Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Οσα δεν έπραξαν Αχιλλέας Μπέος και Κώστας Αγοραστός για να σωθεί ο Βόλος

Σέβομαι όσους στο παρελθόν επέλεξαν το Μπέο για Δήμαρχο. Ήρθε, όμως, η ώρα της ευθύνης όλων μας απέναντι στην πόλη που αγαπάμε. Όσοι αγνοούν την ιστορία της πόλης είναι “καταδικασμένοι” να αρκούνται στα ελάχιστα και να γελούν βλέποντας το Δήμαρχο μ’ ένα κουβά στο χέρι να φωνάζει “μάνα ο Βόλος καίγεται” ή “μάνα ο Βόλος πνίγεται” και να οξύνει τον τοπικό διάλογο με ύβρεις προς κάθε κατεύθυνση. Ο Βόλος αξίζει καλύτερης τύχης...


 

του Ηλία Ξηρακιά 

Για μια ακόμη φορά, στο πολεοδομικό συγκρότημα (ΠΣ) Βόλου, προκλήθηκαν μεγάλες καταστροφές σε υποδομές και περιουσίες, από την έντονη βροχόπτωση που έπληξε την περιοχή. Ίσως δεν είναι η ώρα απόδοσης πολιτικών ευθυνών, όταν οι άνθρωποι που επλήγησαν και οι αρμόδιες υπηρεσίες προσπαθούν να αποκαταστήσουν τη λειτουργία της πόλης.

Δεν μπορεί, όμως, να αποδίδονται όλα στην κλιματική αλλαγή, που όλοι οι φορείς πρέπει να “λογαριάζουν”, όταν είναι ήδη ευρωπαϊκός και ελληνικός κανονισμός η εκπόνηση σχετικών Σχεδίων. Στην Περιφέρεια μας, βέβαια, μετά από δεκατρία(13) χρόνια Αγοραστού, το θέμα είναι σε “διαβούλευση”.

Αν, όμως, αναδείχθηκε κάτι σ’ αυτή τη θεομηνία είναι η εγκληματική ασυνέχεια στην αντιμετώπιση των χρόνιων προβλημάτων της πόλης, όπως η αντιπλημμυρική θωράκιση, από τις αιρετές Διοικήσεις στο Δήμο και την Περιφέρεια.

Είναι γνωστό ότι, λόγω θέσης και γενικότερου ανάγλυφου περιοχής, υπάρχει ανάγκη διαρκούς βελτίωσης της αντιπλημμυρικής θωράκισης του ΠΣ Βόλου κι όχι μόνο.

Η προηγούμενη μεγάλη καταιγίδα που έπληξε το Βόλο ήταν το 2006, με μεγάλες καταστροφές στις ίδιες “ευπαθείς” περιοχές ήτοι, το παραλιακό μέτωπο και τις συνοικίες, Παλιό Λιμεναρχείο, Νεάπολη, Άγιοι Ανάργυροι, Δέλτα κλπ, δηλαδή τις  χαμηλές ζώνες.

Στις καταστροφές του 2006 αποδείχθηκε ότι οι βασικές αιτίες του πλημμυρισμού των συνοικιών ήταν το ελλιπές δίκτυο ομβρίων, η “εκτροπή” του Ξηριά μέσα στη Νεάπολη, από τη διάβρωση των χωμάτινων πρανών, καθώς και η υπερχείλιση του Κραυσίνδωνα, στην περιοχή της γέφυρας του ΟΣΕ και της Παπαδιαμάντη.

Οι τότε αιρετοί Παπατόλιας & Βούλγαρης ανέλαβαν αμέσως πρωτοβουλίες μελέτης και κατασκευής αντιπλημμυρικών έργων στον τομέα ευθύνης τους ήτοι, στους χείμαρρους Ξηριά και Κραυσίνδωνα η Νομαρχία και τα υπόλοιπα ο Δήμος.

Από τις μελέτες που συντάχθηκαν προέκυψε η ανάγκη οριστικής διευθέτησης της κοίτης και των πρανών του Ξηριά, από τη “μπουρμπουλήθρα” μέχρι το Διμήνι (Α’ φάση), η ανύψωση των πρανών του Κραυσίνδωνα, στο τελευταίο τμήμα του από Αναπαύσεως μέχρι θάλασσα κι η κατασκευή ειδικού υδραυλικού έργου, στη γέφυρα του ΟΣΕ και της Παπαδιαμάντη, με ταπείνωση της κοίτης του ποταμού
(κάτω διάβαση), ώστε να διαμορφωθεί η αναγκαία υδραυλική διατομή (άνοιγμα γέφυρας).

Αντίστοιχα οι μελέτες του Δήμου προέκριναν, μεταξύ άλλων, αντλιοστάσιο στο Παλαιό Λιμεναρχείο, δύο μεγάλες δεξαμενές 1500 μ3 με τα αντίστοιχα αντλιοστάσια στη Νεάπολη και δύο μεγάλους οχετούς ομβρίων στη Ζάχου και την Καραμπατζάκη παράλληλα με το ποτάμι.

Ποια ήταν η συνέχεια;. Ο Περιφερειάρχης ολοκλήρωσε μεν τη συνεχιζόμενη εργολαβία Ξηριά και Κραυσίνδωνα, ποτέ όμως, μετά από τρεις (3) θητείες, δεν συνέχισε ούτε ένα (1) μέτρο την διευθέτηση της κοίτης του Ξηριά σε Διμήνι και Ν. Ιωνία και κυρίως δεν κατασκεύασε το καίριο υδραυλικό έργο κάτω από τη γέφυρα του ΟΣΕ στον Κραυσίνδωνα.

Έτσι, στις τωρινές πλημμύρες, όπως αναμενόταν, “ο μεν Ξηριάς, κάτω από το Διμήνι, λειτούργησε “άψογα” ο δε Κραυσίνδωνας, μπούκωσε” και πάλι στην επίμαχη γέφυρα και εξετράπη καταστρέφοντας περιουσίες και υποδομές στις γύρω συνοικίες.

Στο Δήμο Βόλου (ΔΕΥΑΜΒ) τα αντίστοιχα έργα είχαν μεν ολοκληρωθεί επί Βούλγαρη & Σκοτινιώτη, ποτέ όμως δεν δοκιμάσθηκαν και δεν λειτούργησαν, γιατί το 2014 η ιστορία της πόλης ξαφνικά, “σταμάτησε” και ξεκίνησε από το μηδέν με το νέο Δήμαρχο. Το παρελθόν και κάθε σχεδιασμός, που ήταν σε εξέλιξη στην πόλη, “διαγράφθηκε” κι οι προηγούμενοι αιρετοί όχι μόνο δεν κλήθηκαν να
συνεργαστούν για το κοινό καλό, αλλά καθημερινά και μέχρι σήμερα καθυβρίζονται ως πολιτικοί απατεώνες.

Τα μείζονα και χρόνια προβλήματα της πόλης, όμως, δεν αντιμετωπίζονται έτσι. Τα αποτελέσματα, σε κάθε πεδίο δράσης του Δήμου, είναι σήμερα φανερά στον καθένα. Στις τωρινές πλημμύρες, όπως φαίνεται, δεν λειτουργούσουν ούτε το αντλιοστάσιο του Παλιού Λιμεναρχείου ούτε οι δεξαμενές συλλογής και εκτόνωσης των όμβριων στη Νεάπολη και βέβαια το πολύτιμο έργο στη γέφυρα του ΟΣΕ δεν υπήρχε, αφού ο Δήμος ποτέ δεν το διεκδίκηση από τον Αγοραστό, πόσο μάλλον
τη συνέχιση των έργων στην κοίτη του Ξηριά.

Έτσι, όμως, δεν προοδεύει μια μεγάλη πόλη με τα πλεονεκτήματά και τις δυνατότητες του Βόλου. Σέβομαι όσους στο παρελθόν επέλεξαν το Μπέο για Δήμαρχο. Ήρθε, όμως, η ώρα της ευθύνης όλων μας απέναντι στην πόλη που αγαπάμε. Όσοι αγνοούν την ιστορία της πόλης είναι “καταδικασμένοι” να
αρκούνται στα ελάχιστα και να γελούν βλέποντας το Δήμαρχο μ’ ένα κουβά στο χέρι να φωνάζει “μάνα ο Βόλος καίγεται” ή “μάνα ο Βόλος πνίγεται” και να οξύνει τον τοπικό διάλογο με ύβρεις προς κάθε κατεύθυνση. Ο Βόλος αξίζει καλύτερης τύχης. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο αυτό το καταπληκτικό ψηφοδέλτιο υποψηφίων, που συσπειρώθηκε γύρω από το Νίκο Παπαπέτρο και το πρόγραμμα ανάταξης
πηγή: https://gegonota.news/

«Θεωρίες Συνωμοσίας και η υποψηφιότητα Κασσελάκη» (του Νίκου Βρυώνη)

«Η υποψηφιότητα Κασσελάκη είναι μια υποψηφιότητα, πολιτική συμπύκνωση της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 και μετά. Μια υποψηφιότητα φυσιολογικής εξέλιξης που εκφράζει (με βάση τα χαρακτηριστικά του και τις θέσεις του) την ικανότητα και διάθεση να παίξει ως αντίπαλο δέος στη δεξιά του Μητσοτάκη...», υποστηρίζει στο άρθρο του ο Νίκος Βρυώνης...


Θα αφήσουμε στην άκρη τις θεωρίες συνωμοσίας που διαβάζουμε και θα περιοριστούμε σε ένα σύντομο πολιτικό σχόλιο με βάση αυτά που έχουμε διαβάσει και ακούσει μέχρι και σήμερα.

Ο 5ος υποψήφιος για την Προεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης, με βάση τα λεγόμενα του και τις αρχές που έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας Φιλελεύθερος Δημοκράτης, υπέρμαχος των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Στην οικονομία φιλελεύθερα κεντρώος με τη λογική του αποτελεσματικού management, αλλά με δόσεις κοινωνικής πολιτικής και ευαισθησίας. Στα εθνικά, κινείται στη κλασσική γραμμή “ανήκουμε στη Δύση”. Στα εσωκομματικά “αμερικανίζει”. Τα αμεσοδημοκρατικά και θεσμικά αδιαμεσολάβητα που ακούγονται ωραία στα αυτιά του πολίτη η ενός κόμματος που έχει μετατραπεί σε απλό εκλογικό μηχανισμό απέχουν πολύ από τις πραγματικές δημοκρατικές λειτουργίες. Μάλλον (μένει να φανεί) οι θέσεις είναι επηρεασμένες από τον τρόπο λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων (παρατάξεων) των ΗΠΑ.

Είναι μια υποψηφιότητα, πολιτική συμπύκνωση της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 και μετά. Μια υποψηφιότητα φυσιολογικής εξέλιξης που εκφράζει (με βάση τα χαρακτηριστικά του και τις θέσεις του) την ικανότητα και διάθεση να παίξει ως αντίπαλο δέος στη δεξιά του Μητσοτάκη. Ως πρόσωπο που θα αναστηλώσει τον αναγκαίο δικομματισμό, χωρίς να ανατρέπει τους υφιστάμενους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Μπορεί υπό προϋποθέσεις να δημιουργήσει πρόβλημα στον ανεπαρκέστατο Ανδρουλάκη αλλά και μια πίεση στο χώρο του φιλελεύθερου κέντρου που εκφράστηκε εκλογικά με τον Μητσοτάκη.

Το πρόβλημα του θα είναι περισσότερο η εσωκομματική διαχείριση με έναν κόσμο στη βάση αλλά και στα “ανώτερα κλιμάκια”. Το πώς θα συνυπάρξουν στην οριστική και συμβολική μεταστροφή προς το Κέντρο και με στοιχεία λειτουργίας μακριά από τις παραδόσεις της Αριστεράς. (Όλα τα προηγούμενα ήταν ανεκτά στο πρόσωπο του Τσίπρα και τώρα αυτές οι λογικές και λειτουργίες δείχνουν τα όρια τους).

Οι 4 άλλοι υποψήφιοι δεν έχουν πει βέβαια και τίποτα πιο αριστερό και ριζοσπαστικό, που η νέα υποψηφιότητα να ανατρέπει ιδεολογικά και προγραμματικά τις κατευθύνσεις. Είναι όμως υποψηφιότητες με συγκεκριμένα όρια. Η νέα υποψηφιότητα, άγνωστη, δεν είναι «δοκιμασμένη», προκαλεί εντός και εκτός του στενού κομματικού ακροατηρίου , εκτός από ελπίδα και μια έντονη ανησυχία (για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά). Η αντίδραση του κομματικού μηχανισμού, των μελών αλλά και των ψηφοφόρων που θα συμμετάσχουν στις εσωκομματικές εκλογές , είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που αναμένουμε για να βγουν πιο ουσιαστικά συμπεράσματα.

Οι εξελίξεις ενδιαφέρουσες, το πολιτικό σκηνικό μπορεί να αλλάξει ( πιθανά ακόμα και μόνο η παρουσία του στο δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών).

Όμως , και μόνο η υποψηφιότητα ενός νέου, αγνώστου, ως υποψήφιου για την προεδρεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με αυτά τα χαρακτηριστικά, που προκάλεσε ενδιαφέρον σε όλο το πολιτικό σύστημα, δείχνει περισσότερο τα εύθραυστα όρια του κομματικού συστήματος και όχι αν είναι ικανός, καλός, κακός, αριστερός η “βαλτός” ο συγκεκριμένος υποψήφιος.

Κλείνοντας το σύντομο και εκ των πραγμάτων ατελές σχόλιο μια επισήμανση για τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας και σενάρια που διαβάζουμε.

Όλα είναι πιθανά. Ακόμα και για κάποιους που δεν μπορούμε να φανταστούμε η να περνάει ο νους μας μπορεί να είναι πιθανό να συμμετέχουν σε παρόμοια η άλλα σενάρια. Το πρόβλημα είναι ότι αν ξεκινάς με τα σενάρια και τις θεωρίες συνωμοσίας, ενώ φαίνεται να εξηγούνται όλα απλά και λογικά, παραμένεις σε αυτές, νομίζοντας ότι έκανες μια φοβερή ανάλυση και ανακάλυψη αλλά δεν απαντάς στην ουσία των ερωτημάτων και δείχνει μάλλον ανεπάρκεια πολιτικών θέσεων και αναλύσεων.

Δυστυχώς, οι θεωρίες συνωμοσίας και ο ανορθολογισμός διαπερνούν οριζόντια και κάθετα την πολιτική και κοινωνική δομή της κοινωνίας μας, αλλά αυτό είναι χρόνιο πρόβλημα που δυστυχώς οξύνεται.

Νίκος Βρυώνης είνια μέλος του Π.Σ. ΛΑΕ-ΑΑ

Υβριδικός Πόλεμος

Υβριδικός πόλεμος ή πόλεμος νέτα – σκέτα γίνεται. Γίνεται από την κυβέρνηση, τα συστημικά ολοκληρωτικά ΜΜΕ (που ξεπέρασαν τα μήντια της δικτατορίας, αν και με διαφορετικές μεθόδους), τον διαπλεκόμενο δημοσιογραφικό, πνευματικό, πανεπιστημιακό μας κόσμο και όλες τις εκδοχές μιας βλακοφρόνου άκρας δεξιάς την οποία απελευθέρωσε το απίστευτο χάλι της ελληνικής αριστεράς και κεντροαριστεράς όλων των αποχρώσεων...

 

 

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος *


Η χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών και τα διάφορα λόμπυ των λαμογίων, παραφρόνων και ακροδεξιών που τη σιγοντάρουν έχουν κινητοποιηθεί τώρα για να αποδώσουν την ευθύνη μιας τεράστιας και σε μεγάλο βαθμό αποτρέψιμης εθνικής καταστροφής στους μετανάστες, σε Τούρκους και Ρώσους πράκτορες ή σε εξωγήινους.

Πριν ήταν η κλιματική κρίση. Προφανώς υπάρχει η κρίση, αυτός όμως είναι λόγος για να κάνουμε περισσότερα, όχι λιγότερα για να αντιμετωπίσουμε τα ακραία καιρικά φαινόμενα που προκαλεί!

Επειδή τώρα δεν φτάνει η κλιματική αλλαγή για να δικαιολογηθεί η άνευ ιστορικού προηγουμένου καταστροφή της Ελλάδας και οι ευθύνες της κυβέρνησης γι’ αυτή την καταστροφή, έχουμε βαρύγδουπες εκφράσεις ανεξιχνίαστου νοήματος που κινητοποιούνται όπως “υβριδικός πόλεμος” και “ασύμμετρες απειλές” για να εξηγήσουν το ελληνικό μπουρδέλο. ‘Οσο πιο βαρύγδουπη είναι μια έκφραση, τόσο πιο μεγάλη εντύπωση κάνει. ‘Οσο πιο ακατανόητη τόσο λιγότερο τη θέτει κανείς σε κριτική και έλεγχο.

Μέχρι και ο ‘Αρειος Πάγος κινητοποιήθηκε να βρει τις εγκληματικές συμμορίες που βάζουν τις φωτιές. Δεν χρειάζεται όμως να ψάξει στα δάση της Θράκης. Θα έφτανε μια έρευνα στου Μαξίμου και στα Υπουργεία για να μάθουμε ότι τίποτα δεν λειτουργεί ούτε στο κράτος ούτε στην κυβέρνηση κι ότι αυτό το κράτος και αυτή η κυβέρνηση δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε τις φωτιές, ούτε και κανένα άλλο πρόβλημα της χώρας. ‘Ολοι οι νοήμονες ‘Ελληνες ξέρουν τι ενδιαφέρει αποκλειστικώς κυβέρνηση και κράτος. Υποθέτουμε ότι και οι αξιότιμοι ανώτεροι δικαστές το γνωρίζουν επίσης.

Από αυτό το κράτος και από αυτούς τους πολιτικούς περιμένουν να μας προστατεύσουν από τις πυρκαγιές, κάτι που δεν κατάφερναν ακόμα και σε πολύ καλύτερους καιρούς;

Κι αφού θέλουν να μάθουν τις εγκληματικές συμμορίες που δρουν στη Θράκη γιατί δεν ρωτάνε τον κ. Μητσοτάκη που παρακολουθεί τους πάντες; (ή εναλλακτικά τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες που έστησαν το κύκλωμα των παρακολουθήσεων;).

Δεν μπορούμε ασφαλώς να αποκλείσουμε ότι κάποιοι βάζουν φωτιές. ‘Οχι βέβαια οι μετανάστες, οι Ρώσοι και οι Τούρκοι πράκτορες, αλλά, πιθανότερο, τα γνωστά λαμόγια του ελληνικού Εργολαβιστάν (που έχουν άριστες σχέσεις συνήθως και με το ίδιο το γκουβέρνο).

Εν πάσει περιπτώσει, είτε έτσι, είτε αλλοιώς, γιατί δεν πιάνεται έστω ένας από όλους αυτούς;

Ο αρχηγός του ΓΕΕΘΑ (σε καλά χέρια και η άμυνα, όχι θα υστερούσε) πήγε στη Θράκη με τους κομμάντος του να κάνει περιπολίες, με το κράτος να διασπείρει πάλι φήμες περί αγνώστων κυκλωμάτων εμπρηστών. (Συνωμοσιολογία για να σκεπαστεί η ανικανότητα στις φωτιές! Αν ισχύει ότι «μας έκαψαν» θα πέσουν σήμερα κεφάλια; – Militaire.gr)

Υβριδικός πόλεμος ή πόλεμος νέτα – σκέτα γίνεται. Γίνεται από την κυβέρνηση, τα συστημικά ολοκληρωτικά ΜΜΕ (που ξεπέρασαν τα μήντια της δικτατορίας, αν και με διαφορετικές μεθόδους), τον διαπλεκόμενο δημοσιογραφικό, πνευματικό, πανεπιστημιακό μας κόσμο και όλες τις εκδοχές μιας βλακοφρόνου άκρας δεξιάς την οποία απελευθέρωσε το απίστευτο χάλι της ελληνικής αριστεράς και κεντροαριστεράς όλων των αποχρώσεων. Είναι ο πόλεμος που γίνεται από την απερίγραπτη “ελίτ” και την κυβέρνηση αυτής της χώρας εναντίον του μυαλού, της ευθυκρισίας, της μνήμης και της αξιοπρέπειας των Ελλήνων πολιτών.

Μάλιστα, μετανάστες, Τούρκοι και Ρώσοι έβαλαν τις φωτιές. Μήπως οι ίδιοι έσπρωξαν τα τρένα να τρακάρουν μετωπικά στα Τέμπη; Αυτοί εμπόδισαν τα ασθενοφόρα να φτάσουν εγκαίρως στους ασθενείς που πέθαναν περιμένοντάς τα; Αυτοί γκρέμισαν τη γέφυρα στην Πάτρα σκοτώνοντας τους ανθρώπους από κάτω; Αυτοί έχουν διαλύσει τα σχολεία και τα νοσοκομεία μας; Αυτοί έχουν αφήσει χωρίς πιστοποίηση αεροδρόμια και τις αεροπορικές μας εταιρείες; Αυτοί άφησαν χωρίς συντήρηση τα Κανανταίρ που οδήγησαν στο θάνατο τους αεροπόρους που τα οδηγούσαν; Αυτοί άφησαν ανυπεράσπιστες απέναντι σε ενδεχόμενη φωτιά τις στρατιωτικές βάσεις; Ή μήπως μετανάστες, Τούρκοι και Ρώσοι ανάγκασαν τους πολιτικούς μας να τα πιάνουν από τη Ζήμενς, τη Νοβάρτις και χίλιες δυό άλλες μεριές;

Στην κατάσταση που είναι σήμερα το ελληνικό κράτος, αν πραγματικά το ήθελαν Τούρκοι και Ρώσοι πράκτορες, θα το είχαν κυριολεκτικά ανατινάξει.

Σκάνδαλα και κρίσεις γίνονται και σε άλλες χώρες. Μόνο που σε κάπως κανονικές χώρες, χώρες δηλαδή που διατηρούν κάποιες προοπτικές και δυνατότητες επιβίωσης, προκαλούν επανορθωτικές κινήσεις. Στην Ελλάδα προκαλούν ακόμα μεγαλύτερες απομακρύνσεις από τον κανονικό τρόπο κρατικής λειτουργίας.

Η χώρα μοιάζει με ασθενή στο τελευταίο στάδιο, με πολυοργανική ανεπάρκεια…

- ΥΓ1. ‘Ενα μείζον πολύ σημαντικό θέμα που δεν ήταν όμως το θέμα μας στο άρθρο είναι ο επί δεκατρία χρόνια κανιβαλλισμός του ελληνικού κράτους σε εφαρμογή των αποικιακών καταστροφικών Μνημονίων και Δανειακών – που εξακολουθούν να ισχύουν άλλωστε παρά τα ψέμματα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων έως το 2060, αν υποθέσουμε ότι θα υπάρχει η Ελλάδα μέχρι τότε.

Σε μια περίοδο που η κλιματική κρίση θα επέβαλε τη δημιουργία πολύ ισχυρότερων υποδομών, οι ελληνικές υποδομές έχουν αφεθεί στην τύχη τους, ενώ και το κρατικό προσωπικό και οι κρατικές δαπάνες επί σχεδόν 15 χρόνια μειώνονται δραματικά.

Οι καταστροφές αυτές, που “προγραμματίστηκαν” από τα Μνημόνια και τις περικοπές τους δεν έχουν έλθει ακόμα στο μεγαλύτερο μέρος τους, θα φανούν όμως τα επόμενα χρόνια.

Στην υλική, πρέπει εξάλλου να προστεθεί η καθόλου ασήμαντη ηθική και πνευματική αποσύνθεση της χώρας.

- ΥΓ 2. Θυμίζουμε ότι και οι πυροσβέστες και η πολιτική προστασία ζήτησαν, όπως και ο πρώην Υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ζητήσει βοήθεια από τη Ρωσία. Φαίνεται όμως ότι την κυβέρνηση την ενδιαφέρει περισσότερο να διατηρήσει καλές σχέσεις με την Αμερική παρά να σώσει τα ελληνικά δάση.

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative.

Κυβέρνηση παγιδευμένη στο χάος που η ίδια δημιούργησε

Το πολιτικό προσωπικό του κυβερνητικού κόμματος αλλά και τα κεντρικά στελέχη του κυβερνητικού μηχανισμού γαλουχήθηκαν επί 4 ολόκληρα χρόνια με αυτή την πεποίθηση. Για όσο διάστημα το κυβερνητικό πρυτανείο μπορούσε να σιτίζει πλουσιοπάροχα τους μεγάλους, τους μεσαίους και, λιγότερο, τους μικρούς της οικονομίας, όλα «έβαιναν καλώς»...

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. που σχηματίστηκε ύστερα από τις δεύτερες εκλογές παρέλαβε από τον προεκλογικό της εαυτό ένα ιδιότυπο... χάος. Τα χρήματα του ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, κυρίως όμως το γεγονός ότι μόνη αυτή από όλες τις κυβερνήσεις, από το 2010 μέχρι και σήμερα, διήγε τον κυβερνητικό βίο της σε συνθήκες δημοσιονομικής «ευελιξίας» που της επέτρεψε να οικοδομήσει έναν πολυπλόκαμο-πανεθνικό μηχανισμό δεκάδων δισ. ευρώ επιδοτήσεων, δημιούργησαν και στην ίδια την ψευδαίσθηση ότι η πολιτική ταυτίζεται με την επικοινωνία.


Οτι η οικονομία δουλεύει με τον αυτόματο πιλότο της αγοράς (αρκεί να αφήσει κάθε είδους κερδοσκοπία και κερδοσκόπο ασύδοτο). Και ότι η μεταρρύθμιση ταυτίζεται με το «σάρωμα» κάθε λογής εργασιακού δικαιώματος, με την περιφρόνηση στους κανόνες του κράτους δικαίου και με ληστρικές πρακτικές ενάντια στο περιβάλλον.

Το πολιτικό προσωπικό του κυβερνητικού κόμματος αλλά και τα κεντρικά στελέχη του κυβερνητικού μηχανισμού γαλουχήθηκαν επί 4 ολόκληρα χρόνια με αυτή την πεποίθηση. Για όσο διάστημα το κυβερνητικό πρυτανείο μπορούσε να σιτίζει πλουσιοπάροχα τους μεγάλους, τους μεσαίους και, λιγότερο, τους μικρούς της οικονομίας, όλα «έβαιναν καλώς». Κι έτσι, μεταξύ άλλων, ήρθε και ο θρίαμβος στις εκλογές.

Τώρα όμως οι πόροι λιγοστεύουν πολύ λόγω της επανόδου στη δημοσιονομική λιτότητα. Κι όχι μόνο αυτό: χωρίς τα «μπόνους» της προηγούμενης τετραετίας αποδεικνύονται τα όρια της αντίληψης ότι η οικονομία και η κοινωνία μπορούν να διοικούνται σαν πολυεθνική με... CEO τον πρωθυπουργό.

Μεταξύ άλλων οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν -στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, στην πάταξη του λαθρεμπορίου (για παράδειγμα στα καύσιμα), στην πάταξη των ολιγοπωλιακών και μονοπωλιακών πρακτικών, στην ουσιαστική φορολόγηση των υπερκερδών- αποκτούν τεράστια σημασία σε συνθήκες που ένα νέο κύμα ανατιμήσεων αναμένεται να κορυφωθεί στις αρχές του φθινοπώρου. Και -ω του δράματος!- τα pass τελειώνουν οσονούπω και ο «εθνικός στόχος» της επενδυτικής βαθμίδας δεν επιτρέπει γαλαντομίες...

Ετσι η κυβέρνηση μοιάζει όλο και περισσότερο να «χάνει την μπάλα». Και μέσα σε όλα τα άλλα αυξάνεται η «γκρίνια» των μικρών και των μεσαίων, καθώς το πρυτανείο δεν μπορεί να σιτίζει πλουσιοπάροχα μεγάλους, μεσαίους και μικρούς.

Ηρθε η ώρα η κυβέρνηση να διαχειριστεί το χάος που η ίδια δημιούργησε –και παρέδωσε στον εαυτό της... Και είναι βέβαιο ότι, αναγκασμένη να διαλέξει, θα πάρει... διακριτικά το μέρος των μεγάλων και δεν θα κάνει τίποτα ουσιαστικό για τα θύματα του νέου κύματος ανατιμήσεων.

ΕΦ.ΣΥΝ./ Άποψη

Βασίλης Κορκίδης: «Οι συνήθεις αιτίες των υψηλών τιμών στα καύσιμα»

Το «ασανσέρ» στις τιμές των υγρών καυσίμων φαίνεται ότι μεσούσης της θερινής περιόδου απασχολεί έντονα τόσο τον επιχειρηματικό κόσμο, όσο και τα νοικοκυριά, με το «μεγάλο στοίχημα» να είναι που τελικά θα διαμορφωθεί μια «μέση τιμή». Ωστόσο κάτι τέτοιο προς ώρας δεν διαφαίνεται, καθώς μια σειρά παραμέτρων και εξωγενών καταστάσεων δυσκολεύουν μία εκτίμηση για τη τελική διαμόρφωση των τιμών.

 

  Βασίλης Κορκίδης *

Οι συνήθεις λόγοι που αυξάνονται οι τιμές του πετρελαίου διεθνώς, αφορούν στη προσφορά και ζήτηση, στην αύξηση και μείωση της παραγωγής, σε γεωπολιτικούς παράγοντες και βεβαίως στις περιβαλλοντικές ανησυχίες. Η αύξηση της παγκόσμιας ζήτησης για πετρέλαιο μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση των τιμών, ειδικά αν η παραγωγή δεν αυξηθεί ανάλογα. Επίσης οι πολεμικές συγκρούσεις, η αστάθεια σε πετρελαϊκούς παραγωγούς, η περιορισμένη πρόσβαση από εξαγωγικές περιοχές μπορούν να επηρεάσουν τη τροφοδοσία και να αυξήσουν τις τιμές. Η ανάπτυξη και οι διακυμάνσεις της οικονομίας μπορούν επίσης να επηρεάσουν τη τιμή, ενώ οι περιβαλλοντικές ανησυχίες και η χρήση άλλων ενεργειακών πηγών μπορούν να μειώσουν τη ζήτηση. Όλες αυτές οι αιτίες μεμονωμένα και συνδυαστικά συμβάλλουν στην αύξηση των τιμών του πετρελαίου και δημιουργούν πιέσεις.

Το «ασανσέρ» στις τιμές των υγρών καυσίμων φαίνεται ότι μεσούσης της θερινής περιόδου απασχολεί έντονα τόσο τον επιχειρηματικό κόσμο, όσο και τα νοικοκυριά, με το «μεγάλο στοίχημα» να είναι που τελικά θα διαμορφωθεί μια «μέση τιμή». Ωστόσο κάτι τέτοιο προς ώρας δεν διαφαίνεται, καθώς μια σειρά παραμέτρων και εξωγενών καταστάσεων δυσκολεύουν μία εκτίμηση για τη τελική διαμόρφωση των τιμών. Η ανοδική ζήτηση για υγρά καύσιμα αποδίδεται αφενός στη πορεία της ελληνικής οικονομίας, αλλά και στην αυξημένη τουριστική κίνηση, η οποία δείχνει να έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά μακρύτερης περιόδου. Ένας νέος γύρος ανατιμήσεων της βενζίνης και του ντίζελ κίνησης έχει και πάλι ξεκινήσει και σύμφωνα με εκτιμήσεις της αγοράς οι τιμές κινούνται σε υψηλά για την εποχή επίπεδα.

Ειδικότερα στην «εσωτερική αγορά» η αυξημένη κινητικότητα για τους αδειούχους του Αυγούστου βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και καλούνται να πληρώσουν τα καύσιμα πολύ παραπάνω από ό,τι συνήθιζαν τους προηγούμενους μήνες. Στη νησιωτική χώρα οι τιμές είναι καταφανώς πολύ υψηλότερες σε σχέση με εκείνες των πρατηρίων στην ηπειρωτική χώρα γεγονός που αποδίδεται στο επιπρόσθετο κόστος της μεταφοράς των καυσίμων το οποίο και επηρεάζει μόνιμα την τελική τιμή στην αντλία. Με βάση τα στοιχεία από το Παρατηρητήριο Τιμών Υγρών Καυσίμων του υπουργείου Ανάπτυξης, η μέση πανελλαδική τιμή της βενζίνης έχει εκτοξευτεί σε διάστημα ενός μήνα σχεδόν στα 2 ευρώ ανά λίτρο. Οι τιμές στην αντλία αποτελούν εδώ και χρόνια μόνιμο αντικείμενο συζητήσεων, καθώς οι Έλληνες δεν απολαμβάνουμε φθηνότερα καύσιμα έναντι των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Η «World of Statistics» κατατάσσει την Ελλάδα στις δέκα ακριβότερες χώρες στη τιμή της βενζίνης και με την υψηλότερη φορολόγηση στην ΕΕ που αντιστοιχεί στο 58,48% της συνολικής αξίας.

Μετά τη πρόσφατη ανακοίνωση των δύο μεγαλύτερων πετρελαιοπαραγωγών χωρών, Σαουδικής Αραβίας και Ρωσίας, να προχωρήσουν σε επέκταση των περικοπών κατά 1 εκατ. και 300.000 βαρέλια την ημέρα, αναλυτές της UBS, περιμένουν έλλειμμα στην αγορά άνω του 1,5 εκατ. βαρελιών την ημέρα τον Σεπτέμβριο, σε συνέχεια του εκτιμώμενου ελλείμματος 2 εκατ. βαρελιών τον Αύγουστο. Η δε ρωσική κυβέρνηση, μετά τη σύνοδο των υπουργών της ομάδας του ΟΠΕΚ+ ανέφερε ότι όσον αφορά τη ζήτηση, η παγκόσμια κατανάλωση πετρελαίου θα αυξηθεί κατά 2,4 δισ. βαρέλια την ημέρα. Είναι προφανές ότι το «μείγμα» της μειωμένης διάθεσης πετρελαίου με την αυξημένη ζήτηση από τις αγορές θα είναι «εκρηκτικό». Ως εκ τούτου, τις έξι τελευταίες εβδομάδες, η τιμή του πετρελαίου μπρεντ έχει ενισχυθεί 17% και του αμερικανικού αργού 20% ξεπερνώντας τα 86 δολάρια.

Κύκλοι της αγοράς πιθανολογούν ότι το προσεχές διάστημα το βαρέλι θα κυμανθεί κοντά στα 100 δολάρια αν η ζήτηση συνεχίσει την ανιούσα με τα σενάρια για την διαμόρφωση των λιανικών τιμών να είναι επιπέδου «θρίλερ». Η αγορά θα συνεχίσει να βρίσκεται μεταξύ της σύσφιξης της παγκόσμιας προσφοράς και των φόβων της ζήτησης. Σύμφωνα με την έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας, η παγκόσμια ζήτηση πετρελαίου αναμένεται να αυξηθεί κατά 2,2 εκατ. βαρέλια την ημέρα στα 102 εκατ. φέτος. Ωστόσο, η παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου προβλέπεται να αυξηθεί μόνο κατά 1,5 εκατ. βαρέλια την ημέρα στα 101,5 εκατ. Την ίδια ώρα το ενδιαφέρον στρέφεται στην Κίνα καθώς εμφανίζει διακυμάνσεις ως προς τους δείκτες οικονομικής ανάπτυξης, γεγονός που καθιστά δυσδιάκριτο επί του παρόντος εάν θα «τραβήξει» λιγότερα πετρελαιοειδή η κινέζικη αγορά.

Ο Σεπτέμβριος αναμένεται να είναι ο καθοριστικός μήνας των εξελίξεων, με την Σαουδική Αραβία και την Ρωσία να κρατούν «κρυφά τα χαρτιά τους» για την μετέπειτα πορεία που θα ακολουθήσουν. Η μείωση της παραγωγής πετρελαίου από τη Σαουδική Αραβία φαίνεται να συνδέεται με τους περιορισμούς φυσικού αερίου από τη Ρωσία. Αν και τα δύο είδη καυσίμων είναι διαφορετικά, η παγκόσμια ενεργειακή αγορά είναι συνδεδεμένη και η δυναμική της μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις παραγωγών και εξαγωγέων. Η Ρωσία είναι άλλωστε ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς φυσικού αερίου και οι περιορισμοί στη παραγωγή του μπορούν να επηρεάσουν την παγκόσμια προσφορά. Εάν λοιπόν συνεχιστούν οι περιορισμοί στις εξαγωγές φυσικού αερίου, οι ευρωπαϊκές χώρες και αγορές θα στραφούν στο πετρέλαιο, καθώς όλες οι χώρες χρησιμοποιούν εναλλακτικά «ενεργειακά πηγάδια» για να καλύψουν εγκαίρως τις χειμερινές ανάγκες τους. Συνεπώς, οι συγκεκριμένες κινήσεις στην ενεργειακή αγορά, προκαλούν τις νέες αυξήσεις στη τιμή του πετρελαίου και για άλλη μια φορά δεν υπάρχει κανένα μυστήριο, αλλά οι γνωστές, συνήθεις αιτίες.

* Ο Βασίλης Κορκίδης είναι Πρόεδρος του ΕΒΕΠ & της ΠΕΣΑ

 

 

Δημ. Καζάκης: "Ευτυχώς, θα μας σώσουν οι Αμερικάνοι..."

Ακόμη καπνίζουν τα ερείπια της Νέας Αγχιάλου και οι Αμερικανοί θέλουν να ξεχάσουμε ότι για τα τραγικά χάλια των ενόπλων δυνάμεων δεν ευθύνονται μόνο και αποκλειστικά οι κυβερνώντες. Θέλουν να ξεχάσουμε την τρομακτική υποβάθμισή τους υπό το καθεστώς των μνημονίων, αλλά και υπό το καθεστώς της στρατηγικής υποτέλειας στις ΗΠΑ, που μετέτρεψαν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σε εφεδρεία πολέμου εναντίον των εχθρών του ΝΑΤΟ...


Δημήτρης Καζάκης*

Με τρία ελικόπτερα Χοκ, αλλά και άλλα τρία τύπου Σινούκ συμμετέχουν οι ΗΠΑ στην προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών. Πήραν λοιπόν τα κουβαδάκια τους και ήρθαν οι Αμερικανοί μαζί με την κυβέρνηση να παίξουμε όλοι μαζί το γνωστό παιχνίδι κατάσβεση πυρκαγιών.

Τέτοια εθνική υπερηφάνεια έχει να νιώσει ο παροιμιώδης μέσος Έλληνας, από την εποχή των Ιμίων. Και φυσικά ας ξεχάσουμε το γεγονός ότι χάρις στον παγκόσμιο πόλεμο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, είναι αδύνατον να έχουμε τη συνδρομή των γιγαντιαίων Μπέριεφ και Ιλιούσιν. Οι Ρώσοι αρνήθηκαν ακόμη και στο Σουλτάνο, να τα δώσουν αν είναι να επωφεληθεί ο Μητσοτάκης, ο οποίος ποδοπατώντας κάθε έννοια δικαίου, εσωτερικού και διεθνούς, τους κήρυξε τον πόλεμο.

Ακόμη καπνίζουν τα ερείπια της Νέας Αγχιάλου και οι Αμερικανοί θέλουν να ξεχάσουμε ότι για τα τραγικά χάλια των ενόπλων δυνάμεων δεν ευθύνονται μόνο και αποκλειστικά οι κυβερνώντες. Θέλουν να ξεχάσουμε την τρομακτική υποβάθμισή τους υπό το καθεστώς των μνημονίων, αλλά και υπό το καθεστώς της στρατηγικής υποτέλειας στις ΗΠΑ, που μετέτρεψαν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σε εφεδρεία πολέμου εναντίον των εχθρών του ΝΑΤΟ με ότι συνεπάγεται με όρους γενικευμένης διάλυσης και απαξίωσης του έμψυχου δυναμικού, της οργανωτικής επάρκειας και γενικά της αμυντικής ικανότητας της χώρας.

Θέλουν να ξεχάσουμε επίσης ότι την ίδια ώρα το πιο προηγμένο αεροπλανοφόρο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, USS Gerald R. Ford (CVN 78), με το πλήρωμά του, έφτασε χθες στον Περαιά. Τι κρίμα να μην υπάρχει πια η παλιά Τρούμπα, για να αναφωνήσει με ρίγη εθνικής υπηρεφάνειας, μας ξανάλθε το δολάριο!

Το λιμάνι του Περαιά είναι ο τρίτος σταθμός του ταξιδιού του πλοίου στην περιοχή επιχειρήσεων των Ναυτικών Δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη (NAVEUR) και παρέχει την ευκαιρία για την ενίσχυση της ισχυρής εταιρικής σχέσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας.

Πριν από την άφιξή του, οι φρεγάτες «Αιγαίον» (F 460) και «Νικηφόρος Φωκάς» (F 466) και το υποβρύχιο «Κατσώνης» (S-123) του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, πραγματοποίησαν σειρά συντονισμένων ασκήσεων με την Ομάδα Κρούσης του Gerald R. Ford (GRFCSG) για να ενισχύσουν την εταιρική διαλειτουργικότητα και να καταδείξουν τη δέσμευσή τους για την ασφάλεια στη Μεσόγειο. Η παρουσία αυτή στον Πειραιά έρχεται σε συνέχεια της προηγούμενης επίσκεψης στο λιμάνι από το USS George H.W. Bush (CVN 77), τον Φεβρουάριο του 2023.

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Οι εν λόγω φρεγάτες και το υποβρύχιο, από τα ελάχιστα αξιόπλοα πλοία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, έχουν διατεθεί ως ασπίδα προστασίας της αμερικανικής ομάδας μάχης, έναντι του Ρωσικού στόλου. Ήδη ο Ρωσικός στόλος της Μεσογείου έχει αναπτυχθεί στο νότιο Αιγαίο συνοδεία αεροσκαφών που φέρουν υπερηχητικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς.

Ο Ρώσοι έχουν ήδη κάνει σαφές ότι δεν θα επιτρέψουν επέκταση των επιχειρήσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα κι επομένως ο στόλος της Μεσογείου με έδρα τη Λατάκια της Συρίας, είναι έτοιμος να πλήξει στόχους εδάφους, θαλάσσης και αέρος εντός της ελληνικής επικράτειας.

Όμως εμείς δεν πρέπει να ανησυχούμε. Θα μας σώσουν οι Αμερικάνοι, πρώτα με τα κουβαδάκια τους για τις φωτιές και ύστερα με τον γνωστό και θεάρεστο τρόπο που διασώζουν τους Ουκρανούς συμμάχους τους.

Και προς Θεού, μην τολμήσει κανείς και θυμηθεί το παλλαϊκό αίτημα που συγκλόνιζε την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, «έξω αι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», που στόλιζε τα προπύλαια του Πολυτεχνείου την εποχή της ηρωικής αντιχουντικής εξέγερσης το 19173, διότι θα διαγραφεί από τα κατάστιχα του σημερινού παροιμιώδους μέσου Έλληνα.
_________________________________________

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Πίσω από τον εκλογικό θρίαμβο της ΝΔ (Μια ματιά στο εσωτερικό του κοινωνικού μπλοκ εξουσίας)

Μπορούμε να διαμορφώσουμε πολιτικό πρόγραμμα, πολιτικό σχέδιο με ηγεμονικές αξιώσεις; Δηλαδή σχέδιο στο οποίο οι υποτελείς κοινωνικές τάξεις να αναγνωρίζουν το συμφέρον τους και τις αξίες τους; Τότε θα έχουμε συγκεντρώσει τον λαό της Αριστεράς γύρω από το πρόγραμμα, και τότε θα μπορούμε να συγκροτήσουμε ταξικές συμμαχίες που θα σχηματίζουν το κοινωνικό μπλοκ εξουσίας των υποτελών κοινωνικών τάξεων.

 Ηλίας Ιωακείμογλου *

Η νίκη της ΝΔ στις εκλογές εξηγείται από την συσπείρωση της κοινωνικής Δεξιάς, του λαού της Δεξιάς, κάτω από το πολιτικό σχέδιο της ΝΔ που συγκρότησε ταξικές συμμαχίες της αστικής τάξης σε τρεις κατευθύνσεις: προς την παραδοσιακή ή παλαιά μικροαστική τάξη, προς την νέα μικροαστική τάξη των μισθωτών, και προς τις λαϊκές τάξεις-στηρίγματα της Δεξιάς.

Τη συμμαχία με τα παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα των εμπόρων, των μικρο-ιδιοκτητών και των μικρών επιχειρήσεων, η αστική τάξη την έχει ήδη αποκαταστήσει με το δεύτερο μνημόνιο, που έκανε πραγματικότητα το πιο τρελό όνειρο της επιχειρηματικής τάξης: την πλήρη υποταγή των εργαζόμενων τάξεων στις απαιτήσεις του εργοδότη. Η κυβέρνηση Σαμαρά υλοποίησε μια πολιτική συμμαχίας της αστικής τάξης με την παραδοσιακή (ή παλαιά) μικροαστική τάξη με μέσο την ενσωμάτωση ορισμένων κρίσιμων, βραχυπρόθεσμων συμφερόντων της στο κράτος: κατακόρυφη πτώση των μισθών και απελευθέρωση της μαύρης εργασίας, νομιμοποίηση των πιο άγριων μορφών εκμετάλλευσης των μισθωτών, ανεξέλεγκτη φορολογική συμπεριφορά των μικρών επιχειρήσεων, κατάργηση των ωραρίων και περαιτέρω αποδυνάμωση του περιορισμένου ελέγχου που ασκούσε η Επιθεώρηση Εργασίας.

Έτσι, ενώ το πρώτο μνημόνιο βύθιζε στην κρίση τις μικρές επιχειρήσεις περιορίζοντας τις πωλήσεις των προϊόντων τους, με το δεύτερο μνημόνιο και τα νομοθετήματα που ακολούθησαν, η αστική τάξη έθεσε ξανά κάτω από την φτερούγα της τα παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα των μικρών επιχειρήσεων, του εμπορίου και της αυτοαπασχόλησης, της μικρής ιδιοκτησίας, της φοροδιαφυγής και της αδήλωτης εργασίας, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και του δεσποτισμού του αφεντικού. Η δε κυβέρνηση του Σύριζα δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να διαταράξει το μνημονιακό πλαίσιο που είχε αλλάξει ριζικά τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου ήδη μέχρι το 2015. Εν συνεχεία, η κυβέρνηση της ΝΔ, συνέχισε και εμβάθυνε την αλλαγή του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος της εργασίας.

Αλλά και με την νέα μικροαστική τάξη των μισθωτών, των ανώτερων και μεσαίων στελεχών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, η αστική τάξη ανασυγκροτεί τις συμμαχίες της ήδη από τα χρόνια της κυβέρνησης Σαμαρά. Σε αντίθεση με την παλαιά μικροαστική τάξη των εμπόρων και της μικρής παραγωγής, που είναι μια τάξη δομικά συντηρητική, η νέα μικροαστική τάξη των πτυχιούχων, της ειδικευμένης διανοητικής εργασίας, που καταλαμβάνουν τις μεσαίες και ανώτερες θέσεις της ιεραρχίας των επιχειρήσεων και της κρατικής γραφειοκρατίας, που συχνά ασκούν επίβλεψη σε άλλους εργαζόμενους, που οργανώνουν και διευθύνουν την παραγωγή για λογαριασμό του κεφαλαιοκράτη και την κρατική μηχανή για λογαριασμού της αστικής τάξης στο σύνολό της, που είναι γενικά κοσμοπολίτες και διαθέτουν κουλτούρα που τους επιτρέπει να γεύονται τα πολιτιστικά προϊόντα και τα εμπορεύματα από όποια γωνιά της Γης και εάν προέρχονται, που είναι η κυβερνώσα τάξη (όχι η άρχουσα, αλλά η κυβερνώσα τάξη), είναι μια τάξη που δέχεται τις δυνάμεις της αλλαγής, είτε με την μορφή των αριστερών ιδεών είτε με τη μορφή του νεοφιλελευθερισμού, της σοσιαλδημοκρατίας κ.λπ. Πρόκειται επομένως για μια τάξη με επαμφοτερίζουσα πολιτική συμπεριφορά, που εκφράζει όμως ιδεολογικά και πολιτικά κάθε μορφή «προόδου» και εκσυγχρονισμού. Αυτός ο επαμφοτερίζων χαρακτήρας της θεμελιώνεται και στο γεγονός ότι η νέα μικροαστική τάξη, αν και τάξη μισθωτών, συσσωρεύει περιουσιακά στοιχεία, προσόδους και εξασφαλίζει έμμεση συμμετοχή στα κέρδη χάρη στη θέση της στις επιχειρήσεις και στο κράτος. Μετά το 2015, η Δεξιά ενίσχυσε τους δεσμούς της με την νέα μικροαστική τάξη και έβαλε κάτω από την ομπρέλα της ένα μεγαλύτερο μέρος της, επειδή με την παρακμή του Σύριζα η αριστερή εκδοχή της «προόδου» και του εκσυγχρονισμού υποχώρησε.

Οι μικροαστοί ως ταξικοί διαμεσολαβητές

Οι δύο μερίδες της μικροαστικής τάξης συγκροτούν δύο πρακτικές ιδεολογίες, δηλαδή δύο πρότυπα πρακτικών κανόνων για τον «σωστό τρόπο» να εργάζεσαι, να ζεις την καθημερινή σου ζωή, να αναπαράγεσαι βιολογικά, πολιτισμικά και ηθικά ώστε να μπορείς να ενταχθείς αρμονικά στην γενική κίνηση του κεφαλαίου και στο παιχνίδι του αστικού κράτους στο κοινωνικό σου περιβάλλον. Αυτές οι πρακτικές ιδεολογίες διαχέονται στη συνέχεια στις εργαζόμενες τάξεις, στο προλεταριάτο και το πρεκαριάτο, στους άνεργους, στο ημι-προλεταριάτο των υπηρεσιών και της διανοητικής εργασίας, ως πρότυπα που επιβάλλονται ενάντια στην αυθόρμητη ταξική ιδεολογία τους. Ο μικροαστισμός στις δύο εκδοχές του, παραδοσιακός και νέος, διαχέεται έτσι σε όλες τις κοινωνικές τάξεις πλην της αστικής.

Αυτή η «μικρο-αστικοποίηση» των εργαζόμενων τάξεων πραγματοποιείται με διαύλους επικοινωνίας μεταξύ των δύο μερίδων της μικροαστικής τάξης και των εργαζόμενων τάξεων, των ανέργων, των περιθωριοποιημένων κλπ που επιτρέπουν σε κάθε μία από τις δύο μικροαστικές μερίδες να αναλαμβάνει περιστασιακά τον ρόλο του μεσολαβητή μεταξύ της αστικής τάξης και των λαϊκών τάξεων: Η παραδοσιακή μικροαστική ιδεολογία απευθύνεται στα πιο φτωχά, αμόρφωτα και καθυστερημένα στρώματα των υποτελών κοινωνικών τάξεων που έχουν αγκυροβολήσει στο παρελθόν και θα ήθελαν να σταματήσουν κάθε πρόοδο: απευθύνεται στους ηττημένους της αγοράς, σε νοικοκυρές που εκκλησιάζονται ανελλιπώς, σε ηλικιωμένους που κρατάνε στα χέρια τους με πάθος τα πενιχρά περιουσιακά στοιχεία της οικογένειας, στους επαγγελματίες του σκοινιού και του παλουκιού, σε ταγματασφαλίτες και εθνικιστές, θρησκόληπτους, δεισιδαίμονες και παπάδες, στρατιωτικούς, ένστολους και απόμαχους της Καρφίτσας, σε εργάτες χωρίς αισθήματα αλληλεγγύης, σε χαμηλόμισθους δημόσιους υπάλληλους των οποίων η μέγιστη φιλοδοξία ικανοποιήθηκε με την ασφάλεια που προσφέρει μία θέση στο Δημόσιο, σε μια μερίδα ανέργων που δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη μοίρα της ως συλλογική υπόθεση.

Η έλξη μεταξύ αυτής της πλέον καθυστερημένης συντηρητικής μερίδας των υποτελών κοινωνικών τάξεων και της παραδοσιακής μικροαστικής τάξης εδράζεται στην απέχθεια που τρέφουν αμφότερες έναντι κάθε μορφής προόδου: ενώ η δική τους ευημερία ή ακόμη και η διατήρηση των ελάχιστων αγαθών με τα οποία επιβιώνουν, βρίσκεται στην κοινωνική «σταθερότητα», όπως ονομάζουν τη στασιμότητα, βρίσκονται αντιμέτωποι με την διάθεση και την τάση της αστικής τάξης να συγκεντρώνει και να συγκεντροποιεί την παραγωγή, να αλλάζει την καθημερινή ζωή και την κοινωνικοποίηση των ατόμων προκειμένου να μεγιστοποιεί τα κέρδη της και να ξεπερνάει τις κρίσεις της. Από την άλλη, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον χειρότερο εφιάλτη τους, τους κομμουνιστές, αυτούς που θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω. Η στασιμότητα, η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια που επιδιώκουν, τόσο οι παραδοσιακοί μικροαστοί όσο και το συντηρητικό λαϊκό πλήθος, είναι όροι για να μην απαξιωθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία, μικρά, μικροσκοπικά ή μεγαλύτερα, η θέση που με κόπο κατέκτησαν στο εμπόριο, στην παραγωγή ή τον υπόκοσμο ή στα κοινωνικά δίκτυα που παρέχουν αμοιβαίες εξυπηρετήσεις, η θέση που κατέκτησαν στην περιφέρεια του κρατικού πελατειακού συστήματος, στο σύστημα αξιών που τους επιτρέπει να κρατούν τους συγγενείς στην πειθαρχία που αρμόζει στην ιδιοτέλεια της οικογένειας ως μονάδας συμπύκνωσης συμφερόντων ή να κρατούν τους πιο αδύναμους στην πειθαρχία του κοινωνικού δαρβινισμού που επικρατεί στον κόσμο τους. Για το μέλλον, ούτε η παραδοσιακή μικροαστική τάξη ούτε τα πιο καθυστερημένα στοιχεία της λαϊκής Δεξιάς δεν έχουν να προτείνουν, ούτε επιθυμούν, κάποια αλλαγή. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις δύο δυνάμεις κοινωνικής αλλαγής, την αστική τάξη και την μισθωτή εργασία, απειλούνται από παντού με προλεταριοποίηση. Γίνονται γι’ αυτό ο υπέρμαχος όλων των συντηρητικών αξιών, από την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια, έως την αστυνομία, την θανατική ποινή και τον σεξισμό. Συμμετέχουν έτσι στο μπλοκ εξουσίας χάρη στη συγκρότηση του νέου αυταρχικού κράτους της νέας μεγάλης δεξιάς παράταξης που συγκροτήθηκε υπό την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Εκτός από την παραδοσιακή της μορφή, όμως, η ταξική διαμεσολάβηση της μικροαστικής τάξης έχει και μια μοντέρνα εκδοχή, αυτήν που αντιστοιχεί στην νέα, σύγχρονη μικροαστική τάξη. Στην τάξη αυτή υπάρχει, κατ’ αρχάς, μια μερίδα που ανήκει ψυχή τε και σώματι στην αστική τάξη. Πρόκειται για τα εισοδηματικά ανώτερα στρώματα της νέας μικροαστικής τάξης που αναλαμβάνουν καθήκοντα του κεφαλαιοκράτη στο όνομά του και για λογαριασμό του: Ανώτατα και ανώτερα διευθυντικά στελέχη των μεγάλων και μεσαίων ιδιωτικών επιχειρήσεων, ιδεολόγοι της αγοράς και ημιμαθείς νεοφιλελεύθεροι, συγγραφείς και καλλιτέχνες της χρυσής εποχής του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού και του lifestyle, οπαδοί του κοινωνικού δαρβινισμού διά των αγορών, και σαν τέτοιοι, ανεκτικοί θεατές του κοινωνικού δαρβινισμού των ακροδεξιών και του ναζισμού της Χρυσής Αυγής.

Αυτή όμως είναι η μία πλευρά των πραγμάτων, η μία πλευρά της νέας μικροαστικής τάξης: Εξαιτίας της ενδιάμεσης αντικειμενικής ταξικής θέσης της, και «μορφωμένη» καθώς είναι, μπορεί να αποδέχεται τις δυνάμεις της αλλαγής, είτε με την μορφή των αριστερών ιδεών είτε με τη μορφή του νεοφιλελευθερισμού, της σοσιαλδημοκρατίας κ.λπ. Βρίσκεται έτσι διαιρεμένη ανάμεσα στην Αριστερά και την Δεξιά ως ενδιάμεσος που είναι σε θέση να εξηγεί στους μεν «επάνω» γιατί πρέπει να υποχωρήσουν κατά τι (στο πνεύμα ότι «όλα πρέπει να αλλάξουν για να μείνουν ίδια»), στους δε «κάτω» τι μπορούν να διεκδικήσουν και με ποιον τρόπο. Έχοντας αυτά τα εφόδια, η νέα μικροαστική τάξη προμηθεύει τις δύο βασικές τάξεις της κοινωνίας, την αστική τάξη και τις εργαζόμενες τάξεις, με τους οργανικούς διανοούμενούς τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι η κυβερνώσα τάξη, αυτό εξηγεί για ποιον λόγο χορεύει συνήθως μόνη της στην πολιτική σκηνή για λογαριασμό άλλων και δίνει την ψευδή εντύπωση ότι είναι μια πολυπληθής κοινωνική τάξη.

Προφανώς, μετά το 2015, η τάξη αυτή έχει μετατοπιστεί μαζικά προς την πλευρά της αστικής τάξης και του νεοφιλελευθερισμού. Η πολιτική της τοποθέτηση όμως στο στρατόπεδο της Αριστεράς παραμένει διαρκές επίδικο αντικείμενο επειδή ο επαμφοτερίζων χαρακτήρας της είναι διαρκώς παρών (είναι «δομικός», δηλαδή ανεξάρτητος από την μία ή την άλλη συγκυρία).

Οι τάξεις-στηρίγματα της Δεξιάς

Προβληματικό στοιχείο της νέας αστικής συμμαχίας είναι το γεγονός ότι η λαϊκή συντηρητική μερίδα του λαού της Δεξιάς, που θίγεται από την μνημονιακή πολιτική, βρίσκεται μόνον εν μέρει κάτω από την ομπρέλα της ΝΔ. Μια άλλη λαϊκή συντηρητική μερίδα του λαού της Δεξιάς εκφράζεται από την Χρυσή Αυγή, τους Σπαρτιάτες, την Νίκη κ.λπ.· διότι η λαϊκή συντηρητική μερίδα του λαού της Δεξιάς, όταν θίγεται από την κυρίαρχη πολιτική, δεν στρέφεται προς την Αριστερά, αλλά στρέφεται προς τον φασισμό ή την ακροδεξιά για να αμυνθεί στις οικονομικές επιθέσεις που δέχεται από την μεγάλη αστική τάξη. Όταν αντιπολιτεύεται τους αφέντες της, την αστική τάξη, τους αντιπολιτεύεται με τη μορφή ακροδεξιού ή φασιστικού «ριζοσπαστισμού» προκειμένου να επιτύχει έναν νέο ταξικό συμβιβασμό που θα αναχαιτίσει τις δυνάμεις που την συνθλίβουν. Η πολιτική διαρθρωτικών αλλαγών, που ασκήθηκε και θα ασκηθεί και στο μέλλον, από την ΝΔ, προς τους μαγαζάτορες, τους ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων που απασχολούν προσωπικό, τους εστιάτορες και προς λοιπά τμήματα μικρής επιχειρηματικότητας, παροχών που παίρνουν τη μορφή φθηνής αδήλωτης εργασίας, συμπίεσης στο ελάχιστο των φορολογικών υποχρεώσεων και κατάργησης όλων των θεσμών που προστάτευαν στο παρελθόν τους εργαζόμενους, είναι μια πολιτική που απομακρύνει την παραδοσιακή μικροαστική τάξη από την Χρυσή Αυγή και την ξαναβάζει κάτω από την ομπρέλα της μεγάλης αστικής τάξης. Αυτό όμως το συμπέρασμα δεν μπορούμε να το γενικεύσουμε στο σύνολο της λαϊκής συντηρητικής βάσης της Δεξιάς, που παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένας λαός ηττημένος από την αγορά και τον νεοφιλελευθερισμό. Ο λαός αυτός βρίσκεται, σήμερα, τουλάχιστον κατά το ήμισυ εκτός ΝΔ και απειλεί να τα κάνει γυαλιά-καρφιά μέσω της Χρυσής Αυγής εάν η αστική τάξη και το κράτος της δεν εγγυηθούν ορισμένα ουσιαστικά ωφελήματα στις κοινωνικές μερίδες που παραδοσιακά στήριζαν την Δεξιά και νιώθουν ότι έχουν δώσει και ακόμη δίνουν το αίμα τους για το έθνος και την παράταξη.

Η ταξική ανυπακοή του συντηρητικού λαϊκού πλήθους δεν είναι καθόλου επιφανειακή: H XA αντιστοιχεί σε ένα φασιστικό μουρμουρητό της ελληνικής κοινωνίας που μπορούσαμε να ακούσουμε ήδη από το 1992. Έκτοτε πραγματοποιήθηκε αργόσυρτα και σιωπηλά μια κοινωνική μοριακή αντεπανάσταση που έπιασε το νήμα του εμφύλιου πολέμου, μια αντεπανάσταση έναντι της Μεταπολίτευσης που έδωσε νέα πνοή στον βαθύ λαό της Δεξιάς. Όταν εμφανίστηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή η ΧΑ, έφερνε μαζί της στην επιφάνεια την συντηρητική κοινωνική αντεπανάσταση μιας ολόκληρης εικοσαετίας, την ύπαρξη ενός φασιστικού λαού της Δεξιάς.

Για τους λόγους αυτούς, και επειδή μόνον ενωμένος ο λαός της Δεξιάς μπορεί να δίνει την εκλογική νίκη στην παράταξη, η ΝΔ είναι αναγκασμένη να ενσωματώνει τους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς ή έστω μία μερίδα τους στα σχέδιά της. Βεβαίως, έχει ήδη προχωρήσει σε αυτήν την κατεύθυνση με την οικοδόμηση ενός νέου εμφυλιοπολεμικού κράτους, που μπορεί και συμφέροντα να καλύπτει και ιδεολογικά να ικανοποιεί τους εθνικόφρονες. Επειδή όμως έχει επιτρέψει τον αποκεφαλισμό της ηγεσίας της ΧΑ, έχει στραφεί εναντίον της πολιτικής εκπροσώπησης μιας πολύ μεγάλης μερίδας της συντηρητικής λαϊκής βάσης της Δεξιάς από την ΝΔ. Επομένως, το μεγάλο στοίχημα για την ηγεσία της είναι να προσεταιριστεί την πληγωμένη εκλογική βάση μιας ηγεσίας που στιγματίζεται ως εγκληματική από τα ίδια της τα αδέλφια. Εκτός από τα υλικά ανταλλάγματα, εδώ χρειάζεται και μία συναισθηματική αποκατάσταση.

Το δεύτερο στοιχείο της πολιτικής ηγεμονίας

Η πολιτική ηγεμονία, εκτός από το πρώτο στοιχείο της, που είναι η συγκρότηση κοινωνικού συνασπισμού εξουσίας, έχει και ένα δεύτερο στοιχείο, το οποίο είναι η ικανότητα της κυρίαρχης τάξης να παρουσιάζει, διά των πολιτικών αντιπροσώπων της (που είναι τα αστικά πολιτικά κόμματα) πολιτικό σχέδιο στο όνομα του οποίου το ιδιοτελές συμφέρον του κεφαλαίου να μπορεί να εμφανιστεί ως γενικό συμφέρον, έτσι ώστε να αποσπά την συναίνεση μεγάλου μέρους των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Αυτό το δεύτερο στοιχείο της πολιτικής ηγεμονίας, στην περίπτωση του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, είναι εξαιρετικά αδύναμο, για τον πολύ απλό λόγο ότι το πρόγραμμά του είναι έκδηλα εχθρικό προς τα συμφέροντα των υποτελών κοινωνικών τάξεων και τις αξίες.

Αυτό το αδύναμο σημείο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής ηγεμονίας δημιουργεί το έδαφος για την παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Είναι το έδαφος επί του οποίου δεν μπορούσαν να σταθούν ο Σύριζα και το Μερα25, και επί του οποίου θα δοκιμαστούν το ΚΚΕ και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά στην διάρκεια της επόμενης τετραετίας, σε σχέση με την ικανότητά τους να παρουσιάσουν αυτόνομο, έναντι της αστικής πολιτικής, ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο στο όνομα του οποίου τα συμφέροντα και οι αξίες του λαού της Αριστεράς να συγκροτούν ταξικές συμμαχίες και εν δυνάμει κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας.

Μπορούμε να διαμορφώσουμε πολιτικό πρόγραμμα, πολιτικό σχέδιο με ηγεμονικές αξιώσεις; Δηλαδή σχέδιο στο οποίο οι υποτελείς κοινωνικές τάξεις να αναγνωρίζουν το συμφέρον τους και τις αξίες τους; Τότε θα έχουμε συγκεντρώσει τον λαό της Αριστεράς γύρω από το πρόγραμμα, και τότε θα μπορούμε να συγκροτήσουμε ταξικές συμμαχίες που θα σχηματίζουν το κοινωνικό μπλοκ εξουσίας των υποτελών κοινωνικών τάξεων.

Είναι αυτό κάτι το ακατόρθωτο; Συνέβη μία φορά αυθόρμητα, προέκυψε από τα πράγματα χωρίς σχεδιασμό, χωρίς κάποιος να το επιδιώξει, μεταξύ 2010 και 2015, αλλά δεν ήθελαν ούτε ο Σύριζα ούτε το ΚΚΕ να αναλάβουν την εκπροσώπηση του κοινωνικού συνασπισμού που συγκροτήθηκε τότε και εν συνεχεία αυτός διαλύθηκε. Τότε, η ύπαρξή του άφηνε τα σημάδια της στα στατιστικά στοιχεία, τα οποία εν συνεχεία έσβησαν καθώς περνούσαν τα χρόνια.

Οι πολιτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, παρά την σημαντική και πολύτιμη παρουσία τους στα πεδία των κοινωνικών αγώνων, είτε δεν έχουν κατορθώσει να συγκροτήσουν ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο είτε δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να προσεγγίσουν με το πρόγραμμά τους το εθνικό ακροατήριο. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτό το κενό θα έπρεπε τώρα να καλυφθεί ενόψει των μεγάλων κοινωνικών αντιπαραθέσεων που έρχονται. Αυτό πάλι, θα προϋπέθετε να ξαναπιάσουμε ορισμένα νήματα της μαρξιστικής θεωρητικής παράδοσης που έχουν σπάσει ή τα έχουμε παραμελήσει. Ας ανοίξουμε, λοιπόν, την συζήτηση για αυτά.
πηγή: commune.org.gr

Ευάγγελος Βενιζέλος: «Τα ιδιωτικά ΑΕΙ, το εκλογικό όριο και το Σύνταγμα»

Η μετεκλογική θεσμική συζήτηση κινείται γύρω από δυο, προς το παρόν, θέματα, την αναθεώρηση του Συντάγματος που εστιάζεται στο άρθρο 16 και την ενδεχόμενη αύξηση του ορίου εισόδου των κομμάτων στη Βουλή. Κοινός παρονομαστής είναι προφανώς το Σύνταγμα και η ερμηνεία του, κυρίως όμως οι προϋποθέσεις μιας συγκροτημένης, τεκμηριωμένης και υπεύθυνης δημόσιας συζήτησης για τέτοιας φύσης θέματα.


Ευάγγελος Βενιζέλος*

Η αναθεώρηση του άρθρου 16

Την περίοδο 2006 - 2008, ενόψει της τότε αναθεώρησης του Συντάγματος, είχα υποστηρίξει ότι μια τέτοια αναθεώρηση κινδυνεύει να ερμηνευθεί ως κίνηση υποβάθμισης του δημοσίου πανεπιστημίου και ότι σε κάθε περίπτωση η ανάγκη αναθεώρησης του άρθρου 16 έπρεπε να διαπιστωθεί στην πρώτη Βουλή με πλειοψηφία μεγαλύτερη των 151, αλλά μικρότερη των 180 βουλευτών, ώστε η δεύτερη Βουλή να διαμορφώσει το περιεχόμενο και τη νομοτεχνική κατάστρωση της διάταξης με την εγγύηση της αυξημένης πλειοψηφίας των 180 βουλευτών. Είχα επίσης υποστηρίξει ότι η ισχύουσα διατύπωση του άρθρου 16 αφήνει πολλά περιθώρια ευελιξίας στον νομοθέτη για τη λειτουργία στην Ελλάδα μη κρατικών πανεπιστημίων, ενώ είχα εξηγήσει, εντός και εκτός Βουλής, ότι σε κάθε περίπτωση η χώρα έχει υποχρέωση σεβασμού του Δικαίου της Ε.Ε. και πρωτίστως των θεμελιωδών ενωσιακών ελευθεριών, υποχρέωση που έχει σοβαρές πρακτικές συνέπειες στο πεδίο της παροχής υπηρεσιών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της αναγνώρισης επαγγελματικών δικαιωμάτων.

Αυτή ήταν, όπως αποδείχθηκε από τις εξελίξεις, μια μάχη οπισθοφυλακής. Το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν αναβαθμίστηκε παρότι παρέμεινε γραμματικά αλώβητο το άρθρο 16. Πολλά ξένα πανεπιστήμια, ιδιωτικά αλλά και δημόσια, με έδρα κυρίως σε άλλες χώρες μέλη της Ε.Ε., συνήψαν συμβάσεις δικαιόχρησης ή πιστοποίησης ( franchising ή validation ) με τα λεγόμενα κολλέγια και παρέχουν υπηρεσίες τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην ελληνική αγορά, ενώ τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων τους αναγνωρίζονται πλέον με την εγγύηση της νομολογίας του ΣτΕ ακόμη και στους πιο «δύσκολους» κλάδους όπως οι δικηγόροι και οι μηχανικοί - μέλη του ΤΕΕ. Παράλληλα στην Κύπρο αναπτύχθηκε μια δυναμική αγορά με την ίδρυση μεγάλου αριθμού ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Τα χρόνια που πέρασαν το ζήτημα των σχέσεων εθνικού Συντάγματος, Δικαίου της Ε.Ε. και Διεθνούς Δικαίου, δηλαδή το ζήτημα της πολλαπλότητας των έννομων τάξεων και η σύγκρουση ως προς την υπεροχή και την προτεραιότητα εφαρμογής των κανόνων κάθε μιας από τις τρεις αυτές έννομες τάξεις κατέστη κεντρικό, με τεράστιες πρακτικές συνέπειες. Αυτές δεν αφορούν πρωτίστως τις υπηρεσίες τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ούτε καν τις δημόσιες συμβάσεις (που καθόρισαν τελικά τον τρόπο ερμηνείας και εφαρμογής του άρθρου 14 παρ. 9 Σ. για τον «βασικό μέτοχο»). Αφορούν υπαρξιακά δημοσιονομικά ζητήματα όπως τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ γύρω από τα οποία αναπτύχθηκε η γνωστή σύγκρουση του ΔΕΕ με το γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο (το περιβόητο ζήτημα του ελέγχου ultra vires, δηλαδή της κατανομής των αρμοδιοτήτων μεταξύ κρατών μελών και Ε.Ε.).

Επιπλέον η νομολογία του Δικαστηρίου της Ε.Ε. ( απόφαση της 6ης Οκτωβρίου 2020, υπόθεση C 66/18, Επιτροπή κατά Ουγγαρίας) με αφορμή τη στάση της Ουγγαρίας απέναντι στο Central European University που ίδρυσε ο George Soros έχει διαμορφώσει ένα πολύ πιο επιτακτικό για τα κράτη μέλη πλαίσιο σε σχέση με τη λειτουργία ξένων / ιδιωτικών πανεπιστημίων. Με τη μεγαλύτερη δυνατή συντομία που αποβαίνει εις βάρος της νομικής ακριβολογίας, μπορούμε να πούμε ότι τώρα πλέον το ΔΕΕ θεωρεί ότι τα κράτη - μέλη δεσμεύονται στον τομέα αυτό από τους κανόνες όχι μόνο του Δικαίου της Ε.Ε., αλλά και του Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου, πρωτίστως από τη Γενική Συμφωνία για τις συναλλαγές στον τομέα των υπηρεσιών, που περιλαμβάνεται στο παράρτημα της Συμφωνίας για την ίδρυση του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου. Όταν συνεπώς ισχύουν (κατά τη Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών) πολυμερείς ή διμερείς διεθνείς συμβάσεις (που για τα ελληνικά δεδομένα κυρώνονται κατά το άρθρο 28 παρ. 1 Σ.) δεν δικαιούται ένα κράτος - μέλος, επικαλούμενο την εθνική του νομοθεσία συμπεριλαμβανομένου και του εθνικού του Συντάγματος, να αρνηθεί να συμμορφωθεί στις διεθνείς του υποχρεώσεις. Επιπλέον το ΔΕΕ έκρινε πλέον ρητά ότι οι εθνικές ρυθμίσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει να σέβονται τα άρθρα 13, 14 παρ. 3, και 16 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, δηλαδή την ακαδημαϊκή ελευθερία, την ελευθερία της εκπαίδευσης αλλά και την επιχειρηματική ελευθερία.

Η Ελλάδα αν ήθελε να επιμείνει σε μια ερμηνεία του άρθρου 16 παρ. 5 και 8 του εθνικού της Συντάγματος, αντίθετη προς την προσέγγιση του ΔΕΕ, έπρεπε στο πεδίο του Δικαίου της Ε.Ε., να επικαλεσθεί τον σκληρό πυρήνα του άρθρου 4 παρ. 2 Συνθήκης για της Ε.Ε., δηλαδή να θέσει ζήτημα εθνικής συνταγματικής ταυτότητας. Είναι όμως προφανές ότι η προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας και του θεσμού του πανεπιστημίου είναι κοινό ευρωπαϊκό κεκτημένο και όχι ιδιαίτερη ελληνική ευαισθησία. Στο δε πεδίο της διεθνούς έννομης τάξης δεν χωρεί καν επίκληση της εθνικής συνταγματικής ταυτότητας για να αρνηθεί ένα κράτος τον σεβασμό υποχρεώσεων που ανέλαβε με διεθνή σύμβαση.

Το Σύνταγμα δεν είναι πλέον το παλιό «στενό» εθνικό Σύνταγμα αλλά το «επαυξημένο» Σύνταγμα του πολυεπίπεδου συνταγματισμού που εναρμονίζει τις έννομες τάξεις και προσφέρει τη μείζονα κάθε φορά προστασία της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η αναθεώρηση του άρθρου 16 πρέπει να αποτυπώσει και ρητά αυτή την ερμηνευτική διεργασία, με τη συναίνεση και την προσοχή που απαιτεί η αναθεωρητική διαδικασία και με βάση τα υψηλότερα διεθνή standards. Από την άλλη μεριά είναι προφανές ότι το άρθρο 16 στην ισχύουσα μορφή του όχι μόνο δεν εμποδίζει αλλά επιβάλλει τη συμμόρφωση με τους κανόνες υπερέχουσας ισχύος της ενωσιακής και της διεθνούς έννομης τάξης που ανέδειξε η παραπάνω απόφαση του ΔΕΕ.

Στο μεταξύ, το μεγάλο ζήτημα είναι πάντα η αναβάθμιση του δημοσίου πανεπιστημίου. Αυτή εκκινεί από δυο θεμελιώδεις προϋποθέσεις: την αποκομματικοποίηση και την απογραφειοκρατικοποίηση του ελληνικού πανεπιστημίου. Την κατάργηση της ισοπεδωτικής νομοθετικής ομοιομορφίας και του ασφυκτικού κρατικού ελέγχου. Τη δυνατότητα των ΑΕΙ να κινηθούν με τη μέγιστη ευελιξία ως προς τα εκπαιδευτικά και ερευνητικά τους προγράμματα, προπτυχιακά και μεταπτυχιακά, ελληνόγλωσσα και ξενόγλωσσα και ως προς το προσωπικό τους. Προφανώς δεν απαιτείται ούτε για αυτά να προηγηθεί η αναθεώρηση του άρθρου 16.

Το όριο εισόδου των κομμάτων στη Βουλή

Το όριο εισόδου ενός κόμματος στη Βουλή είναι ένα κλασικό και θεμελιώδες πρόβλημα των εκλογικών νομοθεσιών διεθνώς και πρωτίστως στην Ευρώπη όπου κυριαρχεί το κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης. Το «κατώφλι» είναι κρίσιμη παράμετρος του εκλογικού συστήματος, δηλαδή της αλληλουχίας των νομικών κανόνων που ορίζουν τον τρόπο με τον οποίο η ψήφος των πολιτών και οι συσχετισμοί εντός του εκλογικού σώματος μετατρέπονται σε έδρες που κατανέμονται στα κόμματα και διαμορφώνεται ο συσχετισμός των κοινοβουλευτικών δυνάμεων.

Σε ένα πλειοψηφικό σύστημα με μονοεδρικές περιφέρειες που καταλαμβάνονται σε έναν γύρο από όποιον συγκεντρώσει τη σχετική πλειοψηφία, όπως συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο, το κατώφλι δεν έχει σημασία. Σε ένα εκλογικό σύστημα «ενισχυμένης» αναλογικής που διασφαλίζει την ανάδειξη σταθερής αυτοδύναμης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από το πρώτο κόμμα όταν αυτό συγκεντρώνει σχετική πλειοψηφία επιπέδου π.χ. άνω του 37 %, το κατώφλι μπορεί να καταστεί αδιάφορο για την κυβερνητική σταθερότητα αν οι έδρες που λαμβάνει το πρώτο κόμμα δεν εξαρτώνται τεχνικά από τον αριθμό των μικρών κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή ή αποκλείονται από αυτήν. Αυτό έπρεπε να έχει γίνει και με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο με τον οποίο διεξήχθησαν οι εκλογές του Ιουνίου.

Εφόσον το όριο εισόδου στη Βουλή είναι βασικό στοιχείο του εκλογικού συστήματος, ο σχετικός νόμος εμπίπτει στο πεδίο του άρθρου 54 Σ. και η άμεση εφαρμογή του προϋποθέτει αυξημένη πλειοψηφία 2/3 του συνολικού αριθμού των βουλευτών.

Το ζήτημα του ορίου εισόδου συνδέεται συχνά στη δημόσια συζήτηση με την ανάγκη αποτροπής της πολυδιάσπασης (fragmentation) του κομματικού φάσματος και διαφύλαξης της ισορροπίας του κομματικού συστήματος. Αυτά όμως αφορούν κυρίως τη σχέση του κυβερνώντος κόμματος με το δεύτερο ή το τρίτο κόμμα όταν η μεταξύ τους διαφορά μεγέθους είναι σημαντική (πχ 41-18-11,5 %) και όχι την ενδεχόμενη παρουσία μεγάλου αριθμού μικρότερων κομμάτων που μπορεί να είναι ενοχλητικά από αξιακής ή αισθητικής πλευράς. Αν πάντως τίθεται ζήτημα νομικού περιορισμού στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ενός κόμματος για λόγους προστασίας της φιλελεύθερης δημοκρατίας, αυτό ισχύει και όταν το συγκεκριμένο κόμμα υπερβαίνει το κατώφλι εισόδου στη Βουλή.

Υπό το πρίσμα των παραπάνω μπορούμε να επεξεργαστούμε το ερώτημα αν θα έθετε ζήτημα αντισυνταγματικότητας ή αντίθεσης προς την ΕΣΔΑ η αύξηση του ορίου από το 3 % στο 5%. Η ερμηνεία του Συντάγματος ευτυχώς για την επιστημονική κοινότητα, τη δικαστική εξουσία και τελικά για το κύρος του Συντάγματος, δεν είναι ένα παιχνίδι κολοκυθιάς: γιατί 3 % και όχι 4 %, γιατί 5 % και όχι 10 %. Το ουσιαστικό ερώτημα είναι υπό ποιες συνθήκες και από ποιο σημείο και μετά η απόκλιση από την αρχή της ισότητας και της ισοδυναμίας της ψήφου παύει να δικαιολογείται από λόγους που ανάγονται στην εναρμόνιση των οργανωτικών βάσεων του κοινοβουλευτικού συστήματος διακυβέρνησης, δηλαδή στην εναρμόνιση της δημοκρατικής, της αντιπροσωπευτικής και της κοινοβουλευτικής αρχής που περιλαμβάνει και τη μέριμνα για κυβερνητική σταθερότητα.

Όπως καταγραφεί η Επιτροπή Βενετίας του Συμβουλίου της Ευρώπης σε σχετική έκθεση της [CDL-AD(2010)007] του 2010 στις μισές περίπου χώρες μέλη του Συμβουλίου ίσχυε τότε όριο εισόδου: 10 % στην Τουρκία, 5 % στην Γερμανία (όπου όμως υπάρχει η εναλλακτική προϋπόθεση της εκλογής τριών βουλευτών από την πρώτη ψήφο), στο Βέλγιο ( ανά εκλογική περιφέρεια), την Εσθονία, Γεωργία, Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, 4 % στην Αυστρία, Βουλγαρία, Ιταλία, Νορβηγία, Σλοβενία, Σουηδία, 3 % στην Ισπανία (ανά εκλογική περιφέρεια), Ελλάδα, Ρουμανία, Ουκρανία, 2% στη Δανία, 0.67 % στην Ολλανδία. Στο μεταξύ στη Μολδαβία το όριο αυξήθηκε στο 6% για τα κόμματα και στο 8 % για τους συνασπισμούς.

Το ΕΔΔΑ έχει κρίνει ( στην υπόθεση Yumak and Sadak v. Turkey) ότι το όριο του 10 % στην Τουρκία δεν παραβιάζει την ΕΣΔΑ εφόσον εξυπηρετεί τον θεμιτό σκοπό της αποφυγής του θρυμματισμού των κοινοβουλευτικών δυνάμεων και της διευκόλυνσης της κυβερνητικής σταθερότητας, λαμβανομένης όμως υπόψη της ύπαρξης παράπλευρων διασφαλιστικών δικλείδων κυρίως σε σχέση με τη δυνατότητα εκλογής Κούρδων ανεξάρτητων υποψηφίων. Ήδη όμως από το 2007 η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (resolution 1547) δήλωσε την προτίμησή της για όριο 3% .

Στη χώρα μας το όριο του 3% εισήχθη μόλις το 1993. Επτά από τις είκοσι εκλογές της μεταπολιτευτικής περιόδου διεξήχθησαν χωρίς όριο εισόδου. Το όριο του 3% των έγκυρων ψήφων ως κατώφλι εισόδου κόμματος στη Βουλή ή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κρίθηκε ρητά ως μη αντίθετο προς το Σύνταγμα (ΑΕΔ 34/1999, 3/2015)

Στις εκλογές πάντως του 1977 η Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων συγκέντρωσε 2, 72% και εξέλεξε 2 βουλευτές ενώ το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων του Κων. Μητσοτάκη 1,08 και εξέλεξε επίσης 2 βουλευτές. Το 1985 το ΚΚΕ εσωτερικού συγκέντρωσε 1,84% και εξέλεξε 1 βουλευτή. Τον Ιούνιο του 1989 η Δημοκρατική Ανανέωση του Κωστή Στεφανόπουλου συγκέντρωσε 1,01% και εξέλεξε 1 βουλευτή. Το ίδιο κόμμα το 1990 συγκέντρωσε 0,67% και εξέλεξε πάλι 1 βουλευτή.

Αν το όριο ήταν 5 % το ΚΚΕ δεν θα μετείχε στη Βουλή το 1993 ( 4,54 % ) και τον Ιούνιο του 2012 (4,5 %), ενώ το 1996, το 2000, το 2004, τον Ιανουάριο του 2015 και το 2019 κινήθηκε οριακά πάνω από το 5 % ( 5,6- 5,52- 5,9- 5,47 - 5,30 % αντίστοιχα). Ο τότε Συνασπισμός υπερέβη ελάχιστα το 5 % μόνο το 1996 και το 2007, ενώ ήταν κάτω από το 5 % το 2000 ( 3,2 %), το 2004 (3,26 %) και το 2009 (4,59%). Το ΠΑΣΟΚ λόγω της διάσπασης του ΚιΔηΣο συγκέντρωσε 4,68% τον Ιανουάριο του 2015 και το Ποτάμι 4,09 % τον Σεπτέμβριο του 2015.

Αντίθετα η Χρυσή Αυγή είχε υπερβεί άνετα το όριο του 5% τον Μάιο του 2012 ( 6,97 %), τον Ιούνιο του 2012 ( 6,92%), τον Ιανουάριο του 2015 ( 6, 28%) και τον Σεπτέμβριο του 2015 (6,99%), ακόμη δηλαδή και μετά την άσκηση ποινικών διώξεων και την προσωρινή κράτηση του ηγετικού πυρήνα της.

Συνεπώς τα ιστορικά δεδομένα των εκλογικών αναμετρήσεων της Μεταπολίτευσης δεν προσδίδουν εύλογο χαρακτήρα στην αύξηση του ορίου στο 5%. Η δε ισχύς του εκλογικού συστήματος της ενισχυμένης αναλογικής που αναδεικνύει σταθερή μονοκομματική κυβέρνηση δύσκολα δικαιολογεί την αύξηση του ορίου, καθώς αρκεί να αποσυνδεθεί το πριμ προς το πρώτο κόμμα από τον αριθμό των μικρών κομμάτων που εισέρχονται στη Βουλή ή μένουν χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Στο πεδίο των ευρωπαϊκών εκλογών δεν ισχύουν προφανώς επιχειρήματα σχετικά με την κυβερνητική σταθερότητα, αλλά επιχειρήματα σχετικά με την ανάγκη διαμόρφωσης ευρωπαϊκών κοινοβουλευτικών ομάδων με υπόσταση και δικτύωση σε πολλές χώρες - μέλη που επιτρέπει να διαδραματίζουν πανευρωπαϊκό πολιτικό ρόλο.

Κατά τις ευρωεκλογές του 2019 όριο εισόδου 5 % υπήρχε σε 9 χώρες - μέλη, όριο εισόδου 4% σε 3 , όριο εισόδου 3% στην Ελλάδα, όριο εισόδου 1,8% στην Κύπρο. Σε 14 χώρες μέλη δεν υπήρχε όριο εισόδου. Τώρα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προτείνει για τις εκλογές του 2024 τα κράτη μέλη να παραμείνουν ελεύθερα να θεσπίσουν όριο εισόδου που δεν υπερβαίνει το 5%. Να είναι δε υποχρεωμένα να καθορίσουν όριο – όχι μικρότερο του 3,5% και όχι μεγαλύτερο του 5% – για εκλογικές περιφέρειες κρατών μελών που περιλαμβάνουν περισσότερες από 60 έδρες ευρωβουλευτών. Το πιθανότερο είναι να ισχύσουν τα όρια του 2019.

Είναι ελπίζω προφανές ότι τέτοιου είδους νομοθετικές πρωτοβουλίες δεν μπορεί να είναι βεβιασμένες ή συγκυριακές, σε κάθε δε περίπτωση πρέπει να βασίζονται σε ενδελεχή μελέτη των παραμέτρων στις οποίες αναφερθήκαμε. Η μελέτη αυτή ως στοιχείο της «αιτιολογίας» του νόμου καθιστά αξιόπιστη την όποια νομοθετική ρύθμιση και επιτρέπει τον μεθοδολογικά σοβαρό δικαστικό έλεγχο της ενδεχόμενης αντίθεσης του νόμου προς το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ. Στη «συνεπειοκρατική» αντίληψη του δικαστή το γεγονός ότι οι εκλογές έχουν ολοκληρωθεί είναι προφανώς κρίσιμο, εκτός και αν οι τυχόν νομοθετικές υπερβάσεις παραβιάζουν πρόδηλα το ευρωπαϊκό συνταγματικό / εκλογικό κεκτημένο. -

πηγή: evenizelos.gr

* Ευάγγελος Βενιζέλος, καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή ΑΠΘ, πρώην αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης.

Ναυάγιο στην Πύλο: Να λάμψει η αλήθεια

Aν έφταναν στη χώρα 750 άνθρωποι λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, θα κατέρρεε το αφήγημα της επιτυχημένης προσφυγικής πολιτικής που έχτισε τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση και θα υπήρχε πολιτικό κόστος.


Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Το ναυάγιο που έγινε ανοικτά της Πύλου και είχε ως αποτέλεσμα τον πνιγμό εκατοντάδων ανθρώπων ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πιο τραγικό τρόπο ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, αλλά και η Ε.Ε., στο θέμα των προσφυγικών ροών είναι τελείως λανθασμένη και γι’ αυτό χρειάζεται μια εκ βάθρων αναθεώρηση. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι οι φράχτες και τα τείχη δεν μπορούν να ανακόψουν παρά στο ελάχιστο τον αγώνα των κατατρεγμένων για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή για εκείνους και τα παιδιά τους.

Έχουν περάσει αρκετές μέρες μετά το ναυάγιο και πολλά ερωτηματικά για τοv ρόλο του Λιμενικού εκείνες τις κρίσιμες μέρες, από τότε που εντοπίστηκε το σκάφος μέχρι την ώρα που βούλιαξε, παραμένουν αναπάντητα. Άραγε, τι κρύβει η ηγεσία του Σώματος, ο αρμόδιος υπουργός και η κυβέρνηση; Τι είναι αυτό που δεν πρέπει να μάθουμε; Με αντιφάσεις και ψέματα το μόνο που καταφέρνουν είναι να εκτίθενται οι ίδιοι και να τσαλακώνεται η εικόνα της χώρας στη διεθνή σκηνή. Δεν έριξαν σκοινί στο πλοιάριο, δήλωσαν αρχικά, αλλά μετά παραδέχτηκαν ότι πέταξαν. Το σκάφος κινούνταν κανονικά, μας είπαν, και στη συνέχεια αποδεικνύεται ότι για τουλάχιστον 11 ώρες βρισκόταν στο ίδιο στίγμα, πιθανώς λόγω μηχανικής βλάβης. Μάθαμε, ακόμη, ότι δεν επιτρεπόταν να επιχειρήσουν οι ελληνικές Aρχές σε διεθνή ύδατα, μπροστά σε μια κραυγαλέα παρανομία ενός καπετάνιου-δουλεμπόρου, που μεταφέρει υπεράριθμους επιβάτες, χωρίς σωσίβια και χωρίς πιστοποιητικά ναυσιπλοΐας, ενώ αν κουβαλούσε ναρκωτικά ή όπλα θα επενέβαιναν!!! Άφησαν, δηλαδή, αβοήθητους 750 περίπου στοιβαγμένους σαν σαρδέλες δύσμοιρους ανθρώπους, μόνο και μόνο γιατί βρίσκονταν έξω από τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας; Τους οδήγησαν σε αυτήν την τραγική κατάληξη, γιατί ο καπετάνιος, ένα κάθαρμα όπως τον αποκάλεσε ο κ. Μητσοτάκης, απάντησε ότι δεν χρειάζεται συνδρομή; Δεν αντιλαμβάνονταν ότι ήταν ζήτημα χρόνου να βυθιστεί το πλοιάριο, αφού είχε μηχανική βλάβη;

Κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος αδυνατεί να πιστέψει ότι το έμπειρο προσωπικό του Λιμενικού δεν έχει επιχειρησιακά σχέδια για τέτοιες περιπτώσεις. Ειδικοί πραγματογνώμονες επιμένουν ότι οι ελληνικές Aρχές έπρεπε να επέμβουν και να σώσουν τους επιβάτες. Διεθνή δίκτυα ενημέρωσης και έγκυρες ευρωπαϊκές εφημερίδες δεν έχουν πειστεί στο ελάχιστο από τις δικαιολογίες των αρμοδίων. Αυτό, λοιπόν, που δεν λέει το Λιμενικό, κατά την άποψη μου, είναι ότι η ελληνική πλευρά προσπάθησε να ξεφορτωθεί το πρόβλημα, οδηγώντας το αλιευτικό στα χωρικά ύδατα ευθύνης της Ιταλίας, και όχι να σώσει τους επιβαίνοντες στο σκάφος. Γι’ αυτό και δεν έγινε καμιά προσπάθεια, γι’ αυτό και το υπερσύγχρονο ναυαγοσωστικό που βρίσκεται στο Γύθειο παρέμεινε δεμένο στο λιμάνι. Γιατί, αν έφταναν στη χώρα 750 άνθρωποι λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, θα κατέρρεε το αφήγημα της επιτυχημένης προσφυγικής πολιτικής που έχτισε τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση και θα υπήρχε πολιτικό κόστος.

Αν η υπόθεση είναι σωστή, τότε γεννιούνται νέα ερωτήματα. Ποιος έδινε εντολές στους άνδρες του Λιμενικού; Η φυσική ή η πολιτική ηγεσία; Ο κ. Σαρμάς είχε απόλυτη γνώση των όσων διαδραματίζονταν, ενέκρινε τη λύση που επιλέχτηκε ή την επέβαλαν άλλοι; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με δική του πρωτοβουλία πρέπει να ριχτεί άπλετο φως, να συγκροτηθεί μια ανεξάρτητη εξεταστική επιτροπή και να δοθούν όλα τα στοιχεία (βίντεο, συνομιλίες κ.α.) στη δημοσιότητα, για να μην υπάρξει περίπτωση ενός ακόμη κουκουλώματος.

Το μεγαλύτερο προσφυγικό ναυάγιο στη Μεσόγειο θέτει επιτακτικά το αίτημα να υπάρξουν νόμιμες οδοί εισόδου, έξω από τα δουλεμπορικά κυκλώματα, όσων έχουν δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο στις ευρωπαϊκές χώρες. Επιπλέον, η τραγωδία αυτή στάθηκε αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του σεβασμιότατου Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομου από ομιλία του στην Παλαιά Βουλή το 2010: «… στήν Ἐκκλησία ὁ ἕνας μπορεῖ νά εἶναι μοναδικός ἀλλά ὄχι ἀποκλειστικά καί μόνος, γι’ αὐτό ἡ ὑπέρβαση τῆς ξενοφοβίας ἐπιτυγχάνεται μόνον μέ τήν ἀποδοχή τοῦ ‘‘ἄλλου’’ καί τήν μετάβαση ἀπό τόν ξένο πρός τόν πλησίον, ἔτσι κατανοεῖται καί ὁ σεβασμός στήν ἑτερότητα». Λόγια επίκαιρα για όσους διαπράττουν ύβρη, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή, περιφρονώντας τους σύγχρονους ικέτες, που η ανάγκη τους έφερε στην πόρτα μας.
________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Νάντια Βαλαβάνη: «Η μεγάλη ελπίδα για την ακρίβεια βρίσκεται στην "αστάθεια", ιδίως αν αυτή αποκτήσει "φωνή" στη Βουλή»

Συνέντευξη της Νάντιας Βαλαβάνη στον tvxs.gr και τον δημοσιογράφο Αλέξανδρο Ζέρβα







«Οι εκατόμβες των νεκρών της Πύλου έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η “Ευρώπη-Φρούριο” οδηγεί μαθηματικά στη “Μεσόγειο-υγρό νεκροταφείο”» επισημαίνει μιλώντας στο TVXS το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς και υποψήφια με το ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη στο Ηράκλειο, Νάντια Βαλαβάνη.

Η πρώην υπουργός εκφράζει την εκτίμηση ότι «η επόμενη περίοδος σχετικά γρήγορα θ’ αποκτήσει και χαρακτηριστικά “αστάθειας”. Κι η μεγάλη ελπίδα για ν’ αντιμετωπιστεί η επέλαση της ακρίβειας βρίσκεται σ’ αυτή την “αστάθεια”, πολύ περισσότερο αν καταφέρει ν’ αποκτήσει δική της φωνή μες στη Βουλή».

Παράλληλα, διαπιστώνει πως οι πολίτες «ενώ φοβούνται την αυτοδυναμία της ΝΔ δεν ξέρουν ότι με τη σημερινή εικόνα ο μόνος τρόπος αυτή ν’ αποτραπεί είναι να μπει στη Βουλή και όγδοο κόμμα. Πράγμα που θ’ αφαιρέσει τις τελευταίες 8-9 έδρες πάνω απ’ το όριο, έδρες που η ΝΔ “κλέβει” χάρη στο ληστρικό εκλογικό της νόμο από όσα κόμματα πάρουν κάτω από 3%. Φυσικά δεν ψηφίζεις ένα κόμμα μόνο γι’ αυτό το λόγο, αλλά πριν απ’ όλα για τον τρόπο που άσκησε και θ’ ασκήσει αντιπολίτευση» επισημαίνει η κα Βαλαβάνη.

Η συνέντευξη της Νάντιας Βαλαβάνη στο TVXS και τον Αλέξανδρο Ζέρβα

- Αλέξανδρος Ζέρβας: Το πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο αναδεικνύει με τρόπο τραγικό την πραγματικότητα στο προσφυγικό-μεταναστευτικό. Την ίδια στιγμή, η συζήτηση το προηγούμενο διάστημα είχε περιστραφεί γύρω από το πόσο χρήσιμος είναι ο φράχτης στον Έβρο. Τελικά ποιον βαραίνουν κατά κύριο λόγο οι ευθύνες για την πρωτοφανή τραγωδία που βιώνουν εδώ και χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες;

- Νάντια Βαλαβάνη: Στο πεδίο των συμβολισμών ο φράκτης στον Έβρο αναπέμπει σε σύγχρονα κυριολεκτικά «σιδηρά παραπετάσματα». Η φωτογράφιση με φόντο ατσάλινους φράχτες των εμπνευστών ή υποστηριχτών τους, από τον Τραμπ και τον Όρμπαν μέχρι τον Νετανιάχου και τον Μητσοτάκη, και ο χαρακτηρισμός της προσφυγιάς ή της μετανάστευσης ως «εισβολής» λειτουργούν ως σήμα συσπείρωσης λαϊκών ανθρώπων γύρω απ’ τον «ηγέτη» και το κόμμα του – λαϊκών ανθρώπων σε απόγνωση, που μετά την παγκόμια ιστορική υποχώρηση Αριστεράς και συνδικαλιστικού κινήματος αντιμετωπίζουν τους μετανάστες απλά ως απειλή: Για τη δουλειά και το μεροκάματο, μέχρι και τον πολιτισμό, τη θρησκεία, τα κρατούντα ήθη.

Ειδικά για την Ελλάδα, που δεν αποτελεί χώρα προορισμού, αλλά από χώρα διέλευσης έχει μετατραπεί σε χώρα μακρόχρονης παραμονής εγκλείστων χάριν στις συμφωνίες μη-επιβάρυνσης των Βορειοευρωπαίων, ο φράκτης στον Έβρο συμβολίζει την βίαιη εσωτερίκευση του μεταναστευτικού προβλήματος κόντρα στον «εξευρωπαϊσμό» του. Χάριν επίδειξης αλληλεγγύης και συμμόρφωσης σε ευρωπαϊκά κράτη με ισχυρό αποικιοκρατικό παρελθόν, έντονη σύγχρονη ιμπεριαλιστική δραστηριότητα και σαφή συμμετοχή στους εμφύλιους πολέμους, την καταλήστευση οικονομικών πόρων και την κλιματική κρίση-ερημοποίηση των χωρών προέλευσης, τις κύριες αιτίες που βρίσκονται σήμερα πίσω από το προσφυγικό-μεταναστευτικό.

Στο πεδίο της πραγματικότητας τώρα, ο φράκτης στον Έβρο δε σημαίνει εξάλειψη της μετανάστευσης: Αν δεν μπορούν από ξηρά, οι μετανάστες θα περάσουν από εναλλακτικούς θαλασσινούς δρόμους. Σε μια χώρα γεμάτη νησιωτικά αρχιπελάγη, είναι όνειρο θερινής νύχτας η πεποίθηση ότι μπορούν να παρεμποδιστούν οι θαλάσσιες ροές. Πολύ περισσότερο, όταν χρόνια τώρα η Τουρκία, με κοντά στα 4 εκ. κυρίως αλλά όχι μόνο Σύρους στο έδαφος της, εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό σε σχέση με όλους τους γείτονες της, ξεκινώντας από τις προσπάθειες της - που συνοδεύουν και στρατιωτικές εισβολές, με σοβαρότερη αυτή του 2019 – για τη δημιουργία «ελεύθερης ζώνης» για την εγκατάσταση Σύρων προσφύγων σε κουρδικά και αραβικά εδάφη της Βόρειας Συρίας: Επιχειρώντας μέσω δημογραφικής μηχανικής την «αραίωση» των κουρδικών πληθυσμών και τη δική της μόνιμη στρατιωτική παρουσία στη Συρία.

Εξ ου και τα, κατ’ εντολή «ανωτέρων», push-backs του Λιμενικού, που έγιναν αντικείμενο καταγγελίας από το 2012 συναντώντας τις κάθετες διαψεύσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων συνεργασίας για να καταλήξουν να συμπεριληφθούν στον ευρωπαϊκό φάκελο έρευνας σε βάρος της δράσης της FRONTEX στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά το άφθονο πλέον ηχητικό και οπτικό υλικό, να εξακολουθεί να κρύβεται πίσω απ’ το δάκτυλο της αρνούμενη τα πάντα.

Οι εκατόμβες των νεκρών της Πύλου έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η «Ευρώπη-Φρούριο» οδηγεί μαθηματικά στη «Μεσόγειο-υγρό νεκροταφείο». Κι αν σε πρώτη φάση οι προβολείς πέφτουν πάνω στην Ελληνική Κυβέρνηση, κρύβουν τη νεοφασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας στο βάθος. Κι ακόμα πιο πίσω, τις Βορειοευρωπαϊκές χώρες. Χρόνια τώρα ενίσχυαν οικονομικά τη Λιβύη για τη μετατροπή της (μετά τη διάλυση της με δική τους και αμερικάνικη ευθύνη) σε χώρα στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, για τα οποία υπάρχουν φρικτές μαρτυρίες (πώληση σκλάβων, ανθρώπων για τα όργανα τους, γυναικών και παιδιών με προορισμό τα πορνεία κ.α.). Μετά την αποτυχία της «Λιβυκής» πολιτικής αποτροπής, τώρα αναζητούν - με βάση τις αποφάσεις στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής - και άλλες βορειοαφρικανικές χώρες: Όσες δεχτούν επί πληρωμή (20.000 ευρώ το κεφάλι) να γίνουν χώρες παραλαβής για τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων και όλων των διαδικασιών ασύλου, εκείνων που αναλογούν σε κράτη-μέλη που αρνούνται να δεκτούν «ποσόστωση», κι αντί γι’ αυτό υποτίθεται ότι θα πληρώνουν οικονομική «αποζημίωση». Στα χνάρια προφανώς της Αυστραλίας, όπου χιλιάδες μετανάστες αργοσβύνουν ατέλειωτα χρόνια σε «ανεξάρτητα» νησιά-φυλακές ή της Βρετανίας, που έκλεισε πρόσφατα ανάλογη συμφωνία με τη Ρουάντα.

Σε αυτή την κατεύθυνση φαίνεται ότι διαμορφώνεται, με στήριξη και της ελληνικής κυβέρνησης, το νέο ευρωπαϊκό Σύμφωνο για προσφυγιά και μετανάστευση. Στη χώρα μας, τι σκοπεύουμε να κάνουμε; Θα την αποδεχτούμε και θα την υπηρετήσουμε;

- Αλέξανδρος Ζέρβας: Υπάρχουν δυνατότητες πραγματικής στήριξης των πολιτών από την επέλαση της ακρίβειας, την στιγμή μάλιστα που εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά ζούν και με την αγωνία των πλειστηριασμών της πρώτης τους κατοικίας;

- Νάντια Βαλαβάνη: Η κυβέρνηση με την πολιτική των ψίχουλων για μεγάλο μέρος της κοινωνίας, των επιδομάτων, των pass και του μοναδικού μέτρου με ουσιαστική επίπτωση για κάθε νοικοκυριό, της επιδότησης του ηλεκτρικού ρεύματος (όπου όμως ο λαός συλλογικά μέσω της φορολογίας επιδοτεί τους κερδοσκόπους της ενέργειας), κατάφερε να μη σωριαστεί η κοινωνία τα χρόνια της πανδημίας και της επέλασης της ακρίβειας, όπως είχε γίνει την περίοδο των μνημονίων. Αυτό όμως έγινε επειδή για μια τετραετία, προκειμένου να κρατηθούν όρθιες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, η ΕΕ κατέφυγε για πρώτη φορά στην ιστορία της στη χρήση του «άρθρου δραπέτευσης» (ρήτρα διαφυγής, escape clause) από το δημοσιονομικό ζουρλομανδύα του Συμφώνου Σταθερότητας – πράγμα που αποτελεί την πιο ανοιχτή ομολογία χρεοκοπίας των νεοφιλελεύθερων δογμάτων. Η «τετραετία των σχετικά ελεύθερων δαπανών» ωστόσο τέλειωσε και από το 2024 επιστρέφουμε σε business as usual (Γερμανία) ή και σε μια μάλλον χειρότερη εκδοχή «άτυπου μνημόνιου» ανά χώρα (ΕΕ, Γαλλία). Η Ελλάδα επιστρέφει έτσι κι αλλιώς στη δέσμευση του 2018 για πρωτογενή πλεονάματα, μεσοσταθμικά 2,2% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ στην ιστορία του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και των «πλεονασματικών κρατών» (π.χ. Γερμανία, που βρίσκεται ήδη σε ύφεση, πετρελαιοπαραγωγά κράτη του Κόλπου κλπ). Φαίνεται μάλιστα ότι σε σχέση με την Ελλάδα Γερμανία και Γαλλία συμφωνούν: Η ΕΕ δεν περιμένει καν να τελειώσει το 2023, αλλά ήδη αξιώνει τον τερματισμό της επιδότησης ρεύματος από αυτόν τον Σεπτέμβριο, διατηρώντας την μόνο για τα κατά ΔΝΤ «ευάλωτα» νοικοκυριά, ενώ από το 2024 θέτει «κόφτη» δημόσιων δαπανών, με max ένα ετήσιο 2,6% (συμπεριλαμβανομένων και των δαπανών για τους τόκους του χρέους). Όσο για τον φορέα του ευρωπαϊκού μας χρέους, τον ESM, στην εντελώς πρόσφατη έκθεση του για την Ελλάδα διαπιστώνει «μετά πολλών επαίνων» αυτό που υποτίθεται ότι ξέρουν όλοι, αλλά μετά τη ρύθμιση χρέους του 2018 (χωρίς κούρεμα, με απόσυρση των μεγάλων λήξεων μετά το 1932, όπου καραδοκεί ένα «βουνό χρέους») υποτίθεται ότι είχε διευθετηθεί και απαγορευόταν πλέον η οποιαδήποτε αναφορά: Ότι η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, που χάρη στις «δαπάνες για τον Covid-19» και τα εξοπλιστικά ξεπέρασε το μέγεθος-ιστορικό ρεκόρ των 400 δις ευρώ και κατά 8 δις το στόχο του προϋπολογισμού για ολόκληρο το 2023, είναι αμφίβολη.

Η κυβέρνηση μπορεί να κέρδισε τις πρώτες εκλογές και, το πιθανότερο, να κερδίσει και τις δεύτερες ισχυριζόμενη ότι δημιουργεί συνέχεια με τρόπο μαγικό «δημοσιονομικό χώρο», που της επιτρέπει να ξοδεύει έξτρα δαπάνες κόντρα στην ακρίβεια, αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική: Πρώτον, αυτός ο «δημοσιονομικός χώρος» είναι γέννημα-θρέμμα της επέλασης της ακρίβειας, καθώς προέρχεται από έκρηξη του ΦΠΑ και των ειδικών φόρων ως απόλυτων μεγεθών για όσο διάστημα οι τιμές των (κυρίως εισαγόμενων) αγαθών πολλαπλασιάζονται, ενώ οι έμμεσοι φόροι ως ποσοστά διατηρούνται σταθεροί. Δεύτερον, ο όποιος επιπλέον «δημοσιονομικός χώρος» δημιουργείται από την υπερείσπραξη φορολογικών εσόδων, θα διοχετεύεται πλέον για αύξηση των πληρωμών εξυπηρέτησης του χρέους.

Να σας θυμίσω επίσης την πραγματική κατάσταση που βρίσκεται ο ελληνικός λαός μετά από 9 χρόνια μνημόνια και μια τετραετία μνημονιακού χαρακτήρα μεταμνημονιακό καθεστώς, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες της ΕΛΣΤΑΤ για το Εισόδημα & τις Συνθήκες Διαβίωσης των Νοικοκυριών και για την Υγεία του Πληθυσμού και της Eurostat για τη Φτώχεια στην Ευρώπη. Η Ελλάδα με 26,3% του πληθυσμού της σε κατάσταση φτώχειας βρίσκεται στην τρίτη χειρότερη θέση από τους «27», με την κατάσταση ακόμα χειρότερη μόνο στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Μαζί ωστόσο με όσους κινδυνεύουν να βυθιστούν στη φτώχεια, το 39,5% ή 4 στους 10 νέοι Έλληνες ηλικίας 18-29 ετών πρακτικά δεν τα βγάζουν πέρα, καθιστώντας την τη δεύτερη σε χειρότερη επίδοση στην ΕΕ σ’ αυτές τις ηλικίες, με ότι αυτό συνεπάγεται, απ’ το οποίο η μετανάστευση περισσότερων από 600.000 νέων είναι το «μικρότερο κακό». Διαπιστώνεται επίσης – όχι τυχαία - ότι το 22,8% του ελληνικού λαού έχει πολύ κακή ή κακή υγεία, το 25% έχει χρόνιο πρόβλημα υγείας και, ακόμα χειρότερα, όταν πέρυσι το 54% του πληθυσμού χρειάστηκε ιατρικές εξετάσεις ή θεραπεία, το 24,3% δεν κατάφερε να τα έχει όταν τα χρειάστηκε. Ας σημειωθεί επιπλέον ότι στην τελευταία έκθεση της ΜΚΟ Habitat για την κατοικία, σημειώνεται ότι η αξιοπρεπής στέγαση αυξάνει το προσδόκιμο ζωής κατά 2,4 χρόνια...

Με ρωτάτε αν σε αυτές τις συνθήκες υπάρχει δυνατότητα πραγματικής στήριξης των πολιτών από την επέλαση της ακρίβειας.

Όπως είναι η κατάσταση, ο ελληνικός λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα θετικό από την κυβέρνηση, ό,τι αυταπάτες κι αν καλλιεργούνται. Όπως δεν κουράζεται να λέει ο Στουρνάρας σε κάθε συνέντευξη του από τον Απρίλη, ότι δώσαμε, δώσαμε, τώρα τέρμα. Αντίθετα, ατζέντες που αποκαλύπτονται εκ οικείων, όπως αυτή για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ με ότι συνέπειες έχει αυτό για όσους δε διαθέτουν ιδιωτικά νοσηλευτικά προγράμματα και για μια «εγκληματική» αναθεώρηση του Συντάγματος, αν αυτό γίνει εφικτό από άποψη αριθμού βουλευτών και συμμαχιών, θα έπρεπε να προβληματίσουν προεκλογικά σοβαρά. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο ελληνικός λαός θα πρέπει να στηριχτεί σοβαρά σε όποια ουσιαστικού χαρακτήρα αντιπολίτευση γίνει δυνατό να υπάρξει σε αυτή τη Βουλή, πριν απ’ όλα σε όσους δεν στήριξαν μνημόνια και άρα δε θεωρούν, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει με ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ότι δεσμεύονται από τις μνημονιακές και μεταμνημονιακές δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ και την ελληνική ολιγαρχία. Αυτό έχει να κάνει πριν απ’ όλα με το αν θα καταφέρει να μπει ξανά το ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη στη Βουλή, εξασφαλίζοντας ακόμα πιο αποτελεσματική αντιπολίτευση, καθώς εκφράζει πλέον τη συνεργασία σχεδόν όλων όσοι τίμησαν την καθαρή πλειοψηφία για τερματισμό των μνημονιακών δεσμεύσεων, που εκφράστηκε το καλοκαίρι του 2015. Θ’ αποτελέσει επίσης αποφασιστικό παράγοντα για την ενότητα φωνών και δυνάμεων σε μια τέτοια κατεύθυνση μέσα στη Βουλή.

Πιστεύω, ωστόσο, ότι η επόμενη περίοδος σχετικά γρήγορα θ’ αποκτήσει και χαρακτηριστικά «αστάθειας». Κι η μεγάλη ελπίδα για ν’ αντιμετωπιστεί η επέλαση της ακρίβειας βρίσκεται σ’ αυτή την «αστάθεια», πολύ περισσότερο αν καταφέρει ν’ αποκτήσει δική της φωνή μες στη Βουλή.

Στόχος μιας τέτοιας κοινοβουλευτικής παρουσίας μας πρέπει να είναι, μέσω ενωτικής δράσης με όσες φωνές και δυνάμεις γίνει αυτό δυνατό, η γιγάντωση ενός κινήματος, που είναι σήμερα εξαιρετικά αδύναμο, για τα δύσκολα: Για κατάργηση του χρηματιστήριου ενέργειας και επανεθνικοποίηση της ΔΕΗ. Για μείωση του ΦΠΑ και των ειδικών φόρων στα τρόφιμα και σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, ξεκινώντας με μηδενικό ΦΠΑ για τα βρεφικά είδη, το ψωμί και το γάλα. Ενάντια στις αυξήσεις των τιμολογίων κοινής ωφέλειας, που προκάλεσε η ιδιωτικοποίηση των πάντων, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων αυξήσεων στις αεροπορικές και ναυσιπλοϊκές μεταφορές και τη χαλάρωση της ασφάλειας μετά και την ιδιωτικοποίηση αεροδρομίων, λιμανιών και τρένου. Για ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής και επαναδημιουργία της βιομηχανικής βάσης που εξαερώθηκε με βάση τα σύγχρονα συγκριτικά πλεονεκτήματα, με δημόσιες Αγροτική και Αναπτυξιακή Τράπεζα στραμμένες στη βοήθεια στους αγρότες και στους μικρομεσαίους και στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Για δημόσιο έλεγχο στον τραπεζικό τομέα και σε όλες τις εταιρείες κοινής ωφέλειας και στρατηγικού χαρακτήρα που ιδιωτικοποιήθηκαν, σε αναμονή συσχετισμού δυνάμεων που να μπορούν να θέσουν με πρακτικό τρόπο θέματα επανεθνικοποιήσεων... Χρειάζονται αγώνες για ανάκτηση σε ένα βάθος χρόνου τουλάχιστον του 40% του εισοδήματος, που έκοψαν τα μνημόνια από μισθωτούς, δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους. Κι αν κλειδί για τον ιδιωτικό τομέα είναι οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και η συλλογική πάλη για επιβολή των αποτελεσμάτων τους, δεν πρέπει να προκαλέσουν οποιαδήποτε αμφιταλάντευση στο δημόσιο τομέα οι «γενναιόδωρες» πραγματικά υποσχέσεις της ΝΔ: Η Κομισιόν στην Έκθεση της δίνει στην ελληνική κυβέρνηση το ελεύθερο να κάνει ότι θέλει με τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, φτάνει οι δαπάνες για μισθοδοσία στο Δημόσιο να μείνουν συνολικά οι ίδιες...

Δεν πρέπει να ξεχνούμε επίσης ότι ο σχεδιασμός ποιοτικών θέσεων εργασίας σε εναρμονισμό με ουσιαστικές πολιτικές αντιμετώπισης της εμπορευματικού χαρακτήρα καταστροφής του περιβάλλοντος και κλιμάκωσης της κλιματικής κρίσης, ώστε ν’ ανακοπεί η μετανάστευση των νέων και να μπορούν τα νέα ζευγάρια να βρίσκουν στέγη και δίκτυα κοινωνικής βοήθειας για να μπορούν να κάνουν παιδιά, προϋποθέτει παραγωγική ανασυγκρότηση υπέρ των συμφερόντων των πολλών. Κάτι που δε λύνεται σ’ επίπεδο αντιπολίτευσης, μόνο κυβέρνησης.

- Αλέξανδρος Ζέρβας: Το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαϊου ήταν απογοητευτικό για το ΜέΡΑ 25-Συμμαχία για την Ρήξη. Υπάρχουν στοιχεία που να σας επιτρέπουν να είστε αισιόδοξοι ενόψει των νέων εκλογών;

- Νάντια Βαλαβάνη: Αν πιστέψει κανείς τις δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις, μετά από τ’ εκλογικά αποτελέσματα έγινε αυτό που είναι λογικό για όποιον έχει ήδη χάσει ψήφους, χάσαμε κι άλλους και πέσαμε (ίσως) στο 2,1%. Σύμφωνα με τις τελευταίες, επανήλθαμε και ξεπεράσαμε ήδη το 2,5% των εκλογών της 21ης Μαίου, ένα ποσοστό που ωστόσο στις κάλπες μας τοποθετεί εκτός μιας προδιαγραφόμενης επτακομματικής Βουλής. Ξέρουμε ότι υπάρχουν μη δημοσιευόμενες δημοσκοπήσεις, που μας τοποθετούν πάνω από 3%. Ωστόσο, όλοι συμφωνούμε ότι οι δημοσκοπήσεις είναι στιγμιαίες φωτογραφίες, κι αυτό που έχει αξία είναι κυρίως η τάση που αποτυπώνουν.

Η αίσθηση μου συζητώντας στο Ηράκλειο, αλλά κι από τις προεκλογικές εξορμήσεις που κάνουμε στο νομό - γιατί ζήτησα και έγινα δεκτή στην τελευταία θέση της λίστας στο ψηφοδέλτιο Ηρακλείου, επικεφαλής του οποίου είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ο δημοσιογράφος Μάριος Διονέλλης – είναι ότι η τάση σήμερα είναι ξεκάθαρα ανοδική. Το πόσο ανοδική δύσκολα καταγράφεται, γιατί η συνεργασία μας ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη ψηφίζεται σε σημαντικό βαθμό από τους νέους, που δύσκολα συμμετέχουν στις δημοσκοπήσεις.

Ωστόσο δεν έχει νόημα να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, σήμερα δεν χρειαζόμαστε απλώς μια ανοδική τάση. Γα να μπούμε στη Βουλή χρειάζεται στο πενθήμερο μέχρι τις εκλογές η τάση αυτή ν’ αποκτήσει χαρακτήρα «κύματος».

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι οι πολίτες, όπως έδειξαν κυρίως οι συζητήσεις μας στις προεκλογικές εξορμήσεις στο Ηράκλειο, ενώ φοβούνται την αυτοδυναμία της ΝΔ δεν ξέρουν ότι με τη σημερινή εικόνα ο μόνος τρόπος αυτή ν’ αποτραπεί είναι να μπει στη Βουλή και όγδοο κόμμα. Πράγμα που θ’ αφαιρέσει τις τελευταίες 8-9 έδρες πάνω απ’ το όριο, έδρες που η ΝΔ «κλέβει» χάρη στο ληστρικό εκλογικό της νόμο από όσα κόμματα πάρουν κάτω από 3%. Φυσικά δεν ψηφίζεις ένα κόμμα μόνο γι’ αυτό το λόγο, αλλά πριν απ’ όλα για τον τρόπο που άσκησε και θ’ ασκήσει αντιπολίτευση.

- Αλέξανδρος Ζέρβας: Το ενδεχόμενο απόλυτης κυριαρχίας της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και στις κάλπες της 25ης Ιουνίου σας φοβίζει; Ποια είναι τα νέα δεδομένα που εκτιμάτε πως θα αντιμετωπίσουν τα κατώτερα στρώματα και η μεσαία τάξη σε μια τέτοια περίπτωση;

- Νάντια Βαλαβάνη: Όλοι ξέρουμε ότι θα χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο αποτέλεσμα ως νομιμοποιητικό για τη λαίλαπα νομοσχεδίων και μέτρων κόντρα στα λαϊκά συμφέροντα και σε οποιαδήποτε εναλλακτική προοπτική της χώρας, που θ’ ακολουθήσει. Όπως και κατά την προηγούμενη θητεία της κυβέρνησης της ΝΔ, ο βομβαρδισμός Βουλής και λαού ακόμα κι από την άποψη του αριθμού τους έχει να κάνει με τ’ ότι πρόκειται για νομοσχέδια που γράφονται σε ιδιωτικά νομικά γραφεία, συχνά με άγνοια του ίδιου του υπουργού, λύνοντας «προβλήματα» της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και των ντόπιων ελίτ.

Το πιο ανησυχητικό ενδεχόμενο είναι η νέα Βουλή από το 2025 να ξεκινήσει μια διαδικασία αντιδραστικής αναθεώρησης του Συντάγματος, με την επόμενη Βουλή Αναθεωρητική . Σ’ αυτή την περίπτωση ξέρουμε τι σκοπεύει να επιχειρήσει η ΝΔ – αλιεύοντας από το γνωστό σχέδιο της Επιτροπής του 2016 Αλεβιζάτου-Ιεραπετρίτη (κ.α. συνταγματολόγων, συμβούλων του Κ.Μητσοτάκη) που έχει δημοσιευτεί με τίτλο «Ένα καινοτόμο Σύνταγμα για την Ελλάδα». Η συντηρητική εφημερίδα που το επαναδημοσίευσε προεκλογικά, το έκανε με τίτλο «Το κράτος αποσύρεται – στους ιδιώτες ο έλεγχος της οικονομίας».

Πρόκειται για επιχείρηση «συνταγματοποίησης» του νεοφιλελευθερισμού. Μεταξύ πολλών άλλων, προβλέπεται απάλειψη της δυνατότητας του κράτους, σύμφωνα με το άρθρο 106, να παρεμβαίνει στην οικονομία «για την προώθηση του γενικότερου συμφέροντος», έτσι ώστε ν’ αφαιρεθεί οριστικά από οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση η δυνατότητα εθνικοποιήσεων – και βέβαια επανεθνικοποίησης των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, τραπεζών, λιμανιών, αεροδρομίων, του τρένου κλπ, που πουλήθηκαν μέσω των μνημονίων. Αυτό σημαίνει επίσης συνταγματικά πλέον κατοχυρωμένη ιδιωτικοποίηση του νερού. Προβλέπεται η συνταγματική κατοχύρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, ώστε να παρεμποδίζεται ακόμα κι η επεκτατική πολιτική που ακολούθησε η ΕΕ την τετραετία του Covid-19 (2020-2023). Κατοχυρώνεται συνταγματικά η «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας, ενώ καταργείται η χρηματοδότηση των ΟΤΑ από τον κρατικό προϋπολογισμό και θεσπίζεται η αποκλειστική αυτοχρηματοδότησης τους από ιδίους πόρους, ανταποδοτικά τέλη και ειδικούς φόρους. Το άρθρο 16 για αποκλειστικά δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση βεβαίως αναθεωρείται και καθιερώνονται κίνητρα για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Καταργείται επίσης η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Περιορίζεται η προστασία του περιβάλλοντος («πιο πραγματιστική προστασία του περιβάλλοντος»), ενώ προστατεύεται η ανταπεργία (λοκάουτ). Και άλλα πολλά, με επιστέγασμα την αναθεώρηση της διάταξης περί λαϊκής κυριαρχίας, αφού όλες οι εξουσίες δεν θα πηγάζουν πλέον από το λαό, αλλά από το «Έθνος»...

Γι’ αυτό κι έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία η είσοδος και η παρουσία του ΜΕΡΑ25-Συμμαχίας για τη Ρήξη σε μια οκτακομματική Βουλή...

- Αλέξανδρος Ζέρβας: Το αποτέλεσμα της 21ης Μαϊου θεωρείτε πως αποτελεί στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ; Εφόσον επιβεβαιωθεί και στις νέες εκλογές ποιο πιστεύετε πως θα είναι το μέλλον των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στη χώρα μας;

- Νάντια Βαλαβάνη: Από το καλοκαίρι του 2015 επαναλαμβάνω ότι αυτό που έγινε τότε αποτελεί στρατηγική ήττα: Όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο σύνολο τους. Κι είναι γνωστό ότι μετά από μια στρατηγική ήττα περνούν πολλά χρόνια για να μπορέσει κανείς να σηκώσει ξανά κεφάλι.

Το ότι το σύστημα με τα μέσα που διαθέτει κατάφερε να «μαζέψει» τις επιπτώσεις από μια αλυσσίδα εγκληματικού χαρακτήρα αποτυχιών της κυβέρνησης της ΝΔ, από τους περισσότερους νεκρούς ανά εκατομμύριο στην Ελλάδα συγκριτικά με την υπόλοιπη ΕΕ κατά την πανδημία μέχρι τις υποκλοπές και τα Τέμπη, οφείλεται και σ’ αυτά που διδάχτηκε «από την πείρα του» ο λαϊκός κόσμος από το «πείραμα» του 2015 και τη δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: Ότι το όνειρο της πολιτικής και ανθρώπινης χειραφέτησης, που άρχισε να διαπερνά την ελληνική κοινωνία από το 2011, δεν ήταν παρά ονειροφαντασιά, ότι απέναντι σε δανειστές και Τρόικες δε μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο τελικά παρά «να συμμορφωθείς με τις υποδείξεις». Και μιας και δεν υπάρχει δυνατότητα να ζήσεις με πραγματική αξιοπρέπεια, γι’ αυτό το 2023, χρονιά που οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο ανακοίνωσαν περισσότερα από 8 δις κέρδη – ρεκόρ μετά το ιστορικό 2007 με τα 11 δις του – να είσαι ευχαριστημένος που μπορείς να μάχεσαι την ακρίβεια με το «καλάθι της νοικοκυράς και του νοικοκύρη» και με 18-22 ευρώ το μήνα market pass. Κι έτσι μέρος από κείνους που το καλοκαίρι του 2016 ψήφιζαν ΟΧΙ με κλειστές τράπεζες, 8 χρόνια αργότερα προτίμησαν «σταθερότητα» με ψίχουλα αντί «αστάθεια» με ονειροφαντασιές, τιμωρώντας όχι την κυβέρνηση, αλλά την αντιπολίτευση. Μέρος αυτής της «σταθερότητας» αποτελούν πλέον και οι χιλιάδες πλειστηριασμοί funds, τραπεζών και ΑΑΔΕ ante portas, που θα πετάξουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο μέσα στα λίγα επόμενα χρόνια κάνοντας τη στέγη το πιο ακριβό αγαθό στην Ελλάδα.

Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη για το μέλλον της Αριστεράς. Πιστεύω ότι χρειάζεται ν’ αποδείξει τη χρησιμότητα της σχεδόν απ’ την αρχή. Γιατί ή θα είναι κοινωνικά χρήσιμη ή δε θα έχει λόγο ύπαρξης. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνούμε το ελπιδοφόρο απρόβλεπτο του λαϊκού παράγοντα, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων. Και η ανάγκη μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει μητέρα των πάντων. 
πηγή: tvxs.gr

(*) Ο Αλέξανδρος Ζέρβας, είναι δημοσιογράφος στο TVXS και άλλα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα/.