Ο Κανένας, το Χάος και η αλλαγή φρουράς

.Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μια πραγματική «αλλαγή φρουράς», τέτοια που να εγγυάται την αλλαγή κατεύθυνσης υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και μιας πραγματικής κοινωνικής αλλαγής

    ... η γενική κρίση του πολιτικού συστήματος και η απονομιμοποίησή του μέσα στον ελληνικό λαό, με ακρίβεια που καλπάζει, δικαιοσύνη που δεν υπάρχει, με προκλητικό ακαταδίωκτο στις υποθέσεις Τέμπη και ΟΠΕΚΕΠΕ, καθώς και η «πόρτα» που έχει φάει ο ίδιος ο Μητσοτάκης από την τραμπική διοίκηση, συν οι πιέσεις των Ευρωπαίων για εισδοχή της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό «αμυντικό» πρόγραμμα, όλα αυτά μαζί καταγράφουν εντελώς δυσμενείς όρους για τον Μητσοτάκη...

από Ρούντι Ρινάλντι*

Πληθαίνουν οι ενδείξεις και τα σημάδια ότι επέρχονται πολιτικές εξελίξεις, και όλες οι διεργασίες επιταχύνονται. Δεν είναι μόνο ο ερχομός της νέας πρέσβειρας που κουβαλά και ένα μπαγκάζι το οποίο αφορά τις πολιτικές διεργασίες –κι αυτό δεν είναι διόλου λίγο– αλλά και όλες οι επιχειρηματικές ελίτ, οι ολιγάρχες, οι συσπειρώσεις και οι αντισυσπειρώσεις εντός του σε κρίση πολιτικού συστήματος (κόμματα, δημόσια διοίκηση, οργανισμοί, δικαστική εξουσία κ.λπ.) σαν να προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα. Επειδή πλησιάζουν και μέρες Πολυτεχνείου, θυμήθηκα ένα σύνθημα που φωνάζονταν τότε για τη Χούντα: «Έξι χρόνια είν’ αρκετά, δεν θα γίνουνε εφτά». Συνειρμικά, διερχόμαστε τον 6ο χρόνο Μητσοτακικής διακυβέρνησης…

Ο Κανένας και η υλική του βάση

Μέχρι σήμερα σε όλες τις δημοσκοπήσεις, στην ερώτηση ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός, ο Κανένας είχε σταθερά την πρωτιά με περίπου 40%, ακολουθούμενος από τον κ. Μητσοτάκη σε απόσταση περίπου 10 μονάδων. Το γεγονός αυτό αντισταθμίζονταν από την απουσία οποιουδήποτε άλλου διεκδικητή της πρωθυπουργίας και από τη μεγάλη απόσταση που είχε το πρώτο κόμμα (Ν.Δ.) από τα υπόλοιπα. Σαν να έπαιζε μόνος του ο Μητσοτάκης, δηλαδή χωρίς κανέναν αντίπαλο. Το τελευταίο διάστημα η εικόνα άλλαξε διότι είναι ορατή η φθορά της Ν.Δ. αλλά και του ίδιου του Μητσοτάκη. Η φθορά αυτή επιτείνεται με το ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποσπάσει μια τρίτη τετραετία στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές γίνουν.

Ακόμα περισσότερο, η γενική κρίση του πολιτικού συστήματος και η απονομιμοποίησή του μέσα στον ελληνικό λαό, με ακρίβεια που καλπάζει, δικαιοσύνη που δεν υπάρχει, με προκλητικό ακαταδίωκτο στις υποθέσεις Τέμπη και ΟΠΕΚΕΠΕ, καθώς και η «πόρτα» που έχει φάει ο ίδιος ο Μητσοτάκης από την τραμπική διοίκηση, συν οι πιέσεις των Ευρωπαίων για εισδοχή της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό «αμυντικό» πρόγραμμα, όλα αυτά μαζί καταγράφουν εντελώς δυσμενείς όρους για τον Μητσοτάκη. Ακόμα κι αν τρέξει μόνος του στην κούρσα ταχύτητας, δεν θα τερματίσει νικητής. Μάλλον έχει έρθει η ώρα της αντικατάστασής του. Αμύνεται μεν χρησιμοποιώντας κάθε μέσο (κάποιοι κάνουν λόγο και για μαφιόζικες πρακτικές), αλλά ο χρόνος έχει τελειώσει. Το καταγράφουν και οι δημοσκοπήσεις: Ερώτηση: Αξίζει η Ν.Δ. τρίτη κυβερνητική θητεία; Ναι 26%, Όχι 70%.

Ο Κανένας εκφράζεται και με άλλους τρόπους στις έρευνες. Στο ερώτημα «ποια τα κυρίαρχα συναισθήματα» οι απαντήσεις είναι: Ευτυχία 5%, Ικανοποίηση 11%, Δικαιοσύνη 3%, Ελπίδα-Αισιοδοξία 23%, Ανησυχία-Άγχος-Απαισιοδοξία 54%, Αδικία 37%, Απογοήτευση 54%, Θυμός 45%… Μάλιστα έρευνα με τίτλο «Πολίτες και πολιτεία: Εμπιστοσύνη, ανισότητα ευκαιριών, πολιτική συμμετοχή», της Kapa Research για λογαριασμό του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ, καταλήγει στα ακόλουθα συμπεράσματα:

«1. Φαίνεται να παγιώνεται η καταβαράθρωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς –εύρημα όλων των δημοσκοπήσεων των τελευταίων ετών– όπως και η έλλειψη συσχέτισης ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και τους πολίτες.

2. Αναδύονται οικονομικές αλλά και χωρικές ανισότητες, καθώς και τα συναισθήματα της απογοήτευσης, του φόβου, του θυμού και για πρώτη ίσως φορά τόσο έντονα της αδικίας.
3. Διάχυτη είναι η διαπίστωση πως αν κάποιος δεν διαθέτει οικονομικές δυνατότητες, αντιμετωπίζει τεράστια εμπόδια σε κάθε επίπεδο, και ότι η παροχή μιας δημοκρατικής και ισότιμης πρόσβασης σε ευκαιρίες είναι κάτι που η πολιτεία αδυνατεί ή δεν θέλει να κάνει».

Επίσης πενιχρή εμπιστοσύνη δείχνουν οι πολίτες γενικά για Βουλή, τράπεζες, κόμματα, συνδικάτα και ΜΜΕ. Ενώ καταγράφεται εντελώς αρνητική γνώμη για την πολιτική σε τομείς όπως οι υποδομές, η ενέργεια, η υγεία, η οικονομία, η παιδεία, το μεταναστευτικό, η στέγαση και το δημογραφικό.

Μητσοτάκης ή χάος; Χάος!

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση τέθηκε η εξής ερώτηση: Μητσοτάκης, χάος ή άλλο; Η απάντηση ήταν: Χάος 42%, Μητσοτάκης 30%, Άλλο 28%. Στην κατηγορία «Άλλο» περιλαμβάνονταν καταστάσεις όπως συνασπισμός κομμάτων, οικουμενική κυβέρνηση, κυβέρνηση συνεργασίας ή αλλαγή πολιτικών αρχηγών. Έχει, νομίζω, κάποια σημασία να αποκωδικοποιήσουμε αυτήν την εικόνα. Πρώτα απ’ όλα το ίδιο το ερώτημα «Μητσοτάκης ή χάος;», που παραπέμπει στον κίνδυνο της ακυβερνησίας, της έλλειψης σταθερότητας. Μπροστά στο δίλημμα αυτό, που σε μια προηγούμενη περίοδο ίσως το αποτέλεσμα να έδινε προβάδισμα (έστω ανοχής) στον Μητσοτάκη, τώρα η επιλογή «Χάος» υποδηλώνει ότι οποιαδήποτε άλλη κατάσταση διαδεχθεί τον Μητσοτάκη μάλλον θα είναι καλύτερη από το καθεστώς που αυτός έχει επιβάλει. Πως δεν περιμένει κανείς ούτε καν τη διατήρηση της κατάστασης ως έχει. Και ότι υπάρχει η βεβαιότητα πως με καθεστώς Μαξίμου-Μητσοτάκη όλα θα χειροτερέψουν. Αν προστεθεί το «χάος» μαζί με το «άλλο» προκύπτει μια εκφρασμένη διάθεση αλλαγής, και τουλάχιστον απαλλαγής από τον Μητσοτακισμό. Απαλλαγή και αλλαγή για να μείνει ίδια η ουσία; Μάλλον όχι: για να μπει ένα φρένο, να σταματήσει μια κατηφόρα και μια υπαρξιακή κρίση της χώρας.

Είναι πολύ καθαρό ότι οδηγούμαστε σε μια μείζονα πολιτική κρίση και ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξει μια κοινωνική έκρηξη ή βαθιά κοινωνική κρίση στο βαθμό που δεν αλλάξουν κάποια πράγματα. Όπως είναι φανερό πως η ανισομετρία που διαπερνά το πολιτικό σκηνικό (μεγάλη φθορά της κυβέρνησης, πτώση των ποσοστών της, αλλά ταυτόχρονη καθήλωση και της αντιπολίτευσης), δημιουργείται ένα πρόβλημα ομαλής διακυβέρνησης της χώρας (εντός συστημικών ορίων και πλαισίου), και αυτό χαλάει από ένα σημείο και ύστερα ακόμα και τις «μοιρασιές» όπως πρέπει να γίνονται ανάμεσα στις εγχώριες ελίτ. Τι λοιπόν μένει στον ορίζοντα; Μια απόσυρση-απομάκρυνση του Κ. Μητσοτάκη. Μόνο αυτό; Φυσικά όχι. Το άμεσο ζητούμενο είναι, πόσο έτοιμη είναι μια διάδοχη κατάσταση, και ποιας «χημείας». Πότε θα συμβούν αυτά; Σχετικά γρήγορα: όλα δείχνουν ότι οι μηχανισμοί έχουν ενεργοποιηθεί, και μάλιστα πολλαπλά.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μια πραγματική «αλλαγή φρουράς», τέτοια που να εγγυάται την αλλαγή κατεύθυνσης υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και μιας πραγματικής κοινωνικής αλλαγής

Κεντροδεξιές και κεντροαριστερές διεργασίες

Το πολιτικό ζήτημα στις σημερινές συνθήκες παρουσιάζει παράδοξα. Το κυριότερο από αυτά είναι ότι δεν υπάρχει εμφανής διάδοχη κατάσταση. Π.χ. δεν φτάνει μια αλλαγή ηγεσίας στη Ν.Δ., ούτε η προσφυγή σε εκλογές δημιουργεί όρους επίλυσής του. Το κεντρικό ζήτημα μάλλον είναι ότι πρέπει να συγκροτηθούν δύο πόλοι, που δεν θα είναι ανταγωνιστικοί, αλλά θα έχουν την ικανότητα από κοινού να εγκλωβίζουν ένα εκλογικό ποσοστό 50-60%. Ακόμα κι αν δεν συγκυβερνήσουν, θα μπορούν να εναλλάσσονται και να λειτουργεί ένα διπολικό σύστημα με σχετική άνεση και με πρόθυμους συμμάχους. Σε συνθήκες πολιτικής κρίσης και κατακερματισμού όπως είναι αυτή που ζούμε σήμερα, κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Αλλά, όπως λένε, ακόμα και στη… δημοκρατορία δεν υπάρχουν αδιέξοδα – φτάνει ο λαϊκός παράγοντας να είναι ανενεργός και στο περιθώριο.

Γι’ αυτό και έχει τεθεί σε κίνηση μια διπλή διεργασία: σημαντικές κινήσεις για παραμερισμό του Μητσοτάκη εντός του δεξιού στρατοπέδου, και από την άλλη «σπρώξιμο» του Τσίπρα να συμμαζέψει κομμάτια και θρύψαλα, μήπως και εκφράσει έναν άλλο πόλο. Αυτή η διπλή διεργασία προωθείται και στηρίζεται και στα δύο στρατόπεδα από τους ίδιους ολιγάρχες και από τις Πρεσβείες. Δηλαδή εξαρχής είναι συμπληρωματικού χαρακτήρα. Μια αλλαγή ηγεσίας στη Ν.Δ. μετά από εκλογές ή μέσα από τα σκάνδαλα που θα ενταθούν, μπορεί κάλλιστα να συμβαδίζει με μια υποστήριξη των κινήσεων Τσίπρα να συγκεντρώσει ό,τι περισσότερο μπορεί. Πίσω από αυτό, από αμερικάνικη πλευρά, υπάρχει η διάθεση να απομονωθούν ή και να αδυνατίσουν φορείς των ευρωπαϊκών συμφερόντων μέσα στη χώρα. Υπάρχει και αυτή η μεταβλητή. Από εδώ ξεκινά η μεγάλη πίεση που δέχεται το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά ο Ανδρουλάκης. Το ΠΑΣΟΚ θα περάσει άλλη μια κρίση επειδή δεν είναι εντελώς ευθυγραμμισμένο με την πολιτική των ΗΠΑ (σε αντίθεση με παράγοντες της Ν.Δ. και του Τσίπρα), οπότε θα συμπιεστεί πάρα πολύ.

Στον χώρο της Ν.Δ. ξεπροβάλλει ως ισχυρός δελφίνος ο Δένδιας, που το τελευταίο διάστημα έκανε βήματα για να ξεχωρίσει και να στείλει μηνύματα. Παράλληλα στη «μάχη» απαλλαγής από τον Μητσοτάκη έχουν μπει ο Α. Σαμαράς, ο Κ. Καραμανλής και από ό,τι φαίνεται και ο Π. Παυλόπουλος, ο οποίος δέχθηκε ισχυρότατα πυρά από την εφημερίδα «Μανιφέστο» που χρεώνεται στην επιρροή του Μητσοτάκη.

To know–how και οι δυσκολίες

Ο Α. Τσίπρας επιταχύνει με την ίδρυση του Ινστιτούτου, την παραίτησή του από βουλευτής, το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει, το «επιστημονικό συμβούλιο» που ανακοίνωσε πρόσφατα. Παράλληλα η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να συμπορευτεί με ό,τι κάνει ο Τσίπρας είναι πρωτοφανής για πολιτικό κόμμα απέναντι σε έναν μέχρι χθες βουλευτή του που αποχώρησε με σκοπό να ιδρύσει κάτι άλλο, διαφορετικό από τον ΣΥΡΙΖΑ (αφού τον διέλυσε στην ουσία). Γενικά, μέσα σε ένα κλίμα αμοραλισμού, φαίνεται ότι η διάλυση και η αποτυχία ενός χώρου ψάχνει εναγωνίως ένα σωσίβιο. Το πιο κραυγαλέο είναι η στήριξη και προβολή του Τσίπρα από κύκλους ολιγαρχών και ΜΜΕ. Ήδη τόσο ο κ. Μαρινάκης όσο και ο κ. Μελισσανίδης, ως ένα βαθμό και ο κ. Αλαφούζος, σπρώχνουν τη φόρμουλα Τσίπρα, ενώ δεν έχουν φανεί αντιδράσεις από τον όμιλο Βαρδινογιάννη.

Ο «δημοκρατικός καπιταλισμός» που προπαγανδίζει ο Τσίπρας μπορεί να κολλήσει μια χαρά στην αλλαγή φρουράς που ετοιμάζεται για το επόμενο διάστημα. Ο Τσίπρας άλλωστε έχει δώσει εξετάσεις για λύσεις και φόρμουλες «Πρεσπών» παντός καιρού και χώρου, άρα είναι χρήσιμο εργαλείο στις διευθετήσεις που μπορεί να προωθήσει και μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού». Αν έγιναν το 1989-90 συγκυβερνήσεις Δεξιάς και Αριστεράς στην Ελλάδα (τότε πειραματόζωο), αν όλοι στήριξαν μαζί το 3ο Μνημόνιο και θεωρούν «σωτηρία» τη μετατροπή του «Όχι» σε «Ναι» το 2015, γιατί όχι και τώρα, αφού πιθανόν θα κληθούν να πουν και άλλα «Ναι» (και μάλιστα υπό τραμπική μπακέτα) σε Αιγαίο, θαλάσσια οικόπεδα και Κύπρο; Έχουν άλλωστε το know-how…

Αυτές οι διεργασίες αφορούν έναν οιονεί συστημικό διπολικό χώρο που από κοινού θα σηκώσει το βάρος μετά την «αλλαγή φρουράς». Πρόκειται για ένα αρκετά πιθανό σενάριο και εξέλιξη. Δεν είναι όμως όλη η εικόνα του πολιτικού σκηνικού. Αυτή μπορεί να διαταραχθεί και από άλλες κινήσεις, ή να χρειαστεί χρόνος για να καταλήξουν σε κάποια φόρμουλα που να μπορεί να προχωρήσει. Γι’ αυτό γίνεται πολύς λόγος για διπλές εκλογές, αλλά ακόμα και για ένα δίχρονο ρευστότητας στη χώρα μας, μέχρι να βρεθούν φόρμουλες που να περπατούν καλύτερα.

Σκιώδη ή πιθανολογούμενα κόμματα

Τα όσα περιγράφονται παραπάνω υπονοούν ότι ο Τσίπρας θα δημιουργήσει ένα νέο κόμμα: αυτό θεωρείται δεδομένο με τα μέχρι στιγμής στοιχεία και τη συμπεριφορά του. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με δύο άλλες περιπτώσεις που συζητούνται, εκτιμιούνται, μέχρι και υπολογίζονται από τις δημοσκοπήσεις. Πρόκειται για το αν θα προχωρήσουν σε δημιουργία κόμματος ή θα εμφανιστούν στις εκλογές ο κ. Σαμαράς και η κα Καρυστιανού. Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά ποια θα είναι η επιρροή τους έτσι και εμφανιστούν. Κατ’ αρχάς ο Α. Σαμαράς θα εστιάσει σε θέματα κυρίως εξωτερικής πολιτικής, αλλά και εκεί υπάρχει ένα όριο που λέγεται Τραμπ και τι στάση θα κρατήσει αυτός απέναντι στον φίλο του Ερντογάν. Δεύτερον, δεν είναι φανερό ως ποιο βαθμό θα έχει δίπλα του τον Κ. Καραμανλή κι αν ο τελευταίος θελήσει να παίξει ενεργό ρόλο. Λέγεται ότι αν ο κ. Σαμαράς εμφανιστεί στις εκλογές, η Ν.Δ. σίγουρα δεν θα έχει αυτοδυναμία, άρα θα πάμε σε δεύτερες εκλογές. Στις οποίες ο Σαμαράς, έχοντας μια έστω μικρή κοινοβουλευτική δύναμη, θα θέσει την πρόταση να ενισχυθεί αποφασιστικά στις νέες εκλογές για να σχηματισθεί κυβέρνηση ειδικού σκοπού με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή. Εκτιμάται έτσι, από κύκλους που θέλουν μια τέτοια εξέλιξη, ότι ο σχηματισμός του κ. Σαμαρά θα εκτιναχθεί εκλογικά. Αυτά μέλλει να επαληθευτούν, διότι το «κόμμα Σαμαρά» αναμένονταν τον Σεπτέμβριο και έχουμε ήδη φθάσει Νοέμβριο.

Η παρουσία της κας Καρυστιανού, εφόσον αυτή υπάρξει, θα τροποποιήσει σε έναν βαθμό (που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει επακριβώς) την πολιτική γεωγραφία πρόσκαιρα, ενώ θα πυροδοτήσει, αμέσως μόλις αναγγελθεί κάτι τέτοιο, μια δριμύτατη επίθεσή εναντίον της – και από τα μικρά κόμματα και από τα συστημικά. Εδώ το πιο σημαντικό ζήτημα είναι πως το ρήγμα των Τεμπών –ό,τι και να γίνει– θα συνεχίσει να επηρεάζει την πολιτική ζωή και τις εξελίξεις στον τόπο, και πιθανά να παράγει και πολιτικά αποτελέσματα.

Η κονιορτοποίηση, ο κατακερματισμός του πολιτικού σκηνικού, η γενική δυσπιστία, η δύναμη και ανάγκη αλλαγής, η ρευστότητα, οι συνεχόμενες διεργασίες και παρεμβάσεις, τα γεωπολιτικά θέματα και διλήμματα που θα θέσουν, και η παρουσία πολλών ψηφοδελτίων, μπορεί να μειώσουν κατά τι την αποχή που είχε εκφραστεί στις ευρωεκλογές – αλλά η πολιτική κρίση αντιπροσώπευσης δεν θα επιλυθεί εύκολα.

Σύνοψη

Υπάρχουν πολλά σημάδια και διεργασίες που οδηγούν λογικά σε μια «αλλαγή φρουράς» και σε προσπάθειες να συμμαζευτεί η βαθύτατη κρίση εμπιστοσύνης σε θεσμούς, όπως και η κρίση εκπροσώπησης. Να μπει ένα τέλος στην ανισομετρία έως και ανωμαλία του πολιτικού σκηνικού. Κι όλα αυτά σε συνθήκες γεωπολιτικού αναδασμού και εξελίξεων. Η «αλλαγή φρουράς» που ετοιμάζεται δεν θα είναι σε προοδευτική κατεύθυνση, αλλά σε κατεύθυνση περαιτέρω εμπέδωσης μιας νεοαποικιακής κατάστασης όσον αφορά την υπόσταση της χώρας, και μιας πιο προωθημένης κατάστασης ανισότητας στο εσωτερικό μέσα από την εκποίηση-ιδιωτικοποίηση και πλήρη αφελληνισμό οικονομίας, θεσμών, δημόσιας διοίκησης, κράτους και υποδομών.

Μόλις χθες ανακοινώθηκε ότι κλείνουν 200 καταστήματα των ΕΛΤΑ σε όλη τη χώρα, και 4 εταιρείες (ιδιωτικές) εκδήλωσαν ενδιαφέρον να καθαρίσουν στη Φιλιππιάδα τα σάπια ψάρια και κρέατα που αντί να καούν θάφτηκαν και μόλυναν τον υδάτινο ορίζοντα. Συνεχίζεται η υπονόμευση του πρωτογενούς τομέα, και ήδη κτηνοτρόφοι και αγρότες είναι σε αναβρασμό, ενώ οι υπεύθυνοι για την κλοπή του ΟΠΕΚΕΠΕ τελούν υπό προστασία… Διάλυση υποδομών, ιδιωτικό ενδιαφέρον μετά από κάθε «καταστροφή», γενική ατιμωρησία, γενικό πάρτι συμφερόντων γύρω από ενέργεια και εξοπλιστικά (εφοπλιστές, όμιλοι, ΜΜΕ κ.λπ. – βλέπε και Μυτιληναίος για… στόλισμα Υπουργείου Αμύνης με μεγάλο αντίδωρο παραγγελίες εξοπλιστικών προγραμμάτων). Και φυσικά πάρτι, γκαλά, τουαλέτες πολυτελείας, σμόκιν και βαθύτατες υποκλίσεις στην κυρία Κίμπερλυ.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μια πραγματική «αλλαγή φρουράς». Τέτοια που να εγγυάται την αλλαγή κατεύθυνσης υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και μιας πραγματικής κοινωνικής αλλαγής – πραγματικής ανακούφισης της κοινωνίας και ανασυγκρότησης της οικονομίας σε ενδογενή ανάπτυξη. Ένα ισοδύναμο μιας μεταπολίτευσης του λαού. Γύρω από αυτή τη μεγάλη ανάγκη θα έπρεπε να στραφεί το ενδιαφέρον, να ανοίξει μια τίμια και τολμηρή συζήτηση, να ενωθούν και να συσπειρωθούν δυνάμεις, να δημιουργηθούν προϋποθέσεις και δυνατότητες μιας εναλλακτικής, συνεκτικής και 
ρεαλιστικής πρότασης που να απαντά στο Υπαρξιακό Πρόβλημα της Ελλάδας.

πηγή: edromos.gr

________________________________________________

^/Ο Ρούντι Ρινάλντι γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, με ιταλική καταγωγή και ζει στην Ελλάδα από τα οκτώ του χρόνια. Σπούδασε στη Φαρμακευτική Σχολή Αθηνών. Υπήρξε επικεφαλής της πολιτικής ομάδας και των εκδόσεων Α/συνέχεια, τη δεκαετία του '80, και στη συνέχεια της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟE) που συμμετείχε ως τάση στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ). Διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα από τα οποία παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2015, διαφωνώντας με τις επιλογές της ηγεσίας του κόμματος και καταγγέλοντας, ταυτόχρονα, τη "μνημονιακή μετάλλαξη" του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εκδότης της εφημερίδας "Δρόμος της Αριστεράς"

Νίκος Τόσκας / Γιατί οι κυρίαρχες ηγεσίες στην Ευρώπη επιθυμούν τον πόλεμο

Οι χώρες που κυριαρχούν στο παγκόσμιο σύστημα ετοιμάζονται για την μεγάλη ανακατανομή πόρων και πηγών ενέργειας. Ανακατανομή σημαίνει μετατόπιση ισχύος, τριβές, κρίσεις και πολέμους..

    Στην "φιλοπόλεμη" πολιτική των ισχυρών της Ε.Ε. εντάσσεται και η στροφή στην πολεμική οικονομία και στην ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων της Ε.Ε. Η κοινοτική χρηματοδότηση δίνει προτεραιότητα στην πολεμική οικονομία (σχέδιο «ReArm Europe» με 800 δις, SAFE με 150 δις).

Νίκος Τόσκας*

Η υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Κίνα οφείλεται στο υψηλότερο ενεργειακό κόστος, την υστέρηση στον ψηφιακό μετασχηματισμό, στην Τεχνητή Νοημοσύνη και γενικότερα στις νέες τεχνολογίες, στην πίεση από ΗΠΑ και Κίνα.

Οι χώρες που κυριαρχούν στο παγκόσμιο σύστημα ετοιμάζονται για την μεγάλη ανακατανομή πόρων και πηγών ενέργειας. Ανακατανομή σημαίνει μετατόπιση ισχύος, τριβές, κρίσεις και πολέμους.

Ο Ρώσος ΥΠΕΞ Λαβρόφ χθες σε συνάντηση στο Αστραχάν, στις εκβολές του Βόλγα στην Κασπία Θάλασσα, εκεί που συνορεύουν οι χώρες της Κεντρικής Ασίας, μίλησε για ενίσχυση του άξονα μεταφορών Νότου-Βορρά, από την Ανατολική Αφρική, τον Περσικό κόλπο, την κεντρική Ασία στην βόρεια Ευρώπη. Η πρόσθεση της Αφρικής στον μέχρι τώρα άξονα δεν είναι τυχαία. Απηχεί τη διεύρυνση των ρωσικών επιδιώξεων στις λίγες «παρθένες» περιοχές που απέμειναν, από πλευράς καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Ο Πούτιν συνομίλησε χθες τηλεφωνικά με τον Νετανιάχου για τα θέματα της περιοχής. Προφανώς όχι μόνο για τη Γάζα.

Την ίδια στιγμή ξεκίνησε η λειτουργία της σιδηροδρομικής γραμμής από την Κίνα στον Περσικό και αντίστροφα. Ένα πλήγμα στο Ιράν θα πλήξει τα κινεζικά συμφέροντα. Όμως η νέα γραμμή δίνει την εναλλακτική και ασφαλέστερη δυνατότητα στη θαλάσσια οδό μεταφοράς.

Ο Τραμπ σχεδιάζει την προσβολή του Ιράν και της Βενεζουέλας. Τις δυο χώρες με τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων και οι οποίες εξάγουν στην Κίνα το 90% των εξαγωγών τους. Σκοπός του η μείωση των ελλειμμάτων μέσω του ελέγχου των πηγών ενέργειας, στο πρότυπο της συμφωνίας με την Σαουδική Αραβία της δεκαετίας του ’70 όταν καθιερώθηκαν τα πετροδολάρια αλλά και η τωρινή του Μαΐου 2025 όπου συμφωνήθηκαν σαουδαραβικές επενδύσεις στις ΗΠΑ ύψους 600 δις και αγορά 142 δις όπλων και φυσικά επιδιώκεται η παρεμπόδιση μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Κίνα.

Υπόψη ότι ο δεύτερος αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου από τη Σιβηρία στην Κίνα υπογράφτηκε τον προηγούμενο μήνα και θα ξεκινήσουν οι πρώτες μεταφορές το 2030.

Επόμενα το παράθυρο ευκαιρίας του Τραμπ για να «στραγγαλίσει» την Κίνα είναι τώρα. Ήδη ο ρυθμός ανάπτυξής της έχει υπερβεί τον αντίστοιχο αμερικανικό στα βιομηχανικά προϊόντα, στη ναυπήγηση πλοίων και στις μεταφορές.

Η μαρξιστική αντίληψη ότι η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου μαζί με την πτώση του ποσοστού κέρδους θεωρούνται από τους βασικούς παράγοντες εκδήλωσης των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων, φαίνεται ότι επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά.

Η απαξίωση μέρους του κεφαλαίου μέσω του πολέμου και των κρίσεων είναι ουσιαστικά η «απάντηση» στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου.

Η οικονομία της Ευρωζώνης βρίσκεται σε σχετική στασιμότητα την τελευταία τριετία, με ρυθμό ανάπτυξης που δεν ξεπερνά το 0,5%.

Η υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Κίνα οφείλεται στο υψηλότερο ενεργειακό κόστος, την υστέρηση στον ψηφιακό μετασχηματισμό, στην Τεχνητή Νοημοσύνη και γενικότερα στις νέες τεχνολογίες, στην πίεση από ΗΠΑ και Κίνα.

Η Γερμανία πληρώνει την υποχωρητικότητά της απέναντι στις ΗΠΑ και ξοδεύει τριπλάσια κεφάλαια για εισαγωγές ενέργειας μετά την διακοπή της φτηνής ρωσικής, με ότι επιπτώσεις έχει αυτό στη βιομηχανία της αλλά και στις μικρές επιχειρήσεις. Την κρίση νιώθουν οι απολυμένοι της βαριάς βιομηχανίας αλλά και οι καταναλωτές.

Η κρίση ξεκίνησε σαν γεωπολιτική με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και συνεχίζεται σαν οικονομική στο εσωτερικό της Ευρώπης.

Οι καταναλωτές στην Ευρώπη δεν αγοράζουν όπως πριν, η Κίνα αγοράζει εργοστάσια της Volkswagen και αντί να αγοράσει ξένα αυτοκίνητα εξάγει τα δικά της, εταιρείες εγκαθίστανται στις ΗΠΑ, οι επιστήμονες φεύγουν στην Κίνα και στις ΗΠΑ.

Η αποβιομηχάνιση μαζί με την μειωμένη έρευνα δείχνουν ότι τα συσσωρευμένα κεφάλαια ψάχνουν ευκολότερους τρόπους κέρδους και σε σύντομο χρόνο. Η αναδιανομή γίνεται στο εσωτερικό των χωρών αλλά κύρια από την μία περιοχή του κόσμου σε άλλη.

Η Ασία έχει περισσότερους πόρους σε σπάνιες γαίες και δυνατότητες φτηνής ενέργειας, κεντρικό σχεδιασμό, φτηνούς μισθούς και τώρα εξειδικευμένο προσωπικό.

Η γερμανική βιομηχανία κινδυνεύει, τα συσσωρευμένα κεφάλαια αφού επένδυσαν στην «πράσινη ανάπτυξη» έφτασαν στο όριο και τώρα ποντάρουν στην καταστροφή κάποιου μέρους και στην μετακίνηση σε άλλους τόπους. Τα κρατικά χρέη αυξήθηκαν σημαντικά ακόμη και σε μεγάλες χώρες όπως η Γαλλία. Ο προστατευτισμός αποτελεί την βασική αντίφαση στην οικονομία η οποία απαιτεί επενδύσεις και κέρδη παγκόσμια.

Η «αγορά» χρειάζεται όπλα στην Ουκρανία και σε λίγο κατασκευαστικές για τις κατεστραμμένες πόλεις. Τα όπλα αποδίδουν άμεσα κέρδη ενώ τα γεφύρια, οι δρόμοι και τα νοσοκομεία εντός της Ευρώπης είναι βραδείας απόδοσης. Παράλληλα βέβαια η Ε.Ε. προσπαθεί να διατηρήσει κάποιο βαθμό αυτονομίας μέσα στον γενικότερο ανταγωνισμό.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται η στροφή στην πολεμική οικονομία και στην ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων της Ε.Ε. Η κοινοτική χρηματοδότηση δίνει προτεραιότητα στην πολεμική οικονομία (σχέδιο «ReArm Europe» με 800 δις, SAFE με 150 δις).

Οι κυρίαρχοι κύκλοι θεωρούν ότι ο πόλεμος «πρέπει» να συνεχιστεί στην Ουκρανία αλλά και η στρατιωτικοποίηση των χωρών για να κερδηθεί χρόνος με την ελπίδα επαναβιομηχάνισης της Ευρώπης. Στο μεταξύ εργοστάσια αυτοκινήτων κλείνουν ή συζητούν να τα μετατρέψουν σε εργοστάσια παραγωγής πολεμικού υλικού π.χ. εργοστάσιο της Volkswagen εξετάζεται να αγοραστεί από την Rheinmetall για κατασκευή στρατιωτικών οχημάτων.

Τα κοινωνικά προγράμματα και οι χρηματοδότηση υποδομών και έρευνας για την υγεία και παιδεία υποβαθμίζονται. Η καταστολή αυξάνεται γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια απεργιών και αντιδράσεων μια και αυτά θα μειώσουν ακόμη περισσότερο το ποσοστό κέρδους των επιχειρήσεων. Θα επιβιώσουν οι επιχειρήσεις που έχουν δυνατότητα ευελιξίας και μετατροπής στις νέες απαιτήσεις της πολεμικής οικονομίας και της υψηλής τεχνολογίας που αυτή εξυπηρετεί.

Η συσσώρευση ευρωπαϊκών και αμερικανικών όπλων στην Πολωνία, Βαλτικές χώρες και Ρουμανία αλλά και η συγκεκαλυμένη συμμετοχή ειδικών δυνάμεων της Γαλλίας και Βρετανίας εντός της Ουκρανίας δείχνουν ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί όσο εξυπηρετεί τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα αυτών των χωρών αλλά και των ΗΠΑ που πουλούν σύγχρονα όπλα στην Ευρώπη.

Παράλληλα, η Ρωσία επιδιώκει όχι μόνο την κατάρρευση του καθεστώτος Ζελένσκυ και την κατάληψη μεγάλου μέρους της Ουκρανίας αλλά και την φθορά της Ευρώπης ενώ η ίδια ισχυροποιεί τη συμμαχία με την Κίνα, την συνεργασία με την Ινδία και τους BRICS. Η κρίση και η δική της οικονομία πολέμου την ωφέλησε μια και ισχυροποίησε τη θέση της στην Ασία και απέκτησε αυτονομία σε οικονομικά και τεχνολογικά θέματα.

Παράπλευρα όμως αυξάνονται οι κίνδυνοι από την επιλογή της οικονομίας του πολέμου.

Η χρήση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς που αντικαθιστά τον πόλεμο των χαρακωμάτων πλησιάζει πολύ κοντά στη χρήση τακτικών πυρηνικών. Μετά η χρήση στρατηγικών πυρηνικών είναι κοντά. Ένα τακτικό πυρηνικό μπορεί να καταστρέψει μια μικρή πόλη αλλά θα ακολουθήσει η μόλυνση της γύρω περιοχής και η ρίψη περισσότερων πυρηνικών στη συνέχεια.

Ο ανταγωνισμός των κερδών όταν φεύγει από το εμπόριο και πηγαίνει στην κρίση και στον πόλεμο φεύγει εκτός ορίων. Καταστρατηγεί τους κανόνες συνύπαρξης του διεθνούς δικαίου. Ο βασικός κίνδυνος είναι ότι ο κόσμος βγαίνει από κάποια παγκόσμια τάξη (rules-based order) που καθιερώθηκε μετά τον Β΄Π.Π. και οδεύει σε παγκόσμια αναρχία και στο δίκαιο του ισχυρού της στιγμής.

Τρανό παράδειγμα η συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία για τέταρτο χρόνο, η γενοκτονία στη Γάζα, η απόρριψη κάθε κανόνα από τον Τράμπ, οι πληροφορίες για επικείμενη επίθεση στο Ιράν και στη Βενεζουέλα.

Ο πόλεμος είναι επικερδής επιχείρηση για μερικούς, δίνει επίσης λύσεις με την καταστροφή μέρους του συσσωρευμένου κεφαλαίου και την αναδιάταξή του αλλά μπορεί να επεκταθεί και να προκαλέσει παγκόσμιες επιπτώσεις.

πηγή: dnews.gr

* Ο Νίκος Τόσκας είναι Έλληνας πολιτικός, πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, και πρώην στρατιωτικός - υποστράτηγος Τεθωρακισμένων εν αποστρατεία.

Η Τουρκία ετοιμάζεται για πόλεμο στοχοποιώντας το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Κύπρο

    Η Τουρκία ετοιμάζεται για πόλεμο στοχοποιώντας το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Κύπρο – Αυστηρή εντολή του Ερντογάν να υπερπολλαπλασιαστεί η παραγωγή πυραύλων μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς από την ντόπια στρατιωτική βιομηχανία...

Σε πολεμική εγρήγορση βρίσκονται οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, στοχοποιώντας ευθέως το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Κύπρο. Ο Πρόεδρος Ερντογάν έδωσε αυστηρή εντολή προς την πολεμική βιομηχανία της Τουρκίας για να υπερπολλαπλασιάσει την παραγωγή πυραύλων μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς. Καθώς και την παραγωγή drones κάθε λογής και μη επανδρωμένων πολεμικών αεροσκαφών.

Πιο αναλυτικά: Στο πλαίσιο αυτό ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν διέταξε την επέκταση της παραγωγής πυραύλων μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς.

Η οδηγία σηματοδοτεί την πρόθεση της Άγκυρας να επιταχύνει την εγχώρια αμυντική ανάπτυξη και να εδραιώσει τη θέση της ως περιφερειακή στρατιωτική δύναμη.

«Θα αυξήσουμε το επίπεδο αποτροπής μας τόσο ψηλά που όχι μόνο δεν θα μας επιτεθούν ,ούτε καν θα τολμήσουν να το σκεφτούν», δήλωσε ο Ερντογάν, επικαλούμενος τις αυξανόμενες απειλές στη Μέση Ανατολή.

Σε δήλωσή του, ο Τούρκος πρόεδρος επιβεβαίωσε ότι η αμυντική βιομηχανία της χώρας του εισέρχεται σε μια νέα φάση.

«Σχεδιάζουμε τώρα την παραγωγή πυραύλων για να αυξήσουμε τα αποθέματά μας μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς σε ένα αξιόπιστο αποτρεπτικό επίπεδο», είπε. «Σύντομα, θα φτάσουμε σε μια αμυντική ικανότητα που κανείς δεν θα τολμήσει να αμφισβητήσει».

Η ανακοίνωση έρχεται μετά από έξι συνεχόμενες ημέρες ισραηλινών και ιρανικών εχθροπραξιών, εγείροντας ανησυχίες για μια ευρύτερη σύγκρουση στην πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή.

Ο Ερντογάν δήλωσε ότι αυτές οι εξελίξεις ώθησαν την Άγκυρα να επανεκτιμήσει την αμυντική της στάση.

«Κάθε βήμα που γίνεται στην περιοχή μας χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα γεγονότα, προκαλεί την εμφάνιση άλλων καταστροφών στο μέλλον», πρόσθεσε.

Τα σχέδια της Τουρκίας

Στο πλαίσιο του προγράμματος ανάπτυξης βαλλιστικών πυραύλων της Τουρκίας, ο Ερντογάν σημείωσε ότι ο πύραυλος Tayfun ,με εκτιμώμενο βεληνεκές 560 χιλιομέτρων επί του παρόντος, θα δει βελτιώσεις μελλοντικά τόσο σε βεληνεκές όσο και σε καταστρεπτικότητα.

Το 2022, ο Ερντογάν αποκάλυψε σχέδια για την κατασκευή ενός χώρου δοκιμαστικής εκτόξευσης στη Σομαλία, μια κίνηση που θεωρείται μέρος της ευρύτερης στρατηγικής της Τουρκίας για την επέκταση της στρατηγικής της εμβέλειας.

Η Τουρκία έχει αυξήσει σταθερά τις αμυντικές της δαπάνες και την παραγωγική της ικανότητα τα τελευταία χρόνια, με στόχο τη μείωση της εξάρτησης από ξένους προμηθευτές.

Η ανανεωμένη ώθηση προς την ανάπτυξη πυραύλων έρχεται εν μέσω μιας ευρύτερης περιφερειακής συσσώρευσης όπλων, που πυροδοτείται από την παρουσία πολλών γεωπολιτικών σημείων ανάφλεξης.

Η τουρκική πυραυλική απειλή

Η τρέχουσα παραγωγή του βαλλιστικού πυραύλου Tayfun βεληνεκούς 561 χιλιομέτρων από την τουρκική αμυντική βιομηχανία, είναι αποτέλεσμα ενός πολυετούς σχεδίου ανάπτυξης πυραύλων που ξεκίνησε και καθοδηγήθηκε από τις Τουρκικές ένοπλες Δυνάμεις τη δεκαετία του 1990.

Η συνεργασία και η μεταφορά τεχνολογίας μεταξύ της Roketsan και της Κινεζικής αμυντικής εταιρείας CPMIEC έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του Bora.

Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Ερντογάν, τα επιτεύγματα της Τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας σήμερα δεν οφείλονται μόνο στα 20 χρόνια του στην εξουσία, αλλά βασίζονται κυρίως στη στρατηγική απόφαση των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων την δεκαετία του 1990 να ανοίξουν το δρόμο για συμπαραγωγή πυραυλικών συστημάτων,με άδεια στην Τουρκία για μεταφορά τεχνολογίας.

Η Τουρκία διαθέτει στο οπλοστάσιό της τα εξής πυραυλικά συστήματα:

1. Kasırga, με εμβέλεια 100 χιλιομέτρων
2. Yıldırım, με εμβέλεια 150 χιλιομέτρων και ακρίβεια 150 μέτρων
3. Bora, με εμβέλεια 300 χιλιομέτρων και ακρίβεια 50 μέτρων (ουσιαστικά είναι ο Yıldırım με μεγαλύτερο βεληνεκές)
4. Tayfun με εμβέλεια 561 χιλιομέτρων μέχρι στιγμής, με προπτική σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ερντογάν να φθάσει τα 1000 χιλιόμετρα

Αν προβούμε σε εγκατάστασή των παραπάνω πυραυλικών συστημάτων σε υποθετικές θέσεις σε μικρή απόσταση από τα μικρασιαστικά παράλια πάνω σε έναν χάρη, με βάση τα βεληνεκή τους, προκύπτει ότι όλα τα νησιά μας ανατολικότερα του 25ου μεσημβρινού, στον οποίο η Τουρκία επιθυμεί να διχοτομήσει το Αιγαίο, βάλλονται από τα παραπάνω συστήματα.

5.  Ο Cenk είναι ένας βαλλιστικός πύραυλος μεσαίου βεληνεκούς που αναπτύχθηκε με βάση το Tayfun από την τουρκική κρατική εταιρεία Roketsan.

Οι εικόνες του βαλλιστικού πυραύλου Cenk, η παραγωγή του οποίου ανακοινώθηκαν από τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά δημόσια στις 12 Μαΐου 2023.

Σύμφωνα με αναφορές από την Τουρκία, μπορούν να χτυπήσουν αποτελεσματικά τους στόχους τους που βρίσκονται σε απόσταση από 300 έως 1.000 χιλιόμετρα.

Μέχρι στιγμής, δεν έχει γίνει γνωστός ο αριθμός των Cenk που έχει στη διάθεσή του ο τουρκικός στρατός.

6. Τέλος η Τουρκία διαθέτει 72 Αμερικανικούς πυραύλους MGM-140 Army Tactical Missile System (ATACMS). Πρόκειται για υπερηχητικούς τακτικούς βαλλιστικούς πυραύλους που σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν από την αμερικανική αμυντική εταιρεία Ling-Temco-Vought (LTV) και αργότερα τη Lockheed Martin μέσω εξαγορών. Η μέγιστη εμβέλεια βολής φτάνει τα 300 χιλιόμετρα, σύμφωνα με τους κατασκευαστές.

Συνεπώς θεωρητικά στόχοι στρατηγικής σημασίας , όπως υποδομές ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, γέφυρες, φράγματα, λοιπά έργα κοινής ωφελείας, καθώς και στρατιωτικοί στόχοι όπως αεροδρόμια, λιμάνια, στρατόπεδα, αποθήκες πυρομαχικών και έργα οχυρώσεως, δύναται να βληθούν από τους Τούρκους.

Και λέμε θεωρητικά, γιατι η Ελληνική επικράτεια στο σύνολό της καλύπτεται από ένα ισχυρότατο πλέγμα πολυεπίπεδης διαλειτουργικής διακλαδικής αντιαεροπορικής αμύνης, ικανής να αντιμετωπίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την τουρκική απειλή.

Επίσης η προσθήκη στο τουρκικό οπλοστάσιο πολλών drones , διαφόρων αποστολών και δυνατοτήτων ,δημιούργησε νέα δεδομένα για την Ελλάδα, η οποία προέβη στην προμήθεια και συνεχίζει την εγκατάσταση υπερσύγχρονου anti-drone συστήματος στην επικράτεια της, προκειμένου να αντιμετωπίσει την νέα τουρκική απειλή.

Διαπίστωση ωστόσο από όλα τα παραπάνω είναι ότι η Τουρκία αυξάνει διαρκώς τις επιθετικές της δυνατότητες με πυραυλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς και drones, προκειμένου να επιφέρει πλήγματα σε βάθος στην Ελληνική επικράτεια χωρίς ανθρώπινες απώλειες για την ίδια.

Η Ελλάδα στον αντίποδα ενισχύει τα αμυντικά της μέσα με ενίσχυση της αντιαεροπορικής της άμυνας και εγκατάσταση anti-drone συστήματος, ωστόσο στερείται την δυνατότητα να πλήξει την τουρκική ενδοχώρα σε βάθος με Στρατηγικά όπλα, πλήν της πολεμικής της Αεροπορίας και του Πολεμικού ναυτικού της και με πυραυλικά συστήματα σε μικρούς αριθμούς και μεσαίου βεληνεκούς.

Η Ελλάδα θα πρέπει να κινηθεί στην αγορά όχι μόνο αμυντικών οπλικών συστημάτων και μέσων, αλλά και επιθετικών, που θα της δίνουν την δυνατότητα να πλήξει στόχους σε βάθος στην τουρκική ενδοχώρα, χωρίς να ρισκάρει την παραμικρή ανθρώπινη απώλεια.

πηγή: europost.gr

Σχέδιο φτωχοποίησης της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης – Η αδράνεια της πολιτείας

    Η Ελλάδα έχει εχθρούς και αυτοί μας πολεμάνε, όχι φανερά, αυτό πρέπει να το αντιληφθούν όχι μόνο οι αρμόδιες υπηρεσίες αλλά και η ΑΑΔΕ, η Αποκεντρωμένες διοικήσεις, οι φορείς του περιβάλλοντος και φυσικά το υπουργείο περιβάλλοντος και ενέργειας...

 

Πέτρος Ούτσης *

Τον Νοέμβριο του 2015, ο αείμνηστος Γιώργος Παυλίδης [περιφερειάρχης ΑΜΘ 2014-2016] στο περιφερειακό συμβούλιο της Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης, έκανε δύο προφητικές παρεμβάσεις σχετικά με τον τουρισμό.  

«Μέσα στο 2015 είχαμε μια εκρηκτική παρουσία επισκεπτών κάτι που νομίζω ότι γινόταν διαπιστώσιμο δια γυμνού οφθαλμού από τον καθένα, είτε ήταν στη Θάσο, είτε στο Φανάρι, είτε στην Αλεξανδρούπολη, είτε στο Μυρωδάτο, είτε στους Αμμόλοφους και στην Κεραμωτή. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αξιοποιήσουμε επιτέλους τη θέση μας, αφού ο θεός μας έδωσε πολλά δώρα και όλα αυτά πρέπει να τα συνδέσουμε με τον τουρισμό, ώστε να αποτελέσουν πυλώνες του. Μέχρι το 2010 είχαμε κλειστά σύνορα, ενώ τώρα έχουμε 8 ανοιχτές διόδους. Οι εισερχόμενοι, που θα έχουμε από τον βορρά, αλλά και από την ανατολή, θα είναι ένας τεράστιος όγκος. Το ερώτημα είναι πώς θα τους υποδεχτούμε, με ποιες ιδιωτικές υποδομές. Δεν υπήρξε καμία προετοιμασία». 

Όμως σε εκείνη την συνεδρίαση σημείωσε και ποια θα είναι τα προβλήματα για την ανάπτυξη της περιοχής, ένα θέμα στο οποίο τόσο στην Αθήνα όσο και στην περιοχή, αγνοούν σε προκλητικό βαθμό:  «Νομίζω ότι μόλις η χώρα ανακτήσει την εμπιστοσύνη στις διεθνείς αγορές, θα έχουμε αρκετούς ξένους επενδυτές. Πέρα από αυτό όμως έχουμε και αρκετά νομικά εμπόδια, στα οποία πρέπει να ενσκήψει η κυβέρνηση. Πρέπει να πάψουμε να αποκλείουμε σχεδόν όλη την παράκτια ζώνη, θεωρώντας ότι αποτελεί απαγορευμένο τμήμα του εθνικού πάρκου, χωρίς σε πολλά σημεία να υπάρχει λόγος. Αλλά κι αν υπήρχε λόγος, αρκεί να σκεφτούμε ότι όταν έχουμε μια υπερσυσσώρευση επισκεπτών και δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες υποδομές, κάτι που γινόταν φέτος και στο Φανάρι, από εκεί και μετά έχουμε πολλές πιέσεις και στρεβλώσεις σε βάρος του περιβάλλοντος, σε βάρος της υγείας, της ποιότητας, της εικόνας μας και πολλών άλλων. Αυτήν την ώρα, αν αφήσουμε την κατάσταση έτσι, οι πιέσεις είναι τόσο μεγάλες που το περιβάλλον θίγεται. Αντί λοιπόν να θίγεται το περιβάλλον σε όλα τα σημεία, ας βρεθούν 2,3 ή 5 χιλιόμετρα από τα 300 χιλιόμετρα ακτογραμμής όπου θα δημιουργηθούν θύλακες εγκατάστασης ξενοδοχειακών μονάδων για να εκτονωθεί όλη αυτή η κατάσταση. Είναι προς όφελος του περιβάλλοντος και αυτό πρέπει να γίνει, ότι δεν πρέπει να στεκόμαστε εξτρεμιστικά και φανατικά».

Τα χρόνια πέρασαν, οι τουρίστες από Βορρά και Ανατολή όπως είχε προβλέψει ο Γιώργος Παυλίδης γέμισαν τα παραλιακά μέτωπα της Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης, αλλά η Ελληνική πολιτεία εξακολουθεί να μην λύνει αυτά τα θέματα. Σήμερα που μιλάμε η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη από τα μικρά ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και τα airbnb που ανεξέλεγκτα επίσης δημιουργούνται.  Πολλές από αυτές τις  «τουριστικές μονάδες», ενοικιαζονται χωρίς κανένα παραστατικό και έτσι η πολιτεία να εισπράττει ούτε ένα ευρώ. Αντίθετα, κύριες ξενοδοχειακές τουριστικές μονάδες που δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν με αυτό τον τρόπο, αντιμετωπίζουν διαρκώς προβλήματα και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, προβλήματα από την κεντρική διοίκηση και πολλές φορές από την τοπική αυτοδιοίκηση.

Μια σειρά από τέτοια θέματα που βλέπουμε το τελευταιο διαστημα [δεν αφορά μόνο τον τουρισμό, βλέπε επενδύσεις στην ενέργεια και αλλού] ορισμένοι εξωτερικοί «άσπονδοι φίλοι» επιδιώκουν με πολλούς τρόπους [η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη σταθερά παραμένει μία από τις φτωχότερες περιοχές της Ευρώπης]αλλά και να  «ψαλιδίζουν» τις όποιες προοπτικές της, εξαλείφοντας κάθε πιθανή μελλοντική ευκαιρία. Την ίδια στιγμή [οι εξωτερικοί «φίλοι»] ενισχύουν «φιλικούς κύκλους» τους σε τομείς της τοπικής οικονομίας. Επιτυγχάνουν έτσι και την αποτροπή ύπαρξης αναπτυξιακών ευκαιριών και την ενίσχυση των  «δικών τους» ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα, να κυριαρχίσουν οικονομικά, σε μία περιοχή που θα παραμένει από τις φτωχότερες στην Ευρώπη, αποκτώντας έτσι τον πλήρη οικονομικό και πολιτικό έλεγχο της.

Αστική ανάπτυξη και ακίνητα

Στις πόλεις της Θράκης και κυρίως σε Ξάνθη και Κομοτηνή, υπάρχει οικοδομική ανάπτυξη. Είναι όμως περίεργο αυτό που εμφανίζεται όλο και συχνότερα, Έλληνες μουσουλμάνοι με περιουσίες που δημιουργήθηκαν στο εξωτερικό, να δίνουν προσφορές αγοράς ή αντιπαροχής ακινήτων διπλάσιες και τριπλάσιες της πραγματικής αξίας προκειμένου να αποκτήσουν κεντρικά οικόπεδα, των οποίων η ανοικοδόμηση με βάση τις τρέχουσες τιμές αγοράς δεν θα αποφέρει κέρδος αλλά ζημίες. Αυτό που συζητιέται έντονα στις πόλεις αυτές είναι η έλλειψη επιχειρηματικής λογικής σε αυτές τις αγορές ακινήτων. Ερωτηματικά δημιουργούνται για την άνεση να σπαταλόνται, με αυτό το τρόπο και όχι να επενδύονται τεράστια ποσά, των οποίων επίσης η απόκτηση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, η προέλευση αλλά και η αδιαφορία στο εάν η επένδυση τους στη Θράκη θα είναι ζημιογόνα, να αποτελεί σημείο συζήτησης. Να επισημάνουμε ότι πολλοί από τους μουσουλμάνους Έλληνες που διατηρούν επιχειρήσεις που μεταφέρουν στο εξωτερικό εργάτες σε ναυπηγεία και άλλες κατασκευαστικές εργασίες, παίρνουν βεβαιώσεις ασφάλισης τους από υποκαταστήματα του ΕΦΚΑ της Αττικής και όχι της Ξάνθης ή Κομοτηνής όπως θα ήταν και το φυσιολογικό. Αυτό επίσης δημιουργεί ερωτηματικά για το λόγο που συμβαίνει και εάν στα υποκαταστήματα της Αττικής, στα οποία τα πράγματα είναι πιο απρόσωπα, κάποια απαιτούμενα παρακάμπτονται ώστε να διευκολυνθούν καταστάσεις.

Η αδιαφορία στην απόδοση των επενδύσεων αυτών και μάλιστα όταν αυτές γίνονται όχι σε προβεβλημένη περιοχή αλλά σε περιοχές της Θράκης προκαλούν πολλά ερωτηματικά. Πολλοί σκέπτονται ότι όσο καλά και να πηγαίνουν οι δουλειές σε Γερμανία, τόσα πολλά εκατομμύρια δεν αποταμιεύονται και οι διαδρομές του χρήματος από την Ευρώπη στην Ελλάδα μπορεί να είναι και τρόπος ξεπλύματος χρημάτων της τουρκικής μαφίας ή παρακλάδια της που έχουν σχέση με μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας, που επιχειρούν έμμεσα να αποκτήσουν το έλεγχο κεντρικών ακινήτων στον αστικό ιστό Ξάνθης και Κομοτηνής.

Η ΑΑΔΕ και ο ΕΦΚΑ τόσο κεντρικά όσο και τοπικά, δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για το φαινόμενο, οπότε ο έλεγχος μάλλον επιφανειακός και ανύπαρκτος. Σε αυτή την περίπτωση η ανησυχία δεν είναι τόσο για την αποφυγή των φόρων ή την είσπραξη πλασματικών ασφαλιστικών εισφορών όσο για την προέλευση των εισερχόμενων χρημάτων και κυρίως για το σκοπό που επιδιώκεται να επιτευχθεί και εάν αυτός συνδέεται με έμμεσα ή άμεσα με την τουρκική μαφία ή και το τουρκικό κράτος το ίδιο που έχει αποδείξει ότι ξέρει να κρύβει με επιτυχία λύκους κάτω από δέρματα προβάτων. 

Οικολογία RAMSAR , NATURA και οριζόντια εμπόδια στην ανάπτυξη

Είναι γεγονός ότι όλη σχεδόν η παραλιακή έκταση της Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης είναι αναξιοποίητη από σοβαρές επενδύσεις στο τομέα του τουρισμού, εξαίρεση αλλά όχι σε σημαντικό επίπεδο το δυτικό τμήμα της Καβάλας και η Θάσος. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία παραλιακή ζώνη 400 χλμ, τα ξενοδοχεία 5 αστέρων είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η παράκτια ζώνη της ΑΜΘ επίσης εμφανίζει ζητήματα αγροτικής και κτηνοτροφικής ανάπτυξης. Αξιοσημείωτο είναι ότι τοπικοί λιμένες όπως Φανάρι, Πόρτο Λάγος και Κεραμωτή, που θα έπρεπε να έχουν δώσει αναπτυξιακό ρυθμό στην περιοχή όχι μόνο δεν μπορούν να το κάνουν αυτό αλλά εμφανίζουν σημαντικά προβλήματα επιβίωσης τους λόγω των περιβαλλοντικών περιορισμών.

Η Κεραμωτή για παράδειγμα ασφυκτιά, πλήρως αποκλεισμένη για λόγους περιβαλλοντικούς, από όλες τις πλευρές της. Δεν έχει δυνατότητα καμίας ανάπτυξης και ένα μικρομεσαίας δυναμικότητας ξενοδοχείο που πρόσφατα προσπάθησε να λάβει άδεια σε περιοχή που γειτνιάζει άμεσα με τον οικισμό Κεραμωτής και  που επιτρεπόταν με βάση χωροταξικά κριτήρια να γίνει τέτοια μονάδα, έλαβε αρνητική γνωμοδότηση από την αποκεντρωμένη διοίκηση Μακεδονίας Θράκης!  Διαβάζοντας την απόφαση αυτή όπως δημοσιοποιήθηκε, διαπιστώνεται ότι βασίζεται σε υπερβολή και ιδεοληψία παρά σε σοβαρούς λόγους. Από ποιους υποκινήθηκε ή κατεύθυναν την πορεία προς την άρνηση; Και εδώ υπάρχει η πεποίθηση ότι κάποια κύκλοι πιθανόν από Τουρκία, αξιοποιούν την καλώς εννοούμενη περιβαλλοντική ευαισθησία κάποιων, εντός και εκτός της δημόσιας διοίκησης, για να επιτύχουν μαξιμαλισμούς σε απαγορεύσεις και στόχο την αποτροπή οποιασδήποτε

Διαβάζοντας την απόφαση αυτή όπως δημοσιοποιήθηκε, διαπιστώνεται ότι βασίζεται σε υπερβολή και ιδεοληψία παρά σε σοβαρούς λόγους. Από ποιους υποκινήθηκε ή κατεύθυναν την πορεία προς την άρνηση; Και εδώ υπάρχει η πεποίθηση ότι κάποια κύκλοι πιθανόν από Τουρκία,αξιοποιούν την καλώς εννοούμενη περιβαλλοντική ευαισθησία κάποιων εντός και εκτός της δημόσιας διοίκησης για να επιτύχουν μαξιμαλισμούς σε απαγορεύσεις και στόχο την αποτροπή οποιασδήποτε σημαντικής ανάπτυξης. Έτσι ενώ κάποιοι πανηγυρίζουν με το ‘’κόψιμο’’ επενδύσεων γιατί αγαθά σκεπτόμενοι δεν βλάπτεται το περιβάλλον ή δεν θα γίνει μία πεντάστερη μονάδα δεν αντιλαμβάνονται ότι την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι στα ανατολικά μας πανηγυρίζουν γιατί η ευρύτερη περιοχή θα μείνει για πάντα θαμμένη στην υπανάπτυξη και χωρίς μελλοντική διέξοδο.

Σε γενικό πλαίσιο η ευρύτερη παραλιακή ζώνη της Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης εμφανίζει, μικρές τοπικές συστάδες κυρίως από κατοικίες και ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, με τους οικισμούς να μην έχουν ουσιαστικό όφελος και να παραμένουν στάσιμοι. Για παράδειγμα σε Ροδόπη οικισμοί όπως η Μαρώνεια, η Ξυλαγανή, στη Ξάνθη τα Μάγγανα και το Εράσμιο, στην Καβάλα η Κεραμωτή αποτελούν παραδείγματα.

Το καθεστώς προστασίας περιοχών με περιβαλλοντικό αποτύπωμα και οι συνέπειες που είχε διαχρονικά στην αποτροπή ουσιαστικής ανάπτυξης, έχει δημιουργήσει στους κατοίκους των περιοχών αυτών βαθιά την πεποίθηση ότι φταίει για την φτωχοποιήση της περιοχής τους. Στη Ξάνθη η Ραμσάρ αναφέρεται ως κατάρα που πήρε και δεν έδωσε ποτέ τίποτα και αυτό δεν είναι υπερβολή. Και εδώ κάποιοι κύκλοι από ανατολικά φαίνεται ότι λειτουργώντας με στόχο την πλήρη απαξίωση της περιοχής εκμεταλλεύονται την αγνή οικολογική συνείδηση και υποκινούν με διάφορους τρόπους που γνωρίζουν καλά το οικολογικό αίσθημα με τρόπο που αυτό να εφαρμόζεται στο τέλος με υπερβολή και δογματισμό απαγορεύοντας οποιαδήποτε επενδυτική προσπάθεια στη γέννηση της. Είναι τόσο καλά σχεδιασμένο όλο αυτό που ακόμη και η ίδια η διοίκηση σε διάφορες μορφές της γίνεται υποχείριο των ξένων συμφερόντων ενώ η ίδια νομίζει ότι λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον της Ελλάδας. Το παιχνίδι των μυστικών υπηρεσιών εάν ήταν  φανερό στους πολλούς δεν θα ήταν επιτυχημένο και σε αυτό οι γείτονες έχουν μεγάλο ταλέντο.

Είναι δεδομένο και το αναφέρει και η ευρωπαϊκή ένωση στις οδηγίες της για τις περιοχές που είναι ενταγμένες στο δίκτυο NATURA: Η επιλογή περιοχής στο δίκτυο NATURA 2000 δεν λαμβάνει υπόψη κριτήρια κοινωνικοοικονομικά , όμως αποτελεί βασικό στοιχείο όταν αποφασίζεται η διοίκηση και προστασία. Στο άρθρο της οδηγίας για τους οικοτόπους καθιστά σαφές ότι κατά το σχεδιασμό των μέτρων που λαμβάνονται στα πλαίσια της οδηγίας πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα οικονομικά κοινωνικά και πολιτιστικά δεδομένα και τοπικά χαρακτηριστικά. Αυτά στην περίπτωση της ΑΜΘ δεν έχουν ληφθεί υπόψη με αποτέλεσμα την πλήρη αναπτυξιακή απαξίωση της. Σε αυτό όπως είπαμε η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα διαχρονικά εξαντλεί την αυστηρότητα της και εάν μιλάμε για Ανατολική Μακεδονία και Θράκη αυτό είναι ακόμη ποιο αυστηρό στην εφαρμογή του. 

Δυστυχώς έτσι παίζουν το παιχνίδι των εχθρών και όχι των φίλων της χώρας μας.

Μία περιοχή χωρίς προοπτική ανάπτυξης, ένα λιμάνι ασφυκτικά περιορισμένο, ένα μικρομεσαίο ξενοδοχείο που δεν μπορεί να γίνει δίπλα σε ένα οικισμό, χωριά χωρίς δυνατότητα να μπορούν οι κάτοικοι τους να κάνουν κτηνοτροφικές μονάδες και αγροτικές καλλιέργειες, σίγουρα είναι θλιβερή και σίγουρα χωρίς καμία προοπτική. Όταν για αυτή την δογματικά αυστηρά απαγορευτική κατάσταση βλέπεις να θριαμβολογούν, δημόσιοι παράγοντες και να επιχαίρουν οικολόγοι, χωρίς να αντιλαμβάνονται τη ζημιά που κάνουν στο τόπο τους, τότε θλίβεσαι ακόμη περισσότερο. Ας έχουμε υπόψη ότι μια σωστή γνωμοδότηση δεν σημαίνει απόρριψη και μόνο ενός έργου αλλά και την υπόδειξη σωστών περιβαλλοντικών όρων για την υλοποίησή του και ότι η διατήρηση σε καλή κατάσταση των τόπων Natura δεν σημαίνει ότι τους βάζουμε στην γυάλα.

Το βαθύ χέρι εχθρών της χώρας μας είναι εδώ, χρησιμοποιώντας τοπικούς συμμάχους εν αγνοία τους ακόμη και μέσα στα ίδια τα υπουργεία, εκμεταλλευόμενοι τις καλές προθέσεις και με επιχειρήματα υπέρ της οικολογίας, του περιβάλλοντος, στα οποία η κοινωνία της Ελλάδας είναι δεκτική, οι κρατικοί λειτουργοί εύκολα τα ενστερνίζονται χωρίς να φοβούνται, επιτυγχάνουν αυτό που έχουν ως στόχο: την οριστική και χωρίς τρόπο αντίδρασης υπανάπτυξη της Θράκης.

Στην κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθούν επιτέλους τι συμβαίνει, ο υβριδικός πόλεμος έχει ξεκινήσει από καιρό και δυστυχώς η χώρα είναι απροετοίμαστη να τον αντιληφθεί και τον χάνει. Το ότι οι τούρκοι μαφιόζοι βρήκαν καταφύγιο στη Θράκη δεν είναι τυχαίο, όπως τυχαία δεν είναι και τα χρήματα σε ‘’σπάταλες επενδύσεις ακινήτων σε Ξάνθη και Κομοτηνή.

Το ότι ένα μικρομεσαίο ξενοδοχείο δεν πήρε άδεια στην Κεραμωτή για λόγους αστείους εάν κανείς διαβάσει την απόφαση, το ότι μικρές κτηνοτροφικές μονάδες δεν μπορούν να λάβουν άδεια σε Εράσμιο και αγρότες στη Ροδόπη δεν μπορούν να ποτίσουν τα χωράφια τους. Το ότι Πόρτο Λάγος και Κεραμωτή έχουν λιμάνια που θα παραμείνουν για πάντα λιμανάκια, δεν είναι καλά για χαιρόμαστε ότι προστατεύουμε το περιβάλλον αλλά για να λυπόμαστε που και εδώ ο υβριδικός πόλεμος των γειτόνων πέτυχε να πανηγυρίζουν οι οικολόγοι, γραμματείς υπουργείων και διευθυντές διοικήσεων περισσότερο από τους ίδιους τους γείτονες μας που κατάφεραν να θέσει η κυβέρνηση το θεσμικό πλαίσιο για να μην υπάρξει ποτέ προοπτική ανάπτυξης της περιοχής.

Η Ελλάδα έχει εχθρούς και αυτοί μας πολεμάνε, όχι φανερά, αυτό πρέπει να το αντιληφθούν όχι μόνο οι αρμόδιες υπηρεσίες αλλά και η ΑΑΔΕ, η Αποκεντρωμένες διοικήσεις, οι φορείς του περιβάλλοντος και φυσικά το υπουργείο περιβάλλοντος και ενέργειας. Κάποιοι τους εκμεταλλεύονται, πρέπει να το αντιληφθούν και να μην επιτρέψουν να συνεχιστεί το παιχνίδι των εχθρών μας. Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να επεξεργάζονται τις κινητοποιήσεις που προκαλούνται σε μέσα και κοινότητες, δεν είναι όλα αγνά και ξάσταρα, παραφυλάτε: “Εν ενδύμασι προβάτων λύκοι άρπαγες” στην ΑΜΘ, ήρθε η ώρα να τους ξεμπροστιάσουμε για το καλό της περιοχής.

αναδημοσίευση από: viadiplomacy.gr

________________________________________

 (*) O Πέτρος Ούτσης, είναι εκδότης-αρθρογράφος του ViaDiplomacy.gr

Υπάρχει δυνατότητα άλλου δρόμου; - Πολλά εξαρτώνται από το πώς θα απαντήσουμε στο κρίσιμο ερώτημα

    Είναι αναγκαία μια ενεργητική πολιτική εθνικής κυριαρχίας και Ουδετερότητας της χώρας, μια προάσπιση της κυριαρχίας, άρα και άσκηση κυριαρχίας από την Πολιτεία, και μια ενεργητική πολιτική Ειρήνης για την περιοχή, την Ευρώπη, τη Ν.Α. Μεσόγειο...

Ρούντι Ρινάλντι*

Από το ξεκίνημα του ρωσοΝΑΤΟϊκού πολέμου στην Ουκρανία η στήλη αυτή έχει αναφερθεί τρεις φορές στο ζήτημα της Ουδετερότητας της χώρας, και πολλές φορές στους βαθμούς κυριαρχίας. Αυτά είναι σημαντικά θέματα στόχων και βηματισμών που αποκτούν ιδιαίτερο νόημα για μικρές και μεσαίες χώρες (σαν τη δική μας) σε μια θυελλώδη εποχή αναδασμών, ανακατατάξεων και αλλαγών συσχετισμών. Για παράδειγμα, σχετικά με το ζήτημα της Ουδετερότητας έχουμε αναφερθεί:

• Τον Σεπτέμβριο του 2022, όταν η ελληνική Βουλή επικύρωσε τα πρωτόκολλα ένταξης στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και Φινλανδίας, με το άρθρο «Η ακραία ΝΑΤΟφροσύνη και ο στόχος της Ουδετερότητας» (φύλλο 604).

• Τον Νοέμβριο του 2022 με αφορμή ένα πορτοκαλί πανό στην πορεία του Πολυτεχνείου, στο οποίο αναγράφονταν τα συνθήματα «Όχι στον πόλεμο και τη ΝΑΤΟφροσύνη – Ελευθερία, Ουδετερότητα, Δημοκρατία», με το άρθρο «Μπορεί να είναι στόχος η Ουδετερότητα της Ελλάδας;» (φύλλο 614).

• Τον Μάρτιο του 2024, όταν στη Βουλή κυρώθηκαν –με ψήφους της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ– δύο μνημόνια ανάμεσα σε Ελλάδα και ΗΠΑ, με τα οποία στρατιωτικό προσωπικό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων μπορεί να διατίθεται και να λειτουργεί υπό αμερικάνικη στρατιωτική διοίκηση όπου κρίνουν αναγκαίο οι ΗΠΑ στην Ευρώπη, με το άρθρο «ΝΑΤΟφροσύνη ή Ουδετερότητα;» (φύλλο 676).

Ορισμένες βασικές (προκαταρκτικές) επισημάνσεις

Πρώτη επισήμανση: Ο όρος «ουδετερότητα» έχει χρησιμοποιηθεί με πολλές σημασίες και σε διαφορετικές εποχές. Τα εξηγήσαμε όλα αυτά εκτενώς στο δεύτερο άρθρο που αναφέραμε πιο πάνω. Η θέση που υποστηρίζουμε είναι σαφής, δίνοντας έμφαση στον ενεργητικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει το σύνθημα-στόχος της Ουδετερότητας:

«Πρώτον να απεμπλακούμε με όλους τους τρόπους από τον σε εξέλιξη πόλεμο. Να μην λειτουργήσει η χώρα μας σαν μεγάλη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ. Να μην αποστρατιωτικοποιηθούν τα νησιά και να μην σταλεί ο οπλισμός τους στις ουκρανικές δυνάμεις. Πέρα από αυτά: η Ελλάδα να μετατραπεί σε χώρα και παράγοντα ειρήνης, και να αποσυρθούν όλα τα τμήματα των ένοπλων δυνάμεών της που δρουν στο εξωτερικό. Τέλος, η θέση για Ουδετερότητα συνδυάζεται με τον στόχο του τερματισμού του πολέμου όσο πιο γρήγορα γίνεται».

Και παρακάτω στο ίδιο άρθρο:

«Η Ελλάδα δεν έχει κανέναν λόγο να εμπλακεί στον πόλεμο που διεξάγεται στην Ουκρανία, ούτε να ακολουθεί υπηρετικά ό,τι θέλουν και διατάσσουν οι ευρωατλαντικοί πάτρωνες και εμπρηστές του πολέμου. Ούτε έχει συμφέρον να θεωρήσει εχθρική χώρα τη Ρωσία και να προσφύγει στον φθηνό αντιρωσισμό αμερικάνικης κοπής. Έχει σαν χώρα ιδιαίτερα προβλήματα (εθνικά και κοινωνικά), και οφείλει να βρει τον δικό της δρόμο και τον δικό της βηματισμό, που να κατοχυρώνουν βαθμούς κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα – κι όχι να υποβιβάζεται σε μετανεωτερική νεοαποικία και σε πιθανό στόχο διαφόρων εμπόλεμων δυνάμεων ή επίδοξων επεκτατιστών και νταήδων στην περιοχή».

Δεύτερη επισήμανση: Είναι σαφέστατο πως ο κυρίαρχος πολιτικός κόσμος και οι οικονομικοί ολιγάρχες της χώρας έχουν έναν τελείως διαφορετικό προσανατολισμό, κληρονομημένο από το πλέγμα και καθεστώς της εξάρτησης της χώρας, και από τον ίδιο τον χαρακτήρα της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Παραδείγματα: «Σωστή πλευρά της ιστορίας», «είμαστε ο πιο αξιόπιστος και προβλέψιμος σύμμαχος των ΗΠΑ» (Μητσοτάκης). «Από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο και από την Κρήτη μέχρι τη Θράκη, σας παραδίδουμε την Ελλάδα σήμερα στα χέρια σας. Και είμαστε βέβαιοι ότι είναι σε καλά χέρια», Κώστας Τασούλας (νυν πρόεδρος Δημοκρατίας) προσφωνώντας τον κ. Μενέντες (ο οποίος λίγο αργότερα καταδικάστηκε 11 χρόνια φυλακή για δωροληψία στις ΗΠΑ). Και τόσα, τόσα άλλα δείγματα εθελοδουλίας, ΝΑΤΟφροσύνης. Για να μην αναφερθούμε στις υποκλίσεις του κ. Γεραπετρίτη προς τον Ερντογάν μέσα στο Μαξίμου. No problem για τις ελίτ. Μόνο που μετατρέπονται σε καρπαζοεισπράχτορα. Θα μιλήσουμε για αυτό παρακάτω.

Τρίτη επισήμανση: Είναι αλήθεια ότι δεν γίνεται σχεδόν κανένας λόγος για Ουδετερότητα της χώρας τόσο από πλευράς κομμάτων του πολιτικού συστήματος όσο και από την πλευρά κινημάτων-κινητοποιήσεων. Τα μεν κόμματα έχουν αποδεχθεί σε γενικές γραμμές το Δυτικό, ΝΑΤΟϊκό, πλαίσιο, κι έχουν επίσης αποδεχθεί στην πράξη την αύξουσα ισχύ της Τουρκίας στην περιοχή και την ανάγκη συνεργασίας μαζί της. Οι δε κινητοποιούμενοι άνθρωποι παραμένουν σε ένα γενικό πλαίσιο καταγγελίας του πολέμου, του καπιταλισμού, του εθνικισμού, του Ισραήλ κ.λπ., χωρίς να προχωρούν σε προβολή θέσεων, ενδιάμεσων βημάτων και στόχων που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις και συσχετισμούς για μια διαφορετική πορεία. Ή θα υπάρξει μια μεγάλη ανατροπή (όπως την φαντάζεται ο καθένας ή την προπαγανδίζουν οι πιο πονηροί, π.χ. το ΚΚΕ – χωρίς να τρομάζουν κανέναν, γιατί το έχουν πάρει όλοι είδηση ότι είναι σκέτα βεγγαλικά και ρητορική), ή τίποτα απολύτως. Η έκφραση «να κατακτήσουμε βαθμούς κυριαρχίας» ή ακόμα και το αίτημα της Ουδετερότητας, ίσως φαίνονται σαν «δεξιές παρεκκλίσεις»…

Η αλήθεια είναι ότι στη χώρα έχει εκδηλωθεί ένα σχετικά μικρό αντιπολεμικό κίνημα σε σχέση με άλλες χώρες, και αυτό ζητά μια εξήγηση. Οι μαξιμαλισμοί στις διακηρύξεις και η παντελής έλλειψη σύνδεσης αυτών των μεγάλων ζητημάτων, συνδυασμένα με την προσκόλληση του πολιτικού κόσμου στα ποσοστά και στις εκλογές, οδηγούν γρήγορα στην αποδυνάμωση της μαζικής λαϊκής πάλης γύρω από στόχους και δεν δημιουργούν σοβαρά εμπόδια στην αστική πολιτική γενικά. Δεν τέθηκε με σοβαρότητα το τι θα σήμαινε ένα μεγάλο μαζικό κίνημα ειρήνης στην Ελλάδα. Πολλές διαφορετικές συγκεντρώσεις, άλλες πρωτοβουλίες, μικροκομματισμοί, κατακερματισμοί κ.λπ. δημιουργούν όλους τους όρους για διασκορπισμό θέλησης, δυνάμεων, και κυρίως για την ανυπαρξία συγκεκριμένων και σωστά ιεραρχημένων στόχων.

Το βασικό είναι αν υπάρχει πολιτική βούληση και φορέας της πολιτικής βούλησης, δηλαδή Υποκείμενο σε όλες τις εκδιπλώσεις του: ηγεσία, Πολιτεία, κοινωνία

Η σημερινή κατάσταση

Μετά σχεδόν δυόμιση χρόνια πολέμου στην Ουκρανία και 600 ημερών πολέμου στη Μέση Ανατολή και γενοκτονίας στη Γάζα, έχουν συμβεί πολλά, έχουν γίνει πολλές ανατροπές, υπάρχουν πολλά νέα δεδομένα. Νέα δεδομένα επί του πεδίου του πολέμου· νέα δεδομένα στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων· νέα δεδομένα στο εσωτερικό της «σωστής πλευράς της Ιστορίας»: η Ρωσία κερδίζει στον πόλεμο της Ουκρανίας· η Συρία δεν υπάρχει όπως την ξέραμε και αναδιατάσσεται ο χάρτης της Μέσης Ανατολής· ο Τραμπ αλλάζει τη στρατηγική των ΗΠΑ δημιουργώντας νέες συμμαχίες και τακτικές· η Ευρώπη γίνεται πολιτική έδρα της παγκοσμιοποίησης και του «κόμματος του πολέμου» ενώ σπαράσσεται από τριγμούς και φυγόκεντρες τάσεις· οι BRICS συνεχίζουν να αμφισβητούν την κυριαρχία της Δύσης· η Τουρκία αναβαθμίζεται σε δύναμη πρώτης γραμμής με ενεργό ρόλο σε πολλά μέτωπα.

Όλα αυτά μέσα σε δύο πυκνά χρόνια. Ο χρόνος επιταχύνεται, τα γεγονότα έχουν έναν ρυθμό πολύ γρήγορο, τα θέατρα των αντιπαραθέσεων είναι πολλαπλά: πεδία πραγματικών μαχών και δοκιμασίες νέων τρόπων διεξαγωγής πολέμων· ψηφιακός μετασχηματισμός και εισβολή της Τεχνητής Νοημοσύνης σε πολλά πεδία· οικονομικός πόλεμος, με κορυφή του παγόβουνου τους δασμούς· ενέργεια, δρόμοι ενέργειας, αλυσίδες αξιοποίησης, χρηματιστήρια και απανωτά μπλακ άουτ· ανταγωνισμός στο διάστημα και στην κυβερνοασφάλεια. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μεγάλα και ενεργά κέντρα του σύγχρονου κόσμου τα συμπεριλαμβάνει όλα αυτά.

Και η νησίδα «Ελλάδα» μέσα σε όλα αυτά τι κάνει; Τι σχεδιάζει; Τι διαβάζει; Πώς υπάρχει; Οι άρχουσες ελίτ της χώρας έχουν μια γρήγορη απάντηση: Θα προσκολληθούμε περισσότερο σε ό,τι λέγεται και υπάρχει ως Δύση, και ιδιαίτερα σε κάποια μεγάλη δύναμη (προτιμητέες οι ΗΠΑ) και ό,τι βγει μέσα από την προσκόλληση και δια της προσκολλήσεως. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος γι’ αυτές. Δια της προσκολλήσεως η διαιώνιση της ιδιοτέλειάς τους, χωρίς την παραμικρή σκέψη για τη συρρίκνωση και την καταβύθιση κοινωνίας και τόπου. Στο προηγούμενο φύλλο («Ρεαλπολιτίκ και φινλανδοποίηση: Η περίπτωση της Ελλάδας») είχαμε τονίσει ότι στις δυνάμεις που παρεμβαίνουν και στις οποίες προσκολλώμεθα (παραδοσιακά ευρωδυτικές) τώρα πρέπει να προστεθούν η Τουρκία και το Ισραήλ. Πολλαπλή προσκόλληση, πολλαπλή εξάρτηση, πολλαπλή πρόσδεση. Και για κατανάλωση προβολή ορισμένων «τριγωνικών συμμαχιών» π.χ. Ελλάδα-Αίγυπτος-Κύπρος ή Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ κ.ο.κ. Χωρίς καμία περίσκεψη για το πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η στάση.

Αποτελέσματα: υποτελής καρπαζοεισπράκτορας

Όταν αυτοδηλώνεσαι ως ο «πιο προβλέψιμος σύμμαχος», μην περιμένεις να σε πάρουν στα σοβαρά. Ιδιαίτερα όταν το ειδικό βάρος είναι αντιστρόφως ανάλογο με τις «περήφανες» διακηρύξεις…

• Πρώτο λοιπόν αποτέλεσμα σε όλα τα μέτωπα του ορίζοντα είναι να μην υπολογίζεται η Ελλάδα σχεδόν καθόλου. Είναι εντελώς χαρακτηριστική η συμπεριφορά όλων (μέχρι και του Ράμα της Αλβανίας ή του Μίτσκοσκι της ΠΓΔΜ, «Βόρειας Μακεδονίας» μετά τη συμφωνία των Πρεσπών, η οποία ακόμα προκαλεί ρίγη περηφάνιας σε όλα τα θραύσματα που παλιού ΣΥΡΙΖΑ).

• Ο Ερντογάν εγκαινιάζει δεύτερο Μέγαρο στα κατεχόμενα στην Κύπρο, έχει εξασφαλισμένο ότι τίποτα δεν πρόκειται να γίνει πέρα από τα 6 μίλια των χωρικών υδάτων της Ελλάδας, διεκδικεί άμεσα και νησιά του ανατολικού Αιγαίου, επιβάλλει την αποστρατιωτικοποίησή τους, αγοράζει γη και σπίτια σε ολόκληρη την Θράκη με προμετωπίδα βουλγαρικές εταιρείες, διεισδύει οικονομικά σε πολλούς επιχειρηματικούς τομείς στην Ελλάδα. Τώρα οι κυβερνήτες μας βλέπουν ολόκληρη την Ευρώπη να αποκτά ιδιαίτερη εταιρική στρατιωτική σχέση με την Τουρκία και να αδιαφορεί φανερά για τις γκρίνιες της Ελλάδας.

• Σε λίγο αναμένεται η πρέσβειρα Κίμπερλι (Ιούλιο; Αύγουστο; αλήθεια, γιατί καθυστερεί;) και θα δούμε τι θα πει η φωνή του Τραμπ για την περιοχή μας… Ο Μητσοτάκης είναι κομμένος από τον Τραμπ, ψάχνει να πιάσει –μάταια μέχρι τώρα– επαφή με το περιβάλλον του, αλλά έχει εκτεθεί πολύ ως φιλοΜπάιντεν την προηγούμενη περίοδο.

• Οι Ρώσοι βλέπουν ότι η Ελλάδα ακολουθεί πιστά μια αντιρωσική πολιτική στάση σε όλα τα πεδία, και δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να στείλουν ένα μήνυμα σε όλη τη Δύση προκαλώντας κάποιο «πρόβλημα» στις περιπολίες των εκ Ρουμανίας ορμώμενων ελληνικών F16 προς τους ουρανούς της Ουκρανίας. Βολικός στόχος για ευρύτερο μήνυμα. Παράλληλα όμως και έκθεση της χώρας σε τυχοδιωκτισμούς προς χάρη του πολέμου ενάντια στη Ρωσία.

• Το Ισραήλ θεωρεί την Ελλάδα στρατηγικό του μετόπισθεν, και πολλές ισραηλινές εταιρείες έχουν επιδοθεί σε ένα ξέφρενο real estate σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και της Κύπρου. Ακόμα και η Αίγυπτος προχώρησε στην κίνηση για τη Μονή του Σινά ξέροντας ότι δεν θα βρει καμιά σοβαρή αντίσταση. Η γενική υποβάθμιση της χώρας στον διεθνή περίγυρο και στην περιφέρειά μας είναι γεγονός ευδιάκριτο.

Δεδομένοι, προβλέψιμοι, φοβικοί, εθελόδουλοι: μας έχουν πάρει όλοι χαμπάρι. Η πολιτική του «κατευνασμού» έφτασε στο σημείο να βγει εγκύκλιος που ζητά να μην γίνουν εκδηλώσεις για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, μην τυχόν και θυμώσει ο Ερντογάν… Προχωρούν λοιπόν τους σχεδιασμούς τους μικροί και μεγάλοι χωρίς να μας υπολογίζουν, κι όλο κάτι παίρνουν ή κατορθώνουν. Το περιέγραψε παραστατικά ένας πρώην πρωθυπουργός και πρώην αρχηγός της Ν.Δ. (ο κ. Σαμαράς) μιλώντας για την εξωτερική πολιτική της χώρας: κυριαρχεί «το δόγμα του Yes Men», και του «ό,τι πείτε, παντού και με όλους». Ε, τι να κάνουν οι άλλοι όταν βλέπουν τέτοια large συμπεριφορά; Αρπάζουν όσα μπορούν, ρίχνουν και καμιά φάπα ή μια θωπεία…

Ανάγκη μιας άλλης πορείας

Ξαναφέρνουμε το ζήτημα της Ουδετερότητας και της κατάκτησης βαθμών κυριαρχίας της χώρας ως μιας πολιτικής ενεργητικού χαρακτήρα, κι όχι παθητικής αποδοχής κελευσμάτων ή προτροπών μεγάλων δυτικών και περιφερειακών δυνάμεων. Είναι αναγκαία μια ενεργητική πολιτική εθνικής κυριαρχίας και Ουδετερότητας της χώρας, μια προάσπιση της κυριαρχίας, άρα και άσκηση κυριαρχίας από την Πολιτεία, και μια ενεργητική πολιτική Ειρήνης για την περιοχή, την Ευρώπη, τη Ν.Α. Μεσόγειο. Ένα σχέδιο εθνικής κυριαρχίας στις σύγχρονες συνθήκες και μια στάση Ουδετερότητας δεν μπορούν να ενεργοποιηθούν χωρίς μια γενική αφύπνιση και ενεργοποίηση όλων των κοινωνικών και λαϊκών δυνάμεων του τόπου, χωρίς μια μεγάλη εθνική και κοινωνική συμμαχία που θα ξεπερνά την αγκύλωση και την υποδούλωση του πολιτικού συστήματος στις δομές της εξάρτησης και της υποτέλειας. Χωρίς μια κοινωνία και έναν λαό που να είναι ενημερωμένος, σύγχρονος, καταρτισμένος, ενεργητικός, πολιτικοποιημένος σε άλλη βάση από τη σημερινή σαπίλα που κυριαρχεί, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η πορεία της χώρας και της κοινωνίας προς μια μεγάλη συρρίκνωση και πολλαπλό κοινωνικό και χωρικό κατακερματισμό.

Δεν είμαστε Κασσάνδρες. Σκεπτόμαστε ρεαλιστικά, βλέπουμε την πορεία χωρίς πυξίδα, αισθανόμαστε τις απειλές, βιώνουμε το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας. Προβληματιζόμαστε για το ποια μπορεί να είναι μια διέξοδος από την προδιαγεγραμμένη πορεία. Δεν αποδεχόμαστε το τετελεσμένο του «δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Σήμερα μάλλον υπάρχουν χαραμάδες και δυνατότητες μιας διαφορετικής πορείας από αυτήν που γράφουν οι οδηγίες των φαρμάκων που μας συνταγογραφούν. Υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχουν άλλες δυνατότητες. Το αποδεικνύει η ίδια η πραγματικότητα άλλων χωρών: Τσεχία, Σλοβακία, Τουρκία, Ουγγαρία, Βραζιλία, Ουρουγουάη δείχνουν σε ορισμένες περιπτώσεις βαθμούς κυριαρχίας και ανεξαρτησίας από κέντρα και εντολές ισχυρών δυνάμεων. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα: Σερβία ή Βουλγαρία, Ισπανία ή Πορτογαλία, που κρατούν διαφορετική στάση σε ζητήματα ή κατορθώνουν εξαιρέσεις από οδηγίες και ντιρεκτίβες.

Το βασικό λοιπόν δεν είναι αν υπάρχει άλλη δυνατότητα, άλλη στάση, διαφοροποίηση, βαθμοί κυριαρχίας κ.λπ. Το βασικό είναι αν υπάρχει πολιτική βούληση και φορέας της πολιτικής βούλησης, δηλαδή Υποκείμενο σε όλες τις εκδιπλώσεις του: ηγεσία, Πολιτεία, κοινωνία. Εκεί βρισκόμαστε ακόμα πολύ πίσω. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για να αδρανούμε…

Αιτήματα-Στόχοι

Πλήθος αιτημάτων μπορούν να προκύψουν. Ο κατάλογος θα ήταν μακρύς. Το «καμία εμπλοκή της Ελλάδας στους τωρινούς πολέμους» θα έπρεπε να οδηγήσει σε συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους. Σκεφτείτε πάλι το σύνθημα στο πορτοκαλί πανό: «Ελευθερία – Ουδετερότητα – Δημοκρατία». Η ζωή των τελευταίων δύο χρόνων πρόσθεσε τα «Δικαιοσύνη – Τιμωρία – Οξυγόνο». Μπορούν να «παντρευτούν», να γίνουν μια σύνθεση, ένα άμεσο πρόγραμμα ενός ρεύματος μέσα στην κοινωνία, να γίνουν πολιτική βάση μιας τεράστιας δεξαμενής/χώρου/εγχειρήματος που να ασκεί πίεση και να αποτρέπει γεγονότα ή να ανοίγει δρόμους για άλλους συσχετισμούς.

Μια χώρα, άρα και μια κοινωνία, δεν μπορεί να υπάρχει μέσα σε ένα τέλμα. Μια μετανεωτερική αποικία, μια 52η πολιτεία των ΗΠΑ, μια περιφέρεια της Ε.Ε., ένα βιλαέτι της Τουρκίας, ένα υβρίδιο όλων αυτών με μερικά ισραηλινά «χωριά» στην επικράτειά μας (ίσως είναι αδόκιμη λέξη πλέον), όλα αυτά μπορούν να υπάρχουν μέσα σε ένα γενικευμένο τέλμα, μια μετάλλαξη ενός ιστορικού έθνους και ενός ιστορικού χώρου… Ναι, υπάρχει κι αυτή η εκδοχή σαν ενδεχόμενο, και μάλιστα πιθανό. Γιατί όμως δεν μπορούν να το παραδεχθούν ανοικτά και καθαρά όσοι το προετοιμάζουν; Μάλλον επειδή υπάρχουν αντισώματα, μάλλον επειδή αυτό κάπου «κολλάει». Εκεί λοιπόν που αυτό «κολλάει», εκεί που υπάρχουν αντισώματα, μπορεί να ευδοκιμήσει και να στερεωθεί ένας άλλος δρόμος, αντιθετικός. Ο οποίος από σήμερα έχει ανάγκη ψηγμάτων και στόχων (π.χ. σχέδιο εθνικής κυριαρχίας και κοινωνικής αλλαγής, ουδετερότητα της Ελλάδας στον πολυπολικό κόσμο κ.ο.κ.).

αναδημοσίευση από: edromos.gr

______________________________________________

(*) Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης του Δρόμου της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, συγγραφέας και αρθρογράφος - πολιτικός αναλυτής. Υπήρξε επικεφαλής της πολιτικής ομάδας και των εκδόσεων Α/συνέχεια, στη συνέχεια της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟE) που συμμετείχε ως τάση στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΣΥΡΙΖΑ. Διετέλεσε μέλος της ΚΕ της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα από τα οποία παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2015, διαφωνώντας με τις επιλογές της τότε ηγεσίας.

Συνομιλώντας με έναν νέο για τον πόλεμο, την ειρήνη, το μέλλον

     Οι νέοι πρέπει να ζήσουν, να δημιουργήσουν, να πολλαπλασιαστούν –σε συνθήκες ειρήνης– και να αποκτήσουν ένα νόημα· να συγκινηθούν από το ότι ζουν σε μια όμορφη χώρα, με πλούσιο πολιτισμό και με ιστορία αντίστασης και αγώνα.

Ρούντι Ρινάλντι*

Πριν δύο μέρες μου τέθηκαν δύο ερωτήματα από έναν νέο άνθρωπο 21 χρόνων. Ήταν δύο ερωτήματα που δεν απαντιούνται εύκολα, όπως όλα τα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας. Διότι, όπως φαίνεται, βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο μεταίχμιο της ανθρωπότητας. Από πολλές απόψεις διακυβεύονται πολλά, και μάλιστα σε περιοχές που η μέχρι τώρα ιστορία δεν είχε ανιχνεύσει. Επειδή η νέα εποχή έχει τυλίξει ολόκληρη την ανθρωπότητα –θα πρόσθετα και τη ζωή εν γένει– και διασυνδέει κάθε πόρο του βιοσυστήματος, δημιουργώντας μια αλληλεξάρτηση βαθιά και πολλαπλή. Γι’ αυτό σε μεγάλα σταυροδρόμια –και βρισκόμαστε σε ένα τέτοιο– οι εκδοχές, οι τάσεις, οι αντιθέσεις, οι συγκρούσεις δεν έχουν εκ των προτέρων διαφαινόμενο αποτέλεσμα. Η περίφημη «ετερογονία των σκοπών» κάνει τη δουλειά, και κανένας ντετερμινισμός (ειδικά ο οικονομικός και ο τεχνολογικός, που μαζί συγκροτούν ένα νέο κλουβί, κι όχι παράγοντα επίλυσης και διεξόδου) δεν μπορεί να προδιαγράψει το τι θα γίνει. Η ιστορία προχωρά ακατάπαυστα.

Το πρώτο ερώτημα: Θα γίνει παγκόσμιος πόλεμος;

Η ερώτηση ήλθε στη συζήτηση ως απόηχος των ειδήσεων των τελευταίων 24ώρων. Δηλαδή του διαγγέλματος Πούτιν ως απάντηση στην απόφαση της Δυτικής συμμαχίας να εγκρίνει τη χρήση όπλων μεγάλου βεληνεκούς για πλήγματα βαθιά στη Ρωσία από τις «ουκρανικές δυνάμεις»· και της συνέχειας, με τη δοκιμή ενός νέου ισχυρού βαλλιστικού πυραύλου και την προειδοποίηση ότι θα κτυπήσει κάθε δύναμη που συνδράμει στην επίθεση εναντίον της Ρωσίας. Την ίδια στιγμή, ο Ρώσος πρόεδρος προειδοποίησε τις μικρές χώρες που συντάσσονται με τη Δυτική συμμαχία και έχουν πολυπληθείς συγκεντρωμένους πληθυσμούς, ότι κινδυνεύουν σε περίπτωση που ο πόλεμος κλιμακωθεί. Ταυτόχρονα οι Άγγλοι δήλωσαν ότι είναι έτοιμοι να πολεμήσουν από το ίδιο βράδυ. Έγιναν επίσης δηλώσεις για αποθήκευση τροφίμων και χαπιών ιωδίου…

Το ερώτημα προήλθε από νέο άνθρωπο που ήξερε ότι υπάρχουν ήδη δύο πόλεμοι, στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αλλά διαισθάνθηκε ότι μάλλον μπαίνουμε σε μια νέα φάση κλιμάκωσης και κινδύνου. Δηλαδή γίνεται ολοένα και πιο εμφανής η παγκόσμια διάσταση της σύγκρουσης και των κινδύνων που αυτή εγκυμονεί. Ο πόλεμος, μέσα από τις παγκόσμιες διαστάσεις του, γίνεται ένα κεντρικό θέμα, αντιληπτό στη ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών σε ολόκληρο τον κόσμο, περιλαμβανομένων των νέων ανθρώπων.

Για την απάντηση ενός τέτοιου ερωτήματος υπάρχουν ιστορικά και λογικά επιχειρήματα. Ιστορικά οι πόλεμοι ήταν αναπόφευκτοι, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα σε διάφορες δυνάμεις. Ποτέ μια επικρατούσα αυτοκρατορική δύναμη δεν παραιτούνταν ειρηνικά από την ηγεμονία της, και κάθε ανερχόμενη δύναμη άνοιγε δρόμο δια της πολιτικής και της ισχύος. Τα προβλήματα λύνονταν δια της ισχύος και του πολέμου.

Η επιλογή του πολέμου γίνεται από τη «συλλογική Δύση», που παρουσιάζεται και ως θεματοφύλακας της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», και επιδιώκει δια των πολέμων να επιβραδύνει ή και να αντιστρέψει την ιστορική πορεία αποδρομής της Δύσης

Η τάση προς τον πόλεμο σήμερα

Σήμερα βρισκόμαστε στην κατάσταση όπου η κυρίαρχη για δεκαετίες (ή και αιώνες) ηγεμονία της Δύσης αντιμετωπίζει μια έντονη αμφισβήτηση –στο έδαφος του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος– από άλλα κέντρα, τα οποία ασφυκτιούν από τα δεσμά και τις περιφράξεις που έχει στήσει η Δυτική αυτοκρατορία με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Η Κίνα και η Ρωσία, μαζί και η Ινδία, η Βραζιλία και άλλες χώρες, ηγούνται μιας κίνησης που τείνει να γίνει συμμαχία, η οποία αυτοαποκαλείται «παγκόσμιος Νότος» ή «παγκόσμια πλειοψηφία», και με προσεκτικό και μεθοδευμένο τρόπο προσπαθούν να τροποποιήσουν κανόνες και ρυθμίσεις της παγκόσμιας οικονομίας έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στους νέους συσχετισμούς που έχουν δημιουργηθεί ή τείνουν να δημιουργηθούν.

Οι χώρες αυτές δεν κάνουν την επιλογή του πολέμου. Η επιλογή του πολέμου γίνεται από τη «συλλογική Δύση», που παρουσιάζεται και ως θεματοφύλακας της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», και επιδιώκει δια των πολέμων, ή του σπονδυλωτού παγκόσμιου πολέμου, να επιβραδύνει ή και να αντιστρέψει την ιστορική πορεία αποδρομής της Δύσης στο παγκόσμιο σκηνικό.

Η τάση επομένως προς τον πόλεμο (με παγκόσμιες διαστάσεις) είναι υπαρκτή, και η απειλή της κλιμάκωσης και γενίκευσής του είναι μια από τις πιο ισχυρές εκδοχές των εξελίξεων. Ήδη δοκιμάζονται νέα οπλικά συστήματα και ο πόλεμος έχει πάρει νέα χαρακτηριστικά και μεθόδους.

Μέχρι τώρα και στις δύο μεγάλες διεθνείς συγκρούσεις, στην καρδιά της Ευρώπης και στη Μέση Ανατολή, υπήρξε μια προσπάθεια ελέγχου της κλιμάκωσης του πολέμου. Δεν χρησιμοποιήθηκε όλη η διαθέσιμη ισχύς. Οι συρράξεις αυτές μοιάζουν σαν προθάλαμος μιας πολύ μεγαλύτερης σύγκρουσης που είναι ιδιαίτερα πιθανή, και όλοι προετοιμάζονται γι’ αυτήν.

Υπάρχουν δυνάμεις που δεν θέλουν τον πόλεμο;

Τα ανερχόμενα κέντρα (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.) αλλά και οι άμεσοι στόχοι των Δυτικών (Ρωσία, Ιράν, Συρία, Βενεζουέλα κ.λπ.) θα ήθελαν να αποφύγουν τον πόλεμο, ή οδηγούνται σε αυτόν μόνο αφού περικυκλωθούν ή δεχθούν άμεση επίθεση. Οι εμπρηστές του πολέμου είναι χωρίς αμφιβολία οι ΗΠΑ, η Κομισιόν και ορισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις (Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία κ.λπ.) και φυσικά το Ισραήλ.

Οι λαοί σε όλες τις περιοχές του κόσμου δεν θα ήθελαν τον πόλεμο, ακόμα κι αν δεν υπάρχει ένα ανεπτυγμένο αντιπολεμικό φιλειρηνικό παγκόσμιο κίνημα. Ακόμα και στην Ευρώπη, όπου έχει καλλιεργηθεί πρώτα μια αντιρωσική υστερία και στη συνέχεια ένα κυνηγητό κάθε φωνής που καταδικάζει το Ισραήλ και τη γενοκτονία που αυτό υλοποιεί με πλήρη στήριξη της Δύσης, είναι φανερό πώς οι πολίτες, οι πληθυσμοί δεν θέλουν τον πόλεμο, ούτε την πολεμική οικονομία. Και στις ΗΠΑ το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών έχει κάποια σχέση με το ζήτημα. Όταν η ρητορική του Τραμπ ισχυρίζεται ότι θα σταματήσει τους εν εξελίξει πολέμους, δείχνει ότι και εκεί υπάρχει μια ανησυχία.

Παρ’ όλα αυτά, η φιλειρηνική διάθεση δεν μπορεί να αναιρέσει την τάση προς τον πόλεμο, κι ούτε είναι ακόμα σε θέση να παραλύσει τη μηχανή του πολέμου. Αυτή η διαπίστωση όμως δεν μειώνει σε τίποτα την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα τεράστιο φιλειρηνικό αντιπολεμικό κίνημα, που θα θέσει ως στόχο να ματαιώσει τα σχέδια των εμπρηστών του πολέμου. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι αναγκαίο.

Οι νέοι πρέπει να ζήσουν, να δημιουργήσουν, να πολλαπλασιαστούν –σε συνθήκες ειρήνης– και να αποκτήσουν ένα νόημα· να συγκινηθούν από το ότι ζουν σε μια όμορφη χώρα, με πλούσιο πολιτισμό και με ιστορία αντίστασης και αγώνα.

Ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου

Ο πειρασμός δοκιμασίας νέων πυρηνικών κι άλλων έξυπνων όπλων στις συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα σήμερα, δημιουργούν τεράστιους και υπαρκτούς κινδύνους. Λέγεται ότι το πυρηνικό οπλοστάσιο είναι δύναμη αποτροπής του πολέμου ανάμεσα σε μεγάλες δυνάμεις, αφού γνωρίζουν ότι θα αλληλοεξουδετερωθούν και θα καταστραφεί ο πλανήτης. Την ίδια στιγμή, όλες οι (μεγάλες) δυνάμεις προετοιμάζονται να δυναμώσουν και να εκσυγχρονίσουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο, ενώ άλλες επιδιώκουν να αποκτήσουν την ατομική βόμβα.

Η πυρηνική ενέργεια βαφτίζεται «πράσινη ενέργεια», τα πυρηνικά εργοστάσια πολλαπλασιάζονται, τα πυρηνικά ατυχήματα είναι ήδη στην ημερήσια διάταξη (η Φουκουσίμα δεν απέχει πολύ χρονικά, και η Ζαπορίζια στην Ουκρανία ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί, ενώ στην ιδιαίτερα σεισμογενή Τουρκία κτίζονται τρία εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας).

Ο αγώνας για την ειρήνη επομένως παίρνει ιδιαίτερο περιεχόμενο, και αποτελεί ένα από τα κύρια μέτωπα για την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Δύο ακόμα επισημάνσεις

Α) Ο Τραμπ με την πολιτική του θα θελήσει να κάνει την Αμερική τρανή ξανά. Θα θελήσει να αντιμετωπίσει την κρίση, και να προωθήσει την αναδιοργάνωση και ισχυροποίηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Δεν θα είναι ένας παράγοντας ειρήνης στον κόσμο. Για παράδειγμα, θα υποστηρίξει έντονα το Ισραήλ στον πόλεμο που διεξάγει, θα είναι ιδιαίτερα επιθετικός προς το Ιράν και την Κίνα, και βέβαια δεν μπορεί να αγνοήσει το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα της χώρας του. Ακόμα κι ο Ούγγρος πρωθυπουργός Όρμπαν, που λογαριάζεται ως φίλος του Τραμπ, διαχώρισε τη θέση του από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και απέρριψε το ένταλμα σύλληψης των Νετανιάχου και Γκάλαντ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και βεβαίως μέχρι να αναλάβει πλήρως ο Τραμπ μπορεί να υπάρξουν πολλά τετελεσμένα στην τροχιά της κλιμάκωσης του πολέμου ή των πολέμων.

Β) Στην πρόσφατη σύνοδο του G20, την πρώτη που έγινε μετά την εκλογή του Τραμπ, παρουσιάστηκαν πολλές διαφωνίες, αλλά όλοι μιλούσαν μια ίδια τεχνοκρατική γλώσσα όσον αφορά τα μέσα και τα πεδία των ανταγωνισμών που υπάρχουν. Κανένας, μα κανένας, δεν μπόρεσε να αναφέρει τη λέξη καπιταλισμός. Δεν είναι τυχαίο. Όλοι μιλούσαν για πράσινη ανάπτυξη, για δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, για ψηφιοποίηση και νέους κανόνες διεθνούς εμπορίου, για νέα «παγκόσμια πλειοψηφία» που θα κτίσει τους δικούς θεσμούς συνεργασίας χωρίς να αμφισβητήσει τις υπάρχουσες μορφές παγκόσμιας διακυβέρνησης (ΔΝΤ, ΟΗΕ, ΠΟΕ κ.λπ.). Το πιο προωθημένο που ακούγεται είναι η καταδίκη του νεοαποικιακού πνεύματος ή τα επακόλουθα της αποικιοκρατίας. Ο παγκόσμιος Νότος εμφανίζεται να επιδιώκει ειρηνική παγκοσμιοποίηση, παγκόσμιο εμπόριο χωρίς δασμούς, με πολυμέρεια και πράσινη ανάπτυξη. Μια εκδοχή ενός φιλεύσπλαχνου, γνωστικού καπιταλισμού που θα διευθύνεται από φιλοσοφημένους, πράους ηγέτες για το καλό όλων. Ούτε ταξικές αντιθέσεις, ούτε νόμος της αξίας, ούτε καπιταλισμός και ανάγκη μετάβασης σε έναν μετακαπιταλιστικό κόσμο. Αυτά είναι ντεμοντέ… Οι ηγέτες των πιο ανεπτυγμένων και ισχυρών χωρών του πλανήτη συνομιλούν σαν να μην υπάρχει ο πόλεμος και η σύγκρουση. Ομιλούν σαν να μπορούν να διευθύνουν αρμονικά την ανάπτυξη ή την κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, να τιθασεύσουν αντιθέσεις και συγκρούσεις, να ορίζουν την ένταση των προστριβών, να αποτρέψουν κλιμάκωση της παγκόσμιας σύγκρουσης, να ρίξουν τις ευθύνες στους αντιπάλους τους…

Ερώτημα δεύτερο και πιο δύσκολο: Τι θα έκανες αν ήσουν 20 χρονών;

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να απαντήσω. Όχι μόνο επειδή δεν είμαι 20 χρονών, αλλά κυρίως επειδή διαισθάνομαι ότι οι επόμενες δεκαετίες θα είναι ιδιαίτερα ταραγμένες. Ακόμα, επειδή βρισκόμαστε σε μια μικρή χώρα, σε ειδική θέση, και μάλιστα στη λάθος πλευρά της Ιστορίας: σε συμμαχία με τους εμπρηστές του πολέμου. Επιπλέον, επειδή μια διαδικασία αποσύμπλεξης από τα δεσμά της Δύσης και του ΝΑΤΟ απαιτεί θέληση, σχέδιο, φρόνημα, ηγεσία και δυνατότητες που δεν φαίνεται να υπάρχουν. Κι επίσης επειδή οι νέοι πρέπει να ζήσουν, να δημιουργήσουν, να πολλαπλασιαστούν –σε συνθήκες ειρήνης– και να αποκτήσουν ένα νόημα· να συγκινηθούν από το ότι ζουν σε μια όμορφη χώρα, με πλούσιο πολιτισμό και με ιστορία αντίστασης και αγώνα. Τέλος, επειδή τους παραδίδουμε μια χώρα χωρίς μέλλον και με φραγμένες τις δυνατότητες εξέλιξής τους. Νοιώθουμε ένοχοι ξέροντας ότι αυτό που θα ζήσουν τα παιδιά μας θα είναι χειρότερο από αυτό που ζήσαμε εμείς.

Δεν μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα κι επειδή ίσως είμαι εκτός εποχής. Με την εξής έννοια: Βρήκα τον δρόμο μου στα 18-20 χρόνια μέσα σε μεγάλα ρεύματα ιδεών, οραμάτων, κινημάτων. Σήμερα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, λείπουν μεγάλα οράματα, ιδέες, κινήματα με δύναμη σε παγκόσμια κλίμακα. Τι κυοφορεί η εποχή μας για τους νέους; Τι τους συγκινεί; Τι θα ήθελαν να κάνουν; Πόσο τους ακούμε; Και τι τους επιτρέπεται, τι δυνατότητα έχουν να κάνουν αυτό που θέλουν; Πόση επίγνωση έχουν της ματαίωσης προσδοκιών, της ακύρωσής τους, της χαμοζωής που τους περιμένει; Είναι πρόταση το να μας αντιγράψουν; Δεν νομίζω. Καλύτερα να βρουν τον δρόμο τους.

Πάρτε τις λέξεις και ανακατέψτε τις: πανδημία, ψηφιοποίηση, πόλεμος, Τέμπη, πολιτική, μέλλον, Ελλάδα ή εξωτερικό, εμείς ή εγώ, παρόν, σπίτι, εργασία, νόημα, επαφή, έρωτας, οικογένεια, διακοπές, ταξίδια, μουσική, έκφραση, αλληλεγγύη, δημοκρατία, φασισμός, ρατσισμός, ταυτότητα. Ξαναανακατέψτε, και μοιράστε ξανά…

Τι θα κάνατε αν ήσασταν 20 χρονών; Τι θα λέγατε σε έναν 20χρονο;

Στη πρόσφατη σύνοδο του G20 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο πρωθυπουργός του Βιετνάμ αναφέρθηκε σε μια λαϊκή παροιμία: «Δεν κληρονομούμε τη Γη από τους προγόνους μας. Τη δανειζόμαστε από τις μελλοντικές γενιές».

Ο Δημήτρης Γληνός είχε κάνει λόγο για το «σπέρμα της ζωής», τονίζοντας ότι εκεί βρίσκεται το δίκαιο και το κριτήριο της αλήθειας. Ποιες κοινωνικές δυνάμεις, ποιες ιδέες κουβαλούν το «σπέρμα της ζωής»; Αυτό θα μπορούσα να ψελλίσω ως απάντηση σε έναν νέο άνθρωπο 20 χρόνων: Να ζήσει στα γεμάτα, να ακολουθήσει όπως μπορεί και όπως νομίζει το «σπέρμα της ζωής», να στέκεται όρθιος μαζί με άλλους, να νοιώθει τμήμα και μέρος ενός τόπου και ενός λαού, να βλέπει την ανθρωπότητα και τη ζωή σαν κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο μέσα στην ποικιλομορφία που έχει. Να μην αφήσει ελεύθερο πεδίο στην ισοπέδωση και τον αγριανθρωπισμό. Να θέτουν οι νέοι συνεχώς ερωτήματα, να ρωτούν «γιατί» για κάθε πράγμα, να μην αποθαρρύνονται, να μην τα παρατάνε.

Την επόμενη μέρα της συζήτησης

Μια μέρα μετά τη συζήτηση (που είχε γίνει διαδικτυακά με τον νέο άνθρωπο) με βρήκε μια έκπληξη. Μου έστειλε μια ανάρτηση από το τικ-τοκ. Η ανάρτηση έλεγε: «Κάθε 6 μέρες μια χώρα γιορτάζει την ανεξαρτησία της από τη Μεγάλη Βρετανία. Είναι η πιο συχνή γιορτή σε όλο τον κόσμο». Από κάτω είχε έναν παγκόσμιο χάρτη με σημαιούλες στα διάφορα μέρη που ανεξαρτητοποιήθηκαν από τη βρετανική αυτοκρατορία. «Τι λες, ισχύει;», με ρωτάει. Του απαντώ: «Διαίρεσε το 365 δια του 6· μέτρα τις σημαίες του χάρτη· αν είναι ίδιος ο αριθμός με το πηλίκο, τότε ισχύει». «Είναι ίδιο» μου λέει, «ισχύει η είδηση».

Μετά απ’ αυτό είχα λιγότερο άγχος για τα ερωτήματα, αισθανόμουν καλύτερα

πηγή: edromos.gr

______________________________________________

(*) Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης του Δρόμου της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, συγγραφέας και αρθρογράφος - πολιτικός αναλυτής. Υπήρξε επικεφαλής της πολιτικής ομάδας και των εκδόσεων Α/συνέχεια, στη συνέχεια της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟE) που συμμετείχε ως τάση στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΣΥΡΙΖΑ. Διετέλεσε μέλος της ΚΕ της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα από τα οποία παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2015, διαφωνώντας με τις επιλογές της τότε ηγεσίας.