στις προσδοκίες πολλών εθνών για συνεργασία αντί για σύγκρουση, αλλά και αντιμετωπίζει την πρόκληση της κινεζικής επιρροής, προσφέροντας μια εναλλακτική παγκόσμια τάξη βασισμένη στην ελευθερία και την ευημερία. Ο Τραμπ, με την αντισυμβατική του ηγεσία, συνεχίζει να αμφισβητεί το κατεστημένο, προτείνοντας ένα μέλλον όπου η συνεργασία υπερισχύει των πολέμων.

Συμπέρασμα

Η ομιλία του Τραμπ στο Ριάντ δεν ήταν απλώς μια παρουσίαση πολιτικής, αλλά ένα κάλεσμα για τη δημιουργία ενός νέου κόσμου. Πρόκειται για μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία της σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής, με τη δυνατότητα να φέρει πρωτοφανή ειρήνη και σταθερότητα. Η «Πρώτα η Αμερική στην Εθνική Ασφάλεια 2.0» δεν είναι απλώς μια στρατηγική, αλλά ένα όραμα για έναν κόσμο όπου η ευημερία και η συνεργασία αποτελούν τη βάση των διεθνών σχέσεων.

πηγή: https://www.thepresident.gr/

* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.

«Η Τουρκία, το Ευρωκοινοβούλιο κι εμείς» (άρθρο του Γιάννη Μανιάτη στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")

     Στην ομιλία μου τόνισα ότι όσο συνεχίζει η Τουρκία να συμπεριφέρεται ως διεθνής ταραξίας, ούτε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να γίνει, ούτε να θεωρείται αξιόπιστος σύμμαχος και βεβαίως ούτε να συμμετέχει στις πρωτοβουλίες για την Ευρωπαϊκή Άμυνα, για την οποία ενδιαφέρεται ιδιαίτερα.

 

Γιάννης Μανιάτης *

Η φετινή Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Τουρκία αποτυπώνει μία σκληρή πραγματικότητα για την ενταξιακή της πορεία.

Η γειτονική χώρα, αντί να έρχεται πιο κοντά στην Ευρώπη, συνεχώς απομακρύνεται, με αποτέλεσμα οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις να είναι παγωμένες και θα παραμείνουν παγωμένες όσο η Τουρκία συνεχίζει να διολισθαίνει.

Κύριο σημείο που επισημαίνεται στην Έκθεση, είναι οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Κράτους Δικαίου, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σύλληψη του Δημάρχου Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου.

Όσον αφορά στην προκλητική συμπεριφορά σε Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο και Κύπρο, η αρμόδια Επίτροπος Κος εντόπισε βελτίωση στις εξωτερικές σχέσεις. Αυτή η επίπλαστη εικόνα βασίζεται δυστυχώς στην ελληνική επικοινωνιακή κυβερνητική αφήγηση των «ήρεμων νερών». Ακόμα και για τη διακοπή των εργασιών για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας και Κύπρου, ένα Ευρωπαϊκό ‘Έργο Κοινού Ενδιαφέροντος εντός της επίσημα αναγνωρισμένης Ελληνικής ΑΟΖ, η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει ότι υπάρχει πρόβλημα με την Τουρκία.

Με βάση τις τροπολογίες που κατέθεσα μαζί και με άλλους συναδέλφους, καταγράψαμε την ακριβή γεωπολιτική εικόνα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρόσφατη προκλητική επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου Ερντογάν στα κατεχόμενα. Η κυβέρνηση αντίθετα, επέλεξε να υποβαθμίσει το ζήτημα, απαντώντας με μία απλή διαρροή του Υπουργείου! Όμως, μετά από συνεννόηση με τον (Σοσιαλιστή) εισηγητή μας, διαμορφώσαμε ειδική τροπολογία που καταδικάζει την προσπάθεια του Προέδρου Ερντογάν να συνεχιστεί η διχοτόμηση της Κύπρου.

Με τις τροπολογίες μας πετύχαμε να συμπεριλάβουμε σημαντικά, θετικά για τα ελληνικά συμφέροντα, σημεία:

1. Παρά την εμμονή της κυβέρνησης στην πολιτική των «ήρεμων νερών» και την άποψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για «συνεχιζόμενη αποκλιμάκωση και θετική δυναμική στην περιοχή», στην Έκθεση εκφράζεται η δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι η Τουρκία εξακολουθεί να παραβιάζει την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου, μεταξύ άλλων μέσω της προώθησης του δόγματος της Γαλάζιας Πατρίδας.

2. Καταδικάζεται ότι η Τουρκία εξακολουθεί να διατηρεί το casus belli κατά της Ελλάδας, σε περίπτωση που επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, όπως είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Καλείται η Τουρκία να σέβεται πλήρως την κυριαρχία όλων των κρατών – μελών, καθώς και τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος εξερεύνησης και εκμετάλλευσης των φυσικών τους πόρων σύμφωνα με το Ενωσιακό και το Διεθνές Δίκαιο, συμπεριλαμβανομένης της UNCLOS, η οποία αποτελεί μέρος του ευρωπαϊκού κεκτημένου, το οποίο πρέπει η Τουρκία να σεβαστεί και να υιοθετήσει.

3. Επαναλαμβάνει την καταδίκη του παράνομου Τουρκολιβυκού Μνημονίου σημειώνοντας ότι παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα Κράτους – Μέλους, δεν συνάδει με το Δίκαιο της Θάλασσας κι επομένως δεν μπορεί να παράγει έννομες συνέπειες.

4. Παρά την πλήρη αφωνία της ελληνικής κυβέρνησης, επισημαίνεται το γεγονός ότι η Τουρκία συνεχίζει τις προσπάθειές της να εμποδίσει την υλοποίηση του «Great Sea Interconnector», ενός έργου Κοινού Ενδιαφέροντος της ΕΕ, κι εμμένει στα σχέδιά της για παράνομη γραμμή διασύνδεσης ηλεκτρικής ενέργειας με την κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου.

5. Μαζί με την προστασία των Ελληνορθόδοξων Ίμβρου και Τενέδου, ζητείται ο σεβασμός του ρόλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η αναγνώριση της νομικής του προσωπικότητας και ο σεβασμός του τίτλου «Οικουμενικός Πατριάρχης». Σημειώνεται θετικά η επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης και ζητείται η πλήρης άρση όλων των εμποδίων για την ορθή λειτουργία της.

6. Καταδικάζει την Τουρκία που δεν έχει ακόμη εφαρμόσει δύο αποφάσεις της Επιτροπής Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO για ειδικά μέτρα προστασίας της Αγιά-Σοφιάς και της Μονής της Χώρας, ενώ επισημαίνεται η ανάγκη προστασίας της Παναγίας Σουμελά.

Η Έκθεση αφιερώνει πολλές παραγράφους στο Κυπριακό, με αναλυτική αναφορά και καταδίκη των Τουρκικών προκλήσεων, και υπογραμμίζεται η ανάγκη για την επανένωση της Κύπρου στη βάση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

Στην ομιλία μου τόνισα ότι όσο συνεχίζει η Τουρκία να συμπεριφέρεται ως διεθνής ταραξίας, ούτε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να γίνει, ούτε να θεωρείται αξιόπιστος σύμμαχος και βεβαίως ούτε να συμμετέχει στις πρωτοβουλίες για την Ευρωπαϊκή Άμυνα, για την οποία ενδιαφέρεται ιδιαίτερα.

Ελπίζω η Ελληνική κυβέρνηση να αξιοποιήσει το κείμενο, του κορυφαίου Ευρωπαϊκού Οργάνου, του Ευρωκοινοβουλίου, και να σταματήσει να επιμένει σε μία εξωτερική πολιτική που βασίζεται κυρίως στην επικοινωνία και λιγότερο στην ουσία, βλάπτοντας τελικά τα εθνικά συμφέροντα.

Όταν εμείς καταφέραμε σε 720 Ευρωβουλευτές 27 διαφορετικών Κρατών – Μελών και σχεδόν 10 διαφορετικών πολιτικών ομάδων, να κατακτήσουμε την ισχυρή πλειοψηφία για το κείμενο για την Τουρκία, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την κυβέρνηση, να μην επιτύχει κάτι ανάλογο στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

* Ο Γιάννης Μανιάτης είναι Έλληνας πολιτικός, Ευρωβουλευτής Αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκλέχτηκε ο Επικεφαλής της Αντιπροσωπείας του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής.

ΗΠΑ: 100 μέρες Τραμπ, 100 χρόνια πίσω

    Η συμπλήρωση του διαστήματος των 100 ημερών, που συχνά θεωρείται περίοδος προσαρμογής για νέες κυβερνήσεις, βρίσκει τη χώρα σε μια πορεία ξέφρενης οπισθοδρόμησης, που λίγοι θα είχαν φανταστεί.

 

Κώστας Αργυρός

Για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Οι φανατικοί «Τραμπιστές» δεν ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+, των μεταναστών, την ισότητα των φύλων, την ελευθεροτυπία, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, τον διαχωρισμό των εξουσιών, την αυτονομία της επιστήμης και των Πανεπιστημίων. Αν ενδιαφέρονταν για όλα αυτά, τότε δεν θα είχαν ψηφίσει Τραμπ. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν ήταν άγνωστο χαρτί. Πολλά από τα κατορθώματά του των πρώτων 100 ημερών της δεύτερης θητείας είχαν προαναγγελθεί.

Απλώς κανείς δεν πίστευε ότι θα τα υλοποιήσει με τόση σφοδρότητα και ταχύτητα. Αλλά το βουνό των προεδρικών διαταγμάτων και αποφάσεων από τις πρώτες κιόλας ώρες μετά την ορκωμοσία του, έπρεπε να έχει ταρακουνήσει ακόμα και τους πιο καλοπροαίρετους ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν οδοστρωτήρα, που κινείται με ταχύτητα μονοθέσιου της Φόρμουλας 1. Είναι λοιπόν δύσκολο να φανταστεί κανείς τι άλλο έπεται.

Δημοκρατία υπό απειλή

Όταν κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα η αντίπαλός του Κάμαλα Χάρις είχε ερωτηθεί αν θεωρεί τον Τραμπ «φασίστα» είχε απαντήσει καταφατικά, κάτι που είχε ξενίσει πολλούς. Τώρα που κοκκινομάλης δισεκατομμυριούχος λες και έχει βαλθεί να αποδείξει του λόγου της το αληθές λίγοι τολμούν να ξεστομίσουν κάτι τέτοιο. Αλλά ολοένα περισσότεροι μιλούν για μια «δημοκρατία σε απειλή». Η χώρα μοιάζει να έχει μπει σε μια χρονομηχανή και να επιδιώκει να γυρίσει 100 (και βάλε) χρόνια πίσω, κάνοντας απλώς στάσεις στις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας της.

Αλλά είπαμε. Οι φανατικοί του Τραμπ δεν ασχολούνται με αυτό. Ο λόγος που οι μετρήσεις καταγράφουν πτώση της δημοφιλίας του είναι ότι η προσδοκία για υλοποίηση της υπόσχεσής του να δώσει «λεφτά στους φτωχούς» ξεφουσκώνει μαζί με τις προβλέψεις για άνοδο του πληθωρισμού, που θα κοστίσει μερικές χιλιάδες δολάρια ακριβώς για τους φτωχούς που τον πίστεψαν, λόγω ακατανόητων «οικονομικών» αποφάσεων, ντυμένων με έναν κίβδηλο «αμερικανισμό». 

 Το πρότυπο που βούλιαξε

Αυτό το δημοσκοπικό εύρημα δε λέει φυσικά κάτι για την ποιότητα της δημοκρατίας, σε μια χώρα που υποτίθεται ήταν το μεταπολεμικό πρότυπο μιας ρημαγμένης από τον εθνικισμό/ναζισμό Ευρώπης για ολόκληρες δεκαετίες, ένα πρότυπο που τώρα μοιάζει να βουλιάζει στο πιο βαθύ σημείο του Ατλαντικού. Γιατί όπως είπε στο δημοφιλές του podcast ο άλλοτε σύμβουλος του Μπαράκ Ομπάμα, Νταν Πφάιφερ: «Αν η αντίδρασή μας στην απέλαση ενός πατέρα σε ένα γκουλάγκ του εξωτερικού είναι απλώς επιχειρήματα που βασίζονται σε δημοσκοπήσεις σχετικά με τους δασμούς, τότε ποιοι είμαστε τελικά; Τι είναι αυτό που υποστηρίζουμε;». Ο Πφάιφερ αναφερόταν στην υπόθεση του 29χρονου Αμπρέγο Γκαρσία, που απελάθηκε στο Ελ Σαλβαδόρ, ενώ όλοι ήξεραν πού θα καταλήξει. Στα μπουντρούμια του δικτάτορα Ναγίμπ Μπουκέλε, που απλόχερα χρηματοδοτεί ο πολιτικός του φίλος Ντόναλντ Τραμπ για να του κάνει τις βρωμοδουλειές. Αρκεί η συμπαράσταση κάποιων Δημοκρατικών σε έναν νεαρό άνθρωπο που βρίσκεται αγκαλιά με το θάνατο;

Αλληλεγγύη στα λόγια εκδηλώθηκε και στη νεαρή Τουρκάλα Ρουμέισα Οζτούρκ που της αφαιρέθηκε η άδεια εισόδου και το δικαίωμα στο μεταπτυχιακό, αφού ένα επικριτικό σχόλιο για την πολιτική Νετανιάχου, ακόμα ενός «φίλου» του Τραμπ, αρκούσε για να την βαφτίσει τρομοκράτη. Αλλά έτσι κι αλλιώς ο τίτλος αποδίδεται πλέον εύκολα, σε όποιον τολμήσει να αντιμιλήσει, όπως οι διαδηλωτές κατά του Ίλον Μασκ επειδή στο περιθώριο των διαμαρτυριών τους κάποιοι έκαψαν Tesla. Οι πολιτικοί αντίπαλοι βαφτίζονται σε μια στιγμή «τρομοκράτες». 

Δεν επιλέγεις πάντα τις μάχες σου

Eίναι τόσα πολλά τα παραδείγματα της προσπάθειας να ξηλωθεί το κράτος δικαίου, να οικοδομηθεί ένα «καθεστώς», που δεν υπάρχει ανάγκη να αρχίσεις να τα απαριθμείς. «Η δημοκρατία πεθαίνει μέρα μεσημέρι» όπως έγραψε η γερμανική Die Zeit. Και είναι πράγματι υποκριτικό να προφητεύουν κάποιοι ότι ο Τραμπ θα πέσει εξαιτίας της αποτυχίας του στην οικονομία. Το δηλητήριο που έσπειρε όμως στην κοινωνία δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι θα εξαφανιστεί από μόνο του.

Φυσικά και είναι αρκετοί αυτοί που τα βλέπουν και αναρωτιούνται πώς θα αντιδράσουν. Αλλά σε μια χώρα που είναι βαθιά διχασμένη εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία είναι παράδοξο να αναρωτιούνται ακόμα αν πρέπει να αντιδράσουν πιο δυναμικά και κυρίως πώς.

Ο προκάτοχός του Τραμπ, ο Τζο Μπάιντεν, χρειάστηκε κάπου 90 ημέρες για να ξεστομίσει την πρώτη κριτική του. Ίσως γιατί ξέρει ότι πίσω από την γέννηση ενός τέρατος υπάρχουν πάντα και οι ευθύνες εκείνων που δεν το είδαν να εκκολάπτεται. Όμως, όπως κατέληγε ο Πφάιφερ στο ήδη αναφερθέν σχόλιο του: «δεν μπορείς πάντα να επιλέγεις τις μάχες σου. Αυτή η μάχη για τη δημοκρατία και το κράτος 
δικαίου είναι απλώς πολύ σημαντική, οπότε πρέπει να αποδεχτούμε αυτή την πρόκληση».

πηγή: Deutsche Welle

__________________________________________

(*) O Κώστας Αργυρός είναι έλληνας δημοσιογράφος στην DW. Ασχολείται κυρίως με ευρωπαϊκά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα.