ΜέΡΑ25 / «Εκτός Βουλής»: Χωρίς κυρώσεις, η αναγνώριση της Παλαιστίνης δεν αθωώνει τους ηγέτες κρατών

Το κλειδί, το μόνο κλειδί που ξεκλειδώνει την πόρτα της ελευθερίας, δεν είναι η αναγνώριση της Παλαιστίνης αυτή καθεαυτή. Είναι το BDS:Μποϊκοτάζ, Αποεπένδυση και Κυρώσεις.

    Ο παλαιστινιακός λαός δεν χρειάζεται την υποκριτική αναγνώριση κράτους του. Χρειάζεται τη λεφτεριά του. Και η ελευθερία έρχεται μόνο όταν το κόστος της καταπίεσης γίνεται πολύ υψηλό για να το αντέξει ο καταπιεστής.

«Εκτός Βουλής»: Κύριοι Πρόεδροι & Πρωθυπουργοί, Όσο δεν προβαίνετε σε κυρώσεις, σε BDS (Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων, Κυρώσεις), κατά του Ισραήλ, η αναγνώριση της Παλαιστίνης δεν σας αθωώνει – παραμένετε γενοκτόνοι.

«Γεια σας, είμαι ο Γιάνης Βαρουφάκης με ένα ακόμα «Εκτός Βουλής» από το ΜέΡΑ25. Με ένα μήνυμα που έρχεται σε μια εβδομάδα που αρκετές δυτικές κυβερνήσεις – π.χ. της Βρετανίας, της Γαλλίας, του Καναδά και της Αυστραλίας – αναγνώρισαν, με καθυστέρηση, στα χαρτιά, το Κράτος της Παλαιστίνης.

Αν το είχαν κάνει πριν από πολλές δεκαετίες, ίσως η εθνοκάθαρση ενός λαού, του οποίου την ύπαρξη το Ισραήλ δεν αναγνώριζε, σε μια γη που το Ισραήλ επεδίωκε να απαλλοτριώσει από αυτόν τον μη αναγνωρισμένο λαό, ίσως αυτό το εγχείρημα εθνοκάθαρσης να είχε σταματήσει, ίσως να μην είχε μετατραπεί στη γενοκτονία που εξελίσσεται με ανείπωτη σκληρότητα αυτή τη στιγμή που μιλάμε.

Δεν είναι καλό που οι κυβερνήσεις της Βρετανίας, της Γαλλίας, του Καναδά και της Αυστραλίας αναγκάστηκαν από την κοινή γνώμη, από τη δραματική απώλεια της υποστήριξης από τους ψηφοφόρους, να αναγνωρίσουν το κράτος της Παλαιστίνης; Υποθέτω ότι είναι καλό. Αλλά, φίλες και φίλοι, μην ξεγελιόμαστε.

Φοβάμαι πολύ ότι ο Keir Starmer, ο Emanuel Macron, ο Mark Carney και ο Anthony Albanese δεν αναγνώρισαν την Παλαιστίνη για να διασφαλίσουν ότι θα γίνει πραγματικό, κυρίαρχο κράτος για έναν λαό που το Ισραήλ έχει καταδικάσει σε θάνατο, αλλά μόνο για να μην κάνουν ό,τι μπορούν για να τερματίσουν τη γενοκτονία.

Με δύο λόγια, αυτές οι δυτικές κυβερνήσεις, μετά από δεκαετίες συνενοχής, ξαφνικά σπεύδουν να προβούν σε μια θεατρική πράξη που δεν συμβάλλει ουσιαστικά στην επίτευξη αυτού που διακηρύσσουν: ένα λειτουργικό παλαιστινιακό κράτος. Επομένως: Ας μην τους χειροκροτήσουμε. Ας μην τους αφήσουμε να μας ξεγελάσουν. Δεν πρόκειται για ηθική αφύπνιση.

Πρόκειται απλώς για την υπολογισμένη διαχείριση μιας γενοκτονίας που δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν. Πρόκειται για υποκρισία που έχει λουστραριστεί, με σκοπό όχι να τερματίσει τα δεινά των παλαιστίνιων, αλλά να αποστειρώσει τον δικό τους ρόλο στη διαιώνισή της τραγωδίας των παλαιστίνιων.

Από τη μία πλευρά, παρακολουθούμε το μεγάλο θέατρο της διπλωματίας των μεγάλων δυνάμεων. Τις συνεντεύξεις Τύπου, τις επίσημες δηλώσεις, την αναγνώριση ενός κράτους μόνο στα χαρτιά.

Στο μεταξύ, στην Παλαιστίνη, τα θεμέλια ενός τέτοιου κράτους –ο ίδιος ο λαός και οι θεσμοί του– αφανίζονται συστηματικά. Αυτές οι κυβερνήσεις –οι κυβερνήσεις Starmer, Macron, Albanese, Carney– θέλουν να μας αποσπάσουν την προσοχή με τη «γενναία» και « βασισμένη σε αρχές» στάση τους, ενώ παραμένουν συνένοχες στα εγκλήματα πολέμου, στην εθνοκάθαρση, στη γενοκτονία.

Και γιατί τώρα; Γιατί, μετά από δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, αφού τα σχολεία και τα νοσοκομεία έχουν μετατραπεί σε ερείπια, αφού χιλιάδες τραυματισμένα παιδιά αναγκάστηκαν να επιβιώνουν μόνα τους, χωρίς τις οικογένειές τους που τώρα βρίσκονται θαμμένες κάτω από τσιμεντόλιθους; Επειδή η παγκόσμια οργή έχει φτάσει σε σημείο βρασμού που δεν μπορεί πλέον να συγκρατηθεί από τη συνήθη φιλοϊσραηλινή προπαγάνδα τους. Η αναγνώριση της Παλαιστίνης από την πλευρά τους είναι μια βαλβίδα εκτόνωσης, σχεδιασμένη ακριβώς για να εκτονώσει αυτή την οργή, να διασώσει τη νομιμότητα του Ισραήλ, με τη βεβαιότητα ότι το Ισραήλ θα συνεχίσει, με τη σιωπηρή υποστήριξή τους, να εμποδίζει κάθε κίνηση προς ένα βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος. Αναγνωρίζουν παλαιστινιακό κράτος, ενώ σιωπηρά συνωμοτούν με τους ηγέτες του Ισραήλ για να διασφαλίσουν ότι αυτό δεν θα υλοποιηθεί ποτέ. Πώς; Αρνούμενοι ενεργά να λάβουν τα μόνα μέτρα που έχουν αποδεδειγμένα καταφέρει στο παρελθόν να τερματίσουν την καταπίεση και το απαρτχάιντ: μποϊκοτάζ, αποεπένδυση και κυρώσεις εναντίον του δράστη.

Ευτυχώς, συμβαίνουν κι άλλα πράγματα. Ενώ οι δυτικοί ηγέτες παίζουν το διπλωματικό τους θέατρο, εκατοντάδες άνθρωποι πλέουν αυτή τη στιγμή στη Μεσόγειο Θάλασσα. Η Παγκόσμια Flotilla Sumud. Μια νηοπομπή από δάσκαλους, δημοσιογράφους, ακτιβιστές, ονειροπόλους, βουλευτές, που μεταφέρουν μαζί τους τη δέσμευση της παγκόσμιας πλειοψηφίας ότι η πολιορκία της Γάζας από το Ισραήλ, η προμελετημένη και σχολαστικά εφαρμοζόμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων θα τερματιστεί –ότι τουλάχιστον δεν θα συνεχιστεί στο όνομά μας– ότι οι επικείμενες πράξεις πειρατείας από το ισραηλινό κράτος θα εκτεθούν για αυτό που είναι: μισανθρωπικές παραβιάσεις των ελάχιστων ηθικών κανόνων, του Διεθνούς Δικαίου.

