Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ο Tραμπ, ο Λαβρόφ και ο… Χίτλερ!


    Τις ανησυχητικές ομοιότητες του συνθήματος Τραμπ  «Πρώτα η Αμερική» (America First) με το σύνθημα του Αδόλφου Χίτλερ «Η Γερμανία πάνω από όλους» (Deutschland über alles), υπογραμμίζει ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Σεργκέι Λαβρόφ σε εκτενές άρθρο του...

 

Είναι ανησυχητικές οι κατά τον Λαβρόφ ομοιότητες του συνθήματος «Πρώτα η Αμερική» με το σύνθημα του Αδόλφου Χίτλερ «Η Γερμανία πάνω από όλους»;



 Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος *

Τις ανησυχητικές ομοιότητες του συνθήματος «Πρώτα η Αμερική» (America First) με το σύνθημα του Αδόλφου Χίτλερ «Η Γερμανία πάνω από όλους» (Deutschland über alles), υπογραμμίζει ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Σεργκέι Λαβρόφ σε εκτενές άρθρο του...

Μια εξωτερική πολιτική που βασίζεται στη διεκδίκηση της «εξαίρεσης» (μοναδικότητας, exceptionalism) κινδυνεύει να υπονομεύσει την παγκόσμια τάξη. Κατά τον επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας, η προσέγγιση της Ουάσιγκτον υπονομεύει τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και τη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων που στηρίχτηκε στην ισότητα κυρίαρχων κρατών (sovereign equality), αρχή που επισφραγίστηκε από τις συμφωνίες της Γιάλτας και του Πότσνταμ, που υπέγραψαν ΕΣΣΔ, ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο το 1945. Η προσέγγιση του τύπου «Πρώτα η Αμερική» και «ειρήνη μέσω της ισχύος» μπορεί να δώσει τη χαριστική βολή στη διπλωματία, ενώ αυτός ο τύπος δηλώσεων αποδεικνύει παντελή έλλειψη σεβασμού για τις υποχρεώσεις της Ουάσιγκτον εκ του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, υπογραμμίζει στο άρθρο του ο Ρώσος υπουργός.

Είναι η πρώτη φορά που Ρώσος κυβερνητικός αξιωματούχος ασκεί κριτική και μάλιστα με τόσο οξείς όρους και πρωτοφανείς συγκρίσεις απέναντι στην προσέγγιση Τραμπ στις διεθνείς υποθέσεις. Αλλά ούτε και διεθνώς έχουν υπάρξει τόσο οξείες κριτικές, ακόμα και από κράτη που θίχτηκε άμεσα η ίδια τους η υπόσταση! Η Ευρωπαϊκή Ένωση π.χ. αντέδρασε με πολύ πιο ήπιους τόνους όταν ο Αμερικανός πρόεδρος ανακοίνωσε ότι θα αρπάξει, χωρίς καμία δικαιολογία και περιστροφή, τη Γροιλανδία από τη Δανία, γιατί τη «χρειάζεται».

Είναι γεγονός ότι μερικοί σχολιαστές συνέκριναν το σχέδιο Τραμπ με την προσάρτηση της Αυστρίας από τη ναζιστική Γερμανία (το περιβόητο Άνσλους) αλλά μέχρις εκεί. Για ακόμα μια φορά απεδείχθη ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία αποτελείται από ανθρωπάκια που δεν έχουν καμία διάθεση και καμία δυνατότητα να πολεμήσουν την αμερικανική πολιτική. Ούτε πριν που τους έσπρωχνε αφρόνως σε έναν πόλεμο καταστροφικό για τα συμφέροντα της Ευρώπης, μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσει ακόμα και τους Ουκρανούς νεοναζί, ούτε και σήμερα που θέλει να «εξάγει» σε όλη την Ευρώπη ένα είδος «τεχνο-ακροδεξιάς», όπως αυτή που επαγγέλλεται ο Ίλον Μασκ. Αν ο Τραμπ αποφασίσει ειρήνη με τη Μόσχα, θα τον ακολουθήσουν, έστω και γκρινιάζοντας, αν συνεχίσει τον πόλεμο θα τον χειροκροτήσουν!

Η ηγεσία της Ευρώπης δεν είναι, σημειωτέον, σε θέση να αντιμετωπίσει κανένα είδος άκρας δεξιάς, πρωτο-ή νεοφασισμού. Είναι έτοιμη να του παραδοθεί, αφού άλλωστε η δική της πολιτική (όπως και η πολιτική μιας συμβιβασμένης και «εξαφανισμένης» στην πλειοψηφία της, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αριστεράς), έχουν καταστήσει, 80 χρόνια μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, την άκρα δεξιά, καμιά φορά και καθαρά φασιστικές τάσεις, αξιόπιστη πολιτική πρόταση στη Δύση!

Σημειωτέον ότι η κριτική Λαβρόφ διατυπώθηκε προτού ο Αμερικανός πρόεδρος προκαλέσει παγκόσμιο χάος ανακοινώνοντας την πρόθεσή του να αρπάξει τη Λωρίδα της Γάζας, να διώξει τους κατοίκους της και να την αξιοποιήσει τουριστικά (μαζί προφανώς με τον γαμπρό του, που φέρεται ως ο αρχιτέκτων του «σχεδίου Γάζα». Είχαν προηγηθεί οι απειλές του κατά της Γροιλανδίας, του Καναδά και του Παναμά, με τις οποίες περίπου γκρέμισε όλο το διεθνές δίκαιο και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, προκαλώντας όμως ασήμαντες αντιδράσεις παγκοσμίως.

Είναι πιθανό ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, «παλιά καραβάνα» και ο εμπειρότερος ίσως σήμερα Υπουργός Εξωτερικών παγκοσμίως να θέλησε με την τοποθέτησή του να κάνει μια αναγκαία καταγραφή αντίθεσης στα όσα συμβαίνουν. Ίσως η Μόσχα να θέλησε επίσης να αποστείλει μια νέα προειδοποίηση προς τη νέα αμερικανική εξουσία ότι η Ρωσία δεν θα δεχθεί μια συμφωνία για την Ουκρανία που θα απέχει από τους όρους της. Αν δηλαδή οι δηλώσεις του Λαβρόφ δεν συνιστούν και μια «προειδοποίηση» της Ρωσίας στον… εαυτό της.

Στο τέλος τέλος στη Μόσχα θυμούνται πολύ καλά το πώς οι Αμερικανοί παραπλάνησαν επανειλημμένα τη Ρωσία και παρέβησαν συστηματικά υποσχέσεις και συμφωνίες τα τελευταία 30 χρόνια (για να μην πάμε πιο πίσω, στην περίοδο του γερμανοσοβιετικού συμφώνου). (Σε μια άλλη ομιλία του εξάλλου, σχεδόν ταυτόχρονα με το άρθρο, ο Ρώσος Υπουργός υπενθύμισε ότι ήταν λάθος η στροφή της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής προς τη Δύση, η οποία πραγματοποιήθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης).

Αν η Μόσχα προειδοποιεί, δεν μοιάζει πάντως να έχει ακόμα χάσει τις ελπίδες της να βγάλει μια κάποια άκρη με τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου. «Σήμερα δεν είναι 1991, ούτε καν 2017» και δεν μπορεί να «υπάρξει επιστροφή στην προγενέστερη κατάσταση (του «μονοπολισμού») γιατί έχουν μεταβληθεί κατά τρόπο μη αντιστρέψιμο», οι δημογραφικές, οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές συνθήκες», γράφει ο κ. Λαβρόφ. Ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών ελπίζει, αν κρίνουμε από το άρθρο του, ότι το βάρος αυτών των αντικειμενικών παραγόντων θα συνεφέρει τελικά την αμερικανική κυβέρνηση.

«Η πολυπολικότητα κερδίζει έδαφος και, αντί να της αντιτίθενται, οι ΗΠΑ μπορούν να γίνουν στο μέλλον ένα υπεύθυνο κέντρο εξουσίας μαζί με τη Ρωσία, την Κίνα και άλλα κράτη στον παγκόσμιο Νότο, την Ανατολή και τη Δύση». Προς το παρόν βέβαια «μοιάζει ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση θα πραγματοποιήσει καουμπόικες καταδρομές για να δοκιμάσει τα όρια και βιωσιμότητα του υπάρχοντος διεθνούς συστήματος που είναι οργανωμένο γύρω από τον ΟΗΕ έναντι των αμερικανικών συμφερόντων». Και τέλος, ο Ρώσος Υπουργός, διατυπώνει μια αισιόδοξη εικόνα:

“Είμαι βέβαιος, σημειώνει, ότι και αυτή η κυβέρνηση, θα αντιληφθεί σύντομα ότι η διεθνής πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερο περίπλοκη από τις καρικατούρες που είναι ελεύθερη να κραδαίνει ενώπιον των αμερικανικών κοινών ή των υποτελών γεωπολιτικών ελίτ”.

Είδομεν. Προς το παρόν, η ρηξικέλευθη συμπεριφορά και πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ και στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών και διεθνώς προκαλεί όλο και πιο έντονες ανησυχίες και για το τι μέλλει γενέσθαι, όσο και για το είδος και τον χαρακτήρα των δυνάμεων που κατέλαβαν την εξουσία στην ισχυρότερη χώρα του κόσμου. Για πρώτη φορά μετά από έναν αιώνα δεν υπάρχει καμία δεδομένη βάση αναφοράς στον κόσμο μας, όπως άλλωστε κατέδειξαν πανηγυρικά οι πρόσφατες ανακοινώσεις του κ. Τραμπ για την ουσιαστική κατάργηση των Παλαιστινίων και της Παλαιστίνης, υπό το επιδοκιμαστικό βλέμμα του κ. Νετανιάχου, περισσότερο κυρίαρχου από οποτεδήποτε άλλοτε στην πολιτική σκηνή των Ηνωμένων Πολιτειών.

Τόσο η άνευ ουδενός προσχήματος ανοιχτή περιφρόνηση προς το διεθνές δίκαιο, όσο και το νεοφιλελεύθερο πραξικόπημα που η νέα κυβέρνηση Τραμπ πραγματοποιεί στο εσωτερικό των ΗΠΑ, καταλαμβάνοντας με ανθρώπους της και παρανόμως το μεταγαλύτερο μέρος του αμερικανικού κρατικού μηχανισμού, πραξικόπημα που θυμίζει σε ορισμένους όσα συνέβησαν προ αιώνος στην κεντρική Ευρώπη, δεν προοιωνίζεται τίποτα το καλό.

Ασφαλώς είναι πάρα πολλοί στον κόσμο που δεν τρέφουν την παραμικρή συμπάθεια για το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών και τη δράση του παγκοσμίως. Εντούτοις δεν θα βελτιωθεί η κατάσταση, το αντίθετο, αν αυτό το κράτος αντικατασταθεί με έναν ανεξέλεγκτο μηχανισμό στα χέρια μιας συμμορίας ακροδεξιών, «μουρλαμένων» και «ψωνισμένων» δισεκατομμυριούχων, που αντιμετωπίζουν τον κόσμο ως ιδιοκτησία τους και οικόπεδο προς αξιοποίηση. Η λογική της σημερινής εξουσίας στις ΗΠΑ δεν είναι ασφαλώς η κατάργηση του αμερικανικού κράτους, βασικού εργαλείου του αμερικανικού ιμπεριαλισμού επί πάνω από έναν αιώνα, αλλά η κατάργηση όσων δημοκρατικών ή λαϊκών στοιχείων μπορεί να του έχουν απομείνει, η ιδιωτικοποίησή του προς όφελος μιας πολύ μικρής συμμορίας δισεκατομμυριούχων, μακριά από οποιονδήποτε έλεγχο.

Μοιάζει να πηγαίνουμε από το όραμα μιας «κυβέρνησης από το λαό, με τον λαό, για τον λαό» που διακήρυσσε πριν από μερικά χρόνια ο Τζέρεμι Κόρμπιν στην Αγγλία, σε μια «κυβέρνηση -καλύτερα να πούμε σε ένα καθεστώς- από τους πλούσιους, με τους πλούσιους και για τους πλούσιους».

Όλα αυτά δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα μας οδηγήσουν και σε μια παγκόσμια σύγκρουση πολύ μεγαλύτερη από αυτές που ήδη γνωρίζουμε στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή και αλλού.
__________________________________________________

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής του ιστοχώρου konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).

Ρούντι Ρινάλντι: Τα Τέμπη ως ενεργός πολιτικός παράγοντας

     Όταν λέμε «Τέμπη» σήμερα όλοι κατανοούν και αναφέρονται σε ένα συστημικό έγκλημα που έγινε στη «βάρδια» της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία με απύθμενο κυνισμό και κινήσεις έντονα παρακρατικές προώθησε ένα «μπάζωμα» και μια συγκάλυψη. 




Η πολιτική ζωή της χώρας μετά την τεράστια λαϊκή κινητοποίηση σε όλη την Ελλάδα (αλλά και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού) μπαίνει σε νέα φάση. Το ενεργό και βαθύ ρήγμα που προκάλεσε το συστημικό έγκλημα των Τεμπών, και ιδιαίτερα η επιχείρηση συγκάλυψής του, προκαλούν έναν σεισμό, ένα μεγάλο πολιτικό ζήτημα. Αυτό αλλάζει πολλά δεδομένα, και σπρώχνει σε μια ουσιαστική αποτίμηση και εκτίμηση της κατάστασης που δημιουργεί και της δυναμικής που προκαλεί.

Τι είναι όμως τα «Τέμπη», και πώς εισέβαλαν στην πολιτική σκηνή της χώρας;

Ξεκαθαρίζουμε εξαρχής: Τα Τέμπη είναι η πιο εμφανής, η πιο μαζική, η πιο πολυσυλλεκτική διαδικασία και διαθεσιμότητα γύρω από μια πρωτοβουλία που πήραν οι συγγενείς των θυμάτων. Είναι η πιο καθαρή, αποφασιστική, μακρόχρονη συσσώρευση αξιοπιστίας, εμπιστοσύνης και ελπίδας που εκφράζει ένα γνήσιο πάνδημο αίτημα για Δικαιοσύνη, Αλήθεια και Οξυγόνο στη χώρα.

Όταν λέμε «Τέμπη» σήμερα όλοι κατανοούν και αναφέρονται σε ένα συστημικό έγκλημα που έγινε στη «βάρδια» της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία με απύθμενο κυνισμό και κινήσεις έντονα παρακρατικές προώθησε ένα «μπάζωμα» και μια συγκάλυψη. Μια επιχείρηση που θυμίζει καθεστωτικές παρεμβάσεις σε ανάλογα εγκλήματα σε άλλες χώρες, όπου η δραστηριοποίηση πολλαπλών μηχανισμών έσπευσε να καλύψει τις ευθύνες και τους άμεσους και έμμεσους αυτουργούς.

Για να γίνουν τα «Τέμπη» αυτό που είναι σήμερα χρειάστηκαν δύο χρόνια απίστευτης προσπάθειας και ηθικού σθένους από τους συγγενείς των θυμάτων. Δύο χρόνια βασανιστικής ανάδειξης στοιχείων που τεκμηρίωναν ευθύνες, παραλείψεις, συγκάλυψη στοιχείων, μπάζωμα κυριολεκτικό και μεταφορικό, αδράνεια της δικαιοσύνης, μπούλινγκ και δολοφονίες χαρακτήρων στις οποίες με περίσσιο θράσος προέβαιναν υπουργοί και βουλευτές της κυβέρνησης. Δύο χρόνια ασύστολων ψεμάτων του ίδιου του πρωθυπουργού, και σιωπής της αντιπολίτευσης. Ένα ολόκληρο σύστημα στην υπηρεσία της συγκάλυψης, για να μην μαθευτεί η αλήθεια: Ποιο φορτίο, τι φορτίο, ποιος παραλήπτης, γιατί έκρηξη, πότε έκρηξη, πόσα βαγόνια, πού είναι τα βίντεο, περίεργες εξαφανίσεις και θάνατοι, απειλές και τρολς απέναντι σε συγγενείς και δημοσιογράφους ή εμπειρογνώμονες.

Για να γίνουν τα «Τέμπη» αυτό που είναι σήμερα χρειάστηκε να ενεργοποιηθούν ανακλαστικά της κοινωνίας από την πρώτη στιγμή. Η συγκίνηση και η οργή για το έγκλημα είχε αγκαλιάσει όλη τη νέα γενιά σε όλη τη χώρα και είχαν ξεκινήσει μεγάλες κινητοποιήσεις από την πρώτη στιγμή. Μετά το απίστευτο καλοκαίρι του 2023 (εκλογές, 41%, επανεκλογή του κυνικού και αναίσχυντου Κ. Καραμανλή τζούνιορ, πλημμύρες και καταστροφές) οι κυβερνώντες νόμισαν ότι τα Τέμπη θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα. Έκαναν μεγάλο λάθος…

Βαθύ, ενεργό ρήγμα

Το ρήγμα που προκλήθηκε από το μοιραίο δυστύχημα ήταν βαθύ και παρέμεινε ενεργό. Συνέχιζε να το τροφοδοτεί η δράση του συλλόγου των συγγενών και οι πρωτοβουλίες που πήρε. Ο ανιδιοτελής χαρακτήρας των ενεργειών, η μνήμη των νεκρών και ο τρόπος που φέρθηκε η Πολιτεία απέναντί τους, η κραυγαλέα αδιαφορία των κρατικών οργάνων και οι εξόφθαλμες κινήσεις συγκάλυψης, έφεραν αποτελέσματα: Μαζικές συγκεντρώσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας, μεγάλο ενδιαφέρον για την υπόθεση, ανάδειξη ανθρώπων που δεν συμπεριφέρονταν με τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι πολιτικοί παράγοντες· που αποδείκνυαν ένα άλλο ήθος και μια ηθική η οποία δεν απορρέει από κανόνες μάρκετινγκ και από πολιτικαντισμούς αίσχιστου είδους.

Η συλλογή 1,5 εκατομμυρίων υπογραφών ήταν ένα ηχηρό σημάδι συσπείρωσης και συνειδητοποίησης. Κανένα κόμμα ή συνδικάτο δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι παρόμοιο. Κι όμως, το έκανε μια μικρή ομάδα συγγενών θυμάτων. Στο δε αίτημα να αρθεί η ασυλία όλων των πολιτικών προσώπων και να αλλάξει ο σχετικός νόμος, τα συστημικά κόμματα αντιτάχθηκαν, το δε ΚΚΕ αρνήθηκε να αρθεί η ασυλία σε όλους τους βουλευτές, αλλά μόνο στους υπουργούς…

Η συναυλία που έγινε στο τέλος του καλοκαιριού στο Καλλιμάρμαρο στην Αθήνα ήταν άλλη μια ένδειξη του πόσο σημαντική ήταν η συσπείρωση κόσμου και νεολαίας γύρω από τα αιτήματα και τους στόχους που έχει προβάλλει η κίνηση των συγγενών. Ήδη το φαινόμενο έπαιρνε τις διαστάσεις ενός κινήματος με διάρκεια, ενός μαζικού κινήματος με πολλές ρίζες σε ολόκληρη τη χώρα. Στα γήπεδα όλο και πιο συχνά υπήρχαν πανό που «μιλούσαν» για τα Τέμπη και το έγκλημα…

Η αποκάλυψη των ηχητικών ντοκουμέντων ήταν μια γροθιά στο στομάχι κάθε πολίτη, αλλά αποτέλεσε και τη θρυαλλίδα ώστε να πάρει τις πραγματικές του διαστάσεις το μαζικό αυτό κίνημα. Το κάλεσμα για συγκέντρωση έξω από τη Βουλή στις 26/1 αγκαλιάστηκε από όλη την κοινωνία, από πολλούς φορείς. Μέσα σε δυο-τρεις μέρες απλώθηκε σε 110 πόλεις και νησιά της χώρας όπου βγήκαν καλέσματα για συμμετοχή. Ακολούθησαν σαν χιονοστιβάδα και καλέσματα σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Στις 26/1 πραγματοποιήθηκε σε όλη την χώρα η μεγαλύτερη λαϊκή κινητοποίηση της τελευταίας δεκαετίας.

Τα «Τέμπη» λοιπόν σαν έκφραση της κοινωνίας έγιναν πρωταγωνιστής και καταλύτης των εξελίξεων· επέβαλαν ένα νέο πολιτικό σκηνικό, και όλα δείχνουν ότι θα δρομολογήσουν πολλές εξελίξεις. Το μαζικό ακηδεμόνευτο λαϊκό κίνημα, ακόμα και με το δεδομένο επίπεδο συγκρότησης και οργάνωσης, παράγει αποτελέσματα, και δείχνει ότι γίνονται πιο βαθιές διεργασίες μέσα στην κοινωνία.

Αποτελέσματα των Τεμπών

Αποτέλεσμα πρώτο: Τινάχθηκε το καπάκι της συγκάλυψης

Η κυβέρνηση αναγκάζεται σε αναδίπλωση και αλλαγή στάσης. Η ουσία όμως είναι ότι παίρνει τα μέτρα της για τις εξελίξεις που έρχονται. Δεν παραιτείται, όπως θα ήταν αναγκαίο· παριστάνει υποκριτικά πως σκύβει το κεφάλι, σέβεται τους γονείς, περιμένει την δικαιοσύνη να αποφανθεί, επιρρίπτει ορισμένες ευθύνες στην εταιρεία κ.ο.κ. Παράλληλα όμως μιλά δια του πρωθυπουργού-πρωθιερέα της συγκάλυψης για «λαϊκισμό» και για «πολιτική σταθερότητα». Ο νοών νοείτω…

Παράλληλα δε, όπως για 5 χρόνια είχαμε για πρόεδρο την κα Σακελλαροπούλου (με ευρύτατη πλειοψηφία της Βουλής), η οποία είχε επικυρώσει από τις θέσεις που κατείχε στον χώρο της Δικαιοσύνης πλείστα μνημόνια και διατάξεις, τώρα θα έχουμε τον κ. Τασούλα, ο οποίος άμεσα είχε εμπλακεί σε όλες τις προσπάθειες συγκάλυψης των Τεμπών (ταυτόχρονα είναι, και αυτός, ισχυρός θιασώτης των Μνημονίων και της «σωτηρίας» της χώρας, που σαν πρόεδρος της Βουλής την παρέδιδε στον κ. Μενέντεζ…). Η ανάδειξη Τασούλα στην προεδρία δεν τυχαία επιλογή του Μητσοτάκη. Πιθανόν να τον χρειαστεί στα ταρακουνήματα που έρχονται.

Αποτέλεσμα δεύτερο: Όλοι μεταμφιέζονται παίρνοντας υπόψη τα «Τέμπη»

Κυβέρνηση, ΜΜΕ και αντιπολίτευση αναγκάζονται να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα που δημιουργούν τα «Τέμπη». Είτε σαν κίνηση κατευνασμού, είτε σαν νέα γραμμή άμυνας, είτε σαν προσπάθεια εκμετάλλευσης της φθοράς της κυβέρνησης για μικροπολιτικά οφέλη των κομμάτων. Ο Καρνάβαλος ξεκίνησε πιο νωρίς φέτος. Αλλά δεν ξεγελιέται ο κόσμος. Πρόσφατη δημοσκόπηση της εταιρείας MRB έδειξε τα εξής:

– Η Δικαιοσύνη κάνει ό,τι μπορεί για να πέσει άπλετο φως στην υπόθεση των Τεμπών; Απάντηση: 77% ΟΧΙ.

– Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να πέσει άπλετο φως στην υπόθεση των Τεμπών; Απάντηση: 82% ΟΧΙ.

– Λέξεις-συναισθήματα που εκφράζουν περισσότερο τον Έλληνα για το παρόν και το μέλλον της χώρας; Απάντηση: Οργή 46.8%, παραίτηση-απογοήτευση 43%, φόβος 37%.

– Για ποιους λόγους αισθάνεστε οργή; Απάντηση: Διαφθορά 70.7%, καθημερινές δυσκολίες 38.6%, αδικίες 29.6%, κακή δημόσια διοίκηση 29.7%, ανισότητες 21.1%.

– Καταλληλότερος πρωθυπουργός; Απάντηση: Μητσοτάκης 21%, Ανδρουλάκης 7.2%, Κωνσταντοπούλου 6.4%, Κουτσούμπας 4.2%, Βελόπουλος 4.1%, Φάμελλος 4.1%, Λατινοπούλου 3.9%, Κασσελάκης 3.7%, Νατσιός 2%, Βαρουφάκης 2%. Κανένας 34.8%.

Η κρίση αντιπροσώπευσης και η οργή του κόσμου είναι δεδομένες. Η πλήρης δυσπιστία προς κυβέρνηση και δικαιοσύνη για αντιμετώπιση των Τεμπών κολοσσιαία. Η αναξιοπιστία σύσσωμης της αντιπολίτευσης επίσης. Είναι τραγικό να ψελλίζεται στην άκρη των χειλιών (π.χ. από Ανδρουλάκη) η πρόταση να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη η διοίκηση της εταιρείας, και να μην τολμά κανείς να θέσει πολιτικό ζήτημα παραίτησης της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Είναι θλιβερός ο κ. Χαρίτσης, που μιλά για τομή μετά την κινητοποίηση της 26/1, και ζητά αυτό να επενδυθεί σε ένα «λαϊκό μέτωπο» για να νικήσει τη Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές…

Το μαζικό κίνημα των Τεμπών παράγει «οξυγόνο» για όποιον ενδιαφέρεται πραγματικά για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, για όποιον ενδιαφέρεται για τη ζωή και το δίκαιο στην κοινωνία

Αποτέλεσμα τρίτο: Γιατί τα «Τέμπη» δεν είναι κάτι σαν το 2010-2015

Αν την περίοδο 2010-2015 το αντιμνημονιακό κίνημα βρήκε πολιτική διέξοδο στην ανάθεση σε ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ, και του έδωσε ώθηση μέχρι να σχηματίσει κυβέρνηση, σήμερα οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Έχει βγει μια σημαντική πείρα από τον κόσμο που κινητοποιείται. Πρώτον, έχει χαλαρότερους δεσμούς με το πολιτικό σύστημα, είναι πολύ πιο δύσπιστος απέναντί του, έχει βγάλει συμπεράσματα από το πώς κόμματα και πολιτικοί χρησιμοποιούν το μαζικό κίνημα αδιαφορώντας για τους στόχους και τους πόθους του λαού. Ξέρει να κρατά αποστάσεις από τα κόμματα και να υπερασπίζεται σαν κίνηση και σαν κίνημα τον ακηδεμόνευτο χαρακτήρα του. Δεν θέλει να καπελωθεί από κανέναν. Επομένως οι επιφανειακές κίβδηλες αντιμητσοτακικές φλυαρίες της «αντιπολίτευσης» ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά, δεν μπορούν να συγκινήσουν ή εγκλωβίσουν τον κόσμο της λαϊκής διαθεσιμότητας. Ούτε φαίνεται από πουθενά πως αυτός ο κόσμος θα τροφοδοτήσει ακροδεξιές φωνές και σχήματα.

