Ελαφρότητα, λοιπόν, ή προκλητικότητα; Στον κ. Μητσοτάκη φαίνεται να συνυπάρχουν και τα δύο. Προκλητικός και κομπολακύθης, κουφόνους και αστόχαστος. Αυτό και είναι το μεγάλο πρόβλημα...
Ο πρωθυπουργός στην προσπάθειά του να προβάλλει το χαρακτηριστικό του καταδεκτικού ανθρώπου, που συμμερίζεται τον πόνο, τις αγωνίες και τα προβλήματα της κοινωνίας, αποφασίζει, κατά διαστήματα, την κάθοδο στον λαό. Τον έχουμε δει να επισκέπτεται μαγαζιά στο Παγκράτι την περίοδο της περυσινής πανδημίας, να βοηθά στην ετοιμασία πακέτων φαγητού για άπορους, σαν καλός φιλάνθρωπος, σε εστιατόριο στο Κερατσίνι παραμονές εορτών, να αστειεύεται με κρυάδες με ανθρώπους που περιμένουν να εμβολιαστούν, να φωτογραφίζεται με νεόνυμφους στο Τατόι και με ποδηλάτες χωρίς μάσκα στην Πάρνηθα, να συμμετέχει σε τραπεζώματα συνωστισμένων στην Ικαρία κ.λπ. Προφανώς απείθαρχος και ανέμελος, μάλλον ξεχνά τις οδηγίες των ειδικών του συμβούλων, οι οποίοι αγωνίζονται να τον κάνουν κάτι που δεν μπορεί να γίνει: φιλολαϊκό.
Με το στυλ ανθρώπου ο οποίος βιάζεται να τελειώνει, με την περπατησιά του άνετου ο οποίος είναι στο επίκεντρο, τον είδαμε προχθές να επισκέπτεται το «ΣΩΤΗΡΙΑ», το οποίο είχε κατακλυστεί από περιστατικά κορονοϊού, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα νοσοκομεία της Αττικής. Έδειχνε απολύτως ικανοποιημένος (γιατί άραγε;) χαιρετώντας το προσωπικό, που είχε ξεπεράσει τα όρια αντοχής του. Απευθυνόμενος, λοιπόν, σε εξουθενωμένες νοσηλεύτριες, οι οποίες ήταν σε θάλαμο περιστατικών covid, φώναξε με ξεγνοιασιά λες και βρισκόταν σε παιδική χαρά: «κορίτσια, γεια σας», κάνοντας το ανάλογο νεύμα. Είχε, άραγε, συναίσθηση του χώρου ή μήπως ζει σ’ ένα παράλληλο σύμπαν;
Η προσπάθεια του πρωθυπουργού να βγει μπροστά και να αναστρέψει μια αρνητική γι’ αυτόν κατάσταση δεν αποδίδει. Κούρασαν και τα διαγγέλματα και το ανοιγοκλείνω την κοινωνία και τα ήξεις – αφήξεις. Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του πορεύονται χωρίς σχέδιο και πυξίδα. Ξέρουν ότι τα θαλάσσωσαν και κάνουν απεγνωσμένες κινήσεις. Στην προσπάθειά τους να μην πνιγούν, πιάνονται από τα μαλλιά τους. Δυσκολεύομαι να βρω μεταπολιτευτική κυβέρνηση, η οποία σε τόσο μικρό διάστημα οδηγεί τη χώρα στα βράχια. Τόσο αδιάλλακτο πρωθυπουργό, ο οποίος δε ζητάει ούτε μια συγγνώμη. Τέτοιους αυταρχικούς υπουργούς, οι οποίοι πάντα έχουν δίκιο και όλα τα κάνουν καλά. Μια κουστωδία χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και με περισσή αλαζονεία. Τέτοια υποκρισία και αναλγησία είναι σπάνιο να τη βρεις συγκεντρωμένη σε τόσα πολλά πρόσωπα.
Ο κ. Μητσοτάκης βγήκε να μας πει ότι η χώρα έσπασε το φράγμα του ενός εκατομμυρίου εμβολιασμών. Ξέχασε, εντούτοις, να αναφέρει πόσα από αυτά αφορούσαν τη δεύτερη δόση. Με τη βοήθεια των ουκ ολίγων φιλικών Μ.Μ.Ε συνεχίζει την κυβερνητική προπαγάνδα, τις υποσχέσεις, το εμπόριο ελπίδων, την κατασκευασμένη αισιοδοξία. Κανείς άλλος πρωθυπουργός μετά την πτώση της δικτατορίας, επίσης, δεν είχε τέτοια στήριξη από τόσα μέσα, τα οποία κάθε λίγο και λιγάκι με ψεύτικα γκάλοπ τον εμφανίζουν ως λαοπρόβλητο ηγέτη και σίγουρο νικητή των εκλογών, όποτε κι αν γίνουν αυτές.
Ελαφρότητα, λοιπόν, ή προκλητικότητα; Στον κ. Μητσοτάκη φαίνεται να συνυπάρχουν και τα δύο. Προκλητικός και κομπολακύθης, κουφόνους και αστόχαστος. Αυτό και είναι το μεγάλο πρόβλημα. Πρωθυπουργό τον έκαναν οι συγκυρίες, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας. Μόνο που γι’ αυτό χρειάστηκαν πέντε χρόνια. Σήμερα μοιάζει να θέλει να ανταποδώσει γρήγορα αυτό το δώρο, το οποίο του έγινε. Το στοίχημα είναι ο χρόνος.
*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου