του Γιώργου Καραμπελιά*Ένα εγχείρημα παίρνει τέλος, για να δώσει τη θέση του στα πολύ σοβαρότερα, που σύντομα θα έλθουν
Δυστυχώς, ένα ακόμα εγχείρημα συγκρότησης πολιτικού πόλου, που άνοιξε στα τέλη του 2010 από τον Θεοδωράκη, με την πρόσκλησή του για αυτοοργάνωση των πολιτών, μάλλον έληξε άδοξα στις 19 Ιουνίου, όταν ο ίδιος ο ιδρυτής του, τρομαγμένος από το ίδιο το δημιούργημά του, το ευνούχισε με έναν τρόπο που προσιδιάζει σε σχήματα τα οποία εύστοχα χαρακτηρίστηκαν ως ένας συνδυασμός σταλινικών πρακτικών και… Μόντι Πάιθονς, για το κωμικόν του πράγματος.
Δυστυχώς, όλοι εμείς που συμμετείχαμε συγκρατημένα, και κρατώντας μικρό καλάθι σε αυτό εγχείρημα, επιβεβαιωθήκαμε. Εντούτοις, θα θυμίσουμε σε όλους τους φίλους, που μας κατηγορούν σήμερα ότι, «αφού τα ξέρατε γιατί συμμετείχατε», πως, από την αρχή, είχαμε φροντίσει, για όσους καταλάβαιναν, να ορίσουμε και τα όρια αυτού του εγχειρήματος. Γράφαμε λοιπόν στο κύριο άρθρο του περιοδικού Άρδην, στο τεύχος 83, τον Ιανουάριο του 2011:
«Ωστόσο, για όσους είναι διστακτικοί και φοβούνται μήπως κάψει πρόωρα κάποιον κόσμο, δεν πιστεύουμε πως υπάρχει τέτοιος κίνδυνος και δεν μπορεί να προκαλέσει και ζημιά, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. [ ] Μια ενότητα και ένα κίνημα που διαμορφώνεται γύρω από θέσεις και πάνω σε θέσεις δεν κινδυνεύει ούτε από αρχηγισμούς ούτε από σφάλματα των ηγετικών ομάδων [ ]. Διότι, ακόμα και αν εμείς ως Άρδην αλλάξουμε θέσεις, ακόμα και αν ο ίδιος ο Μίκης αλλάξει θέσεις, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως αυτές οι θέσεις είναι που συσπειρώνουν τον λαό και αυτές αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί το κίνημα που έρχεται στη χώρα μας. Ένα κίνημα στηριγμένο στις αρχές του πατριωτισμού, της οικονομικής δικαιοσύνης, της περιβαλλοντικής ισορροπίας και της άμεσης δημοκρατίας». Αυτά γράφαμε τον Ιανουάριο του 2011.
Το ότι σήμερα ο Θεοδωράκης, για μια ακόμα φορά, όπως δυστυχώς το έχει κάνει τόσες φορές στην ιστορία του («Καραμανλής ή τανκς», «ελληνοτουρκική φιλία», συμμετοχή στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, σωτηρία της κυβέρνησης Σημίτη στην υπόθεση Οτσαλάν, υποδοχή του Ερντογάν στο σπίτι του, μόλις ένα χρόνο πριν), επέλεξε να σπαταλήσει το τεράστιο απόθεμα της δημοτικότητας και της εμπιστοσύνης που του έχει προσφέρει αφειδώλευτα ο ελληνικός λαός, μας λυπεί ιδιαίτερα. Και παρότι προϊδεασμένοι, βρεθήκαμε και εμείς προ εκπλήξεων. Διότι δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτός ο άνθρωπος, με τις μεγάλες ικανότητες και τα μεγάλα χαρίσματα, μπορούσε να διαπράξει μέσα πέντε μήνες τόσες μικρότητες και τόσες αυθαιρεσίες, που όποιος δεν τις έχει παρακολουθήσει από κοντά δεν θα μπορούσε να τις πιστέψει. Η καλύτερη εκδοχή θα ήταν να τις χρεώσουμε στην αντιφατική φύση του ανθρώπου και στον πανδαμάτορα χρόνο.
Έτσι, υποχρεωτικά, τα πράγματα οδηγήθηκαν στην παραίτησή μου, αρχικά από τη Συμβουλευτική Επιτροπή της Σπίθας και εν τέλει από την ίδια την Κίνηση, που ο ιδρυτής της θεωρεί τσιφλίκι του, στην αποχώρηση Σπιθών και, το χειρότερο, στη διαγραφή πολλών άλλων με την πιο οργουελιανή τακτική, χωρίς να τους ανακοινώσουν τίποτε οι κολαούζοι που έχουν αναλάβει το έργο των εκκαθαρίσεων, με το απλό σβήσιμό τους από την ιστοσελίδα του ηγέτη!
Δυστυχώς, λοιπόν, μάλλον οδηγείται προς το τέλος του ένα ακόμα εγχείρημα, έχοντας απογοητεύσει αρκετούς ανθρώπους. Αλλά, όπως τονίζαμε και στο Άρδην, δεν πιστεύουμε πως η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Η εποχή είναι εποχή αγανάκτησης και αγανακτισμένων. Η εποχή της κατάθλιψης δεν κρατάει πολύ. Και πολύ σύντομα, οι αγανακτισμένοι σπιθιστές θα επιχειρήσουν νέες προσπάθειες, νέα εγχειρήματα, έχοντας συσσωρεύσει μια απαραίτητη πείρα. Την πείρα που αποκομίσαμε συλλογικά, και που κάποιοι φίλοι του Άρδην και της Ρήξης προδιέγραφαν από την αρχή του εγχειρήματος και γι’ αυτό δεν συμμετείχαν και στη Σπίθα. Ωστόσο οι υπόλοιποι συμμετείχαμε, γιατί δεν θέλαμε να παριστάνουμε το βαρύ πεπόνι και τον παντογνώστη. Παρότι γνωρίζαμε πως όλοι οι άνθρωποι του συστήματος, όλοι όσοι το υπηρέτησαν με τον έναν ή άλλο τρόπο, τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, παρά και τις πιθανές καλές πλευρές τους, είναι βαθύτατα φθαρμένοι, δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν και να εκφράσουν με διάρκεια το νέο που γεννιέται.
Ωστόσο, αυτή η διαπίστωση πρέπει να γίνει κτήμα των αγανακτισμένων, που έχουν ανάγκη έστω και από παλιές φιγούρες για να κάνουν τα απαραίτητα βήματα. Έτσι ο κόσμος δέχεται ακόμα και εκείνους τους καθηγητάδες που έχουν υπηρετήσει το σύστημα σε όλες τις εκδοχές του, από τη δικτατορία μέχρι σήμερα, γιατί αυτοί έχουν πρόσβαση στις τηλεοράσεις, στα μέσα, στις εφημερίδες. Παράλληλα, όμως, μαθαίνει. Μαθαίνει από την πείρα του. Έτσι έμαθαν και οι σπιθιστές από κοντά το ποιόν ορισμένων «προσωπικοτήτων», και όχι από κουβέντες που θα μπορούσαμε να λέγαμε εμείς. Και έτσι θα έχουν λειτουργήσει εν τέλει θετικά και αυτοί, έχοντας αποτελέσει το προσάναμμα για να γίνει η σπίθα πυρκαγιά!
Και αν μας χαρακτηρίζει κάτι, είναι πως θέλουμε να είμαστε πάντα με τον κόσμο, έστω και αν κάποτε ξέρουμε πρόσωπα και πράγματα. Όπως ήμαστε με την πλειοψηφία των Ελλήνων, τότε που ήθελαν να του αλλάξουν τις ταυτότητες, παρ’ όλο που ξέραμε πόσο φθαρμένη, και κάποτε αντιδραστική, είναι η ηγεσία της εκκλησίας. Σημασία έχει να μπορούμε να τα δούμε μαζί με άλλους, διαφορετικά θα είμαστε κλεισμένοι σε ένα γυάλινο κλουβί.
Έτσι, λοιπόν, ένα εγχείρημα οδηγείται προς το τέλος του, για να δώσει τη θέση του στα πολύ σοβαρότερα που σύντομα θα έλθουν.
Υ.Γ. Προφανώς, όπως όλοι μπορούν να αντιληφθούν, αυτή η επίταση των αυταρχικών συμπεριφορών, των διαγραφών και όλων των άλλων φαινομένων, συνδέεται με νέες πολιτικές στοχεύσεις –ή ίσως και αρχικές μεθοδεύσεις– του ιδρυτή και όσων εκτός Σπίθας τον επηρεάζουν: Έτσι, μέσα σε δύο μήνες, περάσαμε από το «λευκό και το άκυρο» στην υιοθέτηση ενός «ευρέως αντιμνημονιακού μετώπου». Με ποιους; Με τον Μαριά, μέχρι χθες υποψήφιο του Γιώργου Παπανδρέου, με τον Κοτζιά, εξ απορρήτων του ΓΑΠ, μέχρι πριν τις τελευταίες εκλογές, και πιθανότατα με τους συνομιλητές τους, τον Τσίπρα –στο βάθος Βούτσης– και άλλους. Γι’ αυτό λοιπόν και εξαφανίστηκαν οι αναφορές στην Τουρκία, γι’ αυτό δεν γίνεται καθόλου λόγος για τη λαθρομετανάστευση, γι’ αυτό προπαγανδίζεται επιμόνως η «ουδετερότητα» της Ελλάδας, δηλαδή ο αφοπλισμός της μπροστά στην Τουρκία. Γι’ αυτό και έπρεπε να εκδιωχθούν ο Καραμπελιάς, το Άρδην καθώς και άλλες προσωπικότητες που έχουν ταυτιστεί με την πατριωτική αντίληψη! Γι’ αυτό και έπρεπε να εξοντωθούν οι Σπίθες, που στο σύνολό τους διαπνέονται από πατριωτικά αισθήματα. Γι’ αυτό έπρεπε ο Κρόνος να φάει τα παιδιά του!
Το αν θα ευοδωθεί αυτό το εγχείρημα του «Μετώπου», που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, θα το μάθουμε σύντομα. Πάντως το ότι επιχειρείται είναι βέβαιο διά γυμνού οφθαλμού. Εκτός εάν προκύψει και κανένα «οικουμενικό» εγχείρημα !
Εμείς λοιπόν πάμε για άλλα «μέτωπα». Διότι η πυρκαγιά έχει ήδη ανάψει στις πλατείες. Οψόμεθα.
*Ο Γιώργος Καραμπελιάς είναι Δημοσιογράφος-Συγγραφέας εκδότης του Άρδην-Ρήξη
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου