ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ότι το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση, προσπαθεί να εκφοβίσει και να τρομοκρατήσει τους Έλληνες. Μετέρχεται όλων των θεμιτών και αθέμιτων μέσων προκειμένου να πετύχει το σκοπό της. Μετά τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, αλλάζει απλώς την τακτική της.
Πρώτα ήταν η κάστα των δημοσιογράφων που ανέλαβε να μας πείσει πως όσο επώδυνα και αν είναι τα μέτρα που ζητούν οι πιστωτές μας, είναι αναγκαία κα πρέπει να περάσουν. Τα λόγια των περισσότερων δημοσιογράφων, κάποτε κομψά, συνήθως χονδροκομμένα, το ίδιο μήνυμα μεταδίδουν. Ή μνημόνιο νούμερο δύο, ή έχουμε λεφτά μέχρι τον Ιούλιο.
Μετά; Μετά έρχεται το τέλος του κόσμου. δεν θα πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν θα καταβληθούν οι συντάξεις. Οι τράπεζες θα έχουν προβλήματα ρευστότητας και ίσως δεν δίνουν τα χρήματα στους καταθέτες. Δεν θα κινείται τίποτα.
Σκοπός ο φόβος. Όταν ένας λαός φοβάται, ελέγχεται πιο εύκολα. Πολύ πιο εύκολα του επιβάλλουμε εκείνο που θέλουμε. Αν περάσουμε λοιπόν, ξοδεύοντας δις ευρώ, το φόβο στον Ελληνικό λαό, τότε πιο εύκολα τον υποδουλώνουμε και παίρνουμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του.
Μέχρι πρότινος, όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιό τους. Ο λαός αγκομαχούσε, αλλά δεν μίλαγε. Τα ΜΜΕ, ήταν (και είναι) με το μέρος μιας κυβέρνησης, που συνεχίζει να εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία. Σε όσους αντιστάθηκαν το σύστημα τους φέρθηκε, ως συνήθως. Στην αρχή τους αγνόησε, μετά τους χλεύασε , μετά τους συκοφάντησε.
Μετά τις ολοένα διογκούμενες συγκεντρώσεις στις πλατείες όμως, η κατάσταση δείχνει να αντιστρέφεται. Η κυβέρνηση υπό το καθεστώς του φόβου, παίρνει πρωτόγνωρα μέτρα. Εκτός από το να μην αφήνει λεωφορεία με αγανακτισμένους να πάνε στην Αθήνα, δεν αφήνει και τον κόσμο να περάσει από τη Βασιλίσσης Σοφίας, μήπως και κλείσουν την είσοδο της Βουλής. Αλλά κάνει και άλλα. Ένα από αυτά είναι η απόφαση να παραδώσει τα όπλα η Εθνοφυλακή. Ο μόνος λόγος για να το κάνουν αυτό, τώρα, είναι γιατί φοβούνται. Ακούστηκε μάλιστα πως θα ζητήσουν και από τους κυνηγούς να παραδώσουν τις .. καραμπίνες τους. Αφού ο λαός θα βγει στους δρόμους, ας μην έχει όπλα σκέφτονται οι κυβερνώντες.
Βρισκόμαστε όμως στο κρισιμότερο σημείο του αγώνα. Νομικά, αμφισβητείται το μνημόνιο νούμερο ένα και δεν έχει ακόμα το μεσοπρόθεσμο. Κανείς δεν μπορεί πια να έχει ψευδαισθήσεις πως τα πράγματα θα σταματήσουν εδώ. Κάθε χρόνο θα υπάρχει και ένα νέο μνημόνιο. Κάθε χρόνο θα κόβουν και ένα κομμάτι από τη σάρκα μας. Ώσπου δεν θα μείνει τίποτα πια να κόψουν από εμάς, γιατί απλώς δεν θα υπάρχουμε. Είμαστε ήδη μελλοθάνατοι. Δεν έχει πια σημασία πότε θα έρθει ο θάνατος. Τι σήμερα, τι αύριο τι τώρα. Ή ‘αντι- Στεκομαστε, ή ας αποφασίσουμε ως λαός, να θυσιαστούμε στο βωμό της νέας τάξης πραγμάτων. Μέση λύση, δεν υπάρχει.
Ακόμα και αν δεν έχουμε χρήματα τον Ιούλιο; Ναι ακόμα και τότε. Έτσι και αλλιώς, κάποτε αυτό θα συμβεί. Δεν είναι καλύτερο να συμβεί νωρίτερα, και να έχουμε κρατήσει την δημόσια περιουσία μας, από το να γίνει αργότερα, οπότε θα είμαστε και χρεωκοπημένοι και χωρίς καθόλου περιουσία; Είναι ξεκάθαρο, ότι εκεί θέλει να το πάει η κυβέρνηση και οι από το εξωτερικό συνεργάτες της. Aς ζήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Διώχνοντας και δημεύοντας την περιουσία των πολιτικών που μας έφτασαν ως εδώ. Έχοντας ως οδηγό, τα συμφέροντα των Ελλήνων και μόνο αυτών, θα ανα-στηθούμε πολύ πιο γρήγορα, από τους αιώνες που θα χρειαστούν αν εξακολουθούμε να ακολουθούμε την οδό της υποταγής.
Κάθε στιγμή, είναι σημαντική. Τώρα παίζεται το μέλλον του Ελληνισμού. Ο καθένας ας αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες του.
Δηιδάμεια
