O Χριστοδουλίδης κατεδαφίζει την Κυπριακή Δημοκρατία!

    Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάργηση της κυριαρχίας του κυπριακού λαού στο νησί του, η μετατροπή δηλαδή της «Κυπριακής Δημοκρατίας» σε αμιγώς δυτικό προτεκτοράτο, ουσιαστικά και τυπικά, και η εν συνεχεία ένταξή της στο ΝΑΤΟ (με αυτή τη σειρά όμως), μαζί με την επίλυση των ελληνοτουρκικών εις βάρος της Ελλάδας και την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε..

Τι επιδιώκει ο κ. Χριστοδουλίδης με την πομφόλυγα της δήθεν ένταξης στο ΝΑΤΟ; Πού πάει αυτή την υπόθεση;

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος*

Μερικοί αναγνώστες θα σκεφτούν ασφαλώς ότι ο τίτλος μου είναι υπερβολικός, «ακραίος». Τους υπόσχομαι να τους αποδείξω ότι δεν έχει ίχνος υπερβολής με λογικά και πρακτικά επιχειρήματα. Οι Κύπριοι αναγνώστες μου εξάλλου ανήκουν σε μια κοινότητα που αν δεν διακρίθηκε στην υψηλή στρατηγική, έχει αναμφισβήτητο ταλέντο στις επιχειρήσεις και άρα είναι πρακτικοί άνθρωποι που μπορούν να ξεχωρίσουν ελπίζω την πραγματικότητα πίσω από τις αερολογίες.

Σε δύο προηγούμενα άρθρα μου (εδώ και εδώ) υποστήριξα ότι το νέο «όραμα Χριστοδουλίδη» για δήθεν ένταξη στο ΝΑΤΟ, που όπως έγραψε η Καθημερινή «θάμπωσε» την αμερικανική ηγεσία (!), είναι στην πραγματικότητα «όραμα Νούλαντ και Πενταγώνου». Η Κύπρος δεν πρόκειται να ενταχθεί ποτέ στο ΝΑΤΟ εάν δεν δεχθεί προηγουμένως να αυτοδιαλυθεί και αν δεν συμφωνήσει και η Τουρκία σε μια μορφή σχεδίου Ανάν. Ακόμα κι αν μια ένταξη ήταν δυνατή, θα ήταν αντίθετη με ζωτικά συμφέροντα του κυπριακού λαού και κράτους (*).

Ήδη άλλωστε, αντιληφθέντες στο Προεδρικό της Λευκωσίας, ότι το παραμύθι της ένταξης στο ΝΑΤΟ κινδυνεύει να καταρρεύσει, άρχισαν τις «επεξηγήσεις» ότι δεν εννοούν ότι τώρα θα υποβληθεί η αίτηση ένταξης, ότι εννοούν γενικώς τις σχέσεις με τη Συμμαχία και τους Αμερικανούς και διάφορα άλλα μάλλον ακατανόητα, που θα μπορούσε κανείς να συμπυκνώσει σε ένα και μόνο επιχείρημα σε απλά νεοελληνικά: «Κάνουμε ό,τι θέλουν οι Αμερικανοί γιατί έτσι γίνεται πιο ισχυρή η Κύπρος». Για όποιον θέλει την τελευταία εκδοχή της κυβερνητικής προσπάθειας να δημιουργηθεί μια συνοχή στην όλη υπόθεση, παραπέμπουμε στο άρθρο του «Φιλελεύθερου», όπου η αρχική «ένταξη στο ΝΑΤΟ» της «Καθημερινής» έγινε «παράθυρο στρατιωτικής αναβάθμισης επιπέδου ΝΑΤΟ». Δηλαδή εντάξει, μπορεί να μην μπούμε στο ΝΑΤΟ, αλλά θα είναι σαν να έχουμε μπει. Δεν ξέρουμε βέβαια τι θα έχει συμβεί στην όλη υπόθεση μέχρι να δημοσιευτεί το άρθρο μας. Σημειωτέον ότι, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα κυπριακά πολιτικά κόμματα δεν γνωρίζουν τίποτα για την υπόθεση, ενώ ήδη έχει αρχίσει η διαπραγμάτευση επ’ αυτών με τον ίδιο τον κ. Ερντογάν στις συναντήσεις του κ. Χριστοδουλίδη μαζί του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάργηση της κυριαρχίας του κυπριακού λαού στο νησί του, η μετατροπή δηλαδή της «Κυπριακής Δημοκρατίας» σε αμιγώς δυτικό προτεκτοράτο, ουσιαστικά και τυπικά, και η εν συνεχεία ένταξή της στο ΝΑΤΟ (με αυτή τη σειρά όμως), μαζί με την επίλυση των ελληνοτουρκικών εις βάρος της Ελλάδας και την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., ώστε να αγκιστρωθεί όσο πιο πολύ μπορεί στη Δύση και να πρακτορεύσει τις αμερικανικές πολιτικές στην Ε.Ε., συνιστούν στρατηγικές επιδιώξεις των Ηνωμένων Πολιτειών εδώ και πολλές δεκαετίες. (**)

Ας κρατήσουμε όμως προς το παρόν στο μυαλό μας τον «στρατηγικό» ορίζοντα και ας εξετάσουμε τώρα τον τακτικό. Γιατί, ακόμα και αν οι ΗΠΑ δεν φτάσουν στην πλήρη εκπλήρωση του «οράματος» που έχουν για τη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ και την ανατολική Μεσόγειο, η πολιτική που (έβαλαν να) ακολουθεί ο κ. Χριστοδουλίδης, θα έχει πολύ μεγάλες συνέπειες πολύ προτού φτάσουμε στον στρατηγικό ορίζοντα, ακόμα κι αν δεν φτάσουμε ποτέ. Τι επιδιώκει ο κ. Χριστοδουλίδης με την πομφόλυγα της δήθεν ένταξης στο ΝΑΤΟ; Πού πάει αυτή την υπόθεση;

1. Αμερικανική απόβαση στη Μεγαλόνησο

Το πρώτο που θα γίνει είναι, όπως προκύπτει από τα δημοσιεύματα, ότι αντί να έχουμε την «αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων από την Κύπρο, που ήταν η μόνιμη επιδίωξη όλων των κυπριακών κυβερνήσεων, θα μονιμοποιηθεί και θα επεκταθεί η ήδη υπάρχουσα αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην Κύπρο, με τη δημιουργία δύο αμερικανικών βάσεων, μία στο Μαρί και μία στη νυν βάση Ανδρέας Παπανδρέου στην Πάφο.

Η παρουσία βρετανικών βάσεων στην Κύπρο ουδόλως εμπόδισε πάντως την τουρκική εισβολή του 1974, όπως και οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα ουδόλως εμπόδισαν την τουρκική επιθετικότητα, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέστειλε προσωρινά τη λειτουργία της βάσης στη Νέα Μάκρη στην κρίση του 1987, για να μην υπονομεύσει την ελληνική άμυνα έναντι της Τουρκίας.

Ουδείς βεβαίως εξήγησε για ποιο λόγο οι νέες βάσεις στην Κύπρο θα ενισχύσουν την άμυνα του νησιού απέναντι στην Τουρκία. Γιατί δεν ζητάει ο κ. Χριστοδουλίδης από τις ΗΠΑ, έναντι τόσων παραχωρήσεων που τους κάνει να δώσουν εγγυήσεις ασφαλείας στην Κυπριακή Δημοκρατία;

Οι αμερικανικές βάσεις στην Κύπρο δεν προορίζονται για σύγκρουση με την Τουρκία. Εξυπηρετούν τις ανάγκες των πολέμων κατά της Ρωσίας και του Ιράν. Δεν αυξάνουν την ασφάλεια της νήσου, την κάνουν πιθανό στόχο ακόμα και πυρηνικών πληγμάτων αν η κατάσταση εκτραχυνθεί σε ένα από τα δύο μέτωπα. Αυτό δεν είναι πια θεωρητική άσκηση, είναι προφανής κίνδυνος.

Αλλά δεν είναι ο μόνος. Η κίνηση αυτή έρχεται να προστεθεί σε άλλες που καταστρέφουν ολοσχερώς τις σχέσεις της Κύπρου με τους παραδοσιακούς συμμάχους της όπως η Ρωσία, οι Άραβες και το Ιράν. Αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία έχει επιβιώσει των εναντίον της επιβουλών σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της διπλωματικής, πολιτικής και στρατιωτικής (με όπλα) συνδρομής της Μόσχας. Όσο για το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος δεν έχει αναγνωριστεί από τον ισλαμικό κόσμο εξαιτίας της αντίθεσης των Παλαιστινίων, της Συρίας, του Ιράν κλπ.. Σε ποιόν θα στηριχθεί αύριο η Λευκωσία αν θελήσει να αντισταθεί σε διπλωματικές, οικονομικές ή στρατιωτικές πιέσεις, που απετέλεσαν το «ψωμοτύρι» της αμερικανικής και βρετανικής πολιτικής απέναντι στην Κύπρο.

Τι περιθώρια ανεξαρτησίας σε οποιοδήποτε θέμα θα έχει οποιαδήποτε αυριανή κυπριακή κυβέρνηση, όταν ο αμερικανικός στρατός θα είναι κυρίαρχος στο νησί, όπου ήδη το FBI έχει προσκληθεί επισήμως από τον κ. Χριστοδουλίδη να ελέγξει τη χώρα του, υποκαθιστώντας τις κυπριακές δικαστικές και αστυνομικές αρχές, όταν ολοκληρώνεται η εκδίωξη των Ρώσων κεφαλαιούχων, που βοήθησαν την Κύπρο να επιβιώσει του Μνημονίου της. ‘Όταν όλη η ιθύνουσα τάξη και της Κύπρου παρακολουθείται από τα διαβόητα ισραηλινά βαν; Και όπου οι Ισραηλινοί αγοράζουν τώρα τα πάντα;

Ακόμα και να διατηρηθεί στους τύπους η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υφίσταται στην ουσία. Αυτό δεν είναι «επίπεδο ΝΑΤΟ», είναι «επίπεδο Μπανανίας» (***) και ακόμα χειρότερα και ένα τέτοιο καθεστώς εγκυμονεί τεράστιους μακροχρόνιους κινδύνους όχι μόνο για την ευημερία, αλλά και για την ίδια την παρουσία των Ελλήνων στο νησί. (Βλ. σχετικά και το βιβλίο μας «Η Κύπρος στο στόχαστρο. Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες», από τις εκδόσεις Ινφογνώμων).

2. Αναβαθμισμένη αμυντική και εξοπλιστική συνεργασία με τις ΗΠΑ

Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει να απαλλαγεί το ταχύτερο από ρωσικά όπλα, στα οποία κυρίως στηρίζεται τώρα η Κύπρος και να τα αντικαταστήσει με αμερικανικά, αν και όσα δεήσουν να της παράσχουν οι ΗΠΑ που διατηρούν ακόμα σε μερική ισχύ το εμπάργκο όπλων εναντίον του θύματος μιας εισβολής που οργάνωσαν οι ίδιοι!

Σε καλό να μας βγει. Τα αμερικανικά όπλα πάντως έχουν την εξής καταπληκτική ιδιότητα, να είναι περισσότερο λειτουργικά κυρίως όταν η λειτουργία τους εξυπηρετεί την πολιτική των ΗΠΑ.

Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι η ιδιότητα του μέλους του ΝΑΤΟ, οι στενότατες σχέσεις με τις ΗΠΑ και τα αμερικανικά όπλα δεν εμπόδισαν την Τουρκία να ασκήσει, συχνά με την ενθάρρυνση των «συμμάχων» μια διαρκή επιθετική πολιτική κατά της Ελλάδας επί 70 χρόνια.

3. Ένταξη στο πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη» του ΝΑΤΟ

Αυτόν τον οργανισμό εννοούν πιθανότατα όταν αναφέρονται σε «προθάλαμο» του ΝΑΤΟ. Φυσικά δεν υπάρχει κανένας αυτοματισμός στο να περάσει κανείς από τον προθάλαμο στον θάλαμο. Ο οργανισμός αυτός αποσκοπεί στο να ελέγξει η Συμμαχία τους στρατούς των συμμετεχόντων περισσότερο «ΝΑΤΟϊκούς» από πάσης απόψεως. Για το ΝΑΤΟ η Τουρκία, δηλαδή ο άμεσος στρατιωτικός αντίπαλος της Κύπρου είναι σύμμαχος και όχι αντίπαλος. Μια ακραία περίπτωση εναρμόνισης των εθνικών στρατών με το ΝΑΤΟ υπήρξε ο ελληνικός στρατός που, απολύτως εξαρτημένος από τις ΗΠΑ, οργάνωσε μάλλον την αποφυγή κάθε άμυνας απέναντι στην τουρκική εισβολή στα 1974.

Υπό τις παρούσες διεθνείς συνθήκες, πρόκειται εξάλλου μάλλον για «Συνεταιρισμό για τον Πόλεμο». Η ένταξη εμπλέκει περαιτέρω την Κύπρο στις διεξαγόμενες πολεμικές συγκρούσεις και πιθανές μελλοντικές.

4. Άρση κυπριακών βέτο στην Ε.Ε. και βοήθεια στις τουρκικές πολεμικές βιομηχανίες

Μπορεί να είναι μόνο προθάλαμος ο «συνεταιρισμός για την ειρήνη», αλλά δεν παύει και αυτός να έχει εισιτήριο και μάλιστα άμεσα απαιτητό από την αγαπητή φίλη Τουρκία, που διαθέτει και εδώ βέτο. Όπως μας λέει πάλι η «Καθημερινή»: «Για να επιτευχθεί όμως αυτό (η είσοδος στον προθάλαμο), θα πρέπει να έχει προηγηθεί σειρά αλυσιδωτών γεγονότων, τα οποία έχουν ως βασική αφετηρία θετικές εξελίξεις στο κυπριακό πρόβλημα και πρόοδο στα ευρωτουρκικά. Μέσω αυτών θα μπορούσε, για παράδειγμα, να ξεκλειδώσει η συνεργασία της Αγκυρας με ευρωπαϊκούς οργανισμούς και φορείς πολύ χρήσιμους για την ίδια και τις βιομηχανίες της, κάτι που έως σήμερα προσκρούει στην άρνηση και στο βέτο της Λευκωσίας.»

Βεβαίως. Γιατί δεν μας λένε αυτούς τους οργανισμούς; Γιατί δεν μας λένε ποιες τουρκικές βιομηχανίες θα ωφεληθούν;

Πρόκειται πιθανότατα για τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Άυνας. Και οι βιομηχανίες που θα ωφεληθούν θα είναι πρώτα από όλα οι τουρκικές πολεμικές βιομηχανίες. Δηλαδή θα τις βοηθήσουμε να παράγουν περισσότερα και καλύτερα όπλα και θα χρειαστούμε μετά να χρεοκοπήσουμε για να αγοράσουμε όπλα για να τα αντιμετωπίσουμε… Πιθανώς πρόκειται επίσης για την τελωνειακή ένωση Τουρκίας-Ε.Ε..

Για να τα δώσουμε αυτά δεν θα ζητήσουμε τουλάχιστον να αναγνωρίσει η Άγκυρα την Κυπριακή Δημοκρατία ή να φύγει ο κατοχικός στρατός και να αντικατασταθεί από μια διεθνή ειρηνευτική δύναμη. Όχι. Τι θα ζητήσουμε; Να εγκαταλείψει τη θέση για τα «δύο κράτη» και να αποδεχθεί τη δική μας θέση, που είναι η και τυπική παραχώρηση στους ξένους ολόκληρης της νήσου, όχι μόνο της μισής που διεκδικεί η Άγκυρα.

Θα ανοίξει με τον τρόπο αυτό και η καρκινοβατούσα σήμερα πορεία προς πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., εν πολλοίς με τους όρους της, που θα αφαιρέσει από την Ελλάδα έναν από τους κύριους λόγους που επικαλέστηκε ο Καραμανλής για να μας βάλει στην ΕΟΚ. ‘Ότι θα είμαστε δηλαδή μέλος μιας ισχυρής Ένωσης στην οποία δεν θα ανήκει η Τουρκία.

Αυτό δεν είναι εξωτερική πολιτική είναι αυτοκτονία κράτους. Θα μου πείτε ίσως, μα παραχωρούν το κράτος χωρίς αντάλλαγμα; Όχι, ασφαλώς θα υπάρξει αντάλλαγμα. Υποθέτω το ακαταδίωκτο για την ουρανομήκη διαφθορά της κυπριακής πολιτικής τάξης.

Θα επιτρέψει άραγε η σημερινή γενιά των Ελλήνων της Κύπρου, της «καταπληκτικής πλειοψηφίας» του κυπριακού λαού, όπως τους ονόμαζε κάποτε το ΑΚΕΛ, να τερματισθεί τόσο άδοξα ο βίος του κράτους που κληρονόμησαν από τους παππούδες και τους πατεράδες τους;

ΥΓ. Μήπως παιδιά να μετονομάσετε και αυτή την βάση Ανδρέας Παπανδρέου; Έλεος πια. Δεν σας φταίει τίποτα η μνήμη του ανθρώπου, που, ότι και να του προσάψει κανείς, αγωνίστηκε και για την Κύπρο και για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Σημειώσεις

 (*) Να υπενθυμίσουμε με την ευκαιρία στους «αδελφούς Κυπρίους», που κορδώνονται και ψηλώνουν κάθε φορά που συναντάνε Αμερικανούς επισήμους, ότι οι συμβουλές και τα σχέδια της κυρίας Νούλαντ δεν είχαν πάντα ευτυχή κατάληξη. Πίστευε ενδεχομένως ότι με ότι κάνει στο Κίεβο θα έπληττε καίρια τη θέση της Ρωσίας διεθνώς. Σήμερα το ΝΑΤΟ βρίσκεται ενώπιον μιας πιθανής στρατηγικής ήττας στην Ουκρανία, η Δύση έχει απομονωθεί διεθνώς και ο κόσμος μας έχει φτάσει στα πρόθυρα μιας πυρηνικής καταστροφής. Ακόμα και ο ίδιος ο Μπάιντεν αναγκάστηκε να την απολύσει! Πολύ χρήσιμη θα ήταν για την Κύπρο και η μελέτη της πρόσφατης εμπειρίας της Αρμενίας. Ούτε θα επιχειρήσουμε εδώ να παραθέσουμε λίστα όσων πίστεψαν στην Αμερική και του τι τους συνέβη, από τον Ιωαννίδη έως τον Τσίπρα και από τον Μιλόσεβιτς στον Σαντάμ και στον Καντάφι, γιατί θα χρειαζόμαστε βιβλίο, όχι άρθρο. 

(**) Εκεί αποσκοπούσε και το σχέδιο Χόλμπρουκ που ανέλαβαν να πραγματοποιήσουν στο παρελθόν οι Κώστας Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου και Γλαύκος Κληρίδης, προσέκρουσαν όμως στο δημοψήφισμα του 2004, όπως τώρα οι Χριστοδουλίδης και Μητσοτάκης εκτελούν τα σχέδια Νούλαντ. Το «αφήγημα», το παραμύθι δηλαδή τότε, ήταν ότι η ειρήνη με τους Τούρκους. Το παραμύθι σήμερα είναι η δήθεν ενίσχυση της εθνικής μας ισχύος δια της πλήρους υποταγής μας στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ (που βαφτίζονται «στρατηγική σχέση» ή και «συμμαχία»).

(***) Σύμφωνα με την αρθρογραφία της Jerusalem Post και οι Ισραηλινοί ενδιαφέρονται επίσης να αποκτήσουν ναυτικές βάσεις στην Κύπρο και σε νησιά του Αιγαίου.

πηγή: konstantakopoulos.gr

(*) O Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας....

Προς Βατερλώ στα ελληνοτουρκικά - Θα μας σώσει ο Ερντογάν με την αδιαλλαξία του;

     Η κυβέρνηση δεν έχει ενημερώσει για το τι κάνει και τι διαπραγματεύεται ούτε την αξιωματική και την υπόλοιπη αντιπολίτευση, ούτε τους πρώην Πρωθυπουργούς της ΝΔ, ούτε τους έχει καλέσει όλους αυτούς να ζητήσει τέλος πάντως και μία δεύτερη γνώμη. Πιστεύει φαίνεται ότι ξέρει πολύ καλύτερα τα θέματα και είναι σε θέση να τα «κλείσει»...

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος *

Σε προηγούμενο άρθρο μας εξηγήσαμε γιατί κατά τη γνώμη μας η επιχειρούμενη ανατίναξη από τον κ. Μητσοτάκη του κλίματος στο εσωτερικό της ΝΔ, αλλά και με τα άλλα κόμματα και μεταξύ τους, στις παραμονές της επίσκεψης του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών και πρώην αρχηγού της ΜΙΤ, Χακάν Φιντάν στην Αθήνα αποσκοπούν πιθανώς στο να εμποδίσουν την παροχή οποιονδήποτε εξηγήσεων, που θα μπορούσε να ζητήσει ακόμα και η υπάρχουσα ανάπηρη αντιπολίτευση, όπως και οι δύο πρώην Πρωθυπουργοί, κ.κ. Καραμανλής και Σαμαράς, για το τι σκέπτεται να κάνει η σημερινή κυβέρνηση με την Τουρκία. Το ίδιο εξ αντικειμένου συμβαίνει και με τις εξελίξεις, το μπάχαλο δηλαδή, στην υπόθεση «προστατευμένων-μη προστατευμένων» μαρτύρων, που φέρνει σε αντιπαράθεση Σαμαρά και ΠΑΣΟΚ με ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα να βγάζουν τα μάτια τους μεταξύ τους και να μην μπορούν να συμφωνήσουν έστω τακτικά κατά των πρωτοβουλιών Μητσοτάκη στα εθνικά.

Η κυβέρνηση δεν έχει ενημερώσει για το τι κάνει και τι διαπραγματεύεται ούτε την αξιωματική και την υπόλοιπη αντιπολίτευση, ούτε τους πρώην Πρωθυπουργούς της ΝΔ, ούτε τους έχει καλέσει όλους αυτούς να ζητήσει τέλος πάντως και μία δεύτερη γνώμη. Πιστεύει φαίνεται ότι ξέρει πολύ καλύτερα τα θέματα και είναι σε θέση να τα «κλείσει», δηλαδή να πετύχει αυτό που δεν πέτυχαν οι κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη, του Κώστα Καραμανλή και οι άλλες μετά το 1974. Διαχειρίζεται τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ωσάν να επρόκειτο για προσωπική υπόθεση του Πρωθυπουργού και δύο-τριών συνεργατών του που συνομιλούν για αυτές όχι με τους υπόλοιπους Έλληνες πολιτικούς, αλλά με Αμερικανούς, Γερμανούς, Νατοϊκούς και αξιωματούχους της Ε.Ε..

Τέλος πάντων, σε καλό να μας βγει. Αλλά τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν θα μας βγει σε καλό, όπως έχουμε προειδοποιήσει από ικανού χρόνου. Μόλις προ ημερών η Τουρκία αμφισβήτησε το δικαίωμα της Ελλάδας να ποντίσει καλώδιο μεταξύ Λέσβου και Χίου, ενώ προ ολίγου χρόνου είχε στείλει το πολεμικό ναυτικό της να αμφισβητήσει εμπράκτως το δικαίωμα αυτό της Ελλάδας μεταξύ Κάσου και Καρπάθου, χωρίς η Αθήνα να στείλει, στα Δωδεκάνησα παρακαλώ, το δικό της ναυτικό! (Όταν ο Νετανιάχου μας είχε σπρώξει κατά της Τουρκίας στου «διαόλου τη μάνα» στην ανατολική Μεσόγειο κάναμε ευχαρίστως τον παλληκαρά εκεί, διακινδυνεύοντας ακόμα και πόλεμο. Τώρα δεν εμφανιζόμαστε ούτε στο ίδιο το Αιγαίο. Κι αν αύριο εκλεγεί ο Τραμπ στην Αμερική μπορεί να κάνουμε τα αντίθετα. Τέτοιο κράτος έχουμε!)

Όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «Εστία», νομοσχέδιο της κυβέρνησης απαγορεύει την τουριστική ανάπτυξη σε μικρονησιά όπου, αν υπήρχε, θα απέδιδε δικαιώματα ΑΟΖ στην Ελλάδα, μειώνοντας αντίστοιχα τα δικαιώματα της Τουρκίας. Προκειμένου να μην αναγκαστεί να παραχωρήσει επισήμως ΑΟΖ που δικαιούται η Ελλάδα στην Τουρκία, όπως απαιτεί η Άγκυρα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη περιορίζει αυτοβούλως την ελληνική ΑΟΖ. Προηγήθηκε η (συνταγματικά απολύτως απαράδεκτη) εκδίωξη από τις ελληνικές αρχές ενός βοσκού από νησί (!), δήθεν για την προστασία των σαλιγκαριών, σε ένα συνδυασμό επικίνδυνου ενδοτισμού, αδιαφορίας για τη νομιμότητα και υποτιμητικών της νοημοσύνης των Ελλήνων «επιχειρημάτων».

Προηγουμένως η κυβέρνηση αποδέχθηκε να ζητήσει το ιταλικό πλοίο άδεια από την Τουρκία για έρευνες μεταξύ Κάσου και Καρπάθου, μετά από επίδειξη ισχύος του τουρκικού πολεμικού ναυτικού στην οποία δεν απήντησε το ελληνικό ναυτικό.

Αυτά ήδη προδιαθέτουν για το είδος της διαπραγμάτευσης που κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη τη υποδείξει ασφαλώς Ουάσιγκτον και Βερολίνου. Και πριν άλλωστε αυτά συμβούν, η κυβέρνηση είχε κάνει μείζονες και εξαιρετικά επικίνδυνες παραχωρήσεις άνευ ανταλλάγματος στην Τουρκία, και μάλιστα ενώ η Άγκυρα κλιμακώνει την επιθετικότητά της, τουλάχιστο σε επίπεδο ρητορείας και διεκδικήσεων, συχνά χωρίς να απαντάει καν η Αθήνα. Αν η αντιπολίτευση δεν βρισκόταν στην κατάσταση πλήρους διάλυσης που βρίσκεται, αν τα ΜΜΕ δεν είχαν μετασχηματισθεί πλήρως σε φερέφωνα της κυβερνητικής και ευρωαταλιντικής προπαγάνδας τέτοιες παραχωρήσεις θα είχαν ήδη προκαλέσει «εξέγερση» στη χώρα.

Τις υπενθυμίζουμε στη συνέχεια αναλυτικά:

1. Η Αθήνα πίεσε την κυπριακή κυβέρνηση να ξαναρχίσει τη τραγικομωδία των συνομιλιών για το κυπριακό, στη βάση της επιδιωκόμενης διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με μια παραλλαγή (επί τα χείρω) του σχεδίου Ανάν και με την απαράδεκτη «πενταμερή» φόρμουλα, που βάζει τους νεκροθάφτες της Κύπρου (Βρετανία, Ελλάδα, Τουρκία) να συζητήσουν πως θα λυθούν τα προβλήματα μιας άλλης χώρας! Μάλιστα η Αθήνα άσκησε έντονη πίεση προκειμένου να συμμετάσχει και η Βρετανία στις διαπραγματεύσεις. Θεμελιωδώς ανθελληνική και φιλοτουρκική δύναμη η Βρετανία κατέστειλε με πρωτοφανή αγριότητα το αντιαποικιακό κίνημα των Κυπρίων και, εν συνεχεία, έκανε ότι μπορούσε για να βάλει την Τουρκία στην Κύπρο και να δημιουργήσει και οξύνει το κυπριακό πρόβλημα όπως το γνωρίζουμε μετά το 1960.

2. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέσυρε πολύτιμα όπλα από την πρώτη γραμμή της ελληνικής άμυνας, το ανατολικό Αιγαίο, με πρόσχημα την ανάγκη στήριξης της Ουκρανίας. Λέμε πρόσχημα γιατί είναι παράλογο οι αμυντικές ανάγκες της Ουκρανίας να προηγούνται των ελληνικών, ούτε και το ΝΑΤΟ άλλωστε θα μπορούσε να ζητήσει κάτι τέτοιο αν δεν είχε «καραγκιόζηδες» απέναντι.

3. Υπεγράφη η «διακήρυξη των Αθηνών». Η μόνη πρακτική σημασία αυτής της διακήρυξης ήταν ότι την πήρε η Άγκυρα και τη χρησιμοποιεί ως πιστοποιητικό καλής συμπεριφοράς, ώστε να την προμηθεύσουν με όπλα η Αμερική και η Γερμανία και να προωθεί τις σχέσεις της με την ΕΕ. Το μόνο αντάλλαγμα είναι ότι δεν γίνονται μαζικές παραβάσεις και παραβιάσεις των κανόνων εναέριας κυκλοφορίας και του εθνικού εναέριου χώρου, πλην ορισμένων παραβάσεων με drones, αυτό όμως αντισταθμίζεται από το ρεκόρ μαζικών παραβιάσεων των ελληνικών χωρικών υδάτων, ενώ πρόσφατα αυξήθηκαν και οι εναέριες παραβιάσεις στην περιοχή της Κάσου. Αλλά οι παραβιάσεις μπορούν να ξαναρχίσουν σε δέκα λεπτά, δεν έχουν άλλωστε αποσυρθεί οι τουρκικές διεκδικήσεις που αποτελούν τη «νομιμοποιητική» βάση τους, ούτε η Τουρκία έχει δεσμευτεί επισήμως ότι δεν θα τις ξαναρχίσει. Τα όπλα που προμηθεύεται η Τουρκίας χάρη στη «διακήρυξη των Αθηνών» θα μας υποχρεώσουν σε έναν μακροχρόνιο ανταγωνισμό εξοπλισμών δεκαετιών, που θα συντρίψει οικονομικά τη χώρα. Δηλαδή βοηθάμε την Τουρκία να εξοπλιστεί και μετά καταστρεφόμαστε για να την παρακολουθήσουμε!

4. Βοήθησε την Τουρκία να καταλάβει διάφορες πολύ σημαντικές θέσεις όπως αυτή του επικεφαλής της ΙΜΟ (Διεθνούς Οργανισμού Ναυτιλίας) που διαχειρίζεται κρίσιμα ζητήματα Ελλάδας και Κύπρου.

5. Υπέγραψε συμφωνία για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο (κατόπιν εντολής του Αμερικανού ΥΠΕΞ Πομπέο) που αναγνωρίζει μόνο 80 % επήρεια στην Κρήτη που είναι ένα πολύ μεγάλο νησί. Με τον τρόπο αυτό υπονόμευσε οποιαδήποτε ελληνική διεκδίκηση ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο στη βάση της επήρειας του μικροσκοπικού Καστελλόριζου. Αρνητική για τα ελληνικά συμφέροντα και με ακατανόητες σοβαρές παραχωρήσεις ήταν και η συμφωνία με την Ιταλία. Οι δύο συμφωνίες δημιουργούν προηγούμενο εν όψει πιθανών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία.

6. Προτίμησε να συνάψει διμερή αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία και όχι τριμερή που να περιλαμβάνει και την Κύπρο, κάτι που επιτρέπει στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις να επιχειρήσουν στην Κύπρο χωρίς να φοβούνται γαλλική συνδρομή προς την Ελλάδα, γιατί αν η Αθήνα αντιδράσει επιτιθέμενη κατά της Τουρκίας δεν θα είναι πλέον αμυνόμενη και δεν θα ισχύει η σχετική διάταξη της ελληνογαλλικής συμφωνίας. ‘Ετσι εξουδετέρωσε μόνη της την αξία της ελληνογαλλικής συμφωνίας έναντι της Τουρκίας και προσέφερε κίνητρο στην Άγκυρα να προτιμήσει την Κύπρο για την ανάπτυξη επιθετικής στρατιωτικής δράσης.

Αν η Ελλάδα ήταν κανονική χώρα θα είχαν πάρει με τις πέτρες μια κυβέρνηση που τα έκανε όλα αυτά. Αν όμως αυτά γίνονται προτού καν μπούμε στο κύριο κεφάλαιο της διαπραγμάτευσης, φαντάζεται κανείς εύκολα τι θα συμβεί όταν μπούμε σε αυτό.

Ο γράφων δεν είναι οπαδός του πολέμου με την Τουρκία. Άσκησε πολύ έντονη κριτική στην ανεύθυνη, τυχοδιωκτική και ασυνάρτητη πολιτική Τσίπρα και Μητσοτάκη εν συνεχεία στην ανατολική Μεσόγειο, που παρολίγον να μας πάει σε πόλεμο για λογαριασμό του Νετανιάχου, στις δήθεν τριγωνικές «συμμαχίες» με το Ισραήλ (ανύπαρκτες στην πραγματικότητα ως συμμαχίες) και στα άνευ της παραμικρής πιθανότητας πραγματοποίησης σχέδια τύπου EastMed, το μόνο αποτέλεσμα των οποίων ήταν η επανεμφάνιση ενισχυμένων όλων των τουρκικών διεκδικήσεων που κρατούσε εν υπνώσει επί 15 χρόνια ο Ερντογάν.

Την πολιτική αυτή δεν τη σκέφτηκε κανείς από μόνος του στην Αθήνα το πολιτικό και κρατικό προσωπικό της οποίας δεν είναι, ως γνωστόν, ούτε καν σε θέση να επιλέξει ένα σταθμάρχη στη Λάρισα. Την αποφάσισε ο Νετανιάχου όταν στην Ουάσιγκτον κυβερνούσε το εν πολλοίς όργανό του ο Ντόναλντ Τραμπ. ‘Όταν έχασε και βγήκε ο Μπάιντεν αλλάξαμε πολιτική επανερχόμενοι στην πολιτική Σημίτη και Γιωργάκη «δώστα όλα στην Τουρκία χωρίς αντάλλαγμα για να έχουν ΝΑΤΟ και Ε.Ε. καλές σχέσεις με την Άγκυρα». Από κοντά και η παραδοσιακά φιλότουρκη Γερμανία.

Μόνο που και αυτή είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική, γιατί είτε θα οδηγήσει σε καταστροφικές παραχωρήσεις «σκληρής κυριαρχίας» στο Αιγαίο, που είναι το γεωπολιτικό, αλλά επίσης και πολιτιστικό και ιστορικό θεμέλιο της Ελλάδας, οριστικοποιώντας τη διάλυση της χώρα μας, είτε θα αυξήσει τις πιθανότητες κρίσης και πολέμου λόγω της καλλιέργειας αβάσιμων προσδοκιών στην άλλη πλευρά. Τέτοιες εξελίξεις στην εξωτερική πολιτική θα έχουν καταστροφικές συνέπειες όχι μόνο ως προς τα θέματα εξωτερικής, αλλά και αυτά της εσωτερικής, κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής. Η διεθνής θέση της χώρας και η εσωτερική της κατάσταση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και είναι αδύνατο μια πολιτική δύναμη να υπερασπισθεί τα κοινωνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού, ιδίως των φτωχότερων, εργαζόμενων τάξεων, χωρίς να υπερασπισθεί και τα εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Η (υποτιθέμενη δυστυχώς) αριστερά κυριάρχησε στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία και συνετρίβη γιατί ο Τσίπρας και οι συν αυτώ «αξόνισαν» όλη την πολιτική τους στην ταύτιση με τους Αμερικανούς (και το Ισραήλ). Όσοι «αριστεροί» συνεχίσουν να το κάνουν απλώς θα εξαφανιστούν. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα δεν είναι η εξαφάνιση αυτής της αριστεράς, αλλά η εξαφάνιση της Ελλάδας ως συγκροτημένου κράτους και των Ελλήνων ως συγκροτημένου έθνους που μας απειλεί πλέον, στο σημείο που έφτασαν τα πράγματα και με την ασκούμενη εξωτερική και με την ασκούμενη εσωτερική πολιτική.

(*) O Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας....

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο ανήκουν στον(τους) συγγραφέα(ους) μόνο και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα εκείνες του antikry.gr

Ιστορίες Μνημονίων! Πως το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ στην «επιχείρηση απόδρασης» του 2015!

     Παραδόξως απ΄ όλα αυτά ,η συζήτηση έχει περιοριστεί, μόνο στο τρίτο μνημόνιο που υπογράφτηκε στις 13 Ιουλίου του 2015. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό εξυπηρετεί όσους υπέγραψαν χωρίς καμία αντίσταση τα δύο προηγούμενα, το τρίτο μνημόνιο προκαλεί ενδιαφέρον, γιατί ακολούθησε την πλήρη ανατροπή της συντριπτικής βούλησης ενός ολόκληρου λαού! Το δημοψήφισμα του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ μέσα σε λίγα 24ωρα ,είναι κάτι που πληγώνει ακόμη τον κόσμο και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την εικόνα παράδοσης του, ακόμη και σήμερα 9 χρόνια μετά, που η χώρα δείχνει να πλέει ξανά προς τα βράχια!

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Την χώρα στη φυλακή των μνημονίων την οδήγησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…Ο ΣΥΡΙΖΑ που υποσχέθηκε «απόδραση», απέτυχε παταγωδώς και το μόνο που κατάφερε ήταν να φορτώσει ένα ακόμη μνημόνιο στην πλάτη των πολιτών…

Και για τα τρία καταδικαστικά για την Ελλάδα μνημόνια, οι ευθύνες των Ευρωπαίων και Αμερικανών «συμμάχων» μας είναι κολοσσιαίες! Είναι οι ίδιοι που σήμερα μοιράζουν δισεκατομμύρια για να σκοτώνεται κόσμος στην Ουκρανία, αλλά δεν είχαν καμία διάθεση να βοηθήσουν ούτε στο ελάχιστο την Ελλάδα. Έχοντας πρόθυμους συνεργάτες στο εσωτερικό τη χώρας -οι «βάστα Γερούν»- την οδήγησαν στην καταστροφή με μεγάλη ευχαρίστηση…

Παραδόξως απ΄ όλα αυτά ,η συζήτηση έχει περιοριστεί, μόνο στο τρίτο μνημόνιο που υπογράφτηκε στις 13 Ιουλίου του 2015. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό εξυπηρετεί όσους υπέγραψαν χωρίς καμία αντίσταση τα δύο προηγούμενα, το τρίτο μνημόνιο προκαλεί ενδιαφέρον, γιατί ακολούθησε την πλήρη ανατροπή της συντριπτικής βούλησης ενός ολόκληρου λαού! Το δημοψήφισμα του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ μέσα σε λίγα 24ωρα ,είναι κάτι που πληγώνει ακόμη τον κόσμο και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την εικόνα παράδοσης του, ακόμη και σήμερα 9 χρόνια μετά, που η χώρα δείχνει να πλέει ξανά προς τα βράχια!

Πως φθάσαμε στο τρίτο μνημόνιο; Τι και ποιοι έφταιξαν; Πως το 62% του ΟΧΙ αγνοήθηκε;

Ένας άνθρωπος που έζησε τα γεγονότα από μέσα , εξηγεί με απόλυτη σαφήνεια πως φθάσαμε στο τρίτο μνημόνιο. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη και είχε ξεκινήσει τουλάχιστον τρία χρόνια πριν! Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας, γινόταν κόμμα εξουσίας. Αυτό απαιτούσε προετοιμασία σοβαρή για να αντιμετωπιστεί η θύελλα των μνημονίων. Κι όπως φαίνεται αυτή η προετοιμασία δεν έγινε ποτέ…

Ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, είναι ο άνθρωπος που έζησε όλα τα γεγονότα και όχι ως απλός παρατηρητής που τα καταγράφει. Γι΄ αυτό και τα όσα λέει στη συνέντευξη του στο militiare channel, είναι αποκαλυπτικά, άκρως ενδιαφέροντα και αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα για μια πολιτική περίοδο που θα απασχολεί για πολλά ακόμη χρόνια.

πηγή: konstantakopoulos.gr

__________________________________________________

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής του ιστοχώρου konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).

Και σεξουαλικώς ανήκωμεν εις την Δύσιν!

     Αφού θέλουν να μιμηθούν τη Δύση οι κυβερνητικοί, γιατί δεν απαγορεύουν εντελώς την παρένθετη μητρότητα, όπως συμβαίνει με την πλειοψηφία των μελών της Ε.Ε.;

 

 

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος *

«Τα άτομα που αφορά το ζήτημα trans («διεμφυλισμός») πρέπει ασφαλώς να προστατευθούν. Αλλά η εμμονή (fixation) των δυτικών μεσαίων τάξεων σε αυτό το υπερμειοψηφικό ζήτημα θέτει ένα κοινωνιολογικό και ιστορικό θέμα. Το να εντάσσουμε στον κοινωνικό ορίζοντα την ιδέα ότι ένας άνδρας μπορεί να γίνει στα αλήθεια γυναίκα και μια γυναίκα άνδρας, σημαίνει να δηλώνουμε κάτι βιολογικά αδύνατο, σημαίνει να αρνούμαστε την πραγματικότητα του κόσμου, σημαίνει να δηλώνουμε κάτι εσφαλμένο. Η ιδεολογία trans είναι, κατά συνέπεια, για μένα, μια από τις σημαίες αυτού του μηδενισμού που ορίζει πλέον τη Δύση, αυτής της παρόρμησης καταστροφής, όχι απλά των πραγμάτων και των ανθρώπων, αλλά της ίδιας της πραγματικότητας».
                                           Emmanuel Todd, συνέντευξη στην εφημερίδα Le Figaro, 12.1.24

Το πιο γελοίο, αλλά και συνάμα το πιο αποκαλυπτικό επιχείρημα των κυβερνητικών για το νομοσχέδιο που θα επιτρέψει την υιοθεσία ή τη δημιουργία μέσω παρένθετων μητέρων παιδιών από ομοφυλόφιλους, που ακούσαμε ιδιαίτερα από τον Γεωργιάδη και από τον Σκέρτσο, είναι ότι όλα αυτά εφαρμόζονται στη Δύση, άρα πρέπει να τα εφαρμόσουμε και εμείς.

Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, από όπου μας έρχονται όλες αυτές οι καινοφανείς ιδέες, είναι επίσης και η πρώτη χώρα διεθνώς σε διακίνηση, εμπορία και σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών. Μήπως να τους μιμηθούμε και σε αυτόν τον τομέα; Αν και, κρίνοντας από τις υποθέσεις Λιγνάδη, Γεωργιάδη της ΝΔ, Κολωνού και την άλλη που αποκαλύφθηκε προ ημερών, όπως και από το διεθνές σκάνδαλο παρένθετων μητέρων και εμπορίας παιδιών στα Χανιά, δεν πάμε καθόλου άσχημα και εδώ. Μια χαρά πάμε.

Είναι άραγε τυχαίο επίσης ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πρωτοπορία στα κυκλώματα των παιδοβιαστών, που ικανοποιούν και τις «ανάγκες» της αμερικανικής ελίτ, αλλά και τις ανάγκες της Μοσάντ να τους παρακολουθεί και να τους εκβιάζει (βλ. υπόθεση Έπστιν-Μάξουελ). Tο τι είδους υπόδειγμα είναι η κοινωνία των Ηνωμένων Πολιτειών, που θέλουν να μιμηθούμε οι Γεωργιάδης και Σκέρτσος, μπορεί να το διαπιστώσει κανείς κάνοντας ζάπινγκ στις ελληνικές τηλεοράσεις στη διάρκεια της νύχτας. Ειρήσθω εν παρόδω, ακούω και εγώ πολλές συζητήσεις για την φοβερή έκρηξη παιδικής και εφηβικής εγκληματικότητας. Το μόνο όπου παραλείπουν να αναφερθούν οι συζητώντες το ζήτημα είναι όλα αυτά τα σκουπίδια της αμερικάνικης υποκουλτούρας μεν, κυρίαρχης δε στις ΗΠΑ, που διαχέουν σε αφθονία οι τηλεοράσεις μας.

Και κάτι ακόμα. Αφού θέλουν να μιμηθούν τη Δύση οι κυβερνητικοί, γιατί δεν απαγορεύουν εντελώς την παρένθετη μητρότητα, όπως συμβαίνει με την πλειοψηφία των μελών της Ε.Ε.; Γίνονται φοβερά, εντελώς μεσαιωνικά πράγματα με την παρένθετη μητρότητα, όπως η πλήρης καταστροφή των στοιχείων, ώστε να μη μπορέσουν ποτέ τα παιδιά που γεννήθηκαν από μια παρένθετη μάνα να την εντοπίσουν, κάτι που πιθανότατα θα θελήσουν. Δείχνουν αυτά τα πράγματα την πλήρη αναισθησία των ισχυρών αυτής της κοινωνίας, που ενδιαφέρονται να δώσουν παιδιά σε γονείς ως μορφή ιδιοκτησίας, ουδόλως όμως τους ενδιαφέρει να προστατεύσουν τα ίδια τα παιδιά.

Όπως σημειώσαμε παραπάνω, το «ανήκομεν εις την Δύσιν» και σε ότι αφορά τη σεξουαλικότητα είναι, εκτός από γελοίο, και αποκαλυπτικό του πραγματικού λόγου που η κυβέρνηση φέρνει τις ρυθμίσεις αυτές. Δεν το κάνει γιατί σπρώχνεται από μια εγχώρια κοινωνική ζήτηση ή προβληματισμό, δεν ανταποκρίνεται σε κάτι που ωρίμασε μέσα στην κοινωνία, ή κάτι που ζητάει η επιστημονική κοινότητα, αλλά σε κάτι που της ζητάει το ισχυρότατο παγκόσμιο λόμπι για την προώθηση των ομοφυλοφιλικών πρακτικών, όργανο του οποίου είναι η αμερικανική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση αυτή, που κάνει τώρα ό,τι μπορεί για να συνδράμει το Ισραήλ στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, είναι η ίδια που έχει οργανώσει δεκάδες καταστροφικές επεμβάσεις, με εκατομμύρια νεκρούς σε όλη την υφήλιο μόνο τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι η ίδια που οργάνωσε στο παρελθόν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και επέβαλε τη δικτατορία στην Ελλάδα. Αυτή η κυβέρνηση, αυτό το κράτος, θέλουν τώρα να μας πείσουν ότι δήθεν κόπτονται για τα ατομικά δικαιώματα των ομοφυλόφιλων.

Εντολές της Ουάσιγκτον εκτελεί ο Μητσοτάκης και σε αυτό και σε όλα τα άλλα θέματα, μέχρι και σε θέματα που αφορούν τον ίδιο τον σκληρό πυρήνα της ελληνικής εθνικής ασφάλειας, όπως είναι η απομάκρυνση όπλων από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου για να σταλούν στην Ουκρανία ή η επαπειλούμενη διάλυση της ελληνικής αντιαεροπορικής άμυνας. Σιγά μην αντιστεκόταν στις απαιτήσεις των Αμερικανών για τους ομοφυλόφιλους. Το ίδιο και ο εξ Αμερικής αποσταλείς για τη διοίκηση της «αντιπολίτευσης» Στέφανος Κασσελάκης που, όπως όλα δείχνουν, ενεργεί σε πλήρη συνεννόηση είτε απευθείας με τον Μητσοτάκη, είτε εμμέσως, μέσω των Αμερικανών προϊσταμένων.
Ιμπεριαλισμός και «δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ+»

Το ζήτημα των «δικαιωμάτων» των ΛΟΑΤΚΙ+, που στην πραγματικότητα έχει προ πολλού φύγει από οποιαδήποτε προστασία δικαιωμάτων και αφορά την έμμεση πλην σαφή προώθηση ετερόδοξων σεξουαλικών πρακτικών, συνιστά κεντρικό άξονα της αμερικανικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής επί Μπάιντεν.

Είναι η τρίτη φορά μέσα σε έναν αιώνα που οι ΗΠΑ οργανώνουν την παγκόσμια πολιτική τους γύρω από το δήθεν ενδιαφέρον τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η πρώτη ήταν στα τέλη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η δεύτερη επί Ψυχρού Πολέμου και τώρα είναι το τρίτο κύμα με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κάνει επάγγελμά τους τα ανθρώπινα δικαιώματα, έγραφε ήδη προ αιώνος, σε μια μπροσούρα που και σήμερα διατηρεί την επικαιρότητά της («Ευρώπη και Αμερική») ο ιδρυτής του Κόκκινου Στρατού και από τους οξυδρκέστερους και ευρυμαθέστερους μαρξιστές, Λέων Τρότσκι. Τα έκαναν αυτό οι ΗΠΑ προ αιώνος και παραμένουν και σήμερα το επάγγελμά τους.

Αν έχετε αμφιβολίες για τη θέση του ζητήματος ΛΟΑΤΚΙ+ στην όλη αμερικανική πολιτική, διαβάστε το σχετικό υπόμνημα του προέδρου υπό τον μεγαλοπρεπή τίτλο «Προωθώντας τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Λεσβιών, των Gay, των Bisexual, των Διεμφυλικών (Transgender), των Queer και των Ιntersex Προσώπων στον Κόσμο». Το ζήτημα της «προστασίας των δικαιωμάτων» όλων αυτών χαρακτηρίζεται προτεραιότητα πρώτης κατηγορίας για την αμερικανική διπλωματία και χώρες που υστερούν στον τομέα αυτό απειλούνται με (τι άλλο;) κυρώσεις.

Παράλληλα βέβαια με το επίσημο, έχουμε και το πολύ ισχυρότερο ανεπίσημο κράτος των ΗΠΑ, όπως τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και το Χόλιγουντ, κύριο παραγωγό της παγκόσμιας συνείδησης και κουλτούρας, όπου ήδη μόνο με ντουφέκι μπορεί να βρει κανείς ταινία που να μην έχει είτε ομοφυλόφιλους χαρακτήρες, είτε Εβραίους θύματα του Ολοκαυτώματος. Και για να μην μας πει κανείς καμιά αηδία, και η ομοφυλοφιλία και το Ολοκαύτωμα έχουν ασφαλώς τη θέση τους στην καλλιτεχνική παραγωγή της ανθρωπότητας, όπως υπήρξαν και υπάρχουν ασφαλώς καταπληκτικοί άνθρωποι, και ομοφυλόφιλοι, και Εβραίοι, δεν μπορεί όμως το 90% της παραγωγής να το καλύπτουν αυτές οι δύο ομάδες και οι σχετικές προβληματικές – λίγο δημοκρατία δεν βλάπτει! Στην πραγματικότητα, αυτή η μονομέρεια δεν αντανακλά κάποιου είδους ανθρώπινη ευαισθησία απέναντι στις δύο αυτές ομάδες, αλλά μάλλον υπόκλιση προς την ισχύ των σχετικών αντίστοιχων λόμπι και τη σημασία τους στην πραγματική ιεραρχία των εξουσιών. Και πολύ φοβάμαι ότι τείνει να τους εγκλωβίσει και αυτούς στις επιμέρους ταυτότητές τους, εμποδίζοντάς τους να ανοιχτούν στους μεγάλους ορίζοντες της ανθρωπότητας. 

 

Economist και Πατέλης προειδοποιούν-Απειλούν Μητσοτάκη

Γεγονός είναι ότι ισχυρά διεθνή κέντρα βαρέθηκαν να περιμένουν τον κ. Μητσοτάκη να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους και του ζήτησαν να τα κάνει όλα τώρα, ιδίως αν θέλει να έχει πιθανότητα διεκδίκησης μιας διεθνούς θέσης (πρόκειται πιθανώς περί ψεύτικης υπόσχεσης, αλλά είναι πολύ συνηθισμένα κάτι τέτοια). Το ότι η νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων και της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους είναι υψηλής προτεραιότητας απαιτήσεις του «διεθνούς παράγοντα» δεν το υποθέτουμε απλώς, μας το έχουν πει. Για παράδειγμα, ο Economist, η ναυαρχίδα του μεγάλου αγγλοαμερικανικού κεφαλαίου, του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και του City απαιτούσε από τον σημερινό πρωθυπουργό, ήδη από το 2019, να χρησιμοποιήσει το πολιτικό του κεφάλαιο για να νομιμοποιήσει τον γάμο των ομοφυλόφιλων και την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους. Όπως έγραφε παραμονή των εκλογών εκείνης της χρονιάς, που έφεραν στην εξουσία τον κ. Μητσοτάκη: «Η επιτυχία του (Μητσοτάκη) ή όχι θα εξαρτηθεί από την προθυμία του να τα βάλει με μέρη του κατεστημένου (old Greece) και τα κεκτημένα συμφέροντά τους, να έρθει αντιμέτωπος, με άλλα λόγια, με στοιχεία (elements) της δικής του πολιτικής οικογένειας. Αρνήθηκε να το κάνει στη μάχη για την αλλαγή της ονομασίας της πΓΔΜ. Ομοίως, έχει αντιταχθεί στην επέκταση των δικαιωμάτων υιοθεσίας στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια ή στην αναγνώριση του ομοφυλοφιλικού γάμου. Οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται ότι αυτό ήταν απαραίτητο για να αποτρέψει την υποστήριξη από την παρασυρόμενη προς την άκρα δεξιά βάση του κόμματος. Οι δικαιολογίες αυτές είναι ιδιοτελείς (selfserving) και, σε κάθε περίπτωση, δεν δικαιολογούν την κωδικοποίηση της βάσης ως πρωθυπουργού. Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να κερδίσει πλειοψηφία αυτό το Σαββατοκύριακο. Το κόμμα του ελέγχει ήδη 12 από τις 13 περιφερειακές διοικήσεις της Ελλάδας. Θα έχει αρκετό πολιτικό κεφάλαιο και θα πρέπει να το χρησιμοποιήσει».

Το γεγονός ότι ο Economist ενδιαφέρεται για την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους γονείς στην Ελλάδα, όσο και για τις σχέσεις με την πΓΔΜ (δηλαδή την επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την περικύκλωση της Ρωσίας) είναι από μόνο του δηλωτικό της σημασίας που αποδίδουν τα μεγάλα κεφάλια του παγκόσμιου Χρήματος στο θέμα της ομοφυλοφιλίας. Δεν θα διακινδυνεύσω εγώ τώρα να με χαρακτηρίσετε συνωμοσιολόγο δοκιμάζοντας να το ερμηνεύσω. Προσπαθείστε εσείς να το ερμηνεύσετε.

Αλλά δεν είναι μόνο ο Economist. Τον πρωθυπουργό απείλησε πρόσφατα με παραίτηση ο ίδιος ο οικονομικός του σύμβουλος Αλέξης Πατέλης, αν δεν υιοθετήσει τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφυλόφιλων. Ο Πατέλης δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Συνδέεται άμεσα και εκπροσωπεί στους κόλπους της «ελληνικής» κυβέρνησης και το παγκόσμιο λόμπο των ΛΟΑΤΚΙ+ και τους κορυφαίους οικονομικούς κύκλους τον Ηνωμένων Πολιτειών, για λογαριασμό των οποίων επιβλέπει την οικονομική (κατά τα φαινόμενα όμως και άλλες) πολιτικές της Αθήνας. Έκανε μάλιστα το διδακτορικό του στο Πρίνστον με διευθύνοντα τον πρώην διοικητή της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ Ben Bernanke. Συνδέεται δηλαδή, όπως και ο Κασσελάκης, με τα κέντρα του δυτικού συστήματος, με την έννοια ότι και οι δύο δέχονται άμεσα και αδιαμεσολάβητα τις εντολές του. 

Η επέλαση της διεμφυλικής τρέλας

Η υπόθεση γάμου και «τεκνοθεσίας» δεν είναι, κατά τα φαινόμενα, παρά μόνο η αρχή, η κερκόπορτα σε ένα δρόμο χωρίς τέρμα, που παίρνουμε κάτω από την πίεση ενός ισχυρότατου παγκόσμιου λόμπι και ένας Θεός ξέρει πού θα μας βγάλει. Ήδη στην Αμερική εκτοξεύονται τα ποσοστά των queer, φτάνοντας, σύμφωνα με ορισμένους, το 30% της «γενιάς Ζ». Ένα φιλικό μου ζευγάρι στο Ηνωμένο Βασίλειο μου διηγήθηκε πώς η έφηβη κόρη τους αποφάσισε μια μέρα ότι είναι αγόρι και όχι κορίτσι και απαίτησε από τους γονείς της να τη μεταχειρίζονται σαν να είναι αγόρι και να τη συνδράμουν να αλλάξει το φύλο της. Όταν εκείνοι αρνήθηκαν έπαψε να τους μιλάει. Πήγαν στο σχολείο να συζητήσουν το πρόβλημα και οι καθηγητές τους είπαν να μιλάνε στην κόρη τους σαν να είναι αγόρι.

Στη Σκωτία ψηφίσανε νόμο επί τη βάσει του οποίου ένα παιδάκι τεσσάρων ετών έχει το δικαίωμα να αποφασίζει μόνο του ποιο φύλο και ποιο όνομα θα δηλώνει στο σχολείο που πάει! Σε προηγούμενο άρθρο μου αναφέρθηκα στο εξαιρετικό βιβλίο «Η κατασκευή του διεμφυλικού παιδιού» των Ελίασεφ και Μασσόν (εκδ. Κουκκίδα) που έχει μια πληθώρα συγκλονιστικών στοιχείων για το θέμα αυτό και ιδιαίτερα για το πώς καταστρέφεται μια ολόκληρη γενιά νέων παιδιών που σπρώχνεται σε ισόβια χρήση ορμονών και αντικαταθλιπτικών, χειρουργικές επεμβάσεις και σοβαρές ψυχιατρικές διαταραχές.

Μήπως πρέπει να σταματήσουμε κάπου αυτή την ιστορία πριν είναι πολύ αργά;

Μακροχρόνια, με τούτα και με κείνα, αν επικρατήσουν αυτές οι νεο-ολοκληρωτικές τάσεις, και αν δεν τινάξουμε όλο το μαγαζί στον αέρα, πάμε σε μια πλήρη αλλαγή του τρόπου αναπαραγωγής της ανθρώπινης ζωής, που επικρατεί επί χιλιάδες χρόνια και πάνω στην οποία βασίζεται όλη η δομή του συναισθηματικού μας κόσμου και ο πολιτισμός μας. Διερωτώμαι πως θα είναι μια κοινωνία όπου μια τάξη πλούσιων ομοφυλόφιλων πατρικίων (α λα Κασσελάκη) θα χρησιμοποιούν μια στρατιά από φτωχές γυναίκες-αναπαραγωγικές μηχανές και τις τεράστιες δυνατότητες της βιοτεχνολογίας και της γενετικής μηχανικής, για να παράγουν κατά παραγγελία τις διάφορες τάξεις όχι ενός «Βασιλείου της Ανθρώπινης Ελευθερίας», αλλά μάλλον του Θαυμαστού Καινούριου Κόσμου των μεγάλων τραπεζών και πολυεθνικών, πραγματοποιώντας τα πιο τρελά όνειρα των Ναζί ευγονιστών. 

Μειοψηφίες κατά πλειοψηφιών, «κοινοτισμός» κατά Δημοκρατίας

Οι ΛΟΑΤΚΙ+ έχουν ασφαλώς το δικαίωμα να ζουν τη σεξουαλική ζωή που επιθυμούν να έχουν και τους ικανοποιεί. Αλλά εδώ γίνεται εντέχνως ένα κολοσσιαίο άλμα με επίκληση των δικαιωμάτων τους και της ανάγκης εξάλειψης όχι μόνο μιας κοινωνικά επιβεβλημένης, αλλά και της βιολογικά αναπόφευκτης ανισότητας. Στα πλαίσια του ανερχόμενου πλοκληρωτισμού, χρησιμοποιούνται τα «δικαιώματα» μιας μειοψηφίας για να αρνηθούν στην πλειοψηφία το δικαίωμα να θεσμίζει την κοινωνία. 

Μειοψηφία βέβαια είναι και οι ελέγχοντες το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο, τα πραγματικά αφεντικά του κόσμου μας. Είναι πολύ φυσικό να επικαλούνται τα «δικαιώματα των μειοψηφιών» εναντίον των πλειοψηφιών που δυνητικά θα μπορούσαν να απειλήσουν τα προνόμιά τους.

Όταν ο Ζισκάρ ντ’ Εσταίν περιέλαβε στο προοίμιο του σχεδίου Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης τον ορισμό του Περικλή για τη Δημοκρατία, «το των πλειόνων κράτος», αρνήθηκαν να το συμπεριλάβουν για να μη θίξουν τις μειονότητες, τους εαυτούς τους δηλαδή και τα όργανα και εργαλεία τους.

Το αγγλοσαξωνικό μοντέλο του πολέμου όλων εναντίον όλων, της κατακερματισμένης κοινωνίας, του «communautarisme» με τη γαλλική έννοια (ορισμένοι το μεταφράζουν tribalism στα αγγλικά), δηλαδή μια κοινωνία νοούμενη ως άθροισμα κοινοτήτων, ομάδων και φυλών, επιχειρεί να διαλύσει το ρεπουμπλικανικό, δημοκρατικό μοντέλο του κράτους-έθνους που προέκυψε από τη Γαλλική Επανάσταση, εκεί όπου η βασικότερη ιδιότητα κάθε ανθρώπου είναι η ιδιότητα του Πολίτη. Τα κοινωνικά κινήματα διαλύονται έτσι στα κινήματα των ταυτοτήτων, η (πραγματική) Αριστερά, έργο της οποίας θα έπρεπε να είναι η ένωση της κοινωνίας κατά του μεγάλου Κεφαλαίου και του Καπιταλισμού, καταστρέφεται, γίνεται μια μη κυβερνητική οργάνωση προώθησης διαφόρων υποθέσεων, καθώς πάμε από την πάλη των τάξεων στην πάλη των φύλων και των φυλών.

Αυτό είναι το μέλλον προς το οποίο ανατέθηκε στον Μητσοτάκη και τον Κασσελάκη να μας ανοίξουν τον δρόμο. Τα υπόλοιπα είναι αστειότητες για το πόπολο, αυτό που όπως πάντα θα πληρώσει εν τέλει τη νύφη, βλέποντας την κοινωνία, τη χώρα του (και την Αριστερά του) να διαλύονται. Και μόνο άλλωστε η σκέψη ότι οι δύο αυτοί πολιτικοί μπορεί να κάνουν κάτι καλό και χρήσιμο, προσκρούει στην κοινή λογική.

πηγή: konstantakopoulos.gr

__________________________________________________

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής του ιστοχώρου konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).

Δεν προστατεύουν, θέτουν σε κίνδυνο τον ελληνικό εμπορικό στόλο και την Ελλάδα

     Νίκος Δένδιας: «Θα προσφέρω το στρατηγείο της Λάρισας στην επιχείρηση της Ε.Ε.» κατά της Υεμένης. Λες και το στρατηγείο είναι προσωπική ιδιοκτησία του Υπουργού

 

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος *

 

ΧΤΕΣ το πρωί (31/1) ο Νίκος Δένδιας εμφανίστηκε στις τηλεοράσεις λέγοντας, με μια ελαφρά δόση «αυτοκρατορικού μεγαλείου»: «Θα προσφέρω το στρατηγείο της Λάρισας στην επιχείρηση της Ε.Ε.» κατά της Υεμένης, λες και το στρατηγείο είναι προσωπική ιδιοκτησία του Υπουργού. Τέλος πάντων. Αργότερα μας ενημέρωσε ότι η «προσφορά» έγινε δεκτή, όχι δεν θα την έκαναν, και η Ελλάδα θα παίξει κεντρικό ρόλο στην επιχείρηση της Ερυθράς όπου θα στείλει τελικά μία φρεγάτα ελπίζοντας ότι θα επιστρέψει και παρά τους κινδύνους που θα την απειλήσουν και πολλούς άλλους λόγους που δεν θα έπρεπε να πάει.

Την κυβερνητική απόφαση επέκριναν το ΚΚΕ και η Νέα Αριστερά, τα μόνα δύο ελληνικά κόμματα που διαθέτουν σήμερα, αν κανείς κρίνει εκ των τοποθετήσεών τους, μια έστω και ελάχιστη αυτονομία από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Αντιθέτως, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και της Ελληνικής Λύσης υποστήριξαν στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής την αποστολή στην Υεμένη, αρκεί να την αναλάβει η Ε.Ε. και όχι το ΝΑΤΟ. Αυτό βέβαια δεν έχει την παραμικρή σημασία και δεν διαφοροποιεί τη φύση της αποστολής. Απλώς λέμε κάτι να περνάει η ώρα. Άλλωστε σήμερα η Ε.Ε. δεν έχει την παραμικρή ανεξαρτησία και αυτονομία από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Μια ηθικά απαράδεκτη, παράνομη, επιβλαβής και επικίνδυνη αποστολή

Σε προηγούμενα άρθρα μας (ενδεικτικά εδώ και εδώ) εκθέσαμε αναλυτικά τους λόγους για τους οποίους η ελληνική στρατιωτική αποστολή στην Υεμένη είναι:

– Ηθικά απαράδεκτη, γιατί συνιστά άμεση συνδρομή στην κλιμακούμενη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και είναι κραυγαλέα αντίθετη με το διεθνές δίκαιο, στο οποίο μάλιστα υποτίθεται ότι έχουμε βασίσει όλη την εξωτερική μας πολιτική, ιδίως έναντι της Τουρκίας, όπως και με την ουσία της πρόσφατης απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη.

– Παράνομη, αντισυνταγματική και αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο, που δεν επιτρέπει την ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον τρίτου κράτους χωρίς σχετική εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

– Επικίνδυνη, καθώς μας εμπλέκει σε μια διαρκώς διευρυνόμενη, εξαιρετικά επικίνδυνη και παντελώς απρόβλεπτη στην πορεία της σύρραξη στη Μέση Ανατολή (ο δυτικός τύπος φέρει αυτή τη στιγμή την Ουάσιγκτον, πειθαρχούσα εν προκειμένω στο Ισραήλ και το παντοδύναμο Λόμπυ του, έτοιμη να εξαπολύσει επίθεση κατά του Ιράν). Ο πόλεμος εξάλλου κατά της Υεμένης ξεκίνησε μεν με αφορμή τις επιθέσεις σε πλοία που πήγαιναν στο Ισραήλ, όμως εντάσσεται στα μακροχρόνια σχέδια του κράτους αυτού για έλεγχο της Υεμένης και της Ερυθράς, όπως και όλης της Μέσης Ανατολής. Ενώ και οι Υεμένιοι δεν είναι καθόλου ασήμαντος αντίπαλος και διαθέτουν ένα πολύ εντυπωσιακό οπλοστάσιο όπλων κατά θαλάσσιων σκαφών. Ας διαβάσει εδώ ο «Ναπολέων» Δένδιας (και οι αρχηγοί των επιτελείων, που συμφώνησαν με αυτή την καταστροφική επιχείρηση), την ανάλυση του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών για το τι όπλα διαθέτει η Υεμένη κατά πλοίων. Άλλωστε πάντα αυτός που υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του έχει και ένα μεγάλο ηθικό πλεονέκτημα έναντι των μισθοφόρων. Ο ίδιος ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν αναγνώρισε ότι είναι αδύνατο στην αποστολή στην Ερυθρά να πραγματοποιήσει αυτό που λέει ότι επιδιώκει! Ίσως βέβαια Μητσοτάκης, Δένδιας και Ε.Ε. να τα καταφέρουν καλύτερα από τους Αμερικανούς!

– Αντίθετη με ζωτικά εθνικά συμφέροντα της χώρας, που δεν είναι ασφαλώς να πρωταγωνιστήσει στον πόλεμο της Δύσης κατά των Παλαιστινίων και όλου του αραβομουσουλμανικού κόσμου. Στην πρεμούρα τους οι Μητσοτάκης και Δένδιας να αποσπάσουν την εύνοια ΗΠΑ και Ισραήλ ώστε να πάρουν ευρωπαϊκή θέση ενδεχομένως ο πρώτος και να γίνει πρωθυπουργός ο δεύτερος, εκθέτουν τη χώρα στον κίνδυνο αντιποίνων. (Δεν το κάνουν άλλωστε μόνο εδώ. Διαλύουν, για να ικανοποιήσουν τον δυτικό παράγοντα, όλη την εθνική άμυνα της χώρας, αφαιρώντας όπλα από τα νησιά, αδειάζοντας τις αποθήκες για να στείλουν στην Ουκρανία και διαλύοντας την αντιαεροπορική άμυνα, όπως επισημαίνει ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης στην εμπεριστατωμένη ανάλυσή του εδώ. Καταστρέψαμε άλλωστε ήδη τις σχέσεις μας με τη Ρωσία, καταστρέφουμε τώρα και τις σχέσεις μας με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο και τον παγκόσμιο Νότο, που υπήρξαν ιστορικά το αντίβαρό μας απέναντι στις δυτικές και τουρκικές επιβουλές. Με ποιόν θα μείνουμε στο τέλος; Με την Αμερική, τη Βρετανία και το Ισραήλ που μας έφτιαξαν το κυπριακό και έσπρωξαν την Άγκυρα εναντίον μας; Ή με τη Γερμανία που μας κατέστρεψε και με στρατιωτικά και με οικονομικο-πολιτικά μέσα; Να υπενθυμίσουμε με την ευκαιρία στο σημείο αυτό ότι η μετατροπή της Ελλάδας σε άθλιο προτεκτοράτο πέμπτης κατηγορίας δεν αφορά μόνο την διεθνή θέση της χώρας, επηρεάζει άμεσα και την εσωτερική κοινωνική και οικονομική κατάσταση και τανάπαλιν.

Δεν προστατεύει, θέτει σε κίνδυνο τον ελληνικό εμπορικό στόλο!

Κανένας από τους συνηγόρους της αποστολής της φρεγάτας (κυβέρνηση, ΜΜΕ και το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης, ρητά ή σιωπηρώς) δεν έχει μπει στον κόπο να απαντήσει σε οτιδήποτε από το παραπάνω. Επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά το ένα και μοναδικό επιχείρημά τους υπέρ μιας αποστολής ανεύθυνης, επικίνδυνης και τυχοδιωκτικής που είναι ότι πρέπει να προστατευθεί ο ελληνικής ιδιοκτησίας εμπορικός στόλος.

Πρόκειται -ως συνήθως- για ένα ακόμα κολοσσιαίο ψεύδος. Εξηγήσαμε παραπάνω γιατί ούτε οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί δεν μπορούν να προστατεύσουν τα πλοία από επιθέσεις, θα το κάνει αυτό η ελληνική φρεγάτα των Δένδια-Μητσοτάκη;

Ποια είναι όμως τα δεδομένα; Οι υεμενικές επιθέσεις ξεκίνησαν αυστηρά εναντίον πλοίων που κατευθύνονται ή συνδέονται με το Ισραήλ, ως διαμαρτυρία για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Κάθε σκάφος που διαβεβαιώνει ότι δεν συνδέεται με το Ισραήλ ούτε πηγαίνει στα λιμάνια του περνάει ελεύθερα.

Στη συνέχεια, στους στόχους περιελήφθησαν και τα σκάφη των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας λόγω του ότι τα δύο αυτά κράτη επιτέθηκαν στην Υεμένη. Παρακολουθείστε εδώ τον εκπρόσωπο των ενόπλων δυνάμεων της Υεμένης που εξηγεί γιατί ο στρατός της χώρας του επετέθη σε αμερικανικό πολεμικό πλοίο και γιατί τα πλοία των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου είναι «νόμιμοι στόχοι».

Με τις εξυπνάδες Μητσοτάκη και Δένδια υφίσταται τώρα ο κίνδυνος να συμπεριληφθούν στους στόχους και τα ελληνικά πλοία, εν πρώτοις η ίδια η φρεγάτα αλλά ενδεχομένως και τα εμπορικά, ανεξαρτήτως του αν πάνε στο Ισραήλ ή όχι, αφού θα θεωρηθούν, όπως και τα αμερικανικά και βρετανικά πλοία, σκάφη εχθρικού κράτους.

 

Η Ελλάδα διαλύεται

Η αποστολή της φρεγάτας συνιστά σταθμό στη μετατροπή των ενόπλων δυνάμεων από εργαλείο για την εθνική άμυνα της Ελλάδας σε εργαλείο εξυπηρέτησης των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της συλλογικής Δύσης, εξόδοις του πάσχοντος ελληνικού λαού. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ακούγεται όλο και συχνότερα η ιδέα να καταργηθεί ο θεσμός της υποχρεωτικής θητείας, με πρώτους «λαγούς» της ιδέας τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Στέφανο Κασσελάκη.

Για την άμυνα από την Τουρκία χρειαζόμαστε στρατό κληρωτών και παλλαϊκή άμυνα. Για να βοηθάμε σε επεμβάσεις ανά την υφήλιο ή για να μας δέσει καμία ώρα, καθώς πάμε σε ολοκληρωτισμό σε όλη τη Δύση, χρειαζόμαστε επαγγελματικό στρατό. Τέτοιο βαθμό πάντως ξένης εξάρτησης σε όλα τα ζητήματα, από την εθνική άμυνα έως τους γάμους των ομοφυλοφίλων, δεν είχε ποτέ η χώρα, ούτε καν στη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου που επέβαλε η ίδια η CIA στην Ελλάδα.

Παράταση αυτής της κατάστασης εγκυμονεί ασφαλώς θανάσιμους κινδύνους για τον ελληνισμό, για τον ελληνικό λαό στην Ελλάδα και την Κύπρο.

πηγή: konstantakopoulos.gr

__________________________________________________

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής του ιστοχώρου konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).

Ελλάδα και Κύπρος στηρίζουν τη γενοκτονία - Ετοιμάζουν ελληνικό Βατερλώ

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Νίκος Χριστοδουλίδης επιβεβαίωσαν ρητά, κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στην Αθήνα, το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».

 

    Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος *

Παρά την προσπάθεια να δείξουν ότι ενδιαφέρονται κάπως και για το «ανθρωπιστικό θέμα», δηλαδή τη συνεχιζόμενη αδιάκριτη σφαγή ενός πληθυσμού εκατομμυρίων ανθρώπων, προκειμένου να τον αναγκάσουν να φύγει από τις πατρογονικές του εστίες, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Κύπριος πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης επιβεβαίωσαν ρητά, κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στην Αθήνα, το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».

Σε συνδυασμό με την άρνηση των δύο κυβερνήσεων να στηρίξουν το ψήφισμα που καλούσε σε κατάπαυση του πυρός στον ΟΗΕ, ψήφισμα που υποστήριξε η τεράστια πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη, περιλαμβανομένης της Γαλλίας, με τις πράξεις και τις δηλώσεις τους αυτές οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου υποστηρίζουν μια πολεμική επιχείρηση εθνοκάθαρσης, που εξελίσσεται ήδη, μπροστά στα μάτια μας, σε γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, έχοντας φτάσει τα εγκλήματα των χιτλερικών στην κατεχόμενη Ελλάδα και Ευρώπη στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σήμερα, είναι τέτοια η παγκόσμια κατακραυγή κατά του Ισραήλ που ακόμα και οι τηλεοράσεις μας έχουν υποχρεωθεί να δείχνουν, μετά από ένα μήνα, μερικά τουλάχιστον από τα εγκλήματα αυτού του κράτους…

Το Ισραήλ έχει παραβιάσει και συνεχίζει να παραβιάζει όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ και έχει φτάσει στο σημείο να επιτίθεται θρασύτατα ακόμα και στον ίδιο τον Γενικό Γραμματέα. Να υποστηρίζεις σήμερα ότι αυτά που γίνονται στη Γάζα είναι δικαίωμα στην αυτοάμυνα και να μη ζητάς κατάπαυση πυρός σημαίνει να συμπράττεις σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Εκθέτει αυτό ανεπανόρθωτα την Ελλάδα και την Κύπρο και προκαλεί τεράστια μακροχρόνια βλάβη στα εθνικά τους συμφέροντα.

Επικαλούμενη το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» η εξτρεμιστική κυβέρνηση του Ισραήλ σκοτώνει αδιάκριτα αμάχους, έχει κόψει το νερό, τα φάρμακα και τις επικοινωνίας, θέτοντάς τους προ του διλήμματος «φυγή ή θάνατος». Έχει εκτοπίσει ήδη εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από τη βόρειο Γάζα, έναν αριθμό της τάξης των Ελλήνων που εκτοπίσθηκαν με τη Μικρασιατική Καταστροφή και πολύ μεγαλύτερων από όσους εκτοπίσθηκαν από τη βόρειο Κύπρο το 1974. Η προφανής επιδίωξή της (όπως έχει άλλωστε αποκαλυφθεί από πάμπολλα δικά τους επίσημα έγγραφα) είναι να εκτοπίσει ει δυνατόν όλο τον πληθυσμό της Γάζας στην Αίγυπτο ή και σε άλλες μεσογειακές χώρες ή τον Καναδά, καθιστώντας απολύτως αδύνατη τη συνέχιση της ζωής στη Γάζα.

Η αντίσταση των Ελεύθερων Πολιορκημένων της Γάζας, του Στάλινγκραντ του αιώνα μας, διέψευσε μέχρι τώρα όλες τις προβλέψεις όλων, εμπλέκοντας το Ισραήλ σε μακρύ πόλεμο που η κοινωνία του δεν μπορεί να στηρίξει. Σε παρόμοιες συνθήκες η ηγεσία του θα μπει στον πειρασμό να κλιμακώσει τη γενοκτονική τρομοκρατία, ή να προχωρήσει και σε άλλες επικίνδυνες κλιμακώσεις (σύνδρομο του Σαμψών). Ακόμα και αν δεχθεί εκεχειρία, κάτι εντελώς αμφίβολο, θέλει να έχει ολοκληρώσει προηγουμένως τουλάχιστο την εθνοκάθαρση της Βόρειας Γάζας.

Πόσο μάλλον που οι ΗΠΑ έχουν επικεφαλής έναν πρόεδρο πολύ μειωμένων δυνατοτήτων και απολύτως ελεγχόμενο από το παντοδύναμο αμερικανικό φιλο-ισραηλινό λόμπι. Όπως είπε άλλωστε ο ίδιος ο Μπάιντεν επισκεπτόμενος το Ισραήλ εν μέσω πολέμου: «Δεν πιστεύω ότι πρέπει να είσαι Εβραίος για να είσαι Σιωνιστής και είμαι Σιωνιστής». Οπαδοί του Σιωνισμού είναι και οι ουκρανο-εβραϊκής καταγωγής Άντονι Μπλίνκεν και Βικτόρια Νούλαντ, οπότε έχει μείνει μόνο ο αρχηγός της CIA Ουίλιαμ Μπερνς και οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις ως φάρος λογικής, προς το παρόν τουλάχιστο, στην κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Πολύ φοβόμαστε ότι και η κυπριακή πρόταση, που υποστήριξε και η Ελλάδα, για δήθεν «θαλάσσιους ανθρωπιστικούς διαδρόμους» προς τη Γάζα δεν είναι παρά μια ισραηλινή προσπάθεια να ελέγξουν πλήρως και να αφαιρέσουν από τον έλεγχο της Αιγύπτου την επαφή της Λωρίδας με τον έξω κόσμο, προετοιμάζοντας ενδεχομένως και μία εκδίωξη δια θαλάσσης των Παλαιστινίων. Φαίνεται βέβαια παλαβό κάτι τέτοιο και πάρα πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί, αλλά η κυβέρνηση Νετανιάχου στο σημείο που έχει βρεθεί και με τις ιδεολογικές και ιστορικές καταβολές που έχει, μόνο επικίνδυνους παραλογισμούς μπορεί να παράγει. (Όποιος θέλει να ενημερωθεί για τις ρίζες του φαινομένου Νετανιάχου μπορεί να διαβάσει την εξόχως τεκμηριωμένη και τρομακτική κατά τα άλλα επισκόπηση του Αμερικανού δημοσιογράφου Chris Hedges εδώ). 

Παραρτήματα Ισραήλ και ΗΠΑ

Η πολιτική ουσιαστικής δικαιολόγησης της γενοκτονίας ως δήθεν άσκησης του «δικαιώματος στην αυτοδιάθεση» ντροπιάζει την Ελλάδα και την Κύπρο και καταστρέφει το οποιοδήποτε διεθνές πολιτικό μας κεφάλαιο, πέραν του ότι είναι μια πολιτική που ασκείται εναντίον της γνώμης και των αισθημάτων του ελληνικού λαού, αποδεικνύοντας ότι η δημοκρατία μας είναι μόνο τυπική, είναι και μια πολιτική τρομερά επικίνδυνη από άποψη realpolitik. Αθήνα και Λευκωσία πόνταραν στο λάθος άλογο και στην Ουκρανία και στο Παλαιστινιακό, όπως εύστοχα υπογραμμίζει ο Κύπριος καθηγητής Στέφανος Κωνσταντινίδης και αυτό κινδυνεύει, όπως έχουμε επανειλημμένως υποστηρίξει στην αρθρογραφία μας, να προκαλέσει τελικά το γεωπολιτικό Βατερλώ του ελληνισμού. Η πρόσφατη τραγωδία της Αρμενίας, που ακολούθησε μια πολιτική ανάλογη με αυτή που ακολουθούν σήμερα Ελλάδα και Κύπρος, αποξενώνοντας παραδοσιακούς φίλους και συμμάχους της, για να αφεθεί στην αγκαλιά της Δύσης, δεν έχει μάθει τίποτα στην Αθήνα και τη Λευκωσία.

Οι δύο χώρες συμπεριφέρονται ως παραρτήματα του Ισραήλ και των ΗΠΑ και δυστυχώς μάλλον είναι. Αυτή η πολιτική όμως οδηγεί σε καταστροφή τον ελληνικό λαό, στερώντας τον από οποιοδήποτε άλλο διεθνές έρεισμα και οποιαδήποτε συμπάθεια σε έναν κόσμο που δεν είναι πια το φέουδο αυτών των δύο δυνάμεων, κάτι που απεδείχθη περίτρανα και με την διαγραφόμενη ήδη ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Το παράδειγμα της Τουρκίας, δίπλα μας, που, ακολουθώντας το προηγούμενο του Ανδρέα Παπανδρέου και του Μακάριου, έχει εκτιναχθεί σε διπλωματική και διεθνοπολιτική υπερδύναμη, τα λέει όλα. Μάλιστα έχει τον σεβασμό και του ΝΑΤΟ (Όχι δεν μας δημιουργεί πρόβλημα η σχέση Άγκυρας και Χαμάς, είπε τις προάλλες ο Γενικός Γραμματέας της Συμμαχίας Στόλτενμπεργκ). Σήμερα η Τουρκία είναι εξαιρετικά δημοφιλής ακόμα και σε περιοχές που κάποτε δεν ήθελαν να τη δούνε και αγαπούσαν την Ελλάδα, όπως η Λατινική Αμερική.

Σε επόμενο άρθρο μας θα εξετάσουμε αναλυτικά αν όντως το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνηγήα και υπό ποίους όρους και προϋποθέσεις. Γιατί, εκτός των άλλων, οι πολιτικοί μας είναι και αδιάβαστοι.

___________________________________________________

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).

Υβριδικός Πόλεμος

Υβριδικός πόλεμος ή πόλεμος νέτα – σκέτα γίνεται. Γίνεται από την κυβέρνηση, τα συστημικά ολοκληρωτικά ΜΜΕ (που ξεπέρασαν τα μήντια της δικτατορίας, αν και με διαφορετικές μεθόδους), τον διαπλεκόμενο δημοσιογραφικό, πνευματικό, πανεπιστημιακό μας κόσμο και όλες τις εκδοχές μιας βλακοφρόνου άκρας δεξιάς την οποία απελευθέρωσε το απίστευτο χάλι της ελληνικής αριστεράς και κεντροαριστεράς όλων των αποχρώσεων...

 

 

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος *

Η χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών και τα διάφορα λόμπυ των λαμογίων, παραφρόνων και ακροδεξιών που τη σιγοντάρουν έχουν κινητοποιηθεί τώρα για να αποδώσουν την ευθύνη μιας τεράστιας και σε μεγάλο βαθμό αποτρέψιμης εθνικής καταστροφής στους μετανάστες, σε Τούρκους και Ρώσους πράκτορες ή σε εξωγήινους.

Πριν ήταν η κλιματική κρίση. Προφανώς υπάρχει η κρίση, αυτός όμως είναι λόγος για να κάνουμε περισσότερα, όχι λιγότερα για να αντιμετωπίσουμε τα ακραία καιρικά φαινόμενα που προκαλεί!

Επειδή τώρα δεν φτάνει η κλιματική αλλαγή για να δικαιολογηθεί η άνευ ιστορικού προηγουμένου καταστροφή της Ελλάδας και οι ευθύνες της κυβέρνησης γι’ αυτή την καταστροφή, έχουμε βαρύγδουπες εκφράσεις ανεξιχνίαστου νοήματος που κινητοποιούνται όπως “υβριδικός πόλεμος” και “ασύμμετρες απειλές” για να εξηγήσουν το ελληνικό μπουρδέλο. ‘Οσο πιο βαρύγδουπη είναι μια έκφραση, τόσο πιο μεγάλη εντύπωση κάνει. ‘Οσο πιο ακατανόητη τόσο λιγότερο τη θέτει κανείς σε κριτική και έλεγχο.

Μέχρι και ο ‘Αρειος Πάγος κινητοποιήθηκε να βρει τις εγκληματικές συμμορίες που βάζουν τις φωτιές. Δεν χρειάζεται όμως να ψάξει στα δάση της Θράκης. Θα έφτανε μια έρευνα στου Μαξίμου και στα Υπουργεία για να μάθουμε ότι τίποτα δεν λειτουργεί ούτε στο κράτος ούτε στην κυβέρνηση κι ότι αυτό το κράτος και αυτή η κυβέρνηση δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε τις φωτιές, ούτε και κανένα άλλο πρόβλημα της χώρας. ‘Ολοι οι νοήμονες ‘Ελληνες ξέρουν τι ενδιαφέρει αποκλειστικώς κυβέρνηση και κράτος. Υποθέτουμε ότι και οι αξιότιμοι ανώτεροι δικαστές το γνωρίζουν επίσης.

Από αυτό το κράτος και από αυτούς τους πολιτικούς περιμένουν να μας προστατεύσουν από τις πυρκαγιές, κάτι που δεν κατάφερναν ακόμα και σε πολύ καλύτερους καιρούς;

Κι αφού θέλουν να μάθουν τις εγκληματικές συμμορίες που δρουν στη Θράκη γιατί δεν ρωτάνε τον κ. Μητσοτάκη που παρακολουθεί τους πάντες; (ή εναλλακτικά τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες που έστησαν το κύκλωμα των παρακολουθήσεων;).

Δεν μπορούμε ασφαλώς να αποκλείσουμε ότι κάποιοι βάζουν φωτιές. ‘Οχι βέβαια οι μετανάστες, οι Ρώσοι και οι Τούρκοι πράκτορες, αλλά, πιθανότερο, τα γνωστά λαμόγια του ελληνικού Εργολαβιστάν (που έχουν άριστες σχέσεις συνήθως και με το ίδιο το γκουβέρνο).

Εν πάσει περιπτώσει, είτε έτσι, είτε αλλοιώς, γιατί δεν πιάνεται έστω ένας από όλους αυτούς;

Ο αρχηγός του ΓΕΕΘΑ (σε καλά χέρια και η άμυνα, όχι θα υστερούσε) πήγε στη Θράκη με τους κομμάντος του να κάνει περιπολίες, με το κράτος να διασπείρει πάλι φήμες περί αγνώστων κυκλωμάτων εμπρηστών. (Συνωμοσιολογία για να σκεπαστεί η ανικανότητα στις φωτιές! Αν ισχύει ότι «μας έκαψαν» θα πέσουν σήμερα κεφάλια; – Militaire.gr)

Υβριδικός πόλεμος ή πόλεμος νέτα – σκέτα γίνεται. Γίνεται από την κυβέρνηση, τα συστημικά ολοκληρωτικά ΜΜΕ (που ξεπέρασαν τα μήντια της δικτατορίας, αν και με διαφορετικές μεθόδους), τον διαπλεκόμενο δημοσιογραφικό, πνευματικό, πανεπιστημιακό μας κόσμο και όλες τις εκδοχές μιας βλακοφρόνου άκρας δεξιάς την οποία απελευθέρωσε το απίστευτο χάλι της ελληνικής αριστεράς και κεντροαριστεράς όλων των αποχρώσεων. Είναι ο πόλεμος που γίνεται από την απερίγραπτη “ελίτ” και την κυβέρνηση αυτής της χώρας εναντίον του μυαλού, της ευθυκρισίας, της μνήμης και της αξιοπρέπειας των Ελλήνων πολιτών.

Μάλιστα, μετανάστες, Τούρκοι και Ρώσοι έβαλαν τις φωτιές. Μήπως οι ίδιοι έσπρωξαν τα τρένα να τρακάρουν μετωπικά στα Τέμπη; Αυτοί εμπόδισαν τα ασθενοφόρα να φτάσουν εγκαίρως στους ασθενείς που πέθαναν περιμένοντάς τα; Αυτοί γκρέμισαν τη γέφυρα στην Πάτρα σκοτώνοντας τους ανθρώπους από κάτω; Αυτοί έχουν διαλύσει τα σχολεία και τα νοσοκομεία μας; Αυτοί έχουν αφήσει χωρίς πιστοποίηση αεροδρόμια και τις αεροπορικές μας εταιρείες; Αυτοί άφησαν χωρίς συντήρηση τα Κανανταίρ που οδήγησαν στο θάνατο τους αεροπόρους που τα οδηγούσαν; Αυτοί άφησαν ανυπεράσπιστες απέναντι σε ενδεχόμενη φωτιά τις στρατιωτικές βάσεις; Ή μήπως μετανάστες, Τούρκοι και Ρώσοι ανάγκασαν τους πολιτικούς μας να τα πιάνουν από τη Ζήμενς, τη Νοβάρτις και χίλιες δυό άλλες μεριές;

Στην κατάσταση που είναι σήμερα το ελληνικό κράτος, αν πραγματικά το ήθελαν Τούρκοι και Ρώσοι πράκτορες, θα το είχαν κυριολεκτικά ανατινάξει.

Σκάνδαλα και κρίσεις γίνονται και σε άλλες χώρες. Μόνο που σε κάπως κανονικές χώρες, χώρες δηλαδή που διατηρούν κάποιες προοπτικές και δυνατότητες επιβίωσης, προκαλούν επανορθωτικές κινήσεις. Στην Ελλάδα προκαλούν ακόμα μεγαλύτερες απομακρύνσεις από τον κανονικό τρόπο κρατικής λειτουργίας.

Η χώρα μοιάζει με ασθενή στο τελευταίο στάδιο, με πολυοργανική ανεπάρκεια…

- ΥΓ1. ‘Ενα μείζον πολύ σημαντικό θέμα που δεν ήταν όμως το θέμα μας στο άρθρο είναι ο επί δεκατρία χρόνια κανιβαλλισμός του ελληνικού κράτους σε εφαρμογή των αποικιακών καταστροφικών Μνημονίων και Δανειακών – που εξακολουθούν να ισχύουν άλλωστε παρά τα ψέμματα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων έως το 2060, αν υποθέσουμε ότι θα υπάρχει η Ελλάδα μέχρι τότε.

Σε μια περίοδο που η κλιματική κρίση θα επέβαλε τη δημιουργία πολύ ισχυρότερων υποδομών, οι ελληνικές υποδομές έχουν αφεθεί στην τύχη τους, ενώ και το κρατικό προσωπικό και οι κρατικές δαπάνες επί σχεδόν 15 χρόνια μειώνονται δραματικά.

Οι καταστροφές αυτές, που “προγραμματίστηκαν” από τα Μνημόνια και τις περικοπές τους δεν έχουν έλθει ακόμα στο μεγαλύτερο μέρος τους, θα φανούν όμως τα επόμενα χρόνια.

Στην υλική, πρέπει εξάλλου να προστεθεί η καθόλου ασήμαντη ηθική και πνευματική αποσύνθεση της χώρας.

- ΥΓ 2. Θυμίζουμε ότι και οι πυροσβέστες και η πολιτική προστασία ζήτησαν, όπως και ο πρώην Υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ζητήσει βοήθεια από τη Ρωσία. Φαίνεται όμως ότι την κυβέρνηση την ενδιαφέρει περισσότερο να διατηρήσει καλές σχέσεις με την Αμερική παρά να σώσει τα ελληνικά δάση.

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative.

Αυξημένη πιθανότητα κατάρρευσης των ανθρώπινων κοινωνιών και του πολιτισμού “βλέπει” ο ΟΗΕ

Η έννοια των πλανητικών ορίων αναπτύχθηκε από το Resilience Centre της Στοκχόλμης το 2009 με σκοπό να παράσχει μια «επιστημονική ανάλυση των κινδύνων αποσταθεροποίησης του συστήματος της Γης σε πλανητική κλίμακα λόγω ανρθωπογενών διαταραχών».

 

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος*

Τον περασμένο Μάιο, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έδωσε στη δημοσιότητα την έκθεσή του με θέμα «Παγκόσμια ανασκόπηση του περιορισμού κινδύνων καταστροφών» (Global Assessment Report on Disaster Risk Reduction, GAR2022). Τα μεγάλα παγκόσμια ΜΜΕ αναφέρθηκαν σε αυτή την έκθεση, κυρίως τονίζοντας το συμπέρασμα ότι ο κόσμος υφίσταται μια επιταχυνόμενα τάση προς φυσικές καταστροφές και οικονομικές κρίσεις. Δεν αναφέρθηκαν όμως στο πιο εκρηκτικό από τα συμπεράσματα της έκθεσης, συμπέρασμα που διατυπώνει για πρώτη φορά σε επίσημο κείμενό του ο ΟΗΕ, ότι δηλαδή ο κόσμος αντιμετωπίζει μια αυξημένη πιθανότητα κατάρρευσης του ανθρώπινου πολιτισμού, των ανθρώπινων κοινωνιών. Σύμφωνα με την έκθεση οι κλιμακούμενες συνέργειες μεταξύ καταστροφών, οικονομικών προβλημάτων και διαταραχής των οικοσυστημάτων αυξάνουν τον κίνδυνο ενός σεναρίου «παγκόσμιας, ολικής (global) κατάρρευσης».

Η έκθεση δεν υποστηρίζει ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο, ούτε προσδιορίζει πόσο κοντά χρονικά μπορεί να βρίσκεται. Αυτό όμως που επισημαίνει είναι ότι χωρίς ριζικές αλλαγές πολιτικής εκεί πηγαίνει ο κόσμος.

Ο ΟΗΕ έχει υιοθετήσει μια σειρά επιδιώξεων (Sustainable Development Goals και το Sendai Framework) που περιλαμβάνουν κοινωνικά, οικονομικά, νομικά, πολιτικά και θεσμικά μέτρα έως το 2030 για τον περιορισμό των κινδύνων καταστροφών. Αλλά ήδη είναι πολύ πιθανό ότι ο κόσμος δεν θα επιτύχει αυτές τις επιδιώξεις. Η αποτυχία οφείλεται στον ρυθμό με τον οποίο οι ανθρώπινες δραστηριότητες επεμβαίνουν στη λειτουργία των φυσικών συστημάτων οδηγώντας σε ξεπέρασμα των «πλανητικών ορίων» στο άμεσο μέλλον.

Η έννοια των πλανητικών ορίων αναπτύχθηκε από το Resilience Centre της Στοκχόλμης το 2009 με σκοπό να παράσχει μια «επιστημονική ανάλυση των κινδύνων αποσταθεροποίησης του συστήματος της Γης σε πλανητική κλίμακα λόγω ανρθωπογενών διαταραχών». Το πλαίσιο αυτό εντοπίζει εννέα οικοσυστήματα που, αν πιεσθούν πέραν ενός ορίου (μιας «κόκκινης γραμμής»), θα περιορίσουν δραματικά τον χώρο ασφαλούς διαβίωσης του Ανθρώπου.

Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ, τουλάχιστον τέσσερα από τα εννέα αυτά οικοσυστήματα βρίσκονται ήδη εκτός του πεδίου ασφαλούς λειτουργίας τους.

Το σύστημα αλλαγών του εδάφους και το σύστημα της κλιματικής αλλαγής βρίσκονται τώρα σε μια ζώνη «αβεβαιότητας αυξανόμενου κινδύνου» εξόδου από το πεδίο ασφαλούς λειτουργίας. Το σύστημα βιοχημικών ροών και το σύστημα νέων οντοτήτων (νέες τεχνητές χημικές ουσίες, υλικά ή οργανισμοί και φυσικά στοιχεία που κινητοποιεί η ανθρώπινη δραστηριότητα όπως βαρέα μέταλλα) έχουν φύγει κατά πολύ από τα όρια ασφαλούς λειτουργίας.

Να σημειώσουμε ότι αρκετοί επιστήμονες διεθνώς εκτιμούν ότι η κατάσταση είναι χειρότερη από όσο αναγνωρίζει ο διεθνής οργανισμός, που συνήθως άλλωστε δέχεται πιέσεις από κυβερνήσεις και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα να μην «πανικοβάλλει» το κοινό, οδηγώντας σε πίεση προς αυτά να μεταβάλλουν πολιτική. Για παράδειγμα ο Καθηγητής Will Steffen του Resilience Centre της Στοκχόλμης υποστηρίζει ότι δύο ακόμα κρίσιμα όρια, αυτά που αφορούν την οξείδωση των ωκεανών και την χρήση του ύδατος θα διαρραγούν εντός της τρεχούσης δεκαετίας. Με αυτό τον ρυθμό κινδυνεύουμε να έχουμε ξεπεράσει και τις εννέα «κόκκινες γραμμές» μέχρι το 2030. «Το ανθρώπινο υλικό και οικολογικό αποτύπωμα επιταχύνει την αλλαγή. ‘Ένα πιθανό αποτέλεσμα είναι όταν οι συστημικοί κίνδυνοι γίνονται αλυσσιδωτές καταστροφές τα συστήματα να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο κατάρρευσης», αναφέρει η έκθεση του ΟΗΕ.

Παρόλο που ο κίνδυνος συστημικής κατάρρευσης αναφέρεται σε διάφορα σημεία της έκθεσης αυτής, το σενάριο της «παγκόσμιας κατάρρευσης» δεν εξετάζεται αναλυτικά στην έκθεση, που κάνει όμως αναφορά σε μια άλλη εργασία που δημοσιεύτηκε από το Γραφείο του ΟΗΕ για τον περιορισμό των κινδύνων καταστροφών (Office for Disaster Risk Reduction) με τίτλο «Πανδημίες, Κλιματικές Ακρότητες, Σημεία Καμπής και ο Κίνδυνος Παγκόσμιας Καταστροφής – Πως επηρεάζουν τους παγκόσμιους στόχους». Η εργασία αυτή αναλύει σε βάθος και παρουσιάζει έναν αριθμό σεναρίων, εξετάζοντας τους κινδύνους παγκόσμιας κατάρρευσης επί τη βάσει του πως οι ανθρώπινες δραστηριότητες οδηγούν σε υπέρβαση των ορίων του πλανήτη.

Η εργασία αυτή υπογράφεται από τον Thomas Cernev, ερευνητή στο Κέντρο Μελέτης Υπαρξιακού Κινδύνου του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ (University of Cambridge’s Centre for the Study of Existential Risk). Το συμπέρασμα της εργασίας είναι ότι αν συνεχίσουμε να κάνουμε αυτά που κάνουμε (‘business as usual’) και αν αποτύχουμε να εφαρμόσουμε δραστικές αλλαγές πολιτικής, ο πολιτισμός του Ανθρώπου βαδίζει αναπόφευκτα προς την κατάρρευση. “Χωρίς φιλόδοξη πολιτική και σχεδόν παγκόσμια υιοθεσία της και επιτυχή εφαρμογή της, ο κόσμος βαδίζει συνεχώς προς το σενάριο της παγκόσμιας κατάρρευσης».

Η εργασία του Cernev εξετάζει τέσσερα σενάρια εξελίξεων: τη «σταθερή Γη», τη «Γη σε αβεβαιότητα», τη «Γη υπό απειλή» και την «Παγκόσμια κατάρρευση». Το πρώτο συνεπάγεται την πραγματοποίηση των παγκόσμιων στόχων που έχει θέσει ο ΟΗΕ για το 2030 (UN’s Sustainable Development Goals και Sendai Framework). ‘Όλα τα άλλα οδηγούν τελικά στο τέταρτο, δηλαδή στην κατάρρευση του πολιτισμού, αν και με διαφορετικούς ρυθμούς.

Χρησιμοποιώντας τις μεθόδους της συστημικής ανάλυσης, η εργασία καταδεικνύει πως το πέρασμα ενός πλανητικού ορίου οδηγεί συστηματικά και στο πέρασμα των άλλων και πως, το πέρασμα του ενός μετά το άλλο από αυτά τα όρια οδηγεί σε αποστεθροποίηση των κοινωνιών και πιθανά γεγονότα GCR.

Ta “γεγονότα GCR” (γεγονότα παγκόσμιου καταστροφικού κινδύνου (Global Catastrophic Risk events) ορίζονται ως εκείνα που μπορούν να οδηγήσουν σε περισσότερους από 10 εκατομμύρια νεκρούς και 10 τρις δολλάρια σε οικονομικές ζημιές.

Στο χειρότερο από τα σενάρια που εξετάζει η έκθεση του Κέιμπριτζ, η παγκόσμια κατάρρευση από την διάρρηξη πολλαπλών πλανητικών ορίων, αυξάνει την πιθανότητα γεγονότων GCR, που μπορούν να προκαλέσουν με τη σειρά τους μια ακολουθία οικονομικών και πολιτικών καταρρεύσεων, που με τη σειρά τους τροφοδοτούν διαδικασίες οικολογικής κατάρρευσης και αυξάνουν τον κίνδυνο πανδημιών και συγκρούσεων (περιλαμβανομένων και πυρηνικών).

Αν και λιγότερο δραματικά, τα δύο ενδιάμεσα σενάρια τείνουν και αυτά, απουσία δραστικών μέτρων αποτροπής στο τέταρτο και χειρότερο. ‘Αλλωστε, πρώτα στοιχεία του τέταρτου σεναρίου είναι ήδη ορατά δια «γυμνού οφθαλμού» σε κάθε στοιχειωδώς πληροφορημένο για την κατάσταση του κόσμου πολίτη.

Μόνο μια δραστική αλλαγή των παγκόσμιων πολιτικών μπορεί να αποτρέψει την κατάρρευση των ανθρώπινων κοινωνιών και του ανθρώπινου πολιτισμού, αν όχι και όλων των ανώτερων βιολογικών συστημάτων της Γης.

Ούτε στην έκθεση του ΟΗΕ, ούτε στην εργασία του Cernev του Κέιμπριτζ αναφέρονται ακριβείς προβλέψεις για τους πιθανούς χρόνους μέχρι την πραγματοποίηση των ενδεχόμενων καταστροφών, αν και τονίζεται ότι «ο χρόνος για αλλαγή πολιτικής είναι τώρα, όχι μετά το 2030». Αρκετοί επιστήμονες πιστεύουν άλλωστε ότι η διαδικασία κατάρρευσης έχει ήδη εκκινήσει, ακόμα και αν είναι προς το παρόν δυνατόν να ελεγχθεί. Σύμφωνα με ανώτερο αξιωματούχο του ΟΗΕ που μίλησε στον τύπο υπό τον όρο της ανωνυμίας, η έκθεση του διεθνούς Οργανισμού έχει υποστεί σοβαρές παρεμβάσεις για να εμφανιστούν τα πράγματα πιο ήπια από όσο πραγματικά είναι. Ο ίδιος δήλωσε ότι «ο κόσμος πέρασε το σημείο μη επιστροφής» και «η έκθεση GAR2022 του Οργανισμού δεν είναι παρά μια αποστεωμένη εκδοχή των όσων περιελάμβαναν τα πρώτα σχέδια».

Παρόλα αυτά, είτε είναι αληθινά είτε όχι, ήδη η έκθεση GAR2022 του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών έχει μια ιστορική σημασία, αφού είναι η πρώτη φορά που ο σημαντικότερος οργανισμός της ανθρωπότητας, με μέλη όλα τα κράτη του κόσμου, υπογραμμίζει τον επερχόμενο κίνδυνο «ολικής κατάρρευσης των κοινωνιών» αν το ανθρώπινο σύστημα εξακολουθεί να βγαίνει εκτός των ορίων του πλανήτη.

Αν όμως οι άνθρωποι – στρουθοκάμηλοι δεν αποφασίσουν να βγάλουν το κεφάλι τους από την άμμο των παγκόσμιων τηλεοράσεων και να δουν κατάματα την πραγματικότητα, η έκθεση δεν θα έχει καμμία σημασία. Δεν θα υπάρχει κανείς για να γράψει πως τελείωσε η ιστορία του Ανθρώπου.

______________________________________________________________

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα.