Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιάννης Ανδρουλιδάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιάννης Ανδρουλιδάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ναυάγιο στην Πύλο: Να λάμψει η αλήθεια

Aν έφταναν στη χώρα 750 άνθρωποι λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, θα κατέρρεε το αφήγημα της επιτυχημένης προσφυγικής πολιτικής που έχτισε τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση και θα υπήρχε πολιτικό κόστος.


Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Το ναυάγιο που έγινε ανοικτά της Πύλου και είχε ως αποτέλεσμα τον πνιγμό εκατοντάδων ανθρώπων ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πιο τραγικό τρόπο ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, αλλά και η Ε.Ε., στο θέμα των προσφυγικών ροών είναι τελείως λανθασμένη και γι’ αυτό χρειάζεται μια εκ βάθρων αναθεώρηση. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι οι φράχτες και τα τείχη δεν μπορούν να ανακόψουν παρά στο ελάχιστο τον αγώνα των κατατρεγμένων για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή για εκείνους και τα παιδιά τους.

Έχουν περάσει αρκετές μέρες μετά το ναυάγιο και πολλά ερωτηματικά για τοv ρόλο του Λιμενικού εκείνες τις κρίσιμες μέρες, από τότε που εντοπίστηκε το σκάφος μέχρι την ώρα που βούλιαξε, παραμένουν αναπάντητα. Άραγε, τι κρύβει η ηγεσία του Σώματος, ο αρμόδιος υπουργός και η κυβέρνηση; Τι είναι αυτό που δεν πρέπει να μάθουμε; Με αντιφάσεις και ψέματα το μόνο που καταφέρνουν είναι να εκτίθενται οι ίδιοι και να τσαλακώνεται η εικόνα της χώρας στη διεθνή σκηνή. Δεν έριξαν σκοινί στο πλοιάριο, δήλωσαν αρχικά, αλλά μετά παραδέχτηκαν ότι πέταξαν. Το σκάφος κινούνταν κανονικά, μας είπαν, και στη συνέχεια αποδεικνύεται ότι για τουλάχιστον 11 ώρες βρισκόταν στο ίδιο στίγμα, πιθανώς λόγω μηχανικής βλάβης. Μάθαμε, ακόμη, ότι δεν επιτρεπόταν να επιχειρήσουν οι ελληνικές Aρχές σε διεθνή ύδατα, μπροστά σε μια κραυγαλέα παρανομία ενός καπετάνιου-δουλεμπόρου, που μεταφέρει υπεράριθμους επιβάτες, χωρίς σωσίβια και χωρίς πιστοποιητικά ναυσιπλοΐας, ενώ αν κουβαλούσε ναρκωτικά ή όπλα θα επενέβαιναν!!! Άφησαν, δηλαδή, αβοήθητους 750 περίπου στοιβαγμένους σαν σαρδέλες δύσμοιρους ανθρώπους, μόνο και μόνο γιατί βρίσκονταν έξω από τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας; Τους οδήγησαν σε αυτήν την τραγική κατάληξη, γιατί ο καπετάνιος, ένα κάθαρμα όπως τον αποκάλεσε ο κ. Μητσοτάκης, απάντησε ότι δεν χρειάζεται συνδρομή; Δεν αντιλαμβάνονταν ότι ήταν ζήτημα χρόνου να βυθιστεί το πλοιάριο, αφού είχε μηχανική βλάβη;

Κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος αδυνατεί να πιστέψει ότι το έμπειρο προσωπικό του Λιμενικού δεν έχει επιχειρησιακά σχέδια για τέτοιες περιπτώσεις. Ειδικοί πραγματογνώμονες επιμένουν ότι οι ελληνικές Aρχές έπρεπε να επέμβουν και να σώσουν τους επιβάτες. Διεθνή δίκτυα ενημέρωσης και έγκυρες ευρωπαϊκές εφημερίδες δεν έχουν πειστεί στο ελάχιστο από τις δικαιολογίες των αρμοδίων. Αυτό, λοιπόν, που δεν λέει το Λιμενικό, κατά την άποψη μου, είναι ότι η ελληνική πλευρά προσπάθησε να ξεφορτωθεί το πρόβλημα, οδηγώντας το αλιευτικό στα χωρικά ύδατα ευθύνης της Ιταλίας, και όχι να σώσει τους επιβαίνοντες στο σκάφος. Γι’ αυτό και δεν έγινε καμιά προσπάθεια, γι’ αυτό και το υπερσύγχρονο ναυαγοσωστικό που βρίσκεται στο Γύθειο παρέμεινε δεμένο στο λιμάνι. Γιατί, αν έφταναν στη χώρα 750 άνθρωποι λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, θα κατέρρεε το αφήγημα της επιτυχημένης προσφυγικής πολιτικής που έχτισε τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση και θα υπήρχε πολιτικό κόστος.

Αν η υπόθεση είναι σωστή, τότε γεννιούνται νέα ερωτήματα. Ποιος έδινε εντολές στους άνδρες του Λιμενικού; Η φυσική ή η πολιτική ηγεσία; Ο κ. Σαρμάς είχε απόλυτη γνώση των όσων διαδραματίζονταν, ενέκρινε τη λύση που επιλέχτηκε ή την επέβαλαν άλλοι; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με δική του πρωτοβουλία πρέπει να ριχτεί άπλετο φως, να συγκροτηθεί μια ανεξάρτητη εξεταστική επιτροπή και να δοθούν όλα τα στοιχεία (βίντεο, συνομιλίες κ.α.) στη δημοσιότητα, για να μην υπάρξει περίπτωση ενός ακόμη κουκουλώματος.

Το μεγαλύτερο προσφυγικό ναυάγιο στη Μεσόγειο θέτει επιτακτικά το αίτημα να υπάρξουν νόμιμες οδοί εισόδου, έξω από τα δουλεμπορικά κυκλώματα, όσων έχουν δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο στις ευρωπαϊκές χώρες. Επιπλέον, η τραγωδία αυτή στάθηκε αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του σεβασμιότατου Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομου από ομιλία του στην Παλαιά Βουλή το 2010: «… στήν Ἐκκλησία ὁ ἕνας μπορεῖ νά εἶναι μοναδικός ἀλλά ὄχι ἀποκλειστικά καί μόνος, γι’ αὐτό ἡ ὑπέρβαση τῆς ξενοφοβίας ἐπιτυγχάνεται μόνον μέ τήν ἀποδοχή τοῦ ‘‘ἄλλου’’ καί τήν μετάβαση ἀπό τόν ξένο πρός τόν πλησίον, ἔτσι κατανοεῖται καί ὁ σεβασμός στήν ἑτερότητα». Λόγια επίκαιρα για όσους διαπράττουν ύβρη, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή, περιφρονώντας τους σύγχρονους ικέτες, που η ανάγκη τους έφερε στην πόρτα μας.
________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: «ΣΥΡΙΖΑ - Η ήττα και ο κίνδυνος»

Ο ΣΥΡΙΖΑ. ηττήθηκε βαριά. Δεν μπόρεσε να ξεμπροστιάσει μια κυβέρνηση βουτηγμένη στα σκάνδαλα. Οι όποιες εξελίξεις στο εσωτερικό του αναβάλλονται για μετά τις δεύτερες εκλογές, στις οποίες στόχος του πια δεν είναι η πρωτιά, αλλά η διατήρησή του στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δεν ανανεώθηκε, δεν έκανε αυτοκριτική σε βάθος, ούτε και διόρθωσε παθογένειες ετών. Θα το κάνει άραγε τώρα;




Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Ο μεγάλος χαμένος των εκλογών της 21ης Μαΐου αναμφίβολα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Την εξέλιξη αυτή δεν την περίμενε κανείς. Υπέστη μια ιστορικής σημασίας ήττα, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Το κακό είναι διπλό: έχασε από τη Ν.Δ. με διαφορά 20% και είδε τις δυνάμεις του να συρρικνώνονται τόσο, ώστε να απειλείται στη δεύτερη θέση από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Υπέστη ευρεία εκλογική καθίζηση και γι’ αυτό δεν έφταιγε μόνο το κυβερνητικό του παρελθόν και τα όσα έγιναν μετά το δημοψήφισμα του 2015. Ηττήθηκε για πολλούς λόγους.

Πρώτα-πρώτα, όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε παρά ελάχιστη αναφορά στις συλλογικές εκφράσεις των πολιτών. Η επιρροή του στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα συνδικάτα, στους φοιτητικούς συλλόγους και γενικότερα στα κινήματα ήταν αναιμική. Η παρουσία του στις διεκδικήσεις της αγωνιζόμενης κοινωνίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Μετά τη διάσπαση του 2015, όταν αποχώρησε το πιο μαχητικό του κομμάτι, επικράτησε η λογική της ανάθεσης: ψηφίστε μας και εξουσιοδοτήστε μας, για να σας λύσουμε τα προβλήματα. Αυτό κατέστησε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ένα κόμμα άνευρο. Δεν μπορούσε να οσμιστεί τις σύγχρονες ανάγκες και να διατυπώσει αιτήματα. Έχασε τη φρεσκάδα του και μετατράπηκε σε ένα κόμμα μηρυκαστικών αναλύσεων.

Ύστερα, η κεντρική προεκλογική του γραμμή και η πρόταση διακυβέρνησης που διατύπωσε δημιούργησαν ένα θολό τοπίο. Ψήφισε την απλή αναλογική και εγκλωβίστηκε σε αυτήν, χωρίς να μπορέσει να τη στηρίξει. Τη μια θεωρούσε σύμμαχο το Κ.Κ.Ε. και το ΜΕΡΑ 25, την άλλη το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την τρίτη δεν απέκλειε κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Τα παραπάνω κόμματα, όμως, απέρριπταν τις προτάσεις συνεργασίας, παρόλο που κάποια από αυτά ζητούσαν την καθιέρωση της απλής αναλογικής. Έδωσε, έτσι, το πάτημα στη Ν.Δ. να θέσει το δίλημμα «σταθερότητα ή ακυβερνησία» απευθυνόμενη σε ψηφοφόρους με έντονες τις μνήμες από την εποχή των μνημονίων και των capitals control. Σε αυτή τη σύγχυση συνέβαλαν και οι αχρείαστες δηλώσεις του κ. Βαρουφάκη, του εν δυνάμει κυβερνητικού εταίρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για το σχέδιο «ΔΗΜΗΤΡΑ», τις οποίες δεν άφησε ανεκμετάλλευτες ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Ν.Δ.

Επιπλέον, δεν μπόρεσε να επιβάλλει την προεκλογική ατζέντα. Το κεντρικό του σύνθημα «Δικαιοσύνη παντού» δε βρήκε ανταπόκριση. Θέματα όπως οι υποκλοπές και τα Τέμπη, τα οποία δικαιολογημένα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κράτησε ψηλά, δυστυχώς, δεν άγγιξαν τους ψηφοφόρους. Δε συζητήθηκαν σχεδόν καθόλου η αμυντική πολιτική, τα εθνικά θέματα και οι τουρκικές απειλές. Δεν κατάφερε, επίσης, να υπερασπιστεί τη συμφωνία των Πρεσπών και να προβάλλει τη δική του εναλλακτική πρόταση στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Τέλος, δεν έπεισε ότι το οικονομικό του πρόγραμμα είναι καλύτερο και άφησε τη Ν.Δ., με τα ψίχουλα των κάθε λογής pass και του κάθε είδους «καλαθιού», να καλύψει την αποτυχία της στην οικονομία και να κερδίσει ψήφους από τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας.

Στοίχισαν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ο ξεπερασμένος πολιτικός λόγος των στελεχών του, οι ρεβανσιστικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι αρνητικές παρουσίες υποψηφίων στα Μ.Μ.Ε, τα οποία, υπηρετώντας στην πλειοψηφία τους την κυβερνητική προπαγάνδα, δεν άφηναν να πέσει τίποτε κάτω. Δε θα πρέπει να αγνοηθεί η αρνητική εικόνα που δημιουργήθηκε από τις αήθεις επιθέσεις προς τις εταιρείες δημοσκοπήσεων από στελέχη και μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ούτε η πολύ μεγάλη ζημιά που έγινε στο παρά πέντε από τις δηλώσεις του κ. Κατρούγκαλου.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ηττήθηκε βαριά. Δεν μπόρεσε να ξεμπροστιάσει μια κυβέρνηση βουτηγμένη στα σκάνδαλα. Οι όποιες εξελίξεις στο εσωτερικό του αναβάλλονται για μετά τις δεύτερες εκλογές, στις οποίες στόχος του πια δεν είναι η πρωτιά, αλλά η διατήρησή του στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επειδή, ωστόσο, η ψήφος θα είναι πιο χαλαρή, αναμένεται να συμπιεστεί τόσο από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., όσο και από αριστερά, με υπαρκτό τον κίνδυνο να χάσει και άλλες δυνάμεις. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι φανερό ότι νοσεί πολιτικά. Το 2019, μετά την ήττα του, δεν άλλαξε, παρά την καχεκτική διεύρυνση που έκανε προς το κέντρο και προς τα αριστερά. Δεν ανανεώθηκε, δεν έκανε αυτοκριτική σε βάθος, ούτε και διόρθωσε παθογένειες ετών. Θα το κάνει άραγε τώρα;
πηγή:eidiseis.gr
__________________________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: «Κινούμενη άμμος το πολιτικό σκηνικό»

Τι θα «γεννήσει» η κάλπη είναι άδηλο. Πιθανώς αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και σοβαρές πολιτικές εξελίξεις. Ας περιμένουμε λίγο ακόμη.


Λίγες μέρες έμειναν μέχρι τις εκλογές, ίσως τις κρισιμότερες της μεταπολίτευσης. Γενική είναι η εντύπωση ότι, παρά τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τις εξελίξεις. Θεωρείται, όμως, πολύ πιθανόν ότι το πολιτικό σκηνικό μετά τις εκλογές δε θα είναι ίδιο. Ανάλογα με τα αποτελέσματα, εκτιμάται πως θα υπάρξουν ανακατατάξεις στα περισσότερα κόμματα, ειδικά αν έχουμε κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή. Βαθιές αλλαγές ή επιφανειακές στον πολιτικό χάρτη της χώρας; Μένει να το δούμε.

Αν η Ν.Δ. κερδίσει τις εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης εδραιώνει τη θέση του. Η έγκριση των πεπραγμένων του από τoν ελληνικό λαό θα φουσκώσει για τα καλά τα πανιά του και θα τονώσει την αλαζονεία του. Θα ελέγξει απολύτως το κόμμα του και θα μπει οριστικά τέλος στην εποχή και την ιδεολογία του καραμανλισμού. Αναμένεται η εφαρμογή μιας σκληρότερης οικονομικής πολιτικής, η οποία θα ξεζουμίσει ακόμη περισσότερο τους φτωχούς συμπολίτες μας. Το κοινωνικό κράτος (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση) θα συρρικνωθεί κι άλλο. Η δημοκρατία και η δικαιοσύνη θα υποστούν μεγαλύτερα πλήγματα. Υπάρχουν, επίσης, βάσιμοι φόβοι ότι θα παραπεμφθούν στο δικαστήριο της Χάγης, πέραν της υφαλοκρηπίδας, διαφορές τις οποίες θέτει η Τουρκία και που καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν αναγνώρισε μέχρι σήμερα. Αν απολέσει την εξουσία το κυβερνητικό κόμμα, θα τεθεί θέμα αρχηγού. Οι δελφίνοι ήδη στα παρασκήνια ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Υπάρχει, εντούτοις, στη Ν.Δ. η προσωπικότητα εκείνη που θα καταφέρει να συνενώσει τις διαφορετικές ομάδες; Και επιπλέον, είναι έτοιμος ο κ. Μητσοτάκης να παραδώσει την ηγεσία, την ώρα μάλιστα που θα τίθεται επιτακτικά το αίτημα για ανάληψη ευθυνών (τις οποίες φάνηκε από τα γεγονότα των υποκλοπών και των Τεμπών ότι δεν αναλαμβάνει) ή θα διασπάσει το κόμμα του;

Στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., επίσης, ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Αν υπάρξει προοδευτική διακυβέρνηση, όπως την ονομάζει, θα χρειαστεί να αποδείξει ότι όλα όσα υπόσχεται στο προεκλογικό του πρόγραμμα (και είναι πολλά) μπορεί να τα κάνει πράξη. Ότι έχει τη δυνατότητα να στηρίξει το κοινωνικό κράτος, να ανακουφίσει τα πιο φτωχά στρώματα, να αντέξει στις αμερικανικές πιέσεις για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, να απαγκιστρώσει τη χώρα από την εμπλοκή της στον πόλεμο της Ουκρανίας κ.α. Αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κερδίσει τις εκλογές, αυτό θα γίνει χάρη και στη στήριξη πολιτών, οι οποίοι θα τον ψηφίσουν δίνοντάς του άλλη μια ευκαιρία. Άνθρωποι που είναι υποψιασμένοι και δε θα ανεχτούν να εξαπατηθούν για δεύτερη φορά. Αν, πάλι, χάσει, θα μπει σε πορεία έντονης εσωστρέφειας. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, και ανάλογα με το μέγεθος της ήττας, αναμένεται να αναλάβει πρωτοβουλίες για εκλογή νέας ηγεσίας. Όμως, ούτε και στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. υπάρχει η ηγετική μορφή που θα συσπειρώσει τις διάφορες τάσεις και θα κρατήσει τον χώρο ενωμένο. Άρα, όλα είναι ρευστά.

Όσο βαδίζουμε προς τις εκλογές, ο χώρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα συμπιέζεται περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Ανδρουλάκης δεν κατάφερε να κάνει σαφή ούτε την σοσιαλδημοκρατική πολιτική του, ούτε τα μετεκλογικά σχέδιά του. Η απαίτησή του να μην είναι πρωθυπουργός ο αρχηγός του πρώτου κόμματος σε μια πιθανή κυβέρνηση συνεργασίας μόνο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του φανερώνει. Αν το ποσοστό που θα λάβει στις εκλογές κινηθεί γύρω στο 12%, δε θα έχει ιδιαίτερα προβλήματα. Αν, ωστόσο, πέσει κάτω από το 10%, αναμένονται σοβαροί κλυδωνισμοί. Έτσι κι αλλιώς, όμως, και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να αποχωρήσουν, είτε στηρίξει κυβέρνηση Ν.Δ., είτε ΣΥ.ΡΙΖ.Α, είτε αρνηθεί συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας.

Στα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα αναμένονται μικρότερες ή μεγαλύτερες ανακατατάξεις. Στο Κ.Κ.Ε., εξαιτίας των μηχανισμών που διαθέτει, η όποια δυσαρέσκεια για το εκλογικό αποτέλεσμα θα απορροφηθεί. Δεν είναι σίγουρο ότι το ίδιο θα συμβεί με την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ του κ. Βελόπουλου και το ΜΕΡΑ 25 του κ. Βαρουφάκη. Αρνητικά αποτελέσματα πιθανώς να οδηγήσουν στη συρρίκνωση και στην περιθωριοποίηση των κομμάτων αυτών.

Τι θα «γεννήσει» η κάλπη είναι άδηλο. Πιθανώς αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και σοβαρές πολιτικές εξελίξεις. Ας περιμένουμε λίγο ακόμη. Απρίλης, Μάης, κοντά είναι το θέρος.

__________________________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: «Να μην ξεχάσουμε μπροστά στην κάλπη...»

Η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς σε όλους τους κρίσιμους τομείς. Η πραγματική δημοσκόπηση θα γίνει στην κάλπη. Εκεί που οι πολίτες δεν πρέπει να ξεχάσουν...



Όταν τον Ιανουάριο του 2016 έγινε πρόεδρος της Ν.Δ. ο κ. Μητσοτάκης, ελάχιστοι πίστευαν ότι θα μπορούσε μια μέρα να κυβερνήσει τη χώρα. Το οικογενειακό του παρελθόν και η θητεία του ως υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, η οποία συνδέθηκε με την απόλυση δημόσιων υπαλλήλων, αποτελούσαν βαρίδια για την πορεία του. Πέτυχε, παρόλα αυτά, σε σύντομο χρονικό διάστημα, χάρη στην προπαγάνδα και τη στήριξη της πλειοψηφίας των μιντιαρχών και εξαιτίας των τραγικών λαθών του τέως πρωθυπουργού, του κ. Τσίπρα, και της κυβέρνησής του, να ανέλθει στην εξουσία τον Ιούλιο του 2019. Σήμερα, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, βρίσκεται κοντά σε μια δεύτερη θητεία.

Μπροστά σε αυτήν την προοπτική, την ώρα της κάλπης, οι πολίτες είναι ανάγκη να θυμηθούν ότι ο κ. Μητσοτάκης, για να γίνει πρωθυπουργός, είπε πολλά από τα οποία ελάχιστα έπραξε. Ούτε η κοινωνία ανακουφίστηκε από την οικονομική κρίση, ούτε ο απαραίτητος εκσυγχρονισμός του κράτους πραγματοποιήθηκε, ούτε η Δημοκρατία πλάτυνε και βάθυνε, ούτε η χώρα θωρακίστηκε περισσότερο απέναντι στις τουρκικές απειλές.

Στους τομείς της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής, οι οποίοι απουσιάζουν κατά περίεργο τρόπο από την προεκλογική αντιπαράθεση, η κυβέρνηση υπήρξε ο πιο πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ, χωρίς, ωστόσο, να λάβει τα απαραίτητα ανταλλάγματα. Ενεπλάκη στον πόλεμο στην Ουκρανία υπέρ το δέον, πράγμα το οποίο η χώρα θα πληρώσει τα επόμενα χρόνια. Απέτυχε να ακυρώσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο και δείλιασε να επεκτείνει τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας, νότια της Κρήτης, στα δώδεκα μίλια. Διευθέτησε μερικώς την ΑΟΖ με την Αίγυπτο, αφήνοντας εκτός μια κρίσιμη για τα εθνικά συμφέροντα μας ζώνη στη Ρόδο και στο Καστελόριζο, την οποία διεκδικεί η Τουρκία. Ηττήθηκε διπλωματικά από τη μη κατασκευή του EastMed, ενός αγωγού ο οποίος θα μετέφερε φυσικό αέριο από κοιτάσματα που βρίσκονται ανοιχτά του Ισραήλ και της Αιγύπτου και θα διερχόταν από την Κύπρο και την Ελλάδα, για να φτάσει στις ευρωπαϊκές αγορές. Ακόμη, δεν τόλμησε να φέρει για κύρωση στη Βουλή τις συμφωνίες με τη Βόρεια Μακεδονία υπό τον φόβο διαρροών από την ομάδα βουλευτών του κ. Σαμαρά. Τέλος, χωρίς πυγμή και αποφασιστικότητα, επέτρεψε στην Τουρκία να διευρύνει τις απαιτήσεις της, να προβάλλει διεθνώς το «όραμα» της γαλάζιας πατρίδας και να ζητάει επιτακτικά και προκλητικά την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών της μεθορίου.

Επιπλέον, ο πρωθυπουργός της χώρας δε σεβάστηκε καθόλου την ονομαζόμενη αστική Δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Αποδεδειγμένα παρακολουθούσε πολιτικούς του αντιπάλους, υπουργούς, τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ και πολλούς άλλους. Οι συνακροάσεις γίνονταν μέσα από το Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο είχε τον έλεγχο της Ε.Υ.Π. Άρα ή το γνώριζε ο πρωθυπουργός, όποτε θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί ή, εάν το αγνοούσε, θα χρειαζόταν να κάνει το ίδιο, αφού από δική του ανικανότητα στο γραφείο του μέσα λειτουργούσε μια μορφή παρακράτους. Ο κ. Μητσοτάκης πανικόβλητος μετέθεσε αλλού τις ευθύνες και δήλωσε ότι δεν ήξερε. Ποιον πείθει, όμως; Γεγονός, πάντως, παραμένει ότι επί των ημερών του η εικόνα της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας τσαλακώθηκε ανεπανόρθωτα.

Τα Τέμπη. Αυτή η τραγωδία κι αν δεν πρέπει να ξεχαστεί. «Η θυσία», όπως τη χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός, προκαλώντας για μια ακόμη φορά την κοινωνία. Οι πενήντα επτά νεκροί και οι οικογένειές τους ζητούν δικαίωση, η οποία δε θα προκύψει από στημένα πορίσματα, μετάθεση ευθυνών (μόνο ο Τρικούπης δε μας είπαν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι ότι έφταιγε) και αποζημιώσεις. Δικαίωση σημαίνει καταδίκη των υπαλλήλων που ευθύνονται, αλλά και πολιτική τιμωρία όσων προΐσταντο και κυβερνούσαν τη χώρα για τέσσερα χρόνια, αφήνοντας το δίκτυο χωρίς σύστημα τηλεδιοίκησης, όσων μετά το δυστύχημα συνέχισαν να λένε ψέματα και να κάνουν τους ανήξερους, δηλαδή των αρμόδιων υπουργών και του πρωθυπουργού.

Η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς σε όλους τους κρίσιμους τομείς. Ο ελληνικός λαός έχει την ευκαιρία να τιμωρήσει την αλαζονεία, την αμετροέπεια, τον λαϊκισμό, τα ψέματα. Να αποδείξει ότι δεν είναι ικανά τα ψίχουλα της επιδοματικής πολιτικής να τον επηρεάσουν. Η πραγματική δημοσκόπηση θα γίνει στην κάλπη. Εκεί που οι πολίτες δεν πρέπει να ξεχάσουν.

πηγή: 2020mag.gr_

__________________________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: «Απλή αναλογική και συνεργασίες»

Η απλή αναλογική ψηφίστηκε σε μια περίοδο που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν παντοδύναμος και άρα δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι ήθελε να εμποδίσει την εκλογή του κ. Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία. Την πίστευε και την έκανε νόμο του κράτους. Εξακολουθεί, όμως, ακόμη και σήμερα να την στηρίζει;


 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Η απλή αναλογική είναι το δικαιότερο και δημοκρατικότερο σύστημα και θα είναι κρίμα να πεταχτεί οριστικά στα σκουπίδια από την πρώτη κιόλας απόπειρα εφαρμογή της.

Όπως είναι γνωστό, οι εκλογές της 21ης Μαΐου θα γίνουν με το σύστημα της απλής αναλογικής, η οποία ψηφίστηκε το 2016 από την κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., την Ένωση Κεντρώων και άλλους βουλευτές. Έτσι, ένα αίτημα δεκαετιών, κυρίως της αριστεράς, έγινε πραγματικότητα. Η απλή αναλογική, όμως, σημαίνει συνεργασίες. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο; Είναι τα πολιτικά κόμματα που την αποδέχονται έτοιμα να κάνουν την υπέρβαση; Ήρθε η ώρα να δούμε αριστερές δικομματικές ή τρικομματικές κυβερνήσεις και στη χώρα μας;

Οι υποστηρικτές της απλής αναλογικής στην ευρύτερη αριστερά και τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο, ενώ συμφωνούν ότι είναι το δικαιότερο εκλογικό σύστημα, διαφωνούν, ωστόσο, στο πιο κρίσιμο και σημαντικό θέμα, σε αυτό δηλαδή των συνεργασιών. Υπάρχουν κόμματα που αντιλαμβάνονται ότι εξ ορισμού η απλή αναλογική οδηγεί σε συναινέσεις, σε ουσιαστικό πολιτικό διάλογο και σε προγραμματικές συγκλίσεις και κάποια που απορρίπτουν εξ αρχής μια τέτοια προοπτική, θεωρώντας ότι απουσιάζει η πολιτική βάση για προγραμματική σύγκλιση. Και όμως, η απλή αναλογική από την ίδια τη φύση της έχει δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά: αποτυπώνει πιστά τη λαϊκή βούληση στην κάλπη και συνήθως οδηγεί σε πολυκομματικές και όχι σε μονοκομματικές κυβερνήσεις. Είναι παράδοξο, λοιπόν, να παίρνεις από αυτήν ό,τι σε συμφέρει. Είναι πολιτική ανωριμότητα και εκ του πονηρού στάση να κατηγορείς τα προηγούμενα εκλογικά συστήματα ότι νοθεύουν την ψήφο των πολιτών και, όταν έρχεται η δίκαιη εκλογική αποτύπωση της απλής αναλογικής, να αρνείσαι τις συνεργασίες, στο όνομα μιας πολιτικής καθαρότητας, δικαιώνοντας έτσι όσους μιλούν για ένα εκλογικό σύστημα που δημιουργεί αδιέξοδα.

Οι πολέμιοι της απλής αναλογικής, ανάμεσά τους και η κυβέρνηση της Ν.Δ., υποστηρίζουν ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή οδηγεί σε ακυβερνησία. Μάλιστα συχνά- πυκνά μιλούσαν για πολιτική τερατογένεση, όταν αναφέρονταν στο ενδεχόμενο να είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεύτερο κόμμα και να σχηματίσει κυβέρνηση. Αλήθεια, όλα τα προηγούμενα εκλογικά συστήματα, που πριμοδοτούσαν με μπόνους εδρών το πρώτο κόμμα, τι ήταν και πώς πρέπει να τα ονομάσουμε; Αντιπροσωπευτικά και δημοκρατικά; Δεν έκλεβαν τις ψήφους των πολιτών; Δε δημιούργησαν μονοκομματικές κυβερνήσεις, οι πολιτικές των οποίων χαρακτηρίστηκαν από αλαζονεία, σκάνδαλα, διαπλοκή, υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους, ρουσφέτια, κ.α., που οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική κρίση και στα μνημόνια, οι επιπτώσεις των οποίων εξακολουθούν να ταλαιπωρούν ακόμη τον ελληνικό λαό;

Η απλή αναλογική ψηφίστηκε σε μια περίοδο που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν παντοδύναμος και άρα δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι ήθελε να εμποδίσει την εκλογή του κ. Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία. Την πίστευε και την έκανε νόμο του κράτους. Εξακολουθεί, όμως, ακόμη και σήμερα να την στηρίζει; Η δήλωση που έκανε ο κ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη, όταν επισκέφθηκε τη Δ.Ε.Θ., δημιούργησε πολλά ερωτηματικά. Είπε ότι, αν δεν είναι πρώτο κόμμα, δε θα σχηματίσει κυβέρνηση των ηττημένων, παρά το γεγονός ότι θεωρητικά θα μπορούσε, και θα πάει σε δεύτερες εκλογές. Προχθές από την Καλαμάτα, απ’ όπου άνοιξε επίσημα την προεκλογική περίοδο, το επανέλαβε με άλλα λόγια, τονίζοντας με έμφαση ότι προϋπόθεση για την προοδευτική διακυβέρνηση αποτελεί η πρωτιά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις εκλογές. Σημαίνουν, άραγε, όλα αυτά ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καίει την απλή αναλογική που ψήφισε και προσχωρεί στην ενισχυμένη του κ. Μητσοτάκη; Απάντηση, βεβαίως, δεν αναμένεται παραμονές των εκλογών. Θα φανεί, ωστόσο, στην πράξη τους επόμενους μήνες.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ισχυρίζομαι ότι η απλή αναλογική είναι το δικαιότερο και δημοκρατικότερο σύστημα και θα είναι κρίμα να πεταχτεί οριστικά στα σκουπίδια από την πρώτη κιόλας απόπειρα εφαρμογή της. Στη χώρα μας θα έπρεπε να υπάρχει παράλληλα με την απλή αναλογική και συνταγματική πρόβλεψη, όχι ολίγων ημερών όπως γίνεται, αλλά μηνών, για να διαβουλευτούν τα κόμματα και να καταλήξουν σε προγραμματική συμφωνία που θα οδηγήσει σε σταθερές κυβερνήσεις συνεργασίας, όπως συμβαίνει στη Γερμανία, για παράδειγμα. Στην Ευρώπη, σε πολλές χώρες, υπάρχουν τέτοιες κυβερνήσεις, οι οποίες μακροημερεύουν. Στη χώρα μας γιατί όχι; Μα γιατί δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασίας, θα απαντήσουν κάποιοι. Εκείνοι που δε θέλουν συγκλίσεις και συναινέσεις, για να κυβερνούν ανεξέλεγκτα, χωρίς ουσιαστικά να λογοδοτούν παρά μόνο στον εαυτό τους.

πηγή: ieidiseis.gr

___________________________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: Με σβηστά φώτα

Η τραγωδία που παίχτηκε στα Τέμπη ήρθε να αποδείξει ότι η χώρα βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από το να θεωρηθεί ευρωπαϊκή. Φανέρωσε την κυβερνητική γύμνια και την υποκρισία. Ως πότε, όμως, θα επιχειρούν να ταΐζουν σανό τους ψηφοφόρους; 


Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Ο σιδηρόδρομος υπήρξε το καμάρι της Βιομηχανικής Επανάστασης, γιατί μπορούσε να μεταφέρει μεγάλο αριθμό εμπορευμάτων και επιβατών γρήγορα, σε μεγάλες αποστάσεις και με μικρό κόστος. Αποτελούσε μια από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να προχωρήσει μια χώρα στη Βιομηχανική Επανάσταση. Και ενώ οι ευρωπαϊκές χώρες ανέπτυσσαν η μία μετά την άλλη σιδηροδρομικά δίκτυα, στη χώρα μας δημιουργήθηκαν από την εποχή του Τρικούπη καχεκτικές και προβληματικές σιδηροδρομικές γραμμές, οι οποίες βρίσκονταν μακριά από τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Από τότε μέχρι σήμερα οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν στήριξαν την υπόθεση σιδηρόδρομο. Την θεωρούσαν βαρίδι. Δεν επένδυσαν στην οικονομική ανάπτυξη έχοντας ως σύμμαχο τα τρένα. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο το 2017 να αποκρατικοποιηθεί η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και να πουληθεί έναντι πινακίου φακής, μόνο για 45.000.000 ευρώ, στους κρατικούς ιταλικούς σιδηροδρόμους.

Οι θιασώτες του λιγότερου κράτους προπαγάνδιζαν ότι επιτέλους θα έρθει ο απαραίτητος εκσυγχρονισμός του ελληνικού σιδηροδρόμου. Βεβαίως, είναι ολοφάνερο ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ, παρά την κατασκευή της διπλής γραμμής στο δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Αθήνα.

Έπρεπε να συμβεί το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, για να πληροφορηθούμε ότι για πολλά χρόνια το τρένο κινούνταν με σβηστά φώτα. Χωρίς να λειτουργούν τα στοιχειώδη όργανα, ηλεκτρονικά και μη, η τηλεματική, η σήμανση και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να διορθώσει ένα ανθρώπινο λάθος. Η κατάσταση στη Hellenic Train θύμιζε διαλυμένη εταιρεία. Έλλειψη προσωπικού σε καίριες θέσεις, κλειδούχοι που αλλάζουν την πορεία των συρμών χειροκίνητα, σταθμάρχες χωρίς εμπειρία και εκπαίδευση, ασύρματοι που δεν έχουν σήμα παντού κ.ά. Κανένας αρμόδιος δεν άκουσε τους συνδικαλιστές που προειδοποιούσαν ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν θα αργούσε το μοιραίο. Ουδενός κυβερνητικού παράγοντα το αφτί δεν ίδρωσε, όταν η χώρα μας παραπέμφθηκε πρόσφατα από την Κομισιόν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, επειδή, παρά τις επιχορηγήσεις εκατομμυρίων ευρώ που έλαβε από τα ευρωπαϊκά ταμεία, για να αναβαθμίσει και να εκσυγχρονίσει το σιδηροδρομικό δίκτυο, η κατάσταση δεν άλλαξε. Ποιοι ευθύνονται, επομένως, για το έγκλημα των Τεμπών;

Ο πρωθυπουργός της χώρας στο διάγγελμά του απεφάνθη: «Το δράμα οφείλεται, κυρίως, σε τραγικό ανθρώπινο λάθος», είπε και έβγαλε μόνος του το πόρισμα, πριν καν συγκροτηθεί η επιτροπή εμπειρογνωμόνων. Έριξε σχεδόν όλο το φταίξιμο στον σταθμάρχη και αποδέχτηκε την παραίτηση του υπουργού του, ο οποίος φέρει, λέει, την αντικειμενική ευθύνη. Ο κ. Μητσοτάκης έβγαλε τον εαυτό του άλλη μια φορά καθαρό. Ακόμη σε ένα σοβαρό και θλιβερό περιστατικό δεν άκουσε και δεν είδε. Σαν να μη κυβερνά ο ίδιος τη χώρα. Σαν να μην προΐσταται των υπουργών του. Σαν να μην ήξερε ότι δεν πληρούνταν οι στοιχειώδεις κανόνες ασφάλειας για τη μεταφορά των επιβατών. Σαν να είναι έξω και πέρα από πολιτικές ευθύνες. Ήταν, ωστόσο, έτοιμος την ίδια μέρα να πάρει μέρος στη φιέστα που είχε στηθεί για να προβληθεί άλλο ένα εικονικό επίτευγμα της κυβέρνησης: το κέντρο τηλεδιοίκησης και σηματοδότησης του σιδηροδρομικού δικτύου της Β. Ελλάδας!!!

Η τραγωδία που παίχτηκε στα Τέμπη ήρθε να αποδείξει ότι η χώρα βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από το να θεωρηθεί ευρωπαϊκή και μάλλον η εικόνα της, μερικές φορές, ταιριάζει σε χώρες υποανάπτυκτες. Φανέρωσε την κυβερνητική γύμνια και την υποκρισία. Επιβεβαιώθηκε ξανά ότι ο κ. Μητσοτάκης στηρίζεται στις υπεκφυγές, στην απάτη, τον λαϊκισμό και τη μεταστροφή της πραγματικότητας. Τα κορμιά των νέων παιδιών ήταν ακόμη ζεστά, όταν τα πρωθυπουργικά μηρυκαστικά, βγάζοντας λάδι την κυβέρνηση, προκλητικότατα διατυμπάνιζαν ότι αυτό που συνέβη στα Τέμπη είναι μια μεγάλη ευκαιρία να εκσυγχρονιστεί το σιδηροδρομικό δίκτυο! Ως πότε, όμως, θα επιχειρούν να ταΐζουν σανό τους ψηφοφόρους;

Η Ελλάδα δεν πρέπει να συνεχίσει να πορεύεται στις ίδιες ράγες. Ο ελληνικός λαός δικαιούται να ελπίζει σε καλύτερες μέρες. Ξεκαθαρίστηκε οριστικά, με τον πιο οδυνηρό τρόπο, ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τον κ. Μητσοτάκη στο τιμόνι και τη Ν.Δ. στην κυβέρνηση. Όλο και περισσότεροι πολίτες συνειδητοποιούν ότι με σβηστά φώτα δεν πήγαινε όλα αυτά τα χρόνια μόνο ο σιδηρόδρομος, αλλά μια χώρα ολόκληρη. Μετά από αυτή τη διαπίστωση οι πολίτες δεν έχουν πια δικαίωμα να λένε ότι δεν γνώριζαν.
πηγή: 2020mag.gr
___________________________________________
 
* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης / Αξιολόγηση εκπαιδευτικών: Προπαγάνδα και πραγματικότητα

Για μια ακόμη φορά το θέμα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών βρίσκεται στο προσκήνιο, όχι ως ένα σοβαρό ζήτημα που πρέπει να συζητηθεί με νηφαλιότητα και δημοκρατικό τρόπο, αλλά ως ένα τεράστιο πρόβλημα

Οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν ανάγκη από τις αξιολογήσεις που επιβάλλονται από διάφορους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι αγνοούν την ελληνική σχολική πραγματικότητα. Με απειλές, προσπάθειες εκφοβισμού και πολεμικές ιαχές δε θα αλλάξει απολύτως τίποτα προς το καλύτερο.

 

 

Για μια ακόμη φορά το θέμα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών βρίσκεται στο προσκήνιο, όχι ως ένα σοβαρό ζήτημα που πρέπει να συζητηθεί με νηφαλιότητα και δημοκρατικό τρόπο, αλλά ως ένα τεράστιο πρόβλημα, το οποίο, επειδή δεν έχει επιλυθεί, συσσώρευσε τα μύρια όσα προβλήματα στον χώρο της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Υπεύθυνοι, βεβαίως, για όλη αυτήν την κατάσταση θεωρούνται πάλι οι εκπαιδευτικοί. Έτσι, κάποιοι νομίζουν ότι η εφαρμογή της αξιολόγησης θα δώσει άλλο ένα ράπισμα στους «κακομαθημένους» εκπαιδευτικούς, θα αποτελέσει έναν ακόμη θρίαμβο για τη σημερινή υπουργό Παιδείας και θα θεραπεύσει ούτε λίγο ούτε πολύ όλα τα μεγάλα προβλήματα του δημόσιου σχολείου.

Γράφουν, λοιπόν, ειδικοί και μη, αδαείς και γνώστες, αναλύσεις επί αναλύσεων για την αξιολόγηση. Πολλοί από αυτούς, άλλοι σκόπιμα και άλλοι από άγνοια, δεν κάνουν καμιά αναφορά στη σχολική πραγματικότητα. Αφήνω κατά μέρος τις τεχνικές πλευρές της κατά Κεραμέως αξιολόγησης, την απίστευτη γραφειοκρατία που την ακολουθεί, τον τεράστιο όγκο άχαρης δουλειάς που προστίθεται στις πλάτες των εκπαιδευτικών, και έρχομαι σε βασικά και ουσιαστικά ερωτήματα. Υπάρχουν, άραγε, αντικειμενικά κριτήρια για να αξιολογηθεί ο εκπαιδευτικός της τάξης; Πώς, για παράδειγμα, θα κριθεί το παιδαγωγικό κλίμα που υπάρχει στη σχολική αίθουσα; Με ποια μετρήσιμα μόρια; Με ποια η επάρκεια και η ικανότητά του να διδάσκει, όταν ένα από τα χαρακτηριστικά του σημερινού σχολείου είναι η ανομοιογένεια των μαθητών; Με ποιο τρόπο θα αξιολογηθούν οι παιδαγωγικές μέθοδοι με τις οποίες χειρίζεται τα σύνθετα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία βρίσκουν αντανάκλαση στον σχολικό χώρο; Πώς θα αξιολογηθούν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν επιμορφωθεί ουσιαστικά τα τελευταία τριάντα χρόνια ούτε μία φορά, με ευθύνη του αρμόδιου υπουργείου; Εκτός κι αν θεωρούμε ότι και γι’ αυτό φταίνε οι εκπαιδευτικοί, επειδή δε φρόντισαν να έχουν οικονομικά αποθέματα για να πληρώνουν σεμινάρια, μεταπτυχιακά κ.ά.

Να θυμίσουμε, λοιπόν, εδώ το αυτονόητο, αυτό που κάποιοι «ξεχνάνε», ότι δηλαδή οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, εκτός από το διδακτικό τους ωράριο, πέρα από τις άλλες υπηρεσίες που προσφέρουν στον εργασιακό τους χώρο, έχουν φόρτο εργασίας και στο σπίτι και μάλιστα ορισμένες ειδικότητες πολλή δουλειά. Ακόμη κι αν υπήρχαν τα χρήματα για επιμορφώσεις, πού να βρεθεί ο χρόνος; Τέλος, επειδή ζούμε στην Ελλάδα, ποιες δικλίδες ασφαλείας θα αποτρέψουν πολιτικές παρεμβάσεις υπέρ συγκεκριμένων αξιολογούμενων;

Αυτοί που πανηγυρίζουν με χαιρεκακία για το ξεκίνημα της ατομικής αξιολόγησης, αυτοί που θεωρούν τους εκπαιδευτικούς ανεπαρκείς και ετοιμάζονται να τους ρίξουν στην πυρά, οι αυλοκόλακες και οι προπαγανδιστές, προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες στην εκπαίδευση. Η συγκεκριμένη αξιολόγηση, όχι μόνο δε θα λύσει προβλήματα, αλλά θα συσσωρεύσει νέα. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι μηχανές, για να κριθούν ανάλογα με τα κομμάτια που παράγουν ανά ώρα. Συχνά η προσφορά τους και η θετική επίδραση που έχουν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του μαθητή φαίνεται μετά από χρόνια. Ούτε είναι φοβισμένα παιδάκια που χρειάζονται μπαμπούλα για να αποδώσουν. Στη συντριπτική πλειονότητά τους προσφέρουν αθόρυβα πολύ περισσότερα από όσα γνωρίζουν οι τεχνοκράτες των γραφείων που σχεδιάζουν αξιολογήσεις και οι αξιολογητές που θα τους κρίνουν με φορμαλιστικό και μηχανιστικό τρόπο.

Οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν ανάγκη από τις αξιολογήσεις που επιβάλλονται από διάφορους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι αγνοούν την ελληνική σχολική πραγματικότητα. Με απειλές, προσπάθειες εκφοβισμού και πολεμικές ιαχές δε θα αλλάξει απολύτως τίποτα προς το καλύτερο. Αντιθέτως, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές χρειάζονται επιμόρφωση και συμβουλευτική καθοδήγηση για να γίνουν καλύτεροι, κλίμα ελευθερίας, διαλόγου, εμπιστοσύνης και δημοκρατίας, για να μπορέσουν να αναπνεύσουν και να δημιουργήσουν. Στο πλαίσιο αυτό η Ο.Λ.Μ.Ε. θα πρέπει να είναι έτοιμη να προτείνει και να συζητήσει μια μορφή αξιολόγησης στηριγμένη κατά το δυνατόν σε αντικειμενικά κριτήρια. Μια αξιολόγηση στην οποία θα έχει ρόλο και ο Σύλλογος Διδασκόντων και ο Διευθυντής. Μια διαδικασία, η οποία θα βοηθούσε τους εκπαιδευτικούς να βελτιωθούν και να εξελιχθούν επαγγελματικά και θα συνέβαλλε, μαζί με άλλες αλλαγές που είναι απαραίτητες, στην πραγματική αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης. 

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης / ΠΑΣΟΚ: Πλεύση σε θολά νερά

Ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά την εκλογή του κ. Ανδρουλάκη στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι του αναρωτιούνται πού οδηγείται πραγματικά το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου.

 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά την εκλογή του κ. Ανδρουλάκη στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, το άλλοτε κραταιό κίνημα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Ο κόσμος που τον στήριξε και τον εξέλεξε με ποσοστό περίπου 68% απογοητεύεται από τις παλινωδίες, την πολιτική θολούρα και τα «ήξεις-αφήξεις» του κ. Ανδρουλάκη. Όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι του αναρωτιούνται πού οδηγείται πραγματικά το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Είναι γεγονός ότι μετά την αποχώρηση του φυσικού του ηγέτη και την ανάληψη της αρχηγίας από τον κ. Σημίτη το ΠΑΣΟΚ υπέστη συστηματικά μεταλλάξεις και κατέληξε να γίνει κυβερνητική ουρά της Ν.Δ. Μετά τις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές, οι υποστηρικτές του κινήματος αναθάρρησαν και πίστεψαν ότι ο κ. Ανδρουλάκης, ένας νέος άνθρωπος, είναι ικανός να το επαναφέρει στην ιστορική του κοίτη, ότι θα φέρει φρέσκο αέρα στην πολιτική σκηνή, ότι το κόμμα θα ξαναβρεί την επαφή με την κοινωνία, ότι θα θέσει ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές από την πολιτική της Ν.Δ. και θα υιοθετήσει ένα σύγχρονο προοδευτικό  λόγο. Γρήγορα διαψεύστηκαν.

Ο κ. Ανδρουλάκης, σαν έτοιμος από καιρό, ενδιαφέρθηκε σε πρώτη φάση να ελέγξει το κόμμα με ανθρώπους της απόλυτης εμπιστοσύνης του και να στήσει τον δικό του μηχανισμό. Φοβάται άραγε και τη σκιά του ή νομίζει ότι έτσι θα μπορέσει να μακροημερεύσει ως πρόεδρος; Σε επόμενο στάδιο επιχείρησε να καταθέσει τη δική του πολιτική πρόταση διακυβέρνησης. Η σοσιαλδημοκρατική λύση στην οποία αναφέρεται είναι τόσο θολή που ούτε ο ίδιος ούτε τα παπαγαλάκια του, που την αναμασούν και την αναπαράγουν στα ΜΜΕ, μπορούν να δώσουν τα βασικά χαρακτηριστικά της. Στο πλαίσιο αυτό μάλιστα κάποια στιγμή αυτοπροτάθηκε ως υποψήφιος πρωθυπουργός!  Πολιτική σύγχυση ή μεγαλομανία;

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε όλο τον χρόνο στη διάθεσή του να απαντήσει σε ένα βασικό ερώτημα που απασχολεί τους ψηφοφόρους: τι θα κάνει μετεκλογικά. Μα δεν το έπραξε. Υποτίθεται ότι άνοιξε διμέτωπο αγώνα, εναντίον της Ν.Δ. και κατά του ΣΥΡΙΖΑ, για να προβάλλει τη δική του σοσιαλδημοκρατική εκδοχή. Σε κάθε δήλωσή του εναντίον του κ. Μητσοτάκη έμπαινε, χωρούσε δεν χωρούσε μέσα, και ο κ. Τσίπρας. Θεωρούσε, μάλλον, ότι εξισώνοντας τα δύο κόμματα θα είχε σημαντικά εκλογικά οφέλη και θα κατάφερνε στο προσεχές μέλλον να πάρει ο ίδιος τη θέση του κ. Τσίπρα στην κεντροαριστερά και το ΠΑΣΟΚ εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ.  Φάνηκε προσωρινά ότι λόγω των υποκλοπών η προοπτική συνεργασίας με τη Ν.Δ. κάηκε, αλλά ξανάρθε στην επιφάνεια με αφορμή την κόντρα που ξέσπασε ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Έτσι, με μεσολαβητές οικονομικούς παράγοντες, πολιτικούς και δημοσιογράφους ετοιμάζεται το προξενιό ανάμεσα στα δύο κόμματα, τη Ν.Δ. δηλαδή και το ΠΑΣΟΚ. Σενάριο που δεν διαψεύδει ο κ. Ανδρουλάκης.

Βεβαίως όλα αυτά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Για όσους παρακολουθούν προσεκτικά τις εξελίξεις, στην πραγματικότητα η προοπτική συνεργασίας με τον κ. Μητσοτάκη δεν είχε αποκλειστεί ποτέ. Και μόνο το γεγονός ότι, ενώ βρισκόταν στην κορύφωσή του το σκάνδαλο των υποκλοπών, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, θύμα παρακολουθήσεων, κράτησε χαμηλούς τόνους, είναι δηλωτικό των προθέσεών του. Ετοιμάζεται, λοιπόν, να συνεργαστεί με τη Ν.Δ. και να ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ τσιράκι και κυβερνητικός ακόλουθός της; Φαίνεται ότι ο μεγάλος αντίπαλος του κ. Ανδρουλάκη δεν είναι ο πρωθυπουργός και η πολιτική της Ν.Δ. Πρωτίστως, μάλλον, τον ενδιαφέρει η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, η αποχώρηση του κ. Τσίπρα από την ηγεσία του και η πιθανή διάσπαση του χώρου αυτού, γιατί μόνον με αυτή την εξέλιξη νομίζει ότι θα επιβιώσει πολιτικά. Έτσι, μοιάζει έτοιμος να συμμαχήσει με τον ωτακουστή του, ικανοποιώντας παράλληλα και μια ομάδα στελεχών του που επιδιώκουν τη συνεργασία με τη Ν.Δ. Το ερώτημα είναι τι θα κάνει η άλλη πλευρά, το λεγόμενο «αντιδεξιό μπλοκ» σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Θα προτιμήσει τις κυβερνητικές καρέκλες ή θα αντιδράσει;

Όπως και να έχουν τα πράγματα, οι πολίτες λίγο καιρό πριν από τις εκλογές κρίνουν ήδη τις επιλογές και τη στάση των κομμάτων σε όλα τα ζητήματα και αναμένεται την ώρα της κάλπης να βάλουν στην ζυγαριά πολιτικές για τη στήριξη των πολλών και καλάθια της απάτης. Ξεκάθαρες κουβέντες και απαντήσεις του τύπου «ναι μεν, αλλά». Πρόσωπα και προσωπεία. Πραγματικούς ηγέτες και καρικατούρες                                                                                                                                    πηγή: 2020mag.gr     

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: «Μετά την πρόταση δυσπιστίας τι; »


Η κυβέρνηση βγήκε απομονωμένη και λαβωμένη από την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή. Στην απορία, εντούτοις, πολλών γιατί δεν χάνει την εξουσία και εξακολουθεί να εμφανίζεται ως πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις (αν πρέπει να τις πιστέψουμε), η απάντηση δεν είναι απλή.

http://
 
 
Η κυβέρνηση της ΝΔ πήρε για μια ακόμη φορά, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, ψήφο εμπιστοσύνης. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας ήταν λαθεμένη ή ότι αποτελούσε ένα άλλο πυροτέχνημα, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Αντιθέτως, δόθηκε η ευκαιρία στα κόμματα της αντιπολίτευσης να φωτίσουν ακόμη περισσότερο το σκάνδαλο των υποκλοπών, να αποδείξουν τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις του Μεγάρου Μαξίμου, να στείλουν μήνυμα υπεράσπισης της Δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών και να υψώσουν τείχος προστασίας στον κ. Ράμμο. Ο κ. Τσίπρας, από τη στιγμή που είχε στα χέρια του επίσημα από την ΑΔΑΕ τα ονόματα έξι επωνύμων, οι οποίοι παρακολουθούνταν, δεν είχε άλλη επιλογή.

Το διάστημα που προηγήθηκε, το πρωθυπουργικό γραφείο και το σύστημα που στηρίζει την κυβέρνηση χρησιμοποίησε πρωτοφανείς μεθοδεύσεις, οι οποίες δεν πέρασαν, για να μη βγουν ονόματα και να θαφτεί το σκάνδαλο. Παράλληλα, στον πρόεδρο της ΑΔΑΕ, ο οποίος με γενναιότητα υπερασπίζεται τους νόμους και το Σύνταγμα, εξαπέλυσαν με σφοδρότητα επιθέσεις, οι οποίες, επίσης, έπεσαν στο κενό. Έτσι ο κ. Μητσοτάκης βρέθηκε στη Βουλή, όπου έζησε δύσκολες ώρες, ίσως τις δυσκολότερες της θητείας του. Εκεί, όχι μόνο δεν απάντησε σε κανένα από τα κρίσιμα ερωτήματα που ετέθησαν, αλλά προσπάθησε ανεπιτυχώς να μεταφέρει τη συζήτηση αλλού. Έτσι, ακούσαμε για τον κ. Παππά, τον προστατευόμενο μάρτυρα κ. Μάξιμο Σαράφη, για τη μικρή Μαρία του Έβρου κ.λπ. Ούτε μια λέξη, όμως, γιατί παρακολουθούνταν ο κ. Ανδρουλάκης, ο κ. Χατζηδάκης, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, δημοσιογράφοι και άλλοι. Ούτε μια κουβέντα αν ήταν ύποπτοι για χρηματισμό ή επικίνδυνοι για την εθνική ασφάλεια της χώρας.

Θλιβερή και η εικόνα των βουλευτών της πλειοψηφίας. Ασφαλώς δεν περίμενε κανείς, και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, να καταψηφίσουν την κυβέρνηση. Φάνηκε ότι το κόμμα της ΝΔ δεν διαθέτει μηχανισμούς αυτοκάθαρσης, όπως συμβαίνει σε συγγενικά της κόμματα στην Ευρώπη. Δεν ήταν, ωστόσο, αναμενόμενο να υιοθετήσουν με τόση θέρμη τις πρωθυπουργικές ασυναρτησίες και τα επιχειρήματα καφενείου του κ. Μητσοτάκη και να αποθεώνουν τον πανικό και την ενοχή του, που ήταν ολοφάνερη στα λεγόμενα και στη γλώσσα του σώματός του. Στην κοινοβουλευτική ομάδα στης ΝΔ υπάρχουν πολλοί σοβαροί και αξιοπρεπείς άνθρωποι, αλλά, δυστυχώς, χρεώθηκαν και αυτοί το σκάνδαλο των υποκλοπών και στο μέλλον δεν θα μπορούν να πουν ότι δεν άκουσαν και δεν ήξεραν.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, βγήκε απομονωμένη και λαβωμένη από την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή. Στην απορία, εντούτοις, πολλών γιατί δεν χάνει την εξουσία και εξακολουθεί να εμφανίζεται ως πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις (αν πρέπει να τις πιστέψουμε), η απάντηση δεν είναι απλή. Είναι δύσκολο να ξεριζώσεις ένα σύστημα, το οποίο μεθοδικά έχτισε το πρωθυπουργικό επιτελείο και το οποίο διαπλέκεται με οικονομικά συμφέροντα, χρησιμοποιεί την Υπηρεσία Πληροφοριών για παράνομες δραστηριότητες, απαξιώνει τη Βουλή και ελέγχει τα ΜΜΕ και τη Δικαιοσύνη. Στο ερώτημα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα η αριστερή αντιπολίτευση δεν φαίνεται να εισπράττουν, στο βαθμό που θα αναμενόταν, την όποια φθορά της ΝΔ, οι εκτιμήσεις είναι πολλές. Η σιωπή της κοινωνίας είναι δυσερμήνευτη. Βολεύεται με τα ψίχουλα της προεκλογικής επιδοματικής πολιτικής, που ακολουθεί η κυβέρνηση, ή δεν υπάρχει η πολιτική δύναμη που θα εκφράσει όλη αυτή τη δυσαρέσκεια; Φταίει, μήπως, ότι οι συλλογικές εκφράσεις τις κοινωνίας (συνδικάτα, ομοσπονδίες, σύλλογοι κ.λπ.) είναι απαξιωμένες και, επομένως, δεν μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις;

Όπως και να έχει, ένα είναι βέβαιο. Η λογική της ανάθεσης, η οποία στηρίζεται στη φράση «ψηφίστε μας και θα σας λύσουμε τα προβλήματα σας», δεν βοηθά στην αλλαγή της πολιτικής κατάστασης και στην επίλυση των σύνθετων ζητημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Ούτε η εκτίμηση ότι οι ψηφοφόροι θα εκφραστούν σιωπηλά στην κάλπη. Έχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι οι λύσεις για το συμφέρον των πολλών δεν έρχονται χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών, με την αρχαιοελληνική σημασία της έννοιας. Ότι ο τροχός της Ιστορίας δεν γυρνά δίχως την κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, ο οποίος για την ώρα κάθεται σιωπηλός στον καναπέ του. Κάνει δηλαδή ό,τι χρειάζεται για να τρίβει από ικανοποίηση τα χέρια του ο κ. Μητσοτάκης.
πηγή: 2020mag.gr
___________________________________________

Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: «Όλα θυσία στον βωμό της εκλογικής νίκης»



Στην Ελλάδα ζούμε πρωτοφανείς καταστάσεις. Ο κ. Μητσοτάκης παίζει με τους θεσμούς, με τα εθνικά θέματα, με την πολιτιστική μας κληρονομιά και με την ίδια τη Δημοκρατία τελικά. Δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο, παρά μόνο για το πώς θα κουκουλωθούν με κάθε τρόπο τα σκάνδαλα που τσαλάκωσαν την εικόνα του. Πώς θα τα θάψει με το μικρότερο πολιτικό κόστος. Πώς, τελικά, θα κερδίσει τις εκλογές πάση θυσία.

