Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημήτρης Γκάζης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημήτρης Γκάζης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πολλαπλά καμπανάκια για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων - Το κράτος των «ακαταδίωκτων» δεν διδάχθηκε από το έγκλημα των Τεμπών

    Οι υποσχέσεις των πολιτικών για αλλαγή στις προτεραιότητες και τα πρωτόκολλα όπως αυτές που ακούστηκαν μετά τα Τέμπη, μοιάζουν με κενό γράμμα και επικοινωνιακό τρικ. Βλέπεται το πολιτικό σύστημα μπορεί να έδειξε μνημειώδη σπουδή για να συγκαλύψει τις ευθύνες του, να μπαζώσει τον τόπο του εγκλήματος και να «μοντάρει» τα αποδεικτικά στοιχεία...

Δημήτρης Γκάζης*

13 Σεπτεμβρίου 2024: Στο παρά ένα αποφεύχθηκε σύγκρουση τραίνων του προαστιακού στα Σεπόλια, με τους μηχανοδηγούς να ακινητοποιούν τους συρμούς 500 μόλις μέτρα πριν μπουν σε μονή γραμμή, όταν κατά τύχη άκουσαν ότι βρίσκονται σε λανθασμένη τροχιά από τους ασυρμάτους τους.

9 Οκτωβρίου 2024: Έπειτα από λανθασμένη διευθέτηση των γραμμών από τους ρυθμιστές του ΟΣΕ, δόθηκε σήμα σε συρμό του προαστιακού να μπει στο υπόγειο δίκτυο του μετρό στον σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας.

25 Νοεμβρίου 2024: Μόλις 1,5 χιλιόμετρο πριν τον σταθμό Κορινού, όπου βρισκόταν ακινητοποιημένος συρμός του προαστιακού, σταμάτησε αμαξοστοιχία που εκτελούσε το δρομολόγιο Ιντερσίτι 57 (Θεσσαλονίκη-Αθήνα), παρά την πράσινη ένδειξη των φωτεινών σηματοδοτών και μόνο μετά από επικοινωνία των μηχανοδηγών στα κινητά τους τηλέφωνα!

1 Δεκεμβρίου 2024: Πλημμύρησαν λόγω τις κακοκαιρίας οι σήραγγες στα Τέμπη, οδηγώντας σε διακοπή μερικών ημερών, την κίνηση των τραίνων στην περιοχή.

14 Δεκεμβρίου 2024: Μόλις την πρώτη μέρα λειτουργίας του εκτροχιάστηκε ο «μουτζούρης», το παραδοσιακό τραινάκι του Πηλίου.

14 Δεκεμβρίου 2024: Συρμός του Μετρό Θεσσαλονίκης ακινητοποιείται μετά από διακοπή ρεύματος, με τους επιβάτες να φτάνουν σε έξοδο του σταθμού Φλέμιγκ μέσω των υπόγειων σηράγγων με τα πόδια και την αρμόδια εταιρία για τη λειτουργία του Μετρό ακόμη να αναζητεί τα αντίστοιχα πρωτόκολλα διαχείρισης.

Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα περιστατικά δυσλειτουργίας, τα ατυχήματα ή παρ’ ολίγον ατυχήματα στις υποδομές μεταφορών της χώρας, μόλις το τελευταίο τρίμηνο. Δεν συμπεριλαμβάνουμε ατυχήματα και δυστυχήματα που έγιναν σε αφύλακτες ή πλημμελώς φυλασσόμενες διαβάσεις (όπως αυτό που συνέβη λίγες μέρες πριν στο Κιλκίς). Η αλληλουχία και η επαναληψιμότητα των περιστατικών δείχνουν πως δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένα περιστατικά αλλά με μια γενικευμένη απαξίωση υποδομών και δικτύων.

Περιστατικά που όπως και στην περίπτωση του συστημικού εγκλήματος των Τεμπών έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον χειρότερο τρόπο καταγγελίες εργαζομένων, που εξηγούν με πολλές λεπτομέρειες τα γνωστά στις υπεύθυνες αρχές πολλαπλά κενά ασφαλείας. Κανείς όμως δεν φαίνεται να νοιάζεται καθώς η ασφάλεια των χρηστών αποτελεί μικρή λεπτομέρεια για τους υπευθύνους. Μοιάζει σαν κράτος να μην έχουμε διδαχθεί από το δυστύχημα στα Τέμπη και να συνεχίζουμε να βλέπουμε τις υποδομές, όχι ως αντικείμενο κοινής ωφέλειας που πρέπει να σχεδιάζεται και να υλοποιείται με όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας και βιωσιμότητας αλλά σαν μπίζνα για εργολάβους που ακόμη και όταν κοστίζει ακριβά (βλέπε την περίπτωση του μετρό) κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την ορθή λειτουργία του.

Οι υποσχέσεις των πολιτικών για αλλαγή στις προτεραιότητες και τα πρωτόκολλα όπως αυτές που ακούστηκαν μετά τα Τέμπη, μοιάζουν με κενό γράμμα και επικοινωνιακό τρικ. Βλέπεται το πολιτικό σύστημα μπορεί να έδειξε μνημειώδη σπουδή για να συγκαλύψει τις ευθύνες του, να μπαζώσει τον τόπο του εγκλήματος και να «μοντάρει» τα αποδεικτικά στοιχεία, όμως ακόμη και τώρα, δύο χρόνια μετά το δυστύχημα, δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει όσα με βάση τις συμβάσεις και τους σχεδιασμούς θα έπρεπε να είναι δεδομένα (βλέπε φωτοσημάνσεις, τηλεδιοίκηση, επαρκής στελέχωση κ.ά.).

Το μεγάλο πλιάτσικο που πραγματοποιήθηκε την περίοδο των μνημονίων με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αντί να εκσυγχρονίσει όπως προπαγάνδιζαν οι υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων τις υποδομές και τα δίκτυα, έχει επιτείνει την στασιμότητα έως και απαξίωση αυτών. Ότι αφορά τη σφαίρα της κοινωνίας, της κοινής ωφέλειας, θεωρείτε περίπου περιττό. Ειδικά στις μεταφορές και ακόμη ειδικότερα στον σιδηρόδρομο (τον κατακερματισμένο σε πολλαπλούς φορείς που δόθηκε ως λάφυρο στους Ιταλούς της Hellenic Train) η παραπάνω λογική φαίνεται να έχει οδηγήσει σε οριακό σημείο. Ας μην περιμένουμε το επόμενο δυστύχημα, τα επόμενα κροκοδείλια δάκρυα και τις κούφιες υποσχέσεις για να πράξουμε κάτι. Είναι ζήτημα στοιχειώδους εθνικής και κοινωνικής βιωσιμότητας να αρνηθούμε να επιβάλλονται οι διαρκείς «παιδικές ασθένειες» και τα «πάμε και όπου βγει» ως κανονικότητα.

Συγκλονιστική δήλωση του Παύλου Ασλανίδη

Προσφυγή για αντικατάσταση του εφέτη ανακριτή του Εφετείου Λάρισας, Σωτήρη Μπαϊκάμη κατέθεσαν συγγενείς θυμάτων των Τεμπών, μετά την απορριπτική απόφαση που έλαβε για αίτημα του Παύλου Ασλανίδη, πατέρα του αδικοχαμένου Δημήτρη Ασλανίδη, για εκταφή του γιού του με σκοπό τη διεξαγωγή βιοχημικών εξετάσεων που δεν έγιναν σε προηγούμενο στάδιο από τις ιατροδικαστικές και τις εγκληματολογικές υπηρεσίες.

