Δημ. Καζάκης: "Ευτυχώς, θα μας σώσουν οι Αμερικάνοι..."

Ακόμη καπνίζουν τα ερείπια της Νέας Αγχιάλου και οι Αμερικανοί θέλουν να ξεχάσουμε ότι για τα τραγικά χάλια των ενόπλων δυνάμεων δεν ευθύνονται μόνο και αποκλειστικά οι κυβερνώντες. Θέλουν να ξεχάσουμε την τρομακτική υποβάθμισή τους υπό το καθεστώς των μνημονίων, αλλά και υπό το καθεστώς της στρατηγικής υποτέλειας στις ΗΠΑ, που μετέτρεψαν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σε εφεδρεία πολέμου εναντίον των εχθρών του ΝΑΤΟ...

Δημήτρης Καζάκης*

Με τρία ελικόπτερα Χοκ, αλλά και άλλα τρία τύπου Σινούκ συμμετέχουν οι ΗΠΑ στην προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών. Πήραν λοιπόν τα κουβαδάκια τους και ήρθαν οι Αμερικανοί μαζί με την κυβέρνηση να παίξουμε όλοι μαζί το γνωστό παιχνίδι κατάσβεση πυρκαγιών.

Τέτοια εθνική υπερηφάνεια έχει να νιώσει ο παροιμιώδης μέσος Έλληνας, από την εποχή των Ιμίων. Και φυσικά ας ξεχάσουμε το γεγονός ότι χάρις στον παγκόσμιο πόλεμο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, είναι αδύνατον να έχουμε τη συνδρομή των γιγαντιαίων Μπέριεφ και Ιλιούσιν. Οι Ρώσοι αρνήθηκαν ακόμη και στο Σουλτάνο, να τα δώσουν αν είναι να επωφεληθεί ο Μητσοτάκης, ο οποίος ποδοπατώντας κάθε έννοια δικαίου, εσωτερικού και διεθνούς, τους κήρυξε τον πόλεμο.

Ακόμη καπνίζουν τα ερείπια της Νέας Αγχιάλου και οι Αμερικανοί θέλουν να ξεχάσουμε ότι για τα τραγικά χάλια των ενόπλων δυνάμεων δεν ευθύνονται μόνο και αποκλειστικά οι κυβερνώντες. Θέλουν να ξεχάσουμε την τρομακτική υποβάθμισή τους υπό το καθεστώς των μνημονίων, αλλά και υπό το καθεστώς της στρατηγικής υποτέλειας στις ΗΠΑ, που μετέτρεψαν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σε εφεδρεία πολέμου εναντίον των εχθρών του ΝΑΤΟ με ότι συνεπάγεται με όρους γενικευμένης διάλυσης και απαξίωσης του έμψυχου δυναμικού, της οργανωτικής επάρκειας και γενικά της αμυντικής ικανότητας της χώρας.

Θέλουν να ξεχάσουμε επίσης ότι την ίδια ώρα το πιο προηγμένο αεροπλανοφόρο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, USS Gerald R. Ford (CVN 78), με το πλήρωμά του, έφτασε χθες στον Περαιά. Τι κρίμα να μην υπάρχει πια η παλιά Τρούμπα, για να αναφωνήσει με ρίγη εθνικής υπηρεφάνειας, μας ξανάλθε το δολάριο!

Το λιμάνι του Περαιά είναι ο τρίτος σταθμός του ταξιδιού του πλοίου στην περιοχή επιχειρήσεων των Ναυτικών Δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη (NAVEUR) και παρέχει την ευκαιρία για την ενίσχυση της ισχυρής εταιρικής σχέσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας.

Πριν από την άφιξή του, οι φρεγάτες «Αιγαίον» (F 460) και «Νικηφόρος Φωκάς» (F 466) και το υποβρύχιο «Κατσώνης» (S-123) του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, πραγματοποίησαν σειρά συντονισμένων ασκήσεων με την Ομάδα Κρούσης του Gerald R. Ford (GRFCSG) για να ενισχύσουν την εταιρική διαλειτουργικότητα και να καταδείξουν τη δέσμευσή τους για την ασφάλεια στη Μεσόγειο. Η παρουσία αυτή στον Πειραιά έρχεται σε συνέχεια της προηγούμενης επίσκεψης στο λιμάνι από το USS George H.W. Bush (CVN 77), τον Φεβρουάριο του 2023.

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Οι εν λόγω φρεγάτες και το υποβρύχιο, από τα ελάχιστα αξιόπλοα πλοία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, έχουν διατεθεί ως ασπίδα προστασίας της αμερικανικής ομάδας μάχης, έναντι του Ρωσικού στόλου. Ήδη ο Ρωσικός στόλος της Μεσογείου έχει αναπτυχθεί στο νότιο Αιγαίο συνοδεία αεροσκαφών που φέρουν υπερηχητικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς.

Ο Ρώσοι έχουν ήδη κάνει σαφές ότι δεν θα επιτρέψουν επέκταση των επιχειρήσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα κι επομένως ο στόλος της Μεσογείου με έδρα τη Λατάκια της Συρίας, είναι έτοιμος να πλήξει στόχους εδάφους, θαλάσσης και αέρος εντός της ελληνικής επικράτειας.

Όμως εμείς δεν πρέπει να ανησυχούμε. Θα μας σώσουν οι Αμερικάνοι, πρώτα με τα κουβαδάκια τους για τις φωτιές και ύστερα με τον γνωστό και θεάρεστο τρόπο που διασώζουν τους Ουκρανούς συμμάχους τους.

Και προς Θεού, μην τολμήσει κανείς και θυμηθεί το παλλαϊκό αίτημα που συγκλόνιζε την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, «έξω αι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», που στόλιζε τα προπύλαια του Πολυτεχνείου την εποχή της ηρωικής αντιχουντικής εξέγερσης το 19173, διότι θα διαγραφεί από τα κατάστιχα του σημερινού παροιμιώδους μέσου Έλληνα.

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

_________________________________________

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: «Η χώρα πωλείται όπως είναι «επιπλωμένη» βγάζοντας στο σφυρί μνημεία και μουσεία».

Ηρώδειο 2023: Μαντάμα Μπατερφάι σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Πι, υπό διακόσμηση διαφημιστικών πανό στα ιαπωνικά και αγγλικά....

Δημήτρης Καζάκης*

Τα εταιρικά λογότυπα που από φέτος εμφανίζονται σε παραστάσεις του Ηρωδείου και της Επιδαύρου προκάλεσαν αντιδράσεις και συζητήσεις για τη χρήση των μνημείων. «Άραγε, οι «φίρμες» απειλούν τα αρχαία μνημεία;», αναρωτιέται πονηρά η καλή μας Καθημερινή, μια από τις ναυαρχίδες των μέσων μαζικής εξαπάτησης.

Τα εταιρικά λογότυπα της Levi’s, των McDonalds, της Apple, της Marlboro και άλλων κυρίως πολυεθνικών εταιρειών, όπως εκείνα που «κόσμησαν» τα σκηνικά της όπερας «Μαντάμα Μπατερφλάι» η οποία παρουσιάζεται στο Ηρώδειο από την Εθνική Λυρική Σκηνή, θα πρέπει να τα συνηθίσουμε να «ομορφαίνουν» τα μνημεία, τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία της χώρας. Ενώ Μερικές μέρες πριν, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο εξέφρασε τους προβληματισμούς του για ένα άλλο λογότυπο, αυτό της «Coca-Cola» που αποτελεί μέρος του σκηνικού της «Μήδειας» που θα ανέβει στην Επίδαυρο τον Ιούλιο από τον σκηνοθέτη Φρανκ Κάστορφ.

Πολύ σύντομα οι εταιρικές χορηγίες θα καθορίζουν το αισθητικό ύφος, το ήθος και το ρεπερτόριο των αρχαίων θεάτρων. Θα καθορίζουν απευθείας την ποιότητα των παραστάσεων, αλλά και των θιάσων. Η αισθητική του μάρκετινγκ, της εταιρικής διαφήμισης και του πιο χυδαίου καταναλωτισμού, θα αντικαταστήσει πλήρως ότι έχει απομείνει από την αισθητική της τέχνης. Κυρίως της μεγάλης κλασσικής τέχνης.

Ε, και ποιος νοιάζεται; Ξεσηκώθηκε ο καλλιτεχνικός κόσμος; Ξεσηκώθηκε μήπως η διανόηση της χώρας; Όχι βέβαια. Άλλωστε η αισθητική του δούναι-λαβείν έχει εδώ και χρόνια επιβληθεί βάναυσα στην αισθητική της τέχνης. Με αποτέλεσμα να έχουμε μια ολόκληρη γενιά, τη νεότερη γενιά, που δεν έχει καν τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μια αξιοπρεπή έστω παράσταση αρχαίου δράματος, ή κλασσικού ρεπερτορίου, που να σέβεται στοιχειωδώς το αρχικό έργο.

Τα μεγάλα έργα των δημιουργών της αρχαιότητας, αλλά και του κλασικού ρεπερτορίου, έχουν καταντήσει πια μια χυδαία πρόφαση, ένα πρόσχημα «σύγχρονης ερμηνείας» όπου εκτονώνεται κάθε λογής διπολική διαταραχή, ή άλλου είδους ψυχασθένεια των συντελεστών της. Όπου η πιο πρόστυχη ιδιοτέλεια, μαζί με τη μετριότητα - που σήμερα συνηθίζεται να βαφτίζεται «ταλέντο» - την ιδεοληψία, την κακεντρέχεια, την αμορφωσιά, την απίστευτη μεροληψία σε βάρος του κλασικού έργου, την αποθέωση των σκηνικών ευρημάτων με σκοπό τον φτηνό εντυπωσιασμό του αδαούς και αδιάφορου κοινού, αλλά και η κυριαρχία της αισθητικής τηλεοπτικού σήριαλ σαπουνόπερας, επιδεικνύονται με στόμφο ως ανώτερη μορφή τέχνης.

Ποιος λοιπόν να αντιδράσει; Οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί, οι μουσικοί; Ποιος;

Πόσοι αντέδρασαν όταν το Φεβρουάριο φέτος αιφνιδιαστικά κατατέθηκε νομοσχέδιο με βάση το οποίο τα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά μουσεία της χώρας μετατράπηκαν από δημόσια ιδρύματα σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ); Μόνο οι αρχαιολόγοι και οι αρχαιοφύλακες. Κανείς άλλος εκτός από το διδακτικό προσωπικό του Αρχαιολογικής σχολής του Ιόνιου Πανεπιστημίου.

Σύμφωνα με το νόμο αυτό προτείνεται μεταξύ των άλλων η μετατροπή των πέντε μεγαλύτερων αρχαιολογικών μουσείων της χώρας (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού και Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου) σε ΝΠΔΔ. Χωρίς να καθίσταται σαφές και κατανοητό ακόμη και από την αιτιολογική έκθεση που συνοδεύει το Σ/Ν ποια είναι η ανάγκη αυτής της μετατροπής του νομικού καθεστώτος των Μουσείων.

Ακόμη κι όσοι αντέδρασαν δεν έχουν κατανοήσει το λόγο, όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω από πρώτο χέρι.

Η μετατροπή των μουσείων από δημόσια ιδρύματα σε ΝΠΔΔ γίνεται πρώτα και κύρια για να κατατεθούν οι εισπράξεις τους, δηλαδή τα ταμειακά τους διαθέσιμα στο «Κοινό Κεφάλαιο Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και Ασφαλιστικών Ταμείων» της Τράπεζας της Ελλάδας. Αυτό γίνεται κατ’ απαίτηση του κατάπτυστου ν. 2469/1997 του Σημίτη, με βάση τον οποίο τα ταμειακά διαθέσιμα των ΝΠΔΔ και Ασφαλιστικών Ταμείων κατατίθενται υποχρεωτικά στην Τράπεζα της Ελλάδας, προκειμένου να επενδυθούν σε ομόλογα και άλλα χρεόγραφα.

Μέσω του «κοινού κεφαλαίου» αυτού το υπουργείο οικονομικών σε συνεννόηση αποκλειστικά με την Τράπεζα της Ελλάδας, δανείζεται – στην ουσία υπεξαιρεί – τα ταμειακά διαθέσιμα με τη μορφή «συμφωνίας επαναγοράς» (repos). Έτσι στη θέση του ρευστού, τα ΝΠΔΔ και τα Ασφαλιστικά Ταμεία, έχουν φορτωθεί repos.

To ύψος του χρέους που έχει φορτώσει το υπουργείο οικονομικών στα ΝΠΔΔ και τα Ασφαλιστικά Ταμεία ανερχόταν σε 62,8 δις ευρώ στις 31/12/2022. Ενώ στις 30 Απριλίου 2023, ανερχόταν σε άνω των 63 δις ευρώ.

Στο διάγραμμα που παραθέτουμε βλέπουμε την εξέλιξη του χρέους που έχει φορτώσει το υπουργείο οικονομικών στο τέλος κάθε έτους από το 2010 έως το 2022. Από το 2014 ξεκίνησε ο δανεισμός του υπουργείου οικονομικών παρέχοντας repos στο «κοινό κεφάλαιο» έναντι ρευστού. Έως τότε ο δανεισμός γινόταν κυρίως με έντοκα γραμμάτια βραχυχρόνιου χρέους, τα οποία θα μπορούσαν – σε περίπτωση ανάγκης – να ρευστοποιηθούν από τα ΝΠΔΔ στη δευτερογενή αγορά τίτλων.

Οι «συμφωνίες επαναγοράς» (repos) του υπουργείου οικονομικών δεν μπορούν να εξαργυρωθούν στη δευτερογενή αγορά. Τα ΝΠΔΔ που διαθέτουν στα ταμία τους repos έναντι ρευστού, είναι παγιδευμένα. Εξαρτώνται αποκλειστικά από τη δυνατότητα του υπουργείου οικονομικών να εξοφλήσει τα repos.

Από το 2018, όταν η κυβέρνηση Τσίπρα υποτίθεται ότι έβγαλε την Ελλάδα από τα μνημόνια, ο δανεισμός του υπουργείου οικονομικών από τα ΝΠΔΔ και τα Ασφαλιστικά Ταμεία, έγινε ο βασικός μοχλός νέου δανεισμού του κράτους. Γι’ αυτό και κυριολεκτικά ξέφυγε το σύνολο των τίτλων του ελληνικού δημοσίου από τη διαχείριση του «κοινού κεφαλαίου» της Τράπεζας της Ελλάδας.

Το χρέος αυτό δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από το υπουργείο οικονομικών. Διότι πολύ απλά δεν μπορεί να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου. Δανείζεται ως επί το πλείστον από τις εγχώριες τράπεζες, αλλά και από άνωθεν επιλεγμένους επενδυτές του εξωτερικού, που ούτε το Ελεγκτικό Συνέδριο, ούτε κανείς άλλος αποκαλύπτει.

Η μετατροπή των μεγαλύτερων μουσείων της χώρας σε ΝΠΔΔ εξυπηρετεί αφενός το νέο δανεισμό, που έχει ανάγκη το υπουργείο οικονομικών για να μην χρειαστεί να κηρύξει παύση πληρωμών προς τους κατόχους του κρατικού χρέους της Ελλάδας. Αφετέρου, την προώθηση Συμπράξεων Δημόσιων Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) με τα μουσεία, αλλά και την εφαρμογή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων διαχείρισης.

Έτσι πολύ σύντομα τα μουσεία της χώρας θα στεγάζουν εταιρικά γκαλά, εκθέσεις και δεξιώσεις μεγιστάνων δίπλα στα πολύτιμα εκθέματα. Ενώ το προσωπικό τους θα τελεί υπό την δαμόκλεια σπάθη ελαστικών σχέσεων εργασίας και διαχείρισης από ΣΔΙΤ. Τόσο απλά και τόσο καθαρά.

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι οι αρχαιολογικοί θησαυροί της χώρας, τα μνημεία της και οι αρχαιολογικοί χώροι, συμπεριλαμβανομένης και της Ακρόπολης, έχουν περάσει στην κατοχή του Υπερταμείου. Το μόνο που μένει είναι να δούμε διαφημιστικά μπάνερ να κοσμούν τον Παρθενώνα και άλλα μνημεία της χώρας. Η Ελλάδα δεν πουλιέται μόνο ως επικράτεια, ως λαός και έθνος, αλλά και ως ιστορία. Μπράβο μας!

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

_________________________________________

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ. και επικεφαλής του ψηφοδελτίου "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ"

Δημήτρης Καζάκης: «Νέα πανδημία εκκολάπτεται στα εργαστήρια του Π.Ο.Υ.…»

Απλά, στα εργαστήρια του Π.Ο.Υ. και του ιατροφαρμακευτικού συμπλέγματος, επεξεργάζονται ενταντικά έναν ακόμη ιό από το ζωικό βασίλειο. Κι όταν θα έρθει η ώρα να τον αμολύσουν στον πληθυσμό, θα επικαλεστούν τη γνωστή ανόητη θεωρία ότι με κάποιον μυστικιστικό, μεταφυσικό τρόπο, μεταπήδησε από τα ζώα στον άνθρωπο.

Δημήτρης Καζάκης*

Τον κώδωνα του κινδύνου για την εμφάνιση νέας θανατηφόρας πανδημίας «κρούει» ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ο οποίος σε συνέδριο στη Γενεύη πρόκειται να ενημερώσει σχετικά τις χώρες ώστε αυτές να πάρουν άμεσα μέτρα και να προετοιμάσουν το σύστημα υγείας τους.

Μιλώντας στον ΣΚΑΪ και στην εκπομπή «Σήμερα» η πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ, Ματίνα Παγώνη, μετέφερε την πληροφορία, τονίζοντας ότι σύμφωνα με τον ΠΟΥ πρόκειται για έναν ιό ο οποίος θα είναι κατά 70% θανατηφόρος. Δηλαδή, ποσοστό θνησιμότητας βουβονικής πανώλης, ή λίγο πιο κάτω του έμπολα.

Και μόνο αυτή η μπούρδα της Παγώνη αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι πρόκειται για ανοησίες. Πρόκειται για καλλιέργεια κλίματος φοβίας προκειμένου να υιοθετηθεί αγόγγιστα το Πανδημικό Σύμφωνο, με βάση το οποίο σε καιρό πανδημίας το δημοκρατικό πολίτευμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα τίθενται σε αναστολή.

«Συγκριτικά ο κορωνοϊός θεωρείται μια ήπια νόσος», είπε χαρακτηριστικά η κ. Παγώνη προσθέτοντας πως ο ΠΟΥ είχε ενημερώσει τις χώρες από το 2018 τον ερχομό του covid. Άλλη μια μεγάλη μπούρδα, μιας και ο ΠΟΥ ήδη από το 2007 είχε υιοθετήσει το πρωτόκολλο βιολογικής απειλής του Μπους, με βάση το οποίο ακόμη και μια απλή ίωση θα μπορούσε να θεωρηθεί απειλή και να αντιμετωπιστεί με μέτρα οριζόντιας καταστολής και πολέμου.

Κατά την εν λόγω Παγώνη, ο ΠΟΥ κινείται στην ίδια κατεύθυνση, πράττει το ίδιο και τώρα με στόχο, τα νοσοκομεία και το υγειονομικό προσωπικό να είναι έτοιμα για τη νέα πανδημία. Με άλλα λόγια για να μετατραπούν οι δομές και οι υποδομές υγείας μιας χώρας σε μέσα διαχείρισης έκτακτων καταστάσεων με τη λογική ενός χειρουργείου εκστρατείας.

Η Ματίνα Παγώνη, σημείωσε ακόμα πως δεν υπάρχουν προς το παρόν περισσότερες λεπτομέρειες για τον ιό, καθώς πρόκειται για μια άγνωστη νόσο προς το παρόν, χωρίς να έχουν σημειωθεί κρούσματα στον άνθρωπο και ενδεχομένως να προέλθει από άγρια ζώα.

Κι αυτή η κυρία αυτοσυστήνεται ως γιατρός. Προσέξτε επιστήμη. Ένας άγνωστος ιός, που δεν ξέρουμε τίποτε γι' αυτόν ακόμη, αλλά η εν λόγω Παγώνη γνωρίζει πόσο θανατηφόρος και επικίνδυνος είναι. Γνωρίζει την επικινδυνότητα, αλλά και το γεγονός ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα νέας πανδημίας, έστω κι αν δεν έχουν σημειωθεί κρούσματα στον άνθρωπο!

Απλά, στα εργαστήρια του ΠΟΥ και του ιατροφαρμακευτικού συμπλέγματος, επεξεργάζονται ενταντικά έναν ακόμη ιό από το ζωικό βασίλειο. Κι όταν θα έρθει η ώρα να τον αμολύσουν στον πληθυσμό, θα επικαλεστούν τη γνωστή ανόητη θεωρία ότι με κάποιον μυστικιστικό, μεταφυσικό τρόπο, μεταπήδησε από τα ζώα στον άνθρωπο.

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

_________________________________________

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ. και επικεφαλής του ψηφοδελτίου "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ"

Δημήτρης Καζάκης: Τι σημαίνουν οι εκλογές στην Τουρκία

Οι Τούρκοι ψηφοφόροι έρχονται σήμερα αντιμέτωποι με δύο υποψηφίους — τον Πρόεδρο Ερντογάν και την αντιπολίτευση Kemal Kilicdaroglu — που αντιπροσωπεύουν πολύ διαφορετικά οράματα για τη χώρα...

 

Δημήτρης Καζάκης*

Σήμερα άνοιξαν οι κάλπες για τις επαναληπτικές εκλογές της 14ης Μαΐου για την προεδρία της Τουρκίας. Τα επιτελεία της Δύσης με την ψυχή στο στόμα προσεύχονται για την επικράτηση του δικού τους υποψηφίου Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, τον οποίο προίκισαν με κάθε λογής «προμόσιον». Αν και όλα δείχνουν ότι μάλλον θα επικρατήσει ο Ταγίπ Ερντογάν.

Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Ερντογάν κάλεσε τους πολίτες να ψηφίσουν, συνδέοντας την κάλπη με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και τη Μεγάλη Τουρκία, που θεωρεί ο ίδιος ότι έχει δημιουργήσει καθ’ όλη την διάρκεια της θητείας του.

Μάλιστα, στην προεκλογική του ομιλία ανέφερε: «Αύριο, ας πάμε μαζί στις κάλπες για τη νίκη της Μεγάλης Τουρκίας» και τόνισε «Πατριωτισμός σημαίνει να φτιάχνεις μόνος σου τα δικά του όπλα, να παράγεις τα δικά σου πλοία, μαχητικά αεροσκάφη, τανκς, αυτοκίνητα, να παίρνει τις δικές σου αποφάσεις».

Από την άλλη πλευρά, ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου προσπάθησε να ανεβάσει τους εθνικιστικούς τόνους μέσα στις δύο τελευταίες εβδομάδες, επιχειρώντας να γίνει πόλος συσπείρωσης για τις πιο ακροδεξιές δυνάμεις της Τουρκίας, οι οποίες ονειρεύονται ρεσάλτο τόσο στο Αιγαίο, όσο και την Κύπρο. Ταυτόχρονα συνέχισε να αξιοποιεί τη δραματική κατάσταση της τουρκικής οικονομίας επιχειρώντας να τη χρεώσει στον Ερντογάν. Αλλά και να εμφανιστεί ο ίδιος ως «εκλεκτός της Δύσης» εγγυητής της προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων, που υποτίθεται ότι φέρουν την ανάκαμψη.

Η αλήθεια είναι ότι η Τουρκία πιέζεται από τη Δύση – κυρίως τις ΗΠΑ – να προσφύγει στο ΔΝΤ. Έχουν κηρύξει πόλεμο στην Τουρκική λίρα προκειμένου να εξαναγκαστεί η κεντρική τράπεζα της Τουρκίας να αυξήσει – μέσω κυρίως εξωτερικού δανεισμού – τα συναλλαγματικά αποθέματα, τόσο σε νομισματικό χρυσό, όσο και συνάλλαγμα.

Το γεγονός ότι η Τουρκία πατά σε δυο βάρκες, δηλαδή ενώ το κρατικομονοπωλιακό κεφάλαιό της συνεχίζει να εξαρτάται από την προσέλκυση ξένου κεφαλαίου – κυρίως από την ΕΕ – ταυτόχρονα επιχειρείται να ενισχυθεί η εσωτερική συσσώρευση, που θεμελιώνεται πρωτίστως στη εγχώρια βιομηχανική παραγωγή, έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχο πρόβλημα της τουρκικής οικονομίας. Η εξάρτηση από το εξωτερικό και κυρίως τη Δύση, σε συνδυασμό με το κρατικομονοπωλιακό σύμπλεγμα της οικονομίας που έχει οικοδομήσει ο Ερντογάν σε συνθήκες βαθέματος της φτώχειας, έχει πυροδοτήσει έναν από τους χειρότερους πληθωρισμούς, που έχει βιώσει η χώρα τις τελευταίες δυο δεκαετίες.

Επίσημα ο τιμάριθμος τον Απρίλιο του 2023 έφτασε στο 43,7% σε ετήσια βάση. Οι πραγματικές πληθωριστικές πιέσεις στις αγορές βασικών προϊόντων είναι ακόμη υψηλότερες και πλήττουν πρωτίστως τη φτωχολογιά στα μεγάλα αστικά κέντρα, βασικό κοινωνικό και εκλογικό στήριγμα της δύναμης Ερντογάν.

Ωστόσο, η ανάμνηση της πιο πρόσφατης περιόδου όπου το ΔΝΤ βυσσοδομούσε στην Τουρκία από το 1994 έως το 2002, δεν έχει πεθάνει στα πιο φτωχά στρώματα. Μην ξεχνάμε ότι η πρώτη εκλογική επικράτηση του Ερντογάν έναντι όλων των παραδοσιακών κομμάτων της Τουρκίας το 2003, έγινε με κεντρικό σύνθημα την αποκατάσταση της εθνικής αξιοπρέπειας των Τούρκων με το διώξιμο του ΔΝΤ, αλλά και των κομμάτων που το έφεραν στη χώρα.

Όσο περισσότερο ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου επικαλείται τη συνδρομή της Δύσης για την ανάκαμψη της τουρκικής οικονομίας, τόσο περισσότερο αναβιώνουν οι αναμνήσεις από την εποχή του ΔΝΤ στην Τουρκία.

Σε κάθε περίπτωση η Τουρκία θα βγει από αυτές τις εκλογές βαθύτατα διχασμένη. Το γεγονός ότι πατά σε δυο βάρκες, ότι έχει διχαστεί ανάμεσα στις στρατιωτικοπολιτικές επιδιώξεις των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αφενός, και στις δυνατότητες που παρέχει στην Τουρκία η οικονομικοπολιτική σχέση της με την ανερχόμενη ανατολή, δημιουργεί ένα ιδιαίτερα εκρηκτικό μίγμα για όποιον επικρατήσει των σημερινών εκλογών. Ένα μίγμα που δεν αποκλείει να πυροδοτήσει εμφύλιους σπαραγμούς στο εσωτερικό της, αλλά και πραξικοπήματα για τον έλεγχο της κατάστασης.

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com 

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ. και επικεφαλής του ψηφοδελτίου "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ"

Δημήτρης Καζάκης: «Από τις εταιρείες ειδικού σκοπού στα κόμματα ειδικού σκοπού»

Ποια είναι η τελευταία γραμμή άμυνας του καθεστώτος; Τα κόμματα ειδικού σκοπού. Δείτε τα. Ο Άρειος Πάγος ανακήρυξε 36 κόμματα, προκειμένου να εξαπατηθεί πρώτα και κύρια ο ψηφοφόρος που θέλει να ψηφίσει αντισυστημικά.

Δημήτρης Καζάκης*

Οι περισσότεροι πια γνωρίζουν τι είναι οι εταιρείες ειδικού σκοπού, σαν την ΑΑΔΕ, το Υπερταμείο, ή σαν τις Εταιρείες Απόκτησης και Διαχείρισης Απαιτήσεων (funds & services). Δεν είναι κανονικές εταιρείες, που συγκροτούνται για να εκφράσουν μια οικονομική δραστηριότητα. Πρόκειται αντίθετα για εταιρείες που ιδρύονται εξεπιτούτου και υπό ειδικό καθεστώς για να εκπροσωπήσουν συγκεκριμένα διαπλεκόμενα συμφέροντα στην πολιτική και την οικονομία. Όπως είναι τα συμφέροντα που επωφελούνται από το ξεπούλημα της Ελλάδας.

Σ’ αυτές όμως τις εκλογές μάθαμε ότι εκτός από εταιρείες ειδικού σκοπού, υπάρχουν και κόμματα ειδικού σκοπού. Κόμματα δηλαδή που ιδρύθηκαν από το πουθενά, από «φουνταριστούς» της τελευταίας στιγμής με διττή αποστολή, αφενός, να μην υπάρξει μια ευρεία συσπείρωση ικανή να διεμβολίσει το υφιστάμενο δοτό κοινοβούλιο και, αφετέρου, να διασκορπιστεί η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος στους πέντε ανέμους των κομμάτων ειδικού σκοπού.

Όταν οι επικοινωνιολόγοι του καθεστώτος μιλάνε για αντισυστημική ψήφο, εννοούν εκείνο το τμήμα των ψηφοφόρων που σκέφτονται να κινηθούν εκλογικά σε σχήματα και δυνάμεις εκτός κοινοβουλίου. Κι αυτή τη φορά έχει παρατηρηθεί – προς πανικό όλων των έμμισθων οργάνων του καθεστώτος – πώς όχι μόνο οι αντισυστημικοί ψηφοφόροι κινούνται σε ποσοστά άνω του 20-25% του εκλογικού σώματος, αλλά κι ένα μεγάλο μέρος της παλαιότερης αποχής θέλει να επιστρέψει στην κάλπη.

Κι έτσι, έχουμε την ένταση των παραδοσιακών τεχνικών τύφλωσης και εκφοβισμού όλων όσοι βρίσκονται σε αδυναμία να σκεφτούν εκτός πλαισίου, εκτός κουτιού. Εντείνεται επίσης και ο ανοικτός ψυχολογικός πόλεμος σε βάρος των απλών ψηφοφόρων, προκειμένου να πειστούν ότι έχουν μόνο τις επιλογές που τους υποδεικνύουν οι μιντιάρχες, το βαθύ κράτος και ο ξένος παράγοντας.

Δηλαδή, από το ράφι του πολιτικού σούπερ μάρκετ της προηγούμενης βουλής. Γι’ αυτό και οι τηλεοπτικές δημοσκοπήσεις επιμένουν να δείχνουν τους ίδιους και στην επερχόμενη βουλή. Πρόκειται για μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Θέλουν τους ίδιους γιατί είναι ήδη δοκιμασμένοι. Θέλουν τους ίδιους γιατί ξέρουν πώς θα συμβιβαστούν ακόμη και με ανοιχτή δικτατορία και «εθνική κρίση» σε βάρος του λαού και της πατρίδας. Θέλουν τους ίδιους γιατί τα έχουν συμφωνήσει ήδη από τώρα με τις ηγεσίες των κομμάτων τους για το πώς θα εκτονώσουν τη διαμαρτυρία των πολιτών, όταν επιβληθούν τα πολύ χειρότερα.

Θέλουν τους ίδιους γιατί ο λαός μας θα πρέπει για μια ακόμη φορά να διασώσει τις τράπεζες και τους τραπεζίτες με το μισθό, τη σύνταξη, τη δουλειά και τη επιχείρησή του. Γιατί η πατρίδα μας οφείλει να ακρωτηριαστεί εθνικά υπέρ της Τουρκίας, κατ’ απαίτηση του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Γιατί η Ελλάδα πρέπει να συρθεί σε μια πιο ενεργή πολιτικοστρατιωτική εμπλοκή στον παγκόσμιο πόλεμο που κήρυξε η Δύση εναντίον της Ρωσίας κι όχι μόνο.

Και τα 6 κόμματα του προηγούμενου κοινοβουλίου απέδειξαν πώς ξέρουν να βάζουν πλάτες. Ακόμη κι όταν πρόκειται για την επιβολή ανοικτής δικτατορίας – αρκεί να γίνεται στο όνομα της δημόσιας υγείας και της επιστήμης, όπως επί Χίτλερ. Ξέρουν πώς να εκτονώνουν τη λαϊκή οργή με διχαστικές πρακτικές και τζούφιες καταγγελίες κοινοβουλευτικής πρόζας.

Όμως υπάρχουν κι εκείνοι που – παρά τον εντεινόμενο ψυχολογικό πόλεμο – δεν ξεγελιούνται. Και το χειρότερο. Οι Ηρακλειδείς της πολιτικής αδιαφορίας και της αποχής δεν πείθουν σήμερα παρά μόνο τους παντελώς ηλίθιους και τους φύσει αναίσθητους, δηλαδή μόνο το λούμπεν στοιχείο, τον κοινωνικό κατιμά της ελληνικής κοινωνίας.

Πώς μπορούν λοιπόν να αντιμετωπίσουν τους αντισυστημικούς ψηφοφόρους; Πώς μπορούν να αποτρέψουν το υψηλότερο ποσοστό αντισυστημικής ψήφου της μεταπολιτευτικής περιόδου, οι οποίοι αν ψηφίσουν συσπειρωμένα μπορούν να ανατρέψουν το δοτό κοινοβούλιο και να αναδείξουν νέες δυνάμεις με άμεση προοπτική διακυβέρνησης;

Ποια είναι η τελευταία γραμμή άμυνας του καθεστώτος; Τα κόμματα ειδικού σκοπού. Δείτε τα. Ο Άρειος Πάγος ανακήρυξε 36 κόμματα, προκειμένου να εξαπατηθεί πρώτα και κύρια ο ψηφοφόρος που θέλει να ψηφίσει αντισυστημικά.

Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Κόμματα της ακραιφνούς δεξιάς, αλλά και της «επαναστατικής αριστεράς», τα οποία διατυμπανίζουν την καθαρότητα της ιδεολογικής τους σχιζοφρένειας. Μια καθαρότητα που σε όποιον έχει ακόμη σώας τα φρένας μυρίζει θυμάρι από τα σφαγεία του εμφυλίου, είτε λιβάνι από το νεκροταφείο της ιστορίας.

Έχει επίσης κόμματα της κίτρινης κάρτας και της άσπρης μπλούζας, που επιχειρούν να εκμεταλλευθούν τον απόηχο της πανδημίας, αλλά κι όσους πάσχουν από διανοητικό long Covid. Κόμματα που δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτε για την κατάσταση της χώρας, τις άμεσες απειλές που αντιμετωπίζει, αλλά και για το πώς συγκεκριμένα πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε. Ούτε που τους καίγεται καρφί για το τι συμβαίνει στη χώρα και που οδηγείται ο λαός της.

Έχει κόμματα της θρησκείας, που διδάσκουν το άσβεστο μίσος προς όλους τους αλλόθρησκους και τους αλλοεθνείς. Αλλόθρησκος βέβαια για δαύτους είναι όποιος χριστιανός δεν διακατέχεται από τη δική τους θρησκοληψία. Ενώ αλλοεθνής είναι όποιος Έλληνας δεν διαθέτει τη δική τους «καθαρότητα του αίματος». «Ξεχάστε την κατοχή και την εκποίηση της πατρίδας και αφορίστε στο πυρ το εξώτερο, όσους δεν υποτάσσονται στη μία, ορθή πίστη και στο κόμμα της,» δηλώνουν σηκώνοντας το λάβαρο της διχόνοιας. Έτοιμοι να δικάσουν, όπως κι ο Μέγας Ιεροεξεταστής, τον ίδιο το Χριστό γιατί η αγκαλιά της αγάπης του χωρούσε ισότιμα τους πάντες.

Έχει κόμματα της ενότητας, τα οποία έκαναν τα αδύνατα, δυνατά για να μην υπάρξει ενότητα, για να μην υπάρξει κανενός είδους συνεργασία. Προφασίζονται την ενότητα για να κηρύξουν τη διχόνοια. Μιλούν για εθνική ενότητα, αλλά απαιτούν τη ενότητα κάτω από το δικό τους σκήπτρο. Μιλάνε για ανοχή των διαφορετικών απόψεων, αλλά απαιτούν υποταγή στο δικό τους δόγμα. Μιλούν ενάντια στους αρχηγισμούς, αλλά απαιτούν την υποδούλωση στη δική τους νεοπλατωνική αρισταρχία, όπου ασήμαντοι, αλλά επίδοξοι ολιγάρχες εμφανίζονται ως «συλλογική ηγεσία» και μάλιστα του Έθνους!

Ποια είναι η αποστολή όλων αυτών των κομμάτων ειδικού σκοπού; Να χάσει το μπούσουλα το ψηφοφόρος και κυρίως εκείνος που δεν θέλει αυτή τη φορά να διευκολύνει το καθεστώς είτε ψηφίζοντας τα κόμματα του προηγούμενου κοινοβουλίου, είτε επιλέγοντας την αποχή. Να πάθει ίλιγγο από τα πολλά ψηφοδέλτια και να χάσει τον προσανατολισμό του. Να οδηγήσουν ειδικά όσους δεν σκέφτονται με όρους πολιτικών προγραμμάτων και θέσεων, να ψηφίσουν με όρους φαίνεσθαι, ξεκατινιάσματος, κουτσομπολιού, είτε νοσηρής ιδεοληψίας.

Και κυρίως να πετύχουν αυτό που ανησυχεί περισσότερο το υφιστάμενο καθεστώς. Να ηττηθεί η διάθεση του απλού κόσμου, των απλών ψηφοφόρων για ενότητα, για συνεργασία με σκοπό την ανατροπή.

Να τον πείσουν πώς δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα και συνεργασία ανάμεσα σε διαφορετικές δυνάμεις με οργανωτική αυτοτέλεια, διαφορετική ιδεολογία και πολιτική καταγωγή. Μια συνεργασία που κατατείνει να αναδείξει την αληθινή διαχωριστική γραμμή στην πολιτική σήμερα, όχι την επίπλαστη της δεξιάς και της αριστεράς του εμφυλίου, των πιστών και απίστων, αλλά του ξενόδουλου καθεστώτος κατοχής και εκποίησης από τη μια και από την άλλη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Κι επομένως η δική του ενότητα, η ενότητα του λαού δεν είναι εφικτή παρά μόνο κάτω από το σκήπτρο δοτών, ανίκανων και ύποπτων ηγεσιών, που ξέρουν μόνο από ιδιοτέλεια και ασκούνται στην ίντριγκα, στο διαίρει και βασίλευε.

Ειδικά τώρα, σ’ αυτές τις εκλογές, όπου για πρώτη φορά μετά το 1956 υπάρχει μια αληθινή συμμαχία διαφορετικών δυνάμεων, που ξέρουν να βαδίζουν χώρια, αλλά να χτυπούν από κοινού. Η Συμμαχία Ανατροπής. Μια συμμαχία που για πρώτη φορά μετά την Εθνική Αντίσταση είναι ικανή να εκφράσει τη δημοκρατική και πατριωτική ενότητα του λαού όχι μόνο στις εκλογές και το κοινοβούλιο, αλλά και στο πεζοδρόμιο, τις γειτονιές, τις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας.

Για να μπορέσουμε, αφενός, να αποφύγουμε τα χειρότερα και, αφετέρου, να οικοδομήσουμε μια νέα Ελλάδα της προκοπής, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Πρώτα και κύρια για τους ταπεινούς και καταφρονημένους αυτής της χώρας. 

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ. και επικεφαλής του ψηφοδελτίου "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ"

Δημήτρης Καζάκης: Ένας διάλογος με ομοϊδεάτη για το ΚΚΕ

Δημ. Καζάκης: «... το σημερινό ΚΚΕ δεν έχει καμιά ιδεολογική, ταξική και οργανωτική συγγένεια με το ιστορικό ΚΚΕ. Το ΚΚΕ του ΕΑΜ. Ούτε καν με το κόμμα που εγώ γνώρισα όταν πρωτοένταχθηκα 18 χρονών, με όλες τις τότε ιδεολογικές, πολιτικές και ταξικές αγκυλώσεις του...»

Δημήτρης Καζάκης*

Έλαβα και παραθέτω την παρακάτω επιστολή:

«Καλή σας ημέρα. Παρακολουθώ συχνά πυκνά τις ομιλίες σας γύρω από το χρέος τις λάθος αντισυνταγματικές πολιτικές που επέβαλαν οι δανειστές στους εδώ πολιτικάντηδες να ακολουθήσουν. Πραγματικά δεν βλέπω καμιά διαφορά στον λόγο δύναμης που ορθώνει το ΚΚΕ και στον δικό σας είμαι κουμουνιστής είστε κουμουνιστής ασπαζόμαστε ως ομοϊδεάτες την δημοκρατία και τα ευεργετήματα που πηγάζουν εξ αυτής ρωτώ ποιος ο λόγος της πολυδιασπασμενης αριστεράς; Δώσατε χώρο σε ένα απόκομμα της πολιτικής τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι ο τρίτος ρυθμιστικός παράγοντας της πολιτικής ζωής της χώρας επιτρέψετε ως πολυδιασπασμενης αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ο κοινωνικός κυματοθραύστης της οργής του ελληνικού νοικοκυριού από το 2008 ως σήμερα Δεν νομίζετε ότι πλέον έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου η αριστερά να βρει την Χρυσή τομή στο πώς θα μεταφράσει την ιδεολογία και στο πώς πως θα πράξε. Αρκετά με τις συνιστώσες, οι δυνάμεις της αριστεράς πρέπει να γίνουν μια. Ευχαριστώ.»

Αγαπητέ φίλε,

Μιλάς ως ομοϊδεάτης μου κομμουνιστής, αλλά δεν είμαστε ομοϊδεάτες. Διαφέρουμε ριζικά. Για μένα, όπως και για όσους πολέμησαν ιστορικά από τις γραμμές του πάλαι ποτέ ιστορικού κομμουνιστικού κινήματος - το οποίο δεν υφίσταται πια - φορέας της απελευθερωτικής πάλης δεν είναι ούτε το κόμμα, ούτε πολύ περισσότερο η αριστερά. Αυτά είναι προϊόντα της γραφειοκρατικής απολίθωσης του κόμματος και του κινήματος την περίοδο της μεταπολίτευσης. Φορέας της είναι η ίδια η τάξη και πρωτογενώς ο λαός.

Το κόμμα οφείλει να λειτουργεί ως καταλύτης, ως μέσο για την ενότητα της εργατικής τάξης και του λαού. Ποτέ της αριστεράς. Η αριστερά πάλι δεν είναι παρά ένα αποκύημα του κοινοβουλευτισμού και σε κάθε εποχή, ή συγκυρία έχει διαφορετική σημασία. Τον 19ο αιώνα ήταν οι επτανήσιοι ριζοσπάστες σαν τον Ρόκκο Χοϊδά και πλήθος πατριωτικών αναρχικών ομάδων, που ως επί το πλείστον δρούσαν μέσα από τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα της εποχής.

Στις αρχές του 20ου αιώνα αριστερά ήταν οι σοσιαλδημοκράτες σαν τον Σκληρό, τον Φιλάρετο και άλλους που λειτουργούσαν μέσω των φιλελεύθερων κομμάτων της εποχής. Μετά τον εθνικό διχασμό αριστερά ήταν μια σειρά μορφώματα που αποσχίστηκαν κυρίως από το κόμμα των φιλελευθέρων με δημοκρατικό, ή σοσιαλιστικό πρόσημο.

Η γένεση των ταξικών κομμάτων όπως ήταν το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας και το ΣΕΚΕ, μετέπειτα ΚΚΕ, αφορούσε μια εντελώς διαφορετική διαδικασία. Την εξωκοινοβουλευτική ανάδειξη νέων κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων, που αντλούσαν τη δύναμή τους απευθείας από μαχόμενες ταξικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Την αγροτιά που με το Κιλελέρ και τους αγώνες της κατακτούσε επιτέλους το δικαίωμα στη γη. Και την εργατιά που αναδεικνυόταν ως οργανωμένη δύναμη μέσα από τα σωματεία της, τα Εργατικά Κέντρα και την ίδρυση της ΓΣΕΕ, που τότε ήταν μια βαθιά ριζοσπαστική κοινωνικοπολιτική οργάνωση.

Τα ταξικά κόμματα της εποχής δεν ανήκαν στην αριστερά, ούτε ήθελαν να ανήκουν σ’ αυτήν. Ανήκαν στις τάξεις τους, τις κοινωνικές τάξεις που τα γέννησαν και από τις οποίες πρωτίστως αντλούσαν δυνάμεις και ψηφοφόρους. Να γιατί ο Ελευθέριος Βενιζέλος τα θεωρούσε απειλή για τα λεγόμενα εθνικά κόμματα, δηλαδή για τα κόμματα της φαυλοκρατίας που στο όνομα του έθνους χειραγωγούσαν αγρότες και εργάτες. Εξ ου και το ιδιώνυμο. του N.4229/24 Ιουλίου 1929 (ΦΕΚ 245/Τεύχος Πρώτον/25 Ιουλίου 1929) με τίτλο «περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών».

Ο Βενιζέλος του 1929 έτρεμε τη δυνατότητα αυτοοργάνωσης και πολιτικής ανεξαρτησίας των αγροτών και των εργατών με καταλύτη τα δικά τους κόμματα, τα οποία ήξεραν να λειτουργούν εξωκοινοβουλευτικά και πρωτογενώς ως οργανωτές των αγώνων της ίδιας της τάξης. Όχι πάνω στα πολιτικά προτάγματα της κοινοβουλευτικής φαυλοκρατίας, αλλά οικοδομώντας την ενότητα της τάξης και κατά προέκταση του λαού πάνω στα κυρίαρχα κοινά αιτήματα για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνικά δικαιώματα.

Μάλιστα, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου λίγο πριν πεθάνει το 1932 απευθυνόταν στο τότε ΚΚΕ περίπου με τα ίδια λόγια που απευθύνεσαι κι εσύ σε μένα. Καλούσε το τότε ΚΚΕ να μην διασπά την αριστερά και να αυτοδιαλυθεί ως ταξικό κόμμα για να ενταχθεί σε κάποιο από τα σχήματα της αριστεράς στο όνομα της «ενότητας της αριστεράς». Θεωρούσε ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ο φασισμός, διότι κατά τον Παπαναστασίου, η φασιστική εκτροπή – για την οποία προειδοποιούσαν οι κομμουνιστές και καλούσαν όλους τους δημοκράτες σε συνεργασία και συμπαράταξη – επίκειται λόγω της ύπαρξης του ΚΚΕ, δηλαδή των κομμουνιστών. Συνεπώς, αν αυτοδιαλυόταν σ’ έναν πολιτικό χυλό, όπως ήταν η αριστερά της εποχής και κάθε εποχής, αν προσχωρούσε σε κάποιο από τα σχήματά της, δεν θα υπήρχε τότε λόγος ανησυχίας για την επέλαση του φασισμού.

Το ΚΚΕ της εποχής εκείνης, παρά τον σεχταρισμό του, αρνιόταν την ενότητα της αριστεράς γιατί πάλευε - με τον τρόπο που καταλάβαινε - για την αντιφασιστική δημοκρατική ενότητα της εργατικής τάξης και του λαού. Ποιος είχε δίκιο; Ο Παπαναστασίου που προωθούσε την «ενότητα της αριστεράς», ή το τότε ΚΚΕ που αγωνιζόταν για τη ενότητα της εργατικής τάξης και του λαού διαμέσου της συνεργασίας όλων των δημοκρατικών δυνάμεων εναντίον του φασισμού;

Πότε επιτεύχθηκε κάτι τέτοιο;

Στην εποχή της ναζιστικής κατοχής με το ΕΑΜ, το οποίο ένωσε όλους τους πατριώτες, είτε ήταν βασιλόφρονες και τεταρτοαυγουστιανοί, είτε δημοκράτες, σοσιαλιστές και κομμουνιστές, ενάντια στη ναζιστική κατοχή και για την ελευθερία του ελληνικού λαού. Το ΚΚΕ της εποχής δεν περιχαρακώθηκε σε κανενός είδους αριστερά, έστω κι αν τα κόμματα που αρχικά ανταποκρίθηκαν στη συγκρότηση του ΕΑΜ προέρχονταν από τη βενιζελική αριστερά. Αρνήθηκε και μάλιστα πεισματικά τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς, πολέμησε εναντίον κάθε επιβολής «ιδεολογικής καθαρότητας» προκειμένου το ΕΑΜ να είναι όσο πιο ανοιχτό γίνεται στο λαό, ξεπερνώντας υπέρ του άμεσου σκοπού τις όποιες διαφορές κομματικές, ιδεολογικές και άλλες.

Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία του ΕΑΜ. Και χάρις στο ΕΑΜ αναδείχθηκε το ΚΚΕ σε κόμμα ηγετικό της τάξης, του λαού και του μαχόμενου έθνους, για να θυμηθούμε το μακαρίτη τον Γληνό. Χάρις στο ΕΑΜ το ΚΚΕ απέκτησε ιστορικότητα, έγινε δηλαδή κόμμα ιστορικό, κόμμα αγώνων και θυσιών, ταυτισμένο με τα παλλαϊκά αιτήματα για εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Ακόμη και σήμερα το ΚΚΕ υπάρχει εκμεταλλευόμενο κομματικά την ανάμνηση του ΕΑΜ, έστω κι αν η ίδια η υπάρξη του, η πολιτική του, η δράση του συνιστά ύβρη για τους χιλιάδες κομμουνιστές έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Αν το ΚΚΕ ακολουθούσε τη στρατηγική της σημερινής του ηγεσίας θα είχε καταλήξει σαν τα τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα της μεταπολεμικής και μεταπολιτευτικής περιόδου. Μια ασήμαντη σέχτα χωρίς καμιά επαφή με το λαό και την τάξη.

Ούτε καν θα μας απασχολούσε σήμερα.

Η ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ συνθηκολόγησε με τον ταξικό εχθρό και τους μηχανισμούς του «βαθέως κράτους», τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Και το έκανε συνειδητά, προκειμένου μια γραφειοκρατική κλίκα να εκμεταλλευτεί υπό καθεστώς επίσημης προστασίας την τεράστια περιουσία του κόμματος, χάρις στα εκατομμύρια δολαρίων εκ της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και τις εκατοντάδες δωρεές κινητών και ακινήτων αξιών παλιών αγωνιστών. Το 1990 το ΚΚΕ είχε στην ιδιοκτησία του αρκετά δις δραχμές σε ελληνικά ομόλογα, δολαριακές καταθέσεις εκατομμυρίων στην Τράπεζα της Ελλάδας, την Ιονική και σε offshore, μερίδια μετοχών σε αρκετές μονοπωλιακές επιχειρήσεις της Ελλάδας, (π.χ. Τυποεκδοτική, Γιώτης, Γερμανός, Άκτωρ, κοκ), όπως επίσης και δεκάδες πολύτιμα ακίνητα στο κέντρο της Αθήνας και αλλού.

Στην κομματική ηγεσία της κ. Παπαρήγα της εποχής τέθηκε το εξής δίλημμα: Ή επιλαμβάνονται οι δημόσιες αρχές για τον τρόπο κτήσης της εκτεταμένης περιουσίας του κόμματος, ή συνθηκολογείτε απόλυτα με το καθεστώς. Τότε ήμουν στο κόμμα και τα έζησα «ιδίοις όμμασι» που λένε.

Η κ. Παπαρήγα και οι όμοιοί της ούτε που ήθελαν να ακούσουν για εκποίηση της περιουσίας προς το συμφέρον του λαού, για επανεκκίνηση του κόμματος με δημόσια καταγγελία των πρακτικών που είχαν μετατρέψει το κόμμα σε μηχανισμό ξεπλύματος πολιτικού χρήματος από το εξωτερικό. Και επομένως ουσιαστική επανίδρυση του κόμματος χωρίς αργομισθίες επαγγελματικών στελεχών, χωρίς όλους εκείνους που χρηματίζονταν πρώτα από την KGB και ύστερα από την ΕΥΠ και τη CIA, χωρίς κομματικά στεγανά, χωρίς ερμητικά κλειστές και άνωθεν – και ενίοτε έξωθεν – ελεγχόμενες διαδικασίες.

Έτρεξαν αναφανδόν να κάνουν τη δεύτερη επιλογή. Και μόλις έκαναν την επιλογή τους, άνοιξαν οι κάνουλες δανείων από τις τράπεζες, διότι, αφενός δεν υπήρχαν πια τα δολάρια εκ Σοβιετικής Ένωσης, ούτε, αφετέρου, το πλήθος των μελών για να αντλεί τα χρειαζούμενα ο κομματικός μηχανισμός για τις αργομισθίες των επαγγελματικών στελεχών και την αυτοσυντήρησή του. Στο κόμμα της κ. Παπαρήγα είχε πλέον ανατεθεί συγκεκριμένος ρόλος. Της νομοταγούς κοινοβουλευτικής «επαναστατικής» αντιπολίτευσης με σκοπό τον έλεγχο και τη διάλυση κάθε κινήματος του λαού και της τάξης, που έτεινε να ξεφύγει από τα άνωθεν καθορισμένα πλαίσια της κηδεμονίας της άρχουσας τάξης και του κράτους της.

Κι έτσι οι εκ Περισσού με τη σφραγίδα του ιστορικού ΚΚΕ ανά χείρας, εγκατέλειψαν ολοκληρωτικά τις παραδόσεις και τα διδάγματα του ΕΑΜ για να αναδείξουν ως «κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης» τον εμφύλιο πόλεμο. Για να γίνουν πραματευτάδες του εμφυλίου, όπως και οι φύλαρχοι του «συμμοριτοπόλεμου».

Έστω κι αν για τον Χαρίλαο κι όλους τους άλλους παλιούς αγωνιστές του κόμματος που έτυχε να γνωρίσω, ο εμφύλιος υπήρξε κόλαφος για το κίνημα και το κόμμα, μια πανωλεθρία που δεν έπρεπε να είχε συμβεί, μια παγίδα του ταξικού εχθρού με σκοπό την απομόνωση και περιχαράκωση του ΚΚΕ. Όπως κι έγινε.

Για τους παλιούς, που είχαν μάλιστα πολεμήσει στον εμφύλιο, ήταν ένα νέο «κυλώνειο άγος» από το οποίο έπρεπε να απαλλαγεί οριστικά τόσο το κόμμα, όσο και το έθνος. Όχι με τη λήθη εκ του πονηρού, αλλά με την εθνική συμφιλίωση πάνω στη βάση της εθνικής αναγέννησης με όρους ανεξαρτησίας, δημοκρατίας και κοινωνικής ευημερίας.

Να γιατί τόσο εύκολα έπεσαν στην παγίδα της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ με πρωθυπουργό τον Τζαννετάκη και ύστερα της οικουμενικής με πρωθυπουργό το Ζολώτα. Η άρχουσα τάξη ήξερε τα αισθήματά τους, αλλά και την τραγική πολιτική τους απειρία. Έτσι με πρόφαση την υπέρβαση των εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων, εκμεταλλεύτηκε τη διάθεση για συμφιλίωση όσων είχαν πολεμήσει στον εμφύλιο και είχαν δει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να χύνεται αίμα αδερφικό, μόνο και μόνο για να κάνει τη δουλειά της. Και την έκανε.

Η συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΚΚΕ επί Παπαρήγα ήταν τόσο πλήρης, ώστε εγκατέλειψε πρώτα και κύρια τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία για να τον αντικαταστήσει με τον αγώνα εναντίον του καπιταλισμού γενικά και του «ιμπεριαλιστικού συστήματος». Όπως κάποτε ο Άγις Στίνας και όσοι από τους τροτσκιστές, αλλά κι άλλους δήθεν επαναστάτες, εξυπηρετούσαν απλόχερα την Κομαντατούρ καταγγέλλοντας το ΕΑΜ και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού, ως ιμπεριαλιστικό δάκτυλο της Βρετανίας.

Εγκατέλειψε επίσης την παραδοσιακή θέση για ενότητα της εργατικής τάξης σε ενιαία, αδιαίρετα και μάχιμα συνδικάτα, κατασκευάζοντας έναν απόλυτα διχαστικό και διασπαστικό μηχανισμό, το ΠΑΜΕ. Αυτή ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη εξυπηρέτηση που προσέφερε και προσφέρει έως σήμερα στην άρχουσα τάξη, μιας και συνέβαλε αποφασιστικά στη διάλυση των συνδικάτων και τη διάσπαση των εργατικών αγώνων. Το ΠΑΜΕ μαζί με την εξωνημένη ΓΣΕΕ αποτελούν σήμερα τη μεγαλύτερη εγγύηση ήττας κάθε εργατικού αγώνα, αλλά και απέχθειας της πλειοψηφίας των εργαζομένων προς τα συνδικάτα και τη συνδικαλιστική οργάνωση.

Εγκατέλειψε τέλος την πολιτική του ενιαίου μετώπου που γέννησε το ΕΑΜ και προώθησε την διασπαστική πολιτική της «ιδεολογικής καθαρότητας». Χάρις σ' όλες αυτές τις επιλογές η ηγεσία του ΚΚΕ απόλαυσε όλα τα οφέλη της συνθηκολόγησής της. Άνοιξαν, όπως είπαμε, επί Παπαρήγα οι τραπεζικές χρηματοδοτήσεις για δάνεια πολιτικής σκοπιμότητας, που ποτέ πριν το ΚΚΕ δεν είχε πρόσβαση. Η ίδια η κ. Παπαρήγα με το βασικό μισθό επαγγελματικού στελέχους, μετακόμισε από ένα μικρό διαμέρισμα των Εξαρχείων σε μονοκατοικία της Νέας Μάκρης. Η εκτεταμένη κομματική περιουσία κινητών και ακίνητων αξιών, όπως και ο τρόπος απόκτησής της, παρέμεινε στο παρασκήνιο. Εν αγνοία μελών και φίλων του κόμματος, αλλά εν πλήρη γνώση των κρατικών αρχών, αλλά και της Interpol.

Η άρχουσα τάξη προστάτευσε τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του κομματικού μηχανισμού, προκειμένου το κόμμα να μετατραπεί σε ΚΚΕ Α.Ε. προς όφελος όσων προσπορίζονταν εισόδημα από αυτό.

Παρόλα αυτά το 2009 απευθύνθηκα στην ηγεσία του Περισσού – παρά το γεγονός ότι είχα διαρρήξει οριστικά και αμετάκλητα τις σχέσεις μου με το ΚΚΕ από το 1996 – μέσα στην αγωνία μου για το τι θα απογίνει η χώρα με το επερχόμενο καθεστώς χρεοκοπίας. Τους είπα ότι ήρθε η ώρα το κόμμα να σηκώσει το λάβαρο ενός νέου, σύγχρονου ΕΑΜ, κι εγώ απλός στρατιώτης, αν με χρειάζονται. Τι απάντησαν οι αργόμισθοι της κομματικής ηγεσίας; Ότι μου απάντησαν οι ομόλογοι τους στο ΣΥΡΙΖΑ: Τα περί χρεοκοπίας είναι δικές μου επινοήσεις και ανυπόστατες κινδυνολογίες, διότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ισχυρός, συμμετέχει στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ και δεν θα τον αφήσουν να χρεοκοπήσει.

Όταν επιβλήθηκε έξωθεν το καθεστώς χρεοκοπίας και μάλιστα με τους χειρότερους δυνατούς όρους – όπως ακριβώς είχα προβλέψει – οι κομματάρχες του ΚΚΕ διαλαλούσαν σ' όλους τους τόνους ότι επρόκειτο όχι για αληθινή χρεοκοπία, αλλά για τρικ του κεφαλαίου. Μέχρι το Σεπτέμβριο του 2010, ο Ριζοσπάστης αναφερόταν στην χρεοκοπία μέσα σε εισαγωγικά. Κι ενώ βοούσε ο τόπος με την ψήφιση τον Μάιο του 2010 του πρώτου σχεδίου δανειακής σύμβασης, ότι η Ελλάδα έχανε την εθνική κυριαρχία, η ηγεσία του ΚΚΕ τι έκανε; Διαλαλούσε σ’ όλους τους τόνους ότι η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία δεν είναι κάτι που πρέπει να μας αφορά, γιατί αφορά την αστική τάξη και το κεφάλαιο.

Έκτοτε, η ηγεσία του ΚΚΕ έκανε τα αδύνατα δυνατά να θάψει κάθε αυθόρμητη μαζική διαμαρτυρία του λαού, κατήγγειλε τα μνημόνια μόνο ως «αντιλαϊκές πολιτικές» και δεν έθεσε ποτέ μα ποτέ - όπως δεν θέτει ακόμη και σήμερα - ζητήματα κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, του Συντάγματος και του δημοκρατικού πολιτεύματος, ώστε να καλέσει σε συσπείρωση το λαό και τις όποιες δυνάμεις ομονοούν στον κοινό στόχο. Τη μόνη «συνεργασία» που επιθυμούν οι εκ Περισσού είναι μόνο υπό τη σκέπη και την επιβολή τους. Με τους «σύμμαχους» να φωνάζουν «ζήτω το ΚΚΕ» και να τελούν υπό την κηδεμονία του κομματικού μηχανισμού. Πάντα με όρους «ιδεολογικής καθαρότητας».

Ακόμη και στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, αφού πρώτα το ΚΚΕ έπαιξε το ρόλο του λαγού για την κωλοτούμπα Τσίπρα, καλώντας το λαό σε αποχή, τι έκανε κατόπιν; Αρκέστηκε απλά να καταγγείλει την διαστροφή της ετυμηγορίας της δημοψηφίσματος χωρίς να καλέσει σε πανστρατιά κινητοποίησης του λαού και όλων των δυνάμεων του ΟΧΙ μέχρις ότου ανατραπεί το πραξικόπημα. Ούτε καν συμμετείχε επίσημα στις τεράστιες κινητοποιήσεις της 6ης και της επομένης του Ιουλίου – όπου είχαν κατέβει και πολλά απλά μέλη του ΚΚΕ – προκειμένου οι πραιτοριανοί φασίστες να τις καταστείλουν με την ησυχία τους.

Επομένως το σημερινό ΚΚΕ δεν έχει καμιά ιδεολογική, ταξική και οργανωτική συγγένεια με το ιστορικό ΚΚΕ. Το ΚΚΕ του ΕΑΜ. Ούτε καν με το κόμμα που εγώ γνώρισα όταν πρωτοένταχθηκα 18 χρονών, με όλες τις τότε ιδεολογικές, πολιτικές και ταξικές αγκυλώσεις του.

Και σαν να μην έφθανε το γεγονός ότι η ηγεσία του ΚΚΕ συνθηκολόγησε πλήρως με το πραξικόπημα της 6ης Ιουλίου 2015, το οποίο από άποψη δημοκρατικού πολιτεύματος ήταν ανάλογο της 21ης Απριλίου 1967, τι έκανε την εποχή της υγειονομικής δικτατορίας; Θα ξεχάσουμε την προσυπογραφή της ηγεσίας του ΚΚΕ στις δικτατορικές εξουσίες της κυβέρνησης στο όνομα της εργαλειοποίησης της πανδημίας και υπέρ των συμφερόντων της Pfizer;

Πότε είδες κομμουνιστές στο παρελθόν να διαδηλώνουν με μάσκες και στοιχισμένοι ανά δύο μέτρα; Πότε είδες τα παλιά χρόνια κομμουνιστές να αποδέχονται δικτατορικό καθεστώς με απαγορεύσεις κυκλοφορίας, με ουσιαστική κατάλυση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής; Πότε είδες κομμουνιστές να αποδέχονται πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, όπως ήταν τα πιστοποιητικά ανο(η)σίας; Πότε είδες κομμουνιστές να υπερασπίζονται τα κρατικομονοπωλιακά συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών στο όνομα της «αντικειμενικής επιστήμης»; Πότε ανακάλυψαν όλοι τούτοι που κόπτονται δήθεν για την ταξική τους οπτική, ότι η επιστήμη δεν είναι ταξική; Από πότε η επιστήμη των φαρμακευτικών κολοσσών και του κρατικομονοπωλιακού εγκλήματος, είναι η μόνη και αληθινή, αντικειμενική επιστήμη;

Πότε είδες τα παλιά χρόνια κομμουνιστές να υιοθετούν τη ναζιστική λογική της «φυλετικής υγιεινής» μέσω του διαχωρισμού σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους; Πότε είδες παλιά κομμουνιστές να τρέχουν ασμένως να υποστηρίξουν το πειραματικό σκεύασμα της Pfizer και την υποχρεωτικότητα των ιατρικών πράξεων που μετέτρεψε ολόκληρο τον υγιή πληθυσμό σε πειραματόζωο στο όνομα της πανδημίας; Πότε είδες κομμουνιστές τα παλιά χρόνια να θεωρούν ότι ο εκτοπισμός, όπως αυτός των υγειονομικών που αντιτάχθηκαν στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού με τα πειραματικά σκευάσματα, είναι δικαιολογημένος;

Κι όλα αυτά είμαι απόλυτα σίγουρος – γιατί τους ξέρω και τους έχω ζήσει – ότι τα έκαναν με το αζημίωτο.

To σημερινό ΚΚΕ είναι ένα κρατικομονοπωλιακό κόμμα, απόλυτα ενσωματωμένο στον εξαρτημένο, υποτελή κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό της Ελλάδας. Υπάρχει και συντηρείται απ' αυτόν μέχρις ότου πάψει να του είναι χρήσιμο ως κόμμα. Κι όταν συμβεί αυτό, θα το εξαφανίσουν, οι ίδιοι που το συντηρούν σήμερα, εν μία νυκτί.

Δουλειά του είναι να ξεφτιλίσει όσο δεν παίρνει πρώτα και κύρια τους παλιούς κομμουνιστές στα μάτια του λαού, ως απάτριδες, αντιδημοκράτες, νεοταξίτες και δουλόφρονες στην υπερεθνική εξουσία. Δουλειά του είναι να δικαιώσει εκ των υστέρων τα στρατοδικεία που καταδίκαζαν τους κομμουνιστές σαν τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, ως αντεθνικά στοιχεία. Δουλειά του είναι να πλασάρει την αντεθνική ιδεολογία όχι ως αντιδραστική ιδεολογία του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, αλλά ως δήθεν προοδευτική, ταξική και επαναστατική, μιας και το έθνος κατά τους αργόμισθους του Περισσού, είναι όπως και η οικογένεια, «αστικό κατάλοιπο»!

Κι επομένως όσοι χιλιάδες κομμουνιστές εκτελέστηκαν όπως ο Μπελογιάννης, είτε έδωσαν τη ζωή τους στους εθνικούς αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, δεν ήταν παρά ανάξιοι προδότες. Όπως κι όσοι με τον αγώνα τους πάνω στα βουνά, ή στα ξερονήσια και τους τόπους μαρτυρίου, έδωσαν μια διαφορετική ιερότητα στο θεσμό οικογένειας έναντι της αστικής εκπόρνευσης.

Σε τι διαφέρει λοιπόν αυτό το κόμμα από το ΣΥΡΙΖΑ επί της ουσίας; Μόνο σ’ ένα πράγμα. Στην αποστολή που του έχουν αναθέσει: Να κρατά σε κοινωνικό και πολιτικό λήθαργο όσους νομίζουν ότι το σημερινό ΚΚΕ είναι κάτι διαφορετικό απ’ όλα τα άλλα κόμματα. Να μεταδίδει ιδίως στους νέους την ενδημική νόσο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, μακριά από τη δύναμη της ανεξάρτητης και αυτόφωτης πάλης. Και να λειτουργεί ως εικόνισμα για προσκυνούν όσοι αδυνατούν, ή δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι άλλο το ΚΚΕ του ΕΑΜ και άλλο το τωρινό. Τέλος να αναπαράγει μέσα από τις γραμμές του στρατιές υποτακτικών ηλιθίων – του είδους που προειδοποιούσε ο Λένιν από το νεκροκρέβατό του ότι θα φέρει την καταστροφή στο κίνημα – που αδυνατούν να σκεφτούν από μόνοι τους χωρίς να παπαγαλίζουν την άνωθεν δοτή κομματική γραμμή.

Σαν μια κοπελίτσα, που άκουσα τις προάλλες στη μεγάλη διαδήλωση για τα Τέμπη, που προσπαθούσε να πείσει τους φίλους της με το εξής επιχείρημα: «Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω, αλλά να ξέρετε πώς για όλα φταίει ο καπιταλισμός!» Η εντεταλμένη αποβλάκωση σ’ όλο της το κομματικό μεγαλείο.

Ένα τέτοιο ΚΚΕ δεν είναι το αντίδοτο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το αναγκαίο συμπλήρωμά του. Είναι ο αναγκαίος στυλοβάτης του σημερινού καθεστώτος κατοχής και εκποίησης, προκειμένου να μην απελευθερωθούν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις από τον κρατικομονοπωλιακό έλεγχο. Προκειμένου το σημερινό καθεστώς δικτατορίας να διατηρεί τα προσχήματα κοινοβουλευτισμού για να εξαπατά αφελής και ανόητους.

Γι’ αυτό, αγαπητέ μου φίλε, δεν θεωρώ ότι υπάρχουν κομμουνιστές – όπως τους έμαθα και τους έζησα νέος – στο σημερινό ΚΚΕ. Ούτε σε καμιά άλλη ομάδα, φορέα, ή γκρουπούσκουλο της αριστεράς. Όσο κι αν ποζάρουν ως τέτοιοι. Άλλωστε από τοιούτους, που δηλώνουν ότι θέλουν, μόνο και μόνο για να ξεφτιλίσουν τα πάντα, έχει μπουχτίσει η κοινωνία.

Οι μόνοι κομμουνιστές που υπάρχουν – και όντως υπάρχουν – βρίσκονται στα μέτωπα πάλης του λαού μας για μια πατρίδα δίκαιη, ελεύθερη και ανεξάρτητη. Θα τους βρεις όχι να περιφρουρούν ζηλότυπα την «ιδεολογική τους καθαρότητα», αλλά αποκλειστικά και μόνο στις προσπάθειες για μια νέα, σύγχρονη εαμική ενότητα του λαού μας με τους όρους που επιβάλλουν οι συνθήκες σήμερα.

Αυτοί οι κομμουνιστές γνωρίζουν – όπως κι ο Μαρξ – ότι δεν οφείλουν την πίστη τους, ή την αφοσίωσή τους σε κανένα κόμμα, σε καμιά αριστερά, παρά μόνο πρωτογενώς στην εργατική τάξη και στον λαό. Μιας και από τότε που η ταξική πάλη αναδείχθηκε ως επιστήμη, ξέρουν πολύ καλά ότι μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι είναι σε θέση να απελευθερώσουν τον εαυτό τους από τα δεσμά. Κανείς άλλος. Κανένα κόμμα, καμιά αριστερά. Μόνο η δική τους αυτοοργάνωση από τα κάτω και η ενότητά τους πέρα και πάνω από υπαρκτές ιδεολογικές, θρησκευτικές, κομματικές διαφορές.

Όλα τα άλλα, αν δεν είναι προϊόντα εκτρώσεων υποκείμενα στον ποινικό κώδικα της ιστορίας, όπως έλεγε κι ο Γκράμσι, είναι σίγουρα εκ του πονηρού.΄

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ. και επικεφαλής του Ε.ΠΑ.Μ- Συμμαχία Ανατροπής.

Δημήτρης Καζάκης: «Από την 21η Απριλίου 1967 στην 6η Ιουλίου 2015 - Εφτά χρόνια επίσημης μνημονιακής χούντας»

Τον Απρίλιο του 1967 κατέλυσαν το κοινοβούλιο γιατί δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη διακομματική συναίνεση, που πέτυχαν τον Ιούλιο του 2015. Γι’ αυτό και έκτοτε έχουμε έναν απόλυτα δοτό, δωσίλογο κοινοβουλευτισμό, ο οποίος λειτουργεί ουσιαστικά, μαζί με τους κρατικούς θεσμούς και τη δικαιοσύνη, με το Σύνταγμα όχι του 1975, αλλά μ’ εκείνο της χούντας του 1968.

Δημήτρης Καζάκης*

Ακούστε από το κ. Βαγγέλη Μεϊμάρακη - εγγονό δωσίλογου και καταδότη της Γκεστάπο στην Κρήτη της ναζιστικής κατοχής, συνεργάτη του περιβόητου εγκληματία ναζί Σούμπερτ – και τότε άξιο ηγέτη της ΝΔ, πώς οργανώθηκε το πραξικόπημα της 6ης Ιουλίου 2015, από το δωσίλογο προσωπικό της χώρας, προκειμένου το ΟΧΙ στα μνημόνια του δημοψηφίσματος να γίνει ΝΑΙ. Συνομιλεί με τον κ. Νίκο Χατζηνικολάου, ο οποίος για το σημερινό καθεστώς είναι ότι ήταν ο κ. Μαστοράκης για τη παλιά χούντα.

Κι έτσι οι ξένοι δανειστές μαζί με τους εγχώριους εντολοδόχους τους στις ηγεσίες όλων των κόμματων της δεξιάς και της αριστεράς μπόρεσαν να συνεχίσουν ανενόχλητοι το καθεστώς κατοχής και εκποίησης της Ελλάδας.

Η τρελή φαντασίωση του Γκέμπελς για ένα πραξικόπημα με διακομματική κοινοβουλευτική συναίνεση, γίνεται για πρώτη φορά πραγματικότητα στην Ελλάδα.

Για πρώτη φορά στην ιστορία δυο και πλέον αιώνων κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, την Ευρώπη, αλλά και παγκόσμια, το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας και μάλιστα ενός δημοψηφίσματος αγνοήθηκε και ανατράπηκε όχι από τα τανκς, αλλά από το σύνολο των πολιτικών αρχηγών, οι οποίοι συναντήθηκαν την επομένη υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο. Απ' όλους, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Κουτσούμπα, ΓΓ του ΚΚΕ, ο οποίος κατήγγειλε μεν το γεγονός αλλά δεν κήρυξε παλλαϊκό συναγερμό με το λαό στους δρόμους σ' ένα νέο ανένδοτο έως ότου ανατραπεί το νέο πραξικόπημα.

Από άποψη νομικοπολιτική και Συντάγματος, το πραξικόπημα της 6ης Ιουλίου 2015 δεν διαφέρει σε τίποτε από το αντίστοιχο της 21ης Απριλίου 1967, εκτός από τη μορφή. Τότε χρειάστηκε να καταλυθεί το κοινοβούλιο, διότι οι ενορχηστρωτές του πραξικοπήματος εκτός και εντός Ελλάδας, δεν μπορούσαν να πειθαναγκάσουν τα κόμματα του κοινοβουλίου. Παρά την εθελοδουλία και της τότε πολιτικής ηγεσίας, η συναίνεση σε κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητη.

Κυρίως λόγω του τρόμου που ενέπνεε η εγρήγορση του ίδιου του λαού, ο οποίος επί 72 ημέρες μετά τα Ιουλιανά του 1965 βρισκόταν κατά εκατοντάδες χιλιάδες κάθε μέρα στους δρόμους. Παρά την άγρια και αιματηρή καταστολή.

Το πραξικόπημα μπόρεσε να επιβληθεί όταν οι ηγεσίες του κέντρου και της αριστεράς της εποχής κατόρθωσαν να αναστείλουν τις κινητοποιήσεις και έστειλαν το λαό – απογοητευμένο – στο σπίτι του να περιμένει τις εκλογές του Μαΐου 1967. Έτσι μπόρεσε να επιβληθεί η 21η Απριλίου με τα τανκς, χωρίς ουσιαστικά καμιά αντίσταση, συλλαμβάνοντας το σύνολο των πολιτικών αρχηγών με τις πιτζάμες.

Τον Απρίλιο του 1967 κατέλυσαν το κοινοβούλιο γιατί δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη διακομματική συναίνεση, που πέτυχαν τον Ιούλιο του 2015. Γι’ αυτό και έκτοτε έχουμε έναν απόλυτα δοτό, δωσίλογο κοινοβουλευτισμό, ο οποίος λειτουργεί ουσιαστικά, μαζί με τους κρατικούς θεσμούς και τη δικαιοσύνη, με το Σύνταγμα όχι του 1975, αλλά μ’ εκείνο της χούντας του 1968. Με τη μορφή βεβαίως ενός «παρασυντάγματος», που απαρτίζεται από πλήθος νόμων και κυβερνητικών πράξεων συνταγματικής εκτροπής, όπως και αποφάσεων βάρβαρης αντισυνταγματικότητας των ανωτάτων δικαστηρίων, αλλά νομιμοποιείται από τη διακομματική συναίνεση και τη ψήφο ενός απόλυτα εξαθλιωμένου και φοβισμένου λαού.

Στις 6 Ιουλίου 2015 πέθανε οριστικά και αμετάκλητα όχι μόνο το δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά και η επίσημη κομματική αριστερά, όλων των αποχρώσεων. Δηλαδή η αριστερά της μεταπολίτευσης, η οποία βρισκόταν καθηλωμένη στο νεκροκρέβατο για πολλά χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1990. Από τότε επιβιώνει μόνο ως ζόμπι χάρις στις πλουσιοπάροχες κρατικές – πάνω και κάτω από το τραπέζι – επιχορηγήσεις, τον πακτωλό δανείων από το τραπεζικό καρτέλ, αλλά και τα «τυχερά» από τα ποικίλα κυκλώματα μεγαλοεργολάβων και ολιγαρχών. Επιβιώνει ως κρατικομονοπωλιακή αριστερά.

Όταν η αριστερά νίπτει τη δεξιά και οι δυο το πρόσωπο της εξουσίας.

Σκληροί αγώνες δεκαετιών, φυλακές, ξερονήσια, εκτοπίσεις, βασανιστήρια στα πιο πέτρινα χρόνια της Ελλάδας για δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές της πάλαι ποτέ διωκόμενης αριστεράς κι όχι μόνο – οι οποίοι έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν, κατέθεσαν ακόμη και τη ζωή τους για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την πατρίδα – μετατράπηκαν σε εμπορεύσιμο είδος στο τραπέζι της κομματικής συναλλαγής. Για αργομισθίες, για θώκους και επιχορηγήσεις. Εικόνισμα για την αποβλάκωση των πιστών, όπως συμβαίνει πάντα με κάθε λογής θρησκόληπτη σέχτα, αλλά και άλλοθι των επιτηδείων της εκάστοτε ηγεσίας που σκέφτονται αποκλειστικά και μόνο με όρους ιδιοτέλειας.

Από τότε ότι αισχρό κι αν συμβαίνει στη χώρα μας, όσο παρανοϊκό κι αν είναι, ακόμη και η αναβίωση της υποχρεωτικότητας των ιατρικών πρωτοκόλλων της «φυλετικής υγιεινής» για τον εκφασισμό της εγχώριας και παγκόσμιας πολιτικής, η μόνιμη επωδός της επίσημης αριστεράς είναι πάντοτε η ίδια: «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!» Προκειμένου να διακηρύξει την πολιτική αδιαφορία μιας και στον καπιταλισμό δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτε άλλο εκτός από το να συντηρείς με τη ψήφο σου και την αδράνειά σου τα κόμματα των επαγγελματιών της επιτήδειας τέχνης της ξεπούλας, όπως έλεγε ο Γιάννης Σκαρίμπας.

Την εποχή του πραξικοπήματος του 2015 ένα από τα πολλά δημοσιεύματα, που εξέφραζαν την ανακούφιση των κυρίαρχων ελίτ για την ταύτιση της επίσημης δεξιάς με την επίσημη αριστερά, έλεγε: «Όταν ο Massimo D'Alema έγινε πρωθυπουργός το 1998, μία από τις ψήφους υπέρ του προήλθε από τον Gianni Agnelli, ο οποίος δικαιολογήθηκε υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες μια αριστερή κυβέρνηση είναι η μόνη που μπορεί να ασκήσει δεξιές πολιτικές. Τα σημερινά ελληνικά γεγονότα θυμίζουν αυτά τα λόγια, κυρίως όταν σκεφτόμαστε τη στήριξη που εγγυάται η Άνγκελα Μέρκελ στον Αλέξη Τσίπρα, που καλείται να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς καταργώντας τις βρεφικές συντάξεις και ιδιωτικοποιώντας πολλά περιουσιακά στοιχεία: σήμερα τα αεροδρόμια και αύριο (ίσως) νησιά.» (Carlo Lottieri, Se la sinistra è costretta a copiare ricette di destra, Il Giornale, 25 Agosto 2015)

Η αριστερά βέβαια δεν κατόρθωσε να πουλήσει τα νησιά – αν και εισήγαγε το Υπερταμείο, που είναι σε θέση να το κάνει. Ωστόσο, χρειαζόταν και η δεξιά, δηλαδή η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κι έτσι μαζί από κοινού μετά τις εκλογές θα νομιμοποιήσουν το ξεπούλημα των νησιών και του Αιγαίου στην Τουρκία, υπό την αιγίδα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στο όνομα της «ελληνοτουρκικής φιλίας» και της «αποφυγής του πολέμου».

Όσο περισσότερο ο διαχωρισμός σε δεξιά και αριστερά για τις κορυφές δεν σημαίνει απολύτως τίποτε, έκτος από μια κατανομή ρόλων πρόζας – όπως των ηθοποιών σε μια παράσταση – για την εξαπάτηση του φιλοθεάμονος κοινού. Τόσο περισσότερο για τον απλό κόσμο και ειδικά για τους νέους, επιβάλλεται από την επίσημη προπαγάνδα της πολιτικής και της τέχνης ως ένας βαθύς φυλετικού τύπου διαχωρισμός που δεν επιτρέπει την αναγκαία ενότητα στις τάξεις του λαού.

Έχουμε ανοικτούς λογαριασμούς αίματος…

Το πραξικόπημα του 2015 συνέβη με τη δικαιοσύνη να τυρβάζει περί άλλων και, για μια ακόμη φορά, να σφυρίζει αδιάφορα. Μόνο ο λαός αντέδρασε με μια τεραστίων διαστάσεων διαδήλωση το βράδυ της ίδιας ημέρας, η οποία κυριολεκτικά αιματοκυλίστηκε από την πιο άγρια – απ' όσες έχω προσωπικά βιώσει – καταστολή με χημικά, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και ρόπαλα των πραιτοριανών εν στολή. Πολλοί από δαύτους σε ευδιάκριτο σημείο πάνω στα κράνη τους, έφεραν υπερήφανα τα σύμβολα του χιτλερισμού, της χούντας και της χρυσής αυγής. Και επιτέθηκαν εναντίον των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών στην πλατεία Συντάγματος αλαλάζοντας, όπως κάποτε οι βασιβουζούκοι σε ρεσάλτα πλιάτσικου και σφαγής αθώων, «τώρα θα σας δείξουμε ποιος έχει την εξουσία»!

Από τότε, τόσο για μένα, αλλά και για όλους όσοι έχουν μείνει αμετανόητοι και αμετακίνητοι, έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς αίματος με όλους εκείνους που επέβαλλαν το πραξικόπημα της 6ης Ιουλίου 2015. Πολλοί, όπως κι εγώ, ορκιστήκαμε τότε στο αίμα των αθώων εκείνης της νύχτας, στο αίμα που είδα να τρέχει στο πρόσωπο του παιδιού μου, όχι μόνο να παλέψουμε για τη δημοκρατία και την πατρίδα ως το τέλος, αλλά να μην ησυχάσουμε αν δεν καθίσουν όλοι τους στο σκαμνί.

Κανένα δημοκρατικό πολίτευμα, καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να θεμελιωθεί στέρεα, αν δεν υπάρξει «τυραννοκτονία», αν δεν υπάρξει απόδοση ποινικών ευθυνών για τους σφετεριστές και τους πραξικοπηματίες, αν δεν ξεριζωθεί επιτέλους ο δωσιλογισμός από την πατρίδα μας. Κι αυτές οι εκλογές είναι στο χέρι μας να γίνουν το πρώτο αποφασιστικό βήμα.

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: Η "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ" είναι Ένωση κομμάτων και προσωπικοτήτων (vid)

Ο Δημήτρης Καζάκης,  Πρόεδρος ΕΠΑΜ- Επικεφαλής του ενωτικού ψηφοδελτίου συνασπισμού κομμάτων "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ", στην εκπομπή "Για την Οικονομία" με το δημοσιογράφο Κώστα Πορτοκάλη....

Δημήτρης Καζάκης: «Η πολιτική αποχή είναι μια βλακεία που επινοούν οι παλιάνθρωποι για να εξαπατήσουν τους ηλίθιους»

Μ’ ένα ποσοστό που συχνά δεν ξεπερνά το 40% του εκλογικού σώματος, ψηφίζονται συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις. Όλες, τις πλείστες φορές, απόλυτα ελεγχόμενες και εξαγορασμένες. Χάρις στην πολιτική αδιαφορία που επιτρέπει στους επαγγελματίες της κομματικής ίντριγκας και αργομισθίας να ελέγχουν κόμματα και ψηφοφορίες.  

 

Δημήτρης Καζάκης* 

Πρόσφατα ένας φίλος ρώτησε: «Επειδή και πρόσφατα άκουσα από συνταγματολόγο ότι ένα 60% αποχή δεν επιτρέπει το σχηματισμό κυβέρνησης, πείτε μου σας παρακαλώ αν αυτό ισχύει…» 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από δαύτην. Το ιδανικό για το υφιστάμενο καθεστώς είναι να ψηφίζει μόνο το 30% του εκλογικού σώματος, που οι μετρήσεις τους δείχνουν ότι βρέξει-χιονίσει, ανεξάρτητα παθημάτων και καταστροφών, πάσχουν από τέτοια κομματική ιδρυματοποίηση που δεν μπορούν ούτε καν να διανοηθούν ότι πρέπει να σκεφτούν εκτός του άνωθεν κι έξωθεν επιβεβλημένου πλαισίου. Ενώ το υπόλοιπο 70% οφείλει να οδηγηθεί στην αποχή και την πολιτική αδιαφορία.

Άλλωστε, έτσι δεν λειτουργούν οι περισσότερες από τις περιλάλητες δήθεν δημοκρατίες του «ελεύθερου κόσμου»; Μ’ ένα ποσοστό που συχνά δεν ξεπερνά το 40% του εκλογικού σώματος, ψηφίζονται συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις. Όλες, τις πλείστες φορές, απόλυτα ελεγχόμενες και εξαγορασμένες. Χάρις στην πολιτική αδιαφορία που επιτρέπει στους επαγγελματίες της κομματικής ίντριγκας και αργομισθίας να ελέγχουν κόμματα και ψηφοφορίες.

Μόνο έτσι η «η δημοκρατία γίνεται ο παράδεισος που ονειρεύονται οι πιο αδίστακτοι κεφαλαιούχοι», όπως έγραφε ο Ζορζ Σορέλ.[2] Πρώτα και κύρια χάρις στην πολιτική αποχή και την αδιαφορία.

Επομένως, από τότε που ο άνθρωπος υποβαθμίστηκε σε άτομο, σε ιδιώτη – που καθόλου τυχαία στην αρχαιότητα ισοδυναμούσε με τον ηλίθιο – υπήρχαν πάντα κάθε λογής επιτήδειοι και παλιάνθρωποι που εμφανίζονταν ως προφεσόροι της πολιτικής αποχής και αδιαφορίας. Και πάντα οι πιο ιδιώτες – με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης – έπεφταν στην παγίδα.

Η πιο αθώα εκδοχή της πολιτικής αποχής είναι εκείνων που δεν βρίσκουν τι να ψηφίσουν, ενώ ψάχνουν. Όμως γνωρίζουν ότι η πολιτική αποχή δεν είναι πράξη αδιαφορίας, αλλά πράξη απελπισίας και αδιεξόδου. Κάθε άλλο παρά πράξη αντίστασης, αμφισβήτησης, ή διαμαρτυρίας.

Υπάρχει και η αποχή που προφασίζεται ότι δήθεν δεν συμβιβάζεται με το κατεστημένο γι’ αυτό και δεν συμμετέχει. Δεν υπάρχει τίποτε πιο πρόστυχο, τίποτε πιο επιτήδειο, τίποτε πιο ανόητο. Δεν είναι τυχαίο ότι συνιστά τη σχεδόν μόνιμη επωδό πολλών γνωστών τηλεπερσόνων και δημοσιολογούντων του μιντιακού λάιφ στάιλ.

Δεν είναι τυχαίο ότι λανσάρεται από παντού ως μόδα της «κοινωνίας του θεάματος», ή ορθότερα της επίσημης κοινωνίας του φαίνεσθαι. Ενώ η συνειδητή στράτευση σε ιδέες, οράματα, αιτήματα και πολιτικές που ανατρέπουν στην πράξη όλα τα δεδομένα, όλα όσα φαντάζουν αδύνατα, δεν είναι παρά ενασχόληση για λίγους περίεργους και γραφικούς. Αυτό μας διδάσκουν από τα γεννοφάσκια μας.

Όμως όποιος διαθέτει στοιχειώδη ευφυία δεν μπορεί παρά να απαντά σ' όλα αυτά με τον ίδιο προκλητικό τρόπο που απαντούσε ο Μπέρναρντ Σο: «Ο λογικός άνθρωπος προσαρμόζεται στον κόσμο: ο παράλογος επιμένει στην προσπάθεια να προσαρμόσει τον κόσμο στον εαυτό του. Επομένως, όλη η πρόοδος εξαρτάται από τον παράλογο άνθρωπο. Ο άντρας που ακούει τη Λογική χάνεται: Η λογική υποδουλώνει όλους όσοι το μυαλό τους δεν είναι αρκετά δυνατό για να την κυριαρχήσουν.»[3]

Ή όπως απαντούσε ένας από τους πιο σημαντικούς μελετητές του Δον Κιχώτη, ο Ισπανός Miguel de Unamuno: «Είναι παράλογο, λέτε; Και ποιος ξέρει τι είναι παράλογο; Ακόμα κι αν ήταν! Μόνο ο άνθρωπος που επιχειρεί το παράλογο είναι ικανός να νικήσει το αδύνατο. Δεν υπάρχει τρόπος να χτυπήσεις το καρφί στο κεφάλι παρά μόνο αν χτυπήσεις το πέταλο εκατό φορές. Πάνω απ 'όλα, υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να θριαμβεύσετε πραγματικά: να ξεπεράσετε τη γελοιοποίηση [από τους άλλους].»[4]

Στο κάτω-κάτω της γραφής «δεν μπορεί να γίνει τίποτε,» κατά το ρεφρέν της πασίγνωστης πια μπαλάντας του ηλίθιου. Μιας και ο μαλθακός στο νου, δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι άλλο είναι το δύσκολο κι άλλο το αδύνατο. Όπως ο εκ πεποιθήσεως άεργος τεμπέλης, έτσι κι ο θιασώτης του «τίποτε δεν γίνεται» εκλαμβάνει το δύσκολο ως αδύνατο.

Έστω κι αν όπως το έθετε ο Σερ Ουίλιαμ Σκοτ τα πράγματα είναι αλλιώς: «Δύσκολο, εννοείς Τζόρντι, όχι αδύνατο. Κάτι είναι αδύνατο, είτε γιατί εκ φύσεως δεν γίνεται, exempli gratia [παραδείγματος χάριν] να κάνεις το δύο, τρία. Είτε για λόγους ηθικής, ώστε να γίνει η αλήθεια, ψέμα. Όμως, αυτό που είναι μόνο δύσκολο, τότε μπορεί να συμβεί, με τη βοήθεια της σοφίας και της υπομονής.»[5]

[1] Μ. Bakunin: «Zum Programm der Demokratie», Die Zukunft, Nr. 230, 19. Juni 1868.
[2] Georges Sorel: Reflections on Violence. Cambridge: Cambridge University Press, 1999, 222.
[3] Bertrand Shaw, Man and Superman with the Revolutionist’s Handbook and Maxims for Revolutionists. London: Constable & Company, Ltd., 1929, 238.
[4] Selected Works of Miguel de Unamuno. Volume 3. Our Lord Don Quixote. The Life of Don Quixote and Sancho with Related Essays. Princeton: Princeton University Press, 1967, 146. [5] Sir Walter Scott: The fortunes of Nigel. London: T. Nelson & Sons, Ltd., 1913, 484.

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

 (*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: «Ετοιμαστείτε για το μεγαλύτερο κούρεμα καταθέσεων και εισοδήματος που είδαμε ποτέ»

Δημήτρης Καζάκης: «Η έκρηξη «σορταρίσματος» προδικάζει κραχ στο πολύ άμεσο μέλλον. Ίσως πολύ νωρίτερα από το τέλος του έτους. Αυτό που πυροδοτεί τη φρενίτιδα του short selling είναι όταν συσσωρεύεται μεγάλο ύψος «κρυμμένων ζημιών» στα τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά ενεργητικά...»

Δημήτρης Καζάκης*

ΑΔΥΝΑΤΩ να κατανοήσω γιατί ο απλός κόσμος δεν τρέχει να αδειάσει καταθετικούς λογαριασμούς και θυρίδες από τις τράπεζες. Τι περιμένει; Να χάσει τις λιγοστές αποταμιεύσεις του;  Να μην μπορεί να εισπράξει ούτε μισθό, ή σύνταξη, γιατί θα έχουν δεσμευτεί υπέρ των τραπεζών;

Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει όλους αυτούς που βγαίνουν και τον διαβεβαιώνουν ότι δεν τρέχει τίποτε σοβαρό κι ότι οι τράπεζες – ειδικά σε μια από τις πιο χρεοκοπημένες χώρες του πλανήτη, την Ελλάδα – είναι ασφαλείς. Τις ίδιες εγγυήσεις δεν έδιναν και πριν οδηγηθεί η Ελλάδα στα μνημόνια;

Τα ίδια δεν διαβεβαίωναν οι ίδιοι και οι ομογάλακτοί τους τους αδελφούς Κυπρίους λίγο πριν το 2013 δημευθούν οι καταθέσεις τους προκειμένου να διασωθούν οι τράπεζες και το περιβόητο ευρώ; Ποιος προειδοποίησε έγκαιρα τους Κυπρίους τότε ότι αν δεν αποτραβηχτούν από τις τράπεζες θα χάσουν τα λεφτά τους; Κανείς, με εξαίρεση τον γράφοντα.

Γιατί λοιπόν τους πιστεύουμε; Επειδή το παπαγαλίζουν οι τηλεοράσεις; Διότι δήθεν είναι ειδικοί; Οι περισσότεροι από δαύτους δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται, ενώ οι ελάχιστοι που γνωρίζουν, καθησυχάζουν το κοινό επίτηδες γιατί ξέρουν πολύ καλά αυτό που αναπόφευκτα έρχεται μέσα στους επόμενους μήνες.

Ο εφησυχασμός και οι διαβεβαιώσεις έχουν μεγάλη σημασία γι’ όλους αυτούς όχι μόνο για εύλογους πολιτικούς λόγους, αλλά και για να δώσουν την ευκαιρία στους μεγάλους κερδοσκόπους να επανατοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους σε ασφαλή καταφύγια, πριν το κραχ και τους «γύπες» της χρηματαγοράς να ξεκοκαλίσουν τα κουφάρια των τραπεζών μεγάλης κεφαλαιοποίησης, πριν υπάρξει γενικευμένο bank run. Δηλαδή, πριν η αντίδραση του καταθέτη και του κατόχου επενδυτικών προϊόντων, οδηγήσει στο αναμενόμενο κραχ.

Για παράδειγμα, τα Hedge Funds τις δυο-τρεις τελευταίες εβδομάδες του Μαρτίου αποκόμισαν πάνω από 7 δις δολάρια σε κέρδη από «σορτάρισμα» των τραπεζικών μετοχών. Σύμφωνα με τους Financial Times (5/4/2023) «τα hedge funds πραγματοποίησαν κέρδη άνω των 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων ποντάροντας εναντίον τραπεζικών μετοχών κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης που συγκλόνισε τον κλάδο, τη μεγαλύτερη από την οικονομική κρίση του 2008.» Τονίζοντας επίσης ότι «ο Μάρτιος των short sellers ήταν ο μεγαλύτερος για τον τραπεζικό τομέα από το 2008».

Η έκρηξη «σορταρίσματος» προδικάζει κραχ στο πολύ άμεσο μέλλον. Ίσως πολύ νωρίτερα από το τέλος του έτους. Αυτό που πυροδοτεί τη φρενίτιδα του short selling είναι όταν συσσωρεύεται μεγάλο ύψος «κρυμμένων ζημιών» στα τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά ενεργητικά.

Ενώ πριν το κραχ του 2008 η φρενίτιδα σορταρίσματος προκλήθηκε από τις «κρυμμένες ζημιές» σε παράγωγα (CDS & CDO) κυρίως subprime loans, τα οποία αναφέρονται σε συμφωνίες πίστωσης, ή δανείου για δανειολήπτες με φτωχό πιστωτικό ιστορικό, συνήθως υπό δυσμενείς συνθήκες, όπως υψηλά επιτόκια. Αυτή τη φορά η φρενίτιδα αφορά πρωτίστως σε super-prime loans, δηλαδή σε πιστώσεις και δάνεια – όπως επί παραδείγματι τα αμερικανικά ομόλογα, ή οι start-up υψηλής τεχνολογίας – που θεωρούνται ότι έχουν εξαιρετική πίστωση και ενέχουν τον μικρότερο κίνδυνο για δανειστές και πιστωτές.

Ο σχετικός πίνακας των Financial Times, που παραθέτουμε, είναι ενδεικτικός για το τι πυροδότησε την τρέχουσα τραπεζική κρίση. Η ουσιαστική απόσυρση επενδυτικών τίτλων (απούλητων και διακρατούμενων) από τις χρηματαγορές έφτασαν στο πρωτοφανές ρεκόρ των 600 δις δολαρίων.

Κι αυτό οφείλεται μεν και στην εκτίναξη των επιτοκίων λόγω πληθωρισμού, αλλά κυρίως στις επιβαλλόμενες κυρώσεις της Δύσης εναντίον της Ανατολής, οι οποίες ουσιαστικά αφαίρεσαν ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας αγοράς χρήματος από τον άμεσο κερδοσκοπικό έλεγχο της χρηματιστικής αγοράς της Ουάσιγκτον.

Οι αιτίες βέβαια είναι πολύ βαθύτερες, όπως έχουμε αναλύσει επανειλημμένα αλλού. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι αδύνατον η παγκόσμια παραγωγή να παρακολουθήσει την τρομακτική υπερσυσσώρευση χρηματικού και χρηματιστικού κεφαλαίου, που σήμερα υπερβαίνει πολύ περισσότερο το παγκόσμιο ΑΕΠ. Ακόμη και σε σύγκριση με το 2008.

Επομένως, η κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών ενεργητικών είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη. Ότι κι αν πράξουν προληπτικά οι κυβερνήσεις με διασώσεις τραπεζών, με όσο τσάμπα χρήμα κι αν ενισχύσουν μαζί με τις κεντρικές τράπεζες τα τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά ενεργητικά. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να ενισχύσουν την όρεξη των «γυπών», δηλαδή των short sellers και να προσδώσουν μεγαλύτερη εκρηκτική ισχύ στο επερχόμενο κραχ. Έστω κι αν το αναβάλουν για λίγους μήνες.

Όποιοι λοιπόν καθησυχάζουν τους απλούς πολίτες ότι οι τράπεζες είναι ασφαλείς κι επομένως τα λεφτά και το βιός τους δεν κινδυνεύει, τότε δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Είτε πρόκειται για κατ’ επάγγελμα ανόητους, όπως είναι όλοι αυτοί που εμφανίζονται ως ειδικοί περιφέροντας τίτλους χωρίς αντίκρισμα, είτε θέλουν σκόπιμα να αποκοιμίσουν τον κόσμο, προκειμένου οι «γύπες» να κάνουν ήσυχα τη δουλειά τους.

Κι ενώ κυρίως οι μεγαλομέτοχοι τραπεζών διεθνώς και της χώρας μας αγωνίζονται να διασώσουν όσα μπορούν επανεπενδύοντας κυρίως σε ξένα ομόλογα και κρυπτονομίσματα, πληρώνουν ένα πλήθος ειδικών για να καθησυχάζουν τον απλό κόσμο. Η El Pais π.χ. πρόσφατα (3/4/2023) παρατηρούσε ότι «ο μεγάλος νικητής μέχρι στιγμής φέτος είναι το bitcoin — όχι οι μετοχές, ο χρυσό, ή το πετρέλαιο. Τους πρώτους τρεις μήνες του 2023, έχει σημειώσει άλμα 70% σε αξία.»

Πρόκειται για μια εντυπωσιακή αύξηση που οφείλεται κυρίως σε επανατοποθετήσεις κεφαλαίων που φεύγουν μαζικά από τις τράπεζες. Και μάλιστα τις τράπεζες μεγάλης κεφαλαιοποίησης.

Ποιος λοιπόν είναι τόσο, μα τόσο ανόητος ώστε να πιστέψει τις διαβεβαιώσεις ότι ένας από τους μεγαλύτερους οφειλέτες διεθνώς, η Ελλάδα, με «συστημικές τράπεζες» κουφάρια, οι οποίες επιβιώνουν διαμέσου της τοκογλυφίας με τις ηλεκτρονικές συναλλαγές, αλλά και την κερδοσκοπία με το κρατικό χρέος, έχει εγγυημένες τις αποταμιεύσεις του;

Τα σχέδια bail in, δηλαδή δήμευσης των καταθέσεων, αποθεματικών και περικοπών των πολλών επενδυτικών τίτλων – όπως αμοιβαίων κεφαλαίων, ασφαλιστικών συμβολαίων, ομολόγων, κοκ – είναι ήδη έτοιμα. Βρίσκονται στο συρτάρι και περιμένουν να περάσουν οι εκλογές για να αναλάβει, πιθανόν, μια νέα «κυβέρνηση ειδικού σκοπού».

Μια κυβέρνηση δηλαδή σαν εκείνη του Παπαδήμου το 2012, προκειμένου να εφαρμοστεί ένα νέο ακόμη πιο δραστικό πρόγραμμα διάσωσης υπέρ των τραπεζών και των funds. Πολύ πιο άγριο από το περίφημο PSI. Χωρίς αυτή τη φορά την έστω εικονική μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους.

Στο συρτάρι βρίσκεται ήδη έτοιμο και το νέο ασφαλιστικό, που οι εκθέσεις της Κομισιόν απαιτούν για τους Έλληνες. Οι νέοι φόροι για τα πρωτογενή πλεονάσματα, οι νέες ιδιωτικοποιήσεις ειδικά του νερού, κοκ. Πρόκειται για απαιτήσεις πρώτα και κύρια της Κομισιόν, προκειμένου να συνεχιστεί η λεγόμενη διάσωση της Ελλάδας.

Είναι το προαποφασισμένο πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης, ανεξαρτήτως κομματικής σύνθεσης. Εκτός κι αν συμβεί η έκπληξη, που τόσο τρέμουν. Εκτός κι αν βρεθούν στη Βουλή δυνάμεις σαν το ΕΠΑΜ και τη Συμμαχία Ανατροπής, που δεν θα επιτρέψουν να εφαρμοστεί ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Οι εντολές έξωθεν και άνωθεν έχουν διεκπεραιωθεί. Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης διεξάγουν ολόκληρη εκστρατεία εκατοντάδων εκατομμυρίων αποκοίμισης και αποπροσανατολισμού, προκειμένου ο κόσμος να μην αντιληφθεί τι του ετοιμάζουν για την επομένη. Τα κόμματα, τα οποία οι γνωστοί μας διαπλεκόμενοι δημοσκόποι θέλουν να βρίσκονται στην αυριανή βουλή έχουν πλήρως ευθυγραμμιστεί – έναντι αφειδών χορηγιών, δανείων και ποικίλων άλλων ανταλλαγμάτων για τις προεκλογικές τους ανάγκες.

Οι δε δελφίνοι διεκδικούν το σκήπτρο της εξουσίας για να προχωρήσουν από μόνοι τους αν το θελήσει ο «ξένος παράγοντας», στη χειρότερη προσαρμογή σε βάρος των απλών πολιτών από τότε που εισήχθησαν για πρώτη φορά τα μνημόνια. Γι’ αυτό και διαγκωνίζονται για το ποιος θα εξαπατήσει το εκλογικό σώμα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. «Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς.» Έτσι δεν μας λέει τόσο η δεξιά, όσο και η επίσημη αριστερά;

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

 (*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: «Γιατί πάμε σε εκλογές στις 21 Μαΐου;»

Οι διπλές, αν χρειαστούν, εκλογές συνιστούν το μέσο για να παραχθεί «ισχυρή διακυβέρνηση» παρά και ενάντια στη θέληση του λαού, ώστε  ακόμη και τις λιγοστές πολιτικές ελευθερίες που έχουν απομείνει....

Δημήτρης Καζάκης* 

Ο Λουδοβίκος του Μαξίμου εξήγγειλε τις εκλογές λέγοντας: «Η χώρα και οι πολίτες χρειάζονται καθαρούς ορίζοντες και σε πείσμα όσων διέδιδαν τα αντίθετα σενάρια οι εθνικές εκλογές θα διεξαχθούν στη λήξη της τετραετίας, όπως εξ αρχής είχα δεσμευτεί. Θα γίνουν την Κυριακή 21 Μαΐου. Αν χρειαστεί δεύτερη αναμέτρηση ώστε να ακυρωθεί η περιπέτεια της απλής αναλογικής, αυτή θα πραγματοποιηθεί το αργότερο μέχρι τις αρχές Ιουλίου.»

Με άλλα λόγια, οι εκλογές αυτές γίνονται για να «ακυρωθεί η περιπέτεια» όχι απλά και μόνο της απλής αναλογικής, αλλά του δημοκρατικού πολιτεύματος στο σύνολό του. Τουλάχιστον, όπως αυτό τεκμαίρεται από το Σύνταγμα του 1975.

Οι διπλές, αν χρειαστούν, εκλογές συνιστούν το μέσο για να παραχθεί «ισχυρή διακυβέρνηση» παρά και ενάντια στη θέληση του λαού, ώστε να καταλύσει ακόμη και τις λιγοστές πολιτικές ελευθερίες που έχουν απομείνει. Άλλωστε, όλες οι εκτροπές από τη συνταγματική έννομη τάξη, αλλά και οι χούντες έως τον φασισμό και το ναζισμό δεν γεννήθηκαν από την «ακυβερνησία», αλλά ως έσχατο μέσο της κυρίαρχης ελίτ για να διασφαλίσει «ισχυρές κυβερνήσεις» απέναντι στο λαό.

Οι κυβερνώντες εντός και κυρίως εκτός Ελλάδας, γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι αδύνατο να συνεχίσει η χώρα μας στον ίδιο μονόδρομο – στο μονόδρομο της απόλυτης χρεωκοπίας εντός μιας καταρρέουσας διεθνώς «νομισματικής ένωσης», η οποία απειλεί να παρασύρει στα τάρταρα όλα τα κράτη-μέλη της – χωρίς να θωρακιστεί η εξουσία απέναντι στη διαμαρτυρία των λαϊκών στρωμάτων.

Γι’ αυτό θέλουν να μετατρέψουν το παρόν εικονικό κοινοβούλιο – το οποίο έχει παραιτηθεί της αυτονομίας του για να λειτουργεί και να αποφασίζει από την εποχή του πρώτου μνημονίου υπό την κηδεμονία και τις «υποδείξεις» του ευρωμηχανισμού – σ’ ένα αριστοκρατικό παρλιαμέντο σαν αυτά του δυτικοευρωπαϊκού ύστερου μεσαίωνα, όπου θα έχουν θέση μόνο όσοι χρηματοδοτούνται με δανεικά κι αγύριστα από τις τράπεζες. Δηλαδή, αποκλειστικά και μόνο οι λεγόμενες «δυνάμεις του συνταγματικού τόξου», κατά τον ορισμό του μετρ της συνταγματικής διαστροφής, Ευάγγελου Βενιζέλου.

Για το σκοπό αυτό διαθέτουν ήδη όλο το νομικοπολιτικό οπλοστάσιο. Κι όπως την εποχή της εγκαθίδρυσης του ναζιστικού führerstaat στη Γερμανία του μεσοπολέμου, έχουν εξασφαλίσει την απόλυτη συνεργασία της πλειοψηφίας του δικαστικού σώματος και των θεσμών του κράτους. Το κράτος εάλω! Όλα είναι στη θέση τους για να προχωρήσουν σε οριζόντιες απαγορεύσεις λειτουργίας και δράσης κομμάτων, κινημάτων, αλλά και κάθε «αιρετικής φωνής» που πιθανόν να δημιουργήσει πρόβλημα.

Δεν αρκεί πια η ουσιαστική απαγόρευση πολιτικού διαλόγου, πρώτα από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστεράς», η οποία μαζί με τους πιο τυχοδιώκτες φυλάρχους της νομής του πλούτου της χώρας, φρόντισαν να φράξουν κάθε ρωγμή αληθινής ενημέρωσης και ουσιαστικής αντιπαράθεσης στα μέσα, για να έρθει κατόπιν ο Λουδοβίκος Μητσοτάκης για να ολοκληρώσει με τα ΜΜΕ και τη δημοσιογραφία της λίστας Πέτσα. Μόνο και μόνο για να μετατρέψουν τον Έλληνα σήμερα στον πιο ανενημέρωτο πολίτη της Ευρώπης κι έναν από τους πλέον ανενημέρωτους της υφηλίου.

Πώς αλλιώς θα αποδεχθεί τον μονόδρομο από το κακό στο χειρότερο; Πώς αλλιώς θα «πειστεί» ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, καμιά άλλη εναλλακτική έξω από τον «λάκκο των λεόντων» του ευρώ και της ελεγχόμενης από τους δανειστές χρεωκοπίας εσαεί; «Μιας και δεν το συζητάνε στα κανάλια, προφανώς δεν υπάρχει σοβαρή εναλλακτική,» όπως μου έλεγε τις προάλλες ένα αγαθό θύμα του ολοκληρωτισμού της μιντιακής εξαπάτησης.

Όμως, γι’ αυτό που έρχεται δεν αρκεί η συνεχιζόμενη ολοκληρωτική εξαπάτηση και ο αποπροσανατολισμός. Απαιτείται η επιβολή δια της πυγμής. Χρειάζονται κρατητήρια για τους αντιφρονούντες. Αυτός, άλλωστε, ήταν κι ο αληθινός σκοπός της περιβόητης τροπολογίας Βορίδη. Να επιβάλει στην πράξη και με τις πλάτες της πλειοψηφίας των ανώτατων δικαστηρίων, την κατάλυση του άρθρου 29 του Συντάγματος. Κι έτσι να θέσει υπό την αίρεση του Αρείου Πάγου, αλλά και της διοίκησης τον τρόπο συγκρότησης και ανακήρυξης των πολιτικών κομμάτων.

Ως άλλοθι φυσικά χρησιμοποιήθηκε ο Κασιδιάρης, αλλά η πραγματική στόχευση είναι η απαγόρευση στο άμεσο μέλλον της ανακήρυξης αρχικά και λίγο αργότερα της κατάργησης οποιασδήποτε πολιτικής δύναμης αμφισβητεί τον υφιστάμενο μονόδρομο. Οποιουδήποτε αρνείται να πειθαρχήσει στις στρατηγικές επιλογές των ελίτ, έχει στραφεί ενάντια στο τραπεζικό καρτέλ και φιλοδοξεί να οργανώσει το λαό για την ανατροπή του καθεστώτος με σκοπό την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Το γεγονός αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Την ίδια μεθοδολογία χρησιμοποίησαν και οι χριστιανοδημοκράτες παλαιοναζί του Αντενάουερ στη Δυτική Γερμανία με τη σιωπηρή συνενοχή της σοσιαλδημοκρατίας τη δεκαετία του 1950. Ως πρόσχημα προκειμένου να οικοδομήσουν το μεταπολεμικό ρεβανσιστικό κράτος των Λευκών Κελιών, των berufsverbot, κοκ.

Πρώτα στράφηκαν εναντίον ενός περιθωριακού ναζιστικού μορφώματος, του Sozialistische Reichspartei Deutschlands το 1952. Το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο μετά από αίτημα της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, το κήρυξε παράνομο γιατί έκρινε ότι απεργαζόταν την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Το 1956 ακολούθησαν οι κομμουνιστές, το Kommunistische Partei Deutschlands, το οποίο επίσης απαγορεύτηκε με την ίδια ακριβώς αιτιολογία. Η απόφαση αυτή χρησιμοποιήθηκε ως μέσο για την αιματηρή καταστολή κάθε μαζικού ή μη, «από τα κάτω» κοινωνικού κινήματος σ’ όλες τις επόμενες δεκαετίας, που φυσικά δεν βρισκόταν υπό τον κομματικό έλεγχο της σοσιαλδημοκρατίας και του κράτους.

Έτσι διασώθηκε ολόκληρος ο μηχανισμός κρατικών και μη στελεχών που υπηρέτησε το ναζιστικό καθεστώς, για να στελεχώσει τα κόμματα και το κράτος της μεταπολεμικής Γερμανίας. Δεν είναι τυχαίο, ότι στη χώρα όπου γεννήθηκε και επικράτησε ο ναζισμός δεν υπήρξε καμιά δίκη και καταδίκη από Γερμανικά δικαστήρια, μεγαλόσχημων ναζί για εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας.

Υπήρξαν ελάχιστες μόνο δίκες χαμηλόβαθμων και ασήμαντων για το κρατικό και κομματικό κατεστημένο της μεταπολεμικής Γερμανίας. Όπως ήταν οι πολύκροτες δίκες Φρανκφούρτης-Άουσβιτς που αφορούσαν είκοσι δύο ναζί φρουρούς και μέλη κυρίως του κατώτερου προσωπικού που υπηρέτησαν στο συγκρότημα στρατοπέδων του Άουσβιτς μεταξύ 1940 και 1945. Οι δίκες διεξήχθησαν κυρίως στη Φρανκφούρτη του Μάιν μεταξύ 20 Δεκεμβρίου 1963 και 20 Αυγούστου 1965.

Η διαδικασία αυτή της απαγόρευσης των κομμάτων στη Γερμανία διέπεται από το άρθρο 21(2) του Βασικού Νόμου, αλλά και §§ 43 επ. του νόμου για το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Σύμφωνα με τη διαδικασία αυτή τα κόμματα που λόγω των σκοπών τους, ή της συμπεριφοράς των υποστηρικτών τους επιδιώκουν να υπονομεύσουν ή να καταργήσουν την ελεύθερη δημοκρατική έννομη τάξη, ή να θέσουν σε κίνδυνο την ύπαρξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας κηρύσσονται αντισυνταγματικά (άρθρο 21 παράγραφος 2 του Βασικού Νόμου). Η Bundestag, η Bundesrat και η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση έχουν τη δυνατότητα να υποβάλουν αίτηση για την κατάργηση ενός κόμματος στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Η κυβέρνηση Καραμανλή στο άρθρο 12 του Προσχέδιου του Συντάγματος που κατέθεσε προς ψήφιση στη Βουλή του 1974, είχε υιοθετήσει πλήρως τις συγκεκριμένες διατάξεις του Βασικού Νόμου της Γερμανίας. Αν είχε υιοθετηθεί θα έδινε τη δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να ρυθμίζει με ειδικό νόμο και κατά το δοκούν τις προϋποθέσεις, τους όρους συγκρότησης και ανακήρυξης κομμάτων. Ενώ με απόφαση δικαστηρίου, θα μπορούσαν να απαγορευτούν κόμματα, που κατά την κρίση των δικαστών δεν συμβάλλουν ή αντιτίθενται στο δημοκρατικό πολίτευμα.

Ωστόσο, η αποφασιστικά ενωτική στάση σύσσωμης της αντιπολίτευσης τότε (Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ, Ενωμένη Αριστερά), εντός και εκτός Βουλής, αλλά και η εξέγερση του πάλαι ποτέ νομικού κόσμου της χώρας, εξανάγκασε την τότε κυβέρνηση να υπαναχωρήσει. Έτσι ψηφίστηκε το άρθρο 29, όπου η ελεύθερη ένωση πολιτών σε κόμμα τελεί μόνο και απλά υπό την τυπική έγκριση του Αρείου Πάγου, χωρίς να επιτρέπει σε κανένα δικαστήριο, ή άλλο φορέα του κράτους να κρίνει, ή να επεμβαίνει στον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας των κομμάτων.

Κυριάρχησε, δηλαδή, η θεμελιώδης αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος, ότι ένα κόμμα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο στο επίπεδο της ανοιχτής και δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης ιδεών, προγραμμάτων και πρακτικής. Κι όχι με μέτρα δικαστικά, διοικητικά και κατασταλτικά από τις αρχές.

Βέβαια, αυτό που δεν μπόρεσαν να πετύχουν δια του Συντάγματος, οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης επιχείρησαν να το πετύχουν και εν πολλοίς το πέτυχαν διαμέσου της συστημικής διαφθοράς και εξαγοράς. Η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων ήταν η απαρχή – η οποία εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, παρά κι ενάντια στο Σύνταγμα του 1975 και στη φιλοσοφία της διάταξης του άρθρου 29.

Όπως επίσης και τα «στραβά μάτια» των κρατικών αρχών προς όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα προκειμένου όσα εισέρχονται στη Βουλή να αποκτούν ολόκληρους στρατούς επαγγελματικών στελεχών, τις περισσότερες φορές με αφανείς πόρους και σκιώδη έσοδα. Μαζί με τη δημιουργία κομματικών εταιρειών και επιχειρήσεων εντός και εκτός Ελλάδας, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώθηκε στο κρατικομονοπωλιακό σύστημα εξουσίας ακόμη και η πιο ριζοσπαστική, πάλαι ποτέ ανυπότακτη και μετεμφυλιακά διωκόμενη κομμουνιστική αριστερά.

Με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001, δια χειρός του γνωστού μετρ της Συνταγματικής διαστροφής κι ενός εκ των Σοφών του Ευρωπαϊκού Ολοκληρωτισμού, εισήχθησαν στο άρθρο 29 δυο ακόμη παράγραφοι. Παραβιάζοντας κατάφωρα το δημοκρατικό πνεύμα και γράμμα του Συντάγματος.

Η παρ. 2 κατοχυρώνει για πρώτη φορά συνταγματικά τη χρηματοδότηση των κομμάτων από το κράτος, με την πρόθεση να χρησιμοποιηθούν τα οικονομικά ως μέσο επέμβασης και ελέγχου των κομμάτων.

Το 2014 στις προτάσεις αναθεώρησης του Συντάγματος της ΝΔ και της κυβερνώσας κλίκας των Σαμαραβενιζέλων υπήρχε και η πρόταση για περαιτέρω αναθεώρηση του άρθρου 29. Ο στόχος ήταν να εισαχθεί Συνταγματικό Δικαστήριο με αρμοδιότητα να κρίνει και να καταργεί αθέμιτα κόμματα. Όσα δηλαδή η ελίτ της χώρας αντιλαμβάνεται και θεωρεί ως «εχθρούς της δημοκρατίας.»

Η πίεση συνεχίστηκε για συνταγματική εκτροπή με την επιβολή καθεστώτος αποκλεισμού και κατάργησης κομμάτων κατά το δοκούν της εξουσίας. Επί παραδείγματι, μερικοί από τους πολυάριθμους θιασώτες και νοσταλγούς του συνταγματισμού της χούντας, όπως οι Ν. Αλιβιζάτος, Π. Βουρλούμης, Γ. Γεραπετρίτης, Κτιστάκις, Σ. Μάνος, Φ. Σπυρόπουλος, έγραφαν στην «Καθημερινή της Κυριακής» (5/6/2016) ότι η ρύθμιση που αφορά τα πολιτικά κόμματα στο Σύνταγμα οφείλει να προβλέπει τη δυνατότητα δικαστικής απαγόρευσης συμμετοχής στις εκλογές κομμάτων των οποίων η ηγεσία παροτρύνει συστηματικά, ή ανέχεται τη χρήση βίας.

Έστω κι αν έχουμε ένα ανάλγητο κράτος που δολοφονεί εν ψυχρώ πολίτες είτε με τις πολιτικές του, είτε με τους μηχανισμούς καταστολής του.

Το συγκεκριμένο άρθρο είχε τον προκλητικό τίτλο – κατά τα ειωθότα της Οργουελικής διπλής γλώσσας του Μεγάλου Αδελφού: «Ένα καινοτόμο Σύνταγμα για την Ελλάδα». Στις μέρες μας «καινοτόμο» για όλα τα σύγχρονα σταγονίδια του ευρωατλαντικού χουντισμού, είναι ότι μας γυρίζει δεκαετίες, αν όχι αιώνες πίσω, στις εποχές της απολυταρχίας και του ολοκληρωτισμού.

Η τροπολογία Βορίδη, λοιπόν, δεν μας ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά είναι προϊόν ετών προετοιμασίας του εδάφους σε μια περίοδο απόλυτης συνταγματικής εκτροπής, σφετερισμού της εξουσίας και εσχάτης προδοσίας του κυβερνώντος πολιτικού προσωπικού. Στην πράξη καταργεί το άρθρο 29 και επαναφέρει τη λογική του άρθρου 12 του Προσχεδίου, αλλά ουσιαστικά και του άρθρου 58 (περί πολιτικών κομμάτων) του Συντάγματος της Χούντας της 12ης Νοεμβρίου 1968.

Η μόνη διαφορά με το χουντικό σύνταγμα είναι στις προφάσεις. Τότε οι δικτάτορες προέβλεπαν απαγορεύσεις και καταργήσεις κομμάτων «των οποίων οι σκοποί ή η δράσις αντιτίθενται εκ του εμφανούς ή συγκεκαλυμμένως προς το πολίτευμα ή τείνουν εις ανατροπή του υφιστάμενου κοινωνικού καθεστώτος ή εκθέτουν εις κίνδυνον την εδαφικήν ακεραιότητα της Κράτους, ή την δημόσιαν ασφάλειαν…»

Σήμερα δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα. Οι κυβερνώντες προκειμένου να διασώζουν εσαεί το εγχώριο και υπερεθνικό καρτέλ των τραπεζών σε βάρος του λαού, στρέφονται πλέον ανοικτά ενάντια σ’ όλα εκείνα τα κόμματα που αμφισβητούν με λόγια και έργα τους μονόδρομους που επιβάλλονται άνωθεν και έξωθεν.

Ιδίως εκείνα που καλούν τον λαό σε πατριωτική δημοκρατική ενότητα, σαν εκείνη που έδιωξε τους ναζί κατακτητές το 1944, αλλά και έριξε τη χούντα το 1973.

Τα μεγαλύτερα ατού της εξουσίας για να μας οδηγήσει σε ανοιχτή δικτατορία, έστω και με το προσωπείο ενός απόλυτα ελεγχόμενου και εικονικού κοινοβουλευτισμού, είναι τα ίδια μ’ εκείνα που επέτρεψαν την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού στο μεσοπόλεμο. Η ηλιθιότητα της ακομμάτιστης μάζας, που πιστεύει ότι χωρίς κόμματα θα είναι καλύτερα, αλλά και ο μετασχηματισμός των κοινοβουλευτικών κομμάτων σε κρατικομονοπωλιακά μορφώματα.

Δεν υπάρχει καν η δημοκρατική ευαισθησία που επέτρεψε την ενωτική, την από κοινού δράση – εντός και εκτός κοινοβουλίου – την εποχή ψήφισης του Συντάγματος, σύσσωμης της αντιπολίτευσης προκειμένου να ανατραπούν οι πιο προκλητικά αντιδημοκρατικές διατάξεις του Προσχεδίου της κυβέρνησης Καραμανλή. Ούτε ίχνος αίσθησης της πραγματικότητας.

Οι περισσότεροι εντός και εκτός κοινοβουλίου στοιχειώνονται από το φαίνεσθαι και νομίζουν ότι βρισκόμαστε σε μια ομαλή κοινοβουλευτική περίοδο. Κι ότι πηγαίνουμε σε μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση, σαν τόσες άλλες τα προηγούμενα χρόνια. Διακατέχονται από την ίδια βαθιά πεποίθηση των πολιτικών ηγεσιών, ιδίως του κέντρου και της αριστεράς, τις παραμονές της 21ης Απριλίου 1967, ότι στην Ελλάδα είναι αδύνατο να γίνει δικτατορία!

Τότε τα επιφανέστερα κοινοβουλευτικά και μη στελέχη της Ένωσης Κέντρου και της ΕΔΑ, μαντρωμένα εν μία νυκτί από τους Απριλιανούς, αναρωτιόνταν έκπληκτοι πώς και αγνόησαν όλα εκείνα τα σημάδια που έδειχναν ολοκάθαρα την έλευση της δικτατορίας. Πώς ήταν δυνατόν οι πραξικοπηματίες να τους πιάσουν κυριολεκτικά στον ύπνο;

Δυστυχώς, δεν έβγαλαν τα αναγκαία συμπεράσματα. Δεν αντιλήφθηκαν ότι η τύφλωση είναι ενδημική των ιδεοληψιών και πολύ περισσότερο της νόσου του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. «Ο «κοινοβουλευτικός κρετινισμός»» – όπως έγραφε ο Ένγκελς εξαιρετικά εύστοχα – «είναι μια ανίατη ασθένεια, μια νόσος της οποίας τα άτυχα θύματα διαποτίζονται από την υψηλή πεποίθηση ότι ολόκληρος ο κόσμος, η ιστορία του και το μέλλον του κατευθύνονται και καθορίζονται από την πλειοψηφία των ψήφων αυτού ακριβώς του αντιπροσωπευτικού ιδρύματος που έχει την τιμή να τους έχει με την ιδιότητα του μέλους.»

Αυτή η έκφραση, για να μιλήσουμε σοβαρά, αφορά όσους θεωρούσαν και θεωρούν τον κοινοβουλευτισμό μοναδικό και παντοδύναμο, ενώ τις κοινοβουλευτικές δραστηριότητες τη μοναδική μορφή πολιτικού αγώνα. Η πάθηση αυτή εκδηλώνεται εξίσου και με τον «αντικοινοβουλευτικό κρετινισμό» όλων εκείνων που μετατρέπουν τη δική τους έμφυτη αδυναμία, ανικανότητα και συνθηκολόγηση σε κραυγές υπέρ της αποχής και άρνησης των εκλογών ως δήθεν «επαναστατικής πράξης».

Δεν γνωρίζω σε ποια καταγώγια καταδιωκόμενοι, ή σε ποια κρατητήρια θα βρεθούν ξανά μανά οι σημερινοί μεγαλόσχημοι του κοινοβουλευτικού και αντικοινοβουλευτικού κρετινισμού. Αν και μάλλον θα κοιτάξουν απλά τη δουλίτσα τους με την ουρά στα σκέλια.

Για όλους αυτούς που σήμερα θεωρούν ότι προέχουν άλλες στενά εκλογικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές ή κομματικές προτεραιότητες από την ανάγκη ευρείας συμπαράταξης και συμμαχίας εναντίον του κοινού εχθρού και κυρίως εναντίον αυτού που έρχεται, ένα είναι σίγουρο. Επειδή δεν έχουν τη στόφα, ούτε το ανάστημα, ούτε καν το επίπεδο εκείνων των παλιών που τους έπιασε η δικτατορία με τις πιζάμες και τις παντόφλες, θα βρουν εύκολα τη διέξοδο. Θα κάνουν την ανάγκη φιλότιμο και θα προσκολληθούν σε κάποιο από τα νομοταγή κρατικομονοπωλιακά μορφώματα της δεξιάς και κυρίως της αριστεράς. Μιας και δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, όπως ανοήτως ισχυρίζονται και θα κλείνουν ευλαβικά τα μάτια σ’ αυτό που συμβαίνει γύρω τους, είτε θα εκτονώνονται με ανώδυνες καταγγελίες.

Άλλωστε, ο λουφές και η λούφα έχει μετατραπεί σε υπέρτατη κοινωνική και πολιτική αξία στη σημερινή Ελλάδα. 

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

 *Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.