 

Δυστυχώς, όμως, για τον πρωθυπουργό τον τελευταίο καιρό, όσο και να προσπαθεί, δεν του βγαίνει. Το σκάνδαλο των υποκλοπών γεννά διαρκώς νέα στοιχεία, τα οποία αποδεικνύουν την ανάμειξή του. Εσχάτως η έκθεση της ΕΥΠ, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Documento», εμπλέκει τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ, τον κ. Φλώρο, σε οικονομικό σκάνδαλο, το οποίο γνώριζε ο πρωθυπουργός, και παρ' όλα αυτά, όχι μόνο τον διατήρησε στη θέση του, αλλά φημολογείται ότι θα του ανανεώσει για έναν ακόμη χρόνο τη θητεία του.

Χαρακτηριστική, επίσης, είναι η παρέμβαση του κ. Ντογιάκου, η οποία έφερε τα αντίθετα από τα σχεδιαζόμενα αποτελέσματα. Ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, γιατί δικαιολογημένα θεωρήθηκε ως προσπάθεια φίμωσης της ΑΔΑΕ. Καταλυτική η αντίδραση κορυφαίων συνταγματολόγων, οι οποίοι με κείμενό τους εξέφρασαν την απόλυτη διαφωνία τους με τη γνωμοδότηση του κ. Ντογιάκου.  Αναμένεται, πάντως, συνέχεια στην προσπάθεια υπονόμευσης του προέδρου της ΑΔΑΕ, του κ. Ράμμου, παρά την επίγνωση ότι αυτό οδηγεί σε επικίνδυνα παιχνίδια με τους θεσμούς και το Σύνταγμα.

Ακόμη και το ζήτημα της επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα χρησιμοποιήθηκε για ψάρεμα ψήφων. Ούτε εδώ, ωστόσο, τα κατάφερε ο πρωθυπουργός, αφού έκανε πίσω ολοταχώς μετά τις αντιδράσεις που πυροδότησαν τα δημοσιεύματα των διεθνών και εγχώριων ΜΜΕ. Η αποκάλυψη ότι η κυβέρνηση συζητούσε δανεισμό των γλυπτών από το Μουσείο του Λονδίνου σήμαινε στην ουσία ότι το επίσημο ελληνικό κράτος αναγνώριζε στη Βρετανία νόμιμη κατοχή. Την ίδια στιγμή, άλλα δημοσιεύματα αναφέρονται σε μια νομική φόρμουλα, η οποία θα παρακάμπτει το πρόβλημα της ιδιοκτησίας και η οποία θα προβλέπει την εκ περιτροπής αποστολή των γλυπτών, με ταυτόχρονο δανεισμό ελληνικών αρχαιοτήτων, οι οποίες θα εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο. Η υπουργός πολιτισμού, η κ. Μενδώνη, προσπάθησε ανεπιτυχώς να διορθώσει την κατάσταση. Το πώς, στ’ αλήθεια, αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση το θέμα προκύπτει από δήλωση του πρωθυπουργού, ο οποίος υπόσχεται ότι, εφόσον ο λαός τούς εμπιστευτεί ξανά, θα μπορέσουν να πετύχουν αυτόν τον στόχο, δηλαδή «ψηφίστε μας, να φέρουμε τα γλυπτά πίσω»!!!

Τέλος, η υποχωρητικότητα και η κυβερνητική αλαλία στα εθνικά θέματα δεν έχει προηγούμενο. Η Τουρκία, εκτός από τη «γαλάζια πατρίδα» που προκλητικά προβάλλει σε κάθε ευκαιρία, χώρια από την απαίτηση της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών που βρίσκονται στη μεθόριο, πέρα από τις απειλές ότι θα έρθουν βράδυ, ξέχωρα από τη δημιουργία γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, επιχειρεί τώρα να δημιουργήσει τετελεσμένα και στη Νότια Κρήτη, απειλώντας με πόλεμο τη χώρα, αν επεκτείνει τα θαλάσσια σύνορά της στα δώδεκα μίλια. Αντί, λοιπόν, η κυβέρνηση να απαντήσει αποφασιστικά στις τουρκικές προκλήσεις, να δηλώσει ξεκάθαρα ότι μπορούν να έρθουν όποτε επιθυμούν και μέρα και νύχτα, αντί να επεκτείνει τα όρια στα δώδεκα μίλια, ακολουθεί μια αλλόκοτη, φοβισμένη και αναποτελεσματική τακτική, η οποία ενθαρρύνει την Τουρκία. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ο υφυπουργός Παιδείας, ο κ. Συρίγος, δηλώνει ότι συμφέρει τη χώρας μας να δοθούν στην Τουρκία τα F16! Πού το πάει, επομένως, η κυβέρνηση; Υπάρχουν κρυφές δεσμεύσεις απέναντι στην Τουρκία; Μέχρι πότε θα συνεχιστεί το παιχνίδι της σιωπής με τα εθνικά μας θέματα, με την αξιοπρέπεια της χώρας, και ο υπολογισμός του πολιτικού κόστους σε περίπτωση θερμού επεισοδίου;

Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, όλες οι πολιτικές της κυβέρνησης θα υπηρετούν έναν στόχο: την παραμονή της στην εξουσία με κάθε τρόπο. Αναμένεται, στο πλαίσιο αυτό, να κυριαρχήσει το φαινόμενο των χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη και να πολλαπλασιαστούν οι φαυλεπίφαυλες πρακτικές. Εμπόριο ονείρων και ελπίδων, διανομή επιδομάτων, δάνεια για αγορά κατοικίας, διορισμοί στο δημόσιο, γλυπτά του Παρθενώνα, θεσμοί, εθνικά θέματα, ιδανικά κι αξίες, όλα θυσιάζονται στον βωμό της εκλογικής νίκης. Χωρίς καμιά αιδώ, δυστυχώς.
πηγή: 2020mag.gr
______________________________

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης / Τηλεφωνικές υποκλοπές: Ξεπεσμός και κατάντια


Το τεράστιο σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών καλά κρατεί. Η κυβέρνηση δεν επιβεβαιώνει όλα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας και προσπαθεί να μεταθέσει τις ευθύνες αλλού, για να μείνει ο πρωθυπουργός έξω από αυτή τη βρομερή και δυσώδη ιστορία. Δεν ήξερε, δεν είδε, δεν άκουσε, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης...


Στην Ελλάδα των υποκλοπών, όταν η Π.τ.Δ. σφυρίζει αδιάφορα, ο πρωθυπουργός σιωπά, η δικαιοσύνη εθελοτυφλεί, οι θεσμοί υπολειτουργούν και τα κόμματα της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, παρά τις αντιδράσεις τους, δεν μπορούν να επηρεάσουν καταλυτικά τις εξελίξεις, τότε τη λύση έχουν οι πολίτες και ο ελληνικός λαός. 

Η κυβέρνηση, προσπαθεί να μας πείσει ούτε λίγο ούτε πολύ πως όλα ετούτα, όσα σχετίζονται με τις παρακολουθήσεις, συνέβησαν αλλού, σε διαφορετικό κόσμο και, ίσως, βρίσκονται στην υπνοφαντασία μας.

Το τεράστιο σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών καλά κρατεί. Η κυβέρνηση δεν επιβεβαιώνει όλα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας και προσπαθεί να μεταθέσει τις ευθύνες αλλού, για να μείνει ο πρωθυπουργός έξω από αυτή τη βρομερή και δυσώδη ιστορία. Δεν ήξερε, δεν είδε, δεν άκουσε, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης. Εντύπωση, ωστόσο, προκαλεί η σιωπή των στόχων των συνακροάσεων. Τώρα που τα στοιχεία είναι αναμφισβήτητα, γιατί δεν αντιδρούν;

Πρώτα-πρώτα, ο κ. Χατζηδάκης που με τον κωδικό «στόχος 5046 c» παρακολουθούνταν από την Ε.Υ.Π. μέσα από το Μέγαρο Μαξίμου, εκεί όπου βρίσκεται δηλαδή το κυβερνητικό επιτελείο. Ο υπουργός Εργασίας αρκέστηκε να δηλώσει ότι δεν πιστεύει πως ο πρωθυπουργός, δηλαδή ο πολιτικός προϊστάμενος της Ε.Υ.Π., εμπλέκεται σε αυτήν την ιστορία. Μάλιστα, τις μέρες που ακολούθησαν ο κ. Μητσοτάκης και ο υπουργός του εμφανίστηκαν μαζί, σαν μια χαρούμενη παρέα, για να φανεί η πολύ καλή σχέση που έχουν οι δύο άντρες. Αυτό που παραδέχτηκε, εντούτοις, επισήμως ο κ. Χατζηδάκης είναι ότι υπήρχε παρακράτος στο Μαξίμου, το οποίο λειτουργούσε, κατά την άποψη του, εν αγνοία του πρωθυπουργού, πράγμα που δηλώνει την κυβερνητική ανικανότητα του κ. Μητσοτάκη, αφού κάτω από τη μύτη του συνέβαιναν όλα αυτά. Σε αυτό που δεν απάντησε, επιπλέον, ο υπουργός Εργασίας είναι: ποιος τον παρακολουθούσε τότε και για ποιους λόγους; Και σε εκείνο, τέλος, που περιμένει μια πειστική εξήγηση ο ελληνικός λαός, από τον λαλίστατο, σε άλλες περιπτώσεις, εκλεγμένο εκπρόσωπό του στη Βουλή, είναι γιατί δεν παραιτήθηκε για λόγους, τουλάχιστον, ευθιξίας, όταν τραυματίζεται βαριά κάθε έννοια νομιμότητας και δημοκρατίας.

Η υπόθεση με τον κ. Φλώρο, τον αρχηγό Γ.Ε.ΕΘ.Α., είναι ακόμη πιο σοβαρή. Είναι πρωτοφανές για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα της χώρας ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων να παρακολουθείται από το παρακράτος του Μαξίμου. Ο κωδικός του: «στόχος 519 c». Το ερώτημα που αυτομάτως τίθεται είναι: γιατί ο κ. Φλώρος; Υπήρχε υποψία ότι έδινε στρατιωτικά μυστικά, δηλαδή λειτουργούσε ως πράκτορας, ή ήταν πιθανόν να αναμειχθεί σε κάποιο σκάνδαλο οικονομικής φύσεως, δηλαδή ήταν διεφθαρμένος; Και τότε γιατί κυβερνητικές πηγές διέρρευσαν την ανανέωση της θητείας του; Ο πρωθυπουργός, που προσποιείται τον αμέτοχο, δεν καταλαβαίνει πόσο επικίνδυνο είναι για την άμυνα της χώρας να βρίσκονται απόρρητες, πιθανώς, συνομιλίες του αρχηγού στα χέρια των ωτακουστών που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στον κ. Μητσοτάκη; Και επειδή σε όλα αυτά δεν πρόκειται να απαντήσει ούτε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ούτε και κανένας άλλος, καλείται να δώσει τη λύση ο κ. Φλώρος. Να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Να μιλήσει για όλα αυτά. Η σιωπή του τον εκθέτει. Δεν είναι δυνατόν να τσαλακώνεται με αυτόν τον τρόπο η προσωπικότητα του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων και ο ίδιος να δείχνει ότι δεν τον αφορά. Δεν μπορεί να αφήνεται η υποψία ότι εξαγόρασαν τη σιωπή του με την παράταση της θητείας του για ένα χρόνο ακόμη στην ηγεσία του στρατεύματος.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, προσπαθεί να μας πείσει ούτε λίγο ούτε πολύ πως όλα ετούτα, όσα σχετίζονται με τις παρακολουθήσεις, συνέβησαν αλλού, σε διαφορετικό κόσμο και, ίσως, βρίσκονται στην υπνοφαντασία μας. Ωστόσο, καθώς βαδίζουμε προς τις εκλογές, παίρνει και τα μέτρα της, για να ελέγξει, όσο μπορεί, την κατάσταση και να περιορίσει τη δημοσίευση νέων στοιχείων. Ακούγονται φήμες ότι θα προχωρήσει σε αντικατάσταση του επικεφαλής της Α.Δ.Α.Ε., του κ. Ράμμου, ενώ έχει γραφτεί πως συνεργάτες του πρωθυπουργού ζήτησαν από τους παρόχους των τηλεφωνικών εταιρειών να μη δίνουν στοιχεία στην ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης Απορρήτων των Επικοινωνιών, τα οποία αναφέρονται στις υποκλοπές. Τόσο καλά και τόσο νόμιμα, τέτοια κατάντια και ξεπεσμός στην Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία.

Στην Ελλάδα των υποκλοπών, όταν η Π.τ.Δ. σφυρίζει αδιάφορα, ο πρωθυπουργός σιωπά, η δικαιοσύνη εθελοτυφλεί, οι θεσμοί υπολειτουργούν και τα κόμματα της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, παρά τις αντιδράσεις τους, δεν μπορούν να επηρεάσουν καταλυτικά τις εξελίξεις, τότε τη λύση έχουν οι πολίτες και ο ελληνικός λαός. Στις επερχόμενες εκλογές αναμένεται να αντιδράσουν. Θα το πράξουν άραγε;

πηγή: ieidiseis.gr
________________________

(*)  Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: Μετεκλογικές εξελίξεις στα κόμματα - Όλα όσα θα καθορίσει η επερχόμενη κάλπη



Η κατάσταση στην οικονομία, τα ελληνοτουρκικά και κυρίως οι αποκαλύψεις στο τεράστιο ζήτημα των υποκλοπών θα καθορίσουν τον χρόνο των εκλογών. Η κυβέρνηση ασφαλώς και επιθυμεί να γίνουν προς το τέλος της τετραετίας. Θα της το επιτρέψουν, ωστόσο, οι εξελίξεις; Ένα πράγμα θεωρείται βέβαιο, ανεξαρτήτως του χρόνου διεξαγωγής τους: ότι το αποτέλεσμά τους, όποιο και αν είναι, θα πυροδοτήσει σοβαρές αλλαγές στα κόμματα.



Στη Ν.Δ. η ηγετική υπό τον κ. Μητσοτάκη ομάδα κάνει απελπισμένες και ανεπιτυχείς προσπάθειες να αλλάξει την ατζέντα και να φύγει από την ημερήσια διάταξη το θέμα των συνακροάσεων. Ο πρωθυπουργός υιοθετώντας τον λαϊκισμό μοιράζει επιδόματα και τάζει λαγούς με πετραχήλια σε δεξαμενές ψηφοφόρων, από τις οποίες ελπίζει να ενισχυθεί στις εκλογές. Από κοντά τα φίλια ΜΜΕ, το διαπλεκόμενο οικονομικό και πολιτικό σύστημα και οι κάθε λογής κηφήνες της εξουσίας που τον στηρίζουν. Δυστυχώς, όμως, γι’ αυτόν οι νέες αποκαλύψεις για τις παρακολουθήσεις που συνεχώς βλέπουν το φως της δημοσιότητας και οι ηχηρές διαφοροποιήσεις των κ.κ. Καραμανλή και Σαμαρά για το απόρρητο δεν τον αφήνουν να ησυχάσει. Επιπλέον, η άτακτη φυγή του κ. Μητσοτάκη από τη Βουλή, στην τελευταία συζήτηση που έγινε, φανέρωσε για μια ακόμη φορά την ενοχή του. Φημολογείται ότι όσα θα δουν το φως της δημοσιότητας το επόμενο διάστημα για τις υποκλοπές, πιθανώς, να τον οδηγήσουν σε απόφαση για πρόωρες εκλογές. Η επιλογή, αν τις χάσει, είναι μία: η παραίτηση από την ηγεσία της Ν.Δ. Οι υπόγειες διεργασίες στο κυβερνών κόμμα βρίσκονται από καιρό σε εξέλιξη και οι επίδοξοι διάδοχοι παίρνουν θέσεις μάχης.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση δεν ήταν ποτέ πιο ευνοϊκή για να επιστρέψει στην κυβέρνηση. Ο κ. Μητσοτάκης βυθίζεται κάτω από το βάρος των σκανδάλων, με κορυφαίο εκείνο των υποκλοπών. Αν θεωρούν, εντούτοις, τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι θα πέσει σαν ώριμο φρούτο, κινδυνεύουν να βρεθούν προ εκπλήξεων. Το σύστημα του Μαξίμου και οι υποστηρικτές του θα δώσουν λυσσαλέα τη μάχη για να παραμείνουν στην εξουσία. Θα είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, οι πιο πολωτικές και πιο «βρόμικες» εκλογές της μεταπολίτευσης. Ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του έχουν έναν δρόμο: να καταθέσουν, αν έχουν επεξεργαστεί, ένα πρόγραμμα εξόδου από τη κρίση που θα ανακουφίσει τα φτωχά και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα και να εξηγήσουν πειστικά στους πολίτες γιατί διαφέρουν από τη Ν.Δ. και τι εναλλακτικό θα κάνουν στην οικονομία, στην παιδεία, στην υγεία, στην κοινωνική πολιτική γενικότερα, σε ζητήματα διαφάνειας και δημοκρατίας, και πώς θα αντιμετωπίσουν την τουρκική προκλητικότητα. Με κραυγές, πολεμικές ιαχές και ρεβανσιστικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν κερδίζονται οι εκλογές. Επίσης, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν ότι το 2023 δεν είναι 2015 και ότι στις παρούσες συνθήκες το κόμμα τους πρέπει να λειτουργήσει ως παράταξη της ευρύτερης κεντροαριστεράς. Αν χαθεί αυτή η εκλογική μάχη, τότε ποια θα είναι νικηφόρα; Μια ήττα θα αποδειχθεί καταστροφική για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού θα αμφισβητηθεί η ηγεσία του κ. Τσίπρα και η διάσπαση του κόμματός του φαίνεται ως σοβαρό ενδεχόμενο.

Για το ΠΑΣΟΚ οι συνθήκες δεν είναι καθόλου ευοίωνες σε μια εκλογική διαδικασία με έντονα τα χαρακτηριστικά του διπολισμού. Σε αυτή τη δυσκολία συμβάλλει και η τακτική των ίσων αποστάσεων προς τη Ν.Δ. και προς τον ΣΥΡΙΖΑ στον διμέτωπο αγώνα που έχει υιοθετήσει ο κ. Ανδρουλάκης και η θολή και ακατανόητη στον πολύ κόσμο πρότασή του για σοσιαλδημοκρατική λύση. Οι μετεκλογικές συμμαχίες, στις οποίες, ίσως, να προχωρήσει το ΠΑΣΟΚ θα κρίνουν πολλά. Δύσκολα, πάντως, οι ψηφοφόροι θα συγχωρήσουν μια δεύτερη συμπόρευση με τη Ν.Δ. Βεβαίως, η ηγεσία του κ. Ανδρουλάκη δεν απειλείται. Παρ’ όλα αυτά, ένα ποσοστό κάτω από το 10% θα προκαλέσει γκρίνιες και ενδεχομένως αποχωρήσεις κάποιων δυσαρεστημένων ήδη στελεχών.

Ανάλογες εξελίξεις αναμένονται και στα υπόλοιπα κόμματα με εξαίρεση το ΚΚΕ, του οποίου τα στεγανά δεν επιτρέπουν ριζικές αλλαγές. Όπως και να έχει, λοιπόν, το πολιτικό τοπίο θα είναι διαφορετικό και ενδιαφέρον μετά τις εκλογές. Αναμένουμε.
πηγή: 2020mag.gr
___________________________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: Αδιανόητο


Η ανάπηρη Δημοκρατία μας αποδείχτηκε ότι δεν έχει μηχανισμούς αυτοκάθαρσης. Ο κ. Μητσοτάκης τα σπάει τη μια και τα ξαναβρίσκει την άλλη με τη διαπλοκή, τα συμφέροντα και τους ιδιοκτήτες των Μ.Μ.Ε. που τον στηρίζουν και παραμένει μέχρι νεοτέρας στην εξουσία φορώντας, αλίμονο, τη μάσκα του δημοκράτη. 


Όλα όσα έγιναν και έχουν αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα μυρίζουν ενοχή του κ. Μητσοτάκη. Τα ερωτήματα αμείλικτα και αναπάντητα. Γιατί ο πρωθυπουργός μετέφερε τη λειτουργία της Ε.Υ.Π. στο μέγαρο Μαξίμου; Γιατί άλλαξε τον νόμο για τα προσόντα του υποψήφιου διοικητή της και τα προσάρμοσε στα μέτρα του κ. Κοντολέοντα; Δρούσε ανεξέλεγκτα ο επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών και, αν όχι, σε ποιον λογοδοτούσε; Γιατί δεν κλήθηκε να καταθέσει στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής που διερευνούσε το ζήτημα των υποκλοπών ο κ. Δημητριάδης, ο οποίος με την παραίτησή του ανέλαβε την ευθύνη για το πρώτο κύμα των παρακολουθήσεων; Ποιος έδωσε την εντολή και σαμπόταρε η κυβέρνηση την προσπάθεια της PEGA, της επιτροπής δηλαδή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία ήρθε στη χώρα μας για να εξετάσει λεπτομερειακά τις πτυχές του θέματος των συνακροάσεων; Και τελικά, για να μη μακρηγορούμε, γιατί δεν αίρεται το απόρρητο, να πληροφορηθεί ο ελληνικός λαός στο φως του ήλιου την αλήθεια; Για να μάθουμε , επιτέλους, ποια ήταν η αντεθνική δράση του κ. Ανδρουλάκη.



Είναι συγκλονιστικά όσα αποκαλύπτονται, χωρίς να διαψεύδονται από την κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση βρίσκεται στη χειρότερή της περίοδο. Το σκάνδαλο των υποκλοπών έχει τεράστια ουρά και απειλεί να την καταπιεί. Μέρα με την ημέρα έρχονται στο φως της δημοσιότητας νέα στοιχεία και οι εξελίξεις είναι απρόβλεπτες. Ο πρωθυπουργός είναι σε πανικό. Κανένας αντιπερισπασμός, από όσους επιχείρησε, δεν πέτυχε. Ούτε το νομοσχέδιο, το οποίο θα ψηφίσει και θα απαγορεύει τα κακόβουλα λογισμικά, ούτε η προπαγάνδα με τα υποτιθέμενα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, τα οποία, όπως πανηγύριζε η κρατική Ε.Ρ.Τ., θα σώσουν τη χώρα, ούτε η συνάντησή του με την κ. Βάνα Μπάρμπα, με την οποία ενημερωθήκαμε ότι συζήτησε για θέματα που απασχολούν τη χώρα! Τίποτε δεν άλλαξε το άσχημο και βορβορώδες κλίμα.

Από την αρχή που ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών έγινε προσπάθεια να βγει ο πρωθυπουργός από το κάδρο των ευθυνών. Παραιτήθηκαν ο κ. Δημητριάδης, το δεξί του χέρι, ο άνθρωπος που γνώριζε όλα τα μυστικά του Μαξίμου, και ο κ. Κοντολέων, έμπιστος και προσωπική επιλογή του. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, μόνος κι έρημος στον άχαρο ρόλο του, μονότονα επαναλαμβάνει ότι ο κ. Μητσοτάκης δε γνώριζε ότι παρακολουθούνταν ο αρχηγός του τρίτου κόμματος της Βουλής, ούτε ξέρει αν κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους υπουργούς του. Ποιος μπορεί, ωστόσο, να τον πιστέψει, όταν τα γεγονότα δείχνουν την τεράστια ευθύνη του πρωθυπουργού;

Όλα όσα έγιναν και έχουν αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα μυρίζουν ενοχή του κ. Μητσοτάκη. Τα ερωτήματα αμείλικτα και αναπάντητα. Γιατί ο πρωθυπουργός μετέφερε τη λειτουργία της Ε.Υ.Π. στο μέγαρο Μαξίμου; Γιατί άλλαξε τον νόμο για τα προσόντα του υποψήφιου διοικητή της και τα προσάρμοσε στα μέτρα του κ. Κοντολέοντα; Δρούσε ανεξέλεγκτα ο επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών και, αν όχι, σε ποιον λογοδοτούσε; Γιατί δεν κλήθηκε να καταθέσει στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής που διερευνούσε το ζήτημα των υποκλοπών ο κ. Δημητριάδης, ο οποίος με την παραίτησή του ανέλαβε την ευθύνη για το πρώτο κύμα των παρακολουθήσεων; Ποιος έδωσε την εντολή και σαμπόταρε η κυβέρνηση την προσπάθεια της PEGA, της επιτροπής δηλαδή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία ήρθε στη χώρα μας για να εξετάσει λεπτομερειακά τις πτυχές του θέματος των συνακροάσεων; Και τελικά, για να μη μακρηγορούμε, γιατί δεν αίρεται το απόρρητο, να πληροφορηθεί ο ελληνικός λαός στο φως του ήλιου την αλήθεια; Για να μάθουμε , επιτέλους, ποια ήταν η αντεθνική δράση του κ. Ανδρουλάκη.

Είναι προφανές ότι η επίκληση και το κρυφτούλι με το απόρρητο γίνεται για να καλυφθεί ο ιθύνων νους των παρακολουθήσεων, δηλαδή ο πρωθυπουργός. Κανείς δε γνωρίζει ακόμη σε ποια χρονική στιγμή αγοράστηκαν τα παράνομα λογισμικά και σε ποιες άλλες περιπτώσεις έχουν χρησιμοποιηθεί. Αν ο παρακρατικός μηχανισμός του κ. Μητσοτάκη είχε στηθεί και πριν από την άνοδό του στην εξουσία. Είναι συγκλονιστικά όσα αποκαλύπτονται, χωρίς να διαψεύδονται από την κυβέρνηση. Είναι, επιπλέον, αμφίβολο αν θα πληροφορηθούμε ποτέ όλη την αλήθεια, αφού κρίσιμα αποδεικτικά στοιχεία έχουν ήδη εξαφανιστεί, προφανώς με άνωθεν εντολή.

Αδιανόητη δεν είναι μόνο η υποκλοπή των συνομιλιών του υπουργού Εξωτερικών της χώρας, όπως δήλωσαν κύκλοι του κ. Δένδια, αλλά, κυρίως, η σιωπή του ίδιου και άλλων κορυφαίων υπουργών και στελεχών της Ν.Δ. που παρακολουθούνταν. Αδιανόητη είναι, επίσης, η αλαλία της Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία δε χάνει ευκαιρία να αβαντάρει την κυβέρνηση. Αδιανόητη, τελικά, για τη Δημοκρατία μας είναι η παραμονή στην εξουσία ενός πρωθυπουργού-ωτακαουστή, ο οποίος υπερέβη τα εσκαμμένα και μας γύρισε πίσω σε σκοτεινές εποχές που, αφελώς, θεωρούσαμε ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Η ανάπηρη Δημοκρατία μας αποδείχτηκε ότι δεν έχει μηχανισμούς αυτοκάθαρσης. Ο κ. Μητσοτάκης τα σπάει τη μια και τα ξαναβρίσκει την άλλη με τη διαπλοκή, τα συμφέροντα και τους ιδιοκτήτες των Μ.Μ.Ε. που τον στηρίζουν και παραμένει μέχρι νεοτέρας στην εξουσία φορώντας, αλίμονο, τη μάσκα του δημοκράτη. Ο δρόμος που ακολουθεί τραυματίζει και άλλο τη Δημοκρατία που έχει ήδη πολλαπλά κατάγματα. Η πορεία μέχρι τις εκλογές μοιάζει μακρά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να πάμε ως εκεί με τις εκκρεμότητες των υποκλοπών ανοιχτές. Ας το ακούσουν και ας το καταλάβουν καλά εκεί στο κόμμα της Ν.Δ.
πηγή: ieidiseis.gr
___________________________________________

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης / ΕΠΑ.Λ.: «Η χωματερή της εκπαίδευσης;»

εικόνες από επαρχιακό ΕΠΑ.Λ.

Τα ΕΠΑ.Λ., από την εποχή της ίδρυσής τους μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσαν να παίξουν τον ρόλο για τον οποίο συστήθηκαν. Έμειναν όλα αυτά τα χρόνια χωρίς γενναία χρηματοδότηση, χωρίς τις απαραίτητες υποδομές, δίχως τα αναγκαία εργαστήρια για την πρακτική άσκηση των μαθητών...

Τα σοβαρά προβλήματα και οι παθογένειες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος έρχονται κατά καιρούς στην επιφάνεια. Αυτό συνέβη τελευταία με την επιστολή παραίτησης του αναπληρωτή εκπαιδευτικού, με την οποία κατήγγειλε τους εκβιασμούς και τις πιέσεις που δέχτηκε από μαθητές του σε Επαγγελματικό Λύκειο, αλλά και την αδιαφορία που επέδειξαν οι προϊστάμενοί του στις καταγγελίες του. Το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις. Γράφτηκαν πολλά ένθεν κακείθεν και δόθηκαν υποσχέσεις ότι θα διερευνηθεί σε βάθος το θέμα από τους υπευθύνους. Κεραυνός εν αιθρία, λοιπόν, όσα ισχυρίζεται ο εκπαιδευτικός; Για κάποιους ίσως. Για τους παροικούντες, όμως, την Ιερουσαλήμ καθόλου.


Τα ΕΠΑ.Λ., από την εποχή της ίδρυσής τους μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσαν να παίξουν τον ρόλο για τον οποίο συστήθηκαν. Έμειναν όλα αυτά τα χρόνια χωρίς γενναία χρηματοδότηση, χωρίς τις απαραίτητες υποδομές, δίχως τα αναγκαία εργαστήρια για την πρακτική άσκηση των μαθητών. Οι όποιες αλλαγές, συμπληρώσεις και βελτιώσεις επιχειρήθηκε να γίνουν, ελάχιστα άλλαξαν την άσχημη εικόνα. Τα μπαλώματα πολλαπλασίασαν παρά έλυσαν ζητήματα υπαρκτά και σοβαρά. Τα προβλήματα ήταν και παραμένουν διαχρονικά και ευθύνες έχουν αναλογικά όλες οι κυβερνήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε υφυπουργό μάχιμο εκπαιδευτικό, προερχόμενο από τα σπλάχνα των Επαγγελματικών Λυκείων, η κατάσταση δεν άλλαξε ουσιαστικά. Τα ΕΠΑ.Λ. ακολουθούν τον κατηφορικό δρόμο της απαξίωσης, όπως και όλη η δημόσια εκπαίδευση, και, αν έλειπε το φιλότιμο της μεγάλης πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών που υπηρετούν σ’ αυτά, η εικόνα θα ήταν τρισχειρότερη.

Όσοι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία, διαπιστώνουν ότι το σχολείο βρίσκεται στη δίνη μιας παρατεταμένης κρίσης. Αντιλαμβάνονται χρονιά με τη χρονιά αλλαγές στη συμπεριφορά των μαθητών. Τα παιδιά γίνονται πιο βίαια, πιο επιθετικά και η αγανάκτησή τους για το αβέβαιο μέλλον που τα περιμένει παίρνει συχνά επικίνδυνους δρόμους. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τα ΕΠΑ.Λ., στα οποία καταλήγει το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών που χαρακτηρίζονται, με βάση τις σχολικές τους επιδόσεις, ως «κακοί», ποσοστό το οποίο, επιπλέον, έχει χαμηλές προσδοκίες. Συνήθως ατίθασοι έφηβοι που προέρχονται από τα πιο φτωχά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και κουβαλούν, εκτός από τη σχολική απόρριψη, και σοβαρά οικογενειακά προβλήματα. Όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα στην πρώτη νεότητα.

Υπάρχουν, λοιπόν, φαινόμενα νταηλικιού και αλητείας στα ΕΠΑ.Λ., σαν κι εκείνα που αναφέρει ο παραιτηθείς εκπαιδευτικός; Ασφαλώς ναι, όμως, ούτε η ένταση ούτε η έκτασή τους είναι για την ώρα τόσο μεγάλη. Γι’ αυτό είναι κρίμα να επικρατούν γενικεύσεις, να τσουβαλιάζονται και να στιγματίζονται συλλήβδην οι μαθητές των ΕΠΑ.Λ. από την άσχημη και παραβατική, σε κάποιες περιπτώσεις, συμπεριφορά μιας μειοψηφίας συμμαθητών τους. Και οι εκπαιδευτικοί; Τι κάνουν σε τέτοιες καταστάσεις; Στη συντριπτική πλειοψηφία προσπαθούν, με παιδαγωγικά κριτήρια και με βάση όσα προβλέπει η νομοθεσία, να αντιμετωπίσουν φαινόμενα που δημιουργούν προβλήματα στην ομαλή σχολική ζωή. Λίγες φορές πάλι, και αυτό πρέπει να το πούμε, κάνουν τα στραβά μάτια, για να συμπληρώσουν το ωράριό τους, για να μην καταργηθούν τμήματα, να μη χαθούν οργανικές θέσεις. Αυτό, ωστόσο, δε μειώνει ούτε στο ελάχιστο την προσφορά της πλειονότητας των εκπαιδευτικών και τη σπουδαία δουλειά που εκείνη κάνει στα δύσκολα σχολεία των ΕΠΑ.Λ.

Επομένως, όσα συνέβησαν σε ΕΠΑ.Λ. της Κεφαλλονιάς δεν αφορούν το σύνολο των Επαγγελματικών Λυκείων. Το περιστατικό αυτό θα έπρεπε να προβληματίσει τους αρμοδίους του υπουργείου Παιδείας, να σκύψουν πάνω από τα χρονίζοντα προβλήματα των ΕΠΑ.Λ. και να δώσουν ριζικές λύσεις. Αντί γι’ αυτό, εντούτοις, βρήκαν ευκαιρία να φορτώσουν ξανά τις ευθύνες στους εκπαιδευτικούς, για να βγουν οι ίδιοι λάδι. Γνωστή, δοκιμασμένη, αλλά αποτυχημένη, πια, τακτική. Γιατί δε χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να καταλάβει κάποιος ότι δεν είναι οι εκπαιδευτικοί που θέλουν αμόρφωτους και, σε κάποιες περιπτώσεις, λειτουργικά αναλφάβητους τους αποφοίτους των ΕΠΑ.Λ., ανειδίκευτο και φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς στόχους και όνειρα, αλλά η κυβέρνηση, η οποία μετατρέπει τα σχολεία αυτά σε πάρκινγκ μαθητών και σε χωματερή της εκπαίδευσης.
πηγή: 2020mag.gr
___________________________________________

Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Learn More: Food Recipies