Το δίλημμα μνημόνιο –αντιμνημόνιο, όσο και αν κάποιοι το θεώρησαν ξεπερασμένο και ευκαιριακό, είναι υπαρκτό και μοιάζει ικανό να αποτελέσει τη βάση συνεννόησης των δημοκρατικών και αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων...
του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)
Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στον 7ο χρόνο της κρίσης, έχει υπογράψει τρία μνημόνια και ετοιμάζεται για το 4ο.παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης ότι θα βγούμε από το τούνελ και ότι δε θα απαιτηθούν πρόσθετα μέτρα. Η κοινωνία έχει γονατίσει, ο κόσμος βρίσκεται σε απόγνωση και φαίνεται πως όλο και μεγαλύτερα τμήματα των πολιτών συνειδητοποιούν ότι ο δρόμος αυτός, όποια κυβέρνηση και αν είναι στην εξουσία, οδηγεί σε αδιέξοδο και σε καταστροφική πορεία τη χώρα. Ο προβληματισμός και η συζήτηση για μια άλλη εναλλακτική λύση είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ. Το δίλημμα μνημόνιο –αντιμνημόνιο, όσο και αν κάποιοι το θεώρησαν ξεπερασμένο και ευκαιριακό, είναι υπαρκτό και μοιάζει ικανό να αποτελέσει τη βάση συνεννόησης των δημοκρατικών και αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων.
Η ιστορική αυτή ευκαιρία δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να χαθεί. Η συγκρότηση ενός τέτοιου Μετώπου θα δημιουργήσει μια νέα δυναμική, η οποία μπορεί να εμπνεύσει τα λαϊκά στρώματα, να κινητοποιήσει τις δημιουργικές δυνάμεις, να οδηγήσει σε ένα νέο διαφωτισμό και στην αναγέννηση του τόπου. Αυτή η συνεργασία θα ακυρώσει τα μνημόνια, θα κατευθύνει τη χώρα εκτός ευρώ και Ε.Ε. και με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα, το οποίο θα είναι προς όφελος των πολλών, θα ανοίξει ένα παράθυρο ελπίδας και αισιοδοξίας για τον ελληνικό λαό έχοντας, βεβαίως, απόλυτη επίγνωση των τεράστιων δυσκολιών που θα συναντήσει αυτό το εγχείρημα.
Το Μέτωπο αυτό πρέπει να έχει μόνιμα χαρακτηριστικά και, ας μη φοβόμαστε να το λέμε, πατριωτικό προσανατολισμό. Η ιστορική πορεία της αριστεράς είναι ένας αγώνας προσφοράς στην πατρίδα. Η συγκρότηση του ΕΑΜ το αποδεικνύει περίτρανα. Αυτή η κίνηση, ωστόσο, δεν μπορεί να έχει συγκυριακό εκλογικό χαρακτήρα, ούτε να αποτελεί μια απλή συγκόλληση ετερόκλητων δυνάμεων που αυτοαποκαλούνται αντιμνημονιακές. Στόχο, επομένως, δεν αποτελεί μόνο η είσοδος στη Βουλή, όσο και αν αυτός είναι σημαντικός. Ασφαλώς μια γνήσια αντιμνημονιακή φωνή λείπει σήμερα από το Κοινοβούλιο. Όμως, απαιτείται η συνεργασία αυτή να έχει προοπτική, διαφορετικά ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας διάλυσης με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τον ήδη απογοητευμένο κόσμο της αριστεράς.
Εξυπακούεται ότι ένα διαφορετικό, σαφές και κατανοητό από τον απλό κόσμο πρόγραμμα αποτελεί σημαντικό εργαλείο για το Μέτωπο. Οι πολίτες σήμερα απογοητευμένοι από τα ψέματα και την κοροϊδία ούτε θα ψηφίσουν και κυρίως ούτε θα συμμετέχουν, αν δεν κατανοήσουν. Χρειάζεται να είναι ξεκάθαρο πώς θα βγάλει τη χώρα από την κρίση. Με ποιους θα συγκρουστεί. Ποια είναι τα βήματα του άλλου δρόμου. Ποιοι είναι οι κίνδυνοι. Ας μη λησμονούμε ότι η πλύση εγκεφάλου, που έγινε από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, είναι τόσο ισχυρή, που δε σπάει με συνθηματικό λόγο, απλές ρητορείες και ασαφείς διακηρύξεις. Αναμφισβήτητα οι ιδεολογικές διαφορές των δυνάμεων είναι υπαρκτές και σεβαστές, όμως, δε νοείται σε βασικά ζητήματα, όπως π.χ. το ευρώ, η ευρωζώνη, το χρέος κ.α. να εκφράζονται δημόσια διαφορετικές προσεγγίσεις. Η σύγχυση και η εκπομπή θολών μηνυμάτων αφαιρούν αντί να προσθέτουν.
Στην κίνηση αυτή δεν έχουν θέση όλες οι δυνάμεις. Μπορεί, κατά την άποψη μου, να συμμετέχουν πρόσωπα και κινήσεις από τις παρυφές του κέντρου ως την αριστερά, τίμιες φωνές που δε συνεργάστηκαν με τις κυβερνήσεις των τελευταίων 7 ετών, δε συμμετείχαν σ αυτές και δεν ψήφισαν μνημόνια. Δεν γίνεται να συμπεριληφθούν, όμως, όσοι κάτω από το μανδύα του αντιμνημονιακού κρύβουν ρατσιστικές και εθνικιστικές αντιλήψεις και στοχεύουν στην ικανοποίηση ατομικών φιλοδοξιών. Εδώ δε χωράνε προσωπικές στρατηγικές και μικροκομματικά παιχνίδια. Ας μην επιτρέψει η αριστερά ποτέ ξανά να αναδειχθεί από τους κόλπους της ένας νέος Τσίπρας .
Η κοινωνία, λοιπόν, περιμένει πρωτοβουλίες, ζητά λύσεις γι αυτό και δεν είναι η ώρα να επικαλείται κανείς ιδεολογική καθαρότητα και να μένει οχυρωμένος στο κάστρο του. Δεν υπάρχουν συνταγές-απαντήσεις. Η περιπλοκότητα των ζητημάτων και οι ραγδαίες εξελίξεις καθιστούν αναγκαία την αναθεώρηση αναλύσεων και στρατηγικών. Είναι προφανές ότι για να πετύχει αυτό το εγχείρημα πρέπει πρωτίστως να γίνει υπόθεση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού. Η κρισιμότητα των στιγμών είναι μεγάλη και γι αυτό η ευθύνη της αριστεράς τεράστια. Η ιστορία δε θα συγχωρήσει ολιγωρίες, δικαιολογίες, ηγεμονισμούς, δειλία που θα οδηγήσουν στην ακύρωση της ιδέας του Μετώπου για μια ακόμη φορά.
(*) O Γιάννης Ανδρουλιδάκης είανι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου