Υπολογίζεται πως 156 κράτη-μέλη του ΟΗΕ έχουν προχωρήσει σε αναγνώριση. Αυτό που αλλάζει όμως τα δεδομένα είναι ότι πλέον το «ΝΑΙ» δεν έρχεται μόνο από τον λεγόμενο «Παγκόσμιο Νότο», αλλά από κράτη-πυλώνες της Δύσης, ακόμα και μέλη της G7.
Καθώς Ευρώπη και Δύση αναγνωρίζουν μαζικά την Παλαιστίνη, η Ελλάδα παραμένει ουραγός, εγκλωβισμένη σε φοβικά διπλωματικά αντανακλαστικά...
Υπολογίζεται πως 156 κράτη-μέλη του ΟΗΕ έχουν προχωρήσει σε αναγνώριση. Αυτό που αλλάζει όμως τα δεδομένα είναι ότι πλέον το «ναι» δεν έρχεται μόνο από τον λεγόμενο «Παγκόσμιο Νότο», αλλά από κράτη-πυλώνες της Δύσης, ακόμα και μέλη της G7. Η κίνηση του Λονδίνου ειδικά θεωρείται ορόσημο, καθώς δείχνει ότι ακόμη και οι πιο στενοί παραδοσιακοί σύμμαχοι του Ισραήλ απομακρύνονται από τη στάση άκριτης υποστήριξης.
Μέσα σε αυτό το διεθνές ρεύμα, η απουσία της Ελλάδας γίνεται όλο και πιο ηχηρή. Παρά το ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής το 2015, η ελληνική κυβέρνηση αρνείται μέχρι σήμερα να προχωρήσει σε επίσημη αναγνώριση. Την ώρα που ακόμη και χώρες που για δεκαετίες δίσταζαν αλλάζουν πορεία, η Αθήνα επιμένει σε μια στάση «αναμονής», επαναλαμβάνοντας κούφιες φράσεις περί «κατάλληλου χρόνου».
Η πραγματικότητα όμως είναι πως η Ελλάδα βρίσκεται πλέον στη λάθος πλευρά του χάρτη. Κρύβεται πίσω από το επιχείρημα της «έλλειψης κοινής ευρωπαϊκής θέσης», όταν ήδη εννέα χώρες της Ε.Ε. έχουν αναγνωρίσει επίσημα. Επιλέγει τη σιωπή για να μην ενοχλήσει το Τελ Αβίβ, θυσιάζοντας την αξιοπιστία της ως χώρα που υποτίθεται υπερασπίζεται το διεθνές δίκαιο.
Με την αιματηρή κρίση στη Γάζα να έχει προκαλέσει διεθνή κατακραυγή, με την πλειονότητα της ανθρωπότητας να στέκεται ανοιχτά υπέρ της λύσης δύο κρατών, η Ελλάδα εμφανίζεται να συντάσσεται όχι με τη διεθνή κοινότητα, αλλά με την όλο και πιο απομονωμένη ισραηλινή κυβέρνηση. Η «στρατηγική συνεργασία» σε ενέργεια και άμυνα δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για μια τόσο κραυγαλέα απουσία από τη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου