Η Αριστερά οφείλει να καταλάβει πως δίνει την εντύπωση ότι συμμερίζεται μέρος της δεξιάς επιχειρηματολογίας. Ότι δεν έχει κάποιο άλλο μοντέλο να προτείνει. Σε αυτή την περίπτωση, καθώς εξ αντανακλάσεως η δεξιά ιδεολογία φαίνεται ότι στον πυρήνα της είναι αποδεκτή και από τους αντιπάλους της, ακόμα και στα περιφερειακά της σημεία να σφάλει (αυταρχισμός, επί μέρους αποτυχίες ή υπερβολές), θα φαντάζει πάντα πιο σωστή ή ασφαλής επιλογή...
Η Δεξιά κερδίζει προγραμματικά γιατί έχει ξεκάθαρη ατζέντα, και μάλιστα επιθετική, που στοχεύει να αλλάξει την κοινωνία, να εξαλείψει ό,τι αυτή ονομάζει –και μάχεται να πείσει ότι είναι– «εμπόδιο». Η Αριστερά, από την άλλη, χάνει προγραμματικά γιατί δεν έχει ξεκάθαρη ατζέντα, συνεχώς αμύνεται προκειμένου να συντηρήσει ό,τι απέμεινε από το σοσιαλδημοκρατικό κεκτημένο και, επομένως, δεν προτάσσει αλλαγές και καινοτομίες, χάνοντας τη μάχη για τη διαμόρφωση του «μέλλοντος». Μοιάζει ανήμπορη και φοβισμένη μπροστά στη γεμάτη αυτοπεποίθηση Δεξιά που ξέρει τι θέλει και δεν φοβάται να το πει.
Σε αυτό το πλαίσιο, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να γράφω και να λέω ότι, απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επίθεση που θέλει να τα δώσει όλα στις αγορές, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η καταγγελία των αγορών, πρέπει να είναι η επιστροφή του κράτους και η στο μέτρο του δυνατού προώθηση των Κοινών. Επιθετικά, απόλυτα, με κίνδυνο –και επιθυμία– να βγούμε στη σέντρα ως «κρατιστές». Δεδομένου ότι η Δεξιά μετατρέπεται σε Alt-Right, η Αριστερά πρέπει να μετατραπεί σε Alt-Left. Δεν μπορείς να λες ότι αντιτίθεσαι στην κυριαρχία των αγορών, αλλά να μην μπορείς να πεις μια κουβέντα για το ρόλο του κράτους με αυτοπεποίθηση.
Και ερχόμαστε στο σήμερα: ο στρυμωγμένος Κυριάκος Μητσοτάκης και η στριμωγμένη ΝΔ, λόγω της ενοχής τους στην υπόθεση των Τεμπών, ξεκίνησαν ήδη τη μεγάλη τους αντεπίθεση. Είναι δεδομένο τι μπορούν να κάνουν: να επαναφέρουν τους φανταστικούς κινδύνους για το νόμο και την τάξη, παρουσιάζοντας ως εγκληματίες φοιτητές και κινηματίες ώστε να επιτεθούν στον εύκολο στόχο που λέγεται «Αριστερά», ή να μιλήσουν για τον κίνδυνο των μεταναστών ώστε να πουλήσουν προστασία στους γηγενείς. Θα μπορούσαν να πουλήσουν και ψευτομαγκιά στην Τουρκία, αλλά εδώ και καιρό καταλαβαίνουν ότι δεν τους παίρνει. Όμως, όσο και να δείρουν στα Εξάρχεια, το «εγκληματικό άβατο» δεν πουλάει πλέον. Όσο και να κάνουν το δημόσιο πανεπιστήμιο τα νέα «Εξάρχεια», η ανοχή της κοινωνίας στην κακοποίηση των παιδιών της από την κλασική Δεξιά έχει τα όριά της. Όσους μετανάστες και να ταλαιπωρήσουν, στην πραγματικότητα και αξιόλογες μεταναστευτικές ροές δεν έχουμε και έχουμε ανάγκη από πολλούς μετανάστες απλώς για να συνεχίσει να λειτουργεί η ελληνική κοινωνία. Οπότε ούτε ο μεταναστευτικός κίνδυνος πουλάει πολύ. Ο Μητσοτάκης βλέπει τα όπλα του να στομώνουν.
Στην προσπάθειά του να ξεφύγει επιχειρεί το μεγάλο άλμα προς τα μπρος. Λανσάρει τη νέα Μεγάλη Ιδέα του νεοφιλελευθερισμού που μπορεί να διοχετεύσει το κοινωνικό μίσος μακριά από τον ίδιο και την κυβέρνησή του. Και για να το κάνει αυτό, πρέπει να βρει κάποιον πιο μισητό από τον ίδιο: τους δημόσιους υπαλλήλους. Αν του βγει, θα γίνει παγκόσμιο είδωλο για τους νεοφιλελεύθερους και θα μπει στον πάνθεον της ελληνικής ιστορίας. Αν όχι, θα μπορέσει να πάει σε πρόωρες εκλογές με μια πραγματική αιτία: «δεν με αφήνουν να αλλάξω τη χώρα και να διορθώσω τις δομικές της παθογένειες». Ακόμα και αν φύγει από πρωθυπουργός, η παράταξή του θα τον αναγνωρίσει ως έναν από τους μεγάλους της εκπροσώπους για πάντα.
Και το θέμα είναι το εξής: Θα ορθώσει ανάστημα η Αριστερά λέγοντας το γνωστό αμυντικό «ΟΧΙ», δίνοντας για άλλη μια φορά την εντύπωση ότι απλώς δεν θέλει αλλαγές, ή θα εξάρει το ρόλο του Δημοσίου στην περίοδο ανασυγκρότησης της κοινωνίας μας; Θα ζητήσει την «επιστροφή του κράτους» ώστε να οργανωθεί η πράσινη και η τεχνολογική μετάβαση ή θα περιοριστεί στα χιλιοειπωμένα περί κοινωνικού κράτους; Θα μιλήσει για το δημιουργικό ρόλο, τις δεξιότητες, τα κίνητρα και τα περιθώρια δράσης που πρέπει να έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι ώστε να αποτελέσουν λύση στα προβλήματά μας ή θα αρκεστεί στην ανάγκη οι δημόσιοι υπάλληλοι να είναι μόνιμοι, επαρκείς και με καλό μισθό –αλλά βαριεστημένοι, χωρίς κίνητρο– ώστε να δίνουν την εντύπωση προνομιούχων εργαζομένων, έστω και με διαρκώς συρρικνούμενα προνόμια;
Η Αριστερά οφείλει να καταλάβει πως δίνει την εντύπωση ότι συμμερίζεται μέρος της δεξιάς επιχειρηματολογίας. Ότι δεν έχει κάποιο άλλο μοντέλο να προτείνει. Σε αυτή την περίπτωση, καθώς εξ αντανακλάσεως η δεξιά ιδεολογία φαίνεται ότι στον πυρήνα της είναι αποδεκτή και από τους αντιπάλους της, ακόμα και στα περιφερειακά της σημεία να σφάλει (αυταρχισμός, επί μέρους αποτυχίες ή υπερβολές), θα φαντάζει πάντα πιο σωστή ή ασφαλής επιλογή. Ήρθε η ώρα της αντεπίθεσης, διότι η Δεξιά έχει μυριστεί ότι είμαστε τόσο «μη μας πούνε λαϊκιστές, κρατιστές και επικίνδυνους» που μπορεί να υπολογίζει στο φόβο μας και να περάσει τα πάντα.
πηγή: epohi.gr
________________________________________