Σε δηλώσεις του έξω από τα δικαστήρια Λάρισας ο Π. Ασλανίδης δήλωσε μεταξύ άλλων: «Έχουμε διαπιστώσει πολλά κενά που οφείλονται σε ενέργειες και από τους ιατροδικαστές, που δεν πήγαν από την αρχή όπως όφειλαν να στήσουν νεκροτομείο στον τόπο του εγκλήματος. Έγιναν φοβερές παραλείψεις, δεν έγιναν τοξικολογικές εξετάσεις, δεν έχουν πάει ακόμα εδώ και είκοσι μήνες για ανάκριση για τα αίτια της έκρηξης και της φωτιάς. Εμείς αποδεδειγμένα έχουμε στοιχεία ότι έχουν καεί τα παιδιά μας. Έχω ακούσει ηχητικό το γιό μου, είναι ζωντανός και του λέει μια κοπέλα από μέσα «Δημήτρη, κάνε κάτι», μετά ακολούθησε η έκρηξη και κάηκε ζωντανός. Κανένας ανακριτής, κανένας εισαγγελέας, όχι στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο δεν θα μου αφαιρέσει το δικαίωμα να βρω από τι κάηκε ο γιός μου, τα αίτια που δολοφονήθηκε στα Τέμπη. Θα φτάσω παντού. Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, τα μορφώσαμε, πήγε φαντάρος, γύρισε. Δεν τους οφείλω τίποτα, αυτοί μου οφείλουν. Μου οφείλουν το ελάχιστο να μάθω πώς κάηκε ζωντανός ο γιος μου».

Δικαιοσύνη με το ζόρι και πολύ οργή

Μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό το πολυπλόκαμο σχέδιο συγκάλυψης ευθυνών για το έγκλημα στα Τέμπη. Τα κενά στην ανακριτική διαδικασία είναι πολλά και τρανταχτά, με τους συγγενείς των θυμάτων να καλούνται να καλύψουν τις «ολιγωρίες» των αρχών για να χυθεί φως στην υπόθεση. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των βίντεο από τη φόρτωση της εμπορικής αμαξοστοιχίας που απουσιάζουν από την δικογραφία καθώς ο ΟΣΕ όταν κλήθηκε να καταθέσει αποδεικτικό υλικό έστειλε βίντεο που δεν αφορούσαν τον Εμπορικό Σταθμό Θεσσαλονίκης αλλά τον Επιβατικό Σταθμό. 22 μήνες μετά και μόνο μετά από καταγγελίες συγγενών, μαθαίνουμε πως κινούνται διαδικασίες διώξεων σε βάρος της προϊσταμένης της Διεύθυνσης του υπουργείου Μεταφορών και του Διευθύνοντος Συμβούλου του ΟΣΕ, οι οποίοι ελέγχονται για τυχόν εμπλοκή στην «παραπλανητική» αυτή κατάθεση βίντεο.

Η Μ. Καρυστιανού, πρόεδρος του συλλόγου «Τέμπη 2023», φώτισε για μια ακόμη φορά τις μεθοδεύσεις του σχεδίου συγκάλυψης, κατά την παρέμβασή της στη συζήτηση που διεξάγεται στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής για το νομοσχέδιο του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών για τους σιδηροδρόμους. «Ενώ εμείς συλλέγουμε στοιχεία, παρατηρούμε πρωτοφανείς διαδικασίες συγκάλυψης από την κυβέρνηση η οποία ευθύνεται για το έγκλημα» τόνισε, για να συνεχίσει θυμίζοντας πως «τα αιτήματα για σύσταση προανακριτικής επιτροπής καταψηφίστηκαν. Η εξεταστική επιτροπή έκλεισε βίαια και χωρίς να διερευνηθεί η υπόθεση. Το πόρισμα το ψήφισαν μόνο οι βουλευτές Ν.Δ, κάποιοι από τους οποίους έγιναν μετά υπουργοί αφού η επιτροπή ήταν γουρλίδικη. Ήταν οργανωμένη η απόπειρα συγκάλυψης με αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος. Με προσωπική παρεμβάσεις ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Δικαιοσύνης ασκούν πίεση στον ανακριτή να ολοκληρώσει το έργο του γρήγορα».

Πώς είναι δυνατόν να μην ξεχειλίζει η οργή, όχι μόνο για τις εγκληματικές ευθύνες για το δυστύχημα, όχι μόνο για τις προσπάθειες συγκάλυψης αλλά και για την αλαζονεία ενός πολιτικού συστήματος, που φτάνει μέχρι και να λοιδορεί τους συγγενείς των θυμάτων, να εμφανίζεται παρ’ όλα όσα ξανά ως σωτήρας. Όσο δεν αποδίδεται πραγματική δικαιοσύνη, η οργή θα μεγαλώνει. Και ότι και να λένε οι «ακαταδίωκτοι», όπως ο πρώην περιφερειάρχης Θεσσαλίας κ. Αγοραστός, εμπλεκόμενος ενεργά με της εργασίες μπαζώματος και καταστροφής αποδεικτικού υλικού, που καταγγέλλει πως έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από τον Ν. Πλακιά και άλλους συγγενείς θυμάτων, η οργή αυτή είναι όχι μόνο δικαιολογημένη, αλλά και επιβεβλημένη, ως καθαρτήρια δύναμη, και μοναδική εγγύηση ότι η δικαιοσύνη θα βρει δρόμους παράκαμψης των εμποδίων που βάζει το σύστημα.

Το 2024 μάθαμε τι είναι το ξυλόλιο

Μια μικρή έκπληξη υπάρχει στη φετινή δημοσίευση των δημοφιλέστερων αναζητήσεων στο διαδίκτυο από τη Google για τους χρήστες της Ελλάδας. Μέσα στις λίστες με τις δημοφιλέστερες αναζητήσεις, στην ενότητα «τί είναι», στην πρώτη δεκάδα των αναζητήσεων, πλάι σε ασθένειες, αθλήματα και διασημότητες βρίσκει κανείς και την ερώτηση «τι είναι το ξυλόλιο».

Δεν πρόκειται προφανώς για ξαφνικό ενδιαφέρον για την οργανική χημεία. Είναι το έγκλημα των Τεμπών και συγκεκριμένα οι καταγγελίες των συγγενών των θυμάτων ότι στον τόπο του δυστυχήματος βρέθηκε ξυλόλιο –ουσία που σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες μπορεί να ευθύνεται για την έκρηξη και τον θάνατο κάποιων εκ των θυμάτων– που προκαλούν την αναζήτηση. Είναι η προσπάθεια συγκάλυψης, η σιωπή των αρχών και των ΜΜΕ για το θέμα που οδηγεί τους ανθρώπους να ψάχνουν σχετικά στη Google.

Τα Τέμπη έχουν προκαλέσει ένα βαθύ ρήγμα ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα και αυτό αποτυπώνεται διαρκώς. Κάτι τέτοιο φάνηκε άλλωστε και με τη μεγάλη επιτυχία της συναυλίας μνήμης που διοργανώθηκε στο Καλλιμάρμαρο από τον σύλλογο Τέμπη 2023. Άλλωστε έχει αποδειχθεί πως μόνο υπό την πίεση της κοινωνίας γίνονται βήματα προς την αποκάλυψη της αλήθειας. Η επιμονή των συγγενών των θυμάτων είναι αυτή που διασφαλίζει ότι δεν θα πετύχει το σχέδιο συγκάλυψης που απεργάζονται όσοι δεν θέλουν να μάθουμε «τι είναι το ξυλόλιο», όσοι με νύχια και με δόντια εργάζονται μπλοκάροντας την δικαιοσύνη.
πηγή: edromos.gr
_______________________________________________

(*) Ο Δημήτρης Γκάζης είναι αρθρογράφος στο "Δρόμο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ".

Κεντροαριστερά: Ανακατεύεται η τράπουλα, παραμένουν τα αδιέξοδα

     Μπορεί οι διεργασίες να πυκνώνουν όμως δεν είναι ικανές να λύσουν το δομικό αδιέξοδο της κεντροαριστεράς, που δεν είναι θέμα προσώπων και συγκολλήσεων, αλλά πολιτικής φυσιογνωμίας και τοποθέτησης (μάλλον απουσίας τοποθέτησης) απέναντι στο συστημικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα συνολικά... 

 

Δημήτρης Γκάζης *

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ξεκλείδωσε, όπως είχε προαναγγελθεί από διάφορα κέντρα, διεργασίες για το μέλλον της κεντροαριστεράς. Οι χαμηλές πτήσεις των δύο βασικών σχηματισμών, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, η πολύ χαμηλή καταγραφή της Νέας Αριστεράς (σημαντικού μέρους του στελεχικού κορμού του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ), καθώς και η αδυναμία όλων τους να απορροφήσουν έστω και ένα μέρος της μεγάλης φθοράς της Ν.Δ., φέρνουν εκ των πραγμάτων εσωστρέφεια και συζητήσεις για την ανασύνθεση και τη συνεργασία των δυνάμεων του κεντροαριστερού χώρου, ελλείψει οποιασδήποτε ουσιαστικής προγραμματικής συζήτησης που να αφορά τον τόπο και την κοινωνία.

Κάπως έτσι έχουμε την ευθεία αμφισβήτηση του Ανδρουλάκη, το ίδιο το βράδυ των εκλογών, με μια σειρά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να θέτουν θέμα ηγεσίας, κάνοντας λόγο για ήττα («Δεν μπορεί να νικήσει τον Κασσελάκη, πώς θα νικήσει τον Μητσοτάκη;») και τον ίδιο να απαντά προβάλλοντας ως επιτυχία τη διατήρηση της ανεξαρτησίας του ΠΑΣΟΚ ως τρίτου πόλου μεταξύ Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ. Από τη διαδικασία αυτή αναδεικνύεται ρυθμιστικός ο ρόλος του νυν Δημάρχου Αθηναίων, Χ. Δούκα, που (αυτό)παρουσιάζεται ως υποψήφιος αρχηγός που μπορείς «να νικήσει τον κ. Μητσοτάκη» (όπως και ο Στέφανος Κασσελάκης στις αντίστοιχες εκλογές για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ), τροφοδοτούμενος και από τις εξελίξεις στο συγκοινωνούν δοχείο του ΣΥΡΙΖΑ και τα σενάρια συγκολλήσεων.

Στον ΣΥΡΙΖΑ η αντιπαράθεση που ξεκίνησε προεκλογικά στο εσωκομματικό συνέδριο συνεχίζεται, με τον Κασσελάκη να επιδιώκει να φέρει τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ στα μέτρα του (κλείσιμο Αυγής, απολύσεις επαγγελματικών στελεχών, think tanks κ.ά.), και τα «παραδοσιακά» τσιπρικά στελέχη (βλ. κείμενο 87 υπογραφών) του κόμματος (πλην του ισορροπιστή Ν. Παπά) να τον κατηγορούν για αυταρχισμό και ανερμάτιστη πολιτική. Πάντα παρών και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας που μέσω Ινστιτούτου και παρεμβάσεων στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα προσπαθεί να διατηρήσει την παρουσία του και στην εγχώρια σκηνή, ποντάροντας στα σενάρια συνεργασίας της κεντροαριστεράς, με ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με το περιβάλλον του ΓΑΠ.

Μέρος του συστημικού αδιεξόδου

Μπορεί οι διεργασίες να πυκνώνουν όμως δεν είναι ικανές να λύσουν το δομικό αδιέξοδο της κεντροαριστεράς, που δεν είναι θέμα προσώπων και συγκολλήσεων, αλλά πολιτικής φυσιογνωμίας και τοποθέτησης (μάλλον απουσίας τοποθέτησης) απέναντι στο συστημικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα συνολικά. Το 60% της αποχής, δείχνει, ακόμη και στους πιο δύσπιστους, την ένταση της κρίσης και της ανυποληψίας του κομματικού φαινομένου. Η «κεντροαριστερά» γινόμενη φορέας των πολιτικών της παγκοσμιοποίησης, και μάλιστα των πιο επιθετικών της κύκλων, και υλοποιώντας «συμβόλαια θανάτου» όπως τα μνημόνια ή η Συμφωνία των Πρεσπών, χάνει τη δυνατότητα οικοδόμησης δεσμών με την κοινωνική πλειοψηφία και τις λαϊκές τάξεις που κάποτε εκπροσωπούσε. Αυτό που της απομένει είναι κάμποσος δικαιωματισμός, και ένα μπρα ντε φερ με την (κεντρο)δεξιά για το ποιος εκπροσωπεί τον χώρο του «κέντρου» – και στην πράξη ποιος είναι πιο αποτελεσματικός στην εξυπηρέτηση εγχώριων και εξωχώριων συμφερόντων.

Η αμερικανοποίηση της πολιτικής, θέλει ένα ενιαίο επί της ουσίας κόμμα, με δύο πτέρυγες που να εναλλάσσονται στην εξουσία και ένα ευρύ χώρο μικρών και απορριπτόμενων, που άλλοτε θα ενσωματώνονται και άλλοτε θα μπαίνουν με διάφορους επικοινωνιακούς μηχανισμούς στο περιθώριο. Οι ευρωεκλογές έφεραν την συζήτηση για τη στρατηγική επιβίωσης της κεντροαριστεράς στο προσκήνιο, πάντα με τον μπαμπούλα της ανόδου της ακροδεξιάς. Η συντριβή Σολτς στη Γερμανία και η ήττα Σάντσεθ στο ισπανικό κράτος, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία αλλά και η σχετική επιτυχία της (εκπροσώπου του κόμματος των Δημοκρατικών των ΗΠΑ) Έλλυ Σλέιν στην Ιταλία είναι μερικά μόνο από τα επεισόδια. Εντός αυτού του τοπίου ανακατέματος της τράπουλας και γενικής οριακότητας, προωθούνται –αλά ελληνικά– και τα σενάρια ανασύνθεσης και συνεργασίας ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μάλιστα τόσο θολές οι διαχωριστικές γραμμές που η διεύρυνση θα μπορούσε να πάει και δεξιότερα του κέντρου, με λύσεις ευρείας συνεννόησης και συναίνεσης, όπως αυτή που επέδειξαν οι τρεις μεγάλες ευρωομάδες του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών και των Φιλελευθέρων κατά την επανεκλογή της Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν στο τιμόνι της Ευρώπης.

Κεντροαριστερός πόλος made in USA

Τα σενάρια αυτά δεν είναι καινούργια. Γράφτηκαν τουλάχιστον από το καλοκαίρι του 2023, αμέσως μετά τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές. Το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ ήταν η αφετηρία ενεργειών που άνοιγαν τον δρόμο για τη ρευστοποίηση και την ανασύνθεση του χώρου της κεντροαριστεράς, με τις ευλογίες κέντρων στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και με στόχους παρόμοιους με αυτούς που εκτέθηκαν στο πρόσφατο συνέδριο του Ινστιτούτου Τσίπρα. Υπό αυτή την έννοια ο Κασσελάκης, μόνο ουρανοκατέβατος δεν ήταν, καθώς κλήθηκε να παίξει ενεργό ρόλο στο «βίαιο μετασχηματισμό» του ΣΥΡΙΖΑ σε μια μικρογραφία των «Δημοκρατικών». Η αυτονόμηση Κασσελάκη και η αδυναμία του Τσίπρα να διατηρήσει στα χέρια του την μπαγκέτα των εξελίξεων έφεραν το εκρηκτικό τοπίο που βλέπουμε σήμερα.

Διάφορα κέντρα εκτός χώρας, αλλά και μερίδα των ελίτ στο εσωτερικό (ακόμη και προσκείμενοι στον χώρο της Ν.Δ.) βλέπουν με τρόμο τον συστημικό κίνδυνο που προκαλεί η απουσία βαλβίδων εκτόνωσης σε ένα πολιτικό σκηνικό που ενώ έμοιαζε μονοπολικό (41%) αποδείχθηκε εύθραυστο και κατακερματισμένο. Η προσπάθεια αναστήλωσης της κεντροαριστεράς είναι κατά συνέπεια, όχι μια εναλλακτική στο, σε υποχώρηση, καθεστώς Μητσοτάκη, αλλά μια προσπάθεια συστημικής θωράκισης απέναντι στον κίνδυνο αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία και μάλιστα εν όψει των μεγάλων τρανταγμάτων που αναμένεται να αντιμετωπίσει η χώρα (πολεμική προετοιμασία, ακρίβεια, ελληνοτουρκικά κ.ά.).

Κεντροαριστερό Δελφινάριο 

Στη Νέα Δημοκρατία τρίβουν τα χέρια τους για τον νέο κύκλο εσωστρέφειας στην Κεντροαριστερά. Και να μην υπήρχαν Τσίπρες, Κασσελάκηδες, Δούκες και Ανδρουλάκηδες θα έπρεπε να τους είχαν εφεύρει, ώστε να κρύβουν πίσω τους τις δικές τους αντιθέσεις και αδιέξοδα, πείθοντας πως το αφήγημα της απουσίας εναλλακτικής έχει όντως μια βάση. Από τη συζήτηση για την κεντροαριστερή ανασύνθεση απουσιάζει οποιαδήποτε πολιτική ή προγραμματική αντιπαράθεση, μάχες ηγεμονισμών που λίγο πια αφορούν την κοινωνία (αν δεν την απωθούν μάλιστα) που πολλές φορές θυμίζουν δελφινάριο.

87 τσιπρικά στελέχη αμφισβητούν εφ’ όλης της ύλης τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, άλλα μέλη του κόμματος στέκονται στο πλευρό του Stefanos μαζεύοντας υπογραφές από οπαδούς του κόμματος, ενώ ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης (μαζί και ο ναύαρχος Αποστολάκης) πετάει πυροτεχνήματα για μαύρα ταμεία, σπάζοντας την «ομερτά» του πολιτικού συστήματος, σε μια σαφή προειδοποίηση προς τους «συντρόφους» του ότι δεν θα τον κάνουν εύκολα στην άκρη. Από την άλλη με την αναγγελία πρόθεσης του Χ. Δούκα, να διεκδικήσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, αποκαλύπτονται (μάλλον από «φίλια» πυρά), μια σειρά απευθείας αναθέσεις (κλασικά ΠΑΣΟΚικά πράγματα) σε στελέχη και συγγενείς στελεχών του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ από τον Δήμο Αθήνας. Την ίδια στιγμή παραδοσιακά ΜΜΕ (και άρα και οι ολιγάρχες που τα διευθύνουν) αλλά και τρολ του διαδικτύου (και άρα και οι ολιγάρχες ή οι δυνάμεις που τα τροφοδοτούν και τα συντονίζουν) επιδίδονται σε έναν επικοινωνιακό πόλεμο υψηλής έντασης, διεκδικώντας να διαμορφώσουν το τοπίο της επόμενης μέρας στον κεντροαριστερό χώρο.

Ο Δημήτρης Γκάζης είναι αρθρογράφος στο "Δρόμο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ".
© all rights reserved
customized with από: antikry.gr