Η ισραηλινή προπαγάνδα, με την υποστήριξη των Δυτικών υπερασπιστών της, ισχυρίζεται ότι αυτές οι γενναίες ψυχές «επιλέγουν να εισέλθουν σε ζώνη πολέμου, να παραβιάσουν απαγορευμένες ζώνες ασφαλείας». Αυτό είναι ένα ξεδιάντροπο ψέμα. Τα πλοία της Φλοτίλα δεν εισέρχονται σε ζώνη πολέμου. Κατευθύνονται προς ένα τόπο γενοκτονίας σε μια περιοχή που το Ισραήλ καταλαμβάνει παράνομα – ένα γεγονός που επιβεβαιώθηκε από το Διεθνές Δικαστήριο, το οποίο τον Ιούνιο του 2024 διέταξε το Ισραήλ να την εκκενώσει.

Σας ρωτώ λοιπόν: αν ο Starmer, ο Macron, ο Carney και ο Albanese ήθελαν πραγματικά να τερματίσουν τη γενοκτονία, τί θα έκαναν; Δεν θα εξέδιδαν δηλώσεις. Θα έστελναν ένα πολεμικό πλοίο για να προστατεύσει τη νηοπομπή! Θα επέβαλαν το διεθνές δίκαιο. Αλλά δεν θα το κάνουν. Επειδή η αναγνώρισή τους είναι μια κενή χειρονομία, και η πραγματική αλληλεγγύη απαιτεί ρήξη με την οργανωμένη μισανθρωπία και με τους εμπόρους όπλων που χρηματοδοτούν αυτούς και τις πολιτικές τους εκστρατείες.

Αυτή η διττότητα, αυτό το χάσμα μεταξύ των λόγων και των πράξεων των δυτικών κυβερνήσεων, είναι η ουσία της υποκρισίας τους. Με το ένα χέρι χορηγούν ένα κομμάτι χαρτί που ονομάζεται «κρατική υπόσταση», ενώ με το άλλο συνεχίζουν να οπλίζουν, να χρηματοδοτούν και να προστατεύουν διπλωματικά την ίδια την εξουσία που εξασφαλίζει ότι αυτή η κρατική υπόσταση παραμένει μια σκληρή φάρσα.

Μου θυμίζουν ένα μνημείο που είδα κάποτε στην Κάμπερα, την πρωτεύουσα της Αυστραλίας. Περπατώντας από το Ανώτατο Δικαστήριο προς την Εθνική Βιβλιοθήκη, συναντάς ένα μοναδικό μνημείο — ένα μνημείο που τιμά μια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Αυστραλίας. Πάνω του είναι χαραγμένα τα υπέροχα λόγια του Sir Gerard Brennan από την υπόθεση Mabo: «Το εθιμικό δίκαιο αυτής της χώρας θα διαιωνίσει την αδικία αν συνεχίσει να χαρακτηρίζει τους αυτόχθονες κατοίκους των αυστραλιανών αποικιών ως ανθρώπους πολύ χαμηλά στην κλίμακα της κοινωνικής οργάνωσης για να αναγνωριστούν ως κάτοχοι δικαιωμάτων και συμφερόντων στη γη».

Μια υπέροχη σκέψη. Μια νομική επανάσταση. Αλλά τι ακολούθησε; Λέξεις σε ένα μνημείο. Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ιθαγενών παραχωρήθηκε, αλλά οι δομές εξουσίας, η οικονομική στέρηση, η συστημική ανισότητα — παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό ανέπαφες. Η αναγνώριση έγινε ασπίδα *ενάντια* σε μια πιο ουσιαστική δικαιοσύνη. Αυτή είναι η τακτική των ιμπεριαλιστών λευκών αποίκων. Αναγνωρίζουν ένα δικαίωμα στη θεωρία για να αποφύγουν την εφαρμογή του στην πράξη.