Αποτέλεσμα τέταρτο: Συντελούνται πιο βαθιές διεργασίες συνειδητοποίησης μέσα από τον αγώνα

Όπως είναι φυσικό, σε κάθε μεγάλο μαζικό κίνημα, ακόμα και σε συνθήκες όπως οι σημερινές, δηλαδή με χαλαρούς ιδεολογικούς πολιτικούς δεσμούς και διάχυτο–όχι ακριβώς αυθόρμητο– χαρακτήρα, συντελούνται βαθύτερες διεργασίες συνειδητοποίησης και πολιτικοποίησης. Σταχυολογώ δυο-τρεις σημαντικές επισημάνσεις στους λόγους των γονέων που μετέχουν στην κίνηση. Στην ομιλία της κυρίας Καρυστιανού στο Σύνταγμα γίνεται λόγος για την ενότητα των Ελλήνων απέναντι στην αδικία και τη συγκάλυψη, για την ενότητα στο ζήτημα των Τεμπών, και διαφαίνεται η αποφασιστικότητα να οδηγηθεί μέχρι τέλους αυτός ο αγώνας, χωρίς να μπλέκεται το κίνημα αυτό στα γρανάζια του πολιτικού συστήματος και των χούγιων που το χαρακτηρίζουν. Στην ομιλία του κ. Παπαχαραλάμπη, που κι αυτός έχασε το παιδί του στο μοιραίο τρένο, γίνεται αναφορά στην αόρατη σύνδεση που είχε η εξέγερση του Πολυτεχνείου στην πτώση της Χούντας με την ελπίδα τα «Τέμπη» να αποτελέσουν «σπίθα για να αλλάξει η πατρίδα μας». Εδώ δεν πρόκειται για απλό αίτημα δικαιοσύνης, αλλά για την ανάγκη να αλλάξουν βαθιά και ριζικά πολλά πράγματα στη χώρα.

Ανάγκες των Τεμπών

Όσον αφορά τις ανάγκες του κινήματος των Τεμπών, ως πιο ορατής και πιο μαζικής εκδήλωσης της σημερινής δεδομένης λαϊκής διαθεσιμότητας, μπορούμε να σημειώσουμε τα ακόλουθα:

  • Πρώτον, η συνειδητοποίηση ότι το κίνημα αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα που δημιουργεί αποτελέσματα και γεγονότα, ότι αποτελεί έναν σημαντικό συντελεστή στο πολιτικό σκηνικό, οδηγεί και στο ερώτημα κατά πόσο μπορεί να σηκώσει αυτό το βάρος και να προχωρήσει. Τα πράγματα σε διαδικασίες υποκειμενοποίησης και συγκρότησης δεν προχωρούν με διατάγματα ή παραινέσεις, αλλά με διεργασίες που έχουν τους ρυθμούς ωρίμανσής τους· από αυτήν την πλευρά, έχει τεράστια σημασία να υπάρξει σεβασμός των ρυθμών, των χρόνων και κυρίως του ακηδεμόνευτου χαρακτήρα που έχει αυτό το κίνημα. Οι «βιαστικοί» που θα θελήσουν να το «εκφράσουν», ή ακόμα χειρότερα να το «καθοδηγήσουν», θα προσφέρουν χείριστη υπηρεσία.
  • Δεύτερον, είναι αναγκαίο να επιδιωχθεί μια μεγάλη συνάντηση με πλήθος από άλλες κινήσεις και αντιστάσεις που υπάρχουν σε διάχυτη μορφή σε όλη τη χώρα. Όχι μια συνάντηση με στενό οργανωτικό χαρακτήρα, αλλά ωρίμανσης όρων και στόχων κοινών, μέσα από διεργασίες και πρωτοβουλίες που θα διευκολύνουν μια πραγματική γνωριμία, μέσα σε πνεύμα σεβασμού και αμοιβαιότητας, μακριά από πολιτικάντικες λογικές καταγραφών κ.λπ. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη επαφής, σύγκλισης, συνεννόησης, συντονισμού και σύνθεσης.
  • Τρίτον, για να διατηρηθεί ο μαζικός και ακηδεμόνευτος χαρακτήρας του κινήματος πρέπει να βρει τρόπους να εκφράζεται με πλατύ δημοψηφισματικό τρόπο σε μεγάλα και σοβαρά προβλήματα. Αυτός ο τρόπος θα δώσει μεγάλες ανάσες (οξυγόνο) σε πάρα πολλές μικρές και μεγάλες συλλογικότητες και προσπάθειες που θέλουν να διατηρήσουν την αυτοτέλειά τους και να συμβάλλουν παράλληλα σε ένα μεγάλο ευρύ εγχείρημα, έξω από τις προδιαγραφές του υπάρχοντος σημαδεμένου πολιτικού συστήματος και σε αυτονομία από αυτό. Οι Σειρήνες της δήθεν αντιπολίτευσης, τα κεντροαριστερά σενάρια και εκδιπλώσεις δεν πρέπει να σαγηνευόσουν το κίνημα που αναδύεται.
  • Τέταρτον, είναι αναγκαίο να αντιμετωπιστεί με κάποιο τρόπο η ταραγμένη πολιτικά και ιδεολογικά συγκυρία και τα ραγδαία γεγονότα που συντελούνται. Ενώ είναι απαραίτητη μια ιδεολογική και πολιτική πύκνωση, είναι κατανοητό ότι οι ρυθμοί του κινήματος δεν θα είναι ενιαίοι στα διάφορα μέρη του. Κι όμως, οι εξελίξεις θα επηρεαστούν και από αυτά τα μεγάλα γεωπολιτικά κύματα και εξελίξεις. Επομένως πρέπει να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι το Πολιτειακό ζήτημα έχει σχέση με το ποια είναι η θέση της χώρας στον σύγχρονο κόσμο· ότι το ζήτημα της Δικαιοσύνης συνδέεται με χίλια νήματα με το καθεστώς της ουσιαστικής ανισότητας που υπάρχει μέσα στην κοινωνία, ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους και τα κέντρα οικονομικής και πολιτικής ισχύος· ότι το Πολιτειακό, το πολιτικό, το κοινωνικό, το ψηφιακό, το περιβαλλοντικό, το εθνικό, η Παιδεία, ο Πολιτισμός, το γεωπολιτικό δεν είναι ζητήματα που αφορούν ειδικούς στο καθένα από αυτά, αλλά πρέπει να κατανοηθεί η ανάγκη της σύνθεσης και συνολικοποίησής τους μέσα από απλές και βασικές έννοιες-προτεραιότητες όπως Δημοκρατία, Εθνική Κυριαρχία, Ανεξαρτησία, Παραγωγική ανασυγκρότηση, Δημογραφικό, Ασφυξία της περιφέρειας, διεύρυνση ανισοτήτων και φτωχοποίηση.

Σύνοψη

Στις 26/1 Ιανουαρίου το μαζικό κίνημα των Τεμπών παρήγαγε «οξυγόνο» για όποιον ενδιαφέρεται πραγματικά για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, για όποιον ενδιαφέρεται για τη ζωή και το δίκαιο στην κοινωνία, για όποιον θέλει να θυμάται και να ονειρεύεται. Ο δρόμος που έχουμε μπροστά δεν είναι εύκολος, αλλά είναι ενδιαφέρων, και μπορούμε να κάνουμε πολλά· είναι στο χέρι του καθένα και της καθεμιάς να συμβάλλει σε ένα πρωτότυπο ευρύ πλατύ κίνημα και εγχείρημα που θα σημαδέψει θετικά τις εξελίξεις σε όλους τους τομείς. Η χώρα έχει ανάγκη από μια νέα μεγάλη μεταπολίτευση.

πηγή: edromos.gr
_________________________________________________

(*) Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης του Δρόμου της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, συγγραφέας και αρθρογράφος - πολιτικός αναλυτής. Υπήρξε επικεφαλής της πολιτικής ομάδας και των εκδόσεων Α/συνέχεια, στη συνέχεια της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟE) που συμμετείχε ως τάση στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΣΥΡΙΖΑ. Διετέλεσε μέλος της ΚΕ της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα από τα οποία παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2015, διαφωνώντας με τις επιλογές της τότε ηγεσίας.

Προς νέα, αλά Τραμπ, παγκοσμιοποίηση;

     Αυτή η νέα “παγκοσμιοποίηση“, η οποία εμφανίζεται στον αντίποδα εκείνης που απέρχεται, εκφράζεται με το τραμπικό σύνθημα MAGA – (Make America Great Again).

 



Παναγιώτης Λαφαζάνης*

Η φρικτή ”παγκοσμιοποίηση” Ομπάμα – Μπάιντεν μέσω της woke ατζέντας, των αθρόων μεταναστευτικών – εποικιστικών κυμάτων, του “ελεύθερου” εμπορίου και κυρίως των βρώμικων δια μεσαζόντων πολέμων , οι οποίοι  έχουν φέρει στον πλανήτη μια νέα άνευ προηγουμένου βαρβαρότητα και το φάσμα του ολέθρου, αυτή Η φρικτή ”παγκοσμιοποίηση” Ομπάμα – Μπάιντεν πάει να δώσει τη σκυτάλη σε μια νέου είδους “παγκοσμιοποίηση” αλά Τραμπ.

Αυτή η νέα “παγκοσμιοποίηση“, η οποία εμφανίζεται στον αντίποδα εκείνης που απέρχεται, εκφράζεται με το τραμπικό σύνθημα MAGA – (Make America Great Again).

Οι ΗΠΑ τώρα με  το νέο μοντέλο ”παγκοσμιοποίησης” επιδιώκουν  την άνευ προηγουμένου εκβιαστική  μεγέθυνσή των συνόρων τους , ενώ επιχειρούν να εγκαταστήσουν πλήρως ελεγχόμενες  κυβερνήσεις στις υπόλοιπες χώρες για να διευθύνουν απολύτως  πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και κοινωνικά όλη τη Δύση.

Όσο και αν αυτές οι επιδιώξεις αποτελούν  όνειρο θερινής νυκτός , είναι τραγικό  ότι αυτές οι φαντασιώσεις  διακατέχουν υπό την νέα ηγεσία της   μια φθίνουσα υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ, οι οποίες  βλέπουν μέσα στη βαθιά κρίση που αντιμετωπίζουν  να σείεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους .

Έτσι, ο Ντόναλντ Τραμπ πιστεύει ότι θα ενσωματώσει κατ’ αρχάς τον Καναδά και την Γροιλανδία, θα επανακτήσει τη διώρυγα του Παναμά  και ακολούθως θα βάλει στο χέρι την Ευρώπη, εγκαθιστώντας στις χώρες της τελευταίας  κυβερνήσεις- νομαρχιακές επιτροπές ανδρείκελα του Έλον Μασκ και της νέας Τραμπικής Δεξιάς, ενώ θα συνεχίσει φιλόδοξα το νέου τύπου ”κατακτητικό” του έργο  σε Ασία, Λατ. Αμερική και Αφρική οι οποίες, θα συμπαρασυρθούν μέσα από ένα  χορό  τρισεκατομμυρίων τυπωμένων δολαρίων.

Όσο για μας, ο γοητευμένος με τον Ερντογάν, Τραμπ, μπορεί, με αντάλλαγμα ένα είδος ημιαυτονομίας στους Κούρδους, να “μεταφέρει” και τη χώρα μας ως αυτόνομη επαρχία της νέας Τουρκικής ομοσπονδίας, δίπλα στη Συρία!

Ωραία! Όλα τούτα μπορεί να συνιστούν και συνιστούν κάτι παραπάνω από υπερβολικές φαντασιώσεις!

Για την Ελλάδα εν προκειμένω  η διέξοδος δεν είναι ούτε οι Μπαϊντενόπουλοι ούτε ο Τραμπισμός -και  για τον ξεπεσμένο ευρωπαϊσμό ούτε λόγος!

Η επιλογή της Ελλάδας πρέπει να είναι μια έξυπνη και ευέλικτη στρατηγική διασύνδεσης με τους BRICS στη λογική ενός νέου πολυπολικού κόσμου ελεύθερων και ανεξάρτητων εθνών που θα συνεργάζονται και θα εφαρμόζουν πολιτικές παραγωγικής ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Και βεβαίως οφείλουμε να πιάσουμε το νήμα των καλύτερων στιγμών της ιστορίας μας και να πάψουμε να θεωρούμε την πατρίδα μας φτωχή, ανήμπορη και καταδικασμένη στην υποτέλεια.
πηγή: iskra.gr
_____________________________________________

(*) Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, είναι πολιτικός,ιδρυτής και επικεφαλής του Δημοκρατικού Κινήματος Εθνικής Απελευθέρωσης - ΔΗ.Κ.Ε.Α, πρώην υπουργός.

Η Καλιφόρνια φωτίζει το μέλλον του πλανήτη, αν δεν κάνουμε κάτι για να τον σώσουμε

    Ο πλανήτης αλλάζει, τα μυαλά μας όχι. Όπως υπογραμμίζουν οι ειδικοί και παρά τις προειδοποιήσεις και τις πρωτοβουλίες των επιστημόνων δεν έχουν ληφθεί αποτελεσματικά μέτρα ώστε να τηρηθεί η συμφωνία των Παρισίων που έθεσε ως στόχο να μην ξεπεράσει η θερμοκρασία του πλανήτη τον ενάμισι βαθμό πάνω από την προβιομηχανική εποχή.


Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος*

Ιστορικά πρωτοφανείς οι πυρκαγιές στην Καλιφόρνια δεν είναι παρά το προβλέψιμο και προβλεφθέν αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης και επιταχυνόμενης κλιματικής κρίσης, που θεωρείται ένας κύριος παράγοντας που προκάλεσε το πρόβλημα, χωρίς βέβαια να είναι και ο μόνος.

Αυτό που συνέβη στην Καλιφόρνια είχε ήδη προβλεφθεί ότι μπορούσε να συμβεί, ήταν το «χειρότερο δυνατό σενάριο», σύμφωνα με μια μελέτη από το NBC των εκθέσεων που συνετάχθησαν μετά από προηγούμενες καταστροφές (https://www.nbcnews.com/weather/wildfires/california-fires-foreseeable-worst-case-scenario-rcna186887).

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι άγριες πυρκαγιές στις δυτικές ΗΠΑ έχουν γίνει μεγαλύτερες, πιο έντονες και πιο καταστροφικές, εξαιτίας ενός συνδυασμού παραγόντων όπως η ταχεία αστικοποίηση και η επιταχυνόμενη ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή, που παρήγαγε «θερμότερες και ξηρότερες συνθήκες, με παρατεταμένες ξηρασίες που πιέζουν τη δασική βλάστηση και προκαλούν επιδημίες και θανάτους δένδρων, συσσωρεύοντας επιφανειακά καύσιμα», σύμφωνα με την Πέμπτη Εθνική Εκτίμηση για το Κλίμα (Fifth National Climate Assessment) της αμερικανικής κυβέρνησης, του Νοεμβρίου 2023. Η Εκτίμηση εκπονείται κάθε πέντε χρόνια από 14 διαφορετικές ομοσπονδιακές υπηρεσίες των ΗΠΑ και συνεργάζονται για τη σύνταξή της οι κορυφαίοι Αμερικανοί κλιματικοί επιστήμονες.

Επιπλέον, σύμφωνα πάντα με την Εκτίμηση, τα επιδεινούμενα περιστατικά ακραίας ζέστης και παρατεταμένων ξηρασιών οδήγησαν στην ενίσχυση ευρύτερων και πιο καταστροφικών πυρκαγιών. Στην περίπτωση των πυρκαγιών της Καλιφόρνια, ο συνδυασμός των παραπάνω αποτελεσμάτων της κλιματικής κρίσης με ισχυρότατους ανέμους (που μπορεί και αυτοί να είναι αποτέλεσμα της κρίσης αλλά δεν έχει αποδειχθεί) κατέστησαν την καταστροφή μη αντιμετωπίσιμη. (Για τη σχέση κλιματικής αλλαγής με τις πυρκαγιές στην Καλιφόρνια δες ενδεικτικά https://www.theguardian.com/commentisfree/2025/jan/11/los-angeles-fire-fossil-fuel-big-oil , https://www.npr.org/2025/01/10/nx-s1-5253063/a-new-study-explores-the-role-of-climate-change-in-worsening-fires, https://www.aljazeera.com/news/2025/1/11/is-climate-change-to-blame-for-the-california-wildfires).

Φυσικά, το πόσο καλά είναι προετοιμασμένο ένα κράτος και μια κοινωνία να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες αυτής της κρίσης έχει μεγάλη σημασία. Όσο όμως καλά κι αν προετοιμαστούν, δεν μπορούν παρά να υποστούν τις όλο και πιο τρομακτικές συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας και ιδίως της χρήσης ορυκτών καυσίμων.

Καθώς οι φλόγες κατάπιναν ήδη την Καλιφόρνια, η NASA ανακοίνωνε στις 10 Ιανουαρίου ότι, μετά από 15 μήνες, με τον καθένα να σπάει ένα ακόμα ρεκόρ, από τον Ιούνιο του 2023 έως τον Αύγουστο του 2024, η παγκόσμια θερμοκρασία κατά το έτος 2024 ήταν 1,28 ° C πάνω από τη θερμοκρασία της περιόδου 1951-1980 και περίπου 1,47 ° C υψηλότερη από τον μέσο όρο της θερμοκρασίας στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα (1850-1900) (https://www.nasa.gov/news-release/temperatures-rising-nasa-confirms-2024-warmest-year-on-record/).

«Ακόμα μια φορά το ρεκόρ θερμοκρασίας έσπασε. Το 2024 ήταν το θερμότερο έτος από το 1880, που αρχίσαμε να κάνουμε μετρήσεις», δήλωσε ο επικεφαλής της NASA Bill Nelson προσθέτοντας: «Μεταξύ των ρεκόρ θερμοκρασιών που μετράμε και των τωρινών πυρκαγιών που απειλούν τα κέντρα μας και την εργατική μας δύναμη στην Καλιφόρνια, ποτέ δεν υπήρξε περισσότερο σημαντικό να κατανοήσουμε τον πλανήτη μας που αλλάζει».

Ο πλανήτης αλλάζει, τα μυαλά μας όχι. Όπως υπογραμμίζουν οι ειδικοί και παρά τις προειδοποιήσεις και τις πρωτοβουλίες των επιστημόνων δεν έχουν ληφθεί αποτελεσματικά μέτρα ώστε να τηρηθεί η συμφωνία των Παρισίων που έθεσε ως στόχο να μην ξεπεράσει η θερμοκρασία του πλανήτη τον ενάμισι βαθμό πάνω από την προβιομηχανική εποχή.

Ουδέποτε ελήφθησαν στην πραγματικότητα σοβαρά μέτρα για να επιτευχθεί αυτή η επιδίωξη, που έμεινε κυρίως στα λόγια και τις διακηρύξεις. Μετά όμως το 2021 άρχισαν να εγκαταλείπονται ακόμα και τα λόγια, ή να δίνεται έμφαση στην «αποτροπή των συνεπειών» όχι της ίδιας της κλιματικής αλλαγής, υπό την πίεση των γιγάντων της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων, αλλά και λόγω της πολεμικής ατμόσφαιρας που επικράτησε παγκοσμίως. Η σύνοδος του Μπακού για το κλίμα υπήρξε ένα φιάσκο, ενώ μετά την εκλογή Τραμπ έξι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες αποχώρησαν από την Zero Net Alliance, που είχαν δημιουργήσει για να βάλουν κάποιο χαλινάρι στις επενδύσεις για εξόρυξη ορυκτών καυσίμων (https://www.theguardian.com/business/2025/jan/08/us-banks-quit-net-zero-alliance-before-trump-inauguration).

Η εκλογή του Τραμπ, ο οποίος παρά τον συντριπτικό όγκο συσσωρευμένων επιστημονικών αποδείξεων λέει ότι δεν πιστεύει στην κλιματική αλλαγή, κινδυνεύει να αποτελέσει τη χαριστική βολή στις προσπάθειες της ανθρωπότητας να ανασχέσει την καταστροφή του γήινου κλίματος. Αρκετοί βέβαια αμφιβάλλουν για το κατά πόσο όντως δεν πιστεύει και εκτιμούν ότι το ενδιαφέρον του για τη Γροιλανδία και τον Καναδά έχει να κάνει ακριβώς με το ότι περιμένει να λειώσουν οι πάγοι στην Αρκτική.

Αναφερόμενος στην αύξηση της θερμοκρασία της Γης, ο Gavin Schmidt, διευθυντής του Ινστιτούτου Διαστημικών Σπουδών Goddard της NASA, εξήγησε ότι δεν θα βλέπουμε κάθε χρονιά νέα ρεκόρ, αφού η αύξηση της θερμοκρασίας επηρεάζεται και από περιοδικές διακυμάνσεις όπως τα φαινόμενα Εl Niño και La Niña. Ανεξαρτήτως όμως αυτών των διακυμάνσεων, βλέπουμε ήδη, υπογράμμισε, το αποτέλεσμα της αύξησης της θερμοκρασίας σε «ακραίες βροχοπτώσεις, καύσωνες και αυξημένο κίνδυνο πλημμυρών - και όσο οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου συνεχίζονται τα ακραία καιρικά φαινόμενα θα χειροτερεύουν».

Οι μετρήσεις θερμοκρασίας της NASA, παρά κάποιες ελαφρές διαφορές, συγκλίνουν με αυτές του Berkeley Earth, της ευρωπαϊκής Υπηρεσίας για την Κλιματική Αλλαγή "Κοπέρνικος", της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας του Ηνωμένου Βασιλείου και της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA), και όλες καταλήγουν ότι η θερμοκρασία του πλανήτη είναι η μεγαλύτερη από τότε που άρχισαν οι μετρήσεις. Οι μικρές διαφορές των μετρήσεων έχουν να κάνουν με διαφορετικές μεθοδολογίες και χρησιμοποιούμενα μοντέλα. Η ΝΟΑΑ π.χ. που ανακοίνωσε τις δικές της μετρήσεις επίσης στις 10 Ιανουαρίου υπολόγισε ότι η παγκόσμια θερμοκρασία της γήινης επιφάνειας ήταν 1,29 ° C πάνω από τον μέσο όρο του 20ου αιώνα και 1,47 βαθμούς πάνω από τον μέσο όρο του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα.

Η NOAA μελέτησε επίσης τα ακραία καιρικά φαινόμενα, που γίνονται πιο συχνά και καταστροφικά εξαιτίας της παγκόσμιας υπερθέρμανσης που προκαλεί η χρήση ορυκτών καυσίμων. Η υπηρεσία εντόπισε 27 μεγάλες καταστροφές στις ΗΠΑ το 2024 που οφείλονταν στην κλιματική αλλαγή, μεταξύ των οποίων μία ξηρασία, μια πλημμύρα, μία μεγάλη δασική πυρκαγιά, δύο χειμερινές καταιγίδες, πέντε τροπικούς κυκλώνες και 17 ισχυρές καταιγίδες, η κάθε μία από τις οποίες στοίχισε πάνω από ένα δισ. δολλάρια. Στο σύνολό τους προκάλεσαν υλικές απώλειες 182,7 δισεκατομμυρίων δολλαρίων και στοίχισαν τη ζωή σε τουλάχιστο 568 ανθρώπους. Για να πάρουμε μια ιδέα του ρυθμού επιτάχυνσης των φαινομένων αξίζει να σημειώσουμε ότι την περίοδο 1980 έως 2020 σημειώνονταν κατά μέσο όρο εννέα μεγάλες κλιματικές καταστροφές ετησίως, την τελευταία πενταετία όμως ο μέσος όρος ανέβηκε στις 23.

Η Rachel Cleetus, διευθύντρια Πολιτικής και επικεφαλής οικονομολόγος του προγράμματος για το κλίμα και την ενέργεια της Union of Concerned Scientists' (UCS) υπογράμμισε σε μια δήλωσή της: «Τα ρεκόρ θερμοκρασίας της περασμένης χρονιάς και οι καταστροφές με απώλειες της τάξης των δισεκατομμυρίων συνιστούν τον ανησυχητικό προάγγελο αυτού που θα έρθει αν το έθνος αποτύχει να επενδύσει σε μια κλιματικά ανθεκτική οικονομία και να κάνει το δικό του μερίδιο σε ότι αφορά την μεγάλη μείωση των παγκόσμιων εκπομπών που παγιδεύουν τη θερμότητα. Είναι ο καιρός για αυτούς που αποφασίζουν σε όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης και της οικονομίας να αναγνωρίσουν τα συγκλονιστικά οικονομικά κόστη και τις ανθρώπινες απώλειες από την καύση ορυκτών καυσίμων και να δεσμευθούν στην οικοδόμηση μιας ισχυρότερης και ασφαλέστερης οικονομίας που να δουλεύει με καθαρή ενέργεια». Η Cleetus κατήγγειλε επίσης έντονα τις εταιρείες ορυκτών καυσίμων που μοιάζουν διατεθειμένες να πυρπολήσουν τον πλανήτη για να προστατεύσουν τα κέρδη τους και τους «ασπόνδυλους» πολιτικούς που έχουν στο τσεπάκι τους.
πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

(*) O Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας....

Πολλαπλά καμπανάκια για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων - Το κράτος των «ακαταδίωκτων» δεν διδάχθηκε από το έγκλημα των Τεμπών

    Οι υποσχέσεις των πολιτικών για αλλαγή στις προτεραιότητες και τα πρωτόκολλα όπως αυτές που ακούστηκαν μετά τα Τέμπη, μοιάζουν με κενό γράμμα και επικοινωνιακό τρικ. Βλέπεται το πολιτικό σύστημα μπορεί να έδειξε μνημειώδη σπουδή για να συγκαλύψει τις ευθύνες του, να μπαζώσει τον τόπο του εγκλήματος και να «μοντάρει» τα αποδεικτικά στοιχεία...

Δημήτρης Γκάζης*

13 Σεπτεμβρίου 2024: Στο παρά ένα αποφεύχθηκε σύγκρουση τραίνων του προαστιακού στα Σεπόλια, με τους μηχανοδηγούς να ακινητοποιούν τους συρμούς 500 μόλις μέτρα πριν μπουν σε μονή γραμμή, όταν κατά τύχη άκουσαν ότι βρίσκονται σε λανθασμένη τροχιά από τους ασυρμάτους τους.

9 Οκτωβρίου 2024: Έπειτα από λανθασμένη διευθέτηση των γραμμών από τους ρυθμιστές του ΟΣΕ, δόθηκε σήμα σε συρμό του προαστιακού να μπει στο υπόγειο δίκτυο του μετρό στον σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας.

25 Νοεμβρίου 2024: Μόλις 1,5 χιλιόμετρο πριν τον σταθμό Κορινού, όπου βρισκόταν ακινητοποιημένος συρμός του προαστιακού, σταμάτησε αμαξοστοιχία που εκτελούσε το δρομολόγιο Ιντερσίτι 57 (Θεσσαλονίκη-Αθήνα), παρά την πράσινη ένδειξη των φωτεινών σηματοδοτών και μόνο μετά από επικοινωνία των μηχανοδηγών στα κινητά τους τηλέφωνα!

1 Δεκεμβρίου 2024: Πλημμύρησαν λόγω τις κακοκαιρίας οι σήραγγες στα Τέμπη, οδηγώντας σε διακοπή μερικών ημερών, την κίνηση των τραίνων στην περιοχή.

14 Δεκεμβρίου 2024: Μόλις την πρώτη μέρα λειτουργίας του εκτροχιάστηκε ο «μουτζούρης», το παραδοσιακό τραινάκι του Πηλίου.

14 Δεκεμβρίου 2024: Συρμός του Μετρό Θεσσαλονίκης ακινητοποιείται μετά από διακοπή ρεύματος, με τους επιβάτες να φτάνουν σε έξοδο του σταθμού Φλέμιγκ μέσω των υπόγειων σηράγγων με τα πόδια και την αρμόδια εταιρία για τη λειτουργία του Μετρό ακόμη να αναζητεί τα αντίστοιχα πρωτόκολλα διαχείρισης.

Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα περιστατικά δυσλειτουργίας, τα ατυχήματα ή παρ’ ολίγον ατυχήματα στις υποδομές μεταφορών της χώρας, μόλις το τελευταίο τρίμηνο. Δεν συμπεριλαμβάνουμε ατυχήματα και δυστυχήματα που έγιναν σε αφύλακτες ή πλημμελώς φυλασσόμενες διαβάσεις (όπως αυτό που συνέβη λίγες μέρες πριν στο Κιλκίς). Η αλληλουχία και η επαναληψιμότητα των περιστατικών δείχνουν πως δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένα περιστατικά αλλά με μια γενικευμένη απαξίωση υποδομών και δικτύων.

Περιστατικά που όπως και στην περίπτωση του συστημικού εγκλήματος των Τεμπών έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον χειρότερο τρόπο καταγγελίες εργαζομένων, που εξηγούν με πολλές λεπτομέρειες τα γνωστά στις υπεύθυνες αρχές πολλαπλά κενά ασφαλείας. Κανείς όμως δεν φαίνεται να νοιάζεται καθώς η ασφάλεια των χρηστών αποτελεί μικρή λεπτομέρεια για τους υπευθύνους. Μοιάζει σαν κράτος να μην έχουμε διδαχθεί από το δυστύχημα στα Τέμπη και να συνεχίζουμε να βλέπουμε τις υποδομές, όχι ως αντικείμενο κοινής ωφέλειας που πρέπει να σχεδιάζεται και να υλοποιείται με όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας και βιωσιμότητας αλλά σαν μπίζνα για εργολάβους που ακόμη και όταν κοστίζει ακριβά (βλέπε την περίπτωση του μετρό) κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την ορθή λειτουργία του.

Οι υποσχέσεις των πολιτικών για αλλαγή στις προτεραιότητες και τα πρωτόκολλα όπως αυτές που ακούστηκαν μετά τα Τέμπη, μοιάζουν με κενό γράμμα και επικοινωνιακό τρικ. Βλέπεται το πολιτικό σύστημα μπορεί να έδειξε μνημειώδη σπουδή για να συγκαλύψει τις ευθύνες του, να μπαζώσει τον τόπο του εγκλήματος και να «μοντάρει» τα αποδεικτικά στοιχεία, όμως ακόμη και τώρα, δύο χρόνια μετά το δυστύχημα, δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει όσα με βάση τις συμβάσεις και τους σχεδιασμούς θα έπρεπε να είναι δεδομένα (βλέπε φωτοσημάνσεις, τηλεδιοίκηση, επαρκής στελέχωση κ.ά.).

Το μεγάλο πλιάτσικο που πραγματοποιήθηκε την περίοδο των μνημονίων με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αντί να εκσυγχρονίσει όπως προπαγάνδιζαν οι υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων τις υποδομές και τα δίκτυα, έχει επιτείνει την στασιμότητα έως και απαξίωση αυτών. Ότι αφορά τη σφαίρα της κοινωνίας, της κοινής ωφέλειας, θεωρείτε περίπου περιττό. Ειδικά στις μεταφορές και ακόμη ειδικότερα στον σιδηρόδρομο (τον κατακερματισμένο σε πολλαπλούς φορείς που δόθηκε ως λάφυρο στους Ιταλούς της Hellenic Train) η παραπάνω λογική φαίνεται να έχει οδηγήσει σε οριακό σημείο. Ας μην περιμένουμε το επόμενο δυστύχημα, τα επόμενα κροκοδείλια δάκρυα και τις κούφιες υποσχέσεις για να πράξουμε κάτι. Είναι ζήτημα στοιχειώδους εθνικής και κοινωνικής βιωσιμότητας να αρνηθούμε να επιβάλλονται οι διαρκείς «παιδικές ασθένειες» και τα «πάμε και όπου βγει» ως κανονικότητα.

Συγκλονιστική δήλωση του Παύλου Ασλανίδη

Προσφυγή για αντικατάσταση του εφέτη ανακριτή του Εφετείου Λάρισας, Σωτήρη Μπαϊκάμη κατέθεσαν συγγενείς θυμάτων των Τεμπών, μετά την απορριπτική απόφαση που έλαβε για αίτημα του Παύλου Ασλανίδη, πατέρα του αδικοχαμένου Δημήτρη Ασλανίδη, για εκταφή του γιού του με σκοπό τη διεξαγωγή βιοχημικών εξετάσεων που δεν έγιναν σε προηγούμενο στάδιο από τις ιατροδικαστικές και τις εγκληματολογικές υπηρεσίες.

Σε δηλώσεις του έξω από τα δικαστήρια Λάρισας ο Π. Ασλανίδης δήλωσε μεταξύ άλλων: «Έχουμε διαπιστώσει πολλά κενά που οφείλονται σε ενέργειες και από τους ιατροδικαστές, που δεν πήγαν από την αρχή όπως όφειλαν να στήσουν νεκροτομείο στον τόπο του εγκλήματος. Έγιναν φοβερές παραλείψεις, δεν έγιναν τοξικολογικές εξετάσεις, δεν έχουν πάει ακόμα εδώ και είκοσι μήνες για ανάκριση για τα αίτια της έκρηξης και της φωτιάς. Εμείς αποδεδειγμένα έχουμε στοιχεία ότι έχουν καεί τα παιδιά μας. Έχω ακούσει ηχητικό το γιό μου, είναι ζωντανός και του λέει μια κοπέλα από μέσα «Δημήτρη, κάνε κάτι», μετά ακολούθησε η έκρηξη και κάηκε ζωντανός. Κανένας ανακριτής, κανένας εισαγγελέας, όχι στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο δεν θα μου αφαιρέσει το δικαίωμα να βρω από τι κάηκε ο γιός μου, τα αίτια που δολοφονήθηκε στα Τέμπη. Θα φτάσω παντού. Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, τα μορφώσαμε, πήγε φαντάρος, γύρισε. Δεν τους οφείλω τίποτα, αυτοί μου οφείλουν. Μου οφείλουν το ελάχιστο να μάθω πώς κάηκε ζωντανός ο γιος μου».

Δικαιοσύνη με το ζόρι και πολύ οργή

Μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό το πολυπλόκαμο σχέδιο συγκάλυψης ευθυνών για το έγκλημα στα Τέμπη. Τα κενά στην ανακριτική διαδικασία είναι πολλά και τρανταχτά, με τους συγγενείς των θυμάτων να καλούνται να καλύψουν τις «ολιγωρίες» των αρχών για να χυθεί φως στην υπόθεση. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των βίντεο από τη φόρτωση της εμπορικής αμαξοστοιχίας που απουσιάζουν από την δικογραφία καθώς ο ΟΣΕ όταν κλήθηκε να καταθέσει αποδεικτικό υλικό έστειλε βίντεο που δεν αφορούσαν τον Εμπορικό Σταθμό Θεσσαλονίκης αλλά τον Επιβατικό Σταθμό. 22 μήνες μετά και μόνο μετά από καταγγελίες συγγενών, μαθαίνουμε πως κινούνται διαδικασίες διώξεων σε βάρος της προϊσταμένης της Διεύθυνσης του υπουργείου Μεταφορών και του Διευθύνοντος Συμβούλου του ΟΣΕ, οι οποίοι ελέγχονται για τυχόν εμπλοκή στην «παραπλανητική» αυτή κατάθεση βίντεο.

Η Μ. Καρυστιανού, πρόεδρος του συλλόγου «Τέμπη 2023», φώτισε για μια ακόμη φορά τις μεθοδεύσεις του σχεδίου συγκάλυψης, κατά την παρέμβασή της στη συζήτηση που διεξάγεται στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής για το νομοσχέδιο του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών για τους σιδηροδρόμους. «Ενώ εμείς συλλέγουμε στοιχεία, παρατηρούμε πρωτοφανείς διαδικασίες συγκάλυψης από την κυβέρνηση η οποία ευθύνεται για το έγκλημα» τόνισε, για να συνεχίσει θυμίζοντας πως «τα αιτήματα για σύσταση προανακριτικής επιτροπής καταψηφίστηκαν. Η εξεταστική επιτροπή έκλεισε βίαια και χωρίς να διερευνηθεί η υπόθεση. Το πόρισμα το ψήφισαν μόνο οι βουλευτές Ν.Δ, κάποιοι από τους οποίους έγιναν μετά υπουργοί αφού η επιτροπή ήταν γουρλίδικη. Ήταν οργανωμένη η απόπειρα συγκάλυψης με αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος. Με προσωπική παρεμβάσεις ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Δικαιοσύνης ασκούν πίεση στον ανακριτή να ολοκληρώσει το έργο του γρήγορα».

Πώς είναι δυνατόν να μην ξεχειλίζει η οργή, όχι μόνο για τις εγκληματικές ευθύνες για το δυστύχημα, όχι μόνο για τις προσπάθειες συγκάλυψης αλλά και για την αλαζονεία ενός πολιτικού συστήματος, που φτάνει μέχρι και να λοιδορεί τους συγγενείς των θυμάτων, να εμφανίζεται παρ’ όλα όσα ξανά ως σωτήρας. Όσο δεν αποδίδεται πραγματική δικαιοσύνη, η οργή θα μεγαλώνει. Και ότι και να λένε οι «ακαταδίωκτοι», όπως ο πρώην περιφερειάρχης Θεσσαλίας κ. Αγοραστός, εμπλεκόμενος ενεργά με της εργασίες μπαζώματος και καταστροφής αποδεικτικού υλικού, που καταγγέλλει πως έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από τον Ν. Πλακιά και άλλους συγγενείς θυμάτων, η οργή αυτή είναι όχι μόνο δικαιολογημένη, αλλά και επιβεβλημένη, ως καθαρτήρια δύναμη, και μοναδική εγγύηση ότι η δικαιοσύνη θα βρει δρόμους παράκαμψης των εμποδίων που βάζει το σύστημα.

Το 2024 μάθαμε τι είναι το ξυλόλιο

Μια μικρή έκπληξη υπάρχει στη φετινή δημοσίευση των δημοφιλέστερων αναζητήσεων στο διαδίκτυο από τη Google για τους χρήστες της Ελλάδας. Μέσα στις λίστες με τις δημοφιλέστερες αναζητήσεις, στην ενότητα «τί είναι», στην πρώτη δεκάδα των αναζητήσεων, πλάι σε ασθένειες, αθλήματα και διασημότητες βρίσκει κανείς και την ερώτηση «τι είναι το ξυλόλιο».

Δεν πρόκειται προφανώς για ξαφνικό ενδιαφέρον για την οργανική χημεία. Είναι το έγκλημα των Τεμπών και συγκεκριμένα οι καταγγελίες των συγγενών των θυμάτων ότι στον τόπο του δυστυχήματος βρέθηκε ξυλόλιο –ουσία που σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες μπορεί να ευθύνεται για την έκρηξη και τον θάνατο κάποιων εκ των θυμάτων– που προκαλούν την αναζήτηση. Είναι η προσπάθεια συγκάλυψης, η σιωπή των αρχών και των ΜΜΕ για το θέμα που οδηγεί τους ανθρώπους να ψάχνουν σχετικά στη Google.

Τα Τέμπη έχουν προκαλέσει ένα βαθύ ρήγμα ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα και αυτό αποτυπώνεται διαρκώς. Κάτι τέτοιο φάνηκε άλλωστε και με τη μεγάλη επιτυχία της συναυλίας μνήμης που διοργανώθηκε στο Καλλιμάρμαρο από τον σύλλογο Τέμπη 2023. Άλλωστε έχει αποδειχθεί πως μόνο υπό την πίεση της κοινωνίας γίνονται βήματα προς την αποκάλυψη της αλήθειας. Η επιμονή των συγγενών των θυμάτων είναι αυτή που διασφαλίζει ότι δεν θα πετύχει το σχέδιο συγκάλυψης που απεργάζονται όσοι δεν θέλουν να μάθουμε «τι είναι το ξυλόλιο», όσοι με νύχια και με δόντια εργάζονται μπλοκάροντας την δικαιοσύνη.
πηγή: edromos.gr
_______________________________________________

(*) Ο Δημήτρης Γκάζης είναι αρθρογράφος στο "Δρόμο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ".

Κυριάκος Μητσοτάκης: «Συνεχιστής της "μαύρης" σημιτικής κληρονομιάς»

    Ο Μητσοτάκης διεκδίκησε με καμάρι τα σκοτεινά πεπραγμένα του Σημίτη για τον εαυτό του. Παραδέχτηκε, επιτέλους, ότι αποτελεί τον κλώνο του μέντορά του...


Πρώτα προσπάθησε να δημιουργήσει έναν μύθο περί Σημίτη, καλλωπίζοντας τη μοιραία του πρωθυπουργία. Κι έπειτα αποφάσισε να δείξει ότι αυτός είναι η συνέχεια του «μύθου» Σημίτη, με τρόπο που να «κουμπώνει» πάνω στους δικούς του πολιτικούς σκοπούς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τον επικήδειο λόγο που εκφώνησε χθες στη Μητρόπολη, είπε στην ουσία ότι «εγώ είμαι ο ένας και μοναδικός διάδοχος του Σημίτη». Σαν να πρόκειται για κάποιο σημαντικό… παράσημο. 






Οσα είπε ο πρωθυπουργός ήταν μια βάρβαρα ωραιοποιημένη και ωμά πλαστογραφημένη εικόνα για όσα έπραξε, υποστήριζε και προκάλεσε ο Κώστας Σημίτης. Επιμελώς αόριστη, η ομιλία του Μητσοτάκη είχε, χάριν ξεκαρφώματος, και κάποιες νύξεις για «λάθη» και «όποιες αστοχίες», που όμως θα κριθούν για κάποιον ανεξήγητο λόγο… μελλοντικά, από «αναλυτές στους καιρούς που έρχονται». Προς Θεού, όχι από τους πολίτες, αλλά μόνο από τους διαπιστευμένους «σημιτολόγους».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και κάθεται στην καρέκλα που καθόταν κάποτε ο Σημίτης, παρέκαμψε τον σκόπελο της κριτικής με το βαρετά κλασικό και πονηρούλικο «ο Κώστας Σημίτης ανήκει πλέον στην Ιστορία, η οποία και θα ζυγίσει την πολυκύμαντη διαδρομή του». Λες και η Ιστορία δεν έχει γραφτεί… Στην πραγματικότητα, 21 χρόνια πια μετά την πρωθυπουργία Σημίτη, το μέλλον είναι εδώ και οι άνθρωποι των οποίων τη ζωή καθόρισε, δηλαδή οι πολίτες της χώρας του, τον έχουν ήδη και κρίνει και ζυγίσει. Είναι πασιφανές πως η συντριπτική πλειονότητα δεν τον θυμάται με αγάπη. Εχοντας αναθέσει την κρίση στον βολικό κι αφηρημένο ιστορικό του μέλλοντος, ο Μητσοτάκης μίλησε για «τρεις παρακαταθήκες Σημίτη που είναι ήδη ορατές»:

Η πρώτη είναι η πίστη του, η αταλάντευτη πίστη του στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και η διαρκής προσπάθειά του η Ελλάδα να συγκλίνει με τα πιο ανεπτυγμένα, τα πιο δυναμικά κράτη της ηπείρου μας». Πέρα από τα πλαστά Greek Statistics, τα μαγειρεμένα στοιχεία με τα οποία ο Σημίτης έβαλε βεβιασμένα την ανέτοιμη ελληνική οικονομία στο ευρώ με τα γνωστά αποτελέσματα, ο «ευρωπαϊκός προσανατολισμός» του δεν ήταν παρά το χαλί με το οποίο σκέπαζε τη βαλκανικού τύπου ολιγαρχική διαφθορά, διαπλοκή και λαϊκισμό της διακυβέρνησής του. Ομως, κατά την πολιτική κρίση του Κυριάκου, προφανώς αυτό είναι ο «ευρωπαϊσμός». Η δεύτερη ήταν «ο τρόπος διακυβέρνησής του, με πρωταγωνιστή το περίφημο μπλοκάκι, τις σημειώσεις όπου καταγράφονταν μεθοδικά οι προτεραιότητες που από διακηρύξεις έπρεπε να γίνουν πράξεις». Προσπαθώντας να προκαλέσει συνειρμούς ανάμεσα στο σημιτικό «μπλοκάκι» και στους περίφημους γαλάζιους φακέλους του δικού του «επιτελικού κράτους», ο λογογράφος του πρωθυπουργού εδώ αστόχησε ξανά. Το επιτελικό κράτος είναι ανύπαρκτο, ένα καταστροφικό φιάσκο.

Ως τρίτη παρακαταθήκη ανέφερε την ανθρώπινη διάσταση του Σημίτη, ότι δηλαδή υπήρξε «σύζυγος και πατέρας», του άρεσε «να ακούει μουσική» κ.λπ. Κάτι αδιάφορο για έναν πρωθυπουργό. Το να θέλεις να παρουσιαστείς ως αποκλειστικός συνεχιστής της ντροπιαστικής κληρονομιάς του Σημίτη, του πολιτικού που στηρίχτηκε στη διαπλοκή μιντιαρχών εργολάβων, πυροδότησε το μελλοντικό οικονομικό αδιέξοδο της χώρας και, πάνω απ’ όλα, έγινε ο μοναδικός πρωθυπουργός στη σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας που παρέδωσε μικρότερη χώρα από αυτήν που παρέλαβε λόγω Ιμίων δεν είναι και πολύ έξυπνη τακτική. Γι’ αυτό ο Μητσοτάκης επιχείρησε να ξαναγράψει, ανεπιτυχώς, την Ιστορία όσον αφορά την περίοδο Σημίτη. Η σοβαροφάνεια χωρίς καμιά υπευθυνότητα βαφτίστηκε «διακριτική απλότητα». Το χάσμα μεταξύ των καταστροφικών αποφάσεων Σημίτη και του καλού της χώρας «γεγονός ότι δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να μεταλλαχθεί, να γίνει αρεστός». Τα σκανδαλωδώς υπερκοστολογημένα από τους φίλους εργολάβους έργα μνημονεύτηκαν ως οι «σοβαρές υποδομές που απέκτησε η χώρα».

Ο Σημίτης, μας είπε χθες ο ευθυνόφοβος Μητσοτάκης, έλεγε ότι συχνά οι κυβερνήσεις, για να διαμορφώσουν μια καλύτερη κοινωνία, «με λέξεις-κλειδιά το σχέδιο και τη συγκυρία, επιδιώκουν τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις, όμως βαδίζοντας και κόντρα στο ρεύμα». Δύσκολα διαφωνεί κανείς με αυτά τα λόγια του Σημίτη, είπε ο Μητσοτάκης: «Πολύ περισσότερο όταν στις προσπάθειες εφαρμογής τους δοκιμάζεται εδώ και χρόνια η ικανότητα της πατρίδας μας να απαλλαγεί από βαρίδια και από παθογένειες δεκαετιών». Ξεχνώντας την πραγματικότητα, ότι στην Ελλάδα των υποκλοπών, των Τεμπών, της συνειδητής αισχροκέρδειας και των απευθείας αναθέσεων, τα «βαρίδια» και οι «παθογένειες» είναι ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Για τον ίδιο όμως, μαθητή και διάδοχο του μέντορά του, Σημίτη, το βαρίδι ήταν το κόμμα του. Τώρα που η μετάλλαξη της Ν.Δ. σε κόμμα εξυπηρέτησης συμφερόντων και σημιτικών πολιτικών ολοκληρώθηκε, ο Μητσοτάκης δεν χρειάζεται πια να υποδύεται ρόλους που τον στενεύουν.

Από την ομιλία του πρωθυπουργού απαλείφθηκαν πλήρως τεχνοκρατικά εγκλήματα του Σημίτη, όπως η υπόθεση του swap της Goldman Sachs, που «φέσωσε» την Ελλάδα με πάνω από 16 δισ. ευρώ. Ηταν ένα τέχνασμα Σημίτη για να κρύψει χρέος, ώστε να εξαπατήσει και να βάλει βεβιασμένα την Ελλάδα στο ευρώ, κάτι που έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να σταλεί η χώρα στα Μνημόνια. Σήμερα, στη δεύτερη θητεία Μητσοτάκη πια, οι φτωχοί είναι φτωχότεροι και περισσότεροι, και οι ελάχιστοι στην κορυφή πλουσιότεροι. Ο πρωθυπουργός διεκδίκησε με καμάρι τη σκοτεινή κληρονομιά του Σημίτη για τον εαυτό του. Παραδέχτηκε, επιτέλους, ότι αποτελεί τον κλώνο του πρωθυπουργού-δασκάλου που του αξίζει.
πηγή: dimokratia.gr
_______________________________________________

(*) Βασίλης Γαλούπης / Από το 1990 ξεκίνησε τη δημοσιογραφία στην εφημερίδα «Ο Φίλαθλος» δίνοντας βαρύτητα σε έρευνες σχετικές με το ντόπινγκ και την διαφθορά στον αθλητισμό. Στη συνέχεια εργάστηκε στην Real News, την Live Sport, το Ποντίκι, τον Φιλελεύθερο και ραδιοφωνικούς σταθμούς, ενώ έχει αρθρογραφήσει στην Εφημερίδα των Συντακτών. Ήταν διευθυντής στο Liberal.gr. Σήμερα γράφει στην εφημερίδα «Δημοκρατία».

Η χρονιά της (ακόμα μεγαλύτερης) κρίσης για την Ε.Ε.

     Οι ελίτ της Ε.Ε. και των περισσοτέρων κρατών- μελών της, δείχνουν στην πραγματικότητα, απελπισμένα εξαρτημένες από την ατζέντα των Δημοκρατικών του Μπάιντεν. Παρότι ο πόλεμος στην Ουκρανία οδηγεί στον κανιβαλισμό των οικονομιών της Ε.Ε. από τις ΗΠΑ,


Θέμης Τζήμας*

Το 2025 μπαίνει για την Ε.Ε. μέσα σε κλίμα γενικευμένης αναστάτωσης ή ακόμα καλύτερα αγωνίας, για την όξυνση της οποίας η ίδια έχει ήδη κάνει και εξακολουθεί να κάνει ό,τι μπορεί. Η οικονομική κρίση στη «βιομηχανική της καρδιά», στη Γερμανία, εξακολουθεί να εντείνεται. Η οικονομία της τελευταίας, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά βρίσκεται σε μηδενικούς ρυθμούς μεγέθυνσης και στην πραγματικότητα για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της σε ύφεση. Στην πραγματικότητα, από το 2019, η γερμανική οικονομία έχει μείνει στάσιμη, ενώ η οικονομία της Ευρωζώνης έχει μεγεθυνθεί κατά 5% και των ΗΠΑ κατά 11%.

Δεν πρόκειται για τίποτα θηριώδη μεγέθη ούτε στις δύο τελευταίες περιπτώσεις (αντιθέτως, μιλούμε για μάλλον απογοητευτικές καταστάσεις) αλλά στη γερμανική περίπτωση έχουμε ένα καταφανώς κρισιακό φαινόμενο, το οποίο εν πολλοίς (αλλά όχι μόνο) τροφοδοτείται από την ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση, που τις μέρες αυτές επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο. Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα προβλήματα της γερμανικής οικονομίας. Αν η παλαιότερη, εταιρική, οικονομική σχέση με τη Ρωσία αποδείχθηκε εν μέσω πολέμου το ένα κομβικό σημείο ευαλωτότητας της γερμανικής οικονομίας, το άλλο είναι η εταιρική της σχέση με την Κίνα. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής επιβράδυνσης στην Κίνα αλλά επιπλέον επειδή η Κίνα παράγει πλέον σχεδόν ό,τι και η Γερμανία και μάλιστα πολύ καλύτερα σε αρκετούς τομείς. Ακόμα δε, και η απειλή μόνο δασμών από πλευράς των ΗΠΑ είναι ικανή να εκτροχιάσει έτι περαιτέρω τη γερμανική οικονομία.

Η πολιτική κρίση στη Γερμανία είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η Γερμανία πληρώνει τις επιλογές της σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής. Οι γερμανικές κυβερνήσεις της απόλυτης αμερικανοκρατίας, ήδη από την περίοδο του 2014 και ακόμα σαφέστερα από το 2022 είναι εκείνες που έστρωσαν το δρόμο για την τωρινή κρίση, μέσα από την εξαπάτηση της Ρωσίας. Το ίδιο έπραξαν φτωχοποιώντας την περιφέρεια της Ε.Ε. την περίοδο των μνημονίων, θεωρώντας ότι έχοντας την Κίνα ως εξαγωγικό προορισμό δε χρειαζόταν να ανησυχούν υπερβολικά για την καταναλωτική δυνατότητα μέσα στην Ευρωζώνη.

Η άνοδος του AfD αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας απόπειρας «εξέγερσης» των γερμανικών ελίτ απέναντι σε κάποιες από τις παραπάνω επιλογές. Πρόκειται για το άνοιγμα ενός χάσματος μέσα στο σύστημα εξουσίας, που αφορά και τμήματα του γερμανικού λαού. Για ένα ενδοσυστημικό, στρατηγικό χάσμα. Δεν χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους ηθικώς αλλά περιγραφικώς. Ασχέτως του τι θα πράξει αν ποτέ κυβερνήσει τη Γερμανία μόνο του ή σε κάποιον κυβερνητικό συνασπισμό, αυτό που διακηρύσσει και επομένως σηματοδοτεί στα μυαλά των Γερμανών ψηφοφόρων το AfD, είναι η αναστροφή της τάσης ενοποίησης της Ε.Ε., η επιστροφή σε έναν από όλες τις απόψεις ισχυρότερο εθνοκρατισμό και μια σχετική εξισορρόπηση των σχέσεων της Γερμανίας μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, χωρίς να αμφισβητεί πλήρως τον κυρίαρχο ρόλο (δηλαδή πατρωνία) των ΗΠΑ στη Γερμανία. Με άλλα λόγια πρόκειται όχι για μια λαοκεντρική δύναμη ανατροπής αλλά για μια δύναμη που θεμελιακώς δομείται γύρω από μέχρι σήμερα (μάλλον) μειοψηφικές δυνάμεις του γερμανικού συστήματος εξουσίας. Η αναφορά στο AfD δε σηματοδοτεί κάποια πρόβλεψη περί εκλογικής του επιτυχίας. Έχει να κάνει με τις ευρύτερες μετατοπίσεις στο εκλογικό σώμα τόσο της Γερμανίας, όσο και ευρύτερα των σταθερά δύσθυμων ή και ευρισκομένων σε κρίση, ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Η παρέμβαση του Ίλον Μασκ (δηλαδή του Τραμπ) ενόψει των γερμανικών εκλογών σε ένα πρώτο, διακρατικό επίπεδο αποδεικνύει ότι όταν επιλέγεις να γίνεσαι ο υποτακτικός των ΗΠΑ, όσο ισχυρός οικονομικώς και αν είσαι ως κράτος, θα πιείς ολόκληρο το πικρό ποτήρι της χειραγώγησης από τις τελευταίες, όποιος και αν στο προσφέρει από τον Λευκό Οίκο. Σε ένα δεύτερο επίπεδο είναι χαρακτηριστική των στοχεύσεων του «τραμπισμού», που επανέρχεται πιο ώριμος και πιο έτοιμος (αλλά όχι πλήρως έτοιμος) από ό,τι ήταν το 2016: η Ευρώπη είναι πολύ χρήσιμη για τις ΗΠΑ ως μια ζώνη δολαρίου (προκειμένου να ενισχυθεί περισσότεροη θέση του), ως μια πολύ ισχυρή καταναλωτική οικονομία (για ένα διάστημα ακόμα τουλάχιστον και μέχρι να καταβληθεί από το δημογραφικό της πρόβλημα) ως τροφοδότης στρατιωτικών δαπανών προς όφελος κυρίως των ΗΠΑ και ως πεδίο διαπραγμάτευσης προκειμένου η Ρωσία να δελεαστεί μακριά από την Κίνα.

Η επιτυχία αυτού του σχεδίου δε συμπεριλαμβάνει την Ε.Ε. και σε κάθε περίπτωση όχι μια βαθύτερησύνδεση της Ε.Ε., η οποία είναι ανεπιθύμητη από τους ίδιους τους λαούς της Ε.Ε. και επιπλέον πολύ «βαριά» ως οικονομικό φορτίο για τη Γερμανία και τη Γαλλία. Ο Τραμπ ως πρόεδρος δεν μπορεί από μόνος του να προσφέρει αυτό το σχέδιο με πειστικότητα αλλά ο «τραμπισμός» ως ρεύμα μπορεί να έχει μεγαλύτερη διάρκεια και επομένως αξιοπιστία. Εξ ου και η επιστράτευση του Ίλον Μασκ.

Φυσικά είναι πολύ αμφίβολο το κατά πόσο μπορεί ο Τραμπ να επιτύχει ως πρόεδρος σε οποιοδήποτε σχέδιό του. Η επιδίωξη όμως υπάρχει και ο πυρήνας της Ε.Ε. είναι το καλύτερο μέρος για να ξεκινήσει να το υλοποιεί.

Η Γερμανία δεν είναι η μόνη περίπτωση κρίσης φυσικά εντός της Ε.Ε. και της Ε.Ε.. Η Γαλλία, το άλλο μέρος του πρώην γαλλογερμανικού άξονα, βρίσκεται σε μια βαθιά πολιτική κρίση, η οποία στρώνει τον δρόμο για τη Λεπέν. Επιπλέον βρίσκεται σε διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, το χρέος της ολοένα ανεβαίνει και αυτήν τη στιγμή δεν διαθέτει καμία αξιόπιστη κυβερνητική λύση με δεδομένο τον τρόπο που πολιτεύεται ο Εμμάνουελ Μακρόν. Το γεγονός μάλιστα ότι δεν έχει τη δυνατότητα εκλογών μπροστά της (πλην της περίπτωσης μιας τυχόν παραίτησης Μακρόν) σημαίνει ότι δεν μπορεί να προσδοκά λύτρωση. Με τον ρυθμό μεγέθυνσης του ΑΕΠ στο 0,9% για το 2025 κατά την τράπεζα της Γαλλίας, δηλαδή με ύφεση για τους πολλούς, η Γαλλία βιώνει τη μακρόχρονη υποχώρηση της ισχύος της με εντεινόμενη οξύτητα.

Οι ελίτ της Ε.Ε. και των περισσοτέρων κρατών- μελών της, δείχνουν στην πραγματικότητα, απελπισμένα εξαρτημένες από την ατζέντα των Δημοκρατικών του Μπάιντεν. Παρότι ο πόλεμος στην Ουκρανία οδηγεί στον κανιβαλισμό των οικονομιών της Ε.Ε. από τις ΗΠΑ, είναι η συνέχιση αυτού του πολέμου που δίνει προστιθέμενη πολιτική αξία στις ελίτ της μέσα στην Ουάσιγκτον και επομένως προστασία. Ο δε αντιρωσισμός, αποτελεί υποθήκη ενόψει της υπόσχεσης για μια κοντινή νέο- αποικιοκρατία μέσα από την προσδοκώμενη διάλυση και λεηλασία της Ρωσίας, με τους άλλους στόχους να είναι η λεηλασία της δυτικής Ασίας και αργότερα της Κίνας. Η αδυναμία της Ε.Ε. την ωθεί σε παροξυσμικές αποικιοκρατικές φαντασιώσεις, μέσα από και σε συγχρονισμό με τις ΗΠΑ μέχρι σήμερα.

Το πρόβλημα της Ε.Ε. είναι τριπλό: πρώτον ότι οι φαντασιώσεις της ήταν πολύ δύσκολο να υλοποιηθούν ακόμα και με τις ΗΠΑ του Μπάιντεν. Δεύτερον, ότι οι δυνάμεις της Ε.Ε. (οι οικονομικές και οι πολιτικές, με κυριότερη η διάθεση των λαών της να εμπλακούν σε τέτοιες ιστορίες) αποδείχθηκαν περιορισμένες. Τρίτον, ότι τόσο ο Τραμπ όσο και ο τραμπισμός πρεσβεύουν την πολιτική της απορρόφησης του πειράματος της Ε.Ε., από τις ισχυρότερες παγκόσμιες δυνάμεις. Αυτήν τη στιγμή που γράφονται οι συγκεκριμένες γραμμές, ο χρόνος της Ε.Ε., υπόρρητα δείχνει να τελειώνει.

Καλείται να πάρει στρατηγικές αποφάσεις αλλά έχει αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό να μην επεξεργάζεται δική της στρατηγική. Δεν είναι η περιφέρειά της που την απειλεί, ούτε τίποτα «περίεργοι» αριστεροί. Είναι οι πυρήνες των συστημάτων εξουσίας των κρατών-μελών της που δείχνουν να ετοιμάζονται να αποσκιρτήσουν προς άλλες συστημικές επιλογές. Δεν υποστηρίζουμε ότι μετά βεβαιότητας αυτό θα συμβεί αλλά ότι το σενάριο φαντάζει ολοένα πιθανότερο.
πηγή: kosmodromio.gr 
__________________________________________________________

Ο Θέμης Τζήμας είναι δικηγόρος, διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ και μεταδιδακτορικός ερευνητής. Έχει δημοσιεύσει μελέτες σε διεθνή συνέδρια και σε νομικές επιθεωρήσεις και έχει συμμετάσχει σε διάφορες διεθνείς αποστολές.

Στην ανατολή της… Τραμποχρονιάς

    Ένα νέο έτος ανατέλλει σε δύο ημέρες. Ένα έτος με πολλές διεθνείς αβεβαιότητες, ανησυχίες αλλά και κάποιες ελπίδες.

Το 2025 - θέλουμε δε θέλουμε- είναι η χρονιά του Τραμπ 2.0.


Μιχάλης Ψύλος* / ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Ένα νέο έτος ανατέλλει σε δύο ημέρες. Ένα έτος με πολλές διεθνείς αβεβαιότητες, ανησυχίες αλλά και κάποιες ελπίδες.

Το 2025 - θέλουμε δε θέλουμε- είναι η χρονιά του Τραμπ 2.0.

Σε τρεις εβδομάδες ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών αναλαμβάνει επισήμως τα ηνία της υπερδύναμης και φυσικά η… Τραμπολογία δίνει και παίρνει:

Θα σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία; Θα τον συνεχίσει στη Μέση Ανατολή; Θα ξεκινήσει εμπορικό πόλεμο με την επιβολή δασμών στους ανταγωνιστές των ΗΠΑ; Στην ουσία, ουδείς έχει ιδέα τι θα κάνει πραγματικά ο Τραμπ – πιθανότατα ούτε ο ίδιος!

Ειδικά εμείς οι Ευρωπαίοι, αντί να αμφισβητούμε κάθε δήλωση του Τραμπ και της ομάδας του, θα ήταν καλύτερα να αξιολογήσουμε τα δικά μας δυνατά σημεία και τις αδυναμίες.

Η εικόνα δεν είναι όμορφη. Για την Ευρωπαϊκή Ένωση ο κύριος κίνδυνος στο πλαίσιο του Τραμπ 2.0 είναι ότι η αμερικανική πίεση θα αυξήσει τον κατακερματισμό και τις διαλυτικές τάσεις μεταξύ των κρατών μελών της.

Η δεινή εσωτερική πολιτική κατάσταση της Γαλλίας και της Γερμανίας, των δύο μεγαλύτερων οικονομιών της Ευρώπης, αφήνει την Ε.Ε. χωρίς ισχυρή πολιτική ηγεσία.

Τα πράγματα θα χειροτερέψουν αν ο Τραμπ κόψει τη βοήθεια για τον πόλεμο στην Ουκρανία ή αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ.

Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να επωμιστούν πολύ μεγαλύτερο μερίδιο στο αμυντικό κόστος, γεγονός που θα επιβαρύνει περαιτέρω το δημοσιονομικό πρόβλημα.

Για την Ελλάδα είναι βέβαια σημαντικό ότι το ΑΕΠ αυξάνεται με ρυθμούς υψηλότερους από τον μέσο όρο των χωρών της Ευρωζώνης. Αλλά η οικονομία μας δεν έχει δημιουργήσει ενδογενείς δυνάμεις ανάπτυξης.

Η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων βρίσκεται επίσης στον πάτο της Ευρώπης. Το ΑΕΠ ανά ώρα εργασίας στη χώρα μας είναι το χαμηλότερο στην Ε.Ε. και η κοινωνική ανισότητα είναι η έκτη μεγαλύτερη.

Ο πρωθυπουργός βλέπει ως μια λύση την επιστροφή των νέων στα χωριά. Παραδέχεται βέβαια ότι το πρόβλημα είναι σύνθετο.

Και την ίδια ώρα, η γειτονική Τουρκία γίνεται όλο και πιο επιθετική, λόγω του αναβαθμισμένου περιφερειακού της ρόλου μετά τα γεγονότα στη Συρία. Απειλώντας ότι «μια μέρα οι Τούρκοι στρατιώτες θα κολυμπήσουν έως το Καστελόριζο»!

Ας ελπίσουμε ότι η χώρα μας, ως μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ από την Πρωτοχρονιά και για δύο χρόνια, θα αναβαθμίσει επίσης τον ρόλο της.

Καλή χρονιά.
πηγή: naftemporiki.gr

(*) Ο Μιχάλης Ψύλος είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα και σπούδασε Γεωλογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών. - Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στη δημοσιογραφία το 1982 στην εφημερίδα Ριζοσπάστης και στη συνέχεια εργάστηκε στις εφημερίδες Πρώτη, Νέα Βραδυνή, Ισοτιμία, Ποντίκι, Εφημερίδα των Συντακτών, Δημοκρατία και Ναυτεμπορική, στην οποία είναι σήμερα διευθυντής της ιστοσελίδας της, «naftemporiki.gr».

Οἱ εὐθῦνες τῶν 156 βουλευτῶν τῆς ΝΔ τό 2025

    Τά σημάδια το ναθεωρητισμο ποος δέν συναντται μόνο στά σύνορα Ρωσσίας καί Οκρανίας, πάρχουν δ καί μς φωνάζουν μέ νταση. λλά μες τά γνοομε. Καί μεγάλη εθύνη γι’ ατό πρέπει νά πογραμμιστε πλέον τι χουν ο 156 βουλευτές τς Νέας Δημοκρατίας, ο ποοι σιωπον κόμα καί στά ξοργιστικά προφαν...




Μανώλης Κοττάκης*

«ΚΛΕΒΩ» χρόνο ατές τίς μέρες μεταξύ τν ποχρεώσεων γιά τήν κδοση τς «στίας», τς «στίας τς Κυριακς», το «στιάζω» καί τς «Θεσσαλονίκης», καί διαβάζω κ παραλλήλου δύο ξοχα βιβλία τά ποα σς προτρέπω νά δωρίσετε σέ οκεα σας πρόσωπα:

Τό «πόθεση Στάλιν» το ξαιρετικο Βρεταννο συγγραφέα Τζάιλς Μίλτον, τό ποο κυκλοφορε πό τίς κδόσεις «Μίνωας» το φίλου Γιάννη Κωνστανταρόπουλου, καί τήν «Κρίση το δημοκρατικο καπιταλισμο» το Μάρτιν Γούλφ τν «Financial Times», πού κυκλοφορε πό τίς κδόσεις «λεξάνδρεια».

πρτος, Μίλτον, ποος μφανίστηκε στήν λλάδα μέ τόν «Χαμένο Παράδεισο» καί μς ποκάλυψε γνωστες πτυχές τς Μικρασιατικς καταστροφς συγγράφει γιά νά συνθέτει ποχές πί τ βάσει τν πηγν. χω δέ δραία τήν ποψία τι ξιοποιε μέ δεια καί τά ρχεα το Foreign Office. Καί γι’ ατό ο ποκαλύψεις του χουν αξημένη γκυρότητα. Ποιός θά τό λεγε τι ο κδότες πού στά νιάτα τους ταν γετικά στελέχη το ριστερο φοιτητικο κινήματος θά ξέδιδαν στήν ριμη λικία τους βιβλία πού πομυθοποιον τόν …Στάλιν.

Πού τόν μφανίζουν πλήρως φησυχασμένο γιά τήν πιθανότητα γερμανικς εσβολς στήν Σοβιετική νωση μετά τήν πογραφή το συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότωφ καί διαρκς πορρίπτοντα τά σημάδια καί τίς προειδοποιήσεις τι ατή πίκειται. κόμα καί ταν ξεδηλώθη δέν θελε νά τό πιστέψει καί μιλοσε γιά «προβοκάτσια περιορισμένης κτασης.» Εχε ποκοιμηθε ποδεχόμενος πλήρως τήν θεωρία το κατευνασμο. Τήν ποία στήν Μεγάλη Βρεταννία Τσρτσιλλ εχε πορρίψει στό πρόσωπο το Τσάμπερλαίην.

δεύτερος, Γούλφ, βαθύς γνώστης τς οκονομίας τς γορς καί το καπιταλιστικο συστήματος θέτει –εναι πρτος συστημικός πού τό θέτει μέ νταση, τό πρόβλημα τς ποιότητας τς δυτικς Δημοκρατίας στόν 21ο αἰῶνα.

νάγνωση ατν τν δύο βιβλίων γίνεται σέ συγκεκριμένο γεωπολιτικό, θνικό, καί δεολογικό περιβάλλον. Τό κατεστημένο το Βερολίνου πιχειρε νά μφανίσει τόν κραο σλαμιστή πού «θέρισε» ζωές στήν χριστουγεννιάτικη γορά το Μαγδεμβούργου ς δθεν κροδεξιό ντιισλαμιστή. ν τό μηντιακό του κατεστημένο χαρακτήρισε συγκέντρωση… μίσους τίς διαμαρτυρίες καί τίς συγκεντρώσεις χιλιάδων προτεσταντν Γερμανν ναντίον λων σοι πιβουλεύονται τήν ερήνη καί τήν κοινωνική μαλότητα στό δαφος ατς τς μεγάλης χώρας. Γερμανία «καίγεται», λλά τό κατεστημένο της προκρίνει τόν κατευνασμό. Κάποιοι τήν δολοφονον καί κενη τούς πετ νθη. Κάποιοι εναι ρρωστοι ναντίον της, κι ατό χαρακτηρίζει ρρωστους τούς …πηκόους της. Χέρια ψηλά!

Στήν Συρία στρατός χει ποκύψει στόν ρντογάν καί τοιμάζεται νά πιτεθε στούς Κούρδους. ν Τορκος γέτης φήνει νά φανε τό νειρό του γιά τήν κατάκτηση τς ερουσαλήμ. λλά καί δ στήν θήνα, κατευνασμός.

ταν πρό δύο τν τότε ψευτο-μουφτς Ξάνθης Μετέ (δέν ζε πιά) νάρτησε φίσα στό διαδίκτυο πού ναπαρήγαγε τό νειρο το ρντογάν γιά τά εροσόλυμα, θωώθηκε πό τήν λληνική δικαιοσύνη. Δέν γινε καί …τίποτα! πνος! Στά εροσόλυμα χουμε Πατριαρχεο καί γιο Φς, χουμε ρθοδοξία, χουμε ρόλο. Κάποιος νά τούς τό πε

Στήν μερική ποκαλύπτεται τι πό τήν πρώτη μέρα τς κλογς του τό 2021 Πρόεδρος Μπάιντεν εχε τεθε κατ’ οσίαν πό δικαστική πιμέλεια, γιατί τά εχε χαμένα. πλανήτης κυβερνήθηκε τέσσερα χρόνια πό ναν νθρωπο πού ταν στά πρόθυρα τς νοιας. Καί τό μαθαίνει τώρα! Δημοκρατία!

ν στήν Σλοβακία Πρωθυπουργός ποκάλυψε τι Ζελένσκυ πεχείρησε νά τόν δωροδοκήσει μέ 500 κατομμύρια ερώ γιά νά ποστηρίξει τό ατημα τς Οκρανίας γιά νταξη στό ΝΑΤΟ. Δημοκρατία!

δ στήν πατρίδα μας, τέλος, κάποιοι προσπάθησαν νά λογοκρίνουν τό βίντεο νός YouTuber καθηγητ το Πανεπιστημίου τς Σιγκαπούρης, γιατί ποκάλυπτε τίς τριγωνικές συναλλαγές τς διαπλοκς μεταξύ κυβερνήσεως, τραπεζν καί μέσων νημερώσεως, ν καί δέν ναφερόταν σέ ατό οτε να νομα. δού γιατί Δημοκρατία χει πρόβλημα στήν Δύση. Διότι φθείρεται καί διαφθείρεται.

Καί τέλος: διαβάζω ρθρα καθηγητν το Πανεπιστημίου Μακεδονίας, τά ποα γκαλον τήν Κυβέρνηση γιατί δέν φαρμόζει τήν Συνθήκη τν Πρεσπν, γιατί δέν ναγνωρίζει τήν …μακεδονική γλσσα. Κι λα ατά, τήν ρα πού Βουλή χωρίς νά σηκωθε πό τό δρανό του καί νά διαμαρτυρηθε οτε νας, οτε μία βουλευτής τς Νέας Δημοκρατίας, διαγράφει πό τήν ποστολή τν παλλήλων το πουργείου τν ξωτερικν τόν ρο «θνικό συμφέρον»!

πιστρέφω στό βιβλίο γιά τόν Στάλιν καί στήν μέθη του γιά τόν κατευνασμό, γιά νά διατρέξω μέσ ατο τήν τρέχουσα πικαιρότητα. Τό περιβάλλον στό ποο ζομε.

Θά ταν πολύ εκολο νά πισημάνω τι τελικά δέν ποτίμησε τά σημάδια μόνον ωαννίδης ταν πέκειτο τουρκική εσβολή στήν Κύπρο. Μς ποδεικνύει τι τά ποτίμησε καί «μέγας» Στάλιν, ποος προηγήθηκε καί τελικς διεσώθη ξ ατίας τς συμμαχίας πού το προσέφερε Τσρτσιλλ. λλά ατά φορον τό παρελθόν, δέν φορον τό παρόν καί τό μέλλον. Κι μες εμαστε δ στό παρόν καί διαχειριζόμαστε τό μέλλον χοντας διανύσει δη τό να τέταρτο το 21ου αἰῶνα. χι γιά νά κάνουμε νάγνωση το παρελθόντος!

Τά σημάδια το ναθεωρητισμο, ποος δέν συναντται μόνο στά σύνορα Ρωσσίας καί Οκρανίας, πάρχουν δ καί μς φωνάζουν μέ νταση. λλά μες τά γνοομε. Καί μεγάλη εθύνη γι’ ατό πρέπει νά πογραμμιστε πλέον τι χουν ο 156 βουλευτές τς Νέας Δημοκρατίας, ο ποοι σιωπον κόμα καί στά ξοργιστικά προφαν.

Πιστεύουμε μέριμνοι τι διδασκαλία τς λεγόμενης μακεδονικς γλώσσας στήν μία καί μόνη λληνική Μακεδονία, ναγνώριση τς δθεν τουρκικς μειονότητας, ναγνώριση δικαιωμάτων στήν λβανική κοινότητα, εναι μία σκηση νθρωπίνων δικαιωμάτων πού καλεται νά λύσει να σύγχρονο ερωπαϊκό κράτος.

λλά ποιος στρέψει λίγο τό κεφάλι καί γυρίσει στό παρελθόν, θά διαπιστώσει τι πρίν πό τό 1912 καί πρός τά πίσω κάποιοι θεωροσαν τήν Μακεδονία μας πικράτεια Τούρκων, Βουλγάρων, λβανν, «Μακεδόνων», καί λλων μειονοτήτων. Δέν εναι μιγής σκηση διεθνος δικαίου σέ ατόν τόν τόπο λοιπόν τά νόματα, ο γλσσες καί ο φερόμενες θνικές ταυτότητες. Εναι σφαρες κατά τς παρξής μας. Εναι χημα λυτρωτικν νείρων. Δέν εναι σκηση νθρωπίνων δικαιωμάτων, πως κάποιοι φελς θεωρον καί ρθρογραφον γκαλντας τήν λληνική κυβέρνηση γιατί δέν φαρμόζει τήν Συμφωνία τν Πρεσπν, ντί νά γκαλέσουν τήν σκοπιανή κυβέρνηση πού δέν χει διαγράψει τόν λυτρωτισμό καί τούς χάρτες πό τά σχολικά βιβλία τς γείτονος.

Εναι ν τέλει μία σκηση συγχώρητης θνικς φέλειας, στήν ποία πρωταγωνιστον κάποιοι πού μονίμως σχολονται μέ τόν δικό μας θνικισμό καί ποτέ μέ τόν θνικισμό τν λλων! παραχώρηση δικαιωμάτων σέ ατούς πού τρέφουν χθρικά ασθήματα γιά μς δέν εναι σκηση νθρωπίνων δικαιωμάτων λλά θνική ποχώρηση…

Καί θνικιστικός ναθεωρητισμός τους δέν πιλύεται διά το κατευνασμο. Τό ατό κριβς σχύει καί γιά τήν Ερώπη ς πειρο πέναντι στό ριζοσπαστικό καί φονταμενταλιστικό σλάμ. Ο κατά καιρούς πιθέσεις πού χουν γίνει πό φανατικούς τρομοκράτες μέσα σέ ερωπαϊκό δαφος δέν εναι μεμονωμένο γεγονός, λλά, πως ποδεικνύεται, ργανωμένο σχέδιο μφισβητήσεως τς ερωπαϊκς ταυτότητας καί κατατρομοκρατήσεως το θρησκευτικο φρονήματος τν λαν ατς τς πείρου πό κάποιους πού δέν χουν καμμία σχέση μέ ατήν, μέ τήν παράδοση καί μέ τίς ξίες της.

θώωση ατν τν τρομοκρατν στά μάτια τς κοινς γνώμης πού χει ς στόχο τόν κατευνασμό, ντί νά βοηθ, συσκοτίζει τό πρόβλημα. Ερώπη, ποτεταγμένη στήν δημοκρατία τς πολιτικς ρθότητας, ποία εσήχθη πό τίς νωμένες Πολιτεες, πέλεξε γιά τόν αυτό της (εδικά Γαλλία καί Γερμανία καί τώρα κάποιοι τελευταα προσπαθον νά φέρουν μέσ τς ναθεωρήσεως το Συντάγματος ατό τό φροτο καί στήν λλάδα), τήν οδετεροθρησκεία.

Τό οδετερόθρησκο κράτος. ποβλήθηκε χριστιανισμός πό τά σχολεα, ποβλήθηκε καί πό τόν δημόσιο χρο.

Σέ διόδια σταματς, σέ κατάστημα ρούχων μπαίνεις, σέ στιατόριο κάθεσαι, λές καί πάρχει κάποια τυπη διεθνής συνωμοσία, λοι σο εχονται χρωμα καλές γιορτές, χι καλά Χριστούγεννα! Γιά νά μήν προσβληθον τάχα τά δικαιώματα λλοθρήσκων! Δυστυχς δέν εναι περβολή νά πε κανείς τι Δύση πουλ στούς χθρούς της τό σκοινί μέ τό ποο εχαρίστως θά τήν κρεμάσουν. Καί τούς τό πουλ χαρωπή, νετη, φησυχασμένη, ετυχισμένη.

ν τά σημάδια εναι δ καί προειδοποιον. Καί τήν Ερώπη ς πειρο καί τήν λλάδα ς θνος. Γι’ ατό σοι στήν πατρίδα μας χουν τήν φιλοδοξία νά λύσουν μακροχρόνια θνικά θέματα διά το κατευνασμο καί διά τν παραχωρήσεων γιά νά γγραφον καί νά κριθον πό τήν στορία, ς ρίξουν μιά ματιά, ν χουν χρόνο, στά βιβλία το Μίλτον καί το Γούλφ γιά τόν Στάλιν καί τήν Δύση. Στήν στορία θά γραφτον, δέν πάρχει μφιβολία περί ατο. Τό θέμα εναι πς. Φοβμαι πώς θά πέχει πό ατό πού νειρεύονται. Καί μαζί μέ τόν αυτό τους θά πάρουν καί τήν χώρα στόν λαιμό τους.

Στήν Δύση το παλαιο χρόνου, στήν νατολή το νέου, πανέρχομαι λοιπόν καί λέω τι τόσο ο πουργοί –εδικς ατοί πού προέρχονται πό τήν Νέα Δημοκρατία– σο καί ο 156 βουλευτές τς Νέας Δημοκρατίας χουν τεράστια εθύνη νά ξυπνήσουν καί νά καταλάβουν σέ τί συμπράττουν. Δέν εναι λα καρέκλα. ντί νά σχολονται μέ τήν φιλολογία ν πρέπει νά πανεκλεγε κυρία Σακελλαροπούλου καί γιά τό ν Βαγγέλης Μεϊμαράκης επε τήν γνώμη του πέρ τς πανεκλογς της καθ’ πόδειξιν (Βαγγέλη, πως πς, θά χεις τήν τύχη το Φαίδωνα Γεωργίτση, σέ λίγο θά σέ βάλουν νά ξυρίσεις καί τό …μουστάκι!), καλό εναι νά συναισθανθον σέ τί καλονται νά συμπράξουν στό Νέον τος.

Γιά τήν Σακελλαροπούλου δέν μς πέφτει λόγος. ν θέλει Κυριάκος νά συνεχίσει τήν πορεία πρός τόν γκρεμό, ποία εναι γεμάτη πό κπλήξεις, ς προτείνει καί τήν Σακελλαροπούλου. ποιος χει τήν λευθερία χει καί τήν εθύνη! λλά τό κυρίαρχο δέν εναι τά παραπολιτικά τς συγκυρίας πως κλογή το Προέδρου τς Δημοκρατίας, λλά λλάδα, μέσα σέ ατό τό πρωτόγνωρο διεθνές περιβάλλον τν ναθεωρήσεων.

Εἶναι ἔγκλημα νά εἴμαστε ἤ νά παριστάνουμε τούς ξέγνοιαστους. Ἔχουμε ἔγνοιες, καί μάλιστα μεγάλες.
πηγή: estianews.gr

Ο Μανώλης Κοττάκης είναι Δηµοσιογράφος, µέλος της ΕΣΗΕΑ και συγγραφέας. Από το 2017 είναι διευθυντής της ιστορικής εφηµερίδας Εστία.Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Νομικών "για τη Δημοκρατία και τη Νομοθέτηση".
© all rights reserved
customized with από: antikry.gr