Αυτό είναι που προσφέρεται σήμερα στην Παλαιστίνη. Ένα κράτος αναγνωρισμένο σε έναν φανταστικό χάρτη σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, ενώ στην πράξη, η πραγματικότητα του απαρτχάιντ ενισχύεται με κάθε βόμβα, κάθε σφαίρα, κάθε μπλόκο.

Το κλειδί, το μόνο κλειδί που ξεκλειδώνει την πόρτα της ελευθερίας, δεν είναι η αναγνώριση αυτή καθεαυτή. Είναι το BDS: μποϊκοτάζ, αποεπένδυση και κυρώσεις. Και ο στόχος του; Ο στόχος του πρέπει να είναι η επίτευξη ίσων πολιτικών δικαιωμάτων από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο. Η αναγνώριση θα είχε σημασία στο Όσλο δεκαετίες πριν. Τώρα, ελλείψει οποιασδήποτε ειρηνευτικής διαδικασίας, είναι απλώς συμβολική. Και στην τρέχουσα μορφή της, είναι χειρότερη από συμβολική — είναι μια πιπίλα.

Πρέπει να κατανοήσουμε τη θεμελιώδη αλήθεια, που αποτυπώθηκε με τόση κομψότητα στην απόφαση Mabo, αλλά αγνοήθηκε με τόσο τραγικό τρόπο στη συνέχεια: «Η βίαιη αστάθεια είναι ενσωματωμένη σε κάθε σύστημα όπου η μία πλευρά έχει εξουσία και δικαιώματα και η άλλη δεν έχει τίποτα». Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη, δεν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια, για κανέναν — Ισραηλινό ή Παλαιστίνιο — υπό ένα σύστημα απαρτχάιντ. Η βία του κατακτητή γεννά αντίσταση· η βία των καταπιεσμένων χρησιμοποιείται στη συνέχεια για να δικαιολογήσει περαιτέρω, συντριπτική κρατική βία. Είναι ένας φαύλος κύκλος που έχει δημιουργηθεί από τους ισχυρούς.

Έτσι, όταν κάποιοι δυτικοί ηγέτες προαναγγέλλουν την αναγνώριση της Παλαιστίνης ως μια προοδευτική κίνηση, θέστε τους ένα ερώτημα: Πού είναι οι κυρώσεις; Πού είναι το εμπάργκο όπλων; Πού είναι οι εμπορικές περιορισμοί; Πού είναι η προστασία για τις φλοτίλες;

Μέχρι να σας απαντήσουν πειστικά, τα λόγια τους δεν είναι απλώς κενά. Είναι όπλα του εχθρού. Είναι το λιπαντικό για τη μηχανή της γενοκτονίας. Είναι το σύγχρονο αντίστοιχο του αποικιακού διοικητή που αναγνωρίζει την ανθρώπινη υπόσταση των ιθαγενών σε ομιλία του στο Λονδίνο, ενώ υπογράφει την εντολή για την εκκαθάριση της γης τους.

Να μην τους περάσει. Να δούμε την αναγνώρισή τους ως αυτό που είναι: μια απελπισμένη προσπάθεια να σωθεί ένα καταρρέον σύστημα καταπίεσης, όχι να τερματιστεί.

Το καθήκον μας είναι σαφές. Να ενισχύσουμε το κάλεσμα για BDS. Να σταθούμε στο πλευρό της φλοτίλας. Να απαιτήσουμε όχι λόγια σε κάποιο χαρτί, αλλά δικαιοσύνη στην πράξη.

Ο παλαιστινιακός λαός δεν χρειάζεται την υποκριτική αναγνώριση κράτους του. Χρειάζεται τη λεφτεριά του. Και η ελευθερία έρχεται μόνο όταν το κόστος της καταπίεσης γίνεται πολύ υψηλό για να το αντέξει ο καταπιεστής.

Συνεχίζουμε. Προχωράμε. Εκτός Βουλής – με βούληση, ελπίδα και υπομονή!»

ΜέΡΑ25